Tag: πόλεμος

Από την οικονομία της κατοχής στην οικονομία της γενοκτονίας

Δεκέμβρης 1987: η αρχή της πρώτης Intifada στην Παλαιστίνη, ενάντια στην απαρτχάιντ κατοχή… (Ήταν όλοι και όλες τρομοκράτες!!!)

Πέμπτη 31 Ιούλη >>

 

Έκθεση της Ειδικής Εισηγήτριας για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα από το 1967 παλαιστινιακά εδάφη * , **

Περίληψη

Αυτή η έκθεση διερευνά τον εταιρικό μηχανισμό που υποστηρίζει το εποικιστικό-αποικιακό σχέδιο του Ισραήλ για τον εκτοπισμό και την αντικατάσταση των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα εδάφη. Ενώ οι πολιτικοί ηγέτες και οι κυβερνήσεις αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους, πάρα πολλές εταιρικές οντότητες έχουν επωφεληθεί από την οικονομία του Ισραήλ, την παράνομη κατοχή, το απαρτχάιντ και τώρα τη γενοκτονία. Η συνενοχή που αποκαλύπτεται από αυτήν την έκθεση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ο τερματισμός της δεν θα συμβεί χωρίς να λογοδοτήσει ο ιδιωτικός τομέας, συμπεριλαμβανομένων των στελεχών του. Το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει ποικίλους βαθμούς ευθύνης – ο καθένας απ’ αυτούς απαιτεί έλεγχο και λογοδοσία, ιδιαίτερα σε αυτήν την περίπτωση, όπου διακυβεύονται η αυτοδιάθεση και η ίδια η ύπαρξη ενός λαού. Αυτό είναι ένα απαραίτητο βήμα για τον τερματισμό της γενοκτονίας και την αποσυναρμολόγηση του παγκόσμιου συστήματος που την επέτρεψε.

 Ι. Εισαγωγή

1. Οι αποικιακές προσπάθειες και οι συναφείς γενοκτονίες ιστορικά καθοδηγούνται και διευκολύνονται από τον εταιρικό τομέα. [1] Τα εμπορικά συμφέροντα έχουν συμβάλει στην αποστέρηση των ιθαγενών πληθυσμών και των εδαφών τους. [2] – ένας τρόπος κυριαρχίας γνωστός ως «αποικιακός φυλετικός καπιταλισμός». [3] Το ίδιο ισχύει και για τον ισραηλινό εποικισμό των παλαιστινιακών εδαφών, [4] την επέκτασή του στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και την θεσμοθέτηση ενός καθεστώτος εποικιστικού απαρτχάιντ. [5] Αφού αρνήθηκε την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων για δεκαετίες, το Ισραήλ τώρα θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του παλαιστινιακού λαού στην Παλαιστίνη.

2. Ο ρόλος των εταιρικών οντοτήτων στη διατήρηση της παράνομης κατοχής του Ισραήλ και της συνεχιζόμενης γενοκτονικής εκστρατείας στη Γάζα αποτελεί το αντικείμενο αυτής της έρευνας, η οποία επικεντρώνεται στο πώς τα εταιρικά συμφέροντα στηρίζουν τη διττή λογική του εκτοπισμού και της αντικατάστασης από τους Ισραηλινούς εποίκους-αποικιοκράτες που στοχεύει στην εκδίωξη και στην εξάλειψη των Παλαιστινίων από τις γαίες τους. Διερευνά εταιρικές οντότητες σε διάφορους τομείς: κατασκευαστές όπλων, τεχνολογικές εταιρείες, κατασκευαστικές εταιρείες, εξορυκτικές βιομηχανίες και βιομηχανίες υπηρεσιών, τράπεζες, συνταξιοδοτικά ταμεία, ασφαλιστικές εταιρείες, πανεπιστήμια και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αυτές οι οντότητες επιτρέπουν την άρνηση της αυτοδιάθεσης και άλλες δομικές παραβιάσεις στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της κατοχής, της προσάρτησης και των εγκλημάτων απαρτχάιντ και γενοκτονίας, καθώς και μια μακρά λίστα δευτερευόντων εγκλημάτων και παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από διακρίσεις, αδικαιολόγητη καταστροφή, αναγκαστική εκτόπιση και λεηλασία, έως εξωδικαστικές δολοφονίες και λιμοκτονία.

3. Εάν είχε υπάρξει η πρέπουσα φροντίδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι εταιρικές οντότητες θα είχαν αποσυρθεί προ πολλού από την ισραηλινή κατοχή. Αντ’ αυτού, μετά τον Οκτώβριο του 2023, οι εταιρικοί παράγοντες συνέβαλαν στην επιτάχυνση της διαδικασίας εκτοπισμού-αντικατάστασης καθ’ όλη τη διάρκεια της στρατιωτικής εκστρατείας που έχει ισοπεδώσει τη Γάζα και έχει εκτοπίσει τον μεγαλύτερο αριθμό Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη από το 1967. [6]

4. Ενώ είναι αδύνατο να αποτυπωθεί πλήρως η κλίμακα και η έκταση δεκαετιών εταιρικής συνενοχής στην εκμετάλλευση των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, η παρούσα έκθεση εκθέτει την ενσωμάτωση των οικονομιών της εποικιστικής-αποικιακής κατοχής και της γενοκτονίας. Ζητά την λογοδοσία των εταιρικών οντοτήτων και των στελεχών τους τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο: οι εμπορικές προσπάθειες που επιτρέπουν και επωφελούνται από την εξάλειψη της ζωής αθώων ανθρώπων πρέπει να σταματήσουν. Οι εταιρικές οντότητες πρέπει να αρνηθούν να είναι συνένοχες σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνή εγκλήματα ή να λογοδοτήσουν.

ΙΙ. Μεθοδολογία

5. Ο όρος «εταιρικές οντότητες» στην παρούσα έκθεση αναφέρεται σε επιχειρήσεις, πολυεθνικές εταιρείες, κερδοσκοπικές και μη κερδοσκοπικές οντότητες, ιδιωτικές, δημόσιες ή κρατικές. [7] Η εταιρική ευθύνη ισχύει ανεξάρτητα από το μέγεθος, τον τομέα, το λειτουργικό πλαίσιο, την ιδιοκτησία και τη δομή της οντότητας. [8]

6. Η έκθεση βασίζεται σε εκτενή βιβλιογραφία, ιδίως από την κοινωνία των πολιτών [9] και από την Ομάδα Εργασίας για τις Επιχειρήσεις και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σχετικά με το πώς το Ισραήλ δημιούργησε και διατήρησε τη δική του οικονομία μέσω της κατοχής, και μια οικονομία υπό αιχμαλωσία για τους Παλαιστίνιους.

7. Επίσης, βασίζεται και εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της παράνομης κατοχής του Ισραήλ, τη βάση δεδομένων που δημιουργήθηκε από το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCHR), σύμφωνα με τα ψηφίσματα 31/36 και 53/25 του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η «Βάση Δεδομένων των Ηνωμένων Εθνών» απαριθμεί μόνο επιχειρήσεις που «έχουν άμεσα και έμμεσα επιτρέψει, διευκολύνει και επωφεληθεί από την κατασκευή και την ανάπτυξη των οικισμών». [10]

8. Η Ειδική Εισηγήτρια ανέπτυξε μια βάση δεδομένων με 1000 εταιρικές οντότητες από τις άνευ προηγουμένου 200+ καταθέσεις στοιχείων που έγιναν, μετά από έκκλησή της για συμβολή κατά την προετοιμασία αυτής της έρευνας. [11] Αυτό βοήθησε στη χαρτογράφηση του τρόπου με τον οποίο εταιρικές οντότητες παγκοσμίως έχουν εμπλακεί σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνή εγκλήματα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Πάνω από 45 οντότητες που κατονομάζονται στην έκθεση έχουν ενημερωθεί δεόντως για τα γεγονότα που οδήγησαν τον Ειδικό Εισηγητή να διατυπώσει μια σειρά από ισχυρισμούς: 15 απάντησαν. Το πολύπλοκο πλέγμα εταιρικών δομών – και οι συχνά συγκαλυμμένοι δεσμοί μεταξύ μητρικών και θυγατρικών, franchise, κοινοπραξιών, δικαιοδόχων κ.λπ. – εμπλέκει πολλούς άλλους. Η έρευνα πίσω από αυτήν την έκθεση καταδεικνύει τα μέτρα που λαμβάνονται από τις εταιρείες για να αποκρύψουν τη συνενοχή τους. [12]

9. Η έκθεση συμπληρώνεται από παράρτημα που παρουσιάζει το σχετικό νομικό πλαίσιο.

III. Νομικό πλαίσιο

10. Ο νόμος που διέπει την εταιρική ευθύνη έχει βαθιές ρίζες στην ιστορική σχέση μεταξύ της βίαιης απαλλοτρίωσης και της ιδιωτικής εξουσίας, καθώς και στην κληρονομιά της εταιρικής συμπαιγνίας με τον αποικιακό θεσμό των εποίκων και τον φυλετικό διαχωρισμό. [13]

11. Οι πρώιμες εταιρείες charter [σ.μ.: εταιρείες με ιδιαίτερα προνόμια, παραχωρημένα απ’ τα κράτη τους], στις οποίες είχαν παραχωρηθεί ευρείες κρατικές εξουσίες, σταδιακά εξελίχθηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες «περιορισμένης ευθύνης», καθώς το διααποικιακό εμπόριο απέκτησε ζωτική σημασία για τις ευρωπαϊκές οικονομίες. [14] Οι αποικιακές δυνάμεις συνέχισαν να βασίζονται σε αυτές τις σχέσεις για να αναθέτουν σε τρίτους, να συγκαλύπτουν και να αποφεύγουν την λογοδοσία για την εκδίωξη και την υποδούλωση των αυτόχθονων λαών και την απαλλοτρίωση των πόρων τους. [15] Οι εταιρείες όχι μόνο έχουν κληρονομήσει τα οφέλη αυτού του νομικού πέπλου διαχωρισμού, αλλά έχουν επίσης αναδειχθεί σε διαμορφωτές του διεθνούς δικαίου. [16]

12. Σήμερα, ορισμένοι εταιρικοί όμιλοι υπερβαίνουν το ΑΕΠ των κυρίαρχων κρατών. [17] Μερικές φορές, ασκώντας περισσότερη εξουσία – πολιτική, οικονομική και διαλεκτική – από τα ίδια τα κράτη, οι εταιρείες απολαμβάνουν αυξανόμενη αναγνώριση ως κάτοχοι δικαιωμάτων, με ανεπαρκείς αντίστοιχες υποχρεώσεις. Η ασυμμετρία της τεράστιας εξουσίας χωρίς επαρκώς δικαιολογημένη λογοδοσία εκθέτει ένα θεμελιώδες κενό παγκόσμιας διακυβέρνησης.

13. Οι εταιρείες και τα κράτη καταγωγής τους – κυρίως τα κράτη της παγκόσμιας μειονότητας [σ.μ.: εννοεί την Δύση] – συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τις διαρθρωτικές ανισότητες που έχουν τις ρίζες τους στην αποικιακή αποστέρηση. [18] Εν τω μεταξύ, τα ασθενέστερα ρυθμιστικά συστήματα σε πρώην αποικιοκρατούμενες πολιτείες και οι επιταγές ανάπτυξης και επενδύσεων σημαίνουν ότι οι εταιρείες συχνά αποφεύγουν την λογοδοσία. [19]

14. Παρ ‘όλα αυτά, υπάρχουν σημαντικά προηγούμενα. Οι Δίκες των Βιομηχάνων μετά το Ολοκαύτωμα έθεσαν τις βάσεις για την αναγνώριση της διεθνούς ποινικής ευθύνης των εταιρικών στελεχών για συμμετοχή σε διεθνή εγκλήματα. [20] Αντιμετωπίζοντας τη συνενοχή των εταιρειών στο απαρτχάιντ, η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης της Νότιας Αφρικής συνέβαλε στη διαμόρφωση της εταιρικής ευθύνης για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. [21] Η αύξηση των εγχώριων και διεθνών δικαστικών διαφορών σηματοδοτεί μια αυξανόμενη τάση προς την εταιρική λογοδοσία. [22]

15. Η περίπτωση της Παλαιστίνης δοκιμάζει περαιτέρω τα διεθνή πρότυπα.

16. Σήμερα, οι Κατευθυντήριες Αρχές για τις Επιχειρήσεις και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καθορίζουν το κανονιστικό πλαίσιο για τη συμμόρφωση των κρατών και των εταιρικών οντοτήτων με το διεθνές δίκαιο. [23] Τα κράτη έχουν την πρωταρχική υποχρέωση να αποτρέπουν, να διερευνούν, να τιμωρούν και να επανορθώνουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τρίτους και ενδέχεται να παραβιάσουν τις υποχρεώσεις τους εάν δεν το πράξουν. Οι Κατευθυντήριες Αρχές αποκρυσταλλώνουν τα πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ισχύουν για την εταιρική συμπεριφορά, τα οποία ισχύουν ανεξάρτητα από το εάν τα κράτη τηρούν τις πρωταρχικές τους υποχρεώσεις. Το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το ποινικό δίκαιο επιβάλλουν επίσης συγκεκριμένες υποχρεώσεις και ευθύνες σε ιδιωτικούς φορείς, [24] με τις εγχώριες δικαιοδοσίες να είναι κυρίως υπεύθυνες για την επιβολή τους.

17. Οι Κατευθυντήριες Αρχές καθορίζουν ένα συνεχές σύνολο ευθυνών, ανάλογα με το εάν οι εταιρικές οντότητες προκαλούν, συμβάλλουν ή συνδέονται άμεσα με αρνητικές επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα. [25] Σε περιπτώσεις συγκρούσεων, οι επιχειρήσεις πρέπει να επιδεικνύουν αυξημένη δέουσα επιμέλεια όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να εντοπίζουν ανησυχίες και να προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους. [26] Η ευθύνη των εταιρικών οντοτήτων θα καθοριστεί από τις πράξεις τους και από τον αντίκτυπο στα ανθρώπινα δικαιώματα: η δέουσα επιμέλεια δεν επαρκεί για να απαλλάξει τις εταιρείες από την ευθύνη. [27] Κατ’ ελάχιστον, οι εταιρικές οντότητες που συνδέονται άμεσα με τις επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να ασκούν πίεση ή να εξετάζουν το ενδεχόμενο τερματισμού των δραστηριοτήτων ή των σχέσεών τους. Η μη ανάληψη δράσης ανάλογα μπορεί να επιφέρει ευθύνη. Όταν οι παραβιάσεις συνιστούν εγκλήματα, τα στελέχη των εταιρειών και, όλο και περισσότερο, οι ίδιες οι οντότητες, ενδέχεται να θεωρηθούν υπόλογοι για τις γνώσεις και τις ουσιώδεις συνεισφορές τους στα εγκλήματα. [28]

18. Στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, βασιζόμενες σε δεκαετίες καταγεγραμμένων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγκλημάτων, οι πρόσφατες δικαστικές εξελίξεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας ότι η εταιρική εμπλοκή με οποιοδήποτε στοιχείο της κατοχής συνδέεται με παραβιάσεις των κανόνων jus cogens και των διεθνών εγκλημάτων. [29] Επικαλούμενο τον φυλετικό διαχωρισμό και το απαρτχάιντ, τις παραβιάσεις του δικαιώματος αυτοδιάθεσης και την απαγόρευση της χρήσης βίας, το Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔΧ) επιβεβαίωσε κατηγορηματικά την παράνομη παρουσία του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου του στρατού, των αποικιών, των υποδομών και του ελέγχου των πόρων. [30] Επιπλέον, οι φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τον Οκτώβριο του 2023 πυροδότησαν διαδικασίες για γενοκτονία ενώπιον του ΔΔΧ και για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ενώπιον του ΔΠΔ. Το ΔΔΧ διέταξε το Ισραήλ να σταματήσει να δημιουργεί συνθήκες που καταστρέφουν ζωές και, στην υπόθεση Νικαράγουα κατά Γερμανίας , υπενθύμισε στα κράτη τις διεθνείς υποχρεώσεις τους να αποφεύγουν τη μεταφορά όπλων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παραβίαση διεθνών συμβάσεων. [31]

19. Αυτές οι αποφάσεις επιβάλλουν στις εταιρικές οντότητες την prima facie ευθύνη να μην εμπλέκονται και/ή να αποσύρονται πλήρως και άνευ όρων από οποιεσδήποτε σχετικές συναλλαγές και να διασφαλίζουν ότι οποιαδήποτε εμπλοκή με τους Παλαιστίνιους επιτρέπει την αυτοδιάθεσή τους.

20. Όταν οι εταιρικές οντότητες συνεχίζουν τις δραστηριότητες και τις σχέσεις τους με το Ισραήλ – με την οικονομία, τον στρατό, τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα του να συνδέονται με τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη – ενδέχεται να διαπιστωθεί ότι έχουν συνεισφέρει εν γνώσει τους σε:

– παραβίαση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων·

– προσάρτηση παλαιστινιακού εδάφους, διατήρηση παράνομης κατοχής και, ως εκ τούτου, το έγκλημα της επίθεσης και οι συναφείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων·

– εγκλήματα απαρτχάιντ και γενοκτονίας, και

– άλλα παρεπόμενα εγκλήματα και παραβάσεις.

21. Τόσο το ποινικό όσο και το αστικό δίκαιο σε διάφορες δικαιοδοσίες μπορούν να αξιοποιηθούν για να θεωρηθούν υπόλογοι εταιρικοί φορείς ή τα στελέχη τους για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή/και εγκλήματα βάσει του διεθνούς δικαίου.

IV. Από την οικονομία της αποικιακής κατοχής των εποίκων στην οικονομία της γενοκτονίας

22. Ο εποικιστικός αποικισμός περιλαμβάνει την εξόρυξη και το κέρδος από τη γη, καθώς και τον αποικισμό της, μέσω της εκδίωξης των ιδιοκτητών της. [32] Στην Παλαιστίνη, ιστορικά, οι εταιρείες έχουν οδηγήσει και επιτρέψει τη διαδικασία εκτοπισμού-αντικατάστασης του αραβικού πληθυσμού, η οποία είναι θεμελιώδης στη λογική της εξάλειψης από τους εποίκους και τους αποικιοκράτες. [33] Το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο, μια εταιρική οντότητα αγοράς γης που ιδρύθηκε το 1901, βοήθησε στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της σταδιακής απομάκρυνσης των Αράβων Παλαιστινίων, η οποία εντάθηκε με τη Νάκμπα. [34] και συνεχίζεται έκτοτε. [35]

23. Με ολοένα και μεγαλύτερη βοήθεια από εταιρικές οντότητες, το Ισραήλ επιδίωξε την εκδίωξη και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων, ειδικά μετά το 1967. [36] Ο εταιρικός τομέας έχει συμβάλει ουσιαστικά σε αυτή την προσπάθεια, παρέχοντας στο Ισραήλ τα όπλα και τον μηχανολογικό εξοπλισμό που απαιτούνται για την καταστροφή σπιτιών, σχολείων, νοσοκομείων, χώρων αναψυχής και λατρείας, μέσων διαβίωσης και παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων όπως ελαιώνες και οπωρώνες, για τον διαχωρισμό και τον έλεγχο των κοινοτήτων και τον περιορισμό της πρόσβασης στους φυσικούς πόρους. [37] Βοηθώντας στη στρατιωτικοποίηση και την παροχή κινήτρων για την παράνομη ισραηλινή παρουσία στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, έχουν συμβάλει στη δημιουργία των συνθηκών για παλαιστινιακή εθνοκάθαρση. [38]

24. Οι εταιρικές οντότητες έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην καταστολή της παλαιστινιακής οικονομίας, [39] διατηρώντας την ισραηλινή επέκταση σε κατεχόμενα εδάφη, διευκολύνοντας παράλληλα την αντικατάσταση των Παλαιστινίων. Δρακόντειοι περιορισμοί – στο εμπόριο και τις επενδύσεις, τη φύτευση δέντρων, την αλιεία και το νερό για τα κατεχόμενα εδάφη – έχουν εξασθενήσει τη γεωργία και τη βιομηχανία, [40] και έχουν μετατρέψει τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη σε αγορά αιχμαλώτων· [41] Οι εταιρείες έχουν κερδοσκοπήσει εκμεταλλευόμενες την παλαιστινιακή εργασία και τους πόρους, υποβαθμίζοντας και εκτρέποντας τους φυσικούς πόρους, χτίζοντας και τροφοδοτώντας αποικίες και πουλώντας και εμπορευόμενες παράγωγα αγαθά και υπηρεσίες στο Ισραήλ, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και παγκοσμίως. [42] Οι Συμφωνίες του Όσλο του 1993 εδραίωσαν αυτή την εκμετάλλευση, θεσμοθετώντας de facto το μονοπώλιο του Ισραήλ στο 61% της πλούσιας σε πόρους Δυτικής Όχθης (Περιοχή C). [43] Το Ισραήλ κερδίζει από αυτή την εκμετάλλευση, ενώ κοστίζει στην παλαιστινιακή οικονομία τουλάχιστον το 35% του ΑΕΠ της. [44]

25. Τα χρηματοπιστωτικά και ακαδημαϊκά ιδρύματα έχουν επίσης δημιουργήσει τις συνθήκες για την αντικατάσταση των παλαιστινιακών εκτοπισμένων. Οι τράπεζες, οι εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν διοχετεύσει χρηματοδότηση στην παράνομη κατοχή. Τα πανεπιστήμια – κέντρα πνευματικής ανάπτυξης και ισχύος – έχουν διατηρήσει την πολιτική ιδεολογία που στηρίζει τον αποικισμό της παλαιστινιακής γης, [45] ανέπτυξαν όπλα και παρέβλεψαν ή ακόμη και ενέκριναν τη συστημική βία, [46] ενώ οι παγκόσμιες ερευνητικές συνεργασίες έχουν κρύψει τον εξανδραποδισμό των Παλαιστινίων πίσω από ένα πέπλο ακαδημαϊκής ουδετερότητας.

26. Μετά τον Οκτώβριο του 2023, μακροχρόνια συστήματα ελέγχου, εκμετάλλευσης και αποστέρησης μεταμορφώθηκαν σε οικονομικές, τεχνολογικές και πολιτικές υποδομές που κινητοποιήθηκαν για να προκαλέσουν μαζική βία και τεράστια καταστροφή. [47] Οντότητες που προηγουμένως επέτρεπαν και επωφελούνταν από την εξάλειψη και την εξαφάνιση των Παλαιστινίων στο πλαίσιο της οικονομίας της κατοχής, αντί να αποσυνδεθούν, τώρα εμπλέκονται στην οικονομία της γενοκτονίας .

27. Οι ακόλουθες ενότητες καταδεικνύουν πώς οκτώ βασικοί τομείς, που λειτουργούν ξεχωριστά και αλληλεξαρτώμενα μέσω των βασικών πυλώνων της αποικιοκρατικής οικονομίας της εκτόπισης-αντικατάστασης, έχουν προσαρμοστεί στις γενοκτονικές πρακτικές της.

Α. Εξοστρακισμός

28. Μετά τον Οκτώβριο του 2023, τα όπλα και οι στρατιωτικές τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για την προώθηση της απέλασης των Παλαιστινίων έχουν γίνει εργαλεία για μαζικές δολοφονίες και καταστροφές, καθιστώντας τη Γάζα και τμήματα της Δυτικής Όχθης ακατοίκητα. Οι τεχνολογίες επιτήρησης και φυλάκισης, που συνήθως χρησιμοποιούνται για την επιβολή του φυλετικού διαχωρισμού/απαρτχάιντ, έχουν εξελιχθεί σε εργαλεία για την αδιάκριτη στοχοποίηση του παλαιστινιακού πληθυσμού. Βαριά μηχανήματα που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως για κατεδαφίσεις σπιτιών, καταστροφή υποδομών και κατάσχεση πόρων στη Δυτική Όχθη έχουν επαναχρησιμοποιηθεί για να εξαλείψουν το αστικό τοπίο της Γάζας, εμποδίζοντας τους εκτοπισμένους πληθυσμούς να επιστρέψουν και να ανασυσταθούν ως κοινότητα.

Στρατιωτικός τομέας: η επιχείρηση της εξάλειψης

29. Η στρατιωτικοποιημένη βία δημιούργησε το κράτος του Ισραήλ και παραμένει η κινητήρια δύναμη του εποικιστικού-αποικιακού του σχεδίου. [48] Οι Ισραηλινοί και διεθνείς κατασκευαστές όπλων έχουν αναπτύξει ολοένα και πιο αποτελεσματικά συστήματα για να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους. Συνεργαζόμενοι και ανταγωνιστικοί, έχουν βελτιώσει τεχνολογίες που επιτρέπουν στο Ισραήλ να εντείνει την καταπίεση, την καταστολή και την καταστροφή. [49]

30. Η παρατεταμένη κατοχή και οι επαναλαμβανόμενες στρατιωτικές εκστρατείες έχουν προσφέρει πεδία δοκιμών για στρατιωτικές δυνατότητες αιχμής: πλατφόρμες αεράμυνας, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εργαλεία στόχευσης με τεχνητή νοημοσύνη, ακόμη και το πρόγραμμα F-35 υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αυτές οι τεχνολογίες στη συνέχεια διατίθενται στην αγορά ως «αποδεδειγμένες στη μάχη». [50]

31. Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα έχει γίνει η οικονομική ραχοκοκαλιά του κράτους. [51] Μεταξύ 2020 και 2024, το Ισραήλ ήταν ο όγδοος μεγαλύτερος εξαγωγέας όπλων παγκοσμίως. [52] Οι δύο πιο εξέχουσες ισραηλινές εταιρείες όπλων – η Elbit Systems, η οποία ιδρύθηκε ως σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα και αργότερα ιδιωτικοποιήθηκε, και η κρατική Israel Aerospace Industries (IAI) – συγκαταλέγονται στους 50 κορυφαίους κατασκευαστές όπλων παγκοσμίως. [53] Από το 2023, η Elbit συνεργάζεται στενά σε ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις, ενσωματώνοντας βασικό προσωπικό στο Υπουργείο Άμυνας, [54] και τιμήθηκε με το Ισραηλινό Βραβείο Άμυνας για το 2024. [55] Η Elbit και η IAI παρέχουν κρίσιμη εγχώρια προμήθεια όπλων, [56] και ενισχύουν τις στρατιωτικές συμμαχίες του Ισραήλ μέσω εξαγωγών όπλων και κοινής ανάπτυξης στρατιωτικής τεχνολογίας. [57]

32. Οι διεθνείς συνεργασίες που παρέχουν οπλισμό και τεχνική υποστήριξη έχουν ενισχύσει την ικανότητα του Ισραήλ να διαιωνίζει το απαρτχάιντ και, πρόσφατα, να συνεχίζει την επίθεσή του στη Γάζα. Το Ισραήλ επωφελείται από το μεγαλύτερο πρόγραμμα αμυντικών προμηθειών που έχει υπάρξει ποτέ – για το μαχητικό αεροσκάφος F-35, [58] με επικεφαλής την αμερικανική Lockheed Martin, [59] μαζί με τουλάχιστον 1600 άλλες εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της ιταλικής κατασκευάστριας Leonardo SpA, [60] και οκτώ κράτη. Τα εξαρτήματα και τα εξαρτήματα που κατασκευάζονται παγκοσμίως συμβάλλουν στον ισραηλινό στόλο F-35, τον οποίο το Ισραήλ προσαρμόζει και συντηρεί σε συνεργασία με την Lockheed Martin και εγχώριες εταιρείες. [61] Το Ισραήλ ήταν το πρώτο που πέταξε το F-35 σε μάχη το 2018 και στη συνέχεια το χρησιμοποίησε σε «κτηνώδη λειτουργία» μέχρι το 2025. [62] Μαχητικά αεροσκάφη Lockheed Martin F-35 και F-16, ζωτικής σημασίας για την ισραηλινή πολεμική αεροπορία, [63] έχουν σημαντική ικανότητα μεταφοράς και πυρός, συμπεριλαμβανομένων των βομβών GBU-31 JDAM των 2000 λιβρών και, για τα F-35, πάνω από 18.000 λίβρες βομβών κάθε φορά. [64] Μετά τον Οκτώβριο του 2023, τα F-35 και τα F-16 ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του εξοπλισμού του Ισραήλ με την άνευ προηγουμένου αεροπορική ισχύ για να ρίξει περίπου 85.000 τόνους βομβών, [65] σκοτώνοντας και τραυματίζοντας περισσότερους από 179.411 Παλαιστίνιους [66] και εξαλείφοντας τη Γάζα. [67]

33. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα εξακόπτερα και τα τετρακόπτερα είναι επίσης πανταχού παρούσες φονικές μηχανές στον ουρανό της Γάζας. [68] Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), που αναπτύχθηκαν και προμηθεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό από την Elbit Systems και την IAI, πετάνε εδώ και καιρό παράλληλα με αυτά τα μαχητικά αεροσκάφη, επιτηρώντας τους Παλαιστίνιους και παρέχοντας πληροφορίες για στόχους. [69] Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με την υποστήριξη αυτών των εταιρειών και συνεργασίες με ιδρύματα όπως το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT), [70] τα ισραηλινά μη επανδρωμένα αεροσκάφη απέκτησαν αυτοματοποιημένα οπλικά συστήματα και την ικανότητα να πετούν σε σχηματισμό σμήνους. [71]

Η εταιρεία “rafael” διαφημίζει την αποτελεσματικότητα του θανάτου μέσω των drones της – στη λωρίδα της Γάζα…

34. Για να προμηθεύσουν το Ισραήλ με αυτά τα όπλα και να διευκολύνουν τις συναλλαγές εξαγωγής και εισαγωγής όπλων, οι κατασκευαστές εξαρτώνται από ένα δίκτυο μεσαζόντων, συμπεριλαμβανομένων νομικών, ελεγκτικών και συμβουλευτικών εταιρειών, καθώς και εμπόρων, πρακτόρων και μεσιτών όπλων. [72] Προμηθευτές όπως η ιαπωνική FANUC Corporation παρέχουν ρομποτικά μηχανήματα για γραμμές παραγωγής όπλων, συμπεριλαμβανομένων των IAI, Elbit Systems και Lockheed Martin. [73] Ναυτιλιακές εταιρείες όπως η δανική AP Moller – Maersk A/S μεταφέρουν εξαρτήματα, ανταλλακτικά, όπλα και πρώτες ύλες, διατηρώντας μια σταθερή ροή στρατιωτικού εξοπλισμού που παρέχεται από τις ΗΠΑ μετά τον Οκτώβριο του 2023. [74]

35. Για ισραηλινές εταιρείες όπως η Elbit και η IAI, η συνεχιζόμενη γενοκτονία ήταν μια κερδοφόρα επιχείρηση. Η αύξηση κατά 65% των στρατιωτικών δαπανών του Ισραήλ από το 2023 έως το 2024 – ύψους 46,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, [75] ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν παγκοσμίως – προκάλεσε απότομη αύξηση των ετήσιων κερδών τους. [76] Οι ξένες εταιρείες όπλων, ιδίως οι παραγωγοί πυρομαχικών και πυρομαχικών, επίσης κερδίζουν. [77]

Επιτήρηση και φυλάκιση: Η σκοτεινή πλευρά του «Έθνους των Νεοφυών Επιχειρήσεων»

36. Η καταστολή των Παλαιστινίων έχει αυτοματοποιηθεί προοδευτικά, με τις εταιρείες τεχνολογίας να παρέχουν υποδομές διπλής χρήσης [78]  για την ενσωμάτωση της μαζικής συλλογής και επιτήρησης δεδομένων, αξιοποιώντας παράλληλα το μοναδικό πεδίο δοκιμών για στρατιωτική τεχνολογία που προσφέρει το κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος. [79] Τροφοδοτούμενοι από αμερικανικούς τεχνολογικούς κολοσσούς που ίδρυσαν θυγατρικές και κέντρα έρευνας και ανάπτυξης στο Ισραήλ, [80] οι ισχυρισμοί του Ισραήλ για ανάγκες ασφαλείας έχουν ωθήσει σε πρωτοφανείς εξελίξεις στις υπηρεσίες σωφρονιστικών ιδρυμάτων και επιτήρησης, από δίκτυα CCTV, βιομετρική επιτήρηση, δίκτυα σημείων ελέγχου υψηλής τεχνολογίας, «έξυπνους τοίχους» και επιτήρηση με drones, έως το cloud computing, την τεχνητή νοημοσύνη και την ανάλυση δεδομένων που υποστηρίζουν το στρατιωτικό προσωπικό επί του εδάφους. [81]

37. Οι ισραηλινές τεχνολογικές εταιρείες συχνά αναπτύσσονται από στρατιωτικές υποδομές και στρατηγική, [82] όπως και ο όμιλος NSO, που ιδρύθηκε από πρώην μέλη της Μονάδας 8200. [83] Το spyware Pegasus, σχεδιασμένο για μυστική παρακολούθηση smartphone, έχει χρησιμοποιηθεί εναντίον Παλαιστινίων ακτιβιστών, [84] και διαθέτει παγκόσμια άδεια για να στοχεύει ηγέτες, δημοσιογράφους και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. [85] Εξαγόμενη βάσει του Νόμου Ελέγχου Εξαγωγών Άμυνας, η τεχνολογία ομαδικής επιτήρησης της NSO επιτρέπει τη «διπλωματία του κατασκοπευτικού λογισμικού», ενισχύοντας παράλληλα την ατιμωρησία των κρατών. [86]

38. Η IBM λειτουργεί στο Ισραήλ από το 1972, εκπαιδεύοντας στρατιωτικό προσωπικό/προσωπικό πληροφοριών – ειδικά από τη Μονάδα 8200 – για τον τεχνολογικό τομέα και τον χώρο των νεοσύστατων επιχειρήσεων. [87] Από το 2019, η IBM Israel λειτουργεί και αναβαθμίζει την κεντρική βάση δεδομένων της Αρχής Πληθυσμού, Μετανάστευσης και Συνόρων (PIBA), [88] επιτρέποντας τη συλλογή, αποθήκευση και κυβερνητική χρήση βιομετρικών δεδομένων σχετικά με τους Παλαιστίνιους και υποστηρίζοντας το μεροληπτικό καθεστώς αδειοδότησης του Ισραήλ. [89] Πριν από την IBM, η Hewlett Packard Enterprises (HPE) [90] διατήρησε αυτήν τη βάση δεδομένων και η ισραηλινή θυγατρική της εξακολουθεί να παρέχει διακομιστές κατά τη διάρκεια της μετάβασης. [91] Η HP έχει εδώ και καιρό υποστηρίξει τα συστήματα απαρτχάιντ του Ισραήλ, παρέχοντας τεχνολογία στην COGAT, την υπηρεσία φυλακών και την αστυνομία. [92] Από τη διάσπαση της HP το 2015 σε HPE και HP Inc., οι αδιαφανείς επιχειρηματικές δομές έχουν αποκρύψει τους ρόλους των επτά εναπομεινάντων ισραηλινών θυγατρικών της. [93]

39. Η Microsoft δραστηριοποιείται στο Ισραήλ από το 1991, αναπτύσσοντας το μεγαλύτερο κέντρο της εκτός ΗΠΑ. [94] Οι τεχνολογίες του είναι ενσωματωμένες στις σωφρονιστικές υπηρεσίες, την αστυνομία, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία – συμπεριλαμβανομένων των αποικιών. [95] Από το 2003, η Microsoft έχει ενσωματώσει τα συστήματά της και την πολιτική τεχνολογία της σε ολόκληρο τον ισραηλινό στρατό, [96] ενώ παράλληλα απέκτησε ισραηλινές νεοσύστατες επιχειρήσεις κυβερνοασφάλειας και επιτήρησης. [97]

40. Καθώς τα συστήματα απαρτχάιντ, στρατού και ελέγχου του πληθυσμού του Ισραήλ παράγουν αυξανόμενους όγκους δεδομένων, η εξάρτησή του από την αποθήκευση στο cloud και την υπολογιστική έχει αυξηθεί. Το 2021, το Ισραήλ ανέθεσε στην Alphabet Inc (Google) και την Amazon.com Inc. σύμβαση ύψους 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων (Project Nimbus) [98] – χρηματοδοτημένη σε μεγάλο βαθμό από τις δαπάνες του Υπουργείου Άμυνας [99] – για την παροχή βασικής τεχνολογικής υποδομής.

41. Η Microsoft, η Alphabet και η Amazon παρέχουν στο Ισραήλ σχεδόν σε ολόκληρη την κυβέρνηση πρόσβαση στις τεχνολογίες cloud και τεχνητής νοημοσύνης που διαθέτουν, ενισχύοντας τις δυνατότητες επεξεργασίας δεδομένων, λήψης αποφάσεων και επιτήρησης/ανάλυσης. [100] Τον Οκτώβριο του 2023, όταν το εσωτερικό στρατιωτικό νέφος του Ισραήλ υπερφορτώθηκε, [101] Η Microsoft Azure και η κοινοπραξία Project Nimbus παρενέβησαν με κρίσιμες υποδομές cloud και τεχνητής νοημοσύνης. [102] Οι διακομιστές τους που βρίσκονται στο Ισραήλ διασφαλίζουν την κυριαρχία των δεδομένων και μια ασπίδα από την λογοδοσία, [103] βάσει ευνοϊκών συμβάσεων που προσφέρουν ελάχιστους περιορισμούς ή εποπτεία. [104] Τον Ιούλιο του 2024, ένας Ισραηλινός συνταγματάρχης περιέγραψε την τεχνολογία cloud ως «όπλο με κάθε έννοια της λέξης», επικαλούμενος αυτές τις εταιρείες. [105]

42. Ο ισραηλινός στρατός έχει αναπτύξει συστήματα τεχνητής νοημοσύνης όπως τα «Lavender», «Gospel» και «Where’s Daddy?» για την επεξεργασία δεδομένων και τη δημιουργία λιστών στόχων, [106] αναδιαμορφώνοντας τον σύγχρονο πόλεμο και καταδεικνύοντας τη διπλή χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Η Palantir Technology Inc., της οποίας η τεχνολογική συνεργασία με το Ισραήλ χρονολογείται πολύ πριν από τον Οκτώβριο του 2023, επέκτεινε την υποστήριξή της στον ισραηλινό στρατό μετά τον Οκτώβριο του 2023. [107] Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύουμε ότι η Palantir έχει παράσχει τεχνολογία αυτόματης προγνωστικής αστυνόμευσης, βασική αμυντική υποδομή για ταχεία και κλιμακωτή κατασκευή και ανάπτυξη στρατιωτικού λογισμικού, καθώς και την Πλατφόρμα Τεχνητής Νοημοσύνης της, η οποία επιτρέπει την ενσωμάτωση δεδομένων μάχης σε πραγματικό χρόνο για αυτοματοποιημένη λήψη αποφάσεων. [108] Τον Ιανουάριο του 2024, η Palantir ανακοίνωσε μια νέα στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ και πραγματοποίησε συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου στο Τελ Αβίβ «σε ένδειξη αλληλεγγύης». [109] Τον Απρίλιο του 2025, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Palantir απάντησε στις κατηγορίες ότι η Palantir είχε σκοτώσει Παλαιστίνιους στη Γάζα λέγοντας «κυρίως τρομοκράτες, αυτό είναι αλήθεια». [110] Και τα δύο περιστατικά υποδεικνύουν τη γνώση και τον σκοπό σε εκτελεστικό επίπεδο όσον αφορά την παράνομη χρήση βίας από το Ισραήλ, καθώς και την αδυναμία αποτροπής τέτοιων πράξεων ή απόσυρσης της εμπλοκής τους. [111]

43. Το Ισραήλ ως «Έθνος Νεοσύστατων Επιχειρήσεων», που έλαβε κίνητρα από την παγκόσμια έκρηξη των τιτλοποιήσεων μετά την 11η Σεπτεμβρίου, έχει λάβει σημαντική ώθηση μέσω της γενοκτονίας. Κατατάχθηκε στην πρώτη θέση παγκοσμίως στον αριθμό των νεοσύστατων επιχειρήσεων κατά κεφαλήν, με αύξηση 143% στις νεοσύστατες επιχειρήσεις στρατιωτικής τεχνολογίας το 2024, και με την τεχνολογία να αποτελεί το 64% των ισραηλινών εξαγωγών καθ’ όλη τη διάρκεια της γενοκτονίας. [112]

25 Γενάρη 2025: η Παλαιστινιακή αντίσταση (που, υποτίθεται, είχε συντριβεί…) συνεχίζει να απελευθερώνει ομήρους κάνοντας επίδειξη δύναμης, με αντάλλαγμα την απελευθέρωση Παλαιστίνιων αιχμαλώτων απ’ τα θεοναζί, απαρτχάιντ κάτεργα. Το καθεστώς του Τελ Αβίβ λύσσαξε πολύ απ’ την επίδειξη της ήττας του. Τελικά προτίμησε να “κόψει” την εκεχειρία και να επιδοθεί σ’ ένα όργιο δολοφονιών με κάθε μέσο – με την καθόλου κρυφή ελπίδα να σκοτώσει όσους όμηρους έχουν μείνει ζωντανοί…

Πολιτική μεταμφίεση: Βαρύς μηχανισμός στην υπηρεσία της καταστροφής από τους αποίκους

44. Οι πολιτικές [: civilian] τεχνολογίες χρησιμεύουν από καιρό ως εργαλεία διπλής χρήσης για την εποικιστική-αποικιακή κατοχή. [113] Οι ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε εξοπλισμό από κορυφαίους παγκόσμιους κατασκευαστές για να απομακρύνουν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους, [114] κατεδαφίζοντας σπίτια, δημόσια κτίρια, γεωργικές εκτάσεις, δρόμους και άλλες ζωτικές υποδομές. Από τον Οκτώβριο του 2023, αυτός ο μηχανισμός έχει συμβάλει στην καταστροφή του 70% των κατασκευών και του 81% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων στη Γάζα. [115]

45. Για δεκαετίες, η Caterpillar Inc. [116] έχει παράσχει στο Ισραήλ εξοπλισμό που χρησιμοποιείται για την κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών και υποδομών, [117] μέσω τόσο του προγράμματος χρηματοδότησης του αμερικανικού στρατού [118] όσο και ενός αποκλειστικού κατόχου άδειας που επιτάχθηκε από την ισραηλινή νομοθεσία στον στρατό. [119] Σε συνεργασία με εταιρείες όπως η IAI, [120] Συστήματα Elbit [121] και η RADA Electronic Industries, ιδιοκτησίας του Leonardo, [122] το Ισραήλ έχει εξελίξει την μπουλντόζα D9 της Caterpillar σε αυτοματοποιημένο, τηλεχειριζόμενο βασικό οπλισμό του ισραηλινού στρατού, [123] που χρησιμοποιείται σε σχεδόν κάθε στρατιωτική δραστηριότητα από το 2000, εκκαθαρίζοντας τις γραμμές εισβολής, «εξουδετερώνοντας» το έδαφος και σκοτώνοντας Παλαιστίνιους. [124] Από τον Οκτώβριο του 2023, έχει καταγραφεί η χρήση εξοπλισμού Caterpillar για την εκτέλεση μαζικών κατεδαφίσεων. [125] – συμπεριλαμβανομένων κατοικιών, [126] τζαμιών [127] και υποδομών που συντηρούν τη ζωή [128] – επιδρομών σε νοσοκομεία [129] συνθλίβοντας τους Παλαιστίνιους μέχρι θανάτου. [130] Το 2025, η Caterpillar εξασφάλισε ένα ακόμη συμβόλαιο πολλών εκατομμυρίων δολαρίων με το Ισραήλ. [131]

46. Η κορεατική HD Hyundai [132] και η εν μέρει θυγατρική της Doosan, [133] παράλληλα με τον σουηδικό όμιλο Volvo [134] και άλλοι μεγάλοι κατασκευαστές βαρέων μηχανημάτων, έχουν από καιρό συνδεθεί με την καταστροφή παλαιστινιακής περιουσίας, με τον καθένα να προμηθεύει εξοπλισμό μέσω αποκλειστικά αδειοδοτημένων ισραηλινών εμπόρων. [135] Ο κάτοχος άδειας της Volvo είναι μια εταιρεία που είναι καταχωρημένη στη Βάση Δεδομένων των Ηνωμένων Εθνών και ο επιχειρηματικός της εταίρος είναι η Merkavim Transport Pty Ltd, η οποία παράγει θωρακισμένα λεωφορεία που εξυπηρετούν εποίκους. [136] Από το 2000, μηχανήματα Volvo έχουν χρησιμοποιηθεί για την ισοπέδωση παλαιστινιακών περιοχών, συμπεριλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ. [137] και της Μασαφέρ Γιάτα. [138] Για πάνω από μια δεκαετία, τα μηχανήματα της HD Hyundai χρησιμοποιούνται για την κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών, [139] και για να ισοπεδώσουν γεωργικές εκτάσεις, συμπεριλαμβανομένων των ελαιώνων. [140] Μετά τον Οκτώβριο του 2023, το Ισραήλ αύξησε τη χρήση του εξοπλισμού του στην αστική καταστροφή της Γάζας, [141] συμπεριλαμβανομένης της ισοπέδωσης της Ράφα [142] και Τζαμπαλία, [143] μετά τις οποίες ο στρατός απέκρυψε τα λογότυπά των εταιρειών. [144]

47. Αυτές οι εταιρείες συνέχισαν να προμηθεύουν την ισραηλινή αγορά παρά τα άφθονα στοιχεία για την εγκληματική χρήση αυτού του μηχανισμού από το Ισραήλ και τις επανειλημμένες εκκλήσεις από ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων για διακοπή των σχέσεων. [145] Οι παθητικοί προμηθευτές γίνονται σκόπιμοι παράγοντες που συμβάλλουν σε ένα σύστημα εκτόπισης.

Β. Εποικισμός

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκτάκτως!

Δευτέρα 28 Ιούλη >> Είναι μια πολυσέλιδη έκθεση για μερικούς απ’ τους διεθνείς / δυτικούς επιχειρηματικούς πρωταγωνιστές της σφαγής στη Γάζα, μια έκθεση που πέρασε απαρατήρητη απ’ τα μέρη μας, για λόγους που καταλαβαίνετε. Αλλά επίσης πρόκειται για μια έκθεση που λόγω του λεγκαλισμού της (της επίμονης αναφοράς στη διεθνή νομοθεσία που επιτρέπει μηνύσεις και δίκες…) προκάλεσε τον θυμό πολλών κατά της Albanese.

Η «κλασσικά ελληνική» προσέγγιση σ’ αυτά, είναι έλα μωρέ… σιγά… αυτά τα ξέρουμε… σε καπιταλισμό ζούμε…  – μαζί με το σήκωμα των ώμων. (Άντε και μια ανώδυνη βόλτα ως την πρεσβεία…)

«Τα ξέρουμε»; Τι «ξέρουμε»; Τίποτα δεν ξέρουμε! Και, κυρίως, εκείνο που ΔΕΝ ξέρουμε και ΔΕΝ θέλουμε να καταλάβουμε είναι πως όταν διαμορφώνεται μια (πολιτική) «οικονομία της γενοκτονίας» καπιταλιστικώ τω τρόπω, διαμορφώνεται μαζί ένα επίκαιρο μοντέλο «καπιταλιστικής αξιοποίησης» πολύ ευρύτερης εφαρμογής απ’ ότι σε μια λωρίδα γης μικρότερη σε έκταση απ’ την Άνδρο. Η Γάζα, οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες δολοφονούνται μαζικά όχι απλά απ’ τους θεοναζί αλλά απ’ όλους τους δυτικούς συμμάχους τους επειδή έχουν «μετατραπεί» στο πείραμα / προετοιμασία για την κλιμάκωση του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Που αργά ή γρήγορα θα έρθει με full power πάνω σ’ όλους μας, συμπεριλαμβανόμενης της μάζας των «έλα μωρέ, αυτά τα ξέρουμε» (επ’ αυτού στο μεθεπόμενο σχόλιο).

Η έκθεση που αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένη την ερχόμενη Πέμπτη είναι μεγάλη. Όποιος «βαριέται», «δεν έχει χρόνο», «σιγά μωρέ…» ας μην κάνει τον κόπο καν να ξεκινήσει: καμία προειδοποίηση, ούτε η πιο αιματηρή, ούτε η πιο βάρβαρη, δεν συγκίνησε ποτέ τους υπνοβάτες…

Απ’ την Γάζα στην κίνα 1…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.24) >> Η καπιταλιστική κερδοφορία απ’ την σφαγή στη Γάζα είναι μια σοβαρή εξήγηση του γιατί οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά γενικά την υποστηρίζουν… Είναι όμως η μοναδική;

Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ στο περιοδικό («δημοκρατικών» φρονημάτων…) the new Yorker φωτίζει όχι την «οικονομία της γενοκτονίας» αλλά «το δίκαιο της γενοκτονίας» (!!!) όπως αυτό διαμορφώνεται ήδη μεταξύ του Παλαιστινιακού αίματος και των πρωτοκοσμικών «ειδικών» νομικών / μιλιταριστικών γραφείων. Ζητούμενο; Η «προσαρμογή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» στις «ανάγκες» των δυτικών αφεντικών για τον 4ο παγκόσμιο, για μεγάλους πολέμους κατά (π.χ.) της κίνας, της ρωσίας ή άλλων αξιόμαχων αντιπάλων.

Η μαζική δολοφονία αμάχων ποτέ δεν ήταν έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθεί κάποιος-που-είχε-νικήσει σ’ έναν πόλεμο. Ήταν ωστόσο «χειρωνακτικό» έργο των στρατών ξηράς, του πεζικού και, απ’ αυτή την άποψη, «περιορισμένης απόδοσης» σε σχέση με ό,τι ακολούθησε στον 20ο αιώνα, στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο: ήταν η εφεύρεση και η αξιοποίηση των αεροπλάνων και των αεροπορικών βομβαρδισμών (συν την εφεύρεση της ατομικής βόμβας) που έκανε «παιχνιδάκι» την μαζική σφαγή στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (αλλά και στη Δρέσδη και σ’ άλλες γερμανικές πόλεις). Όμως την σφαγή την είχαν κάνει οι νικητές, οπότε δεν κινδύνευαν όπως οι ηττημένοι από κάποια «Νυρεμβέργη» σε βάρος τους… Η ιδέα ότι σκοτώνοντας μαζικά αμάχους θα αναγκάσεις τους ένοπλους να παραδοθούν, αυτό που «αναβίωσε» και εφαρμόζεται στη Γάζα κάτω απ’ τους δυτικούς επαίνους μπροστά μας, χωρίς καμία – καμία – καμία συνέπεια:

αυτό λοιπόν ήταν η μιλιταριστική κοινοτοπία ως και την σφαγή στο Βιετνάμ, στη δεκαετία του 1970. Ηθικά ζητήματα θα μπορούσαν να προκληθούν∙ νομικά όμως (με την έννοια του κατηγορητηρίου και της καταδίκης) όχι…

Αυτό άλλαξε μόλις το 1977, κάτω απ’ την πίεση των μαζικών αντιπολεμικών κινημάτων που είχαν προηγηθεί (και ακολούθησαν, ως και την δεκαετία του ’80) με την έγκριση σχετικών Επιπρόσθετων Πρωτοκόλλων (additional protocols) στις «συνθήκες της Γενεύης» (που είχαν γίνει για πρώτη φορά διεθνής ανθρωπιστική νομοθεσία το 1949). Τα πρωτόκολλα αυτά όχι μόνο απαγόρευαν την στοχοποίηση αμάχων στη διάρκεια ενός πολέμου αλλά επιπλέον έκαναν διεθνή νόμο την υποχρέωση του επιτιθέμενου να φροντίζει από κάθε άποψη αυτούς τους αμάχους.

Αν και η Ουάσιγκτον δεν υιοθέτησε επίσημα αυτά τα συμπληρωματικά πρωτόκολλα, συμπεριέλαβε την βασική νομοθεσία του ’77 για την προστασία των αμάχων στο στρατιωτικό της δόγμα – προκειμένου, προφανώς, να μην βρίσκεται ο στρατός της νομικά εκτεθειμένος όταν δρούσε… Έτσι* το αμερικανικό πεντάγωνο (και ανάλογα τα υπόλοιπα δυτικά) εκπαίδευε τον στρατό του να μπορεί να κάνει (τουλάχιστον στη θεωρία…) δύο πράγματα ταυτόχρονα: απ’ την μια να «απομονώνει» τους ένοπλους («τρομοκράτες») σε συνθήκες urban πολέμου απομακρύνοντάς τους απ’ τους αμάχους, και απ’ την άλλη να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια (φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) σ’ αυτούς τους αμάχους – με τις σφαίρες να πέφτουν γύρω σαν το χαλάζι…

«Άβολα» καθήκοντα από μιλιταριστική άποψη, έτσι δεν είναι; Όταν, μετά το 2001, στη διάρκεια της 20ετούς κατοχής του αφγανιστάν, τα αμερικανικά drones βομβάρδιζαν γάμους και βαφτίσια στην αφγανική ύπαιθρο, ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ένα πρώτο (συγκρατημένο σε σχέση με αυτό που γίνεται στη Γάζα) βήμα για να απαλλαγεί απ’ αυτές τις «ανθρωπιστικές αηδίες», που ναι μεν πουλάγανε ακόμα διεθνώς (“soft power”…) αλλά δυσκόλευαν τις κινήσεις του κατοχικού στρατού. Εφηύρε τον όρο παράπλευρες απώλειες. Τι ήταν οι «παράπλευρες απώλειες»; Ήταν οι άμαχοι που είχαν δολοφονηθεί «κατά λάθος», «όχι από πρόθεση», επειδή-υπήρχε-η-πληροφορία ότι κάπου-ανάμεσά-τους ή γύρω τους κυκλοφορούσε ένας «αρχιτρομοκράτης». Αυτός ήταν ο στόχος, όχι οι άμαχοι (σήμαινε το «παράπλευρες απώλειες») – αλλά φευ; Να αφήσουμε τους παλιοτρομοκράτες να κυκλοφορούν μέσα στο πλήθος των φίλων και των συγγενών τους;

Αυτό το «κατά λάθος», το «όχι από πρόθεση», το «παράπλευρη απώλεια» θεωρήθηκε μόλις πριν 2 δεκαετίες ως ικανή νομικά θέση υπεράσπισης των δολοφόνων αμάχων αν ποτέ κάποιοι επιζώντες (αφγανοί…) κατάφερναν να φτάσουν στα δυτικά «ανθρωπιστικά» δικαστήρια… Δεν ήταν!! Γι’ αυτό όταν πράγματι κάποιοι επιζήσαντες της κατοχής του αφγανιστάν πέτυχαν εκείνο που θεωρούνταν ακατόρθωτο (έφτασαν, δηλαδή, στα δυτικά δικαστήρια) επιστρατεύτηκαν άλλες μέθοδοι, πιο ωμές και πιο αποτελεσματικές: απειλές κατά των δικαστών…

Ο φόβος για την πιθανότητα να δικαστούν και να καταδικαστούν αμερικάνοι στρατιώτες ή αξιωματικοί για «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στην κατοχή του αφγανιστάν μπορεί να φαίνεται αστείος, αλλά είναι πολύ σοβαρός, ακόμα κι αν οι συνέπειες μείνουν «συμβολικές»: ο ιμπεριαλισμός του δυτικού ανθρώπου είχε πάντα σα δικαιολογία το «καλό» (που ούτε ο ίδιος το πίστευε)∙ το να καταδικαστεί ως εγκληματίας ενόσω δεν έχει ηττηθεί ακόμα (επίσημα) θα ήταν βαρύ…

*Πιο αναλυτικά στο Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα – εκδ. «Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα».

Απ’ την Γάζα στην κίνα 2…

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.18) >> Με το που ξεκίνησε η σφαγή στη Γάζα, από τον χειμώνα του 2023 και μετά, στρατιωτικοί νομικοί και απόστρατοι αρχικαραβανάδες του u.s. army άρχισαν να επισκέπτονται, άλλοτε με δική τους πρωτοβουλία και άλλοτε καλεσμένοι των θεοναζί, την «περίμετρο» του σφαγείου. Για να διαπιστώσουν με τα μάτια τους (;;;) ότι τα βομβαρδισμένα σχολεία και νοσοκομεία και τζαμιά στη Γάζα δεν ήταν «ηθελημένοι στόχοι» του θεοναζί στρατού αλλά «αναγκαστικοί», αφού κάπου εκεί μέσα κρύβονταν τρομοκράτες (της Hamas… πάντα). Αυτά (τα σπίτια, τα σχολεία, τα νοσοκομεία…) ήταν το καμουφλάζ των τρομοκρατών – διαπίστωναν οι αμερικάνοι ειδικοί των «ανθρωπιστικών πολέμων», για να καταλήγουν ο ένας μετά τον άλλον:

… Η νομιμότητα μιας επίθεσης δεν μπορεί να κριθεί μόνο απ’ το αποτέλεσμά της… Ένα κατεστραμμένο σχολείο δεν μπορεί να σου πει αν είναι τόπος εγκλήματος πολέμου… Πρέπει να εξετάσεις την απόφαση που πάρθηκε για να κτυπηθεί… Πράγματι η δράση του IDF είναι πολύ ίδια μ’ αυτό που θα κάναμε κι εμείς σ’ ανάλογο πεδίο πολέμου…

Γιατί αυτό; Το ρεπορτάζ μας διαφωτίζει (ο τονισμός δικός μας):

…. Αυτή η ιδέα, ότι η συμπεριφορά του ισραήλ στη Γάζα είναι σύμφωνη με την εννόηση του αμερικανικού στρατού για τις δικές του νομικές υποχρεώσεις [σ.σ.: και όχι μόνο του αμερικανικού…] έχει γίνει η γενική συμφωνία μεταξύ των αμερικανών στρατιωτικών δικηγόρων και των συμμάχων τους στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι το επιχείρημα που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας καινούργιας εργασίας της Naz Modirzadeh, καθηγήτριας στη νομική σχολή του Harvard και ιδρύτριας του «προγράμματος διεθνούς δικαίου και ένοπλων συγκρούσεων» του ίδιου πανεπιστημίου. Όπως γράφει η Modirzadeh στην «Επιθεώρηση Εθνικής Ασφάλειας» του Harvard, οι ηπα δεν σχολιάζουν το αν το ισραήλ έχει παραβιάσει τους νόμους του πολέμου. Αυτό που κάποιοι αποδίδουν σε υποκρισία και γεωπολιτικούς υπολογισμούς έχει σαν αιτία και έναν «βαθύτερο μετασχηματισμό εντός του αμερικανικού στρατού και του νομικού του μηχανισμού».

Τα τελευταία χρόνια το αμερικανικό υπ.αμ. επιμένει ότι ίσως οι ηπα χρειαστεί να κάνουν έναν μεγάλο πόλεμο εναντίον αντιπάλου που ανταγωνίζεται τον αμερικανικό στρατό σε ισχύ και τεχνολογία. Σ’ ένα τέτοιο σενάριο – γνωστό ως «επιχείρηση μάχης μεγάλης κλίμακας» ή LSCO – ο πόλεμος θα γίνει σε ξηρά, θάλασσα, αέρα και στη θερμόσφαιρα [σ.σ.: πάνω απ’ την «μεσόσφαιρα» της γήινης ατμόσφαιρας]. Η διοίκηση των αεροπορικών δυνάμεων δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Οι πληροφορίες μπορεί να είναι ασαφείς. Τα θύματα μπορεί να είναι εκατοντάδες χιλιάδες και ολόκληρες πόλεις πιθανόν να ισοπεδωθούν. «Με δυο λόγια» γράφει η Modirzadeh «ο αμερικανικός στρατός έχει αρχίσει να προετοιμάζεται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με την κίνα». Και με τέτοια λάβα να καίει το μυαλό τους, οι «δικηγόροι της LSCO» όπως τους αποκαλεί η Modirzadeh, υποστηρίζουν ότι οι νόμοι του πολέμου είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο χαλαροί απ’ ότι φαίνεται να υποστηρίζουν άλλοι συνάδελφοί τους και το κοινό. Απ’ την οπτική τους η Γάζα δεν είναι απλά μια πρόβα τζεράλε για το είδος των μαχών που μπορεί να αναγκαστούν να δώσουν οι αμερικανοί στρατιώτες – στην Ταϊβάν ας πούμε. Είναι επίσης μια δοκιμή της ανοχής του αμερικανικού κοινού για τα επίπεδα θανάτου και καταστροφής που συνεπάγονται τέτοιας έντασης πόλεμοι.

Μάλιστααα! Ειδικά γι’ αυτή τη «δοκιμή της ανοχής» (και όχι μόνο του «αμερικανικού κοινού») θα πρέπει να επανέλθουμε κάποια στιγμή, με όχι τις καλύτερες διαθέσεις…

Η Modirzadeh εντοπίζει την καταγωγή αυτής της «στροφής» σ’ ένα άρθρο του 2021, στο “military review”, του αντιστράτηγου Charles Pede (του ανώτατου τότε νομικού εμπειρογνώμονα του αμερικανικού στρατού) και του συνταγματάρχη Peter Hayden (επίσης στρατιωτικού δικηγόρου) με τίτλο «Το 18ο Κενό».

Τι ήταν αυτό το «18ο Κενό»; Ήδη απ’ το 2017 μια μελέτη του αμερικανικού πενταγώνου εξέταζε την αλλαγή εστίασης απ’ την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και τις counter-insurgency εκστρατείες του u.s. army στην αναμέτρηση μ’ έναν τεχνολογικά προηγμένο στρατό. Σ’ αυτή τη «μετάβαση» η έρευνα είχε αναδείξει «17 κενά»… Το «18ο» ήταν εκείνο που οι Pede και Hayden ονόμασαν χώρο νομικών ελιγμών.

Πιο ήταν το «κενό» από νομική άποψη για έναν πόλεμο μαζικής καταστροφής; Πρώτον, ότι μεγάλο μέρος του αμερικανικού στρατού, λόγω εκπαίδευσης τις προηγούμενες δεκαετίες, είχε αποκτήσει «ανθρωπιστικές ευαισθησίες» και επεδείκνυε μια «γενική αποστροφή προς τον κίνδυνο παράπλευρων ζημιών». Και δεύτερον, η ανάδυση πολλών μκο (αρχίζοντας απ’ την human rights watch στα ‘80s) που κατέληξε στη δημιουργία μιας (κατά τους συγγραφείς) «βιομηχανίας γνώσης γύρω απ’ τους νόμους του πολέμου» – και φρεναρίσματος της εκδήλωσης του αυθεντικού μιλιταρισμού. Μπορεί (έγραψαν) «οι επικριτές του αμερικανικού στρατού να είναι καλοπροαίρετοι… αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει στρατιωτικός στόχος ούτε ξέρουν τα μέσα που υπάρχουν για να καταστραφεί».

Για να αποκτήσει (ξανά πρέπει να πούμε) ο δυτικός ιμπεριαλισμός τον «χώρο νομικών ελιγμών» που θεωρεί απαραίτητο χωρίς να καταργήσει επίσημα και καθαρά οποιαδήποτε διεθνή νομοθεσία τέτοιου είδους έχει υπάρξει ως τώρα (μπορεί άλλωστε να την χρειαστεί αν βρεθεί «αποκάτω»…), για να ξαναβρεί σα να λέμε εκείνη την «παλιά καλή ασυδοσία» στην οποία μπήκε ο στενός κορσές του «ανθρωπισμού» εξαιτίας αυτής της (ασυγχώρητης!!!) αντιμιλιταριστικής περιόδου σχεδόν μισού αιώνα μετά το βιετνάμ, θα χρειαζόταν ένα καλό, «στοιβαρό» παράδειγμα μαζικού κανιβαλισμού. Με το επιπλέον ότι αυτό το καλό-στοιβαρό-παράδειγμα θα έπρεπε να έχει καλούς συμμάχους και να νικήσει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) έτσι ώστε να μην κινδυνεύει από μια καινούργια Νυρεμβέργη.

Παρατηρεί το ρεπορτάζ του the new Yorker:

… Όταν ξεκίνησε η εκστρατεία στη Γάζα η ηγεσία του IDF εξέδωσε μια ευρεία οδηγία που επεξέτεινε σημαντικά τον κατάλογο των στόχων, χαλάρωσε τους περιορισμούς στις απώλειες αμάχων και έδωσε μεγαλύτερη εξουσία στη μεσαία βαθμίδα των αξιωματικών να κτυπούν στόχους ανεξέλεγκτα. Ήταν περίπου το νομικό εγχειρίδιο της LCSO.

Ένα πρόσφατο βίντεο, που τραβήχτηκε τον Απρίλιο, έδειξε πόσο «ανεκτικοί» είναι οι κανόνες εμπλοκής του IDF. Στο βίντεο, ένας διοικητής τάγματος, δίνει οδηγίες σε μια ομάδα στρατιωτών που προετοιμάζονται για μια επιχείρηση διάσωσης ομήρων στη Ράφα. «Όλοι όσους συναντάτε είναι εχθροί» λέει ο διοικητής στην ομάδα. «Αν δείτε κάποιον, ανοίξτε πυρ, εξουδετερώστε την απειλή και συνεχίστε να κινείστε». Λιγότερο από δυο βδομάδες μετά, στρατιώτες του ίδιου τάγματος που δρούσαν υπό έναν έφεδρο διοικητή, σκότωσαν 15 Παλαιστίνιους που δούλευαν σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και έθαψαν τα πτώματά τους σε ομαδικό τάφο μαζί με τα ασθενοφόρα….

Να γιατί, πέρα απ’ τους άμαχους (που είναι «η ασπίδα των μάχιμων», οπότε..) τόσο οι μκο όσο και οι δημοσιογράφοι πρέπει να εξοντώνονται. Είναι κι αυτοί «ασπίδα», μ’ έναν άλλο τρόπο:

… Το μάθημα για την Αμερική απ’ τη σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς…» έγραψε πρόσφατα ο αμερικάνος ταγματάρχης Joseph Levin στο military review, μέλος του JINSA (jewish institute for national security of america) είναι ότι ένα δημοκρατικό έθνος με υπεροχή ισχύος που επιτυγχάνει συνεπείς τακτικές νίκες εξακολουθεί να διατρέχει τον κίνδυνο στρατηγικής ήττας όταν ο εχθρός του χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τον συνειδησιακό πόλεμο για να υπονομεύσει την υποστήριξη του κοινού…

Η εκστρατεία της μαζικής συνειδησιακής απονεύρωσης και απραξίας του δυτικού κοινού, αυτός ο συνδυασμός μοιραλατρείας, κατανάλωσης ηρεμιστικών, παραπληροφόρησης, προβοκατσιών και κατάρρευσης των Εγώ-Κεφάλαιο, που αναπαράγει την σύγχυση και την υπνοβασία (ζήσαμε την εκκίνησή της με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία) συνεχίζεται – και τα αφεντικά έχουν τους σοβαρούς λόγους τους να την συνεχίζουν.

Όπως συνεχίζουν τον 4ο παγκόσμιο.

 

Κατευθείαν στην κίνα!!!

Δευτέρα 28 Ιούλη (00.13) >> Φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον θεωρούν ότι έχουν νικήσει την Μόσχα (;;;), όπως άλλωστε έχουν νικήσει και την Τεχεράνη (;;;) – οπότε ανοίγουν τα φτερά τους κατά του Πεκίνου.

Πριν λίγες ημέρες, στις 16 Ιούλη για την ακρίβεια, το “Hudson Institute” δημοσίευσε μια εμβριθή μελέτη (πάντα τέτοιες είναι αυτές οι μελέτες…) με τίτλο China after Communism: Preparing for a post–CCP China. Να τι λέει στην εισαγωγή της:  

Ενώ η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) έχει αντιμετωπίσει κρίσεις στο παρελθόν, μια ξαφνική κατάρρευση καθεστώτος στην Κίνα δεν είναι εντελώς αδιανόητη. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να εξετάσουν τι μπορεί να συμβεί και ποια μέτρα θα πρέπει να λάβουν εάν η μακροβιότερη κομμουνιστική δικτατορία στον κόσμο και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία καταρρεύσει λόγω των εσωτερικών και διεθνών προβλημάτων της.

Με κεφάλαια γραμμένα από ειδικούς σε στρατιωτικές υποθέσεις, πληροφορίες, οικονομικά, ανθρώπινα δικαιώματα, μεταβατική δικαιοσύνη και συνταγματική διακυβέρνηση, η παρούσα έκθεση εξετάζει τα αρχικά βήματα που πρέπει να γίνουν αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του ΚΚΚ και τη μακροπρόθεσμη πορεία που μπορεί να ακολουθήσει η Κίνα μετά από μια περίοδο σταθεροποίησης. Βασιζόμενη σε ιστορική ανάλυση, στρατηγική πρόβλεψη και εξειδικευμένη εμπειρογνωμοσύνη σε συγκεκριμένους τομείς, η παρούσα ανθολογία περιγράφει αυτές τις προκλήσεις ως άσκηση δυνατοτήτων. Τα διαφορετικά κεφάλαια διερευνούν πώς καταρρέει ένα μονοκομματικό σύστημα σε βασικούς τομείς της χώρας και πώς μετασχηματίζονται οι πολιτικοί θεσμοί, καθώς και τη μοναδική πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Κίνας. Συνολικά, αξιολογούν τα δύσκολα καθήκοντα σταθεροποίησης μιας χώρας που βρισκόταν σε μακροχρόνια καταπίεση μετά την κατάρρευσή της, εκτός από τις δυνάμεις που διαμορφώνουν το μέλλον της Κίνας. Με αυτόν τον τρόπο, οι συγγραφείς ελπίζουν να προσφέρουν συστάσεις πολιτικής για τη διαχείριση των κινδύνων και των ευκαιριών μιας μετάβασης.

Δεν θα μας απασχολούσε αυτή η … προφητεία (πέρα απ’ τα υπόλοιπα … άργησε! το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο έχει ξεφύγει!), αν δεν πέφταμε πάνω στην απάντηση ενός γάλλου ceo που ζει στην κίνα, ονόματι Arnaud Bertrand. Μας φάνηκε η πιο συμπυκνωμένη περιγραφή των δυτικών παρακμιακών που έχουμε συναντήσει ως τώρα:

…Υπάρχει ένα κοινό μοτίβο γνωστό στους πολιτικούς κοινωνιολόγους: όταν οι ομάδες αντιμετωπίζουν υπαρξιακές απειλές για την κοινωνική τους θέση και την ταυτότητά τους, συχνά επιδεικνύουν αντισταθμιστικό εξτρεμισμό – μετατρέπονται σε καρικατούρικες εκδοχές του εαυτού τους ως άμυνα ενάντια στην ασχετοσύνη. Για παράδειγμα, αυτό συνέβη με τη Νότια Συνομοσπονδία πριν από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, η οποία αντέδρασε στην αυξανόμενη πίεση για την κατάργηση της δουλείας υιοθετώντας μια πιο φανατική δέσμευση στη δουλεία και την «τιμή του Νότου» από ποτέ.

Αυτή η έκθεση του Ινστιτούτου Hudson έχει κάπως έτσι: βλέποντας το τέλος της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, ορισμένοι στο αυτοκρατορικό κατεστημένο μεταμορφώνονται σε μια χοντροκομμένη καρικατούρα του εαυτού τους, παίρνοντας κάθε τοξική πτυχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και ενισχύοντάς την σε παράλογα άκρα, γίνονται πιο αυτοκρατορικά φιλόδοξοι και παραληρηματικοί από ποτέ, σχεδιάζοντας παρεμβάσεις πρωτοφανούς εμβέλειας και τόλμης, σαν να μπορούσε ο διπλασιασμός των χειρότερων παρορμήσεών τους να αποκαταστήσει με κάποιο τρόπο την εξασθενημένη κυριαρχία τους.

Ως εκ τούτου, η παρούσα έκθεση δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται ως ένα πραγματικό σχέδιο πολιτικής – η ανάλυσή της για την Κίνα είναι τόσο άγρια αποκομμένη από την πραγματικότητα που είναι εντελώς άχρηστη. Αντίθετα, θα πρέπει να ερμηνεύεται ως ένα ανθρωπολογικό δείγμα, ένα συναρπαστικό παράθυρο στα πυρετώδη όνειρα και τις νευρώσεις μιας ετοιμοθάνατης αυτοκρατορίας, όπου ο αντισταθμιστικός εξτρεμισμός αφαιρεί όλα τα προσχήματα και αποκαλύπτει τι πραγματικά αφορούσε πάντα η αμερικανική ηγεμονία – ακριβώς όπως ο φανατικός διπλασιασμός της δουλείας από τη Συνομοσπονδία αποκάλυψε την ηθική σήψη που ανέκαθεν όριζε το σύστημα.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για την άλλη απειλή, την οποία αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς θα ήταν φοβερή και τρομερή∙ αιτία πολέμου χτες: ένας αμερικάνος αρχικαραβανάς, του νατο, απείλησε στις 18 Ιούλη ότι ο ρωσικός θύλακας του Καλίνιγκραντ είναι «στο πιάτο» του νατο, ότι έχουν γίνει τα σχέδια και οι προετοιμασίες (άρα περιμένουν την διαταγή;;;;) για την κατάληψή του σε χρόνο dt, και ότι έτσι «θα λύσουν το πρόβλημα με την ρωσία»…

Αλήθεια; Τι πίνουν; Σκέτη άσπρη σκόνη ή την κάνουν κοκτέιλ με κηροζίνη; Ξέρουν άραγε πόσο κοντά στη ρωσία (και πόσο μακριά απ’ τις mainland ηπα) είναι η αλάσκα, με τα πετρέλαια και αέριά της; Ξέρουν πόσο πλάτος έχει ο Βερίγγειος; (Μόλις 80 χιλιόμετρα στο στενότερο σημείο του…)

 

Georges Abdallah, η διαρκής μάχη για την απελευθέρωση

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.34) >> Σε τέσσερεις ημέρες, στις 25 Ιούλη, αναμένεται η αποφυλάκιση (μετά από 41 ολόκληρα χρόνια στις γαλλικές φυλακές, θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί πολύ νωρίτερα…) του Georges Ibrahim Abdallah – του πιο γνωστού λιβανέζου μαρξιστή αντάρτη απ’ την δεκαετία του 1980. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε να πρόκειται πράγματι για απελευθέρωση (και όχι για «δώρο» στις αμερικανικές και στις θεοναζί υπηρεσίες…)

Το Samidou (το διεθνές δίκτυο αλληλεγγύης στους παλαιστίνιους αιχμάλωτους) και η Collectif Vacarme(s) Films παρουσίασαν το 2021 το ντοκυμαντέρ Fedayin: ο αγώνας του Georges Abdallah (διάρκειας κάτι λιγότερο από 1,5 ώρας) το οποίο κρίνουμε εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο όχι μόνο για τον ίδιο τον Abdallah, αλλά και για την ιστορία τόσο της παλαιστινιακής όσο και τις λιβανέζικης ένοπλης αντίστασης στη θεοναζί κατοχή και στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Η Collectif διέθεσε ελεύθερα το ντοκυμαντέρ με υπότιτλους σε εφτά γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, αραβικά, ισπανικά, καταλανικά, γερμανικά και ιταλικά).

Εδώ σας προσκαλούμε να κερδίσετε 1,5 ώρα απ’ την ζωή σας παρακολουθώντας το (με αγγλικούς υπότιτλους):

(Μερικές ιστορικές πληροφορίες που μπορεί να είναι χρήσιμες για όσες / όσους δεν τις έχουν υπόψη τους.

18 Γενάρη 1982: ένας άντρας πυροβολεί και σκοτώνει στο Παρίσι τον συνταγματάρχη Charles Robert Ray, στρατιωτικό ακόλουθο της αμερικανικής πρεσβείας στο Παρίσι.

31 Μάρτη 1982: μια γυναίκα πυροβολεί και σκοτώνει τον Yaacov Bar-Simantov, δεύτερο γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι.

(Και για τις δύο ενέργειες θα κατηγορηθεί το 1984 και θα καταδικαστεί το 1987 ο Abdallah: μέλος του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» / PFLP, ιδρυτής των «Λιβανέζικων Ένοπλων Επαναστατικών Ομάδων» / LARF που έδρασαν στη γαλλία αναλαμβάνοντας την ευθύνη 4 ενεργειών).

6 Ιούνη 1982: ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στον λίβανο για να «εξαφανίσει» την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση που έχει την βάση της στα νότια, στα στρατόπεδα των προσφύγων του 1948, του 1967 και του 1973.

25 Αυγούστου 1982: διεθνής «ειρηνευτική δύναμη» αποτελούμενη από 400 γάλλους, 800 ιταλούς και 800 αμερικάνους πεζοναύτες καταλαμβάνει την Βηρυτό με πρόσχημα τον εξοστρακισμό των ενόπλων της «Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» / PLO απ’ τον λίβανο.

10 Σεπτέμβρη 1982: Περίπου 10.000 ένοπλοι της PLO αποχωρούν απ’ τον λίβανο καταφεύγοντας στην Τύνιδα.

16 έως 18 Σεπτέμβρη 1982: Με την άνεση ότι δεν υπάρχει πια ένοπλη αντίσταση ο ισραηλινός στρατός περικυκλώνει τους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς της Sabra και της Shatila και βάζει μέσα τους φασίστες λιβανέζους συμμάχους του (: «χριστιανοί φαλαγγίτες») που επί 3 μερόνυχτα επιδίδονται σ’ ένα όργιο σφαγής των αμάχων, λεηλασιών, καταστροφών. Πάνω από 3.500 δολοφονημένοι / ες. (Επικεφαλής του ισραηλινού στρατού – που τις νύχτες φώτιζε με προβολείς τα στρατόπεδα απ’ την περίμετρό τους για να βλέπουν οι σφάχτες – ήταν ο ακροδεξιός Ariel Sharon. Αργότερα έγινε πρωθυπουργός….)

19 Σεπτέμβρη 1982: Ο δυτικός (αμερικανικός) κατοχικός στρατός βομβαρδίζει την πόλη Suk al Ghab επειδή ανακάλυψε εκεί παλαιστίνιους αντάρτες.

23 Οκτώβρη 1983: Δύο φορτηγά γεμάτα εκρηκτικά ανατινάζονται μπροστά απ’ τους κοιτώνες των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών στη Βηρυτό. 241 αμερικάνοι και 58 γάλλοι σκοτώνονται. Την ευθύνη της ενέργειας αναλαμβάνει μια ως τότε άγνωστη οργάνωση με όνομα «Ισλαμική Jihad». Η οργάνωση απειλεί ότι θα κτυπήσει ακόμα πιο δυνατά αν οι δυτικοί κατοχικοί στρατοί δεν φύγουν ως την πρωτοχρονιά του 1984. Ουάσιγκτον και Παρίσι απαντούν ότι «θα μείνουν»…

7 Φλεβάρη 1984: Ο αμερικάνος πρόεδρος Reagan ανακοινώνει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες.

8 Φλεβάρη 1984: Τα αμερικανικά πολεμικά που βρίσκονται στο λιμάνι της Βηρυτού βομβαρδίζουν με περισσότερα από 300 βλήματα την Κοιλάδα Beqaa, με βάση «πληροφορίες» του ισραηλινού στρατού.

Τέλος Φλεβάρη 1984: Ανακοινώνουν την αποχώρησή τους απ’ τον λίβανο και οι υπόλοιποι: ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ιταλικός στρατός. Οι δυτικοί κατηγορούν την Τεχεράνη για τις επιθέσεις στις 23 Οκτώβρη, αποδίδοντάς την στην Hezb’ Allah…

24 Μάη 2000: Ύστερα από 18 χρόνια κατοχής μιας μεγάλης ζώνης στο νότιο λίβανο, μην αντέχοντας το αντάρτικο διάφορων οργανώσεων (συμπεριλαμβανόμενης της Hezb’ Allah) ο ισραηλινός στρατός ανακοινώνει την αποχώρησή του απ’ το λιβανέζικο έδαφος.

Ενδιάμεσα (2)

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.28) >> Την περασμένη εβδομάδα κάναμε ορισμένες παρατηρήσεις αντι-πληροφόρησης (for members only…) που μπορεί (θα έπρεπε) να ενδιαφέρουν, κατ’ αρχήν ως ζητήματα. Γρήγορα, μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα, οι πιο «επικίνδυνες» αποδείχθηκαν σωστές. Κάναμε ωστόσο ένα λάθος, που οφείλουμε να διορθώσουμε.

Γράφαμε σε σχέση με το αζερμπαϊτζάν:

….Το καθεστώς του αζερμπαϊτζάν έχει πράγματι σχέσεις με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ και είναι αλήθεια ότι η mossad έχει «βάση» στα νότια της χώρας, κοντά στα βόρεια σύνορα του ιράν. Υπάρχει όμως μία συμβουλή που συχνά αποδεικνύεται πολύτιμη: έχε τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα! Είναι αυτές οι (σαφώς αντι-ιρανικές) σχέσεις του Baku «οργανικές» για τα συμφέροντα του οίκου Aliyev ή πρόκειται για επιτήδειο «αντιπερισπασμό» και «επιτήρηση από κοντά»;…

Όμως, σύμφωνα με έγκυρη (μη καθεστωτική!) πληροφορία προερχόμενη απ’ το αζερμπαϊτζάν, η βάση / κλιμάκιο της mossad ΔΕΝ είναι στο έδαφος αυτού του κράτους, αλλά πιθανότατα κάπου στα βουνά στα βορειοδυτικά της ιρανικής επικράτειας, σε περιοχή κατοικούμενη από κούρδους. Δεν χρειάζονται σπουδαίες υποδομές. Ακόμα και μια καλύβα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως “βάση εκτόξευσης”…

Τα drones πράγματι πέταξαν μέσα απ’ τον εναέριο χώρο του αζερμπαϊτζάν για να βγουν στην Κασπία και από κει να κτυπήσουν την Τεχεράνη: αυτή είναι μια διαδρομή με την μικρότερη πιθανότητα να εντοπιστούν απ’ τα ιρανικά ραντάρ… Αλλά οι χειριστές τους (η βάση / κλιμάκιο των mossad / cia) ΔΕΝ ήταν / είναι στο αζέρικο έδαφος.

Απόδειξη του γεγονότος ότι η Τεχεράνη ΔΕΝ θεωρεί το Μπακού συνένοχο στην επίθεση των θεοναζί εναντίον της στις 13 Ιούνη, και σε καμία περίπτωση εχθρικό, είναι αυτά τα δύο:

Στις 27 Ιούνη, τέσσερεις ημέρες μετά την αμερικανική επίθεση στο ιράν και την «εκεχειρία», έγινε στο Μπακού η τελετή εγκατάστασης του νέου ιρανού πρεσβευτή στο αζερμπαϊτζάν:

Μια βδομάδα μετά, στις 4 Ιούλη, ο ιρανός πρόεδρος Pezeshkian επικεφαλής ομάδας υπουργών έκανε επίσημη επίσκεψη στο Μπακού:

(Και τα δύο screenshot είναι απ’ το επίσημο site του αζέρικου υπ.εξ.) Αν μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα, θα επιβεβαιώσετε ότι τα περί «συμμαχίας θεοναζί – αζερμπαϊτζάν – τουρκίας» κατά του ιράν (και της ρωσίας!!!) προέρχονται από εγκάθετους δημαγωγούς με συγκεκριμένους εργοδότες…

Το άλλο ζήτημα αφορά το νέο καθεστώς στη Δαμασκό και την υποτιθέμενη «σύμπλευσή» του με τους θεοναζί. Εκεί δεν κάναμε κανένα λάθος. Υποθέτουμε πως το στήσιμο της προβοκάτσιας με τις συμμορίες των δρούζων (δολοφονίες βεδουϊνων) στη νότια συρία απ’ όπου ξεκίνησε η επίθεση των θεοναζί και οι βομβαρδισμοί ακόμα και στη Δαμασκό διώχνουν όλη την σχετική «ομίχλη» παραπληροφόρησης σχετικά με το τι (και γιατί) συμβαίνει σ’ αυτή την περιοχή της μέσης Ανατολής / δυτικής Ασίας.

Εκείνο που δεν ξέραμε την προηγούμενη εβδομάδα είναι ορισμένες «λεπτομέρειες» για το πως κινείται η Άγκυρα σ’ αυτήν την ζώνη που περιλαμβάνει και τον λίβανο. Δεν θα τις μεταφέρουμε τώρα, δεν είναι επείγουσες. Απλά: όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται όλο και πιο βλακώδης η ιδέα ότι το «μπλοκ της Αστάνα», για κάποιους άγνωστους και μυστηριώδεις λόγους, εγκατέλειψε αμαχητί την συριακή επικράτεια στα νύχια των δυτικών ιμπεριαλισμών και του θεοναζί χωροφύλακά τους, την συριακή επικράτεια για την οποία χύθηκε πολύ αίμα για να μείνει, έστω στοιχειωδώς, στην τροχιά του ευρασιατικού project. Μην αποκλείετε καθόλου λοιπόν εκπλήξεις μεσοπρόθεσμα…

Κάτι τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο. Το προηγούμενο γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, ο νυσταλέος Jo, υπέγραψε πέρυσι (χωρίς ιδιαίτερη προβολή) μια συμφωνία με την Βαγδάτη για την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το ιράκ. Αυτή θα πρέπει να αρχίσει τον ερχόμενο Σεπτέμβρη και να έχει ολοκληρωθεί τον Σεπτέμβρη του 2026 – ελάχιστοι «σύμβουλοι» θα απομείνουν.

Θα δούμε…

4ος παγκόσμιος – σε περίληψη 1

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.23) >> Την εποχή που η παρακμή των δυτικών καπιταλισμών δεν είχε αρχίσει ακόμα να ξεδιπλώνεται με ταχύτητα, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, εν μέσω της «χρηματοπιστωτικής κρίσης» (του πιο πρόσφατου ξεσπάσματος των (δυτικών) καπιταλιστικών δομικών αντινομιών – μέχρι το επόμενο!) αυτή η «γενική δύση» σχεδίαζε τον 21ο αιώνα «της». Αμερικανικός και ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί θα δρούσαν σε συνεργασία∙ η ανάσχεση της (ορατά) «ανερχόμενης» ρωσίας θα γινόταν στην ουκρανική επικράτεια∙ η συνήθως ταραχώδης μέση Ανατολή θα έπρεπε να ισορροπήσει∙ και το «κέντρο βάρους» των διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών ενεργειών θα έπρεπε να πέσει στην Ασία, ειδικά στην ανατολική και νοτιοανατολική…

Στις αρχές του 2012 ο τότε διοικητής των ηπα Obama ανακοίνωσε την «στρατηγική για την ανατολική Ασία» (“pivot to asia”)…

Λίγο αργότερα ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, βάζοντας στο κόλπο και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (κίνα, γαλλία, ρωσία, αγγλία) συν την γερμανία. Η πρώτη ενδιάμεση, διαδικαστική συμφωνία (“joint plan of action”) μεταξύ της Τεχεράνης και των 5 + 1 «μεγάλων δυνάμεων» υπογράφτηκε το Νοέμβρη του 2013∙ η τελική συμφωνία (JCPOA) τον Απρίλη του 2015… Το «στρατηγικό υπονοούμενο» αυτής της συμφωνίας που προέβλεπε ότι η Τεχεράνη θα μπορούσε να κάνει έναν αυστηρά ελεγχόμενο «εμπλουτισμό ουρανίου» για ειρηνική χρήση με αντάλλαγμα την σταδιακή «άρση των κυρώσεων» εναντίον της ήταν ότι ένας ελεγχόμενα αναπτυσσόμενος ιρανικός καπιταλισμός θα ήταν το αντίβαρο στον επιθετικό χωροφύλακα (: Τελ Αβίβ) στην ευρύτερη περιοχή, που σε γενικές γραμμές θα ανασχεδιαζόταν (: “new middle east”) με μοχλό τους σκληροπυρηνικούς ουαχαβίτες (: isis) υπό τον έλεγχο του Ριάντ, της Ντόχα και του Ντουμπάι.

Τον Φλεβάρη του 2014 μεθοδεύτηκε το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, που ήταν βέβαια «αντιευρωπαϊκό» (: “fuck EU”…) – αλλά μεταξύ «φίλων» με μεγάλα σαγόνια είναι αναπόφευκτες και μερικές παρασπονδίες… Η Μόσχα πήρε αμέσως την Κριμαία, αλλά για οτιδήποτε άλλο φαινόταν διατεθειμένη να πιστέψει σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες (: εντός εισαγωγικών πλέον: Minsk 1, Minsk 2).

Μέσα σε 4 χρόνια (2012 – 2015) οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί, υπό την ηγεσία του αμερικανικού, φαινόταν ότι είχαν διαμορφώσει υπέρ τους το «πεδίο», έτσι ώστε να μπορούν να ρίξουν το βάρος τους στον πιο επικίνδυνο ανταγωνιστή: το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο.

Αλλά τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα σχεδίαζαν.

Τον Σεπτέμβρη του 2015 η Μόσχα (από κοινού με την Τεχεράνη και την Hezb’ Allah) ανέλαβαν να «χαλάσουν» την new middle east τόσο στη συριακή όσο και στην ιρακινή επικράτεια. Η Άγκυρα, που ως τότε θέλοντας και μη (κυρίως: μη!) είχε ακολουθήσει την αμερικανο-δυτική γραμμή «απελευθερώθηκε» απ’ την άφιξη του ρωσικού και του ιρανικού στρατού, και επανήθε στις βασικές αρχές της ιστορικής γεωπολιτικής στρατηγικής της. Στριμώχνοντας μάλιστα τόσο το Ριάντ όσο και το Ντουμπάι (πατρώνες του ουαχαβιτισμού) μετά την δολοφονία του Jamal Khashoggi (Οκτώβρης 2018) – η Ντόχα είχε ήδη αλλάξει στρατόπεδο καταλαβαίνοντας σωστά τα καινούργια δεδομένα στην περιοχή.

Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο «εκτινάχτηκε αναπτυξιακά» μ’ έναν ρυθμό πρωτοφανή και έξω από κάθε δεδομένο και πρόβλεψη. O Vaclav Havel, πρόεδρος της τσεχίας απ’ το 1993 ως το 2003, σχολίασε δεικτικά: η κίνα αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα ώστε δεν προλάβαμε καν να εκπλαγούμε! Μ’ έναν ρυθμό ανάπτυξης (ετήσιας αύξησης του αεπ) που κυμαινόταν μεταξύ 6,8% και 9,7% (μεγέθη απλησίαστα για τους δυτικούς καπιταλισμούς) μεταξύ 2008 και 2018, και με μια εν δυνάμει τεχνολογική έκρηξη που μόνο τρόμο μπορούσε να προκαλέσει στους δυτικούς «κύριους του πλανήτη», το Πεκίνο έδειχνε ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’10 ότι δύσκολα θα βρεθεί «χαλινάρι» για τον λαιμό του.

Εν τω μεταξύ το «μεγάλο κόλπο» του λεγόμενου «προληπτικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας» (!!!) δηλαδή η μετατροπή του αφγανιστάν (μαζί με το πακιστάν…) σε νατοϊκή βάση στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας, δίπλα ακριβώς απ’ την (θεωρούμενη ως μοχλό για την διάλυση του κινεζικού κράτους…) επαρχία Xinjiank είχε ήδη βαλτώσει. Απ’ το 2011 ο Obama είχε «φορτώσει» την κατοχή του αφγανιστάν με πάνω από 100.000 πεζοναύτες, με «όλα τα απαραίτητα», έχοντας σκοπό ως το 2016 η δουλειά να έχει ολοκληρωθεί. Μάταια!

Τώρα πια, αφού πρώτα εξαφάνισαν την καλλιέργεια παπαρούνας στην επικράτειά τους αντικαθιστώντας την με άλλες αποδοτικές καλλιέργειες με βάση συμβουλές και οδηγίες κινέζων γεωπόνων και γεωτεχνικών, οι Ταλιμπάν είναι επίσημα σύμμαχοι τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου…

Το ψόφιο κουνάβι, ως «ηγέτης» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αλλά και του συνολικά δυτικού ιμπεριαλισμού, ανέλαβε την διοίκηση στο άσπρο σπίτι για πρώτη φορά τον Γενάρη του 2017. Ήδη η “new middle east” ως σχέδιο κατέρρεε κάτω απ’ την δράση του «μπλοκ της Αστάνα», πράγμα που σήμαινε ότι και JCPOA έχανε την «στρατηγική» σημασία της για την δύση. Την έσκισε και στράφηκε στην «παλιά συνταγή»: το κέντρο ελέγχου της μέσης Ανατολής θα παρέμενε το Τελ Αβίβ, ανανεώνοντας της εργολαβία («Η Ιερουσαλήμ πρωτεύουσά» του…) στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά (με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» που θα έκαναν τις πετροχούντες δορυφόρους του).

Απέναντι στη ρωσία η ουκρανία θα ήταν η πρώτη γραμμή – αυτό έμεινε σταθερό. Όσο για το μέτωπο με την κίνα; Με την κατοχή του αφγανιστάν να έχει γίνει όλο και μεγαλύτερη πληγή, η «στρατηγική περικύκλωση» της κίνας και από ξηρά έμοιαζε αδύνατη. Από την άλλη μεριά το κινεζικό κεφάλαιο είχε αρχίσει να απογειώνεται εντυπωσιακά. Τέρμα λοιπόν οι «πολυμερείς συμφωνίες» που προωθούσε το προηγούμενο σχέδιο επί Obama (: «γιατί θα πρέπει να γίνονται παραχωρήσεις σε κάθε μικρό και ασήμαντο ασιάτη; μόνο για να μην πέσει στην αγκαλιά του Πεκίνου; Shit!!!) και στη θέση τους σκέτος «οικονομικός πόλεμος» με δασμούς και κυρώσεις (όπως, άλλωστε, απέναντι στη Μόσχα). Πόλεμος κυρώσεων κατά του nord stream 2, πόλεμος απειλών και κυρώσεων και κατά της Huawei…

Την τελευταία χρονιά της πρώτης θητείας του, το ψόφιο κουνάβι διαπραγματεύτηκε με τους Ταλιμπάν την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού / νατοϊκού στρατού (ελπίζοντας σ’ ένα plan B: ουαχαβίτες προβοκάτορες στα βουνά…), αποχώρηση που υλοποιήθηκε στη συνέχεια επί διοίκησης νυσταλέου Jo με τον γνωστό οικτρό τρόπο…

4ος παγκόσμιος – σε περίληψη 2

Δευτέρα 21 Ιούλη (00.16) >> Καμιά συνταγή δεν φαινόταν να αποδίδει τα αναμενόμενα!!! Και υπάρχουν σοβαροί, δομικοί λόγοι γι’ αυτό. Το τελευταίο colpo grosso για την συντήρηση έως επέκταση της παγκόσμιας κυριαρχίας μέσω της δυτικής «βιομηχανίας της υγείας» και του δυτικού βιο-πληροφορικο-μιλιταριστικού συμπλέγματος ήταν «ο πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού»!…

Έχουμε μπει στο 2020, και η δυτική ιμπεριαλιστική τακτική κάνει έναν απρόβλεπτο για πολλούς ελιγμό. Επιστράτευση των πληθυσμών, κουρέλιασμα των (δυτικών) συνταγμάτων, εκστρατεία για total δημαγωγική dominance, «κατάσταση πολιορκίας», και «νέα τεχνολογία»: mRNA πλατφόρμες. Χρειάζονταν άραγε σπέσιαλ ρουθούνια για να «μυριστεί» ο καθένας πως σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία και σε μια συγκεκριμένη αλληλουχία γεγονότων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, όταν τα (δυτικά) αφεντικά μιλούν-για-πόλεμο κάτι επικίνδυνα σοβαρό εννοούν; Όχι, δεν χρειάζονταν: οι παραλυμένοι του δυτικού επαναστατισμού γονάτισαν ευλαβικά πρώτοι…

Σε μια (κατά την ταπεινή μας άποψη) καλά υπολογισμένη χρονική στιγμή, μετά από πολύχρονη υπομονή (δηλαδή: σχεδιασμό και προετοιμασία) το 2022 (ενόσω ο «πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού» συνεχιζόταν…) η Μόσχα θα «σηκώσει τα μανίκια» εισβάλλοντας στην ουκρανική επικράτεια. Όχι απέναντι, απλά, στο φασισταριό του Κιέβου. Αλλά απέναντι στον επί χρόνια σχεδιασμό και στις επί χρόνια μεθοδεύσεις των δυτικών ιμπεριαλισμών. Του νατο. Εκ των πραγμάτων προκύπτει πως η Μόσχα είχε μελετήσει και εκτιμήσει σωστά την δυτική αντίδραση. Και πως όχι απλά είχε προετοιμαστεί να την αντιμετωπίσει για 2, 6, 12 μήνες ή «όσο χρειαστεί», αλλά – κυρίως – είχε προετοιμαστεί να την σύρει ως την τελική της ήττα / ταπείνωση δια της «τριβής»! Φαίνεται επίσης ότι το Πεκίνο ήταν ενημερωμένο έγκαιρα. To ξεκαθάρισε πρόσφατα στα μούτρα της πολεμοκάπηλης «ευρωπαίας υπ.εξ.» Kaja Kalas ο κινέζος υπ.εξ. Wang Yi:

… To Πεκίνο δεν θα δεχόταν να χάσει η ρωσία τον πόλεμο, γιατί αυτό θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να στρέψουν όλη τους την προσοχή στην κίνα…

Πράγμα που διαβάζεται ως εξής: το Πεκίνο θα έβαζε πλάτη όσο και όπου χρειαζόταν ώστε οι ηπα να μείνουν «καθηλωμένες» στο δυτικό μέτωπο.

Δεν κινδύνεψε βέβαια η Μόσχα να ηττηθεί ποτέ αυτά τα 3,5 χρόνια. Αλλά ναι: το (προς το παρόν) δυτικό όριο του ευρασιατικού project είναι τα ρωσικά σύνορα με την ουκρανία και τα βαλτικά κράτη∙ και καλά θα κάνει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της να μείνουν «κολλημένοι» εκεί!!! (Μήπως βρήκατε την απάντηση γιατί ο ρωσικός στρατός προχωράει-αργά-εκεί;) Ναι λοιπόν: το Πεκίνο καλοδέχεται την αργή, την παρατεταμένη και παρατεινόμενη δυτική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης!!!