Tag: ηπα

Τετάρτη 31 Μάη. Είναι απ’ τα θέματα που αποκλείεται να απασχολήσουν έναν ικανό αριθμό ανθρώπων στα μέρη μας – έγκαιρα! Όμως αλλού το κουβεντιάζουν ήδη: χωρίς την αμερικανική (πυρηνική) ομπρέλα «πόσα πιάνει» το project europe από στρατιωτική άποψη;

Το ερώτημα δεν αφορά «ειρηνευτικές αποστολές» – ολοφάνερο! Δεν αφορά, επίσης, «αντιτρομοκρατικές εκστρατείες», όπως αυτές καθιερώθηκαν σαν μοντέλο απ’ την Ουάσιγκτον, μετά το 2001. Αφορά την πλήρη «ανάπτυξη» του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, στρατιωτικές αναμετρήσεις δηλαδή μεταξύ αναπτυγμένων «καπιταλιστικών δυνάμεων». Εκεί, λοιπόν: «πόσα πιάνει» η ευρώπη;

Η απάντηση είναι γνωστή: λίγα. Όμως αυτό ακριβώς το «λίγα» από στρατιωτική άποψη, για έναν σχηματισμό που είναι ιμπεριαλιστικός έτσι κι αλλιώς (το project europe), ανοίγει σ’ εμάς (την σύγχρονη εργατική τάξη) ένα μοναδικό χρονικό «παράθυρο» – αν θα θέλαμε να το αναγνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε πριν κλείσει.

Οποιαδήποτε σοβαρή «μιλιταριστική ανάπτυξη» του project europe, τέτοια που να φέρει την ήπειρο (και τα κράτη μέλη της όποιας update προοπτικής) σε σημείο να μπορεί να ανταγωνιστεί αυτοτελώς στρατιωτικά τις ηπα, ή την ρωσία ή την κίνα, δεν μπορεί να γίνει κρυφά. Κι εκεί είναι η «Ρόδος» για μας: είτε σαμποτάρουμε τέτοιες εξελίξεις, δίνοντας μια global εργατική αντικαπιταλιστική προοπτική, είτε αυτές περνάνε πάνω απ’ τους τάφους μας.

Σε αδρές γραμμές λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το θέμα, δύο «κινήσεις» θα ήταν προς το συμφέρον της τάξης μας, και όχι μόνο στην ευρώπη. Πρώτα το πλήρες σπάσιμο των (και) στρατιωτικών σχέσεων ηπα – ευρώπης· η πλήρης αποχώρηση όλου του αμερικανικού στρατού, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος· η εξαφάνιση κάθε μικρής, μεσαίας ή μεγάλης αμερικανικής βάσης στην ήπειρο. Άρα η «χειραφέτηση» απ’ την αμερικανική μιλιταριστική ομπρέλα και η «ξεγύμνωση» της στρατιωτικής αδυναμίας του project europe. Και αμέσως μετά το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής στρατιωτικής αναβάθμισης.

Οι δημαγωγοί των αφεντικών θα πουν φυσικά: μα αν δεν το κάνουμε, χωρίς τους αμερικάνους και την «προστασία» τους και χωρίς την δική μας αναβάθμιση, θα μας φάνε οι ρώσοι! Το λένε ήδη – βλακείες! Υπάρχουν αντεπιχειρήματα, όπως υπάρχει και μια καλή αντι-πολεμική αντι-μιλιταριστική κινηματική παράδοση στην ευρώπη, που αναμετρήθηκε με επιτυχία στο παρελθόν και με τέτοιες απόψεις…

Ιδού η Ρόδος λοιπόν…

(Το είπαμε απ’ την αρχή: αυτά δεν απασχολούν εδώ… Καλό; Μια μαλακία και μισή· αλλά δεν είναι η πρώτη φορά…)

Τρίτη 30 Μάη. … Δεν πρόκειται να περιμένουμε για έναν πόλεμο που θα γίνει στο έδαφος της σαουδικής αραβίας. Θα φροντίσουμε ώστε ο πόλεμος θα γίνει στο ιρανικό και όχι στο σαουδαραβικό έδαφος…

Αυτά δήλωσε ο «αντιβασιλέας» υπ.αμ. του Ριάντ πρίγκηπας Mohammad bin Salman τις προάλλες, παρόντος του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για τον γνωστό γιάπη με τα προβλήματα στη μύτη: ψοφάει για πόλεμο, το αποπνέει κάθε πόρος του πετσιού του, και ελπίζει στην πρακτική βοήθεια των “φίλων και συμμάχων”. Όχι οπωσδήποτε της Ουάσιγκτον (αυτή μπορεί να κάτσει σε κάποια απόσταση in case of emergency…) αλλά σίγουρα του Τελ Αβίβ. Πάντως οι ευλογίες της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού έχουν την αξία τους.

Θα το τολμήσει; Η παρατήρηση και η λογική δείχνουν ότι επειδή οι χούντες της αραβικής χερσονήσου δεν έχουν πεζικό ή ναυτικό ούτε για τα όνειρά τους, ελπίζουν σε κάποια υπεροχή στον αέρα: βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε…. και έτσι «νικάμε». Η παρατήρηση μόνη της δείχνει ότι αυτή η δήθεν υπεροχή έχει αποτύχει ήδη στην υεμένη· και θα καταστραφεί συντριπτικά απ’ την πολεμική μηχανή των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», αν προκύψει θέμα. Μια μηχανή που και υψηλή τεχνολογία έχει, και εκπαίδευση έχει, και ανορθόδοξη εφευρετικότητα διαθέτει αποδεδειγμένα (κάπως έτσι ηττήθηκε το ιράκ στα ‘80s) και όλο το δίκιο με το μέρος θα έχει αν δεχτεί επίθεση.

Γρήγορα, πολύ γρήγορα, ο πόλεμος που ονειρεύεται ο κοκκαλωμένος πρίγκηπας, όπου κι αν ξεκινήσει, θα γίνεται σε σαουδαραβικό έδαφος. Η κορυφαία αποτυχία αυτών των πολεμο-γιάπηδων της αραβικής χερσονήσου είναι πως οι σύμμαχοί τους, είτε για το ισραήλ πρόκειται είτε για τις ηπα, θα έχουν μεν μέτωπο με την Τεχεράνη· αλλά καθόλου δεν θα στεναχωρηθούν αν τα πετρελαιοπήγαδα των σεΐχηδων σκεπαστούν απ’ την άμμο της χερσονήσου – και με άφθονο αίμα μισθοφόρων και μη. Και γιατί θα έπρεπε να στεναχωρηθούν άραγε; Τα δικά τους πετρέλαια και γκάζια θα ανατιμηθούν σε τέτοια περίπτωση· οπότε;

Μωραίνει ο αλλάχ ον βούλεται απολέσαι…

Τρίτη 30 Μάη. Μακριά απ’ την mainstream πρωτοκοσμική δημοσιότητα, στον συριακό νότο, εξελίσσεται «σπρώξιμο» πολύ σημαντικότερο απ’ την τουρκική εισβολή στο βορρά. (Ίσως γι’ αυτό οι δημαγωγοί σωπαίνουν).

Ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του, με την πάντα κρίσιμη συμβολή της ρωσικής αεροπορίας, καταλαμβάνουν εδάφη, ουσιαστικά εκτάσεις ερήμου, σε βάρος αντικαθεστωτικών ενόπλων που υποστηρίζονται τόσο φανερά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο ώστε μπορεί να αναρωτηθεί κανείς μήπως δεν είναι «τζιχαντιστές» αλλά χριστιανοί φονταμενταλιστές γελαδάρηδες του Τέξας.

Το ότι πρόκειται για έρημο θα μπορούσε να κάνει το θέμα αδιάφορο. Εκτός αν προσέξει κανείς τον χάρτη. Τέτοιες εκτάσεις στην χειρότερη περίπτωση θα γίνουν buffer zones, ελεγχόμενες απόλυτα απ’ τον αέρα, ημέρα και νύχτα, αν τα απ’ το καθεστώς Άσαντ ελεγχόμενα αστικά κέντρα στο νότο δεχτούν επίθεση. Είναι το «μάθημα της Palmyra”: αν θες να κρατήσεις συγκεκριμένες θέσεις εξασφάλισε και μια ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων γύρω τους, ακόμα κι αν το μόνο ζωντανό σ’ αυτές είναι καχεκτικοί θάμνοι. Η αεροπορία θα φροντίσει να γίνουν αυτά τα χιλιόμετρα αδιαπέραστα, προσθέτοντας κόκκαλα δίπλα στους θάμνους.

Ακριβώς γι’ αυτό η Ουάσιγκτον και το ελαφρύ πεζικό της νοιώθουν άβολα απ’ την συστηματική προώθηση του Άσαντ και των συμμάχων του (μια προσπάθεια χερσαίας αντεπίθεσής τους απέτυχε). Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο απ’ την μεριά του ιράκ. Πολιτοφυλακές ιρακινών σιιτών, εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες απ’ την Τεχεράνη, επιτίθενται με επιτυχία σε θέσεις του isis στην ιρακινή έρημο, προωθούμενες στα ιρακινοσυριακά σύνορα. Η αποκατάσταση μιας ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του χερσαίας σύνδεσης της συρίας με το ιράκ δεν είναι μεν αυριανή υπόθεση… Αλλά…

Αλλά, με τα ως τώρα δεδομένα (οι ανατροπές είναι πάντα ένα ενδεχόμενο) Μόσχα, Τεχεράνη, Δαμασκός και Βαγδάτη έχουν το πάνω χέρι επί του εδάφους· σε βάρος της Ουάσιγκτον, του Ριάντ, του Τελ Αβίβ και των «τζιχαντιστών» μισθοφόρων τους.

Δεν έχει λήξει η αναμέτρηση. Καθόλου. Πολλά μπορεί να συμβούν. Θα συμβούν όμως;

Τρίτη 30 Μάη. … Η Μέρκελ, ηρωΐδα του παρατημένου και εκτροχιασμένου ευρωπαϊκού τραίνου, λέει ότι «δεν μπορεί να στηρίζεται στον Donald Trump». Εντυπωσιακό. Είναι αντίθετος με την τρελή βλακεία σας…

Αυτό «τιτίβισε» ένας απ’ τους «επώνυμους» αμερικάνους ακροδεξιούς (δημοσιογράφους), οπαδός του ψόφιου κουναβιού, μετά τις δηλώσεις της κυρα Μέρκελ περί «ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας».

Αν το αναδημοσιεύουμε είναι γι’ αυτό τον λόγο: δείχνει ότι το «έλληνας» δεν είναι απλά ένας εθνικός χαρακτηρισμός (είναι κι αυτό!) αλλά ένα διεθνές, και οπωσδήποτε «δυτικό», trademark νοημοσύνης. Ο Bill Mitchell είναι αυθεντικός έλληνας! Είναι κι αυτός πάνω στη «χρυσή βίδα»!!! Όπως θα έλεγε και ο Ρασούλης «έχει τον κόσμο στ’ αρχίδια του γραμμένο»! Καταριέται τους bad, very bad γερμανούς, πράγμα τόσο τετριμμένο στα μέρη μας!

Δεν είμαστε σίγουροι αν κρατάει κατευθείαν απ’ τον «γκρεκοπίθηκο». Αλλά τι φταίει κι αυτός ο έρμος ο ελληνοπίθηκας; Απλά επέζησε ως τις μέρες μας, ενώ άλλα συνομήλικά του είδη εξαφανίστηκαν…

Δευτέρα 29 Μάη. …Η εποχή που μπορούσαμε να στηριζόμαστε εντελώς σε άλλους έχει φτάσει στο τέλος της από συγκεκριμένες απόψεις… Το έζησα τις τελευταίες ημέρες. Εμείς οι Ευρωπαίοι στ’ αλήθεια πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας… Η γερμανία και η ευρώπη πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν καλές σχέσεις με τις ηπα, την βρετανία και άλλες χώρες, ακόμα και με την ρωσία… Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για το δικό μας μέλλον, για την μοίρα μας σαν ευρωπαίοι…

Αυτά είπε ανάμεσα σε άλλα η κυρά Μέρκελ σε προεκλογική συγκέντρωση στο Μόναχο. Δεν απευθυνόταν σε έλληνες, εννοείται. Ούτε μόνο σε γερμανούς, ψηφοφόρους της ή όχι· επίσης εννοείται. Όπως θα το έλεγε και κάποιος Joschka Fischer (Sarajevo 113a, 6/1/2017…) αυτό είναι το τέλος του «ατλαντισμού» – σε αργή κίνηση. Άλλωστε, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να φαινεται καραγκιόζης, αλλά είναι μόνο ο Mike Pence ντυμένος καραγκιόζης· ποιος δεν το έχει καταλάβει;

Οπωσδήποτε το γερμανικό καθεστώς δεν περίμενε ούτε την σύνοδο του νατο ούτε εκείνη των g7 για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως στην πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) η στιγμή που λες ή δεν λες κάτι, η στιγμή που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι, το timing που λένε, έχει σημασία· και όχι μόνο συμβολική.

Ο καπιταλισμός στην (ηπειρωτική) ευρώπη τραβάει τον δικό του, ισχυρά ανταγωνιστικό (μέσα στις παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις) δρόμο εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Κάποτε αυτό θα αναγνωριζόταν καθαρά και επίσημα· έγινε τώρα. Μπορεί να συνεχίσει μόνο αν γίνει ευρωπαϊκός. Πρώτα η Βόννη και μετά το Βερολίνο είχαν πάντα στο νου τους αυτήν την πορεία. Γι’ αυτό και η ευκαιρία της προεδρίας του ψόφιου κουναβιού είναι, από ιστορική άποψη, μια ώριμη στιγμή.

Όσοι ψάχνουν να πουλήσουν τις γεωπολιτικές τους συντεταγμένες σε «καλή τιμή» πάνω στον πάγκο της εντεινόμενης ενδοκαπιταλιστικής έριδας έχοντας υπ’ όψη τους τα δεδομένα του 20^ου αιώνα, βρίσκονται στο κενό – κι ας μην το καταλαβαίνουν… Για πρώτη φορά στην ιστορία (τους) η ανερχόμενη παγκόσμια (και) θαλάσσια δύναμη δεν είναι λευκή και χριστιανική. Και επιπλέον, «δεν αγοράζει» με το στρέμμα, αλλά μόνο ό,τι ακριβώς την ενδιαφέρει.

Σ’ ότι γίνεται και θα γίνει στο project europe το ελλαδιστάν μοιάζει όλο και περισσότερο σαν μια περιθωριακή ανορθογραφία. Τι να κάνουν όμως και οι ντόπιοι «πατριώτες»; Πόσες βάσεις (ή τι άλλο…) να δώσουν ακόμα στην Ουάσιγκτον μπας και τους δώσει μια κάποια σημασία;

Σάββατο 27 Μάη. Μήπως τον έχουμε παρεξηγήσει; Μήπως είναι ο Ένας ο Αναμενόμενος; Μήπως είναι αυτός που περίμενε (μάταια) η παγκόσμια αριστέρα τα χρόνια του «ψυχρού πολέμου»;

Έκανε καλή περφόμανς το ψόφιο κουνάβι στη σύνοδο του νατο στις Βρυξέλες. ‘Επεισε άνετα ότι μπορεί να το διαλύσει· αν και από κάποιες απόψεις η διαλυτική δουλειά γίνεται εδώ και χρόνια. Έστω: προσπάθησε να βάλει ένα ακόμα καρφί στη συμμαχία… Έβγαλε (στα 23 απ’ τα 28 κράτη / μέλη) τον λογαριασμό. Ότι χρωστάνε πολλά, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. (Και κατ’ ιδίαν σιχτίρισε άλλη μια φορά τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες…)

Είναι η στιγμή που θα πρέπει να μπει στη σκηνή, με δυναμισμό, το ελλαδιστάν. Πρώτον σαν «καλός μαθητής» (του νατο) και δεύτερον σαν «ειδικός στις διαπραγματεύσεις για το χρέος»…

Θα πάει μετά απ’ αυτά το νατο, σα νατο, να καλύψει την Ουάσιγκτον και τους τοπικούς συμμάχους της στη συρία και στο ιράκ; Περίπου. Τελικά (κατά τον γραμματέα της συμμαχίας Jens Stoltenberg) «θα εκπαιδεύει τοπικές δυνάμεις αντιτρομοκρατικά». Θα δώσει και τα «ιπτάμενα ραντάρ» του…

(Εν τω μεταξύ το Βερολίνο, φτιάχνει μεθοδικά και αθόρυβα κάτι που δεν είναι ακόμα «ευρωπαϊκός στρατός», είναι όμως μια σταθερή «πολυεθνική» ευρωπαϊκή δύναμη. Τάγματα της ρουμανίας, της τσεχίας και της ολλανδίας εντάσσονται οργανικά στον γερμανικό στρατό.

Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Ακόμα. Αναμένεται η γαλλία…)

(φωτογραφία: φυσιογνωμιστές δεν είμαστε… αλλά κι αυτοί δεν δείχνουν να πεθαίνουν από κέφι…)

Παρασκευή 26 Μάη. Λένε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει το «πλούσιο λεξιλόγιο» του twitter. «Εντυπωσιακό», «φοβερό», «αίσχος» και καμιά δεκαριά λέξεις ακόμα.

Ε, το ότι ο εξοχότατος καμαρώνει που το (αληθινό;) ψόφιο κουνάβι του πέταξε τις «καλές» θα πρέπει να οδηγήσει την κυβέρνησή του να καθιερώσει την 25^η Μάη σαν εθνική επέτειο. Αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον γι’ αυτόν: ποιος ξέρει σε ένα χρόνο που θα βρίσκεται ο καθένας τους;

(Τα ίδια επίθετα χρησιμοποιεί το ψόφιο κουνάβι για όλους που τους έχει, ας πούμε, «για τα μπάζα». Δεν πειράζει. «Οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας». Ρωτήστε τους ψεκασμένους υπ.αμ. και υπ.εξ. Ρωτήστε κι οποιονδήποτε άλλο εξοπλίζεται by united states army, everywhere in this world…)

Δευτέρα 22 Μάη. … Την Πέμπτη, οι ΗΠΑ βάθυναν την εμπλοκή τους στον συριακό εμφύλιο πόλεμο με τρόπους που θα γίνουν φανεροί σταδιακά. Βομβαρδίζοντας μια στρατιωτική φάλαγγα για την οποία ο υπ.αμ. James Mattis είπε ότι περιλάμβανε ένοπλους υποστηριζόμενους απ’ το Ιράν καθώς και δυνάμεις του συριακού καθεστώτος, οι ΗΠΑ, για πρώτη φορά σ’ αυτά τα έξι χρόνια της σύγκρουσης, επιτέθηκαν σε ξένους μαχητές που είναι σύμμαχοι της Συριακής κυβέρνησης. Πρόκειται για την δεύτερη φορά που ο αμερικανικός στρατός κτυπάει τις δυνάμεις του Άσαντ… Υπό τον Barack Obama οι αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στρέφονταν κατά του ISIS και της al-Qaesa. Τώρα δύο ακόμα παράμετροι του πολυεπίπεδου εμφύλιου πόλεμου βρίσκονται στο στόχαστρο των ΗΠΑ.

Αυτή η εξέλιξη είναι εν μέρει αντανάκλαση του γεγονότος ότι ο Donald Trump, που σαν υποψήφιος υποσχέθηκε να εστιάσει αποκλειστικά στον ISIS στη Συρία, σαν πρόεδρος έχει πάρει μια εντυπωσιακά σκληρή στάση κατά της κυβέρνησης Άσαντ. Αντανακλά όμως και μια ευρύτερη δυναμική: καθώς ο ISIS χάνει δύναμη και έδαφος στη Συρία, το τέλος του εμφυλίου πολέμου πλησιάζει, και οι διάφορες δυνάμεις που έχουν εμπλακεί σ’ αυτόν δεν έχουν κοινό εχθρό. Το αποτέλεσμα είναι ένας αγώνας δρόμου για την εξασφάλιση σφαιρών επιρροής· και οι ΗΠΑ υπό τον Trump φαίνεται ότι αναλαμβάνουν δράση.

Κάτι ανάλογο διαβάσατε χτες, στην ασταμάτητη μηχανή. Κι αν σκέφτεστε ότι οι εκτιμήσεις μας είναι «αυθαίρετες», δεν θα λέγατε το ίδιο για το πιο πάνω απόσπασμα: δημοσιεύτηκε χτες (το εντοπίσαμε σήμερα..) στο καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό Atlantic… Στο περιθώριο της μηντιακής δημαγωγίας εκεί το αναγνωρίζουν: οι ηπα κλιμακώνουν τον πόλεμο (προς το παρόν στο συριακό έδαφος) όχι μόνο κατά του Άσαντ, αλλά και κατά των συμμάχων του· ίσως ειδικά εναντίον τους. Κατ’ αρχήν εναντίον των ιρανών “φρουρών της επανάστασης” που πολεμούν στο πλευρό του.

Με αυτό σαν δεδομένο υπάρχει ένα μικρό πια χρονικό περιθώριο για “υπολογισμούς”. Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, ο υπολογισμός ότι η Μόσχα “θα τραβηχτεί”, θα κάτσει στο πλάι. Κι έτσι, χωρίς αεροπορική κάλυψη, θα κάτσουν στην άκρη τόσο ο στρατός του Άσαντ όσο και το πεζικό των συμμάχων του… αφήνοντας την Ουάσιγκτον και τους δικούς της συμμάχους να καταλάβουν, ουσιαστικά, την κεντρική συρία… Γιατί να ρισκάρει η Μόσχα μια σύγκρουση με τον αμερικανικό στρατό για την συρία;…

Απ’ την μεριά της Μόσχας (και της Τεχεράνης, και της Δαμασκού) το ακριβώς ανάποδο: απο που ως που θα πρέπει να επιτραπεί στις ηπα να νικήσουν, τελικά, στο συριακό πεδίο μάχης επιβάλλοντας το αρχικό τους σχέδιο που δεν ήταν άλλο απ’την διάλυση της συρίας; Γιατί θα πρέπει να νικήσει, μαζί τους, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Εν τέλει θα ρισκάρει η Ουάσιγκτον μια σύγκρουση με την Ρωσία στη συρία;

Πλήρη απάντηση δεν έχουμε. Βλέπουμε όμως τι συμβαίνει καθημερινά στη νότια συρία, σ’ αυτήν την “επίδικη” ζώνη: η Μόσχα δεν φαίνεται να “κάθεται στ’ αυγά της”. Στην μεριά που κτύπησε το αμερικανικό βομβαρδιστικό έχει προς το παρόν παγώσει η συριακή προέλαση· δεν μπορεί ωστόσο να γίνει ούτε η (φιλο)αμερικανική. Αλλά απ’ την μεριά της Dara’a, στα δυστικά, στα σύνορα με την ιορδανία, ο συριακός στρατός και το συμμαχικό πεζικό του προωθείται σταθερά (μέσα στην έρημο) προς τα ανατολικά, με την υποστήριξη και της Μόσχας. Επιπλέον συνεχίζεται η συγκέντρωση στρατού έξω απ’ την Palmyra, στην προοπτική της επίθεσης για την απελευθέρωση / ενσωμάτωση του θύλακα της Deir ez-Zor.

Αν είναι αλήθεια ότι η Τεχεράνη έχει στείλει μερικές χιλιάδες επιπλέον «φρουρούς της επανάστασης» στη συρία, τότε δεν αποκλείεται ο αμερικανικός στρατός να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται επίσης. Εκτός αν πλησιάζει η στιγμή που θα «μπει στον πόλεμο» ανοικτά και το Τελ Αβίβ…