Tag: πόλεμος

Η ιστορία σαν κουφάρι

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> Αυτή εποχιακή ξηρασία που έχει στεγνώσει μεγάλα ευρωπαϊκά ποτάμια αποκαλύπτωντας ναυάγια του 2ου παγκόσμιου πολέμου, θα μπορούσε να είναι μια αλληγορία.

Οι πολιτικές βιτρίνες του δυτικού κόσμου είναι επιεικώς ανιστόρητες. Τι σημαίνει όμως ότι κάποιος είναι «ανιστόρητος»; Ότι δεν έχει διαβάσει τα βασικά ιστορικά βιβλία; Ότι στο σχολικό μάθημα ήταν πάντα αδιάβαστος; Όχι. Σημαίνει κάτι πολύ χειρότερο: ότι δεν έχει (μάλλον επειδή ποτέ δεν είχε) επίγνωση της ιστορικότητας των πράξεών του. Την σχέση που έχουν αυτές με το παρελθόν (όχι το προσωπικό του) και το άγνωστο μέλλον, που διαμορφώνεται από πολύ περισσότερους απ’ ότι ο καθένας χωριστά, οι σύμβουλοί του και τα σκονάκια τους.

Αν είχαν έστω μια στιγμιαία ειλικρίνεια όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες θα απαντούσαν: Και γιατί να μας ενδιαφέρει η ιστορικότητά μας; Γιατί να μας ενδιαφέρει οτιδήποτε εκτός απ’ αυτούς που μας έχουν στους στάβλους τους; Σωστά. Ακόμα και μπροστά στα ναυάγια των πολεμικών στο Δούναβη μπορεί ο καθένας να σκεφτεί «κοίτα πως σκούριασαν, αλλά και «αυτά γίνονταν άλλοτε»…

Ο Θουκυδίδης έγραψε τον «πελοποννησιακό πόλεμο» σαν τρίτος (αν και Αθηναίος), εκθέτοντας σκόπιμα δισσούς λόγους. Κι ενώ λένε ότι είναι ο πρώτος αυθεντικός ιστορικός, είναι ίσως ο πρώτος και ο τελευταίος που φρόντισε να καταγράψει πολεμικά γεγονότα με τέτοια μαεστρία ώστε να μην μπορεί να πανηγυρίσει κανείς για τις νίκες «μας» και τις ήττες «τους», απ’ όποια μεριά κι αν βρισκόταν. Ήλπιζε ότι αυτή η συμμετρική εξιστόρηση του πόσο καταστροφικός είναι ένας πόλεμος για όλους όσους εμπλέκονται σ’ αυτόν, και του πόσο εώλοι είναι τελικά οι παιάνες, τα εμβατήρια και η προπαγάνδα, θα ήταν κτήμα ες αεί.

Τίμια η πρόθεσή του – αλλά αδύναμη. Τώρα τα πολιτικά κουφάρια της δύσης, ακόμα κι αν βρεθούν μπροστά στα κουφάρια των πολέμων που έκαναν οι κοντινοί τους πρόγονοι, δεν καταλαβαίνουν…

Το άγχος του Νοέμβρη

Για να αντιστραφεί η υπερθέρμανση του πλανήτη χρειάζονται γενναίες κινήσεις. Σε αποκλειστική φωτογραφία της ασταμάτητης μηχανής (χα!) η Alexanderplatz τον ερχόμενο  Δεκέμβρη. (Διακρίνονται 3 μέλη του γερμανικού υπουργικού συμβουλίου – και καμία «άσκοπη μετακίνηση» τρίτων…

Τι σας παραξενεύει με το χιούμορ μας; Ανάμεσα στο «πολιτικό» και στο «πολικό» ένα «τι» κάνει όλη όλη την διαφορά…)

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> Οι πολιτικές βιτρίνες (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν) καμαρώνουν. Κορδώνονται. Έχουν αυτό το σάπιο πατερναλιστικό ύφος του «σωτήρα», για μια ακόμη φορά – ή σε ένα διαφορετικό πεδίο – μετά την υγιειονομική τρομοεκστρατεία. Είναι έτοιμες «να βοηθήσουν τους ευάλωτους» εν όψει ενός κατά πως λένε «κρύου χειμώνα».

Το περίεργο όμως δεν είναι η καλωσύνη της εξουσίας (!!!) Είναι το γεγονός ότι οι υπήκοοι εξακολουθούν να αγνοούν (ή να παριστάνουν ότι αγνοούν) ότι η ενεργειακή τους καθημερινότητα παίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, στα «χρηματιστήρια ενέργειας» που έχουν δημιουργήσει τα κράτη μέλη της ε.ε. – για το καλό τους υποτίθεται.

Χρηματιστήριο σημαίνει τζόγος, ποιος δεν το ξέρει; Και χρηματιστηριακός τζόγος σημαίνει πως οτιδήποτε μπορεί να βαφτιστεί «σοβαρή αιτία» για κερδοσκοπία. Έπεσε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά του Putin; «Ωωωωωω! Η ρωσία στριμώχνεται (στην ουκρανία) και θα αντιδράσει ρίχνοντας πετραδάκια στον nord stream 1». Bingo!!

Είναι τόσο εύκολο να φανεί αυτό. Οι τιμές των «συμβολαίων μελλοντικής παράδοσης» (αερίου) ή οι τιμές ρεύματος αλλάζουν κάθε μέρα, και συχνά κάθε ώρα μέσα στο ωράριο λειτουργίας των χρηματιστηρίων ενέργειας, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι ούτε στην «προσφορά» ούτε στη «ζήτηση». Έχουμε γράψει στο παρελθόν, με παραδείγματα. Τα χρηματιστήρια και ο τζόγος τους είναι ο ναός των φημών και της σπέκουλας – οι δημαγωγοί συμπαρίστανται προβάλοντας κάθε βλακεία με κάθε σοβαρότητα….

«Μα!» θα πει κάποιος. «Δεν γίνεται πόλεμος στην ουκρανία; Δεν έχουν περιοριστεί – λόγω τιμωριών – οι όγκοι φυσικού αερίου που φτάνουν στην ευρώπη;» Ναι, αλλά κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική επίπτωση αυτών των περιορισμών στις τιμές και ποια είναι η σπέκουλα. Όταν, για παράδειγμα, μερικές βδομάδες πριν η gazprom περιόρισε την παροχή μέσω nord stream 1 για τις συνηθισμένες δουλειές συντήρησης αυτό προβλήθηκε σπεκουλαδόρικα σαν τα «ρωσικά αντίποινα»∙ τέτοιοι περιορισμοί και τέτοιες δουλειές συντήρησης όμως γίνονται κάθε καλοκαίρι, εδώ και χρόνια, και φυσικά περνάνε απαρατήρητοι.

Είναι σαφές. Τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη σπονσονάρουν τους τζογαδόρους ενέργειας για να κάνουν αυτήν την άγρια, «πρωταρχικού» τύπου συσσώρευση (σε χρήμα) που αργότερα θα «επενδύσουν» σε «πράσινα πυρηνικά». Ταυτόχρονα, χωρίς να διαταράξουν ούτε μια κεραία σ’ αυτήν την διαδικασία άγριας κερδοσκοπίας, επιδοτούν πατερναλιστικά τους φουκαράδες υπηκόους του, πράγμα που σημαίνει ότι τους χρησιμοποιούν σαν ενδιάμεσους για να επιδοτήσουν τις τζογαδόρικες τιμές: τα λεφτά των επιδοτήσεων καταλήγουν στις ενεργειο-μαφίες φυσικά.

Εν τω μεταξύ και το ρωσικό καθεστώς έχει καταλάβει πόσο βολικός είναι αυτός ο δυτικός τζόγος. Όχι μόνο επειδή ανεβάσει τις τιμές (άλλοτε του αερίου, άλλοτε του πετρελαίου, άλλοτε και των δύο) επιτρέποντάς του να πουλάει στα φιλικά κράτη με έκπτωση αλλά αισθητά ψηλά. Επιπλέον επειδή, ασήμαντες ειδήσεις του είδους «έχουμε επισκευές για 2 μέρες» εκτοξεύουν τιμές (και τον πανικό των αιχμαλώτων)… Συνεπώς είναι μια χαρά για τα συμφέροντά της να φωνάζει δυνατά η Μόσχα «εεε, που είστε; αύριο θα σταματήσει να δουλεύει μια τουρμπίνα, ε; μην το ξεχάσετε!»

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Πριν 4 δεκαετίες, είμαστε σίγουροι, αυτό το κόλπο δεν θα είχε αντέξει ούτε εβδομάδα! Οι υπήκοοι θα το είχαν αποκαλύψει «χαλαρά» και, με τον θυμό και την αποφασιστικότητα που αναλογεί στο θέμα, θα απαιτούσαν μαζικά να κλείσουν τα «χρηματιστήρια ενέργειας»!

Τώρα; Τι συνεχόμενη υπνοβασία είναι αυτή εδώ και χρόνια;

Μέτωπο του Ειρηνικού 1

Απόσπασμα από άρθρο των καθεστωτικών global times του Πεκίνου στις 3 Αυγούστου

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Τελικά το Πεκίνο δεν εξέτρεψε το αεροπλάνο της γηραιάς κυρίας Pelosi αναγκάζοντάς το να προσγειωθεί (για ανεφοδιασμό) σε κάποιο 3ης κατηγορίας αεροδρόμιο της ενδοχώρας – όπως σχολιάζαμε την 1η Αυγούστου (: Ταϊβάν). Το κινέζικο καθεστώς προτίμησε να κάνει κάτι άλλο: να παρακάμψει την αμερικανική προβοκάτσια αξιοποιώντας την και να σημαδέψει κατευθείαν στο «κυρίως θέμα»: στην ταϊβάν. Η επιλογή έχει διάφορα υπέρ της. Εφόσον η Ουάσιγκτον συνεχίζει την τακτική της «από σπόντα» πρόκλησης του Πεκίνου, αυτό δεν είχε λόγο να ασχοληθεί κατευθείαν με ένα αμερικανικό asset (εννοούμε το αεροπλάνο που μετέφερε την γηραιά κυρία, όχι την ίδια… χα!)

Αλλά η εμφατική, ειδική στρατιωτική επιχείρηση (κάτι θυμίζει αυτή η ορολογία, έτσι δεν είναι;) όπως αυτή ξεκίνησε στις 4 Αυγούστου, δείχνει ότι το Πεκίνο έχει μια γκάμα τακτικών επιλογών – ελπίζοντας ότι θα βραχυκυκλώσει και τελικά θα εξουδετερώσει την Ουάσιγκτον, χωρίς 4ο παγκόσμιο.

Ας τις δούμε.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέτωπο του Ειρηνικού 2

Οι νησίδες Kinmen όπως φαίνονται απ’ την απέναντι κινεζική ακτή

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Υπάρχει και μια τρίτη, ενδιάμεση επιλογή.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μέτωπο του Ειρηνικού 3

Αμφίβια κινεζικά τεθωρακισμένα στις πρόσφατες ασκήσεις…

Πέμπτη 18 Αυγούστου>> Τι θα κάνει λοιπόν η Ουάσιγκτον στο μέτωπο του Ειρηνικού;

Σε «ανύποπτες» στιγμές η ασταμάτητη μηχανή έχει πει την γνώμη της κάνοντας προβλέψεις:

Στις 22 Απρίλη του 2018 γράφαμε (: ανατολική ασία):

Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του Ειρηνικού και της ανατολικής Ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Και στις 11 Μάη του 2019 (: όλα πάνε καλά 2):

Πριν μήνες η ασταμάτητη μηχανή είχε εκθέσει την εκτίμησή της: κάθε πόντο νομιμοποίησης της μιλιταριστικής της δράσης στον Ειρηνικό που χάνει η Ουάσιγκτον εξαιτίας της διαχείρισης που κάνει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο ζήτημα της βόρειας κορέας, θα επιχειρήσει να τον κερδίσει τραβώντας το χαρτί της ταϊβάν. Και είναι σαφές ότι αυτό κάνει.

Η πρόσφατη διακομματική υπερψήφιση του «νόμου για την βοήθεια στην ταϊβάν 2019» και του «νόμου επιβεβαίωσης της προσήλωσης των ηπα στην ταϊβάν 2019» απ’ τη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων (με ψήφους 414 υπέρ και μηδέν κατά…) είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο παλιών (και επανειλημμένων) δεσμεύσεων της Ουάσιγκτον ότι (θα) τηρεί την «πολιτική της μίας κίνας» και ότι δεν θα ανακατεύεται στα ζητήματα της ταϊβάν με τρόπο που να προκαλεί το Πεκίνο. Η τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση του νησιού στηρίζεται πολύ στην Ουάσιγκτον· στην απέναντι μεριά ο Xi δήλωσε ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη ότι δεν αποκλείει την «στρατιωτική λύση» αν η επανένωση της ταϊβάν με την κίνα (στο μοντέλο «ένα κράτος δύο συστήματα» δεν γίνει ειρηνικά). Ακόμα κι αν το κινεζικό καθεστώς έχει την υπομονή να περιμένει την αλλαγή κυβέρνησης στην ταϊβάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές (στις 20 Μάη του 2020), δεν έχει σίγουρα την διάθεση να παρακολουθεί το ψοφιοκουναβιστάν να προσπαθεί να το κυκλώσει με διαρκώς επιθετικότερες «πρωτοβουλίες».

Σ’ ένα τέτοιο γενικό ταμπλώ, αυτό το κινεζικό καλάααααααα… στους νέους δασμούς θα έπρεπε να ανησυχεί τους ψοφιοκουναβικούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…

Στο αμερικανικό άσπρο σπίτι βρισκόταν τότε το ψόφιο κουνάβι. Συνεπώς είναι καθαρό ότι η κλιμάκωση της έντασης κατά της κίνας ως τώρα είναι διακομματική. Στις ταϊβανέζικες εκλογές του 2020 κέρδισε ξανά το φιλοαμερικάνικο “δημοκρατικό, προοδευτικό” κόμμα. Καμία βελτίωση!

Σε σχέση με την αμερικανική επιθετικότητα είναι σημαντικά κι αυτά:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κι άλλη άγνοια!

Δευτέρα 15 Αυγούστου>> Ίσως αυτό το «ααα, δεν ξέρω» να είναι μια καινούργια, ύπουλη «πανδημία» και μας το κρύβουν. Θέλουν να την κρατήσουν για τους εαυτούς τους! Επεκτείνεται γρήγορα πάντως!

Θα έχετε ακούσει για ένα πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στην Zaporizhzia… Το μεγαλύτερο στην ευρώπη – λένε. Με έξι αντιδραστήρες.

Το προφορικό (από καθεστωτικό ρ/σ υψηλής ακροαματικότητας, τον «real fm») σχετικό ρεπορτάζ, ξεκινούσε την περασμένη Παρασκευή με την “προειδοποίηση του ουκρανού υπουργού εσωτερικών προς την ευρώπη ότι μπορεί να συμβεί μεγάλη καταστροφή στην Zaporizhzia”, και συνέχιζε επί λέξει μ’ αυτήν ακριβώς την φράση:

Ο υπό ρωσικό έλεγχο σταθμός δέχεται βομβαρδισμούς…

Το αντίστοιχο γραπτό ρεπορτάζ (από την καθεστωτική «καθημερινή») την ίδια ημέρα, κάτω απ’ τον παραπλανητικό τίτλο «Το Ντονμπάς θα κτυπήσουν οι Ρώσοι», ξεκινούσε ως εξής:

Συνεχίστηκαν οι ρωσικοί βομβαρδισμοί χθες σε όλη τη γραμμή του μετώπου στην Ουκρανία, με πυρά να δέχεται και η περιοχή γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια…

Τι καταλαβαίνετε; Απ’ το δεύτερο ότι οι ρώσοι «ρίχνουν πυρά στην περιοχή γύρω από τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια»… αλλά απ’ το πρώτο ότι «ο σταθμός είναι υπό ρωσικό έλεγχο». Οπότε προκύπτουν δύο ενδεχόμενα, και τα δύο σαν παραδείγματα της αποβλάκωσης που συστηματικά προάγει το καθεστώς:

-είτε ο ρώσικος στρατός αυτοβομβαρδίζεται, για άγνωστους λόγους∙

– είτε κάποιοι άγνωστοι, μυστηριώδεις, για τους οποίους «κανείς δεν ξέρει τίποτα» βομβαρδίζουν έναν πυρηνικό σταθμό… ίσως να είναι από τον Δ του Κενταύρου…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, εκεί; Γιατί στη δύση «κανείς δεν ξέρει» ποιοι βομβαρδίζουν τον μεγαλύτερο πυρηνικό σταθμό της ευρώπης; Γιατί στη δύση «κανείς δεν ξέρει» τον λόγο που τον βομβαρδίζουν; Γιατί στη δύση κανείς δεν κάνει κεφαλοκλείδωμα σ’ αυτούς που παίζουν με το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής καταστροφής κολοσσιαίου μεγέθους; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η ελεεινή εγκληματική συνενοχή;

Να πως έχουν τα πράγματα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Hiroshima

Δευτέρα 8 Αυγούστου>> Στις 6 Αυγούστου του 1945 και ξανά στις 9 του ίδιου μήνα, με δύο ατομικές βόμβες ο αμερικανικός στρατός εξόντωσε πάνω από 100.000 αμάχους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, στη Χιροσίμα και πάνω από 70.000 στο Ναγκασάκι∙ πολύ περισσότεροι ήταν όσοι / όσες υπέφεραν την υπόλοιπη ζωή τους απ’ την ραδιενέργεια. Οι βόμβες ήταν επιστημονικό, επιστημονικότατο κατόρθωμα των κορυφαίων δυτικών φυσικών και τεχνικών (Manhattan project) που δούλευαν στις ηπα πάνω στην πυρηνική διάσπαση (και την οπλοποίησή της…) απ’ το 1939. Η χρήση των ατομικών βομβών κατά αμάχων «δικαιολογήθηκε» με το επιχείρημα πως με την μαζική δολοφονία τους σώθηκαν ζωές αμερικάνων στρατιωτών, στην επιχείρηση κατά της ιαπωνίας…

Πριν 72 χρόνια έγινε αυτό το διπλό και ιστορικά ανεξίτηλο «κατόρθωμα»: Πρώτον η επιστήμη (δηλαδή οι επιστήμονες και οι τεχνικοί) απέδειξαν πόσο φονικοί μπορούν να γίνουν αν πληρωθούν γι’ αυτό. Και δεύτερον, καθιερώθηκε η άποψη ότι τα πιο φρικτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μπορούν να νομιμοποιηθούν αρκεί εκείνος που τα κάνει να νικήσει. Η «εξοικονόμηση δυνάμεων» δικαιολογεί οποιαδήποτε σφαγή, αρκεί να είσαι ο νικητής.

Τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες ο πλανήτης, ειδικά ο καπιταλιστικός βορράς του, έζησε (και ζει) κάτω απ’ τον ομολογημένο ή ανομολόγητο φόβο πως εκείνο που έγινε δυο φορές σε ιαπωνικό έδαφος μπορεί να γίνει κι άλλες, αλλού. Αυτό ήταν το τρίτο σκέλος του αμερικανικού κατορθώματος το 1945: η δημιουργία των fear factories, για μαζική κατανάλωση.

Η ιδέα ότι οι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας τιμωρούνται είναι εντελώς λανθασμένη: αν νικήσουν απολαμβάνουν την επιτυχία τους παραμένοντας πάντα εγκληματίες. Η ιδέα, επίσης, ότι η επιστήμη και η τεχνολογία είναι ουδέτερες είναι νεκρή απ’ το 1945 (στην πραγματικότητα απ’ τον Α παγκόσμιο). Μόνο οι εγκάθετοι και οι ηλίθιοι εξακολουθούν να διαδίδουν τέτοια ψέματα.

100 βαθμοί Κελσίου

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> Κακώς τον κορόιδεψαν, τον οικτίραν, τον κακολόγησαν. Εδώ έχουμε εκείνη την ιστορική στιγμή που (ίσως ξαφνικά ίσως από κάποιο νόμο της φυσικής) βλέπουμε το σημείο βρασμού των δυτικών ιδεωδών: δημοκρατία, ελευθερία, τα γνωστά… Ποιο Vogue θα φωτογράφιζε ποιον γελωτοποιό τίνος Κιέβου αν πριν αυτός δεν είχε ανακηρυχτεί στον κατεξοχήν εκπρόσωπο των δυτικών «πολύτιμων» αξιών; Και ποιος γελωτοποιός, βαπτισμένος και ξαναβαπτισμένος στα νάματα του δυτικού «πνεύματος», θα αρνούνταν την τιμή του να φτάσει στο ύψιστο, στο κορυφαίο σημείο του θεάματος, στο μαστορεμένο για πάρτη του ιλουστρασιόν εξώφυλλο;

Οι φωτογραφήσεις εκ μέρους τέτοιων διεθνών τεράτων της μόδας δεν είναι ένας σωρός από στιγμιαίες selfie όπως νομίζει το ανόητο πλήθος. Είναι παραγωγή: δεκάδες τεχνικοί, φωτισμοί, ενδυματολόγοι, μακιγιέρ, σκηνοθέτες, αμπιγιέρ∙ λήψεις, διορθώσεις, νέες λήψεις, νέες διορθώσεις, επιλογή πλάνων∙ αστεία, χαριτωμενιές, cool ατμόσφαιρα, οικειότητα… Χρόνος αρκετός (όσος χρειάζεται για να γίνουν κομμάτια καμιά 500αριά απ’ τους δύστυχους που ο γελωτοποιός διατάζει καθημερινά να πεθαίνουν στα χαρακώματα… μέχρι να καταρρεύσει η ρωσία…)

Πρόκειται για παραγωγή και μάλιστα συγκεκριμένη τέτοια: παραγωγή πόζας. Είναι το αντίθετο των φωτογραφήσεων των παπαράτσι, που «πιάνουν» στιγμές. Η παραγωγή πόζας οφείλει να είναι μελετημένη ώστε να διηγείται με ακρίβεια μια ιστορία, έστω και σύντομη∙ πρέπει να έχει ένα εύστοχο, εύπεπτο νόημα. Καναπές ή πεζούλι; Σύγχρονος καναπές ή vintage; Αυτή η γωνία λήψης ή η άλλη; Τέτοιες σκιές ή αλλιώτικες; Το ύφος; Βάλε έναν προβολέα εδώ για να γυαλίζουν τα μάτια… Αγκαλιά σαν προστασία ή κάτι χαλαρό κι ανέμελο; Να σηκώσουμε την φράτζα να μην κάνει σκιά στο θεληματικό κούτελο; Τέτοιου είδους είναι οι πάμπολλες σημειωτικές λεπτομέρειες για τις οποίες πρέπει να γίνουν εγγραφές, εκτιμήσεις, συγκρίσεις – πριν οριστικοποιηθεί η «έκφραση του νοήματος». Αυτές οι παραγωγές δεν είναι «γουρούνι στο σακί», ακόμα κι αν επιδεικνύουν γουρούνια.

Αυτό, ακριβώς, είναι το σημείο βρασμού των δυτικών ιδεωδών: αποδεικνύουν, παραδέχονται, προβάλουν ότι είναι πόζες∙ πως η ιδεολογική πανοπλία της δύσης είναι πια μια ξεπεσμένη ποζεριά. Που δεν είναι καν εξαγώγιμη: απευθύνεται αναδιπλωμένη στο πρωτοκοσμικό κοινό-της-μόδας∙ επιτέλους! Επιτέλους ακούστε το: vogue! Μόδα!

Αντί να διακωμωδήσουμε την στιγμή, στεκόμαστε εντυπωσιασμένοι μπροστά στην ιστορική Νέμεση. Ο γελωτοποιός μπορεί να γίνει ακόμα και αμερικανική, χολυγουντιανή ταινία («ο πρόεδρος»…) ή μπορεί το netflix να προλάβει – με τον ίδιο σαν πρωταγωνιστή πάντως. Όμως η φωτογράφιση μετά της συζύγου είναι το καρφί που έλειπε απ’ το φέρετρο της «ακτινοβολίας» του λευκού «αγωνιστή εκπροσώπου της δυτικής ανωτερότητας» και της “δυτικής ανωτερότητας” στο σύνολό της: όπως σε κάθε έκδοση έτσι και σ’ αυτήν τα τεύχη του vogue, κι εκείνα που θα πουληθούν και όσα περισσέψουν, θα πάνε αργά ή γρήγορα για πολτοποίηση / ανακύκλωση…

Μαζί με τις πόζες.

Ο καιρός της πολτοποίησης…

Ταϊβάν

Το κινέζικο ανέκδοτο πάει ως εξής: δεν θα χρειαστεί να πάει στρατός στην ταϊβάν. Αρκεί να πάνε μερικά εκατομύρια κινέζοι στην παραλία απέναντι και να κτυπήσουν την θάλασσα με τα πόδια τους. Το τσουνάμι που θα σηκωθεί θα περάσει απ’ την μια άκρη του νησιού ως την άλλη…

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> Τα χαρτιά σχετικά με την άλλοτε φορμόζα αλλά ταϊβάν εδώ και κάμποσα χρόνια είναι ανοικτά. Ο Ειρηνικός είναι για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (όχι, όμως, υποχρεωτικά για τους ευρωπαίους συμμάχους του) το κύριο μέτωπο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Κι ωστόσο η Ουάσιγκτον έχει αποτύχει στο να κατασκευάσει ένα παραμύθι που να «πείθει» (ακόμα και τους δικούς της υπηκόους) ότι η απόσχιση αυτής της κινεζικής επαρχίας αξίζει την ζωή έστω και μισού αμερικάνου πεζοναύτη.

Χάρη σ’ αυτήν την ασυμμετρία το Πεκίνο φωνάζει εδώ και χρόνια ότι η οριστική επανένωση της ταϊβάν θα γίνει είτε με το καλό είτε με το κακό (: στρατιωτικά). Είναι κάτι που το έχει κατακτήσει στη διεθνή αρένα, αφού κανείς δεν αναγνωρίζει την ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος και η κοινή παραδοχή είναι ότι η κίνα είναι μία και μόνο μία. Η Ουάσιγκτον είναι εντελώς ασυνήθιστη στο να την απειλούν (αντί να απειλεί), και παρόλα αυτά με έναν παράξενο, παρακμιακό έως παρανοϊκό τρόπο, συνεχίζει να «τσιγκλάει» το «θέμα ταϊβάν» ενώ ξέρει ήδη ότι δεν πρόκειται να κερδίσει ούτε μισό χιλιοστό σ’ αυτήν την ιστορία, και ότι η οποιαδήποτε στρατιωτική σύγκρουση (αυτή για την οποία προειδοποιεί το Πεκίνο) θα είναι απλά καταστροφική, κυρίως για την ίδια.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το μπλοκ της Αστάνα

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> «Όταν δεν μπορείς να χωνέψεις κάτι, κάνε ότι δεν το έφαγες»: αυτό είναι το δόγμα της δυτικής δημαγωγίας, των αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών από πίσω, και γενικά κάθε πικραμένου στη δύση.

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi (: ο ιρανός πρόεδρος) στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»: δεν γίνεται οι «καταραμένοι» να έχουν και να κάνουν σχέδια τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει η «γενική δύση». (Έλειπε, βέβαια, ο αυτοκρατόρας Xi – αλλά η σκιά του είναι έτσι κι αλλιώς παντού).

Υπήρχε η οικονομική διάσταση αυτών των συναντήσεων (έγιναν πρώτα ανά δυο κι ύστερα και οι τρεις μαζί). Η gazprom και η national iranian oil company υπέγραψαν ένα προσύμφωνο ύφους 40 δις δολαρίων για την συνεκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου του ιράν, αλλά και των πετρελαίων του – το μεγαλύτερο deal στην σύγχρονη ιστορία του ιράν στον τομέα των υδρογονανθράκων. Ο Erdogan και ο Raisi υπέγραψαν μια άλλη συμφωνία ύψους 30 δις δολαρίων για την δημιουργία κοινών εργοστασίων επεξεργασίας του πετρελαίου και του αερίου∙ συν μερικές ακόμα εμπορικές συμφωνίες σε άλλους τομείς.

Παρά τα εντυπωσιακά μεγέθη τέτοια deal είναι μεσο/μακροπρόθεσμα στην υλοποίησή τους, και οι αρχικές συμφωνίες δεν καταλήγουν υποχρεωτικά στο αντίστοιχο τέλος.

Υπήρξε όμως μια άλλη κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… «Αποκλείεται, τα έχουν χαμένα!» ήταν το σοφό συμπέρασμα των φανερών ή όχι και τόσο λακέδων του νατο: για την Άγκυρα τρομοκράτες είναι κυρίως οι ypg, οι proxies της Ουάσιγκτον∙ για την Μόσχα (αλλά και τον Άσσαντ…) τρομοκράτες είναι κυρίως οι ουαχαβίτες στον θύλακα του Idlib∙ για την Τεχεράνη και οι μεν και οι δε∙ πώς είναι λοιπόν δυνατόν να λένε ότι «θα συνεργαστούν αντιτρομοκρατικά» όταν έχουν διαφορετικούς στόχους;

Έχουν στ’ αλήθεια;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.