Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Σ’ αυτό το χρονικό / ιστορικό σημείο, όπου μεγάλα κύματα συμπαράστασης (εν πολλοίς με ανθρωπιστικές καταβολές…) στους παλαιστίνιους εκδηλώνονται με μεγάλες διαδηλώσεις όχι μόνο στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο» αλλά (μετά από πολλά χρόνια…) ακόμα και μέσα στις δυτικές μητροπόλεις, θεωρούμε απαραίτητο να απομακρυνθούμε απ’ την στρατιωτική συγκυρία της σύγκρουσης ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς – με αιχμή και κύριο αλλά όχι μοναδικό δράστη το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – και τον υπόλοιπο πλανήτη στο παλαιστινιακό πεδίο μάχης, και να «βουτήξουμε» στην πολιτική γενεαλογία του δυτικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου.
Γιατί (θεωρούμε ότι) έχει σημασία η ανάδειξη όλου του ορίζοντα; Επειδή υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος αυτά τα κύματα συμπαράστασης στην παλαιστινιακή αντίσταση να παγιδευτούν απ’ την ρητορική των αφεντικών, και να εξαντλήσουν τόσο τον ανθρωπισμό τους όσο και τις καταγγελίες τους ΠΡΙΝ ωριμάσουν αποκτώντας έναν σαφή, συμπαγή, αδιαπραγμάτευτο, μαχητικό πολιτικό στόχο, για έναν αγώνα μεγάλης διάρκειας.
Για παράδειγμα, μια μεγάλη παγίδα απ’ την μεριά των δυτικών αφεντικών είναι η περιβόητη «λύση των δύο κρατών»… Ο don Rico & Co έχει αυτή τη «λύση» στην άκρη της πολιτικά φιδίσιας γλώσσας του, αλλά δεν είναι καθόλου ο μοναδικός! Το αντίθετο. Χρησιμοποιείται σαν «πυροσβεστικό» και «αναισθητικό» μέσο ακριβώς επειδή είναι ομολογημένα κάτι παραπάνω από αδύνατη μια τέτοια «λύση» εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες∙ απ’ την εποχή των περιβόητων «συμφωνιών του Όσλο» (1993). Μένοντας μόνο στη συναισθηματική πλευρά της κατάστασης στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, αγνοώντας την πολιτική ιστορία των δυτικών ιμπεριαλισμών σε ότι αφορά την Μέση Ανατολή και την Παλαιστίνη (και όχι μόνο…), αγνοώντας το πως χρησιμοποιούν την ανθρωπιστική προπαγάνδα τους σαν βιτρίνα, είναι βέβαιο ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ξαναπουληθεί στη δύση το παραμύθι «της λύσης των δύο κρατών», ως δήθεν ειρηνοποιός και καλοκάγαθη δυτική πρόθεση. Βλέπουμε ήδη (και ακούμε) αυτήν την καραμέλα να είναι στο στόμα ακόμα και διάφορων «συμπαραστατών»…
Ανάλογος είναι ο κίνδυνος για την απαίτηση «μη εμπλοκής» (;;;;) του ελλαδιστάν σ’ αυτόν τον πόλεμο: η έκταση, η ένταση και το ιστορικό βάθος αυτού του πολέμου ΔΕΝ αντιμετωπίζονται με ευχές, κατάρες ή καταγγελίες, όσο μαζικές κι αν είναι αυτές. Ακόμα λιγότερο βοηθάει η χρόνια απώθηση του γεγονότος ότι βρισκόμαστε στη δίνη του 4ου παγκοσμίου πολέμου: ο κίνδυνος εδώ είναι η σοβαρή πιθανότητα πως εάν και εφόσον η τωρινή φάση της εξόντωσης των παλαιστινίων αλλά και της παλαιστινιακής αντίστασης επεκταθεί ως σύγκρουση, τότε μεγάλο μέρος της ανθρωπιστικής συμπαράστασης θα καταρρεύσει ακριβώς εξαιτίας των λειψών πολιτικών χαρακτηριστικών της. Λέμε: κι αν σ’ αυτήν την σύγκρουση δεν είναι κάποια στιγμή μόνοι τους in arms οι παλαιστίνιοι; Τότε τι;;;;
Ας το θυμίσουμε: οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες πολεμούν εδώ και 4, 5 γενιές με κάθε διαθέσιμο μέσο για την απελευθέρωσή τους! Αυτή η απελευθέρωση οφείλει να έχει συγκεκριμένη πολιτική μορφή∙ κι αυτή η συγκεκριμένη πολιτική μορφή πρέπει να γίνει ο ώριμος στόχος, δικός τους και δικός μας. Οτιδήποτε άλλο είναι ένα κράμα απελπισίας και ευχολογίων, που το μόνο που εγγυάται είναι ότι αυτό το μέγα-έγκλημα θα συνεχίζεται επ’ αόριστον.
Σαν πρώτη συμβολή σ’ αυτή την αναγκαιότητα πολιτικής εμβάθυνσης σας καλούμε να δείτε το παρακάτω υποτιτλισμένο video διάρκειας μιας ώρας. Προβλήθηκε δημόσια (και απωθήθηκε εξίσου δημόσια…) στις 21 Δεκέμβρη του 2018 στην Αθήνα, στη διάρκεια της πολύμηνης εκστρατείας του συμβουλίου για την εργατική αυτονομία, εκστρατείας συμπαράστασης στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» στη Γάζα, υπό τον τίτλο ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – και υπότιτλο ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.
Πρόκειται για ομιλία του Joseph Massad στη Βιέννη, στις 4 Νοέμβρη του 2017.
Ο Massad είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ιστορικός, καθηγητής στο τμήμα Μεσανατολικών, Νοτιοασιατικών και Αφρικανικών σπουδών του αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia∙ ιορδανικής καταγωγής. Πέρα απ’ τα βιβλία του για την δυτική αποικιοκρατία και την Παλαιστίνη, είναι συγγραφέας του ιδιαίτερα σημαντικού Desiring Arabs, στο οποίο μεταξύ άλλων απομυθοποιεί την σύγχρονη δυτική αποικιοκρατική προσπάθεια εξαγωγής «σεξουαλικής ορθότητας» στους αραβικούς πληθυσμούς. Το Desiring Arabs θεωρήθηκε (σωστά!) ως το ίδιο σημαντικό με το κομβικό Orientalism του παλαιστίνιου Edward Said.
Σ’ αυτή την ομιλία του τον Νοέμβρη του 2017 ο Massad τεκμηριώνει την γέννηση των «δίδυμων» αντι-σημιτισμός / εβραϊκός εθνικισμός (σιωνισμός) στην Ευρώπη του 19ου αιώνα∙ την πρακτική αξιοποίηση του δίδυμου απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς στο πρώτο μισό του 20ου για την κατασκευή του χωροφύλακα στη Μέση Ανατολή∙ και την μετέπειτα «μεταστροφή» του σε αντι-μουσουλμανισμό – μέχρι σήμερα.
Βρείτε μια ώρα απ’ την ζωή σας∙ βρείτε την γρήγορα∙ και ασχοληθείτε προσεκτικά! (Οπωσδήποτε το cc για τους υπότιτλους).