Tag: ηπα

Κορέες

Δευτέρα 30 Απρίλη. Κρατώντας σταθερά την πρωτοβουλία των κινήσεων οι Kim και Moon φαίνεται ότι παίζουν με την αμερικανική (ιμπεριαλιστική) πολιτική στην κορεατική χερσόνησο όπως η γάτα με το ποντίκι. Φαίνεται επιπλέον να το διασκεδάζουν. Στο τελευταίο επεισόδιο αυτού του «παιχνιδιού» ο Kim ανακοίνωσε (μέσω του Moon) ότι θα διαλύσει το (βασικό) κέντρο πυρηνικών δοκιμών στο Punggyi-ri, στα βορειοδυτικά της επικράτειας· και ότι θα καλέσει να παραβρεθούν νοτιοκορεάτες και αμερικάνοι ειδικοί για να επιβεβαιώσουν την αχρήστευσή του.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν (και εύλογα κατ’ αρχήν) γιατί ο Kim δεν κράτησε αυτό το «καλό νέο» για την συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι, χρησιμοποιώντας το στο μεταξύ τους «παζάρι». Έτσι θα έδινε στο ψόφιο κουνάβι την χαρά να δείξει την διαπραγματευτική του δεινότητα…

Η γνώμη μας είναι ότι κάνει τέτοιες θεαματικές (και ουσιαστικές με μια έννοια) κινήσεις, και μάλιστα δουλεύοντας μέσα στην (και μέσα απ’ την) ενδοκορεατική συνεννόηση, ακριβώς για να περιθωριοποιηθούν οι ηπα… Πρακτικά το συγκεκριμένο κέντρο πυρηνικών δοκιμών είχε πάθει ζημιές μετά την τελευταία πετυχημένη δοκιμή βόμβας υδρογόνου απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς· αλλά οι αξιωματούχοι του υποστηρίζουν ότι είναι ακόμα λειτουργικό. Το βέβαιο είναι ότι ο Kim έχει ήδη ανακοινώσει ότι η ερευνητική δουλειά με τα πυρηνικά όπλα και τους πυραύλους που θα τα μεταφέρουν έχει ολοκληρωθεί· και ότι δεν απαιτούνται άλλες δοκιμές.

Συνεπώς «κλείνει» ένα κέντρο δοκιμών που δεν χρειάζεται άλλο. Και το κάνει όχι σε συνεννόηση ή μετά από κάποια διαπραγμάτευση με την Ουάσιγκτον· το κλείνει σε συνεννόηση με την Σεούλ. Έτσι ώστε όταν θα γίνει η συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι όλοι θα περιμένουν υποχρεωτικά την «αμερικανική ανταπόδοση» σ’ αυτόν τον δρόμο της ειρήνης…

(Εν τω μεταξύ διάφοροι επαγγελματίες «αναλυτές», υποστηρικτές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και στην ανατολική ασία, έχουν αρχίσει να προσέχουν την συστηματική και διαρκή χρήση, κι όχι μόνο σε σημαίες, της εικόνας της ενιαίας κορεατικής χερσονήσου… Στους χειμερινούς ολυμπιακούς δεν έδωσαν σημασία· είχε ξανασυμβεί, άλλωστε, στο παρελθόν. Βλέποντας ωστόσο πόσο γρήγορα προχωρούν οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο με την Ουάσιγκτον ουσιαστικά να έχει ξεμείνει σαν παρατηρητής, αναρωτιούνται μήπως πλησιάζει η στιγμή που απ’ την πολύ κορεατική ειρήνη και συναδέλφωση θα πρέπει να μαζέψουν τους 20.000 πεζοναύτες τους απ’ τη νότια κορέα, και να τους γυρίσουν στην πατρίδα – ως “μη έχοντες δικαιολογία” παραμονής στην κορεατική χερσόνησο…

Καλά κάνουν και ανησυχούν: η ειρήνη είναι πολύ κακό πράγμα για τις ηπα…)

Ανατολική Μεσόγειος

Δευτέρα 30 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης «Μεσόγειος – Ειρηνικός», κάπου εδώ δίπλα, ο φρεσκοδιορισμένος αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχιασφαλίτης (διευθυντής της cia) Mike Pompeo συσκεύασε το πρώτο διεθνές ταξίδι του με το νέο του αξίωμα σε ένεση τόνωσης του ηθικού – του μιλιταριστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Μετά από την δίωρη συνάντησή του με τον (δεν έχει πάει φυλακή ακόμα;) πρωθ. Netanyahou, ο Pompeo δήλωσε στην κοινή συνέντευξη τύπου:

Παραμένουμε βαθιά ανήσυχοι απ’ την επικίνδυνη ιρανική κλιμάκωση των απειλών κατά του Ισραήλ και της περιοχής, και την φιλοδοξία του Ιράν να ελέγξει την μέση Ανατολή. Οι ηπα είναι στο πλευρό του Ισραήλ σ’ αυτήν την μάχη…

«Σ’ αυτήν την μάχη»; Σε ποια μάχη ακριβώς κυρ Mike Πομπηία; Πείτε μας, γιατί έχουμε την ατυχία (δεν το διαλέξαμε) να υπαγόμαστε σ’ ένα κράτος που επίσης βρίσκεται στο «πλευρό του ισραήλ».

Και μάλλον δεν προλάβουμε να το ανατρέψουμε πριν αρχίσει το «πλευρό του πλευρού» να ξερνάει «καυτό μολύβι»…

(φωτογραφία: Together we stand…)

Ινδοκούς

Δευτέρα 30 Απρίλη. Στην στρατηγική μέση της γραμμής αντιπαράθεσης τα νέα δεν είναι ευχάριστα για τον αμερικανικό κατοχικό στρατό. Πριν 5 ημέρες οι ταλιμπάν ανακοίνωσαν ότι ξεκινούν την εαρινή επίθεσή τους (ονόματι «επιχείρηση al-Khandagh»… αντιγράφουν κι αυτοί την δυτική πολεμική «φρασεολογία»…), δηλώνοντας ότι πλέον θα είναι μεταξύ των στόχων τους το κτύπημα αμερικανικών θέσεων (βάσεων) και η σύλληψη αμερικάνων αιχμαλώτων. Αυτό σαν απάντηση στην απόρριψη απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον της «πρόσκλησής» τους για απευθείας διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν· και την δήλωση αμερικανών αξιωματούχων ότι «οι ταλιμπάν είναι τρομοκράτες και θα συντριβούν»…

Βερμπαλισμοί ορεσίβιων θα έλεγε κανείς για την ανακοίνωση των ταλιμπάν… Ωστόσο χτες εξαπέλυσαν ταυτόχρονη επίθεση σε 5 τουλάχιστον διαφορετικές επαρχίες, εναντίον θέσεων του αφγανικού στρατού και της αστυνομίας, καταλαμβάνοντας δύο τουλάχιστον στρατόπεδα και δεκάδες «σημεία ελέγχου». Παρότι οι χθεσινές επιθέσεις δεν άλλαξαν με κρίσιμο τρόπο τα δεδομένα επί του εδάφους, ήταν επίδειξη ιδιαίτερα αναθμισμένων οργανωτικών δυνατοτήτων. Αν και χρησιμοποιούν ακόμα αντάρτικες τακτικές, οι ταλιμπάν δρουν όλο και περισσότερο σαν κανονικός στρατός.

Και γι’ αυτό κάποιος τους έχει εκπαιδεύσει… Φανταστείτε ποιος (ή ποιοί…)

America first

Κυριακή 29 Απρίλη. Η διπλή (τακτική) ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού τα τελευταία χρόνια της δεύτερης προεδρίας Ομπάμα, στις δύο άκρες της γραμμής αντιπαράθεσης «Μεσόγειος – Ειρηνικός», αφενός με την «απώλεια» της Μανίλας που ήταν ο βασικός μοχλός για το “asia pivot” και αφετέρου με την ήττα του «σχεδίου isis», έχουν μείνει κάτω απ’ το χαλί. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναλυθεί ορθολογικά η λίγο πολύ ασυνάρτητη πολιτική της Ουάσιγκτον υπό το ψόφιο κουνάβι.

Στη συρία ο παράγοντας «ρωσία» ήταν σαφής για την (στρατιωτική) κατάρρευση του «σχεδίου isis». Στις φιλιππίνες ο παράγοντας «κίνα» ήταν λιγότερο φανερός, αλλά καθαρός. Το γεγονός, κατά συνέπεια, ότι αυτά τα δύο «αναθεωρητικά» (κατά το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας των ηπα) είχαν επιτυχίες στην συγκρεκριμένη ιστορική φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, θα μπορούσε να εννοηθεί σαν κάτι πολύ σοβαρότερο από μια προσωρινή τακτική αδυναμία της Ουάσιγκτον.

Ως το 2016 η Ουάσιγκτον μπορούσε να ελπίζει ότι α) στο κυρίως πεδίο μάχης (στον Ειρηνικό) θα ανασχέσει την ηγεμονική επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού ανεμίζοντας τις σημαίες της «ελευθερίας» (της ναυσιπλοΐας…) ενώ β) στη μέση Ανατολή, που είναι δευτερεύον πεδίο μάχης, θα «καθάριζε» έμμεσα, χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή.

Τώρα το σχήμα εμφανίζεται αναποδογυρισμένο, χωρίς να είναι (το αναποδογύρισμα) μέρος ενός καινούργιου global σχεδιασμού: στην μεν συρία η Ουάσιγκτον κάνει «επίδειξη δύναμης», στην δε ανατολική Ασία δείχνει ξεδοντιασμένη, και πάντως έχει χάσει το «στρατιωτικό momentum». Η «επίδειξη δύναμης» στη μέση Ανατολή μοιάζει να αβαντάρει έναν περιφερειακό σύμμαχο (το Τελ Αβίβ) που ωστόσο έχει την δική του, περιορισμένη γεωγραφικά ατζέντα· ενόσω το ξεδόντιασμα στην ανατολική Ασία ζορίζει έναν σημαντικότερο περιφερειακό σύμμαχο (το Τόκιο) και ενισχύει τον στρατηγικό αντίπαλο (το Πεκίνο). Οι οικονομικές κυρώσεις (π.χ. δασμοί, απαγορεύσεις, κλπ) δεν αναστέλλουν αλλά μάλλον επιταχύνουν την οικονομική ένταση στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

Το “america first” των αμερικάνων συντηρητικών, κατάλληλο για να υπηρετήσει μια σειρά συγκεκριμένων αμερικανικών καπιταλιστικών συμφερόντων, απέχει ακόμα πολύ απ’ το να είναι ένα συνεκτικό manual για την ανανέωση της πλανητικής ηγεμονίας της Ουάσιγκτον. Συμβαίνει το αντίθετο: λειτουργεί σαν αναγνώριση (και προσπάθεια συγκάλυψης) των πολλαπλασιαζόμενων αδυναμιών του αμερικανικού imperium.

Και οι «αναθεωρητές» επωφελούνται…

And last

Κυριακή 29 Απρίλη. Η επιμονή της Μόσχας να «μην ξεχνάει» την πυραυλική επίθεση κατά της συρίας στις 14 Απρίλη έχει δύο σκέλη. Απ’ την μια προβάλει το γεγονός ότι δεν έγινε καμία χημική επίθεση στη Douma. Απ’ την άλλη προβάλει το γεγονός της αναχαίτισης των αμερικανικών πυραύλων.

Σε ότι αφορά το πρώτο, μέχρι και συνέντευξη τύπου οργάνωσε, στη Χάγη, πριν από 3 ημέρες. Με κεντρικό ομιλητή τον υποστράτηγο Igor Kirillov, επιπλέον ομιλητές 3 ή 4 σύριους της Douma (προφανώς όχι «φιλοτζιχαντιστές», εφόσον δεν έφυγαν μετά την παράδοση των όπλων…) που εμφανίζονται στο video της υποτιθέμενης «χημικής επίθεσης» των “white helmets”, και μια δεκάδα ακόμα κατοίκους της πόλης, με βιντεοσκοπημένες καταθέσεις.

Αν για την στρατιωτική αναξιοπιστία (των αμερικανικών και λοιπών πυραύλων) εύκολα καταλαβαίνει κανείς το κίνητρο, το εμπόριο ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων δηλαδή, η επίμονη προβολή του ψέμματος περί «χημικής επίθεσης στη Douma έχει στόχο την διαφήμιση της πολιτικής αναξιοπιστίας της Ουάσιγκτον.

Δεν (μας) είναι σαφές το κοινό αυτής της δεύτερης επιχείρησης. Όμως δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) κλωτσάει έναν walking dead απ’ την άποψη του «πολιτικού κύρους»: όταν το ψόφιο κουνάβι διαφημίζει τον εαυτό του σαν «τον γενναίο που έκανε πράξη τις αποφάσεις όλων των προηγούμενων, και δειλών τελικά, αμερικάνων προέδρων» με την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχει αυτή η «γενναιότητα», δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να πεισθεί ο οποιοσδήποτε ότι με την τωρινή αμερικανική διοίκηση δεν μπορεί να βγάλει άκρη…

Κορέες

Σάββατο 28 Απρίλη. Με μια (σκόπιμα κρίνουμε) γενικόλογη κοινή δήλωση, που τυπικά είναι κάτι λιγότερο από «συμφωνία ειρήνης» αν και αναφέρεται κυρίως σ’ αυτήν, ο Kim και ο Moon έκαναν την πανηγυρική “επίδειξη φιλίας κορυφής” μεταξύ των δύο κορεών όπως αναμενόταν. Συντηρώντας την ασάφεια ως προς το τι θα γίνει με τα βορειοκορεατικά πυρηνικά. Μπορεί να είναι δηλωτικό (μπορεί και όχι) ότι στο κείμενο της κοινής “Δήλωσης του Panmunjon για την ειρήνη και την ενοποίηση της κορεατικής χερσονήσου” αυτό το ζήτημα (τα πυρηνικά) είναι τελευταίο και «πιάνει» τρεις αράδες όλες κι όλες.

Αντίθετα (ίσως περισσότερο απ’ ότι περίμενε η ασταμάτητη μηχανή…) υπάρχει μια σύντομη μεν αλλά δηλωτική αναφορά στα οικονομικά σχέδια που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ των δύο κράτων στις 4 Οκτώβρη του 2007 (στην προηγούμενη προσπάθεια «λύσης», την οποία βούλιαξε η Ουάσιγκτον) με ιδιαίτερη έμφαση στις οδικές και σιδηροδρομικές επικοινωνίες μεταξύ των δύο κράτων (και, βορειότερα, με την κίνα και την ρωσία) στον «ανατολικό διάδρομο». Πρόκειται για τις 2 απ’ τις 7 «γέφυρες» που είχε παρουσιάσει το περασμένο καλοκαίρι στο Βλαδιβοστόκ ο Moon.

Επιπλέον γίνεται αναφορά σε σχεδιασμένα βήματα αποστρατιωτικοποίησης, όχι μόνο στην «ενδιάμεση ζώνη», αλλά συνολικά (μέσω μόνιμων επαφών των υπ.αμ. και των αρχιστράτηγων των δύο κρατών). Αυτό θα μπορούσε να αφορά και το μέγεθος της αμερικανικής παρουσίας (βάσεις) στη νότια κορέα.

Φαίνεται ότι το δέλεαρ που το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σπρώχνει στο ψόφιο κουνάβι έτσι ώστε να βραχυκυκλωθούν οι σχεδιασμοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία είναι χοντρό: ένα νόμπελ ειρήνης! Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έδινε ένα τέτοιο (παθολογικά) ναρκισσιστικό άτομο σαν το ψόφιο κουνάβι για να πάρει, κι αυτός (μετά τον Ομπάμα…), ένα «νόμπελ ειρήνης» – έστω και μαζί με τον Kim;

(φωτογραφία: Σωστά βλέπετε: στα αριστερά του Kim – δεξιά στη φωτό – στο τραπέζι των επίσημων συζητήσεων, κάθεται Εκείνη! Η ντίβα πριγκίπισσα (αδελφή) του Kim, η Kim Yo-jong, που «μάζεψε όλο το χαρτί» στην έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών τον περασμένο Φλεβάρη. Διότι εκτός από ντίβα είναι και πολύ «υψηλά ιστάμενο» στέλεχος του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Υποθέτουμε ότι κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, εκείνο το είδος της δουλειάς το περιεχόμενο της οποίας κανείς δεν μπορεί να μάθει. Μόνο μυστηριώδη χαμόγελα…)

Κορέες: η νέα στρατηγική γραμμή

Σάββατο 28 Απρίλη. Οι συμβολισμοί, οι φωτογραφίες, η κοινή δήλωση, τα όσα δεν ανακοινώθηκαν δημόσια, αλλά και οι συναντήσεις αξιωματούχων των δύο κορεών τις επόμενες ημέρες και βδομάδες έχουν ήδη στρώσει έναν δρόμο για το ψόφιο κουνάβι στην αναμενόμενη συνάντησή του με το Kim… τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του.

Η τακτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι (ήταν;) γνωστή σε σχέση με την βόρεια κορέα. Η απάντηση της Πγιονγκγιάνγκ, όμως, δεν εξαντλείται σε όσα καταγράφονται με πανηγυρικό τρόπο τους 4 τελευταίους μήνες. Στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ένα κοινός στόχος: το σπρώξιμο στην άκρη της Ουάσιγκτον, μέσα από μια μακρόχρονη παρελκυστική «διαπραγμάτευση» για το οπλοστάσιο της βόρειας κορέας στην οποία οι ηπα ΔΕΝ θα ελέγχουν την ατζέντα. Ειδικά όμως για την Πγιονγκγιάνγκ, το να σπρωχτούν στην άκρη η Ουάσιγκτον και η «αποπυρηνικοποίηση» (άσχετα με το γεγονός πως όλοι οι καλοί άνθρωποι θέλουν «έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά»!) σημαίνει το να ανοίξει ζωτικός χώρος και χρόνος για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την καπιταλιστική ανάπτυξη της βόρειας κορέας.

Ο Kim ξέρει ότι κάτι παρόμοιο ξεκίνησε ο πατέρας του το 2002· και ότι η αμερικανική «πίεση» στην προηγούμενη φάση των «διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά») σταμάτησε εκείνο το σχέδιο «μετασχηματισμού», αφενός επειδή η Ουάσιγκτον έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές, αφετέρου επειδή το «η πατρίς κινδυνεύει» ενίσχυσε τους συντηρητικούς μέσα στο κόμμα.

Στο πρόσφατο συνέδριο (πριν δέκα μέρες) ο Kim ανήγγειλε την «νέα στρατηγική γραμμή» του. Που ξεκινάει απ’ την (δεδομένη) νίκη της Πγιονγκγιάνγκ στο ζήτημα του πυρηνικού και πυραυλικού εξοπλισμού της, για να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό, στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι προφανές ότι η ηγεμονική τάση στο βορειοκορεατικό καθεστώς εμπνέεται απ’ τις εντυπωσιακές καπιταλιστικές επιτυχίες του «αδελφού κόμματος» στο Πεκίνο. Και θέλει μια γρήγορη προώθηση των αλλαγών, άρα ένα γρήγορο (αλλά και ικανό χρονικά) «διάλειμα» στις αμερικανικές πιέσεις· συμπεριλαμβανόμενων των κυρώσεων.

Είναι γι’ αυτό, λοιπόν, πολύ περισσότερα από «ύμνος στην ειρήνη» η υποστήριξη της Σεούλ (και διακριτικά τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας). Η «αποπυρηνικοποίηση» που προωθεί το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι, στην ουσία, «αποπυρηνικοποίηση της πολιτικής» τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια κορέα. Η άποψη του Moon πρώτα όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών σχέσεων και μετά τα πυρηνικά σημαίνει (πρακτικά) ότι τα πυρηνικά της Πγιονγκγιάνγκ θα μείνουν στη θέση τους.

Κι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ποιος θα κακολογήσει τον “little rocket man” για τις επιλογές του;

Κορέες 1

Παρασκευή 27 Απρίλη. Η σημερινή συνάντηση των δύο κορεατικών πολιτικών αφεντικών, του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον Kim Jong-un, είναι ένα ακόμα βήμα για το σπρώξιμο της Ουάσιγκτον όσο πιο μακρυά γίνεται απ’ την κορεατική χερσόνησο.

Το ραντεβού θα έχει διάφορους συμβολισμούς. Απ’ τις καρέκλες για τις συζητήσεις που φτιάχτηκαν ειδικά για την περίσταση, έχοντας στην πλάτη τους τον χάρτη της ενιαίας κορέας (μαζί με κάτι νησιά που διεκδικούνται απ’ το Τόκιο…) μέχρι το γεγονός ότι ο Kim θα είναι ο πρώτος βορειοκορεάτης ηγέτης που θα περάσει τα σύνορα και θα πατήσει νοτιοκορεατικό έδαφος (η συνάντηση θα γίνει στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μεν, αλλά στο νοτιοκορεατικό τμήμα της).

Το σίγουρο είναι ότι θα υπογραφτεί συνθήκε ειρήνης – που θα τερματίσει και τυπικά τον πόλεμο των αρχών της δεκαετίας του ’50. Για να το πούμε διαφορετικά: η Σεούλ θα υπογράψει συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ ενόσω αυτή έχει γίνει πυρηνική δύναμη. Αυτό συγκρατείστε το: η Σεούλ είναι σύμμαχος της Ουάσιγκτον, και έχει αναλάβει να την ρυμουλκήσει… στα ανοικτά του ειρηνικού…

Η πιο χειροπιαστή πλευρά της «άνοιξης στη χερσόνησο» θα ήταν υπογραφή συμφωνιών οικονομικής συνεργασίας κατά την διάρκεια αυτής της συνάντησης. Οι νοτιοκορεάτες υποστηρίζουν (δημόσια) πως αν και θα το ήθελαν πολύ, δεν μπορούν να γίνουν πολλά τώρα, εξαιτίας των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στο βορειοκορεατικό καθεστώς….

Χμμμ… Και δεν μπορεί η κορεατική φαντασία να τις παρακάμψει αυτές τις κυρώσεις (μέχρις ότου καταργηθούν); Φαίνεται ότι μπορεί! Ένα απ’ αυτά που θα συμφωνηθούν (έχει δουλευτεί το πράγμα) είναι η μετατροπή της «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης» σε οικονομική ζώνη. Δεν θα είναι η πρώτη φορά: στο παρελθόν, στη διάρκεια άλλων παρόμοιων διαδικασιών ειρήνευσης, σ’ αυτή τη ζώνη το νοτιοκορεατικό κεφάλαιο είχε φτιάξει εργοστάσια στα οποία δούλευαν βορειοκορεάτες εργάτες (με τους ανάλογους μισθούς…). Τώρα, όμως, τα σχέδια φαίνονται πολύ περισσότερο φιλόδοξα, και όχι υποχρεωτικά συναρτημένα με την εκμετάλλευση της «φτηνής» βορειοκορεατικής εργασίας απ’ τα νοτιοκορεατικά αφεντικά.

(φωτογραφία: Τα σύνορα των δυο κορεών τη νύχτα. Η αποστρατιωτικοιημένη ζώνη εκτείνεται κάμποσο απ’ τις δύο μεριές).

Κορέες 2

Παρασκευή 27 Απρίλη. Σκοπεύει η Πγιονγκγιάνγκ να διαπραγματευτεί την διάλυση του πυρηνικού και πυραυλικού της οπλοστασίου, όπως απαιτεί η Ουάσιγκτον; Ούτε κατά διάνοια!!! Μάλλον το αντίθετο: μετά την επιτυχία των διάφορων δοκιμών της, η Πγιονγκγιάνγκ έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν «ώριμη και υπεύθυνη πυρηνική δύναμη». Δεν έχει αναγνωριστεί σαν τέτοια, φυσικά· και η Ουάσιγκτον έχει μείνει (δημόσια τουλάχιστον) στη φάση «όχι δεν θα γίνεται ποτέ πυρηνική δύναμη». Όμως η σημερινή υπογραφή της συμφωνίας ειρήνης, ό,τι κι αν δηλωθεί, είναι η πρώτη έμμεση αναγνώριση απ’ την Σεούλ της βορειοκορεατικής πυρηνικής πραγματικότητας. Αν δεν ήταν έτσι, θα απαιτούσε πρώτα μια «συμφωνία διάλυσης των πυρηνικών» – και μετά θα έκλεινε ειρήνη.

Στην πρόσφατη ομιλία του πριν μια βδομάδα στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του ο Kim ανακοίνωσε επίσημα το «πάγωμα των δοκιμών». Αλλά το έθεσε ως εξής:

…Δεν χρειάζονται πια πυρηνικές δοκιμές και δοκιμές εκτοξεύσεων μέσου και διηπειρωτικού βεληνεκούς πυραύλων για την «λαϊκή δημοκρατία της κορέας», με δεδομένο ότι η προσαρμογή πυρηνικών κεφαλών σε βαλιστικούς πυραύλους σαν μέρος της συνολικής διαδικασίας της ανάπτυξης πυρηνικών όπλων έγιναν με επιστημονικό τρόπο και οι δοκιμές με την απαραίτητη συχνότητα, όπως επίσης έγινε επιστημονικά και η ανάπτυξη των μέσων μεταφοράς και επίθεσης…

Με απλά λόγια ο Kim ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζονται άλλο οι δοκιμές· συνεπώς τις «παγώνει»… Σε ότι αφορά την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας; Και πάλι ήταν σαφής:

… Το σταμάτημα των πυρηνικών δοκιμών είναι μια σημαντική διαδικασία υπέρ του παγκόσμιου αφοπλισμού, και η «λαϊκή δημοκρατία της κορέας» θα πάρει μέρος στις παγκόσμιες προσπάθειες για μια πλήρη διακοπή των πυρηνικών δοκιμών…

Μ’ άλλα λόγια: η Πγιονγκγιάνγκ, σαν κανονική «πυρηνική δύναμη» πια, σκοπεύει να αναλάβει με υπευθυνότητα ό,τι της αντιστοιχεί από μια τέτοια θέση απέναντι στον κόσμο. Θα αποπυρηνικοποιηθεί δε όταν αποπυρηνικοποιηθούν και οι άλλοι. Π.χ. οι ηπα…

Αυτές οι κουβέντες είναι μάλλον οι πρώτες που ακούστηκαν απευθείας απ’ τον Kim τους τελευταιους μήνες της «επίθεσης ειρήνης και γοητείας», και όχι έμμεσα, μέσω της Σεούλ. Το ότι ειπώθηκαν μια βδομάδα πριν την σημερινή συνάντηση με τον Moon, δεν σημαίνει απλά ότι αυτός ο τελευταίος «τα έχει υπόψη του». Αλλά ότι συμφωνεί σιωπηλά· και πάντως δεν τα θεωρεί εμπόδιο για την ειρήνη και την πολιτική και οικονομική συνεργασία των δύο κορεών.

Αυτά λέγονται και γίνονται καθαρά μεν, αλλά όχι με τέτοιον επιθετικό τόνο ώστε να μπορεί να τα αξιοποιήσει η Ουάσιγκτον. Μάλλον λέγονται και γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να καλλιεργούν ένα είδος «δημιουργικής ασάφειας». Μέσα στην οποία θα κινηθεί η (ακόμα πιθανολογούμενη και όχι καθορισμένη) συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι. Αφού ο Kim δεν έχει πει κατηγορηματικά «εγώ έχω τα πυρηνικά μου κι εσύ πρέπει να το αναγνωρίσεις», μπορεί να πλανάται στον αέρα το ενδεχόμενο μπας και τα ξεφορτωθεί… Αν οι ηπα προσφέρουν εγγυήσεις ασφάλειας, κλπ κλπ…..

Αστεία πράγματα!!! Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η Πγιονγκγιάνγκ, αλλά και η Σεούλ, το Πεκίνο και η Μόσχα, θα ήταν αμερικανικές «εγγυήσεις ασφάλειας» για την βόρεια κορέα· ή οποιονδήποτε άλλον.

Κρατείστε, λοιπόν, «επαφή» με την Ιστορία του σύγχρονου ενδοκαιταλιστικού ανταγωνισμού καθώς γίνεται… Στην ανατολική ασία, και όχι μόνο…

(φωτογραφία: Φιλειρηνικές και φιλοενωσιακές οργανώσεις της νότιας κορέας τοποθετούν σημαίες με την ενιαία κορεατική χερσόνησο στην διαδρομή ως την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη· ενόψει της σημερινής συνάντησης κορυφής.)

Συρία

Παρασκευή 27 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, στη μέση Ανατολή, και ειδικά στο συριακό πεδίο μάχης, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εξακολουθούν να ελπίζουν στην κρυψώνα που τους προσφέρει το pkk/ypg στη βορειοανατολική συρία… Φαίνεται, όμως, ότι τα πράγματα είναι δυσκολότερα απ’ ότι διαδίδεται (και στα μέρη μας…)

Η εισβολή του τουρκικού στρατού στη βορειοδυτική συρία και η κατάληψη του θύλακα της Afrin, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο ιρακινό κουρδιστάν, έχουν εντείνει τις διαλυτικές τάσεις ακόμα και εντός των ypg· πολύ περισσότερο τις αντιθέσεις στον συροκουρδικό πληθυσμό· κι ακόμα εντονότερα απ’ την μεριά των αράβων που έχουν μείνει στη βόρεια και ανατολική συρία.

Το κουρδικό «δημοκρατικό ενωτικό κόμμα» με επικεφαλής τον Salih Muslim, το οποίο είναι υπέρ της αυξημένης αυτονομίας εντός μιας ενιαίας συριακής κρατικής οντότητας (αυτό, δηλαδή, που υποστηρίζει το μπλοκ της Astana και, φυσικά το καθεστώς Άσαντ) κερδίζει σταθερά επιρροή, αν και όχι με γραμμικό τρόπο – εναντίον των ονείρων της κομματικής γραφειοκρατίας του pkk υπό τις αμερικανικές υποσχέσεις για «ανεξάρτητο κουρδικό κράτος». Επιπλέον, οι σύριοι άραβες που είχαν προσληφθεί υπό τις διαταγές του pkk/ypg, έτσι ώστε προς τον έξω κόσμο να δημιουργείται σύγχιση για το τι συμβαίνει στη βόρεια συρία, αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο απ’ τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ): κάποιου είδους αντάρτικο στην ypgκρατούμενη και αμερικανοκρατούμενη ζώνη αναγνωρίζεται πλέον (ανεπίσημα…) και απ’ την Ουάσιγκτον. Ειδικά στη raqqa, όπου υπάρχει σε εξέλιξη εξέγερση κατά των ypg και των αμερικάνων…

Η απάντηση της Ουάσιγκτον σ’ αυτά τα προβλήματα είναι η ακόμα πιο εντατική στρατιωτικοποίηση των συροκούρδων, μέσω της δημιουργίας «σωμάτων ασφαλείας». Ωστόσο το ότι η αμερικανική ατζέντα (που για τους δικούς του λόγους έχει υιοθετήσει και το pkk) εκθέτει τον κουρδικό πληθυσμό σε διαρκείς πολέμους τόσο με την Άγκυρα όσο και με το καθεστώς Άσαντ και την Τεχεράνη (υπό την διακριτική επίβλεψη της Μόσχας) δεν διαφεύγει απ’ τον «απλό κόσμο» στα βόρεια και στα ανατολικά της συρίας. Η κατάληψη της Afrin είχε αυτήν την επιτυχία: έκανε χειροπιαστή και πραγματική την απειλή ενός δύσκολου πολέμου, άσχετα με το αν και πότε θα επιτεθεί ποιος στρατός στην κυρίως ypgκρατούμενη ζώνη. Απ’ την αντίθετη μεριά μια συμφωνημένη (με την Δαμασκό) ενισχυμένη αυτοδιοίκηση των κουρδικών περιοχών (και μόνο αυτών) καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων· όχι, όμως, και τον τυχοδιωκτικό εθνικισμό / μεγαλοϊδεατισμό του pkk ή κάποιων φραξιών στο εσωτερικό του.

Έτσι, ενώ η αμερικανική συνταγή είναι συνεπής με το “όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα τα βλέπεις σαν πρόκες”, εντείνει μάλλον τις αντιθέσεις στη βορειοανατολική συρία παρά τις αμβλύνει. Το πράγμα γίνεται (ή θα γίνει) ακόμα χειρότερο αν η Ουάσιγκτον επιμείνει να εκπαιδεύει “κάπου στη βόρεια αφρική” κούρδους για να δράσουν εντός της τουρκίας. (Υπάρχει η άποψη ότι η εισβολή στον θύλακα της Afrin ήταν εκ μέρους της Άγκυρας απάντηση και σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς…)

Η αμερικανο/pkk συμμαχία στη βόρεια και ανατολική συρία μπορεί να φτάσει ακόμα και σε κατάρρευση αν και όταν εμφανιστούν μαζικά μισθοφόροι, πληρωμένοι απ’ το Ριάντ, στη θέση του αμερικανικού στρατού. Είναι προφανές ότι θα πρόκειται για κάποιου είδους καθάρματα· κι αυτό μάλλον θα δυσκολέψει τα πράγματα…