Tag: γερμανία

Το φάντασμα της “πνευματικής ιδιοκτησίας”

Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη. Προκειμένου να δικαιολογήσει τους δασμούς που απελπισμένα επιβάλλει το ψοφιοκουναβιστάν στις εισαγωγές απ’ την κίνα, μεταξύ άλλων κατηγορεί το Πεκίνο ότι κλέβει την αμερικανική «υπέροχη» τεχνολογία. Έχει κανείς στον κόσμο το know how της Huawei στις 5G επικοινωνίες για να το κλέψουν οι κινέζοι; Όχι – άρα πρόκειται για πρωτότυπη παραγωγή… Έχει κανείς στον κόσμο το κινεζικό know how στις κβαντικές επικοινωνίες; Όχι – άρα πρόκειται για πρωτότυπη παραγωγή… Έχει στείλει κανείς διαστημικό όχημα στη «σκοτεινή» πλευρά του φεγγαριού, με ενδιάμεσο δορυφόρο επικοινωνίας; Όχι – άρα πρόκειται για πρωτότυπη παραγωγή… Ακόμα κι αν η κινεζική κατασκοπεία «έκλεψε» ή «αντέγραψε», αυτό αφορά πια παλιότερα τεχνολογικά στάδια…

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα τέτοια. Για παράδειγμα, όταν η γερμανική siemens έφτιαξε εργοστάσιο στην κίνα για την κατασκευή ηλεκτρικών / μαγνητικών τραίνων, εκτίμησε ότι οι κινέζοι μηχανικοί θα χρειαστούν δεκαετίες για να καταλάβουν την τεχνολογία. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια τα κινέζικα τραίνα υψηλών ταχυτήτων ήταν το ίδιο καλά (αν όχι καλύτερα) απ’ τα γερμανικά, φτηνότερα, εξίσου αξιόπιστα· οι αντίστοιχες κινεζικές εταιρείες θεωρούνται πλέον «world leaders» στον τομέα. Το καθεστώς Xi άρχισε να απλώνει με ρυθμό πολυβόλου γραμμές και γέφυρες στην επικράτεια, οπότε η κινεζική κατασκευή των μαγνητικών τραίνων ωρίμασε… Το ίδιο έγινε με την βιομηχανία φωτοβολταϊκών. Στην κατασκευαστική τεχνολογία (ειδικά στις μεγάλες και δύσκολες γέφυρες) οι κινέζοι μηχανικοί εφαρμόζουν τεχνικές που μοιάζουν απίστευτες: δεν είναι τυχαίο ότι αναλαμβάνουν πια τέτοια έργα παντού στον κόσμο…

Στις ηπα η ψύχωση ότι «μας κλέβουν και μας εκμεταλλεύονται οι κινέζοι» πλανάρει πάνω σ’ ένα παχύ σύννεφο φαντασιώσεων. Το κινεζικό κονσόρτσιουμ crrc ανέλαβε να φτιάξει συρμούς του μετρό για τις αμερικανικές πόλεις. Πρότεινε να φτιάξει εργοστάσια στις ηπα, για να γίνεται εκεί το 60% της κατασκευής… Όταν, ωστόσο, το crrc παρέδωσε τον πρώτο συρμό στη Βοστώνη, το σχόλιο του βουλευτή Chuck Schumer ήταν πως «ανησυχεί ότι μέσω αυτών των τραίνων οι κινέζοι θα κατασκοπεύουν τους αμερικάνους»… Η δε βουλευτίνα Harley Rouda το τερμάτισε. Πρότεινε να ψηφιστεί νόμος που θα απαγορεύει δολάρια απ’ τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό να πηγαίνουν σε τραίνα μετρό φτιαγμένα απ’ το crrs. Δεν είναι δυνατόν… δήλωσε … τα χρήματα των σκληρά εργαζόμενων αμερικάνων να πηγαίνουν σε κινέζικες εταιρείες που υπονομεύουν τις δικές μας που είναι τόσο κρίσιμες για την εθνική ασφάλεια.

Μια μικρή λεπτομέρεια: δεν υπάρχει αμερικανική εταιρεία κατασκευής τέτοιων συρμών εδώ και δεκαετίες…. Ίσως, για πατριωτικούς λόγους, οι αμερικάνοι θα πρέπει να ξεχάσουν τα μετρό· ας πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους με τα πόδια…

Όπως έγινε με τα αφεντικά των «3 μεγάλων» πριν μερικές δεκαετίες έτσι και τώρα οι παραισθήσεις μεγαλείου κυριαρχούν… Κι όχι μόνο στο ψοφιοκουναβιστάν… Ωστόσο άλλο πράγμα ο καπιταλισμός σαν σύστημα και άλλο οι καπιταλιστές και οι υποτακτικοί τους σαν άτομα…

Τρίπλες 2…

Τετάρτη 10 Ιούλη. Η εν Αθήναις αμερικανική πρεσβεία απάντησε τότε στον κυρ Αντώνη σε εξίσου επιθετικό τόνο, και το πράγμα τέλειωσε εκεί.

Ωστόσο από χτες ο κυρ Αντώνης ο Διαματάρης, ο εκδότης του “εθνικού κήρυκα” στις united states, που ήθελε πριν λίγους μήνες να ξεκουμπιστεί ο Pyatt απ’ την Αθήνα, είναι υπουργός της ρημαδοΚουλοκυβέρνησης (: υφυπουργός με αρμοδιότητα τα θέματα του απόδημου ελληνισμού).

Το λογικό είναι ότι θα «αποκατασταθούν» οι σχέσεις του με τον Pyatt, αφού άλλωστε οι προσανατολισμοί του νο 1 ντόπιου εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και, κατά συνέπεια της «εξωτερικής πολιτικής» του ελληνικού κράτους / παρακράτους (άρα και του ιμπεριαλισμού του) στο πλευρό του america, είναι βασική σταθερά…

Ωστόσο οι φίλες και οι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής θα πρέπει έχουν υπόψη τους δυο τρία πράγματα.

Α) Εδώ και αρκετούς μήνες «δεξιοί» υποστηρικτές αυτού του προσανατολισμού επέμεναν ξανά και ξανά στα στέρεα «ανταλλάγματα» που θα έπρεπε να εξασφαλίσει το ελλαδιστάν απ’ την Ουάσιγκτον, για την συμμετοχή του δίπλα της στα τεκμαινόμενα του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο. Διαφορετικά (έγραφαν) αυτή η συμμαχία είναι επικίνδυνα μονομερής, και θα μας βρει κακό χωρίς όφελος. Ένας απ’ αυτούς τους ανησυχούντες πατριώτες εκλέχτηκε βουλευτής της κουλοδεξιάς: ο πανεπιστημιακός «γεωπολιτικός αναλυτής» Άγγελος Συρίγος…

Β) Είναι πιθανότατα γεγονός ότι τα παρακάλια (προς την Ουάσιγκτον) του ογκόλιθου υπ.εξ. Κοτζιά και οι «πάρε ψοφιοκούναβε πάρε» προσφορές του ψεκασμένου υπ.αμ. κατέληξαν σήμερα πράγματι σ’ αυτό που φοβούνταν οι «δεξιοί» πατριώτες: σε μια τόσο σφικτή άρθρωση του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τον αμερικανικό ώστε πρακτικά ο πρώτος να μην βρίσκει σπουδαία πράγματα να κερδίσει απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ο ψεκασμένος, όταν είχε σχολάσει, το είπε ωμά αναφερόμενος στους ροζ κυβερνοεταίρους του (“τους έχω δέσει με τους αμερικάνους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα”) χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Μπορεί να ήταν ένας απ’ τους ψεκασμένους βερμπαλισμούς. Μπορεί και όχι…

Γ) Η απόδειξη της ας την πούμε «ανισορροπίας» στη σχέση «κόστους – οφέλους» του ως τώρα ελληνικού ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού βρίσκεται μπροστά τα μάτια όλων. Και λέγεται τουρκία. Οι αφελείς (;) υπολογισμοί του ελληνικού βαθέος κράτους, όπως εκφράστηκαν και μεθοδεύτηκαν απ’ τους φαιορόζ, ήταν ότι ο 6ος στόλος θα εμποδίσει το τουρκικό κράτος να βγει στην ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό τον σκοπό (τον αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την περιοχή) στήθηκε η συμμαχία τόσο με το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όσο και με την χούντα του Καΐρου· βούλιαξαν οι διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντάνα· οι 8 χουντοκαραβανάδες που προσπάθησαν ακόμα και να σκοτώσουν τον Erdogan στο αποτυχημένο πραξικόπημα πριν 3 χρόνια ανακηρύχτηκαν, σχεδόν, «αγωνιστές της ελευθερίας»· ο ψεκασμένος προσπάθησε (ευτυχώς αποτυχημένα) να στήσει κάποιες προβοκάτσιες στο Αιγαίο· και διάφορα άλλα…

Αποτέλεσμα; Τζίφος! Αύριο μεθαύριο οι S-400 θα παραληφθούν απ’ την Άγκυρα, σε δύο ή τρεις μήνες θα είναι επιχειρησιακά έτοιμοι, και…

(Στα τελευταία τους ο π.ε.τ. και ο κόκκινος Κατρού σαν υπ.εξ. αναγνώρισαν ίσως τις “αυταπάτες” τους (!!), και άρχισαν να συμφιλιώνονται με το πασίγνωστο στον υπόλοιπο πλανήτη: ότι η Άγκυρα έχει αοζ, και μάλιστα πολύ μεγάλη, στην ανατολική Μεσόγειο…. Και ότι όλα εκείνα τα σπουδαία σχέδια με την αοζ του Καστελόριζου, τις ενωμένες αοζ ελλαδιστάν και νότιας κύπρου και τον θρυλικό east med είναι αέρας κοπανιστός… Αλλά ήταν αργά, και σίγουρα με βάση την αποστολή που οι φαιορόζ είχαν αναλάβει απ’ τις αρχές του 2015, ήταν ακατάλληλοι για «τροποποίηση γραμμής» επί του θέματος…)

Δ) Ο οίκος των Μητσοτάκηδων έχει θεωρηθεί ιστορικά (έως κατηγορηθεί) για «φιλογερμανισμό» – σε σύγκριση, πάντα, με τον «φιλοαμερικανισμό» άλλων οίκων, ρετιρέ, χαμόσπιτων, παραγκών, κλπ. Ο ρημαδοΚούλης έχει υπάρξει μεν προσεκτικός στο ζήτημα, αλλά αν κάποιος παρακολουθούσε τις κινήσεις του σαν «αξιωματική αντιπολίτευση» θα μπορούσε πράγματι να τον εντάξει στην οικογενειακή παράδοση.

Σε καμμία περίπτωση δεν μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής του ελληνικού ιμπεριαλισμού! Απλά ο ρημαδοΚούλης είναι πιο κατάλληλος σε σχέση με τον π.ε.τ. Τσίπρα (του go back miss Merkel!, που αποτελεί σκόπιμη παράφραση του ιστορικού yankees go home!) και το συνάφι του για να προσπαθήσει να εξισορροπήσει κάπως τον άγριο αντιευρωπαϊσμό / φιλοαμερικανισμό της τελευταίας 4ετίας, κάνοντας κάποια “ανοίγματα” τόσο προς το Βερολίνο όσο και προς τη Μόσχα. (Σε καμμία περίπτωση, πάντως, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται στην «υψηλή θέση» που βρέθηκε μετά την διάλυση του «ανατολικού μπλοκ» στα ‘90s….)

Ποιό θα είναι το νόημα μιας τέτοιας τακτικής; Ο παλιός γνωστός κανόνας για τις ύαινες της γεωπολιτικής προσόδου: ανεβάζεις την “αξία” του οικοπέδου σου όταν “παίζεις” σε παραπάνω από ένα ταμπλώ στο πεδίο της σύγκρουσης, για όσο περισσότερο καιρό μπορείς….

Η υπουργοποίηση του “go back mr Pyatt!” κυρ Διαματάρη μπορεί να μην σημαίνει πολλά. Η γρήγορη πρόσκληση της κυρα Μέρκελ προς τον ρημαδοΚούλη για ραντεβού στο Βερολίνο τον ερχόμενο Αύγουστο ίσως να δείχνει κάπως περισσότερα.

Επειδή η ασταμάτητη μηχανή είναι αδιαπραγμάτευτα ενάντια στο κράτος και στ’ αφεντικά χωρίς ιδεολογική / δογματική μυωπία, θα παρακολουθεί τις εξελίξεις. Αν σας ενδιαφέρει το θέμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού keep in touch…

(Αν δεν σας ενδιαφέρει… κακό της κεφαλής σας!)

Τεχεράνη 1

Τρίτη 9 Ιούλη. Την ίδια μέρα που η δημοκρατία γιόρταζε στο ελλαδιστάν, τέλειωνε η προθεσμία δύο μηνών που είχε δώσει η Τεχεράνη στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υπογράψει την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα – JCPOA (γαλλία, γερμανία, αγγλία) για να κάνουν κάτι πρακτικό και αξιόπιστο που να υπερφαλαγγίζει τις αμερικανικές “κυρώσεις”. Το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χτες ότι “δεν είδε φως” – και ότι κατά συνέπεια θα αυξήσει το επίπεδο εμπλουτισμού ουρανίου. Απ’ το 3,67% (το όριο της συμφωνίας του 2015) στο 4%, με προοπτική, σε δεύτερη φάση, το 5%.

Ενώ μ’ αυτά τα επίπεδα εμπλουτισμού η Τεχεράνη απέχει πολύ απ’ το σημείο που το ουράνιό της θα μπορούσε να έχει στρατιωτική χρήση (90%), τυπικά “παραβιάζει την συμφωνία”. Συμβολικά; Ναι – αλλά την παραβιάζει. Δεν θα αυξήσει τον αριθμό των φυγοκεντρητών (το όριο της JCPOA είναι οι 5.060) ούτε την τεχνολογία που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί – αλλά τυπικά υπάρχει παραβίαση. Είναι αυτό ένα “μέτρο πίεσης” της Τεχεράνης προς το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο να “πείσουν” τις εταιρείες τους να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο (παρακάπτωντας το αμερικανοκρατούμενο swift και τις υπόλοιπες απειλές); Έτσι μοιάζει… Αλλά…

Αν και σαν κράτη οι ευρωπαίοι συνεταίροι της συμφωνίας 5+1 εμφανίζονται (τουλάχιστον στα λόγια) διατεθειμένοι να μην σεβαστούν τις αμερικανικές τιμωρίες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις (ιδιωτικές) καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους: προφανώς οι ιδιοκτήτες τους είτε φοβούνται μην χάσουν αμερικανικές δουλειές, είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στην «προστασία» που θα μπορούσαν να έχουν απ’ τα κράτη τους απέναντι στην αμερικανική οργή.

Προφανώς το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ανόητο ώστε να μην καταλαβαίνει την όποια διαφορά ανάμεσα σε κρατικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στον δυτικό καπιταλισμό. Επιπλέον, όταν το Λονδίνο προχωράει στην κατάσχεση ιρανικού τάνκερ, και μάλιστα τόσο μακριά (ή τόσο κοντά…) από την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, στο Γιβραλτάρ (δείχνοντας έτσι ότι παρά τις «αντιρρήσεις» του για την αμερικανική πολιτική τελικά την εφαρμόζει), είναι απίθανο να «συγκινηθεί» με τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο 4% ή στο 5%. Το Παρίσι και το Βερολίνο, με τα επιπλέον μέτωπα που έχουν με την Ουάσιγκτον (αλλά και τις επιμέρους συγκλίσεις, ειδικά το πρώτο) κάνουν επίσης τους δικούς τους λογαριασμούς.

Η πραγματική (και πρακτική) υποστήριξη στην Τεχεράνη έρχεται απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο. Απέναντι σ’ αυτούς τους συμμάχους το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να παρατραβήξει το σκοινί του εμπλουτισμού· θα τους δυσκολέψει, απ’ την στιγμή που δεν υποστηρίζουν ανοικτά τον πυρηνικό εξοπλισμό της. Ο «πολύς εμπλουτισμός» (δηλαδή μια παραβίαση της συμφωνίας 5+1 απ’ την Τεχεράνη που θα ξεπεράσει το συμβολισμό) δεν είναι «παραγωγικός».

 

Απειλές, απειλές, απειλές

Δευτέρα 3 Ιούνη. Αν λάβει κανείς υπόψη του την ιστορία των “διατλαντικών” σχέσεων τα τελευταία 75 χρόνια, τότε μπορεί να συμπεράνει με σιγουριά: το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο είναι πολύ στριμωγμένο, και συμπεριφέρεται με τον μόνο τρόπο που ξέρει, τον «τρόπο του colt».

Δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς τα διαδοχικά τελεσίγραφα που στέλνει σχεδόν με κάθε σημαντική ευκαιρία η Ουάσιγκτον προς την «γηραιά ήπειρο» – ο χαρακτηρισμός εχθρικά είναι ήπιος, μιας και επιπλέον είναι «αναιδή».

Σύμφωνα με την ισπανική καθεστωτική εφημερίδα el Pais πριν 10 ημέρες σε «συνάντηση εργασίας» στην Ουάσιγκτον οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι προειδοποιήθηκαν να διαμορφώσουν έτσι τη νομοθεσία των κρατών τους και την «αμυντική πολιτική» τους ώστε να αγοράζουν αμερικανικά όπλα. Αλλιώς; Αλλιώς «αν απειληθούν απ’ την ρωσία θα την πατήσουν»…

Είναι μάλλον πρωτόγονος αυτός ο εκβιασμός. Πρώτον, η Μόσχα δεν έχει κανένα λόγο να κατακτήσει (σίγουρα όχι στρατιωτικά) την δυτική ευρώπη! Δεύτερον, η Ουάσιγκτον έχει εξασφαλίσει σταθερές συμμαχίες με τα περισσότερα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ (βαλτικά κράτη, πολωνία) και έχει φτιάξει εκεί μόνιμες ή ημιμόνιμες βάσεις «για να προστατέψει την ευρώπη»… Μήπως σκοπεύει να αποσύρει τα στρατά της; Αν εξαιρέσει εκείνους που βγάζουν λεφτά (και γαλόνια) απ’ την συνεργασία τους με τον u.s. army, κανείς άλλος δεν θα στεναχωρηθεί.

Είναι γεγονός ότι Βερολίνο και Παρίσι προσπαθούν να εξελίξουν τις πολεμικές τους τεχνολογίες. Είναι γεγονός ότι αυτό γίνεται και υπέρ των συμφερόντων των αντίστοιχων βιομηχανιών, αλλά και σαν σχετική απεξάρτηση απ’ το αμερικανικό στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Είναι γεγονός ότι η ευρωπαϊκή αγορά όπλων είναι πολύτιμη για τους αμερικάνους κατασκευαστές…

Αλλά τι σόι εκβιασμός είναι αυτός που κάνει η Ουάσιγκτον; Αν τον ψάξει ελάχιστα κάποιος θα καταλάβει ότι είναι, περίπου, «ή θα αγοράζετε δικά μας όπλα ή θα σας φάει ο … μπαμπούλας!» Πράγμα που σημαίνει πως όχι μόνο ο εκβιασμός σαν τέτοιος αλλά και το περιεχόμενό του δείχνουν ολοφάνερα την αδυναμία και την παρακμή του αμερικανικού imperium.

Το θέμα δεν είναι μόνο πως θα αντιδράσουν σ’ αυτούς τους διογκούμενους αμερικανικούς εκβιασμούς τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια (πλην του ελλαδιστάν, που έχει καταλήξει). Το θέμα είναι επιπλέον το πως διαβάζουν στον υπόλοιπο πλανήτη μια κατάσταση που είναι πολύ χειρότερη από «καυγάδες μεταξύ φίλων»…

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.

Ποιός θα ανέβει πρώτος;

Δευτέρα 20 Μάη. Εν τω μεταξύ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς όσα μετασχηματίζουν (και θα το κάνουν ακόμα πιο έντονα συν τω χρόνω) τον καπιταλιστικό κόσμο.

Η γερμανική start up Lilium παρουσίασε πολύ πρόσφατα το κατόρθωμά της: ένα ηλεκτρικό (έως και ρομποτικό) 5θέσιο αεροταξί. Βέβαια είναι ακόμα πολύ πίσω (τεχνολογικά) σε σχέση με την κινεζική Ehang: η δεύτερη έχει κάνει εκατοντάδες ώρες πτητικών δοκιμών με όλους τους καιρούς με το διθέσιο μοντέλο της 184, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία– η πρώτη απλά κατάφερε να σηκώσει το δικό της πρωτότυπο.

Ωστόσο, επειδή η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι μονόπλευρη, εκφράζει την συμπάθειά της στις γερμανικές προσπάθειες. Απομένει, βέβαια, κάτι ακόμα: να καταφέρει να πουλήσει η Lilium το επίτευγμά της στις ηπα, όπως σκοπεύει…

Γιατί στην γειτονιά του πλανήτη λένε ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση, εκτός απ’ τα κινεζικά δεν χωνεύει ούτε τα γερμανικά τεχνολογικά επιτεύγματα· ειδικά όταν φέρνουν σε δύσκολη θέση τις αμερικανικές εταιρείες.

Ως τότε, και αποκλειστικά για την ενημέρωσή σας (μην βιαστείτε να αγοράσετε! αφήστε να πέσουν οι τιμές!!! – και κυρίως μην πείτε τίποτα στον κυρ Θύμιο!!!) αυτά τα δύο promo:

Και επειδή είστε καλοί άνθρωποι: μπορείτε να φανταστείτε την στρατιωτική εκδοχή αυτών των οχημάτων; (Μια ερώτηση κάναμε…)

Αιχμάλωτοι του αόρατου πολέμου

Δευτέρα 22 Απρίλη. Οι εβραίοι Ronnie Barkan και Stavit Sinai και ο παλαιστίνιος Majed Abusalama, μέλη του κινήματος BDS στη γερμανία (γνωστοί τώρα σαν #humboldt3), βρίσκονται κατηγορούμενοι επειδή επιτέθηκαν φραστικά στην ισραηλινή ακροδεξιά βουλευτίνα Aliza Lavie, σε εκδήλωση το πανεπιστήμιο Humboldt. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό; Ναι. Θα πρέπει να έχουν μείνει κάποιοι νόμοι στη γερμανία για την προστασία των φασιστών…

Ο Majed Abusalama πυροβολήθηκε στο πόδι στη διάρκεια διαδήλωσης στη Γάζα, το 2014, ενάντια στην καταστροφή δέντρων σε παλαιστινιακή γη (στη δυτική Όχθη) από φασίστες ισραηλινούς εποίκους. Η Aliza Lavie ήταν από τότε βουλευτής, και είναι μια ανάμεσα στους πολλούς ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του ισραηλινού απαρτχάιντ. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση (τον Ιούνη του 2017) προσπάθησε να ξεπλύνει τον ισραηλινό φασισμό / ρατσισμό παρουσιάζοντας το καθεστώς σαν «παράδεισο για τα δικαίωμα της LGBTQ κοινότητας».

Άλλο το ένα, άλλο τ’ άλλο! Οι 3 μπορεί και να είναι τίποτα παλιοτρομοκράτες! Στο κάτω κάτω, το να δρουν μαζί παλαιστίνιοι και εβραίοι εναντίον ενός ρατσιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό προσβάλει πράγματι τα θεμέλια του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η πραγματική τρομοκρατία!

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι αντιστασιακοί· είμαστε όλοι Εβραίοι αντεθνικιστές!

(φωτογραφία: Ο Majed Abusalama στη συγκέντρωση έξω απ’ το Humboldt, πριν συλληφθεί…)

Όταν οι φονιάδες γίνονται αδιάφορη κοινοτοπία, τότε…

Κυριακή 7 Απρίλη. Ένα πλοίο με γερμανική σημαία, γερμανικής μκο, γερμανικής ιδιοκτησίας, με καπετάνιο απ’ το Αμβούργο. Έδρασε σε λιβυκή θάλασσα και ζητάει ασφαλές λιμάνι. Ωραία, να πάει στο Αμβούργο…

Αυτή ήταν η απάντηση του ιταλού φασίστα υπ.εσ. Salvini στο αίτημα του πλοίου sea eye να αποβιβαστούν 64 πρόσφυγες (ανάμεσά τους 10 γυναίκες, 5 παιδιά και ένα νεογέννητο μωρό) σε ιταλικό λιμάνι. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι μια πολιτική βιτρίνα ξεφωνημένα φασιστική όπως το ιταλικό κάθαρμα. Και η κυβέρνηση της Μάλτας τα ίδια λέει. Αυτή είναι, υποτίθεται, «κεντρώα».

Το ότι το φασιστικό (άσχετα από «ιδεολογία» και “μασκάρεμα”) θράσος έχει ξεφύγει οφείλεται στην κούραση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των όποιων αντιρατσιστικών δράσεων· αυτό είναι ολοφάνερο. Όμως όταν οι νεοφασίστες αποκτούν περιθώρια και, κυρίως, τα «κλειδώνουν» (σαν κράτος / παρακράτος που είναι) δεν υπάρχει «επόμενη γωνία» για να τους περιμένει κανείς ελπίζοντας σε καλύτερους συσχετισμούς. Αύριο και μεθαύριο θα είναι χειρότερα.

‘Ενας Χι στην ευρώπη

Τετάρτη 27 Μάρτη. Στην Ρώμη οι “άλλοι” της ευρώπης τον σνόμπαραν… Δεν πειράζει. Πήγε και στο Παλέρμο – κι αυτό, παρακαλούμε, να μην το ξεχάσετε…

Στο Παρίσι η επίσκεψη ήταν κάπως διαφορετική. Το γαλλικό καθεστώς προσπαθεί να παριστάνει ότι έχει «σχέδιο» για το project europe. Φυσικά, το καλωσυνάτο αφεντικό του Πεκίνου, είχε και για τον μικρό Λουδοβίκο (Μακρόν) δώρα. Ας πούμε μια γενναία αύξηση της παραγγελίας για πολιτικά αεροπλάνα – προς τιμήν της airbus. Και μερικές ακόμα οικονομικές / εμπορικές συμφωνίες…

Στο Παρίσι (και όχι στη Ρώμη…) προσέτρεξαν κι άλλοι ευρωπαίοι. Η κυρία Merkel και ο κυρ Juncker (δυστυχώς η δόλια κυρά May είναι απασχολημένη με άλλα). Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον κυρ Xi, εκτός απ’ τις μπίζνες, να ξεδιπλώσει το όνειρό του για έναν «καλύτερο κόσμο»…

Τέσσερα ελλείμματα στις παγκόσμιες υποθέσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού είπε. Πρώτον, τα ελλείμματα στους δημόσιους προϋπολογισμούς (δεν αφορούν Πεκίνο και Βερολίνο). Δεύτερον, το έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνήσεων, λαών, πολιτισμών. Τρίτον, το έλλειμμα ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις. Και τέταρτον το έλλειμμα ανάπτυξης.

Ο καπιταλισμός δεν προχωράει (και δεν προχώρησε ποτέ) χωρίς αυτά τα ελλείμματα – οι «διαφορές» είναι που εξασφαλίζουν τον «δυναμισμό» του! Όπως η «διαφορά δυναμικού» εξασφαλίζει την κυκλοφορία του ρεύματος.

Όχι, ο κυρ Xi δεν είπε χτες απ’ το Παρίσι ότι πρέπει ο πλανήτης να τον ξεφορτωθεί τον παλιοκαπιταλισμό (αυτά τα λέει στα συνέδρια του κ.κ. κίνας). Απλά, ευελπιστώντας ότι οι σχέσεις κίνας – ε.ε. θα εξελιχθούν διαφορετικά απ’ τις σχέσεις κίνας – ηπα (κι έτσι θα γίνει: το δείχνει η Ρώμη, το δείχνει και το Παλέρμο, το global Παλέρμο…) κερδίζει τον χρόνο που είναι αναγκαίος στον κινεζικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.

Ωστόσο ας μην υποτιμήσουμε την συγκυρία: η πρωτοβουλία των δρόμων του μεταξιού (Belt and Riad Initiative – BRI) είναι ένα πολλαπλάσιο και πολύ πιο εκτεταμένο «σχέδιο Μάρσαλ». Ο πρώτος που υφίσταται τις συνέπειές του θα είναι το ψοφιοκουναβιστάν. Όσο αυτό συμβαίνει, οι υπόλοιποι μπορούν να δοκιμάσουν κάποιο είδος (προσωρινής) ανακωχής μεταξύ τους.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που το ασύμμετρο (όπως εξελίσσεται) project europe μπορεί ακόμα να ελπίζει και να φτύνει τον κόρφο του ευχόμενο «μακριά από εμάς» (η «τύχη» του αμέρικα)…

Δόλια κυρά May

Τρίτη 26 Μάρτη. Να πεις ότι η κυρά May δεν τίμησε ξανά και ξανά το house of commons ρωτώντας το, ξαναρωτώντας το, και βάλε; Όχι, θα ήταν ατιμία μια τέτοια άρνηση! Τότε τι τρώγεται αυτό το house και ψήφισε χτες αργά το βράδυ «να πάρει περισσότερο έλεγχο των αποφάσεων, ψηφίζοντας και για διάφορα εναλλακτικά ενδεχόμενα» (την άλλη Τετάρτη, 3 Απρίλη), ε; Μόνο για να σπρώξει την πρωθυπουργό του ακόμα περισσότερο στην (συγκρατημένη) απελπισία;

Δεν βγαίνει νόημα. Η συμφωνία που έκανε η δόλια κυρά May με την ε.ε. δεν προχωράει (και η 12 Απρίλη πλησιάζει). Άλλες ιδέες είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ανεφάρμοστες. Τι είδους είναι αυτά τα «εναλλακτικά ενδεχόμενα» που το πολιτικό προσωπικό του Λονδίνου θέλει να εξετάσει την ώρα που βουλιάζει;

Υπάρχει μια όχι μικρή λεπτομέρεια που τραβάει την προσοχή της ασταμάτητης μηχανής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα απο ‘δω κι απο ‘κει το «ενωμένο βασίλειο» δεν μπορεί να πάρει μια μεγάλη (αντάξια του μεγέθους του!) «παράταση εξόδου», μια extension της προκοπής τέλος πάντων, επειδή αν την πάρει θα πρέπει να συμμετάσχει στις ευρω-εκλογές στα τέλη Μάη. Που σημαίνει ότι η 12η Απρίλη είναι η τελευταία των τελευταίων ημερών (τότε κλείνουν οι κατάλογοι των ευρω-υποψηφίων). Κι αν, λέμε αν, το house of commons αποφάσιζε ότι (υπό τις παρούσες συνθήκες) ΔΕΝ πρόκειται ο λαός να ευρω-ψηφίσει ζητώντας, με βάση αυτή τη δέσμευση, μια παράταση κάποιων μηνών, πού θα ήταν το πρόβλημα;

Η ε.ε. θα ήταν ευχαριστημένη. Το «ενωμένο βασίλειο» θα συνέχιζε να εφαρμόζει όλους τους νόμους της (αφού θα συνέχιζε να είναι τυπικά μέλος) χωρίς καμμία πολιτική εκπροσώπηση και συνδιαμόρφωση οποιασδήποτε απόφασης (αφού ψάχνει τρόπο να φύγει). Οι βρετανοί εθνοπατέρες απ’ την άλλη μεριά θα είχαν χρόνο για να κάνουν ότι νομίζουν: εκλογές, νέο δημοψήφισμα, κυνήγι αλεπούς, εξερεύνηση «εναλλακτικών δεδομένων», κηδεία της αυτού μεγαλειότητας… Οτιδήποτε. Αν σχεδόν 3 χρόνια αποδείχθηκαν λίγα στον βρετανικό λέοντα για να ξεφρακάρει απ’ την πόρτα εξόδου, ας πάρει κάμποση παράταση ακόμα. Μήπως χάσει λίπος και τα καταφέρει να κάνει είτε μπρος είτε πίσω…

Τα νομικά αυτού του ενδεχόμενου δεν τα ξέρουμε. Όμως έτσι κι αλλιώς όλοι οι εκπρόσωποι της αυτού μεγαλειότητας αποχώρησαν απ’ τα όργανα της ε.ε. την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος· παρότι τυπικά το Λονδίνο παρέμενε ακόμα μέλος. Είναι ένα limbo που μπορεί να μην αρέσει στους προτεστάντες (καθότι είναι έμπνευση των καθολικών) αλλά έχει κρατήσει ήδη σχεδόν 3 χρόνια. «Λίγο πάνω λίγο κάτω» τι θα αλλάξει;

Ενώ, λοιπόν, η δόλια κυρά May (: Νικίας…) θα σχολάσει μάλλον ατιμωτικά, δεν βλέπουμε ποιον συμφέρει τελικά μια μαλλιοκούβαρα (: χωρίς συμφωνία) αγγλική έξοδος όπου νάναι. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν η προβληματική αγγλία συνεχίσει να την βγάζει στην «αυλή» της ε.ε., στο «σπιτάκι του σκύλου» (μιλώντας από «πολιτική άποψη» πάντα…). Θα τρώει εκεί, θα κάνει τα κακάκια της εκεί, θα γαυγίζει και κανάν περαστικό – cool δηλαδή…

(φωτογραφίες: Δεν είναι δύσκολο να πέσει κανείς «θύμα των εντυπώσεων» – είναι και πειρασμός! Πάνω το βρετανικό house of commons. Πρόκειται για το παλιότερο κοινοβούλιο στο πλανήτη. Και οι πράσινες ταπετσαρίες στα καθίσματα μοιάζουν να είναι χοντρικά το ίδιο παλιές. Από αισθητική άποψη σίγουρα (: δερματίνη…) Στριμωγμένο, με 650 βουλευτές να κάθονται σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο, λίγο καλύτερο απ’ του Γκίνη, έχει μια πατίνα παλιών και περασμένων μεγαλείων – ή δικαστικής αίθουσας του 19ου αιώνα. Διακρίνεται όρθια η δόλια κυρά May, κι αυτή είναι όλη κι όλη η θέση του / της πρωθυπουργού όταν αγορεύει: μπροστά σ’ έναν πάγκο κάπως καλύτερα τακτοποιημένο απ’ το τραπέζι μου… Μ’ ένα επίχρυσο ματσούκι στην άκρη, που δεν αποκλείεται να είναι αυτό που δίνει η βασίλισσα στον καθε φορά εκλεγμένο πρωθυπουργό, για να του δείξει την εύνοιά της… (Όποιος ξέρει σίγουρα μας λέει…)

Κάτω το γερμανικό κοινοβούλιο (bundestag), χωρητικότητας 709 βουλευτών. Άλλος αέρας. Πρωτευουσιάνικος, τεχνοκρατικός, λουσάτος…

Θα πείτε: ναι, αλλά το πάνω κοινοβούλιο φαίνεται πιο άμεσο, πιο δημοκρατικό. Σωστά: φαίνεται…)