Tag: κρίση

Πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος (2)

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.12) >> Πώς πρέπει να τα αξιολογήσουμε αυτά; Προτείνουμε στη συνέχεια ορισμένους τρόπους – βγαλμένους απ’ την ζωή…

Α) Αγνόηση και απώθηση: έλα μωρέ, τίποτα δεν θα γίνει. Μέσα στην παγκοσμιοποίηση τα συμφέροντα είναι αλληλένδετα. (Αυτό είναι μπαγιάτικο επιχείρημα, τουλάχιστον μια δεκαετία παλιό, αλλά εξακολουθεί να παρηγορεί διάφορους…)

Β) Πανικός: αμάν!!! Σκάβουμε λάκους, μαζεύουμε κονσέρβες και κωλόχαρτα, κρυβόμαστε και περιμένουμε να περάσει το κακό. (Μπορεί να πετύχει, μπορεί και όχι…)

Ή

Γ) Εκτιμάμε την κατάσταση και, κυρίως, τις τάσεις της όσο πιο ψύχραιμα και ρεαλιστικά γίνεται. Αποφασίζουμε τι μπορούμε να εμποδίσουμε, πως θα το εμποδίσουμε (το γρηγορότερο μεν αλλά όχι πρόχειρα και επιφανειακά).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

«Μπετόναρισμα»

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.23) >> Το έχουμε υποστηρίξει κάμποσες φορές άμεσα ή έμμεσα, ας το κάνουμε άλλη μια: καθώς οι δυτικές ολιγαρχίες (αυτές που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατίες»…) ηττώνται στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (και πρόκειται να ηττηθούν ακόμα περισσότερο) μια «γραμμή σωτηρίας» έχουν: να «μπετονάρουν» η κάθε μια το εσωτερικό της, ιδεολογικά, θεσμικά, διανοητικά – και οπωσδήποτε εργασιακά.

Αυτό δεν θα αντιστρέψει την παρακμή τους. Θα επιτρέψει όμως στα αφεντικά τους να ελπίζουν σε μια «εσωτερική σταθεροποίηση διαρκείας» πάνω στην οποία μελλοντικά ίσως καταφέρουν να κτίσουν κάποιου είδους «ανάστασης».

Το να γίνουν οι ολιγαρχίες-που-παριστάνουν-τις-δημοκρατίες απολυταρχίες

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποσύνθεση 2

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.50) >> Η δολοφονία του «συντηρητικού ακτιβιστή» (αυτή είναι η δεξιά political correct ορολογία…) στις ηπα θα μείνει, ίσως για χρόνια, αστυνομικό μυστήριο. Η αγιοποίησή-του-απ’-τα-πάνω (απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο) είναι ωστόσο εντελώς διαφορετική ιστορία. Πολιτικο-ιδεολογικού περιεχομένου. Μια οργάνωση που είχε ήδη χρηματοδοτηθεί με 100 εκατομμύρια δολάρια απ’ τους βαθύπλουτους αμερικάνους υποστηρικτές των θεοναζί δεν είναι «παίξε γέλασε». Αν ο επικεφαλής αυτής της οργάνωσης άρχισε να εκφράζει δημόσια αμφιβολίες (έως και αποστροφή) για τα τωρινά έργα του απαρτχάιντ καθεστώτος και, κυρίως, την ένταση και την έκταση με την οποία αυτό το καθεστώς εκτρέπει το «make america great again», αυτό είναι ακόμα λιγότερο «παίξε γέλασε».

Ποιόν αγιοποιεί λοιπόν το ψοφιοκουναβιστάν; Τον καλοπληρωμένο «πιστό» ή τον δολοφονημένο «αιρετικό»; Αυτό θα μείνει ασαφές για καιρό, αφού άλλωστε δεν υπάρχει λόγος βιασύνης… Εκείνο όμως που έγινε ακαριαία ήταν η γενική ενοχοποίηση της λεγόμενης «αριστεράς» των ηπα, όπου «αριστερά» είναι … οι δημοκρατικοί! (Αν είναι δυνατόν!!!)

Η πρώτη πολιτική βιτρίνα που ελεεινολόγησε μαζικά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, τους αμερικάνους συντηρητικούς / δεξιούς / ακροδεξιούς παραμονές εκλογών (του 2016), ήταν η Hillary Clinton: κατά την γνώμη της «οι μισοί υποστηρικτές του Trump χωρούσαν σ’ ένα σκουπιδοντενεκέ». Τώρα, το ότι «οι μισοί ή όλοι οι υποστηρικτές των δημοκρατικών χωρούν στη φυλακή ως εν δυνάμει τρομοκράτες» είναι μια απάντηση / κλιμάκωση. Που δεν αφέθηκε στους πάντα πρόθυμους των antisocial media και τα bots. Έγινε επίσημη ψοφιοκουναβική «εσωτερική πολιτική». Με διάφορους τρόπους.

Είναι δίκαιο και σωστό να ειπωθεί ότι το 2016 η βαθυκρατική Clinton έσφιξε κατά μια ή δυο στροφές το υπόβαθρο του λανθάνοντος (;) εμφύλιου πολέμου στις ηπα. Κάτι ανάλογο έκανε και ο νυσταλέος Jo αργότερα, με διάφορες δηλώσεις του, όταν καθόταν στο θρόνο στο άσπρο σπίτι. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί (και οι ζάμπλουτοι υποστηρικτές τους) θέλουν, μετά την δολοφονία, να εμποδίσουν την εξέλιξη αυτού του εμφύλιου; Ή να την επιταχύνουν; Ή μήπως δεν ξέρουν τι θέλουν;

Ένα ολιγαρχικό καθεστώς που αμολάει την εθνοφυλακή να αναλάβει καθήκοντα αστυνομίας «για την πάταξη της εγκληματικότητας» είναι ένα καθεστώς που καλλιεργεί την θεσμική βία κατά βούληση, «γράφοντας» οποιονδήποτε συνταγματικό περιορισμό – με διάφορες προφάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο στρατός εμφανίζεται στους δρόμους των πρωτοκοσμικών πόλεων ως «δύναμη δημόσιας τάξης». Αυτό έγινε για λόγους «αντιτρομοκρατίας» στην δεκαετία του ‘00, και ξανάγινε για λόγους «πολέμου στον αόρατο εχθρό» στις αρχές των ‘20s.

Τώρα όμως η επαναδημιουργία-της-εθνικής-μεγαλοσύνης, είτε στην αμερικάνικη, είτε στη γαλλική, είτε στη γερμανική, είτε στην αγγλική, είτε σε οποιαδήποτε άλλη δυτική εθνική παραλλαγή είναι διαφορετικό project. Δεν αρκούν τα στρατιωτικά περίπολα. Αφενός χρειάζεται ορατούς εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Αφετέρου χρειάζεται να επιβάλει μια καθολική εσωτερική πειθαρχία / επιστράτευση (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) μπας και σωθεί ότι σώζεται μέσα στις σεισμικές αλλαγές του παγκόσμιου καπιταλιστικού συσχετισμού δυνάμεων.

Αυτό το «μοντέλο» το είδαμε και το ζήσαμε «γερά» πριν λίγα μόνο χρόνια: με το υγιεινιστικό πραξικόπημα. Αλλά το ερώτημα πια είναι αν αυτή η «μεγαλοσύνη» που ονειρεύονται στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο (και αλλού…) μπορεί πράγματι να επιτευχθεί «στο ένα πόδι», μέσα από μια πλατιά (κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική) πόλωση που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα περιθωριοποιεί σημαντικά τμήματα των καπιταλιστικών κοινωνιών εξαιτίας των απόψεών τους.

Για να το ρωτήσουμε διαφορετικά: μπορεί το προσωπικό των σημερινών κρατικών / παρακρατικών μηχανισμών στη δύση να κουμαντάρει μια «στρατηγική της έντασης 2.0»; Ή μήπως έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα στρατηγικού σχεδιασμού (όπως αποδεικνύεται παντού!) αυτό το «ελκυστικό» εξουσιαστικό manual απ’ το οπλοστάσιο του 20ου αιώνα θα επιταχύνει, απλά, την αποσύνθεση;

 Νοσταλγία του μακαρθρισμού… 

Έχουμε την υποψία ότι το «δακτυλοδεικτούμενο ανθρώπινο κεφάλαιο» του ψοφιοκουναβικού καθεστώτος, το «liberal ανθρώπινο κεφάλαιο» των δύο αμερικανικών ακτών, αν οι αρχές το παρατραβήξουν θα αρχίσει να μεταναστεύει είτε στο μεξικό, είτε κάπου στην ευρώπη, είτε στο βιετνάμ και στην κίνα…

Poor germany!

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.45) >> Ο τσουρομαδηΜερτς έκανε μια εντυπωσιακή δήλωση στους υποτελείς του: Ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας! Με μια καλή δόση μαύρου χιούμορ θα συμπεραίναμε πως αυτό που είπε σήμαινε: Μέσα στις δυνάμεις μας είναι (μόνο) το να πεθάνουμε! Πιο σωστά: να πεθάνετε! 

Ο τσουρομαδηΜερτς είπε στους υποτελείς του μια πρόστυχη βλακεία μεγάλου βεληνεκούς: το να «ζει πάνω απ’ τις δυνάμεις του» ένας πληθυσμός σημαίνει ότι καταναλώνει περισσότερα απ’ ότι παράγει (το είχε πει ο Παπαντρέου ο Β για τα καθ’ ημάς στα μέσα της δεκαετίας του ’80…) Αλλά ο μοναδικός πραγματικός δείκτης αυτής της δυσαρμονίας είναι το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του αεπ.

Αυτός ο δείκτης (δημόσιο χρέος προς αεπ) ήταν «κλειδωμένος» στο υπ.οικ. του Βερολίνου ως πρόσφατα στο μέγιστο του 60% (: “φρένο χρέους”). «Ξεκλείδωσε» πριν ο τσουρομαδηΜέρτς αναλάβει επίσημα το γκουβέρνο, και η πρόβλεψη είναι να φτάσει στο 74% το 2030, συμπεριλαμβανόμενων των «δαπανών για την άμυνα». Δηλαδή της κρατικής επιδότησης της στρατιωτικοποίησης του γερμανικού καπιταλισμού (και της κοινωνίας).

Σε κάθε περίπτωση μπορεί το ρεαλιστικό για το γκουβέρνο του τσουρομαδηΜερτς να είναι το «να πεθάνει μέσα στις δυνάμεις του», αλλά σα σύνολο η γερμανική καπιταλιστική κοινωνία ΔΕΝ βρίσκεται στο σημείο της … γαλλικής. (Τσάμπα χάρηκαν οι χολερικοί εντόπιοι στο ελλαδιστάν που άρχισαν τα «αχα! είδατε τι πάθατε; αυτά που μας λέγατε το 2010»).

Τότε γιατί ο τσουρομαδηΜερτς είπε τέτοιο ψέμα / βλακεία;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο κόσμος χωρίς την δύση στο κέντρο

Δευτέρα 1 Σεπτέμβρη (00.21) >> Το ελλαδιστάν είναι, απ’ την κατασκευή / δημιουργία του την ίδια το 1830 ως προτεκτοράτο των τότε «μεγάλων δυνάμεων» (στη «διάσκεψη του Λονδίνου»…), συναρθρωμένο οργανικά με την δυτική ηγεμονία στον πλανήτη. Ιστορικά υπήρξε και κάμποση ρωσία, τσαρική ρωσία σ’ αυτόν τον οργανικό δεσμό – αυτό μπορεί να έχει αφήσει μια μεταφυσική φαντασίωση για το «ξανθό γένος». Αλλά απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα και ύστερα οι τόσο κρίσιμες για την ύπαρξή του γεωπολιτικές πρόσοδοι (η «ενοικίαση» της γεωγραφικής θέσης του…) προέρχονταν αποκλειστικά απ’ αυτήν την δυτική ηγεμονία και τις ανάγκες της. Κι όταν αυτή η δυτική ηγεμονία σπαρασσόταν από εσωτερικούς ανταγωνισμούς (1ος και 2ος παγκόσμιος πόλεμος) το ελλαδιστάν παρέμενε συναρθρωμένο με τις δυτικές θαλασσοκράτειρες δυνάμεις: Λονδίνο και Ουάσιγκτον. Η αιτία εύλογη: το νο 1 εθνικό κεφάλαιο και τα συμφέροντά του…

Βρίσκεται και τώρα σε εξέλιξη ένας (κατ’ αρχήν «ήπιος») εσωτερικός ανταγωνισμός στους δυτικούς καπιταλισμούς. Μόνο που δεν είναι πια για την μοιρασιά / λεηλασία του κόσμου. Είναι για την (ανάποδη) μοιρασιά του μουτζούρη της ήττας. Στο ουκρανικό πεδίο μάχης κατ’ αρχήν. Αλλά και της πραγματικότητας ότι ο άξονας περιστροφής του καπιταλισμού έχει μεταφερθεί στην ανατολή. Αυτό είναι κάτι αδύνατο να αλλάξει, σίγουρα όχι στη διάρκεια του 21ου αιώνα, ακόμα κι αν επιχειρηθεί η κορύφωση του 4ου παγκόσμιου: μετά από 500 χρόνια η δυτική κυριαρχία is over! Μαζί της τελειώνουν (δηλαδή: θα υποτιμηθούν) και όλα τα γεωπολιτικά εξαρτήματα αυτής της δυτικής κυριαρχίας…

Η «πατροπαράδοτη» ιδέα ότι ο γήινος (και καπιταλιστικός) βορράς είναι πάντα από πάνω τέλειωσε. Σ’ αυτό είχε δίκιο ο μεταμοντέρνος σχετικισμός: όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας…

Πέντε αιώνες είναι πολύς (και εξαιρετικά πυκνός) ιστορικά χρόνος∙ είναι ουσιαστικά ο χρόνος διαμόρφωσης του βάθους και όλων των βασικών χαρακτηριστικών της δυτικής κουλτούρας. Τόσο των αρχόντων όσο και των αρχόμενων. Οι μυθολογίες, οι θεσμοί, οι ιδεολογίες, ο πλούτος, οι ταξικοί ανταγωνισμοί, ο οριενταλισμός, όλα έχουν στηθεί πάνω σ’ αυτά τα 500 χρόνια της δυτικής κυριαρχίας. Έτσι ώστε δεν υπάρχει καμία «έξοδος κινδύνου», κανένα manual οδηγιών, καμία θεσμική ή κοινωνική μνήμη που να υποδεικνύει το τι μπορούμε να κάνουμε όταν αυτή η δυτική κυριαρχία χαθεί. Αντίθετα υπάρχει ένα πλεόνασμα «ρεταλιών» της άλλοτε ηγεμονίας μέσα στην εξελισσόμενη παρακμή, τόσο στην κορυφή των εξουσιών (πολιτικές βιτρίνες, «ειδικοί», αφεντικά, «επιστήμονες»…) όσο και στην κοινωνική βάση (ήθη και έθιμα της καθημερινής ζωής, μόδες και βίτσια, μαζική ψυχολογική κατάπτωση και προβλήματα, έξαρση των μεταφυσικών ελπίδων, «επαναστάτες» των πληκτρολογίων, βενζοδιαζεπίνες…).

Ξέρουμε ότι υπάρχουν αρκετοί στη δύση που χαίρονται μ’ αυτήν την εξέλιξη. Χαιρέκακα, κι ως ένα βαθμό εύλογα. Όμως είναι μεγάλο λάθος, λάθος διανοητικό, λάθος ηθικό και σίγουρα λάθος πολιτικό / εργατικό το να υποτιμηθούν οι δυνατότητες που έχουν ακόμα οι δυτικές ολιγαρχίες και τα αφεντικά τους, αν όχι για να προσπαθήσουν να νικήσουν αποκαθιστώντας την ηγεμονία τους, οπωσδήποτε για να επιπλεύσουν σ’ αυτόν τον καινούργιο καπιταλιστικό κόσμο. Δυνατότητες σε βάρος των πληβειακών μαζών που είναι βαριά στραπατσαρισμένες οι ίδιες, αποδεδειγμένα εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια.

Εδώ είμαστε.

Μαύρες πλερέζες και real estate…

Δευτέρα 11 Αυγούστου (00.07) >> Υποθέτουμε πως το έχετε καταλάβει. Όλα τα σχέδια κι όλα τα όνειρα του εντόπιου ιμπεριαλισμού έχουν βουλιάξει μέσα στην επιταχυνόμενη δίνη των διαδοχικών δυτικών ηττών. Ας το επαναλάβουμε: αντί να είναι «συνιδιοκτήτης» της ανατολικής Μεσογείου όπως ονειρευόταν το ελλαδιστάν έγινε ενδοχώρα του θεοναζί, απαρτχάιντ, χασάπικου καθεστώτος (κι αυτό θα το πληρώσει πολύ ακριβά!). Και αντί για «πυλώνας σταθερότητας» έχει ξεπέσει σ’ ένα γυμνό προκεχωρημένο φυλάκιο μιας παρακμιακής υπερδύναμης που πολιορκείται – το φυλάκιο (μεταφορικά προς το παρόν) – σχεδόν απ’ όλες τις μεριές.

Είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, μέσα σε ελάχιστο ιστορικά χρόνο. Η περιβόητη «σωστή μεριά της ιστορίας» έχει αποδειχθεί αυτό που ήταν εξ’ αρχής: φόλα…

-η θρυλική «αοζ του Καστελόριζου»; Βούλιαξε και πάει…

Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό τους…

-ο θρυλικός αγωγός eastmed, που ήταν ο ενεργειακός ομφάλιος λώρος ελλαδιστάν, νότιας κύπρου και θεοναζί και θα έτριβε τα μούτρα της Άγκυρας; Βούλιαξε και πάει…

Κι άλλο δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό τους…

-το καλώδιο που θα αντικαθιστούσε («γεωπολιτικά») τον αγωγό; Βούλιαξε και πάει…

-τα θρυλικά νοτιοκυπριακά «οικόπεδα» που θα έκαναν τις δυτικές πετρελαϊκές άγρυπνους φρουρούς της νοτιοκυπριακής αοζ; Κάπου χάθηκαν και πάνε…

-ο τσενεράλ Haftar που θα βομβάρδιζε την Τρίπολη και θα πετούσε τους τούρκους στη θάλασσα; Στέλνει τους γυιούς του στην Άγκυρα για δουλειές…

Φέρτε μου ώμο να κλάψω!

-τα άλλα θρυλικά οικόπεδα, νότια της Κρήτης; Ακόμα και ο φίλος-σύμμαχος χασάπης του Καϊρου λέει «οπα ρε, σαν πολύ ανοιχτήκατε!!!»

-και τι να πει κανείς γι’ αυτόν τον «αιώνιο παλιοεχθρό» πως ως χτες διαλυόταν, κατάρρεε, καταστρεφόταν, ο Ερντογάν ήταν στα τελευταία του, και «πολύ καλά κάναμε που δώσαμε άσυλο και χειροκροτήματα στους 8 χουντοκαραβανάδες παραλίγο δολοφόνους του το 2016»; Τώρα «παλεύουμε» να μην αγοράζει η ReArm Europe όπλα απ’ τις εταιρείες του, πράγμα αδύνατο να επιτευχθεί, ως γνωστόν…

Αααααχχ! Κοινωνία άδικη, κοινωνία ψεύτρα!!!

Το να πούμε ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της εντόπιας μικροαστικής κοινωνίας μετά των εκπροσώπων της έπασχε και πάσχει στον ύψιστο βαθμό απ’ όλα τα ιστορικά δυτικά «συμπλέγματα ανωτερότητας», οπότε παίρνει τώρα το μερδικό του απ’ την ιμπεριαλιστική, γεωπολιτική (και όχι μόνο) παρακμή, θα ήταν κοινότοπο. Αλλά η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι ιστορική, εκ κατασκευής, δομική, εθνική: τα «συμπλέγματα ανωτερότητας» (: «εμείς του δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού», «όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί ήταν στα δέντρα», κλπ) δεν πάνε μόνα τους. Είναι αξεδιάλυτα δεμένα με «συμπλέγματα κατωτερότητας» (: «αυτοί που μας εκμεταλλεύονται», «γκόου μπακ μίσιζ Μέρκελ», «αυτοί που δεν μας αφήνουν να βγάλουμε τα πετρέλαιά μας», κλπ). Μαζική, εθνική, μόνιμη, σκληρά ενσωματωμένη, αιώνια διπολική διαταραχή! Αγιάτρευτη.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες ακόμα και οι πλασιέ της εταιρείας don Rico & Co είναι αδύνατο να πουλήσουν ένα όραμα εθνικού μεγαλείου που να συνεπάρει κάπως το μυθομανές και σε κατάθλιψη πόπολο. Το ίδιο ισχύει και για την λεγόμενη αντιπολίτευση, μείζονα, ελάσσονα, ντο ύφεση, κλπ. Στο κάτω κάτω όλοι ήταν μέτοχοι της «εθνικής γραμμής» και των περασμένων μεγαλείων. Τώρα τα λούζονται.

Παρατηρούμε ωστόσο κάτι ανησυχητικό. Τους παλιούς καλούς καιρούς σημαντικό εξάρτημα της «εθνικής γραμμής» ήταν το δίνουμε στις εταιρείες τους (πετρελαϊκές) μερικά απ’ τα (θαλάσσια) οικόπεδά μας, οπότε θα μας προστατεύουν. Η ιδέα ήταν βλακώδης, εθελο-αποικιακή. Δεν δούλεψε αφού τα οικόπεδα «βούλιαξαν». Τώρα όμως προωθείται μια μεγάλης έκτασης εκποίηση ακινήτων – στεριανά «οικόπεδα»∙ κατά προτίμηση προς συγκεκριμένους συμμάχους. Φυσικά πρόκειται για την «ιδιωτική πρωτοβουλία», αλλοίμονο… Αλλά όταν αυτή η «ιδιωτική πρωτοβουλία» άρχισε να πουλάει σε τούρκους αγοραστές, εκεί στη Θράκη, κτύπησε η καμπάνα του «εθνικού συναγερμού»… Σωστά; Ίσως μάλιστα γίνονται κινήσεις υπόγειες για να αποθαρρυνθούν οι εν λόγω «εχθροί»∙ κι ας ψάξει αλλού η «ιδιωτική πρωτοβουλία» να βολευτεί.

Με τους «φίλους» φαίνεται να συμβαίνει το αντίθετο… Ενθαρρύνονται – έως αποθρασύνονται… Είναι για «λόγους προστασίας» του ελλαδιστάν;

Ίσως: το είπαμε, ενδοχώρα… «Τα κλειδιά είναι κάτω απ’ το χαλάκι»…

American centrifuge

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.09) >> Ενώ το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε (αποτυχημένα…) να δώσει ένα καταστροφικό χτύπημα στα ιρανικά συστήματα φυγόκεντρων (για τον εμπλουτισμό ουρανίου…) πίσω στην Ουάσιγκτον εξελίσσεται, ως «εσωτερικό ζήτημα», μια άλλη φυγοκέντριση, καθεστωτική – και «πυρηνική» απ’ την άποψη των τεχνικών της εξουσίας.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Emergency, emergency!!! (O αμερικανικός «χρυσός αιώνας» βρήκε τον δρόμο του…)

Δεν είναι κατάλογος ταβέρνας! Είναι ο “χρυσός αιώνας” για μαθητές δημοτικού!

Δευτέρα 7 Απρίλη >> Μπορεί να φαίνεται ηλίθιος ή διεστραμμένος. Ο «οικονομικός πόλεμος» που κλιμακώνει το ψόφιο κουνάβι εναντίον των πάντων είναι ωστόσο κάτι χειρότερο: πειρατικός∙ και σαν τέτοιος (προσπαθεί να) έχει μια κάποια λογική.

Το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να σωθεί∙ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού οικονομικά / νομισματικά (όπου ένα τέτοιο «χείλος του γκρεμού» δεν μετριέται με ημέρες ή εβδομάδες, αλλά με ελάχιστα χρόνια). Για να σωθεί το ψοφιοκουναβιστάν πρέπει να σώσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την διεθνή κυκλοφορία του νομίσματός του δίνοντάς του κάποιο «υλικό αντίκρυσμα». Οι προσπάθειες για την κατάκτηση τέτοιου «υλικού αντικρύσματος» φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους, αλλά δεν είναι εντελώς: απ’ την «κατάκτηση» της Γροιλανδίας και τον προσπορισμό νέων πρώτων υλών, ως τον έλεγχο στρατηγικών θαλάσσιων εμπορικών (και όχι μόνο) διόδων (: διώρυγα του Παναμά)∙ απ’ το τρικ με την μετατροπή του bitcoin σε «αποθεματικό asset / back up του δολαρίου» (περισσότερα στο cyborg 32) ως την συσσώρευση χρυσού, η ίδια «αγωνία» κατατρέχει το ψόφιο κουνάβι και τους υποστηρικτές του στις σπασμωδικές ή όχι κινήσεις τους. Το project των BRICS+ μπορεί σπάνια να λέγεται με το όνομά του (: απώθηση / άρνηση να πεις το όνομα των «σατανάδων»!) αλλά αφήνει ήδη την όλο και πιο τρομακτική σκιά του πάνω στη γενική δύση∙ όλο και πιο τρομακτική ειδικά μετά την στρατηγική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Ένας μάλλον άγνωστος ευρύτερα αμερικάνος οικονομολόγος ονόματι Stephen Miran εξέδωσε το Νοέμβρη του 2024, μετά τις αμερικανικές εκλογές, έναν 40σέλιδο User’s Guide to Restructuring the Global Trading System που είναι το manual της γενικής δασμολογικής επίθεσης του ψόφιου κουναβιού. Σ’ αυτό το εγχειρίδιο μπορεί να δει (όποιος ενδιαφέρεται) την λογική (ή την «λογική») του μόνοι μας και όλοι σας:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον

Δευτέρα 7 Απρίλη (00.07) >> … Έχουμε εδώ λοιπόν ένα ακραίο παράδειγμα της δυσαρμονίας μεταξύ ξενικού και ειδικού συμφέροντος. Κάθε κράτος, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την σχετική του θέση, παίρνει μέτρα βλαβερά για την ευημερία των γειτόνων του∙ κι αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ τις παρόμοιες λογικές που εφαρμόζουν οι γείτονές του απ’ τα οφέλη που έχει ο ίδιος απ’ αυτές τις επιλογές. Πρακτικά όλα τα λαοφιλή γιατρικά που κυκλοφορούν σήμερα είναι τέτοιου αλληλοεξοντωτικού χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στην αλλοδαπή, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο. Κι αυτό γιατί το έξοδο του ενός είναι κανονικά το έσοδο κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο κέρδους, μειώνουμε το περιθώριο κέρδους κάποιου άλλου∙ και εάν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού θα χειροτερέψει την κατάσταση όλων. Οποιοσδήποτε ιδιώτης οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μπορεί να περικόψει τις συνηθισμένες του δαπάνες, και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Αλλά ας μη νομίζει κανείς ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

Ο μοντέρνος καπιταλισμός είναι πλεύση καλού καιρού. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, και μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν, από τη λύσσα του να σπρώξει τον κοντινό του έξω απ’ τη βάρκα για να μπει αυτός…

Σαρκαστικός έως προκλητικός τότε – το ίδιο θα ήταν και σήμερα: ο εξοχότατος John Maynard Keynes, λαμπρό τέκνο της βρετανικής ιντελιγκέντσιας, αλλά τι τέκνο! Δηλητηριώδες.

Ως όνομα διάφοροι (θα πουν ότι) τον ξέρουν. Ως κατατεθειμένες γραπτά απόψεις σιγά μην… (Το απόσπασμα είναι από την διάλεξή του Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, το 1932.*)

Αυτά τα έγραφε ο Keynes τότε, όταν μετά την «Μεγάλη Κρίση» του 1929 τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη (οι «μεγάλες δυνάμεις» της δύσης…) άρχισαν να παίρνουν αλυσιδωτά τέτοιου είδους μέτρα για να «προστατέψουν την εσωτερική παραγωγή» τους – σε βάρος των ανταγωνιστών τους.

Ο Keynes διέβλεπε τότε (αν και απευχόταν, τουλάχιστον στα λόγια) ότι τελικά ένας μεγάλης κλίμακας πόλεμος θα έδινε την διέξοδο (στην «κρίση υπερσυσσώρευσης» λόγω τεχνολογικού άλματος τότε) – έτσι έγινε…. Όχι μόνο για την ανακατανομή των «σφαιρών επιρροής» στον πλανήτη. Αλλά και για την πρόκληση καταστροφής τέτοιας κλίμακας ώστε να «αναζωογονηθεί» η καπιταλιστική πραγματοποίηση της υπεραξίας.

Τώρα; Τώρα οι δημαγωγοί της πεντάρας μιλούν ψευτοχαρούμενα για «μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό»…

*Από τις κόκκινες σελίδες – περισσότερα εδώ.