Tag: ηπα

Ψιλικατζήδες ίσως, αλλά στη σωστή μεριά

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι ο “εθνικός εργολάβος προώθησης όπλων και πυρομαχικών” και άνθρωπος της εμπιστοσύνης του ψεκασμένου υπ.αμ. (και της φαιορόζ κυβέρνησης και, ουσιαστικά, όλου του βαθέος κράτους) ελέγχεται για προώθηση πυρομαχικών “έως τον isis” έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι φαίνεται. Κυρίως επειδή αυτοί οι «κολλημένοι» που λέγονται Conflict Armament Research και ασχολούνται με τον εντοπισμό της unofficial (για να το πούμε κομψά) τροφοδοσίας μη κρατικών «παικτών» με όπλα και πυρομαχικά, αυτοί που ανακάλυψαν τα ίχνη του κυρ Βασίλη (Παπαδόπουλου) στη Ράκκα, δεν το έκαναν επειδή είχαν καϋμό με την olympic industries. Τις δουλειές της cia είχαν στο στόχαστρο! Με αφετηρία, συνήθως, τα βαλκάνια. Μέσα σ’ αυτό το γενικό ερευνητικό project προέκυψε και ο «έλληνας σύνδεσμος».

Ανακάλυψαν, για παράδειγμα, αντιαρματικούς πυραύλους τύπου 9Μ111Β βουλγαρικής κατασκευής, για λογαριασμό των ηπα με προορισμό (υποτίθεται) είτε τον αμερικανικό στρατό είτε τους εργολάβους του, που μέσω παρένθετων και ενδιάμεσων (όπως γίνεται με τα φράγκα ένα πράγμα…) κατέληξαν στον isis.

Είναι λογικό: το δίκτυο της διακίνησης όπλων και πυρομαχικών προς την μέση Ανατολή (και την βόρεια Αφρική) δεν το εφηύρε ο γνήσιος έλλην κυρ Βασίλης. Κι αυτό το εύλογο τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση: ο κάθε κυρ Βασίλης μόνο με μια έννοια θα μπορούσε να σταθεί σ’ αυτήν την μπίζνα: σαν άνθρωπος μυστικών υπηρεσιών, είτε της cia είτε άλλων εθνικών συνεργατών της (π.χ. ευπ)· είτε και των δύο μαζί.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα κολασμένα 300 (χιλιάδες βλήματα) που τελικά ξέμειναν: είτε για την σαουδική αραβία πρόκειται είτε για την αραβοσαουδία, κανείς δεν κάνει μπίζνες στα πέριξ χωρίς τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Τι μπορεί να στραβώσει και τι όχι σ’ αυτές τις ιστορίες μην μας ρωτήσετε· δεν ξέρουμε…

Αλλά το θεωρούμε πια απόλυτα δεδομένο ότι με το συγκεκριμένο deal (προφανώς και άλλα που εμφανίζονται ακόμα σαν «νόμιμα», ή μπορεί και να είναι τέτοια…) το ελληνικό υπ.αμ., το ελληνικό υπ.εξ. και οι λοιπές κυβερνητικές δυνάμεις δεν έψαχναν τα μερικές δεκάδες μύρια ευρώ. Αυτά είναι καλά· όχι όμως ο κύριος στόχος. Ο κύριος στόχος είναι η στρατιωτική διπλωματία, στην παρακρατική, μαφιόζικη έκφανσή της· πάντα στα πλαίσια συγκεκριμένων «συμμαχικών σχέσεων»…

(φωτογραφία: Μωρέ τίνος είσαι, τίνος είσαι;… Το συγκεκριμένο κομμάτι φορτώθηκε για τον αμερικανικό στρατό τον Δεκέμβρη του 2015, και βρέθηκε στα χέρια του isis τον Φλεβάρη του 2016. Σβέλτες δουλειές, που προφανώς έκαναν πιο έμπειροι απ’ τον κυρ Βασίλη και τον κυρ Πάνο…)

Cyber μεροληψία

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Εκείνοι οι αφελείς ενθουσιώδεις που στις αρχές του ’00 είχαν φάει και μας είχαν φλομώσει με το παραμύθι του “νέου χώρου ελευθερίας” που, κατά την γνώμη τους, ήταν ο κυβερνοχώρος, θα πρέπει εδώ και χρόνια να πνίγουν τα αναφιλητά τους κάτω από κάποιο (όχι cyber…) μαξιλάρι – στις μακριές νύχτες της γενικευμένης cyber επιτήρησης / χειραγώγησης.

Είχε μείνει ένα φύλλο συκής. Η λεγόμενη «ουδετερότητα του διαδικτύου». Θεσπίστηκε απ’ τον πρώην πρόεδρο Ομπάμα και είχε το νόημα ότι οι providers (επιχειρήσεις δηλαδή) θα πρέπει να εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες «παροχής υπηρεσιών» σε όλους τους χρήστες και όλα τα data, άσχετα από περιεχόμενο.

Πάει κι αυτό. Η ομοσπονδιακή επιτροπή τηλεπικοινιών των ηπα (που έχει καπαρωμένη την ιντερνετική νομοθεσία, έτσι, επειδή πρόλαβε…) με ψήφους 3 έναντι 2 αποφάσισε ότι επιτρέπεται οι providers να μεροληπτούν. Που σημαίνει ότι θα μπορούν να κόβουν υπηρεσίες ή sites, να ρυθμίζουν την κυκλοφορία των cyber ηλεκτρονίων… Υποθέτουμε ότι θα μπορούν να κρεμάνε ταμπέλες «έργα επί της οδού, σπεύδε βραδέως», «μην πτύετε επί του δαπέδου», κλπ. Σίγουρα θα μπορούν να πωλούν διαφορετικές ταχύτητες πρόσβασης, ή να βάζουν διαφορετικά όρια ανάλογα με το τι πληρώνει ο καθένας.

Υποτίθεται ότι αυτή η ιντερνετική λογοκρισία γίνεται για «καλό σκοπό»: επειδή κυκλοφοράει πολύ σκουπίδι – και bot τέτοιο. Το να αναθέσει, όμως, η επιτροπή το έργο της «απορρύπανσης» σε εκείνους, ακριβώς, που κερδοφορούν κυρίως απ’ την διαρκή ανακύκλωση της ιντερνετικής σαπίλας, είναι κάτι παραπάνω απ’ το να βάζει τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Είναι σα να του δίνει και μια επαναληπτική καραμπίνα – για να μην ιδρώνει για να φάει… (Αλλά στις ηπα η οπλοφορία επιτρέπεται. Κατά ορισμένους κοκκινόσβερκους επιβάλλεται κιόλας: δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση…)

Η ε.ε. διαφωνεί, οι οργανώσεις δικαιωμάτων διαμαρτύρονται· και διάφορες επιχειρήσεις περιεχομένου επίσης (π.χ. facebook). Δεν είναι καθόλου ελευθεριακό ούτε παρήγορο το γεγονός ότι, τελικά, αυτές οι τελευταίες θα αναλάβουν την υπεράσπιση της «ελευθερίας της έκφρασης» – αυτό λέμε. Αν όχι για άλλο λόγο, σίγουρα επειδή τα big data του επερχόμενου internet of things θα έχουν free pass στις ιντερνετικές λεωφόρους· ποια “ελευθερία” ποιας “έκφρασης” είναι λοιπόν στον πάγκο;

Ένας συλλογικός σπασμός, ένας χυλός από πόζες και γκριμάτσες: από εμπορική άποψη γι’ αυτό πρόκειται κυρίως.

Τρομοκράτες;

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Αν η νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ απ’ το ισραήλ μπορεί να αποδοθεί “προσωπικά” στο ψόφιο κουνάβι (λαθεμένα: πρόκειται για απόφαση του αμερικανικού βαθέος κράτους) η καταγγελία ότι η Άγκυρα και η Ντόχα χρηματοδοτούν τους “τρομοκράτες” στη συρία (τον isis και την al-Nusra) είναι, ίσως, ακόμα πιο δηλωτική του στριμώγματος του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Επειδή δεν ήταν το ψόφιο κουνάβι που την έκανε. Ήταν ο ένας απ’ τους τρεις σωματοφύλακές του (αυτούς που κυβερνούν πραγματικά), ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας αρχικαραβανάς Herbert Raymond McMaster, σε εκδήλωση στην Ουάσιγκτον πριν δυο μέρες. Κατά τον “σύμβουλο” και η σαουδική αραβία υποστήριζε τέτοιες οργανώσεις πριν δεκαετίες (!!!!! ωωωω! πως περνάει ο καιρός στο αμέρικα…) – αλλά τώρα τις υποστηρίζουν η τουρκία και το κατάρ.

Είναι αλήθεια ότι και τα δύο καθεστώτα συμμετείχαν στο αμερικανικής έμπνευσης σχέδιο για την διάλυση και την μοιρασιά της συρίας, υποστηρίζοντας αντι-Άσαντ ενόπλους, είτε θεωρήθηκαν αυτοί “τρομοκράτες” είτε “moderate”. Ωστόσο μετά την ρωσική εμπλοκή και τις πρώτες επιτυχίες της άλλαξαν «γραμμή» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διέκοψαν κάθε σχέση με τους μισθοφόρους τους. Έγινε μάλλον αυτό: οι περισσότεροι απ’ τους proxies τόσο της Άγκυρας όσο και της Ντόχα άλλαξαν κι αυτοί στόχους· προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα.

Έχουμε υποστηρίξει ότι «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», σαν επιλογή των ηπα υπέρ της διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, τέλειωσε. Όχι επειδή η «τρομοκρατία ηττήθηκε»! Αλλά επειδή τον ίδιο πόλεμο κάνουν πλέον και οι ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον· για τα δικά τους συμφέροντα. Πράγμα που σημαίνει ότι το αμερικανικό θεώρημα κυριαρχίας «πολεμάμε τους τρομοκράτες σ’ όλο τον πλανήτη» εκπυρσοκρότησε.

Μια μορφή αυτού του τέλους είναι η γελοιοποίηση του θεωρήματος απ’ τους ίδιους τους εφευρέτες του. Η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει πλέον «κρατικούς σπόνσορες της τρομοκρατίας» όπου ζορίζεται (Τεχεράνη, Άγκυρα, Ντόχα) και τους κουκουλώνει όπου την βουλεύουν (Ριάντ) – αλλά αυτή η ενοχοποίηση είναι πια εντελώς αδιάφορη διεθνώς. Ανακαλύπτει «σπόνσορες της τρομοκρατίας» αλλά δεν μπορεί να τους «πατάξει», όπως προσπάθησε κάποτε πρώτα εναντίον της Καμπούλ και ύστερα εναντίον της Βαγδάτης. Κρατάει ψηλά την σημαία της «αντιτρομοκρατίας», επειδή δεν έχει βρει κάτι άλλο στη θέση της· αλλά ακολουθούν ελάχιστοι…

Ο παλιός αυτοκράτορας γέρασε, «τα έχασε», και παραμιλάει…

(Υ.Γ. Η τελευταία παράγραφος ενός χθεσινού άρθρου σχετικού με τις καταγγελίες του McMaster στην καθεστωτική τουρκική daily sabah τελειώνει έτσι:

… Για χρόνια ο τουρκικός λαός αναρωτιόταν αν οι ηπα είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος. Τώρα η ερώτηση είναι αν οι ηπα είναι σύμμαχος καν και καν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απομόνωση της Ουάσιγκτον εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο…)

(φωτογραφία: ισραηλινός με διδακτορικό στα παιδαγωγικά εν ώρα εργασίας…)

Βόρεια κορέα

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Έχοντας αποκτήσει καλά πατήματα στη μέση Ανατολή (πατήματα που είχε χάσει απ’ τις αρχές των ‘90s…) η Μόσχα αρχίζει να στρέφεται στο κυριότερο τωρινό πεδίο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου: στην κορεατική χερσόνησο.

“Σπάζοντας” την πολεμοχαρή αμερικανική ρητορική (και αδιαφορώντας για τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον) η Μόσχα ανακοίνωσε ότι έστειλε χτες στρατιωτική αντιπροσωπεία στην Πγιονγκγιάνγκ, για συνομλίες με το βορειοκορεατικό καθεστώς μέχρι το ερχόμενο Σάββατο. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας είναι ο Viktor Kalganov, υποδιευθυντής του εθνικού κέντρου διαχείρισης κρίσεων του ρωσικού καθεστώτος. «Είμαστε γείτονες. Θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις μ’ αυτή τη χώρα και ο πολιτικός διάολογος είναι πολύ σημαντικός» δήλωσε ο ρώσος υφ.υπ.εξ. Sergei Ryabkov αιτιολογώντας την επίσκεψη.

Η Μόσχα πατάει μάλλον έξυπνα πάνω στις «αντιφάσεις» (;) των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών. Η συγκεκριμένη αποστολή νομιμοποιείται απ’ τις δηλώσεις του (υπό απόλυση;) αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson ότι οι ηπα διατίθενται να ξεκινήσουν απευθείας συζητήσεις με την βόρεια κορέα χωρίς προϋποθέσεις· μια άποψη που είναι διαμετρικά αντίθετη με όσα δηλώνουν και απειλούν το ψόφιο κουνάβι και οι 3 σωματοφύλακές του εδώ και πολλούς μήνες. Είναι διαμετρικά αντίθετη και με τα διαρκή στρατιωτικά γυμνάσια που κάνει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην περιοχή. Είναι, όμως, ακόμα υπ.εξ.· οπότε ποιο είναι το «κακό» αν και η Μόσχα κουβεντιάζει με την Πγιονγκγιάνγκ χωρίς προϋποθέσεις;

Το Πεκίνο έχει μόνιμες σχέσεις με το βορειοκορεατικό καθεστώς, όντας ένα είδος «προστάτη» του. Οι διερευνητικές (;) κινήσεις της Μόσχας έχουν, προφανώς, την κινεζική έγκριση. Ίσως να είναι δύσκολο να δημιουργηθεί κάτι ανάλογο με το «μπλοκ της Αστάνα» για την βορειοκορεατική περίπτωση, σαν πολιτική συμμαχία, εφόσον θα πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο τη νότια κορέα αλλά και τη νεο-μιλιταριστική ιαπωνία. Όμως θεωρούμε εύλογο ότι Μόσχα και Πεκίνο (με την διακριτική υποστηρίξη της τωρινής κυβέρνησης της Σεούλ) ευχαρίστως θα έσπρωχναν την Ουάσιγκτον στην άκρη αν επρόκειτο το βορειοκορεατικό καθεστώς να συζητήσει…

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον, μόνο του κάθε καθεστώς, σε συνδυασμό, ή το ένα μέσω του άλλου, έκαναν μεγάλο κόπο εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες για να απονευρώσουν, πρώτα ουσιαστικά και μετά ακόμα και τυπικά (λέγε με toxic prince…) την υποστηρίξη των αραβικών καθεστώτων στους παλαιστίνιους. Η επιχείρηση αυτή μια δυσκολία είχε μόνο: το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα των πληβείων αυτών των καθεστώτων, απ’ τον Ατλαντικό (μαρόκο) ως και την Μεσοποταμία (ιράκ), δύσκολα (if ever) θα ακολουθούσαν τον «ρεαλισμό» των αφεντικών τους. No problem: χωρίς στιβαρή ηγεσία θα σώπαιναν…

Εν έτει 2017 αποδεικνύεται ότι τα κατάφεραν μεν εν μέρει, όμως με πολύ ακριβό και δυσάρεστο τίμημα: η υπόθεση της Παλαιστίνης, μετά την τοξική απόφαση της Ουάσιγκτον, δεν είναι πια μόνο (ή, ίσως καν και καν) «αραβική». Έχει γίνει μουσουλμανική – με δεδομένα 21ου αιώνα. Και οι εγγυητές της «μουσουλμανοποίησης» (αντί της χρεωκοπημένης «αραβοποίησης») της κατοχής της Παλαιστίνης δεν είναι δευτεράτζες. Δύο μη αραβικά καθεστώτα: το τουρκικό και το ιρανικό. Σουνιτικό το ένα, σιϊτικό το άλλο, στη συμμαχία τους απαντούν επιπλέον και στον σεχταριστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, να κρατήσουν μόνιμα «ζεστό» το θέαμα της αντίθεσης σουνιτών – σιιτών.

Η Ιστορία θα αποφανθεί ότι η έμπνευση του αμερικανικού βαθέος κράτους όπως μεθοδεύτηκε απ’ τον ανεπίσημο μεν υπ.εξ των ηπα, γαμπρό δε του ψόφιου κουναβιού (τον Jared Kushner – αμάν η οικογένεια / παλάτι!) για την “αναγνώριση” της ισραηλινής ιδιοκτησίας πάνω στην Ιερουσαλήμ έγινε την χειρότερη στιγμή που θα ήταν δυνατόν τα τελευταία 30 χρόνια: όταν ένα κράτος μέλος του νατο και ένα κράτος πρώην παρίας είχαν ήδη νικήσει, από κοινού με το αιώνια διαβολικό καθεστώς της Μόσχας (στο συριακό πεδίο μάχης). Σε μια στιγμή, επιπλέον, που όχι μόνο οι ριζοσπάστες παλαιστίνιοι αλλά οι όποιοι ριζοσπάστες στα υπόλοιπα αραβικά κράτη, έχουν κουραστεί απ’ την ενδοτικότητα των αφεντικών τους, πριγκήπων, σεΐχηδων, κλπ. – εξού και η σχετικά εύκολη επιρροή του project isis… (Το ότι θα επιτραπούν οι σινεμάδες στο Ριάντ απ’ τον ερχόμενο Μάρτη, προφανώς με ανδρωνίτες στην πλατεία και γυναικωνίτες στον εξώστη, είναι συγκινητικό για τους έμμισθους δυτικούς υποστηρικτές του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ· αλλά δεν θα λύσει τις κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου που βουλιάζει στην ιστορική παρακμή της…)

Η υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ είναι το ιδανικό “δωρεάν γεύμα” που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν περίμεναν η Άγκυρα και η Τεχεράνη. Το τουρκικό καθεστώς έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, με πιο εμπρηστικό ανάμεσά τους την δίκη που έχει αρχίσει στη Ν. Υόρκη για το κατά παράβαση των αμερικανικών κυρώσεων εμπόριο φυσικού αερίου με το ιράν· και τις συνακόλουθες μίζες. Το ιρανικό καθεστώς έχει, επίσης, ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, για την πυρηνική του τεχνολογία, το πυραυλικό του πρόγραμμα, και την επιρροή του στη μέση Ανατολή. Τι καλύτερο και πιο πιασάρικο λοιπόν απ’ το να πετάνε στα μούτρα του αμερικανικού καθεστώτος, όποτε χρειάζεται, την νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ; Τι καλύτερο από μια γραμμή επίθεσης (εκεί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μαστόρευαν το πρέσινγκ τους…) που θα απευθύνεται με μια ιδιαίτερη συναισθηματική γλώσσα στο ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού;

Κάποιος αποφάνθηκε ότι τα διαδοχικά στραβοπατήματα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής δεν πρέπει να αποδωθούν στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (τον θεωρεί ξεπερασμένο ο δόλιος…) αλλά στην ψοφιοκουναβική γελοιότητα. Έτσι είναι για όποιον κάτι τέτοιο τον βολεύει!!! Κατά τα άλλα δεν θα υπήρχε χώρος για «γελοία ψόφια κουνάβια» ούτε για «στραβοπατήματα» αν δεν υπήρχε ενδοκαπιταλιστική «πίεση» λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των αφεντικών στον καπιταλιστικό πλανήτη.

Το «μαλακία έγινε» ποτέ δεν συμβαίνει σε κενό… To «οι μαλακίες πληρώνονται» είναι κοινότοπα γνωστό…

(φωτογραφία: απ’ την “δεύτερη” ιντιφάντα, 2000 – 2004).

Ρωσία εξπρές

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Δεν κινδύνευε από jet lag. Ωστόσο η ταχύτητα της μονοήμερης περιοδείας του στη μέση Ανατολή αξίζει προσοχής. Προσγειώθηκε και απογειώθηκε τρεις φορές: το πρωί στη ρωσική αεροπορική βάση στο Khmeimin, στη συρία, έξω απ’ τη Latakia· το μεσημέρι στο Κάιρο· το απόγευμα στην Άγκυρα.

Ο Πούτιν έκανε έναν γρήγορο γύρο και σε κάθε στάση του είχε μια δικαιολογία. Στη βάση στη συρία ανήγγειλε την αποχώρηση (ενός μέρους) του ρωσικού στρατού (είδε και την παρέλασή του…). Στο Κάιρο υπέγραψε με τον φασιστοκαραβανά Σίσι την συμφωνία για κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού στην Dabaa, στον αιγυπτιακό βορρά, καμιά 150αριά χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξάνδρειας. Και στην Άγκυρα, πάλι συμφωνίες για δουλειές: πρώτα τις τελευταίες λεπτομέρειες για το deal με τους S-400, κι ύστερα ό,τι άλλο ενδιαφέρον…

Μα είναι δυνατόν κοτζάμ Πούτιν να έκανε, τέτοια εποχή, αυτό το αεροπορικό 400άρι σαν εμπορικός αντιπρόσωπος; Όχι – λέμε, κι ίσως φταίει η καχυποψία μας. Με τον Άσαντ θα πρέπει να υπήρχαν σοβαρότερα ζητήματα να κουβεντιαστούν απ’ την «αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων» (κι ενώ είχαν αγκαλιαστεί πριν 3 μόνο βδομάδες στο Sochi). Η οποία μπορεί να είναι και εικονική, χρήσιμη σαν «καλό παράδειγμα» απέναντι στην Ουάσιγκτον που επιμένει ότι έχει στρατιωτικές δουλειές στην ypgκρατούμενη συρία. Παρότι οι καθαρά επιθετικές δραστηριότητες του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να έχουν περιοριστεί (κυρίως) στο Idlib, εκείνος που επείγεται να μειώσει την στρατιωτική παρουσία του στο συριακό πεδίο μάχης είναι η Χεζμπ’ αλλάχ· όχι η Μόσχα.

Εν τω μεταξύ είναι γνωστό ότι ο συριακός στρατός δεν φτάνει μόνος του για να κρατήσει τις περιοχές που έχει ανακαταλάβει. Στο πεζικό οι ιρανοί (είτε σαν «φρουροί της επανάστασης» είτε σαν μισθοφόροι) και τμήματα των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu είναι εντελώς απαραίτητοι. Αν, τώρα, αποσυρθούν κάποια αεροπλάνα ή μερικοί ρώσοι μισθοφόροι, ε, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ο κύριος λόγος για να προσγειωθεί ο Πούτιν στην Khmeimin και να συναντηθεί με τον Άσαντ.

Στο Κάιρο; Ο.Κ. με την συμφωνία για τον πυρηνικό σταθμό (την κατασκευή του οποίου θα χρηματοδοτήσει με δάνειο, στο 85% του κόστους, η Μόσχα). Όμως ρωσία και αιγυπτιακή χούντα έχουν κοινές δουλειές στην ανατολική λιβύη, με τον στρατηγό Haftar, που φέρεται να κατέχει τα 2/3 της συριακής επικράτειας και σημαντικά πετρελαϊκά κοιτάσματα. Είναι προφανές ότι το ρωσικό καθεστώς ενδιαφέρεται να ελέγξει («νόμιμα» ή μη δεν έχει πια σημασία στον τωρινό καπιταλιστικό κόσμο) την διακίνηση και των λιβυκών πετρελαίων (είναι μια προσέγγιση μέσα στην αλλαγή του καπιταλιστικού ενεργειακού παραδείγματος που θα πρέπει να παρουσιάσουμε κάποια στιγμή…)· και η χούντα του Σίσι δεν θα είχε αντίρρηση αν έπαιρνε το μερδικό της plus μια σχέση με την Μόσχα τέτοια που να ισορροπεί τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Δεν θα είπαν δυο κουβέντες και για την Ιερουσαλήμ; Ε, κάτι θα είπαν. Αλλά το κράτησαν για τους εαυτούς τους…

Όσο για το ραντεβού με τον Ερντογάν; Το γεγονός ότι το άφησε για τελευταίο θα πρέπει να είχε και μια πληροφοριακή σκοπιμότητα· χωρίς να ξέρουμε τι μοιράστηκε ο Πούτιν με τον εκπρόσωπο του τουρκικού καθεστώτος. Πάντως κι εδώ, όπως και στο Κάιρο, οι δηλώσεις για την αμερικανική πολιτική στη μέση Ανατολή ήταν τόσο φειδωλές ώστε είμαστε σίγουροι ότι αυτό ήταν το κυρίως θέμα – μακρυά απ’ την έστω εθιμοτυπική τελετουργία φλύαρων κοινών δηλώσεων.

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Με δεδομένη την “τριπλή συνεννόηση” ανάμεσα σε Μόσχα – Άγκυρα και Τεχεράνη η καλλιέργεια μιας ορισμένης ασάφειας στο “και τώρα τι κάνουμε;” μετά την στρατιωτική νίκη μπορεί να εκφράζει αφενός μια τακτική, και αφετέρου μια ορισμένη αβεβαιότητα για το πως θα κινηθεί ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Η τακτική (θα πρέπει να) έγκειται στο ότι δεν θα πρέπει να αποξενωθούν οριστικά (απ’ την “τριπλή συνεννόηση”) άλλα κράτη της περιοχής… Παρότι επιμένουμε ότι η Άγκυρα θα έβλεπε με χαρά την ανατροπή του Sisi· και, γιατί όχι; θα βοηθούσε σ’ αυτήν· και η Τεχεράνη ευχαρίστως θα απολάμβανε τον σαουδάραβα τοξικό πρίγκηπα κρεμασμένο (όχι ανάποδα) και θα υποστήριζε όποιον θα έφτιαχνε την θηλειά.

Με βάση τις κινήσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ η «σοφία – μέσα – στην – ρευστότητα» θα πρέπει να συμβουλεύει να μην χαριστούν εύκολα σύμμαχοι στον αμερικανο-ισραηλινό άξονα. Θα μπορούσε να εικάσουμε ότι στην παρούσα φάση το «μπλοκ της Αστάνα» δεν έχει λόγο να βιάζεται στη μέση Ανατολή, εκτός αν βρεθεί μπροστά σε κάτι επικίνδυνα εκρηκτικό. Εκείνοι που βιάζονται δείχνουν να είναι οι αμερικάνοι, οι ισραηλινοί, οι σαουδάραβες.

Αν αυτά που υποστηρίζουμε έχουν βάση, τότε το ότι ο Πούτιν έκανε «ταξίδι για δουλειές» σε τρεις πρωτεύουσες μέσα σε μια μέρα είναι ένας γρήγορος αποπροσανατολισμός (δεν μας φαίνεται ο τύπος του πλανόδιου…). Όχι και ανεδαφικός πάντως. Σε τελευταία ανάλυση και οι δουλειές μέσα στο λογαριασμό είναι…

Εκτός αν ήθελε να αποδείξει ότι “μια χαρά κρατιέται” στα 65 του…

(φωτογραφία: Μην μου πεις ότι εκτός απ’ τη Λωζάνη σε απασχολεί και η Γιάλτα;)

Ταξίδι χαλάρωσης

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Ενόσω ο ελληνικός εθνικισμός και το βαθύ κράτος πίσω του ψάχνουν “αν έπαθαν κάτι” απ’ την επίσκεψη του Ερντογάν (ενώ πουλιούνται με το κιλό σ’ όποιον δώσει καλή τιμή…), το αφεντικό του τουρκικού καθεστώτος ξανάπιασε δουλειά, την ίδια ημέρα που έφυγε απ’ την Κομοτηνή: τηλέφωνο με τον Πούτιν.

Απ’ την ανακοίνωση της Μόσχας σχετικά με την επικοινωνία της 8ης Δεκέμβρη προκύπτει κάτι που θα πρέπει να κρατήσετε, επειδή είναι λογικό: Μόσχα και Άγκυρα (και δεν είναι μόνες τους) τοποθετούν την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του ισραήλ μέσα στον ευρύτερο χάρτη των πιο πρόσφατων αμερικανικών κινήσεων, στην περιοχή και όχι μόνο: την επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Τεχεράνης και της Μόσχας, την αναμενόμενη “έξοδο” των ηπα απ’ την συμφωνία 5 + 1 για τα ιρανικά πυρηνικά, την στάση της Ουάσιγκτον στον οηε, και τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης.

Πράγματι, όλα αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους· όμως έχει σημασία η σύνδεση που κάνει το “μπλοκ της Αστάνα” (διακριτικά και το Πεκίνο) και η τακτική που θα αναπτύξει απέναντι τους. Σήμερα ο Πούτιν πετάει στην Άγκυρα για συζήτηση από κοντά για όλα αυτά· όμως δεν είναι σίγουρο ότι οι ανακοινώσεις μετά την επαφή θα μας κάνουν σοφότερους.

Αύριο ο Ερντογάν θα προεδρεύσει σε έκτακτη σύνοδο του “οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας”, με θέμα την Ιερουσαλήμ και όλα τα σχετικά· τα όσα συμφωνήσουν σήμερα με τον Πούτιν θα έχουν τον ρόλο τους αύριο, παρότι κατ’ αρχήν δεν περιμένουμε τίποτα περισσότερο από σκληρές δηλώσεις. Ωστόσο όσο περισσότερα “μαζεύονται” στο μεσανατολικό πεδίο μάχης τόσο περισσότερο εξαπλώνεται το πεδίο της, ας την πούμε έτσι, “επιφυλακής”. Κι όσο περισσότερο απλώνεται το “μέτωπο” της καταδίκης της Ουάσιγκτον (ακόμα κι αν είναι μόνο σε “διπλωματικό επίπεδο”) τόσο περισσότερο δυσκολεύουν οι κινήσεις των όποιων καθεστώτων προσβλέπουν στον ισραηλινό μιλιταρισμό. Ας πούμε του τοξικού πρίγκηπα ή του μέντορά του στα εμιράτα…

Ας το συνυπολογίσει κανείς: οι ηπα στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν είναι πια οι ηπα των ‘90s· ούτε καν των ‘00s… Καθώς το Πεκίνο (κατά κύριο λόγο) και η Μόσχα με την Τεχεράνη και την Άγκυρα αναδύονται σαν «ουσιαστικοί δράστες» στη μέση Ανατολή (ή σ’ όλη την κεντρική Ασία «μέχρι τη μέση Ανατολή») προκαλούνται και θα προκαλούνται διαδοχικές συνέπειες στις επιλογές και τους προσανατολισμούς διάφορων καπιταλιστικών κρατών…

Μάχες ετοιμότητας

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Εν τω μεταξύ ο Ερντογάν φρόντισε να αναθερμάνει την αντιπαράθεση με το ισραηλινό καθεστώς. Μιλώντας στην Sivas χτες ανέβασε τους τόνους:

Το ισραήλ είναι ένα κράτος κατοχής και κράτος τρομοκράτης… Δεν θα αφήσουμε την Ιερουσαλήμ στη μεταχείριση ενός κράτους που σκοτώνει παιδιά. Η Ιερουσαλήμ είναι το φως μας. Δεν θα την αφήσουμε στα χέρια ενός κράτους που οι μόνες αξίες του είναι η κατοχή και η λεηλασία. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα αποφασιστικά μέσα στα όρια των νόμων και της δημοκρατίας… Θα συνεχίσουμε να είμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων.

Ο Νετανιάχου απάντησε σε ανάλογο ύφος, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Οι μόνοι που είναι ακροατές του αυτή τη στιγμή είναι εκείνοι που πρόλαβε να στρατολογήσει: οι ypg (ή όσοι κούρδοι έχουν ανέβει στην αμερικανικο-ισραηλινή καρότσα) – και φυσικά οι έλληνες… Αντίθετα ο Ερντογάν προσπαθεί να θεμελειώσει ηγετική θέση μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο και έχει συγκεκριμένες γεωγραφικές εστιάσεις, που ενοχλούν έντονα και την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ:

…Ο αραβικός σύνδεσμος θα είναι παρόν στις 13 Δεκέμβρη (είπε για την έκτακτη σύνοδο του ο.ι.σ.) Ο πρόεδρός του αυτήν την περίοδο, ο βασιλιάς της ιορδανίας Abdullah ο Β, σκέφτεται όπως εμείς. Τα ισλαμικά κράτη πρέπει να αποκτήσουν ενιαία στάση για το θέμα… Οι διαιρέσεις και τα εσωτερικά προβλήματα του ισλαμικού κόσμου διευκόλυναν τις ηπα να πάρουν αυτήν την απόφαση. Το τι έγινε στο ιράκ και στη συρία είναι γνωστό. Η λιβύη, η αίγυπτος και η υεμένη αντιμετωπίζουν επίσης σοβαρά προβλήματα. Αυτό το βήμα που έγινε με την Ιερουσαλήμ δείχνει πως μερικοί επωφελούνται απ’ αυτήν την κατάσταση. Πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα σαν μουσουλμάνοι…

Τέτοιες εκκλήσεις ενότητας είναι πρακτικά ατελέσφορες όταν στον ισλαμικό κόσμο περιλαμβάνονται και η σαουδική αραβία, τα εμιράτα, ή η χούντα της αιγύπτου. Σε κάθε περίπτωση η αντιπαράθεση δεν είναι θρησκευτική, αλλά κρατικο-καπιταλιστική. Και τα συμφέροντα δεν οπαδοποιούνται με βάση τα «ιερά βιβλία»… Ωστόσο το Ριάντ έχει αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να «ξαναμιλάει» με την Ντόχα (που μέχρι προχτές είχε επικηρύξει)· ενώ ίσως και το πακιστανικό καθεστώς συνυπολογίσει τις εξελίξεις στις (στρατιωτικές) σχέσεις που θέλει να έχει με την σαουδική αραβία.

Αυτά στο φόντο της ως τώρα αντι-αμερικανικής / αντι-ισραηλινής επιτυχίας στη συρία· και των δρόμων του μεταξιού που προχωρούν…

Η πρώτη αναγνώριση

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Που βρίσκεται το ελλαδιστάν, σαν κράτος, σαν κεφάλαιο, σαν ιδεολογία, σαν γεωπολιτικός προσοδισμός, μέσα σ’ όλα αυτά; Μήπως βρίσκεται στην πρόσφατη κρυόκωλη δήλωση του ψόφιου κοριού (δήλωση εκβιασμένη αφού πριν από δαύτον μίλησε για το θέμα ο Ερντογάν, απ’ την Αθήνα) ότι … θεωρώ ότι η απόφαση για αναγνώριση ολόκληρης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, είναι μια απόφαση που δεν συμβάλλει στην ειρήνη σε μια περιοχή που φλέγεται από εντάσεις – ε;.

Όχι!!! Βρίσκεται σ’ αυτή την υπογεγραμμένη δήλωση: “With great honor to be in your historical capital and to meet your excellencies”. Που στα ελληνικά μεταφράζεται “Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας”, έχει την υπογραφή του ψόφιου κοριού, ημερομηνία 26 Νοέμβρη του 2015 (!!!), και βρίσκεται στο βιβλίο επισκεπτών του προεδρικού μεγάρου του ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ… Καθότι ο ψόφιος κοριός έκανε ένα πέρασμα και από εκεί στα τέλη Νοέμβρη του 2015 – με “νωπή λαϊκή εντολή”: πήγε να φιλήσει χεράκι…

Μερικοί που πήραν χαμπάρι την δήλωση τότε είπαν ότι ο ψόφιος κοριός είναι ηλίθιος. Αυτό είναι γνωστό και διαχρονικό, αλλά δεν εξηγεί την συγκεκριμένη πράξη. Ακόμα και ο πιο ηλίθιος απ’ τις πολιτικές βιτρίνες του πλανήτη έχει συμβούλους που πληρώνονται για να είναι λιγότερο ηλίθιοι από δαύτον. Κι αν ο ψόφιος κοριός είναι αγράμματος και ανιστόρητος, οι λιγότεροι αγράμματοι και ανιστόρητοι σύμβουλοί του επί ευαίσθητων ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής ξέρουν ότι το ισραηλινό κράτος δημιουργήθηκε το 1947, και ότι ποτέ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ, δεν είχε σαν πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ… Ξέρουν οι σύμβουλοί του ότι η Ιερουσαλήμ περιλαμβάνεται στα άλυτα και προς διαπραγμάτευση ζητήματα της περιβόητης “λυσης των δύο κρατών”…

Συνεπώς ούτε “capital” ούτε “ιστορική capital” υπήρξε ποτέ η Ιερουσαλήμ για το ισραηλινό κράτος (και τον ισραηλινό πρόεδρο) παρ’ εκτός με μια μόνο έννοια: επειδή αυτό υποστηρίζει η ρατσιστική και μιλιταριστική ιδεολογία του Τελ Αβίβ. Αυτό υπέγραψε με τα χεράκια του ο ψόφιος κοριός στις 26 Νοέμβρη του 2015: την άποψη των συμμάχων του… Πιο σωστά: την θέλησή τους, που έφτασε στ’ αυτιά του και στο χέρι του μέσω κάποιων «ενδιάμεσων»…

Που σημαίνει, σε απλά ελληνικά: ένας ηλίθιος (;) έλληνας πρωθυπουργός υιοθέτησε αυτό που του πρότεινε ένας λιγότερο ηλιθιος (;) σύμβουλός του, και στις 26 Νοέμβρη του 2015 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΣΑΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!!! Μόνο δυο χρόνια νωρίτερα απ’ το ψόφιο κουνάβι και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – αυτή είναι η μοναξιά των πρωτοπόρων!!! Δεν τους αναγνωρίζεται καν η πρωτοπορεία… Γι’ αυτό και το ισραηλινό καθεστώς πήρε στα σοβαρά την αφοσίωση του εκπροσώπου του ελληνικού κράτους: φωτογράφισε τη σελίδα, την δημοσιοποίησε, και δεν είπε “έλα μωρέ, ένας μαλάκας είναι”.

Γιατί το Τελ Αβίβ ξέρει: κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος σε τέτοια καρέκλα, εκτός αν είναι ένας χρήσιμος ηλίθιος. Δηλαδή; Τσάτσος.

Έτσι έχουν τα πράγματα, χωρίς περιστροφές. Και απομένει σ’ εσάς που διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές η απόφαση για το αν θέλετε να πληρώσετε τις συνέπειες της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους (γιατί θα υπάρξουν τέτοιες που θα κληθείτε να τις πληρώσετε, ας μην έχετε αμφιβολία!) ή όχι.

Εμείς έχουμε αποφασίσει.

(φωτογραφία πάνω: λίγο πριν ή λίγο μετά την ελληνική αναγνώριση, ο ψόφιος κοριός χαμογελάει μ’ αυτό το σπινθηροβόλο ύφος που τον έκανε αξιαγάπητο στους έλληνες, καθώς ποζάρει με τον ισραηλινό πρόεδρο Reuven Rivlin. Μαζί του χαίρεται, εκτός φωτογραφίας, το ελληνικό βαθύ κράτος που τον προώθησε στο πόστο το καλό…

φωτογραφία κάτω: φαρδιά πλατειά η υπογραφή του ψόφιου κοριού στις επιθυμίες του Τελ Αβίβ… Προφανώς για λόγους “εθνικού συμφέροντος” – αλλοίμονο! Ο ψόφιος κοριός δεν είναι προδότης!!).