Tag: φασισμός

Συνηγορία σε κακουργήματα 5

Πέμπτη 4 Απρίλη. Η επιτυχία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των κατά 50% φασιστικών οργάνων της δημόσιας τάξης στις 18 Σεπτέμβρη του 2014 ήταν αυτή: ότι “έδεσαν” 64 άτομα απ’ την περιφρούρηση της αντιφασιστικής διαδήλωσης… Να το επαναλάβουμε τονισμένο, επειδή μπορεί να διαφύγει της προσοχής: ΑΠ’ ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΤΟΜΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΟΙ 50% ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΜΑΤΙ. ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗΝ. Εύκολα ο οποιοσδήποτε άσχετος θα πει “τυχαίο”! Για να ξεφορτωθεί αυτήν την ενοχλητική (απ’ την άποψη της εξηγήσής της) προσήλωση… Αλλά οι άσχετοι δεν έχουν ιδέα πως δουλεύει η αστυνομία… Δεν είναι η πρώτη φορά που η περιφρούρηση, και μόνον η περιφρούρηση, γίνεται ο στόχος της καταστολής – ακόμα κι αν κανείς δεν ενδιαφέρεται να το ξέρει, αν μας έχετε κάποια εμπιστοσύνη, σας το επιβεβαιώνουμε (εξού και η περιφρούρηση ήταν, είναι και θα είναι καθήκον για οργανωμένους / ες, με πολιτικό back up…).

Απ’ την μεριά του κράτους / παρακράτους δεν ήταν «λάθος» στόχος αυτός στις 14/9ου! Ήταν ο σωστός: αυτοί κι αυτές που αναλαμβάνουν την ευθύνη να χαλάσουν το θέαμα του «ανθρώπινου κοπαδιού» σε μια αντιφασιστική ή και σε οποιαδήποτε άλλη διαδήλωση· αυτοί κι αυτές που δείχνουν ένα ψηλότερο απ’ τον μέσο όρο αίσθημα πολιτικής ευθύνης – αυτοί κι αυτές θα έπρεπε να ποινικοποιηθούν! Η δική τους ύπαρξη θα πρέπει να εμποδιστεί!!! Γιατί αν ποινικοποιηθούν αυτοί, λιγότεροι (ή και κανένας) θα το ξανακάνουν… Λιγότεροι ή κανένας θα αντιληφθεί την διαδήλωση σαν συλλογικό έργο και όχι σαν «ευκαιρία για παρεΐστικες ή ατομικές επιβεβαιώσεις». Κι έτσι, θα τρέχουν όλοι, σπουδαίοι Εαυτοί μεν, με τα πόδια στον ώμο δε – όπως ΑΚΡΙΒΩΣ «πρέπει να συμβαίνει»…

Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία εδώ – και ποτέ δεν υπήρξε! Υπάρχουν διαταγές! Ο 50% φασίστας μπάτσος θα βγάλει το άχτι του έτσι κι αλλιώς· η ιεραρχία, όμως, ξέρει.

Και ακριβώς επειδή η ιεραρχία ξέρει, φορτώνει (στα τυφλά, αλλά με κάποιες οδηγίες και γενικές κατευθύνσεις) δέκα, πέντε ή έναν (στην προκειμένη περίπτωση τον Ν.Α.) με κακουργήματα. Μπατσικές τερατολογίες, που διεκδικούν αξία «αλήθειας» στο κατάλληλο δικαστήριο: ίσως, αυτό το «τέρας», να αγκάλιασε και τους δίδυμους πύργους και να τους έριξε… Ναι κύριε πρόεδρε! Τον είδα!!!

Ας το επαναλάβουμε σύντομα: ακριβώς επειδή η δημιουργία και η πρακτική εφαρμογή της φροντίδας για το συλλογικό, της φροντίδας για τους αδύνατους, τους όχι «ματσό», αποτελεί ιδεολογικό και πολιτικό σκάνδαλο όταν αφορά τα εκτός κρατικής / παρακρατικής διαχείρισης πολιτικά υποκείμενα, ακριβώς γι’ αυτό 63 αντιφασίστες απ’ την περιφρούρηση της αντιφασιστικής διαδήλωσης της 18ης Σεπτέμβρη του 2014 δέθηκαν και κατηγορήθηκαν με πλημμελήματα (αργότερα αθώωθηκαν…)· και ένας ακόμα, στην τύχη, φορτώθηκε με κακουργήματα: ότι «έκανε επίθεση στην αστυνομία»…. Οι καταθέσεις των μπάτσων κατηγόρων στην περίπτωση του Ν.Α. (στην πρώτη δίκη, όπου καταδικάστηκε…) ήταν εξώφθαλμα τερατολογικές, και δεν άντεχαν καν στη στοιχειώδη λογική.

Κι ωστόσο, οι δικαστές, που ήταν επιφορτιμένοι με την «διαχείριση της περίπτωσης», τις δέχτηκαν. Γιατί; Επειδή, βέβαια, δουλειά τους είναι να μοιράζουν ποινές – έτσι θα ανέβουν στην ιεραρχία. Αλλά και γι’ αυτόν τον «κρυμμένο» αλλά εξαιρετικά σοβαρό λόγο: Επειδή, κύριε πρόεδρε, αυτοί [οι όποιοι «αυτοί»] απαγορεύεται να έχουν, να έμαθαν κάπου, να απέκτησαν ένα αίσθημα πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο για τα δικά τους έργα μα και για την «τύχη» ανθρώπων που δεν τους ξέρουν αλλά συμβαίνει να διαδηλώνουν μαζί, ώστε να αναλαμβάνουν την έξτρα διακινδύνευση της προστασίας της διαδήλωσης… Κύριε πρόεδρε: δεν υπάρχει τίποτα συλλογικό, τίποτα προσανατολισμένο σ’ αυτούς· είναι ένας – ένας, και στατιστικά ανάμεσά τους εμφανίζεται η «κακουργηματική εκδοχή» του Εαυτού, που γράφει στα γεννητικά του όργανα όλους τους υπόλοιπους! Είναι η ιδιοσυγκρασία που τόσο πολύ προσπαθεί το σύστημά σας / μας να επιβάλλει σε κάθε τι , και νάτην!… Κύριε πρόεδρε: αυτοί οι αδέσποτοι μόνο “πολιτικοί χουλιγκάνοι”, εν δυνάμει εγκληματίες σε κάθε περίπτωση, επιτρέπεται να είναι! Κύριε πρόεδρε: δεν θα αφήσουμε κανέναν να καταστρέψει τον ρόλο που τους έχουμε αποδώσει!!! 

Ακόμα κι αν το εφετείο του Ν.Α. (αρχίζει την ερχόμενη Παρασκευή, 5/4) αλλάξει γνώμη και τον αθωώσει (πράγμα που, φυσικά, θα θέλαμε), το ζήτημα παραμένει. Θα ξαναβγεί σαν “πρόβλημα”, μπορεί όχι σε κρατικό δικαστήριο, αλλά ίσως στο «δικαστήριο» του μικροαστικού ατομισμού που θέλει να μοστράρεται σαν ο απόλυτος κίνδυνος – και το “ελεύθερο Εγώ” που «γαμάει τους ξενέρωτους». Μπορεί να είναι σε μια γειτονιά ή σε μια άλλη, σε μια διαδήλωση για ένα φόνο ή για κάποιον άλλον…

Ίσως κάπου, κάπως, κάποτε, η επιλογή του συλλογικού ακόμα και μεταξύ αγνώστων και της προστασίας του, η φροντίδα των αδυνάτων στο δρόμο για να το πούμε αλλιώς, τύχει της χωρίς παζάρια υπεράσπισης που της αξίζει. Χωρίς ανταλλάγματα. Μια και για πάντα.

Ίσως, πάλι, και όχι…

Το λευκό χριστιανικό κτήνος

Τρίτη 2 Απρίλη. …Έχω καλύτερη εκπαίδευση απ’ αυτούς, είμαι εξυπνότερος απ’ αυτούς, πήγα στα καλύτερα σχολεία· αυτοί όχι. Έχω πολύ πιο όμορφο σπίτι. Όλα μου είναι πολύ πιο όμορφα. Και είμαι πρόεδρος ενώ αυτοί όχι…

Είναι το ψοφιοκουναβικό παραλήρημα σε χτεσινή συγκέντρωση οπαδών του στο Michigan. Κι ας μην υπάρχει αμφιβολία: αποθεώθηκε. Μετά το τέλος των εναντίον του ερευνών (για πιθανά μεμπτές σχέσεις του με τη Μόσχα), το κτήνος απελευθερώνεται· για να αποθεωθεί απ’ αυτήν την δυστυχισμένη μάζα που θέλει ένα είδωλο (έχει ήδη αρκετά), όμως πια με εξουσία. Ή, έστω, μ’ αυτό που αναγνωρίζεται σαν εξουσία: την «ανωτερότητα» της βίας.

Εδώ βρισκόμαστε, και το ξέρουμε. Το πλήθος που το φτύνει ο ηγέτης (του) κι αυτό παραληρεί γιατί είναι μικροαστικό πλήθος, είναι ένας εσμός κομπλεξικών που θέλει να πιαστεί από κάποιον «αληθινά δυνατό», να νοιώσει ότι θα πάρει ένα μέρισμα δύναμης από δαύτον, για να αναπληρώσει τα κενά του.

Και ύστερα λέτε πως δεν έχει κηρυχτεί πόλεμος; Μιλάτε για “συμβιβασμούς”, για “αναγνώριση της πραγματικότητας”, για “καιρούς που δεν σηκώνουν πολλά”;

Όχι δα!!! Τώρα, περισσότερο από ποτέ, όχι δα: όσοι / όσες έχουν κότσια, μόνο μπροστά! Κι ας είμαστε μια χούφτα, αν τέτοιοι είναι οι συσχετισμοί: δεν κάνουμε ούτε εμπόριο ούτε δημόσιες σχέσεις!!

Λίαν προσεχώς: αντισινισμός

Κυριακή 17 Μάρτη. Δεν μας προκαλεί καμμία έκπληξη. Με την επίσημη ανακήρυξη του Πεκίνου (και της Μόσχας) σε εχθρούς του έθνους, και με τον “πόλεμο τριβής” που προς το παρόν κάνει η Ουάσιγκτον, στο κοινωνικό πεδίο (του μέσου αμερικάνου κοκκινόσβερκου) έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται, δίπλα στον ώριμο αντι-μουσουλμανισμό, και τα πρώτα ορατά “φύτρα” του αντι-σινισμού.

Μια απογραφή του αμερικανικού “υπουργείου εθνικής ασφάλειας” το 2014 υπολόγισε ότι στις ηπα ζουν περίπου 250.000 κινέζοι υπήκοοι με άδειες παραμονής, και άλλες 270.000 σαν “παράνομοι” μετανάστες. Περίπου 2,3 μύρια είναι οι κινεζικής καταγωγής (2η γενιά) αμερικάνοι υπήκοοι. Και το ερώτημα που έχει αρχίσει να ταΐζει το λευκό αμερικανικό φαντασιακό είναι: στην περίπτωση κανονικού πολέμου ηπα – κίνας τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Με ποια μεριά θα πάνε;

Το τάισμα γίνεται απ’ τα πάνω: με τις κατηγορίες περί κινεζικής κατασκοπείας σε βάρος των αμερικανικών τεχνολογικών εταιρειών. Ποιοι την κάνουν αυτή την κατασκοπεία; Μα, φυσικά, είτε οι νόμιμοι κινέζοι είτε οι της 2ης γενιάς που συμβαίνει να δουλεύουν σε τέτοιες επιχειρήσεις!

Σα να λέμε: “είναι ήδη εθνικά επικίνδυνοι” – και δεν ξεχωρίζουν κι όλας μεταξύ τους. Ούτε με τους υπόλοιπους ασιάτες: νοτιοκορεάτες ή ιάπωνες. Συνεπώς; Σιγά σιγά γίνονται όλοι ύποπτοι. “Θα περιμένουμε να αρχίσουν να εκλέγουν και κινέζους βουλευτές”;

Το αμερικανικό κράτος έχει προϊστορία επί του θέματος, που δεν θέλει να ακούγεται αφού θα του χάλαγε την “δημοκρατική μόστρα”. Το 1942, με την άμεσα εκτελεστή διαταγή νο 9066, ο Roosevelt έδιωξε απ’ τα σπίτια τους και μάντρωσε όλους τους ιάπωνες των ηπα, 120.000 συνολικά, απ’ τους οποίους οι 80.000 ήταν δεύτερης γενιάς, γεννημένοι στις ηπα και με αμερικανική υπηκοότητα. Μαντρώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· απ’ τα οποία βγήκαν μόλις το 1947. Είχαν βαφτιστεί, με κρατική εντολή μια κι έξω, εχθρικοί ξένοι. Πως λέγεται αυτό; Συλλογική ενοχοποίηση χωρίς έγκλημα: καθαρός φασισμός…

Βαφτίστηκαν ύποπτοι, προφανώς, για ενέργειες σαμποτάζ. Που ωστόσο περιορίζονταν απ’ τις τότε τεχνικές δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Με τις τωρινές τεχνικές δυνατότητες (αυτές που είναι είτε άμεσα διαθέσιμες είτε μπορούν να αποκτηθούν «υπόγεια») και την τωρινή συνθετότητα των καπιταλιστικών υποδομών, αν μπει προς συζήτηση τέτοιο ενδεχόμενο για σαμποτάζ, είναι σαφές: το αμερικανικό κράτος, επευφημούμενο απ’ τους οπαδούς του, θα φτιάξει πολύ μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης!!!

Συνεπώς η καλλιέργεια του «προληπτικού» αντι-σινισμού απ’ τα πάνω, σε συνδυασμό με τον μικροαστικό ρατσισμό του «μέσου λευκού αμερικάνου», είναι μια απ’ τις πιο εύκολες δουλειές που θα μπορούσε να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν.

Και από διάφορες μεριές φαίνεται ότι την κάνει…

(φωτογραφία πάνω: Μετά τους μουσουλμάνους γενικά και τους Παλαιστίνιους ειδικά, οι αμερικάνοι φασίστες εμπλουτίζουν τους στόχους τους…

Θα το λέγαμε κεφαλαιοποίηση του πρωτοκοσμικού ρατσισμού – αλλά δεν είναι καινούργιο. Το δημοσίευμα των financial times το συζητάει τον Ιούνη του ’17 – φωτογραφία κάτω).

…και στη συνέχεια…

Πέμπτη 28 Φλεβάρη. Ο πόλεμος στους «ξένους» (μετανάστες), βασικό στοιχείο του πολέμου στην πολυεθνικότητα της σύγχρονης εργατικής τάξης και, κατά συνέπεια, βασικό στοιχείο του αμείλικτου πολέμου στην πολιτική, αισθητική, ηθική και πολιτιστική αυτονομία της εργατικής τάξης ήταν αναγκαίο και ικανό ζητούμενο της πριμοδότησης των νεο-νεοφασιστών. Όχι το μοναδικό στοιχείο εκείνης της επίθεσης. Ένα ανάμεσα σε άλλα… Βασικό.

Ωστόσο, μ’ όλη του την φρικαλεότητα, αυτό το απαιτούμενο ήταν ένα μέρος μόνο της τότε (και ως πριν μια δεκαετία) νικηφόρας νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Οι νεο-νεοφασίστες ήταν, απλά, (αλλά καθόλου ανώδυνα) ο βραχίονας της δημόσιας τάξης του γενικότερου νεοφιλελεύθερου project. Ούτε κάτι λιγότερο· αλλά ούτε κάτι περισσότερο. Της “ασφάλειας”, της “προστασίας”…

Υπάρχει κάποια καινούργια εξέλιξη; Ναι – υποστηρίζει η εργατική κριτική μας. Η ανάδυση, μέσα απ’ την διαχείριση της κρίσης (διαχείριση μιας κρίσης / αναδιάρθρωσης δομικής για την καπιταλιστική εξέλιξη) την τελευταία δεκαετία ενός διαφορετικού καπιταλιστικού μοντέλου διεύθυνσης. Το ονομάζουμε νεο-κρατισμό – και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το αναλύσουμε όσο πιο σύντομα τα καταφέρουμε.

Η ανάδυση του νεο-κρατισμού δεν είναι μυστική! Μπορεί κανείς να την δει στους διεθνείς συσχετισμούς, στη (σχετική) καπιταλιστική επιτυχία καθεστώτων σαν το κινεζικό, το ρωσικό, το τουρκικό ή το ιρανικό. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο νεο-κρατισμός εμφανίζεται σαν ένα υβρίδιο της ατσάλινης κεντρικής (κρατικής) πολιτικής διεύθυνσης και της ελευθερίας της κατανάλωσης – μ’ όλες τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, από κράτος σε κράτος και από κοινωνία σε κοινωνία.

Όμως – κι αυτό είναι το πιο σημαντικό – η ανάδυση του νεο-κρατισμού είναι εμφανής πια και στην κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού: στα δυτικά καθεστώτα. Στις παρακμιακές ηπα, αλλά και στην ευρώπη: σε ότι αφορά την «προστασία» των «εθνικών (ή «περιφερειακών») πρωταθλητών» για παράδειγμα… Ή τις διάφορες παραλλαγές του «προστατευτισμού»…

Μέσα σ’ αυτήν την ανάδυση του νεο-κρατισμού (σε περιβάλλον όξυνσης του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) ο νεο-νεοφασισμός τείνει να γίνει περισσότερα από βραχίονας της δημόσιας τάξης. Τείνει να γίνει το περίγραμμα ενός γενικού σχεδίου διακυβέρνησης (ή «βιο-πολιτικής» αν το προτιμάτε) που αφενός ξεπερνάει τις διακρίσεις του 20ου αιώνα μεταξύ «δεξιάς» και «αριστεράς» (ένα ξεπέρασμα που, ωστόσο, κατάγεται ήδη απ’ τα ‘90s – με άλλη ευκαιρία οι εξηγήσεις και τα στοιχεία που έχουμε…), αφετέρου ενσωματώνει βασικά δεδομένα και αναγκαιότητες τόσο της 3ης όσο και (πια) της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Δεν είναι εδώ το μέρος για «κατεβατά»… Τεντώστε την προσοχή σας ωστόσο. Ακόμα και αποσπασματικά θα τα λέμε…

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…) 3

Τετάρτη 23 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση δεν έχει τίποτα το “αριστερό” το να λέει κάποιος “ναι μεν έχεις το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, ΑΛΛΑ…” …Αλλά θα σε «αυτοπροσδιορίσω» εγώ, και μάλιστα στο βασικό συντακτικό σου κείμενο: το σύνταγμά σου. Είναι ακροδεξιά στάση – κι ας σοκάρονται όλοι όσοι νομίζουν ότι η συμφωνία των Πρεσπών δείχνει την (τενεκεδένια) «αριστεροσύνη».

Η στάση μας (και στο χάρτινο Sarajevo και ως τώρα) ήταν πάντα ότι αυτό το κράτος λέγεται δημοκρατία της μακεδονίας – τελεία και παύλα. Αρνούμαστε να γίνουμε «νονοί», και φυσικά αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε τους ντόπιους «νονούς»… Οι σοσιαλδημοκράτες υπό τον Zaev αποδέχτηκαν τον ελληνικό εκβιασμό. Θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; Ναι. Θα μπορούσαν να κάνουν τις αλλαγές που οι ίδιοι έκριναν σκόπιμες, χωρίς καμμία διαπραγμάτευση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με την Αθήνα. Και χωρίς καμία συμφωνία. Χωρίς να νομιμοποιήσουν δηλαδή, με τις υπογραφές τους, το «δικαίωμα λόγου» του ελληνικού ιμπεριαλισμού πάνω στο μακεδονικό σύνταγμα· κάτι που ίσως να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία σε καιρούς ειρήνης… Ας το επαναλάβουμε για να το τονίσουμε: αν το μακεδονικό κοινοβούλιο έκανε τις ίδιες ακριβώς αλλαγές χωρίς “συμφωνία των Πρεσπών” η διαφορά θα ήταν στρατηγικής σημασίας. Δεν θα είχε κατοχυρωθεί η ελληνική δικαιοδοσία πάνω στο μακεδονικό σύνταγμα…

Εν πάσει περιπτώσει δέχτηκαν τον εκβιασμό. Και επέτρεψαν στο ελληνικό κράτος (με τις ευλογίες και της ε.ε. και του νατο) να έχει λόγο σ’ αυτό το σύνταγμα… Προσέξτε, όμως, τι πολιτικό προηγούμενο έχει δημιουργηθεί τώρα: κάθε φορά που το (βορειο)μακεδονικό σύνταγμα θα αναθεωρείται (κι αυτό συμβαίνει φυσιολογικά, ανά τακτά διαστήματα, σε όλα τα συντάγματα) οι έλληνες, θείες Λίτσες και μη, θα πετάγονται απ’ τις καρέκλες τους, απαιτώντας να επιβλέπουν την αναθέωρηση – μπας και… Θα ζητούν μεταφράσεις, θα ζητούν ξανά έγγραφες διαβεβαιώσεις… Κι αυτό επειδή, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτή την συμφωνία των Πρεσπών, νομιμοποιήθηκε μέσω αυτής το «δικαίωμα επιτήρησης» της Αθήνας πάνω στον συνταγματικό / κρατικό σκελετό των Σκοπίων… Θα λέγαμε: εδώ κατοχυρώνεται ένα είδος «συνταγματικής αποικιοποίησης»!!!

Σε συνέχεια, λοιπόν, με όσα γράφαμε χτες: να γιατί το «ναι» και το «όχι» έχουν μια μεγάλη, κοινή, εθνικιστική / ιμπεριαλιστική βάση. Και να γιατί το δίλημμα «ναι ή όχι;» είναι παγίδα, παγίδα διανοητική και πολιτική, για λογαριασμό της εντόπιας εξουσίας.

(Φυσικά το ξέρουμε: είμαστε περιθωριακοί…)

Ιδεολογία 2 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. Ο (πραγματικός) αντισημιτισμός, αυτό θα έπρεπε να είναι κοινότοπη γνώση, είναι έργο του χριστιανικού κόσμου, αποκλειστικά και μόνο! Και δεν είναι ένα στιγμιαίο έργο. Είναι έργο αιώνων. Το Ολοκαύτωμα ήταν η φρενιασμένη κορύφωση ενός μαζικού εγκλήματος που έκαναν χριστιανοί εναντίον εβραίων στην ευρώπη επί τουλάχιστον 10 αιώνες.

Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι, ποτέ δεν ήταν αντισημίτες! Το αντίθετο: όχι μόνο οι επικράτειές τους (π.χ. η οθωμανική αυτοκρατορία) υπήρξαν καταφύγιο διωκώμενων εβραίων, αλλά ακόμα και διωκώμενων χριστιανών (όπως οι μονοφυσίτες). (Γι’ αυτό, ακριβώς, το Τελ Αβίβ βγάζει το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου στην παρανομία – δες παλιότερη αναφορά).

Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο αντεστραμμένος αντισημιτισμός προσπαθεί να αθώωσει τους φασίστες λευκούς χριστιανούς και να ενοχοποιήσει τους μουσουλμάνους γενικά (ή τους άραβες παλαιστίνιους ειδικά) είναι ιδεολογική επίθεση / αντιστροφή· μεγάλης κλίμακας η ίδια, τμήμα επιπλέον μιας ακόμα μεγαλύτερης ιδεολογικής επίθεσης / αντιστροφής σε πολλά επίπεδα και επιμέρους ζητήματα.

Θα καταφύγουμε στην Ιστορία. Και σε λίγα επιλεγμένα αποσπάσματα απ’ το πολύ χρήσιμο βιβλίο του Νόρμαν Κον (εκδόσεις Νησίδες) Αγώνες για την έλευση της χιλιετους βασιλείας του θεού: επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του μεσαίωνα. Το θέμα του Κον δεν είναι ούτε οι εβραίοι ούτε ο αντισημιτισμός (που σαν ορολογία είναι δημιούργημα των μέσων του 19ου αιώνα). Το θέμα του Κον είναι οι ευρωπαίοι χριστιανοί στον 8ο, στον 9ο, στον 10ο, στον 11ο, στον 12ο αιώνα….

… Τον δρόμο είχε ετοιμάσει η Καθολική διδασκαλία. Η Εκκλησία εμφάνιζε πάντα την τάση να θεωρεί την Συναγωγή επικίνδυνη επιρροή και μέχρι δυνητικό αντίπαλο, και ποτέ δεν έπαψε να καταπολεμά με μένος τον εβραϊσμό. Επι γενιές ολόκληρες οι λαϊκοί είχαν συνηθίσει ν’ ακούν από άμβωνος βαριές καταδίκες των Εβραίων – ήταν διεστραμμένοι, ξεροκέφαλοι και αχάριστοι, επειδή αρνούνταν να παραδεχτούν την θεϊκότητα του Χριστού, ήταν και φορείς μιας τερατώδους κληρονομικής ενοχής για την δολοφονία του Χριστού.

Επιπλέον, η εσχατολογική παράδοση είχε από πολύν καιρό συνδέσει τους Εβραίους με τον Αντίχριστο. Ήδη κατά τον 2ο και 3ο αιώνα, πολλοί θεολόγοι προέλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα ήταν Εβραίος της φυλής του Δαν· και η άποψη αυτή έγινε τόσο πλατιά αποδεκτή, ώστε κατά τον Μεσαίωνα την δέχονταν ως και οι σχολαστικοί, όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης. Έλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα γεννιόταν στην Βαβυλώνα· θα μεγάλωνε στην Παλαιστίνη και θ’ αγαπούσε πάνω απ’ όλους τους λαούς τους Εβραίους· θα ξανάκτιζε τον Ναό γι’ αυτούς και θα τους συγκέντρωνε από την Διασπορά τους. Από την μεριά τους οι Εβραίοι ήταν οι πιστότεροι οπαδοί του Αντίχριστου, που τον δέχονταν ως Μεσσία ο οποίος θ’ ανασυγκροτούσε το έθνος τους.

Και αν ορισμένοι θεολόγοι προσδοκούσαν έναν γενικό προσηλυτισμό των Εβραίων, άλλοι υποστήριζαν ότι η τύφλα τους θα κρατούσε μέχρι το τέλος και ότι, κατά την Έσχατη Κρίση θα στέλνονταν, μαζί με τον Αντίχριστο, παντοτινά στα μαρτύρια της κόλασης. Στην σύνοψη της Αντιχριστιολογίας, που έκανε τον 10ο αιώνα ο Άντσο του Μοντιέρ-αν-Ντερ και που παρέμεινε η κλασσική αυθεντία κατά τον Μεσαίωνα, ο Αντίχριστος, ενώ παρέμενε Εβραίος της φυλής του Δαν, έγινε ακόμα πιο μυστηριώδης και ολέθριος. Τώρα ήταν γόνος μιας πόρνης και ενός ταλαίπωρου ακαμάτη…

Ένας νόμος απ’ τον βορρά

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Όχι, δεν έμεινε εκεί το πράγμα. Στα λόγια. Ούτε θα μπορούσε να μείνει, αν λάβει κανείς υπόψη του την σοβαρότητα και τον ορθολογισμό των κρατικών διοικήσεων στα κράτη της βόρειας ευρώπης.

Παραμονές των χριστουγέννων, πριν 3 ημέρες, το κοινοβούλιο της εσθονίας ενέκρινε κυβερνητικές προτάσεις για τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα. Μ’ αυτές η αρνητική διάθεση (negative attitude) απέναντι στο κράτος θεωρείται έγκλημα. Μπορεί να είναι έγκλημα κατά της ασφάλειας (του κράτους), έγκλημα κατά της ανεξαρτησίας του, έγκλημα κατά της εδαφικής του ακεραιότητας. Ή ένας συνδυασμός και των τριών. Η κυβέρνηση στο Tallinn κράτησε και μια «υστερνή». Η νομοθεσία αυτή αφορά τους απλούς υπηκόους της. Για τα ενεργούμενα ξένων υπηρεσιών που προωθούν την negative attitude towards the state θα υπάρξει στο μέλλον έξτρα νομοθεσία· πιο αυστηρή, εννοείται.

Θέλει την προσοχή σας το θέμα. Η «αρνητική διάθεση» δεν συνεπάγεται πράξεις συγκεκριμένες που, λογικά, θα υπέπιπταν σε κάποια ήδη ισχύουσα νομοθεσία. Αν κάποιοι βάλουν μια βόμβα σ’ ένα υπουργείο, δεν είναι η negative attitude τους το αξιόποινο της δράσης τους! Η «αρνητική διάθεση» είναι κάτι ασαφές. Που μπορεί να εντοπιστεί, π.χ., αν κάποιος «πει καμιά κουβέντα»… Ή κάνει καμιά γκριμάτσα… Ή επειδή είναι ύποπτης καταγωγής… Συνεπώς – κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουμε – η ποινικοποίηση / εγκληματοποίηση της «αρνητικής διάθεσης» είναι μια “ποινικοποίηση / σκούπα”! Πατάει πάνω σε μια νομοθεσία που έχει προηγηθεί ευρύτερα, και είναι κατάλληλα ασαφής: περί «εγκλημάτων σκέψης». Δεν διαπράττεις κάτι. Σκέφτεσαι κάτι εναντίον του κράτους σου και το δημοσιοποιείς… Υποτίθεται ότι αυτή η νομοθεσία θεσπίστηκε κατά του ρατσιστικού, μισανθρωπικού λόγου… Σιγά!!! Κανείς δεν πάει τις ρατσιστικές κυβερνήσεις της ευρώπης στα δικαστήρια! Εκτός αν ξέρετε κάτι που μας διαφεύγει…

Για να το φέρουμε στα ελληνικά δεδομένα, και να έχετε ένα στοιχειώδες μέτρο της νομοθέτησης: αν η εσθονική νομοθεσία ίσχυε και στο ελλαδιστάν, η φράση «εμείς την λέμε μακεδονία» (για το κράτος στα βόρεια σύνορα) είναι και τα τρία αυτά εγκλήματα, μαζί και ταυτοχρόνως!!! (Κι ας μην συζητήσουμε πόσα εγκλήματα τέτοιου είδους, καθ΄έξη και κατ’ εξακολούθηση διαπράττει η ασταμάτη μηχανή!!).

Η απώθηση μπροστά σε τέτοια «νέα» είναι αναμενόμενη αντίδραση. Ο.Κ…. Αλλά αυτά συμβαίνουν εκεί, μακρυά· κι άλλωστε «το εσθονικό κράτος έχει πρόβλημα»… Ξέρετε κάποιο άλλο εδώ γύρω που δεν έχει; Ξέρετε κάποιο ελληνικό κράτος που δεν φροντίζει «να έχει εθνικά προβλήματα» για να μπετονάρει την μικροαστική μάζα; Όχι, δεν ξέρετε. Τα «εθνικά προβλήματα» ξεπερνούν (γι’ αυτούς που τα υιοθετούν) το ερώτημα αν είναι υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Τα «εθνικά προβλήματα» είναι απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος!!! Αντίθετα, η negative attitude είναι (προφανώς) έγκλημα… Που ακόμα δεν αντιμετωπίζεται με νόμους στα μέρη μας… Αλλά να που γίνεται η αρχή εδώ κι εκεί.

Πράγμα που σημαίνει: το εσθονικό βήμα έχει προοπτικές. Ξέραμε ένα κράτος που νομοθετεί πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Το ισραηλινό. Έμοιαζε εξαίρεση, αλλά – φυσικά – δεν είναι! Τώρα υπάρχει ένα ακόμα, «για τους δικούς του λόγους». Το εσθονικό. Δειλά δειλά έχει αρχίσει να ακούγεται στο u.s.a. για διάφορες εντόπιες κριτικές στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό ότι είναι ένδειξη «αντιαμερικανισμού». Νegative attitude δηλαδή, που βάζει σε κίνδυνο την “αλήθεια”, τους θεσμούς, τον τιμημένο u.s.army, και λοιπά.

Τα αρχικά παραδείγματα και οι πρωτοπόροι έχουν προοπτικές – δώστε βάση! Η φασιστική πανούκλα δεν απλώνεται μονομιάς. Την βοηθάει πολύ ο ύπνος του «μπααα… σιγά μωρέ… εδώ δεν θα γίνει αυτό….»

Έχετε το νου σας… Γίνονται πολλά. Σκόρπια μεν, αλλά πολλά…

No pasaran!

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Κάθε κράτος (ακόμα και πριν την καπιταλιστική εποχή, οπωσδήποτε όμως τους δυο τελευταίους αιώνες) θέλει να παρουσιάζεται σαν «συλλογικός εκφραστής του λαού» του· ο αποκλειστικός τέτοιος…. Αυτή είναι η ασπίδα των αφεντικών του πρώτα και κύρια στην αντιπαλότητα ή/και στην έχθρα εναντίον τους «απ’ τα μέσα». Η ασπίδα τους απέναντι στην εργατική τάξη «τους», που το έχει εύκολο όταν αποκτάει την αυτοπεποίθησή της να στρέφεται πολεμικά ακριβώς απέναντι σ’ αυτό το καπιταλιστικό «κράτος / πατέρα». Είναι επίσης η ασπίδα των κρατών και των υποτελών τους στους διακρατικούς, ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

Κράτος σημαίνει εξουσία. Κράτος σημαίνει στρατοί, αστυνομίες, δικαστήρια, διοίκηση, αξιώματα, έλεγχος, ιδεολογικοί μηχανισμοί – ποιος δεν τα ξέρει αυτά; Ωστόσο καμμία κοινωνία δεν ταυτίζεται στο σύνολό της με το κράτος που την ελέγχει! Ακριβώς γι’ αυτό έγιναν εφικτές (είτε με επαναστατικές διαδικασίες είτε με ριζικές μεταρρυθμίσεις) οι αλλαγές στη συγκρότηση της μορφής κράτος. Άλλοτε το κράτος ταυτιζόταν με τον αυτοκράτορα ή με τον βασιλιά και το παλάτι. Άλλοτε, πάλι, ταυτιζόταν με την θρησκευτική εξουσία (που διέθετε και αστυνομίες, και δικαστήρια, και στρατούς). «Το κράτος είμαι εγώ» έλεγε ο γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΔ – αλλά η «συνέχεια του κράτους» ατύχησε όταν ο Λουδοβίκος ο ΙΣΤ έχασε το κεφάλι του το 1793, στη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης. «Το κράτος είστε εσείς» είπε ο Μητσοτάκης ο Α στους μπάτσους· κι έτσι αναπτύχθηκε ακόμα περισσότερο το οργανωμένο έγκλημα στα μέρη μας…

Αυτά είναι κοινότοπα. Πρέπει να τα θυμίσουμε ωστόσο επειδή βρίσκεται σε εξέλιξη μια διεθνής εκστρατεία απ’ το ισραηλινό καθεστώς και τους συμμάχους του στον πρώτο κόσμο, να απαγορευτεί οποιαδήποτε κριτική εναντίον του (άρα και η υποστήριξη των αγώνων των παλαιστινίων) βαφτιζόμενη σαν αντισημιτισμός!! Σ’ αυτήν την εκστρατεία από χθες, επίσημα, μπαίνει και το ελληνικό κράτος. (Θα επανέλθουμε στη συνέχεια σ’ αυτό).

Ο ίδιος ο όρος «σημίτης», σαν προσδιορισμός ανθρώπινης φυλής, είναι ρατσιστικός· ευρωπαϊκή ρατσιστική κατασκευή του 19ου αιώνα, εναντίον των εβραίων (όσες / όσοι έρθουν στην σημερινή εκδήλωση του εγχειρήματος «Παρασκευές για την Παλαιστίνη» θα μάθουν το γιατί). Σε κάθε περίπτωση: αντι-εβραϊσμός, σαν ρατσιστική απόρριψη πληθυσμών με συγκεκριμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις, υπήρξε. Και υπάρχει ακόμα. Προέρχεται πάντα απ’ τις λευκές, χριστιανικές, ρατσιστικές, μισανθρωπικές, κανιβαλικές συνομαδώσεις των πρωτοκοσμικών κοινωνιών. Κάθε κομμουνιστής, αναρχικός, σοσιαλιστής είναι de facto εχθρός του αντι-εβραϊσμού. Όπως είναι εχθρός κάθε άλλης διάκρισης με κριτήρια φυλής, φύλου, τάξης, θρησκείας, ηλικίας, σεξουαλικότητας ή οτιδήποτε άλλο παράγει η φασιστική σαπίλα. Αλλιώς, αν δεν είναι έτσι αντίθετος, είναι κοινός απατεώνας!

Τελεία και παύλα!!!

Η αιώνια λιακάδα ενός τενεκέ

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Την προσωποποίηση την έχουμε για την ειρωνεία μας· ή, απλά, για να συνενοούμαστε. Όμως δεν είναι όλα για γέλια.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός δικαιολόγησε απόλυτα το παρατσούκλι «τενεκεδένιος» που του έχουμε αποδώσει όταν, μιλώντας τις προάλλες στο συνέδριο των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, δήλωσε ότι τον Ιούλη του 2015, «… με καθαρό μυαλό εκτίμησα οτι … η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακουγόταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ…» Και είναι δίκαιος (και ήπιος) ο χαρακτηρισμός «τενεκές» επειδή αυτό το άτομο δεν έχει ούτε μισό γραμμάριο αξιοπρέπειας: είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, προκειμένου να πλασσαριστεί σαν οτιδήποτε· ανάλογα με το κοινό του. Είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, παριστάνοντας τον «ήρωα»… Και μάλιστα την ιστορία μόλις πριν 3,5 χρόνια. (Τα είπε αυτά στους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Νόμισε ο δύστυχος ότι δεν ξέρουν με το νι-και-με-το-σίγμα τι εστί ελλαδιστάν… Τους πέρασε για ψηφοφόρους στα Πάνω Τραμπάκουλα….)

Όχι λοιπόν! Ο τενεκεδένιος (και ολόκληρος ο φαιορόζ κυβερνητικός συνασπισμός του, όλα τα στελέχη της Κουμουνδούρου και των αδελφών ψεκασμένων, όλα τα μέλη των κομμάτων τους και οι ψηφοφόροι τους, αλλά και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, απ’ τους φασίστες ως την άκρα αριστέρα) ανήκαν ως και τον Ιούλη του 2015 στο εθνικό «κόμμα της δραχμής»! Ο τενεκεδένιος ήταν ο σημαιοφόρος του μαζικού, εθνικού μπλοκ, υπηρετώντας την διαταξική συμμαχία των λούμπεν αφεντικών με την μεγάλη μάζα των λούμπεν μικροαστών (ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού άπαντες). Απ’ τους φαρμακοβιομήχανους μέχρι τους μικρομεσαίους ξενοδόχους, απ’ τα αγροτοαφεντικά μέχρι τους εμπόρους και τους βιοτέχνες, απ’ τον «λαό των αγανακτισμένων» μέχρι το παπαδαριό και διάφορους διάσημους οικονομολόγους του σκοινιού και του παλουκιού, όλοι ως τον Ιούλη του 2015 ορκίζονταν στην «εθνική απελευθέρωση» του «εθνικού νομίσματος». Στο κάτω κάτω είχαν ψηφίσει υπέρ της «εξόδου» σ’ εκείνο το δημοψήφισμα που ο τενεκεδένιος και η κυβέρνησή του τους κάλεσαν να ψηφίσαν «όχι» («όχι» στον αέρα, στα ξεκούδουνα, «όχι λάστιχο», αφού δεν υπήρχε συγκεκριμένο και πραγματικό ερώτημα…) – αφήνοντας άλλους στη χαρά των συμφερόντων τους και άλλους στα σκοτάδια της βλακείας τους, ενωμένους ωστόσο μέσα στην «εθνική υπερηφάνεια της δραχμής»… Ενόσω, οι πιο πονηροί ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, είχαν αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, και είχαν μεταφέρει τα ευρώ τους, για σωτηρία και αυγάτισμα, σε εκτός συνόρων parking…

Κανένα «καθαρό μυαλό» δεν είχε ο τενεκεδένιος όταν πήγε να κάνει τον τελικό εκβιασμό του (όπως νόμιζε) στην ευρωζώνη! Κι αν μετά από 17 ώρες δεν ολοκλήρωσε την αποστολή του, αν βούλιαξε στις «αυταπάτες» του (δεν είναι λόγος αυτός για να σχολάσει πολιτικός; προπονητής στη μπάλα θα σχόλαγε πάντως!) κι αν δεν έκανε το σάλτο μορτάλε, αυτό συνέβη για έναν και μόνο έναν λόγο. Επειδή αυτοί οι καταραμένοι τεχνοκράτες της ευρωζώνης και ο ακόμα πιο καταραμένος Σόιμπλε, του έδωσαν να διαβάσει την περίληψη των μέτρων που θα έπρεπε να πάρει, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ανακοίνωνε την «εθνική νομισματική απελευθέρωση». Προσοχή: την περίληψη του έδωσαν να διαβάσει, τον «πίνακα περιεχομένων», όχι τον τόμο με το αναλυτικό σχέδιο στο σύνολό του… Γιατί αν του έδιναν ολόκληρο τον τόμο ήταν ικανός να τον πετάξει στην άκρη· ή να αρχίσει να τσιρίζει “με εκβιάζουν – με εκβιάζουν!!!” Τον τόμο τον κλείδωσαν σ’ ένα ντουλάπι, in case of emergency…

Τότε και μόνον τότε ο τενεκεδένιος συνειδητοποίησε κατά κάποιον τρόπο τι σήμαιναν πρακτικά οι παπαριές που ο ίδιος, οι πολιτικές του παρέες και ο λαός τους αναμασούσαν τα προηγούμενα «αντιμνημονιακά» χρόνια. Συνειδητοποίησε, για παράδειγμα, ότι δεν το άντεχε να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους για να φυλάει τα μαγαζιά απ’ τις λεηλασίες… (ανάμεσα σε πολλά άλλα…)· λεηλασίες που θα έκαναν το blackout στη Ν. Υόρκη τον Ιούλη του 1977 να μοιάζει με παιδική χαρά…

Γι’ αυτό έκανε πίσω, όντας σε πλήρη σύγχυση λόγω χεσίματος / ματαίωσης… Κανένα «καθαρό μυαλό» και κανένας «ήρωας της καθαρής σκέψης» δεν ήταν ή είναι στην καρέκλα της κεντρικής πολιτικής βιτρίνας στην Αθήνα. Είναι ένα άτομο τόσο ρηχό, μια ομιλούσα κεφαλή τόσο επιδερμική από «πολιτική άποψη» (μιλάμε για την πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) ώστε είναι ικανή να πει μεν τα πάντα – κάνοντας δε εκείνα που της υποδεικνύουν τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Δεν έχουμε καμμία αυταπάτη για το ποιόν των πολιτικών βιτρινών. Τωρινών, προηγούμενων, επόμενων. Ωστόσο η παραχάραξη της ιστορίας είναι αιτία πολέμου, πολύ πιο σημαντική (για εμάς) απ’ τις άερα κάερα υποσχέσεις!

Η ιστορία που θέλει να φέρει στα μέτρα του ο τενεκεδένιος είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαριά για να την κάνει πατσαβούρα. Ας κάνει τέτοιο το αυστηρά προσωπικό του βιογραφικό· τα υπόλοιπα δεν είναι ιδιοκτησία του.

(Συγχωρείστε μας. Η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας έχει όρια – ή δεν έχει. Όταν η παπαριά που θα πει ο «άρχοντας» σήμερα είναι αυτή που, απλά, προορίζεται να αντικαταστήσει την παπαριά που είπε χτες ή προχτές, η τεχνική της εξουσίας είναι ήδη στο στάδιο του ψοφιοκουναβισμού. Που είναι το προτελευταίο πριν την ωμή επιβολή της βίαιης σωστής πραγματικότητας της όποιας εξουσίας, μέσα απ’ το φάσμα των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων» που μαστορεύουν οι τσατσορούφιανοί της..

Η παραγραφή / πλαστογράφηση της ιστορίας ήταν, πάντα, το έσχατο σήμα κινδύνου…)

 

Οι terminators διαθέτουν ειδικούς δημόσιων σχέσεων

Δευτέρα 5 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2002 ο Muhammad Shahid Alam, πακιστανικής καταγωγής, καθηγήτης οικονομικών στο Northeastern university στη Βοστώνη (με ειδικότητα την ιστορία των ρατσιστικών οικονομικών πολιτικών των δυτικών κρατών στις αποικίες τους…) έγραψε ένα άρθρο στο γνωστό αμερικανικό αριστερό site CounterPunch, όπου σημείωνε ότι ένα ακαδημαϊκό / πανεπιστημιακό μπουκοτάζ στο ισραηλινό κράτος θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση των βίαιων αντιδράσεων απ’ την μεριά των παλαιστίνιων. “Όταν οι νεαροί παλαιστίνιοι μάθουν ότι τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου … στέκονται στο πλευρό τους” έγραψε “αυτό θα τους πείσει πως δεν είναι μόνοι τους· κι όταν σιγουρευτούν ότι έτσι συμβαίνει, μπορεί να πεισθούν να αναθεωρήσουν τις ενέργειές τους που τις καθοδηγεί η απελπισία”.

Ένα μήνα μετά η καθεστωτική ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post έκανε αναφορά στο άρθρο του Alam κάτω απ’ τον τίτλο «Καθηγητής αμερικανικού πανεπιστημίου δικαιολογεί τις παλαιστινιακές τρομοκρατικές επιθέσεις». Ήταν διαστρέβλωση – σέντρα. Δυο μέρες μετά η αμερικανική Boston Herald έπιασε την κεφαλιά σε κενή εστία, προσθέτοντας την δική της «πινελιά» κάτω απ’ τον τίτλο: «Καθηγητής προκαλεί σοκ στο πανεπιστήμιο Northeastern υπερασπιζόμενους τους βομβιστές αυτοκτονίας».

Η διαστρέβλωση, η παραχάραξη, η συκοφαντία, η συσκότιση, η παραπληροφόρηση είναι στάνταρ εξοπλισμός της δημαγωγίας των αφεντικών και των εξουσιαστικών μηχανισμών τους (είτε σαν κράτη, είτε σαν μήντια, είτε όπως αλλιώς) – το ισραηλινό κράτος δεν είναι εξαίρεση. Μπορεί ο Γκαίμπελς να έμεινε στην ιστορία σαν ειδικός της ναζιστικής προπαγάνδας, όμως τα βασικά στοιχεία της μετατροπής του άσπρου σε μαύρο θα πρέπει να αναζητηθούν πολύ νωρίτερα. Στις θρησκείες και στις καθημερινές πρακτικές των αξιωματούχων τους· σίγουρα του χριστιανισμού.

Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, το πόσο έχουν εμπλουτιστεί αυτές οι τακτικές χάρη στα «νέα μέσα» (από internet και μετά). Θα ήταν ηλίθιο να πιστεύει κανείς ότι ο κυβερνοχώρος είναι ο «άλλος κόσμος όπου η αλήθεια βασιλεύει». Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην απέναντι μεριά. Στο πως και κάτω από ποιές συνθήκες τα καθεστωτικά ψέμματα βρίσκουν πρόθυμους αποδέκτες.

Παρά τις μόνιμες προσπάθειες των τεχνικών της όποιας εξουσίας (θρησκευτικής, πολιτικής, επιχειρηματικής) για να εξαφανίσουν κάθε αμφισβήτηση των «αληθειών» τους, η ιστορία του είδους μας αποδεικνύει ότι ποτέ δεν τα κατάφερναν. Ακόμα κι όταν ένοιωθαν σίγουροι ότι πέτυχαν. Η αμφισβήτηση θα μπορούσε να είναι ένα «στατιστικό ατύχημα» που διορθώνεται με την φυσική εξόντωση (ή το συστηματικό προβοκάρισμα) των αμφισβητιών. Προκύπτει όμως ότι η αμφισβήτηση των όποιων καθεστωτικών «αληθειών» δεν είναι ούτε ατομικό βίτσιο ούτε γενετική ανωμαλία. Είναι, μάλλον, το φυσιολογικό αποτέλεσμα της σκέψης (και της παρατήρησης) που είναι τόσο σύνθετες όσο η πραγματικότητα που τις περιβάλλει. Κι αυτήν την συνθετική ικανότητα της κριτικής την προκαλεί η ίδια η συνθετότητα της πραγματικότητας.

Συνεπώς, το στοίχημα των ειδικών της παραπλάνησης / αποπλάνησης δεν είναι απλά να γίνονται πιστευτά τα ψέμματά τους. Είναι, κυρίως, το να κρατούν μαζικά τους υποτελείς τους σε νηπιακή κατάσταση, από διανοητική, συναισθηματική και ηθική άποψη. Η επιτυχία των καθεστωτικών ψεμμάτων δεν έγκειται σ’ αυτά καθεαυτά· αλλά στη γενική διανοητική νωθρότητα, στην καλλιέργεια εξαρτημένων ανακλαστικών και συγκινησιακής πανούκλας – στο σύνολο της καθημερινής ζωής. Στην τελική, η πληθωρική και οργανωμένη παραγωγή σύγχισης («υπερπληροφοριακό βομβαρδισμό» ονόμασαν αυτήν την καθεστωτική τακτική κάποιοι πριν μερικές δεκαετίες, και ήταν εξαιρετικά εύστοχοι) μπορεί να δημιουργεί εκείνη την ομίχλη όπου κάθε κακούργος φαίνεται άγιος.

Μπορεί να αντιμετωπιστεί η τόσο σύνθετη (αν και εξαιρετικά απλή στον πυρήνα της) χειραγώγηση της σκέψης; Ναι, μπορεί. Το πρώτο σχολείο που πρέπει να περάσει είναι αυτό της αυτο-αμφισβήτησης. Δηλαδή του τακτικού ελέγχου των όποιων συμπερασμάτων της, όχι από εξωτερική πίεση (όπου ο εγωϊσμός φτιάχνει θωρακίσεις) αλλά μάλλον σαν αυτο-έλεγχος. Αν υποστηρίζεις το «α» μπορείς να αντιμετωπίσεις το «-α» σε μια τίμια «εσωτερική» διανοητική αναμέτρηση όπου δεν θα κάνεις χάρες στο «α» σου;

Οι ειδικοί των δημόσιων σχέσεων είναι από πρακτική άποψη προαγωγοί του παραληρήματος. Η αντιμετώπιση του πυρετού των ταυτολογιών τους είναι ευκολότερη απ’ ότι φαίνεται· αλλά χρειάζεται πείσμα και ετοιμότητα να ξεφορτώνεται κανείς την διανοητική, συναισθηματική και ηθική σαβούρα που ως χτες τον είχαν πείσει ότι είναι η περιουσία του.