Tag: ιστορία

Να μια σωστή αναγνώριση (μεταξύ χασάπηδων αλληλεγγύη!)

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> …Σε συνέντευξή της στις 16 Οκτώβρη η Tzipi Hotovely, ισραηλινή πρέσβειρα στο ηνωμένο βασίλειο, απέρριψε τις ανησυχίες για τις χιλιάδες αθώων που σκοτώνονται απ’ τις επιθέσεις του IDF [: ο ισραηλινός στρατός] στη Γάζα υποστηρίζοντας ότι εφόσον οι Σύμμαχοι σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες γερμανούς πολίτες με ατελείωτες αεροπορικές επιθέσεις στη δεκαετία του 1940, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να κάνει το ίδιο.

«Ήταν πάρα πολλοί οι πολίτες που κτυπήθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στις Γερμανικές πόλεις» είπε στη δημοσιογράφο του Sky News. «Η Δρέσδη ήταν ένα σύμβολο, αλλά επιτεθήκατε και στο Αμβούργο, επιτεθήκατε και σε άλλες πόλεις, και όλοι μαζί ήταν πάνω από 600.000 γερμανοί πολίτες που σκοτώθηκαν».

Συγκρίνοντας τον πληθυσμό της στρατιωτικά αποκλεισμένης και κατεχόμενης Παλαιστίνης με του ναζί, η Hotovley συνέχισε: «Άξιζε τον κόπο προκειμένου να ηττηθεί η ναζιστική Γερμανία; Η απάντηση ήταν ναι».

«600.000 Γερμανοί σκοτώθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στο Αμβούργο και στη Δρέσδη» επανέλαβε. «Γιατί; Επειδή ξέρατε πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσετε να νικήσετε τους ναζί».

Αλλά δεν είναι η Hotovely η μόνη ισραηλινή αξιωματούχος που χρησιμοποιεί τις επιθέσεις των συμμάχων στους Γερμανούς αμάχους για να δικαιολογήσει την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Στη διάρκεια μιας έντονης λογομαχίας με έναν άλλο παραγωγό του Sky News ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Naftali Bennett δήλωσε πως «όταν η Μεγάλη Βρετανία πολεμούσε τους ναζί στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου, κανείς δεν ρώτησε τι γίνεται στη Δρέσδη». Σχεδιασμένη για να σπάσει το ηθικό του γερμανικού πληθυσμού καθώς ο στρατός κατέρρεε στο πεδίο της μάχης, η υπό την βρετανική ηγεσία εκστρατεία καταστροφής της Δρέσδης άφησε τουλάχιστον 30.000 πολίτες νεκρούς και ολόκληρη την πόλη σε ερείπια τον Φλεβάρη του 1945.

Ο ιστορικός Donald Miller έγραψε για τον εφιάλτη που άπλωσε η αεροπορική επίθεση των συμμάχων: «Τα παπούτσια των ανθρώπων έλιωναν εξαιτίας της καυτής ασφάλτου στους δρόμους, και η φωτιά προχωρούσε τόσο γρήγορα ώστε πολλοί διαλύθηκαν στον αέρα πριν καν προλάβουν να βγάλουν τα παπούτσια τους. Η φωτιά έλιωσε το σίδερο και το ατσάλι, έκανε τις πέτρες σκόνη, και έκανε τα δένδρα να εκρήγνυνται απ’ τον βρασμό των ίδιων των υγρών τους. Όσοι έτρεχαν για να γλυτώσουν την φωτιά ένοιωθαν την λάβα στην πλάτη, να τους καίει τα πνευμόνια»….

Υπάρχει λοιπόν «βιβλιογραφία» στην μαζική εξόντωση αμάχων με πρόφαση τον πόλεμο, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για τους αμάχους της πλευράς που έχει ηττηθεί ήδη ή πρόκειται ή πρέπει να ηττηθεί! Οι δυτικοί χασάπηδες με ισραηλινά διαβατήρια δεν είναι απλά γνώστες αυτής της «παράδοσης». Είναι κληρονόμοι της! Και μπορούν να την τρίψουν στα μούτρα των δυτικών που παριστάνουν τους «ανθρωπιστές».

Ένα πράγμα δεν έχουν θυμίσει ως τώρα οι αρμόδιοι φασίστες ισραηλινοί αξιωματούχοι: τις δύο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Σβέλτα, χωρίς τον «κόπο» των βομβαρδισμών των γερμανικών πόλεων, με δυο μονάχα «ρίψεις», στις 6 και στις 9 Αυγούστου του 1945, οι αμερικάνοι «καθάρισαν» τουλάχιστον 230.000 αμάχους∙ ενώ πολλαπλάσιοι υπέφεραν στην όποια υπόλοιπη ζωή τους απ’ τους καρκίνους που τους προκάλεσε η ραδιενέργεια, έτσι όλοι στον πλανήτη να θυμούνται για δεκαετίες ποιος είναι το «σκληρό αφεντικό».

Εκείνη η πυρηνική μαζική εξόντωση ήταν ακριβώς στο ίδιο «πνεύμα» που επικαλούνται τώρα, και προφανώς δεν την εξαιρούν από την γκάμα των πιθανών ενεργειών τους. Απλά δεν την φωνάζουν. Άλλωστε, οι πάνω από 15.000 τόνοι εκρηκτικών που έχουν ρίξει στη Γάζα τώρα ξεπερνούν από την άποψη της καταστροφικής ισχύος την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα… Και θεωρούνται απ’ τα δυτικά πολιτικά καθάρματα και τους λακέδες τους ως «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» – του δικού τους «δικαίου».

Έχουμε και λέμε λοιπόν: αρκεί να χαρακτηρίσει εκείνος που θεωρεί εαυτόν «δυνατό» έναν πληθυσμό υπό την κατοχή του, έναν πληθυσμό που τον έχει σκλαβώσει κι αυτός αντιστέκεται και εξεγείρεται, «ναζί», για να έχει το ελεύθερο να τον εξοντώσει.

Ωστόσο δεν είναι «ναζί» όποιος βολεύει κάθε κυρίαρχο… «Ναζί» είναι όποιος δρα ναζιστικά… Οι ναζί και οι συνεργάτες τους στα μέρη μας “καθάριζαν” τους αμάχους επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τους αντάρτες, στη διάρκεια της κατοχής. Στα Καλάβρυτα… Στο Δίστομο… Στην Κάνδανο… Στον Χορτιάτη… Συνολικά σε 90 μέρη… Σκότωσαν γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά… Έκαψαν…

Τι διαφορετικό κάνει το φασιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ εδώ και δεκαετίες στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Τίποτα. Ακριβώς τα ίδια…

Ποιοι είναι οι τρομοκράτες;

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Σ’ έναν δυτικό κόσμο, σε κοινωνίες που έχουν βουλιάξει πια στη σαπίλα των μήντια, των «αναπαραστάσεων» και των ψευδαισθήσεων που ονομάζονται «εικονική πραγματικότητα» είναι μόνο μειοψηφίες που μπορούν να καταλάβουν ότι ο αντιαποικιακός / αντικατοχικός αγώνας, ένοπλος ή όχι, δεν είναι «εικόνα στις ειδήσεις»! Οι μάζες είναι επιρρεπείς στις εντυπώσεις, είτε αφορά την επικινδυνότητα του «αόρατου εχθρού» (: Sars-Cov-2) είτε αφορά την βαρβαρότητα τέτοιων αγώνων, αντιαποικιακών / αντικατοχικών. Και τις εντυπώσεις στη δύση τις κατασκευάζουν τ’ αφεντικά και οι λακέδες τους. Συνεπώς οι οργανώσεις της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης είναι «τρομοκράτες» – αυτό λέει ο Κεντρικός Βιδοσφίκτης, άρα αυτό πρέπει να θεωρείται η αλήθεια. (Οτιδήποτε άλλο είναι, ως γνωστόν, «ψέκα», «διασπορά ψευδών ειδήσεων», «συνωμοσιολογία», «ανορθολογισμός» κλπ…)

‘Όμως τι άλλο θα έκαναν τ’ αφεντικά; Τι άλλο θα έκαναν οι μεσανατολίτες χωροφύλακες και τα δυτικά κράτη / σύμμαχοί τους αν όχι να χαρακτηρίσουν «τρομοκράτη» όποιον αμφισβητεί, είτε με πέτρες είτε με ρουκέτες, την κυριαρχία τους; Είναι εντυπωσιακό το πόσοι έχουν φάει το παραμύθι της «τρομοκρατίας της Χαμάς» και της «βαρβαρότητας της εισβολής της» στην ιερή, αμόλυντη, αθώα γη του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, ακόμα και από διάφορους που κατά τα άλλα εκφράζουν φτηνά (και απολίτικα) «ανθρωπιστικά αισθήματα» για τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες: θεωρούν καθήκον τους να καταδικάσουν την «τρομοκρατική Χαμάς» πριν εκφράσουν συμπάθεια ή και αποτροπιασμό για τις δολοφονίες αμάχων στη Γάζα – συγχρονιζόμενοι με τις βασικές γραμμές της δυτικής «αντιτρομοκρατίας».

Η Ιστορία είναι σκληρός δάσκαλος και είναι λίγοι όσοι αντέχουν τα μαθήματά της. Το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει αντιγράψει και εξελίξει ένα άλλο απαρτχάιντ καθεστώς, εκείνο της νότιας αφρικής: η μειοψηφία των λευκών αποικιοκρατών, με την βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών, είχε φυλακίσει την μεγάλη πλειοψηφία σε «μπαντουστάν», θύλακες ελεγχόμενους απ’ τον στρατό, ίσια ίσια για να επιβιώνουν και να δουλεύουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Παλαιστίνη.

Οι φυλακισμένοι εξεγείρονταν και φυλακίζονταν, δολοφονούνταν – όπως στην Παλαιστίνη. Στις 21 Μάρτη του 1960, στη διάρκεια μιας μεγάλης, άοπλης αλλά μαχητικής διαδήλωσης στην Sharpeville, η μπατσαρία των λευκών αποικιοκρατών σκότωσε 69 μαύρους διαδηλωτές, ανάμεσά τους 29 παιδιά (τι να πρωτοπεί κάποιος για τις δολοφονίες των Παλαιστινίων όταν «δεν κάθονται φρόνιμα» εδώ και δεκαετίες;) Μετά από εκείνη την σφαγή, η οργάνωση που ήταν η παράνομη «ομπρέλα» των μέχρι τότε αγώνων, το αφρικανικό εθνικό κογκρέσσο (ANC), σε συνεργασία με το επίσης παράνομο κομμουνιστικό κόμμα νότιας αφρικής, δημιούργησαν ένοπλο βραχίονα, τον ARM (African Resistance Movement). Ανάμεσα στους στόχους του ARM ήταν και λευκοί «άμαχοι» – αν μπορεί κάποιος να αθωώσει εκείνους που έστω και χωρίς όπλα επωφελούνται τα μέγιστα από ένα ρατσιστικό καθεστώς κυριαρχίας… Τον Ιούλη του 1964, για παράδειγμα, ένας πύρηνας του ARM έβαλε μια εμπρηστική βόμβα σ’ ένα σταθμό-λεωφορείων-μόνο-για-λευκούς. Αν και η αστυνομία ειδοποιήθηκε έγκαιρα για να απομακρύνει τον κόσμο, δεν το έκανε. Ένας λευκός σκοτώθηκε και 23 ακόμα έπαθαν σοβαρά εγκαύματα… Ένας απ’ τους τρεις επικεφαλής του ANC και του ARM λεγόταν Nelson Mandela…


Φωτογραφία επάνω: απ’ την καταστολή / σφαγή στην Sharpeville

Κάτω: Τον Ιούνη του 1976 εξεγέρθηκαν κατά του απαρτχάιντ πάνω από 20.000 μαύροι μαθητές του «θύλακα» του Soweto. Η λευκή στρατοαστυνομία του καθεστώτος αντιμετώπισε κατάλληλα τους νεαρούς «τρομοκράτες»: σκότωσε πάνω από 700…

Αν η φωτογραφία θυμίζει κάτι απ’ την κατεχόμενη Παλαιστίνη, χθεσινό, περσινό, πριν μια δεκαετία ή εικοσαετία, δεν είναι σύμπτωση…

Ποιοι μιλούσαν για «τρομοκράτες» στη νότια αφρική εκείνες τις δεκαετίες του αντι-απαρτχάιντ αγώνα, ένοπλου και μη; Όχι οι πάντες, καθόλου!!! Πολύ συγκεκριμένοι. Ο αμερικάνος πρόεδρος Nixon δήλωσε το 1986:

…Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής [δηλαδή το απαρτχάιντ καθεστώς…] δεν έχει καμία υποχρέωση να διαπραγματευτεί το μέλλον της χώρας με μια οργάνωση που έχει στόχο τη δημιουργία κομμουνιστικού κράτους και χρησιμοποιεί τρομοκρατικές τακτικές και βία για να το πετύχει…

Ο άλλος εταίρος της απάντησης στα ‘80s στις μαζικές εργατικές αρνήσεις που ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός», η Margaret Thatcher, δήλωσε την ίδια εποχή:

… Σημαντικός αριθμός ηγετικών στελεχών του ANC είναι κομμουνιστές… Όταν το ANC διακηρύσσει ότι επιθυμεί να πλήξει βρετανικές επιχειρήσεις, αυτό είναι τυπική συμπεριφορά τρομοκρατικής οργάνωσης. Πολέμησα την τρομοκρατία σε όλη μου τη ζωή. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με μια οργάνωση που χρησιμοποιεί βία…

«Τρομοκράτες» και τότε. Κομμουνιστές, όχι ισλαμιστές (δεν υπήρχαν τότε!!) – αλλά οπωσδήποτε «τρομοκράτες»! Όμως το κίνημα υποστήριξης του αγώνα των αφρικάνων κατά των λευκών και του απαρτχάιντ δεν καταλάβαινε απ’ την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου!!! Είχε καλά θεμελιωμένη πολιτική γνώση (είδος που λείπει σήμερα). Υπερασπιζόταν τους «τρομοκράτες» των αντιαποικιακών αγώνων γενικά και του αντι-απαρτχάιντ αγώνα ειδικά, χωρίς να τους βάζει όρους!! Κι αν υπήρχαν ζητήματα κριτικής εδώ ή εκεί, αυτά δεν ήταν κρέας για τα μήντια ή τους ηλίθιους!

Ανάγκασε έτσι πολλές πρωτοκοσμικές κυβερνήσεις να επιβάλλουν, με μισή καρδιά, εμπορικό εμπάργκο στο νοτιοαφρικανικό καθεστώς (αυτό που ζητούσε και ζητάει το κίνημα BDS κατά του Τελ Αβίβ…). Εν τέλει οι λευκοί αποικιοκράτες γονάτισαν και αναγκάστηκαν να παραδώσουν την πολιτική εξουσία – το 1994. Ο Nelson Mandela, o «αρχιτρομοκράτης», αποφυλακίστηκε μετά από 27 χρόνια στα μπουντρούμια, και έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος στη νότια αφρική. Φυσικά, οι πολιτικές βιτρίνες των δυτικών καθεστώτων που τον χαρακτήριζαν επί 30 χρόνια «τρομοκράτη» δεν παρέλειψαν να φωτογραφίζονται μαζί του – για να διαφημίσουν την «δημοκρατικότητά» τους…

Η νότια αφρική είναι ένα παράδειγμα πολύ κοντινό στο τι συμβαίνει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ωστόσο δεν είναι καθόλου το μοναδικό ένοπλης αντιαποικιακής, αντικατοχικής αντίστασης στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Το γεγονός ότι ξανά και ξανά, και σίγουρα ως το 1990, αυτή η αντίσταση δεν θεωρούνταν «τρομοκρατία» απ’ την πλειοψηφία του πλανήτη αλλά, αντίθετα, θεωρούνταν νόμιμο, βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, δεν είναι απλά ένα κείμενο που κάπου αραχνιάζει. Είναι προϊόν, αποτέλεσμα, μια σκληρής, μακρόχρονης, αιματηρής ιστορικής εμπειρίας, όπου οι «ξυπόλυτοι» δεν αντιμετώπιζαν μόνο τις κυβερνήσεις «τους», τα κράτη «τους», τις στρατοαστυνομίες «τους», αλλά πάντα ένα ή περισσότερα δυτικά ιμπεριαλιστικά κράτη/κεφάλαια∙ σε άνισες αναμετρήσεις, στις οποίες οι «δυνατοί» εξαντλούσαν την πέρα από κάθε φαντασία βία και σκληρότητά τους. Και, φυσικά, φρόντιζαν να παρουσιάζουν την αντίσταση εναντίον τους σαν έργο «τεράτων».

Το γεγονός ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, μέσω του Erdogan, δήλωσαν ότι η Hamas δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση αλλά απελευθερωτικό κίνημα, δεν είναι βέβαια σκάνδαλο! Την ίδια γνώμη έχει όλος ο πλανήτης και σήμερα (όπως και το 1990), εκτός φυσικά απ’ τα 10 – 15 – 20 δυτικά κράτη, τα περισσότερα των οποίων έχουν βαρύ και αιματηρό αποικιοκρατικό / ιμπεριαλιστικό παρελθόν, παρόν – αλλά ελπίζουμε όχι μέλλον. Την ίδια άποψη διατύπωσε και ο βραζιλιάνος πρόεδρος Lula∙ όμως αυτό δεν βοηθάει καθόλου την «οργή» των εντόπιων εθνικιστών / ιμπεριαλιστών κατά του «αιώνιου εχθρού»…

Όσοι μιλούν περί «παλαιστινιακής τρομοκρατίας» ταυτίζονται οριστικά και αμετάκλητα με τα δυτικά αφεντικά και τα συμφέροντά τους.

Forza κράτος!

Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη>> Είναι κυνικό, γελοίο, ή μήπως και τα δύο μαζί; Ορισμένοι φίλοι της don Rico & Co νοσταλγούν την περίοδο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας ως εποχή κρατικής πυγμής και αποτελεσματικότητας (;;;) – και συμβουλεύουν την με-κάποιο-τρόπο αναβίωσή της. Ενδεικτικό (χθεσινό) απόσπασμα, δεν έχει σημασία τι, που, ποιος. Ο τονισμός δικός μας:

… Πώς μπορεί μια κυβέρνηση, όπου το επιτελείο δεν εμπιστεύεται τους υπουργούς και οι υπουργοί αισθάνονται αναλώσιμοι από το επιτελείο, να αναλάβει αυτόν τον πολιτικό και επιχειρησιακό άθλο; Η απάντηση είναι απλή: Μπορεί απλώς να μιμηθεί τον εαυτό της. Μπορεί να θυμηθεί το μοντέλο διαχείρισης της πρώτης φάσης της πανδημίας. Τότε, όπως και τώρα, η απειλή ήταν παγκόσμια και υπερέβαινε τις δυνάμεις ενός κράτους στοιχειωμένου ήδη από χρόνιες ανεπάρκειες. Τότε, όμως, σε αντίθεση με τώρα, το κράτος δεν εμφανίστηκε για να δηλώσει (μόνο) αδυναμία. Αντιθέτως. Εμφανιζόταν καθημερινά με ένα τελετουργικό όχι πολιτικής, αλλά επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας που κατάφερε να πείσει ότι υπάρχει σχέδιο άξιο να ακολουθηθεί, παρά τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες…

Μάλιστα… Ένα «τελετουργικό επιστημονικής και επιχειρησιακής επικοινωνίας» χρειάζεται: τότε το ονομάσαμε «η προσευχή των 6.00 το απόγευμα»…. Όμως το ρημαδογκουβέρνο το μόνο που έκανε ήταν να ακολουθήσει πιστά (και κάποτε με υπερβάλλοντα ζήλο) τις οδηγίες / διαταγές του κυρ Βασίλη Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, του κτηνίατρου ceo και διάφορων παρόμοιων, μασκαρεμένων φυσικά σε «επιστημονική κοινότητα». Η οποία «επιστημονική κοινότητα», εντόπια και διεθνής δυτική, δεν είναι εδώ και χρόνια τίποτα περισσότερο από κουκούλα της βιομηχανίας της υγείας – με το αζημίωτο…

Και ποιο ήταν το σχέδιο που έπρεπε να επιβάλει το «τελετουργικό της επιστημονικής και επικοινωνιακής επικοινωνίας»; Αυτό το απλό: τρομάξτε τους, κλειδώστε τους, και (αν τσινίσουν) τιμωρείστε τους! Με απλά λόγια: καταστολή, όλων των ειδών εκτός απ’ την άμεση, φυσική βία!

Γιατί, λοιπόν, είναι αξιοζήλευτη η απόδοση-σε-καταστολή, σε psy ops και προπαγάνδα, ώστε να αποτελεί την «λύση» για τα αλλεπάλληλα-κτυπήματα-της-μοίρας στην don Rico & Co; Μήπως όσοι νοσταλγούν αυτή την επιτυχία είναι φασίστες; Όχι, δεν πρόκειται απλά γι’ αυτό∙ όχι, σίγουρα, αν χρησιμοποιήσουμε τις κλασσικές έννοιες των λέξεων. Υπάρχει κάτι βαθύτερο και πλατύτερο: η παραγωγή και η διαχείριση κρίσεων (πραγματικών ή φανταστικών) είναι το manual του κράτους-κρίση/αναδιάρθρωση… αλλά απαιτεί την μόνιμη συσκότιση / παραπλάνηση / αποπλάνηση των υπηκόων έτσι ώστε να είναι υπάκουοι και σιωπηλοί σαν υπνοβάτες.

Μπορεί μια τέτοια συνταγή να «λύσει» το πρόβλημα της εσκεμμένης κρατικής αδυναμίας σε δασικές πυρκαγιές, πλημμύρες, σιδηροδρομικές γραμμές και τόσα ακόμα; Όχι. Απλά μπορεί (και πρέπει) να συσκευάσει την καταστροφή ή/και τον θάνατο σε κάτι «θετικό»: αυτό που έκανε η τρομοεκστρατεία. Αφού κάθε κρίση είναι μια υπέροχη ευκαιρία…

Εν τέλει είναι πολύ ευκολότερη η «απαγόρευση κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν» και η λογοκρισία παρά η κατασκευή μιας γερής γέφυρας και αποτελεσματικών υπονόμων. Αν σε δοξάζουν για τα πρώτα και σε ελεεινολογούν για τα δεύτερα, ίσως χρειάζεσαι περισσότερες (ή καινούργιες) δόσεις απ’ αυτά – για να ρεφάρεις…

11 Σεπτέμβρη…

Ο ουρανοξύστης νο 7, στο world trade center της Ν. Υόρκης, καταρρέει στις 11 Σεπτέμβρη του 2001, ώρες μετά τους δυο υψηλότερους δίπλα του, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να τον έχει κτυπήσει κανένα αεροπλάνο: σχεδιασμένη κατεδάφιση, τόσο γι’ αυτόν όσο και για τους άλλους δύο!!! Κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο, και η κατάρρευση του WTC7 ήταν η “ανάληψη ευθύνης” του inside job για το σύνολο της επιχείρησης.

Το εντυπωσιακό είναι πως ενώ αυτή κατάρρευση προβλήθηκε μηντιακά (για την ακρίβεια: αναγγέλθηκε πριν καν γίνει…), “εξαφανίστηκε” απ’ το ίχνος εντυπώσεων του μεγάλου κοινού από τότε και μετά! Με δυο λόγια, όταν γίνεται αναφορά στην “11 Σεπτέμβρη” όλοι θυμούνται τους δίδυμους πύργους, τα αεροπλάνα, και τέλος…

Δευτέρα 11 Σεπτέμβρη>> Όχι, δεν ξεχνιέται το τι έγινε και, κυρίως, γιατί (και από ποιους) πριν 22 χρόνια. Είναι πια εκατοντάδες χιλιάδες εκείνοι που έχουν καταλάβει. Όμως ακριβώς εκεί ξεκινάει ένα καινούργιο και ειδικής σοβαρότητας ζήτημα.

Η θρυλική «11η Σεπτέμβρη» στις ηπα ήταν inside job, με διάφορα επίπεδα – αυτό είναι αποδεδειγμένο εδώ και χρόνια. Ήταν το «σοκ», το «Περλ Χάρμπορ», που οι δημιουργοί και οι οπαδοί του Project for a new American Century (οι λεγόμενοι «νεοσυντηρητικοί») θεωρούσαν το 1997 απόλυτα απαραίτητο για να «αφυπνιστεί» η αμερικανική κοινωνία∙ δηλαδή για να στρατιωτικοποιηθεί επίσημα και πάλι, συναινετικά όσο περισσότερο γινόταν, το αμερικανικό καθεστώς, ώστε να ξεκινήσει χωρίς εσωτερικές αντιρρήσεις τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. «Προληπτικά»… Πράγμα που έγινε απ’ το 2001 και μετά: η θρυλική patriot act και οι διεθνείς εκστρατείες του αμερικανικού καθεστώτος και των συμμάχων του ήταν η αιτία της 11ης/9ου – όχι το αποτέλεσμά της.

Ωστόσο τι πάει να πει «αποδεδειγμένο» στην ιστορία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Αν οι γερμανοί ναζί και οι σύμμαχοί τους είχαν νικήσει στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα ήταν «fake stories», «διασπορά ψευδών ειδήσεων», «φαντασιώσεις ψεκασμένων», και τα λοιπά. Αν είναι εδώ και σχεδόν 80 χρόνια μια αποδεδειγμένη πραγματικότητα, αυτό οφείλεται όχι στο ότι πράγματι υπήρξαν αλλά στο ότι οι ναζί ηττήθηκαν. Κάποιοι από δαύτους δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για τα μαζικά εγκλήματά τους. (Αντίθετα, οι αμερικάνοι μιλιταριστές φασίστες νίκησαν, και παρότι τα δικά τους μαζικά εγκλήματα κατά αμάχων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι είναι πολύ γνωστά, δεν δικάστηκαν, ούτε καταδικάστηκαν. Το «αποδεδειγμένο» στο δικό τους έγκλημα οφείλεται αποκλειστικά στο ότι καμαρώνουν γι’ αυτό…).

Τι πάει να πει, λοιπόν, «αποδεδειγμένο» σε σχέση με την 11η Σεπτέμβρη του 2001;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σιγά το θέμα!

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Καλά κάνουν οι πανέλληλες, άρχοντες και αρχόμενοι, που δεν ασχολούνται με τέτοια τριτεύοντα θέματα όπως … οι brics… Θα πείτε: όταν καίγεται το πελεκούδι δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες «διεθνείς έγνοιες». Σωστά. Αλλά δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος. Γιατί το ελλαδιστάν, άρχοντες και αρχόμενοι, είχε μια σύντομη «σχέση» με το project των brics, μια «σχέση» έντονη, κάτι σαν «έρωτα κεραυνοβόλο», όταν καιγόταν όχι πελεκούδι αλλά τα μπατζάκια μας… Εκεί γύρω στο 2015, ίσως και λίγο μετά… Μια σχέση που έσβησε άδοξα κι αθόρυβα μέσα στο χρόνο σα να μην υπήρξε ποτέ.

Υπήρξε όμως!!! Η λήθη δεν αρέσει στην ασταμάτητη μηχανή. Να λοιπόν λίγο φρεσκάρισμα:

Λίγος λυρισμός για τόνωση – το καλοκαίρι του 2016…

Έφταιγαν οι ζέστες; Καλοκαίρι του 2017 και το “όνειρο είναι ακόμα ζωντανό”…

Ήταν ένα αστείο, ένα διεθνές αστείο, χοντροκομμένο και κακόγουστο. Το φαιορόζ γκουβέρνο (τότε) ήθελε να πιστεύει ότι το χρεωκοπημένο ελλαδιστάν θα γίνει «μέλος» για να μπορεί να δανείζεται και απ’ την (υπό δημιουργία τότε) «νέα αναπτυξιακή τράπεζα» των brics… H άλλη πλευρά πιθανότατα αντιμετώπιζε τις πολιτικές βιτρίνες του ελλαδιστάν σαν ηλίθιους – όχι άδικα. Εν τέλει το ειδύλλιο ήταν μονομερές και συμφεροντολογικό: το ελλαδιστάν ήθελε να πάρει (επειγόντως) προίκα, αλλά «δεν»…

Ο καιρός πέρασε, το ελλαδιστάν έγινε προκεχωρημένο φυλάκιο του 4ου παγκόσμιου κατά του ευρασιατικού project (και του project bricks φυσικά!), έχει σαν καλύτερους φίλους έναν Menendez και κάποια κυρία Ursula, οπότε τώρα πια δεν υπάρχει λόγος ενασχόλησης με τα «τούβλα» (: «bricks») απ’ το ελλαδιστάν (που παραμένει το «κέντρο του κόσμου», η «χρυσή βίδα», κλπ).

Αλλά κι αυτοί οι brics δεν αποδέχτηκαν σαν ήττα την απαξίωσή τους απ’ το ελλαδιστάν. Δεν έκατσαν στ’ αυγά τους…

Brics 3

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Διάφοροι δυτικοί «αναλυτές» (του γνωστού είδους όπως σ’ όλους τους τομείς) θεωρούν δεδομένο ότι η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας του δολαρίου (άρα και η ήττα της δυτικής χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας) θα έρθουν ΜΟΝΟ όταν εμφανιστεί ένα άλλο νόμισμα γενικευμένης διεθνούς χρήσης. Κοιτάνε δεξιά, κοιτάνε αριστερά, δεν βλέπουν κάποιο τέτοιο, οπότε ησυχάζουν οι ίδιοι και καθησυχάζουν τ’ αφεντικά τους: don’t worry, δεν υπάρχει αντίπαλος, το γουάν (ο επικρατέστερος αντικαταστάτης) είναι πολύ πίσω…

Κοιμούνται κι ονειρεύονται, όπως θα ήταν αναμενόμενο!! ΔΕΝ είναι καθόλου αναγκαίο ένα άλλο «εθνικό» νόμισμα (μαζί με μια άλλη «εθνική» κεντρική τράπεζα) που θα κατακτήσει-την-εμπιστοσύνη (δηλαδή την παγκόσμια αγορά) για να αποδολαριοποιηθεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός!!! Κι αυτό δεν είναι καν μυστικό! Είναι καταγραμμένο στην καπιταλιστική ιστορία του 20ου αιώνα!

Ας το θυμίσουμε βιαστικά και περιληπτικά:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Brics 4

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Έμεινε η ιδέα, η «φιλοσοφία» αν θέλετε, του bancor καταχωνιασμένη στην ιστορία; Καθόλου! Ειδικά μετά την έκρηξη της δυτικής χρηματοπιστωτικής «φούσκας» το 2007 – 2008 και τα απόνερά της ως και το 2010, καπιταλισμοί που «δεν έπαιζαν» στα μεγάλα ταμπλώ (οι διανοούμενοί τους για την ακρίβεια) είχαν όμως σημαντικό παραγωγικό δυναμικό, βρέθηκαν μπροστά στην ανάγκη αναδιάρθρωσης του ως τότε μοντέλου.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Nannuflay

Δευτέρα 7 Αυγούστου>> Κάτι λένε οι Tuareg Tinariwen σ’ αυτό το τραγούδι τους (και στο σχετικό video), κάπως (αλλά όχι πολύ!) συμβολικά, για την ηλεκτροπαραγωγική εκμετάλλευση του ουρανίου σ’ όλη αυτή τη ζώνη του δυτικού Sahel… Κάτι λένε…

Όσο για την δική μας γνώμη για τις αντιγαλλικές (και αντιδυτικές) ανταρσίες στην Αφρική, η μία μετά την άλλη; Ας περιμένουμε λίγο…

Για να μην κατηγορηθούμε, ωστόσο, για υπεκφυγή, και για να υπάρχει μια γενική ιδέα για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό και τα τωρινά προβλήματά του στην υποσαχάρια Αφρική, να μια μικρή δόση από κάτι δικό μας, «παλιό», τότε που η Αφρική ήταν εντελώς αδιάφορη στα μέρη μας (τώρα δεν είναι;). Μάης 2014, Sarajevo νο 84 (σε χαρτί), τίτλος françafrique: ο γαλλικός στρατός στην αφρική και ιδού μερικά αποσπάσματα:

Το Παρίσι στέλνει στρατό στο μάλι… Το Παρίσι στέλνει στρατό στην κεντροαφρικανική δημοκρατία… Αφού πρόκειται για “μαύρες περιοχές” του κόσμου, και (κυρίως!) αφού πρόκειται για τον στρατό της “δημοκρατίας του πολιτισμού”, το θέμα δεν απασχολεί. Δυστυχώς για τις ήσυχες συνειδήσεις και στην αφρική γίνεται (και ίσως κλιμακώνεται) ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και, πάλι δυστυχώς, οι ιμπεριαλισμοί που συγκρούονται δεν είναι ο εξής ένας (ο αμερικανικός) αλλά πολύ περισσότεροι.

…

Αφού το γαλλικό κράτος, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και μετά, έπρεπε να υφίσταται (ή να παριστάνει πως υφίσταται) την σχετική ανεξαρτησία αποφάσεων των πρώην αποικιών του, έπρεπε να ιεραρχήσει τις ανάγκες του. Για πολλές δεκαετίες (και ώσπου η πληροφορική / ρομποτική να ανοίξει καινούργιες ανάγκες σε μια σειρά “νέων υλικών”, όπως οι σπάνιες γαίες) οι στρατηγικής σημασίας ανάγκες του καπιταλισμού της “πόλης του φωτός” ήταν ενεργειακές. πετρέλαιο και (αφού η γαλλία επέλεξε την μαζική επένδυση στην πυρηνική ενέργεια) ουράνιο. Για κακή της τύχη η “μαύρη ήπειρος” έχει, ανάμεσα σε πολλές άλλες πρώτες ύλες, και αυτές τις δύο. Και οι πρώην γαλλικές κτήσεις της δυτικής αφρικής επίσης. Συνεπώς θα ήταν ένα λεπτό όσο και κρίσιμο ζήτημα για το γαλλικό κράτος (ως εκπρόσωπο των κρατικών εταιρειών ενέργειας) να διευθετήσει, με τους εκάστοτε προέδρους των σχετικών κρατών, τις λεπτομέρειες αφενός περί πειθαρχημένης και φτηνής εργασίας των ντόπιων στην εξόρυξη είτε πετρελαίου είτε ουρανίου, και αφετέρου περί απρόσκοπτης και σε “λογικές τιμές” τροφοδοσίας σ’ αυτές τις πρώτες ύλες (και σε άλλες φυσικά). Κατά συνέπεια η françafrique για δεκαετίες ήταν αυτό που θα έπρεπε να περιμένει κανείς: “μυστική διπλωματία” με επίδοξους φίλους – της – γαλλίας και εγκατάστασή τους στα προεδρικά μέγαρα με πραξικοπήματα ή εκτεταμένες νοθείες στις εκλογές· γενναίες δωροδοκίες αφρικάνων “ηγετών” αλλά και δωροδοκίες όλης της γαλλικής πολιτικής σκηνής από τέτοιους “ηγέτες”· μυστηριώδεις δολοφονίες επικίνδυνων αμφισβητιών του γαλλικού imperium· στρατιωτική ενίσχυση δικτατόρων ή, ανάλογα με την περίσταση, αντικαθεστωτικών ανταρτών· ανθρωπιστικές αποστολές· παράτες, τελετές, συνέδρια, παράσημα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να εντυπωσιάζει (είτε στη μητέρα γαλλία είτε στις αφρικανικές κόρες)· προσανατολισμένες σφαγές που να επιδέχονται (ή όχι) “ανθρωπιστικό ενδιαφέρον”… Και: 30 άμεσες στρατιωτικές εισβολές, καλεσμένες από κάποιον· ή, απλά, απ’ τον γαλλικό ανθρωπισμό. Το αρχικό αρχηγείο της françafrique εγκατάστάθηκε στη γκαμπόν, της οποίας το πολιτικό αφεντικό, ο Omar Bongo, όχι μόνο υπήρξε ο μακροβιότερος στην καρέκλα του, αλλά έχοντας νταραβεριστεί με διάφορες διαδοχικές γαλλικές κυβερνήσεις έφτασε να έχει πολύ καλύτερη γνώση για το πως δουλεύει το πολιτικό σύστημα στο Παρίσι απ’ ότι η πλειοψηφία των εκλεκτών αποφοίτων των École normale supérieure και École nationale d‘administration.

…

Στις αρχές του 2013 το γαλλικό πεντάγωνο, αξιοποιώντας την “έκκληση βοήθειας” μιας διεφθαρμένης και καταρρέουσας χούντας και διάφορα “αντιτρομοκρατικά” προσχήματα, έστειλε στρατιώτες “με όλα τα απαραίτητα” στο μάλι, για να αντιμετωπίσουν μια πρόσκαιρη συμμαχία ισλαμιστικών οργανώσεων και Τουαρέγκ, που είχε καταλάβει την μισή (βόρεια) επικράτεια. Μαντέψτε τώρα τι ελκυστικό είχε αυτό το άνυδρο, ερημικό, εξαιρετικά αραιοκατοικημένο, βόρειο κομμάτι του μάλι, που συγκίνησε το Παρίσι και τον στρατό του… Το βρήκατε: ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα ουρανίου.
Ύστερα, στα τέλη φθινοπώρου της ίδιας χρονιάς, αξιοποιώντας έναν εμφύλιο στην “failed state” κεντροαφρικανική δημοκρατία (επίσης άλλοτε γαλλική αποικία), ο οποίος (εμφύλιος) εμφανίστηκε σαν γενοκτονία, ο γαλλικός στρατός, ως επικεφαλής “αφρικανικής δύναμης”, αποβιβάστηκε στην πρωτεύουσα Bangui. Με “εντολή του οηε” φυσικά, και για ανθρωπιστικούς λόγους. Τώρα την ερώτηση πρέπει να (μας) την κάνετε εσείς: μήπως έχει ουράνιο η κεντροαφρικανική δημοκρατία; Έχει και παραέχει, ανάμεσα σε άλλα (χρυσό, διαμάντια, ψευδάργυρο) και ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα ουρανίου. Επιπλέον είναι δίπλα στο σουδάν, όπου (ως γνωστόν) έχει βάλει πόδι το Πεκίνο.

…

Είναι χαριτωμένο (όσο μπορεί να είναι οτιδήποτε χαριτωμένο με τον ιμπεριαλισμό) ότι τις 2 – 2,5 τελευταίες δεκαετίες, κάθε καινούργια γαλλική κυβέρνηση αναγγέλει “το τέλος της εκμετάλλευσης – την αρχή της ισότητας” στις σχέσεις της με τις πρώην αφρικανικές κτήσεις της. Ακόμα και σαν δημόσιες σχέσεις, αυτό το “τέλος” έχει γίνει βαρετό.
Για παράδειγμα, την άνοιξη του 1997, ο φρεσκοεκλεγμένος “σοσιαλιστής” πρωθυπουργός Lionel Jospin ανήγγειλε τη νέα αφρικανική πολιτική της κυβέρνησής του με 4 λέξεις: “ούτε επεμβάσεις ούτε αδιαφορία”. Αυτό πρακτικά σήμαινε ό,τι τις προηγούμενες δεκαετίες: ούτε τις επεμβάσεις ούτε την “αδιαφορία” θα τις πολυδιαφημίζουμε…
Τον Γενάρη του 2008 ένας καινούργιος και νεωτεριστής γάλλος “υπουργός συνεργασίας” (με τις πρώην αποικίες), ο Jean – Marie Bockel, δήλωσε στη monde: “θέλω να υπογράψω το πιστοποιητικό θανάτου της françafrique”· πράγμα που σήμαινε ότι αυτή ζούσε ακόμα. Αλλά ο Bockel δεν έμεινε πολύ στο πόστο του. Δύο μήνες μετά απολύθηκε· οι φήμες τότε είπαν ότι αυτό ήταν απαίτηση του ισχυρού άνδρα της françafrique, του γκαμπονέζου προέδρου Omar Bongo. Καλά έκανε το Παρίσι: εκείνη την εποχή “δεν αδιαφορούσε” (δηλαδή βοηθούσε…) τον πρόεδρο του τσαντ Idriss Diby να αντιμετωπίσει μια εναντίον του εξέγερση. Το πτώμα του επικεφαλής αυτής της εξέγερσης Ibni Oumar δεν βρέθηκε ποτέ…
Απ’ την άλλη, τον Φεβρουάριο του 2008 το Παρίσι “δεν επενέβαινε” (δηλαδή στήριζε σιωπηλά) το καθεστώς του καμερούν, για να καταστείλει μια εναντίον του απεργία πείνας. Πάνω από 100 απεργοί πείνας πέθαναν, σ’ εκείνη την αδιάφορη υπόθεση.

…

Χάρτης των δυτικών αποικιών στην Αφρική το 1912. Εκτός απ’ την αιθιοπία όλη η υπόλοιπη ήπειρος ήταν σε «λευκά χέρια»… «Χρυσές εποχές, μεγαλεία!!!»

 

Ωραία πούναι η ειρήνη!

Άλλοι καιροί: τέλη Απρίλη του 1938 και η βασιλόφρων «καθημερινή» υμνεί το «σύμφωνο ελλάδος τουρκίας» ως «σύμβολο αιώνιας φιλίας»… Η Αθήνα τότε είχε θορυβηθεί από ένα σύμφωνο μεταξύ γιουγκοσλαβίας / βουλγαρίας / ρουμανίας και έτρεξε να δείξει την αγάπη της στο καθεστώς του Κεμάλ. Ποιος ήταν τότε ο πρωθ.; Ο αγαπημένος των βοθρολυμάτων Μεταξάς: φασίστας αλλά όχι «αντι-τούρκος»!…

Δευτέρα 17 Ιούλη>> Κι έτσι, ξαφνικά, η τουρκία έπαψε να διαλύεται – καταρρέει – καταστρέφεται – χρεωκοπεί…. Κι έτσι, ξαφνικά, ο Erdogan έπαψε να είναι «σουλτάνος» – τύραννος – δικτάτορας… Τώρα; Αθήνα και Άγκυρα δεν έγιναν βέβαια εντελώς φιλενάδες, αλλά η εντόπια ρητορική λέει ότι…

Πρόκειται για θρίαμβο! Του ρεαλισμού; Όχι. Του καιροσκοπισμού! Η Άγκυρα αντιμετωπίζει το ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια σαν αυτό που πράγματι είναι: ένας κρίκος του «άξονα», με «αρμοδιότητα» το Αιγαίο∙ «κρίκος» στις αντι-ευρασιατικό project μεδοδεύσεις των δυτικών αφεντικών. Τα ζητήματα που κρατάει ανοικτά έχουν μεν παρελθόν, έχουν όμως εγγραφεί πια στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Πριν τις προεδρικές εκλογές στην τουρκία οι ισλαμοδημοκράτες έλουζαν την Ουάσιγκτον με κάθε κατάρα που μπορείτε να φανταστείτε. Μετά; Έχουν περιοριστεί, κι αυτό επηρεάζει οπωσδήποτε και την αντιπαράθεση με το ελλαδιστάν. Οι εντόπιοι εθνικόφρονες «ειδικοί αναλυτές» ερμηνεύουν αυτήν την στάση της Άγκυρας με … ερωτικά κριτήρια… «Θέλει να τα ξαναβρεί με την Δύση» (ο Ερντογάν) λένε… Ουάου! Πόσο γλυκούτσικη είναι η πολιτική των καπιταλιστικών κρατών!!!

Αν ασχοληθεί κάποιος με το σύνολο των επιμέρους μετώπων στα οποία η Άγκυρα έχει ανοικτούς (κι όχι φιλικούς…) λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, είτε άμεσα είτε έμμεσα, θα διαπιστώσει ότι:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκλογές και κόμματα…

Αυτό είναι πρόσφατο: του 2022…

Δευτέρα 8 Μάη>> Ανία και βαρεμάρα; Αβεβαιότητα; Ακηδία; Προφύλαξη προσωπικών δεδομένων; Το 1/3 όσων απαντούν στις έρευνες κοινής γνώμης περί της εκλογικής συμπεριφοράς τους σε λιγότερο από δυο βδομάδες (υπάρχουν πολλοί / πολλές που δεν απαντούν) είτε δηλώνουν ότι είναι αναποφάσιστοι, είτε δηλώνουν ότι ΔΕΝ είναι σίγουροι πως θα ψηφίσουν εκείνο που δήλωσαν λίγο πριν στο ίδιο ερωτηματολόγιο… Ρευστότητα, που πονοκεφαλιάζει τους επαγγελματίες προφήτες της «λαϊκής θέλησης», οδηγώντας τους σε όλο και με εξεζητημένα ανακριτικά / εκμαιευτικά σχήματα. Κρίμα! Κρίμα για την «λαϊκή θέληση»! Με τόσο μεγάλη ποικιλία πολιτικών εμπορευμάτων στα ράφια να σουφρώνει τα μούτρα της; Α πα πα!! Πού οδεύομεν κύριοι;;

Η απάντηση έρχεται από εκεί που δεν θα το περιμένατε. Από έναν καλόγερο! (Όχι τον γνωστό!…) Το μέλος του τάγματος των δομινικανών Dominique Durable, θρησκευτικός φιλόσοφος και καθηγητής φιλοσοφίας, στη γαλλική Le Monde το 1948 (κι ενώ τα ερείπια του Β παγκόσμιου πολέμου κάπνιζαν ακόμα…), εκστασιασμένος απ’ τις προοπτικές της «νέας επιστήμης» με το όνομα Κυβερνητική, κατέθεσε ένα άρθρο με τίτλο UNE NOUVELLE SCIENCE : LA CYBERNETIQUE. Vers la machine à gouverner, που απαντάει (από τότε!) στην τωρινή και την αυριανή δυσθυμία των εκλογέων∙ κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν. Διαβάστε παρακαλούμε για να διαπιστώσετε ότι τελικά το ένστικτο της «λαϊκής θέλησης» καταλαβαίνει την ματαιοπονία των «σωτήρων» της, και προετοιμάζει αδιόρατα την «Μεγάλη Έξοδο» (μαζί με τ’ αφεντικά, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι δουλεύει ο καπιταλισμός!)

Le Monde λοιπόν, 28 Δεκέμβρη 1948, και:

… Μια απ’ τις συναρπαστικότερες προοπτικές που δημιουργούνται είναι η δυνατότητα της λογικής ρύθμισης των ανθρώπινων υποθέσεων, και ειδικότερα εκείνων που αφορούν ανθρώπινες κοινότητες και παρουσιάζουν μια κάποια στατιστική κανονικότητα, όπως είναι τα ανθρώπινα φαινόμενα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Μπορεί άραγε να φανταστεί κάποιος μια μηχανή που θα συγκεντρώνει οποιοδήποτε είδος πληροφορίας, για παράδειγμα πληροφορίες σχετικά με την παραγωγή και την αγορά∙ και ύστερα θα προσδιορίζει ποια θα είναι η πιθανότερη εξέλιξη της κατάστασης, σε συνάρτηση με την μέση ψυχολογία των ανθρώπινων όντων και των ποσοτήτων που είναι δυνατόν να μετρηθούν σε κάθε δοσμένη περίσταση. Είναι άραγε δυνατόν να διανοηθεί κάποιος μια κρατική μηχανή που θα καλύπτει όλα τα συστήματα λήψης πολιτικών αποφάσεων;… Προς το παρόν τίποτα δεν μας εμποδίζει να φανταστούμε κάτι τέτοιο. Μπορούμε να ονειρευτούμε την εποχή που θα είναι δυνατόν μια machine à gouverner (μηχανή διακυβέρνησης) να είναι σε θέση να συμπληρώνει – για καλό ή για κακό – την σημερινή προφανή ανικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου όταν ασχολείται με τον συνηθισμένο μηχανισμό της πολιτικής.

‘Όχι απλά αισιόδοξος ο πατήρ Durable το 1948, αλλά και έξω απ’ τα δόντια: «τι να περιμένουμε απ’ τους ηλίθιους;» λέει μιλώντας για την «προφανή ανικανότητα», χωρίς να διασαφηνίζει ποιους εννοεί. Τους εκλέκτορες; Τους εκλεγόμενους; Όλους μαζί;

Συνεχίζει:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.