Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Το τι σημαίνει (αν σημαίνει κάτι ακόμα..) το παλιό θεσμικό (επ)οικοδόμημα στις ηπα (και όχι μόνο) αποδείχθηκε οριστικά και αμετάκλητα με τον «αντιτρομοκρατικό» patriot act. (Και η γαλλία έχει μια τέτοια «νομοθεσία έκτακτης ανάγκης» που από «έκτακτη» έγινε μόνιμη, όπως στις ηπα… Ενδιαφέρουσα σύμπτωση…) Δεν γίνονται μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της κατάργησής του· οι όποιοι κινηματικοί στις ηπα βρίσκονται πολύ πιο πίσω πολιτικά σε σχέση με το αντιπολεμικό κίνημα στα ‘60s και στα ‘70s.
Αντίθετα, ελλείψει δομικού ανταγωνισμού, από τότε και μετά, δηλαδή από το 2001, το μόνο ερώτημα που αξίζει να γίνεται είναι το πως και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, η «πολιτική κεντρική διοίκηση» της άλλοτε αυτοκρατορίας (εν τέλει και άλλων παρακμιακών κρατών) θα είναι «οικονομική» (ένας τραπεζίτης ή, έστω, ένας πλυντηριάς real estate)· «στρατιωτική» (ένας καραβανάς ή ένας επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών)· ή κάποια υβριδική εκδοχή.
Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι jacta alea est – με αφορμή (αλλά όχι αιτία) εκείνη που έμοιαζε η λιγότερο πιθανή: ένα δευτερεύον πεδίο μάχης . Ο Ιούλιος Καίσαρας αποφάσισε να περάσει το ποτάμι με τον στρατό του, το “όριο της θεσμικά περιφρουρημένης δημοκρατίας” της Ρώμης, για να “σώσει την αυτοκρατορία”. Αλλά τότε δεν υπήρχε καπιταλισμός. Η στρατιωτική κατάληψη του Καπιτωλίου στη Ρώμη μπορούσε να μοιάζει σαν μια “δεύτερη ευκαιρία”.
Δεν ισχύει το ίδιο για το αμερικανικό Καπιτώλιο, παρότι αυτό φαίνεται ότι φαντάζονται διάφοροι. Κι ας βρίσκει το ψόφιο κουνάβι, ανεπαισθήτως, όσες συμμαχίες θέλει με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία…
(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι με τον ιταλό πρόεδρο “μοτσαρέλα” στο άσπρο σπίτι, στις 16 του περασμένου Οκτώβρη: θυμήθηκε τα «κοινά» τους εδώ και χιλιάδες χρόνια… Απ’ την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα…)
