Tag: ηπα

Συρία 2

Τρίτη 16 Γενάρη. Το τουρκικό καθεστώς ενισχύει την πολιορκία του κουρδικού θύλακα στην Afrin. Όλα δείχνουν προετοιμασία για εισβολή από όλες τις μεριές, χωρίς να είναι σαφές το timimg. Παρότι το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας βρωμοδουλειάς θα το αναλάβουν οι proxies της Άγκυρας, οι f.s.a. της βόρειας συρίας, οι κούρδοι της Afrin θα υπερασπίζονται τα σπίτια τους – και ως προς αυτό θα έχουν κάθε δίκιο. Αυτό σημαίνει αίμα, πολύ αίμα.

Όμως, αν ξεκινήσει αυτή η επίθεση, θα πρέπει να αποδώσουν ένα σοβαρό μέρος της ευθύνης στους ομοϊδεάτες τους στο Kobani, αυτούς που μοιράζουν πόστα, μισθούς και εξουσίες κάτω απ’ την αμερικανική διοίκηση και τον σχεδιασμό της cia και της mossad. Η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται τον θύλακα της Afrin! Τελεία και παύλα!!! Μπορεί, μάλιστα, να κάνει πρακτικά το κορόιδο σε μια εκκαθάριση (μαζί με καταγγελίες, αυτό είναι τσάμπα…) για να εξευμενίσει (κατ’ αρχήν) την Άγκυρα. Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μια «μετακίνηση πληθυσμών» απ’ το Afrin στο κυρίως κουρδικό «υποκράτος», είναι κάτι χωρίς κόστος· μόνο με όφελος. Θα νοικιάζει ακόμα περισσότερα διαθέσιμα «φτηνά χέρια» για τις δικές της ανάγκες….

Αυτά συμβαίνουν (ή είναι πολύ πιθανό να συμβούν) όταν οι ασήμαντοι νομίζουν ότι απέκτησαν αξία επειδή τους κλείνουν το μάτι τα αφεντικά. Αν οι κούρδοι της συρίας δεν έμαθαν απ’ την «τύχη» του χαλιφάτου – στο – λεβάντε τι σημαίνει να είσαι τσιράκι, αν δεν έμαθαν απ’ αυτά που έγιναν δίπλα τους, θα μάθουν οδυνηρά στα ίδια τους τα μέρη.

Για το τουρκικό καθεστώς η ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον του θύλακα της Afrin είναι μεν δύσκολη τεχνικά· αλλά έτσι όπως κινούνται οι ηπα και το ισραήλ είναι σχεδόν μονόδρομος. Η δημιουργία ενός αξιόλογου σε έκταση σουνιτικού θύλακα (υπό τον άμεσο ή έμμεσο τουρκικό έλεγχο) στα βορειοδυτικά της συρίας δεν είναι απάντηση, μόνο, στους αμερικανικούς σχεδιασμούς μέσω των ypg. Είναι, επίσης, απάντηση στο ερώτημα της μεταπολεμικής πληθυσμιακής χωροταξίας της συρίας: οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι που έχουν επιζήσει κάπου θα πρέπει να μένουν…

Απ’ τη Μόσχα με αγάπη…

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν το περιμέναμε να ειπωθεί τόσο καθαρά και τόσο γρήγορα. Αλλά έγινε. Και έχει (υποθέτουμε…) την σημασία του.

Την περασμένη Πέμπτη ο Πούτιν είχε συνάντηση με τους διευθυντές των καθεστωτικών ρωσικών μήντια· ένα είδος προθέρμανσης πριν την καθιερωμένη “ημέρα του τύπου” όπου δίνει πολύωρη συνέντευξη. Ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις, ο Vladislav Florin, διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας rossiyskaya gazeta, του έκανε την εξής ερώτηση:

Ερώτηση: Κύριε πρόεδρε, έχω μια ερώτηση σχετική με την κορεατική χερσόνησο. Η καινούργια χρονιά έφερε καλά νέα με επαφές, τάσεις και πιθανές συναντήσεις. Την ίδια στιγμή υπάρχουν ανησυχητικά νέα για πυρηνικά κουμπιά και τίνος είναι μεγαλύτερο. Τι σκέφτεσθε σχετικά με τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο τις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς;

Απάντηση: Νομίζω ότι ο Kim Jong Un κέρδισε ολοφάνερα αυτόν τον γύρο. Πέτυχε τον στρατηγικό του στόχο. Έχει πυρηνικές κεφαλές, και έχει πια και πύραυλο με ακτίνα δράσης πάνω από 13.000 χιλιόμετρα, με τον οποίο μπορεί να φτάσει οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, τουλάχιστον σίγουρα την επικράτεια του όποιου εν δυνάμει αντιπάλου του. Και τώρα θέλει να το συμμαζέψει, να εξομαλύνει ή να ηρεμήσει την κατάσταση.

Είναι ένας ευφυής και ώριμος πολιτικός. Εν πάσει περιπτώσει θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, και με βάση το πως πρέπει να συνεχίσουμε, πρέπει να κινηθούμε εξαιρετικά προσεκτικά. Αν θέλουμε να πετύχουμε τον δύσκολο στόχο της αποπυρηνικοποίησης της κορεατικής χερσονήσου, αυτό θα πρέπει να το κάνουμε μέσω διαλόγου, μέσω συνομιλιών.

Πιστεύω ότι, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, μπορούμε να φέρουμε σε πέρας αυτήν την αποστολή αν όλα τα κράτη σ’ αυτή την διαδικασία, συμπεριλαμβανόμενων των βορειοκορεατών, πεισθούν ότι η ασφάλειά τους μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς πυρηνικά όπλα.

Αυτό είναι που θέλω να πω, καταλήγοντας. Συνδέεται στενά με την ερώτησή σας αλλά και την προηγούμενη ερώτηση [σ.σ.: αφορούσε τις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις]. Συζητάμε την συνθήκη Νέα START με τους αμερικάνους εταίρους μας. Ξαφνικά μας είπαν, αν και αυτή τους η πρόθεση ταιριάζει με το γράμμα της συνθήκης, ότι θέλουν να κάνουν μετατροπές σε αεροπλάνα και υποβρύχια, μαζί με τις εγκαταστάσεις αποθήκευσής τους, ώστε να αποτρέψουν την χρήση τους για πυρηνικά όπλα.

Βασικά μια τέτοια δυνατότητα προβλέπεται στη συνθήκη. Αλλά η συνθήκη λέει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο αν το άλλο μέρος της, σ’ αυτήν την περίπτωση η ρωσία, πιστοποιήσει την μετατροπή και πεισθεί ότι δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι άλλο, ότι οι εγκαταστάσεις ή ο εξοπλισμός των αεροπλάνων δεν θα ξαναμετατραπούν για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα.

Δεν έχουμε τις αποδείξεις που χρειάζονται ως τώρα. Και ανησυχούμε γι’ αυτό. Αλλά ο διάλογος συνεχίζεται. Ελπίζω ότι θα έχει θετική κατάληξη.

Απλόχεροι έπαινοι για το βορειοκορεατικό καθεστώς και τον Kim – δεν πρέπει να έχει μιλήσει άλλος τόσο καθαρά για «νίκη της βόρειας κορέας», έστω «σ’ αυτό το γύρο»! Ούτε καν ο Kim ο ίδιος δεν έχει μιλήσει έτσι δημόσια! Έπαινοι και διαπίστωση που μεταφράζονται σε (άρρητη μεν αλλά σαφή) απαξιωτική εκτίμηση για τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον και του Τόκιο – τι άλλο; Αν κάποιος κερδίζει, ένας άλλος χάνει… Δεν λέει, ούτε υπονοεί, ότι «βάλαμε κι εμείς το χέρι μας» – δεν θα έπρεπε άλλωστε.

Υπάρχει και κάτι ακόμα, πιο διακριτικό. Αυτό το «αν θέλουμε να…». Είναι αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που κάλλιστα μπορεί να διαβαστεί σε δεύτερο πληθυντικό: αν θέλετε (όσοι θέλετε…) να πετύχετε την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου, ξεχάστε τους τσαμπουκάδες…

Όσο για την συσχέτιση που γίνεται «με αλλαγή θέματος», απ’ την κορεατική χερσόνησο στις σχέσεις με τις ηπα; Μπορεί να είναι συμπτωματική, μπορεί και όχι.

Συρία

Δευτέρα 15 Γενάρη. Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο: η βορειοανατολική συρία είναι η 53η πολιτεία των ηπα – μέχρι νεωτέρας. Και χωρίς δικαίωμα ψήφου, εννοείται! Όχι ότι υπήρχε αμφιβολία, δηλαδή.

Ούτε η Μόσχα, ούτε η Τεχεράνη (ούτε το Πεκίνο) έχουν χαρεί. Αλλά δεν πρόκειται να επιχειρήσουν, με τα τωρινά δεδομένα, να διώξουν τον αμερικανικό στρατό απ’ τις άνετες θέσεις που απέκτησε αγοράζοντας (υποθέτουμε όχι ακριβά, και όχι με έξοδα του αμερικανικού προϋπολογισμού!) τις ypg.

Υπάρχει, βέβαια, και η Άγκυρα. Θα έλεγε κανείς ότι (μέσα στο μπλοκ της Astana) έχει έναν πρώτο λόγο. Παραδόξως το να φτιάχνει η Ουάσιγκτον «συνοριοφυλακή» 30.000 ατόμων για να προσέχει τα σύνορα της 53ης πολιτείας της με την τουρκική επικράτεια (με μισθούς πληρωμένους απ’ το Ριάντ; Why not?) δεν είναι το χειρότερο. Άλλωστε και η Άγκυρα έχει φτιάξει τείχος σε κάποια έκταση των συγκεκριμένων συνόρων.

Εκείνο που έχει στο μάτι είναι δύο περιοχές. Πρώτον, ο ypgκρατούμενος θύλακας της Afrin. Και δεύτερον οι ypgκρατούμενες περιοχές δυτικά του Ευφράτη, γύρω απ’ την Manbij. Την πρώτη περιοχή την πολιορκεί κανονικά, από στρατιωτική άποψη. Η τύχη της δεύτερης (υποθέτουμε ότι) θα είναι προϊόν υπόγειων διαπραγματεύσεων με την Ουάσιγκτον: έχει μια βάση στη Manbij…

Από στρατιωτική άποψη η κατάληψη των εδαφών του θύλακα της Afrin φαίνεται δύσκολη υπόθεση, παρότι οι proxies της Άγκυρας (f.s.a. του βορρά) δηλώνουν έτοιμοι για την επίθεση, εδώ και καιρό. Η «για τα μάτια του κόσμου» διαμαρτυρίες της για τις επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends στην ακριβώς από κάτω, νότια, στην περιοχή του Idlib, θα μπορούσε να σημαίνει, μεσοπρόθεσμα (;) μια συμφωνία (εντός του μπλοκ της Astana): ότι οι ένοπλοι που τώρα βρίσκονται στο Idlib θα ανέβουν βορειότερα, σε βάρος των ypg. Ωστόσο αυτό είναι μια υπόθεσή μας, και μένει να φανεί αν είναι σωστή.

Κατά τα υπόλοιπα το συνέδριο στο Sochi, που αρχικά είχε κανονιστεί για μέσα στον περασμένο Δεκέμβρη, δείχνει να σούρνεται. Υποθέτουμε ότι οι “επί του εδάφους” λεπτομέρειες θα πρέπει να τείνουν σε κάποια οριστικότερη (απ’ ότι τώρα) ρύθμιση πριν γίνουν συζητήσεις…

Η αντίθεση, πάντως, στην ευρύτερη κλίμακα του 4ου παγκόσμιου πολέμου παραμένει, ακέραια: οι αμερικανικές βάσεις στην βόρεια συρία και στο ιράκ είναι κρίκος της ίδιας αλυσίδας με τις αντίστοιχες στο αφγανιστάν…

Συρία

Σάββατο 13 Γενάρη. Η επίθεση, πριν μια βδομάδα, στη ρωσική αεροπορική βάση στη συριακή Hmeimin (και δευτερεύοντως σε εγκαταστάσεις της ναυτικής βάσης στην Tartus) έχει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον, που δεν περιορίζεται στο συριακό πεδίο μάχης.

Η επίθεση έγινε νύχτα, με εξοπλισμένα drones. Κατά τον ρωσικό στρατό η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε δεν μπορούσε παρά να προέρχεται …από κάποια χώρα που έχει δυνατότητες υψηλής τεχνολογίας στην παροχή πλοήγησης μέσω δορυφόρων και ικανότητα βολών εξ αποστάσεως…. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα υπονοούσε ότι πίσω απ’ την επίθεση βρισκόταν η Ουάσιγκτον – χωρίς, ωστόσο, να την κατονομάσει.

Δεν είναι απίθανο να συμβαίνει έτσι· δεν είναι, όμως, και υποχρεωτικό. Εννοούμε ότι παρότι η Μόσχα αντιμετώπισε με επιτυχία την επίθεση, δεν υπάρχει κάτι που να την υποχρεώνει να παραδεχτεί ότι διάφοροι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι στην επαρχία του Idlib (η πιο κοντινή περιοχή απ’ όπου θα μπορούσε να οργανωθεί η συγκεκριμένη επίθεση) έχουν «από μόνοι τους» τέτοιου είδους τεχνικές δυνατότητες. Εν τέλει χθες «ρωσικοί κομμάντο» κατέστρεψαν δύο εγκαταστάσεις στην περιοχή του Idlib που, κατά την Μόσχα, ήταν οι αποθήκες, τα εργαστήρια και το «κέντρο ελέγχου» των drones…

Το ευρύτερο ενδιαφέρον έγκειται σε δύο ζητήματα. Πρώτον, ότι τέτοια μέσα (οπλισμένα drones) είναι δεδομένο πια ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε ενέργειες «τρομοκρατίας» σε οποιοδήποτε urban σημείο του πλανήτη. Όπου, σε αντίθεση με μια στρατιωτική βάση, δεν υπάρχουν εγκατεστημένα ραντάρ εντοπισμού τους και συστήματα αναχαίτισής τους. Ξεχάστε τα φτηνά και εύκολα ι.χ. ή τα φορτηγά που πέφτουν πάνω σε κόσμο! Οι κάθε είδους υπηρεσίες έχουν πια το περιθώριο να εμφανίζουν «ιπτάμενη ισλαμική τρομοκρατία», ανεμίζοντας το προηγούμενο της επίθεσης στη Hmeimin… Το αν θα το κάνουν και πότε δεν το ξέρουμε. Αλλά ο πειρασμός δεν είναι μικρός…

Δεύτερον, το ίδιο που έγινε στη συρία μπορεί να γίνει στο αφγανιστάν. Απ’ την ανάποδη μεριά: επίθεση των ταλιμπάν με οπλισμένα drones στις διάφορες αμερικανικές βάσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο (θεωρούμε ότι ο αμερικανικός στρατός διαθέτει τα μέσα να τις αντιμετωπίσει…) θα είναι η σειρά της Ουάσιγκτον να καταγγείλει «κάποια χώρα που έχει δυνατότητες….» κλπ κλπ.

Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές «επιθέσεις αυτοκτονίας» οι επιθέσεις με drones είναι, απο τεχνολογική άποψη, εντελώς 4ος παγκόσμιος. Ακόμα κι αν γίνονται μέσω proxies…

Τα υπόλοιπα «κουμπιά» του…

Σάββατο 13 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε ένα “τελεσίγραφο” στα υπόλοιπα μέλη της 5+1 συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν (όχι στην Τεχεράνη, στους υπόλοιπους…) να αλλάξουν αυτή τη συμφωνία για να είναι στα μέτρα του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Δεν κατήγγειλε χτες την υπάρχουσα συμφωνία (όπως είχε απειλήσει πολλές φορές) αλλά έδωσε περιθώριο 4 μηνών. Είναι η τελευταία ευκαιρία δήλωσε. Αν δεν υπάρξει τέτοια συμφωνία οι ηπα θα αποχωρήσουν απ’ την συμφωνία. Επιπλέον, οποιαδήποτε στιγμή θεωρήσω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει, θα αποχωρήσω αμέσως.

Σε ποιον δίνει τέτοια “τελευταία ευκαιρία”; Κίνα, ρωσία, γαλλία, αγγλία, γερμανία και η ε.ε. θεωρούν την συμφωνία σωστή και ότι εφαρμόζεται από το ιράν· το έχουν δηλώσει άπειρες φορές, η τελευταία μόλις προχτές, μετά την συνάντηση των υπ.εξ. αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας με τον ιρανό.

Αυτό που καταλαβαίνουμε πίσω απ’ αυτήν την αμερικανική αναβολή – της – τελευταίας – στιγμής είναι μια τακτική αδυναμία της Ουάσιγκτον. Δεν ξέρουμε αν ετοιμάζει κάτι και τι, ωστόσο δεν θα έπρεπε να αποσυνδέσουμε αυτήν την τακτική αδυναμία με τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, στο αφγανιστάν, αλλά και στη μέση ανατολή. Τίποτα δεν πάει καλά αυτή την στιγμή για την Ουάσιγκτον. Πιθανόν, λοιπόν, το διευθυντήριο πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι να έκρινε ότι δεν είναι η καλύτερη στιγμή για την Ουάσιγκτον το να τα “σπάσει” όχι μόνο με την Μόσχα και το Πεκίνο, αλλά και με το Βερολίνο, το Παρίσι και το Λονδίνο, για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Φυσικά, σαν παρηγοριά, το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών επέβαλε κάποιες νέες “κυρώσεις” σε αξιωματούχους του ιρανικού καθεστώτος. Αυτή τη φορά, όμως, όχι για τα πυρηνικά· αλλά για την καταστολή των πρόσφατων διαδηλώσεων…

Αν σας διέφυγε, ιδού: το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών είναι a.c.a.b….

… και οι κουραδότρυπες του μυαλού του…

Σάββατο 13 Γενάρη. Άλμα γοητείας απ’ το ψόφιο κουνάβι και το κράτος του. … Γιατί αφήνουμε όλους αυτούς από χώρες κουραδότρυπες να έρχονται εδώ; αναρωτήθηκε κουβεντιάζοντας με βουλευτές στο άσπρο σπίτι. Εννοούσε το ελ σαλβαντόρ, την αϊτή και όλη την αφρική – την οποία γεμίζει με τον στρατό του, για να την “καθαρίσει”…

Μεγάλη γλώσσα: κάνει ό,τι μπορεί ώστε ο επόμενος στην καρέκλα του, που θα σκέφτεται τα ίδια αλλά θα προσέχει σε ποιους τα λέει, να περνάει για “κύριος”…

(φωτογραφία: Όχι φίλε, εσύ δεν είσαι shithole! Στην αρχή νόμιζα ότι είσαι ένας διαβολικός αριστερός, αλλά τώρα που σε γνώρισα σε βρίσκω καλούλη…)

Κεντρική ασία 2

Πέμπτη 11 Γενάρη. Χρησιμοποιώντας μια κάπως ουδέτερη αργκώ θα λέγαμε: οι σχέσεις Ουάσιγκτον – Ισλαμαμπάντ επιδεινώνονται σταθερά. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε πριν μια βδομάδα να περικόψει την “οικονομική βοήθεια ασφαλείας” προς το πακιστάν κατά 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Επειδή η Ισλαμαμπάντ δεν βοηθάει τον αμερικανικό στρατό στην αντιμετώπιση των ταλιμπάν (για να είμαστε ειλικρινείς: μάλλον το αντίθετο κάνει…).

Πως σκοπεύει να αντιδράσει η Ισλαμαμπάντ; “Οδόντα αντί οδόντος και οφθαλμόν αντί οφθαλμού”: θα διπλασιάσει, μπορεί να αυξήσει και ακόμα περισσότερο, τα “διόδια” που πληρώνουν οι νταλίκες που μεταφέρουν όπλα, στρατιωτικό εξοπλισμό και οτιδήποτε άλλο, απ’ το λιμάνι του Karachi στις αφγανικές βάσεις του αμερικανικού στρατού. Ως τώρα πλήρωναν 2.500 δολάρια ανά κοντέινερ. Το ποσό μπορεί να πάει 5.000, μπορεί και 7.000. Αντίστοιχα η Ισλαμαμπάντ θα αυξήσει τα «διόδια» για την χρήση του ενάριου χώρου και των αεροδρομίων της απ’ τον νατοϊκό / αμερικανικό στρατό.

Αυτό το νταραβέρι προφανώς εκφράζει μια πόλωση, η οποία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι βολεύει την Ουάσιγκτον. Αλλά είναι κωμική η έκφραση αυτή: τζάμπα λεφτά σας δίνουμε! – τα πορτοφόλια ή την ζωή σας τσακάλια! Πριν 40 ή 30 χρόνια το πράγμα δεν θα εκδηλωνόταν έτσι. Φταίει, όμως, η οικονομίστικη προσέγγιση της αμερικανικής συντηρητικής διοίκησης, όπως γλαφυρά τιτιβίζεται απ’ το ψόφιο κουνάβι.

Με αγωνία περιμένουμε τα επόμενα επεισόδια. Κυρίως το αν το Νέο Δελχί θα καταδεχθεί να ανακατευτεί· γιατί το μόνο «βαρύ χαρτί» σ’ αυτήν την περιοχή που θα μπορούσε να μπει στην αμερικανική πλευρά είναι ο ινδικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός.

Όμως δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό.

Αυστραλία

Πέμπτη 11 Γενάρη. Θεωρείται μια ήπειρος μόνη της: οπότε τα ζόρια της μπορούμε να τα ονομάζουμε “ηπειρωτικά”. Παρόλα αυτά η αυστραλία είναι και κράτος (ένα κράτος / ήπειρος) οπότε έχει καπιταλιστικά προβλήματα.

Από οικονομική άποψη η αυστραλία είναι “διασυνδεδμένη” με την κίνα (που δεν είναι ήπειρος, όχι ακόμα τουλάχιστον..). Το ένα τρίτο των αυστραλιανών εξαγωγών (σε μεγάλο βαθμό πρώτες ύλες, ακατέργαστες ή επεξεργασμένες) κατευθύνονται στην κίνα. Χάρη σε μια συμφωνία “ελεύθερου εμπορίου” μεταξύ των δύο κράτων στα τέλη του 2015 το εμπόριο μεταξύ τους είχε φτάσει στα 110 δισεκατομμύρια δολάρια – για εκείνη την χρονιά.

Επιπλέον οι κινέζοι φοιτητές είναι το 38% των ξένων φοιτητών στα αυστραλέζικα πανεπιστήμια· και πληρώνουν δίδακτρα, βάζοντας στον αυστραλιανό καπιταλισμό άλλα 18 δισεκατομμύρια δολάρια. Και οι κινέζοι τουρίστες προς την αυστραλία αυξάνονται διαρκώς, φτάνοντας το 13% του συνόλου τουριστών στην αυστραλέζικη ήπειρο. Αυτά από οικονομική άποψη.

Απο στρατιωτική άποψη η Canberra είναι με την Ουάσιγκτον. Κληρονομιά της συμμετοχής της στην «βρετανική κοινοπολιτεία» (που αν δεν κάνουμε λάθος ισχύει πάντα) αλλά και της γεωγραφικής (άρα γεωπολιτικής) θέσης της. Και, φυσικά, συνέπεια της λευκής, πρωτοκοσμικής, χριστιανικής ταυτότητας των αυστραλών. Η Canberra ψωνίζει αμερικανικά όπλα, η Canberra συμμετέχει στα αμερικανικά στρατιωτικά γυμνάσια στην ευρύτερη περιοχή. Μπορεί να μην συμφωνεί 100% σε κάθε λεπτομέρεια των εξηγήσεων για το αμερικανικό “pacific first”, αλλά το αμερικανικό πεντάγωνο έχει διάφορες βάσεις στο αυστραλιανό έδαφος, μερικές ιδιαίτερης σημασίας: για «πόλεμο στο διάστημα».

Τι θα συμβεί αν οι σχέσεις Πεκίνου – Ουάσιγκτον φτάσουν σε εκείνο το σημείο που η Canberra θα πρέπει να «διαλέξει πλευρά»; Η ιστορία δείχνει ότι τέτοιες επιλογές δεν είναι ποτέ απόλυτες· όμως συμβαίνουν σε αδρές, γενικές γραμμές. Τι λέει η σκέψη σας για τα κριτήρια που θα έχουν αποφασιστική σημασία στην αυστραλιανή περίπτωση (όπως και σε πολλές άλλες); Θα είναι τα «οικονομικά» ή τα «γεωπολιτικά / στρατιωτικά» με τις μελλοντικές (πιθανές…) οικονομικές αποδόσεις τους;

Να πούμε την γνώμη μας, τώρα που μοιάζει νωρίς ακόμα: τα δεύτερα θα κερδίσουν! Γιατί; Ε, αυτό το αφήνουμε σ’ εσάς…

Κορέες

Τετάρτη 10 Γενάρη. Ακόμα κι αν το θεωρούμε αναμενόμενο (για να μην πούμε: υποβολιμαίο) το τονίζουμε: μα στ’ αλήθεια τόσοι “σοφοί” αναλυτές, διεθνολόγοι, κλπ πιστεύουν στα σοβαρά ότι η Πγιονγκγιάνγκ και η Σεούλ συναντήθηκαν χτες …για να κανονίζουν την συμμετοχή της ολυμπιακής ομάδας της πρώτης στους χειμερινούς αγώνες που θα γίνουν στη δεύτερη; Δεν συναντήθηκαν, πάντως, οι υπουργοί αθλητισμού των δύο κρατών!!! Υπήρχαν βέβαια και “αθλητικές αντιπροσωπείες”. Αλλά ο επικεφαλής της βορειοκορεατικής αντιπροσωπείας ήταν ο “υπουργός ειρηνικής συνύπαρξης” Ri Song-gwon, και ο αντίστοιχος του νότου, ο Cho Myoung-gyon, υπουργός ενοποίησης (της κορεατικής χερσονήσου).

Προφανώς μια τέτοια πρώτη συνάντηση, μετά από πάνω από δύο χρόνια, εν μέσω κυκλωτικών κινήσεων των ηπα και της ιαπωνίας, έχει και συμβολική διάσταση. Κι αυτή η τελευταία προεκτείνεται στην “ολυμπιακή εκεχειρία”. Αλλά ακόμα κι εδώ υπάρχουν ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, το ότι για να πάει η βορειοκορεατική αθλητική αντιπροσωπεία στη Σεούλ θα πρέπει να “χαλαρώσουν κάποιες κυρώσεις”, έστω προσωρινά· κάτι που μπορεί να αποφασιστεί μόνο απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε, δηλαδή να εγκριθεί και απ’ την Ουάσιγκτον. Πράγμα που θα κάνει (αφού δεν μπορεί να κάνει αλλιώς). Κι αυτό δείχνει (απ’ την μεριά των δύο κορεών αλλά και των συμμάχων τους) ότι ακόμα και στον συμβολισμό (της ολυμπιακής συμμετοχής του βορρά) υπάρχει ένα “κουκούτσι”: η οπισθοχώρηση των ηπα. Μικρή αλλά οπισθοχώρηση….

Στο πλάι του επίσημου ολυμπιακού προγράμματος, οι δύο “εθνικές” taekwondo θα κάνουν κοινές εκδηλώσεις, ενώπιον του κοινού. Κι εδώ ένας συμβολισμός, «ασήμαντος» για τους μη ασιάτες (και για τους μη κορεάτες), σημαντικός όμως γι’ αυτούς: το taekwondo, σαν κορεατική πολεμική τέχνη, είναι μέρος εκπαίδευσης και στους δύο στρατούς.

Σε κάθε περίπτωση η συμμετοχή αυτή είχε κανονιστεί / αποφασιστεί πριν την συνάντηση· η face to face επαφή απλά την επικύρωσε. Τώρα, άραγε, δεν θα ξαναμιλήσουν μεταξύ τους οι βορειοκορεάτες και οι νοτιοκορεάτες;

Θα ξαναμιλήσουν… θα ξαναμιλήσουν! Σύντομα. Για στρατιωτικά ζητήματα όπως ανακοινώθηκε μετά το τέλος της συνάντησης. “Στρατιωτικά ζητήματα” αλλά όχι το πυρηνικό πρόγραμμα της βόρειας κορέας. Γιατί όπως εξήγησε ο Ri Song-gwon: … Τα όπλα της βόρειας κορέας στρέφονται μόνο κατά των ηπα, όχι κατά των αδελφών μας, της κίνας ή της ρωσίας…

Το Πεκίνο χαιρέτησε την συνάντηση μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου Lu Kang: Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι μ’ αυτήν την υψηλού επιπέδου συνάντηση… Σαν γείτονας στην κορεατική χερσόνησο η κίνα καλωσορίζει και υποστηρίζει τις πρόσφατες θετικές ενέργειες των δύο κορεών για την διευκόλυνση των μεταξύ τους σχέσεων.

Η Μόσχα επίσης χάρηκε: Αυτό ακριβώς είναι το είδος του διαλόγου που πάντα λέγαμε ότι είναι απαραίτητο δήλωσε ο εκεί εκπρόσωπος τύπου.

Όλα αυτά χωρίς καμία απ’ τις προϋποθέσεις και κανέναν απ’ τους όρους που ο φύλακας της ευημερίας του κόσμου, η Ουάσιγκτον, έχει βάλει και ξαναβάλει. Το ψόφιο κουνάβι, μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, τιτίβισε ότι «η συνάντηση είναι καλό πράγμα». Αλλά η άτυπη (ακόμα…) υπ.εξ. του, η πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley, ξαναθυμήθηκε ότι για την Ουάσιγκτον πρέπει πριν απ’ όλα το βορειοκορεατικό καθεστώς να σταματήσει τις δοκιμές όπλων «για αρκετό καιρό».

Για την Ουάσιγκτον…

Οι φίλοι οι αρχαιοκάπηλοι…

Τρίτη 9 Γενάρη. Κάναμε μια πρόβλεψη πριν 2 μέρες, πέσαμε έξω μόνο για κάποιες ώρες: η αρθρογραφία η σχετική με τον Michael Steinhardt, τον διάσημο φιλότεχνο / αρχαιοκάπηλο, πράγματι εξαφανίστηκε απ’ τα ελληνικά (έτσι κι αλλιώς είχε περιορισμένη παρουσία) αλλά για να γίνει αυτό χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 24 ώρες… Εννοείται ότι πουθενά δεν αναφέρθηκε η στενή σχέση του Steinhardt με τον αρχιτράγο των Ιεροσολύμων Θέοφιλο τον Γ, και η αγορά απ’ τον αμερικανο-ισραηλινό και τον συνεταίρο του David Sofer, επίσης «επενδυτή» (αλλά και αρχαιοκάπηλο) των παλαιστινιακών εκτάσεων που πούλησε πρόσφατα το «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο».

Οι ισραηλινές καθεστωτικές εφημερίδες υπήρξαν λιγότερο φειδωλές στο να παρουσιάσουν τμήμα της λείας του «εθνικού φίλου» των ελλήνων (γιατί τι άλλο μπορεί να είναι κάποιος που «στηρίζει εδώ και χρόνια» τον Θεόφιλο τον Γ;), μεταφέροντας, φυσικά, αμερικανικά καθεστωτικά ρεπορτάζ. Έτσι, σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση της israel national news:

… Ανάμεσα σ’ αυτά που αναφέρεται ότι κατασχέθηκαν απ’ το σπίτι και το γραφείο του Steinhardt είναι: ένα ελληνικό βάζο λαδιού του 5ου π.χ. αιώνα, που δείχνει μια σκηνή κηδείας με τις μορφές μιας γυναίκας και ενός παιδιού, αξίας τουλάχιστον 380.000 δολαρίων· πρωτο-κορινθιακά εδώλια του 7ου π.χ. αιώνα, που δείχνουν μια κουκουβάγια και μια πάπια, αξίας συνολικά 250.000 δολαρίων· ένα φλασκί από τερακόττα, απ’ την Απουλία, σε σχήμα κεφαλιού, του 4ου π.χ. αιώνα· ένα αγαλματίδιο απ’ την Ιωνία σε σχήμα κεφαλιού κριαριού, του 6ου π.χ. αιώνα· και ένα δοχείο λαδιού ή αρώματος, απ’ τις αρχές του 5ου αιώνα. Τα αρχαία αυτά αγοράστηκαν τα τελευταία 12 χρόνια έναντι 1,1 εκατομμυρίου δολαρίων, με βάση σχετικά έγγραφα, σύμφωνα με τους new york times….

Τα κυκλώματα αρχαιοκαπηλείας είναι γνωστά, σε ένα τουλάχιστον μέρος τους, αυτό που προμηθεύει τους «φιλότεχνους»: αμερικανικά και αγγλικά. Σύμφωνα με την διεθνή πρακτική ο εισαγγελέας του Μανχάταν που έχει ξεκινήσει αυτή την εκστρατεία, θα επιστρέψει τα κλεμμένα στις χώρες / κράτη απ’ όπου προέρχονται τους επόμενους μήνες.

Υποθέτουμε ότι τότε θα παίξει για χάρη του επαναπατρισμού στην Αθήνα ένα κάποιο ειδησειογραφικό ταρατατζούμ – χωρίς περισσότερα…