Tag: νόμοι σχέσεις

Η χρεωκοπία του συνοριοφύλακα

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Η ιδέα ότι το Δουβλίνο 2 επιβλήθηκε στο ελλαδιστάν είναι τόσο σωστή όσο η άλλη, ότι τα «μνημόνια έφεραν την κρίση». Η προθυμία των ντόπιων αφεντικών να παίξουν τον ρόλο του συνοριοφύλακα για λογαριασμό των «ευρωπαίων εταίρων» είναι ενσωματωμένη στην εθνική κρατική ιδεολογία απ’ την εποχή… της ναυμαχίας του Ναυαρίνου! Για τα ελληνικά δεδομένα αυτή η συμφωνία «διαχείρισης των προσφυγικών ροών» ήταν κομμένη και ραμμένη στην κολακευτική εθνική πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι η ευρωπαϊκή εσχατιά στη μέση Ανατολή, φάτσα κάρτα απέναντι σ’ έναν λίγο πολύ βάρβαρο, και σίγουρα ανατολίτη εχθρό.

Εκείνο που η εθνικιστική τύφλωση εμπόδισε τους τότε διαχειριστές αυτής της καλής τύχης (του να «αντιμετωπίζουν τα στίφη των βαρβάρων»…) να καταλάβουν ήταν ότι ο πραγματικός συνοριοφύλακας της ευρώπης έναντι των εκατομμυρίων προσφύγων / μεταναστών είναι … αυτός ο ανατολίτης εχθρός! Η τουρκία. Οι περιβόητες buffer zones φτιάχνονται εκτός συνόρων· όχι εντός! Το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε αυτήν την ευθύνη για τους δικούς του λόγους, και την έχει υπηρετήσει ικανοποιητικά… Το ελλαδιστάν μπήκε στο δίπολο της «ανάσχεσης» σαν «δεύτερη γραμμή άμυνας» – νομίζοντας το αντίθετο, νομίζοντας ότι είναι προπύργιο. Ενώ, δηλαδή, τα ντόπια αφεντικά (παρακμιακά έτσι κι αλλιώς) νόμιζαν ότι υπηρετούν τα ευρωπαϊκά τείχη και πως, άρα, θα έχουν άφθονο χρήμα και κάθε είδους υποστηρίξη σ’ αυτόν τους τον ρόλο, πρακτικά ενώθηκαν πιο σφικτά με μια γραμμή φόβου, πόνου και αίματος με τα τουρκικά παράλια· και, μάλιστα, με τις αρμοδιότητες του έσχατου, άρα του πιο αιμοβόρου μπάτσου της συνοριακής διάταξης.

Η απώθηση αυτού του δεσμού, που είναι πραγματικός, γεωγραφικός και ιστορικός, εκφράζεται με το μόνιμο «ποίημα» ότι ο «σουλτάνος» (ο Erdogan δηλαδή) «ανοίγει και κλείνει τις ροές μεταναστών προς το ελλαδιστάν» άλλοτε για να το εκβιάσει και άλλοτε για να εκβιάσει την ευρώπη. Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό του ελληνικού εθνοφασισμού πως άνθρωποι που θέλουν να φτάσουν σε έναν προορισμό όπου ελπίζουν σε καλύτερη τύχη μπορούν να διαφύγουν από οποιαδήποτε απαγόρευση. Οι ελληνοφασίστες, μετατρέποντας αυτό που λένε «ροές» σε ανόργανη, χωρίς θέληση και αξιοπρέπεια ύλη, απ’ την μια μεριά μυθοποιούν αυτόν που θεωρούν ότι κουμαντάρει την «βρύση», και απ’ την άλλη εκδηλώνουν τον βαθύ ρατσισμό τους απέναντι σε ανθρώπους που είναι πολύ πιο ικανοί απ’ τον μέσο έλληνα νοικοκύρη.

Η συμφωνία Δουβλίνο 2 ταίριαζε, λοιπόν, στις προδιαγραφές του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού· υπό την προϋπόθεση ότι οι φυγάδες θα έρχονταν με τέτοιο ρυθμό ώστε να στιβάζονται στις «Μόριες» – και να πεθαίνουν απ’ το κρύο, για να αποτρέπονται νέες αφίξεις. (Αυτό ήταν το φαιορόζ σχέδιο. Το προηγούμενο, το «σαμαροβενιζελικό», ήταν να βουλιάζουν τις βάρκες «περίεργα μαυροφορεμένα κομμάντο», και να πνίγονται οι φυγάδες…. Παραλλαγές ανθρωπισμού…). Το πράγμα δεν πήγε ακριβώς έτσι. Και δεν πήγε έτσι όχι επειδή ο «σουλτάνος» ανοιγοκλείνει τις στρόφιγγες· αλλά επειδή κανένα κάθαρμα, ελληνικό, ευρωπαϊκό, αμερικανικό ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις και την αποφασιστικότητα ανθρώπων που θέλουν να φτάσουν στον σκοπό τους. Και επειδή το να φτιάχνεις αποθήκες ανθρώπων είναι παιχνίδι με τον διάολο: μπορεί να ξεχυλίσουν, ενόσω αυτοί παραμένουν άνθρωποι…

Με δυο λόγια τα «στίφη των βαρβάρων» άρχισαν να υπερφαλαγγίζουν τους λογαριασμούς του γεωπολιτικού προσοδισμού του συνοριοφύλακα, αφενός με τον «όγκο» τους, αφετέρου με την ικανότητά τους να πολιτικοποιούνται· με άλλα λόγια να απαιτούν, στο έδαφος του «καλωσήρθατε στην ευρώπη», τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Με όλο το πάθος και το κουράγιο εκείνων που έχουν όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος τους.

Η βία του συνοριοφύλακα

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Το κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο που εμποδίζει αυτούς τους συκοφαντημένους ανθρώπους να προχωρήσουν είναι το ίδιο ακριβώς που παρέχει «χρυσές βίζες» σε οποιονδήποτε έρθει από οπουδήποτε και έχει 250 χιλιάρικα να τα ρίξει σε αγορά ακινήτων. Πρακτικά, όποιος δηλώσει στο ελλαδιστάν πως αγόρασε ακίνητο με 250 χιλιάρικα (στην πράξη ακόμα και με τα μισά, αλλά αυτό είναι διαφορετική ιστορία) εξασφαλίζει ελευθερία κινήσεων στην «ζώνη Σέγκεν» για τον ίδιο και όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς του, για τα επόμενα 5 χρόνια κατ’ αρχήν. Αυτό μπορεί να αφορά ακόμα και 8 ή και 10 συγγενείς τέτοιου είδους. (Σύζυγο, παιδιά, γονείς του ίδιου, γονείς συζύγου).

Αυτή είναι η θεσμική πραγματικότητα που χωρίζει την «τύχη» των προσφύγων / μεταναστών απ’ την «τύχη» των ίδιων ακριβώς ανθρώπων αν ένας ανά οικογένεια είχε να καταθέσει στον τραπεζικό λογοριασμό κάποιου έλληνα μεσίτη ή ιδιοκτήτη 250.000 ευρώ. Αυτό το ποσό είναι η ταρίφα του συλλογικού θεσμικού νταβατζή που όντας 110% τέτοιος χωρίζει την ήρα απ’ το σιτάρι – για λογαριασμό του προσοδισμού.

Προσδιορίζει όμως αυτή η θεσμική πραγματικότητα και το τι θα μπορούσε να κάνει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αν ΔΕΝ ήταν αυτό που είναι: αν δεν κυνηγούσε τον γεωπολιτικό προσοδισμό μέσω της «συνοριακής λειτουργίας» του για λογαριασμό των «εταίρων /συμμάχων» του. Θα μπορούσε να δίνει άδεια διέλευσης και ταξιδιωτικά έγγραφα στους πάντες – με παράβολο 10 ευρώ… Laissez passer λέγεται αυτό, και είναι φιλελεύθερο… Τότε οι «ροές» θα έβγαζαν εισιτήρια αεροπλάνων (αυτό που προσπαθούν να κάνουν με πλαστά διαβατήρια…) και θα συνέχιζαν τον δρόμο τους – αντί να γίνονται ένας σωρός ψυχών υπό την επίβλεψη της ελληνικής αστυνομίας και του ελληνικού στρατού.

Φυσικά οι «εταίροι» θα θύμωναν! Αλλά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν φοβάται τον θυμό τους. Δεν θέλει να χάσει το καθεστώς του συνοριοφύλακα· επειδή δεν έχει άλλο ρόλο που να υπόσχεται γεωπολιτικές αμοιβές εκτός απ’ αυτόν του προχωρημένου φυλακίου για κάθε χρήση· άρα και για τον πρωτοκοσμικό ρατσισμό.

Έτσι, αντί οι άνθρωποι να παίρνουν όχι «χρυσή» αλλά έστω «τσίγκινη» (!!) βίζα, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν το κρέας της ίδιας βασικής διαχείρισης – απ’ το ρημαδογκουβέρνο. Ο συνοριοφύλακας έχει χρεωκοπήσει μεν, αφού η ρατσιστική ιδεολογία του ξεπερνάει την ρατσιστική πολιτική του (τα «ανοικτά» ή «κλειστά» στρατόπεδα ερεθίζουν τις «τοπικές κοινωνίες»…)· αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του, δεν μπορεί να αρνηθεί τον ιστορικό λόγο ύπαρξής του όπως έχει ενσωματωθεί σ’ όλα τα συμβόλαιά του με τους πιθανούς ή απίθανους συμμάχους του…

Προσπαθεί μόνο να κρατήσει την θέση του. Ελπίζοντας, τώρα πια, ότι το Βερολίνο (η πρωτεύουσα…) θα επιβάλει στις ευρωεπαρχίες μια πιο ευέλικτη διαχείριση, με λιγότερο βάρος και ευθύνες στους συνοριοφύλακες…

Το ζήτημα είναι ότι η δική μας εργατική πλευρά έχει αποτύχει ως τώρα να επεξεργαστεί και να διαδώσει συστηματικά μια όχι συνθηματολογική αλλά ανταγωνιστική και συνεκτική πολιτικά αντιπρόταση… Ελεύθερη κίνηση: αυτό είναι το σωστό, κι αυτό ήταν πάντα για τους πληβείους.

Μια ρωγμή στην εθνική μυθολογία και στην στρατοαστυνομική νομιμοποίηση της…

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Να, λοιπόν, που μια εκτίμησή μας αποδείχτηκε λάθος – κατ’ αρχήν… Το ψόφιο κουνάβι δεν οδηγήθηκε σε παραίτηση, και κατά συνέπεια θα προχωρήσει αγέρωχα την προεκλογική του εκστρατεία. Η απόρριψη της καταδίκης του είναι δεδομένη: με την εξαίρεση ενός συντηρητικού γερουσιαστή, οι υπόλοιποι (συντηρητικοί) ψήφισαν υπέρ του σαν μπλοκ: πρόκειται για γεγονός οριστικό την δεδομένη στιγμή. Χρειάζονταν 3 ακόμα (συντηρητικοί) για να καταδικαστεί· δεν βρέθηκαν. Κι αυτό είναι γεγονός.

Ωστόσο, ακριβώς πίσω απ’ τα γεγονότα, υπάρχουν τα βασικά δεδομένα κάποιας υπονοούμενης συναλλαγής ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους του μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η άρνηση (των συντηρητικών γερουσιαστών) να εξεταστούν μάρτυρες κατά την διάρκεια της «δίκης». Είτε «παλιοί» (όπως ο πράκτορας της cia που διέρρευσε τα στοιχεία για το τηλεφώνημα του ψόφιου κουναβιού με τον ουκρανό Zelensky…) είτε «καινούργιοι», όπως ο πολύς νεοσυντηρητικός και πρώην σύμβουλος ασφαλείας Bolton. Του οποίου το βιβλίο (που «δίνει» το ψόφιο κουνάβι) αναμένεται κάποια στιγμή τον Μάρτη. Η εξέταση μαρτύρων είναι δουλειά της βουλής είπαν, κλείνοντας μια κι έξω το θέμα· παρότι τα λεγόμενα του Bolton έγιναν γνωστά μετά το τέλος της ανακριτικής διαδικασίας στη βουλή.

Αν καλούνταν αυτοί οι μάρτυρες σε ακρόαση απ’ τους γερουσιαστές θα ήταν πολύ δυσκολότερο σε κάποιους να απαλλάξουν το ψόφιο κουνάβι. Μοιάζει λοιπόν ότι το να μην καταθέσουν (κάτι που διευκόλυνε την απαλλαγή) ήταν προϊόν κάποιου παρασκηνιακού ενδοκομματικού (μαφιόζικου…) συμβιβασμού ανάμεσα στους υποστηρικτές της «γραμμής Trump» και εκείνους της «γραμμής Pence».

Ήδη ο τρόπος που εξελίχθηκε η «δίκη», και το γεγονός ότι η χωρίς μάρτυρες απαλλαγή του ψόφιου κουναβιού ήταν απλά θέμα κομματικών συσχετισμών και κομματικής πειθαρχίας στη γερουσία (53 συντηρητικοί έναντι 45 δημοκρατικών + 2 ανεξάρτητους), είναι αντικείμενο κριτικών όχι μόνο απ’ τους δημοκρατικούς αλλά και από διάφορους κύκλους συντηρητικών. Υπονοεί αυτό ένα είδος ομηρίας του ψόφιου κουναβιού απ’ τους σκληροπυρηνικούς του αμερικανικού βαθέος κράτους απο ‘δω και στο εξής;

Θα φανεί – αυτά δεν κρύβονται…

Αντισινισμού συνέχεια

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Με τον «κορονωϊό» να είναι στις προπαγανδιστικές δόξες του (που να ήξερε ο καϋμένος τι σημαίνει «κοινωνία του Θεάματος»!) καθώς έχει εντοπιστεί τουλάχιστον μια περίπτωση σε 28 (απ’ τα σχεδόν 200) κράτη του πλανήτη, οι αντι-σινικές θεωρείες συνωμοσίας οργιάζουν. Συγκλίνοντας στο ότι το Πεκίνο «λέει ψέμματα», «κρύβει τα πραγματικά στοιχεία» (που, προφανώς, δείχνουν ότι ο 2019-nCoV είναι σκέτο δρεπανηφόρο) κλπ κλπ.

Το ενδιαφέρον του πως κατασκευάζονται αυτές οι ενέσεις αποβλάκωσης για μαζική χρήση δεν είναι μόνο στο τι υποστηρίζουν αλλά και στο τι κρύβουν. Όντως, είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι «αποκλείεται, το κινεζικό κράτος είναι τιμιότατο»! Συνεπώς είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν κατευθείαν οι ισχυρισμοί των συνωμοσιολόγων / αντι-σινιστών.

Υπάρχει όμως κάτι που κρύβουν, κάτι που πετάνε έξω απ’ τον ορίζοντα των θεωρημάτων τους, κι ωστόσο είναι πασίγνωστο. Στα 27 κράτη (το 28ο είναι το κινεζικό) έχουν ως τώρα εντοπιστεί 259 περιπτώσεις «κρουσμάτων» μόλυνσης απ’ τον «ιό τον Αναμενόμενο» – και συνολικά 2 θάνατοι. Ένας στις φιλιππίνες και ένας στο χονγκ κονγκ.

Με 2 νεκρούς σε 274 διαπιστωμένα κρούσματα, το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,77%. Ένα μέγεθος εντυπωσιακά μικρότερο απ’ την κινεζική θνησιμότητα 2% στη βάση των επίσημων στοιχείων του κινεζικού κράτους.

Όταν, λοιπόν, το εκτός κίνας διεθνές ποσοστό θνησιμότητας απ’ τον τρομοκράτη κορονωϊό είναι 0,77% και εντός κίνας είναι 2% τί μπορεί να κρύβει το Πεκίνο; Μήπως το ότι εντός κίνας η θνησιμότητα είναι 5%, 15% ή 25% (ενώ διεθνώς μόνο 0,77% – συγγνώμη για την κουραστική επανάληψη…) δηλαδή ότι όλος ο πλανήτης είναι βιολογικά πανίσχυρος ενώ οι κινέζοι υπήκοοι είναι ευάλωτοι σαν μύγες; Αυτό υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι ότι αποκρύβεται;

Δεν βγαίνει άκρη με την βλακεία…

Άντε γεια «αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη»!…

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Έπρεπε να το είχατε υποψιαστεί (με τις περιθωριακές μας δυνάμεις το υποδείξαμε μέσα απ’ τις σελίδες του cyborg…). Κάποιο λάκο είχε η φάβα της μετονομασίας της Ύψιστης Απειλής κατά του ανθρώπινου είδους (που δεν είναι, όχι, ο 2019-nCoV!) από «φαινόμενο του θερμοκηπίου» σε «κλιματική αλλαγή»… Το είχαμε αναρωτηθεί: μήπως ο όρος «κλιματική αλλαγή» είναι πολύ βολικότερος απ’ τον όρο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» επειδή χωράει και την πτώση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας αντί για την άνοδο που εννοείται αποκλειστικά με το «θερμοκήπιο»;

Να, λοιπόν, τα μαντάτα – για να αρχίσετε να στοκάρετε από τώρα κούτσουρα. Σύμφωνα με τη nasa (δεν είναι, δα, κανάς τυχαίος οργανισμός…) ο ήλιος θα πέσει στο χαμηλότερο σημείο εδώ και δύο αιώνες της «δραστηριότητάς» του (άρα και της εκπομπής ενέργειας) το 2020. Δεν θα είναι μια «στιγμή» η φετεινή χρονιά, αλλά η αρχή μιας περιόδου που θα κρατήσει κάμποσο…

… Σα συνέπεια αυτής της φυσικής «χειμέριας νάρκης» της ηλιακής δραστηριότητας, οι θερμοκρασίες στη Γη θα πέσουν… Ίσως κατά μέσο όρο πέσουν κατά 1 βαθμό Κελσίου μέσα σε 12 αρχικούς μήνες…

Συνήθως ο κύκλος μείωσης της ηλιακής δραστηριότητας είναι 11ετής, και η «εποχή του κρύου» (με την σχετική μείωση της θερμοκρασίας) κρατάει λίγα χρόνια. Αλλά τώρα πρόκειται για μια πιο μακροπερίοδη (φυσική…) μείωση της ηλιακής ενέργειας, και μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν για το πόσο θα διαρκέσει η «μίνι εποχή των παγετώνων» που θα προκληθεί. Δέκα χρόνια; Είκοσι; Κάποιοι («ειδικοί») αφήνουν περιθώριο ακόμα και για τριάντα…

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Στο λιώσιμο των πάγων, στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, στην εξαφάνιση παράκτιων πόλεων και νησιών με χαμηλό ύψος – και τα λοιπά τρομακτικά του «φαινομένου του θερμοκηπίου». Καλού κακού κάντε λοιπόν ένα πρόγραμμα και για το «φαινόμενο του ψυγείου»: την προηγούμενη φορά που έγινε κάτι παρόμοιο ήταν μια περίοδος 70 χρόνων, από το 1645 ως το 1715, όπου ο Τάμεσης ήταν μόνιμα παγωμένος…

(Θα υπάρξει, λένε οι «ειδικοί» πρόβλημα και στην παραγωγή διαφόρων τροφίμων στην περίπτωση που ο ήλιος παρακοιμηθεί. Μήπως να το ρίξει και η ανθρωπότητα σε «χειμέρια νάρκη» για καμμιά εικοσαριά χρόνια;)

Απ’ το συριακό στο λιβυκό πεδίο μάχης

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Ειδωμένη απ’ την γεωγραφική θέση του Idlib η (τουρκική) μεταφορά σύρων αντικαθεστωτικών ενόπλων στη λιβύη για λογαριασμό του Sarraj, είναι μέρος της προσπάθειας της Άγκυρας να αδυνατίσει την άμυνα του θύλακα (με το προφανές όφελος να ενισχύσει την άμυνα του Sarraj). Το κίνητρο είναι οικονομικό. Ο Sarraj πληρώνει τα τετραπλάσια απ’ αυτά που πληρώνει ο τοξικός· και, επιπλέον, στη λιβύη οι ένοπλοι ενδέχεται να πολεμήσουν πολύ λιγότερο απ’ ότι στο Idlib· άρα να ζήσουν.

Στο λιβυκό πεδίο μάχης ο “τζενεράλ” Haftar όχι μόνο έχει αποτύχει να καταλάβει την Tripoli· έχει σταματήσει καν να το προσπαθεί. Απασχολεί τους δικούς του μισθοφόρους γύρω απ’ τη Σύρτη, χωρίς ωστόσο αποτελέσματα άξια λόγου. Ουσιαστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης η προέλαση του «τζενεράλ» έχει σταματήσει προ πολλού· και είναι απίθανο να επαναληφθεί οποτεδήποτε στο μέλλον.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν αντικαθεστωτικοί του συριακού πεδίου μάχης στη λιβύη. Είναι μια ερώτηση που αξίζει απάντηση για την υποκειμενική πλευρά της· πέρα απ’ τον γεωπολιτικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Αρκετοί απ’ τους αντικαθεστωτικούς του συριακού πεδίου μάχης είναι λίβυοι! Πέρα απ’ αυτό, μετά από μια σχεδόν δεκαετία proxies πολέμων τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην αφρική, έχει διαμορφωθεί ένας όγκος πολλών δεκάδων χιλιάδων για τους οποίους ο μόνος τρόπος βιοπορισμού είναι ο πόλεμος. Είτε απ’ τους μισθούς τους, είτε απ’ τις λεηλασίες και τα λαθρεμπόρια που κάνουν.

Τα «ιδεολογικά» ζητήματα και οι σχετικές επιλογές, γι’ αυτό το είδος ανθρώπων που δεν έχουν (ή δεν βλέπουν) πια κανένα μέλλον εκτός απ’ το να είναι μισθοφόροι (και που δεν έχουν κανένα άλλο συμφέρον εκτός απ’ το να υπάρχει ζήτηση για αυτό που μπορούν να προσφέρουν…), υποχωρούν πολύ εύκολα μπροστά στο ζήτημα του μισθού του νοικιασμένου οπλοφόρου. Αυτό είναι το όχι και τόσο παράπλευρο αποτέλεσμα του (αμερικανοκρατούμενου) «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: διαμόρφωσε πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που, ακόμα κι αν ξεκίνησαν με ιδεολογικά (ουαχαβίτικα) κίνητρα, βρίσκονται πλέον σε ένα παγκοσμιοποιημένο limbo: δεν μπορούν να τα παρατήσουν και να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους (γιατί θα καταλήξουν σε μπουντρούμια σαν «τρομοκράτες»), και δεν μπορούν να ζήσουν τους εαυτούς τους και τις όποιες οικογένειες έχουν με άλλο τρόπο εκτός απ’ τα κουπόνια του πολέμου.

Σαν «επαγγελματίες» πια, κάνουν μια χαρά σε κάθε academi του οποιουδήποτε Eric Prince. Υπάρχουν πάντως πολύ περισσότεροι και διαφορετικοί εργοδότες. Τελικά, το να μετακομίσει κάποιος που επί 9 χρόνια βιοπορίζεται με το όπλο στο χέρι απ’ το συριακό στο λιβυκό ή στο αφγανικό πεδίο μάχης (ή και σε οποιοδήποτε άλλο) δεν είναι «σκάνδαλο». Είναι η φυσιολογική «επαγγελματική» κινητικότητα σ’ αυτό το είδος δουλειάς…

Σχεδόν 20 χρόνια «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (που μόνο τέτοιος δεν ήταν…) έχουν κατασκευάσει δεκάδες χιλιάδες guns for hire. Απ’ τον «πρώτο» κόσμο, απ’ τον «τρίτο» – από παντού. Ένα απ’ τα κατορθώματα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στον 21ο αιώνα είναι αυτό: η μαζική κατασκευή μισθοφορικών σκυλιών του πολέμου. Πολύ περισσότερο από τους διακηρυγμένους στόχους αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια έχουν δημιουργήσει μια χειροπιαστή λούμπεν επαγγελματική προοπτική, που παρά τα «εργατικά ατυχήματά» της εξακολουθεί να είναι η μόνη εκδοχή (ή η βασική προτίμηση…) για εκατοντάδες χιλιάδες αρσενικών σε πάμπολλα μέρη του κόσμου.

Αυτή η στρατιωτικοποίηση, που είναι ιδιωτική, «εθελοντική» και «απ’ τα κάτω», δένει μια χαρά με την στρατιωτικοποίηση «απ’ τα πάνω». Που έχει διάφορες μορφές. Απ’ το πρωτοκοσμικό «κατατάξου για να ζήσεις την περιπέτεια» (ή “για να πληρώσεις τα δίδακτρα του πανεπιστημίου σου”) μέχρι την (συχνά επίσης πρωτοκοσμική) αξιοποίηση του διάχυτου δυναμικού που λέγεται «ο θάνατος των άλλων είναι η ζωή μου».

Έχει φτάσει το σημείο εκείνο στο οποίο η «προσφορά» δολοφονικής εργασίας είναι τόσο μαζική ώστε να αποκτήσει και την δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, με άλλα λόγια να συντηρεί πολέμους που θα μπορούσαν να έχουν λήξει; Δύσκολη ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Φαίνεται ωστόσο πως για όσο καιρό υπάρχουν εργοδότες ή «πόροι προς λεηλασία» (κι εδώ η πιο γνωστή περίπτωση είναι οι ypg και τα συριακά πετρέλαια, αλλά υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις και στην αφρική) το Παράδειγμα του τριαντακονταετούς πολέμου στη ευρώπη, όπου οι μισθοφόροι (καθώς πληρώνονταν με το κεφάλι…) είχαν αυτονομήσει σε κάποιο βαθμό την «επαγγελματική δεοντολογία» τους απ’ τα στενά συμφέροντα των εργοδοτών τους, αυτό λοιπόν μπορεί να επαναλαμβάνεται – σε διάφορα μέρη του κόσμου και σε διάφορες παραλλαγές.

Φυσικά τώρα το σύστημα λέγεται καπιταλισμός και όχι φεουδαρχία. Σωστά. Γι’ αυτό και δεν αναμένεται μια “συνθήκη της Βεστφαλίας”!… Αν αυτός ο καπιταλισμός είναι τώρα σε μεγάλο βαθμό μαφιόζικος (είναι!), αν δηλαδή στο χείλος της 4ης βιομηχανικής επανάστασης ένα απ’ τα βασικά ζητούμενα είναι και πάλι η άγρια, πρωταρχική συσσώρευση (κάτι που κατά τη γνώμη μας ισχύει!), τότε οι αναλύσεις που στηρίζονται αποκλειστικά στα «νόμιμα» χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής λειτουργίας δεν ισχύουν…

(φωτογραφία: Ο Άσαντ στο Idlib τον περασμένο Οκτώβρη…)

Αντισινισμός

Σάββατο 1 Φλεβάρη. Με ένα ποσοστό θνησιμότητας (από πνευμονία) σαφώς κάτω απ’ το μέσο ποσοστό θνησιμότητας της γρίπης (και πάλι από πνευμονία) ο «κορονοϊός» δεν προσφέρεται για την Αποκάλυψη, τον Αντίχριστο, το «Τέλος των Ημερών» και όλα όσα ταΐζουν την βλακεία και την δουλοπρέπεια…

Φαίνεται όμως ότι προσφέρεται για κάτι άλλο: την δαιμονοποίηση του κινεζικού καθεστώτος. Έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν, με κάθε «σοβαρότητα», διάφορες «απόψεις» – που πιάνουν εύκολα τους δυτικούς πληθυσμούς, ειδικά όταν πρόκειται για «απειλές κατά της υγείας τους».

Μία «άποψη»: το Πεκίνο κρύβει τον «πραγματικό αριθμό» των κρουσμάτων, κι ακόμα περισσότερο τον «πραγματικό αριθμό των νεκρών»… (Γιατί άραγε να το κάνει αυτό; Οι διασπορείς αυτής της φήμης δεν δίνουν καμμία λογική εξήγηση, επειδή η δουλειά τους είναι το υπονοούμενο: αυτοί οι κινέζοι είναι δόλιοι και ψεύτες…)

Άλλη «άποψη»: ο κορονοϊός δεν μεταδόθηκε από νυχτερίδα, αλλά διέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικού πολέμου, είναι μεταλλαγμένος σαν όπλο μαζικής καταστροφής, και η βιολογική του δομή έχει κάποιες ομοιότητες με τον HIV… Είναι, φυσικά, παρανοϊκό να υποστηρίζει κανείς ότι απ’ όλες τις πιθανές άγνωστες βιολογικές καταστροφές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τα όποια βιολογικά όπλα, οι κινέζοι «βιοπολεμιστές» σκέφτηκαν να βάλουν λίγο HIV (πασίγνωστο, εύκολα αναγνωρίσιμο και σαφώς διαχειρίσμο πλέον…) για να οπλοποιήσουν έναν κορονοϊό… Δεν έχει σημασία: αρκεί και πάλι το συμπέρασμα ότι το Πεκίνο είναι έτοιμο να κηρύξει βιολογικό πόλεμο στη δύση…

Στην ίδια διαδικασία ψυχολογικού πολέμου, ο κορονοϊός έχει αρχίσει να ονομάζεται από διάφορους δημαγωγούς διεθνώς «κινέζικος ιός»… Βολικό και εύκολο, αλλά βρώμικο. Μήπως η γρίπη των χοίρων είχε ονομαστεί «μεξικάνικος ιός»; Όχι.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πριν καιρό ότι καθώς οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός διακρατικός ανταγωνισμός θα παραχθεί υποχρεωτικά η δαιμονοποίηση του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου, επειδή η ιδεολογία και η κατασκευή εσωτερικών μπλοκ ιδεολογικής συναίνεσης είναι βασική προϋπόθεση των πρωτοκοσμικών ιμπεριαλισμών. Το ότι η Huawei και η 5G τεχνολογία της «μπορεί να κάνει υποκλοπές» δεν βοηθάει σε μια τέτοια δαιμονοποίηση, για διάφορους λόγους.

Η υγεία όμως; Ο υγιεινισμός μπορεί να οπλοποιηθεί – δεν το είχατε σκεφτεί;

Παλαιστίνη

Πέμπτη 30 Γενάρη. Η πρώτη ημέρα του «deal του αιώνα» πέρασε όπως περιμέναμε. Με την εξαίρεση των παλαιστινιακών διαδηλώσεων στη δυτική Όχθη, τα υπόλοιπα ήταν χλιαρές δηλώσεις και «προβληματισμένα» σχόλια.

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: μα αφού αυτή η συμφωνία είναι παράνομη πώς θα εφαρμοστεί; Η απάντηση είναι: ποιός θα εμποδίσει την όποια εφαρμογή της; Είναι μια διμερής συμφωνία μεταξύ συμμάχων, που θα σύρει και τα υπόλοιπα κράτη / μέλη της συμμορίας (μεταξύ των οποίων και το ελληνικό) και θα αμφισβητείται από άλλες κρατικές πλευρές… Αλλά θα αμφισβητείται φιλολογικά, αφού – έτσι κι αλλιώς – το λεγόμενο «παλαιστινιακό πρόβλημα» εγγράφεται απ’ την μεριά όλων των κρατικών πολιτικών σε πολύ ευρύτερες διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Όσοι δεν είναι οπαδοί της τελικής όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (απ’ την έκβαση του οποίου να ελπίζουν ότι θα «λυθεί» ή όχι το «παλαιστινιακό πρόβλημα»…) έχουν καθήκον να αντιληφθούν ότι το δίκαιο της παλαιστινιακής αντίστασης δεν θα αποδοθεί με βομβαρδιστικά. Γιατί, πολύ απλά, αν το ισραηλινό φασισταριό αντιληφθεί ότι χάνει έναν τέτοιο πόλεμο, θα συμπεριφερθεί όπως ακριβώς το γερμανικό, ναζιστικό κράτος, το οποίο αντιγράφει βήμα βήμα: θα επιταχύνει την εξόντωση των αιχμαλώτων του.

Ενώ, λοιπόν, τυπικά το deal κατηγορείται ήδη σαν «παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του οηε» πρακτικά θα εφαρμοστεί. Θα εφαρμοστεί με τον ειδικό τρόπο που προβλέπει το άρθρο του που φωνάζει ότι «αν οι παλαιστίνιοι δεν δεχτούν αυτή τη συμφωνία και τους όρους της, το Τελ Αβίβ θα προχωρήσει κανονικά». Δηλαδή με κάθε βία που μπορεί να ασκήσει.

Και (θα) έχει πολλές μορφές αυτή η βία, κάποιες ήδη γνωστές. Απ’ την καταστολή των διαδηλώσεων και κάθε πράξης αντίστασης, μέχρι την ακόμα πιο συστηματική καταστροφή σπιτιών και καλλιεργειών, στις περιοχές που η Ουάσιγκτον παραχωρεί στο Τελ Αβίβ. Είναι όμως πιθανό ότι θα υπάρξουν και καινούργιες μορφές εθνοκάθαρσης.

Για παράδειγμα Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ απαιτούν απ’ τους παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος. (Πρόκειται για την πρόσφατη ρατσιστική / εθνικιστική συνταγματική ρύθμιση, που καταγγέλθηκε ακόμα και από ισραηλινούς σα ναζιστική…). Μονοεθνικό / μονοθρησκευτικό κράτος σημαίνει ότι οι παλαιστίνιοι που είναι ακόμα (τυπικά) πολίτες αυτού του κράτους, μουσουλμάνοι ή και χριστιανοί, αποτελούν επίσημα υποτελή μειονότητα. Που μπορεί να θεωρηθεί εχθρική αφού δεν αναγνωρίζουν τη μονοεθνικότητα / μονοθρησκευτικότητα. Επικίνδυνη, για λόγους “δημόσιας τάξης”…

Αυτός ο όρος σημαίνει ότι το ρατσιστικό, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ μπορεί να αρχίσει όποτε κρίνει τον βίαιο εξανδραποδισμό / εκκαθάριση των αράβων που ζουν ακόμα στη (διευρυμένη) επικράτειά του· αν κρίνει ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει από άλλους φτηνούς εργάτες. Ουσιαστικά αυτή η εθνοκάθαρση έχει ήδη ξεκινήσει τόσο στην ανατολική Ιερουσαλήμ / al Quds όσο και στη Χεβρώνα. Ένα επόμενο βήμα (που υπόγεια έχει αναγγελθεί…) θα είναι η αφαίρεση της (ισραηλινής) υπηκοότητας από κάμποσες χιλιάδες άραβες / παλαιστίνιους, που ζουν τώρα μέσα στην ισραηλινή επικράτεια (άλλη μια κίνηση ναζιστικής έμπνευσης). Η εθνοθρησκευτική ομογενοποίηση υπονοείται σαφώς στην απαίτηση περί αναγνώρισης της «εβραϊκότητας» του ισραηλινού κράτους – κι αυτό είναι επιστέγασμα προηγούμενων ενεργειών και βημάτων του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ.

Τώρα είναι η στιγμή που τόσο οι παλαιστίνιοι της αντίστασης όσο και η διεθνής συμπαράσταση πρέπει να ξεμπερδεύουν με την αυταπάτη των «δύο κρατών». Οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί· αλλά είναι μόνο προϋποθέσεις.

(Μικρή διόρθωση: Χτες γράφαμε ότι το πολυβόλο δικαίωσης του ισραηλινού απαρτχάιντ, το «deal του αιώνα», είναι 80 σελίδες. Τώρα που το έχουμε στα χέρια μας διορθώνουμε: είναι 180 σελίδες… Θέλει φλυαρία την σήμερον ημέρα για να υπερασπιστεί κανείς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αυτοχθόνων…)

Τα αγαθά του καπιταλισμού

Δευτέρα 27 Γενάρη. Πριν δυο περίπου χρόνια, στις 15 Φλεβάρη του 2018, ένα πηγάδι υδραυλικής εξόρυξης φυσικού αερίου (fracking) ιδιοκτησίας μιας θυγατρικής της ExxonMobil, στα νοτιοανατολικά του Οχάιο, «έσκασε», προκαλώντας την διαρροή μεθανίου στην ατμόσφαιρα επί σχεδόν 3 βδομάδες. Ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες διαρροές μεθανίου στην ατμόσφαιρα στην καταγραμμένη ιστορία των ηπα. Τα δορυφορικά δεδομένα έδειξαν ότι η συγκεκριμένη διαρροή μέσα σε 20 ημέρες ήταν μεγαλύτερη απ’ την ετήσια μόλυνση της ατμόσφαιρας από τις πετρο- και γκαζο-εταιρείες της νορβηγίας ή της γαλλίας σα σύνολο.

Ακούσατε τίποτα; Όχι βέβαια. Το ψοφιοκουναβιστάν είναι σύμμαχος, το ελλαδιστάν αγοράζει κάποιες ποσότητες fracking φυσικού αερίου (υγροποιημένου) απ’ την αμερικανική παραγωγή· και εξάλλου «οι αμερικάνοι είναι φίλοι του east med μας» και δεν πρέπει να τους στεναχωρούμε.

Μόνο που αυτού του είδους τα «ατυχήματα» είναι όλο και πιο συχνά στην αμερικανική βιομηχανία εξόρυξης σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου· κάνοντας μια επιχείρηση που ήταν ήδη, και «στα καλά» της, καταστροφική από οικολογική άποψη, ακόμα χειρότερη.

Πώς γίνεται αυτό του είδους η εξόρυξη; Το παρακάτω σχήμα βοηθάει την κατανόηση.

Κατ’ αρχήν το πηγάδι ανοίγεται κατακόρυφα. Σε κάποιο σημείο (με βάση τα γεωλογικά δεδομένα) η διάνοιξή του γυρνάει και γίνεται οριζόντια, και μπορεί να προχωρήσει έτσι ακόμα και πέντε ή έξι χιλιόμετρα. Το κατακόρυφο τμήμα του πηγαδιού επενδύεται είτε με τσιμέντο είτε με ατσάλι (είτε με έναν συνδυασμό τους) για να προστατεύει, υποτίθεται, το γύρω υπέδαφος από διαρροές πετρελαίου, φυσικού αέριου, καθώς και των υλικών της υδραυλικής εξόρυξης.

Σ’ αυτήν την διάταξη πηγαδιού, κατακόρυφη με επένδυση και στη συνέχεια οριζόντια «γυμνή», μέσα στα πετρώματα, εισάγεται με πολύ μεγάλη πίεση ένα μίγμα νερού, χημικών και άμμου. Αυτό το συμπιεσμένο μίγμα σπάει τα γύρω πετρώματα, δημιουργώντας ρωγμές, απ’ τις οποίες (μετά την αναρρόφηση του μίγματος) «τρέχει» προς τα πάνω φυσικό αέριο ή πετρέλαιο που είναι παγιδευμένο σε διάφορες ποσότητες μέσα στο πορώδες σχιστολιθικό πέτρωμα.

Τα «ατυχήματα» προκύπτουν απ’ τις πολύ μεγάλες πιέσεις (μπόρει και 4 τόνοι ανά τετραγωνικό εκατοστό!) με τις οποίες εισάγεται το μίγμα μέσα σ’ αυτά τα πηγάδια· και απ’ το γεγονός ότι αυτού του είδους η εξόρυξη είναι ζημιογόνα με τις τρέχουσες διεθνείς τιμές των υδρογονανθράκων (πάμπολλες μικρομεσαίες επιχειρήσεις τέτοιυ είδους στις ηπα είναι στα πρόθυρα χρεωκοπίας…), πράγμα που σημαίνει πως όσοι κάνουν τέτοιου είδους μπίζνες «κόβουν έξοδα» απ’ όπου μπορούν· και απ’ τις εσωτερικές επενδύσεις των κατακόρυφων πηγαδιών. Το έξοδο της επένδυσης είναι 20% με 30% του συνολικού κόστους εκμετάλλευσης ενός τέτοιου πηγαδιού· γιατί να μην γίνει, λοιπόν, ο εσωτερικός μανδύας πιο λεπτός για εξοικονόμηση; Ή γιατί να μην γίνει το οριζόντιο πηγάδι όσο πιο μακρύ γίνεται;

Υπάρχει επιπλέον αιτία για «ατυχήματα». Αυτά τα πηγάδια (με αυτή τη μέθοδο) «στραγγίζουν» γρήγορα, μπορεί και μέσα σε δέκα μέρες ή δύο εβδομάδες. Ανοίγουν τότε καινούργια, συχνά πολύ κοντά στα εξαντλημένα· για να μην μείνει ανεκμετάλλευτο ούτε κυβικό σχιστολιθικών υδρογονανθράκων. Όταν ανοίγουν 100, 150 ή 200 πηγάδια τέτοιου είδους πολύ κοντά το ένα στο άλλο και ασκούνται διαδοχικά στο εσωτερικό τους όλο και πιο εντατικές πιέσεις (για να «ραγίσουν» όσο το δυνατόν περισσότερα κυβικά σχιστολιθικού πετρώματος) τότε το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι η συνέργεια των ρηγματώσεων, που μπορεί να οδηγήσει σε καθιζήσεις ή και κατακρημνίσεις του εδάφους· ή ανεξέλεγκτες διαρροές. Αναφέρονται (στα σοβαρά) έως και τοπικοί σεισμοί απ’ τις εγκατακρημνίσεις…

Δεν τα λες “ατυχήματα” αυτά. Μάλλον δημιουργική καταστροφή μετά δόλου είναι. Δεν θα θέλατε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα και στα μέρη σας, ε; Ούτε θα θέλατε να είστε συνεργοί στο να συμβαίνουν αλλού… Ή το “αλλού” δεν πειράζει;

(φωτογραφία επάνω: Η διαρροή στο Οχάιο…)

Coronavirus…

Κυριακή 26 Γενάρη. Ως χτες αργά το βράδυ το κινεζικό κράτος είχε ανακοινώσει 1.287 περιπτώσεις πνευμονίας οφειλόμενης στην καινούργια «παγκόσμια απειλή», και 41 θανάτους. Πρόκειται για κατάντια εκ μέρους του λεγάμενου 2019-nCoV (που κάποιοι σκέφτηκαν να βαφτίσουν WARS, κάτι που σίγουρα λέγεται ευκολότερα…). Με θνησιμότητα (σαν ποσοστό επί των βαριών περιστατικών) που δεν ξεπερνάει αυτήν της κοινής γρίπης, δεν πρόκειται αυτός ο WARS να κάνει σπουδαία καριέρα. Άλλωστε (όπως παραδέχονται ψιθυριστά όλο και πιο πολλοί «ειδικοί») οι περισσότεροι / ες που μολύνονται απ’ τον λεγάμενο (στην κίνα κατ’ αρχήν) την βγάζουν στο πόδι, με συμπτώματα κοινού κρυολογήματος… Γι’ αυτό και δεν καταγράφονται καν σαν περιστατικά. Αν μπορούσαν να συμπεριληφθούν κι αυτοί στην καταμέτρηση, τότε η θνησιμότητα του WARS – με τα τωρινά δεδομένα – θα ήταν από στατιστική άποψη αστεία.

Ο παγκόσμιος πανικός δικαιολογείται με το επιχείρημα ότι παρ’ όλα αυτά ο WARS θα μπορούσε να είναι πιο φονικός… Θα μπορούσε; Τον έχουν ρωτήσει και είπε «ναι»; Όπως έχει γίνει κατά κόρο σ’ όλους τους προηγούμενους παγκόσμιους υγιεινιστικούς πανικούς, ορισμένες στατιστικές προβολές (ενισχυμένες με ηλεκτρονική εικονογράφηση) που κατασκευάζονται σαν worst case scenario πουλιούνται μαζικά στους υποτελείς σαν το πιθανότερο να συμβεί. Συνήθως πρόκειται για την εμπροσθοφυλακή μιας ή περισσότερων φαρμακοβιομηχανιών, που θα εμφανιστούν στη σκηνή την κατάλληλη στιγμή, κραδαίνοντας το σωτηρίο εμβόλιο.

Πριν μια δεκαετία, στα μέσα του 2009, ο πλανήτης δονήθηκε απ’ την απειλή μιας επερχόμενης φονικής γρίπης των χοίρων. Με προέλευση το μεξικό. Παρότι στην αρχική φάση της «παγκόσμιας απειλής» η συμπεριφορά του «Ιού του Αναμενόμενου» (μια κάπως μεταλλαγμένη εκδοχή του κοινότοπου Η1Ν1) υπολειπόταν κατά πολύ της φήμης του, «επιστήμονες» και μήντια κράτησαν την ένταση του φόβου όσο πιο ψηλά γινόταν προβλέποντας (; ή υποσχόμενοι;) hard core μεταλλάξεις του ιού. Ήταν ένας κανονικός Αρμαγεδώνας· που έκανε τα στελέχη όλων των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών του πλανήτη να αγοράζουν τις κόκες τους με φορτηγά. Όντως, οι παραγγελίες των κρατών (με σκοπό τον μαζικό προληπτικό εμβολιασμό μεγάλου μέρους των υπηκόων τους) έφτασαν σε αστρονομικές ποσότητες και αστρονομικά ποσά. Υπήρχε, βέβαια, ένα προβληματάκι: καθώς το στέλεχος του τρομοκράτη H1Ν1 ήταν καινούργιο, ήταν αδύνατο να ετοιμαστούν και να δοκιμαστούν (για το αν είναι αποτελεσματικές) χημικές ουσίες εναντίον του μέσα σε λίγους μήνες. Αλλά αυτή η λεπτομέρεια σπρώχτηκε στην άκρη. Έτσι όλος ο πλανήτης έμαθε το tamiflu και το relenza (χωρίς να είναι καν βέβαιο ότι ο H1N1 δεν θα μπορούσε να τα υπερκεράσει).

Τελικά η πανδημία κράτησε μερικούς μήνες στο βόρειο ημισφαίρο, και τέλειωσε την άνοιξη του 2010. Το μεγαλύτερο μέρος των παραγγελιών έμεινε άχρηστο, είτε επειδή παράχθηκε αργά είτε επειδή δεν χρειαζόταν. (Μη διασταυρωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι το ελλαδιστάν ξεφορτώθηκε το δικό του μεγάλο φορτίο από ληγμένα tamiflu κάνοντάς το «δώρο», σαν «ανθρωπιστική βοήθεια», κάπου στην αφρική…)

Ο Η1Ν1 αποδείχθηκε πολύ λίγοτερο καταστροφικός για την παγκόσμια υγεία απ’ τις προβλέψεις· αλλά τέλειος για τις φαρμακευτικές. Το «σκάνδαλο» ήταν προφανές από νωρίς… Μια έρευνα του γνωστού british medical journal έδειξε με στοιχεία στα μέσα του 2010 ότι οι ειδικοί του παγκόσμιου οργανισμού υγείας (π.ο.υ.) που δούλευαν σε θέσεις κλειδιά για την διαχείριση της υπόθεσης H1N1 δούλευαν ταυτόχρονα σε φαρμακευτικές εταιρείες, που ουσιαστικά υπαγόρευαν τις ανακοινώσεις του υποτίθεται «ουδέτερου» και «υπεράνω» π.ο.υ… Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο π.ο.υ. δούλευε σαν ατζέντης των φαρμακοβιομηχανιών· το ίδιο είχε κάνει όταν δειλά δειλά τα πρώτα ασιατικά και αφρικανικά κράτη άρχισαν να παράγουν και να χρησιμοποιούν γενόσημα για να προσφέρουν φάρμακα στους υπηκόους τους αποφεύγοντας το θηριώδες χαράτσι των τιμών των φαρμακοβιομηχανιών…

Δεν λέμε ότι το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και τώρα – αν και η προπαγανδιστική μηχανή δουλεύει με τον ίδιο τρόπο. Όπως τότε. Οι συμβουλές, πάντως, για την αντιμετώπιση και του τωρινού «κακού» είναι απλές:

Α) Πλένουμε καλά τα χέρια μας· και

Β) Βράζουμε καλά τις νυχτερίδες, πριν τις φάμε. (Διότι απ’ αυτές προέρχεται ο WARS). Αυτά τα « θέλω τη νυχτερίδα μου saignant» ξεχάστε τα· (άντε, που γίνατε όλοι γκουρμέδες!…)

(φωτογραφία κάτω: Παρεπιπτόντως το κινεζικό κράτος έχει ξεκινήσει από προχτές την κατασκευή ενός καινούργιου νοσοκομείου 1000 κλινών στην πόλη Wuhan, απ’ όπου άρχισε η επιδημία. Εκτιμώμενος χρόνος κατασκευής: 10 ημέρες… Ναι, ακριβώς, 10 (ολογράφως δέκα) ημέρες!! Οι 7 είναι για τα κτίρια και οι 3 για τον εξοπλισμό του!… Και δεν πρόκειται καν για ρεκόρ…. Το ρεκόρ είναι σε προηγούμενη έκτακτη ανάγκη η κατασκευή και ο εξοπλισμός ενός νοσοκομείου σε 7 ημέρες…

Καπιταλισμός με το «Κ» κεφαλαίο – ή κάνουμε λάθος; Σε περίπτωση ανάγκης τι άλλο μπορούν, άραγε, να φτιάξουν εκεί σε, π.χ., μία, δύο ή τρεις βδομάδες;)