Tag: ρωσία

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 2

Τρίτη 5 Ιούνη. Υπάρχουν, πάντως, και χειρότερα, που χωρίς να βγάλουν «πρωτοσέλιδα» πιστοποιούν πολλά. Όπως, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο να γίνει συνάντηση του Kim με τον Putin πριν απ’ το ραντεβού του δεύτερου με το ψόφιου κουνάβι· ίσως (λένε κάποιοι) στην σύνοδο του SCO στο Qingdao της κίνας, στις 9 και 10 Ιούνη. Σε μια τέτοια περίπτωση αυτή η σύνοδος του «οργανισμού της Σαγκάης» θα κρατήσει μια θέση στην ιστορία…

Ωστόσο, και χωρίς αυτό το ενδεχόμενο, οι τεκτονικές πλάκες στον δυτικό ειρηνικό κινούνται σταθερά. Δύο μέρες πριν συνοδεύσει τον Lavrov στην Πγιονγκγιάνγκ, στις 29 Μάη, ο ρώσος υφ.υπ.εξ. Igor Morgulov πήγε στο Πεκίνο. Και απο εκεί έκανε κάποιες δηλώσεις που έδωσαν το περίγραμμα της δουλειάς στην Πγιονγκγιάνγκ· και προφανώς θύμωσαν ακόμα περισσότερο την Ουάσιγκτον:

…Θέλω να πω…. για την ιδέα της ζώνης του Ινδο-Ειρηνικού, που προωθούν οι ηπα και η ιαπωνία. Στην πράξη είναι σχεδιασμένη για να μοιράσει τις χώρες της περιοχής σε φίλους και εχθρούς… Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν την ακριβώς αντίθετη άποψη. Είναι αντίθετες στην δημιουργία μπλοκ και πιστεύουν ότι μια αποτελεσματική και εκτεταμένη απάντηση στις απειλές ασφάλειας στον ασιατικό Ειρηνικό πρέπει να περιλαμβάνει μια αποτελεσματική στρατιωτική και πολιτική αποτροπή, και ενιαίους κανόνες του παιχνιδιού… Αυτή η αρχιτεκτονική πρέπει να βασίζεται στις παγκόσμιες αρχές της αδιαίρετης ασφάλειας και της υπεροχής της διεθνούς νομοθεσίας, καθώς και στην μη χρήση ή την απειλή βίας…

Όχι πως είχαμε αμφιβολίες. Όμως έχει την αξία του το γεγονός ότι αυτά λέγονται ανοικτά: Μόσχα, Πεκίνο, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ (κατ’ αρχήν) δεν πάνε στη Σιγκαπούρη απλά για να ταΐσουν την ματαιοδοξία μιας πολιτικής βιτρίνας που εκπροσωπεί το σχέδιο «έχω ένα σφυρί οπότε όλα τα θέματα είναι πρόκες».

Τα γεγονότα έχουν ήδη μια πυκνότητα, ειδικά εφόσον μιλάμε για το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Η μέχρι τώρα, και για σχεδόν ένα 6μηνο, βραχυκύκλωση του αμερικανικού μιλιταριστικού σχεδιασμού με κέντρο την κορεατική χερσόνησο και τα πέριξ, είναι πετυχημένη. Αλλά δεν είναι αυτό το «τέλος του έργου». Το αμερικανικό πεντάγωνο προσπαθεί να κρατήσει «ψηλά την ένταση» στη νότια θάλασσα της κίνας. Για να το πούμε διαφορετικά: το «θαλάσσιο μέτωπο» έχει μεγάλο εύρος, αν και όχι παντού τις ίδιες ευκολίες για τις ηπα.

Γι’ αυτό ο Mοrgulov θέωρησε σωστό να θυμηθεί το αμερικανικό σχέδιο “ινδο-ειρηνικός”…

Τα άλλα hub…

Δευτέρα 4 Ιούνη. Αφού το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «φτιάχνεται» με το να πιστεύει ότι θα γίνει (φιλοαμερικανικό) «πέρασμα» αγωγών φυσικού αερίου (ο θρυλικός east med, ισραήλ – ελλάδα κλπ, εδώ είστε και εδώ είμαστε, θα αποδειχθεί ένας ακόμα “Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη”!) είναι λογικό ότι τα κακά νέα εξαφανίζονται με (δημαγωγική) χάρη. Δηλαδή: χωρίς ίχνη…

Η Σόφια συμφώνησε με την Μόσχα (σε πανηγυρικές δηλώσεις του βούλγαρου πρωθ. Boyko Borissov και του Putin στις 30 Μάη) για την κατασκευή ενός δεύτερου σκέλους του turkstream, που θα περνάει απ’ την τουρκία στη βουλγαρία, και από εκεί θα συνεχίζει σε διάφορα κράτη νότια του Δούναβη· έως και την κεντρικη Ευρώπη. Σύμφωνα με τον Putin το πρώτο σκέλος του turkstream, που θα αφορά την τουρκική αγορά, είναι έτοιμο· και ο turkstream2 είναι μισοέτοιμος. Έτοιμες είναι και οι βουλγαρικές εγκαταστάσεις διανομής στη Βάρνα.

Την κατασκευή αυτού του turkstream2 την εγκρίνει και η ε.ε. – άλλωστε ο Borissov, ως τα τέλη Ιούνη, εκτελεί χρέη “προέδρου” της. Την εγκρίνει επίσης και ο Erdogan – γιατί όχι;

Το ελλαδιστάν έχει αποφασίσει με ποιους θα πάει (και σ’ αυτό το θέμα) – αλλά το ζήτημα (που είναι βασικό στοιχείο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου) χοντραίνει. Όχι μόνο επειδή η ευρωπαϊκή απάντηση στις αμερικανικές απειλές για τον southstream2 (ρωσία – γερμανία μέσω Βαλτικής) είναι ένας ακόμα αγωγός ρωσικού φυσικού αερίου. Αλλά επειδή επιπλέον, ένα μέρος των υποδομών (τα «χωματουργικά έργα» συγκεκριμένα) της διαδρομής του turkstream2 μπορεί μελλοντικά να εξυπηρετήσει την κατασκευή ενός ακόμα αγωγού, αυτή τη φορά με το ιρανικό ή/και το καταριανό αέριο.

Προφανώς η κατασκευή αυτού του αγωγού είναι ακόμα στα χαρτιά… Ωστόσο, το ότι το βουλγαρικό κράτος, ύστερα από αμφιταλαντεύσεις, φαίνεται αποφασισμένο να γίνει «δρόμος για απαγορευμένα (απ’ τις ηπα) γκάζια», σε συνέχεια του τουρκικού σκέλους, δεν θα πρέπει να αρέσει καθόλου στους έλληνες πατριώτες…

Ε; Τι λένε οι εθνικές ύαινες;

Τώρα δεν μ’ αρέσει!

Κυριακή 3 Ιούνη. Είπε κι άλλα στην ίδια συνέντευξη τύπου, μετά την συνάντησή του με τον Kim Yong-chol. Στοιβαρό ηγέτη δεν τον λες, όμως απ’ την άλλη τι έχουν στο μυαλό τους οι σωματοφύλακες πίσω απ’ την πλάτη του παλιάτσου;

Ιδού, πάντως, το μεγαλείο του ανδρός (σύμμαχου εκλεκτού της Αθήνας, για να μην ξεχνιόμαστε):

…Δεν μου αρέσει η ρωσική συνάντηση χθες, τι σκοπό είχε; [Αναφέρεται στην επίσκεψη του Lavrov στην Πγιονγκγιάνγκ…] Αλλά μπορεί να ήταν μια θετική συνάντηση. Αν ήταν θετική συνάντηση την αγαπώ [ακριβής έκφραση: I love it]. Αν ήταν μια αρνητική συνάντηση, δεν χαίρομαι. Και θα μπορούσε να είναι πολύ καλά μια θετική συνάντηση…

Για προπονητής στην ελληνική τρίτη κατηγορία θα ήταν προβληματικός ο ψοφιοκούναβος. Αλλά για πρόεδρος των ηπα μια χαρά είναι: εκεί, οι του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, φαίνεται ότι γουστάρουν.

(Υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες των δύο κορεών συναντήθηκαν ξανά προχθές, στις 1 Ιούνη. Αλλά αυτό έχει γίνει ρουτίνα πια. Είναι το γνωστό θέμα που απασχολεί: το χρώμα για τα καλτσάκια των αθλητριών για τους χειμερινούς ολυμπιακούς – που έγιναν… Ή, ίσως το χρώμα για τα καλτσάκια του Kim στη συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι… )

(φωτογραφία: Έχουν, όμως, ένα ύφος…)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Παρασκευή 1 Ιούνη. Εκτός απ’ την επίσημη πρόκληση να επισκεφτεί την Μόσχα (το είπαμε: ο little rocket man είναι περιζήτητος!) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov είχε και κάτι ακόμα να κάνει απ’ την Πγιονγκγιάνγκ χτες. Την υπενθύμιση ότι δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα με τις ηπα όσο ισχύουν οι κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας.

Ευτυχώς – η ασταμάτητη μηχανή είχε αρχίσει να αναρωτιέται μήπως έχουν αρθεί… Να, λοιπόν, κάτι που θα μπορούσε να κάνει το ψόφιο κουνάβι αν, τελικά, γίνει το ραντεβού του με την ιστορία (δηλαδή με τον Kim): σε ένδειξη καλής αμερικανικής θέλησης (το είδος σπανίζει…) να ζητήσει απ’ τον οηε την άρση διάφορων κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτό, μαζί με τον περιορισμό των στρατιωτικών γυμνασίων, θα ήταν το «πάτσι» με τις κινήσεις που έχει κάνει ήδη το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Αλλά φαίνεται σαν fiction. Το ψόφιο κουνάβι θα ήθελε το «νόμπελ κορυφαίου μονομάχου» απλά και μόνο μπαίνοντας στο Κολοσσαίο – χωρίς μάχη. Οι “σωματοφύλακές” του δεν θέλουν νόμπελ· θέλουν αίμα. Απ’ την άλλη η στρατηγική των δύο κορεών (και όχι μόνο) εδράζεται σ’ αυτό: στο ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να μένει στον πάγκο των διευθετήσεων, χωρίς όμως να έχει φάει κόκκινη κάρτα και να βρίζει απ’ τα αποδυτήρια.

Παρακαλουθούμε και διδασκόμαστε…

Step by step

Πέμπτη 31 Μάη. Καθ’ οδόν προς την Πγιονγκγιάνγκ (θα βρίσκεται σήμερα) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν έχασε την ευκαιρία (χτες) να θυμήσει κάτι που στην Ουάσιγκτον θα προτιμούσαν να ξεχαστεί. Ότι, δηλαδή, οι κινήσεις που έχει κάνει ως τώρα το βορειοκορεατικό καθεστώς (σε συνεργασία και συνεννόηση με την Σεούλ) περιλαμβάνονται στο σχέδιο που πέρυσι το φθινόπωρο είχαν καταθέσει από κοινού Μόσχα και Πεκίνο (call me «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») για να το δεχτούν μεν Παρίσι και Βερολίνο, να το απορρίψει δε μετά βδελυγμίας η Ουάσιγκτον: την επίλυση βήμα – βήμα.

Εκείνο το σχέδιο πρότεινε σαν πρώτη φάση το «διπλό πάγωμα». Η βόρεια κορέα θα πάγωνε τις δοκιμές πυρηνικών και βαλιστικών πυραύλων, και οι ηπα με τη νότια κορέα θα πάγωναν τις στρατιωτικές τους ασκήσεις. Αυτό που έχει συμβεί ως τώρα είναι ότι η μεν Πγιονγκγιάνγκ προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, δηλαδή εκτός απ’ το «πάγωμα» κατέστρεψε και τις εγκαταστάσεις πυρηνικών δοκιμών της, ενώ η «άλλη μεριά», κυρίως οι ηπα, είναι δύο βήματα πίσω: έχουν μετριάσει το μέγεθος και την διάρκεια της επίδειξης στρατιωτικής δύναμης μόνο επειδή το απαιτεί η Σεούλ…

Επιμένει ο Lavrov: Θα χρειαστούν βήμα – το – βήμα ενέργειες, συνέπεια και υπομονή… Η αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου θα πρέπει να υποστηριχτεί από μηχανισμούς εξασφάλισης της ειρήνης και της σταθερότητας στην βορειοανατολική Ασία.

Η Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το περσινό σχέδιο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, χρωστάει – λοιπόν… Φυσικά δεν είναι ένα σχέδιο “αμερικανικής αναγνώρισης” – όμως ο, ας πούμε, μισός πλανήτης το έχει υπόψη του… Και, για να μην χαθεί κανείς, ο κυρ Lavrov είναι ένας ακόμα (εκτός απ’ τον κυρ Moon…) που μιλάει για «αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου»· όχι για «αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας» μόνο…

Για να συμπληρώσει, προς γνώση κάθε ενδιαφερόμενου:

Στην τελική φάση της διαδικασίας, πολυμερείς συζητήσεις που θα εμπλέκουν και τα 6 κράτη [βόρεια και νότια κορέα, ρωσία, κίνα, ιαπωνία, ηπα] θα είναι απαραίτητες, όπως προέβλεπε ο οδικός χάρτης Ρωσίας – Κίνας.

Εννοεί το περσινό σχέδιο… Βρε επιμονή!…

Συρία 2

Τετάρτη 30 Μάη. Προκύπτει μεν «ειδησειογραφικά» μένει ωστόσο να αποδειχθεί κάτι που είχε υπαινιχτεί η ασταμάτητη μηχανή: ότι το Τελ Αβίβ έχει αναγκαστεί (απ’ την Μόσχα) να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα χάσει τα προγεφυρώματά του (στους αντικαθεστωτικούς εκεί δηλαδή) δίπλα απ’ τα υψώματα του Γκολάν, στην Dara’a. Και ότι ο συριακός στρατός «έχει δικαίωμα» να ανακαταλάβει κι αυτήν την ζώνη.

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν δεσμεύεται απ’ αυτό deal. Συνεπώς ο “συμβιβασμός” του Τελ Αβίβ είναι τρικ. Η στάση της Ουάσιγκτον (για λογαριασμό του Τελ Αβίβ) είναι άλλος λογαριασμός.

Όσο για τον ιρανικό στρατό ή τους υποστηριζόμενους απ’ την Τεχεράνη μισθοφόρους στη συρία, αυτοί δεν έχουν λόγο (προς το παρόν) να φτάσουν φανερά σε απόσταση βολής απ’ τα κατεχόμενα παράνομα απ’ το ισραήλ συριακά υψώματα. Δεν είναι αυτός ο κύριος στόχος της Τεχεράνης. Ο κύριος στόχος της είναι η άμεση συνάφεια με τον λίβανο (και την Χεζμπ’ αλλάχ). Κι αυτό είναι αδύνατο να το εμποδίσει το μιλιταριστικό Τελ Αβίβ, χωρίς έναν all out πόλεμο (που οι πιο φασίστες ισραηλινοί θα εύχονταν) – με εξαιρετικά αμφίβολα αποτελέσματα.

Θεία Λίτσα πότε θα γκαζώσεις;

Τετάρτη 30 Μάη. Δυστυχώς η βαθιά ελληνική ψυχή στο προπαγανδιστικό σκέλος της (η ακόμα εξαφανισμένη και αγνοούμενη θεία Λίτσα έχει πολλά σκέλη… Είναι σαρανταποδαρούσα!) κοιτάει ακόμα βόρεια.

Αλλά το «δώσε πόνο» δεν είναι στο «όνομά της..» Αυτό το θέμα έχει λήξει, και απλά η Αθήνα να συνεχίσει να έχει μεγάλα αυτιά και μουστάκια, δηλαδή να παριστάνει τον κούνελο. Εκεί που στ’ αλήθεια πονάει η πατρίς είναι στα «οικόπεδα» της ανατολικής Μεσογείου.

Όλο το σχέδιο, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλοφυούς «περικύκλωσης της Μεσογείου» είχε σαν προϋπόθεση εκτός από ένα – δύο – τρία αμερικανικά αεροπλανοφόρα (άντε και ένα αγγλικό) στην περιοχή, και το εξής: ποτέ να μην ανοίξουν παραγωγικές γεωτρήσεις στα λιβανέζικα και στα συριακά θαλάσσια οικόπεδα, τα οποία (λένε οι ειδικοί) υπόσχονται πολλά σε φσσσσςςςςςςςς! Γκάζι δηλαδή, να σνιφάρεις, να γουστάρεις!!!

Αν αρχίσει τέτοιο αντι-αμερικάνιο φσσσσσςςςςς, θα μπλέξουν οι σωλήνες! Πιο σωστά, το πράγμα έχει ήδη μπλέξει σε σχέση με τότε που αυτά τα όνειρα είχαν την μορφή χαρτών στις μασχάλες του ογκόλιθου έλληνα υπ.εξ. Nick the greek, που έτρεχε στην φρεσκο-ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πείσει για την «ελληνική στρατηγική» όποιον δεχόταν να αφιερώσει κανά μισάωρο… Έχει μπλέξει το πράγμα σε σχέση με τις φαντασιώσεις των αρχών του 2017.

Σημάδι σοβαρό του μπλεξίματος είναι ότι το ρωσικό πολεμικό ναυτικό (κοίτα κάτι πράγματα!) ανακοίνωσε πρόσφατα μόνιμες περιπολίες, 24/7, στα ανοικτά των συριακών ακτών (γιατί διάολε;). Και η Άγκυρα ετοιμάζεται να εδραιωθεί σ’ αυτό που θεωρεί (και δικαιούται) σαν δική της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο· κάτι που παρά τις ελληνικές φαντασιώσεις δεν θα της το αμφισβητήσει κανένα αεροπλανοφόρο.

Όχι, δεν έχει βουλιάζει το ελληνικό κεφάλαιο!!! Μάλλον το αντίθετο: οι έλληνες γκαζάδες εφοπλιστές έχουν κάνει τα deal τους, πίσω απ’ τα εθνικά παραμύθια για μαζική κατανάλωση, με “σκλαβωμένα οικόπεδα” και “εθνικούς σωλήνες”. Εκείνο που θα βουλιάξει αργά ή γρήγορα είναι η «υλική βάση» της ελληνική κρατικής / παρακρατικής εθνική ρητορικής – δικαιολόγησης του άξονα Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ, ο θρυλικός «αγωγός» δηλαδή. Και δεν θα βουλιάξει στη θέση του· θα βουλιάξει σαν ιδέα.

Επειδή όμως εκτός από μια χούφτα αυτόνομους εργάτες και μια μικρή αριστερίστικη ομάδα κανείς άλλος δεν ασχολείται με το θέμα, ακόμα και χωρίς σωλήνα το παραμύθι θα συνεχίσει· χωρίς υλική βάση. Σιγά τώρα!!!

Πως θα ήταν η «κόκκινη μηλιά» αν ήταν «μπλε γκαζιά»;

Σύμφωνα και συμμαχίες

Τρίτη 29 Μάη. Το «σύμφωνο της Σαγκάης» (SCO) δεν έχει στον δυτικό κόσμο την αίγλη του άλλοτε «συμφώνου της Βαρσοβίας». Ωστόσο στην ερχόμενη σύνοδο του (18η κατά σειρά), στις 9 και 10 Ιούνη, στην παραλιακή κινεζική πόλη Qingdao, ίσως γίνει πιο αισθητό· τουλάχιστον απ’ την άποψη της δυτικής δημοσιογραφίας / δημαγωγίας.

Ρωσία, κίνα, καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν, ινδία και πακιστάν: δεν είναι βέβαια μια συμπαγής συμμαχία (με δεδομένες, κυρίως, τις αντιθέσεις ινδίας και πακιστάν)· όμως είναι μια καλή «ομπρέλλα» σε καιρούς «μεταβατικούς» σε ότι αφορά την μοιρασιά του πλανήτη.

Υπάρχει ένα μέλος / παρατηρητής που έχει κάνει αίτηση πλήρους ένταξης εδώ και 10 χρόνια: το ιράν. Η αίτηση είχε παγώσει επειδή βρισκόταν υπό καθεστώς κυρώσεων του οηε. Όμως μετά την απόσυρση της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά, και ενώπιον των κλιμακούμενων απειλών εναντίον της Τεχεράνης απ’ την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ), η ιρανική αίτηση πρόκειται να επανεξεταστεί σε δέκα μέρες. Πεκίνο και Μόσχα έχουν δηλώσει ήδη ότι είναι υπέρ της ένταξης του ιράν στον sco σαν πλήρες μέλος. Που σημαίνει: και στρατιωτικός σύμμαχος με την ρωσία και την κίνα... (Ακόμα κι αν δεν γίνει σε λίγες ημέρες, είναι σίγουρο ότι θα γίνει σύντομα…)

Δεν είναι μόνο γεωπολιτικοί οι λόγοι. Είναι και οικονομικοί. Κινεζικές και ρωσικές εταιρείες έχουν αναλάβει μεγάλες δουλειές στο ιράν, και θα πάρουν κι άλλες αν διάφορες ευρωπαϊκές αναγκαστούν να αποχωρήσουν λόγω των αμερικανικών απειλών. Για το Πεκίνο η ιρανική επικράτεια είναι σημαντική για το σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού»· και η πρακτική συμμαχία Τεχεράνης / Βαγδάτης / Δαμασκού / Μόσχας / Άγκυρας που έχει σκοπό να εξασφαλίσει τον έλεγχο μιας μεγάλης ζώνης της μέσης Ανατολής ως και την ανατολική Μεσόγειο ενδιαφέρει ιδιαίτερα όχι μόνο τα μέλη αυτής της συμμαχίας αλλά και τον κινεζικό καπιταλισμό.

Έχει το ενδιαφέρον του: η Δαμασκός έχει καθεστώς παρατηρητή στο «σύμφωνο της Σαγκάης»… Όπως και η Άγκυρα…

Μπίζνες και συμμαχίες

Τρίτη 29 Μάη. Η ε.ε. (δια της σκιώδους υπ.εξ. της Mogherini) ορκίζεται πως όχι μόνο θα συνεχίσει να τηρεί την συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, αλλά και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει τις μπίζνες των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στο ιράν.

Ίσως δεν καταφέρει πολλά, στο βαθμό που οι θιγόμενες εταιρείες έχουν μεγάλες δουλειές και στις ηπα. Όμως φαίνεται ότι η ε.ε. ή έστω αρκετά κράτη μέλη της, ειδικά της ευρωζώνης, είναι αναγκασμένα να βρουν εναλλακτικές χρηματοπιστωτικές διαδικασίες για να παρακάμπτουν αυτό που είναι ξεκαθάρα και οριστικά το τελευταίο αμερικανικό όπλο πριν τις βόμβες: τις «οικονομικές κυρώσεις».

Η γαλλική total δείχνει ότι θα δυσκολευτεί να κρατήσει την μεγάλη μπίζνα εκμετάλλευσης του ιρανικού κοιτάσματος φυσικού αερίου στο νότιο Pars – μια κινεζική εταιρεία είναι έτοιμη να την αντικαταστήσει. Απ’ την άλλη αύξησε το ποσοστό της στην εκμετάλλευση σε ρωσικό κοίτασμα στην Αρκτική, όπου θα συνεργαστεί με την ρωσική Novatek και κινέζικες αντίστοιχες. Κάτι είναι κι αυτό…

Τέτοιου είδους οικονομικοί συνεταιρισμοί δεν διαμορφώνουν υποχρεωτικά «πολιτική κρατικών μπλοκ» – αν και είναι αναμενόμενο ότι Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη θα ήθελαν να αυτο-προσδιοριστούν περισσότερο στις σχέσεις τους με την Μόσχα. Θα πρέπει να εννοούνται (αυτοί οι συνεταιρισμοί) περισσότερο σαν τακτικές κινήσεις, εδώ ή εκεί, παρά σαν έκφραση κάποιας στρατηγικής επιλογής (αναφερόμαστε πάντα στα ευρωπαϊκά κράτη). Κάνουν, όμως, τις αμερικανικές κινήσεις διατήρησης του παγκόσμιου ελέγχου και της ηγεμονίας όλο και πιο αναποτελεσματικές, όλο και πιο «απελπισμένες»…

Όπλα, μπίζνες και συμμαχίες

Τρίτη 29 Μάη. Αντέχει η αμερικανική lockheed martin να μην πουλήσει τα 100 f-35 που έχει παραγγείλει η Άγκυρα; Αντέχει να της προτείνει να τα αγοράσει «λειψά», όπως (λέγεται ότι) απαιτεί το Τελ Αβίβ; Εντέλει η ψοφιοκουναβική ρητορική για «περισσότερες δουλειές» αντέχει να διώξει έναν καλό πελάτη (και συμπαραγωγό του όπλου, για να μην ξεχνιόμαστε), ε;

Δεν το ξέρουμε… Τα ρωσικά Su-57, που πιθανόν να αποδειχθούν ανώτερα των αμερικανικών f-35 (στη μισή τιμή!) θα χρειαστούν κάποιο χρόνο για να μπουν σε «γραμμή παραγωγής» για εξαγωγές· δεν είναι εναλλακτική για την Άγκυρα στο κοντινό μέλλον. Τα Su-35, ωστόσο, είναι: δοκιμασμένα, ήδη σε μαζική παραγωγή και σε εξαγωγές, και όχι de facto υποδεέστερα των f-35 σε αερομαχίες. Για την ακρίβεια οι “ειδικοί” υποστηρίζουν ότι αν πρόκειται να εμπλακούν σε αερομαχία τα δύο μοντέλα, το μόνο που μπορούν να κάνουν τα f-35 είναι να τα μαζέψουν και να εξαφανιστούν απ’ τον ορίζοντα…

Εν τέλει η εμπειρία και οι ικανότητες των χειριστών / πιλότων παίζουν (όπως σε οποιαδήποτε μηχανή, πολεμική ή όχι) σημαντικό ρόλο. Και τα f-35 μπορεί να είναι μια ακριβή πολυτέλεια για τον τουρκικό μιλιταρισμό, ενόσω έχει καλύτερες, φτηνότερες και πιο αξιόπιστες επιλογές.

Ωστόσο η οικονομική διάσταση της αγοράς (ή της ακύρωσής της), σημαντική από μόνη της, προστίθεται στην γεωπολιτική. Αν «μέλη του νατο» αρχίσουν να αγοράζουν όπλα που παράγονται εκτός νατο (και η Άγκυρα έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα με τους S-400) και, επιπλέον, έχουν την δική τους ιμπεριαλιστική ατζέντα που ταιριάζει μ’ εκείνην “αντιπάλων”, τότε τι σόι συμμαχία είναι αυτή τόσο από «στρατιωτική» όσο και από «πολιτική» άποψη;

Έλα ντε…