Tag: ηπα

Η βίδα

Τρίτη 14 Γενάρη. Οι διαδοχικές ήττες του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κατευθείαν συνέχεια μιας άλλης ήττας, που ωστόσο ήταν πρακτικά νίκη για τα κυκλώματα των ντόπιων αφεντικών. Κοινό έδαφος είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη εθνική ιδέα: το ελλαδιστάν είναι η χρυσή βίδα του πλανήτη και του σύμπαντος· όλοι του χρωστάνε κι όλοι τρέμουν το τι μπορεί να κάνει· συνεπώς η ευρωζώνη πρέπει να κάτσει σούζα μπροστά στο ελλαδιστάν, και να συνεχίσει να το δανείζει χωρίς απαιτήσεις και προϋποθέσεις… αλλιώς το ελλαδιστάν θα διαλύσει και την ευρωζώνη, και την ε.ε., και το ηλιακό σύστημα!

Αυτή η φαντασίωση πρώτα καταχειροκροτήθηκε (τα “νταούλια και ζουρνάδες”…) και ύστερα εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο απ’ τον γίγαντα Γιάνη και το φαιορόζ γκουβέρνο στο πρώτο εξάμηνο του 2015… Ήταν ωστόσο η βασική και μοναδική ιδέα περί «κρίσης» απ’ το 2010 και μετά.

Χάρη σ’ αυτή τη μεγαλειώδη ιδέα τα «μνημόνια» έπεσαν βροχή εδώ και μόνο εδώ· αλλά κατάφεραν όλα τα αφεντικά και τα κυκλώματά τους να κρατήσουν τις δομές πολιτικής προσόδου που κατείχαν πριν το 2009· και να υποτιμήσουν εύκολα και αδιαμαρτύρητα την εργασία, ως το κόκκαλο.

Σε διαφορετικό πεδίο, στο πεδίο των γεωπολιτικών προσόδων, η ιδέα της «χρυσής βίδας», της φοβερής χρησιμότητας και αξίας του ελληνικού οικοπέδου στους διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι η πραγματική ιστορία του ελληνικού κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους, τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια της ύπαρξής. Όπως οι πολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός σκελετός ύπαρξης του ελληνικού κράτους και της νομής του πλούτου, έτσι και οι γεωπολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός στρατηγός του ελληνικού ιμπεριαλισμού. (Κάποτε υπήρχαν επίσημα “ρωσικό”, “γαλλικό” και “αγγλικό” κόμμα…)

Υπήρξαν «εθνικές επιτυχίες» αυτού του μοντέλου απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων – χάρη σ’ αυτό το ελλαδιστάν επεκτάθηκε, και ξαναεπεκτάθηκε και ξαναεπεκτάθηκε. Υπήρξαν όμως και «εθνικές καταστροφές» καθόλου λίγες: κάθε φορά που καμμία «μεγάλη δύναμη» δεν είχε ανάγκη το ελληνικό οικόπεδο αλλά τα αφεντικά του νόμιζαν αλλιώς.

Μια τέτοια περίοδος ξετυλίγεται τώρα. Με μια επικίνδυνη διαφορά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες «εθνικές καταστροφές», ως τώρα δεν έχει υπάρξει αίμα, δυστυχία, πόνος. Και επειδή δεν υπάρχουν αυτά, τόσο οι υπήκοοι όσο και τα αφεντικά τους απλά απωθούν την «καταστροφή». Ελπίζουν ότι στον επόμενο ή στον μεθεπόμενο γύρο θα ρεφάρουν.

Κι αυτό είναι που τους κάνει εξαιρετικά επικίνδυνος! Γιατί θα επιδιώξουν έναν επόμενο ή έναν μεθεπόμενο γύρο αν βρουν έστω και μισό «μεγάλο σύμμαχο»… Και τέτοιος υπάρχει – δυστυχώς…

Ακόμα και αποτυχημένοι είναι επικίνδυνοι! (Στην παραζάλη μιας αποτυχίας τους κάποτε φαντάστηκαν ότι θα καταλάβουν την Άγκυρα!…)

Ζούμε ήδη σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν 2

Δευτέρα 13 Γενάρη. Ακριβώς ένα χρόνο πριν την πανηγυρική παρουσίαση των αμερικανικών «αποδείξεων» σε βάρος του Hussein, στις 4 Φλεβάρη του 2002, ένα αμερικανικό drone τύπου predator πετούσε στον ουρανό της Paktia, μιας αφγανικής επαρχίας, κοντά στην πόλη Khost. Από κάτω βρισκόταν ο Osama bin Laden – ή αυτό ισχυρίστηκαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Όπως το έθεσε λίγο αργότερα ο αμερικάνος υπ.αμ. Donald Rumsfeld «Πάρθηκε η απόφαση να εκτοξευτεί ένας πύραυλος hellfire. Και εκτοξεύτηκε». Ήταν μόλις οι πρώτοι μήνες της αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής» κατοχής στο Ινδοκούς.

Ο πύραυλος έκανε αυτό για το οποίο είχε κατασκευαστεί. Σκότωσε. Μόνο που κάτω απ’ το predator δεν βρισκόταν ο Laden. Ούτε κάποιο μέλος της οργάνωσής του. Ούτε καν κάποιος ή κάποιοι ταλιμπάν. Οι δολοφονημένοι ήταν πληβείοι αφγανοί που μάζευαν παλιοσίδερα· κι αυτό ήταν ορατό απ’ την κάμερα του drone. Είτε οι “υπηρεσίες” ήξεραν και μεθόδευσαν μια ακόμα προβοκάτσια, είτε ο Rumsfeld είπε το ψέμα που είχε πρόχειρο: δολοφονήθηκαν οι συγκεκριμένοι όπως και πάμπολλοι άλλοι τους επόμενους μήνες και χρόνια. Όχι «κατά λάθος»· αλλά επειδή η Ουάσιγκτον ήθελε να σπείρει τον τρόμο στους άμαχους αφγανούς μέσω των σχετικά αθόρυβων και αόρατων drones, ώστε να τους αναγκάσει να γίνουν πληροφοριοδότες της.

Απ’ την επίθεση / εισβολή του αμερικανικού στρατού το 2001 μέχρι σήμερα έχουν δολοφονηθεί τουλάχιστον 800.000 άνθρωποι στο αφγανιστάν, ένοπλοι και (κυρίως) άοπλοι. Η Ουάσιγκτον έχει ηττηθεί εκεί, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε ηττηθεί όλοι οι υπόλοιποι: χωνέψαμε και ανεχόμαστε τον όρο «παράπλευρες απώλειες». Χωρίς καν το φρένο του ότι κάποτε «παράπλευρες απώλειες» μπορεί να είμαστε εμείς· ούτε θα το αποφασίσουμε ούτε θα το ορίσουμε.

Εν τω μεταξύ τα ντόπια καθάρματα της εξουσίας «δεξιά» κι «αριστερά» μπορούν να συνεχίσουν τις κουβέντες και τους ψεύτικους διαπληκτισμούς τους για το πως «συμφέρει» η συμμαχία με την Ουάσιγκτον…

(φωτογραφία: Επειδή εμείς οι δυτικοί έχουμε αδιαπραγμάτευτους ενδυματολογικούς κώδικες – καθότι σάτρα πάτρα απόγονοι του Διαφωτισμού… – αυτοί εκεί ίσια ίσια που αξίζουν το «παράπλευρες απώλειες»… Μάλιστα θα ήταν βολικό να εξατμίζονται εντελώς, να μην κηδεύονται, να μην πενθούνται, να μην θάβονται…)

Ζούμε ήδη σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν 3

Δευτέρα 13 Γενάρη. «Περασμένα – ξεχασμένα»; Καθόλου. Καθώς περνούν οι μέρες μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων, προκύπτει ότι το ψόφιο κουνάβι “έδωσε με επιτυχία εξετάσεις” στους σκληροπυρηνικούς του κόμματός του, ώστε να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους στις ερχόμενες εκλογές. Ή, για να το πούμε με τον δικό μας τρόπο, το ψόφιο κουνάβι προσχώρησε στη «γραμμή Pence» για να μοιραστεί μαζί της, ολοκάθαρα πια, την εξουσία (και την «αρχιστρατηγία»…) από δω και μπρος.

Όλοι οι πολιτικοί χασάπηδες, οι αρχικοί υπεύθυνοι για τα αμερικανικά εγκλήματα στο αφγανιστάν και στο ιράκ (και για τις προβοκάτσιες που παρουσίασαν σαν «αποδείξεις ενοχής»…), βγήκαν στο πλευρό της «γενναίας απόφασης του Trump». Ο Paul Wolfowitz, o Marc Thiessen (λογογράφος και εξ απορρήτων του Rumsfeld), ο Michael Chertoff (επικεφαλής της εσωτερικής ασφάλειας επί Bush), ο Ari Fleischer (γραμματέας τύπου του Bush)· ακόμα και ο πολύς «στρατηγικός εγκέφαλος» του Bush Karl Rove, όλοι ανέλαβαν να υμνήσουν τον «θρίαμβο του Trump». Ο ένας μετά τον άλλον.

Το ψόφιο κουνάβι είναι πια εντελώς βιτρίνα της «γραμμής Pence». Την προωθούν οι Pompeo και Pence (μαζί με διάφορους άλλους παρατρεχάμενους) απ’ την τωρινή κυβέρνηση. Ο νυν υπ.αμ. Mark Esper, για παράδειγμα, φαίνεται πως να είναι στο περιθώριο της συμμορίας (ή απλά προσπαθεί να σώσει το τομάρι του), αφού δήλωσε χτες συνεντευξιαζόμενος στο CBS ότι «δεν έχω υπόψη μου ιδιαίτερες αποδείξεις ότι ο Soleimani ετοίμαζε επιθέσεις σε αμερικανικές πρεσβείες· αν και θα ήταν πιθανό κάτι τέτοιο… ο πρόεδρος δεν είπε για αποδείξεις, μίλησε γι’ αυτό που πιστεύει…».

«Αποδείξεις;» Μια απ’ τα ίδια… Και επειδή χρειαζόταν η ευανάγνωστη και πραγματική πολιτική υπογραφή σ’ αυτήν την «αλλαγή σελίδας» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αυτήν την έβαλε όχι βέβαια το δενξερειτιτουγίνεται ψόφιο κουνάβι, αλλά ο διαταραγμένος Pence (που, παρεπιπτόντως, διατείνεται ότι η γη και το σύμπαν έχουν ηλικία μόλις 6.000 χρόνων, γιατί έτσι προκύπτει απ’ την βίβλο… Τύφλα νάχουν οι flatearthers!). Πώς την έβαλε αυτήν την υπογραφή; Υποστηρίζοντας ότι ο Soleimani βοήθησε να ταξιδέψουν στο αφγανιστάν οι 10 απ’ τους 12 τρομοκράτες που έκαναν τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στις ηπα…

Φαίνεται πως ήταν αδύνατο για τον Pence να μην τραβήξει την παρανοϊκή ευθεία του απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 ως την 2α Γενάρη του 2020 – για να μπορεί να την προεκτείνει απο ‘δω και εμπρός… Είναι «επιστροφή στον τόπο του βασικού εγκλήματος» που για τους υπηρέτες του πληγωμένου αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ένα είδος θρησκευτικού προσκυνήματος στις πηγές, με την ελπίδα της ανανέωσης των δυνάμεων…

Κι ενώ μπορούμε πάντα να αναλύουμε τις (και συμμαχικές) επιλογές των ντόπιων υπηρετών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το ερώτημα παραμένει: Τί περιμένουν οι υπήκοοι / υπερασπιστές αυτών των καθαρμάτων; Με τί σκατά πουλάνε την εθνικοφροσύνη τους;

Προειδοποίηση

Κυριακή 12 Γενάρη. Αναφορικά με το άρθρο του κ. Βασίλη Νέδου στο φύλλο της Κυριακής (5/1/2020), με τίτλο «Ανησυχία στην Αθήνα για την κλιμάκωση ΗΠΑ-Ιράν» και συγκεκριμένα τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα θα έχει κάποια συμμετοχή σε ενδεχόμενη αμερικανική επέμβαση κατά του Ιράν, θα θέλαμε να παραθέσουμε τα παρακάτω:

Λαμβάνοντας υπόψη τις φιλικές παραδοσιακές σχέσεις των δύο χωρών Ιράν και Ελλάδος και την απουσία οποιασδήποτε διαφοράς και έντασης μεταξύ τους στους τελευταίους αιώνες, πιστεύουμε ότι η τοποθέτηση αυτή δεν μπορεί να είναι επίσημη θέση της κυβέρνησης της Ελλάδος και οι φιλικές και ιστορικές μας σχέσεις θα συνεχιστούν και στο μέλλον.

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει δηλώσει πολλές φορές ότι επιθυμεί φιλικές και ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά δεν πρόκειται να μείνει αδιάφορη και με σταυρωμένα χέρια απέναντι σε οποιαδήποτε εχθρική ενέργεια κατά της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Είναι προφανές ότι η Τεχεράνη θα σταθεί ηρωϊκά απέναντι σε οποιαδήποτε παραβίαση και προσπάθεια επιβολής πολέμου και θα δώσει αποφασιστική απάντηση.

Αυτά γράφει η επιστολή του γραφείου τύπου της ιρανικής πρεσβείας στην Αθήνα προς την καθεστωτική «καθημερινή» που δημοσιεύτηκε χτες. Για να τελειώσει με την εξής παράγραφο:

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι σε περίπτωση επιβολής πολέμου κατά της χώρας από την Αμερική, η διάθεση βάσεων από οποιανδήποτε χώρα στον αμερικανικό εισβολέα θα θεωρηθεί εχθρική ενέργεια και το Ιράν διατηρεί το δικαίωμα να απαντήσει με σαφή και αποφασιστικό τρόπο.

Σωστά τα λέει το γραφείο τύπου της ιρανικής πρεσβείας: οι αμερικανικές βάσεις στην ελλάδα και οπουδήποτε αλλού είναι μέρος των επιθετικών / πολεμικών ενεργειών της Ουάσιγκτον, και όχι «κάτι άλλο». Ήταν τέτοιες και στη διάρκεια της εισβολής και της κατοχής του ιράκ· και παραμένουν τέτοιες.

Η προειδοποίηση του γραφείου τύπου είναι μια δήλωση στο κατώτερο διπλωματικό επίπεδο. Ωστόσο αφορά το άρθρο ενός απ’ τους «ενσωματωμένους» στο υπ.αμ. δημοσιογράφους. Αν επρόκειτο για κείμενο υπουργού θα απαντούσε (το λιγότερο) ο πρεσβευτής· ή και το ίδιο το ιρανικό καθεστώς.

Έχουμε, λοιπόν, μια πολύ καθαρή απόδειξη του γεγονότος ότι οι συμμαχίες των ντόπιων αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους μας σέρνουν απ’ το μανίκι βαθύτερα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Διότι είναι σαφές ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του δεν μπορούν να επηρεάσουν τις αμερικανικές αποφάσεις και επιλογές. Εκείνο που μπορούν αλλά δεν θέλουν να κάνουν είναι να απαγορεύσουν την χρήση των βάσεων για τις αμερικανικές επιθέσεις. Αν, όμως, αυτές οι βάσεις δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν με βέτο των ελληνικών αφεντικών, γιατί να υπογράφει και να ξαναϋπογράφει «συμμαχικές συμφωνίες» το ψοφιοκουναβιστάν;

Ερώτηση: έχει κανείς ψευδαισθήσεις; Απάντηση: οι πάντες (σχεδόν).

Περί πολέμου 1

Κυριακή 12 Γενάρη. Ο πιο πάνω χοντροκομμένος χάρτης δείχνει ότι το ιρανικό καθεστώς έχει και παραέχει τις (τεχνικές) δυνατότητες να κτυπήσει οποιαδήποτε αμερικανική βάση σε ελληνικό έδαφος. (Μάλιστα αυτός ο χάρτης παίρνει σαν αφετηρία του βεληνεκούς των ιρανικών πυραύλων κάποιο «κέντρο του ιράν» και όχι την βορειοανατολική άκρη του, κοντά στα σύνορα με την τουρκία, που είναι κοντύτερα στα μέρη μας….)

Ωστόσο πριν απ’ το ζήτημα της τεχνικής δυνατότητας να γίνει πράξη η ιρανική προειδοποίηση, υπάρχει κάτι άλλο: το πως οι ντόπιοι (και όχι μόνο) αντιλαμβάνονται την συμμετοχή του κράτους τους (άρα, έμμεσα ή άμεσα και των ίδιων…) σε ένα πόλεμο. Όταν ακούγεται η λέξη «πόλεμος» τα κυρίαρχα ανακλαστικά και οι κυρίαρχες αναπαραστάσεις προέρχονται απ’ τα φιλμ (για τους ηλικιωμένους ενδεχομένως και απ’ την εμπειρία) του … 2ου παγκόσμιου πολέμου. Μάχες με τανκς (κάπου μακριά), αεροπορικοί βομβαρδισμοί (και καταφύγια), ναυμαχίες. Εφόσον αυτά δεν συμβαίνουν (ή δεν γίνονται εκεί που θα θεωρούνταν το «έδαφός μας») οι υποτελείς βολεύονται να πιστεύουν ότι ΔΕΝ συμμετέχουν ούτε οι ίδιοι ούτε το κράτος τους σε πόλεμο.

Όταν, για παράδειγμα, οι ισραηλινοί πιλότοι εκπαιδευόνται και ξανακεκπαιδεύονται στα μέρη μας, και κάποια άλλη στιγμή βομβαρδίζουν στη συρία ή/και στο ιράκ, αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών είναι σίγουρα ότι ΔΕΝ συμμετέχουν σε κάποιον πόλεμο. Ή, όταν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα ανεφοδιάζονται (και «ξεκουράζουν» τα πληρώματά τους) στη Σούδα έχοντας γυρίσει από «επιχειρήσεις» στη μέση Ανατολή, και πάλι το ίδιο: «η ελλάδα είναι μια χώρα που αγαπάει την ειρήνη» (γι’ αυτό, άλλωστε, συμμετέχει στους βιασμούς της…)

Αν στη Λάρισα υπάρχει «κέντρο πιλοταρίσματος» αμερικανικών drones που δρουν στο ιράκ, στη συρία (ή μελλοντικά πιθανόν στο ιράν) αυτή η βάση συμμετέχει ή όχι στον πόλεμο; Κατά την μικροαστική βλακεία όχι· συνεπώς κάθε «απάντηση» (κτύπημα αυτής της βάσης ή και οποιασδήποτε άλλης) θα θεωρηθεί αναίτια επίθεση στο ελλαδιστάν. Μια χαρά αφορμή για ακόμα πιο βαθιά συμμετοχή σ’ έναν πόλεμο.

Το τι είναι ένας πόλεμος (και το ήταν πάντα ένας πόλεμος) δεν έχει όμως σχέση με τις φαντασιώσεις και τις απωθήσεις των υπηκόων! Ένα παράδειγμα πολύ πρόσφατο. Υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση ότι ένα κράτος συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο μόνο απ’ την στιγμή που θα τον «κηρύξει επίσημα»… Λάθος! Η Ουάσιγκτον δεν έχει κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο εναντίον του ιράκ (όπως ούτε το Τελ Αβίβ). Ωστόσο βομβαρδίζουν τακτικά και κατά βούληση θέσεις των ιρακινών pmu, με την «δικαιολογία» ότι είναι «proxies του ιράν», εναντίον του οποίου επίσης δεν έχουν κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο… Αποκορύφωμα ως τώρα ήταν η δολοφονία του (ιρανού) Soleimani και του (ιρακινού) Abu Mahdi al-Muhandis· χωρίς καμμία επίσημη κήρυξη πολέμου.

Τι λέει ο κάθε ντόπιος μικροαστός άραγε; Κάνει ήδη η Ουάσιγκτον πόλεμο κατά της Βαγδάτης και της Τεχεράνης χωρίς να τον έχει κηρύξει – ή όχι; Κι αν κάνει, η παροχή διευκολύνσεων και επιμελητείας στον αμερικανικό στρατό εκ μέρους του ελληνικού κράτους είναι συμμετοχή σ’ αυτόν την “ακήρυχτο” πόλεμο – ή όχι; Δικαιούνται όσοι υφίσταται αυτές τις επιθέσεις να κτυπήσουν έναν στόχο στο ελλαδιστάν ή πρόκειται για ιερό μέρος που κανείς δεν πρέπει να αγγίζει;

Γραφείο τύπου σε πρεσβεία στην Αθήνα δεν έχουν όλοι πάντως…

Περί πολέμου 2

Κυριακή 12 Γενάρη. Μια ακόμα (βολική…) παραμόρφωση του τι είναι ένας πόλεμος σήμερα αφορά τα μέσα και τις τακτικές. Το 1943 κανείς δεν θα σκότωνε έναν στρατηγό του αντιπάλου, παρά μόνο στο πεδίο της μάχης. Το 2020 η Ουάσιγκτον εγκαινίασε πολύ καθαρά την τακτική ότι «σκοτώνω όπου μπορώ και όπου γουστάρω» έναν στρατηγό κράτους· ούτε καν «μη κρατικού παράγοντα». Και στην τουαλέτα ακόμα.

Όμως αυτό είναι «δικαίωμα» μόνο των ηπα; Δεν μπορούν πια να κάνουν το ίδιο και οι pmu για παράδειγμα; Κι ύστερα γιατί να είναι στρατηγός (αξιωματικός του στρατιωτικού τμήματος των ηπα) και όχι αξιωματούχος του πολιτικού τμήματος; Αν ένα κράτος δικαιούται να χρησιμοποιεί κλασσικά «τρομοκρατικές» μεθόδους, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο οποιοδήποτε άλλο κράτος; Κι αν ένα κράτος χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους στην επικράτεια τρίτου κράτους (που θεωρείται συμμαχικό του κράτους – στόχο) γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό ανάποδα; Μια «δολοφονική ενέργεια εναντίον αμερικάνων» σε ελληνικό έδαφος; Δεν είναι εμπόλεμος σύμμαχος της Ουάσιγκτον η Αθήνα;

Υπάρχει, τέλος, το ζήτημα των μέσων. Ένα βομβαρδιστικό πρέπει να ξεκινήσει από κάποια βάση· ένας πύραυλος πρέπει να εκτοξευτεί από μια ακίνητη ή κινούμενη (πλωτή ή ιπτάμενη) βάση. Ένα drone ή δύο μπορούν όμως να σηκωθούν από την ταράτσα οποιασδήποτε πολυκατοικίας στην Αθήνα ή σε άλλη πόλη. Μπορούν να πιλοταριστούν «αόρατα» και μπορούν να «κτυπήσουν» αιφνιδιαστικά οπουδήποτε.

Τα drones τα χρησιμοποίησε πρώτη (και πολλές φορές) σαν όπλα η Ουάσιγκτον. Στο αφγανιστάν, όταν βομβάρδιζε γάμους και βαφτίσια. Ήταν το όπλο που έκανε πραγματικότητα το όνειρο του σύγχρονου μιλιταρισμού: δεν υπάρχουν καθορισμένα στο χώρο και στο χρόνο πεδία μάχης· τα πάντα και παντού είναι τέτοια (για περισσότερα: τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, «τρομοκρατία: ο πόλεμος 4ης γενιάς»).

Αυτή η δολοφονική καινοτομία όχι μόνο έχει επισημοποιηθεί διεθνώς, αλλά έχει εξελιχθεί τεχνικά σε μεγάλο βαθμό. Δεν μπορεί κανένας «εχθρός» να στήσει μυστικά ένα αεροδρόμιο ή μια βάση εκτόξευσης πυραύλων μέσα στην Αθήνα, στη Βαγδάτη ή στο Παρίσι. Μπορεί όμως να στήσει πολύ εύκολα βάσεις drones. Όχι ενός ή δύο, αλλά ακόμα και σμηνών από δαύτα.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν οι υποτελείς ενός κράτους επιτρέπουν στα αφεντικά του να τους τραβούν σε πόλεμο, δεν θα το πάρουν χαμπάρι όταν δουν ένα τανκ με περίεργη σημαία στη γωνία του σπιτιού τους…. Ούτε, βεβαια, όταν ανακοινωθεί στο δελτίο των 8.30 και στα αγαπημένα τους (αντι)social media. Είτε θα το καταλάβουν έγκαιρα στη συνθετότητα και στην «πρωτοτυπία» του (σε μέσα και μεθόδους) και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν αυτήν την συμμετοχή. Είτε θα κάνουν τα κορόιδα διευκολύνοντάς την, μέχρι την στιγμή που κάποιος «αιμοβόρος» (;) θα κτυπήσει «αναίτια και απρόκλητα» (;;;;) σ’ αυτό που θεωρούν «έδαφός τους» – και τότε θα αγκαλιάσουν ακόμα πιο σφικτά το κράτος τους και θα επιστρατευτούν με κάθε επισημότητα…

Εξαίσια πτώματα, αν όχι με την φυσική σίγουρα με την ηθική έννοια!

Μικρές απάτες μεταξύ εθνικοφρόνων

Κυριακή 12 Γενάρη. Βρήκε την ευκαιρία η Κουμουνδούρου (σιγά μην την έχανε) απ’ την epic εκστρατεία γοητείας του ψόφιου κουναβιού απ’ τον ρημαδοΚούλη (και την όχι και τόσο πετυχημένη κατάληξή της – βλέπετε την διατύπωση, ε;… η ασταμάτητη μηχανή έβαλε καινούργια τακάκια στα φρένα της…) για να πουλήσει μια σκέτη από αντιαμερικανισμό. «Να μην ψηφιστεί η συμφωνία για τις βάσεις» λένε τώρα οι ροζ, που την δούλεψαν αυτήν την συμφωνία όσο δούλεψαν τα στομάχια τους σαν γκουβέρνο· δηλαδή φουλ!!

Είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμα και αντιαμερικανισμό, όμως! Στην πραγματικότητα βγάζουν ανοικτά την γκρίνια που έχουν υπόγεια και οι ρημαδογκουβέρνοι· τα think tanks των τελευταίων, κάτι πανεπιστημιακοί και κάτι ειδικοί του σκοινιού και του παλουκιού, γκρίνιαζαν για την ελληνοαμερικανική φιλία απ’ την αρχή του 2019. Το θέμα είναι τα «ανταλλάγματα». Το τι δίνει το ψοφιοκουναβιστάν για την συμμαχία και την αγάπη του ελλαδιστάν.

Με δυο λόγια οι «αριστεροί» ψάλτες της εθνικής γραμμής κάνουν δεύτερη φωνή στους δεξιούς· και το τροπάρι είναι το ίδιο: πόσα δίνεις; – πόσα θες; Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου στην ελλάδα εδώ και χρόνια: το νταραβέρι να βγάλουμε περισσότερα – απ’ τους συμμάχους κι από όπου αλλού μπορούμε. Το θρυλικό «ηθικό πλεονέκτημά» της μετριέται και σε ντάλαρς.

Τι θέλει, λοιπόν, η εθνική γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον και βγάζει τους αριστερούς της (δήθεν) στο κλαρί; Όπλα; Ναρκωτικά; Να κοπεί η τουρκία στη μέση και να χαριστεί στο ελλαδιστάν; Τι θέλει πια η πανελλήνια και διακομματική θεία Λίτσα;

Ένοπλο αντιτουρκισμό θέλει – το ναρκωτικό της… Porca miseria: η πιάτσα δείχνει να έχει στεγνώσει.

(φωτογραφία: Μισή “εθνική φύση”. Η άλλη μισή είναι ο Pyatt…)

Η σιωπή του χρυσού

Σάββατο 11 Γενάρη. Δεν είναι καταστροφολογικό σενάριο. Απλά συμβαίνει, χωρίς φασαρία. Εκτός απ’ την σταθερή αύξηση της αγοράς χρυσού από διάφορες κεντρικές τράπεζες (με αυτές της Μόσχας, του Πεκίνου και της Άγκυρας στην πρώτη γραμμή – και σκεφτείτε ό,τι θέλετε για την «σύμπτωση»…), μια άλλη διάσταση είναι ο επαναπατρισμός των αποθεμάτων σε χρυσάφι από διάφορες κεντρικές τράπεζες. Για λόγους που ξεφεύγουν απ’ αυτό εδώ το σχόλιο, διάφορα κράτη είχαν ή/και έχουν ένα καλό μέρος των αποθεμάτων τους σε χρυσό εκτός συνόρων. Η τάση, πλέον, είναι αντίστροφη. Μέσα στο 2019 η κεντρική τράπεζα της γερμανίας πήρε πίσω 583 τόνους (αξίας 31 δις. δολαρίων) απ’ τα υπόγεια των κεντρικών τραπεζών της γαλλίας και των ηπα. Η Άγκυρα επαναπάτρισε 220 τόνους απ’ την αμερικανική fed. Η ολλανδία πήρε πίσω 122 τόνους. Η πολωνία 100 τόνους χρυσού απ’ την αγγλική κεντρική τράπεζα. Ουγγαρία και ρουμανία μεθοδεύουν το ίδιο. Σε γενικές γραμμές αυτή η τάση έχει δυο πλευρές: απ’ την μία «επιστροφή στην πατρίδα», απ’ την άλλη απομάκρυνση απ’ τα θησαυροφυλάκια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Προφύλαξη αυτό το τελευταίο όχι χωρίς αιτία: το Λονδίνο αρνήθηκε (παράνομα και τσαμπουκαλίδικα) το περασμένο καλοκαίρι να επιστρέψει την μεταφορά χρυσού ιδιοκτησίας της βενεζουέλα πίσω στο Καράκας… Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να κάνει το ίδιο εναντίον άλλων… Συνεπώς…

Το χρυσάφι, ωστόσο, δεν είναι κάτι που τρώγεται. Ο επαναπαστρισμός (όπως και η αύξηση των κεντροτραπεζικών / κρατικών αγορών) δεν είναι οχύρωση έναντι πιθανότητας λιμού. Ούτε είναι φάρμακο το χρυσάφι, για να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για εκδήλωση φυσιολογικής κρατικής πρόνοιας για το ενδεχόμενο κάποιας επιδημίας. Τότε;

Είναι προφανές: πολλά κράτη περιμένουν (αν δεν τον επιτείνουν κιόλας…) έναν καινούργιο σπασμό της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που θα έχει στο κέντρο της τα βασικά νομίσματα. Και, ειδικά, το δολάριο.

Αν δεν προεξοφλούνταν ότι το δολάριο (και τα άλλα βασικά νομίσματα) θα πέσουν σε μια δίνη ανεξέλεγκτης (;) ανταγωνιστικής υποτίμησης, τότε οι κεντρικές τράπεζες θα αποθήκευαν δολάρια· όχι χρυσάφι. Είναι γνωστό ωστόσο η Μόσχα έχει αδειάσει σχεδόν εντελώς τα αποθέματά της σε δολάρια (με την μορφή ομολόγων του αμερικανικού κράτους), ενώ η Άγκυρα και το Πεκίνο κάνουν το ίδιο, με πιο αργούς και διακριτικούς ρυθμούς. Θα το έλεγε κανείς «φαύλο κύκλο» αν δεν ήταν, απλά, άλλη μια μορφή του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: ενόσω το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, το αγοράζουν λιγότεροι και, αντί γι’ αυτό, αγοράζουν χρυσάφι· ή θέλουν να κοιμούνται (αν)ήσυχοι πάνω στις ποσότητες που σε άλλες εποχές είχαν αποθηκεύσει κάπου μακριά.

Η χρησιμότητα, λοιπόν, του χρυσού σαν αποθέματος κεντρικών τραπεζών βρίσκεται στο ότι μπορεί να γίνει η «άγκυρα» της ανταλλακτικής αξίας του νομίσματος, έτσι ώστε αυτό ούτε να υποτιμάται ούτε να υπερτιμάται κατά βούληση, απ’ τις «δυνάμεις της αγοράς». (Κάποτε αυτός ήταν ο κανόνας, που λεγόταν «κανόνας του χρυσού»…)

Αφού η εύλογη παλιότερη απαίτηση διάφορων ανερχόμενων καπιταλιστικών «δυνάμεων» (για παράδειγμα της κίνας) για την σταθεροποίηση των ισοτιμιών μεταξύ των βασικών νομισμάτων διεθνούς χρήσης χωρίς χρυσή άγκυρα απορρίφθηκε (βασικά απ’ την Ουάσιγκτον), για χάρη του οφέλους που είχε το δολάριο απ’ τις κυμαινόμενες ισοτιμίες μέσα στον οξυνόμενο ανταγωνισμό, φαίνεται πως τώρα δημιουργούνται οχυρά απέναντι στην πιθανολογούμενη «φυσιολογική έκρηξη» του νομισματικού πολέμου.

Μιλώντας κάπως γενικά: η μορφή κράτος και η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν είναι ζητήματα για τα οποία θα έπρεπε να σωπαίνει η κριτική. Η δική της σιωπή δεν είναι χρυσός…

Ο στρατός του θεού

Σάββατο 11 Γενάρη. Ήταν, μεν, αναμενόμενο· αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε την ημερομηνία: 10 Γενάρη 2020. Από χτες ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ είναι στρατός κατοχής! Επίσημα.
Ο ιρακινός πρωθ. Adel Abdul Mahdi ζήτησε τηλεφωνικά απ’ τον Πομπηία να «στείλει αντιπροσωπεία στο ιράκ ώστε να δημιουργηθεί ένας κοινός μηχανισμός για την ασφαλή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού» – σύμφωνα με την απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου. Και ο Πομπηίας του απάντησε ότι «είναι δικαίωμά τους» να παραμείνουν στο ιράκ, επειδή «είναι μια δύναμη του καλού». «Αντί να συζητήσουμε την αποχώρησή μας καλό θα ήταν να συζητήσουμε την δίκαιη, σωστή στρατιωτική παραμονή μας στην μέση Ανατολή» είπε ο σύμμαχος της Αθήνας. Τι άλλο θα μπορούσε να απαντήσει ένας θεοσεβούμενος ακροδεξιός υπουργός εξωτερικών του ψοφιοκουναβιστάν που πιστεύει πως είναι βοηθός του «απεσταλμένου του θεού»;

Ίσως γίνουν μερικές ακόμα προσπάθειες απ’ την Βαγδάτη· που θα συναντήσουν την ίδια κατηγορηματική άρνηση απ’ την Ουάσιγκτον (εκτός αν ξυπνήσει μέσα στο ψόφιο κουνάβι το ειρηνιστικό κτήνος που κρύβει!). Πράγμα που σημαίνει ότι τον λόγο θα τον έχουν υποχρεωτικά τα όπλα: ο πόλεμος τριβής που είναι σε θέση να κάνουν οι ιρακινοί «τρομοκράτες»…

(Ωστόσο αυτοί οι «τρομοκράτες» θα πρέπει να λύσουν και τα προβλήματα της κεντρικής εξουσίας στη Βαγδάτη. Οπωσδήποτε: τον φατριασμό μεταξύ τους… Ένα κράτος που θέλει να διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την επικράτειά του δεν μπορεί να είναι «σουρωτήρι» – από πολιτική άποψη…)

Οι δρόμοι του μεταξιού

Σάββατο 11 Γενάρη. Αν δει κανείς τον κόσμο και τους χάρτες του από Πεκίνο μεριά, η μέση Ανατολή δεν είναι «μέση Ανατολή». Είναι μέση Δύση. Δεν υπάρχει για το Πεκίνο, επίσης, περσικός κόλπος. Υπάρχει κόλπος του ιράν. Τέλος, ας το τονίσουμε, δεν υπάρχει πια σύγκρουση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. Υπάρχει αμερικανική προσπάθεια να ελεγθούν οι πετρελαϊκές πηγές του κινεζικού καπιταλισμού· και οι δρόμοι του μεταξιού προς την ευρώπη: ο κόλπος του ιράν είναι συνέχεια του ινδικού ωκεανού, και η ιρανική επικράτεια (μαζί με τα κράτη της κεντρικής ασίας) είναι περάσματα, υποδομές, επενδύσεις, εργασία.

Στον τρόπο που (από δυτική πρωτοκοσμική συνήθεια…) «χαρτογραφείται» η μέση Ανατολή και οι προσπάθειες του ψοφιοκουναβιστάν, το Πεκίνο είναι ανύπαρκτο. Αυτό, προς στιγμήν, μπορεί να βολεύει το κινεζικό καθεστώς: δεν χρειάζεται να τραβάει την προσοχή, και σίγουρα όχι την προσοχή της δυτικής δημαγωγίας. Αλλά το σχέδιο για τεράστιες επενδύσεις (σε γουάν…) στο ιράν, αυτό το πλάνο των 400 δισεκατομυρίων (δολαρίων) εξακολουθεί να ισχύει.

Όπως και οι 5.000 κινέζοι στρατιώτες που, σαν «security», θα προστατεύουν αυτές τις επενδύσεις – είναι μέρος του σχεδίου… Συνεπώς απ’ την σκοπιά του Πεκίνου ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στη δολοφονία ενός ή δυο ιρανών στρατηγών. Αλλά στο ότι η Ουάσιγκτον ψάχνει να βρει τον τρόπο, την ευκαιρία και το «ανεκτό κόστος» για να κάνει ίσιωμα τις υπάρχουσες ιρανικές υποδομές. Και θα το κάνει ακόμα πιο έντονα αυτό το ψάξιμο όσο περνάει ο καιρός.

Δεν είναι μόνο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος που το συμβουλεύει να συγκρατιέται όσο γίνεται στις αμερικανικές προβοκάτσιες (οι πρόσφατες δολοφονίες ήταν ακριβώς αυτό) και να δρα όσο πιο υπόγεια και έμμεσα μπορεί. Είναι και τα συμφέροντα του κινεζικού καπιταλισμού που συμβουλεύουν το ίδιο.

Κάποια στιγμή, όχι στο αόριστο μέλλον, με κάποιον τρόπο, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές βλέψεις, κινήσεις και προβοκάτσιες σ’ όλο αυτό το μέτωπο Μεσόγειος – Ινδοκούς θα έχουν τόσο μεγάλο κόστος ώστε θα ισοδυναμούν με κανονικό και πλήρη παγκόσμιο πόλεμο. Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι η δολοφονία του Soleimani (άσχετα μ’ αυτόν τον ίδιο, την θέση και τα έργα του) έχει κτυπήσει έναν κάποιο σοβαρό συναγερμό στα αφεντικά του ευρασιατικού project.

Μένει να καταλάβουμε την δική τους απάντηση. Που δεν θα έχει πυραύλους και ρουκέτες.
(φωτογραφία: Θα ήταν πολύ καλό αν γινόταν τώρα… Δυστυχώς η διαδήλωση αυτή έγινε τον Μάρτη του 2012. Πριν σχεδόν 8 χρόνια. Ο καιρός περνάει – και οι κακούργοι προωθούνται…)