Tag: εξωτερική πολιτική

Nagorno – και όχι μόνο

Τρίτη 10 Νοέμβρη. Έτσι όπως τα γράψαμε χτες. Ο τυχοδιώκτης αρμένιος πρωθυπουργός Nikol Pashinyan αναγκάστηκε να υπογράψει μια “συμφωνία ειρήνης” που κατοχυρώνει τις επιτυχίες του αζέρικου στρατού στο Nagorno Karabakh: θα αποσύρει τα βαριά όπλα του απ’ όλες τις περιοχές του αζερμπαϊτζάν που ο στρατός του είχε καταλάβει πριν χρόνια, και σε “αντάλλαγμα” 2000 βαριά οπλισμένοι ρώσοι πεζοναύτες θα πιάσουν δουλειά “ειρηνευτικής δύναμης” με έδρα στο Stepanakert (την μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του θύλακα): την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές οι πρώτες φουρνιές από δαύτους θα βρίσκονται ήδη στον θύλακα. Η συμφωνία προβλέπει 5 χρόνια παραμονή αυτών των ειρηνευτών στις θέσεις τους, με δυνατότητα ανανέωσης της αποστολής για άλλη μια 5ετία.

Απ’ την μεριά τους, ο αζέρικος στρατός και ο Aliyef, αναμφίβολα νικητές, θα σταματήσουν την προέλασή τους εκεί που βρίσκονται (κρατώντας αυτά τα εδάφη) και θα επιτρέψουν την δημιουργία ενός διαδρόμου επικοινωνίας του αρμενικού τμήματος του θύλακα με την αρμενία πλάτους 5 χιλιομέτρων. Το μόνο που δεν προβλέπεται στη συμφωνία είναι η παρουσία τουρκικού «ειρηνευτικού στρατού». Μπορεί ωστόσο κανείς να υποθέσει ότι μια κάποια στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας θα υπάρχει έτσι κι αλλιώς στις γραμμές του αζέρικου στρατού (που τόσο τον βοήθησε), για λόγους «εκπαίδευσης» κλπ κλπ…

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας ξέσπασαν διαδηλώσεις στην Yerevan – σε βάρος του Pashinyan. Είναι το πολιτικό τμήμα όλης αυτής της επιχειρήσης, για το οποίο επίσης είχαμε γράψει έγκαιρα. Ο τύπος αυτός ηττήθηκε πανηγυρικά, και δεν έχει μέλλον στην αρμενική πολιτική σκηνή – προς μεγάλη χαρά του μπλοκ της Αστάνα. Ο Erdogan άλλωστε το είχε πει από νωρίς: ο αρμενικός λαός πρέπει να ξεφορτωθεί τον Pashinyan! Το πως και πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρουμε· αλλά δεν θα αργήσει. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, πιο ρεαλιστή και, κυρίως, όχι τόσο φιλοαμερικάνο (και φιλοϊσραηλινό).

Ακόμα κι αν εκκρεμεί η τυπική επικύρωση της νίκης του Biden, οι “αναθεωρητικές δυνάμεις” όπως η Ουάσιγκτον ονομάζει τους αντιπάλους της, δεν έχουν καιρό για χάσιμο! Το κεφάλαιο “Καύκασος” (στο οποίο φυσικά περιλαμβάνεται και το γεωργιανό κράτος) κλείνει γρήγορα.

Και έρχεται η σειρά του κεφαλαίου “συρία”. Το τι ακριβώς θα καταφέρει να οριστικοποιήσει εκεί το μπλοκ της Αστάνα (plus Δαμασκός) δεν μας είναι ξεκάθαρο ακόμα. Γίνονται έντονες διαβουλεύσεις πάντως: με την εξαίρεση του θύλακα του Idlib (τον οποίο το δίπολο Μόσχας – Άγκυρας έχει καταφέρει να ελέγξει «κατά κάποιο τρόπο»), και με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική συρία που «φιλοξενείται» απ’ τους βασσάλους του ypg αποκλείεται πια να φύγει με μια αμερικανική κυβέρνηση «δημοκρατικών – νεοσυντηρητικών», θεωρούμε πιθανό και λογικό το μπλοκ της Αστάνα να επιταχύνει μια πολιτική λύση στην υπόλοιπη συρία, έτσι ώστε να δυναμώσει διεθνώς η θέση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι κατοχικός.

Σε ότι αφορά, δε, το λιβυκό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Σύρτης» θα επιδιώξει να κλείσει τις όποιες «τρύπες» που θα επέτρεπαν μια μελλοντική αξίωση της Ουάσιγκτον να βάλει πόδι στη λιβυκή επικράτεια. Εδώ ο βασιλιάς Macron θα πρέπει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να αναγνωρίσει τα δεδομένα επί του εδάφους· δηλαδή και την τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση…

Μπορεί να είναι σατυρικός ο βασιλιάς, αλλά στην βόρεια αφρική (όπως και στην υποσαχάρια) δεν υπάρχουν περιθώρια για χοντροκομμένα αντιμουσουλμανικά χωρατά…

Από το Nagorno ως τον ουρανό

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Δεν σας απασχολήσαμε με την συχνότητα των τηλεφωνημάτων υψηλού επιπέδου μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα του πολέμου στο Nagorno Karabakh· θα ήταν υπερβολή. Όμως η πιο πρόσφατη τέτοια κουβέντα μεταξύ Putin και Erdogan, το περασμένο Σάββατο, και η επίσης τηλεφωνική «επαφή» μεταξύ Lavrov και Cavusoglu που ακολούθησε την ίδια μέρα μετά από λίγες ώρες, ίσως έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Κατά την middle east eye που επικαλείται αποκλειστικές πληροφορίες απ’ την Άγκυρα, μετά την κατάληψη της Shusha (δεύτερης σε μέγεθος πόλης του θύλακα) απ’ τον αζέρικο στρατό (η Yerevan αρνείται ότι έχει γίνει, αλλά σίγουρα μάχες βρίσκονταν προχτές σε εξέλιξη στις νότιες γειτονιές της πόλης), το αρμενικό καθεστώς φαίνεται να έχει στριμωχτεί τόσο ώστε να δηλώνει σύμφωνο με ένα ρωσικό σχέδιο ειρήνευσης, το οποίο έχει εγκρίνει και η Άγκυρα. Αυτό προβλέπει την αποχώρηση του αρμενικού στρατού απ’ τις αζερικές περιοχές (εκτός του Nagorno Karabakh) που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, την δημιουργία δύο «διαδρόμων» (ο ένας για επικοινωνία του αρμενικού κράτους με τον θύλακα και ο άλλος για επικοινωνία του αζέρικου κράτους με την περιοχή Nakhcivan στα νότια), καθώς και την εγκατάσταση ρωσικών και τουρκικών ειρηνευτών πεζοναυτών που θα επιβλέπουν την εκεχειρία.

Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα – κι ως τότε πολλά μπορεί να συμβούν. Ήταν προβλέψιμο όχι μόνο ότι οι προβοκάτσιες της Yerevan τον περασμένο Ιούλη θα είχαν κακό τέλος, αλλά επίσης το ότι Άγκυρα και Μόσχα (με την διακριτική και χρήσιμη υποστηρίξη της Τεχεράνης) ξαναεφαρμόζουν την τακτική της «πένσας», εμφανιζόμενοι σαν αντίπαλοι, αν και δρουν απλά κινούμενες από αντίθετες μεριές· προς τον ίδιο στόχο. Δεν ήταν μόνο η Άγκυρα και το Baku που ήθελαν να στριμώξουν τον φιλοαμερικάνο / φιλονατοϊκό αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan – ήταν επίσης η Μόσχα και η Τεχεράνη. Ειδικά εφόσον το Joνυσταλεάν (που θα πάει, θα το συνηθίσουμε – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θα μας λείπει για καιρό…) είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διεθνών «συμμαχιών» στην προσπάθειά του να φρενάρει την παρακμή του.

Όλο το μπλοκ της Αστάνα (και το Πεκίνο, διακριτικά) είχε σοβαρούς λόγους για να «κόψει» μια ακόμα εγκατάσταση της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στην πλάτη του – και ο Pashinyan αποδείχθηκε ένας χρήσιμος ηλίθιος.

Προστίθεται έτσι άλλο ένα λαμπρό όνομα στη συλλογή των εξαιρετικά πετυχημένων φίλων του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα – αυτό είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι καλός συλλέκτης· έχει ένστικτο! Υποθέτουμε εν τω μεταξύ ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει κάτω τα σχέδιά του για το πως θα ευχαριστήσει τον νυσταλέο Jo – και πως θα ξεχάσει τον Πομπηία. Βλέπουμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα να τρέχει στην Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη, με χάρτες παραμάσχαλα, όπως έκανε πριν 4 χρόνια ο ογκόλιθος Nick the Greek, για να εξηγήσει την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο στους καινούργιους ενοίκους του άσπρου σπιτιού.

Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολουθεί τι κάνει το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο όλους αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει ότι σφίγγουν τα πράγματα… Να, ένα παράδειγμα: ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φρενάρει την κινέζικη 5G τεχνολογία, χτες το Πεκίνο έβαλε σε τροχιά ένα δορυφόρο για τις πρώτες δοκιμές της 6G! Την 5G, που λέγεται ότι έχει 100 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα για μεταφορά 100 φορές μεγαλύτερου όγκου δεδομένων σε σχέση με την υπάρχουσα 4G δεν την έχουμε δει ακόμα. Ε, απλά η 6G είναι, με την σειρά της, 100 φορές γρηγορότερη απ’ την 5G… Και φαίνεται πως όποιος θέλει να την δει για να την εμποδίσει κι αυτή πρέπει να ξελαιμιαστεί, ψάχνοντας στον ουρανό.

Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα! Καθόλου αστεία δεν είναι!!!

(φωτογραφία, πίσω στον ταπεινό Καύκασο: αζέροι πανηγυρίζουν στο Baku για την είσοδο του στρατού τους στη Shusha. H Shusha είχε καταληφθεί απ’ τον αρμενικό στρατό στις 8 Μάη του 1992, και όπως όλος ο θύλακας του Nagorno Karabakh αναγνωρίζεται διεθνώς σαν αζέρικο έδαφος. Συνεπώς στο αζερμπαϊτζάν μιλούν για απελευθέρωση…)

Η νίκη της δημοκρατίας! (άλλη μια…)

Κυριακή 8 Νοέμβρη. Επιτέλους το ψοφιοκουναβιστάν έχει δύο προέδρους! Η αλήθεια είναι ο ένας, ο ακόμα στο πόστο, αυτο-ανακηρύχτηκε νικητής των εκλογών, ενώ ο άλλος, ο επερχόμενος, βασίζεται στα νούμερα και, οπωσδήποτε, στα μήντια, που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της ανακήρυξής του. Συνεπώς, ο ένας είναι “ο πρόεδρος της καρδιάς μας” (θα μπορούσαμε να πούμε με ελληνική ποδοσφαιρική ορολογία) για τους 70.335.999 ψηφοφόρους του, ενώ ο άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι “κέρδισε στα χαρτιά” χάρη στους 74.478.663 δικούς του ψηφοφόρους. (Το σύνολο όσων ψήφισαν είναι ρεκόρ για τις αμερικανικές εκλογές όπου υπάρχει πάντα μεγάλη αποχή – εκτός αν αποδειχθεί ότι ψήφισαν και τα δέντρα! Προς το παρόν πάντως το ότι “η δημοκρατία νίκησε” μπορεί να θεωρηθεί ένα χαρμόσυνο μήνυμα απ’ την παρακμιακή υπερδύναμη…)

Από τεχνική (δηλαδή νομική) άποψη το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι οριστικό. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει κανάλι δείχνει ότι δεν ελπίζει στα δικαστήρια. Σαν show man μπορεί να επιστρέψει στις παλιές του ασχολίες· αλλά οι οπαδοί του δύσκολα θα ξεχάσουν αυτήν την «κλεμμένη νίκη». Κι αυτό ενόσω τα κρίσιμα ζητήματα δεν έχουν να κάνουν με το ποιός κυβερνάει την παρακμιακή υπερδύναμη αλλά με το πώς…

Απομένει στην ασταμάτητη μηχανή το ερώτημα: και τώρα πως θα ονομάζει το ψοφιοκουναβιστάν; Όπως πριν, τιμής ένεκεν στο γιγάντιο ψόφιο κουνάβι που κάποιοι αχάριστοι το αναποδογύρισαν σαν χελώνα; Ή Joνυσταλεάν για χάρη του νέου προέδρου; Αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα!

Εν τω μεταξύ ένα κράτος μακριά απ’ την Ουάσιγκτον αλλά μέσα στη «ζώνη συμφερόντων» της, και πολύ κοντύτερα στο ελλαδιστάν, έζησε (και ίσως ζει) παρόμοια εκλογική / μετεκλογική τραγωδία· και κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Κρίμα κι άδικο! Πρόκειται για την γεωργία. Στις 31 Οκτώβρη είχαν εκεί βολευτικές εκλογές. Τις οποίες, σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα, κέρδισε εμφατικά το κυβερνόν κόμμα Georgian Dream, κατακτώντας τις 75 απ’ τις 150 έδρες του γεωργιανού κοινοβουλίου.

Αλλά ένας συνασπισμός μερικών δεκάδων μικρών κομμάτων που ήλπιζε στην πρωτιά, το «ενιαίο εθνικό κίνημα» (με 27,16% των ψήφων και μόλις 34 έδρες), αμφισβητεί το αποτέλεσμα, κατηγορώντας το κυβερνόν κόμμα για νοθεία. Μετά από μερικές μέρες διαδηλώσεων που δεν είχαν αποτέλεσμα, όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ανακοίνωσαν προχτές ότι θα απέχουν απ’ το κοινοβούλιο απαιτώντας «νέες, τίμιες εκλογές». Αν ληφθεί υπόψη ότι το Georgian Dream είναι το πιο φιλικό στη Μόσχα κόμμα στη γεωργία, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι το «ενιαίο εθνικό κίνημα» θα ήθελε να έχει έδρα και στην Ουάσιγκτον· αν και δεν ξέρουμε ακόμα ποιον απ’ τους δύο προέδρους θα ψήφιζε. Ίσως τον νυσταλέο Jo;

Να λοιπόν δύο ταραγμένες μετεκλογικές περίοδοι που μπορεί να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Μια «μικρή» και μια «μεγάλη». Το ελλαδιστάν έχει καταχαρεί βέβαια με την εκλογή του νυσταλέου Jo γιατί ελπίζει ότι το νέο αμερικανικό γκουβέρνο δεν θα είναι τόσο φιλικό με την Άγκυρα. Είναι πολιτικο-ψυχωσικό φαινόμενο μεγάλης διάρκειας: στο ελλαδιστάν δεν καταλαβαίνουν τίποτα που να μην περνάει απ’ την Άγκυρα· και πάλι μόνο σαν αναπαραστάσεις καταστροφής του τουρκικού καθεστώτος…

Θα είναι ο νυσταλέος Jo ο εξολοθρευτής της Άγκυρας; Όχι βέβαια. Τις “εθνικές” δουλειές του ψόφιου κουναβιού θα συνεχίσει!

(φωτογραφία: Ουπς! Ο δαίμονας του κυβερνοχώρου την έκανε την σκανταλιά του! Έβαλε χάρτη της αμερικάνικης georgia· όχι εκείνης του Καυκάσου… Επι τη ευκαιρία λοιπόν εκεί τα κουκιά θα ξαναμετρηθούν, γιατί ο νυσταλέος κέρδισε το ψόφιο κουνάβι μόνο με 1500κάτι κουκιά διαφορά. Κάτι που θεωρείται βάσιμη αιτία για ξαναμέτρημα…)

Διπλωματική σεισμολογία 1

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Σοφοί (ή και λιγότερο σοφοί) «ειδικοί» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θεώρησαν τον πρόσφατο σεισμό σαν μια ακόμα ευκαιρία για να «αποδείξουν» ότι τώρα πια δεν είναι ρεαλιστική η «διπλωματία των σεισμών» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όπως το 1999 (μετά τον μεγάλο σεισμό έξω από την Istanbul στις 17 Αυγούστου – 17.480 νεκροί, και τον σεισμό στην Αθήνα στις 3 Σεπτέμβρη – 143 νεκροί). Και ότι γι’ αυτό φταίει ο “αμόρφωτος και σκαιός Erdogan”… Η σύγκριση είναι ιδιαίτερα παραπλανητική, όπως άλλωστε και ο όρος “διπλωματία των σεισμών”, που υποστηρίζει ότι το 1999 οι σεισμοί ήταν … η αιτία μιας ορισμένης “ύφεσης” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρόκειται για ψέμα.

Δεν θα πούμε πολλά γι’ αυτό το ζήτημα παρότι το αξίζει. Απ’ τις αρχές των ’90s ως το 1997 – 1998 υπήρχε ένας διεθνής ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που επεδίωκε την διάλυση της τουρκικής κρατικής επικράτειας κατά το πρότυπο της διάλυσης της γιουγκοσλαβίας. Στον στόχο αυτό συμφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, η Μόσχα (η Άγκυρα είχε απλώσει τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στον Καύκασο υποστηρίζοντας το τσετσενικό αντάρτικο), η Ουάσιγκτον (δεν ήθελε πια “συμμάχους” που να έχουν την προοπτική “περιφερειακής δύναμης”) και η τότε ε.ε. (για τους ίδιους με τις ηπα λόγους). Εννοείται ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είχε πλασσαριστεί “πρώτο τραπέζι πίστα” για να “φάει” απ’ την διάλυση, έμμεσα (οικονομικά) το μικρασιατικό κομμάτι, υπό την μορφή ενός “αλεβίτικου κράτους”. Η Αθήνα έφτιαξε κοτζάμ “ενιαίο αμυντικό δόγμα” (“Έβρος – Λευκωσία”) για να πνίξει, όπως ήλπιζε, την υπό διάλυση τουρκία. Έστησε και δυο προβοκάτσιες. Μία στα Ίμια στις αρχές του 1996 και άλλη μια με τους “κύπριους μοτοσυκλετιστές”, που κατέληξε στην δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομώντα Σολωμού από τουρκοκύπριους φασίστες και μπάτσους, στην “πράσινη γραμμή”, στα μέσα Αυγούστου του 1996.

Ο βασικότερος μοχλός για την από τόσους προσδοκόμενη διάλυση της τουρκικής επικράτειας ήταν το pkk, και η ένοπλη εξέγερση των κούρδων στον τουρκικό νότο. Το pkk ήταν στρατηγικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που το βοηθούσε με κάθε τρόπο (όπλα, εκπαίδευση, επιμελητεία) αλλά και των «μεγάλων δυνάμεων». Το υποτιθέμενο «εξόριστο κουρδικό κοινοβούλιο» είχε αποκτήσει de facto status διεθνώς «αναγνωρισμένης κρατικής δομής», αφού συνεδρίαζε … στις Βρυξέλες!! Δεύτερος σύμμαχος ήταν ένα αρμένικο αντάρτικο, το οποίο θα ξεκινούσε πόλεμο απ’ τα ανατολικά της τουρκικής επικράτειας, απ’ την μεριά του αρμενικού κράτους· αλλά δεν πρόλαβε.

Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μέχρι που ξέσπασε το πρώτο κύμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, που έμεινε στην ιστορία σαν «η κατάρρευση των τίγρεων της ασίας»: τα νομίσματα μιας σειράς κρατών της νοτιοανατολικής ασίας άρχισαν να υποτιμώνται διαδοχικά, οδηγώντας σε κατάρρευση τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ταϋλάνδη, φιλιππίνες, ινδονησία, μαλαισία, σιγκαπούρη ήταν ως τότε οι «παράδεισοι φτηνής βιομηχανικής εργασίας» για τα δυτικά αφεντικά· αλλά τα μέτρα που πήραν για να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση καθώς και οι εξεγέρσεις (λόγω της απότομης όξυνσης της φτώχιας) τα έκαναν κάπως «κόλαση».

Ακολούθησε χρηματοποικονομική κρίση στη ρωσία, και λίγο μετά στη βραζιλία και στην αργεντινή…

Τι σχέση είχαν όμως όλα αυτά με την τύχη του τουρκικού κράτους και τα σχέδια διάλυσής του;

Διπλωματική σεισμολογία 2

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Είχε και παραείχε, έστω κι αν αυτή η σχέση ήταν απρόβλεπτη! Αίφνης η τουρκική επικράτεια έγινε ελκυστική σαν φτηνή εργασία για τα δυτικά αφεντικά, εναλλακτική της νοτιοανατολικής ασίας· και, επιπλέον, είχε αξιοσημείωτη γεωγραφική εγγύτητα με την ε.ε. Τα σχέδια διάλυσης πάγωσαν λοιπόν – και το ελλαδιστάν ήταν αναγκασμένο, θέλοντας και μη, να προσαρμοστεί: η τουρκία ΔΕΝ θα διαλυόταν, και το ελλαδιστάν ΔΕΝ θα «έτρωγε» την μικρά Ασία…. Οι διεθνείς υποστηρικτές του pkk (όχι το ελλαδιστάν) «έκοψαν» την κάλυψη που του παρείχαν· ο τουρκικός στρατός άρπαξε την ευκαιρία και απείλησε το συριακό καθεστώς με εισβολή αν δεν έκλεινε στα στρατόπεδα εκπαίδευσης και ανασύνταξης του pkk στη βόρεια συρία· και ο Οτσαλάν, που ως τότε ήταν ο «άνθρωπος» της Μόσχας, της ε.ε. και της Ουάσιγκτον, έγινε περιττός και απόβλητος! Όταν, ψάχνοντας κάπου να κρυφτεί, ήρθε κρυφά στην Αθήνα με την βοήθεια κυκλωμάτων του ελληνικού παρακράτους (αφού πρώτα η Μόσχα και η Ρώμη του είχαν αρνηθεί το πολιτικό άσυλο), η τότε κυβέρνηση αναγκάστηκε να τον παραδώσει στην Άγκυρα.

Αυτό έγινε πολλούς μήνες πριν τους σεισμούς, τον Φλεβάρη του 1999! Και παρότι οι ντόπιοι πατριώτες το χαρακτήρισαν «προδοσία» ήταν η εντελώς απαραίτητη προσαρμογή του ελληνικού κράτους στην καινούργια πραγματικότητα: το τουρκικό κράτος θα παρέμενε ακέραιο με διεθνή ομοφωνία, συνεπώς δεν θα ήταν δυνατόν να εκτίθεται μόνη της η Αθήνα δίνοντας άσυλο στον επικεφαλής του pkk…

Δεν ήταν, λοιπόν, οι σεισμοί του καλοκαιριού του 1999 αλλά ένα μακρινό γεωγραφικά μεν αλλά τελικά πολύ μεγάλης κλίμακας ξέσπασμα της έρπουσας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, το 1997 – 1998, που άλλαξε εντελώς τα δεδομένα της ντόπιας «εξωτερικής πολιτικής» και τα όνειρα για την «ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών»!

Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει ομοιότητα με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Εκείνο που δεν έκανε το γκουβέρνο Σημίτη το 1999 (να δώσει άσυλο στον Οτσαλάν) το έκανε πολλαπλάσια το φαιορόζ γκουβέρνο το 2016: έδωσε πολιτικό άσυλο σε 8 χουντοκαραβανάδες, που είχαν μάλιστα προσπαθήσει να σκοτώσουν τον Erdogan στη διάρκεια του σύντομου πραξικοπήματος τον Ιούλη του 2016! Από οποιαδήποτε μεριά κι αν το κρίνει κανείς ήταν μια απίστευτη βρωμιά εκ μέρους του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου!

Θα πρέπει όμως να έχει κανείς υπόψη του γιατί έγινε εκείνο το βιαστικό και όχι καλά οργανωμένο πραξικόπημα εναντίον των τούρκων ισλαμοδημοκρατών το καλοκαίρι του 2016. Ήδη μερικούς μόνο μήνες πριν η Άγκυρα είχε εγκαταλείψει το αμερικανο-αγγλο-γαλλικό σχέδιο για την διάλυση του συριακού κράτους και την δημιουργία ενός «κράτους isis» στη συριακή και στην ιρακινή επικράτεια, και είχε περάσει σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη· μια συμμαχία που αντιστρατευόταν στρατηγικά τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων δυτικών ιμπεριαλισμών για την μέση Ανατολή! Το πραξικόπημα ΔΕΝ είχε στόχο απλά την εκπαραθύρωση των ισλαμοδημοκρατών απ’ την εξουσία στην τουρκία· αλλά, κυρίως, την πρόκληση εμφυλίου και την κατάρρευση του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου – πριν προλάβει να αλλάξει, σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, την ροή των γεγονότων στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης! Δίνοντας, λοιπόν, πολιτικό άσυλο στους 8 χουντοκαραβανάδες / επίδοξους δολοφόνους του Erdogan, το φαιορόζ γκουβέρνο (και οι “αόρατοι καθοδηγητές του”…) με διακομματική “εθνική συναίνεση” εκδήλωσαν ανοικτά και καθαρά την απόφασή τους να κάνουν το ελλαδιστάν αιχμή των σχεδιασμών του άξονα στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Σχεδιασμών που ήταν και είναι εχθρικοί τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Δαμασκό, στη Βηρυττό, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, στο Πεκίνο – αλλά και στο Βερολίνο…

Προστέθηκε (εκ μέρους των φαιορόζ εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού) η εντατικοποίηση των (αντιτουρκικών) σχέσεων με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα, η (αποτυχημένη τελικά) «διπλωματία του φυσικού αερίου» (με τον θρυλικό east med σαν σημαία!), η υπονόμευση των συνομιλιών για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, το θεώρημα ότι το Καστελόριζο έχει τόση αοζ όση δεν έχει ούτε η Σικελία, η παραχώρηση καινούργιων βάσεων στον αμερικανικό στρατό, και άλλα όμορφα και «αντιτουρκικά», που είναι λίγο πολύ γνωστά.

Αν άλλαξε κάτι σε όλα αυτά απ’ το 2018 και μετά δεν είναι η ιμπεριαλιστική «εξωτερική πολιτική» του ελλαδιστάν! Εκείνο που άλλαξε είναι ότι ως τώρα έχει ηττηθεί… Οι απαντήσεις αντεπίθεσης του τουρκικού ιμπεριαλισμού βήμα βήμα άρχισαν να επιδεικνύουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο! Πράγμα που έχει ρίξει το ελλαδιστάν στα σκοινιά – χωρίς όμως να σκοπεύει να παραδεχτεί την ήττα του…

Τι, λοιπόν, θα μπορούσαν να κάνουν πια οι όποιοι σεισμοί; Ούτε σαν πρόσχημα δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν, αφού το ελλαδιστάν έχει ενταχθεί οργανικά στον «άξονα» και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος προχωράει. Αν τα πραγματικά αφεντικά του ελλαδιστάν και οι πολιτικές τους βιτρίνες σκόπευαν να αλλάξουν γραμμή, το μόνο που δεν θα τους χρειαζόταν είναι … η «σεισμική καταστροφή της Σμύρνης»!…

Αλλά δεν το σκοπεύουν.

Συμμαχική εγκύκλιος

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Σε ένδειξη συμπαράστασης στον σατυρικό βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron σήμερα, όλα τα σχολεία, «καθ’ άπασαν την επικράτειαν» του ελλαδιστάν, θα κρατήσουν ενός λεπτού σιγή… Τυπικά ο λόγος είναι η δολοφονία του καθηγητή Samuel Paty σε ένα προάστειο του Παρισιού – σύμφωνα με την εγκύκλιο του ντόπιου υπουργείου θρησκευμάτων.

Δεν χρειάζεται να πει κανείς οτιδήποτε για την επιλεκτικότητα της ευαισθησίας του χριστιανικού υπουργείου. Είναι φρικτό το να μαχαιρώνεται ένας καθηγητής, αλλά αν δεν κάνουμε λάθος στο (συμμαχικό) αμέρικα έχει συμβεί κάμποσες φορές να γαζώνονται καθηγητές και μαθητές από ένοπλους «πυροβολημένους» – ζήτημα «ενός λεπτού σιγής» δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε, φυσικά, υπήρξε τέτοιο ζήτημα για (ένα παράδειγμα λέμε) την δολοφονία 51 ανθρώπων (και των τραυματισμό άλλων 40) έξω από ένα τζαμί και ένα πολιτιστικό κέντρο στην Christchurch (όνομα και πράμα;) της νέας ζηλανδίας, στις 15 Μάρτη του 2019: υπήρχαν και παιδιά ανάμεσα στους δολοφονημένους, σχολικής ηλικίας – για την περίπτωση που θα χρειαζόταν ένας τυπικός λόγος για το ελληνικό υπουργείο θρησκευμάτων. Αλλά, φυσικά, ήταν όλοι τους μουσουλμάνοι…

Τώρα είναι διαφορετικό το θέμα. Ο αστείος χριστιανός βασιλιάς κρατικοποίησε και ιδεολογικοποίησε τόσο ακραία την καταδίκη του εγκλήματος ώστε, πρακτικά, κήρυξε πόλεμο στους μουσουλμάνους μέσα και έξω απ’ την επικράτειά του – επειδή είναι μουσουλμάνοι. Οπότε, απ’ την εγγύς Ανατολή (της επικράτειας του βασιλιά) και την ανατολική Μεσόγειο, η υπουργική διαταγή μιας χριστιανικής όασης για ενός «λεπτού σιγή» σημαίνει, απλά, συγχαρητήρια στον σύμμαχο. Και μια κάποια «παιδαγωγική πίεση» προς τους μαθητές και τις μαθήτριες των ντόπιων σχολείων που πιστεύουν στο ισλάμ…

Αυθεντικά βλακώδης και ρατσιστική η ευαισθησία του υπουργείου θρησκευμάτων – αλλά ποιος περιμένει κάτι άλλο; Ο βασιλιάς, έχοντας κάνει συλλογή αποτυχιών, ψάχνει απεγνωσμένα φασιστικά κουκιά ενόψει των του ερχόμενου Απρίλη…

Το ελληνικό υπουργείο τι ψάχνει; Την «διεθνή» του αντιμουσουλμανισμού; Τα κουκιά των βοθρολυμάτων; Την δόξα τους;

(άσχετη φωτογραφία: Αυτός στη μέση, κάπως ταλαίπωρος, πίσω από τα αστεία σήματα, δεν είναι βέβαια ο βασιλιάς Macron. Είναι ο ένδοξος αντίπαλός του, ο Borduk (κατά κόσμο Johnson), καθώς αναγγέλει έναν ακόμα γενικό αποκλεισμό και κατ’ οίκον εγκλεισμό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Θα βγάλει και τον στρατό στο μεϊντάνι είπε – αλλοίμονο. Σιγά μην έμενε πίσω απ’ τον βασιλιά Macron.

Υγεία χωρίς στρατοαστυνομία δεν γίνεται! Αλλά ειδικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας προκύπτει ότι υγεία δεν γίνεται ούτε χωρίς το Imperial College, τον Ferguson και την συμμορία του… Αφού δεν έχει ξεσπάσει ακόμα ένα γιγάντιο κύμα punk 2.0 “βρίσκουν και τα κάνουν”…

Αυτά βλέπουν οι ντόπιοι caradinieri και ξερογλύφονται! “Άιντε και στα δικά μας” εύχονται…)

Ζήτω ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος!

Σάββατο 31 Οκτώβρη. … Με δεδομένη την επισφάλεια των Στενών του Βοσπόρου, μολονότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά όχι και τόσο πιστό, όπως δείχνουν οι «έρωτές» της τελευταία με τη Ρωσίακαιη αλλοπρόσσαλη πολιτική του Ερντογάν, οι Αμερικανοί επιλέγουν την Αλεξανδρούπολη για την ανεμπόδιστη στρατιωτική είσοδό τους στη Μαύρη Θάλασσα, με άλλα λόγια ανοίγουν για τις στρατιωτικές ανάγκες τους έναν χερσαίο Ελλήσποντο – προσέθεταν «στρατιωτικές πηγές».

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η καθεστωτική “καθημερινή” χτες. Hurah!!! Αλληλουία!! Μιας και η Μαύρη Θάλασσα είναι έξω απ’ την Φλόριντα, τι συνεπέστερο για έναν λακέ / σύμμαχο του ψοφιοκουναβιστάν σαν το ελλαδιστάν απ’ το να βοηθάει στην «ανεπόδιστη στρατιωτική είσοδο» των αμερικάνων πεζοναυτών σ’ αυτήν;

Για την περίπτωση, πάντως, που η Μαύρη Θάλασσα είναι εκεί που είναι, τα ελληνικά πανηγύρια για την «στρατηγική βοήθεια» στην (τον ερχόμενο Μάρτη) αμερικανική / νατοϊκή άσκηση “Defender 21”, είναι – για να το πούμε κομψά – η προσπάθεια προσπορισμού γεωπολιτικών προσόδων (διαφόρων ειδών οφελημάτων) στην παρούσα φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Σαράντα χιλιάδες πεζοναύτες, πέντε χιλιάδες τάνκς, ελικόπτερα, δέκα χιλιάδες μεγάλα στρατιωτικά κοντέινερ, και όλα τα υπόλοιπα θα ξεφορτωθούν στο ελληνο-αμερικανικό λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για να ανηφορίσουν προς ρουμανία μεριά, και ύστερα να “ασκηθούν” μπαίνοντας στα ρουθούνια τόσο της Μόσχας όσο και (έμμεσα έστω) της Άγκυρας. Ο Εύξεινος δεν είναι αμερικανική λίμνη· αντίθετα είναι τόσο κοντά στο μπλοκ της Αστάνα (και στο ευρασιατικό project) ώστε οι μεν αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους ξέρουν γιατί “εκπαιδεύονται” να κτυπήσουν (και) εκεί, αλλά απ’ την άλλη μεριά οι άμεσα θιγόμενοι ξέρουν που θα πρέπει να κτυπήσουν για να διαλύσουν αυτήν την μιλιταριστική υπεροψία: (και) στον “χερσαίο Ελλήσποντο”…

Δίκαια τα πανηγύρια τόσο του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) όσο και των πολιτικών τους βιτρινών για την αμερικανική αξία της Αλεξανδρούπολης: αυτό που θα συμβεί σ’ αυτό το λιμάνι όταν η αντιπαράθεση χοντρύνει δεν τους αφορά. Μερικοί εχθρικοί πύραυλοι θα διαλύσουν και το λιμάνι και τα πέριξ – αλλά μπρος τα κάλλη της γεωπολιτικής προσόδου τι αξία έχει ο πόνος;

Θα έλεγε κανείς ότι ο πόνος αφορά τους κατοίκους της πόλης και της περιοχής… Έχει πέτρες αυτή η περιοχή (για να θυμίσουμε το πιο ήπιο και εύκολα διαθέσιμο); Αν έχει και δεν ξέρουν τι να τις κάνουν (οι κάτοικοι) ας γεμίσουν τις τσέπες τους με δαύτες, για να πάνε γρηγορότερα στον πάτο της θάλασσας…

Θα γλυτώσουν την μακάβρια αναμονή – τουλάχιστον…

(φωτογραφία πάνω: Η άσκηση του 2020 ήταν η μεγαλύτερη ever, αλλά μπροστά σ’ εκείνη του 2021 θα διεκδικεί θέση νηπιαγωγείου.

Φωτογραφία κάτω: Οι caradinieri θα πρέπει να κοιτάξουν μπροστά και να επιμείνουν από τώρα: γενικό lockdown (πλην στρατών) τον ερχόμενο Μάρτη!!! Ή είσαι στρατιώτης του έθνους ή δεν είσαι!)

Ο φίλος και σύμμαχος έχει ζόρια…

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Η αυξανόμενη επιρροή της Άγκυρας (και του μπλοκ της Αστάνα συνολικά) στη βάση των αραβικών κοινωνιών έχει αρχίσει να γίνεται εφιάλτης για την αιγυπτιακή χούντα. Μια πρόσφατη (24 Σεπτέμβρη) συνάντηση εκπροσώπων της Hamas και της Fatah στην Istanbul, και η συμφωνία μεταξύ τους για προκήρυξη εκλογών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη σύντομα, έχει μπαρουτιάσει το καθεστώς του χασάπη Sisi: χάνει την επιρροή του ακόμα και στους αιχμάλωτους παλαιστίνιους!

Καμμία έκπληξη! Η μία μετά την άλλη διάφορες μικρομεσαίες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου ανακοινώνουν την αγάπη τους για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ· κι αυτό γίνεται – οι παλαιστίνιοι το ξέρουν – ώστε (ανάμεσα στις υπόλοιπες εξυπηρετήσεις προς τον άξονα) να καταστείλουν τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις στους πληθυσμούς τους όταν το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς προσαρτήσει την Δυτική Όχθη. (Ο τοξικός του Ριάντ φοβάται να μπει επίσημα στο κλαμπ «φίλων του απαρτχάιντ». Αν το κάνω θα με σφάξουν οι δικοί μου δήλωσε πρόσφατα).

Για τους παλαιστίνιους (για ένα τμήμα της οαπ προσχηματικά…) αυτή η επίσημη, καθεστωτική αραβική αναγνώριση του απαρτχάιντ καθεστώτος είναι ανάθεμα! Για τον Sisi είναι ευχάριστη εξέλιξη: το Κάιρο έχει “αποκαταστήσει τις σχέσεις” του με το Τελ Αβίβ από το 1978. Έτρεξε μάλιστα να την χαιρετίσει…

Σ’ αυτήν την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, το να συνεχίσουν οι παλαιστινιακές φράξιες να αντιμετωπίζουν φανερά τον Sisi σαν «φίλο» τους, θα ήταν αυτοκτονικό. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν μπορούν να ξεκόψουν: οι αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες είναι βαθιά χωμένες στην διαχείριση του «παλαιστινιακού προβλήματος». Είναι τόσο βαθιά χωμένες ώστε ενώ ο εκλεγμένος Morsi ήταν ο μόνος πραγματικός υποστηρικτής της παλαιστινιακής αντίστασης, όταν ανατράπηκε απ’ τον Sisi βρέθηκε κατηγορούμενος για «εθνική προδοσία» για την υποστήριξή του στη Hamas – και η παλαιστινιακή οργάνωση δεν έβγαλε κιχ…

Η επιλογή του να είναι το τουρκικό καθεστώς και όχι το αιγυπτιακό οικοδεσπότης και μεσολαβητής στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, συζητήσεις και συμφωνίες μεταξύ των βασικών πολιτικών συνιστωσών των παλαιστινίων θα μπορούσε να είναι συμβολική αντίδραση στη στάση του Καΐρου υπέρ της αραβικής νομιμοποίησης (του «ξεπλύματος») του Τελ Αβίβ. Μπορεί όμως να είναι και κάτι περισσότερο: αυτή η «αλλαγή υπερασπιστή» εκ μέρους των παλαιστινίων επιστρέφει στο εσωτερικό της αιγυπτιακής κοινωνίας, σε βάρος της χούντας. Κάνει ευκολότερο το να κατηγορηθεί, κάποια στιγμή, ο Sisi και το συνάφι του σαν προδότες της παλαιστινιακής υπόθεσης. Έχει τους λόγους του ο χασάπης που ανησυχεί.

Κι ίσως να αποκτήσει περισσότερους. Προκειμένου να ξεπεραστεί το δίλημα των παλαιστινίων «Κάιρο ή Άγκυρα» η Μόσχα έχει αυτο-προταθεί να φιλοξενήσει τις τελικές συζητήσεις των παλαιστινίων για τις εκλογές (αν, όντως, ο Abbas αποφάσισε ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος…). Αν η αιγυπτιακή χούντα δεν καταφέρει να «μαζέψει» (με κάποιους εκβιασμούς…) τους όποιους πολιτικούς εκπροσώπους των παλαιστινίων και, αντίθετα, τους δει να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο, ως την ρωσική πρωτεύουσα, τότε ναι: θα απομείνει με την φιλία των ελληνοκυπρίων και της Αθήνας…

Ο ιδανικός σύμμαχος

Παρασκευή 23 Οκτώβρη. … Είναι μεγάλη η χαρά μου που συναντιόμαστε για πρώτη φορά μετά τη σημαντικότατη υπογραφή της συμφωνίας μερικής οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, για την οποία και οι δυο μας εργαστήκαμε πολύ… Θέλω και πάλι να σας ευχαριστήσω για τον τρόπο με τον οποίον και εσείς, αλλά και οι συνεργάτες σας, συνεργαστήκαμε για να μπορούμε να πετύχουμε αυτήν την πολύ σημαντική συμφωνία…

Μες το μέλι ο ρημαδοΚούλης πριν δυο μέρες στη Λευκωσία με τον φασίστα Sisi. (Η δημοκρατία του είναι “αντιφασιστική”, ε;) Το σχετικό ρεπορτάζ (του καθεστωτικού σκάι) τόνισε το εύρος αυτής της μεγάλης ελληνικής χαράς (χωρίς να αναφερθεί, φυσικά, στις ελληνικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αίγυπτο, που επωφελούνται τα μέγιστα απ’ τον στρατιωτικό νόμο στην εκμετάλλευση των αιγύπτιων εργατών):

… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενημέρωσε τον Πρόεδρο της Αιγύπτου για τις τελευταίες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα. Υπήρξε δε σύμπτωση απόψεων για την αυξανόμενη επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας και τονίστηκε η ανάγκη σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου. Επίσης, επιβεβαιώθηκε η κοινή αντίληψη όσον αφορά στην επίτευξη μιας πολιτικής λύσης στη Λιβύη… Διαπιστώθηκε, επίσης ταύτιση απόψεων όσον αφορά τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία στη Λιβύη…

Δέκα μέρες πριν αυτήν την μεγάλη ελληνο-αιγυπτιακή χαρά, στα μέσα Οκτώβρη, ο χασάπης του Καΐρου είχε ολοκληρώσει την εκτέλεση 15 πολιτικών κρατουμένων – είναι γι’ αυτόν μια «μέτρια σοδειά» αφού πολλές εκατοντάδες άλλοι ζουν περιμένοντας το απόσπασμα. Η εκτέλεση των συγκεκριμένων επιταχύνθηκε μετά από μια εξέγερση στις τρομακτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας Scorpion στα μέσα Σεπτέμβρη, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν 4 κρατούμενοι αλλά (κατά την χούντα) και τέσσερεις δεσμοφύλακες. Οι 13 απ’ τους 15 πολιτικούς κρατούμενους είχαν δει τι έγινε στην επιχείρηση καταστολής της εξέγερσης, και η χούντα απλά τους έκλεισε το στόμα για πάντα.

Αυτός είναι ο φίλος και σύμμαχος του τενεκεδένιου πολιτικού παγκόσμιας εμβέλειας Τσίπρα και του εξίσου παγκόσμιου ρημαδοΚούλη. Αυτό το βουλιαγμένο στο αίμα καθεστώς είναι ένας πολύ καλός τους σύμμαχος.

Πώς λέγεται η με κάθε τρόπο και απ’ το 2013 σταθερή υποστηρίξη μιας τέτοιας χούντας; Στα ελληνικά λέγεται “σεβασμός του διεθνούς δικαίου”…

Η “περήφανη”!

Πέμπτη 22 Οκτώβρη. Αυτή κι αν είναι «εξωτερική πολιτική» μεγάλου βεληνεκούς! Την ώρα που στη Λευκωσία ο ρημαδοΚούλης, συνεχίζοντας την εθνική παράδοση που έφτιαξαν οι φαιορόζ, αγκαλιαζόταν, χαριεντιζόταν και συμμαχολογούσε με τον χασάπη της αιγύπτου Sisi, 222 βουλευτές απ’ το ευρωπαϊκό και επτά εθνικά κοινοβούλια (γαλλίας, γερμανίας, ιταλίας, βελγίου, πορτογαλίας…) κατάγγελναν τον αιγύπτιο καραβανά έμμεσα αλλά καθαρά σαν χουντικό. Το κείμενό τους ζητάει την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων (τουλάχιστον 60.000…) – η ύπαρξη ακόμα και πολύ λιγότερων σημαίνει νέτα σκέτα χούντα.

Η καταγγελία δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν και είναι η πιο ηχηρή ως τώρα ευρωπαϊκή καταγγελία υψηλού επιπέδου εναντίον της αιγυπτιακής χούντας. Κάνει όμως τον ρημαδοΚούλη και τον Αναστασιάδη να φαίνονται σαν δύο περιττώματα στη λευκότητα της Σαχάρας. Δεν είναι τα μοναδικά, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι τέτοια· όπως ήταν οι προκάτοχοι του ρημαδογκουβέρνου.

Ελπίζουν – τα εθνικά κακάκια – στην ισχύ του μεγάλου συμμάχου τους… Ελπίζουν στην ανθεκτικότητα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στην οποία ανήκουν… Αλλά θα πετύχουν αυτό που είναι το αναπόφευκτο: θα μαζεύουν και θα ταΐζουν τις μύγες.

Δεν είδα εγώ τους βασιλιάδες

να γκρεμίζονται απ’ τους θρόνους τους;

(Προμηθέας, Γκαίτε)