Tag: εξωτερική πολιτική

Φασίστας σύμμαχος με τα όλα του!

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Τα τοπικά πάθη δεν αφήνουν περιθώριο ενασχόλησης με τα κατορθώματα των συμμάχων. (Αλλά και χωρίς πάθη πάλι οι σύμμαχοι είναι υπεράνω κριτικής).

Στις 19 του περασμένου Ιούλη η ισραηλινή βουλή ψήφισε έναν «βασικό νόμο» που δίνει συνταγματική εγκυρότητα στο καθεστώς απαρτχάιντ. Τώρα πια κανείς που δεν είναι φασίστας, είτε μέσα είτε έξω απ’ το ισραήλ, δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια!

Θα ασχοληθούμε αναλυτικότερα προσεχώς (στο Sarajevo.pdf). Από εδώ μερικά απ’ τα βασικά. Το ένα είναι ότι το ισραηλινό μιλιταριστικό κράτος δεν έχει σύνταγμα με την έννοια του corpus θεμελιωδών αρχών συγκρότησης και λειτουργίας του, όπως το ξέρουμε στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο (εκτός αγγλίας). Στη θέση του συντάγματος υπάρχουν οι «βασικοί νόμοι», που έχουν θέση «κεφαλαίων» αυτού του ανύπαρκτου συντάγματος· ψηφίζονται όμως (και αλλάζουν) με απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Θεωρητικά, σύμφωνα με την «διακήρυξη της ανεξαρτησίας» που αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, το ιδρυτικό κείμενο του ισραηλινού κράτους (τον Μάη του 1948), αυτοί οι «βασικοί νόμοι» πρέπει να είναι συμβατοί με την διεθνή νομοθεσία του οηε, μιας και σε απόφαση του οηε οφείλεται η δημιουργία του κράτους. Πρακτικά αυτό δεν ισχύει – και γιατί, άλλωστε;

Παρότι, λοιπόν, στην αρχική φάση, και από τυπική άποψη, το ισραηλινό κράτος είχε δημιουργηθεί σαν δημοκρατικό και «δι-θρησκευτικό» (εβραίοι και άραβες υπήκοοι), με μια σειρά (και πάλι τυπικές) πρόνοιες για την θεσμική ισότητα των δύο κοινοτήτων στην ισραηλινή επικράτεια, ο καινούργιος «βασικός νόμος» ορίζει το ισραηλινό κράτος σαν αποκλειστικά εβραϊκό – άρα σαν καθαρόαιμο θρησκευτικό κράτος. Νομιμοποιεί έτσι αυτό που ήδη συνέβαινε στην πράξη, το γεγονός δηλαδή πως όσοι παλαιστίνιοι ζουν εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας (περίπου το 20% του πληθυσμού) είναι β κατηγορίας· και δεν θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με την πλειοψηφία.

Ένα άλλο που συνταγματοποίησε ο συγκεκριμένος «βασικός νόμος» είναι πως η Ιερουσαλήμ, «ενιαία και αδιαίρετη», είναι η πρωτεύουσα του «του εθνικού κράτους των εβραίων» – όπως θα είναι απο δω και στο εξής ο επίσημος αυτοπροσδιορισμός του ισραηλινού κράτους. Το «δώρο» της Ουάσιγκτον δεν πήγε χαμένο.

Η Αθήνα χειροκροτεί (σεμνά)

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Όπως έκανε στη διάρκεια των σφαγών παλαιστινίων διαδηλωτών (που συνεχίζονται αν και όχι, προς το παρόν, με τον μαζικό ρυθμό του περασμένου Μάη), έτσι και τώρα το ελληνικό κράτος / παρακράτος σωπαίνει εγκρίνοντας. Ο πρόσφατος ισραηλινός «βασικός νόμος» παραβιάζει όλες τις διεθνείς (αν και εικονικές: χωρίς δυνατότητα εφαρμογής) αποφάσεις του οηε εδώ και δεκαετίες· ακόμα και την ίδια την ίδρυση του ισραηλινού κράτους – και λοιπόν; Όποιος έχει την ισχύ επιβάλλεται, και τα υπόλοιπα είναι σημειώσεις στην ιστορία.

Έχει, όμως, πραγματικά το ισραηλινό κράτος την ισχύ που νομίζει πως έχει; Η δική μας εκτίμηση είναι «όχι». Όλος ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ μοιάζει να κινείται μ’ έναν τρόπο του είδους «ή τώρα ή ποτέ», καθώς στροβιλίζεται στους χειρότερους (σε βάρος του) διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς ever.

Το ζήτημα δεν είναι οι δυνατότητες στρατιωτικής καταστροφικότητας· αν αυτό εξακολουθεί να είναι το μέτρο (δηλαδή το φάντασμα) της ισχύος. Καμμία αυτοκρατορία δεν κατέρρευσε επειδή ξέμεινε από στρατό! Οι διαδοχικές κινήσεις του φασιστικού, μιλιταριστικού κράτους του ισραήλ απ’ την στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι το κόλπο που έπαιξε στη συρία ηττήθηκε, δείχνουν νευρικότητα και βιασύνη. Κι όλα όσα κάνει (μαζί με τις κακουργηματικές συνέπειες τους) προσπαθεί να τα κρύψει πίσω από ένα κουρελιασμένο παραβάν: όποιος είναι αντίθετος στο ισραηλινό κράτος είναι «αντισημίτης»! Don’t touch my racism, my imperialism!!! It’s the Holy One!!!!

Πως θα είναι ο κόσμος σε 20 χρόνια; (2)

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Δεν αφορά μόνο το ισραηλινό κράτος. Αφορά και το ελληνικό, καθώς και μια σειρά κρατών ακόμα – και στη Μεσόγειο. Έπιαναν «καλή διεθνή γεωπολιτική τιμή» όταν το πεδίο των συγκρούσεων, των αντιπαραθέσεων, ή των συγκλίσεων και των αμοιβαίων υποχωρήσεων ήταν αυτό που έμεινε να ονομάζεται «δυτικός κόσμος». Η ευκολία του να είσαι «πολύτιμο οικόπεδο» σε τέτοιες συνθήκες έγινε συνήθεια, αφού πρώτα είχε γίνει εθνική ιδεολογία.

Η καπιταλιστική / ιμπεριαλιστική άνοδος της ασίας, με ατμομηχανή την κίνα, αλλάζει τον χάρτη. Όχι γεωφυσικά, αλλά γεωπολιτικά. Εκείνο το οικόπεδο που έμοιαζε σχετικά δευτερεύον γίνεται τώρα πρώτης σημασίας· κι εκείνο που απολάμβανε γεωπολιτικές προσόδους πρώτης κατηγορίας (οικονομικές, στρατιωτικές) ξεπέφτει.

Οι φασίστες πολιτικοί του Τελ Αβίβ ονειρεύονται την εκμηδένιση του ιράν· όπως, αντίστοιχα οι έλληνες όμοιοί τους ονειρεύονται την εκμηδένιση της τουρκίας. Όμως αυτές οι φαντασιώσεις εγγράφονται πλέον στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο· σε μια διαδικασία, δηλαδή, μαζικής καταστροφής όπου όποιος ηττηθεί ενδέχεται να ηττηθεί απόλυτα – και για πάντα.

Προς στιγμήν «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη» – είναι η ιστορική περίοδος που ζούμε, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να διασωθεί με οικονομική βία… Και όπου ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να «φάει» ό,τι παλαιστινιακό έχει απομείνει, μπας και…

Όσο για τον ελληνικό; Είναι κάπως ζαλισμένος απ’ τις περιστροφές της ιστορίας, γι’ αυτό έχει ακουμπήσει πάνω σε τέτοιους συμμάχους…

Ελληνική φαγούρα

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Η απέλαση δύο ρώσων διπλωματών και η απαγόρευση εισόδου στην ελλάδα για άλλους δύο, και η αναπόφευκτη αντίδραση της Μόσχας περίπου στα ίσια, προορίζεται μεσοπρόθεσμα να χαθεί στη γενική αμνησία, αφού πρώτα κάνει την μεταφυσική διαδρομή της, του είδους «ωωωω, γιατί τα σπάμε με το αγαπημένο ξανθό γένος»; Οι «ρωσόφιλοι» ποτέ δεν έλειψαν στα μέρη μας, έστω κι αν είναι το ίδιο ετερόκλητοι όσο και οποιοιδήποτε άλλοι «-φίλοι».

Προς το παρόν έχει μείνει μια ασαφής ιδέα: ότι η Μόσχα «κάτι ήθελε να κάνει σε σχέση με το ‘μακεδονικό’, για να ‘χαλάσει την λύση’…» Περισσότερο σαν θεωρία συνωμοσίας παρά σαν στοιχειώδης εξήγηση αυτή η ιδέα βολεύει ωστόσο. Επειδή σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (και του ελληνικού κράτους) δεν πρέπει να λέγονται πολλά. Και είναι προτιμότερο να κυκλοφορούν φαντάσματα, σύγχιση, εθνικά χρήσιμη άγνοια.

Ήταν, λοιπόν, το «μακεδονικό» και «η ρωσική προσπάθεια να γίνει κάποια ζημιά στη λύση» η αιτία; Έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις, το λιγότερο. Το αρχικό δημοσίευμα της καθεστωτικής καθημερινής (στις 11 Ιούλη) θα έπρεπε να τύχει μεγαλύτερης προσοχής. Αναπαράγουμε βασικά αποσπάσματά του (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

…. Ανάμεσα στις κατηγορίες που απευθύνει η Αθήνα προς τους διπλωμάτες είναι οι απόπειρες αλίευσης και διακίνησης πληροφοριών, αλλά και χρηματισμού κρατικών λειτουργών. Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η Αθήνα έχει ήδη αποφασίσει και δώσει εντολή για την άμεση απέλαση δύο ατόμων –ο ένας είναι το στέλεχος της ρωσικής πρεσβείας Βίκτορ Γιάκοβλεφ– και την απαγόρευση νέας εισόδου στη χώρα για δύο ακόμα, οι οποίοι εμπλέκονται σε σωρεία ενεργειών, μεταξύ των οποίων πληροφοριακής δραστηριότητας (ο διπλωματικός όρος για την αλίευση και διακίνηση πληροφοριών) εις βάρος της Ελλάδας. Η πρωτοβουλία της Αθήνας δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία», αλλά έρχεται ως απάντηση μετά μια σειρά από συντονισμένες κινήσεις προσπάθειας επέκτασης της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Διπλωματικές πηγές εντάσσουν σε αυτές τη δραστηριότητα διαφόρων κύκλων ρωσικών συμφερόντων, όπως η Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Eνωση. Η αντίδραση της Αθήνας αποτελεί, μεταξύ άλλων, ένα μήνυμα προς τη Μόσχα και για όλες αυτές τις δραστηριότητες.

…

Ουπς!!!! “Αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση”; Τι είναι αυτό; Και τι σχέση έχει η παλαιστίνη με τα βαλκάνια; Μήπως η πιο σοβαρή αιτία (αν και όχι αναγκαστικά η μοναδική) της ελληνικής φαγούρας για τις ρωσικές κινήσεις δεν αφορά τα βαλκάνια αλλά την μέση Ανατολή;

Χμμμμ…

Παπαδαριά

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Αν δεν κάνουμε λάθος η «ευθύνη» του «ορθόδοξου» πατριαρχείου Ιεροσολύμων δόθηκε στο τότε μικρό (και ανυπόληπτο) ελληνικό κράτος το 1878 απ’ τις τότε “μεγάλες δυνάμεις”, με την «συνθήκη των Παρισίων» – για να μην την πάρει η τσαρική ρωσία. Χωρίς να είμαστε ειδικοί στην θεολογικο-πολιτική ιστορία της μέσης Ανατολής ξέρουμε πως πριν αλλά και μετά εκείνη την χρονολογία η Μόσχα (το παπαδαριό και το κράτος της) είχαν και «ενδιαφέρον» και «συμφέροντα» στον έλεγχο των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης μέσης Ανατολής, που ως τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν οθωμανική αυτοκρατορία. Τρία πατριαρχεία (της Αντιόχειας στη συρία, της Ιερουσαλήμ στην παλαιστίνη και της Αλεξάνδρειας στην αίγυπτο) ονομάστηκαν «ελληνορθόξα» απ’ τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για να αποκοπούν απ’ την επιρροή του ισχυρότατου ρωσικού παπαδαριού. Στο ένα απ’ αυτά, της Αντιόχειας, το ελλαδιστάν έχασε κάθε επιρροή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν χάρη στη «βοήθεια» της Μόσχας οι εκεί πιστοί ξεφορτώθηκαν τον έλληνα πατριάρχη και τον αντικατέστησαν με άραβα. (Αυτό το τελευταίο συγκρατείστε το!). Τα άλλα δύο έμειναν υπό ελληνικό έλεγχο (κρατικό / εκκλησιαστικό / παρακρατικό), κάτι που έχει γίνει σοβαρό ζήτημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων: διαδοχικοί έλληνες πατριάρχες πουλάνε ή νοικιάζουν για δεκαετίες παλαιστινιακές εκτάσεις είτε στην Ιερουσαλήμ είτε αλλού σε ισραηλινούς επιχειρηματίες, ενισχύοντας το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Στην εθνική γραμμή της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Η «αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση» είναι η μια απ’ τις παλιότερες «μκο» της τσαρικής ρωσίας, δημιουργημένη το 1872. Για να συντονίζει και να προάγει την ρωσική / τσαρική επιρροή στους ορθόδοξους της μέσης Ανατολής, εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Είναι ευνόητο ότι τις δεκαετίες της εσσδ η θρησκεία σαν εργαλείο (ιμπεριαλιστικής) επιρροής στην περιοχή μπήκε στην άκρη. Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα όμως η «α.ο.π.ε.» φαίνεται ότι ανασυστάθηκε, χρηματοδοτήθηκε και στελεχώθηκε κατάλληλα. Για να ξαναπιάσει με θρησκευτικά εργαλεία το νήμα της ρωσικής επιρροής στη μέση Ανατολή, που εν τω μεταξύ είχε χαθεί μετά την κατάρρευση των ‘90s.

Παπαδαριά made in greece

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Στo τεύχος 123 του Sarajevo.pdf , τον περασμένο Δεκέμβρη, θυμίσαμε τι άγρια αντιπαλαιστινιακό ρόλο παίζει το «ελληνορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων» (άγιες δουλειές – και εθνικά υπεύθυνες). Είναι ένας στρατηγικός βραχίονας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, του οποίου τα έργα και οι ημέρες παιρνούν αόρατα στα μέρη μας. Όχι, όμως, στην παλαιστίνη. Όπου το «ποιμνίο», δηλαδή οι άραβες / παλαιστίνιοι χριστιανοί, είναι σ’ έναν διαρκή ξεσηκωμό κατά του έλληνα πράκτορα / πατριάρχη. Ζητώντας (δίκαια) άραβα στη θέση του…

Το ζήτημα είναι απ’ τα βασικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Όσο «καμμένος» κι αν είναι ο έλληνας πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα παραμένει αυτός που υπογράφει την ισραηλινή κατάληψη παλαιστινιακών εκτάσεων, ειδικά στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Χωρίς να μπορεί κανείς να τον κουνήσει απ’ τη θέση του – είναι ισόβιος… Και τώρα που ο μεγάλος σύμμαχος της Αθήνας και του Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον, ανακήρυξε την Ιερουσαλήμ πλήρη ισραηλινή αποικία, και ετοιμάζεται για το τελικό κτύπημα («την λύση του αιώνα»), ο ρόλος αυτού του μεγαλύτερου διαχειριστή ακινήτων στην ισραηλινή επικράτεια γίνεται ακόμα πιο στρατηγικός.

Παπαδαριά made in russia

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απ’ την μεριά της η Μόσχα, ειδικά «τα τελευταία δύο χρόνια» (στα οποία αναφέρεται το ρεπορτάζ της «κ»…) έχει εντατικοποιήσει τις ενέργειες «θρησκευτικής διείσδυσης» στους ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής: συρία, λίβανος, και παλαιστίνη. Θυμηθείτε: αυτή η «διείσδυση» ξετυλίγεται όσο πιο αθόρυβα γίνεται παράλληλα με την πετυχημένη στρατιωτική βοήθεια / εκστρατεία, στο πλευρό του Άσαντ, μαζί με την Τεχεράνη, την Άγκυρα, και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Η τελική νίκη στο συριακό πεδίο μάχης επιβεβαιώνει και τα «θρησκευτικά καθήκοντα» των «εγγυητριών δυνάμεων» του μπλοκ της Αστάνα. Η Τεχεράνη είναι η «προστάτιδα δύναμη» των σιιτών σε ιράκ και συρία, αλλά και των αλεβιτών στη συρία. Η Άγκυρα είναι «προστάτης» των σουνιτών στη συρία (εν δυνάμει και στο ιράκ, και αλλού). Και η Μόσχα; Τι άλλο; «Προστάτης» των ορθόδοξων χριστιανών σ’ αυτή τη ζώνη!…

Ήδη το αραβικό ορθόδοξο πατριαρχείο της Αντιόχειας «έχει φιλήσει χεράκι» Πούτιν για την συμβολή των ρωσικών όπλων στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο στη συρία, και τη νίκη του Άσαντ (τον οποίο υποστήριζε σταθερά). Εδώ και αρκετούς μήνες η Μόσχα, μέσω και της «α.ο.π.ε», έχει πιάσει δουλειά στους ορθόδοξους χριστιανούς του λιβάνου. Έχει να κάνει πολλά εκεί, επειδή αν και όχι τεράστιος αριθμός, είναι διασπασμένοι σε διάφορα κομματίδια, προϊόντα της «πατριαρχίας» στην κοινωνική τους οργάνωση. Ας θυμήσουμε ότι στο λίβανο η Μόσχα έχει ήδη την συμμαχία της (σιιτικής) Χεζμπ’ αλλάχ και του (χριστιανού) προέδρου Αούν. Και ότι ενδιαφέρεται για στρατιωτικές εξυπηρετήσεις (βάση δηλαδή)…

(φωτογραφία: Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, ο Θεόφιλος ο Γ, χεσμένος κυριολεκτικά απ’ την αποκάλυψη νέων σκανδαλωδών παραχωρήσεων γης στο ισραηλινό καθεστώς, σκέφτηκε να κάνει διεθνή τουρνέ, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα (: παίζοντάς το θύμα του ισραήλ) και ζητώντας βοήθεια. Πήγε και στη Μόσχα, υποτίθεται για να ακουμπήσει τον ώμο του Πούτιν και του πατριάρχη Μόσχας, εναντίον του Τελ Αβίβ… Μεταξύ μας: δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι πήγε γι’ αυτό και όχι για το αντίθετο: μπας και ψαρέψει διαβεβαίωση ότι θα μείνει στην καρέκλα του μέχρι να πεθάνει…

Ο Θεόφιλος ποζάρει δίπλα στον Κύριλλο, αυτόν με το άσπρο καλιμαύκι…)

Ανομολόγητη εθνική αγωνία για τους «άγιους τόπους»;

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απομένουν οι άραβες ορθόδοξοι χριστιανοί στην παλαιστίνη, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας. Ο έλληνας Θεόφιλος ο Γ είναι κηρυγμένος εχθρός των περισσότερων (αλλά και της χαμάς και – στα λόγια – της οαπ). Ως πρόσφατα οι αγώνες για την εκπαραθύρωση του Θεόφιλου δεν είχαν ιδιαίτερη διεθνή στήριξη. Τώρα όμως είναι κοντά στο να βρουν – αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, «υπόγεια»: την Μόσχα. (Κι όχι μόνο…)

Έχει παραπάνω από έναν λόγους η Μόσχα να θέλει να στηρίξει την αραβοποίηση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η «ελληνοποίησή» του ήταν μια ιστορική μουτζούρα που επιβλήθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικούς διεθνείς συσχετισμούς, πριν 1,5 αιώνα – και δεν αμφισβητήθηκε στον 20ο λόγω “σοσιαλισμού”. Και πάντως, τώρα πια, το «μέγεθος ελλαδιστάν» είναι αστείο για να συνεχίζει να παίζει τα βρώμικα αντιπαλαιστινιακά / αντιαραβικά παιχνίδια του, στην αγκαλιά του Τελ Αβίβ, σ’ έναν πόλεμο όπου έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα.

Η Αθήνα, απ’ την μεριά της, δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Έτσι όπως είναι τώρα το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι ελληνικό έδαφος, παράρτημα του υπ.εξ. και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (τον Βαβύλη τον θυμάται κανείς;). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει ουσιαστικά τα ερείσματα που είχε κάποτε στον «αραβικό κόσμο», και το Τελ Αβίβ είναι το μοναδικό του «αποκούμπι» στην ευρύτερη περιοχή. Δηλητηριώδες μεν, αλλά το μοναδικό.

Να γιατί, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, το αρχικό ελληνικό καθεστωτικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε “περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή”, σε «δυο χρόνια φαγούρας» και σε κάποια μυστηριώδη ««αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση». Ούτε αυτή η οργάνωση ούτε τα δύο χρόνια φαγούρας έχουν σχέση με το «μακεδονικό» – παρότι η Μόσχα πράγματι διατηρεί υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες σχέσεις με διάφορα κυκλώματα και μηχανισμούς στα δυτικά βαλκάνια. Έχουν σχέση όμως, και άμεση, με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου».

Όνειρα που δεν θα ευοδωθούν… Τι σημασία έχει όμως; Η Αθήνα θα κάνει την «σκληρή», ύστερα θα προσπαθεί να γλύψει την Μόσχα, μπας και η τελευταία την λυπηθεί σ’ αυτό το «ζητηματάκι»….

Ω, τι ευχάριστη επίσκεψη!

Κυριακή 5 Αυγούστου. Είναι αλήθεια ότι νοτιοκορεάτες κομμάντο (σε άγνωστη ποσότητα) βρίσκονται παρκαρισμένοι στην Κρήτη; Ναι, είναι εντελώς αλήθεια, εδώ και κάτι μέρες – αλλά μην περιμένετε η εθνική γραμμή να το μαρτυρήσει. Πρόκειται για την «αντιπειρατική μονάδα Cheonghae», που έκανε περιπολίες στον κόλπο του Άντεν, και προφανώς «φιλοξενείται» στην αμερικανική βάση της Σούδας. Σέρνουν μαζί τους κι ένα καταδρομικό, το “ο Μεγάλος Munmu”. Όμως μην ανησυχείτε: δεν πρόκειται να επιτεθούν κάπου στα ανατολικά. Το πιθανότερο είναι να μην επιτεθούν καν και καν οπουδήποτε – τα ενδεχόμενα μέρη / στόχους πρώτη φορά τα βλέπουν, οπότε…

Αιτία είναι η απαγωγή ενός νοτιοκρεάτη (και τριών φιλιπιννέζων) στη λιβύη, από κάποιους (άγνωστης ταυτότητας;) ένοπλους. Μπορεί να φαίνεται παράξενο από πρώτη ματιά, αλλά στην εμφυλιοπολεμική λιβύη οι δουλειές συνεχίζονται κανονικά, και διάφορες νοτιοκορεατικές επιχειρήσεις «δραστηριοποιούνται» εκεί, ειδικά στις κατασκευές και στη διαχείριση αγωγών ύδρευσης.

Λέγεται πως ο νοτιοκορεάτης Moon βρέθηκε σε δύσκολη θέση μ’ αυτήν την απαγωγή, και αναγκάστηκε να… Έχουμε άλλη γνώμη. Όσο καλοεκπαιδευμένοι κι αν είναι οι νοτιοκορεάτες κομμάντο, έρημο δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους· θα χαθούν! Είναι άχρηστοι για επιχείρηση απελευθέρωσης – και στη Σεούλ δεν είναι βλάκες να μην καταλαβαίνουν τι θα σήμαινε μια αποτυχημένη προσπάθεια απελευθέρωσης... Όπως είναι λογικό (κι όπως έγινε και σε μια άλλη περίπτωση με νοτιοκορεάτες ναυτικούς, που πιάστηκαν όμηροι από πειρατές στη δυτική Αφρική τον περασμένο Μάρτη), το ζήτημα θα διευθετηθεί με διαπραγματεύσεις. Ίσως και με την καταβολή κάποιων λύτρων.

Ο Moon δεν αναγκάστηκε λοιπόν, όσο κι αν πουλάει στο εσωτερικό το «ο ένδοξος στρατός μας θα απελευθερώσει τους 1 + 3 ομήρους». Επιλέγει να δηλώσει τη νοτιοκορεατική συμμετοχή, μικρή μεν αλλά ισχυρή συμβολικά, στην παγκόσμια ενίσχυση του μιλιταρισμού. Πρόκειται για θέαμα στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά έχει μια ορισμένη ιδεολογική ισχύ.

Όσο για το ελλαδιστάν; Για παρκινγκ, ανεφοδιασμούς, ξεκούραση, άντε και καμιά περιήγηση σε κοντινά αξιοθέατα, μια χαρά είναι η «παροχή υπηρεσιών» εκ μέρους του στον διεθνή μιλιταρισμό. Αλλά το θεωρούμε απίθανο να παρακαλέσουν οι φαιορόζ τους κορεάτες κομμάντο, μιας και έκαναν την τιμή να παρκάρουν στην ιερή ελληνική γη, και προκειμένου να μην φύγουν άπραγοι, να «λευτερώσουν τα δύο παλληκάρια μας που είναι αιχμάλωτα στο Edirne»!

Όχι, αυτό θα ήταν too much…

Συρία

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Μετά την εκκαθάριση όλης της ζώνης της Dara’a, στα νότια της συριακής επικράτειας, στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ, το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του, μπορούν να ξαναδηλώσουν ότι νίκησαν. Είτε αυτό οφείλεται στην πετυχημένη διπλωματία του Κρεμλίνου είτε όχι, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και παρά το γεγονός ότι ακόμα ο αμερικανικός στρατός και οι δικοί του σύμμαχοι κρατάνε τις θέσεις που τους έχουν παραχωρήσει οι ypg στα βόρεια και τα ανατολικά) βγαίνει απ’ το συριακό πεδίο μάχης όχι απλά ηττημένος. Βγαίνει σχεδόν παράλυτος.

Στο ρωσικό Sochi, στα τέλη τους προηγούμενου μήνα, ξαναμαζεύτηκε το μπλοκ της Αστάνα, για να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Μόσχα, και η Τεχεράνη, και η Άγκυρα βρίσκονται πια στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· προς το παρόν φραστικά και με «κυρώσεις». Και, προφανώς, έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους. Ωστόσο δεν φαίνεται λογικό να υποστηριχτεί ότι η μεθοδολογία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού «όταν αναγκάζομαι σε υποχώρηση απαντάω με κυρώσεις» μπορεί να ανασχέσει τους αντίπαλους ιμπεριαλισμούς, που δοκιμάστηκαν, μάτωσαν και νίκησαν εκεί που κρίνονται, «σε τελευταία ανάλυση», οι αναμετρήσεις: στο έδαφος.

Την μεγαλύτερη ήττα, σ’ αυτή τη βάση, την έχει υποστεί το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πολλά γράφονται για τις «συμφωνίες» ανάμεσα στον υπόδικο Netanyahou και τον Putin – κρατήστε όσο πιο μικρό καλάθι γίνεται. Υποτίθεται πως το Τελ Αβίβ εξασφάλισε την εγγύηση της Μόσχας ότι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» θα μείνουν απεριόριστα μακρυά απ’ τα ισραηλινά σύνορα… Όμως οι «φρουροί της επανάστασης» στην περιοχή λέγονται Χεζμπ’ αλλάχ, και υπάρχουν τουλάχιστον 3 τέτοιες αξιόμαχες στρατιωτικές οργανώσεις πια. Μία στο λίβανο, μία στο ιράκ, και μία στη συρία, που είναι ο επίσημος τακτικός συριακός στρατός, έτσι όπως αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του, υπό την ρωσική και ιρανική εκπαίδευση και καθοδήγηση. Συνεπώς το Τελ Αβίβ, που το 2015 πανηγύριζε (όταν ο Άσαντ στριμωχνόταν στη θάλασσα απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους) δεν είναι σε θέση να «διαπραγματεύεται» πια, με την πλήρη έννοια της λέξης. Σε μεγάλο βαθμό παρακαλάει. Την Μόσχα – αλλά και το αμερικανικό καθεστώς: να τσακίσει το ιράν.

Πρέπει να θυμήσουμε ότι ποτέ η Μόσχα, είτε σαν εσσδ είτε μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού», δεν έβλεπε στο ισραηλινό καθεστώς τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είναι: μια μιλιταριστική αποικία του δυτικού πρώτου κόσμου (κυρίως της αγγλίας και των ηπα) στη μέση Ανατολή. Σ’ όλους τους πολέμους στην περιοχή ως τα ‘70s στήριξε τα αραβικά καθεστώτα (συρία, ιράκ, αίγυπτο), παρότι αυτά αποδείχθηκαν ανίκανα κι όχι μόνο από στρατιωτική άποψη. Στήριξε επίσης την «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης», όταν ήταν μάχιμη.

Το ότι πέρασαν 70 χρόνια απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου για να διευθύνει το ρωσικό καθεστώς άμεσα και με στρατιωτική συμμετοχή την μια πλευρά ενός πολέμου στη μέση Ανατολή (κερδίζοντάς τον) είναι κάτι που διαφεύγει της προσοχής των «ειδικών» – όχι ανεξήγητα! Μπορεί η Μόσχα και οι σύμμαχοί της του μπλοκ της Αστάνα (συν τον όψιμο σύμμαχο: την Ντόχα) να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, αλλά πρακτικά έχουν επιβληθεί στην περιοχή – μ’ έναν τρόπο που ήταν αδιανόητος ακόμα και πριν μια 5ετία.

Κι ενώ αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά «ειρήνη» (μάλλον το αντίθετο: ένας επόμενος γύρος απ’ την μεριά των ηττημένων καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί, όταν θεωρήσουν ότι έχουν μια «ευκαιρία») προς το παρόν, για ένα άγνωστης διάρκειας διάστημα, το ευρασιατικό project (που περιλαμβάνει και το Πεκίνο…) μπορεί να αποτιμήσει θετικά τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Σε σχέση με ό,τι μεθοδευόταν απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ το 2011 και το 2012 και το 2013, το 2018 είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Όχι, φοβούμαστε, και το τέλος του αίματος στην περιοχή…