Δευτέρα 5 Νοέμβρη. …Εκ μέρους του ουκρανικού λαού θέλω να ευχαριστήσω την αγιοσύνη του και όλους τους επισκόπους του οικουμενικού πατριαρχείου για την εξαιρετικά σημαντική και σοφή απόφαση να ανοίξει τον δρόμο του θεού για το ουκρανικό έθνος και την εκκλησία του…
Ο Poroshenko, ανώτατος διοικητικός υπάλληλος του κιέβου (το «πρόεδρος» είναι μεν το αξίωμά του αλλά όχι και η βεβαίωση της εξουσίας του…), έχει καταχαρεί που ο «οικουμενικός» αρχιτράγος εξασφάλισε την διάσπαση του χριστιανικού κοπαδιού στην ουκρανία. Το δήλωσε με την επίσκεψή του στο πατριαρχείο στην Istanbul, για τις τελικές τεχνικές διατυπώσεις του θέματος. Επρόκειτο άλλωστε για βασικό ζήτημα της προεκλογικής του εκστρατείας (οι εκλογές – ή αυτό που θα μοιάζει τέτοιο – θα γίνουν στην ουκρανία τον ερχόμενο Μάρτη) – ένα είδος «θρησκευτικής απελευθέρωσης απ’ τον ζυγό της Μόσχας».
Ο αγιοποιμενότατος Βαρθολομαίος ο Α, αφού συμβουλεύτηκε το ελληνικό υπ.εξ., τράβηξε το χαρτί της ευλογίας στη θρησκευτική κάλυψη του ουκρανικού φασιστο-εθνικισμού. Όπως, όμως, συμβαίνει παντού στον χριστιανικό κόσμο, οι καυγάδες τέτοιου τύπου έχουν πάντα να κάνουν (και) με assets. Με περιουσιακά στοιχεία.
Το νέο «αυτοκέφαλο» – με τις ευλογίες του αρχιτραγότατου – ουκρανικό παπαδαριό θα προσπαθήσει να αρπάξει κτήρια, εκκλησίες, μοναστήρια (μαζί με τα χρυσά και τα κειμήλιά τους) απ’ το άλλο ουκρανικό παπαδαριό, που παραμένει πιστό στον αρχιτραγότατο Μόσχας. Είναι γνωστό το χριστιανικό «ήθος» όταν πρόκειται για τέτοια ταπεινά, υλικά πράγματα: το διαζύγιο και οι μοιρασιές θα γίνουν με φωτιά και τσεκούρι…. Όπου το «αυτοκέφαλο» θα έχει την υποστήριξη του ουκρανικού κράτους / παρακράτους (αστυνομία, στρατός, φασίστες) και το «υπό τον ρώσο αρχιποιμένα» θα έχει την αντίστοιχη υποστηρίξη της Μόσχας.
Με δυο λόγια ο Βαρθολομαίος έβαλε την κρίσιμη υπογραφή του σ’ έναν εμφύλιο, ρίχνοντας το «βάρος» του στην μία πλευρά. Και το έκανε απόλυτα συνειδητά, σαν «εξωτερική πολιτική» – τίνος άραγε; Της Αθήνας σκέτης ή της Αθήνας σαν λακέ της Ουάσιγκτον; (Έλα ντε…) Σε κάθε περίπτωση μπορεί να μην αργήσει η στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι ο θεός του δεν θα τον βοηθήσει όταν τον χρειαστεί· και τα κοσμικά σωσίβιά του είναι λιγοστά.
(φωτογραφία: Μιας και οι πανέλληνες είναι πεισμένοι ότι υπάρχει θεός μήπως, λέμε μήπως, και με το συμπάθειο δηλαδή, πρόκειται γι’ αυτό το φασιστόμουτρο δίπλα στον γεροβοσκό;)