Κυριακή 11 Αυγούστου. Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής μυθολογίας περί «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι ότι σχεδόν πάντα σημαδεύει ουσιαστικά κάπου αλλού, σε «κάτι άλλο», που δεν πρέπει να ειπωθεί με το όνομά του. Μ’ άλλα λόγια το «πανεπιστημιακό άσυλο» είναι παρωνυμία. Υπάρχει μια έντονη σημαδούρα αυτής της παραπλάνησης, που θα έπρεπε να την βλέπουν οι πάντες (αλλά όχι, η μυθολογία / ιδεολογία τυφλώνει): η επίμονη χωροταξία του «προβλήματος». Αφορά πάντα 2 ή 3 σχολές της Αθήνας· συν, κατά περίπτωση, το πανεπιστημιακό campus της Σαλονίκης. ΔΕΝ αφορά ποτέ το πολυτεχνείο της Ξάνθης, της Κρήτης ή της Πάτρας· το τει της Κοζάνης, της Χαλκίδας, της Καλαμάτας, του Αιγάλεω, ή του Πειραιά κλπ κλπ. Απ’ τα πάνω από 35 συγκροτήματα αει και τει του ελλαδιστάν που «καλύπτονται» απ’ το «πανεπιστημιακό άσυλο», το «πρόβλημα εντοπίζεται» σε 4, 3 ή 2 – ανάλογα με τα κέφια της δημαγωγίας. Κι ωστόσο αυτή η εξαίρεση εμφανίζεται σαν κανόνας εξαιτίας της «κεντροποίησης» των ελληνικών φαντασιακών… Απόδειξη πρώτης γραμμής ότι η ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου» απλά αναπαράγει ή επωφελείται από μια «ιδεολογική δομή» (και με την χωροτακτική έννοια της λέξης «δομή») που είναι συνήθως άσχετη (ή και αντίθετη) απ’ τα χαρακτηριστικά των πραγματικών στόχων που κρύβονται από πίσω κάθε φορά.
