Tag: λιβύη

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Δεν τελειώνει εδώ ο πραγματικός χάρτης των ιμπεριαλισμών που διασταυρώνονται (και) στη Μεσόγειο. Να κάτι που πιθανόν δεν έχετε προσέξει: ενώ το ελλαδιστάν έχει «αδελφοποιηθεί» με τον «στρατάρχη Haftar», κι ενώ είναι πασίγνωστο ότι στο πλευρό του βρίσκεται η Μόσχα, υπάρχουν δύο πράγματα που δεν έχει διανοηθεί το ρημαδογκουβέρνο (και σίγουρα όχι οι δημαγωγικοί του μηχανισμοί). Πρώτον να υποστηρίξει ότι η Άγκυρα έχει μετατραπεί σε εχθρό της Μόσχας (αφού η πρώτη υποστηρίζει τον Sarraj και η δεύτερη τον Haftar) οπότε, όπου νάναι, «διαλύεται αυτή η συμμαχία» – και η Μόσχα θα τιμωρήσει την Άγκυρα… Και δεύτερον, να απευθυνθεί σ’ αυτήν την de facto σύμμαχο – την Μόσχα… Γιατί δεν κάνει το ρημαδογκουβέρνο αυτά τα δύο «ευκολάκια» – αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει; Η απάντηση είναι απλή και λογική: επειδή κάποιοι στον σκληρό πυρήνα του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ξέρουν· ή υποψιάζονται… – αλλά δεν χρειάζεται να πονηρευτεί και ο ρημαδολαός!

Μόλις την περασμένη Πέμπτη κουβέντιασαν τηλεφωνικά … ποιοί; Ο Erdogan και ο Putin… Για ποιό θέμα; Για την λιβύη… Τι είπαν; Προφανώς δεν ξέρουμε· οι ρωσικές ανακοινώσεις αφήνουν μόνο κάποια υπονοούμενα. Περί εκεχειρίας… (Εννοείται ότι αυτό, για την ντόπια δημαγωγία, δεν είναι “είδηση πρώτου μεγέθους”!…)

Δεν χρειάζεται πάντως να κρυφακούμε τα τηλεφωνήματα των αφεντικών!!! Ας πάμε για λίγο στο συριακό πεδίο μάχης. Η Μόσχα υποστηρίζει τον Άσαντ, και η Άγκυρα διάφορους αντικαθεστωτικούς ένοπλους. Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι, λοιπόν, εχθροί; Είναι αντίπαλοι; Στην «ορθόδοξη» (και απλοϊκή) ερμηνεία των πραγμάτων θα έπρεπε… Αλλά δεν είναι αντίπαλοι. Είναι σύμμαχοι. Συναπαρτίζουν το μπλοκ της Αστάνα. Μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική σχέση προσπαθούν, κινούμενοι από «αντίθετες κατευθύνσεις» να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το συριακό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους… Και τα έχουν καταφέρει σε ικανό βαθμό· αν και χρειάζεται «πολύ δουλειά» ακόμα…

Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!… (Μια άλλη φορά θα βρούμε την ευκαιρία να αναλύσουμε αυτήν την “διαφορική” τακτική… που εφαρμόζεται σε διάφορες πλευρές και καταστάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας – αλλά ο “πολύς κόσμος” προτιμάει να μένει διανοητικά κανά δυο αιώνες πίσω, να παριστάνει τον “αθώο”, και να “μην καταλαβαίνει”…)
Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν.

Και ο βασιλεύς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Τι βιολί βαράει; Γιατί δηλώνει συνέχεια θυμωμένος με την Άγκυρα αλλά με φιλικές διαθέσεις απέναντι στη Μόσχα;

Ο βασιλεύς Macron (και οι προκατοχοί του) έχασε την προνομιακή σχέση που είχε με το καθεστώς Άσαντ· και τώρα έχει περιοριστεί στον τραγικό (για ένα “θέλω να είμαι υπερδύναμη” κράτος) ρόλο να κάνει λίγη παρέα και σκιά στους αμερικάνους πεζοναύτες (στο συριακό πεδίο μάχης). Δεν θέλει να χάσει και στο λιβυκό! Και ίσως δεν το πάθει. Τόσο το ρωσικό όσο και το τουρκικό καθεστώς έχουν αρκετό ρεαλισμό ώστε να του αφήσουν ένα κομμάτι – αλλά με ανταλλάγματα! (Θα μπορούσαν να αφήσουν και στο Λονδίνο ένα κομμάτι, πάλι με ανταλλάγματα… Αλλά ο βασιλιάς Macron θα θύμωνε με κάτι τέτοιο. Οπότε… Οπότε έχει συνέχεια νεύρα… Κι αγαπάει πολύ το ελλαδιστάν… έτσι, για να υπάρχει και λίγη τρυφερότητα στην γεωπολιτική του…)

Το βασικό είναι ποιοί (θα) είναι κουμανταδόροι στο λιβυκό πεδίο μάχης. Αυτό είναι που εξελίσσεται τώρα… Να μιλήσουμε για το “μπλοκ της Misrata”; Ίσως είναι νωρίς – ίσως όχι…

Το ελληνικό προβληματάκι

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Αν κοιτάξει κανείς αυτόν τον χάρτη που τόσο έχει σκανδαλίσει τα εντόπια «εθνικά συμφέροντα» κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια του στην εθνική δημαγωγία, θα διαπιστώσει κάτι απλό: η «γειτνίαση» της «παράνομης» λιβυκής και της εξίσου «παράνομης» τουρκικής στα νοτιοδυτικά της Κρήτης (η γραμμή F – E) οφείλεται σε δύο διαφορετικά μεταξύ τους ζητήματα. Α) Στο ότι δεν έχει οριοθετηθεί επίσημα αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και λιβύης, και Β) στο ότι δεν οριοθετηθεί επίσημα αοζ μεταξύ ελλαδιστάν και τουρκίας. Αν, μετά από τέτοιες επίσημες οριοθετήσεις, το (δυτικό) όριο της τουρκικής αοζ (κοντά σε Ρόδο, Κάρπαθο και Κάσο) μετακινούνταν ανατολικότερα ή/και το (βόρειο) όριο της λιβυκής αοζ (νότια της Κρήτης) μετακινούνταν νοτιότερα, αυτή η σκανδαλώδης γραμμή F – E θα έπαυε να υπάρχει.

Ζήτημα νομικού διακανονισμού λοιπόν. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό! Πρόκειται για το γεγονός ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει στρατευτεί με την Ουάσιγκτον. Κι αν η Άγκυρα βγει (μέσω αοζ) στην ανατολική Μεσόγειο (όπως της αναλογεί) χωρίς να εμποδιστεί, τότε η «τιμή» αυτής της ελληνικής στράτευσης πέφτει. Κι ακόμα χειρότερα: μετά απ’ αυτήν την έξοδο, οποιαδήποτε στιγμή κρίνει το τουρκικό καθεστώς, θα μπορεί να θέσει (με ανάλογα επιχειρήματα) ζήτημα αοζ στο Αιγαίο… Προσέξτε το μήκος των τουρκικών παραλίων προς αυτή τη μεριά, και την θέση (μαζί με το μέγεθος) των ελληνικών νησιών, στη γραμμή Λήμνος – Ρόδος. Νομίζει κανείς ότι με βάση το θρυλικό «διεθνές δίκαιο» η τουρκική στεριά δεν δικαιούται αοζ στο Αιγαίο;

Αν και κάτι τέτοιο δεν θα αμφισβητούσε σε τίποτα την ελληνική κυριότητα αυτών των νησιών, θα διέλυε οριστικά την εθνικιστική μυθολογία περί «Αιγαίου κλειστής ελληνικής λίμνης»! Κάτι που, βέβαια, μόνο οι έλληνες μυθομανείς πιστεύουν… (Αλλά είναι πολλοί…)

Μήπως καταλάβατε τώρα γιατί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δια των εκπροσώπων του) αποστρέφεται, μισεί τον «νομικό διακανονισμό» (δηλαδή τις διαπραγματεύσεις…) κι αντί γι’ αυτόν προτιμάει να γυρνάει γύρω γύρω όταν ζορίζεται προσπαθώντας να μαζέψει δηλώσεις και υπογραφές συμπαράστασης, έτσι γενικά; Και μήπως καταλαβαίνετε το γιατί πληρώνει στη σωστή τιμή την μεγαλομανιακή φιλοδοξία του να «περικυκλώσει την Μεσόγειο»;

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που κάποτε ξεκίνησε να κατακτήσει την Άγκυρα…

Πολεμικά διαγγέλματα!

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Κι έτσι οι καινούργιες πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού αποφάσισαν να γίνουν μέρος του «λιβυκού προβλήματος»… Ο «πρόεδρος του λιβυκού κοινοβούλιου» (που το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα του ο στρατηγός Haftar) ονόματι Aguila Saleh Issa, αναγνωρίστηκε χτες επίσημα απ’ την Αθήνα σαν ο “ένας και αυθεντικός εκπρόσωπος” της λιβύης· της “αληθινής λιβύης”, αυτής που γουστάρει το ελλαδιστάν… Μπορεί να είναι και η μοναδική τέτοιου είδους παγκόσμια αναγνώρισή του, αφού ισχύει ακόμα ότι η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση (απ’ τον οηε) είναι αυτή του Sarraj, στην Tripoli. (Για να το πιάσετε: είναι σαν να γίνεται επίσημα και με τιμές δεκτός στο Βερολίνο ο πρόεδρος του “ψευδοκοινοβουλίου” των τουρκοκυπρίων, σαν ο μόνος και αληθινός εκπρόσωπος της κύπρου…) Πλέον, τα πολεμικά ανακοινωθέντα του Haftar είναι επίσημο τμήμα του μενού της ελληνικής δημαγωγίας (των μήντια)· και μάλιστα ψηλά ψηλά.

Διότι ο στρατηγός διέταξε τον στρατό του να καταλάβει την Tripoli, πράγμα που θεωρείται χαρμόσυνο γεγονός για το ελλαδιστάν. (Περίεργο… Υπάρχει ιστορική εμπειρία ελληνικής κυβέρνησης που αναγνωριζόταν σαν η μόνη νόμιμη, ακόμα κι όταν βρισκόταν εντελώς εκτός επικράτειας, εξόριστη…) Βέβαια, το γεγονός είναι ότι ο Haftar προσπαθεί να καταλάβει την Tripoli απ’ τον περασμένο Απρίλη… Κι ενώ τότε οι συσχετισμοί έμοιαζαν εξαιρετικά ευνοϊκοί υπέρ του, απέτυχε – μέχρι σήμερα. Θα πετύχει τώρα ή τσάμπα η ελληνική ρημαδοχαρά;

Δεν ξέρουμε. Υπάρχει όμως ένα λογικό κενό. Αν το ελλαδιστάν έχει τέτοια και τόση «διεθνή υποστηρίξη» όπως λένε οι ντόπιοι δημαγωγοί, καθώς πρέπει και κυριλέ υποστήριξη δηλαδή, γιατί να μπλέκεται με τον στρατηγό και να χαίρεται με την επίθεσή του στην Tripoli, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι σφαγή αμάχων; Ο ρημαδοΚούλης παίρνει γραμμή από κάποιον γνωστό του εφοπλιστή που κάνει λαθρεμπόριο πετρελαίων απ’ τα λιμάνια του Haftar;

Η λογική λέει ότι για να θέλει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να κρεμαστεί απ’ τα genitals του στρατηγού (που προοπτικά δεν θα είναι καθόλου του χεριού του!) πάει να πει ότι νοιώθει μια αδυναμία, μια κομμάρα, μια ζαλάδα, κάτι τις τέλος πάντων…

Ας ηχήσουν, λοιπόν, οι σάλπιγγες όπως παλιά: «Η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στον κόλπο της Σύρτης!» Ή ακόμα καλύτερα: «Τρίπολη, 3.000 χρόνια γη ελληνική!» (με υποσημείωση: «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»). Μήπως είναι καιρός για συλλαλήρια με σύνθημα “η λύση είναι μία – σύνορα με τη λιβύα”;

(Εν τω μεταξύ η θεία Λίτσα έχει αρχίσει να χάνει ύψος… Προσέξτε μήπως και σκάσει πουθενά – επάνω σας….)

Όλοι οι καπιταλισμοί έχουν «εθνικά συμφέροντα»!

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Και όλοι κάποια ερμηνεία του «δικαίου» (διεθνούς; φυσικού;) επικαλούνται για να τα υπερασπιστούν…

Πράγματι, το Κάιρο δεν ανησυχεί για την αοζ του… Για άλλο πράγμα ανησυχεί: για την πιθανότητα να πάει στην Τρίπολη ανοικτά και επίσημα τουρκικός στρατός (ή μισθοφόροι του δοκιασμένοι στο συριακό πεδίο μάχης…) σε ικανή ποσότητα (η «αμοιβαία ασφάλεια» Άγκυρας και Τρίπολης είναι το άλλο σκέλος του «μνημονίου»…) Ανησυχεί γι’ αυτό επειδή α) ο ευνοούμενός του Haftar θα βρεθεί σε δύσκολη θέση (ειδικά εφόσον υπάρχουν «κανάλια επικοινωνίας» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας)· β) η κατάληψη της Τρίπολης μοιάζει τώρα πολύ δυσκολότερη, και γ) επειδή η παρουσία τουρκικού στρατού «τόσο κοντά» στην αιγυπτιακή επικράτεια θα μπορούσε να εμψυχώσει την απαγορευμένη μουσουλμανική αδελφότητα μέσα στην αίγυπτο (και μέσα στον αιγυπτιακό στρατό…).

Αυτή η σοβαρή ανησυχία της χούντας του Καΐρου δίνει ένα επιπλέον «χαρτί» στον Erdogan. Που μπορεί να το χρησιμοποιήσει “αόρατα”, μέσω Μόσχας: να συμφωνήσει με τον Sisi ότι δεν θα στείλει στρατό (ή θα στείλει σχετικά μικρό αριθμό) στον Sarraj, με κάποια ανταλλάγματα απ’ την μεριά της αιγυπτιακής χούντας. Όπως, για παράδειγμα, κάτι που είναι εύκολο για την δεύτερη: να μην συμφωνήσει οριοθέτηση αοζ με την Αθήνα…

Με τον κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι θα το επαναλάβουμε: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υπέστη στρατηγική (ευτυχώς αναίμακτη!) ήττα στο μεγαλεπήβολο και εντελώς «αιθεροβάμον» σχέδιό του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, και με την «υψηλή υποστηρίξη» της Ουάσιγκτον. Υπέστη στρατηγική ήττα επειδή η όλη σύλληψη στηριζόταν στον αδιαπραγμάτευτο αντιτουρκισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Υπήρχε η πεποίθηση ότι (για άγνωστους λόγους…) το τουρκικό καθεστώς θα παρακμάσει, θα ηττηθεί, θα διαλυθεί, θα πάθει κάτι χοντρό σίγουρα· κι έτσι δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» στην ανατολική Μεσόγειο κόντρα σε «υπερδυνάμεις» σαν το ελλαδιστάν, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα. (Εξου, άλλωστε, και η ασυλία στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά: τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στην ανατολική Μεσόγειο ήταν επικίνδυνα, γελοία, και επικίνδυνα γελοία. Ήταν συνεταιρισμός παρακμιακών κρατών των οποίων τα αφεντικά μπορεί να πουλάνε διάφορες φαντασιοπληξίες στους υποτελείς (όπως, π.χ., ο east med….) αλλά ουσιαστικά προσπαθούν να «επιβιώσουν» μέσα στις σεισμικές αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η Άγκυρα «βγήκε» στην ανατολική Μεσόγειο, και «βγήκε» με τσαμπουκά αλλά και μέθοδο· κυρίως «πολιτική» και λιγότερο «στρατιωτική». Σε πρώτο χρόνο βραχυκύκλωσε τα νοτιοκυπριακά όνειρα για μια αοζ «ως εκεί που φτάνει το μάτι»… Αυτά τα όνειρα ήταν, άλλωστε, εξ αρχής ο πιο αδύνατος κρίκος της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Ήταν τόσο πετυχημένο αυτό το βραχυκύκλωμα ώστε ο νοτιοκυπριακός εθνικισμός απλά «κρέμασε» από πολιτική άποψη. Και ακόμα ψάχνεται…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς πέρασε στο επόμενο βήμα: βρακυκλώνει επιδεικτικά και τα ελληνικά γκαζο-όνειρα, και την γκαζο-πλευρά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Αυτό που επιδιώκει ο Erdogan είναι απλό: να παραδεχτούν τα ελληνικά αφεντικά την ήττα τους, και να στρώσουν τον κώλο τους να ολοκληρώσουν αυτά που ήταν σε μεγάλο βαθμό έτοιμα στις αρχές του 2004 (μετά από διακρατικές και αθόρυβες «τεχνικές διαπραγματεύεις» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας), στα τελευταία της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά πετάχτηκαν ύστερα στα σκουπίδια απ’ τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Αν η ανατολική Μεσόγειος ήταν σκακιέρα, θα έλεγαν οι γνώστες του αθλήματος ότι με το «μνημόνιο» Άγκυρας – Λιβύης ο Erdogan «έπιασε» το κέντρο της… Με λίγες τσίφρες σε μερικές κόλες χαρτί· πράγμα που του δίνει πλεονεκτήματα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι ελληνικές προσπάθειες για έστω φραστική διεθνή «συμπάθεια για την Αθήνα» λειτουργούν σαν αγγελιοφόρος του. Αυτό που οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήξεραν ήδη, τώρα το μαθαίνει όλος ο πλανήτης: η Άγκυρα έχει λόγο και συμμάχους και το λιβυκό πεδίο μάχης – στην αραβική λιβύη, για να μην ξεχνιόμαστε…

Η Μόσχα στο Τομπρούκ

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το ελλαδιστάν έχει αγκαλιάσει τον λίβυο στρατηγό Haftar (και τους θαλασσόλυκούς του…) μόνο και μόνο επειδή … απ’ την μεριά του εκτοξεύονται ευκαιρίας δοθείσης «αντιτουρκικές» δηλώσεις… Ο Haftar είναι μια καινούργια ανακάλυψη του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που κάνει τις θρυλικές «τριμερείς» να μοιάζουν με ραντεβού σε κατηχητικό… Διότι τα ντόπια αφεντικά δείχνουν διαθέσιμα και για one night stand – εκδήλωση πανικού…

Το ρημαδογκουβέρνο πιθανότατα βασίζεται και ελπίζει στις ισχυρές επιρροές του βασιλιά Macron και του χασάπη Sisi στον Haftar – δεν είναι «σύμμαχοί μας» αυτοί; Αλλά η ισχυρότερη «πλάτη» στον Haftar είναι η Μόσχα. Τόσο σε τεχνικά μέσα όσο και σε μισθοφόρους (wagner group). Το ελλαδιστάν προτιμάει να ξεχνάει ότι πέρα απ’ τα υπόλοιπα πολύ πρόσφατα θεώρησε ότι πρέπει και μπορεί να κάνει αντιρωσικό παιχνίδι στην ουκρανία, μέσω του παπαδαριού. Η Αθήνα ξεχνάει βολικά – η Μόσχα όχι.

Τι ελπίδες έχει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός με τον Haftar; Στα λόγια άπειρες. Στην πράξη πολύ λιγότερες απ’ ότι έχει με τον απαρτχάιντ σύμμαχό του όταν τα πράγματα γίνονται συγκεκριμένα, όπως στο κοίτασμα «Αφροδίτη» – γράφαμε χτες (συνεκμετάλλευση;). Σύμφωνα με την ελληνική ορολογία ο Haftar έχει ένα «ψευδοκράτος» στη λιβύη! Και, φυσικά, η «διεθνής κοινότητα» θα έπρεπε να αποστρέφεται τέτοιους «ψευτο»τύπους…

Αλλά το ζήτημα είναι πολύ περισσότερο παγκόσμιο. Αν η Αθήνα ποντάρει στις φαρδιές πλάτες του βασιλιά της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα πρέπει να υπολογίζει ότι έχει απέναντί της το Λονδίνο, την Ρώμη, ίσως και την Ουάσιγκτον… Αν ποντάρει στις ακόμα φαρδύτερες πλάτες του χασάπη του Καΐρου Sisi θα πρέπει να υπολογίζει ότι έχει απέναντί της την Ντόχα, την Δαμασκό, την Βαγδάτη, την Τεχεράνη – εκτός απ’ την Άγκυρα… Κι αν ποντάρει στη Μόσχα; Χα! Θα πρέπει να πάρει πίσω την “αναγνώριση” των αρχιτράγων της Ουάσιγκτον στο Κίεβο! (Και να αφήσει την Huawei να κάνει τις δουλειές της στο ελλαδιστάν…)

Αν οι ρημαδογκουβέρνοι πουλάνε στους υπηκόους «δωρεάν γεύμα» στο Τομπρούκ, τότε καλύτερα να πάρουν στα σοβαρά τα λεγόμενα του αιώνιου εχθρού Erdogan, ότι «η ελλάδα θα το πληρώσει διεθνώς αυτό που πάει να κάνει στη λιβύη».

Πολλά μπορούν να του καταλογιστούν εκτός απ’ το ότι διαψεύδεται… (Και θα τα πει με τον Putin τηλεφωνικά τις επόμενες ημέρες – για την λιβύη…)

«Θα γίνει, λοιπόν, πόλεμος»;

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το πόπολο τρέφεται με τα σκουπίδια που του σερβίρουν, και είναι ευχαριστημένο. Σχεδόν το σύνολο της μηντιακής δημαγωγίας, και σίγουρα εκείνα τα τμήματά της που ανακατεύουν την συγκινησιακή πανούκλα των υποτελών, βρίσκεται σε … «προπολεμική» φάση. Ταυτόχρονα, αν μπορούμε να δούμε σωστά πίσω απ’ τις γραμμές, ο ρημαδοΚούλης ψάχνει να βελτιώσει (;;;) τους διεθνείς συσχετισμούς υπέρ του ελλαδιστάν, μπας και καταφέρει να διαπραγματευτεί με τον «αιώνιο εχθρό» – μια ρεαλιστική προσέγγιση.

Μοιάζει να υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πολεμοκάπηλη ρητορική και στον (υποχρεωτικό) ρεαλισμό μιας κάποιας διευθέτησης σε σχέση με τις αοζ. Είναι αυτό το είδος του κενού ανάμεσα στην κρατική ιδεολογία για τα κεφάλια των μικροαστών και στην κρατική πολιτική – που υποδεικνύει (η γεφύρωση του κενού…) την κατασκευή ενός … «θερμού επεισοδίου»…

Σε άλλους καιρούς το «θερμό επεισόδιο» έκανε τους ντόπιους πολεμόκαβλους μικροαστούς να χεστούν, και να ανεχτούν ύστερα ανακουφιστικά τον «διάλογο». Το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να ξαναπαίξει τον δικό του ρόλο σ’ αυτό το «παιχνίδι» που τόσο ανάγκη έχει το ελληνικό καθεστώς όταν αναγκάζεται να λογικευτεί (ή να παραστήσει ότι λογικεύτηκε).

Μόνο που τώρα το «σετ» έχει μεγαλώσει πολύ· κι αυτό είναι κατόρθωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που προωθήθηκε πανηγυρικά και «εθνικότατα» επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με τις υπογραφές του ογκόλιθου υπ.εξ. και του ψεκασμένου υπ.αμ. Η «ενοποίηση» του «κυπριακού», των «αοζ», των «γκαζιών» (κάτι φανταστικών eastmed ας πούμε…) και οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, υπό τον γενικό κωδικό «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», μεγάλωσε γεωγραφικά και γεωπολιτικά τόσο πολύ το πεδίο της αντιπαράθεσης (ή των «θεμάτων διαλόγου»…) του ελλαδιστάν με την τουρκία, και το έκανε τόσο πιο σύνθετο (σε σχέση με αυτό που ήταν πριν απ’ αυτήν την μεγαλοφυή ελληνική ιμπεριαλιστική ιδέα) ώστε τώρα κανένα εντόπιο ρημαδογκουβέρνο δεν μπορεί να συζητήσει για τα «νότια της Κρήτης» χωρίς να πρέπει να μιλήσει για τα «δυτικά της κύπρου», το «κυπριακό», την «πολιτική ισότητα» εκεί, κλπ κλπ. Και δεν μπορεί να μιλήσει για τίποτα απ’ όλα αυτά χωρίς να έρθει η κουβέντα στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, τους τόσο πολύτιμους για το ελληνικό καθεστώς… Και, όσο νάναι, θα είναι αναπόφευκτη η διαπραγμάτευση για τις «μεταναστευτικές ροές»… Ούτε οι σύμμαχοι δεν μπορούν να στέκονται στο πλευρό της Αθήνας σ’ όλο αυτό το κουβάρι!

Με δυο λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον τουρκικό, αλλά κυρίως με την ίδια την εθνική γραμμή του που έχει συσσωρεύσει επί χρόνια τόσα πολλά με την μορφή της «εκκρεμότητας – επειδή όπου νάναι η τουρκία διαλύεται…» ώστε το κοινό του (οι υπήκοοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού) θα έπεφτε σε βαθιά κατάθλιψη ακόμα και μόνο με το ξεμπέρδεμά τους.

Θα μπορούσε να ελπίζει κανείς στο «κομμάτιασμα»: συμφωνούμε σε κανά δυο επείγοντα και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για άλλη φορά… Φαίνεται παλιό, ξεπερασμένο κόλπο. Θα πρέπει το τουρκικό καθεστώς (που έχει πάρει εδώ και καιρό την πρωτοβουλία των κινήσεων) αλλά και οι σύμμαχοί του (ειδικά η Μόσχα και το Πεκίνο) να δείξει απεριόριστη καλωσύνη απέναντι σ’ ένα καθεστώς (το ελληνικό) που παρακαλάει για αμερικανικές βάσεις στο έδαφός του – απεριόριστει καλωσύνη ώστε να δεχτεί την διευκόλυνση του «κομματιάσματος».

Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι τέτοια η ιστορική φάση του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ευννοεί, δηλαδή, την τακτική των «εκκρεμοτήτων» και του «πάλι με χρόνια με καιρούς». Το τικ – τακ ακούγεται όλο και πιο έντονα διεθνώς. Κι αφού το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) και οι ντόπιοι λακέδες του έχουν μεθοδεύσει την ελληνική εξωτερική πολιτική όπως ξέρουμε, στην πλευρά του «τικ – τακ» που ξέρουμε καλά και ξέρουν οι πάντες, σε τι μερεμέτια άραγε μπορεί να ελπίζει κανείς;

Πολλές φορές πάει η στάμνα στην πηγή – αλλά μια φορά σπάει…

(φωτογραφία: Τα «θερμά επεισόδια» (οι προβοκάτσιες δηλαδή) ήταν μια μόδα στα ‘80s, ακόμα και στα μέσα των ‘90s (Ίμια), όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρούσε ότι έχει μια κάποια στρατιωτική / μιλιταριστική ισορροπία απέναντι στον τουρκικό. Και ότι ένα «επεισόδιο» θα μείνει μεμονωμένο λόγω της αμοιβαίας καταστροφικότητας που θα προκαλούσε η γενίκευση μιας αναμέτρησης. Τα ‘80s ήταν η θρυλική εποχή του «7 προς 10» – δεν θα εξηγήσουμε εδώ τι σήμαινε, εκτός απ’ το ότι η Αθήνα ένοιωθε μια σχετική «ασφάλεια» απέναντι στην Άγκυρα απ’ την άποψη των στρατιωτικών «μέσων».

Όμως ήδη από τότε το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο ξεκίνησε ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα «εθνικοποίησης» των στρατιωτικών του εξοπλισμών. Που έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια, επί ισλαμοδημοκρατών, στη ναυπήγηση κορβετών, στην κατασκευή στρατιωτικών ελικοπτέρων (που εξάγονται…), σε τουρκική τεχνολογία πυραύλων και drones, κλπ κλπ. Συνεχίζει να διαπραγματεύεται ακόμα τα αμερικανικά f-35, έχοντας καβάτζα ρωσικά…

Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει τεστ στους ρωσικούς S – 400, το «διαμάντι» στο στόλο του, που επιβεβαιώνει ότι τα περί «γαλάζιας πατρίδας» (δηλαδή ανατoλικής Μεσογείου) δεν είναι φανφάρες τύπου ελλαδιστάν, είναι το υπό ναυπήγηση αποβατικό / ελικοπτεροφόρο / «ελαφρύ» αεροπλανοφόρο anadolu, στα ναυπηγεία Sedef στην Istanbul – φωτογραφία πάνω. Εικάζεται ότι θα είναι έτοιμο για δοκιμές στα τέλη του 2020, και «μάχιμο» κάπου το 2021.

Οι συμμαχίες με τύπους σαν τον Haftar είναι, ολοφάνερα, κάτι σαν «σπασμός»…)

Η μετενσάρκωση του Κολοκοτρώνη;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Δεν είναι που οι πανέλληνες (όπως λέμε «πανηλίθιοι») ανακάλυψαν τον λύβιο στρατηγό Haftar… Δεν είναι που τον υιοθέτησαν αμέσως σαν σύμμαχό τους («μωρέ κι απ’ τα μπάζα να είναι μας κάνει…»). Είναι που τον έχουν αναγορεύσει σε τιμωρό του Erdogan!!! Διότι «πανέλλην» σημαίνει μνήμη μισού χρυσόψαρου· ούτε καν ολόκληρου. Ξέχασαν, λοιπόν, οι αληθινοί πατριώτες, ότι σαν τιμωρό του Erdogan είχαν ανακηρύξει για χρόνια, μέχρι σχετικά πρόσφατα, τον Putin (ω ναι!) απ’ τον οποίο περίμεναν όχι μόνο να διαλύσει την μισητή τουρκία αλλά επιπλέον να κάνει δώρο στους έλληνες … την Istanbul! Ω ναι! Τι ωραίες εποχές!

Οι ίδιοι ακριβώς μικρόνοες και ψοφοδεείς (η μεγάλη μάζα που ασχολείται με το θέμα δηλαδή) περιμένουν τώρα έναν γηραλέο με πιλίκιο, που παριστάνει τον ναύαρχο του Haftar, (αλλά μιλάει «άπταιστα ελληνικά» – άρα πιθανότατα να τον ψώνισαν κάποιοι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι από καπη στα Άνω Τζούτζουλα…) να βουλιάξει οποιοσδήποτε τουρκικό πολεμικό δει στον ορίζοντα…. Μόνο με το βλέμμα – yes!

Στάθηκε αδύνατο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας, να εντοπίσουμε τον εν λόγω κύριο στις τάξεις των αξιωματικών του στρατηγού Haftar (στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για το στρατό του στρατηγού). Αν και έχει πεζικό, «ειδικές δυνάμεις» και αεροπορία, (καθώς και συμμαχικούς μισθοφόρους…) δεν φαίνεται ο στρατηγός Haftar να έχει άξιο λόγου ναυτικό· αν και κάπου πέσαμε πάνω σε μια φρεγάτα, που ίσως αυτομόλησε απ’ την κυβέρνηση της Τρίπολης· ίσως όχι…

Αντίθετα ο μισητός Sarraj έχει ένα κάποιο «ναυτικό», αν και όχι βαρύ. Ακόμα και επί εποχής Καντάφι ο στόλος ήταν το πιο παραμελημένο όπλο του λιβυκού κράτους. Ό,τι απ’ αυτόν απέμεινε μετά τους δυτικούς βομβαρδισμούς του 2011 ελέγχεται απ’ αυτόν τον μισητό Sarraj. Δεν θα θεωρούνταν αξιόμαχος αυτός ο στόλος, αλλά είναι καλύτερος απ’ τον στα όρια του ανύπαρκτου στόλο του Haftar. Επιπλέον έχει ενισχυθεί με διάφορες ιταλικές «δωρεές» σε λιμενομπατσικές ακάτους.

Δεν ξέρουμε πόσο στοίχισε η παράσταση «θα βυθίσω το Horra» σε λιβυκή version 2019. Αν όμως βοηθάει τους πανέλληνες να κοιμούνται πιο ήσυχοι, ας πάει και το παλιάμπελο…

(φωτογραφία: Θαλασσόλυκος ο μπαγάσας!)

Ύβρις 3

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Αν το πολυγωνικό πρίσμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» στον δυτικό κόσμο, που στηριζόταν στην «αυτονόητη» βάση της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο, τρακάρει τώρα με την πραγματικότητα (την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ) του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, και της ανάδυσης «νέων δυνάμεων» απ’ την μεριά της ασίας, είναι αναμενόμενο ότι στη δύση σκαρφανώλουν μαλλιοκούβαρα όλα τα αντανακλαστικά της διατήρησης του status quo… Είναι διάφορες μορφές και παραλλαγές συντηρητισμού που επιχειρούν να «πιάσουν το τιμόνι» των εξελίξεων, ενόσω ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες μια μορφή διατήρησης του status quo της ευρώπης στον ανατρεπόμενο καταμερισμό εξουσίας θα ήταν το «συλλογικό μπετονάρισμα». Και μια αντίθετη είναι η ελπίδα στο «έθνος κράτος». Ξανά…

Αν βλέπετε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και τους κοινωνικούς λακέδες του να προσπαθούν να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα, δεν έχετε ψευδαισθήσεις! Οι μετανάστες / πρόσφυγες ξέρουν! Θα ήταν παρανοϊκό να αντιμετωπίζεται η μετακίνηση εργασίας στον καπιταλιστικό κόσμο σαν «εισβολή» – αλλά δεν είναι (για τα καθεστώτα και τους υποτελείς τους), στο βαθμό που η ανατροπή των διεθνών συσχετισμών αναγκάζει τα αφεντικά στην ευρώπη να ορκίζονται ταυτόχρονα σε δύο αντίθετα «στοιχεία ταυτότητας» (δηλαδή ισχύος): στα ενιαία εξωτερικά σύνορα του μπλοκ του Σέγκεν· και στα εθνικά τους σύνορα.

Χωρίς να το θέλει, και με βαρύ τίμημα, η κίνηση-της-εργασίας (αν οι μετανάστες / πρόσφυγες ήταν «κινούμενο κεφάλαιο / χρήμα» θα ήταν ενθουσιωδώς δεκτοί!) αναδεικνύει το πως οι πολλαπλές πρωτοκοσμικές «πραγματικότητες» συγκρούνται με την πραγματικότητα· και προσπαθούν να την απωθήσουν, ή και να την εκμηδενίσουν. Είναι προφανές για εμάς (και ανομολόγητο απ’ αυτούς), για παράδειγμα, το τι σημαίνει ο αντι-μουσουλμανισμός! Όχι απλά μια θρησκευτική ρατσιστική σκλήρυνση· αλλά, κυρίως, το φόβο απέναντι στην καπιταλιστική ανατολή που «ανεβαίνει» σαν τέτοια – όντας και μουσουλμανική. Από την αυστηρά καπιταλιστική άποψη αυτό θα έπρεπε να είναι αδιάφορο· ναι. Αλλά ποτέ ο καπιταλισμός δεν ήταν ένα «αυστηρά» οικονομικό δόγμα, τόσο για τα αφεντικά όσο και τους υποτακτικούς τους…

Κι από κοντά έρχεται ο «νότος». Η αφρική. Κανένας μεμονωμένος μετανάστης ή πρόσφυγας δεν αμφισβητεί την πρωτοκοσμική κυριαρχία· μάλιστα, η (δυτική) ερμηνεία της κίνησης-της-εργασίας προς το (δυτικό) «κέντρο» είναι η επίδειξη αυτής της πρωτοκοσμικής υπεροχής. Ταυτόχρονα όμως η «δύση» αντιμετωπίζει όλους αυτούς σαν εν δυνάμει «τρομοκράτες» – σαν την άρνηση, την αμφισβήτηση της υπεροχής της. Όχι επειδή ο καθένας απ’ αυτούς είναι πιθανά τέτοιος· αλλά επειδή η δύση τρομάζει απ’ τις απειλές στο ηγεμονικό status quo της, που θεωρούσε δεδομένο για πάνω από 5 αιώνες….

Η πιο γλαφυρή έκφραση αυτού του τρόμου έρχεται (από που αλλού;) απ’ τις ηπα. Όπου οι κοκκινόσβερκοι λευκοί προτεστάντες τρομάζουν με την ιδέα ότι θα γίνουν μειοψηφία σε σχέση με τους νοτιοαμερικάνους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, plus τους αφρο-αμερικάνους. Τι σημαίνει «μειοψηφία»; Σημαίνει απώλεια της εξουσίας. Τι σημαίνει «απώλεια της εξουσίας»; Σημαίνει οριστικό τέλος στην μυθολογία της (παγκόσμιας) λευκής πρωτοκοσμικής ανωτερότητας….

(φωτογραφίες: Πού; Στα ανοικτά της λιβύης…)

Σκληροί τύποι

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο απέλασε, λοιπόν, τον λίβυο πρεσβευτή – τον επίσημο και μοναδικό. Περίεργο δεν είναι; Το κατηγορητήριο εναντίον του αφορά την υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας· που, όπως και να το δει κανείς, δεν έχει μόνο λιβυκές υπογραφές. Έχει και τουρκικές. Γιατί, τότε, απελάθηκε μόνο ο πρεσβευτής της Τρίπολης και όχι, μαζί του, και ο πρεσβευτής της Άγκυρας; Μαντέψτε: επειδή ήταν εύκολο…

Εντάξει. Από ποιόν όμως (διεθνώς) θα διαφύγει ότι πρόκειται για κρατικό (διπλωματικό) bullying; Και μάλιστα από ένα failed state σαν το ελληνικό;

Το ρημαδογκουβέρνο θεωρεί ότι έχει βρει έναν καινούργιο «φίλο»: τον λίβυο στρατηγό Haftrar… Αν ρώτησε τους ντόπιους εφοπλιστές / πετρελαιάδες (ονόματα δεν λέμε), σίγουρα θα είπαν τα καλύτερα λόγια για δαύτον… Κάλεσε και εκπροσώπους του στην Αθήνα για την άλλη βδομάδα – θα τους στρώσει κόκκινο χαλί… Ο.Κ. Μόνο ηλίθιοι μπορούν να πιστεύουν ότι με τον Haftar «πρόεδρο» (λέμε τώρα…) το λιβυκό κράτος θα έδινε έστω και μισό πόντο παραπάνω αοζ στο ελλαδιστάν… Την ίδια ακριβώς συμφωνία θα υπέγραφε και ο “στρατηγός”, αν μπορούσε να υπογράψει οτιδήποτε, με την Άγκυρα!

Αλλά δεν πρόκειται να γίνει σύντομα… Οπότε το ρημαδογκουβέρνο απλά πάει να χωθεί στον πόλεμο στη λιβύη… Όμως αν συνεχίσει μ’ αυτό το πάθος του νεοφώτιστου, σύντομα, πολύ σύντομα, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Άγκυρα. Θα έχει να αντιμετωπίσει και την Ρώμη. Γιατί και το ιταλικό κράτος υποστηρίζει αυτόν τον (πώς τον λένε στα μέρη μας; «ετοιμόρροπο»; «άντε να μας αδειάσει την γωνιά»;) Fayez al-Sarraj, της αναγνωρισμένης διεθνώς λιβυκής κυβέρνησης… Αυτόν που χτες έχασε την Αθήνα απ’ τις πρεσβείες του…

Χτες, όμως, ήταν στην Ρώμη ο Cavusoglou… Της “διεθνώς απομονωμένης” Άγκυρας… Βοηθείστε την αδύνατη μνήμη της ασταμάτητης μηχανής: δεν είναι μια ιταλική πετροεταιρεία (να δείτε πως λέγεται, ena; – όχι· μήπως eni; – ναι…) που έχει κάτι συνεταιρικά deal για κάτι τρύπες σε κάτι νοτιοκυπριακά θαλάσσια ρημαδο-οικόπεδα;

Ω ναι! Όμως «άλλο οι επιχειρήσεις άλλο τα κράτη»! Ο.Κ….

(φωτογραφία πάνω: Αυτός δεξιά με την οδοντοστοιχία είναι ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio… Αν ο πανικός είναι κακώς σύμβουλος, ο πανικός του ξεπεσμένου ιμπεριαλισμού είναι ακόμα χειρότερος. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει το μισό εργατικό καθήκον της, ενημερώνοντάς σας για τα χειρότερα: η λιβύη δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ότι κι αν νομίζουν τα αφεντικά του. Αν, παρ’ όλα αυτά, καταφέρουν με τα φτηνά καουμποϋλίκια τους να κάνουν την σχέση Άγκυρας – Ρώμης στρατηγική, ε, τότε…

Στη μέση: Δραστήριο το ιταλικό κράτος. Μαζί με τον Cavusoglou, ο Di Maio υποδέχθηκε χτες και τον Lavrov… Με θέμα την λιβύη βέβαια. Εντελώς συμπτωματικά επρόκειτο για μια συνάντηση “κρατών που συνορεύουν με την λιβύη”, plus έναν μη γάλλο βασικό υποστηρικτή του Haftar… Με θέμα; (Φωτογραφία κάτω:) Την Μεσόγειο… (Την παραλίγο «κλειστή» ελληνο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη…) Η Ρώμη προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο (ιμπεριαλιστικό) έδαφος (και νερό) στην περιοχή… Εεεεε;

Το τι συζητήθηκε με τον ρώσο υπ.εξ. η ασταμάτητη μηχανή δεν το ξέρει. Θα προσπαθήσει πάντως να το συμπεράνει έντιμα…)

Δύσκολοι καιροί…

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχει κάποιο «εσωτερικό σχίσμα» τακτικής (ή και στρατηγικής) στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου σχετικά με την «αντιμετώπιση του αιώνιου εχθρού»; Υπάρχει κάποια τάση ρεαλιστών και κάποια άλλη hard «εθνικοφρόνων»; Η «διαρροή» απ’ το υπουργείο άμυνας που ανακλήθηκε δυο ώρες μετά, καθώς και διάφορες δημαγωγικές εθνοπολεμικές κορώνες και «πεσίματα» στον σύμβουλο του ρημαδοΚούλη, αφήνουν το ερώτημα να αιωρείται…

Εν τω μεταξύ να αυτούσιο το χθεσινό ρεπορτάζ ενός νοτιοκυπριακού μήντιου («πολίτης») για τις απόψεις της Άγκυρας επί του θέματος «αοζ στην ανατολική Μεσόγειο», όπως έχουν ήδη χαρτογραφηθεί (χθεσινή αναφορά «αυτή είναι η εθνική απειλή»;)

Στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου δεν πρέπει να δοθεί υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ παρά μόνο χωρικά ύδατα υποστηρίζει πηγή του τουρκικού ΥΠΕΞ, λέγοντας ότι με βάση το διεθνές δίκαιο βασικός όρος είναι η αρχή της ίσης κατανομής και όχι της ίσης απόστασης.

Υποστηρίζει ακόμη ότι με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος άλλων χωρών μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Υποστηρίζει ότι μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος.

Συγκεκριμένα, πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ ανέφεραν στο Ανατολού ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έκανε τις συμφωνίες της για οριοθέτησης της θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τις άλλες χώρες (Αίγυπτο, Λίβανο και Ισραήλ) στη βάση της αρχής της ίσης απόστασης θεωρώντας την Κύπρο ‘ηπειρωτικό έδαφος’. Μάλιστα η ίδια πηγή υποστηρίζει ότι δεν είναι όρος η αρχή της ίσης απόστασης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Αναφέρει ακόμη ότι ο βασικός όρος στο διεθνές δίκαιο και τη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι η αρχή της ‘ίσης κατανομής’. “Με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Και μάλιστα τα νησιά μπορεί να περικυκλωθούν εντελώς. Σε αυτό το σημείο μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος”, αναφέρει η ίδια πηγή.

Οι ίδιες πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ αναφέρουν στο Ανατολού ότι για την υπογραφή της συμφωνίας της Τουρκίας με την Λιβύη για τις οριοθέτηση των θαλάσσιων αρμοδιοτήτων προβλήθηκε η αρχή της ίσης κατανομής. Σχετικά με τον χάρτη που δημοσιοποίησε χθες ο αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του Ναυτιλίας και Αεροπορίας του τουρκικού ΥΠΕΞ, η ίδια πηγή αναφέρει ότι σε αυτόν ορίζεται ότι η  περιοχή δεν πρέπει να δοθεί στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου άλλη περιοχή θαλάσσιας αρμοδιότητας πέραν των χωρικών τους υδάτων.

Σύμφωνα με το Ανατολού, με την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης μπορεί να μην λύνονται εντελώς όλες οι διαμάχες αλλά η Τουρκία έχει ένα σημαντικό κέρδος από την άποψη της στήριξης των δικών της νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων.

Θα έλεγε κανείς ότι δεν τρέχει αίμα απ’ τα στόματα των «μογγόλων» (τούρκων), αλλά ότι έχουν κάποια εύλογα και όχι ασυνήθιστα νομικά επιχειρήματα που μπορεί να ισχύουν στην ανατολική Μεσόγειο μπορεί και όχι, ωστόσο υπόκεινται στην τελική κρίση κάποιων διεθνών «ειδικών» της «διεθνούς νομιμότητας» πάντα. Αν και για όσο θα υπάρχει τέτοια…

Αλλά αυτό είναι ενδιάμεσο, «διαδικαστικό». Το σημαντικότερο είναι πως αν όχι κάτι άλλο, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (συμπεριλαμβανόμενης και της νοτιοκυπριακής απόφυσής του) έχει να απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: Αν τα οποιαδήποτε κοιτάσματα βρεθούν οπουδήποτε σε «οριστικοποιημένης ιδιοκτησίας» βυθούς σε 10 χρόνια, θα είναι άχρηστα. Γιατί μέχρι να βρεθούν, να μετρηθούν και να αξιοποιηθούν (καπιταλιστικά πάντα) η παγκόσμια αγορά θα έχει τόσο πολύ φυσικό αέριο και τόσες ακόμα εναλλακτικές τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας (do you know cold fusion…ε;;;; ) ώστε δεν θα υπάρχει «εμπορικό ενδιαφέρον». Αν δεν χωρίσει τώρα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο), το συντομότερο, ήρεμα και πολιτισμένα τα θαλάσσια οικοπεδάκια με τους γειτονές του, μπας και βρει έγκαιρα κανά φράγκο θαμένο στον πάτο της θάλασσας, θα μείνει με την «εθνική κάβλα» στο χέρι…

(Επειδή, το ξέρουμε, υπάρχουν άπειροι βλάκες: η άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι punk: οι θάλασσες ανήκουν στα ψάρια τους… Ή, για όσους το βρίσκουν ρομαντικό αυτό, είναι «τύπου Σκουριές»: να πάνε να γ…θούν τα κοιτάσματα και οι επιχειρηματίες τους!).

(φωτογραφία: Αποκλείεται! Αυτός με τα γυαλιά αριστερά, ο ρημαδο(Γουαϊ)δοΝικόλας, χαραμίζεται! Είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα!!!)