Tag: ιδεολογία

Πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος (1)

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.21) >> Οι ύαινες βρυχώνται (Μην πει κανείς «δεν ήξερα, δεν άκουσα…»)

Λοιπόν, αυτός (τον ξέρετε) τον Απρίλη του 2024 ήταν ελαφρώς χεσ…νος:

Υπάρχουν όμως κι αυτές οι (διανοητικές) «διαταραχές» των πολιτικών βιτρινών, που γίνονται όλο και πιο βαριές με το πέρασμα του χρόνου. Ο ίδιος τύπος λοιπόν, τον Δεκέμβρη του 2024 παραδεχόταν αυτό:

«Κάνουμε proxy πόλεμο – με την ρωσία»…

Δεν έχει σημασία!!! Ο πόλεμος είναι η υγεία της μηχανής! Και μια χαλασμένη μηχανή, οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί, θέλει οπωσδήποτε πόλεμο – πόλεμο – πόλεμο! Για την ακρίβεια: προς το παρόν γαυγίζει:

Τον αναγνωρίσατε: είναι ο πολωνός πρωθυπουργός: Τι είναι η ειρήνη; (λέει) Το μεσοδιάστημα των πολέμων… (Α, εντάξει. Γιατί εμείς νομίζαμε ότι…)

Αυτά τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Και νάτον πάλι, πριν 4 ημέρες – πιο κατατοπιστικός:

Παρέα με τους κοκάκηδες του Λονδίνου και του Παρισιού και την ξαναεκλεγμένη της μολδαβίας (που παρά τα νατοϊκά αισθήματά της δεν δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό…) ο κύριος Tusk υπενθυμίζει ότι οι σκέψεις των ευρωπαϊκών πληθυσμών πρέπει να γίνουν πολεμοκάπηλες – αλλιώς…

Θα «χρειαστούν θυσίες». Τα αφεντικά των ευρωπαϊκών καπιταλισμών (και οι βιτρίνες τους) θέλουν να προωθήσουν (στην θέση των «ελευθεριών» και των «δικαιωμάτων») την προτεραιότητα της θυσίας. Θυσιαστείτε (για εμάς) ρε κακομαθημένοι μαλάκες! Τί σας ζητάμε;;;

Εδώ ένα ακόμα γραβατωμένο αστέρι της πολεμοκαπηλείας. Ο κύριος Stoltenberg, πρώην γ.γ. του νατο και νυν υπ.οικ. της νορβηγίας:

Θα σας φτωχύνουμε ρε μαλάκες, αυτό θα κάνουμε!

Να και η μοχθηρή και ανεγκέφαλη αλεπού, ο εχθρός, στις 2 Οκτώβρη απ’ την Μόσχα – όλο ειρωνεία:

Soylent green*

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.13) >> Σεβασμός στους νεκρούς σημαίνει (θα έπρεπε να σημαίνει…) σεβασμός στους ζωντανούς. Και το ανάποδο. Χρειάζεται άραγε η πίστη-σε-κάποιο-θεό για τον σεβασμό στους νεκρούς; Όχι – μόνο για ηθική-του-είδους. Του ανθρώπινου. Χρειάζεται αυτή η έμφυτη στάση που δεν επιτρέπει στα θηλαστικά να αλληλοσκοτώνονται… (Μόνο το δικό μας είδος απαλλάχτηκε απ’ αυτήν την έμφυτη στάση – και, σαν αντίβαρο και εξιλέωση, οργάνωσε την ταφή…)

Δεκατέσσερεις αμερικανικές πολιτείες έχουν νομιμοποιήσει ως σήμερα την «κομποστοποίηση» των ανθρώπινων νεκρών, και την μετατροπή τους σε λίπασμα. Κατά χρονική σειρά: Ουάσιγκτον (2019), Κολοράντο (2021), Όρεγκον (2021), Βέρμοντ (2022), Καλιφόρνια (2022), Ν. Υόρκη (2022), Νεβάδα (2023), Αριζόνα (2023, εκεί η σχετική νομοθεσία ονομάζεται: “grandpa in the garden bill”…), Μαίρυλαντ (2023), Ντελαγουέρ (2023), Μινεσότα (2023), Μέιν (2024), Τζιόρτζια (2025) και, πρόσφατα, Νιου Τζέρσεϊ. Τουλάχιστον άλλες δέκα έχουν προγραμματίσει να κάνουν το ίδιο στο κοντινό μέλλον. Θεωρείται «οικολογική» και «ενεργειακά φιλική» διαχείριση, αφού σύμφωνα με τους υποστηρικτές της καταναλώνει το 1/8 της ενέργειας που χρειάζεται η καύση και μειώνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά έναν τόνο ανά νεκρό…

Υπάρχει λοιπόν μια καινούργια «θεότητα» που λέγεται «κλιματική κρίση» – και η γνωστή παλιά που λέγεται «αξιοποίηση». Κυρίως η δεύτερη: αυτή πάει πολύ πίσω, πάνω από 2 αιώνες:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποσύνθεση 2

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.50) >> Η δολοφονία του «συντηρητικού ακτιβιστή» (αυτή είναι η δεξιά political correct ορολογία…) στις ηπα θα μείνει, ίσως για χρόνια, αστυνομικό μυστήριο. Η αγιοποίησή-του-απ’-τα-πάνω (απ’ το ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο) είναι ωστόσο εντελώς διαφορετική ιστορία. Πολιτικο-ιδεολογικού περιεχομένου. Μια οργάνωση που είχε ήδη χρηματοδοτηθεί με 100 εκατομμύρια δολάρια απ’ τους βαθύπλουτους αμερικάνους υποστηρικτές των θεοναζί δεν είναι «παίξε γέλασε». Αν ο επικεφαλής αυτής της οργάνωσης άρχισε να εκφράζει δημόσια αμφιβολίες (έως και αποστροφή) για τα τωρινά έργα του απαρτχάιντ καθεστώτος και, κυρίως, την ένταση και την έκταση με την οποία αυτό το καθεστώς εκτρέπει το «make america great again», αυτό είναι ακόμα λιγότερο «παίξε γέλασε».

Ποιόν αγιοποιεί λοιπόν το ψοφιοκουναβιστάν; Τον καλοπληρωμένο «πιστό» ή τον δολοφονημένο «αιρετικό»; Αυτό θα μείνει ασαφές για καιρό, αφού άλλωστε δεν υπάρχει λόγος βιασύνης… Εκείνο όμως που έγινε ακαριαία ήταν η γενική ενοχοποίηση της λεγόμενης «αριστεράς» των ηπα, όπου «αριστερά» είναι … οι δημοκρατικοί! (Αν είναι δυνατόν!!!)

Η πρώτη πολιτική βιτρίνα που ελεεινολόγησε μαζικά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, τους αμερικάνους συντηρητικούς / δεξιούς / ακροδεξιούς παραμονές εκλογών (του 2016), ήταν η Hillary Clinton: κατά την γνώμη της «οι μισοί υποστηρικτές του Trump χωρούσαν σ’ ένα σκουπιδοντενεκέ». Τώρα, το ότι «οι μισοί ή όλοι οι υποστηρικτές των δημοκρατικών χωρούν στη φυλακή ως εν δυνάμει τρομοκράτες» είναι μια απάντηση / κλιμάκωση. Που δεν αφέθηκε στους πάντα πρόθυμους των antisocial media και τα bots. Έγινε επίσημη ψοφιοκουναβική «εσωτερική πολιτική». Με διάφορους τρόπους.

Είναι δίκαιο και σωστό να ειπωθεί ότι το 2016 η βαθυκρατική Clinton έσφιξε κατά μια ή δυο στροφές το υπόβαθρο του λανθάνοντος (;) εμφύλιου πολέμου στις ηπα. Κάτι ανάλογο έκανε και ο νυσταλέος Jo αργότερα, με διάφορες δηλώσεις του, όταν καθόταν στο θρόνο στο άσπρο σπίτι. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί (και οι ζάμπλουτοι υποστηρικτές τους) θέλουν, μετά την δολοφονία, να εμποδίσουν την εξέλιξη αυτού του εμφύλιου; Ή να την επιταχύνουν; Ή μήπως δεν ξέρουν τι θέλουν;

Ένα ολιγαρχικό καθεστώς που αμολάει την εθνοφυλακή να αναλάβει καθήκοντα αστυνομίας «για την πάταξη της εγκληματικότητας» είναι ένα καθεστώς που καλλιεργεί την θεσμική βία κατά βούληση, «γράφοντας» οποιονδήποτε συνταγματικό περιορισμό – με διάφορες προφάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο στρατός εμφανίζεται στους δρόμους των πρωτοκοσμικών πόλεων ως «δύναμη δημόσιας τάξης». Αυτό έγινε για λόγους «αντιτρομοκρατίας» στην δεκαετία του ‘00, και ξανάγινε για λόγους «πολέμου στον αόρατο εχθρό» στις αρχές των ‘20s.

Τώρα όμως η επαναδημιουργία-της-εθνικής-μεγαλοσύνης, είτε στην αμερικάνικη, είτε στη γαλλική, είτε στη γερμανική, είτε στην αγγλική, είτε σε οποιαδήποτε άλλη δυτική εθνική παραλλαγή είναι διαφορετικό project. Δεν αρκούν τα στρατιωτικά περίπολα. Αφενός χρειάζεται ορατούς εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Αφετέρου χρειάζεται να επιβάλει μια καθολική εσωτερική πειθαρχία / επιστράτευση (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) μπας και σωθεί ότι σώζεται μέσα στις σεισμικές αλλαγές του παγκόσμιου καπιταλιστικού συσχετισμού δυνάμεων.

Αυτό το «μοντέλο» το είδαμε και το ζήσαμε «γερά» πριν λίγα μόνο χρόνια: με το υγιεινιστικό πραξικόπημα. Αλλά το ερώτημα πια είναι αν αυτή η «μεγαλοσύνη» που ονειρεύονται στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο (και αλλού…) μπορεί πράγματι να επιτευχθεί «στο ένα πόδι», μέσα από μια πλατιά (κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική) πόλωση που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα περιθωριοποιεί σημαντικά τμήματα των καπιταλιστικών κοινωνιών εξαιτίας των απόψεών τους.

Για να το ρωτήσουμε διαφορετικά: μπορεί το προσωπικό των σημερινών κρατικών / παρακρατικών μηχανισμών στη δύση να κουμαντάρει μια «στρατηγική της έντασης 2.0»; Ή μήπως έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα στρατηγικού σχεδιασμού (όπως αποδεικνύεται παντού!) αυτό το «ελκυστικό» εξουσιαστικό manual απ’ το οπλοστάσιο του 20ου αιώνα θα επιταχύνει, απλά, την αποσύνθεση;

 Νοσταλγία του μακαρθρισμού… 

Έχουμε την υποψία ότι το «δακτυλοδεικτούμενο ανθρώπινο κεφάλαιο» του ψοφιοκουναβικού καθεστώτος, το «liberal ανθρώπινο κεφάλαιο» των δύο αμερικανικών ακτών, αν οι αρχές το παρατραβήξουν θα αρχίσει να μεταναστεύει είτε στο μεξικό, είτε κάπου στην ευρώπη, είτε στο βιετνάμ και στην κίνα…

Poor germany!

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (00.45) >> Ο τσουρομαδηΜερτς έκανε μια εντυπωσιακή δήλωση στους υποτελείς του: Ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας! Με μια καλή δόση μαύρου χιούμορ θα συμπεραίναμε πως αυτό που είπε σήμαινε: Μέσα στις δυνάμεις μας είναι (μόνο) το να πεθάνουμε! Πιο σωστά: να πεθάνετε! 

Ο τσουρομαδηΜερτς είπε στους υποτελείς του μια πρόστυχη βλακεία μεγάλου βεληνεκούς: το να «ζει πάνω απ’ τις δυνάμεις του» ένας πληθυσμός σημαίνει ότι καταναλώνει περισσότερα απ’ ότι παράγει (το είχε πει ο Παπαντρέου ο Β για τα καθ’ ημάς στα μέσα της δεκαετίας του ’80…) Αλλά ο μοναδικός πραγματικός δείκτης αυτής της δυσαρμονίας είναι το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του αεπ.

Αυτός ο δείκτης (δημόσιο χρέος προς αεπ) ήταν «κλειδωμένος» στο υπ.οικ. του Βερολίνου ως πρόσφατα στο μέγιστο του 60% (: “φρένο χρέους”). «Ξεκλείδωσε» πριν ο τσουρομαδηΜέρτς αναλάβει επίσημα το γκουβέρνο, και η πρόβλεψη είναι να φτάσει στο 74% το 2030, συμπεριλαμβανόμενων των «δαπανών για την άμυνα». Δηλαδή της κρατικής επιδότησης της στρατιωτικοποίησης του γερμανικού καπιταλισμού (και της κοινωνίας).

Σε κάθε περίπτωση μπορεί το ρεαλιστικό για το γκουβέρνο του τσουρομαδηΜερτς να είναι το «να πεθάνει μέσα στις δυνάμεις του», αλλά σα σύνολο η γερμανική καπιταλιστική κοινωνία ΔΕΝ βρίσκεται στο σημείο της … γαλλικής. (Τσάμπα χάρηκαν οι χολερικοί εντόπιοι στο ελλαδιστάν που άρχισαν τα «αχα! είδατε τι πάθατε; αυτά που μας λέγατε το 2010»).

Τότε γιατί ο τσουρομαδηΜερτς είπε τέτοιο ψέμα / βλακεία;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη 1

Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη (00.26) >> Το είχαμε κάπως καταχωνιάσει (στη μνήμη μας…) ως ένα «στιγμιαίο ολίσθημα»… Ώσπου το θυμηθήκαμε αναγκαστικά όταν το είδαμε ζωγραφισμένο στο πλάι ενός απ’ τα κότερα που συμμετέχουν στη «νηοπομπή sumud, για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζα», καθώς έφευγε τις προάλλες απ’ το λιμάνι της Βαρκελώνης.

Ποιο; Αυτό:

Το καρπούζι!

Όπως ξέρετε το καρπούζι υιοθετήθηκε ως «σύμβολο της συμπαράστασης στην Παλαιστίνη» όταν διάφορα ευρωπαϊκά κράτη έβγαλαν στην παρανομία την Παλαιστινιακή σημαία (και την keffiyeh…) Γιατί «καρπούζι»; Επειδή (είπαν) έχει τα ίδια χρώματα με την απαγορευμένη σημαία.

Δεν το θεωρούμε απλά γελοίο. Το θεωρούμε επιθετικά, οριενταλιστικά γελοίο! Η υιοθέτηση του «καρπουζιού» ως υποκατάστατου της Παλαιστινιακής σημαίας (έτσι ώστε να παρακαμφθεί η … απαγόρευση) δείχνει απ’ την μια μεριά δειλία και απ’ την άλλη υποτίμηση του Παλαιστινιακού αγώνα. Σε τέτοιο βαθμό και τα δύο ώστε αναρωτηθήκαμε μήπως αυτή η ιδέα είναι … κάποιας κρατικής υπηρεσίας.

Αν κάποιος είναι στοιχειωδώς σοβαρός και, επιπλέον, στοιχειωδώς εχθρικός προς το κράτος του, τι θα πρέπει να σκεφτεί και να κάνει αν του απαγορεύσουν αυτό το σύμβολο (την Παλαιστινιακή σημαία); Πρώτον πως παρότι πρόκειται για ένα απλό σύμβολο, ένα κομμάτι ύφασμα, έχει ισχυρή πολιτική σημασία – και γι’ αυτό απαγορεύεται, ως … «αντισημιτισμός»…. Όταν κάτι (ακόμα κι αν πρόκειται για σύμβολο) απαγορεύεται επειδή έχει ισχυρή πολιτική / ανταγωνιστική σημασία ΔΕΝ το αντικαθιστάς με «κάτι άλλο» που να έχει το ίδιο χρώμα ή το ίδιο σχήμα αλλά είναι χαριτωμένα ανώδυνο. Γιατί αυτό σημαίνει ότι συνθηκολόγησες, ότι αποδέχθηκες την απαγόρευση, ότι δεν σήκωσες το γάντι. Δεν υπερασπίζεσαι πια την Παλαιστίνη∙ υπερασπίζεσαι τα καρπούζια, ή κάποιο είδος σκουλικιών, ή κάποιο χρωματιστό παιδικό παιχνίδι, ή ό,τι άλλο άσχετο. Αυτό την ώρα που έχουν δολοφονηθεί δεκάδες χιλιάδες και έχει καταστραφεί η καθημερινή ζωή εκατομμυρίων…

Θα πείτε

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης: ερωτήσεις κι απαντήσεις 1

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.16) >> Είναι ρεαλιστικό το να προωθεί αποτελεσματικά το ψόφιο κουνάβι κάποιο συμβιβασμό με την Μόσχα, στο ουκρανικό πεδίο μάχης και όχι μόνο;

Πριν απαντήσει ο οποιοσδήποτε θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης: ερωτήσεις κι απαντήσεις 2

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.12) >> Αφού φαίνεται πως απέτυχε το κόλπο «εκεχειρία – εκεχειρία – εκεχειρία τώρα∙ για να στείλουμε στρατό να κατακτήσουμε και να μοιραστούμε όση ουκρανία έχει μείνει!», το καινούργιο παιχνιδάκι είναι «στρατός – στρατός – στρατός για να φυλάει την ειρήνη»!!! Ή, στην αργκώ του δυτικού ιμπεριαλιστικού υπόκοσμου, εγγυήσεις ασφάλειας…. (Άλλος θέλει να σώσει τις μπίζνες της blackrock στην ουκρανία… Άλλος θέλει να κρύψει ότι έχει καταχραστεί καμιά 50 δις δολάρια απ’ τα «παγωμένα» περιουσιακά στοιχεία της Μόσχας στην κεντρική του τράπεζα… Γενικά μιλώντας οι «εγγυήσεις ασφαλείας» όπως τις επιδιώκουν αφορούν την δική τους ασφάλεια και μόνο!!)

Ένα ένα λοιπόν. «Εγγυήσεις ασφάλειας» (που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να αφορούν το …. «παλαιστινιακό κράτος»!…) δίνονται σε κράτος που έχει κηρύξει ουδετερότητα, και ως εκ τούτου έχει περιορισμένες δυνατότητες να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι εξωτερικής απειλής. Ουδετερότητα σημαίνει: όχι συμμετοχή σε οποιονδήποτε στρατιωτικό συνασπισμό / συμμαχία, όχι σε οποιονδήποτε ξένο στρατό στην επικράτεια, και περιορισμένο σε μέγεθος και οπλισμό «εθνικό στρατό». Ουδετερότητα-της-ουκρανίας με δυτικούς στρατούς στο έδαφός της απλά δεν είναι ουδετερότητα. Μπορεί να ειπωθεί «κατοχή» ή μπορεί να ειπωθεί «ένταξη στο νατο»… Σε καμία περίπτωση ουδετερότητα!!!

Το ουκρανικό σύνταγμα του 1994 προέβλεπε ουδετερότητα… Μετά το φασιστικό πραξικόπημα του 2014 το άρθρο περί ουδετερότητας καταργήθηκε, και αντικαταστάθηκε με άλλο άρθρο που λέει «θέλουμε νατο». (Να πάει χαμένο τέτοιο πραξικόπημα;;;)

Συνεπώς, πριν τις «εγγυήσεις ασφαλείας» πρέπει το Κίεβο να (ξανα)αλλάξει το σύνταγμά του για να (ξανα)ενσωματώσει την ουδετερότητα. Αυτό είναι κατ’ αρχήν εύκολο (το ουκρανικό σύνταγμα είναι … ακορντεόν!). Αρκούν 300+ ψήφοι (απ’ τους 450) στην ουκρανική βουλή σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις της, και η έγκριση απ’ το συνταγματικό δικαστήριο. (Μπορείτε να φανταστείτε πόσοι θα είναι συγκεντρωμένοι απ’ έξω και τι θα κάνουν «ενάντια στην προδοσία»;)

Για την αναγνώριση της ρωσικής Κριμαίας τα πράγματα είναι ακόμα πιο ζόρικα. Χρειάζεται δημοψήφισμα που να πει «ναι» συν αλλαγή στο σύνταγμα (όπως πιο πάνω) που έχει κάμποσα άρθρα σχετικά ειδικά με την (ουκρανική) Κριμαία. (Μπορείτε να φανταστείτε τις προ-δημοψηφισματικές εκστρατείες;;;;; Μπορείτε να φανταστείτε τι θα ακολουθήσει ένα πιθανό «ναι»;)

Τώρα: τόσο η Μόσχα όσο και το Κίεβο έχουν συμφωνήσει για τον χαρακτήρα και τις αρμοδιότητες των «εγγυητριών δυνάμεων» (σε μια ουδέτερη ουκρανία)!!! Που; Πότε;

Στα τέλη Μάρτη του 2022, στην Istanbul!!! (Τότε η Μόσχα ήταν διατεθειμένη να αφήσει όλο το ουκρανικό έδαφος εκτός απ’ την Κριμαία και το αντάρτικο Donbass – ελάχιστη γη σε σχέση με όση έχει καταλάβει ως τώρα…)

Ιδού το ντοκουμέντο (και αξιοποιείστε τα αγγλικά σας):

Μπορείτε να διακρίνετε σ’ αυτή τη συμφωνία:

– τις πιθανές «εγγυήτριες δυνάμεις» (άρθρο 2)…

– τις όχι μιλιταριστικές υποχρεώσεις του ουδέτερου Κιέβου με τον κατηγορηματικό αποκλεισμό παρκαρίσματος μη ουκρανικού στρατού στην ουκρανική επικράτεια (άρθρο 4)…

– την διαδικασία επέμβασης των «εγγυητριών δυνάμεων» σε περίπτωση ανάγκης (άρθρο 5)…

– την έναρξη ισχύος της συμφωνίας για τις «εγγυήτριες δυνάμεις» μετά την συνταγματική τακτοποίηση της ουδετερότητας (άρθρο 7)…

Με δεδομένο ότι το Κίεβο συμφωνούσε σ’ αυτά (τα περισσότερα ήταν δικές του προτάσεις!) στα τέλη Μάρτη του 2022 γιατί θα τα απέρριπτε σήμερα;;; Ωωωω! Επειδή τα απέρριψε και τότε, μετά την εντολή της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου!… Επειδή σήμερα τα δεδομένα είναι πολύ χειρότερα από τότε, άρα πρέπει να κρυφτεί η γυμνή ήττα!… Και, τέλος, επειδή οι σύμμαχοι (οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί) θα πονέσουν πολλές φορές παραπάνω σήμερα σε σχέση με την άνοιξη του 2022!…

Είναι ωστόσο δυνατόν να γίνει η όποια ουκρανική επικράτεια parking νατοϊκού στρατού; Όχι!!! Τότε; Γιατί επιμένουν οι παρακμιακοί κοκάκηδες των δυτικών ιμπεριαλισμών; Για να καταγγείλουν (για μια ακόμη φορά) τον «εγκληματία Putin που εμποδίζει την ειρήνη» και να συντηρήσουν την απειλή του «επερχόμενου εχθρού» ώστε να διευκολύνουν και να δικαιολογήσουν την στρατιωτικοποίησή τους…

Για δυο λεπτά όμως. Το 2024, μ’ ένα ανεπανάληπτο tour στην ευρώπη, του οποίου την πυκνότητα θα ζήλευαν και οι Rolling Stones, ο τοξικός του Κιέβου υπέγραψε με τις αρμόδιες πολιτικές βιτρίνες όχι μία, όχι δύο, αλλά τριανταδύο (32) πανομοιότυπες «συμφωνίες συνεργασίας για την ασφάλεια»!!! Παρακαλούμε προσέξτε:

12 Γενάρη 2004 με την αγγλία∙ 16 Φλεβάρη 2024 με γαλλία και γερμανία∙ 23 Φλεβάρη 2024 με δανία∙ 24 Φλεβάρη 2024 με καναδά και ιταλία∙ 1 Μάρτη 2024 με ολλανδία∙ 3 Απρίλη 2024 με φινλανδία∙ 11 Απρίλη 2024 με λετονία∙ 27 Μάη 2024 με ισπανία∙ 28 Μάη 2024 με βέλγιο και πορτογαλία∙ 31 μάη 2024 με σουηδία, νορβηγία και ισλανδία∙ 13 Ιούνη 2024 με ηπα και ιαπωνία∙ 27 Ιούνη 2024 με εσθονία, λιθουανία και ε.ε. (;)∙ 8 Ιούνη 2024 με πολωνία∙ 10 Ιούλη 2024 με λουξεμβούργο∙ 11 Ιούλη 2024 με ρουμανία∙ 18 Ιούλη 2024 με τσεχία και σλοβενία∙ 4 Σεπτέμβρη 2024 με ιρλανδία∙ 9 Οκτώβρη 2024 με κροατία∙ 17 Οκτώβρη με ελλαδιστάν∙ 27 Νοέμβρη 2024 με βουλγαρία∙ 16 Γενάρη 2025 με αγγλία (εδώ η συμφωνία είναι για 100 χρόνια!!!)∙ 21 Γενάρη 2025 με αλβανία∙ 15 Μάη 2025 με μαυροβούνιο… (Μόνο η άνω Πετρομαγούλα δεν υπέγραψε…)

Τόσες διμερείς συμφωνίες «συνεργασίας για την ασφάλεια» δεν αρκούν; Τόσο ανασφαλής είναι ο τοξικός του Κιέβου;

Χμμμμ… Η αλήθεια είναι ότι όλες αυτές οι συμφωνίες ΔΕΝ αφορούν τον τρέχοντα πόλεμο! (Τρελοί ήταν όλοι αυτοί που τις υπέγραψαν;) Αφορούν ένα μελλοντικό πολεμικό ενδεχόμενο, όταν, αν και εφόσον ο τωρινός τελειώσει. Όμως και πάλι: δεν θα ήταν όλες αυτές οι συμφωνίες ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας στην περίπτωση που η Μόσχα έκανε την αποκοτιά να ξαναεπιτεθεί;

Φαίνεται ότι οι άσπρες σκόνες και το Θέαμα έχουν ποτίσει τις κορυφές των δυτικών πολιτικών εξουσιών. Η υπογραφή τέτοιων «10 ετών συμφωνιών συνεργασίας ασφάλειας» έγινε κάτι σαν μόδα το 2024∙ και πως να πεις «όχι» στον μελλοντικό νικητή της ρωσίας, στον ακρίτα συνοριοφύλακα των «δημοκρατιών» της ευρώπης;

Αλλά έχουν ξεχαστεί. Δεν μνημονεύονται. Είναι σα να μην υπάρχουν. Κάπως έτσι, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη του 2025, «πρόθυμοι» (κι απρόθυμοι) συνεχίζουν τα μπρος πίσω στις ασκήσεις επί χάρτου, για το πως (δήθεν) θα προστατέψουν την «ειρήνη-στην-ουκρανία», αυτήν την ειρήνη που μαχαίρωσαν ξανά και ξανά όταν είχε όρους που θα γίνονταν εύλογα αποδεκτοί απ’ τους ουκρανούς. Και στην οποία το μόνο που μπορούν πια να συνεισφέρουν είναι το να κοιτάξουν τα χάλια τους.

Ουκρανικό πεδίο μάχης: ερωτήσεις κι απαντήσεις 3

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.07) >> Πρέπει κάποιος να είναι πολύ σοβαρά διαταραγμένος, διανοητικά και συναισθηματικά, για να μην καταλαβαίνει ότι σ’ αυτόν τον μάταιο καπιταλιστικό κόσμο η (κρατική) ουδετερότητα είναι πλεονέκτημα, όχι μειονέκτημα. Συνήθως αναφέρεται σαν απόδειξη η περίπτωση της φινλανδίας, που ωστόσο πρόσφατα αποφάσισε ότι η ουδετερότητα που της εξασφάλισε σημαντική καπιταλιστική ανάπτυξη επί δεκαετίες (π.χ.: nokia…) δεν είναι sexy, και μπήκε στο νατο. Υπάρχει ωστόσο ένα ακόμα παράδειγμα: η αυστρία.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Όλοι οι ανθρωποφάγοι

Δευτέρα 18 Αυγούστου (00.36) >> Είναι σωστή η συλλογική ενοχοποίηση ενός πληθυσμού για όσα κάνουν στο όνομά του τα κρατικά και παρακρατικά αφεντικά του; Κατ’ αρχήν όχι. Όμως εξίσου λαθεμένη είναι η συλλογική αθώωση (του ίδιου πληθυσμού) επειδή μέλη του μπορεί απλά να διαφωνούν ή δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να ξέρουν τι κάνουν στο όνομά τους τα αφεντικά τους. Το «δεν ξέρω δεν απαντώ» ποτέ δεν ήταν σημάδι αποστασιοποίησης (έστω) απ’ τα εγκλήματα των αρχόντων. Η σιωπηλή συμμόρφωση είναι 100% συνενοχή! Μόνο η ρητή, καθαρή, βαθιά και εχθρική εναντίωση στα όποια κρατικά εγκλήματα είναι απόδειξη μη συνενοχής.

Στη χθεσινή Haaretz ο Gideon Levy είχε ένα άρθρο / πορτραίτο ενός απόστρατου καραβανά που … αλλά ας δούμε την διδακτική περίπτωση:

Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον πρώην επικεφαλής της διεύθυνσης στρατιωτικών πληροφοριών του ισραήλ Aharon Haliva για την εκπομπή «Haliva Document» που προβλήθηκε τις προάλλες στο channel 12 tv. Όλοι ασχολούνται τώρα με την ανάλυση της ιστορίας και την απάντηση στα κουτσομπολιά που προέκυψαν αλλά το κύριο ζήτημα θόλωσε απ’ τους αξιολύπητους ξερόλες που παρουσίασαν αυτήν την ιστορία. Ο υποστράτηγος Haliva αποκάλυψε την αλήθεια για το κυρίαρχο ρεύμα, όχι μόνο στον στρατό αλλά και στην ισραηλινή κοινωνία γενικότερα.

Είναι ακριβώς αυτός, ο Haliva, ο οποίος είναι κατά κάποιον τρόπο ήρωας του κεντροαριστερού στρατοπέδου, που διαμορφώνει το πορτραίτο του γενοκτόνου στρατηγού. Αποστασιοποιείται απ’ τον Bezalel Smotrich, χλευάζει τον Itamar Ben–Gvir και επιτίθεται ανεπιφύλακτα στον Netanyahu, καθώς είναι φωτισμένος και προοδευτικός στρατηγός. Αλλά σκέφτεται και μιλάει ακριβώς όπως εκείνοι.

Τελικά, όλοι είναι υποστηρικτές της γενοκτονίας. Η διαφορά είναι μόνο μεταξύ εκείνων που την παραδέχονται και εκείνων που την αρνούνται. Στο στρατόπεδο των φωτισμένων και αυτοκολακευόμενων όπου ανήκει ο Haliva αποκαλύφθηκε ως ένας απ’ τους λίγους που την παραδέχτηκαν: χρειαζόμαστε μια γενοκτονία κάθε λίγα χρόνια. Η δολοφονία του παλαιστινιακού λαού είναι θεμιτή, ακόμη και απαραίτητη.

Έτσι μιλάει ένας «μετριοπαθής» στρατηγός του ισραηλινού στρατού. Δεν είναι σαν τους εξτρεμιστές υποστράτηγο David Zini ή τον ταξίαρχο Barak Hiram. Δεν είναι ούτε θρησκευόμενος ούτε μεσσιανικός, απλώς ένα καλό παιδί απ’ την Haifa και την αριστοκρατική γειτονιά Tzalala του Τελ Αβίβ.

Επί 40 λεπτά ο Haliva φλυαρούσε σχετικά με την ελαττωματική οργανωτική και πολιτική κουλτούρα εδώ, προτού φτάσει στην ουσία του ζητήματος: η δολοφονία 50.000 ανθρώπων ήταν «αναγκαία». Η γενοκτονία ως κληρονομιά για τις μελλοντικές γενιές.

«Για κάθε θύμα της 7ης Οκτωβρίου, 50 Παλαιστίνιοι έπρεπε να πεθάνουν. Είτε ήταν παιδιά είτε όχι. Δεν μιλάω από αίσθημα εκδίκησης, αλλά μεταφέρω ένα μήνυμα στις μελλοντικές γενιές. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Χρειάζονται μια Nakba από καιρό σε καιρό, για να νιώσουν το τίμημα».

Ο συντονιστής Danny Kushmaro και οι ανταποκριτές Yaron Avraham και Nir Dvori αγνόησαν αυτά τα ασήμαντα σχόλια. Γι’ αυτούς είναι αυταπόδεικτα. Όταν ένας φιλελεύθερος διευθυντής της διεύθυνσης στρατιωτικών πληροφοριών μιλάει έτσι, σηματοδοτεί το τέλος της διαμάχης για το αν γίνεται ή όχι γενοκτονία στη Γάζα, καθώς και της διαμάχης για τους στόχους αυτού του πολέμου. Ήταν από την έναρξή του ως το μακρινό τέλος του ένας πόλεμος εξόντωσης.

…

Αν τα λόγια του στρατηγού δεν είναι αρκετά, μπορεί κανείς να βρει και άλλα αποδεικτικά στοιχεία, εξίσου πειστικά, στα λόγια της συζύγου του αρχηγού του επιτελείου στις 7 Οκτώβρη. Η Sharon Halevi είπε σ’ ένα podcast ότι ο σύζυγός της έφυγε απ’ το σπίτι εκείνο το πρωί με το φυλακτό του και μια υπόσχεση στη σύζυγό του: «Η Γάζα θα αποδεκατιστεί». Αυτό έγινε το πρωί της 7ης Οκτωβρίου 2023.

Τι να κάνει κάποιος μ’ έναν στρατό του οποίου οι διοικητές παραδέχονται ότι κάνουν έναν πόλεμο εξόντωσης; Πώς ζει κανείς με τη σκέψη ότι η γενοκτονία ήταν ο εξ’ αρχής αληθινός και κύριος στόχος αυτού του πολέμου; Όχι απλά οποιαδήποτε γενοκτονία αλλά μια γενοκτονία που διαπράττεται κάθε λίγα χρόνια;

Οι αιμοβόροι δυτικοί υποστηρικτές του «ας βοηθήσουμε το ισραήλ που κάνει την δουλειά για πάρτη μας» είναι ακόμα αρκετοί και διάχυτοι μέσα στους θεσμούς και τους τεχνικούς της εξουσίας. Μασκαρεύονται με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα αγανακτούν με την υποτιθέμενη απόδοση «συλλογικής ευθύνης» στα λεφούσια των τουριστών / υπηκόων του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος που πηγαίνουν εδώ κι εκεί για να ξεϊδρώσουν∙ αν και κανείς δεν συνέλαβε ή δίκασε οποιονδήποτε από δαύτους για το κακούργημα (το αντικειμενικό κακούργημα) της ηθικής αυτουργίας σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. (Απ’ την άλλη μεριά φυσικά αυτά τα ίδια «αγανακτισμένα» καθάρματα χαίρονται και επικροτούν τις μαζικές δολοφονίες Παλαιστίνιων αμάχων επειδή «εκεί μπορεί να κρύβεται κανάς ‘τρομοκράτης’ της Hamas»: όχι απλά την συλλογική ευθύνη αλλά την συλλογική καταδίκη την έχουν στο τσεπάκι τους. Για τους Άλλους.

Εννοείται πως και οι «τουρίστες» τα ίδια πιστεύουν. Αν ήταν αλλιώς θα κρατούσαν κανά πανί με το πιο απλό, εύκολο και «ανθρωπιστικό»: peace in Gaza…

Την σφαγή στη Srebrenica, την σφαγή στο Sarajevo, την σφαγή στη βοσνία, την ξεχάσαμε. Οι ντόπιοι δράστες της και οι συνεργάτες τους, φυσικοί, ηθικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, σε όλη την πυραμίδα του εντόπιου ιμπεριαλισμού, ζουν μια χαρά. Έκαναν την δουλειά – για πάρτη τους και για πάρτη τρίτων. Ελάχιστοι (ελαχιστότατοι) κουβαλάμε και θα κουβαλάμε πάντα εκείνο το αίμα και την ευθύνη ότι δεν την εμποδίσαμε.

Τώρα; Ποιοι εμποδίζουν τι;

Παλαιστίνη 3

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.20) >> Οι υποτιθέμενες απειλές των κοκάκηδων των δυτικών ιμπεριαλισμών, που οι δημαγωγοί τους παρουσιάζουν ως «σκληρές» κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, είναι ουσιαστικά το «ελευθέρας» να συνεχίσει, αλλά με τρόπο που να μπορεί να συμπεριληφθεί εύκολα στο «δικαίωμα αυτοάμυνας» – κι όχι μόνο των θεοναζί… Η σχεδιασμένη, μεθοδική, μαζική λιμοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων δεν περιλαμβανόταν ως τώρα σ’ αυτό το «δικαίωμα» – έφτασε στην «πόρτα» του. Χαράχτηκε στη συλλογική μνήμη, όχι μόνο των Παλαιστίνιων.

Αυτός είναι ένας φασίστας αμερικάνος «εκπρόσωπος του λαού» – πρώην λομπίστας της βιομηχανίας τζόγου. Ένας, μόνο ένας – «πρωτοπόρος»! Για να θυμίζει όχι μόνο ότι αυτός και οι όμοιοί του κρατάνε ακόμα απόσταση ασφαλείας απ’ το να σπάνε πέτρες σ’ όλη τη ζωή τους, αλλά επιπλέον ότι οι υπόλοιποι έχουμε φτάσει στο σημείο «να λέμε ευτυχώς» που δεν είναι περισσότεροι εκείνοι που λένε φωναχτά αυτά που σκέφτονται…

Ακόμα κι αν τα αφεντικά των θεοναζί παρουσιάζονται ως «ενοχλημένα», ουσιαστικά αναγνωρίζουν την σκοπιμότητα αυτής της καθόλου καινούργιας ιδέας: να κάνουν την πείνα και τον θάνατο απ’ την πείνα και την δίψα όπλο κατά της ένοπλης αντίστασης.

Ο αποχαλινωμένος εξτρεμισμός της δυτικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και στα όποια (δυτικά) κινήματα υπέρ των Παλαιστινίων. Ας μην το κρύβουμε. Αυτός ο αποχαλινωμένος εξτρεμισμός μετατοπίζει διαρκώς το «σημείο εστίασης» της όποιας συμπαράστασης, κάνοντας τα συναισθήματα μοχλό απομάκρυνσης απ’ την αιτία όλων όσων υποφέρουν οι Παλαιστίνιοι  και οι Παλαιστίνιες, την αιτία που πολεμάει η αντίσταση: την κατοχή και το απαρτχάιντ. Κι όμως. Ακόμα κι αν μερικές εκατοντάδες φορτηγά του οηε μπουν στη Γάζα∙ ακόμα κι αν μερικές χιλιάδες τόνοι τροφίμων, νερού, φαρμάκων ξεφορτωθούν και διανεμηθούν κάπως αποτελεσματικά στα 2 εκατομμύρια αιχμαλώτων, ακόμα κι αν αύριο εφαρμοστεί κάποια εκεχειρία διαρκείας, η κατοχή και το απαρτχάιντ θα συνεχίζονται αν δεν αντιμετωπιστούν όπως τους αξίζει.

Συνεπώς, καμία «αιχμή» της δυτικής καθεστωτικής βαρβαρότητας στην Παλαιστίνη δεν θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και ουσιαστικά αν δεν αντιμετωπιστούν όλες! Δεκτός ο ανθρωπισμός (εκτός εισαγωγικών), αλλά μόνος του βρίσκεται εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ την λήξη της κατοχής και την οριστική διάλυση του απαρτχάιντ καθεστώτος. Η μόνη δυνατότητα που υποδεικνύει όλες αυτές τις αιτίες μαζί, η μόνη δυνατότητα που υποδεικνύει την «λύση», είναι η πολιτική της παλαιστινιακής ένοπλης αντίστασης.

Πριν 4 δεκαετίες το σύνθημα που φωνάζαμε ήταν «όπλα, όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη!». Σήμερα οι δυτικές ολιγαρχίες έχουν φροντίσει αυτή η υποστήριξη στην ένοπλη αντίσταση, ακόμα και φραστική (προφανώς δεν χρειάζονται την δική μας βοήθεια στον εξοπλισμό τους!)  να τιμωρείται ως «παρότρυνση στην τρομοκρατία».

Την απάντησή μας την έχουμε δώσει (και από ‘δω), ας την επαναλάβουμε: πριν 42 χρόνια, για την ακρίβεια στις 22 Νοέμβρη του 1983, η γενική συνέλευση των κρατών μελών του οηε (κράτη, όχι … αναρχικοί!!!) έβγαλε την απόφαση Α/RES/38/17 η οποία, μεταξύ άλλων έλεγε και τα εξής:

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η άρνηση των αναπαλλοτρίωτων δικαίων του Παλαιστινιακού λαού για αυτοκαθορισμό, κυριαρχία, ανεξαρτησία και επιστροφή στην Παλαιστίνη και οι επαναλαμβανόμενες επιθετικές ενέργειες του Ισραήλ κατά των λαών της περιοχής συνιστούν μια σοβαρή απειλή στην διεθνή ειρήνη και ασφάλεια,

Βαθιά σοκαρισμένοι και ανήσυχοι για τις θλιβερές συνέπειες της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο, και ανακαλώντας όλες τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ειδικά τις …

1. Καλεί όλα τα Κράτη Μέλη να εφαρμόσουν πλήρως και αξιόπιστα όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ σε σχέση με την άσκηση του δικαιώματος αυτοκαθορισμού και ανεξαρτησίας των λαών που βρίσκονται κάτω από αποικιακή και ξένη κυριαρχία∙

2. Επαναεπιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για την ανεξαρτησία, την εδαφική τους ακεραιότητα, την εθνική τους ενότητα και την απελευθέρωσή τους απ’ την αποικιακή κυριαρχία, το απαρτχάιντ και την ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα∙

3. ….

Απλά, πολύ απλά: Η ΕΝΟΠΛΗ ΑΝΤΙ-ΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (τόσο γενικά οπουδήποτε στον πλανήτη όσο και ειδικά για την Παλαιστίνη) ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ήδη απ’ το 1983!!! (Και, αυτονόητα, ΔΕΝ είναι κανενός «δικαίωμα» να «διαλέγει» το θρήσκευμα που θα προτιμούσε για τέτοιους ένοπλους αγώνες!!!)

Που σημαίνει: είτε με Fatah (κι αυτοί «τρομοκράτες» χαρακτηρίζονταν κάποτε…), είτε με Hamas, είτε με Ισλαμική Jihad, είτε με Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, είτε με Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (οι 4 τελευταίες οργανώσεις αποτελούν την ενιαία αντίσταση στη Γάζα σίγουρα απ’ την 7η Οκτώβρη και μετά…) είτε με οποιαδήποτε άλλη οργάνωση η ένοπλη αντίσταση στο κατοχικό, απαρτχάιντ, θεοναζί καθεστώς είναι ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ όχι μόνο του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα στη μέση Ανατολή αλλά και της περιβόητης «διεθνούς νομιμότητας» εδώ και πολλές δεκαετίες!

Δεν ξεμπερδεύουμε όμως έτσι εύκολα. Αν το 1983 ο ένοπλος αγώνας των Παλαιστίνιων για την απελευθέρωσή τους από την αποικιακή κυριαρχία, το απαρτχάιντ και την ξένη κατοχή ήταν απόλυτο δικαίωμα διεθνώς αναγνωρισμένο∙ αν, ήδη απ’ το 1949 σύμφωνα με τις διεθνείς Συμβάσεις της Γενεύης … καμία «κατοχική δύναμη» ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ «αυτοάμυνας» επί του κατεχόμενου εδάφους∙ κι αν, αντίστροφα, από το 2023 το κατοχικό, απαρτχάιντ καθεστώς έχει αποκτήσει με κάθε δυτική ευλογία, με δυτική επιμονή, με δυτική σταθερότητα, «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», δηλαδή «δικαίωμα» στις μαζικές δολοφονίες, «δικαίωμα» στις μαζικές καταστροφές, «δικαίωμα» στον εξανδραποδισμό, «δικαίωμα» στη γενοκτονία και, εν τέλει, «δικαίωμα» στη λιμοκτονία, αν λοιπόν έτσι συμβαίνουν τα πράγματα (και ακριβώς έτσι συμβαίνουν!!!) τότε όλοι εμείς εδώ στη «δύση» έχουμε μπροστά μας και γύρω μας μια κρατική / καπιταλιστική «πρόκληση» κολοσσιαίων διαστάσεων και ακόμα πιο κολοσσιαίων συνεπειών! Μην απωθούμε την πραγματικότητα! Μην παριστάνουμε ότι υπάρχει μόνο ένα «παλαιστινιακό πρόβλημα»! Όχι!!! Βρίσκεται σε εξέλιξη μια καθολική δυτική κρατική / καπιταλιστική / ιδεολογική «ανατροπή» όλων των (δυτικής προέλευσης…) θεσμίσεων περιορισμού της κρατικής δολοφονικής δράσης! Μέσα στην οποία το Ολοκαύτωμα των Παλαιστίνιων είναι η αιχμή, το παράδειγμα, το «μοντέλο».

Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα (διαφωνείτε;;;;) ο ανθρωπισμός, όσες ευαισθησίες κι αν κουβαλάει, τελειώνει οριστικά την αξία και την χρησιμότητά του: ΔΕΝ είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον βίαιο, βάρβαρο, αποκτηνωμένο κρατικό / καπιταλιστικό μετασχηματισμό της γενικής δύσης (βίαιο, βάρβαρο, αποκτηνωμένο κρατικό / καπιταλιστικό μετασχηματισμό που ζήσαμε σε πρώτο γύρο με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία…) με ανθρωπιστικά εφόδια.

Κι αν δεν έχουμε άλλα, τότε είμαστε πάρα πάρα πολύ πίσω∙ επιτρέψτε μας την δυσοίωνη εκτίμηση: αν η μόνη μας προίκα είναι οι ευαισθησίες μας και το «εεε, κάνουμε ό,τι μπορούμε…» είμαστε καταδικασμένοι, όχι μόνο από φυσική αλλά και από ηθική, συναισθηματική και κάθε άλλη άποψη.