Tag: φασισμός

Οι terminators διαθέτουν ειδικούς δημόσιων σχέσεων

Δευτέρα 5 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2002 ο Muhammad Shahid Alam, πακιστανικής καταγωγής, καθηγήτης οικονομικών στο Northeastern university στη Βοστώνη (με ειδικότητα την ιστορία των ρατσιστικών οικονομικών πολιτικών των δυτικών κρατών στις αποικίες τους…) έγραψε ένα άρθρο στο γνωστό αμερικανικό αριστερό site CounterPunch, όπου σημείωνε ότι ένα ακαδημαϊκό / πανεπιστημιακό μπουκοτάζ στο ισραηλινό κράτος θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση των βίαιων αντιδράσεων απ’ την μεριά των παλαιστίνιων. “Όταν οι νεαροί παλαιστίνιοι μάθουν ότι τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου … στέκονται στο πλευρό τους” έγραψε “αυτό θα τους πείσει πως δεν είναι μόνοι τους· κι όταν σιγουρευτούν ότι έτσι συμβαίνει, μπορεί να πεισθούν να αναθεωρήσουν τις ενέργειές τους που τις καθοδηγεί η απελπισία”.

Ένα μήνα μετά η καθεστωτική ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post έκανε αναφορά στο άρθρο του Alam κάτω απ’ τον τίτλο «Καθηγητής αμερικανικού πανεπιστημίου δικαιολογεί τις παλαιστινιακές τρομοκρατικές επιθέσεις». Ήταν διαστρέβλωση – σέντρα. Δυο μέρες μετά η αμερικανική Boston Herald έπιασε την κεφαλιά σε κενή εστία, προσθέτοντας την δική της «πινελιά» κάτω απ’ τον τίτλο: «Καθηγητής προκαλεί σοκ στο πανεπιστήμιο Northeastern υπερασπιζόμενους τους βομβιστές αυτοκτονίας».

Η διαστρέβλωση, η παραχάραξη, η συκοφαντία, η συσκότιση, η παραπληροφόρηση είναι στάνταρ εξοπλισμός της δημαγωγίας των αφεντικών και των εξουσιαστικών μηχανισμών τους (είτε σαν κράτη, είτε σαν μήντια, είτε όπως αλλιώς) – το ισραηλινό κράτος δεν είναι εξαίρεση. Μπορεί ο Γκαίμπελς να έμεινε στην ιστορία σαν ειδικός της ναζιστικής προπαγάνδας, όμως τα βασικά στοιχεία της μετατροπής του άσπρου σε μαύρο θα πρέπει να αναζητηθούν πολύ νωρίτερα. Στις θρησκείες και στις καθημερινές πρακτικές των αξιωματούχων τους· σίγουρα του χριστιανισμού.

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, το πόσο έχουν εμπλουτιστεί αυτές οι τακτικές χάρη στα «νέα μέσα» (από internet και μετά). Θα ήταν ηλίθιο να πιστεύει κανείς ότι ο κυβερνοχώρος είναι ο «άλλος κόσμος όπου η αλήθεια βασιλεύει». Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην απέναντι μεριά. Στο πως και κάτω από ποιές συνθήκες τα καθεστωτικά ψέμματα βρίσκουν πρόθυμους αποδέκτες.

Παρά τις μόνιμες προσπάθειες των τεχνικών της όποιας εξουσίας (θρησκευτικής, πολιτικής, επιχειρηματικής) για να εξαφανίσουν κάθε αμφισβήτηση των «αληθειών» τους, η ιστορία του είδους μας αποδεικνύει ότι ποτέ δεν τα κατάφερναν. Ακόμα κι όταν ένοιωθαν σίγουροι ότι πέτυχαν. Η αμφισβήτηση θα μπορούσε να είναι ένα «στατιστικό ατύχημα» που διορθώνεται με την φυσική εξόντωση (ή το συστηματικό προβοκάρισμα) των αμφισβητιών. Προκύπτει όμως ότι η αμφισβήτηση των όποιων καθεστωτικών «αληθειών» δεν είναι ούτε ατομικό βίτσιο ούτε γενετική ανωμαλία. Είναι, μάλλον, το φυσιολογικό αποτέλεσμα της σκέψης (και της παρατήρησης) που είναι τόσο σύνθετες όσο η πραγματικότητα που τις περιβάλλει. Κι αυτήν την συνθετική ικανότητα της κριτικής την προκαλεί η ίδια η συνθετότητα της πραγματικότητας.

Συνεπώς, το στοίχημα των ειδικών της παραπλάνησης / αποπλάνησης δεν είναι απλά να γίνονται πιστευτά τα ψέμματά τους. Είναι, κυρίως, το να κρατούν μαζικά τους υποτελείς τους σε νηπιακή κατάσταση, από διανοητική, συναισθηματική και ηθική άποψη. Η επιτυχία των καθεστωτικών ψεμμάτων δεν έγκειται σ’ αυτά καθεαυτά· αλλά στη γενική διανοητική νωθρότητα, στην καλλιέργεια εξαρτημένων ανακλαστικών και συγκινησιακής πανούκλας – στο σύνολο της καθημερινής ζωής. Στην τελική, η πληθωρική και οργανωμένη παραγωγή σύγχισης («υπερπληροφοριακό βομβαρδισμό» ονόμασαν αυτήν την καθεστωτική τακτική κάποιοι πριν μερικές δεκαετίες, και ήταν εξαιρετικά εύστοχοι) μπορεί να δημιουργεί εκείνη την ομίχλη όπου κάθε κακούργος φαίνεται άγιος.

Μπορεί να αντιμετωπιστεί η τόσο σύνθετη (αν και εξαιρετικά απλή στον πυρήνα της) χειραγώγηση της σκέψης; Ναι, μπορεί. Το πρώτο σχολείο που πρέπει να περάσει είναι αυτό της αυτο-αμφισβήτησης. Δηλαδή του τακτικού ελέγχου των όποιων συμπερασμάτων της, όχι από εξωτερική πίεση (όπου ο εγωϊσμός φτιάχνει θωρακίσεις) αλλά μάλλον σαν αυτο-έλεγχος. Αν υποστηρίζεις το «α» μπορείς να αντιμετωπίσεις το «-α» σε μια τίμια «εσωτερική» διανοητική αναμέτρηση όπου δεν θα κάνεις χάρες στο «α» σου;

Οι ειδικοί των δημόσιων σχέσεων είναι από πρακτική άποψη προαγωγοί του παραληρήματος. Η αντιμετώπιση του πυρετού των ταυτολογιών τους είναι ευκολότερη απ’ ότι φαίνεται· αλλά χρειάζεται πείσμα και ετοιμότητα να ξεφορτώνεται κανείς την διανοητική, συναισθηματική και ηθική σαβούρα που ως χτες τον είχαν πείσει ότι είναι η περιουσία του.

Παιχνίδια με τις λέξεις

Παρασκευή 2 Νοέμβρη. Κυκλοφορούν διάφοροι που με φτηνή πονηριά παίζουν με τις λέξεις – με ολοφάνερο στόχο να ξελασπώνουν τα αγαπημένα τους κράτη. “Δεν μπορείς να λες ένα καθεστώς φασιστικό” υποστηρίζουν “αν σ’ αυτό υπάρχει μια κάποια ελευθερία του τύπου”. Αν ήταν στοιχειωδώς έντιμοι θα έπρεπε να πουν: δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ένα τέτοιο καθεστώς φασιστικό με την παλιά, ιστορική έννοια της λέξης “φασισμός”.

Μένουν, όμως, οι καθεστωτικές μορφές ακίνητες και αναλλοίωτες μέσα στην ιστορική κίνηση; Ο Μουσολίνι (υποθέτουμε ότι είναι γνωστός…) είχε δώσει έγκαιρα αυτόν τον ορισμό: φασισμός (είχε πει) είναι η ένωση του κράτους και του κεφάλαιου. Εννοούσε την στρατηγική ένωσή τους. Τις δεκαετίες του ’20, του ’30, του ’40, του ’50, του ’60 και του ’70, αυτή η ένωση μπορούσε να γίνει μόνο με τους τρόπους που η τάξη μας γνώρισε στο πετσί της όχι μόνο στην ευρώπη, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου (απ’ την λατινική αμερική ως την αφρική και μεγάλα τμήματα της ασίας). Ποιός ιστορικός “νόμος” επιβάλλει, όμως, ότι η στρατηγική ένωση κράτους και κεφάλαιου θα γίνεται στον αιώνα τον άπαντα με τον ίδιο τρόπο; Ποιος “νόμος”, για να το ρωτήσουμε διαφορετικά, σταματάει την ιστορική διαλεκτική στην εξέλιξη των μορφών κυριαρχίας και εκμετάλλευσης παγώνοντάς την αποκλειστικά σε “περασμένες μορφές”; Ποιος «νόμος», για να το πούμε τελικά χοντροκομμένα, επιβάλλει ότι η παρακολούθηση και το φακέλλωμα θα γίνονται ανοίγοντας την χάρτινη αλληλογραφία των «υπόπτων» και όχι μέσα απ’ την ηλεκτρονική, καθολική παρακολούθηση των πάντων – αφήνοντάς τους «ελεύθερους» να λένε ό,τι θέλουν;

Κανένας τέτοιος ιστορικός νόμος δεν υπάρχει, κι ούτε θα ήταν δυνατόν να υπάρξει – κι εκεί έγκειται μια απ’ τις μεγάλες ατιμίες των φίλων του ενός ή του άλλου (φασιστικού, απαρτχάιντ…) κράτους. Αντίθετα, η γνώση, η μελέτη και η έρευνα της πραγματικής ιστορικής κίνησης (των μορφών κυριαρχίας και των μορφών εκμετάλλευσης) μας δείχνει ότι σε κοινωνίες υψηλής κατανάλωσης και εντατικά κατασκευαζόμενων “Εγώ” είναι χρήσιμες ορισμένες “δόσεις ελευθερίας”. Υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτον ότι εκτονώνουν τις πιθανότητες πραγματικής, πρακτικής αμφισβήτησης του χ ή του ψ καθεστώτος. Και, δεύτερον (σε άμεση σχέση με το πρώτο) ότι δεν θίγονται πρακτικά τα κεντρικά σημεία της στρατηγικής σύσφιξης του κράτους με το κεφάλαιο.

Δεν είναι, λοιπόν, αυτή καθεαυτή η “ελευθερία του τύπου” του ενός ή του άλλου βαθμού δείκτης του αν ένα σύγχρονο καθεστώς είναι φασιστικό. Αν υπάρχει τέτοια “ελευθερία τύπου” (όπως και διάφορες άλλες, ας πούμε κάποιες πολιτιστικές / καλλιτεχνικές “ελευθερίες”) το μόνο που επιτρέπεται να πει κάποιος έντιμα είναι ότι το καθεστώς αυτό δεν είναι φασιστικό σύμφωνα με τις νόρμες της “μοντέρνας”, ιστορικής ένωσης “φορντικού” κεφάλαιου και “φορντικού” κράτους. Κι ως εκεί.

Υπάρχει ένα άλλος δείκτης, πολύ πιο βασικός, για να αναγνωρίσει κανείς τον φασισμό, είτε στις μοντέρνες είτε στις μεταμοντέρνες μορφές του. Κι αυτός είναι ο πολιτικός αποκλεισμός μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η μαύρη γραμμή που ενώνει όλες τις παραλλαγές του ιστορικού φασισμού (απ’ τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό ως τον φασισμό του Φράνκο, κι απ’ τον Πινοσέτ ως το ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος, με “δημοκρατία” ή χούντα): η απαγόρευση (ρητή ή υπόγεια) της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης. (Τις λέξεις “πολιτική αυτονομία” τις χρησιμοποιούμε κυριολεκτικά: τα κομμουνιστικά κόμματα αλλά και οι αναρχικές οργανώσεις στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, στην ευρώπη, ήταν έκφραση αυτής ακριβώς της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης, απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο…)

Αυτή η απαγόρευση μπορεί να γίνεται πια (κι τέτοια είναι η αδιαπραγμάτευτη ιστορική διαλεκτική!) με πολλούς τρόπους. Η μεταμοντέρνα φάση του κεφάλαιου και του κράτους είναι και “πολυσυλλεκτική” και “εφευρετική”! Μπορεί να γίνεται με ανοικτή σωματική βία ή με υπόγεια ψυχοσυναισθηματική βία. Μπορεί να έχει φανερές “ελευθερίες” και υπόγειους καταναγκασμούς· ή να έχει μόνο απαγορεύσεις, αλλά για τους Άλλους… Για παράδειγμα, είναι φασισμός το να φυλακίζονται πολλές χιλιάδες προλετάριων και να τους απαγορεύονται ακόμα και τα στοιχειώδη, επειδή έχουν “λάθος φυλετικά χαρακτηριστικά”! Ή επειδή είναι αυτόχθονες. Ή επειδή ψήφισαν “λάθος κόμμα”! Επειδή έχουν “λάθος πολιτικούς εκπροσώπους” στους οποίους εμπιστεύτηκαν την πολιτικο-κοινωνική τους απελευθέρωση… Αλλά είναι επίσης φασισμός το να επιτρέπεται, μεν, μια κάποια “ελευθερία του τύπου”, να απαγορεύεται όμως το να πουν πρώην φαντάροι τι διατάχτηκαν να κάνουν σε βάρος αυτών των “απαγορευμένων” προλετάριων… Είναι φασισμός η επ’ αόριστο προφυλάκιση χωρίς δίκη τέτοιων “απαγορευμένων” υποκειμένων… Όπως είναι φασισμός η νόμιμη “ειδική νομοθεσία έκτακτης ανάγκης” σε βάρος τους…

Συνεννοήκαμε; Όχι βέβαια: με τους εγκάθετους και τους λακέδες δεν υπάρχει κανένα περιθώριο!!!

Δεν θέλουμε να τους πείσουμε – ξέρουν γιατί υποστηρίζουν αυτά που υποστηρίζουν! Ξέρουν αυτοί, ξέρουμε κι εμείς… Ωστόσο πότε πότε θα επανερχόμαστε σ’ αυτά τα θέματα – που μόνο θεωρητικά δεν είναι…

(Και επειδή η ασταμάτητη μηχανή έχει κάτι εφήμερο από κούνια, θα συνεχίσουμε με όλους τους διαθέσιμους τρόπους – ας μην υπάρχει αμφιβολία!)

(φωτογραφία: Πλάνο της μαύρης γραμμής…)

Όρτσα τα πανιά!

Παρασκευή 2 Νοέμβρη. Αν είναι σωστά τα νούμερα της δειγματοληψίας: με το 76% να ψηφίζει δαγκωτό το (χουντικό) “ελλάς – ελλήνων – χριστιανών”· με το 89% να ψηφίζει δαγκωτή την διαγαλαξιακή “ανωτερότητα του πολιτισμού του” (του ποιού;)· με το 52% να ψηφίζει δαγκωτή την απαγόρευση των εκτρώσεων και με το 70% να δηλώνει περήφανα ομοφοβικό, ε, ναι! Είναι η κατάλληλη στιγμή: δημοψηφίσματα για όλο το λαό!

Είναι αλήθεια ότι οι φαιορόζ το σκέφτονται για συνταγματική κατοχύρωση της δημοψηφισματικής “άμεσης δημοκρατίας”; Δεν ξέρουμε, αλλά είναι σίγουρο ότι ζουν ανάμεσά μας διάφοροι από άλλους γαλαξίες, που είναι πεπεισμένοι ότι οι έλληνες είναι βαθιά δημοκράτες…

Κακό στο κεφάλι τους (και στο κεφάλι μας). Όχι “άμεση δημοκρατία” άλλα άμεση δικτατορία των αφεντικών και των λακέδων τους θα γίνει η φάση.

Μήπως το γκουβέρνο να πάει καλύτερα για ψάρεμα – αντί να ψάχνει με ποιον άλλο τρόπο θα μας πηδήξει;

Τα εθνικά συμφέροντα πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Όταν διακομματικά, “εθνικά”, και πια με σχεδόν μηδενικές εσωτερικές αντιρρήσεις / αντιστάσεις, έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος τον ρόλο του μαντρόσκυλου σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών που έρχονται απ’ τα ανατολικά, ένα είδος ψόφιου κουναβιού στον κύβο, δεν μπορεί να περιμένει άλλη διεθνή αντιμετώπιση παρά μόνο αυτή απέναντι σε σκύλο.

Και να τι συμβαίνει. Ενώ το ελλαδιστάν έχει ανακηρυχτεί παγκόσμια σαν υπόδειγμα κόλασης (η Μόρια σημαίνει: ελληνικό κράτος / παρακράτος με κεφαλαία γράμματα…) κι ενώ γίνονται ευρωπαϊκές έρευνες για “φαγωμένα λεφτά για τους πρόσφυγες” (απ’ το υπουργείο του ψεκασμένου…) η ίδια ακριβώς ε.ε. υμνεί την στάση του τουρκικού καθεστώτος απέναντι στα πάνω από 3 εκατομύρια πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός του.

Πριν 3 ημέρες, στις 25 Οκτώβρη, ο σουηδός Christian Danielsson, γενικός διευθυντής της ευρωπαϊκής επιτροπής για την πολιτική γειτνίασης και τις διαπραγματεύσεις διεύρυνσης, έσταζε μέλι κυριολεκτικά:

Τα παιδιά πρόσφυγες απ’ την συρία αντιμετωπίζουν την απειλή να γίνουν μια χαμένη γενιά… Η τουρκία έκανε μια φανταστική προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή… Τώρα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απ’ την συρία πηγαίνουν στο σχολείο…

Η ε.ε. έχει δώσει ως τώρα 3 και θα δώσει άλλα 3 δισεκατομύρια ευρώ για την στήριξη των σύρων προσφύγων στην τουρκία. Το ίδιο το τουρκικό καθεστώς ισχυρίζεται πως έχει διαθέσει ως τώρα 33 δισεκατομύρια δολάρια απ’ τα δικά του ταμεία, για τον ίδιο σκοπό. Το νούμερο μπορεί να είναι φουσκωμένο. Επιπλέον είναι αναμενόμενο πως και στην τουρκία οι εργολάβοι «τρώνε λεφτά».

Όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και στην τουρκική αντιμετώπιση των προσφύγων, κι αυτές είναι τόσο πανθομολογούμενες ώστε δεν μπορεί παρά να έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Για παράδειγμα, σε ότι αφορά τα παιδιά πρόσφυγες και την εκπαίδευσή τους. Το τουρκικό καθεστώς δεν τα πέταξε δυο εδώ και τρία εκεί σε κάποια σχολεία, «κι ας κόψουν τον λαιμό τους». Πρώτα, σε συνεργασία με την ε.ε. και τον οηε εκπαίδευσε τους δασκάλους και καθηγητές που θα αναλάμβαναν την φροντίδα / εκπαίδευση αυτών των παιδιών που έχουν περάσει την βία ενός πολέμου, άρα έχουν σοβαρά συναισθηματικά ζόρια, ασταθείς συμπεριφορές, ξεσπάσματα… Ύστερα έφτιαξε ειδικά σχολικά προγράμματα γι’ αυτά τα παιδιά, συνθέτοντας στοιχεία του τουρκικού και του συριακού εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε η ύλη και η μεθοδολογία να τους είναι κάπως οικεία…

Αντίθετα στο «δημοκρατικό» και «ανθρωπιστικό» ελλαδιστάν, ούτε καν όσοι αναλαμβάνουν την «φύλαξη» των «ασυνόδευτων ανηλίκων» προσφύγων δεν εκπαιδεύονται για την σωστή μεταχείριση παιδιών με συναισθηματικά / ψυχολογικά τραύματα πολέμου! Όσοι / όσες έχουν στοιχειώδες φιλότιμο και ψυχή αυτοσχεδιάζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέρνουν πάντα. Οι υπόλοιποι / ες απλά «γράφουν» στα γεννητικά τους όργανα το ζήτημα. Και, φυσικά, έχουν μεγάλο στόμα, ενισχύοντας τις γενικές ρατσιστικές απόψεις…

Μπορεί να εφεύρει κανείς διάφορες δικαιολογίες· η απανθρωπιά στα μέρη μας είναι «σωστή και πρέπουσα» αν… και αν… Όμως αυτές οι δικαιολογίες έχουν, όσο έχουν, εθνικό κύκλο κατανάλωσης, και μόνο. Απλά ενισχύουν τον εντόπιο μικροαστικό / προσοδικό κυνισμό.

Που, φυσικά, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απλώνεται σ’ όλο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Έτσι ώστε εκτός από failed state να διαθέτουμε κάτι ακόμα χειρότερο: failed society…

Γαμήλια έθιμα 1

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. «Φυσιολογικά» ο γάμος μιας τηλεπαρουσιάστριας και ενός ηθοποιού θα έπρεπε να είναι στις ρουτίνες του Θεάματος. Ίσως αλλού – όχι, όμως, στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή». Δεν είναι «αντιθεαματική δημοκρατία» – είναι ρατσιστικό καθεστώς.

Όχι, λοιπόν, τέτοιες ερωτικές σχέσεις δεν επιτρέπονται, στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του Τελ Αβίβ. Όχι, επί ποινή κατακραυγής, όταν η νύφη (Lusy Aharish) είναι υπήκοος μεν του ισραήλ αλλά παλαιστίνια και μουσουλμάνα· και ο γαμπρός (Tzahi Halevy) ισραηλινός υπήκοος κι αυτός· αλλά εβραίος.

Οι δυό τους είχαν «παράνομη» σχέση επί τρία χρόνια – για να αποφύγουν την κατακραυγή της καθώς πρέπει κοινωνίας της «μόνης δημοκρατίας…». Δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή «Ρωμαίου και Ιουλιέτας»… Επειδή, απλά, στη «μόνη δημοκρατία», ο έρωτας εγκρίνεται ή απαγορεύεται με βάση το εθνικό / φυλετικό / ρατσιστικό συμφέρον· και όχι απ’ τις συγκρούσεις μεταξύ «οίκων».

Ο συγκεκριμένος γάμος έγινε σε μια παραλία· και δεν αναγνωρίζεται απ’ το ισραηλινό κράτος. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι «ψευτοπαντρεμένοι»: οι απαγορευμένοι γάμοι στην «μόνη δημοκρατία» γίνονται κάπου / κάπως για τους συγγενείς και τους φίλους… Και ύστερα κανονικά εκτός ισραήλ. Αλλά ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Αρκετές (με την έννοια του ποια είναι η «γραμμή») ήταν αντίθετα οι δηλώσεις αξιωματούχων του καθεστώτος μόλις έγινε γνωστός ο γάμος Aharish-Halevy. Ο κοτζάμ υπουργός εσωτερικών (και μέλος της επιτροπής εθνικής ασφάλειας) Aryeh Deri (ένας απ’ τους πολλούς που είναι χωμένοι στις λοβιτούρες των πολιτικών προσόδων / “σκανδάλων”) είπε την καλή εθνική / ρατσιστική κουβέντα του:

… Ο πόνος της παγκόσμιας αφομοίωσης τρώει τον εβραϊκό λαό. Είναι προσωπική τους υπόθεση. Αλλά, σαν Εβραίος, πρέπει να σας πω ότι είμαι αντίθετος με τέτοια πράγματα, γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τον Εβραϊκό λαό. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν, θα πάνε στο σχολείο και αργότερα θα θέλουν να παντρευτούν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολα προβλήματα. Αν η Aharish θέλει να ενταχθεί στον Ιουδαϊσμό, υπάρχουν διαδικασίες γι’ αυτήν την μεταστροφή…

Ο βουλευτής του κυβερνώντος likud Oren Hazan ήταν πολύ πιο προσβλητικός στις αναρτήσεις του στο facebook και στο twitter:

… Δεν κατηγορώ την Lucy Aharish που αποπλάνησε την ψυχή ενός Εβραίου με σκοπό να βλάψει το κράτος μας και να εμποδίσει περισσότερους Εβραίους απογόνους να συνεχίσουν την Εβραϊκή γενεαλογική γραμμή. Αντίθετα, είναι καλοδεχούμενη να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό. Κατηγορώ τον Tzahi που πήγε το show όπου παίζει (Fauda) πιο πέρα απ’ ό,τι έπρεπε. Αδελφέ, κόφτο. Lucy, δεν έχω κάτι προσωπικά μαζί σου, αλλά να ξέρεις ότι ο Tzahi είναι αδελφός μου και ο λαός του Ισραήλ είναι αδέλφια μου. Όχι άλλη αφομοίωση.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η παλαιστινιακής καταγωγής τηλεπαρουσιάστρια κάθε άλλο παρά «αντάρτικο στοιχείο» είναι! Μάλλον το αντίθετο. Δηλώνει υπερήφανη που είναι «ισραηλινή». Αλλά τέτοιες πολιτικές «δηλώσεις πίστης» δεν είναι αρκετές για όσους αγρυπνούν υπέρ της φυλετικής καθαρότητας.

Αν σας θυμίσουν τη ναζιστική ρητορική περί «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος» δεν κάνετε λάθος. Απλά πρόκειται για την «μόνη δημοκρατία», στον 21ο αιώνα…

Της οποίας οι διεθνείς υποστηρικτές / τσατσορούφιανοι έχουν απύθμενο θράσος…

Γαμήλια έθιμα 2

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Στη νομοθεσία της «μόνης δημοκρατίας» (που, κατά άλλα, μπορεί να πουλάει διάφορους “φιλελευθερισμούς”…) δεν υπάρχουν πολιτικοί γάμοι. Όλοι οι κρατικά αναγνωρίσιμοι γάμοι στο ισραήλ είναι θρησκευτικοί. Και αρμόδιοι να τους κάνουν είναι οι αντίστοιχοι παπάδες. Οι ραβίνοι για τους γάμους μεταξύ εβραίων, οι παπάδες για τους γάμους μεταξύ χριστιανών, και οι ιμάμηδες για τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων. Υπάρχουν και δρούζοι παπάδες για τους γάμους μεταξύ δρούζων.

Κατά συνέπεια γάμος μεταξύ ατόμων με διαφορετικό θρήσκευμα είναι αδύνατος, ειδικά αν ο ένας απ’ τους δύο είναι εβραίος. Για να αναγνωριστεί επίσημα τέτοιος γάμος πρέπει ο άλλος (ή η άλλη) να αλλάξει θρήσκευμα, να ενταχθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία. Αν δεν θέλει ή αν το ζευγάρι δεν γουστάρει θρησκευτικό γάμο, η πιο εύκολη λύση είναι γάμος στη νότια κύπρο· όπου ανθεί μια βιομηχανία τέτοιων «απαγορευμένων» τελετών. Η τσεχία επίσης είναι μια δημοφιλής επιλογή.

Φυσικά, αν μετά τον γάμο το ζευγάρι θέλει να ζήσει στη «μόνη δημοκρατία» πρέπει να επισημοποιήσει την σχέση του στα κρατικά κατάστιχα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις θρησκευτικής επιμειξίας, η ισραηλινή γραφειοκρατία κάνει τα στραβά μάτια. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, άθεοι, τελικά θα πάρουν τα χαρτιά, εφόσον δεν υπολογίζονται στη γενεαλογική συνέχεια και καθαρότητα…. Αν, όμως, το ένα απ’ τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι εβραίος / εβραία, η υπόθεση περνάει στην αρμοδιότητα του υπουργείου εσωτερικών. Αν το ταίρι του / της εβραίου / εβραίας τύχει να μην έχει επίσημη ισραηλινή υπηκοότητα, κάθε προσπάθεια επίσημης αναγνώρισης του γάμου θα καταλήξει στην απέλασή του / της «αλλόθρηκου» στοιχείου… Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει το ζευγάρι τέτοια κρατική αναγνώριση· καλύτερα να μετακομίσει…

Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος ή κάποια εκτός ιουδαϊσμού αποπλάνησε την ψυχή ενός εβραίου / μιας εβραίας αλλά έχει την ισραηλινή υπηκοότητα και θέλει να επανορθώσει προσχωρώντας στην μόνη σωστή θρησκεία, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αν μεταπηδήσει σε κάποια μη-ορθόδοξη φράξια του ιουδαϊσμού τότε θα φτύσει αίμα μέχρι να αναγνωριστεί η «προσχώρηση». Αλλά κι αν διαλέξει την μόνη επίσημη και κρατικά αναγνωρισμένη εκδοχή, του ορθόδοξου εβραϊσμού, η αίτηση αναγνώρισης της μεταστροφής θα απορριφθεί αν αυτός / αυτή που την κάνει παραδεχτεί πως η αιτία της είναι ο έρωτας και ο γάμος. Ακόμα κι αν δοθεί η έγκριση κι αργότερα οι ισραηλινές υπηρεσίες ανακαλύψουν ότι τόσο ταπεινός και ιδοτελής ήταν ο λόγος της θρησκευτικής προσχώρησης, μπορούν να ανακαλέσουν την αναγνώριση.

Τελικά αυτές οι καφκικές συνθήκες εξυπηρετούν τα ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις…

Γαμήλια έθιμα 3

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Είναι στο αλφάβητο του ρατσισμού (και της «ευγονικής») των τελευταίων δεκαετιών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα η απαγόρευση της γαμήλιας «φυλετικής επιμειξίας». Με σκοπό την διατήρηση ενός φυλετικά «ισχυρού έθνους», το οποίο κυριαρχεί πάνω στους κατώτερους και τους μπάσταρδους. Εν προκειμένω πάνω σ’ εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται υπό κρατική / στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη.

Η ρατσιστική απαρτχάιντ κρατική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους κάνει έναν μοναδικό συνδυασμό του «μοντέρνου» ιστορικά ρατσισμού / φασισμού του αίματος και του σπέρματος με τον «μεταμοντέρνο» ρατσισμό / φασισμό της πολιτιστικής ανωτερότητας. Όπως όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στην ευρύτερη περιοχή έτσι και ο ιουδαϊσμός δεν είναι φυλετικός· το αποδεικνύει η ύπαρξη αφρικανών, έγχρωμων εβραίων. Μάλιστα ο φυλετισμός και η φυλετική καθαρότητα ήταν ανέκαθεν ανάθεμα για τον πυρήνα των μονοθεϊστικών θρησκειών, είτε την ιουδαϊκή, είτε την χριστιανική, είτε την μουσουλμανική, είτε οποιαδήποτε άλλη εμφανίστηκε κατά καιρούς. Όλες είχαν global φιλοδοξίες, «αδελφοποίησης των πάντων»· και δεν έκαναν διακρίσεις πιστών, με κανένα εδαφικό ή φυλετικό κριτήριο.

Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογίες: για να φτιάχνουν και να επιβάλουν τέρατα. Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους έχει κάνει πειρατεία πάνω στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, μετατρέποντάς τον σε κρατική θρησκεία. Σαν τέτοια οφείλει να υπακούει σ’ αυτό το κράμα παλιού και νέου εθνικισμού / ρατσισμού / φασισμού: την «θρησκευτική καθαρότητα» σαν εγγύηση, σαν φύλακα της «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος». Ο πολιτιστικός ρατσισμός αφομοιώνει και αξιοποιεί τον ρατσισμό του αίματος / σπέρματος…

Και τι έγινε, λοιπόν, που μια τηλεπαρουσιάστρια κι ένας ηθοποιός παραβίασαν την εθνικιστική νόρμα; Σαν περσόνες του Θεάματος θα το τακτοποιήσουν. Σωστά. Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος (και οι χιλιάδες λακέδες του) παρακολουθεί το κρεβάτι ακόμα κι όσων είναι επίσημα υπηκοοί του σημαίνει πολλά για τους πληβείους και τις πληβείες εκεί.

Το διεθνές πρωτοκοσμικό «απελευθερωτικό» κίνημα θα αναλάβει δράση – ε; Ακούμε ήδη τις οργισμένες αντιρατσιστικές / αντισεξιστικές ταξιαρχίες να συγκλίνουν γύρω απ’ το Τελ Αβίβ, οπλισμένες ως τα δόντια…

Ε;

Κουκουλωμένη «μυωπία» 1

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. «Τι χτυπιόσαστε που οι «επαναστάτες» μας έθαψαν την Παλαιστίνη; Δεν βλέπετε το θάψιμο της Μόρια; Δεν βλέπετε το θάψιμο των στρατοπέδων εξόντωσης; Κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει». Αυτά μας πέταξε στα μούτρα (ηλεκτρονικώ τω τρόπω) μια φίλη της ασταμάτητης μηχανής. Και έχει δίκιο.

Εδώ και κανά μήνα τουλάχιστον (ας αφήσουμε τα παλιότερα) η μεταχείριση των προσφύγων / μεταναστών στα κάτεργα των “hot spots”, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στην ενδοχώρα, είναι θέμα διεθνούς προβολής από διάφορα καθεστωτικά μήντια. Ενώ όμως ο διεθνής θόρυβος για το θέμα είναι ιδιαίτερα έντονος, η «σιωπή εσωτερικού» είναι ακόμα πιο εκκωφαντική. Οι φαφλατάδες από ‘δω κι απο ‘κει μπορεί να φλυαρούν για οτιδήποτε ώστε να σωπαίνουν γι’ αυτό: την εξόντωση ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων στα ελληνικά Νταχάου. Απ’ τους ανθρωπιστές και τους φιλεύσπλαχνους μέχρι τους «τσακίστε τους φασίστες», όλοι έχουν πάθει «τράβηγμα στους προσαγωγούς» και βρίσκονται εκτός γηπέδου: η (επί εποχής μκο…) δακτυλοδεικτούμενη εγκληματικότητα της «ελληνικής φιλοξενίας», που πάντα ήταν και πάντα παραμένει πρώτα απ’ όλα κρατική και παρακρατική, σα να εξαφανίστηκε απ’ τον ορίζοντα. Τι στο διάολο; Δεν πρέπει να θιγεί το φαιορόζ γκουβέρνο;

Πράγματι, θα συμφωνήσουμε: κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει εδώ.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 2

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Παρότι παίζουν (κανονικές) εξαγορές συνειδήσεων (κι όχι μόνο από έναν αγοραστή…) δεν θα ρίξουμε το φταίξιμο στους undercover πουλημένους. Θα ήταν εύκολο να τους διακρίνει κανείς αν δεν συνέβαινε ένα είδος γενικότερης παραίτησης / παράλυσης. Η ακηδία είναι ένα είδος εξαργύρωσης της πολιτικής, ηθικής και συναισθηματικής αποτυχίας στη διάρκεια αυτών των 8 και βάλε χρόνων διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα ελληνικά. Στην πραγματικότητα ο μικροαστισμός και ο ατομισμός, ο selfie-σμος, όχι μόνο δεν υποχώρησε (και γιατί άλλωστε;) αλλά αποδείχθηκε πόσο βαθιά χαρακτηρίζει ακόμα και τους “επαναστατικούς κύκλους”. Που σημαίνει ότι μπορείς να δείξεις το ανθρωπιστικό σου ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες / μετανάστες, αλλά, επιτέλους: κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθείς και με τον εαυτό σου…

Αν πριν 8 ή 9 χρόνια γράφαμε ότι αυτό θα συνέβαινε “στο τέλος”, ότι δηλαδή ο “υπαρξιακός νεοφιλελευθερισμός / εγωϊσμός / ατομισμός” που βρίσκεται παντού, πίσω ακόμα και από τις λίγο πολύ ευκαιριακές “επαναστατικές στρατεύσεις”, θα ξανα-κερδίσει αν δεν αντιμετωπιστεί σκληρά και σε πρώτο πρόσωπο, θα θεωρούμασταν καταστροφολόγοι. Δεν το κάναμε πριν 8 ή 9 χρόνια… επειδή το είχαμε κάνει πριν 18 ή 19 χρόνια: μπορεί κανείς να δει το μέλλον αν είναι σε θέση να διαρρήξει τα προφανή του κάθε φορά παρόντος, που προετοιμάζει αυτό το μέλλον…

Συνεπώς η στρατηγική εγκατάλειψη αυτής της “Άλλης εργατικής τάξης” (των προσφύγων και των μεταναστών) στα νύχια των κρατών, των αστυνομιών, των στρατών, αλλά και (αυτό είναι ακόμα χειρότερο) διάφορων post-post-modern ιδεολογιών του εαυτού (και του κώλου…) που υπόγεια τους ενοχοποιούν, άλλοτε για την «σεξουαλική καθυστέρησή τους» κι άλλοτε για την «θρησκευτική τους προσήλωση», είναι πράγματι αποτέλεσμα μιας δωροδοκίας. Όχι της «στενής», της χρηματικής, που προφανώς αφορά επιλεγμένα άτομα. Αλλά της «ευρύτερης», της κοινωνικο/ιδεολογικής, που συμβουλεύει ότι τελικά μπορούμε να την βγάζουμε κουτσά στραβά μεν, αλλά από ηθική άποψη «καθαροί», ακόμα κι αν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων απ’ τον κώλο μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος σκοτώνουν… Μπορούμε να την βγάζουμε «καθαροί» επειδή κάποτε «κάτι κάναμε» γι’ αυτούς· όμως όχι πια… «Αρκετά»…

Αυτό έλεγαν πάντα οι δεξιοί σ’ αυτό το μέρος: ξέρεις πόσο αριστερός ήμουνα στα νειάτα μου; Αλλά δεν βγαίνει τίποτα…

Να ένας λόγος που ανεβαίνουν εύκολα τα φασισταριά διεθνώς: έχουν αντιπάλους κατώτερους των περιστάσεων.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 3

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Το γεγονός, λοιπόν, ότι τις καταγγελίες για την κατάσταση των προσφύγων / μεταναστών στα ελληνικά Νταχάου την έχουν αναλάβει άλλοτε το bbc, άλλοτε ο guardian, άλλοτε η deutsche welle – και η αυθεντική ντόπια δεξιά – είναι πολιτική συντριβή για όλο το αντιφασιστικό ρεύμα. (Δεν θα το αναγνωρίσει κανείς, και επιπλέον το ότι το λέμε εδώ, δημόσια, μας εξασφαλίζει κι άλλους εχθρούς).

Η πολιτική συντριβή έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το ρεύμα «εξαντλήθηκε» τα προηγούμενα χρόνια σε πύρινες και βερμπαλιστικές διακηρύξεις, σ’ αυτό που έγκαιρα και δημόσια (αλλά μάταια…) υποδείξαμε σαν «συναισθηματικό αντιφασισμό». Και τώρα πια δεν μπορεί (και δεν θέλει) να τοποθετήσει το κράτος και το παρακράτος, και με το σημερινό γκουβέρνο, στο κέντρο της ευθύνης για την μαζική απ-ανθρωποποίηση χιλιάδων φυγάδων. Με την μαζικότητα, την ένταση, την υπομονή και την συστηματικότητα που απαιτεί ένα τέτοιο ζόρικο πολιτικό καθήκον – ώστε να δημιουργηθεί ο «εσωτερικός εχθρός». Αντιμετωπίζοντας και τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα· δυσκολίες που για να αντιμετωπιστούν θέλουν συλλογική οξυδέρκεια και όχι μετεφηβική αθωώτητα.

Το ξαναλέμε: το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι «λειτουργοί του» είναι ο βασικός εγκληματίας. Οι μικροαστοί, σαν «αυθόρμητα» νεοναζί που είναι (όπως πάντα…), ακολουθούν και εύκολα επωφελούνται και αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται – πάντα, όμως, υπό την κρατική προστασία. Όταν δεν την έχουν κάθονται στ’ αυγά τους.

Αυτό δεν είναι καινούργιο.