Tag: ιδεολογία

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μην μου πεις!! Δηλαδή στην τουρκία τα καθεστωτικά μήντια δεν ασχολούνται με τον “προ των πυλών πόλεμο τουρκίας – ελλάδας”; Διάολε; Ούτε με το 1821 ασχολούνται; Ούτε με την “έξοδο του Μεσολλογγίου”;

Είναι δειλοί ρε!!! Έχουνε κλάσει μέντες ρε!!! Βλέπουν εφιάλτες με τον άγγλο πράκτορα, τον Κολοκοτρώνη ρεεε!!! Φοβούνται μην ξαναπατήσει την Τριπολιτσά ρεεε!!! (Και τι θα γίνει τότε με τον Αστέρα Τρίπολης; Σε ποιο πρωτάθλημα θα παίζει;)

Ή: ενώ το τουρκικό καθεστώς έχει σοβαρές δουλειές, πετάει στους έλληνες εθνικόφρονες και κάτι απ’ τα αγαπημένα τους, να ζουν στο μελόδραμά τους, να γουστάρουν.

Και γιατί αυτό θα έπρεπε να απασχολεί τα μήντια του “σουλτάνου”; Επειδή ο αντίστοιχος έλληνας πρόεδρος είναι ο “μαρμαρωμένος βασιλιάς” του πολιτικού προσοδισμού;

Όταν ζει κανείς μέσα στον λάκο με τα σκατά – τέτοιος λάκος είναι το ελληνικό ιδεολογικό / δημαγωγικό σύστημα – πρέπει να έχει υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης για να φροντίσει να μάθει αν μια παρόμοια μπόχα σνιφάρουν και οι παραδίπλα. Για τους έλληνες του εθνικού ποιμνίου, δεξιούς κι αριστερούς, η τουρκία είναι το αντίγραφο του εαυτού τους, “κάπως μεγαλύτερο” ίσως, αλλά χωρίς το κλέος και την αυτοπεποίθηση των κληρονόμων του “αρχαίου ελληνικού πολιτισμού”. Δηλαδή; “Για τα μπάζα”. (Αλλά υπάρχει κάτι για τους έλληνες μικροαστούς που δεν είναι “για τα μπάζα”, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των συγγενών τους όταν παίζουν κληρονομικά;)

Είναι ενδιαφέρον ότι χιλιάδες έλληνες πηγαίνουν τουριστικά στην τουρκία κάθε χρόνο. Πηγαίνουν τουριστικά – είναι ακριβέστατο! Πηγαίνουν σαν κριάρια, και σαν κριάρια γυρνάνε: βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν, βλέπουν δηλαδή τις προκαταλήψεις τους. (Αυτό είναι ο “τουρισμός”!)

Αλλά η τουρκική κοινωνία, με τις ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις της, με μια ορισμένη πολιτική δυσκολία (λόγω ιστορίας και μόνο…) και με τον πολιτιστικό πλουραλισμό της, όπως επίσης το τουρκικό καθεστώς, με τον απολυταρχισμό, τον ρεαλισμό και την κοινωνική επιρροή του, δεν έχουν σχέση με το ελλαδιστάν. Ποτέ δεν είχαν! Ο κόσμος εκεί αγαπάει τους “γιουνάν” (ενώ εδώ μισεί τους τούρκους…), και επιπλέον είναι πληροφορημένος ώστε να ξέρει ότι είναι “δυστυχισμένοι”: χρωστάνε και της Μιχαλούς και έχουν εδώ και χρόνια ένα σωσίβιο (την ε.ε….) πράγμα που δείχνει ότι δεν ξέρουν να κολυμπήσουν. Ακόμα και οι πιο λαϊκοί τούρκοι, αυτοί που ξέρουν ό,τι δείχνουν τα καθεστωτικά κανάλια, αναγνωρίζουν τον “Tsipras” σαν ένα φασαριόζο «αριστερό» που κάτι θέλει αλλά δεν ξέρει τι – και κυβερνάει μαζί με φασίστες, που κι αυτοί κάτι θέλουν αλλά ποιος ξέρει τι.

Οι έλληνες εθνικόφρονες έχουν ένα μείζον αιώνιο εθνικό πρόβλημα (το οποίο πυρακτώνεται κατά περιόδους…) που είναι το κόμπλεξ τους: η τουρκία. Οι τούρκοι εθνικόφρονες δεν έχουν αιώνιο εθνικό πρόβλημα· και σίγουρα, όταν τους πιάνει φαγούρα εδώ και μια ή δύο γενιές, η αιτία δεν είναι η ελλάδα! Μπορεί να είναι υποτιμητικό αυτό για την ελληνική μεγάλη ιδέα, αλλά ναι: άλλα πράγματα απασχολούν την τουρκική εθνικοφροσύνη· όχι οι ψεκασμένοι έλληνες και οι ψόφιοι κοριοί! Μπορεί να τους απασχολεί το pkk και οι αμερικανικές συμμαχίες του· μπορεί να τους απασχολεί σκέτη η Ουάσιγκτον· μπορεί να τους απασχολούν οριακά ακόμα και τα «κοιτάσματα» περίξ της κύπρου ή και “οι δρόμοι του μεταξιού”. Το ελλαδιστάν; Όχι, δεν τους ενδιαφέρει… Ούτε τα ξερονήσια. Πέρα απ’ την βερμπαλιστική διπλωματία, αυτά δεν είναι θέματα για μαζική κατανάλωση.

Έτσι συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον: οι χιλιάδες έλληνες τουρίστες στην τουρκία είναι καλοδεχούμενοι (σαν τουρίστες), όπως ισχύει και τις χιλιάδες τούρκων τουριστών στα νησιά του Αιγαίου και όχι μόνο. Αν ρωτήσεις τους έλληνες τουρίστες για το «πως είναι η τουρκία» οι 99 στους 100 θα την περιγράψουν με τα μελανότερα χρώματα· συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των ίδιων των τούρκων. Απαντούν σαν εθνικιστές…. Αν ρωτήσεις τούρκους τουρίστες για το πως τους φαίνεται η ελλάδα θα απαντήσουν … σαν τουρίστες! Σαν καταναλωτές….

Οπότε όχι. Δεν ενδιαφέρουν τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια τα .. Ίμια.. Ούτε η … «έξοδος του Μεσολογγίου» ενδιαφέρει… Δεν έχει μπαράκια η συγκεκριμένη “έξοδος” – έτσι δεν είναι;

Τρίτη 27 Φλεβάρη. Καθώς περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες σ’ ένα χρονοδιάγραμμα σφικτό, το παντελόνι της φαιορόζ κυβέρνησης στενεύει, και το ζωνάρι της λύνεται. Απαιτώντας συνταγματική αναθεώρηση κι ένα βουνό τεχνογραφειοκρατικές αλλαγές σ’ ένα κράτος ηλικίας ήδη 25 χρονών με πλήρεις διεθνείς σχέσεις, μόνο και μόνο επειδή αυτό συμβουλεύει το φάντασμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού (που όταν ξαποσταίνει απογυμνώνεται εντελώς σαν μόνιμη εθνική ψύχωση και παράνοια) επιβεβαιώνουν ένα πράγμα.

Ότι οι φαιορόζ είναι κατευθείαν πολιτικοί, ιδεολογικοί και ηθικοί απόγονοι και κληρονόμοι της “ελληνοσερβικής φιλίας” του πρώτου μισού των ‘90s, της ελληνικής συμμετοχής στις σφαγές στη βοσνία, και του όνειρου για διάλυση του κράτους της μακεδονίας. Φυσικά είναι πολλά που, εν έτει 2018, δεν θυμίζουν το 1992, το ’93, το ’94 και το ’95…. Αυτό είναι εύκολα κατανοητό. Όμως οι διαφορές δεν είναι αποτέλεσμα της τωρινής, δήθεν «αριστεροσύνης» σε σχέση με τον ωμό μαζικό εθνικό φασισμό των ‘90s. Καθόλου! Οι διαφορές είναι μόνο το προϊόν της ιστορικής συγκυρίας, της ραγδαίας αλλαγής των συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή, και του γεγονότος ότι η δημοκρατία της μακεδονίας δεν είναι, εδώ και πολύ καιρό, «πρώην». Είναι «νυν» – κανονικά, και σύμφωνα με όλα τα διεθνή κριτήρια.

Για να το πούμε διαφορετικά: σε ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους (κι αυτά είναι πραγματικά λίγα, όμως μπορούν να πουλήσουν στην ντόπια εθνικοφροσύνη) οι φαιρόζ, και όχι μόνο οι φαιοί αλλά ειδικά οι ρόζ, είναι οι απευθείας απόγονοι και κληρονόμοι, μετά από 25 χρόνια, της «πολιτικής» του φασίστα Σαμαρά και του σοσιαλεθνικιστικού πασοκ που την διαδέχτηκε και την προέκτεινε.

Δεν μπορούν να σκέφτονται «εμπάργκο κατά των Σκοπίων», ούτε «να στραγγαλίσουν οικονομικά το ενοχλητικό κρατίδιο». Ναι, είναι αλήθεια. Ούτε μιλάνε για «σύνορα με τη σερβία». Ναι, κι αυτό είναι αλήθεια – δεν τους παίρνει. Δεν στέλνουν φασίστες μακελλάρηδες στη βοσνία – δεν υπάρχει τέτοια ευκαιρία. Κι ούτε χειροκροτούν τον «σύντροφο Κάραζιτς» – αυτός είναι (καλο)φυλακισμένος σαν πολυεγκληματίας πολέμου. Με δυο λόγια: η Κουμουνδούρου δεν μπορεί να ξανακάνει αυτά που έκανε ή υποστήριξε τότε – σαν αμελητέα «δύναμη» βέβαια, για ένα διάστημα μάλιστα με το λαιμό της στη θηλεία της έξωσης απ’ το κοινοβούλιο και της άτυπης χρεωκοπίας του κόμματος (απ’ το 1993 ως το 1996).

Κάνει αυτά που μπορεί να κάνει τώρα! Λίγα μεν, αλλά «εθνικά σωστά». Τέτοια είναι η αποστολή της, γι’ αυτό πληρώνεται! «Κρατάει ζεστό» στην πολιτική αγκαλιά της τον βασικό πυρήνα των ελληνικών ορέξεων, που τότε και τώρα (έστω και κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες) είναι ο ίδιος: η εξωτερική, απ’ την ελλάδα, ΕΠΙΒΟΛΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ σ’ένα άλλο κράτος. Με άλλα λόγια: Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ της δημοκρατίας της μακεδονίας.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς «συνταγματολόγος». Αρκεί να θυμηθεί (ή να σκεφτεί) τι συνεπάγεται η παραμικρή συνταγματική αναθεώρηση μέσα στην επικράτεια του ελλαδιστάν. Ύστερα αρκεί να προσθέσει τι θα σήμαινε το ότι μια σειρά κρίσιμες συνταγματικές αλλαγές επιβάλλονται, με εκβιασμούς και απειλές, απ’ έξω: θα έχει έτσι ένα πανόραμα, σε αδρές γραμμές, του τι εμφανίζει κάθε ψόφιος κοριός, κάθε ογκόλιθος, και κάθε άλλο κάθαρμα του είδους «τον βουλευτικό μισθό και τα έξτρα μας να παίρνουμε κι ας πάνε να γαμηθούνε τα πάντα», σαν «εθνικά αυτονόητο» σε σχέση με την δημοκρατία της μακεδονίας. Είναι ο ορισμός του “μικρομεσαίου” ελληνικού ιμπεριαλισμού – έστω και «εν ου παικτοίς», έστω και σαν φαντασίωση, έστω και για εσωτερική κατανάλωση – καταστάσεις αυτές οι τελευταίες που δεν είναι καθόλου καινούργιες στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για «αριστέρα», ούτε σαν κακόγουστο ανέκδοτο! Πρόκειται για φράξια του εθνικού κορμού, τσατσορούφιανους του βαθέος κράτους, φτηνούς υπηρέτες του γεωπολιτικού προσοδισμού (και του πολιτικού προσοδισμού σε κάθε του μορφή), ακόμα κι αν το τελευταίο και αμήχανο χαράκωμα του εθνικού γεωπολιτικού προσοδισμού είναι η ιδέα της «εκκρεμότητας»…

Και παρότι απ’ την αρχή, όταν αυτοί οι τσάτσοι ήταν της μόδας (στο πρώτο μισό του 2015), όταν όλοι τους αποθέωναν και στέκονταν “προσοχή” είμασταν οι μόνοι, σαν Sarajevo, που φωνάζαμε ότι αυτοί είναι καραδεξιοί (με «κεντρώες» πινελιές ευαισθησίας σε μερικά κοινωνικά ζητήματα…) πρέπει να το παραδεχτούμε: και λίγα είχαμε καταλάβει τότε…

Όχι μόνο καραδεξιοί, αλλά και (κακοκρυμμένοι πίσω από “αριστερές” κουρτίνες) αδίστακτοι!

(φωτογραφία: μάχιμοι έλληνες πατριώτες «για το όνομά τους» – και μπροστά, όπως ταιριάζει στους απόγονους του Περικλή, το παπαδαριό: οι “ποιμένες” του κοπαδιού, του κουπαδιού που δεν πάει πουθενά αν δεν τους έχει να το καθοδηγούν. Που; Στην μακρινή αυστραλία.

Αν σκεφτείτε «πάλι οι μυστικές υπηρεσίες στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγωνιών;» καλά θα κάνετε. Αυτό συμβαίνει, έστω και βαριεστημένα. Λεφτά να πέφτουν…

Ύστερα ψάξτε να βρείτε τους σημερινούς «πολιτικούς προϊστάμενους» – των υπηρεσιών. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσετε την συνέχεια του ελληνικού κράτους / παρακράτους…)

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Όσοι νομίζουν ότι ο «σωρισμός», το ρεύμα των οπαδών του κυρίου 600 δισεκατομμύρια (κατά κόσμον: Αρτέμη Σώρρα) είναι μοναδικό, εξαίρεση στους κανόνες του ελλαδιστάν, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η μόνη εξαίρεση στην περίπτωση είναι παγκόσμιας ακτινοβολίας. Οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη επιχειρήθηκε η συγκεκριμένη απάτη (στη λατινική αμερική και στη νοτιοανατολική ασία…), απ’ το ίδιο διεθνές κύκλωμα, όταν αποκαλύφθηκε το θέμα έληξε. Οι απατεώνες την έκαναν γρήγορα για να μην τους δέσουν, οι οπαδοί είπαν «μαλάκες πιαστήκαμε», και το αυτό ήταν. Το ελλαδιστάν είναι εξαίρεση: ο απατεώνας το παίζει «αντάρτης στα βουνά» και οι οπαδοί του (ένα μεγάλο μέρος τους) συνεχίζουν απτόητοι.

Υπάρχουν όμως κι άλλα τέτοια «απελευθερωτικά ρεύματα». Όπως ο «Θεοδωρακισμός». Δεν είναι τόσο υποτιμημένος όσο ο «Σωρρισμός», ή αυτός ο τελευταίος θέλει δουλειά ακόμα: ο «Θεοδωρακισμός» (απ’ ότι μαθαίνουμε) έχει γίνει και πανεπιστημιακό course. Διδάσκεται σε κάποια σχολή στο ΑΠΘ!…

Να η ύλη του μαθήματος αυτής της εβδομάδας (αλλά και στο επόμενο εξάμηνο, και στο μεθεπόμενο), όπως το συμπεραίνουμε απ’ το site του «ρεύματος». Κρατάμε τον τονισμό (με bold) για να χωνέψετε την προφητεία του γέροντα Μική-σιου:

Αυτό που συνέβη χθες στο Σύνταγμα ήταν μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες και αυτό που θα συμβεί τις επόμενες μέρες που ακολουθούν το Συλλαλητήριο, είναι οι σπασμοί μιας κυβέρνησης και ενός συστήματος εξουσίας που ψυχορραγεί και σπαρταράει όπως σπαρταράει το ψάρι στην ξηρά, απ’ το μετωπικό και αδυσώπητο χτύπημα που της έδωσε ο Μίκης.

Χμμμμ… Με όλο το σεβασμό στους ψυχολογικά αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, έχουμε την γνώμη ότι οι σπασμοί και η ψυχορραγία είναι πανεθνικό φαινόμενο. Προς τι, λοιπόν, η αιδημοσύνη του περιορισμού στην κυβέρνηση και στο σύστημα εξουσίας; Γιατί τόσα λίγα ψάρια στην ξηρά (και όχι στη στεριά…), ε;

Απ’ την άλλη ισχύει πάντα και ο 16^ος νόμος του Μέρφι:

Το ότι ο γιατρός σου μπορεί να δώσει ένα όνομα στην αρρώστια σου δεν σημαίνει ότι ξέρει από τι πάσχεις.

Ισχύει και το παρακάτω, που είναι αποκλειστική πληροφορία της ασταμάτητης μηχανής και, κατά συνέπεια, δεν σηκώνει αμφισβήτηση:

Εκατοντάδες ομάδες επαγγελματιών αρχαιολόγων αλλά και εθελοντών φοιτητών της σχολής που διδάσκει τον «Θεοδωρακισμό» σκάβουν με λύσσα όλη την επικράτεια. Όπως η ανακάλυψη των τάφων του Φίλιππα εξασφάλισε την ελληνικότητα της μακεδονίας, έτσι και η ανακάλυψη του τάφου του Μίκη Θεοδωράκη θα προσφέρει σημαντική υπηρεσία στο σύμπαν: θα γίνει εφικτό να τον γυρίσουν εκεί…

(φωτογραφία: Επιπόλαιο αντι-zombie σύνθημα σε αθηναϊκό τοίχο. Εξίσου άστοχο όπως «το κράτος παρακράτησε» ή «πίσω κουφάλες μκροαστοί, είσαστε όλοι νεοναζί»….)