Tag: ηπα

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 1 Γενάρη>> Με την ίδια ευκολία που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν καταδικασμένος στην πιο οικτρή ήττα, η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) ανακηρύσσεται τώρα «νικητής για το 2023»!! Όχι από τους δικούς του! Απ’ τους εχθρούς του∙ εν προκειμένω απ’ την wall street journal!

Μπορεί ο καθένας να αναρωτηθεί για την διανοητική ισορροπία (ειδικά και γενικά) των δυτικών αρμοδίων του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Κι αν διακρίνει κάποιου είδους «χάσιμο», τότε αυτό κάνει (και θα κάνει) τις περιστάσεις ακόμα χειρότερες.

Αυτός πάλι – ουκρανός πρώην σύμβουλος του τοξικού κλόουν… – έχει ολοφάνερα ξαναλλάξει πλευρά. Για την ακρίβεια έχει γυρίσει εκεί όπου βρισκόταν πριν το 2014. (Μπορεί άνετα και να είναι διπλός πράκτορας…) Εδώ δια χειρός Pepe Escobar:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τι πόλεμο κάνει η δύση κατά των Παλαιστινίων;

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη>> Συνεχίζουμε να αναζητούμε (χωρίς αποτέλεσμα ως τώρα) μια στέρεη και συνεκτική απάντηση στο για πιο συγκεκριμένο όφελος τα δυτικά κράτη / κεφάλαια υποστηρίζουν και τροφοδοτούν την σφαγή των Παλαιστινίων απ’ τον θεοναζί, απαρτχάιντ μεσανατολίτη χωροφύλακά τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό ακριβώς κάνουν, πρώτ’ απ’ όλα η Ουάσιγκτον αλλά όχι μόνον αυτή: προμηθεύουν σταθερά το καθεστώς του Τελ Αβίβ με τα απαραίτητα «αναλώσιμα»: βόμβες, σφαίρες, κλπ. Αφού αυτό το καθεστώς ΔΕΝ έχει την βιομηχανική βάση που θα του επιτρέπει αυτάρκεια στο αιμοβόρο έργο του. Είναι κάτι που έχει δηλωθεί καθαρά.

Το ερώτημά μας δεν έχει σαν υπόβαθρο την σκέψη ότι η δύση θα μπορούσε ή θα έπρεπε, (υπερασπιζόμενη τα δικά της καπιταλιστικά συμφέροντα) να εμποδίσει το θεοναζί καθεστώς να ρίξει έστω μια σφαίρα στη Γάζα! Αλλά την σκέψη ότι μετά από τις πρώτες 10 ή 15 μέρες μαζικών εκδικητικών δολοφονιών, θα μπορούσε να τις έχει σταματήσει, διακόπτοντας απλά την τροφοδοσία των θεοναζί.

Κάποιοι έχουν προσπαθήσει να απαντήσουν στο ερώτημα, παρακάμπτωντας ωστόσο την πλευρά του συγκεκριμένου οφέλους (οικονομικού, γεωπολιτικού, κλπ) τέτοιου ώστε να «ισοφαρίζει» την παγκόσμια «έκθεση» των δυτικών κρατών / κεφαλαίων στην εξελισσόμενη σφαγή.

Ένας απ’ αυτούς είναι ο John Mearsheimer. Αρκετά γνωστός εντός και εκτός αμερικανικών συνόρων, πολιτικός επιστήμονας και καθηγητής διεθνών σχέσεων στο πανεπιστήμιο του Σικάγο, ο Mearsheimer είναι ο πιο γνωστός εκπρόσωπος της «σχολής του ρεαλισμού» στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των κρατών.

Από έναν τέτοιο τύπο θα περιμέναμε μια ρεαλιστική απάντηση στο γιατί η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τόσο πρόθυμα, τόσο συστηματικά, τόσο πληθωρικά τους χασάπηδες του Τελ Αβίβ. Η γνώμη του; Η υποστήριξη των ηπα στο ισραήλ ακόμα κι ενάντια στα συμφέροντά τους οφείλεται στο παντοδύναμο «ισραηλινό λόμπυ»!!!

Θεωρείται αυτό σοβαρή εξήγηση; Υπάρχουν διάφοροι «επώνυμοι» στην αμερικανική επικράτεια που την χρησιμοποιούν τα τελευταία χρόνια… Την έχουμε απορρίψει στο παρελθόν, την απορρίπτουμε και τώρα! Πρώτον επειδή συνορεύει επικίνδυνα με την αντισημιτική έως ηλίθια θεωρία ότι «οι εβραίοι είναι πίσω απ’ όλα»!! Και δεύτερον επειδή παρουσιάζει το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο ως αποικία του ισραηλινού, σίγουρα σε σχέση με τη Μέση Ανατολή…. αν θα ήταν ποτέ δυνατόν!!! Όσο ισχυρά κι αν είναι τα λόμπυ στις ηπα (και το ισραηλινό είναι μόνο ένα ανάμεσα σε αρκετά άλλα εξίσου ισχυρά) το τι, πως και πότε θα πράξει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο ΔΕΝ μπορεί να είναι αποτέλεσμα … καλοπληρωμένων «τσάτσων» στο νομοθετικό του!!!

Αυτό που καταλαβαίνουμε (καθώς η σφαγή εξελίσσεται) ότι συμβαίνει ήδη είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός συμμετέχει μέσα απ’ την επίμονη και πρακτική υποστήριξή του στους χασάπηδες του Τελ Αβίβ σε μια αναμέτρηση για την οποία τα αφεντικά του έχουν κάνει λάθος υπολογισμούς.

Αν αυτό (που καταλαβαίνουμε) ισχύει, κι αν δεν δίνει μεν την απάντηση στο ερώτημα ποιο είναι το συγκεκριμένο υλικό όφελος της δυτικής υποστήριξης στη σφαγή των Παλαιστινίων είναι όμως μια αξιόλογη υπόδειξη για το αναζητούμενο, σκοπούμενο «γενικό όφελος», τότε θα πρέπει να αλλάξουμε (ή πιο σωστά να διευρύνουμε) τον ορίζοντα του ζητήματος. Κι αυτό προϋποθέτει την επανεκτίμηση ορισμένων «λεπτομερειών», που δεν είναι καθόλου τέτοιες!

Ο χάρτης

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη>> Η πρώτη «λεπτομέρεια» είναι ότι η σφαγή των Παλαιστινίων και, σε κάθε περίπτωση, η υποστήριξη της δύσης γενικά και του άξονα (Ουάσιγκτον / Λονδίνο / Αθήνα / Λευκωσία) ειδικά σ’ αυτήν, έρχεται μετά την ήττα (ή σοβαρή αποτυχία αν προτιμάτε) στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Στην πραγματικότητα αυτά τα δύο πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχουν «συναρμολογηθεί» επιφανειακά (δηλαδή: δημαγωγικά) είτε απ’ τα δυτικά κράτη / κεφάλαια και ειδικά απ’ την Ουάσιγκτον δια στόματος νυσταλέου Jo στις 20 Οκτώβρη, είτε απ’ την Μόσχα.

Αυτή η «συναρμολόγηση» ωστόσο, είτε απ’ την μια πλευρά είτε απ’ την άλλη, δεν αποκαλύπτει τακτικές ή/και στρατηγικές…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο κωδικός

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη>> Η δυτική προπαγάνδα μετονόμασε την «εισβολή του al Aqsa» σε «7η Οκτώβρη»: έπρεπε οπωσδήποτε να αποφύγει οποιαδήποτε αναφορά στο al Aqsa. Όμως το γεγονός ότι η παλαιστινιακή αντίσταση μίλησε για flood of al Aqsa και, επιπλέον, το γεγονός ότι δήλωσε εξ’ αρχής ότι η σύντομη, για λίγες ώρες εισβολή στο έδαφος του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος ήταν μόνο η πρώτη φάση, σήμαινε μήπως κάτι πολύ σοβαρό;

Ναι! Το al Aqsa είναι ο τρίτος σε σημασία ιερός τόπος για όλους τους μουσουλμάνους όπου γης μετά την Μέκκα και την Μεδίνα. Που κινδυνεύει άμεσα με καταστροφή απ’ τον χωροφύλακα των δυτικών ιμπεριαλισμών: η δυτική δημαγωγία το έκρυψε (φυσικά) αλλά δυο μέρες πριν την εισβολή της παλαιστινιακής αντίστασης, στις 5 Οκτώβρη, 800 φανατικοί θεοναζί έποικοι, με την συνοδεία και την κάλυψη της επίσημης κρατικής στρατοαστυνομίας, μπούκαραν στο al Aqsa και ξυλοφόρτωσαν επί ώρες όσους βρήκαν εκεί. Το al Aqsa δεν είναι σουνιτικό, δεν είναι σιιτικό, δεν είναι αλεβίτικο: είναι ισλάμ, τελεία και παύλα! Συνεπώς το δεύτερο συστατικό του ονόματος που έδωσε η παλαιστινιακή αντίσταση στην εισβολή της είχε συγκεκριμένο νόημα: για λογαριασμό του ισλάμ, απ’ τις όχθες του Ατλαντικού και το μαρόκο, ως τον Ειρηνικό και τις φιλιππίνες… Όσο για το πρώτο συνθετικό; Την πλημμύρα; Είναι το νερό που απλώνεται παντού∙ το ρευστό που ακολουθεί διάφορες και διαφορετικές διαδρομές σκεπάζοντας σταδιακά τα πάντα…

Μήπως ήταν / είναι λόγια του αέρα, όπως ας πούμε «operation prosperity guardian»; Όχι δα!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Bab al-Mandab

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη>> Η υεμενίτικη κυβέρνηση στη Sana’a (Ansarallah / Houthis…) έχει ξεκαθαρίσει τον ένα απ’ τους δύο στόχους της:

Βάζοντας στο στόχαστρο είτε πλοία ισραηλινής ιδιοκτησίας είτε πλοία που πηγαίνουν ή φεύγουν από ισραηλινά λιμάνια, η υεμενίτικη κυβέρνηση υλοποιεί το δικό της μέρος απ’ την «πλημμύρα». Αναγκάζει κατά συνέπεια – κι αυτό είναι ο δεύτερος στόχος – τους συμμάχους του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος να μετακινήσουν ναυτικό και αεροπορία στην είσοδο / έξοδο της Ερυθράς Θάλασσας, υπό την σημαία (την μόνη που ξέρουν να ανεμίζουν, απ’ τα στενά της ταϊβάν ως…) της «ελευθερίας της ναυσιπλοϊας» χωρίς όμως να έχουν ένα καθαρό σχέδιο «κλιμάκωσης-με-επιτυχία-και-στη-συνέχεια-εξόδου», αν κάτι τέτοιο χρειαστεί.Οι Houthis έχουν πολεμήσει για χρόνια, με επιτυχία, εναντίον των μισθοφόρων του Ριάντ και του Ντουμπάι και των δυτικών (γάλλων, άγγλων, αμερικάνων) συμβούλων τους∙ αυτούς τους καιρούς είναι ίσως καλύτερα εκπαιδευμένοι στην πράξη ακόμα και σε σχέση με την επίφοβη Χεζμπ’ Αλλάχ∙ είναι εξίσου καλά μ’ αυτήν εξοπλισμένοι, είτε χάρη στην δική τους εφευρετικότητα είτε χάρη στην Τεχεράνη∙ και επιπλέον έχουν την απόλυτη υποστήριξη του πληθυσμού.

Εκατομμύρια στη συγκέντρωση υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης και κατά του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον και των συμμάχων τους πριν 3 μέρες – στη Sana’a.

Πρακτικά, και χωρίς να σκοτώσουν ούτε έναν άνθρωπο, οι Houthis είναι σε θέση να προκαλέσουν μια ακόμα «κρίση» στους δυτικούς καπιταλισμούς. Φυσικά τ’ αφεντικά αυτών των καπιταλισμών (ή οι πιο δυναμικές μερίδες τους) έχουν δείξει ότι αγαπούν τις «κρίσεις». Σωστά. Αλλά υπό την προϋπόθεση ότι τις δημιουργούν ή τις σκηνοθετούν τα ίδια. Στο περιβάλλον της αυξημένης προσοχής ικανού μέρους των πρωτοκοσμικών κοινωνιών στη σφαγή των Παλαιστίνιων, το «θα ζοριστείτε επειδή πρέπει να στηρίξουμε το Τελ Αβίβ» εκ μέρους των αφεντικών δεν πρόκειται να συναντήσει την ίδια κατανόηση με το «θα ζοριστείτε επειδή πρέπει να στηρίξουμε το Κίεβο».

Η προοπτική (ή και η βεβαιότητα) του αδιεξόδου της «επιχείρησης προστασίας της ευημερίας» μυρίζει τόσο έντονα ώστε πολύ κοντινοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου όπως η Καμπέρα, έκριναν ότι πρέπει να βγάλουν την ουρά τους απέξω, κυρίως έξω απ’ τις αμερικανικές διαταγές. Η Μαδρίτη και το Παρίσι ακολούθησαν. Φυσικά (λέει ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα) «θα συνοδεύουμε τα πλοία γαλλικής ιδιοκτησίας» στην Ερυθρά Θάλασσα… Αλλά αυτά δεν κινδυνεύουν αν δεν δένουν σε ισραηλινά λιμάνια∙ αν πάλι σκοπεύουν κάτι τέτοιο, μια φρεγάτα ίσον καμία… Η άτυπη «συμμαχία των προθύμων» που προσπαθεί να στήσει ο άξονας απέκτησε σημαντικές τρύπες απ’ την αρχή, παρότι φυσικά συμμετέχουν υπερδυνάμεις όπως οι σεϋχέλλες, το μπαχρέιν, και (θα έλειπε;) το ελλαδιστάν. Οι ζωές των Παλαιστίνιων doesn’t matter για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά∙ ούτε όμως το θαλάσσιο εμπόριο του χωροφύλακά τους φαίνεται να αξίζει το μπλέξιμο κάποιων απ’ αυτά.

Κάνουν λοιπόν βήματα πίσω στο γενικό συμφέρον τους στη Μέση Ανατολή; Όχι. Η συμμετοχή σ’ έναν πόλεμο που δημαγωγικά θα είναι ξανά «κατά της τρομοκρατίας» και πρακτικά πολύ πιο δύσκολος ακόμα και απ’ την κατοχή του αφγανιστάν, την ώρα που η συμμετοχή στο άλλο πεδίο μάχης, το ουκρανικό, έχει φτάσει σε σταυροδρόμι, είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Οπωσδήποτε δεν υπάρχει καν το στάνταρ «αντιτρομοκρατικό» πλεονέκτημα. Η προσπάθεια να ταυτιστεί η παλαιστινιακή αντίσταση με τον isis έπεισε μόνον εκείνους τους δυτικούς υπηκόους που είναι από πολλά χρόνια σίγουροι πως το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είναι «θείο δώρο» – αλλά είναι πολλοί εκείνοι οι πρωτοκοσμικοί που ανεμίζουν την παλαιστινιακή σημαία. Επιπλέον η Μαδρίτη και η Καμπέρα δεν έχουν ιδιαίτερες βλέψεις για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής∙ το Παρίσι είχε, θα ήθελε να ξαναποκτήσει, αλλά προς το παρόν μετράει τις απώλειές του στη ζώνη του Sahel.

Να λοιπόν μια ακόμα «λεπτομέρεια». Μετά το 2011 η Ουάσιγκτον έβαλε προς υλοποίηση το «Σχέδιο για τη Νέα Μέση Ανατολή», που περιελάμβανε ένα «κράτος isis», την διάλυση της τωρινής συριακής και ιρακινής επικράτειας (προοπτικά την διάλυση και της τουρκικής…) με εμφύλιους πολέμους, και φυσικά την «ενίσχυση των σχέσεων» με τις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, δηλαδή τον πολλαπλασιασμό των βάσεων στα εδάφη τους. Έτσι ώστε να κόψει οποιαδήποτε προέκταση της κινεζικής επιρροής είτε στη Μεσόγειο, είτε στην Αφρική.

Μετά από 12 – 13 χρόνια, το μεν «σχέδιο» έχει αποτύχει, οι δε rivals έχουν φτάσει, δύσκολα μεν αλλά έχουν φτάσει, και στο μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και στο μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής. Το μέτωπο της Μέσης Ανατολής ήταν πριν 10 ή 15 χρόνια το «εύκολο» (σύμφωνα με τους δυτικούς) μέρος του 4ου παγκόσμιου. Τώρα τα δεδομένα είναι πολύ δυσκολότερα.

Αν δεν είχε προηγηθεί η αποτυχία / ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης, τότε ίσως (ίσως λέμε…) κινούνταν (τα δυτικά αφεντικά) με διαφορετικό τρόπο∙ ίσως ανάγκαζαν τον θεοναζί, απαρτχάιντ χωροφύλακά τους να σταματήσει την σφαγή αρκετά νωρίτερα. Τώρα, η έλλειψη στρατηγικής απ’ την μεριά τους σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου «γεννάει» τακτικές που κινούνται ανάμεσα στην κτηνωδία και στον καιροσκοπισμό. Αυτά την ώρα που «κανονικά» (σύμφωνα πάντα με την δύση) το 2023 θα έπρεπε να είναι η χρονιά της (και) στρατιωτικής αποτροπής του Πεκίνου… Η οριστική διαμόρφωση, σα να λέμε, του κυρίως μετώπου, εκείνου στον Ειρηνικό…

Χίλια ζήτω για το 2024 λοιπόν!!!

Τι πόλεμο κάνει η δύση κατά των Παλαιστίνιων;

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη>> Όσο φιλότιμα κι αν ψάχνουμε μια απάντηση στην διαρκή δυτική υποστήριξη στη συνεχιζόμενη σφαγή τόσο στη Γάζα (κυρίως εκεί…) όσο και στη Δυτική Όχθη, δεν την βρίσκουμε.

Ο γνωστός μας Joseph Massad έγραψε νωρίς (στις 10 Οκτώβρη…) στο site middle east eye ότι αυτή η συμπαράσταση είναι ουσιαστικά ιδεολογική: τα δυτικά αφεντικά είναι ρατσιστές, και υπερασπίζονται την τελευταία εποικιστική αποικία τους…

Ωστόσο κι ο ίδιος ξέρει σαν ιστορικός, πως όλες οι δυτικές εποικιστικές αποικίες (η ναμίμπια, η ροδεσία, η νότια αφρική, η αλγερία, η τυνησία, η κένυα – και οπωσδήποτε η βόρεια αμερική και η αυστραλία) είχαν υλικό όφελος για τους αποικιοκράτες – πέρα και κάτω απ’ τον ρατσισμό τους. Το ίδιο ίσχυε και για Παλαιστίνη απ’ το 1948 και μετά: η εποικιστική αποικία με το όνομα «ισραήλ» ήταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της δύσης (ειδικά του Λονδίνου, του Παρισιού και της Ουάσιγκτον) στην πετρελαιοφόρο μέση Ανατολή. Όμως ισχύει αυτό ακόμα, με την ένταση του ψυχρού πολέμου, και κυρίως μετά την αποτυχία του αμερικανικού σχεδίου για την «νέα μέση Ανατολή»; Κι αν ισχύει, ισχύει σε τέτοιο βαθμό ώστε τα δυτικά αφεντικά να προτιμούν να βουλιάξουν στο αίμα χιλιάδων δολοφονημένων αμάχων όπως ποτέ πριν στην ιστορία της κατοχής της Παλαιστίνης, αποδεικνύοντας σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, αυτή τη φορά σε συνθήκες 4ου παγκόσμιου πολέμου με ιδιαίτερα δύσκολους αντιπάλους, το ποιοι είναι και τι ακριβώς σημαίνει η rules based order τους; Επ’ αυτού ο Massad δεν μας διαφωτίζει καθόλου.

Και ο Simon Rodriguez Porras, σοσιαλιστής συγγραφέας απ’ την βενεζουέλα, γράφοντας λίγο αργότερα (στις 25 Οκτώβρη), υποστηρίζει το ίδιο: οι δυτικοί στηρίζουν την γενοκτονία των Παλαιστίνιων επειδή είναι φασίστες…

Ναι, είναι. Ναι, πάντα ήταν αποικιοκράτες, ιμπεριαλιστές – με τις λεηλασίες (όχι μόνο των «ξένων» αλλά και των εργατικών τους τάξεων) και τις δολοφονίες εξασφάλισαν τον πλούτο τους. Όμως ποια είναι τα συγκεκριμένα οφέλη τους τώρα ώστε να συνεχίζουν να στηρίζουν το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ενόσω τα έργα του γίνονται καθημερινά παγκόσμια γνωστά; Τι απ’ αυτά τα οφέλη θα θυσίαζαν αν μετά την πρώτη εβδομάδα, τις πρώτες 10 ημέρες μαζικών δολοφονιών, ανάγκαζαν τον χωροφύλακά τους να σταματήσει «παγώνοντας» τον εξοπλισμό του σε όπλα και «αναλώσιμα»; Δεν βρίσκουμε απάντηση.

Ξέρουμε ότι έκαναν το ίδιο απ’ το 1992 ως το 1995 στη βοσνία∙ με την συμφωνία μάλιστα της τότε ρωσίας. Δολοφονήθηκαν τότε πάνω από 30.000 άμαχοι βόσνιοι και βόσνιες∙ βιάστηκε απ’ τους σερβοφασίστες άγνωστος αριθμός βόσνιων γυναικών∙ φτιάχτηκαν απ’ τους σερβοφασίστες στρατόπεδα συγκέντρωσης ανάλογα των ναζιστικών∙ μόνο στο πολιορκούμενο επί 4 χρόνια Sarajevo δολοφονήθηκαν πάνω από 10.000 άμαχοι… Όμως όλα αυτά έγιναν όσο ήταν δυνατόν μακρύτερα απ’ τον ορίζοντα των δυτικών υπηκόων∙ και κάτω απ’ το θεώρημα ότι «οι μουσουλμάνοι σκοτώνονται μεταξύ τους για να προκαλέσουν την επέμβασή μας». Κυρίως είχαν έναν φρικαλέο στόχο για τα δυτικά αφεντικά: να ΜΗΝ δημιουργηθεί ένα κανονικό κράτος με κατά πλειοψηφία ευρωπαίους, πρωτοκοσμικούς μουσουλμάνους υπηκόους (το κράτος της βοσνίας – ερζεγοβίνης) έτσι ώστε να τρέξει χωρίς αμφισβητήσεις η ρατσιστική πρωτοκοσμική ιδεολογία ότι «οι μουσουλμάνοι είναι απολίτιστοι» (και εν δυνάμει τρομοκράτες…), είτε στις περιοχές τους (αφγανιστάν, ιράκ…) είτε σαν μετανάστες στις δυτικές μητροπόλεις.

Υπήρχε ένα σαφής, συγκεκριμένος δυτικός ιμπεριαλιστικός στόχος στη σφαγή των βοσνίων, ένας στόχος που επιτεύχθηκε: τέτοιο κράτος δεν φτιάχτηκε ποτέ. Στη θέση του δημιουργήθηκε ένα δυτικό προτεκτοράτο, που προορίζεται κάποτε να διαλυθεί.

Υπάρχει τώρα κάποιος αντίστοιχος δυτικός, ιμπεριαλιστικός στόχος που «περνάει» υποχρεωτικά απ’ την γενοκτονία των Παλαιστίνιων, που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αυτήν την σφαγή; Μας είναι πολύ δύσκολο να τον βρούμε. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ΔΕΝ επεδίωξαν τον «πόλεμο» εκεί. Απόδειξη είναι ότι τον Απρίλη του 2023 η Ουάσιγκτον πήρε από ένα «στρατηγικό απόθεμα βλημάτων πυροβολικού για εξαιρετικά έκτακτες περιπτώσεις» που διατηρεί αποθηκευμένο στο έδαφος του απαρτχάιντ καθεστώτος με 300.000 βλήματα, τα 75.000 (κατ’ άλλους τα 150.000) για να τα παραχωρήσει στο φασιστοκαθεστώς του Κιέβου: αν ήταν στα αμερικανικά σχέδια ή ενδεχόμενα αυτό που συμβαίνει εδώ και δύο μήνες στην Παλαιστίνη δεν θα μισοάδειαζε η αποθήκη…

Το ερώτημά μας παραμένει ανοικτό, και θα εξετάσουμε κάθε σοβαρή και τεκμηριωμένη απάντηση που θα πέσει στην αντίληψή μας. Εν τω μεταξύ υπάρχει κάτι άλλο που το μετατοπίζει εισάγοντας στην απάντησή του, και μάλλον σε κεντρική θέση, την ανεμπόδιστη δημόσια πλανητική θέαση της σφαγής των Παλαιστινίων και της συστηματικής καταστροφής των πολιτικών υποδομών τους.

Αυτό το «κάτι άλλο» είναι ο ελάχιστα κρυμμένος φόβος των δυτικών αφεντικών ότι η εξελισσόμενη κρίση / αναδιάρθρωση και η εντεινόμενη πόλωση (ταξική λέμε…) μέσα στις δυτικές κοινωνίες, θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε ένοπλες «εμφύλιες» συγκρούσεις! Πρόκειται κυρίως για «αμερικάνικο» φόβο∙ αλλά είναι επίσης (σίγουρα) και «γαλλικός»: φασίστες απόστρατοι εκεί έχουν «προειδοποιήσει» για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ξέρουμε ακόμα ότι κάτι τέτοιο απασχολεί το νατο εδώ και χρόνια∙ ότι γίνονται τακτικά στρατιωτικές / νατοϊκές ασκήσεις «urban warfare» με άρωμα «δημόσιας τάξης» και προορισμό / στόχους όχι αποκλειστικά κάπου μακριά∙ και ότι ευρωπαϊκοί στρατοί έχουν νομιμοποιηθεί ως παρουσία σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, κατ’ αρχήν «αντιτρομοκρατικά» και πρόσφατα …. «υγιεινιστικά». Αν αυτά τα λάβουμε σοβαρά υπόψη, τότε η σφαγή των Παλαιστινίων νομιμοποιείται απ’ τα δυτικά αφεντικά και τους κάθε είδους λακέδες τους ως «μάθημα» (για τους πρωτοκοσμικούς αιχμαλώτους) αλλά και ως απτή «καταγραφή» των ορίων των αντιδράσεών τους, κατ’ αρχήν όταν η σφαγή των-τρομοκρατών-και-των-αμάχων τους γίνεται λίγο πιο μακριά. (Κι ας μην το ξεχνάμε: το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είναι μεγάλος εξαγωγέας, προς τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη, τεχνικών και μεθόδων θανατοπολιτικής…)

Η Παλαιστίνη, πιο σωστά η Παλαιστίνη-μέσα-στον-χρόνο, είναι βέβαια ένας ιστορικός τόπος: η Γη των Γενναίων. Αυτό επιτρέπει μια κατά βούληση αποστασιοποίηση (άλλοτε πιο κοντά, άλλοτε, κυρίως, πιο μακριά) σ’ όλους εμάς τους πρωτοκοσμικούς. Αλλά η Παλαιστίνη είναι, επίσης, ένας ιστορικός τρόπος. Ένας ιστορικός τρόπος κυριαρχίας, ελέγχου, κατοχής, θανατοπολιτικής – και αντίστασης. Όχι μόνο ένοπλης, ίσως μάλιστα κυρίως με κάθε άλλο τρόπο. Κι ανάμεσά σ’ όλους τους τρόπους της αντίστασης τον κυριότερο: την Μνήμη. Όλοι οι κατοχικοί ήλπιζαν ότι γενιά μετά την γενιά οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες θα ξεχάσουν, και θα συμβιβαστούν με την υποδούλωσή τους – όπως κάνουμε εμείς…

Εδώ η αποστασιοποίησή μας έχει επίσης όνομα, ονόματα: λήθη, βούλιαγμα στο «τώρα». Μόνο που αυτή την αποστασιοποίηση δεν την επιλέγουμε μόνο∙ μας επιβάλλεται υποδόρεια, με φτηνά ανταλλάγματα. Έτσι ώστε να αγνοήσουμε τον ιστορικό τρόπο. Να τον ξεχάσουμε.

Κι αυτό έχει συνέπειες: ενσωματώνουμε την κατοχή… (Ή έτσι πρέπει να κάνουμε).

Κάποιοι λένε, όχι άδικα, ότι η βιομηχανία του θεάματος που λέγεται Χόλυγουντ εκφράζει άλλοτε την ιδεολογία, άλλοτε τις «οδηγίες» και τις «υποδείξεις», κι άλλοτε τους φόβους των πρωτοκοσμικών ελίτ. Αμερικανικών και όχι μόνο.

Ακόμα κι αν σας φαίνεται υπερβολικό ρίξτε μια ματιά στο πιο κάτω σύντομο trailer μιας αμερικανικής ταινίας καταστροφής της οποίας η κυκλοφορία αναγγέλεται για την ερχόμενη άνοιξη. Λέγεται Civil War…

«Όλες οι αυτοκρατορίες καταρρέουν»… Αλήθεια; Χμμμμ…

(Μήπως καταρρέουν πάνω μας;)

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη>> O Oleksiy Arestovych είναι γνωστό κάθαρμα, απ’ τους κορυφαίους παρατρεχάμενους του φασιστοκαθεστώτος του Κιέβου. Υπήρξε στρατηγικός σύμβουλος επικοινωνίας του κλόουν απ’ το 2020 ως τον Γενάρη του 2023. Από τότε μετατράπηκε σε «ελεύθερο σκοπευτή» / σχολιαστή, με όχι την καλύτερη γνώμη για τον πρώην εργοδότη του.

Στις 23 Γενάρη (2023) είχαμε δημοσιεύσει μια συνέντευξη που είχε δώσει στο αμερικανικό cnn στις 18 Μάρτη του 2019, ΠΡΙΝ την εκλογή του κλόουν. Την θυμίζουμε – με αιτία:

Ερ.: Αν η Ουκρανία δεχτεί μια ασαφή πρόσκληση για το νατο τότε σ’ αυτήν την περίπτωση… μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιες ημερομηνίες τερματισμού του πολέμου στα ανατολικά. [Το cnn μιλούσε για «πόλεμο στα ανατολικά» το 2019… Για το Donbass δηλαδή…]

Απ.: Όχι, δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε για οποιεσδήποτε ημερομηνίες τερματισμού του πολέμου. Το εντελώς αντίθετο, είναι πιο πιθανό [μια τέτοια πρόσκληση] να σπρώξει την Ρωσία να εξαπολύσει μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση κατά της Ουκρανίας. Επειδή θα πρέπει να μας υποβαθμίσουν απ’ την άποψη των υποδομών και να κάνουν τα πάντα εδώ πέρα μια αποσταθεροποιημένη περιοχή έτσι ώστε το νατο να διστάσει να μας δεχτεί.

Ερ.: Εννοείτε ότι η Ρωσία θα τολμήσει να συγκρουστεί κατευθείαν με το νατο;

Απ.: Φυσικά, η Ρωσία… όχι, όχι με το νατο. Αυτό θα το κάνουν πριν ενταχθούμε στο νατο έτσι ώστε να μας κάνουν αδιάφορους για το νατο. Έτσι ώστε να είμαστε αδιάφοροι σαν μια αποσταθεροποιημένη περιοχή. [Αυτό] είναι πιθανό κατά 99,9%. Το τίμημα για την ένταξή μας στο νατο θα είναι ένας μεγάλος πόλεμος με την Ρωσία. Κι αν δεν ενταχτούμε στο νατο [θα γίνει] η απορρόφησή μας απ’ την Ρωσία μέσα σε 10 με 12 χρόνια. Αυτή είναι η κλειστή στροφή που αντιμετωπίζουμε τώρα.

Ερ.: Αλλά… δυο λεπτά… αν τα συγκρίνουμε αυτά τα δύο, τι είναι το καλύτερο σ’ αυτήν την περίπτωση;

Απ.: Φυσικά ένας μεγάλης κλίμακας πόλεμος με τη Ρωσία και η ένταξη στο νατο σαν αποτέλεσμα της ήττας της Ρωσίας. [Αυτό είναι] το πιο cool.

Ερ.: Και πως θα είναι ένας «μεγάλης κλίμακας πόλεμος» με τη Ρωσία;

Απ.: Λοιπόν θα είναι αεροπορική επίθεση, εισβολή των 4 ρωσικών στρατιών που έχουν δημιουργήσει στα σύνορά μας, πολιορκία του Κιέβου, προσπάθεια να περικυκλωθεί ο στρατός που βρίσκεται στη «ζώνη επαφής» [ο «αντιτρομοκρατικός» στρατός που πολιορκούσε το 2019 το Donbass], διέλευση του Ισθμού του Perekop στην Κριμαία και προέλαση προς την λίμνη της Kakhovka ώστε να υδροδοτηθεί η Κριμαία. Επίθεση απ’ την μεριά της Λευκορωσίας, δημιουργία νέων λαϊκών δημοκρατιών, ενέργειες σαμποτάζ, επιθέσεις σε κρίσιμες υποδομές, τέτοια. Εισβολή από τον αέρα. Αυτό είναι ένας πλήρης πόλεμος. Και η πιθανότητά του είναι 99%.

Ερ.: Πότε;

Απ.: Το 2020… μετά το ’20… Το 2021-2022 είναι η πιο κρίσιμη περίοδος, το διάστημα 2020-2022 είναι το πιο κρίσιμο.

Παράδοξο ή όχι από το 2005 ως το 2009 ο Arestovych ήταν ανοικτά και δημόσια «φιλορώσος» φασίστας, μεταξύ των άλλων φίλος και συνεργάτης του λεγόμενου «φιλόσοφου» εθνικιστή ρώσου Aleksandr Dugin. To 2014 άλλαξε πλευρά: ανακατεύτηκε ενεργά στη βίαιη καταστολή στο Donbass.

Το 2019 τι ήταν; Μάγος; Γυιός προφήτη; Ή πράκτορας μονός, διπλός, ποιος ξέρει τι;

Το 2020 τι ήταν; Στο τέλος του 2023;

Να λοιπόν τι έλεγε αυτή περσόνα πριν λίγες μέρες (στις 5 Δεκέμβρη):

Kolya [ο συνομιλήτης του…] ξέρεις ποια είναι η μεγαλύτερη τραγωδία μας; Νομίζω ότι στην σύγκρουση ανάμεσα σε Παγκοσμιοποιητές και Ρεαλιστές στοιχηματίσαμε στη λάθος πλευρά. Χύσαμε το αίμα μας για να καταλήξουμε στο στρατόπεδο των ηττημένων. Όσο βλέπω τον πρόεδρο της Γερμανίας που πήγε στο Κατάρ και τον ξέχασαν στο αεροδρόμιο, για μισή ώρα δεν κατέβηκε απ’ το αεροπλάνο μέχρι να κάνουν κάτι οι αξιωματούχοι του κατάρ. Και μας λένε ότι ο Putin είναι απομονωμένος διεθνώς, αλλά ο Putin έγινε δεκτός στο Κατάρ [σ.σ.: κάνει λάθος, ο Putin πήγε στα εμιράτα και στη σαουδική αραβία…] με συνοδεία ιππικού. Γιατί συμμετέχει ο τόσο τρομερά απομονωμένος Putin στη σύνοδο των G20 και σε όλα τα άλλα μέρη, που ήταν απομονωμένος διπλωματικά; Οι Times [σ.σ.: το περιοδικό Time…] σκέφτονται στα σοβαρά να τον κηρύξουν Πρόσωπο της Χρονιάς. Είναι μόνο ένα περιοδικό, αλλά για ποιον γαμημένο πόλεμο και για ποιες αξίες μιλάμε; Δεν σου φαίνεται ότι ταχθήκαμε με την λάθος μεριά;

Λες; Λες η «σωστή μεριά της ιστορίας» να βούλιαξε στη Μαύρη Θάλασσα;

 

 

Δύο πεδία μάχης σε ένα (1)

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη>> Γυρίζοντας απ’ την αραβική τουρνέ της η ανεγκέφαλη αλεπού υποδέχτηκε στη Μόσχα τον ιρανό πρόεδρο Raeisi – την Πέμπτη 7 Δεκέμβρη το απόγευμα, την μέρα του σύντομου περάσματος του Erdogan απ’ την Αθήνα. Οι «διμερείς σχέσεις» μεταξύ Μόσχας και Τεχεράνης, με τα πολλαπλά περιεχόμενα, ήταν οπωσδήποτε στο μενού. Θα μπορούσε όμως να λείπει η Παλαιστίνη; Δεν έλειψε, όμως δεν έγινε και κάποια κοινή ανακοίνωση επ’ αυτού.

Η εύλογη μυστικότητα αφήνει περιθώρια για φαντασιώσεις, αλλά η πραγματικότητα θα πρέπει να θεωρηθεί πολύ πιο πεζή. Για τους δικούς τους λόγους η κάθε μια, Μόσχα και Τεχεράνη δεν σκοπεύουν να διακινδυνέψουν για να σώσουν την ζωή κανενός Παλαιστίνιου. Αντίθετα εκείνο που φαίνεται να ευνοούν είναι αυτό στο οποίο δεν χρειάζεται να εμπλακούν άμεσα: ένας παρατεταμένος πόλεμος στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη, στα λιβανο-ισραηλινά σύνορα (Χεζμπ’ Αλλάχ) και εναντίον των αμερικανικών βάσεων σε ιράκ και συρία∙ ένας ασύμμετρος «πόλεμος φθοράς» που θα εξαντλήσει από κάποιες απόψεις τόσο το Τελ Αβίβ όσο, κυρίως, τους δυτικούς συμμάχους του, οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον. Πόσο παρατεταμένος; Σίγουρα για κάποιους μήνες. Σ’ έναν τέτοιου είδους πόλεμο η Τεχεράνη (κυρίως) μπορεί να ενισχύει τους συμμάχους της, χωρίς να εμπλέκεται άμεσα. Όσο για την Μόσχα; Μπορεί να παίζει «παιχνίδια κορυφής» και να κάνει δηλώσεις και «πόλεμο εντυπώσεων», με προτίμηση στον παρακμιακό ΟΗΕ, διαμορφώνοντας το («διπλωματικό») τερέν του 4ου παγκόσμιου. Οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες; Όσοι και όσες ζήσουν ας θάψουν τους νεκρούς τους, κι ας κάνουν υπομονή..

Ένα ακόμα επεισόδιο στο θέαμα του ενδιαφέροντος για την Παλαιστίνη ξεδιπλώθηκε την Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Με πρωτοβουλία του ανεκδιήγητου γ.γ. του ΟΗΕ Guterres προωθήθηκε επειγόντως στο «συμβούλιο ασφαλείας» (15 μέλη: 5 μόνιμα και 10 ανακυκλούμενα) μια πρόταση ψηφίσματος, έργο του τοξικού των εμιράτων, με στήριξη από σχεδόν 100 ακόμα κράτη (μέσα σε μια ώρα…), για την άμεση ανθρωπιστική κατάπαυση πυρός μεγάλης διάρκειας, και την άμεση και χωρίς προϋποθέσεις απελευθέρωση των ομήρων – αυτό το δεύτερο ασφαλώς εξυπηρετούσε το Τελ Αβίβ.

Τα 13 απ’ τα 15 μέλη (συμπεριλαμβανόμενου του Παρισιού) την ψήφισαν, ένα την έκανε / κρύφτηκε (το Λονδίνο) και το τελευταίο, η Ουάσιγκτον, την καταψήφισε∙ ακυρώνοντας την όποια (συμβολική κατ’ αρχήν) αξία της, εφόσον οι αποφάσεις πρέπει να είναι ομόφωνες.

Η δικαιολόγηση του αμερικανικού «no» απ’ τον αναπληρωτή πρεσβευτή στον ΟΗΕ Robert Wood ήταν αυτό το κράμα κυνισμού και αποκτήνωσης που θα περίμενε κανείς. Πρώτον (είπε) το ψήφισμα «δεν καταδίκαζε την τρομοκρατική επίθεση της Hamas»… Δεύτερον, και σημαντικότερο, «το Τελ Αβίβ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα», δηλαδή στις μαζικές δολοφονίες όπως και όσο αντέχει – τελεία και παύλα. (Φυσικά, στο τέλος, ο Wood δεν παρέλειψε να δηλώσει την συμπάθειά του για τους ζωντανούς, τους νεκρούς και τους νεκροζώντανους στη Γάζα…)

Το αποτέλεσμα δεν ήταν έκπληξη. Κι αν η πρόθεση των rivals με τέτοιες πρωτοβουλίες είναι να υπενθυμίζουν τακτικά ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοι της είναι «παρίες» (σίγουρα από «ηθική» άποψη), είναι σαφές ότι οι «παρίες» νοιώθουν ακόμα αρκετά ισχυροί ώστε να αδιαφορούν.

Προκύπτει ένα ερώτημα: αν απ’ την μεριά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ η εξόντωση των παλαιστινίων είναι βασικό στοιχείο της ύπαρξής του, τι πόλεμο κάνει η Ουάσιγκτον μέσω αυτής της εξόντωσης, ειδικά μετά την αποτυχία (ή ήττα…) στο ουκρανικό πεδίο μάχης;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δύο πεδία μάχης σε ένα (2)

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη>> Πίσω και πέρα απ’ την καθεστωτική μονοτονία, τους χειρισμούς συσκότισης και αποπληροφόρησης, την σοφία των «ειδικών», γίνεται όλο και δυσκολότερο να βρούμε μια ρεαλιστική (οσονδήποτε σκληρή αλλά πάντως ρεαλιστική με καπιταλιστικά κριτήρια) απάντηση στο ερώτημα τι πόλεμο κάνει η δύση στην Παλαιστίνη και με πιο υλικό όφελος.

Να συμπεριλάβουμε λοιπόν  παραμέτρους σοβαρής διανοητικής διαταραχής των δυτικών αφεντικών, των πολιτικών βιτρινών τους και όχι μόνο, στην εξέλιξη του 4ο παγκόσμιου πολέμου∙ παραμέτρους στις οποίες το όποιο υλικό όφελος ή η υλική ζημιά υπερκαθορίζονται από συστηματικές (και συστημικές) ψευδαισθήσεις, απωθήσεις, ιδεολογικές παρανοήσεις της πραγματικότητας;

Από την άποψη του διαλεκτικού υλισμού κάτι τέτοιο θα ήταν ανάθεμα! Πρέπει παντού να υπάρχουν συμπαγή (καπιταλιστικά) συμφέροντα… Ωστόσο η ιστορία, και ειδικά η ιστορία των αποτυχιών και των ηττών (κάποιες φορές συντριπτικών…) δείχνει ακριβώς αυτό: όχι κάποιος ατσάλινος Νόμος-της-Ιστορίας (ή της πολιτικής οικονομίας…) αλλά η ανικανότητα των κάθε φορά «στρατηγών» (στρατιωτικών, πολιτικών, ιδεολογικών) στο να εκτιμήσουν σωστά πλευρές της πραγματικότητας που άλλοι βλέπουν πεντακάθαρα έχει οδηγήσει, οδηγεί, στην συντριβή τους. (Όσο για τα καπιταλιστικά συμφέροντα; Είναι αρκετά ευέλικτα στην εξυπηρέτησή τους, πολύ πιο ευέλικτα απ’ τους στρατιωτικούς σχηματισμούς!)

Παρά το ανάθεμα η υποκειμενικότητα οδηγεί άλλες φορές φανερά κι άλλες φορές υπόγεια σε επιλογές για τις οποίες ο χαρακτηρισμός «παρακμιακές» είναι μετριοπαθής.

Δείτε σαν αποδεικτικό στοιχείο (αν χρειάζεται ακόμα κάποιο) το τι συμβαίνει στα αμερικανικά παλάτια της εξουσίας αυτές τις μέρες. Η έγκριση μιας ακόμα χρηματοδότησης του φασιστοκαθεστώτος του Κιέβου με 61 δις δολάρια (εν μέρει δάνεια, εν μέρει δώρα σε όπλα και όχι μόνο) έχει φρακάρει στη βουλή των αντιπροσώπων εξαιτίας της αντιπολιτευτικής τακτικής των ρεπουμπλικάνων, που επιμένουν να συνδέουν αυτή την έγκριση με την αναθεώρηση της μεταναστευτικής πολιτικής του νυσταλέου Jo. Πίσω απ’ τις γραμμές αυτό σημαίνει ότι αρνούνται πλέον την συντήρηση ενός πολέμου που έχει χαθεί – χωρίς ακόμα να το λένε καθαρά…

Ως εδώ εκδηλώνεται καθεστωτική σύγχυση στις αμερικανικές πολιτικές βιτρίνες: το να αποφεύγεται να ειπωθεί η ήττα (στο ουκρανικό πεδίο μάχης) με το όνομά της συνεπάγεται πως είναι αδύνατο να συζητηθεί η διαχείρισή της! Αλλά αυτό γίνεται παρωνυχίδα μπροστά στις προσπάθειες του γκουβέρνου του νυσταλέου Jo να «πείσει» τους αντιρρησίες να αλλάξουν στάση. Οι οποίες συγκροτούνται στο εξής:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Διευκρινίσεις (1)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> Ακολουθούν, με την μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων, διευκρινίσεις για τις απόψεις που έχουν εκτεθεί εδώ σε σχέση με την Παλαιστίνη και το ουκρανικό πεδίο μάχης.

Πρώτα 6 + 7 ερωτήσεις / απαντήσεις για την Παλαιστίνη.

1 – Διατυπώνεται το σύνθημα / αίτημα «απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη». Δεν σημαίνει αυτό κάποιου είδους εκκαθάριση όλων των ισραηλινών / εβραίων που ζουν τώρα στο κράτος που λέγεται ισραήλ;

Όχι! Το αντίθετο. Η απελευθέρωση όλης της γεωγραφικής ζώνης που ονομάζεται Παλαιστίνη είναι εναντίον της ρατσιστικής, απαρτχάιντ, φονικής πολιτικής δομής που την ελέγχει∙ όχι εναντίον του πληθυσμού (ακόμα κι αν ένα μεγάλο τμήμα του επί δεκαετίες υποστηρίζει φανατικά αυτή την δομή). Επιπλέον, δεν πρόκειται για ρατσιστική, απαρτχάιντ, φονική πολιτική δομή «ισραηλινή» περισσότερο απ’ όσο «δυτική». Η εποικιστική αποικιοκρατία είναι ένα δυτικό / ιμπεριαλιστικό μοντέλο κατοχής πληθυσμών, εδαφών και πόρων που έχει υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους και διάφορα είδη εποίκων επί αιώνες. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την συστηματική δυτική υποστήριξη στην συγκεκριμένη δομή, ακόμα και πριν δημιουργηθεί επίσημα, ακόμα και πριν το Ολοκαύτωμα.

Συνεπώς η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα (Μεσόγειο) ως το ποτάμι (Ιορδάνης) δεν είναι στόχος μιας «στρατιωτικής εκστρατείας» όπως σκέφτεται κάθε συνεπής κρατιστής έχοντας στο μυαλό του πτώματα! Είναι μια αντιρατσιστική, αντιφασιστική πολιτική εκστρατεία με σκοπό την δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού χώρου / χρόνου (: κράτους), δημοκρατικού (σύμφωνα με τις δυτικές ιστορικές προδιαγραφές…), με ίδια δικαιώματα για όλους τους κατοίκους του, ελευθερία μετακινήσεων, σχέσεων, δραστηριοτήτων, κλπ.

Αυτά είναι ξεκαθαρισμένα ήδη απ’ το 1999, απ’ τον οργανισμό ODS (one democratic solution) και έμμεσα αλλά καθαρά απ’ το 2005 και το κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions). Οποιαδήποτε άποψη περί «αντισημιτισμού» και «νέου Ολοκαυτώματος» σε βάρος αυτής της απελευθέρωσης προέρχεται απ’ τους οπαδούς και τους υποστηρικτές του υπάρχοντος θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, που έχουν ανάγει σε «πρώτη φύση» τους την διαστρέβλωση, την παραχάραξη και την ελεεινολογία του οτιδήποτε αμφισβητεί την εξουσία τους.

2 – Υπάρχει / κυκλοφορεί η άποψη ότι οποιαδήποτε κριτική ή εναντίωση στην τωρινή μορφή του κράτους του ισραήλ είναι αντισημιτισμός επειδή αυτό το κράτος σ’ αυτή τη μορφή του είναι το αποκούμπι όλων των εβραίων του κόσμου.

Αυτό με το «αποκούμπι» είναι μύθος που αυθαίρετα έχουν κατασκευάσει οι υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Σύμφωνα με τις τελευταίες καταμετρήσεις 7.080.000 εβραίοι ζουν εντός των συνόρων αυτού του καθεστώτος και 8.250.000 στον υπόλοιπο κόσμο∙ και ζουν εκεί χωρίς η καθημερινότητα και η ζωή τους να βρίσκεται σε κίνδυνο. Περίπου 6 εκατομμύρια ζουν στις ηπα, ενώ περίπου 190.000 ζουν στην γερμανία χωρίς να ανησυχούν ή να θεωρούν πως κινδυνεύουν εξαιτίας της σχετικά πρόσφατης ναζιστικής ιστορίας και της παρουσίας των όποιων νεοναζί βοθρολυμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι μια κοινότητα περίπου 9.000 εβραίων ζει με όλες τις θρησκευτικές και πολιτιστικές της ελευθερίες στην «ισλαμική δημοκρατία του ιράν» (αυτό είναι το επίσημο όνομα του κράτους) και είναι δηλωμένα εναντίον του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος που προσπαθεί να λανσάρεται σαν «προστάτης» και «αποκούμπι» τους. 180.000 ζουν στην αργεντινή, 150.000 στη ρωσία, 90.000 στη βραζιλία., 9.000 στη λευκορωσία, 7.500 στο αζερμπαϊτζάν, 6.000 στη βενεζουέλα, 4.800 στην ινδία, 3.000 στην κίνα, 2.000 στην κολομβία, 40.000 στο μεξικό, κλπ κλπ: πληθυσμός-της-διασποράς όσοι έχουν ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία / ηθική δεν έχουν συγκροτηθεί σα συλλογική ταυτότητα γύρω από μια ιεραρχική / εξουσιαστική δομή θρησκευτικού τύπου (όπως ο χριστιανισμός…) και στην πλειοψηφία τους αρνούνται (άσχετα με τις πολιτικές απόψεις τους) να συγκροτηθούν γύρω από ένα «εθνο/θρησκευτικό» κράτος αποκτώντας την υπηκοότητά του, ζώντας κάτω απ’ την εξαιρετικά αμφίβολη προστασία του στρατού του – και μιας απόλυτα ρατσιστικής νομοθεσίας.

Η αλήθεια, η πραγματικότητα (την οποία πρέπει πάντα και παντού να διασώζουμε!) είναι ακριβώς αντίθετη. Το πιο επικίνδυνο μακράν μέρος του πλανήτη για να ζει μια εβραϊκή οικογένεια ή κοινότητα εδώ και 75 χρόνια, είναι – ακριβώς – το υπάρχον καθεστώς του Τελ Αβίβ!! Το να ζεις σε και να επωφελείσαι από ένα κατοχικό καθεστώς σε βάζει σε μεγάλο κίνδυνο, αφού αυτό το καθεστώς συναντάει αντίσταση απ’ τους κατεχόμενους….

Κανένα αποκούμπι λοιπόν! Μάλλον παγίδα!! Υπάρχει ωστόσο και η ιστορία της συγκεκριμένης μυθολογίας. Η ιδέα πως όποιος κάνει κριτική στο θεοναζί, απαρτχάιντ κρατικό καθεστώς είναι «αντισημίτης» (ακόμα κι αν είναι εβραίος: υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι κυρίως στις κοινότητες της διασποράς…) είναι παλιά, της δεκαετίας του ’70∙ προέρχεται από την anti-defamation league (ADL, ένα παλιό think tank) και ήταν εντελώς περιθωριακή (έως και προβοκατόρικη) σε σχέση με τον υπαρκτό αντισημιτισμό για πολλές δεκαετίες. Ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της επόμενης άρχισε να «απλώνεται» σε διάφορους δυτικούς κύκλους δημαγωγών, οργανισμούς και πολιτικές βιτρίνες. Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του απαρτχάιντ καθεστώτος, βασικά εκτός των συνόρων του, έπρεπε να φτιάξουν ένα αντίβαρο αφενός στις παλαιστινιακές μαζικές εξεγέρσεις και την διεθνή συμπαράσταση σ’ αυτές (1η intifada: 1987 – 1993∙ 2η intifada: 2000 – 2005) και αφετέρου στην ανάδυση του κινήματος BDS (: 2005).

Είναι έτσι χαρακτηριστικό ότι η παλαιστινιακή αντίσταση ΔΕΝ κατηγορείται για “αντισημιτισμό”, αλλά για “τρομοκρατία”. Ο “αντισημιτισμός” (δηλαδή υπόγειος ναζισμός…) είναι η ρετσινιά που προορίζεται για όσους υποστηρίζουν την αντίσταση…

3 – Πως όμως είναι δυνατόν να ζήσουν ειρηνικά μαζί ισραηλινοί και παλαιστίνιοι ύστερα από όσα γίνει απ’ τους πρώτους σε βάρος των δεύτερων εδώ και δεκαετίες; Δεν είναι καλύτερα και πιο εύκολο να ζουν χωριστά, σε δύο διαφορετικά κράτη;

Μια έρευνα που έγινε το 2017 έδειξε ότι το 36% των παλαιστίνιων που ρωτήθηκαν σχετικά στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη και το 56% των παλαιστινίων που ζουν εντός ισραήλ σαν πολίτες Β ή και Γ κατηγορίας υποστήριζαν την δημιουργία ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους. Το ενδιαφέρον είναι πως την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή το ίδιο υποστήριζε το 20% των ισραηλινών εβραίων. Κατ’ αρχήν λοιπόν δεν πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που θεωρείται «ufo», ειδικά για τους αιχμάλωτους παλαιστίνιους, που θα είχαν υποτίθεται και τους περισσότερους λόγους να μην θέλουν μια τέτοια συνύπαρξη. Υπάρχει επιπλέον μια μειοψηφία (προφανώς) μέσα στους ευνοημένους του απαρτχάιντ καθεστώτος που για διάφορους λόγους (ηθικούς ή απλά λόγω ρεαλισμού) καταλαβαίνουν ύστερα από τόσες δεκαετίες ότι η ζωή τους θα είναι καλύτερη αν πάψουν να είναι κατοχική δύναμη και να συμπεριφέρονται σα δεσμοφύλακες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην ιστορία (ακόμα και την πρόσφατη, του 20ου αιώνα) όπου πληθυσμοί που ενεπλάκησαν σε αιματηρές αλληλοσφαγές κατάφεραν, και μάλιστα σύντομα, να συνυπάρχουν ειρηνικά.

Το πιο ταιριαστό παράδειγμα είναι το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ, που άρχισε να μορφοποιείται την ίδια εποχή (1948) με την δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνα (και ένοπλου) απ’ την μεριά του κατεχόμενου αφρικανικού πληθυσμού, και συμπαράστασης / εναντίωσης στα δυτικά κράτη απ’ τα αντίστοιχα κινήματα∙ αλλά τελικά «έπεσε». Και, βέβαια, δεν μετατράπηκε σ’ ένα σφαγείο εκδίκησης, παρότι θα υπήρχαν όλοι οι λόγοι γι’ αυτό. Η ταξική διαστρωμάτωση δεν άλλαξε… Αλλά το γεγονός ότι οι κατεχόμενοι θα μπορούσαν να ζήσουν επιτέλους όχι σαν φυλακισμένοι αλλά σαν κανονικοί άνθρωποι σε μια καπιταλιστική κοινωνία και ότι οι δεσμοφύλακές τους παραιτούνταν απ’ όλα τα θεσμικά προνόμια που είχαν δημιουργήσει υπέρ τους, ήταν αρκετό για την ομαλή από φυλετική άποψη συνύπαρξη, και μάλιστα μέσα στην ίδια γενιά.

Τα εμπόδια είναι δύο: η ιδεολογία και, ακόμα περισσότερο, οι θεσμίσεις. Στις δυτικές «δημοκρατίες» (ολιγαρχίες στην πραγματικότητα) η μεγάλη πλειοψηφία των υπηκόων δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να καταλάβει σε πόσο μεγάλο βαθμό η καθημερινή τους ζωή, οι συμπεριφορές τους, ακόμα και οι ιδέες τους καθορίζονται έως υπερκαθορίζονται απ’ τις θεσμίσεις. Από τους θεσμούς, με μεγάλο βάρος (αλλά όχι αποκλειστικότητα) των νόμων. (Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και η ουσιαστική κατάργηση των δυτικών φιλελεύθερων συνταγμάτων δεν έγινε μάθημα…)

Υπάρχει όμως, εύλογα, και το ζήτημα της δικαιοσύνης. Η τιμωρία των υπεύθυνων για τις σφαγές σε βάρος των Παλαιστινίων, όχι μόνο την τωρινή αλλά και εκείνες του παρελθόντος. Όμως αυτό είναι ζήτημα άμεσο – και πάντως άσχετο απ’ το αν υπάρχει λύση για τους αυτόχθονες και ποια θα ήταν αυτή…

4 – Όλες οι «μεγάλες δυνάμεις», απ’ τις ηπα ως την ρωσία και την κίνα, μιλάνε και πάλι για την «λύση των δύο κρατών». Επικαλούνται τις σχετικές αποφάσεις του οηε. Δεν είναι πιο ρεαλιστικό κάτι τέτοιο;

Τα περιβόητα «δύο κράτη» ήταν πράγματι το αρχικό σχέδιο και η απόφαση για την εποικιστική αποικιοκρατία στην περιοχή ως χωροφύλακα της δύσης, μετά την «αποχώρηση» του Λονδίνου και του Παρισιού απ’ τις «κτήσεις» τους στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Απόφαση – ξεαπόφαση του οηε όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αλλά όποτε γινόταν επίκλησή της σαν δήλωση «προόδου στις συνομιλίες» ήταν σκέτη φάρσα.

Είναι αλήθεια ότι για χρόνια οι άραβες της ευρύτερης περιοχής (και οι παλαιστίνιοι) δεν αποδέχτηκαν την δημιουργία του ισραηλινού κράτους, όπως κι αυτό απ’ την μεριά του δεν αποδέχθηκε ότι θα περιοριστεί στην έκταση του 1947. Αλλά ο ισχυρότερος, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το απαρτχάιντ καθεστώς μόνο του αλλά μαζί με τους δυτικούς υποστηρικτές του, επιβλήθηκε. Απ’ τα «σύνορα του ‘47» πήγαμε στα «σύνορα του ‘67». Που κι αυτά ενδιάμεσα ήταν.

Κάτω: μετά από δύο πολέμους, το 1948 και το 1967, τα σύνορα από τότε…

Η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν και είναι πάντα αντίσταση. Είτε εκτός συνόρων («οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης») είτε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στο εσωτερικό (1η intifada). Για να μην πολυλογούμε: στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» να έχει μετατρέψει την δύση γενικά και τις ηπα ειδικά σε «μόνη υπερδύναμη», υπογράφτηκαν κάποιες συμφωνίες («συμφωνίες του Όσλο») μεταξύ του Αραφάτ ως εκπροσώπου των παλαιστινίων και του Ραμπίν, πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ, που υποτίθεται ότι ήταν τομή: η «λύση των δύο κρατών» έμπαινε στις ράγες.

Φάρσα. Το μέγιστο που θα μπορούσε να ανεχθεί στα ‘90s το Τελ Αβίβ ήταν κάτι σα «παλαιστινιακή νομαρχία», χωρίς κανένα βασικό θεσμό απ’ αυτούς που κάνουν ένα κράτος να είναι κράτος. Χωρίς στρατό, χωρίς αεροδρόμια, χωρίς έλεγχο των συνόρων, χωρίς νόμισμα… Τέτοιες ήταν εκείνες οι συμφωνίες.

Συνεπώς έκτοτε προέκυψε αυτό το φρικτό αστείο που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή», σαν «γνωστής ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο» πάνω από μια πραγματικότητα που οριζόταν απ’ το όλο και πιο σκληρό και όλο πιο επεκτατικό απαρτχάιντ. Με το οποίο μάλλον συνεργαζόταν (με οικονομικά ανταλλάγματα…) παρά εμπόδιζε. Και η «λύση των δύο κρατών» απέμεινε στη διεθνή κρατική και δημαγωγική ρητορική σαν προσχηματικό «ειρήνη υμίν» κάθε φορά που η παλαιστινιακή αντίσταση προσπαθούσε να φρενάρει τις θεοναζί, απαρτχάιντ μεθοδεύσεις.

Πρέπει να θυμίσουμε πως ακόμα και στα νοτιοαφρικανικά μπαντουστάν υπήρχαν κλίκες μαύρων που έτρεχαν να επωφεληθούν από κάτι ψίχουλα εξουσίας που τους πετούσε το απαρτχάιντ καθεστώς των λευκών. Συνεπώς το τι είναι η «παλαιστινιακή αρχή» σαν εκπρόσωπος του υποτιθέμενου «παλαιστινιακού κράτους» δεν είναι πρωτότυπο. Και η πραγματικότητά του αποδεικνύεται ακόμα μια φορά απ’ τις 7 Οκτώβρη και μετά. Τα τάγματα θανάτου των θεοναζί εποίκων, αυτή τη φορά ανοικτά μαζί με τον ισραηλινό στρατό, λεηλατούν, καταστρέφουν, σκοτώνουν, συλλαμβάνουν στη Δυτική Όχθη η οποία είναι, υποτίθεται, στον έλεγχο αυτής της «παλαιστινιακής αρχής»∙ κι αυτή η «αρχή» – με την ένοπλη αστυνομία της – είναι κλεισμένη κάπου στις βίλες της, κοιτώντας αλλού.

5 – Μήπως το γεγονός ότι στη «λύση των δύο κρατών» αναφέρονται οι αναθεωρητικές δυνάμεις ρωσία και κίνα αφήνει ένα περιθώριο να εφαρμοστεί τελικά κάποια στιγμή;

Όχι. Δείχνει μόνο τον οππορτουνισμό κάθε ιμπεριαλιστικού κράτους, ακόμα και εκείνων που αμφισβητούν και αντιτίθενται στους δυτικούς (και στον αμερικανικό πρώτ’ απ’ όλα). Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει εγκαταστήσει όλα αυτά τα χρόνια (κάτω απ’ τα μάτια όλων, συμπεριλαμβανόμενων των αφεντικών στη Μόσχα και στο Πεκίνο…) στη Δυτική Όχθη από 700.000 έως 800.000 εποίκους, πολλοί απ’ τους οποίους είναι πλέον επίσημα ένοπλοι, σαν παραστρατιωτικό σώμα. Και συνεχίζει. Οι εποικισμοί αυτοί θεωρούνται παράνομοι – και λοιπόν; Καμία «λύση δύο κρατών» δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε καν στα χαρτιά χωρίς την μετακίνηση όλων αυτών πίσω στην επικράτεια του ενός απ’ τα δύο κράτη, του ισραηλινού. Μπορεί κάποιος να το φανταστεί; Το λιγότερο που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος θα ήταν ισραηλινός εμφύλιος απ’ το πρώτο λεπτό!

Αλλά ακόμα και στην εντελώς απίθανη περίπτωση που αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες έποικοι δέχονταν να φύγουν χωρίς αντιδράσεις, το Τελ Αβίβ θα απαιτούσε (προφανώς) ένα αντάλλαγμα: την έξωση των 2.000.000 αράβων και βεδουϊνων μουσουλμάνων που ζουν τώρα στην δική του επικράτεια. Αυτό λέγεται «ανταλλαγή πληθυσμών» και είναι ότι πιο κυνικό και απάνθρωπο έχει εφεύρει απ’ τον 20ο αιώνα και μετά η διεθνής διπλωματία.

Η «λύση των δύο κρατών» ήταν απ’ την αρχή προσχηματική, και έτσι ακριβώς εξελίχθηκε ως σήμερα. Προσπαθούσε (και προσπαθεί) να κρύψει το βασικό γεγονός: ότι δυτικοί έποικοι εγκαταστάθηκαν στη γη αυτοχθόνων πληθυσμών∙ και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να διώξουν 750.000 απ’ αυτούς, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και τα χωριά τους, και κατάσχοντας την γη τους. Είναι η Nakba του ‘48, που οι παλαιστίνιοι δεν έχουν ξεχάσει και δεν θα ξεχάσουν όσες γενιές κι αν περάσουν. Πρόκειται για τυπική συμπεριφορά δυτικών εποίκων: να εξαπλωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Για την γη; Για την γη. Για το νερό; Για το νερό. Για το φυσικό αέριο; Για το φυσικό αέριο. Για άλλες πρώτες ύλες; Ναι. Για τα πάντα. Έγινε στη βόρεια αμερική (ηπα και καναδά), έγινε στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία, έγινε στην αλγερία, στη νότια αφρική και σε άλλα σημεία της αφρικής. Έγινε (και συνεχίζει να γίνεται) στην Παλαιστίνη. Δεν έχει καμία σχέση με θρησκεία. Είναι το μοντέλο της δυτικής αποικιοκρατίας μέσω εποικισμού.

Επειδή απ’ την μια μεριά μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν σωστό να είναι κάποιος ανοικτά αποικιοκράτης, και επειδή απ’ την άλλη μεριά τα δυτικά κράτη / κεφάλαια αρνούνταν να κρατήσουν τους εβραίους υπηκόους τους που είχαν επιζήσει απ’ τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ήθελαν να ξεφορτωθούν όσους περισσότερους γινόταν (δεν τους έδιναν καν ταυτότητες, τα έχει πει και γράψει μια χαρά η Hannah Arendt…), επιβλήθηκε η ιδέα του «να φυτέψουμε ένα κράτος» γι’ αυτούς δίπλα στην υπόσχεση για ακόμα ένα για τους άλλους… Ήταν (και παραμένει) μια ιδέα βαθιά ρατσιστική, όπως ακριβώς θα περίμενε κάποιος απ’ την δυτική αποικιοκρατία: «αυτοί» δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και ισότιμα, αφού οι μεν είναι ανώτεροι (λευκοί…) οι δε κατώτεροι (μαυριδεροί…). Και οι ανώτεροι να διώξουν τους κατώτερους.

Συνεπώς το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς από κοινωνική και ιδεολογική άποψη κάνει εκείνο για το οποίο φτιάχτηκε: ασκεί την κατοχή του επί των κατώτερων πληθυσμών, άλλοτε φυλακίζοντάς τους μέσα σε τείχη, φράχτες, και στρατιωτικά μπλόκα, άλλοτε εξανδραπίζοντάς τους, κι άλλοτε σκοτώνοντάς τους∙ ει δυνατόν μαζικά.

6 – Ένα άλλο επιχείρημα κατά του ενός δημοκρατικού κράτους για όλους και όλες είναι ότι σ’ αυτό οι παλαιστίνιοι / άραβες θα γίνουν πλειοψηφία.

Η ψύχωση της δημογραφίας είναι ένα ακόμα άλλοθι της ρατσιστικής ιδεολογίας του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των υποστηρικτών τους. Ένας πρωτογονισμός που ανάγει σε κυριότερη διάσταση και πηγή της εξουσίας τον πληθυσμιακό όγκο. Εν τέλει πρόκειται για μια βιοπολιτική ιδεολογία.

Αν δεν κάνουμε λάθος τα 6 εκατομμύρια εβραίων που ζουν στις ηπα δεν είναι πλειοψηφία στα συνολικά 340 εκατομμύρια του πληθυσμού∙ αυτό ωστόσο δεν τους εμποδίζει να έχουν ισχυρότατη επιρροή στα «κέντρα πολιτικής εξουσίας». Η αλήθεια είναι ότι η εξουσία στις καπιταλιστικές κοινωνίες δεν διαρθρώνεται με όρους πληθυσμιακών μεγεθών∙ αλλιώς θα υπήρχε εργατική εξουσία παντού … και φυσιολογικά! Η εξουσία (γιατί αυτό φαίνεται να είναι το επίδικο…) διαρθρώνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Έτσι ώστε δεν είναι καθόλου πρωτότυπο να κυβερνούν πολύ μικρές μειοψηφίες. Στην περίπτωση ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι, οι τωρινοί εξουσιαστές του θεοναζί καθεστώτος δεν θα δυσκολεύονταν καθόλου να βρουν συνεταίρους απ’ την παλαιστινιακή / αραβική μεριά: αυτούς με τους οποίους συνεργάζονται ήδη, την «ελίτ» της Δυτικής Όχθης…