Tag: εξωτερική πολιτική

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2008 η δημοφιλής στη μέση Ανατολή λιβανέζα pop star τραγουδίστρια Suzanne Tamim βρέθηκε με κομμένο το λαιμό στο διαμέρισμά της στη μαρίνα του Dubai. Φαίνεται ότι η υπόθεση δεν ήταν δύσκολη για την ασφάλεια του Dubai. Εντόπισε τον δολοφόνο, που δέθηκε τον Αύγουστο στην αίγυπτο: ήταν ο συνταξιούχος αξιωματικός της αιγυπτιακής αστυνομίας Mohsen el-Sukkary. Είχε πληρωθεί 1,25 εκατομμύρια δολάρια για να την σκοτώσει. Απ’ τον πρώην εραστή της αιγύπτιο Hisham Talaat Moustafa, έναν απ’ τους “βασιλιάδες των κατασκευών” στo Κάιρο. Ο Hisham Talaat Moustafa δεν ήταν μόνο βαθύπλουτος. Ήταν βουλευτής της άνω βουλής στο Κάιρο, μέλος του “κόμματος” του δικτάτορα Mubarak, και κολλητός του γυιού του Gamal Mubarak… H δολοφονία της Suzanne Tamim πήρε μεγάλη έκταση και στον αιγυπτιακό τύπο. Μετά την σύλληψη του φυσικού δολοφόνου el-Sukkary τον Αύγουστο του 2008, δέθηκε κι εκείνος που τον παρήγγειλε τον Σεπτέμβρη, ο Hisham Talaat Moustafa.

Μετά άρχισε το, ας πούμε, «το σύστημα δουλεύει». Αρχικά, τον Μάη του 2009, το καθεστώς Mubarak έπρεπε να δείξει ότι αποστασιοποιείται απ’ τον φίλο του: ο Talaat Moustafa καταδικάστηκε σε θάνατο. Έκανε έφεση, και τον Σεπτέμβρη του 2010 (“το θέμα έχει ξεχαστεί”) η ποινή του έπεσε στα 15 χρόνια. Και, μαντέψτε: τον περασμένο Ιούνη (του 2017) ο πολυεκατομμυριούχος εργολάβος Hisham Talaat Moustafa πήρε χάρη απ’ τον διάδοχο του Mubarak στρατηγό Sisi (μαζί με άλλους 501 φυλακισμένους: η μεγαλόψυχη πράξη του αφεντικού για το τέλος του ραμαζανιού). Είναι ελεύθερος και πάντα πολυεκατομμυριούχος…

Η υπόθεση και η κατάληξή της ως το 2010 (απλά: το γεγονός ότι το μέλος της αιγυπτιακής εξουσίας την γλύτωσε σε δόσεις) ήταν ένα απ’ αυτά που επιβεβαίωναν στους αιγύπτιους πληβείους ότι όσοι δεν έχουν λεφτά θα σαπίζουν στις φυλακές για το παραμικρό· όσοι έχουν όμως, θα μπορούν να σκοτώνουν άνετα. Ενόσω ο Hisham Talaat Moustafa απολάμβανε τις v.i.p. ανέσεις του στη φυλακή περιμένοντας μια γρήγορη αποφυλάκιση, στις 25 Γενάρη του 2011, ξέσπασε η οργή των αιγύπτιων πληβείων: η επανάσταση…

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Οι σινεφίλ στα μέρη μας παρακολουθούν το τελευταίο διάστημα (και φαίνεται να τους αρέσει) μια ταινία με τον πιο πάνω τίτλο· στα ελληνικά «Κάιρο εμπιστευτικό». Ο αιγυπτιακής καταγωγής και σουηδικής υπηκοότητας σκηνοθέτης Tarik Saleh, που ζει στη σουηδία (πρώην γκραφιτάς), μεταφέρει τα βασικά δεδομένα της δολοφονίας της Tamim στο Κάιρο, σε ένα επί της ουσίας ελάχιστα fiction σενάριο. Αλλάζει, σκόπιμα, και την περίοδο της δολοφονίας: την φέρνει λίγο πριν την επανάσταση του Γενάρη του 2011: ο δικός του «ήρωας» δολοφόνος πολυεκατομμυριούχος, «καθαρίζει» ενώ έχει ξεσπάσει η εξέγερση…

Αλλά όπως συμβαίνει κατά κόρο με τους postmodern «φίλους του σινεμά», όπως άλλωστε και με τους επαγγελματίες «κριτικούς σινεμά» και τα κυκλώματά τους, δεν ξέρουν τι βλέπουν. Ούτε θέλουν να ξέρουν. Ένα «αστυνομικό» ίσως. Κατά τον Saleh:

… δεν είναι αστυνομική η ταινία. Είναι γκαγκστερική. Δεν είναι μια ιστορία για το ποιος σκότωσε αυτή τη γυναίκα· είναι μια ιστορία για το ποιος επωφελήθηκε απ’ την δολοφονία της. Η διερεύνηση της δολοφονίας είναι διερεύνηση της κοινωνίας. Και η απουσία επίσημης δικαιοσύνης σημαίνει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη· τελεία και παύλα…

Όταν ο Saleh εξασφάλισε χρηματοδότηση, το 2015, πήγε στο Κάιρο για να βρει τα μέρη για τα γυρίσματα (ήταν αφελής;). Η κρατική επιτροπή σεναρίων απαίτησε να κοπούν διάφορες σκηνές…. Και οι μπάτσοι του έδειξαν, με κάθε τρόπο, ότι έπρεπε να τα μαζέψει και να φύγει: τέτοια ταινία δεν θα γυριζόταν ποτέ στην αίγυπτο. (Τελικά γυρίστηκε στην Casablanca, με πολλές κομπιουτερίστικες προσθήκες). Εννοείται ότι μετά την κυκλοφορία της ταινίας ο Saleh δεν μπορεί να ταξιδέψει στην αίγυπτο (οι γονείς του μένουν εκεί)· και η ταινία, φυσικά, δεν προβλήθηκε ούτε πρόκειται να προβληθεί εκεί. Το κοντινότερο αραβικό σημείο προβολής βρίσκεται … στη Βηρυττό.

Αυτά είναι «δευτερεύοντα» για τους σινεφίλ… Κι όμως: η φαιορόζ κυβέρνησή τους (όπως και η προηγούμενη, όπως και η επόμενη) στηρίζει με κάθε μέσο την χούντα του Sisi που είναι διάδοχη (και πιο φρικτή) εκείνης του Mubarak. Οι έκλεκτοι άρχοντές τους είναι πολύ χειρότεροι εκτός συνόρων απ’ ότι εντός: βοηθάνε φασίστες και δικτάτορες να φυλακίζουν και βασανίζουν και να σκοτώνουν κατά βούληση· ενώ, εννοείται, η «διαφθορά» είναι το αγαπημένο για τους έλληνες αιγυπτιακό καθεστώς. Υπάρχουν και έλληνες επιχειρηματίες εκεί, πως αλλιώς θα δουλέψουν;

Ενώ, λοιπόν, εντός συνόρων το «κακό» το «επιβάλλουν» υποτίθεται οι καταραμένοι δανειστές, εκτός συνόρων είναι καθαρά ελληνική υπόθεση. Λέγεται «πολυπλόκαμη εθνική πολιτική» και πρακτικά σημαίνει τρισχειρότερα απ’ αυτά που δείχνονται στο “Κάιρο εμπιστευτικό”. Αδιάφορα όλα αυτά; Προφανώς…

Οπότε το ελληνικό κοινό του «Κάριο εμπιστευτικό» είναι, άθελά του, «διερεύνηση της ελληνικής κοινωνίας». Δεν υπάρχει κάποια κάμερα να τραβάει τα (ευνοϊκά για την ταινία) σχόλια. Από κάποιες απόψεις θα έπρεπε: θα συνδυαζόταν μια χαρά με πλάνα απ’ τις αγκαλιές των ντόπιων πολιτικών βιτρινών με εκείνες της χούντας του Καΐρου· και με πλάνα απ’ τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις… Θέαμα; Ναι: με όλα τα γράμματα κεφαλαία και φωταγωγημένα. Όχι “κινηματογραφικό θέαμα”. Κοινωνικό: ο κυνισμός σαν ενσωματωμένη νόρμα.

(φωτογραφίες: οι επαναστάσεις του 21^ου αιώνα, απ’ το θαυμαστό Sarajevo του ’92 – ’95 ως το Κάιρο του 2011 παραγράφονται, σκοφαντούνται ή διαστρεβλώνονται απ’ τους πρωτοκοσμικούς, ειδικά τους «φίλους της ανθρώπινης απελευθέρωσης». Αλλά εδώ θυμόμαστε…)

Κυριακή 29 Οκτώβρη. Αφού έγιναν (χτες) τα επετειακά κηρύγματα για το υψηλό δημοκρατικό φρόνιμα του ελληνικού λαού και την αδιάλλακτη μάχη του κατά του φασισμού (το 1940) καιρός να γυρίσει το ελλαδιστάν στις δουλειές του. Με τον φασισμό.

Σήμερα ξεκινάει ένας ακόμα γύρος, ο νούμερο 5, των κοινών αεροναυτικών ασκήσεων Αθήνας – Καΐρου, με το όνομα «μέδουσα». Φαίνεται ότι κάποια απ’ τις δύο πρωτεύουσες βιάζεται να βελτιώσει τη φόρμα της: η προηγούμενη «μέδουσα» είχε γίνει μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη. Του ’16. Στη «μέδουσα» του ’15 είχε τιμήσει την Αθήνα με την υψηλή παρουσία του ο ίδιος ο Sisi.

Υπάρχει λοιπόν κάποιο «επίσημο ματς» στον κοντινό ορίζοντα; Ή απλά ο αιγυπτιακός στρατός, καλοπροπονημένος όπως είναι στην εσωτερική καταστολή, προσπαθεί να ανέβει κατηγορία και εκτός συνόρων; Κι αν γίνει και η αιγυπτιακή χούντα ένας «βράχος σταθερότητας» μέσα στην «ασταθή μέση Ανατολή», τι θα κάνει ο αντίστοιχος ελληνικός; Θα παριστάνει την Σκύλα απέναντι απ’ την Χάρυβδη;

Πάντως ένα ισραηλινό «στρατο»site περιγράφει ως εξής την κατάσταση τον περασμένο Δεκέμβρη:

… Η ελλάδα και η αίγυπτος έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες αρνητικές συνέπειες απ’ την αστάθεια στη μέση Ανατολή. Η αίγυπτος είναι θύμα του ισλαμικού εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας [αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος, αυτοί οι παλιοτρομοκράτες δεν έχουν ούτε πλοία ούτε αεροπλάνα…] ενώ η ελλάδα ζει με το άγχος τρομοκρατικών απειλών. [;;;;] Περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες απ’ την συρία και το ιράκ πέρασαν απ’ την ελλάδα στο δρόμο για την ευρώπη, ενώ την ίδια στιγμή στην αίγυπτο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, οι περισσότεροι σύριοι. [;;;; αυτό είναι εντελώς καινούργιο!!] Και οι δύο χώρες έχουν άσχημες σχέσεις με την τουρκία.

Για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ασφάλειας, ο αιγύπτιος υπ.αμ. Sedki Sobhi και ο έλληνας Πάνος Καμμένος, συναντήθηκαν τον Απρίλη του 2015 [νωρίς νωρίς: οι φαιορόζ θα πρέπει να είχαν δει κάποιο όνειρο… με καμήλες…] και κουβέντιaσαν τις προοπτικές βελτίωσης της συνεργασίας και των σχέσεων μεταξύ των στρατών των δύο κρατών. Ένα μήνα μετά μονάδες της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας έφτασαν στην αίγυπτο και συμμετείχαν στις κοινές αιγυπτο-ελληνικές αεροπορικές ασκήσεις «Horus 2015», και τον Δεκέμβρη του 2015 αιγυπτιακά αεροπλάνα και πλοία πήγαν στην ελλάδα και συμμετείχαν στην διακλαδική άσκηση «Medusa 2015″.

Τον Δεκέμβρη του 2015 ο αιγύπτιος πρόεδρος Abdel Fattah El-Sisi υπέγραψε μια συμφωνία με τον κύπριο ομόλογό του Νίκο Αναστασιάδη και τον έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που φέρνει τις τρεις χώρες σε κοινή δράση για την ενέργεια και ζητήματα ασφάλειας. Η συμφωνία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητα των τριών χωρών να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία και την παράνομη μετανάστευση, αναπτύσσοντας παράλληλα οικονομικά projects που θα οφελήσουν και τις τρεις χώρες, συμπεριλαμβανόμενου ενός σχεδίου εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων στην περιοχή…

Και «ο αγώνας κατά του φασισμού»; Μόνος του θα τον αντιμετωπίσει ο καθένας; Ας μας ενημερώσουν είτε ο ψεκασμένος, είτε ο ογκόλιθος, είτε ο ψόφιος κοριός: αυτά τα κόλπα με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» δεν τα πιάνουμε.

Εκτός αν δεν είναι «πολυδιάστατη» και είναι «πολυπλόκαμη». Κάτι σαν μέδουσα…

(Χρειάζεται να αναφέρουμε ότι στην “μέδουσα” θα είναι παρατηρητές και αμερικάνοι με ισραηλινούς; Δεν χρειάζεται…)

Πέμπτη 26 Οκτώβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος και, ηχηρά ή σιωπηλά το σύνολο των πολιτικών βιτρινών του, δίνουν γη και αέρα στον ισραηλινό στρατό, για να εκπαιδεύει την αεροπορία του. Για το ενδεχόμενο μιας επίθεσης στην Τεχεράνη.

Αυτά είναι γνωστά κι ανομολόγητα. Λιγότερο γνωστές είναι οι λεπτομέρειες του τι είναι το ισραηλινό κράτος και η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας. «Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» λέει μια λαϊκή παροιμία: είτε για την χούντα του Καΐρου μιλάμε είτε για το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ είτε για τον αμερικανικό μιλιταρισμό, πρόκειται για τους επιλεγμένους στρατιωτικούς και γεωπολιτικούς συμμάχους της Αθήνας. Του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Έχει σημασία, και θα επιμένουμε πάντα: το πως αρθρώνεται το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος δεν φαίνεται μόνο απ’ την δράση του εντός συνόρων, αλλά (συχνά με αποκαλυπτικό τρόπο) και απ’ την «εξωτερική πολιτική» του. Αυτές οι «πολιτικές», εντός και εκτός συνόρων, δεν είναι πουθενά, σε κανένα σημείο του καπιταλιστικού πλανήτη, διαχωρισμένες. Επικοινωνούν με πολλούς τρόπους.

Διαβάστε, λοιπόν, αυτό:

… Οι στρατιωτικοί που διοικούν την περιοχή [σ.σ.: την δυτική Όχθη] συχνά εκδίδουν διαταγές, κανονισμούς, οδηγίες και κανόνες (μην ξεχνάμε: είναι οι αφέντες της γης). Σ’ αυτή τη φάση ζητάνε περισσότερη γη για να φτιάξουν δρόμους «μόνο για Εβραίους». Εξαιρετικούς δρόμους, φαρδείς δρόμους, καλοστρωμένους δρόμους, καταπληκτικά φωτισμένους τη νύχτα – όλα αυτά σε κλεμμένη γη. Όταν ένας Παλαιστίνιος οδηγεί σε τέτοιο δρόμο, το όχημά του κατάσχεται και αυτός ξαποστέλνεται πεζός.

Σε μια περίπτωση βρέθηκα μάρτυρας, μ’ έναν παλαιστίνιο οδηγό και έναν στρατιώτη που μάζευε τις λεπτομέρειες πριν κατάσχει το αυτοκίνητο και ξαποστείλει τον ιδιοκτήτη του. «Γιατί;» ρώτησα τον στρατιώτη. «Είναι διαταγή – είναι δρόμος μόνο για εβραίους» απάντησε. Τον ρώτησα πού υπάρχει σήμανση που να το δείχνει αυτό και να υποδεικνύει (σε μη εβραίους) οδηγούς να τον αποφύγουν. Η απάντησή του ήταν εντυπωσιακή. «Είναι δική τους ευθύνη να το ξέρουν, και πέρα απ’ αυτό, τι θέλεις να κάνουμε; να βάλουμε ένα σήμα και να αφήσουμε τίποτα αντισημίτες ρεπόρτερ ή δημοσιογράφους να το βγάλουν φωτογραφία και να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο ότι το Απαρτχάιντ είναι εδώ;»…

Ποιος παλαιστίνιος τα γράφει αυτά; Κανένας. Αυτά τα έγραψε η Shulamit Aloni, παλιά (1928 – 2014) ισραηλινή αριστερή πολιτικός, πριν 10 χρόνια. Στις 10 γενάρη του 2007. Ο τίτλος του άρθρου της ήταν σαφής: υπάρχει απαρτχάιντ στο ισραήλ (there is apartheid in israel).

Αυτό που συνέβαινε πριν 10 χρόνια έχει γίνει πολύ χειρότερο σήμερα. Ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεργάτης και συνεταίρος του έλληνα ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ., έχει την άποψη ότι για να είναι ρεαλιστική οποιαδήποτε «λύση του παλαιστινιακού», θα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε α) την επισημοποίηση της ισραηλινής κατοχής των τωρινών εδαφών στη δυτική Όχθη (δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους της) και των «οικισμών», και β) τον εξαναδραποδισμό των εκατοντάδων χιλιάδων αράβων (παλαιστίνιων) που ζουν, σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες, στα όρια του σημερινού ισραηλινού κράτους – προς το υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος».

Δεν πειράζει, όμως, που πολλοί πια, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, μιλούν καθαρά και έντονα για το ρατσιστικό κράτος του ισραήλ, για το ισραηλινό απαρτχάιντ, οργανώνοντας διαδηλώσεις και μποϋκοτάζ εναντίον του. Σημασία έχει η «συνεργασία για την ενεργειακή ασφάλεια» που θάλεγε και το ψόφιο κουνάβι…

Τετάρτη 25 Οκτώβρη. …Η φρικτή κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν μπορεί να κρύβεται πια κάτω απ’ το χαλί, παρά τα γαλλικά συμφέροντα… Δεν μπορούμε πια να αγνοούμε την εκτεταμένη και συστηματική χρήση βασανιστηρίων απ’ τις αιγυπτιακές αρχές ασφαλείας…

Αυτό λέει ανάμεσα σε άλλα η ανακοίνωση της γνωστής human rights watch που, μαζί με τρεις άλλες εξίσου γνωστές οργανώσεις (διεθνής αμνηστία, δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα και διεθνής ένωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα) συναντήθηκαν προχτές στο Παρίσι, τις παραμονές της διήμερης επίσημης επίσκεψης του χασάπη της αιγύπτου sisi στην «πόλη του φωτός». Οι οργανώσεις εγκαλούν τη γαλλική κυβέρνηση όχι μόνο γενικά για τις σχέσεις της με την αιγυπτιακή χούντα, αλλά και ειδικά για το εμπόριο όπλων προς το Κάιρο.

Προφανώς η κυβέρνηση του Macron θα λάβει υπόψη του αυτές τις καταγγελίες / διαμαρτυρίες, κάνοντας τα μούτρα του Sisi κρέας… Η μόνη αληθινή ελπίδα αντίστασης βρίσκεται στο ελλαδιστάν: η φαιορόζ κυβέρνηση και οι φανεροί (ή κρυφοί) σύμμαχοι / συνέταιροί της θα οργανώσουν άμεσα μια αποστολή: ένα καράβι για τον Νείλο!!!

Αφού με την Γάζα ξεμπέρδεψαν… Ε;;;

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Ευτυχώς που υπάρχουν φίλοι / ες της ασταμάτητης μηχανής που τους κόβει περισσότερο! Και μας βάζουν στη θέση μας. Πήραμε αυτό το mail – και το κοινοποιούμε με χαρά!

Σας είχα για εξυπνότερους! Ψάχνετε τις «καμήλες» και τις «ουρές» στις δηλώσεις του κυρίου πρωθυπουργού, και δεν βλέπετε το νόημα (υπάρχει νόημα!) που είναι μπροστά σας. Ας προσπαθήσω να σας ξεστραβώσω.

Πρώτα το βασικό: οι «πολιτικές βιτρίνες» που λέτε κι εσείς, στους μεταμοντέρνους καιρούς, είναι υποχρεωμένες να μιλάνε συχνά με αλληγορίες. Με τρόπους, δηλαδή, που να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες· ακόμα και άσχετες μεταξύ τους. Γιατί το κάνουν αυτό; Πρώτον, επειδή έτσι κι αλλιώς είναι φελοί (από λειτουργική άποψη). Δεύτερον, για να ασχολείται μαζί τους ο λαός, προσπαθώντας να καταλάβει. Τρίτον, γιατί πρέπει να παριστάνουν ότι βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο σκέψης. Σε επίπεδο «σοφίας». Έχετε ακούσει, σίγουρα, για την απειλή που πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ότι δηλαδή «οι έξυπνες μηχανές» και τα «έξυπνα ρομπότ» θα μας αχρηστέψουν όλους. Ακούσατε ποτέ ότι θα αντικαταστήσουν τους βουλευτές, τους υπουργούς, τους προέδρους ή τους πρωθυπουργούς; Μήπως τους παπάδες; Όχι. Αυτοί εξαιρούνται απ’ την αντικατάσταση! Γιατί; Επειδή είναι «πολύ έξυπνοι», είναι «σοφοί»…

Πάμε τώρα στην περιβόητη ατάκα στο Brookings. Σας παραθέτω ένα μικρό λεξικό αποκωδικοποίησης:

Έρημος: η απεριόριστη ελευθερία κινήσεων (του κεφάλαιου, των «επενδυτών»)

Καμήλα: η συμφωνία / οι συμφωνίες για επενδύσεις. Ο όρος εμπνέεται, προφανώς, απ’ το οικοσύστημα των πιο τρανών επενδυτών, των φίλων σεΐχηδων.

Ουρά (αναμονής): Η γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης.

Δάσος: Τα προσκόμματα που βάζει το «παλιό μοντέλο» (το οποίο, λέει, το ξεπεράσαμε…) στην επενδυτική ελευθερία (: έρημος).

Πάμε τώρα να μοντάρουμε / ερμηνεύσουμε:

We have already eaten the camel – που σημαίνει: έχουμε κάνει ήδη επιχειρηματικά deal με σαουδάραβες ή τα εμιράτα, κλπ

— (πονηρό γελάκι) – που σημαίνει: είναι και δικοί σας φίλοι, έτσι δεν είναι;

… now there is the queue! – που σημαίνει: τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την διοικητική γραφειοκρατία (που βάζει εμπόδια, αναγκάζοντας τους επενδυτές να περιμένουν για χρόνια).

Έτσι έχουν τα πράγματα! Αν πείτε ότι αυτές οι “αλληγορίες” είναι υποκοσμιακές, θα συμφωνήσω. Προφανώς και η εξουσία γίνεται όλο και πιο υποκοσμιακή! Εσείς τα λέτε άλλωστε!!! Θα μπορούσα να φανταστώ τον εξής τηλεφωνικό διάλογο:

Ντριιιιιιν

– Έλα ρε ψηλέ. Πεταλούδας εδώ.
– Λέγε, τι τρέχει;
– Τι θα γίνει; Θα την φάμε την καμήλα;
– Μην ανησυχείς. Είναι κανονισμένο. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι έρχεται…
– Μη πέσουμε σε κανά δάσος, ε;
– Σούπα. Ο μεσαίος θα τους παίξει θάνατο!
– Ντάξει, ντάξει… Και με την ουρά τι κάνουμε;
– Θα πάρει ό,τι της αξίζει. Στο φούρνο με πατάτες! (Πονηρό γελάκι…)
– Ο.Κ…. Και πούσαι; Για τα χρόνια πολλά μιλήσαμε!
– Έεεεγινεεεε…

Δύο υστερόγραφα. Α) Όταν κάνει δηλώσεις ο Τραμπ όλοι ψάχνουν να βρουν τι εννοεί (αν εννοεί…) Γιατί ο Τσίπρας θεωρείται δευτεράντζα; Επειδή δεν έχει καροτί μαλλί;

Β) Κανείς δεν συνέδεσε την επίσκεψη στας αμερικάς με την πτήση με f-16 που έκανε μια δυο μέρες πριν. Κι αυτή μια αλληγορία ήταν… Αλλά γιατί κανείς δεν το παραδέχεται ότι έχουμε έναν «σοφό ηγέτη»; Για τον οποίο ισχύει απόλυτα (κι αυτό σας το δίνω για homework…): Take him to your wedding to tell you and the year!

Μετά τιμής… (Και άλλη φορά να προσέχετε!!!)

Τι να πούμε; Προσκυνάμε!!!

(φωτογραφία: πάω για αναβάθμιση!…)

Σάββατο 21 Οκτώβρη. Κι αυτός καλός φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους είναι· γι’ αυτό και είναι προστατευμένος από τυχόν αδιάκριτα και “ευαίσθητα” βλέμματα της ντόπιας κοινής γνώμης… Πρόκειται για τον καραβανά / δικτάτορα / χασάπη της αιγύπτου στρατηγό Sisi, τον οποίο οι φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες (ειδικά ο ψεκασμένος και ο ογκόλιθος) έχουν προστατέψει όποτε χρειάστηκε σε διεθνείς οργανισμούς. Με διάφορα βέτο και άλλα παρόμοια. Επειδή, όπως το έχει πει ο Nick the greek, με την μέθοδο του Sisi θα ωριμάσει κάποια στιγμή και ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων. (Ξέρει αυτός… Έχει υμνήσει από μικρός χούντες και χούντες…)

Ευτυχώς (και για τους έλληνες επιχειρηματίες που έχουν «επενδύσει» στην άγρια εκμετάλλευση του αιγυπτιακού προλεταριάτου) τέτοια στιγμή δεν έχει έρθει ακόμα. Ούτε πρόκειται να έρθει, αν δεν ξαναγίνει μια καινούργια επανάσταση. Πριν σχεδόν 10 ημέρες, στις 12 Οκτώβρη, ο Sisi διέταξε μια ακόμα τρίμηνη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Στην περίπτωση της αιγύπτου αυτό σημαίνει απλά και καθαρά στρατιωτικό νόμο: απαγορεύσεις στις συγκεντρώσεις, στις συναντήσεις ακόμα και στις απλές μετακινήσεις· ασφυκτικός έλεγχος σε όλα τα μέσα επικοινωνίας, απ’ τα μήντια μέχρι τα τηλέφωνα και τα όποια “social media”· κλείσιμο καταστημάτων και οποιουδήποτε άλλου σημείου μπορεί να μαζευτούν άνθρωποι, κατά πως γουστάρει η στρατοαστυνομία· απαγόρευση κυκλοφορίας μετά την δύση του ήλιου σε περιοχές πόλεων που οι υφιστάμενοι του Sisi θεωρούν «επικίνδυνες»· έκτακτα δικαστήρια με αρμοδιότητες στρατοδικείων και χωρίς δυνατότητα έφεσης κατά της ποινής. Αυτά είναι μερικά απ’ τα προσόντα της δικτατορίας του Sisi που την κάνουν εξαιρετικά αγαπητή στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία και, φυσικά, στην Αθήνα.

Υπάρχουν κι άλλα, εξίσου αγαπητά διεθνώς: συλλήψεις κατά βούληση και χωρίς καν επίσημο κατηγορητήριο, έρευνες σε σπίτια και άλλους ιδιωτικούς χώρους επίσης κατά βούληση· και εξαφανίσεις. Εκατοντάδες εξαφανίσεις: συλληφθένες εξαφανίζονται για μήνες, καθώς απαγορεύεται οποιαδήποτε επικοινωνία τους με δικηγόρους ή οικείους, καθώς και οποιαδήποτε αναφορά στην κατάστασή τους… Καμιά φορά οι εξαφανισμένοι βρίσκονται πεταμένοι σε χαντάκια, νεκροί, γεμάτοι τα σημάδια των βασανιστηρίων…

Το αιγυπτιακό σύνταγμα του 2014 περιορίζει την διάρκεια της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» στους 3 μήνες, και επιτρέπει την ανανέωσή της μόνο μια επιπλέον φορά, και πάλι για 3 μήνες. Κανένα πρόβλημα! Ο Sisi κάθε εξάμηνο κηρύσσει καινούργια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για 3 μήνες, την ανανεώνει μια φορά για άλλους 3, και ύστερα ξανά καινούργια… Αυτό δεν το απαγορεύει το σύνταγμα… Συνεπώς είναι «εντός νομιμότητας».

Μήπως θα πρέπει τα ντόπια μήντια που υποστηρίζουν τις φαιορόζ προσπάθειες να τονίσουν την σημαντική συμβολή της Αθήνας στην “ανάπτυξη” και την “δημοκρατία” της αιγύπτου; Και μήπως θα πρέπει το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο και οι τωρινές πολιτικές τους βιτρίνες, στα πλαίσια της «πολυδιάστασης εξωτερικής πολιτικής» τους, να στολίσουν την προς νότο διάστασή της με κατά μετάλλιο, κανά μεγαλόσταυρο κάποιου χριστιανικού τάγματος, περασμένο στον λαιμό του δικτάτορα; Έστω κάποιο πανεπιστήμιο, το Πάντειο για παράδειγμα, να τον ανακηρύξει “επίτιμο διδάκτορα”; Ε;

Σαν ψυχολογική υποστηρίξη: φαίνεται ότι παρά την βία και την τρομοκρατία του στρατιωτικού καθεστώτος, τα προβλήματά του πολλαπλασιάζονται: η διαχείριση της κρίσης του αιγυπτιακού καπιταλισμού (με τους γνωστούς τρόπους) αυξάνει την ήδη πολύ μεγάλη φτώχια, και επιπλέον χτυπάει τα «χαμηλότερα» από οικονομική άποψη στρώματα της λεγόμενης «μεσαίας τάξης». Που στην αίγυπτο ξεκινάει απ’ τους μισθωτούς που έχουν σταθερή δουλειά (οπουδήποτε) και εκτείνεται μέχρι διάφορους πολύ φραγκάτους ελεύθερους επαγγελματίες, ανώτερα στελέχη του δημόσιου τομέα και του στρατού, κλπ.

Ένα παράσημο απ’ την «κοιτίδα της δημοκρατίας»!!! Επειγόντως!!!

Σάββατο 21 Οκτώβρη. Την έχουν πει “αεροπλανοφόρο της Μεσογείου”, χαρακτηρίζεται η πιο σπουδαία αμερικανική βάση των ηπα στο εξωτερικό, ήταν η κυριότερη βάση των αμερικανικών επιχειρήσεων στο ιράκ και στον πόλεμο στο αφγανιστάν και στο πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα θέματα στις συνομιλίες του με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο λόγος για την αμερικανική βάση στη Σούδα της Κρήτης, για την οποία, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός ρωτήθηκε στην κοινή – με τον αμερικανό πρόεδρο – συνέντευξη τύπου, είπε: “Είναι σε όλους γνωστό ότι έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία την οποία την αξιολογήσαμε από κοινού και πιστεύω ότι ήδη γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί, η οποία μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί”.

…

Η αμερικανική πλευρά δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα για το χρονικό όριο της παράτασης της συμφωνίας, καθώς θεωρεί τη συνέχιση των ανανεώσεών της δεδομένη. Ίσως γι’ αυτό συνεχίζει απρόσκοπτα τις εργασίες επέκτασης της βάσης, ενώ πληροφορίες από στρατιωτικές πηγές θέλουν τους αμερικανούς να σχεδιάζουν την περαιτώρω παρουσία τους στη χώρα μας, αφού ήδη αναζητούν χώρο για να εγκαταστήσουν βάση για τα μη επανδθρωμένα αεροσκάφη (uav) τους…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα αναφέρει ένα απ’ τα ρεπορτάζ της καθεστωτικής / φιλοκυβερνητικής «εφημερίδας των συντακτών» (20 – 22/10), σε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα, που περιλαμβάνει δισέλιδη συνέντευξη του εξοχότατου πρωθ. και ηγέτη Alex – του – ψόφιου – κοριού, και διαπνέεται από την ιδέα «σιγά και τι έγινε; πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική κάνουμε…»

Παρότι το ταξίδι του εξοχότατου στην Ουάσιγκτον τράβηξε δίκαια την προσοχή, πρέπει να το αναγνωρίσουμε: ο βασικότερος λόγος της «ελκυστικότητάς» του σε τέτοιες «διεθνείς επαφές», εντός ή εκτός συνόρων,  είναι επειδή δεν μπορεί να κρυφτεί όταν «γλύφει» – γινόμενος λίγο ή πολύ καραγκιόζης (με την πολιτική / εξουσιαστική έννοια, πάντα). Ο άνθρωπος που κατασκευάστηκε από τα αρμόδια συνεργεία, επιτελεία και γραφεία δημόσιων σχέσεων σαν ο «κατηγορώ όλους τους ανθέλληνες» και σαν ο ultra «αγανακτισμένος» συμπεριφέρεται με την ουρά στα σκέλια όταν φιλάει εκεί που έφτυνε. Δεν τον εκπαίδευσαν αρκετά επ’ αυτού και δεν τόχει να το παίζει αγέρωχος.

Κι έτσι ξεστομίζει πράγματα που μετά παλεύει να τα κουκουλώσει με άλλες εξυπνάδες. Όπως παντού όπου νοιώθει σπουδαίος, έτσι και στην Ουάσιγκτον τον έτρωγε η γλώσσα του: «σημαντική δουλειά» γίνεται απ’ τους αμερικάνους μέσω Σούδας (τι άραγε δουλειά; θερμοκήπια;) και: όχι μόνο «μπορεί» (να αναβαθμιστεί η αμερικανική βάση και η δουλειά που κάνει), αλλά …ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ… Πρέπει; «Πρέπει»; Γιατί εξοχότατε;

Κατά τα άλλα, ο μόνιμος φιλοαμερικανισμός (και φιλοαγγλισμός, μην ξεχνιόμαστε) του ελληνικού βαθέος κράτους δεν εκδηλώθηκε τώρα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. παρέα με τον ογκόλιθο υπ.εξ. την ε.ε. απειλούσαν με εκτόξευση εκατοντάδων «τζιχαντιστών» την άνοιξη του 2015· όχι τις ηπα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. στις ηπα πουλούσε «το πετρέλαιο του Αιγαίου», και στον αμερικανικό στρατό έδινε έξτρα βάση στην Κάρπαθο την ίδια εποχή· όχι στην κίνα. Ο ογκόλιθος υπ.εξ. με τους χάρτες της περιοχής παραμάσχαλα (μαζί με τα μεγαλεπήβολα ελληνικά σχέδια «τάξης και ασφάλειας» στην ανατολική Μεσόγειο) στην Ουάσιγκτον έτρεξε, όχι μία αλλά δύο φορές, μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού· όχι στο Βερολίνο ή στο Παρίσι. Το φαιορόζ κυβερνητικό τσούρμο, όπως και οι προηγούμενοι, στο Τελ Αβίβ δίνουν αέρα και γη για επιθετική στρατιωτική εκπαίδευση· όχι στην Λισαβώνα. Με τον Sisi κάνουν deal, όχι με τον Χαμενεΐ. Εν τέλει τα θρυλικά «έξω απ’ το ευρώ» και «έξω απ’ την ε.ε.», μαζί με την μνημειώδη επίθεση με αρχιστράτηγο τον υπ.οικ. Γιάνη στο πρώτο εξάμηνο του 2015, δεν απειλούσαν με «διάλυση» το νατο… Την ευρωζώνη είχαν στο στόχαστρο… Τα αμερικανικά και αγγλικά καθεστωτικά μήντια (συμπεριλαμβανόμενων διάσημων και λιγότερο διάσημων αμερικανοάγγλων οικονομολόγων…) ήταν που στήριζαν την επίθεση, όχι τα τουρκικά…

Για να μην το βασανίζουμε: αν η Ουάσιγκτον έλεγε στην Αθήνα «έλα να σε δανείσω εγώ και να κάνουμε ένα δικό μας μνημόνιο» το ελληνικό βαθύ κράτος, ρυμουλκούμενο απ’ αυτούς που ξέρουν από αξιοποίηση ναυαγίων και λοιπά λαθρεμπόρια, θα είχε εξοκείλει προ πολλού απροκάλυπτα στην ανατολική ακτή των ηπα…

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν δίνει σέντσι για το ελληνικό δράμα. Με οποιαδήποτε διοίκηση. Όχι επειδή δεν έχει. Αλλά επειδή η διεθνής (γεωπολιτική) αξία του ελληνικού οικοπέδου σαν σύνολο έχει πέσει δραματικά αυτούς τους καιρούς. Δεν υπάρχει «σοβιετικό μπλοκ» στα βόρεια ελληνικά σύνορα πια… Το νότιο ευρωπαϊκό μέτωπο έχει μετατοπιστεί στην ουκρανία… Και σ’ ότι αφορά την Άγκυρα, όσο κι αν χτυπιέται ο ελληνικός εθνικισμός εδώ και χρόνια, δεν συμφέρει ούτε την ίδια ούτε την Ουάσιγκτον να γίνουν ανοικτά εχθροί. Όχι, σίγουρα, με τα τωρινά δεδομένα. Συνεπώς το «τελευταίο ανάχωμα της σταθερότητας πριν το χάος» ηχεί ηλίθιο προσόν στ’ αυτιά των πραγματιστών αφεντικών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αν το ελλαδιστάν ήταν κοντά στα στενά της Malacca κάτι θα γινόταν. Αλλά δεν είναι. Οπότε συμβαίνουν αυτές οι υπερβολικές εκδηλώσεις αφοσίωσης απ’ την μεριά της Αθήνας. “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω…” Μπας και βγει κανά δολάριο παραπάνω…

Σαν «αναξιοπρεπής επαίτης» – ο Κονδύλης το είπε… (Sarajevo 114B, Φλεβάρης 2017).

Σάββατο 21 Οκτώβρη.  Εκεί που ο εξοχότατος ψόφιος κοριός κινδυνεύει να αποκτήσει ένα μικρό μεν αλλά φανατικό κοινό (ίσως κι εμάς μέσα!) είναι όταν ξεστομίζει διάφορες βλακείες, είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά· και το κάνει συχνά.

Το τελευταίο του επίτευγμα ήταν στο ινστιτούτο Brookings (!!!) όταν ερωτώμενος για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας επέλεξε να απαντήσει βουκολικά με την γνωστή ελληνική παροιμία «φάγαμε τον γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσουμε;» μεταφρασμένη λέξη προς λέξη. Επειδή δεν μπορεί ακόμα να σκέφτεται στα αγγλικά (όταν τα μιλάει…) μπέρδεψε την «ουρά»: αντί για ουρά ζώου (tail) κόλλησε την ανθρώπινη «ουρά» (queue) – ήταν το τελικό κτύπημα στο κοινό του! Σε μια φράση που κανείς δεν θα καταλάβαινε το νόημά της, έτσι κι αλλιώς…

Όμως δεν αναφέρθηκε καν σε γαΐδαρο. Τον αντικατέστησε με … καμήλα. Βρυκολάκιασε ξαφνικά στο μυαλό του το «καραβάνι» (που συνεχίζει παρότι τα σκυλιά – ή, ίσως, τα γαϊδούρια – αλιχτάνε), ε; Λέμε πως όχι. Το γαιδούρι είναι το ιστορικό σήμα των δημοκρατικών στις ηπα. Συνεπώς το «φάγαμε τον γάιδαρο…» θα ερμηνευόταν σαν «φάγαμε τον Ομπάμα…». (Ίσως γι’ αυτό απορρίφθηκε στην προετοιμασία, αν έπεσε τέτοια, και η ιδέα «φάγαμε τον ελέφαντα»: είναι το σήμα των συντηρητικών… )

Αυτό, είμαστε σίγουροι, δείχνει ότι είχε προηγηθεί συζήτηση στο επιτελείο του, και προετοιμασία για να πετάξει το We have already eaten the camel… now there is the queue! Κάποιο τσακάλι πρόσεξε τον “γάιδαρο” και μετά από ανταλλαγή απόψεων αποφασίστηκε να αλλάξει με καμήλα (-“και γιατί καμήλα; θα νομίζουν ότι είμαστε άραβες” – “και τι να βάλουμε;” – “άλογο” – “μπααα, μπορεί να κάνει κανένας ιππασία και να στραβώσει”… κλπ).

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο γάιδαρος των δημοκρατικών, στο παραδοσιακό logo και σε μια πρόσφατη γραφιστική εξέλιξη, kicking…

Κάτω: ο εξοχότατος μόλις έχει εκτοξεύσει το πρώτο μισό της παροιμίας, με την καμήλα, και ετοιμάζεται να ρίξει το δεύτερο, ότι οι έλληνες θα φάνε μετά την καμήλα και τις ουρές στους γκισέδες…

Οι διπλανοί του ίσως αναρωτιούνται μήπως το δντ θα πρέπει να αναγκάσει τους έλληνες να γίνουν χορτοφάγοι – πριν κατασπαράξουν τον πλανήτη… )