Tag: εξωτερική πολιτική

Τα δίδυμα “υγεία” και “ασφάλεια”

Δευτέρα 1 Φλεβάρη. Θα βρεθούν κάμποσοι αισιόδοξοι ή απλά βιαστικοί που θα υποστηρίξουν ότι «είναι αδύνατο να ελεγχθεί το διαδίκτυο» ή ότι «ο έλεγχός του θα μειώσει την παραγωγικότητά του, που είναι κρίσιμη για τον καπιταλισμό». Πλανώνται πλάνην οικτράν! Ο κυβερνοχώρος ελέγχεται ήδη, σχεδόν ασφυκτικά· απλά εκείνοι που τον ελέγχουν δεν το φωνάζουν. Όσο για την «πτώση της παραγωγικότητας εξαιτίας των ψηφιακών περιφράξεων»; Θα υπήρχε τέτοιο ζήτημα αν μαζικά ένα μεγάλο ποσοστό των χρηστών του interent το εγκατέλειπαν διαμαρτυρόμενοι / ες για τα μικρά και μεγάλα πραξικοπήματα εκεί. Αλλά αυτό είναι απίθανο. Επιπλέον, δεν θα χρειάζονταν παρά περιοδικά «lockdowns» για να επιβληθεί το ότι «δεν υπάρχει ζωή έξω απ’ το διαδίκτυο» – ακόμα κι αν είναι ο καθένας επίσημα και καθαρά σεσημασμένος!

Πέρα απ’ αυτά δεν τίθεται ζήτημα τεχνικών δυσκολιών. Δέκα, δεκαπέντε χρόνια που οι «ειδικοί» ψάχνουν το ζήτημα λέτε ότι δεν έχουν φτιάξει τίποτα εφαρμόσιμο, καμμία εφαρμογή; Το μόνο πρόβλημα ήταν / είναι «ψυχο-κοινωνικό»: πως θα μαντρωθούν όλα αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που νομίζουν ακόμα ότι ο κυβερνοχώρος είναι «ο χώρος της ελευθερίας» τους. (Πολλοί νομίζουν επίσης ότι είναι «ο χώρος της ιδιωτικότητάς» τους…)

Όταν, όμως, γίνεται εφικτό να πεισθούν αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια ότι «κινδυνεύουν να πεθάνουν» (επειδή αυτό είπαν οι «μάγοι» της τεχνοεπιστήμης), ότι τα κράτη και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα θα τους σώσουν, αλλά ότι αυτοί πρέπει να οχυρωθούν στα σπίτια τους και να γυαλίζουν τα πόμολα για να «μην κολλήσουν», όταν έχει γίνει αυτό κατορθωτό, τι είναι ακατόρθωτο για τ’ αφεντικά και τους μηχανισμούς τους;

Από ένα σημείο και μετά υπάρχουν βέβαια κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτό είναι «κάτι». Υπάρχει και η καταστολή τους… Σε μια περίοδο μετάβασης δεν πετυχαίνουν όλα (απ’ την μεριά των αφεντικών). Εκείνο, ωστόσο, που κάνει την διαφορά και είναι πηγή δύναμης και αισιοδοξίας δεν είναι η αντίδραση σαν αντίδραση, ο εκνευρισμός και η γκρίνια καθαυτά. Αυτά τα έχουν μάθει τ’ αφεντικά εδώ και δεκαετίες, με διάφορες αφορμές, και ξέρουν να τα διαχειριστούν. Εκείνο που (θα) κάνει την διαφορά είναι η βαθιά και ακριβής συνειδητοποίηση του τι είναι τι, του τι συμβαίνει και γιατί. Και η συλλογική οργάνωση στη βάση αυτής της συνειδητοποίησης.

Ααα… Αν χρειάζονται επιπλέον τεκμήρια για την αξία της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, είναι εδώ δίπλα:

Deep strikes – και η «μοίρα» κάτι συμμάχων…

Κυριακή 31 Γενάρη. Στις 9 Απρίλη του 2018 αμερικανικά κατά κύριο λόγο (αλλά και αγγλικά + γαλλικά) βομβαρδιστικά «τιμώρησαν» με πυραυλικές επιθέσεις το συριακό καθεστώς για την υποτιθέμενη (και στην πραγματικότητα προβοκατόρικη) «επίθεση με χημικά» στην κατεχόμενη από αντικαθεστωτικούς Douma – λίγο πριν την εγκαταλείψουν ηττημένοι. Η συγκάλυψη και τα ψέματα της «επιτροπής για τον έλεγχο των χημικών όπλων» του οηε σε σχέση με την αυτοψία και τα συμπέρασματά τους για αυτήν την «επίθεση» (που δεν έγινε ποτέ…) είναι από μόνα τους ένα μνημειώδες σκάνδαλο, που φυσικά έχει ξεχαστεί σ’ έναν κόσμο όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» όπως είχε προειδοποιήσει ο Debord. Υπάρχει όμως κι άλλο κεφάλαιο / εκκρεμότητα από εκείνη την ιστορία, ένα κεφάλαιο όχι στιγμιαίο αλλά διαρκείας: η Μόσχα προειδοποίησε μετά από εκείνη την επίθεση πως αν σε οποιαδήποτε τέτοιου τύπου «τιμωρία» ή ό,τι άλλο κτυπηθούν δικές της εγκαταστάσεις, στη συρία ή οπουδήποτε αλλού, θα απαντήσει. Το πόσο μακριά θα πάει μια τέτοια απάντηση δεν το διευκρίνισε. Αλλά η εύλογη και νόμιμη απάντηση, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν περιορίζεται στο να «κατέβουν» τα μέσα (ιπτάμενα, πλεούμενα, ότι άλλο…) που έριξαν τους όποιους πυραύλους. Αφορά και τις βάσεις που χρησιμοποίησαν.

Οι εξελίξεις στο είδος των όπλων που χρησιμοποιούνται ήδη (και θα χρησιμοποιηθούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον) φωτίζουν το τι ρόλο παίζουν οι στρατιωτικές βάσεις (των ηπα για παράδειγμα, αλλά όχι μόνον αυτές) στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα κατατοπιστικό παράδειγμα: Ο u.s. army μπορεί να κατευθύνει απ’ την βάση του στη Λάρισα drones που θα απογειωθούν από κάποια Χ πλατφόρμα και θα βομβαρδίσουν στο ιράκ ή στο αφγανιστάν. Τόσο η βάση της Λάρισας όσο και η πλατφόρμα (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο στον Περσικό κόλπο) είναι οργανικά τμήματα, κρίκοι της αλυσίδας της επίθεσης. Οι ιρακινές ή οι αφγανικές πολιτοφυλακές δεν έχουν (ή αυτό ξέρουμε ως τώρα) την τεχνική δυνατότητα να κτυπήσουν όλους τους κρίκους· ωστόσο αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι (ας πούμε η Τεχεράνη ή η Μόσχα· ακόμα και οι υεμενίτες Houthis) την έχουν.

Συνεπώς οι διάσπαρτες αμερικανικές βάσεις, ειδικά εκείνες που είναι κρίκοι του high tech πολέμου, έχουν κι ένα επιπλέον καθήκον. Σε μια «περιορισμένη» αναμέτρηση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων προορίζονται σαν στόχοι (για τον αντίπαλο…) ώστε να εκτονωθεί η ένταση· ή να καθυστερήσει η κορύφωσή της. Έχουμε τα τεκμήρια ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει: οι πυραυλικές επιθέσεις που εξαπέλυσε η Τεχεράνη (με έγκαιρη προειδοποίηση) εναντίον δυο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ, μετά την δολοφονία του Soleimani πριν ένα χρόνο. Στο βαθμό που δεν κτυπήθηκε η αμερικανική ενδοχώρα ή/και κάποιο πολύτιμο πολεμικό asset (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο ή ένα πυρηνικό υποβρύχιο) το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του μπορούσαν να σηκώσουν (δήθεν) αδιάφορα τους ώμους. Τραυματίστηκαν πάνω από 100 αμερικάνοι πεζοναύτες – ήταν κτύπημα στο ηθικό του κατοχικού στρατού… αλλά και πάλι no problem. Θα μπορούσαν, ίσως, να έχουν σκοτωθεί δυο ή τρεις· και πάλι το ζήτημα θα ήταν διαχειρίσιμο.

Πόσοι αμερικάνοι καραβανάδες θα είναι στη Λάρισα ή στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αν (και) εκεί υπάρξουν στόχοι αντιποίνων σε μια «περιορισμένης έκτασης» απάντηση, με την Χ ή την Ψ αφορμή, απ’ την μεριά της Μόσχας για παράδειγμα; Κανένας – υποθέτουμε. Θα είναι διαφορετικό ζήτημα κτυπήματα στη Σούδα· εκεί θα πρόκειται για «κλιμάκωση».

Συνεπώς μια κατηγορία αμερικανικών βάσεων και στα μέρη μας προορίζονται και σαν “στόχοι πρώτης επιλογής εκ μέρους του εχθρού” σε περίπτωση ανάγκης. Αυτό είναι σημαντικό για πολέμους με τεχνολογία «deep strikes» επειδή, στήνοντας «ενδιάμεσους στόχους » πριν τους κυρίως (και μητροπολιτικούς), μπορεί ένα ιμπεριαλιστικό κράτος – στην προκειμένη περίπτωση το αμερικανικό – να ελπίζει ότι θα έχει χρόνο και χώρο διαχείρισης της σύγκρουσης.

Αν κάτι τέτοιο προκύψει στην πράξη υποθέτουμε πως τα ντόπια αφεντικά θα ανταμειφθούν για την «εξυπηρέτηση». Όσο για τους υποτελείς; Το πολύ πολύ να πάρουν ένα εφάπαξ επίδομα (διανοητικής και πολιτικής) αναπηρίας…

(φωτογραφία: Στην περίπτωση του συμμαχικού ισραηλινού καθεστώτος, που ενδιαφέρεται να ελέγξει “μόνο” την μέση Ανατολή, η τακτική των deep strikes χρησιμοποιείται διαφορετικά…)

Astana block plus

Σάββατο 30 Γενάρη. Την μέρα που η αντιπροσωπεία των ταλιμπάν έφευγε απ’ την Τεχεράνη για την Μόσχα, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif προσγειωνόταν στην Άγκυρα, για κουβέντα όχι μόνο με τον Cavusoglu αλλά με τον Erdogan, μετά από έναν καλό γύρο στη Μόσχα, στην Τιφλίδα, στο Μπακού και στην Ερεβάν. Πέρα απ’ τα θέματα της διμερούς συνεργασίας ιράν – τουρκίας (που δεν είναι λίγα) στο μενού ήταν και η προοπτική του «σχήματος συνεργασίας 3 + 3», απ’ την μια μεριά η τριάδα του μπλοκ της Αστάνα (ρωσία, τουρκία, ιράν) και απ’ την άλλη η τριάδα των κρατών του Καυκάσου (αρμενία, γεωργία, αζερμπαϊτζάν), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αζέρου προέδρου Aliyev μετά την εκεχειρία του Νοέμβρη στο Nagorno Karabah. Ένα ακόμα θέμα ήταν η συνεργασία των δύο κρατών σε σχέση με το αφγανιστάν…

Σ’ όλη αυτή την ασιατική ζώνη, που αρχίζει απ’ τις ανατολικές όχθες της Μεσογείου, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και φτάνει ως το ινδοκούς και την ανατολική μεριά του ινδού ποταμού (πακιστανο-ινδικά σύνορα) έχει διαμορφωθεί μια “πολυγωνική” συναντίληψη των περισσότερων κρατών, που προσανατολίζονται στο ευρασιατικό project και όχι στις μεθοδεύσεις και τα σχέδια της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους. Μέσα σ’ αυτή τη ζώνη η πρώτη κρατάει ακόμα κάποιους “θύλακες”/βάσεις: στη συρία, στο ιράκ και στο αφγανιστάν· και επίσης μια περιπλέουσα ναυτική υπεροπλία. Αλλά αν μελετήσει κανείς την πολιτική γεωγραφία και τα όσα έχουν συμβεί απ’ το 2003 κι απ’ το 2015 και μετά είναι αμφίβολο το συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον είναι ακόμα σε θέση να επιτίθεται στρατιωτικά έχοντας καλές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: αν ανοικτά και καθαρά θεωρεί την Μόσχα και το Πεκίνο εχθρούς, τότε αυτοί οι εχθροί έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους σ’ όλη αυτή τη ζώνη απ’ ότι η ίδια. Κι αυτό ενώ πρόκειται για το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Οι ειδικοί στο γλύψιμο υποστηρίζουν, μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo, ότι «η Αμερική επιστρέφει στη Μέση Ανατολή». Θα ήταν πιο τίμιο να ειπωθεί κάτι ανάμεσα στο «η Αμερική θέλει να επιστρέψει» και στο «η Αμερική δεν θέλει να φύγει». Αλλά μπορεί;

Κι αν το προσπαθήσει, πώς θα μπορέσει να «πολιορκήσει» αποτελεσματικά αυτήν την τεράστια έκταση του ευρασιατικού project; Με την βοήθεια του ελλαδιστάν;

Αστεία πράγματα…

Εκλεκτές συμμαχίες

Σάββατο 30 Γενάρη. Καθώς χιλιάδες συγκεντρώνονταν στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου για την διαδήλωση των πιστών στον Donald Trump που κατέληξε στην εισβολή στο αμερικανικό Καπιτώλιο, μια Ισραηλινή σημαία μπορούσε να ειδωθεί μέσα στο πλήθος, να ανεμίζει μαζί με άλλες που υποστήριζαν την συνωμσιολογία του Qanon, την πολιτοφυλακή 111%, και άλλες πολυπληθείς ακροδεξιές κινήσεις. «Η Βίβλος λέει ότι αν ευλογήσεις το Ισραήλ θα είσαι ευλογημένος» εξήγησε ο διαδηλωτής που κρατούσε την σημαία, επαναλαμβάνοντας μια φράση της Βίβλου που είναι απ’ τις αγαπημένες του κινήματος των Χριστιανών Σιωνιστών. «Οπότε είμαστε ένα έθνος που υποστηρίζει το Ισραήλ». Αργότερα η σημαία βρέθηκε έξω απ’ το Καπιτώλιο στη διάρκεια της πολιορκίας του, ενώ ένας άλλος μασκοφορεμένος διαδηλωτής είχε μια ασπρόμαυρη Ισραηλινή σημαία ραμμένη στο παραστρατιωτικό του γιλέκο, μαζί με μια σημαία φίλων της αστυνομίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ισραηλινή σημαία εμφανίζεται σε ακροδεξιές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, σε περιπτώσεις που φαινομενικά έχουν ελάχιστη σχέση με την πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Έχει ανεμίσει μαζί με την σημαία των νοτίων σε μια διαδήλωση στο Αρκάνσας και κρέμεται σε μπαλκόνια απ’ το Μανχάταν ως την Ιερουσαλήμ· ήταν παρούσα στην παρέλαση “Straight Pride” στη Βοστώνη, και σε μια αυτοκινητοπομπή οπαδών του Trump…

Έτσι ξεκινούσε ένα άρθρο στο διεθνιστικό site +972 στις 22 Γενάρη (φωτογραφία επάνω). Μια σημαία εδώ ή εκεί μπορεί να δείχνει μερικά πράγματα· όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει πολύ λίγα απ’ την θρησκευτική παράνοια ενός ικανού αριθμού αμερικάνων που είναι ευαγγελιστές και αυτοχαρακτηρίζονται χαρούμενα σαν “χριστιανοί σιωνιστές”…. Χριστιανοί υποστηρικτές του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού δηλαδή. Από πρώτη ματιά τίποτα περίεργο…

Πολλών ειδών υποστηρικτές έχει στον δυτικό κόσμο το ισραηλινό απαρτχάιντ, αλλά αυτοί οι ευαγγελιστές (αρκετοί και στη βραζιλία – ψηφοφόροι του Μπολσονάρο φυσικά!) είναι μια ειδική κατηγορία (και ο Πομπηίας τέτοιος είναι, έχει δηλώσει ότι κοιμάται με την βίβλο στο προσκεφάλι του…). Κι αυτό επειδή στον πυρήνα του το ιδεολογικό / θρησκευτικό τους δόγμα είναι σκληρά και βαθιά αντι-σημιτικό!

Η ιδέα (και η ερμηνεία του «χριστιανισμού – σιωνισμού») είναι ότι η επιστροφή των εβραίων στους «άγιους τόπους» είναι βασικό τμήμα του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Η ισραηλινή ιστορικός Anita Shapira έχει βρει μάλιστα στοιχεία ότι ήταν οι «χριστιανοί σιωνιστές» της αγγλίας που «έσπρωξαν» την ιδέα αυτής της «επιστροφής» σε κύκλους εβραίων αστών της ευρώπης την δεκαετία του 1840· διαμορφώνοντας εκείνο που εξελίχθηκε (με την βοήθεια και της αντι-σημιτικής αγγλικής πολιτικής) σε «εβραϊκό εθνικισμό» τις επόμενες δεκαετίες. Στην ουσία αυτή η ιδέα της «επιστροφής» ήταν η κουκούλα της εκδίωξης των ευρωπαίων εβραίων απ’ τα σπίτια και την ιστορία τους στο ευρωπαϊκό έδαφος· και νομιμοποίησε όλους τους διωγμούς και τα εγκλήματα κατά των εβραίων (εναντίον κυρίως των αντεθνικιστών / σοσιαλιστών της ανατολικής ευρώπης: Bund…) απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου ως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα.

Αλλά η υποστήριξη απ’ τους ευαγγελιστές του (απαρτχάιντ) ισραηλινού κράτους δεν είναι το τέλος του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Όταν ο γυιός του αφεντικού γυρίσει στον πλανήτη για να ξεκαθαρίσει οριστικά τα πράγματα, θα βάλει στους εβραίους (λένε οι ευαγγελιστές…), συμπεριλαμβανόμενων όλων όσων θα βρίσκονται στο δικό τους κράτος, ένα σκληρό δίλημμα: είτε να γίνουν κι αυτοί χριστιανοί, είτε να εξοντωθούν (απ’ τον γυιό του αφεντικού)!!! Είναι παρανοϊκό, αλλά είναι αληθινό: αυτοί οι ακροδεξιοί χριστιανοί υποστηρίζουν το ισραηλινό κράτος σαν ένα βήμα προς την «δευτέρα παρουσία» με τελική φάση είτε τον εκχριστιανισμό όλων των εβραίων του πλανήτη είτε την σφαγή τους! Θα έπρεπε να είναι δακτυλοδεικτούμενοι σαν επίγονοι του ναζισμού· αλλά όχι! Απολαμβάνουν ασυλίας, φιλίας, ‘n’ much more…

Γιατί έτσι; Είναι απλό. Τα αφεντικά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ είναι ρεαλιστές και, προφανώς, δεν φοβούνται την «δευτέρα παρουσία» του γυιού του αφεντικού των χριστιανών. Δεν φοβούνται το «τέλος του έργου» που φαντασιώνουν οι χριστιανο-φασίστες υποστηρικτές τους. Αντίθετα τους θέλουν για συμμάχους στον υπαρκτό, πραγματικό καπιταλιστικό κόσμο. Πολύ περισσότερο αφού στελεχώνουν υψηλά ως πολύ υψηλά κλιμάκια της εξουσίας – στις ηπα, και όχι μόνο. Αδιαφορούν για το «επί πιστώσει» τέλος του κόσμου που περιμένουν οι ψωνισμένοι χριστιανοί· ενδιαφέρονται μόνο για την «τοις μετρητοίς» υποστήριξή τους χθες, σήμερα, αύριο.

Από στενά πολιτική άποψη αυτή η συμμαχία στέκει. Αν όμως κριθεί με ιδεολογικά κριτήρια είναι, απλά, αποκαλυπτική: το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και οι υποστηρικτές του κατηγορούν όσους τους εναντιώνονται σαν φασίστες· ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν τις χειρότερες ρατσιστικές και αντι-σημιτικές εκδοχές στην πρωτοκοσμική ιστορία εδώ και αιώνες!

Σε ποιές κοινωνίες και σε ποια εποχή θα μπορούσε να συμβαίνει τέτοια εφιαλτική αντιστροφή των εννοιών αν όχι στις «μεταμοντέρνες» δυτικές του 21ο αιώνα;

Μέση ανατολή

Τετάρτη 27 Γενάρη. Η εκλογή του νυσταλέου Jo, το επιτελείο που διόρισε σε διάφορα κρίσιμα πόστα, μαζί με την αποτυχία της τακτικής του ψόφιου κουναβιού («οικονομικός πόλεμος») είναι αρκετά πιθανό να εντείνουν την αναμέτρηση στο δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου, αυτό που απλώνεται πια απ’ την αφρική ως την κεντρική ασία.

Στο συριακό πεδίο μάχης τόσο η Μόσχα όσο και η Ουάσιγκτον «φορτώνουν» όπλα, στρατό και «επιχειρήσεις» – κυρίως σε σχέση με το κατεχόμενο απ’ το Joνυσταλεάν και τους βασάλους του των ypg ανατολικό τμήμα της επικράτειας. (Η κυρία Hilary Clinton σκοπεύει να φτιάξει και ταινία με τα κατορθώματα αυτών των τελευταίων…) Η Deir ez Zor έχει ξαναγίνει «θερμή ζώνη», ενώ κάποιοι θύλακες του isis που είχαν απομείνει στην έρημο της κεντρικής συρίας έχουν «αναστηθεί» – εντελώς συμπτωματικά… Το Τελ Αβίβ κτυπάει συστηματικά (ή προσπαθεί να κτυπήσει) συριακές και ιρανικές θέσεις στη δυτική συρία. Η Ουάσιγκτον δημιουργεί καινούργιες βάσεις στην επικράτεια του τοξικού, δύο αεροπορικές και μία ναυτική στην Ερυθρά Θάλασσα, πέρα απ’ αυτήν που έχει ήδη, μια αεροπορική βορειοανατολικά του Ριάντ με 2500 πεζοναύτες. Απ’ την μεριά τους οι ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές κτυπούν όλο και πιο συστηματικά είτε τις μεταφορές του αμερικανικού κατοχικού στρατού, είτε και την ίδια την «πράσινη ζώνη» στη Βαγδάτη, γύρω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση.

Νοτιότερα οι υεμενίτες Houthis, που προχωρούν αργά αλλά σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων του Ριάντ και του Ντουμπάι, είτε με την ιρανική βοήθεια είτε με δικές τους τεχνικές γνώσεις, έχουν κάνει ήδη απόπειρες να κτυπήσουν την πρωτεύουσα και τα παλάτια του τοξικού (το Ριάντ βρίσκεται πολύ μακριά απ’ την εμπόλεμη ζώνη της υεμένης αλλά σταθερά πια μέσα στην εμβέλεια των πυραύλων και των drones των Houthis).

Στο λιβυκό πεδίο μάχης, που είναι σταθερά μοιρασμένο ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Μόσχα, ο νυσταλέος Jo (υποτίθεται ότι) θα κάνει προσπάθεια πιο άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής εμφάνισης· μια προσπάθεια που είχε γίνει και επί ψόφιου κουναβιού, αλλά απέτυχε. Ρωσικά και τουρκικά μεταγωγικά πηγαινοέρχονται τακτικά, τα πρώτα απ’ τις ρωσικές βάσεις στο συριακό πεδίο μάχης προς και από την Benghazi, τα δεύτερα από την Istanbul προς και από την Tripoli. Νοτιότερα στην αφρικανική ήπειρο, κάτω απ’ το (με γαλλικές βάσεις) τσαντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία, η Μόσχα ενισχύει επίσης διαρκώς την στρατιωτική της παρουσία μέσω «συμβούλων» (μισθοφόρων δηλαδή) κατά εκατοντάδες· αλλά και μέσω όπλων. Επιπλέον μισθοφόροι απ’ την ρουάντα συμπληρώνουν την “παρέα”…

Είναι αναμενόμενο ότι το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει αφενός να αντιστρέψει τις απώλειες που (λαθεμένα και οπορτουνιστικά) χρεώνει στο ψόφιο κουνάβι και, αφετέρου, να περάσει σε κάποιο είδος αντεπίθεσης έναντι των ανταγωνιστών του. Αν έχουμε δίκιο (θα φανεί σύντομα) τα σφυριά και οι σφυροκέφαλοι θα κάνουν όλο και περισσότερο κουμάντο…

30 μοίρες βόρεια του ισημερινού…

Τετάρτη 27 Γενάρη. Ονομάστηκαν (απ’ τους δυτικούς) «αραβική άνοιξη» για να ξεδοντιαστούν απ’ το επαναστατικό του περιεχόμενο, τόσο από κοινωνική και από πολιτική άποψη, όσο και από γεωπολιτική. Τρόμαξαν τόσο πολύ τον δυτικό οριενταλισμό / ιμπεριαλισμό ώστε διαστρεβλώθηκαν όσο περισσότερο γινόταν: εξεγέρσεις / επαναστάσεις με εκατοντάδες δολοφονημένους, χιλιάδες αιχμάλωτους να βασανίζονται, διάρκεια εβδομάδων, αποδόθηκαν …. στα “social media”…. στις αμερικανικές εταιρείες “κοινωνικής δικτύωσης” δηλαδή!!… Και πάλι ο λευκός ήταν ο “κρίσιμος παράγοντας” είπαν οι δυτικοί λευκοί!!! (Αλλοίμονο, ποιός άλλος;)

Έχει περάσει μια δεκαετία απ’ τις μαζικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις στις περισσότερες αραβικές κοινωνίες, που – φυσικά – έχουν θαφτεί. Με την εξαίρεση της πρώτης, στην τυνησία, που αιφνιδιάζοντας τόσο τους ντόπιους καθεστωτικούς όσο και τα δυτικά τους στηρίγματα κατάφερε να ολοκληρωθεί θεσμικά, οι υπόλοιπες είτε καταστάλθηκαν με πολύ αίμα άμεσα, είτε λίγο αργότερα.

Ανάμεσα σ’ αυτές τις επαναστάσεις εκείνη της 25ης Γενάρη του 2011 στην αίγυπτο είναι αυτή που καθόρισε, σημάδεψε το Sarajevomag, από πολλές πλευρές, απόψεις, προσεγγίσεις (ακόμα και συναισθηματικά). Μπορεί η πλατεία Tahrir να έγινε ένα ρηχό, πρόχειρο και στρεβλωμένο σύνθημα για διάφορους ντόπιους που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μόνο μέσα από οθόνες, αλλά η αληθινή πλατεία Tahrir, στο κέντρο του Καΐρου, η πλατεία του αίματος και της υπερηφάνειας, υπήρξε ένα μοναδικό εγχείρημα ανταγωνιστικής πολιτικοποίησης εν θερμώ, πίσω απ’ τα οδοφράγματα, πάνω απ’ την κρατική βία. Ένα πολιτικό γεγονός / παράδειγμα που θα έπρεπε να θεωρηθεί, μαζί με όλα τα ανάλογα σε άλλες αραβικές κοινωνίες, ως προς τον πλούτο, την ένταση και τις δυνατότητες που απελευθέρωσε, ισοδύναμο του «παγκόσμιου Μάη» το ’68… Με την διαφορά ότι το 2011 ήταν καθαρά αραβικό – πράγμα ασυγχώρητο!!

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης σ’ εκείνη την επανάσταση, σ’ εκείνη την έφοδο στον ουρανό 30 μοίρες βόρεια του ισημερινού, μερικές φωτογραφίες.

Διαδηλωτής επιστρέφει δακρυγόνο στη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία κοντά στο θηριώδες “υπουργείο εσωτερικών”, δυο γωνίες απ’ την πλατεία Tahrir…

Τα γραφεία του «κόμματος» του δικτάτορα Mubarak στο Κάιρο καίγονται, στις 28 Γενάρη 2011…

H θρυλική μάχη της γέφυρας Kasr πάνω απ’ το Νείλο. Αν και άοπλοι οι χιλιάδες διαδηλωτές ανάγκασαν την στρατοαστυνομία σε άτακτη υποχώρηση…

Χιλιάδες διαδηλωτές στην Αλεξάνδρεια, στις 1 Φλεβάρη…

Σκληρές μάχες, σώμα με σώμα, των εξεγερμένων με ορδές πληρωμένων οπαδών και χαφιέδων του Mubarak, που επιχείρησαν να ανακαταλάβουν την πλατεία Tahrir, στις 2 και στις 3 Φλεβάρη…

Μια απέραντη γιορτή στο Κάιρο και σ’ όλες τις πόλεις της αιγύπτου: ο για τους δυτικούς «ακλόνητος» επί δεκαετίες δικτάτορας Mubarak, έχοντας εξαντλήσει όλη την διαθέσιμη καταστολή, ανακοινώνει την παραίτησή του στις 8 Φλεβάρη στους πραγματικά ακλόνητους εξεγερμένους…

Τα ωραία τους rafale

Τρίτη 26 Γενάρη. Ποιός θα το περίμενε; Στα 200χρονα της φετεινής επετείου ελληνικός στρατός θα βρίσκεται και στο μάλι! Η σεμνότητα και ταπεινότητα του ρημαδογκουβέρνου ίσως δεν επιτρέψει να συμπεριληφθεί κι αυτή η εκστρατεία στους εορτασμούς, όμως αυτό δεν μειώνει την αξία της! Κριμαία, κορέα, σομαλία, αφγανιστάν… Μάλι!!! Sahel!!! Στο πλευρό του βασιλιά Μακρόν, για χάρη των ελληνικών συμφερόντων, οι greek special forces θα βρεθούν στο σημάδι των ένοπλων Touareg, τους οποίους η ασταμάτητη μηχανή σέβεται και τιμά.

Νατοϊκή δεν είναι η επιχείρηση, κάτι που ίσως δυσκολέψει όσους επιμένουν να ζυγίσουν τον ελληνικό ιμπεριαλισμό με την ζυγαριά της δήθεν εξάρτησής του απ’ την Ουάσιγκτον. Ευρωπαϊκή είναι, αλλά κυρίως είναι γαλλική. Συνεπώς θα μπορούσε να θεωρηθεί αντίδωρο για την γρήγορη (;) άφιξη μερικών (μεταχειρισμένων) rafale στο ελλαδιστάν.

Καλά το πάει το ρημαδογκουβέρνο… Ας σταυροκοπηθεί μόνο μην κάτσει καμμιά στραβή και πρέπει να υποδεχθεί απώλειες…

(φωτογραφίες επάνω και μέση: «Γίνε κάποιος» λέει η διαφήμιση του γαλλικού μιλιταρισμού. Εύκολο είναι να γίνεις: πτώμα…)

Το καθήκον να τελειώσει το ισραηλινό apartheid

Σάββατο 23 Γενάρη. Ο Gideon Levy, αρθρογράφος της ισραηλινής Ha’aretz, είναι γνωστός για τις απόψεις του. Και δεν είναι έκπληξη ότι μετά την B’Tselem και την επίσημη έκθεσή της, δεν καταγγέλει απλά το ισραηλινό απαρτχάιντ. Προχωράει ένα κρίσιμο βήμα πιο πέρα. Να οι τελευταίες παράγραφοι απ’ το άρθρο του πριν 3 ημέρες:

… Ο νέος προσδιορισμός του σαν κράτος απαρτχάιντ μπορεί να αναγκάσει τον κόσμο να αλλάξει στάση. Να πάψει να συγχωρεί τόσα, να σταματήσει να κάνει ό,τι δεν βλέπει. Δεν μπορεί να συνεχίσει το ότι η κατοχή είναι μεταβατική, ότι υπάρχει «μια ειρηνευτική διαδικασία» που απλά «έχει παγώσει» προς στιγμήν, περιμένοντας έναν Παλαιστίνιο «εταίρο», και ότι μια λύση βρίσκεται στη γωνία.

Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Οι Ισραηλινοί ποτέ δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωΐ και θα αναγνωρίσουν ότι η κατοχή δεν είναι καλή ούτε δίκαιη, και ότι πρέπει να τελειώσει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν έγινε εδώ και 53 χρόνια και δεν υπάρχει λόγος να συμβεί ξαφνικά τώρα. Η λύση μπορεί να προκύψει μόνο απ’ την διεθνή κοινότητα – αν απαιτήσει ότι το Ισραήλ πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνο και να γίνει αντικείμενο τιμωριών. Αυτό είναι δικαίωμα και καθήκον της διεθνούς κοινότητας.

Αυτό το καθήκον είναι ακόμα πιο επείγον εφόσον δεν μπορούμε πια να μιλάμε για προσωρινές παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας, φευγαλέα εγκλήματα πολέμου ή μια στρατιωτική κατοχή όπως οι συνηθισμένες. Όταν η κατοχή γίνεται απαρτχάιντ και καθορίζει την ταυτότητα του κράτους, η διεθνής δράση είναι απαραίτητη – ναι, ακριβώς όπως έγινε με τη Νότια Αφρική. Εκείνα που πέτυχαν εκεί μπορούν να πετύχουν κι εδώ. Να δούμε τι θα γίνει όταν οι Ισραηλινοί αρχίσουν να πληρώνουν για τις αμαρτίες του κράτους τους. Ένας αληθινός πατριώτης πρέπει να λαχταράει να έρθει αυτή η μέρα. Γι’ αυτό η συζήτηση για το Ισραήλ σαν ένα κράτος απαρτχάιντ είναι τόσο σημαντική.

Είναι «θέση BDS»!.. Αλλά δεν είναι αφορμή για πανηγύρια. Το τι ήταν, τι είναι και πως έχει γίνει το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι μυστικό για κανέναν! Ούτε τα ο.κ. της «διεθνούς κοινότητας» δόθηκαν επί τόσες δεκαετίες κατά λάθος ή εν αγνοία. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν μια αναγνωρισμένη ισραηλινή οργάνωση προστασίας ανθρώπινων δικαιωμάτων σαν την B’Tselem λέει ρητά και κατηγορηματικά ότι “αυτό εδώ είναι απαρτχάιντ”, δεν αλλάζουν (εξαιτίας της) ούτε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ούτε οι συμμαχίες ούτε η υποστήριξη.

Η εμπειρία του νοτιοαφρικάνικου απαρτχάιντ είναι διδακτική. Ο εσωτερικός αντι-αποικιακός / αντι-ρατσιστικός αγώνας ήταν σκληρός και μακρόχρονος· αλλά αυτό ήταν αδιάφορο για τα δυτικά κράτη και τους ιμπεριαλισμούς τους, που στήριζαν σταθερά την λευκή ρατσιστική μειοψηφία στην εξουσία. Η στάση τους άλλαξε δύσκολα και όσο πιο αργά γινόταν, και μόνο εξαιτίας του κινήματος στις δυτικές μητροπόλεις. Ενός κινήματος μαχητικού και επίμονου, με ξεκάθαρους στόχους και μια γκάμα μέσων.

Αυτό σημαίνει το γνωστό: χρειάζεται οπωσδήποτε το κίνημα συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους / ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ! Αλλά κίνημα – όχι μπλόφες, απομιμήσεις, γκρουπουσκουλιάρικες συνήθειες, κι όλα τα υπόλοιπα τα παρακμιακά που θεωρούνται κανόνας. Ήταν και είναι ξεκάθαρο το γιατί ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ είναι σημαντικός, για όλους τους ιστορικούς και ηθικούς λόγους του κόσμου. Και για έναν επιπλέον: επειδή ένας τέτοιος αγώνας απειλεί τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στους οποίους συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 1

Παρασκευή 22 Γενάρη. Ο νυσταλέος Jo ορκίστηκε (σε μια θάλασσα σημαιών) και το γκουβέρνο του έπιασε δουλειά. Δουλειά για την περίπτωση του θα πρέπει να έχουν πιάσει και οι στοιχηματικές εταιρείες διεθνώς. Θα σώσει τίποτα; Τι; Πότε; Είναι δυσάρεστο αλλά είναι αλήθεια: ούτε να παρακμάσει με την ησυχία της δεν μπορεί αυτή η πρώην υπερδύναμη!

Εν τω μεταξύ οι καμπάνες στην Ουάσιγκτον κτυπάνε (υποχρεωτικά) και για τους close friends. Το ελλαδιστάν είναι τέτοιος. Κι αν οι πολιτικές βιτρίνες του ήταν ειλικρινείς θα παραδέχονταν ότι η «γραμμή» του ψόφιου κουναβιού (ή, πιο σωστά, του Πομπηία) για την ανατολική Μεσόγειο ήταν πιο πολλά υποσχόμενη σε σχέση με την «γραμμή» της προηγούμενης διοίκησης Obama στην οποια ο νυσταλέος είχε διατελέσει υπ.εξ. Στο κάτω κάτω της γραφής το ψόφιο κουνάβι προσέφερε στην έδρα του photo opportunities όχι σε έναν αλλά σε δύο έλληνες πρωθυπουργούς· ο Obama σε κανέναν.

Αλλά η παρακμή είναι παρακμή. Ο υπ.εξ. ρημαδό—–Νικόλας μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει ζήσει από πόστο εξουσίας την αποκαθήλωση τόσων και τόσων «σημαντικών φίλων του» – αλλά σε ότι αφορά τον ελληνικό ιμπεριαλισμό κάθε αμερικανική δυσκολία είναι μαχαιριά. Πολύ χειρότερο αν οι δυσκολίες είναι πολλές και μαζεμένες.

Ένα σύστημα (το ελληνικό) θεμελιωμένο ιστορικά, διαχρονικά και εθνικά στις γεωπολιτικές προσόδους, στο τι δηλαδή «προσέφερε» κάποια ή κάποιες μεγάλη/ες δύναμη/εις για το ελληνικό οικόπεδο λόγω της θέσης του στον χάρτη, πώς μπορεί να νοιώθει άραγε τώρα που ο μεγάλος σύμμαχος είναι άρρωστος, κι όπως λένε διάφοροι φίλοι και εχθροί του, σοβαρά άρρωστος; Τι σκέφτονται οι αρμόδιες πολιτικές βιτρίνες;

Δεν θα μας πουν. Πρέπει να το βρούμε μόνοι μας. Πριν όμως μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Όχι για να πούμε κάτι καινούργιο. Αλλά για να θυμίσουμε ότι ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι συνώνυμος της ίδρυσης και της διαδρομής του νέου ελληνικού κράτους· πράγμα που σημαίνει ότι πάντα υπήρχε μια τουλάχιστον «μεγάλη δύναμη» που είχε ευρύτερο συμφέρον να διατηρεί μια special συμμαχία με το ελλαδιστάν· και κάποιες έξτρα παροχές προς τις δομές εξουσίας σ’ αυτό. Έτσι ώστε ο γεωπολιτικός πατερναλισμός και τα οφέλη του να είναι σύμφυτος με το πως οι έλληνες πατριώτες, άρχοντες και αρχόμενοι, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους μέσα στον κόσμο.

Σύντομα λοιπόν: αφού για μερικές δεκαετίες μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (1832) οι ντόπιες ελίτ «σέρφαραν» ως προς τις επιδιώξεις τους για γεωπολιτικές προσόδους ανάμεσα στα συμφέροντα (και τις αντιθέσεις) των τριών «μεγάλων δυνάμεων», απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και μετά στράφηκαν κυρίως έως αποκλειστικά στην αυλή της μεγάλης βρετανίας. Ο ρόλος των «καραβοκύρηδων» και των ευρύτατων δικτύων τους (των εφοπλιστών και του σημαντικού εμπορικού ρόλου τους στην ευρώπη) ήταν καθοριστικός για την επιλογή αυτής της θαλασσοκράτειρας «μεγάλης δύναμης». Ουσιαστικά, στο βαθμό που το νέο ελληνικό κράτος ήταν σε θέση να έχει συγκροτημένη «εθνική» εξωτερική πολιτική (πράγμα που δεν ήταν πάντα δεδομένο…) η συμμαχία της Αθήνας με το Λονδίνο έγινε ων ουκ άνευ. Ακόμα κι αν αυτό συνεπαγόταν εμφύλιο πόλεμο (: «ο εθνικός διχασμός» και στη συνέχεια ο εμφύλιος…).

Όταν η αγγλική αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει, απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πόλεμου και μετά, ο διάδοχός της στην «θαλασσοκρατία» ήταν ο ένας απ’ τους δύο πραγματικούς νικητές του β παγκόσμιου: το αμερικανικό κράτος. Συνεπώς η Ουάσιγκτον έγινε η διάδοχη σύμμαχος για τον εντόπιο γεωπολιτικό προσοδισμό, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40 και μετά.

Ας θυμηθούμε βιαστικά ειδικά αυτήν την όχι-και-τόσο-παλιά αλλαγή του κέντρου βάρους των ελληνικών εθνικών συμμαχιών, μέσα από αποσπάσματα απ’ τον 4ο τόμο της σειράς τα μυστικά του βούρκου – καλά κρυμμένα μυστικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (εκδ. «αντισχολείο»):

…Το μπλοκ εξουσίας που αναδείχτηκε στην κορυφή μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, μολονότι συνδύαζε παλιά υλικά στην κατασκευή του, ήταν κάτι νέο για τα ελληνικά πράγματα. Πολιτικά, αποτελούσε τη συνέχεια και τον συγκερασμό του κοινοβουλευτικού συντηρητισμού του μεσοπολέμου με τον απολυταρχισμό της μεταξικής δικτατορίας και του καθεστώτος των δοσίλογων. Κοινωνικά όμως, η ισορροπία της ισχύος στο εσωτερικό της άρχουσας ελίτ είχε μετατοπιστεί προς την μεριά αυτών που είχαν επωφεληθεί υλικά από την κατοχή κι είχαν αντικειμενικούς λόγους να είναι απόλυτα αντίθετοι σε κάθε απόπειρα συμβιβασμού. Μπορεί οι καταστροφικές συνέπειες της κατοχής – η πείνα, οι λεηλασίες, οι μαζικές δολοφονίες… – να έχουν φωτιστεί από δεξιά κι αριστερά, αλλά η εικόνα είναι το λιγότερο λειψή· και συνήθως εξυπηρετεί την κατασκευή μιας εικόνας εθνικής, άρα αταξικής και κοινής για όλους, τραγωδίας. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα χρόνια 1941-1944, για κάποιους όχι λίγους, μόνο τραγικά δεν ήταν. Μολονότι είναι μια ιστορία καλά κρυμμένη (το πώς φτιάχτηκαν τα σημερινά «τζάκια») ακόμη και τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν είναι αδιάψευστες μαρτυρίες του μετασχηματισμού που συντελέστηκε στα ψηλότερα επίπεδα του ελληνικού καπιταλισμού. Την πρωτοβουλία πήρε μια «νέα γενιά κερδοσκόπων, καιροσκόπων και μαυραγοριτών που αναδύθηκαν από τον πόλεμο με μεγάλες περιουσίες και πολυτέλεια». Μόνο κατά τη διάρκεια της κατοχής φτιάχτηκαν περίπου 6.500 βιομηχανικές επιχειρήσεις· η κάθε είδους κερδοσκοπία, η μαύρη αγορά, η μεταβίβαση ολόκληρων περιουσιών (τουλάχιστον 230.000 ακίνητα άλλαξαν χέρια) λειτούργησαν σαν μια κανονική οικονομία αρπαγής οδηγώντας σ’ ένα είδος άγριας πρωτογενούς συσσώρευσης κεφαλαίου. Οι επίσημοι υπολογισμοί των αρχών του ’60 έδειχναν ότι σχεδόν το σύνολο των τότε ελλήνων επιχειρηματιών είχε ξεκινήσει την οικονομική του δραστηριότητα μετά το ’41. Την ώρα που το κίνημα της αντίστασης επιχειρούσε ένα εκτεταμένο πείραμα κοινωνικής μεταρρύθμισης, στο αντίπαλο στρατόπεδο οι συνθήκες δούλευαν υπέρ της ανάδειξης μιας νέας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας…

Τέτοια ήταν η σύνθεση του “εσωτερικού” μπλοκ εξουσίας του ελληνικού κράτους απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Ταυτόχρονα όμως, με την (ουσιαστικά) δωρεά των 100 αμερικανικής κατασκευής εμπορικών πλοίων τύπου Liberty στους έλληνες εφοπλιστές, στα τέλη του 1946 / αρχές του 1947, η Ουάσιγκτον σκόπευε (και το έδειξε καθαρά) να κάνει ένα είδος outsourcing των αναγκών της σε θαλάσσιες εμπορικές μεταφορές από και προς τις ηπα, περιορίζοντας ουσιαστικά τον βρετανικό εμπορικό στόλο. Η Ουάσιγκτον δεν έκανε μόνο «δώρο» τα 100 εμπορικά πλοία στους έλληνες εφοπλιστές και την αποδοτική εκμετάλλευσή τους· τους εκπαίδευσε επίσης στις «σημαίες ευκαιρίας» (κυρίως παναμά και λιβερίας) και στη «νόμιμη» φοροδιαφυγή («φορολογικοί παράδεισοι»). Με δυο λόγια τόσο το νο 1 ελληνικό εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) όσο και το εσωτερικό σύστημα κοτζαμπάσηδων απέκτησαν μια οργανική και αμοιβαία επωφελή υλική βάση για την συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον. Οι πρώτοι απολαμβάνοντας τα οφέλη της κάλυψης της μεγαλύτερης ναυτικής / ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη μετά τον β παγκόσμιο· οι δεύτεροι απολαμβάνοντας τις όποιες γεωπολιτικές προσόδους στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου.

(φωτογραφίες: Διάσημοι για την αχαριστία τους οι έλληνες δεν είπαν ούτε ένα στερνό αντίο στον πρόσφατο φίλο τους…)

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 2

Παρασκευή 22 Γενάρη. Συνεχίζουμε με τα αποσπάσματα απ’ τα «μυστικά του βούρκου»:

… Μέχρι το 1946 ο κύριος σύμμαχος της Aθήνας ήταν η βρετανία, με τις ηπα να περιορίζονται στην παροχή οικονομικής βοήθειας και πολιτικής στήριξης στο Λονδίνο κάθε φορά που οξύνονταν οι διπλωματικές αντιπαραθέσεις με τους ρώσους. Εξάλλου, οι ηπα μέχρι τον β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη πολιτική που να αφορά στα βαλκάνια και την ανατολική μεσόγειο. Όμως το γεγονός ότι η λήξη του πολέμου βρήκε την βρετανία τυπικά νικήτρια, αλλά την βρετανική αυτοκρατορία διαλυμένη και την ισχύ του βρετανικού κράτους σε επικίνδυνο βαθμό καταρρακωμένη, δημιουργούσε για τις ηπα τις συνθήκες ν’ αναλάβουν αυτές την ηγεμονία στη συμμαχία του δυτικού κόσμου. Η αμερικάνικη σχέση με τις ελληνικές εξελίξεις άλλαξε κι έγινε περισσότερο δραστική και παρεμβατική μετά την κρίση των Στενών του 1946.

Τον Αύγουστο του 1946 η εσσδ επιχείρησε ν’ ανατρέψει τη συνθήκη του Μωντρέ και απαίτησε από την τουρκική κυβέρνηση, που ήταν ουδέτερη στον πόλεμο, να παραχωρήσει το δικαίωμα ελεύθερου διάπλου από τα Στενά στα σοβιετικά πολεμικά πλοία, ώστε να μπορούν να περνούν χωρίς περιορισμούς από τη Μαύρη Θάλασσα στη Μεσόγειο. Ζήτησε επιπλέον τη διεξαγωγή διεθνούς διάσκεψης με αντικείμενο τον έλεγχο των Στενών. Για να ενισχύσει την πίεση της, ο σοβιετικός στόλος άρχισε ναυτικές ασκήσεις και ενισχύθηκαν τα σοβιετικά στρατεύματα στα Βαλκάνια. Η τουρκία ζήτησε την δυτική βοήθεια και τον Οκτώβρη ο αμερικάνος πρόεδρος διέταξε την ανάπτυξη ισχυρής ναυτικής δύναμης στην περιοχή, ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εγγυήθηκαν την υπεράσπιση της τουρκίας. Μετά από αυτό, η εσσδ υποχώρησε, αλλά η κρίση έδωσε το έναυσμα της ανοιχτής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο πρώην συμμάχους. Στον σχεδιασμό της αμερικάνικης στρατηγικής, ο ρόλος του ελληνικού και τουρκικού κράτους κρίθηκε εξαιρετικά κρίσιμος: «Έχουμε υπόψη δύο χώρες, τις οποίες είναι για εμάς θέμα υψίστης σημασίας να βοηθήσουμε: την τουρκία και την ελλάδα… Οι δύο αυτές χώρες μπορούν να αποβούν φυλάκια μεγάλης σημασίας και… πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις βοηθήσουμε» εξηγούσε ο αμερικανός υπουργός εξωτερικών στον βρετανό υπουργό άμυνας, τον Οκτώβρη του 1946. Χωρίς να αλλάξει κατ’ αρχήν ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων μεταξύ βρετανίας και ηπα, οι αμερικάνοι αύξησαν κατά πολύ την οικονομική βοήθεια και την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού. Αργότερα, όταν η βρετανία δεν μπορούσε πλέον να σηκώσει το οικονομικό και στρατιωτικό βάρος της συμμαχίας και της στήριξης του ελληνικού κράτους, η αντικατάσταση της από τις ηπα ήρθε εντελώς φυσιολογικά. Στις 21 Φλεβάρη 1947, η βρετανία ανακοίνωσε επίσημα ότι από 1ης Απρίλη θα διακόψει τη βοήθεια της προς την ελλάδα και την τουρκία, στις 3 Μάρτη η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε επίσημη αίτηση βοήθειας προς τις ηπα και στις 12 Μάρτη 1947 με προεδρικό διάγγελμα το αμερικάνικο κράτος διακήρυξε το σχέδιο, που έμεινε γνωστό ως «δόγμα Τρούμαν», στήριξης της ελλάδας και της τουρκίας…

… Ουσιαστικά, όλο το ελληνικό κατεστημένο δέχτηκε και καλοδέχτηκε την αμερικανική παρέμβαση, όχι μόνο επειδή έφερνε μαζί της άφθονη υλική βοήθεια, που παρείχε τα απαραίτητα για τη διάλυση της αριστεράς εμπλουτίζοντας χειροπιαστά τους στόχους της νομής του κράτους, αλλά (μακροπρόθεσμα πιο σημαντικό) και επειδή ήταν συμπαγής απόδειξη ότι η ελλάδα παρέμενε σημαντικός παράγοντας για τον «δυτικό κόσμο»… Ακόμη και μετά τον εμφύλιο οι έλληνες πολιτικοί, πλην της αριστεράς, επιδίωκαν να μένει πάντα πρώτης γραμμής η συμμαχία του ελληνικού κράτους με το αμερικανικό, επειδή έφτιαχνε και συντηρούσε το υλικό πεδίο εξυπηρέτησης τόσο των φραξιονιστικών τους συμφερόντων (ως προς τη νομή του κράτους) όσο και των ιμπεριαλιστικών τους φιλοδοξιών (σε σχέση με τα βαλκανικά κράτη του «ανατολικού μπλοκ» σε περίπτωση ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου)…

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο τερματισμένο (με νίκη της «δύσης»), και το ελληνικό κράτος να οργανώνει τα δικά του αυτοτελή ιμπεριαλιστικά σχέδια επέκτασης προς βορρά (εναντίον του καινούργιου κράτους της μακεδονίας και του αλβανικού νότου) η Αθήνα διαπίστωσε, με οδυνηρή και ανομολόγητη έκπληξη, ότι ο βασικός της σύμμαχος (η Ουάσιγκτον) δεν ευνοούσε τα συγκεκριμένα σχέδιά της. Στην υπόλοιπη δεκαετία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στράφηκε προς τα ανατολικά, συγχρονιζόμενος με τα ευρύτερα σχέδια τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών αλλά και της στριμωγμένης (στα ’90s) Μόσχας (: αποσχιστικά αντάρτικα στον Καύκασο, με σημαντικότερο εκείνων των τσετσένων), για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Όμως κι αυτοί οι φονικοί σχεδιασμοί άλλαξαν ραγδαία στα τέλη των ‘90s – οπότε το ελληνικό κράτος / παρακράτος, τα εσωτερικά αφεντικά τους και η εσωτερική κοινωνική συμμαχία τους, μη έχοντας πια ιδιαίτερη γεωπολιτική χρησιμότητα να πουλήσουν, αφιερώθηκαν στη νομή των ευρωπαϊκών προσόδων και στην χρηματοπιστωτική ευδαιμονία…

Ακόμα και ως την πρόσφατη διαχείριση της ελληνικής «κρίσης», τα ντόπια αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι παρέμειναν πιστά στην συμμαχία με την Ουάσιγκτον, ελπίζοντας ότι θα ανάγκαζε τους «ευρωπαίους εταίρους» να δανείζουν την Αθήνα χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις (ή, οι πιο φανατικοί, ότι η ε.ε. θα διαλυθεί…) Το αποκορύφωμα αυτής της συμμαχίας (και μαζί το αποκορύφωμα της «ελληνικής εθνικής ιμπεριαλιστικής» ανάγνωσης των παγκόσμιων συσχετισμών σε συνθήκες οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) ξεκίνησε απ’ το 2015 και μετά, την εποχή της φαιορόζ «πρώτης φοράς αριστεράς»…

(φωτογραφία: Ο έλληνας υπ.εξ. Παπούλιας και ο υπ.εξ. του μακεδονικού κράτους Crvenkovski στη Ν. Υόρκη, στις 13 Σεπτέμβρη του 1995, μετά την υπογραφή της “ενδιάμεσης συμφωνίας” που επέβαλε η διοίκηση Κλίντον. Το “πατριωτικό” πασοκ, έχοντας χρησιμοποιήσει την φονική “ελληνοσερβική φιλία” και την απειλή στρατιωτικής εισβολής στο μακεδονικό κράτος και σαν “αντιγερμανικό” όπλο, δεν μπορούσε να παρακούσει τον μεγάλο ατλαντικό σύμμαχό του…

Η εθνική βεβαιότητα ότι “οι γερμανοί και όχι οι αμερικάνοι φταίνε” θεμελιώθηκε από τότε…)