Tag: γερμανία

Πόσος καιρός χρειάζεται για να φτιαχτεί μια «ενεργειακή κρίση»; (4)

Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη>> Επιστροφή στην ε.ε…. Και η βιομηχανική κατάρρευση; Αυτήν δεν την φοβούνται; Δεν την υπολογίζουν;

Δείτε, παρακαλούμε, τα καρέ που ακολουθούν (με αγγλικούς υπότιτλους, τους μεταφράζουμε στα ελληνικά). Εκείνος που ρωτιέται και απαντάει είναι ο Robert Habeck, «πράσινος» (ήταν συμπρόεδρος του κόμματος των «πρασίνων» μαζί με το άλλο λαμπερό αστέρι της γερμανικής πολιτικής σκηνής, την αγαπημένη μας Annalena, που δουλεύει τώρα σαν υπ.εξ., και δήλωσε πρόσφατα «θα συνεχίσω να υποστηρίζω την ουκρανία ό,τι και λένε οι ψηφοφόροι μας») σήμερα αντικαγκελάριος και υπουργός οικονομικών και κλιματικής δράσης στο Βερολίνο, ένα είδος «υπερυπουργού», υπεύθυνου για την «μετάβαση». Είναι στιγμιότυπα από συνέντευξη που έδωσε πριν λίγες ημέρες, σε τηλεοπτικό κανάλι μεγάλης θεαματικότητας:

Ερώτηση: Περιμένετε ένα κύμα χρεωκοπιών ως το τέλος αυτού του χειμώνα;

Απάντηση: Όχι, δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Μπορώ να φανταστώ ότι συγκεκριμένες βιομηχανίες απλά θα σταματήσουν την παραγωγή τους για κάποιο διάστημα… (Και συνεχίζει, εκτός screenshot) … Δεν θα χρεωκοπήσουν, αλλά … εταιρείες, φούρνοι, κατασκευαστικές επιχειρήσεις, εταιρείες καθαρισμού και διάφορες άλλες θα σταματήσουν να δουλεύουν στη διάρκεια αυτής της χρονιάς…

Μπορεί να σας σοκάρει, αλλά αυτό ακριβώς λέει ο γερμανός υπερυπουργός: θα παίξει lockdown (επιχειρηματικό σίγουρα, και όχι μόνο υποθέτουμε) και τι τρέχει; Τόχουμε ξανακάνει… Θα ρίξουμε επιδόματα…

Αλήθεια; Θα «σταματήσουν να δουλεύουν», ας πούμε, τα ενεργοβόρα big data center; Και πως θα υποστηριχτεί το ψηφιακό φακέλωμα υγείας (και όχι μόνο); Θα «σταματήσουν να δουλεύουν» οι διάσημες γερμανικές μεταλλουργικές επιχειρήσεις, επίσης ιδιαίτερα ενεργοβόρες, οι εταιρείες αλουμινίου, ψευδαργύρου, οι σιδηρουργίες, οι χημικές; (Ήδη οι δύο πρώτες κατηγορίες δουλεύουν στο σύνολο της ευρώπης με την μισή παραγωγική δυνατότητά τους). Θα σταματήσει όλη η βιομηχανική παραγωγή «για κάποιο διάστημα»; Οι εξαγωγές; Θα σταματήσει η παραγωγή όπλων ή/και φαρμάκων;

Χάρτης με τις χαλυβουργίες στην ε.ε. που είχαν σταματήσει τη λειτουργία τους ολικά ή εν μέρει στις 6 Σεπτέμβρη. Μπορεί να αδυνατούν, μπορεί να εκβιάζουν για κρατικές “ενισχύσεις” – who knows?

Και τι περιμένει ο κυρ Habeck ότι θα συμβεί όταν (και αν) «λυθεί το πρόβλημα»;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το άγχος του Σεπτέμβρη

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> «Τι μας ετοιμάζουν;» είναι η εύλογη απορία πολλών ενόσω ακόμα προσπαθούν να απολαύσουν (αγχωμένη απόλαυση!) το καλοκαιρινό διάλειμμα. Το φθινόπωρο έρχεται, και είναι αναμενόμενο ότι οι διάφορες εξουσίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης θα σηκώσουν τα μανίκια τους.

Στέρεη απάντηση δεν έχει η ασταμάτητη μηχανή. Υπάρχουν όμως δυο – τρεις σταθερές που ακόμα κι αν δεν βγάζουν (ακόμα…) προβλέψιμους χειρισμούς των αφεντικών, δείχνουν τις συντεταγμένες της κίνησής τους.

Η μία σταθερά είναι το ψηφιακό φακέλωμα (κατ’ αρχήν υγείας). Colpo grosso που δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλειφθεί ή να καθυστερήσει, εκτός αν πέσει πάνω στο τείχος μιας αδιάλλακτης, αποφασισμένης, διαρκούς και μαζικής αντίστασης των από κάτω.

Η δεύτερη σταθερά είναι οι αλληλεπάλληλες «κρίσεις». Όλες είναι μαστορεμένες από δυτικά μυαλά με συγκεκριμένους στόχους η κάθε μία. H «κρίση τροφίμων» μοιάζει να ΄χει υποχωρήσει προς το παρόν (τα ουκρανικά στάρια πλέουν προς τις αγορές), αλλά είναι κι αυτή στρατηγικής σημασίας και κάπου, κάπως, θα επανέλθει. Πέρα απ’ αυτήν, η συσσώρευση των υπόλοιπων («κρίση ρεύματος», «κρίση αερίου», «κρίση λιπασμάτων»), η μία βία πάνω στην άλλη, δημιουργεί ένα σύμπλοκο που δεν μας επιτρέπει βεβαιότητες για το αν οι τοξικοί των δυτικών γκουβέρνων (πολιτικές βιτρίνες, σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι) είναι σε θέση να διαχειριστούν χωρίς ολοκλήρωση των πραξικοπημάτων τους – χωρίς ανάθεση της διαχείρισης σε γαλονάδες .

Κι αυτό επειδή ο τρίτος παράγοντας, καθόλου «σταθερά», μάλλον άγνωστος Χ

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το άγχος του Νοέμβρη

Για να αντιστραφεί η υπερθέρμανση του πλανήτη χρειάζονται γενναίες κινήσεις. Σε αποκλειστική φωτογραφία της ασταμάτητης μηχανής (χα!) η Alexanderplatz τον ερχόμενο  Δεκέμβρη. (Διακρίνονται 3 μέλη του γερμανικού υπουργικού συμβουλίου – και καμία «άσκοπη μετακίνηση» τρίτων…

Τι σας παραξενεύει με το χιούμορ μας; Ανάμεσα στο «πολιτικό» και στο «πολικό» ένα «τι» κάνει όλη όλη την διαφορά…)

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> Οι πολιτικές βιτρίνες (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν) καμαρώνουν. Κορδώνονται. Έχουν αυτό το σάπιο πατερναλιστικό ύφος του «σωτήρα», για μια ακόμη φορά – ή σε ένα διαφορετικό πεδίο – μετά την υγιειονομική τρομοεκστρατεία. Είναι έτοιμες «να βοηθήσουν τους ευάλωτους» εν όψει ενός κατά πως λένε «κρύου χειμώνα».

Το περίεργο όμως δεν είναι η καλωσύνη της εξουσίας (!!!) Είναι το γεγονός ότι οι υπήκοοι εξακολουθούν να αγνοούν (ή να παριστάνουν ότι αγνοούν) ότι η ενεργειακή τους καθημερινότητα παίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, στα «χρηματιστήρια ενέργειας» που έχουν δημιουργήσει τα κράτη μέλη της ε.ε. – για το καλό τους υποτίθεται.

Χρηματιστήριο σημαίνει τζόγος, ποιος δεν το ξέρει; Και χρηματιστηριακός τζόγος σημαίνει πως οτιδήποτε μπορεί να βαφτιστεί «σοβαρή αιτία» για κερδοσκοπία. Έπεσε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά του Putin; «Ωωωωωω! Η ρωσία στριμώχνεται (στην ουκρανία) και θα αντιδράσει ρίχνοντας πετραδάκια στον nord stream 1». Bingo!!

Είναι τόσο εύκολο να φανεί αυτό. Οι τιμές των «συμβολαίων μελλοντικής παράδοσης» (αερίου) ή οι τιμές ρεύματος αλλάζουν κάθε μέρα, και συχνά κάθε ώρα μέσα στο ωράριο λειτουργίας των χρηματιστηρίων ενέργειας, χωρίς να έχει αλλάξει κάτι ούτε στην «προσφορά» ούτε στη «ζήτηση». Έχουμε γράψει στο παρελθόν, με παραδείγματα. Τα χρηματιστήρια και ο τζόγος τους είναι ο ναός των φημών και της σπέκουλας – οι δημαγωγοί συμπαρίστανται προβάλοντας κάθε βλακεία με κάθε σοβαρότητα….

«Μα!» θα πει κάποιος. «Δεν γίνεται πόλεμος στην ουκρανία; Δεν έχουν περιοριστεί – λόγω τιμωριών – οι όγκοι φυσικού αερίου που φτάνουν στην ευρώπη;» Ναι, αλλά κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική επίπτωση αυτών των περιορισμών στις τιμές και ποια είναι η σπέκουλα. Όταν, για παράδειγμα, μερικές βδομάδες πριν η gazprom περιόρισε την παροχή μέσω nord stream 1 για τις συνηθισμένες δουλειές συντήρησης αυτό προβλήθηκε σπεκουλαδόρικα σαν τα «ρωσικά αντίποινα»∙ τέτοιοι περιορισμοί και τέτοιες δουλειές συντήρησης όμως γίνονται κάθε καλοκαίρι, εδώ και χρόνια, και φυσικά περνάνε απαρατήρητοι.

Είναι σαφές. Τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη σπονσονάρουν τους τζογαδόρους ενέργειας για να κάνουν αυτήν την άγρια, «πρωταρχικού» τύπου συσσώρευση (σε χρήμα) που αργότερα θα «επενδύσουν» σε «πράσινα πυρηνικά». Ταυτόχρονα, χωρίς να διαταράξουν ούτε μια κεραία σ’ αυτήν την διαδικασία άγριας κερδοσκοπίας, επιδοτούν πατερναλιστικά τους φουκαράδες υπηκόους του, πράγμα που σημαίνει ότι τους χρησιμοποιούν σαν ενδιάμεσους για να επιδοτήσουν τις τζογαδόρικες τιμές: τα λεφτά των επιδοτήσεων καταλήγουν στις ενεργειο-μαφίες φυσικά.

Εν τω μεταξύ και το ρωσικό καθεστώς έχει καταλάβει πόσο βολικός είναι αυτός ο δυτικός τζόγος. Όχι μόνο επειδή ανεβάσει τις τιμές (άλλοτε του αερίου, άλλοτε του πετρελαίου, άλλοτε και των δύο) επιτρέποντάς του να πουλάει στα φιλικά κράτη με έκπτωση αλλά αισθητά ψηλά. Επιπλέον επειδή, ασήμαντες ειδήσεις του είδους «έχουμε επισκευές για 2 μέρες» εκτοξεύουν τιμές (και τον πανικό των αιχμαλώτων)… Συνεπώς είναι μια χαρά για τα συμφέροντά της να φωνάζει δυνατά η Μόσχα «εεε, που είστε; αύριο θα σταματήσει να δουλεύει μια τουρμπίνα, ε; μην το ξεχάσετε!»

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Πριν 4 δεκαετίες, είμαστε σίγουροι, αυτό το κόλπο δεν θα είχε αντέξει ούτε εβδομάδα! Οι υπήκοοι θα το είχαν αποκαλύψει «χαλαρά» και, με τον θυμό και την αποφασιστικότητα που αναλογεί στο θέμα, θα απαιτούσαν μαζικά να κλείσουν τα «χρηματιστήρια ενέργειας»!

Τώρα; Τι συνεχόμενη υπνοβασία είναι αυτή εδώ και χρόνια;

Κάντο όπως η κίνα!

Δευτέρα 15 Αυγούστου>> Δεν είναι όμως όλοι σε βαθιά άγνοια, ειδικά σε ότι αφορά την συνέχιση των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων. Κάποιοι αγρυπνούν και ετοιμάζονται – ενόσω οι αιχμάλωτοι θέλουν να ελπίζουν ότι «όλα τέλειωσαν».

Ο γερμανός υπ.υγείας Karl Lauterbach έχει σπουδαία σχέδια, για λογαριασμό του συμπλέγματος. Σκοπεύει απ’ το φθινόπωρο να «αναβαθμίσει» την corona-warn-app, την «εφαρμογή έγκαιρης προειδοποίησης» που κάμποσα εκατομμύρια ανόητοι γερμανοί κατέβασαν στα κινητά τους… επειδή τους είπαν (κι αυτοί το πίστεψαν…) ότι έτσι θα είναι «κοινωνικά υπεύθυνοι».

Τι μεθοδεύει ο ετοιμοπόλεμος Lauterbach; Σύμφωνα με άρθρο της berliner zeitung πριν 5 ημέρες οι barcodes (QR codes) που ως τώρα παρέπεμπαν στη «βάση δεδομένων εμβολιαστικής κατάστασης» ώστε να δείχνουν ότι είσαι (ή δεν είσαι…) Ο.Κ. θα αποκτήσουν χρώματα: πράσινο, κίτρινο, κόκκινο. Διαφορετικά χρώματα θα δίνουν διαφορετικά δικαιώματα συμπλήρωσε το ρεπορτάζ. Άλλωστε αυτό το σύστημα εφαρμόζεται ήδη στην Κίνα ήταν το επιμύθιο.

Ποια είναι αυτά τα «διαφορετικά δικαίωματα», σε σχέση με τι; Μα ελάτε τώρα, μην παιδιαρίζετε!!! Δύο χρόνια υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων και οι γερμανοί αιχμάλωτοι δεν κατάλαβαν τίποτα – εσείς;;; Το πρώτο πράγμα που θα διαφοροποιείται ανάλογα με το χρώμα του «φαναριού υγείας» θα είναι που θα επιτρέπεται και που θα απαγορεύεται να πηγαίνεις! Το «πράσινο» θα σημαίνει «ελευθερία κινήσεων», κατ’ αρχήν σε κλειστούς χώρους∙ το «κίτρινο» και το «κόκκινο» απαγορεύσεις, σε μια διαβάθμιση: απαγορεύονται τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι χώροι μεγάλων συγκεντρώσεων ανθρώπων, τα ταξίδια… (Στην πρωτοπόρο κινέζικο καπιταλισμό, του οποίου οι σχέσεις με τον γερμανικό είναι σχέσεις αλληλοθαυμασμού, έχουν προχωρήσει περισσότερο – θα πούμε στη συνέχεια).

Δεν είναι καραμπινάτοι φασίστες όλοι αυτοί; Το ότι το σύμβολο-στο-πέτο της δεκαετίας του 1930 αντικαθίσταται απ’ το QR στο τηλεχειριστήριο της καθημερινής ζωής (το οποίο ελέγχουν απόλυτα) την δεκαετία του 2020 αλλάζει κάτι ουσιαστικό; Ο Lauterbach (δηλαδή τ’ αφεντικά του) έχουν σχέδια: όσοι / όσες δεν είναι «εντάξει» με το «εμβολιαστικό καθεστώς τους» είπε πρόσφατα, είτε επειδή δεν έχουν κάνει καμία δόση είτε επειδή έχουν κάνει λιγότερες, θα πρέπει να υποχρεώνονται σε μασκοφορία σε συγκεκριμένους δημόσιους χώρους / χρόνους, έτσι ώστε να είναι δακτυλοδεικτούμενοι/ες!!! «Το να νοιώθεις ότι σε περιφρονούν…» είχε δηλώσει «… θα είναι ένα κίνητρο να σκεφτείς ξανά μήπως θα προτιμούσες να εμβολιαστείς…» Ο χρωματιστός QR (το «κίτρινο») θα κάνει το πατερναλιστικό όνειρο των αφεντικών αυτόματη πραγματικότητα: σε συγκεκριμένους χώρους ο «κίτρινος» θα μπορεί να κινείται μόνο σαν εν δυνάμει μίασμα.

Την τεχνολογία του «φαναριού εμβολίων» έχει φτιάξει η T-Systems, θυγατρική της Deutsche Telekom, η οποία έχει πάρει παραγγελία απ’ τον «παγκόσμιο οργανισμό υγείας» για να φτιάξει κάτι ανάλογο με «αναμονές» ώστε να επιβληθεί απ’ την κεντρική βιτρίνα των φαρμακομαφιών σε όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη, όταν (και αν…) ο π.ο.υ. καταφέρει να κάνει εκβιασμούς. Εν τω μεταξύ το καθεστωτικό der Spiegel γράφει ότι το «φανάρι» έχει ενθουσιάσει τους ειδικούς / τεχνολόγους της αλγοριθμικής φυλάκισης, που υποστηρίζουν ότι είναι πολύ καλό για να μείνει αχρησιμοποίητο και να καταλήξει στο μουσείο επικοινωνιών! Προτείνουν να είναι η βάση για την μελλοντική επέκταση της χρήσης του…

Αυτό, ακριβώς, είναι το κινέζικο παράδειγμα!

Στην κίνα οι εμβολιασμοί δεν είναι υποχρεωτικοί. Συνεπώς το «φανάρι» δεν αφορά την εμβολιαστική κατάσταση των υποτελών. Αφορά την κατάσταση της υγείας τους συνολικά∙ αλλά και ό,τι άλλο κρίνει το καθεστώς «επιβλαβές για την κοινωνία».

Στη διάρκεια των πρόσφατων εκτεταμένων κατ’ οίκον φυλακίσεων σε διάφορες μεγαπόλεις της κίνας (αυτό που εξακολουθούμε να θεωρούμε ασκήσεις βιολογικού πολέμου) αν το «φανάρι» σου δεν ήταν «πράσινο» δεν μπορούσες ακόμα και να μπεις ή να βγεις απ’ το σπίτι σου – και το χρώμα μπορούσε να είναι άσχετο με το αν έχεις εμβολιαστεί ή έχεις κάνει τα απαραίτητα pcr τεστ. Στην πραγματικότητα ο αλγοριθμικός αυτοματισμός μηχανοποιεί και αποπροσωποιεί εντελώς την κρατική γραφειοκρατία επιτρέποντάς της να σε «κιτρινίζει» ή να σε «κοκκινίζει» (να σου κλείνει την πόρτα της αλγοριθμικής φυλακής ή να σε ρίχνει στην απομόνωση) χωρίς να δίνει καμία εξήγηση. Στην τελική, αν κάποιος «υπεύθυνος» αναγκαστεί να πει κάτι, μπορεί να είναι «α, έγινε λάθος» ή «ααα, δεν ήξερα». Έτσι είναι στο «σύστημα» (εννοώντας τους αλγόριθμους).

Το παράδειγμα είναι πρόσφατο και μαζικό. Πάνω από 400.000 υπήκοοι στην κινεζική επαρχία Henan ανακάλυψαν τον περασμένο Απρίλη ότι οι καταθέσεις τους σε 6 τοπικές τράπεζες είχαν «παγώσει», χωρίς καμία εξήγηση… Αργότερα αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για ένα «σκάνδαλο» διαφθοράς των διοικητών τους∙ ενδιάμεσα όμως, όταν εκπρόσωποι των καταθετών αποφάσισαν να πάνε στα κεντρικά των τραπεζών για να διαμαρτυρηθούν, ανακάλυψαν ότι το «φανάρι της υγείας τους» είχε γίνει κόκκινο – οπότε απαγορευόταν να ταξιδέψουν… Αυτό δεν το είχαν μοντάρει οι «διεφθαρμένοι» τραπεζίτες!!!

Τέτοιες είναι οι δυνατότητες που ενθουσιάζουν τόσο τους δυτικούς «ειδικούς» όσο, ακόμα περισσότερο, τα αφεντικά του συμπλέγματος (και) στη γερμανία. Τα λεγόμενα ψηφιακά «διαβατήρια εμβολιασμού» είναι πολύ εύκολο τεχνικά να εξελιχθούν σε «διαβατήρια υγείας» και, ύστερα, σε «διαβατήρια κοινωνικής υπευθυνότητας», «διαβατήρια προσωπικότητας», ή όπως αλλιώς βαπτιστούν.

Το ζητούμενο είναι να γίνει η αρχή, και η αρχή (ή η-αρχή-της-αρχής) έγινε ήδη στη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου. Τώρα το γερμανικό καθεστώς σχεδιάζει ένα ακόμα βήμα αυτοματοποίησης, με όλα τα συνοδευτικά: τιμωρίες και ανταμοιβές: ανοικτή η πόρτα του κελιού, μισόκλειστη, εντελώς κλειστή, απομόνωση. Κι όταν αυτό μεθοδεύεται ανοικτά στο Βερολίνο, στα εξοχικά μέρη τύπου ελλαδιστάν θα έρθει μάλλον γρήγορα παρά αργά.

Έχουν προκληθεί βέβαια ήδη αντιδράσεις (στη γερμανία) για τα σχέδια του κράτους τους: εκείνο το «έτσι το κάνουν και στην κίνα» σα να έριξε μια κλωτσιά στα genitals των υπνοβατούντων (μέσα στις αναμνήσεις του 20ου αιώνα…) αιχμαλώτων. Αλλά είτε ο Lauterbach είτε τα καπιταλιστικά αφεντικά του είναι πονηροί: έχουν διανθίσει το νομοσχέδιο για το «φανάρι» με μερικές λεπτομέρειες που βγάζουν μάτι ότι μπήκαν για να υπηρετήσουν τον «διάλογο», την «διαπραγμάτευση», τις «υποχωρήσεις του υπουργείου» και ίσως (;;;;) μια κάποια «συμφωνία». Για παράδειγμα το «πράσινο» είτε για πλατφορμιασμό είτε για νόσηση περιορίζεται στους 3 μήνες, κάτι ηλίθιο έως εξωπραγματικό αφού συνεπάγεται ότι οι νομοταγείς «πράσινοι» θα πρέπει να πλατφορμιάζονται κάθε τρίμηνο για να απολαμβάνουν την «ελευθερία» τους… Αυτό δεν το ζητάει ούτε ο κτηνίατρος ceo!

Υπνοβάτες και μη, ignorants και μη (οι εγκάθετοι και οι ηλίθιοι εξαιρούνται!), σε διακοπές ή μη, βρισκόμαστε καιρό τώρα, κι έτσι θα πάει, μπροστά σ’ αυτήν την κρίσιμη, μια-φορά-στα-εκατό-χρόνια ιστορική καμπή. Πολλοί προτιμούν ως τώρα να λουφάζουν, ελπίζοντας ότι «μπόρα είναι, θα περάσει»!… Κάνουν λάθος: πρόκειται για καπιταλιστική αναδιάρθρωση πολύ μεγάλου πλάτους και βάθους, και δεν πρόκειται ούτε να σταματήσει ούτε να χαλιναγωγηθεί με ευχές και προσευχές.

Η άλλη κατεύθυνση (η μόνη που μπορεί να χαρακτηριστεί επιλογή) δεν είναι βέβαια καθόλου εύκολη. Τουλάχιστον όμως τώρα πια ξέρουμε∙ καμία άγνοια δεν δικαιολογείται. Πρέπει να πετάξουμε όλα τα βαρίδια του παρελθόντος (εκεί, κυρίως, έγκειται η δυσκολία), όλες τις μικροαστικές συνήθειες και βεβαιότητες (στην «πολιτική», στην «ιδεολογία», στις στάσεις ζωής) που κληροδότησε ο ύστερος 20ος αιώνας, όλα τα βίτσια που έχει απλόχερα προσφέρει η 3η βιομηχανική επανάσταση (απ’ τα αντιsocial media ως τον γενικευμένο selfismo για παράδειγμα) ώστε να σηκώσουμε ξανά το ανάστημα.

Για να αντιμετωπίσουμε αυτό που έρχεται από μπροστά.

(Ο Benjamin έχοντας δει και καταλάβει, γράφει στα τέλη της δεκαετίας του 1930:

Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelυs Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός  βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο, είναι αυτή η θύελλα.

Στο τωρινούς άνυδρους και άγονους καιρούς δεν αξιωνόμαστε την χάρη ενός Benjamin. Όμως τα χαλάσματα είναι χαλάσματα∙ και η θύελλα είναι θύελλα…)

Μπρρρρ…

Δευτέρα 11 Ιούλη>> Χρειάζονται, άραγε, προσόντα ντετέκτιβ για να εντοπίσει κανείς την τρέχουσα σκηνοθεσία της «ενεργειακής κρίσης στην ευρώπη» που οφείλεται, που αλλού;, στον μοχθηρό της Μόσχας;

Οι διακοπές παροχής αερίου μέσω αγωγών για λόγους συντήρησης και επισκευών είναι χρόνια πρακτική. Γίνονται καλοκαίρι, οι πελάτες έχουν γεμίσει τα καζάνια τους, διαρκούν λίγο, κι έτσι κανείς δεν καταλαβαίνει έλλειψη.

Όχι πια! Το γεγονός ότι από αύριο και για δέκα μέρες θα διακοπεί η παροχή γκαζιού απ’ τον nord stream 1 έχει μετατραπεί στο Θέαμα του Επερχόμενου Θανάτου από Κρύο σε κράτη και κοινωνίες που θέλουν να θεωρούνται πολιτισμένες. Γερμανοί και γάλλοι αξιωματούχοι διαγωνίζονται σε προειδοποιήσεις ότι οι (μοχθηροί) ρώσοι μπορεί να μην ξανασυνδέσουν την παροχή όταν τελειώσει η συντήρηση∙ ή μπορεί να προφασιστούν έλλειψη ανταλλακτικών (λόγω των κυρώσεων) για να την παρατείνουν. Επ’ αόριστον.

Το ενδιαφέρον είναι ότι σ’ αυτές τις «ώριμες» (μέχρι σαπίλας) καπιταλιστικές κοινωνίες, με την αφθονία media, κανείς δεν ρωτάει την gazprom «πως βλέπει την φετεινή συντήρηση», αν έχει τα ανταλλακτικά που χρειάζεται, αν προβλέπει προβλήματα λόγω κυρώσεων!!! Όχι μόνο οι «μοχθηροί» είναι ανύπαρκτοι, αλλά επιπλέον η ανυπαρξία τους, το γεγονός ότι δεν τους ρωτάνε για τίποτα, είναι η βάση για να τρομοκρατεί ο καθένας κατά βούληση.

Έτσι η 22η Ιούλη έχει ήδη ανακηρυχτεί, περίπου, σαν η μέρα-που-όλα-θα-κριθούν! Είναι η ημέρα κατά την οποία, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, θα γίνει η πρώτη δοκιμή λειτουργίας του nord stream 1 μετά την συντήρηση.

Τρέμετε! Μπορεί να γίνει, μπορεί να μην γίνει – ζήτω η μεταφυσική!!!!

(φωτογραφία: ο γάλλος υπουργός οικονομικών Bruno Le Maire δεν έχει το πόστο για να φροντίσει να τρέχει κανονικά το γκάζι, ούτε καν για να συνεννοηθεί έγκαιρα με τους τεχνικούς της gazprom για το αν υπάρχει μηχανικό πρόβλημα, λόγοι καθυστέρησης, κλπ.

Είναι υπουργός για να μαδάει μαργαρίτες και να κάνει προφητείες…. Ακόμα καλύτερα: για να τρομοκρατεί.)

 

Ο αδυσώπητος νόμος της βαρύτητας

Δευτέρα 11 Ιούλη>> Το ποιες πολιτικές βιτρίνες «απολύονται» ή χάνουν τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που απολάμβαναν είναι ένα ζήτημα κατάλληλο για την φλυαρία των δημαγωγών. Η πραγματική κατάστασή τους στη δύση, μ’ άλλα λόγια η καπιταλιστική ισχύς που εκπροσωπούν και, κατά συνέπεια, το ειδικό «βάρος» τους στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης, αποδεικνύεται αλλού – εκεί που οι δημαγωγοί φροντίζουν να μην κοιτάμε και να μην καταλαβαίνουμε.

Στις 15 του περασμένου Ιούνη, 3 τέτοιες ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες «βαρέων βαρών» υποτίθεται, ο γάλλος πρόεδρος και οι πρωθυπουργοί γερμανίας και ιταλίας, πήραν τα αεροπλάνα τους και πέταξαν ως την Βαρσοβία. Εκεί προστέθηκε στην παρέα και ο πρόεδρος της ρουμανίας Κλάους Γιοχάνις. Από κει πήραν το κατάλληλα φρουρούμενο (με στρατό) τραίνο (αεροπλάνα δεν πετούν προς ουκρανία), γραμμή για το Κίεβο. Για να αγκαλιαστούν με τον κλόουν Ζελένσκι.

Γιατί τέτοια μεγαλεία; Γιατί έπρεπε να πάνε και οι 3 + 1 μαζί; Για να του υποσχεθούν ότι θα γίνει δεκτή η αίτησή του για ένταξη της ουκρανίας (όσης μείνει τέλος πάντων…) στην ε.ε. (!!!!) – πράγμα που σημαίνει κάποιες χρηματοδοτήσεις «προσαρμογής». Λεφτά δηλαδή. Και να του ζητήσουν σαν αντάλλαγμα να διαπραγματευτεί κάπως με την Μόσχα.

Το τελευταίο θα μπορούσε να είναι απλά μια φήμη αν, την επόμενη μέρα, στις 16 Ιούνη, δεν έσκαγε απροειδοποίητα (με τον ίδιο τρόπο, με τραίνο) στο Κίεβο ο εκ Λονδίνου ορμώμενος βιαστικά Borduk… Για να πει τι στον κλόουν; Είμαστε σχεδόν βέβαιοι: ότι αυτοί της ε.ε. είναι ψιλομαλάκες, ότι είναι όλο λόγια, ότι «εμείς φύγαμε τρέχοντας απ’ την ε.ε. και βρήκαμε την υγειά μας!», ότι αν είναι για τα φράγκα άντε, αλλά «μην σταματήσεις τον πόλεμο μέχρι ο στρατός σου να μπει στη Μόσχα… κι εμείς είμαστε εδώ»!!!

Παρότι η ουσία αυτών των «επαφών» έχει μια κάποια σημασία, η ασταμάτητη μηχανή θα μείνει στο τυπικό. Τρεις πολιτικές βιτρίνες ευρωπαϊκών κρατών που παριστάνουν ότι είναι «μεγάλες δυνάμεις» (και μέλη της G7…), οι Μακρόν, Σολτς και Ντράγκι, συν άλλη μία αντίπαλος πολιτική βιτρίνα, ο Τζόνσον, έπρεπε να πάνε αυτοπροσώπως στο Κίεβο για να γλύψουν τα genitals ενός κωμικού που παριστάνει τον πρόεδρο και αρχιστράτηγο ενός μαφιόζικου κράτους / κεφάλαιου… Πώς σας φαίνεται το ζύγι; Ένας ουκρανός καραγκιόζης στη μια μεριά, 3 + 1 ευρωπαίοι στην άλλη (τον ρουμάνο πρόεδρο δεν τον υπολογίζουμε, παρότι η παρουσία του υποδείκνυε την με-αιτία-απουσία του αντίστοιχου πολωνού…) – είναι ο.κ.;

Δεν είναι!!!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Δημιουργική καταστροφή (made by e.u.)

Δευτέρα 30 Μάη>>  Εν τω μεταξύ ξεκαθαρίζει (στο δικό μας μυαλό) η τακτική των ευρωπαϊκών κρατών / κεφαλαίων, ειδικά μετά το “fuck eu” απ’ το στόμα της φοβερής και τρομερής κυρίας Nuland στ’ αυτί του φοβερού και τρομερού κυρίου Pyatt εκείνον τον φοβερό και τρομερό Φλεβάρη του 2014 στο κέντρο του Κιέβου. Οι βασικές γραμμές της απάντησης στο γιατί, δηλαδή, ειδικά το Βερολίνο, έκανε ψόφιες προσπάθειες να «λυθεί το ουκρανικό πρόβλημα», αφήνοντάς το ουσιαστικά να επιδεινώνεται υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον.

Υπό κανονικές συνθήκες ο ουκρανικός καπιταλισμός είχε ένα καλό αναπτυξιακό δυναμικό, ειδικά στον δευτερογενή, κληρονομιά του καταμερισμού εργασίας που είχε γίνει στη διάρκεια της σοβιετικής ένωσης. Την στιγμή του «διαζυγίου», στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στην ουκρανία υπήρχε αυτοκινητοβιομηχανία και βιομηχανίες κατασκευής εξαρτημάτων για οχήματα, πυρηνικοί αντιδραστήρες (και φυσικά όλες οι κατηγορίες σχετικών τεχνικών και επιστημόνων), βιομηχανία κατασκευής πυραύλων, τανκς και λοιπών όπλων, know how κατασκευής τουρμποκινητήρων, ορυχεία άνθρακα καλής ποιότητας… Με δυο λόγια υπήρχαν αρκετά καπιταλιστικά δεδομένα, τόσο απ’ την άποψη της ζωντανής εργασίας όσο και των υποδομών και πρώτων υλών, για να εξελιχθεί η ουκρανία σε σοβαρό ανταγωνιστή του ευρωπαϊκού βιομηχανικού κεφάλαιου, ειδικά του γερμανικού και του γαλλικού…

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό; Όχι φυσικά!!! Το ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο «αφέθηκε» ή και «σπρώχτηκε» στη μετασοβιετική παρακμή, αρχίζοντας απ’ το εποικοδόμημα: το πολιτικό σκέλος της εξουσίας, και τους μαφιόζους που αναδύθηκαν πολύ γρήγορα σαν τα ουσιαστικά αφεντικά. Η ουκρανία – έπρεπε – να – γίνει – ένας – καπιταλισμός – κατά – βάση – αγροτικός και σίγουρα παρακμιακός , για να προμηθεύει στάρι και κριθάρι την ευρώπη – και ειδικευμένους στην τιμή του ανειδίκευτου… κι ως εκεί! Αυτό ήταν κατ’ αρχήν δουλειά των μαφιόζων αφεντικών, αλλά την «δύση», και ειδικά τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, καθόλου δεν την ενοχλούσε! Το αντίθετο…

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ακριβώς λόγω της γειτνίασης και της κοινής καπιταλιστικής (αλλά και πολιτισμικής) ιστορίας με την ρωσία, στο βαθμό που η δεύτερη ξαναστεκόταν στα πόδια της, θα ήταν πάντα πιθανό το ενδεχόμενο να «παρασυρθεί» ένα τμήμα της ουκρανικής ελίτ (και του πληθυσμού) σ’ ένα δρόμο αναδιάρθρωσης και καπιταλιστικής ανόρθωσης. Βλέποντας τι έκανε το «πατριωτικό τμήμα» των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με εκπρόσωπο την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin απ’ το 2000 και μετά, το τελευταίο που θα ήθελαν όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι με το Βερολίνο, ήταν να συμβεί κάτι ανάλογο στην ουκρανική επικράτεια.

Αυτό εξηγεί το γιατί ενώ ο ουκρανικός καπιταλισμός στη βιομηχανική του διάσταση ρήμαζε σταθερά στα ‘90s, το 2013, η πρόταση της ε.ε. στο Κίεβο για στενότερες οικονομικές σχέσεις (με πρωτεργάτες το Βερολίνο και το Παρίσι) ήταν ουσιαστικά να ξεκόψει απ’ τις οικονομικές του παρτίδες με τη Μόσχα… Θεωρούμε πια προφανές ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά ήθελαν να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους ότι η ουκρανία θα μείνει για καιρό μια αγροτική / μαφιόζικη επικράτεια.

Ανάμεσα στο 2001 και στο 2008, οι ουκρανοί μαφιόζοι (σαν ιδιοκτήτες εργοστασίων και ορυχείων) κατάφεραν να ανεβάσουν την βιομηχανική απόδοση του ουκρανικού καπιταλισμού, χωρίς να ασχοληθούν με επενδύσεις και βελτίωση του εξοπλισμού, χάρη στις φτηνές πρώτες ύλες και στις γνώσεις των ειδικευμένων ουκρανών εργατών: ο μέσος όρος ετήσιας αύξησης του ουκρανικού αεπ ήταν 7,4%. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια κεντρική εξουσία στο Κίεβο κατάφερνε άλλους από δαύτους να τους ρίξει στα σίδερα κι άλλους να τους «ενσωματώσει» όπως έγινε με το ρωσικό καθεστώς μετά το 2001.

Εν τέλει ένα στοιχειωδώς ισορροπημένο (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο θα είχε πιθανότατα λιγότερο συμφέρον να ενταχθεί σε ε.ε. (και νατο) και μεγαλύτερο να δικτυωθεί στις δομές του ευρασιατικού project: απ’ την ευρασιατική οικονομική ένωση (EEU) ως το σύμφωνο της Σαγκάης (SCO)… Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να θεωρούνταν εφιαλτικό, για διαφορετικούς ίσως λόγους αλλά πάντως αδιανόητο, και στις δ’υο πλευρές του Ατλαντικού.

Είναι γεγονός ότι η Ουάσιγκτον ελίχθηκε γρήγορα, πάτησε πάνω στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό και στην πολιτική κρίση που προκάλεσε με την πρόταση για «σχέσεις με την ε.ε.» στο Κίεβο στα τέλη του 2013 (όταν η διοίκηση Γιανούκοβιτς απέρριψε τον εκβιασμό) και αναδύθηκε σαν το βασικό κέντρο ελέγχου του Κιέβου, μέσω της εκπαίδευσης των φασιστών, της σφαγής στη Maidan, και του πραξικοπήματος που ακολούθησε. Ουσιαστικά η Ουάσιγκτον κατέκτησε και ενίσχυσε το ήδη υπαρκτό ουκρανικό παρακράτος. Είναι πιθανό ότι το Παρίσι και το Βερολίνο δεν ήθελαν ένα Κίεβο αιχμή-του-νατοϊκού-δόρατος κατά της Μόσχας∙ θα ήταν ευχαριστημένα με μια παρακμιακή αγροτική επαρχία υπό τον δικό τους έλεγχο στις πρώτες ύλες και την ειδικευμένη εργασία. Αλλά η Ουάσιγκτον αυτό ακριβώς ήθελε – και το πέτυχε από το 2014 ως τις αρχές του 2022. Υπήρχε βασική διαφορά μεταξύ των ζητούμενων των κρατών / κεφαλαίων της γερμανίας και της γαλλίας απ’ τη μια μεριά, και των ηπα απ’ την άλλη. Υπήρχε όμως και ένα βασικό κοινό: «η διατήρηση του ουκρανικού καπιταλισμού κάτω, πολύ κάτω», χωρίς κακές επιρροές και κακά παραδείγματα απ’ την Μόσχα. Απ’ αυτή την άποψη η φασιστική μόχλευση του ουκρανικού παρακράτους μπορεί να μην ήταν ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, δεν ήταν όμως αντίθετη με τα συμφέροντα του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης, φυσικά του Λονδίνου…

Μ’ αυτά τα δεδομένα η Μόσχα ζήτησε, ξαναζήτησε και ξαναζήτησε για χρόνια απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (ειδικά τη γερμανία) να σταματήσουν να πατάνε πάνω στα πτώματα που δημιουργούσε η αμερικανική τακτική στην ουκρανία, ανατολική και όχι μόνο. Οι προτάσεις της Μόσχας για μια «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας» σε ότι αφορούσε το Κίεβο δεν αποσκοπούσαν στο να γίνει ο ουκρανικός καπιταλισμός αυτό που θα μπορούσε πριν 30 ή 25 χρόνια!! Αποσκοπούσαν όμως στο να φύγει απ’ την μέση η αμερικανική μιλιταριστική αξιοποίηση των ευρωπαϊκών συμφερόντων στο ουκρανικό έδαφος: ας έμενε η ουκρανία παρακμιακή αν αυτό τα βόλευε∙ να έπαυε όμως να είναι αμερικανική βάση… Και θα πρέπει να το παραδεχτούν όσοι έχουν μυαλό στο κεφάλι τους: η απαίτηση της Μόσχας για (στρατιωτική) ουδετερότητα του Κιέβου είναι άμεσα εναντίον της Ουάσιγκτον αλλά όχι στον ίδιο βαθμό εναντίον του Παρισιού και του Βερολίνου∙ όχι άμεσα ούτε υποχρεωτικά, σε κάθε περίπτωση.

Όπως, όμως, δείχνουν οι εξελίξεις μέχρι σήμερα, οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες δεν μπορούν να ξεφύγουν απ’ τον φόβο (καλύτερα: την βεβαιότητα) της περιθωριοποίησής τους σε σύγκριση με την αποικιακή / ιμπεριαλιστική ιστορία τους εδώ και 500 χρόνια: καθώς το ευρασιατικό project θα αναπτύσσεται και οικονομικά και στρατιωτικά, δείχνουν αυτές οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες να έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους για «ανάσχεση» στον u.s. army… Ακόμα και με την μόνη μέθοδο που ξέρει και μπορεί, της καμμένης γης. Κι όχι μόνο του καθαρά στρατιωτικού σκέλους του, αλλά και των υπόλοιπων διαστάσεων της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανικής.

Δείτε, για παράδειγμα, το πρόσφατο «πακέτο» 40 δισεκατομυρίων δολαρίων με το οποίο το Joνυσταλεάν θα «στηρίξει» και θα «σώσει» το φασιστοΚίεβο. Απ’ αυτόν τον πακτωλό τα 8,7 δις προορίζονται για τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, για να αντικατασταθούν τα όπλα που στέλνονται στο Κίεβο (και εν πολλοίς καταστρέφονται απ’ τους ρωσικούς πυραύλους)∙ 3,9 δις για την αμερικανική «στρατιωτική διοίκηση ευρώπης» στην οποία υπάγεται ο κλόουν (για εξαγορές, δωροδοκίες και λοιπά έξοδα)∙ 5 δις για την απροσδιόριστη φροντίδα της «παγκόσμιας διατροφικής αλυσίδας»∙ 6 δις για όπλα και «εκπαίδευση» του ουκρανικού στρατού, όσου απομείνει∙ 9 δις σαν «οικονομική βοήθεια», για να ταϊστεί το ουκρανικό παρακράτος∙ και 900 εκατομμύρια για τους πρόσφυγες. Τα 16 δις είναι δανεικά, σ’ ένα φασιστοκράτος που είναι χρεωκοπημένο προ πολλού. Συνεπώς η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει σε διαρκή ομηρία ότι απομείνει απ’ το ουκρανικό κράτος, παρακμιακό, μαφίοζικο και χρεωκοπημένο, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση.

Αυτό παρηγορεί διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θεωρούμε χαρακτηριστικό απ’ αυτή την άποψη τον επαναλαμβανόμενο λιγμό αυτού του θλιβερού γερμανού πρωθ. Scholz: η ρωσία δεν πρέπει να νικήσει…

Έχει κάποιον άλλο υποψήφιο για νικητή ο κύριος θλιβερός; Εύχεται, άραγε, να νικήσει η Ουάσιγκτον; Ίσως ούτε αυτό θα του άρεσε μεσοπρόθεσμα… (Αλλά μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί όπως είπε κάποτε ένας σοφός…)

Ακόμα και η πιο μυωπική καπιταλιστική τακτική παραμένει καπιταλιστική. Είναι απίθανο όμως να βγαίνουν νικητές εκείνοι που χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους∙ και τον ορίζοντα απ’ τα μάτια τους… Τα περασμένα μεγαλεία που βρυκολακιάζουν δεν είναι έξοδος. Αν θέλει ο κύριος θλιβερός ας δει το πως η αφρική ξεφορτώνεται τον βασιλιά Macron…

Διαδηλώσεις κατά του γαλλικού ιμπεριαλισμού: στο μάλι, στο τσάντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία και (φωτο επάνω) στη νότια αφρική. Οι διαδηλώσεις οργανώνονται από ακροαριστερές οργανώσεις. Στην πάνω φωτογραφία, δεξιά με τον μπερέ, ο Julius Malema, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στην υποσαχάρια Αφρική…

Βοήθειες απ’ το Βερολίνο

Πέμπτη 28 Απρίλη>> Η περίπτωση του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου μας έχει απασχολήσει: είναι ο δεύτερος (αμερικανικός κατ’ αρχήν) στόχος μετά την ουκρανία / Μαύρη Θάλασσα. Το Βερολίνο αποφεύγει να πάρει καθαρή θέση, και προσπαθεί να πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Μια στάση (το λιγότερο) άγονη, συμβιβαστική – και μεσοπρόθεσμα αδιέξοδη.

Το τελευταίο κατόρθωμα αυτής της τακτικής ήταν η ανακοίνωση του αξιολύπητου σοσιαλδημοκράτη πρωθ. Olaf Scholz, ότι (μετά από πολλούς δισταγμούς) θα παραχωρήσει στον κλόουν μερικά αντι-αεροπορικά τανκς μάρκας gepard. Είναι, άραγε, ένα όπλο που μπορεί να βοηθήσει το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για «τανκς», αλλά για κινητά αντιαεροπορικά, με ιδιαίτερα ευάλωτη θωράκιση. Είναι μικρού βεληνεκούς (έως 5 χιλιόμετρα) και όταν φτιάχτηκαν θα χρησιμοποιούνταν κατά ελικοπτέρων και χαμηλά πετούμενων αεροπλάνων. Αλλά το γερμανικό κράτος τα έχει αποσύρει απ’ το 2010: θεωρούνται ξεπερασμένα. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: χρειάζονται αρκετοί μήνες εκπαίδευση για να μάθει κάποιος να χρησιμοποιεί ένα gepard σωστά, αφού τα ραντάρ του κινούνται (περιστρέφονται) με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Και το τελικό κτύπημα: οι κάνες και τα βλήματα του gepard κατασκευάζονται στην ελβετία. Το ελβετικό κράτος / κεφάλαιο, τηρώντας την ουδετερότητά του, απαγορεύει την μεταφορά όπλων δικής του κατασκευής σε εμπόλεμες ζώνες! Και, φυσικά, έστειλε ραβασάκι στο Βερολίνο, ότι δεν εγκρίνει την παράδοση των gepard στο Κίεβο, και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να στείλει βλήματα στο πακέτο.

Ο ελιγμός της αξιολύπητης γερμανικής πολιτικής βιτρίνας παραείναι ρηχός για να περάσει απαρατήρητος. Μπορεί να πει «εγώ ήθελα, αλλά αυτοί οι ελβετοί δεν με άφησαν». Μπορεί να τσακωθεί με τους ελβετούς και να ξεστοκάρει μερικά gepard, ελπίζοντας ότι μέχρι να μάθουν κάποιοι ουκρανοί να τα χειρίζονται ή θα έχει τελειώσει ο πόλεμος στην ουκρανία ή θα έχει γενικευτεί τόσο ώστε… Μπορεί επίσης να ξεστοκάρει τα μπαγιάτικα βλήματα απ’ τις γερμανικές αποθήκες συμβουλεύοντας (τους εκπαιδευόμενους) να κάνουν οικονομία γιατί δεν υπάρχουν άλλα.

Μπορεί επίσης να κοιτάξει πιο βαθιά στις αποθήκες, μήπως έχει ξεμείνει κανά zeppelin, απ’ τον 1ο παγκόσμιο. Ή, καλύτερα, να αναθέσει αυτό το ψάξιμο τους πολεμοκάπηλους, καραδεξιούς «πράσινους» κυβερνοεταίρους του.

(Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει για καιρό ακόμα είναι υπομονή…)

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 3

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Τι ακριβώς υποστηρίζουν οι υφιστάμενοι της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin); Ανακάλυψαν (λένε) ότι σε κάποια απ’ τα ουκρανικά εργαστήρια βιολογικού πολέμου του us army υπήρχαν πουλιά με «ταυτότητα», έναν αριθμό. Σ’ αυτά τα πουλιά (λένε ότι θα) τοποθετούνταν «μικροπομποί», μια μικρή ποσότητα τηλεχειριζόμενου εκρηκτικού, καθώς και μια συσκευασία με νοσογόνους παράγοντες. Ύστερα θα απελευθερώνονταν για να ακολουθήσουν την αποδημητική διαδρομή τους (λόγω εποχής: από νότο προς βορρά, δηλαδή προς ρωσία διαμέσου της ουκρανικής επικράτειας). Μέσω δορυφόρων και λοιπών ψηφιακών μέσων επιτήρησης και ελέγχου η πορεία τους θα παρακολουθούνταν διαρκώς και, στην κατάλληλη περιοχή το εκρηκτικό θα έσκαγε, το πουλί θα σκοτωνόταν, και σκάζοντας στο χώμα θα απελευθερώνονταν οι νοσογόνοι παράγοντες: μια πολύ φτηνή και «αόρατη» μέθοδος μόλυνσης (ακόμα και θανατηφόρας) είτε καλλιεργούμενων ζώων είτε ανθρώπων μιας περιοχής, χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα, ευθύνες, κλπ… Κυριολεκτικά «ιπτάμενοι μεταφορείς ασθενειών», όπλα-υπεράνω-υποψίας δηλαδή, με τον ρωσικό στρατό να υποστηρίζει ότι βρήκε (σε κάποια εργαστήρια) μισοέτοιμα τέτοια «πουλιά μαζικής καταστροφής»….

Ωχ! Αυτοί οι ρώσοι είναι εντελώς φαντασιόπληκτοι, ε; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο διεστραμμένοι εγκέφαλοι μεταξύ των καραβανάδων, των γενετιστών, των βιοτεχνολόγων, με δυο λόγια μεταξύ των εκλεκτών υπηρετών των καπιταλιστικών τεχνολογιών αιχμής, και μάλιστα των λευκών, των πρωτοκοσμικών, των αμερικάνων (και όχι μόνο), που κοιμούνται και ξυπνάνε με μόνη έγνοια το καλό της ανθρωπότητας; Είναι ποτέ δυνατόν;

Είναι! Η διαβόητη DARPA δεν είναι σύλλογος φιλοτελιστών! Κι ούτε τα πουλιά είναι τα μοναδικά υποψήφια (ή μήπως ήδη σε δράση;) «βομβαρδιστικά» βιολογικού πολέμου. Υπάρχουν κι άλλα «ιπτάμενα μέσα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το πνεύμα του Rapallo

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ένα φάντασμα πλανιέται εδώ και έναν αιώνα πάνω απ’ την ευρώπη, με ιδιαίτερες πυκνώσεις και εντάσεις σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ένα φάντασμα που προκαλεί εφιάλτες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Ουάσιγκτον – κι αυτό δεν είναι πια ο κομμουνισμός. Είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο (και ένα καλό κομμάτι της δυτικής ευρώπης) και στη Μόσχα…

Κάποιοι το θυμούνται – και θα ήθελαν να το γιορτάσουν. Άλλοι το θυμούνται και μελαγχολούν. Τέλος κάποιοι ακόμα όχι απλά το ξορκίζουν αλλά το πολεμούν με κάθε τρόπο∙ αυτήν την περίοδο «μέχρι τον τελευταίο ουκρανό»….

Πριν ακριβώς έναν αιώνα, τέτοιες ημέρες, στις 16 Απρίλη του 1922, σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο μιας ιταλικής επαρχιακής πόλης όχι μακριά απ’ την Γένοβα, στο Rapallo, υπογραφόταν μια συμφωνία φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία και την σοσιαλδημοκρατική δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανάμεσα στην επαναστατημένη Μόσχα και στο «μόλις προχτές πνίξαμε στο αίμα την προοπτική δικτατορίας του προλεταριάτου» (δολοφονώντας ανάμεσα σε άλλους την Rosa Luxemburg και τον Karl Liebknecht…) Βερολίνο. Ήταν μια συμφωνία οικονομικής (και κρυφά: στρατιωτικής) συνεργασίας που σαν τέτοια τίναζε στον αέρα όλες τις ιμπεριαλιστικές προσδοκίες του Λονδίνου και του Παρισιού μετά το τέλος του Α παγκόσμιου και την «Συνθήκη των Βερσαλιών»: η (ηττημένη) γερμανία και η (επαναστατημένη) ρωσία σπρώχνονταν συστηματικά στο περιθώριο απ’ τους νικητές του 1ου παγκόσμιου πολέμου…

Ήταν, τέλος, μια συμφωνία που έχει βρυκολακιάσει παραπάνω από μία φορές έκτοτε: απ’ το σύμφωνο Molotov – Ribbentrop τον Αύγουστο το 1939, ανάμεσα στο ναζιστικό και πολεμικό Βερολίνο απ’ την μια μεριά και την υπό τον Στάλιν Μόσχα / ε.σ.σ.δ. απ’ την άλλη, ως την “ostpolitik” («ανατολική πολιτική») που εγκαινίασε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία κατά την πρωθυπουργία του Willy Brandt απ’ την Βόννη, πρωτεύουσα της δυτικής γερμανίας, το 1969. Απ’ την ειρηνική (ουσιαστικά) «παραχώρηση» της ανατολικής γερμανίας στη δυτική απ’ τον τότε πρόεδρο της ε.σ.σ.δ. Gorbachev και την «γερμανική επανένωση» το 1990 ως… Ακόμα κι ως τον nord stream 2 – όσο κι αν μοιάζει με ιστορικό ανέκδοτο το ότι ένας αγωγός φυσικού αέριου έγινε (και απαγορεύτηκε να είναι) ο «συμβολικός ομφάλιος λώρος» ανάμεσα στον γερμανικό και τον ρωσικό καπιταλισμό…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπει σε ιστορικές περιγραφές και λεπτομέρειες: όποιος / όποια ενδιαφέρεται είναι σχετικά εύκολο να τις βρει (στα αγγλικά). Δεν θα έκανε καν μια τέτοια ιστορική αναδρομή αν δεν συνέβαινε μια κωμική μαριονέτα που παριστάνει τον «πρόεδρο της ουκρανίας», να φτύσει (σχεδόν κυριολεκτικά!) πρόσφατα στα μούτρα τον γερμανό πρόεδρο Steinmeier. Επειδή (έκρινε) ότι δεν είναι αρκετά «αντιρώσος»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.