Tag: μήντια

Ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις 1

Σάββατο 22 Ιούλη. Αν διαβάζετε το cyborg ξέρετε ήδη ότι αυτά τα κάνουν και οι κυβερνήσεις (το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα) και πολλές εταιρείες. Γίνονται και στα μέρη μας από κόμματα, υπηρεσίες, αφεντικά, κλπ κλπ…

Ωστόσο εκείνο που προσφέρει κάλυψη στις εκστρατείες τέτοιων μέγα-δομών είναι ότι η διασπορά φημών, η συκοφαντία και η παραπληροφόρηση είναι το αγαπημένο σπορ εκατομμυρίων υπηκόων, για τους δικούς τους (σάπιους) λόγους. Διεξάγεται ένας ανελέητος πόλεμος (υπέρ) της βλακείας σε μικροκλίμακα, διάχυτος και αποκεντρωμένος· μέσα σ’ αυτόν και υπό την κάλυψή του γίνονται και οι στοχευμένες ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Απ’ αυτούς που έχουν τους πόρους (ανθρώπινους, οικονομικούς, τεχνολογικούς) να τις κάνουν.

Μέσα στην «ομίχλη» της μικροκλίμακας η μεγακλίμακα περνάει όχι απλά απαρατήρητη αλλά μάλλον σαν κάτι «αδιάφορο», «φυσιολογικό», «κανονικό». Επειδή από τεχνική άποψη κοινωνικές συμπεριφορές όπως, π.χ., το κουτσομπολιό ή η εμπάθεια (πάντα μέσα στην ανωνυμία ή/και την πλαστοπροσωπία) έχουν «ανέβει στο ίδιο επίπεδο» με τις καθεστωτικές δράσεις, αυτές οι τελευταίες περνάνε εύκολα απαρατήρητες. Η «δημόσια σφαίρα» που διαμορφώνουν οι πρώτες, και κυρίως η ηθική και η αισθητική της, είναι η ιδανική ζούγκλα που χρειάζονται για να κρύβονται οι στρατοαστυνομικές και εταιρικές επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου.

Αν γυρίσει κανείς, λοιπόν, στις παλιές «στριμάδες» μας και τους ασυγχώρητους «ελιτισμούς» μας θα διαπιστώσει τι; Ότι διαβλέποντας έγκαιρα την τάση μέσα στα χαρακτηριστικά των «νέων μήντια» κάναμε αυτό που έπρεπε: προειδοποιήσαμε. Η προειδοποίησή μας δεν είχε (και δεν θα μπορούσε να έχει) στόχο να εμποδίσει τις μεγα-επιχειρήσεις των αφεντικών! Είχε όμως στόχο να προλάβει το να γίνει λάδι στα γρανάζια τέτοιων μεγα-επιχειρήσεων η μαζική, κοινωνική cyber-αφέλεια.

Πετύχαμε; Όχι… Κάναμε, μόνο, το καθήκον μας· κάτι που δεν ήταν αρκετό, ούτε όμως εύκολο. Το πρόβλημα, ένα απ’ τα πολλά και όχι μόνο δικό μας, είναι πως οι ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις των αφεντικών είναι πια πλημμύρα. Αυτό που η cyber-αφέλεια νομιμοποίησε παιχνιδιάρικα, δύσκολα θα αντιμετωπιστεί.

Ψυχο-πληροφορικές επιχειρήσεις 2

Σάββατο 22 Ιούλη. Ο πληροφορικός βομβαρδισμός, ή ο πληροφορικός κορεσμός, ή η πληροφορική σύγχυση, είναι από τακτική άποψη πολύ σημαντικά όπλα στα χέρια μικρών και μεγάλων αφεντικών. Κτυπούν σ’ αυτό που λέγεται κοινωνική γνώση, ή κοινωνική επίγνωση· για να μην μιλήσουμε κατευθείαν για συνείδηση (που στην ετυμολογία της σημαίνει γνώση). Είναι ένα είδος ολοκληρωτικού προπαγανδιστικού πολέμου που στην πληρότητα και στην έντασή του κάνει οποιαδήποτε άλλη ανάλογη περίοδο του παρελθόντος να μοιάζει με παιδική χαρά.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με την ανόητη μικροαστική φαντασίωση «εγώ ξέρω». Δεν αντιμετωπίζεται, επίσης, από μια κουλτούρα μικρο-απατεωνιάς (ιδεο-πολιτικής) «για να κάνουμε την δουλειά μας»· αντίθετα το «μικρό» ενισχύει το «μεγάλο». Τα «δικά μας ψέμματα ενάντια στα δικά τους» θα χάνουν πάντα· ενισχύοντας εκείνο που εύκολα αξιοποιούν οι δυνατότεροι: την διανοητική και ηθική σύγχιση.

Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Δεν θα το (ξανα)πούμε. Είναι ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς να καταλάβει…

Αλήτες ρουφιάνοι: ναι, αν και όχι πάντα…

Πέμπτη 13 Ιούλη. Είναι ένας απ’ τους πιο καταξιωμένους και ονομαστούς διεθνώς ερευνητές δημοσιογράφους. Το 1969 αποκάλυψε την σφαγή (που έκανε ο αμερικανικός στρατός εναντίον αμάχων στο βιετνάμ), που έμεινε γνωστή σαν “η σφαγή στο My Lai”. To 2004 αποκάλυψε τα βασανιστήρια στο κάτεργο του Abu Graib, στο ιράκ. Ενδιάμεσα έχει συνεργαστεί, σαν πρώτο ή δεύτερο βιολί, σε διάφορα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, πάντα σε βάρος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· ή εκείνου εκλεκτών συμμάχων της Ουάσιγκτον. Έχει πάρει ένα κάρο βραβεία. Για ποιον λόγο θα γινόταν, έστω άθελά του, πράκτορας του Άσαντ και της Μόσχας; Μήπως επειδή γέρασε και τα έχει χάσει;

Ο ογδοντάχρονος σήμερα Seymour Hersh, αμερικάνος, είναι απ’ τα πιο βαριά ονόματα της ερευνητικής / αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας του 20ου αιώνα. Είναι εύκολο να βρει κανείς τις πιο κτυπητές έρευνές του, οπότε δεν θα κάνουμε τον κόπο. Οποιοδήποτε «επώνυμο μαγαζί» θα σκοτωνόταν άλλους καιρούς για τις αποκαλύψεις του. Όχι πια. Είναι ο 21ος αιώνας. Και, κυρίως, είναι η «αδιόρατη» όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Τώρα δεν χωράνε «αποκαλύψεις» που να βάζουν σε κίνδυνο τους εθνικούς στόχους…

Η αλήθεια, μια στιγμή του ψέμματος

Πέμπτη 13 Ιούλη. Η τελευταία έρευνα του Hersh αφορούσε το ζήτημα της υποτιθέμενης επίθεσης με χημικά του Άσαντ, κατά αμάχων, στις αρχές του περασμένου Απρίλη, στην Khan Sheikhoun · και την απάντηση της ψοφιοκουναβικής διοίκησης, με τους 50κάτι κρουζ κατά στρατιωτικών στόχων του Άσαντ.

Αυτή τη φορά οι πόρτες που άλλοτε θα ήταν διάπλατα ανοικτές έκλεισαν. Ο Hersh αυτό το είχε ξαναζήσει: όταν έκανε το ρεπορτάζ για την σφαγή στο My Lai και πάλι οι «εκδοτικές» πόρτες είχαν μείνει κλειστές για καιρό. Για τον ίδιο λόγο τότε όπως και τώρα: γίνεται πόλεμος… δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον εχθρό…

Τελικά η συγκεκριμένη τελευταία έρευνα του Hersh δημοσιεύτηκε σε γερμανική καθεστωτική εφημερίδα. Δεν το τρώμε ότι εκεί είναι φίλοι της ελευθεροτυπίας. Απλά δεν έχουν σοβαρή εμπλοκή στο συριακό πεδίο μάχης.

Όταν μιλάμε για «έρευνα» του είδους που μπορεί να φέρει σε πέρας ένα βαρύ όνομα σαν αυτό το Hersh, εννοούμε και ψιθύρους στο αυτί του· που είναι αξιόπιστοι αλλά, υποχρεωτικά, ανώνυμοι. Η ακρίβεια με την οποία ο Hersh περιγράφει το πως και γιατί ο αμερικανικός στρατός στη συρία ήξερε εκ των προτέρων όλα τα δεδομένα της συγκεκριμένης συριακής επίθεσης θα μπορούσε να παραπέμπει είτε σε αμερικανικές είτε σε ρωσικές «πηγές». Είτε σε ένα συνδυασμό τους. Υποθέτουμε όμως ότι ακόμα και 80 χρονών ο Hersh δεν θα υιοθετούσε κάτι που θα του φαινόταν σουρεαλιστικό. Και δεν υπήρχε κάτι τέτοιο σ’ όσα δημοσιοποίησε.

Αλλά… Δεν είναι πια ο φανατικά ερευνητής δημοσιογράφος που έχει «άκρες». Όχι. Τώρα είναι κάποιος που παίζει τα παιχνίδια του Άσαντ και του Πούτιν. Κανείς δεν λέει ότι ο Hersh είναι πράκτορας· ούτε καν ότι γέρασε και τα έχει χάσει. Αλλά το νόημα είναι αυτό: οποιοδήποτε, οσονδήποτε τεκμηριωμένο ρεπορτάζ που αποδεικνύει ότι ο Άσαντ δεν έκανε καμία επίθεση με χημικά στην Khan Sheikhoun, “αντικειμενικά” συμφέρει τους αντιπάλους μας. Και το πνίγουμε…

Θα έπρεπε να το θυμίσουμε; Όσο αμφιλεγόμενη κι αν είναι η περσόνα του ψόφιου κουναβιού, όσο προσωρινή κι αν είναι η προεδρία του, οι πάντες (συντηρητικοί και δημοκρατικοί) χειροκρότησαν τους 50κάτι πυραύλους στη συρία. Εκεί το ψόφιο κουνάβι αναδείχθηκε σε “αληθινό αμερικάνο πρόεδρο”…

Εθνική ενότητα. Και απέναντί της οποιαδήποτε αμφισβήτηση ισοδυναμεί με προδοσία. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

Κατάσταση έκτακτης ανάγκης

Πέμπτη 13 Ιούλη. Δεν θα αναφερόμασταν στην περίπτωση Hersh αν δεν είχαμε διαπιστώσει, εξαιτίας της δουλειάς στην ασταμάτητη μηχανή, ότι εδώ και πάνω από ένα χρόνο ακόμα και τα πιο διάσημα διεθνή καθεστωτικά μήντια υποστηρίζουν ψέμματα, χοντρά ψέμματα, συνειδητά και μεθοδικά. Φυσικά αυτό, από πρώτη ματιά, δεν θα εντυπωσίαζε στην ελλάδα. Μόνο που υπάρχουν αλλού καθεστωτικά μήντια πολύ σοβαρότερα απ’ τα λούμπεν ελληνικά.

Όμως ο πόλεμος είναι πόλεμος, και ο πόλεμος είναι γεγονός. Τα τερατώδη ψέμματα είναι τόσο πολύ τέτοια ώστε χρειάζεται σε κάποιον πολύς χρόνος και πολύ προσοχή για να βρει την ψευτιά, συγκρίνοντας και ξανασυγκρίνοντας διαφορετικές έως και αντίθετες μεταξύ τους “πηγές”. Η δουλειά στην ασταμάτηση μηχανή έχει διπλασιαστεί σε ένταση και χρόνο, μόνο και μόνο εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας: να πρέπει να συγκρίνουμε αντίθετα μεταξύ τους ψέμματα, για να υποψιαστούμε (στη βάση αναλυτικών πολιτικών αρχών και θέσεων) τι πράγματι συμβαίνει. Συχνά μόνο να υποψιαστούμε…

Η δήθεν “δημοσιογραφία των πολιτών”, όλο αυτό το σύμπαν των “αυτοδημιούργητων δημοσιογράφων”, των blogs, των sites και των social media, όχι μόνο δεν απαντάει στο μεθοδικό ψέμα των κεντρικών καθεστωτικών μήντια, αλλά το κάνει ακόμα χειρότερο. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους πρόκειται για έναν απέραντο βούρκο αναπαραγωγών οποιασδήποτε βλακείας, θεωρίας συνωμοσίας ή βολικής ψευδολογίας. Οι εξαιρέσεις είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Και πάντως επιβεβαιώνουν (άθελά τους) τον κανόνα.

Αυτό θεωρείται δεδομένο. Λιγότερο δεδομένο ίσως είναι ότι η βασική πηγή του σοσιαλμηντιακού ψευδολογικού κυματισμού είναι η ίδια με εκείνη των «μεγάλων ψεμάτων» των επώνυμων μήντια: κυκλώματα και συμμορίες των κρατών, των διάφορων παρακρατικών, των διάφορων μυστικών υπηρεσιών, και τα λοιπά.

Ποτέ μην λες ποτέ

Τετάρτη 21 Ιούνη. Ξαφνικά, ο κραταιός οίκος του «εθνικού εργολάβου» εμφανίζεται να είναι σε διωγμό: οι λογαριασμοί και τα ακίνητα (εντός ελλάδας) του ενός των υιών δεσμεύτηκαν, έναντι χρεών· ενώ γίνονται και εισαγγελικές έρευνες για «χαριστικά δάνεια» στον όμιλο, που συμπαρασύρουν και στελέχη τραπεζών. Ο μηντιακός όμιλος που κάποτε ήταν ναυαρχίδα βγαίνει στο σφυρί, εν μέρει σαν παλιοσίδερα. Αν συνυπολογίσει κανείς αυτήν την «αναταραχή με διακυμάνσεις» που μορφοποιήθηκε απ’ την «μεγάλη εκστρατεία κατά της διαπλοκής» που ξεκίνησε πέρυσι ο αντ’ αυτού (τότε επίσημα παρακοιμώμενος υπουργός) για να καταλήξει στο Βατερλώ του· αυτό το σούσουρο με τον asset 1, μισοϊδιοκτήτη ήδη ενός δημαγωγικού μπλοκ, τον asset 2 που έσκασε “απ’ το κρύο”, και κάτι άλλα ψιλά ακόμα, θα συμπέραινε ότι «κάτι σοβαρό κινείται» στο ελληνικό παρακράτος.

Οι περσόνες, φυσικά, κινδυνεύουν πολύ λιγότερο απ’ όσο υπονοεί ο θόρυβος της δημαγωγίας. Για παράδειγμα ο οίκος του «εθνικού εργολάβου» δεν είναι χαζός να έχει την περιουσία του εντός ελλάδας… Παραμένει ωστόσο αξιοσημείωτο το ότι οι παραδοσιακές βαρωνίες των media έχουν χρεωκοπήσει, ανοικτά και ομολογημένα.

Αυτό είναι γεγονός: δεν πρέπει να υπάρχει μήντιο, ακόμα και περιθωριακό (τύπου «στο κόκκινο»…) που να μην είναι χρεωκοπημένο – με κριτήρια καπιταλιστικού επιχειρείν. Η ανάδειξη της χρεωκοπίας των μηντιακών επιχειρήσεων είναι βέβαια πάρεργο της χρεωκοπίας των τραπεζών, που άλλαξαν διοικήσεις εξαιτίας των καταραμένων δανειστών (τα έχουμε γράψει στο χάρτινο Sarajevo αυτά), και τώρα ψάχνουν τα λεφτά τους. Είναι (οι μηντιακές επιχειρήσεις) τμήμα αυτού του μεγάλου κύματος νέων προβληματικών που έχει αποκαλύψει αναγκαστικά η καταραμένη «τρόικα»: τα αφεντικά παντελόνιασαν τους παράδες, συντηρούσαν τα μαγαζιά τους με αλλεπάλληλα δάνεια, και τώρα οι τράπεζες πρέπει να κοιτάξουν τον εαυτό τους και όχι τα φιλαράκια των προηγούμενων (;) διοικήσεών τους. Όπως, ακριβώς, έγινε με το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού παραδοσιακού βιομηχανικού σκελετού, που ανάλογα «αναπτύχθηκε» απ’ τα ‘50s μέχρι τα ‘70s (με “θαλασσοδάνεια” δηλαδή…), μέχρι που στα ‘80s οι (ακόμα κρατικές τότε) τράπεζες άρχισαν να ψάχνουν τα λεφτά τους, ενόψει αναπροσανατολισμών στις δανειοδοτικές πολιτικές τους.

Αλλά τα μήντια είναι δημαγωγικοί μηχανισμοί· αυτό τους τοποθετεί σε ειδική θέση μέσα στις πολιτικά προσοδικές διαδικασίες. Η χρεωκοπία των παραδοσιακών μηντιακών βαρωνιών ΔΕΝ αφήνει σημαντικό κενό στην διασπορά της βλακείας και την μαζική χειραγώγηση: δουλεύουν ήδη τα «νέα μήντια» και οι μικροί στρατοί των εγκάθετων και των trolls “υψηλής παραγωγικότητας”. Στρατοί που, ωστόσο, οπλισμένοι με τις απεριόριστες δυνατότητες και ευκολίες της μαζικής “αντιγραφής” είναι – κι αυτό έχει μεγάλη σημασία – πολύ μικρότερου κόστους σε σχέση με τα παραδοσιακά μήντια. Ούτε χαρτιά και μελάνια, ούτε τυπογραφεία, ούτε στούντιο, ούτε τεχνικοί του ενός ή του άλλου είδους, ούτε δίκτυα φυσικής διανομής, ούτε σταθμοί αναμετάδοσης… Σκέτα δικτυωμένα ηλεκτρόνια σε τηλεφωνικές γραμμές. Υψηλή ταχύτητα και αστραπιαία απονέκρωση της όποιας νοημοσύνης!

Ενώ, λοιπόν, στη δημόσια σφαίρα, η χρεωκοπία των παραδοσιακών βαρωνιών εμφανίζεται σαν Το γεγονός, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε ότι οι μηχανισμοί χειραγώγησης στηρίζονται πρακτικά όλο και λιγότερο στις τεχνικές και τα μέσα των ‘90s και των ‘00s· όλο και περισσότερο στη θάλασσα των “fake news” και των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων» μέσω internet, social media, κλπ. Αυτά τα τελευταία είναι η πολύ – φτηνή – λύση. Και πίσω τους θαυμάσια μπορούν να σταθούν (στέκονται ήδη) οι ίδιοι βαθυκρατικοί «παίκτες» όπως και πριν.

Αν και έχουμε να μάθουμε ακόμα, το συμπέρασμά μας ως τώρα είναι αυτό: ο συνδυασμός της τραπεζικής χρεωκοπίας και της τεχνικής (και κοινωνικής και πολιτικής) αλλαγής στα εργαλεία χειραγώγησης, συγκλίνουν σε μια Αλλαγή Παραδείγματος α λα ελληνικά και σ’ ότι αφορά το κεφάλαιο των μήντια.

Όμως αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αλλαγή αφεντικών. Και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει «κατάργηση» του βασικού παρακρατικού πυρήνα.

Φυλαχτείτε: οι τσατσορούφιανοι είναι πολύ κοντύτερά σας απ’ ό,τι νομίζετε…

Επιχειρείν

Πέμπτη 1 Ιούνη. Να! Για να μην λένε οι κακεντρεχείς ότι στην ελλάδα διώκεται η επιχειρηματικότητα ή ότι οι φαιορόζ απωθούν τους επενδυτές. Ακόμα και υπόδικος για αρχηγία εγκληματικής οργάνωσης να είναι κάποιος, μια χαρά επενδύει! Και μια χαρά γίνεται βαρώνος των μήντια!

Μόνο που, για να μην κατηγορηθεί ο asset no 1 για «μονοπωλιακή θέση στην παραγωγή και στην διανομή βλακείας», μήπως θα έπρεπε να πουλήσει ένα μέρος απ’ το ποσοστό του στην π.α.ε. σε τίποτα κινέζους επενδυτές; Αν θέλουν κι αυτοί, δηλαδή…

Σύρμα, έρχονται οι επενδυτές!

Πέμπτη 1 Ιούνη. Αν αφήσουμε, όμως, στην άκρη τους συναισθηματισμούς και τις φαντασιώσεις, τότε πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Οι «μαύρες» δραστηριότητες είναι βασικό προσόν των καθωσπρέπει «επενδυτών». Μάλιστα όσο πιο εκτεταμένες και καλοστημένες είναι, οργανωμένο έγκλημα δηλαδή, τόσο το καλύτερο από «επενδυτική» σκοπιά. Γιατί;

Σκεφτείτε το. Οι ποδοσφαιρικές εταιρείες είναι κερδοφόρες; Με ελάχιστες διεθνείς εξαιρέσεις όχι! Τα ελληνικά μήντια είναι ή πρόκειται να γίνουν κερδοφόρα; Όχι!! Γιατί, λοιπόν, κάποιος «πετάει τα ωραία του λεφτά στο πηγάδι»;

Αμ δε! Δεν πρόκειται για πηγάδι!! Πρόκειται για «επένδυση»: φτιάχνει ο κάποιος την βιτρίνα του, την λευκή μόστρα του, ώστε να μπορεί πιο άνετα να κάνει τις μαύρες δουλειές του πίσω της. Απλό, πολύ απλό. Συνεπώς, όσο χρειάζεται την μόστρα, θα την πληρώνει· κι έτσι η επιχειρήση / βιτρίνα θα υπάρχει όσο πάνε καλά οι μαύρες δουλειές· μπορεί και να προκόβει ακόμα (σχετικά μιλώντας), δίνοντας ψωμάκι (ή και πεντεσπάνι) σ’ ένα σωρό κόσμο.

Αν συνυπολογίζουμε ότι ο καπιταλισμός γενικά είναι ένα έγκλημα, τι πειράζει αν τα αφεντικά είναι εγκληματίες τυπικά και κανονικά, κι όχι μόνο μεταφορικά; Σιγά!!!

Ρεαλισμός λοιπόν! Προπάντων ρεαλισμός! Το «μέλλον του τόπου» είναι αυτό: εγκληματική οικονομία – φανταιζί βιτρίνες!!!

Τι δεν καταλαβαίνετε;

Τα μπικικίνια, τα φράγκα, τα λεφτά

Σάββατο 29 Απρίλη. Όπως είναι γνωστό (;) η εξαγορά της θυγατρικής της αγροτικής τράπεζας καπνοβιομηχανίας “σεκαπ” απ’ τον κύριο Ιβάν (Σαββίδη) ήταν εθνική αποστολή. Με τον τρόπο τους τέτοιες «εθνικές αποστολές» έχουν κάτι το εξωτικό: κάποιος εμφανίζεται με αρκετά λεφτά για να κάνει μια «εθνική ευεργεσία», χωρίς φυσικά να μαθαίνεται ποτέ τι πήρε σαν αντάλλαγμα από εκείνους που τον παρακάλεσαν να «κάνει τον κόπο».

Τον κορόιδεψε η τότε ελληνική κυβέρνηση (πρασινόμαυρη) τον κυρ Ιβάν; Όχι; Αυτό θα έπρεπε να το λύσει ο ίδιος, δικαστικά αν ήταν απαραίτητο… Το σίγουρο είναι ότι μέχρι πρόσφατα τέτοιου είδους αγορές γίνονται «μετά των βαρών» τους. Αν, για παράδειγμα, ένα ακίνητο είναι προσημειωμένο, η πώληση / αγορά του δεν παραγράφει την προσημείωση.

Η σεκαπ έκανε λαθρεμπόριο τσιγάρων… (πριν την αγοράσει ο κυρ Ιβάν, εκτός αν δεν σταμάτησε…) Εκκρεμούσε ένα πρόστιμο αφού έχει πιαστεί στα πράσα: ένα τσιγαράδικο είχε δεθεί στα ανοικτά της Εύβοιας φορτωμένο με πακέτα που προορίζονταν για εξαγωγή (στην αίγυπτο) αλλά θα έπεφταν, μετά από μια σύντομη βόλτα στη θάλασσα, στην ελληνική «μαύρη αγορά» (επί τη ευκαιρία: είναι πασίγνωστο στον πλανήτη ότι το λαθρεμπόριο των τσιγάρων το οργανώνουν οι ίδιες οι καπνοβιομηχανίες…). Τα πακέτα ήταν της σεκαπ…

Αυτό το πρόστιμο δεν αποτελεί «βάρος» της επιχείρησης όταν εξαγοράστηκε; Αποτελεί! Αποτελούσε… όχι πια… Η φαιορόζ κυβέρνηση νομοθέτησε την διαγραφή της υποχρέωσης πληρωμής του προστίμου απ’ τον τωρινό ιδιοκτήτη της. Τον κυρ Ιβάν…

Τέτοιο «κεντρικό πολιτικό ενδιαφέρον» για τα 38 μύρια και για έναν «επενδυτή» που φαίνεται (φαίνεται…) ότι μπαίνει σε τροχιά Λαυρεντιάδη (για να μην ξεχνιόμαστε…) κάτι δείχνει, έτσι δεν είναι;

(Μην πει κανείς ότι δείχνει μόνο κουκιά…)

Οι άνθρωποι της εξουσίας

Σάββατο 29 Απρίλη. Να θυμήσουμε (στη χώρα των λωτοφάγων) ότι ο κυρ Ιβάν ήταν εκείνος ο ενδιαφέρομενος για άδεια τηλεόρασης που, αμέσως μετά το τέλος εκείνου του “διαγωνισμού” (άλλο ξεχασμένο…), είχε δηλώσει ξανά και ξανά ότι “κτύπαγε τις τιμές” στον πλειστηριασμό, για να ανέβουν, και … να βγάλει περισσότερα λεφτά η κυβέρνηση…. Ήταν, δηλαδή, λαγός· και το δήλωσε δημόσια και με υπερηφάνεια.

Ύστερα, όταν ο “μπροστινός” μεσαιο-εργολάβος βγήκε απ’ την 4άδα των νικητών, η χήρα άδεια πήγε στον κυρ Ιβάν. Που σύμφωνα με τα λεγόμενά του δεν ήθελε κανάλι, ήθελε απλά να βοηθήσει την φαιορόζ κυβέρνηση… Ο οποίος, παρόλα αυτά, πλήρωσε την πρώτη δόση… (Και μετά όλα ξεχάστηκαν).

Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι ο κυρ Ιβάν έχει πάρει κάποιου είδους “προαγωγή”… Αλλά τέτοιες “προαγωγές” γίνονται αφού πρώτα οι “κατάλληλοι άνθρωποι πλαισιώσουν” εκείνον που φαίνεται.

Συνεπώς, το φαιορόζ δώρο των 38 μυρίων είναι απλά ένας ακόμα κρίκος στην μακριά, “αιώνια” συνέχεια του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Απ’ αυτή την άποψη μπορούμε να ησυχάσουμε: business as usual.