Tag: γαλλία

Παρασκευή 14 Αυγούστου. Ως γνωστόν, μετά την πρώτη “παρέμβαση” του Βερολίνου μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας πριν 3 βδομάδες, ο βασιλιάς Macron θύμωσε τόσο πολύ ώστε ανακοίνωσε ότι θα καλέσει διάσκεψη των ευρωπαϊκών κρατών του νότου (και μόνο του «νότου»), για να επιβεβαιώσει (η διάσκεψη) ότι η Μεσόγειος είναι γαλλική λίμνη. Καταγέλαστη η απειλή, αφού Ρώμη και Βαλέτα δεν διακρίνονται καθόλου για την εύνοιά τους προς τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Ακόμα και η Μαδρίτη είναι αμφίβολο αν θα έκανε χάρες στον βασιλιά Macron.

Η απάντηση σ’ αυτήν την γαλλική ιδέα έρχεται απ’ την Άγκυρα, πιθανότατα με την συγκατάβαση του Βερολίνου (για τον συμβολισμό της, όχι για τον ρεαλισμό της…) – και είναι ακόμα πιο εώλη. Μια διάσκεψη όλων των κρατών της ανατολικής Μεσογείου για να «μοιράσουν» δίκαια μεταξύ τους τους βυθούς. (Θα μπορούσαν να πάνε όλα μαζί στη Χάγη…) Είναι κάτι τέτοιο θεωρητικά έστω εφικτό;

Οι ντόπιοι εθνικόφρονες φροντίζουν να το αποκλείσουν επικαλούμενοι το ότι η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει τη Λευκωσία. Ωστόσο γίνονται τακτικά επαφές μεταξύ Αναστασιάδη και Cavusoglou, ακόμα κι αν ο δεύτερος θεωρεί τον πρώτο “ηγέτη της ελληνοκυπριακής κοινότητας”. Δεν είναι, λοιπόν, εκεί το πρόβλημα. Θα δέχονταν οι ελληνοκύπριοι τους τουρκοκύπριους σαν ισότιμους συνομιλητές, ακόμα κι αν η διασκεψη ήταν “τεχνικού” τύπου; Μάλλον όχι. Θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν εκπρόσωποι του ισραήλ με εκπροσώπους της συρίας; Το πιθανότερο όχι… Το Τελ Αβίβ έχει καταπατήσει την αοζ του λιβάνου· θα κάτσει να το κουβεντιάσει τώρα; Προφανώς όχι…. Θέλει να καταπιεί την αοζ της Γάζας – θα κάτσει να το κουβεντιάσει; Προφανώς όχι…. Εκπρόσωποι του Sarraj με εκπροσώπους του Tomruk σε συζήτηση για την ανατολική Μεσόγειο; Πολυτέλεια, ειδικά αν δεν έχει βρεθεί κάποια διαδικασία συζήτησης εντός λιβύης.

Είναι τόσοι και τέτοιοι αυτοί που αναμετριούνται και σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, ώστε η μόνη ρεαλιστική περίπτωση συζήτησης θα ήταν αφού πρώτα υπήρχαν καθαρά νικητές και καθαρά ηττημένοι. Στη γκρίζα ζώνη όπου όλοι ελπίζουν ότι θα νικήσουν δεν γίνονται συζητήσεις. Πέφτουν σφαίρες, σπρωξιές, κλωτσιές, προβοκάτσιες… Γίνονται και δηλώσεις…

Αυτό μας γυρίζει πάλι στο κουτάκι νο 1: για όσο καιρό το ευρασιατικό project (δηλαδή: Μόσχα, Πεκίνο, Άγκυρα, Τεχεράνη κ.α.) δεν εμφανίζεται στην ανατολική Μεσόγειο σε πλήρη διάταξη, εκδηλώνονται περισσότερες ηγεμονικές φιλοδοξίες απ’ όσες χωράνε πραγματικά. Αυτή η συγκέντρωση από «περιφερειακούς μάγκες» αυξάνει και τις εντάσεις και τις τριβές.

Θεωρητικά μπορούν να ζήσουν έτσι για πολύ καιρό – ειδικά επειδή υπάρχουν και αρκετά παραμύθια στην «επίδειξη δύναμης» του ενός και του άλλου. Αλλά – το υπαινιχτήκαμε πρόσφατα αναφερόμενοι στην ευρύτερη Μέση Ανατολή – υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο «κάποιοι», χωρίς καν να εκτεθούν, να εξυπηρετούνται με την καμένη γη.

«Καμένη θάλασσα»; Γιατί όχι; Έχει αρκετή γη γύρω γύρω…

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Σωστές ήταν οι απορίες μας. Προχτές: … H ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται αν το κατόρθωμα της τσόντας οριοθέτησης είναι, πρακτικά, περισσότερο «φιλογαλλικό» (και «αντιγερμανικό») απ’ ότι φαίνεται. Χτες: …Ήξερε κάτι [ο βασιλιάς Macron] για την υπογραφή της τσόντας συμφωνίας αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου;

Ο μεγαλοδημαγωγός διευθυντής της καθεστωτικής «καθημερινής» έγραψε χτες στην επιφυλλίδα του, στην πρώτη σελίδα, μεταξύ άλλων:

… Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι θα υπογραφόταν η συμφωνία με την Αίγυπτο και παράλληλα ένα σύμφωνο αμοιβαίας αμυντικής προστασίας με τη Γαλλία, που θα συνόδευε τις υπογραφές για την αγορά των δύο φρεγατών. Θα ήταν κατόπιν λογικό να αναμένει κανείς ότι στο σημερινό σκηνικό το Παρίσι θα έστελνε κάποια ναυτική δύναμη στην περιοχή, όχι προφανώς για να πολεμήσει, αλλά για να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Μπορεί αυτό να συμβεί και τώρα; Την απάντηση θα την ξέρουμε τις επόμενες ημέρες, αν όχι ώρες…

Λέει αλήθεια ο μεγαλοδημαγωγός; Ποτέ δεν πρέπει να βάζει κάποιος το χέρι του στη φωτιά για την ειλικρίνεια τέτοιων επαγγελματιών. Ωστόσο αυτό που περιγράφει αξίζει την προσοχή: είναι τόσο κωμικογελοίο ώστε θα μπορούσε, πράγματι, να είναι μέρος ενός «σχεδίου» των βιτρινών του ελληνικού ιμπεριαλισμού!

Πρώτ’ απ’ όλα: τι να σημαίνει «αμυντική προστασία» και τι να σημαίνει «αμοιβαία»; Η Αθήνα και το Παρίσι είναι μέλη του νατο – αν δεν κάνουμε λάθος. Ο μεν βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron έχει κηρύξει το τέλος αυτής της συμμαχίας· συμφωνεί και το ελλαδιστάν; Αν ναι, ας βγει να το πει καθαρά και ανοικτά· κι ύστερα ας προχωρήσει στις διμερείς νταβατζοσυμφωνίες – αφού κλείσει τις νατοϊκές βάσεις… Κι ύστερα: «αμοιβαία» η προστασία; Δηλαδή το ελλαδιστάν θα προστατεύει το βασίλειο του Macron; Ενδιαφέρον…

Σε κάθε περίπτωση αυτό το «αρχικό σχέδιο» που περιγράφει ο μεγαλοδημαγωγός έχει πάψει να ισχύει κατά το δεύτερο σκέλος του (τις φρεγάτες) εδώ και καιρό. Η αγορά τους δείχνει να έχει βουλιάξει, για διάφορους λόγους. Εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν είναι «ετοιμοπαράδοτες», η πρώτη θα είναι έτοιμη το νωρίτερο το 2023 και η δεύτερη το νωρίτερο το 2025, κι ως τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει… Αλλά και επειδή επιπλέον (και καθόλου ασήμαντο) ο μεγάλος σύμμαχος (και μεγάλος έμπορος όπλων), η Ουάσιγκτον, δεν θέλει ούτε να ακούει ότι το ελλαδιστάν θα ξοδέψει 3 δις ευρώ για να αγοράσει γαλλικά (και όχι αμερικανικά) όπλα.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το «μνημόνιο» με το Παρίσι, σαν καπάκι στην παραγγελία των 3 δις δεν παίζει, τι ρόλο είχε το πρώτο σκέλος, η βιαστική υπογραφή της τσόντας οριοθέτησης αοζ με την χούντα του Καΐρου ενόσω είχαν ξεκινήσει οι προκαταρκτικές συζητήσεις με την Άγκυρα; Στο Βερολίνο το λένε (το γράφουν…) ανοικτά, αν και όχι με τις δικές μας λέξεις: αυτό το deal και, οπωσδήποτε, το timing του, ήταν προβοκάτσια σε βάρος των γερμανικών μεσολαβητικών κινήσεων, και των συμφωνιών για συζητήσεις που είχαν γίνει μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας με τις γερμανικές ευχές. Το ίδιο λένε (και γράφουν…) και στην Άγκυρα. Αν οι δύο απ’ τους τρεις «συνομιλητές» λένε το ίδιο πράγμα και ο τρίτος (το ελλαδιστάν) σφυρίζει αδιάφορα, είναι προφανές ότι οι δύο έχουν δίκιο: ενώ το «αρχικό σχέδιο» (στο βαθμό που υπήρχε τέτοιο) είχε μείνει μισό, το ελλαδιστάν προσχώρησε στην τακτική του Καΐρου εξαιτίας της υπερβάλλουσας ελπίδας του στον γαλλικό ιμπεριαλισμό.

Σ’ αυτό το θέμα (κι όχι στην αοζ) το ελληνικό και το αιγυπτιακό καθεστώς όντως συμφωνούν!!!

(Και το ελλαδιστάν δείχνει να το τραβάει. Ο πομπηίας βρίσκεται σε αντιγερμανική περιοδεία στην ευρώπη· και ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας παρακάλεσε τον Pyatt να του κλείσει ραντεβού μαζί του, κάπου στη διάρκεια της τουρνέ του. Τελικά θα πάρει την photo opportunity που ψάχνει στη Βιέννη… Τώρα αν ο πομπηίας τραβήξει τα αυτιά του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα για τις κολεγιές με τον βασιλιά γαλλίας… δεν το ξέρουμε.

Ο δε ρημαδοΚούλης δεν τολμάει φαίνεται να τηλεφωνήσει στο Βερολίνο. Αντίθετα τα είπε χτες με τον Macron και τον Sisi… Και ο βασιλιάς είπε ότι θα στείλει “ενισχύσεις” στην ευρύτερη περιοχή. Μοιάζει να πιστεύει ότι θα αναγκάσει το Βερολίνο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η Μεσόγειος είναι “γαλλική”…

Μάλισταααα… Το Βερολίνο ας πούμε ότι το “γράφει”… Την Άγκυρα ας πούμε ότι την “γράφει”… Την Ρώμη την ρώτησε; Την Μόσχα την ρώτησε; Μήπως έχει τίποτα ελληνικές ρίζες και ταπεραμέντο μυθομανή αυτός ο βασιλιάς Macron;)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Έχει, όμως, να περιμένει κάτι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ τον γαλλικό στην ανατολική Μεσόγειο;

Οι καραβανάδες του βασιλιά Macron έχουν εμπλακεί στη στρατιωτική προστασία των γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων στη ζώνη του Sahel· εκστρατεία που εξελίσσεται πια σε «γαλλικό αφγανιστάν». Δεν μπορούν να νικήσουν τους ένοπλους ισλαμιστές και τους Tuareg, κι ο βασιλιάς Macron απλά αυξάνει σταθερά την στρατιωτική δόση (κι άλλοι γάλλοι καραβανάδες, κι άλλοι) ψάχνοντας παράλληλα να βρει «πρόθυμους» απ’ τα αφεντικά των αφρικανικών κρατών, να στέλνουν δικούς τους φαντάρους για σκότωμα, μπας και γλυτώνουν οι δικοί του πεζοναύτες…

Στην ανατολική Μεσόγειο ο βασιλιάς νομίζει ότι έχει δει μια ευκαιρία, εξαιτίας της «απουσίας / παρουσίας» των αμερικάνων. Το όραμα μ’ αυτήν την ευκαιρία το είδε όταν το τουρκικό καθεστώς άρχισε να στέλνει στρατό στη λιβύη, ενισχύοντας τον Sarraj. Στο βαθμό που έμοιαζε σαν αντιτουρκικό ένα τέτοιο γαλλικό όνειρο, οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού έτρεξαν να το αγαπήσουν…

Όμως η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυττό αλλάζει τα δεδομένα. Ο βασιλιάς Macron θεωρεί τώρα ότι έχει μια μοναδική πραγματική ευκαιρία να πατήσει ξανά πόδι στην παλιά αποικία. Οι όροι που βάζει (κατά της Χεζμπ’ αλλάχ) είναι υπερφίαλοι και εξωπραγματικοί. Ωστόσο έχει ο βασιλιάς μια πιθανότητα να βρει μερικά τετραγωνικά στη λιβανική επικράτεια, αν αφήσει τα μεγαλεία. Οι προνομιακές σχέσεις που έχει με την Τεχεράνη (απ’ την εποχή του Χομεϊνί…) θα βοηθούσαν σε μια «προσωρινή ισορροπία» με την σιιτική οργάνωση, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι γαλλικές εταιρείες θα αναλάμβαναν κάποια απ’ τα μεγάλα έργα ανασυγκρότησης των λιβανέζικων υποδομών χωρίς να αμφισβητεί το Παρίσι τον κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο της Χεζμπ’ αλλάχ. Απ’ την μεριά της οργάνωσης η κάποιου είδους προσεκτική και συμμαζεμένη «γαλλική παρουσία» στη Βηρυττό θα μπορούσε να είναι μια έξτρα προστασία απέναντι στις ισραηλινές προβοκάτσιες… (Και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται η Χεζμπ’ αλλάχ να ανεχθεί γαλλικούς τσαμπουκάδες οποιουδήποτε είδους! Θυμούνται, άραγε, στη γαλλία την 23η Οκτώβρη του 1983; Γιατί στον λίβανο την θυμούνται…)

Αν, τώρα, τον βασιλιά Macron τον απασχολεί ο λίβανος, σε συνδυασμό με τις «στρατιωτικές διευκολύνσεις» (βάσεις δηλαδή…) που έχει συμφωνήσει με το νοτιοκυπριακό καθεστώς, τότε η «αοζ Καστελορίζου» σαν πρόσχημα παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο του είναι μεσοπρόθεσμα όχι απλά αδιάφορη αλλά ακόμα και μπελάς. Πρώτον επειδή μεγαλώνει την «γραμμή σημείων προστασίας» από τον υπερήφανο γαλλικό στρατό στην ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που δεν το σηκώνουν οι δυνατότητές του. Δεύτερον επειδή κρατάει ζεστό ένα μέτωπο αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, δίπλα στο δικό της έδαφος και με όλα τα τεχνικά πλεονεκτήματα υπέρ της· όμως ούτε κατά διάνοια το Παρίσι δεν μπορεί να ανοίξει (ή να απειλεί ότι θα ανοίξει) δεύτερο πολεμικό πεδίο, ταυτόχρονα με εκείνο στο Sahel. Το “πολύ τρίψιμο” μ’ αυτούς τους όρους, θα ενισχύσει τελικά τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, στα μάτια όχι μόνο των υπηκόων τους, αλλά και εκατομμυρίων ακόμα αράβων που δεν ξεχνούν τι σημαίνει “γαλλία”…

Πρακτικά μάλιστα θα έλεγε κάποιος (εμείς δηλαδή!) πως αν και όταν ο βασιλιάς καταφέρει να πατήσει έτσι ή αλλιώς πόδι στο λίβανο, μάλλον θα έχει συμφέρον σε κάποιου είδους συμφωνημένη (γενική) ανακωχή με την Άγκυρα. Στο λιβυκό πεδίο μάχης η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί εδώ και καιρό, και τα γαλλικά συμφέροντα στην ανατολική ζώνη δεν φαίνεται να κινδυνεύουν άμεσα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει αντιπερισπασμούς κατά της Άγκυρας το Παρίσι, και μάλιστα με πρόσχημα κάτι που είναι ανύπαρκτο, όπως η “αοζ Καστελόριζου”; Έχει – για όσο καιρό υπάρχει ακόμα – και την χούντα του Καΐρου μαζί του… Προς τι λοιπόν ο βασιλιάς Macron να μην απολαύσει τα κέρδη του;

Σ’ αυτήν την εξέλιξη των πραγμάτων (μην την θεωρήσετε απίθανη) ο τόσο αγαπημένος στην Αθήνα αντιτουρκισμός του γαλλικού ιμπεριαλισμού θα μετριαστεί ή και θα ατονίσει εντελώς. Τι θα απομείνει τότε απ’ τον τόσο έντονο ελληνικό έρωτα για τον βασιλιά;

Ότι απέμεινε και απ’ τον έρωτά του με τον «τζενεράλ» Haftar…

(φωτογραφίες: Στις 23 Οκτώβρη του 1983 δύο βομβιστές αυτοκτονίας οδήγησαν δυο φορτηγά τίγκα στα εκρηκτικά πάνω στα στρατόπεδα των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών που είχαν καταλάβει τον λίβανο σαν “ειρηνευτική δύναμη”, μετά την αποχώρηση της PLO και την σφαγή χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στη Sabra και στη Shatila, ένα χρόνο πριν. Το κτύπημα ήταν καίριο: 241 αμερικάνοι πεζοναύτες και άλλοι 58 γάλλοι εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο – πολλοί περισσότεροι ήταν οι τραυματίες.

Μερικούς μήνες μετά, την άνοιξη του 1984, πρώτα ο αμερικανικός και αμέσως μετά ο γαλλικός στρατός αποχωρούσαν τον λίβανο: είχε γίνει πολύ επικίνδυνος… Τις βομβιστικές επιθέσεις τις είχε οργανώσει κάποια άγνωστη ισλαμιστική οργάνωση. Η Χεζμπ’ αλλάχ, έχοντας εκπαιδεύσει τους πρώτους 1.500 λιβανέζους ένοπλους της στη συρία με την ευθύνη της Τεχεράνης, εμφανίστηκε δημόσια ένα χρόνο μετά, το 1985, με δηλωμένο στόχο «το πέταγμα έξω απ’ τον λίβανο των αμερικάνων και των γάλλων ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των φασιστών χριστιανών φαλαγγιτών». Των φασιστών που είχαν κάνει πέρα απ’ τα υπόλοιπα την σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού.

Ξεχνιούνται αυτά βασιλιά Macron;)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Υπάρχει ωστόσο ένα ακόμα θέμα. Το ρημαδογκουβέρνο έχει μία «γραμμή» (μία και αλλοπρόσαλλη) ή δύο (με την μία να βάζει τρικλοποδιές στην άλλη), ε;

Είτε το παραδέχονται είτε όχι όλες οι βιτρίνες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους διακομματικά, μας έχουν «χώσει» σε παγκόσμιο πόλεμο. Μπορεί η εξέλιξή του να είναι σχετικά αργή – αλλά είναι παγκόσμιος. Και το πότε θα επιταχυνθεί δεν εξαρτιέται ούτε απ’ τις κατάρες ούτε απ’ τις ευχές μας. (Θα είχε την σημασία του ο αντι-εθνικιστικός αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνα μας… Αλλά δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα…)

Στη μέση Ανατολή, στη βόρεια Αφρική, στο Sahel, σ’ ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, στην ανατολική Ευρώπη, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο και στον Ινδικό ωκεανό (δεν υπάρχουν σύνορα στις ζώνες των παγκόσμιων αναμετρήσεων!) συγκρούονται άμεσα ή έμμεσα «μεγάλοι» και «μεσαίοι» καπιταλισμοί. Και οι «μικροί», αν ψοφάνε για αίμα, μπορούν να βρουν μια θέση… Όπως κάνει πάντα έτσι και τώρα το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις περισσότερες (αν και όχι σε όλες) απ’ τις «περιπέτειες» του ελληνικού κράτους από τότε που φτιάχτηκε), θεωρεί ότι έχει «ευκαιρίες». Μαζί του θεωρούν πως έχουν «ευκαιρίες» όλοι οι ντόπιοι κύριοι οφελούμενοι απ’ τον γεωπολιτικό προσοδισμό: κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες.

Οι αιώνιες «ελληνοτουρκικές διαφορές» έχουν πάψει προ πολλού να είναι «ελληνοτουρκικές διαφορές» – είναι το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Έπαψαν να είναι τέτοιες από τότε που οι ροζ εθνικόφρονες (της Κουμουνδούρου), παρέα με τους οριτζινάλ του ψεκασμένου, ξεκίνησαν να πουλήσουν στην Ουάσιγκτον (στο ψόφιο κουνάβι – η προηγούμενη διοίκηση δεν αγόραζε…) το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Έπαψαν από τότε που όλα αυτά τα κυβερνοκαθάρματα, με σχεδόν πλήρη διακομματική συναίνεση (εξαιρείται το κκε) παρακαλούσαν το ψοφιοκουναβιστάν να φτιάξει βάσεις κι άλλες βάσεις στην ελληνική επικράτεια…

Το να κρατιέται το εθνικό κοπάδι σε κατάσταση υπνοβασίας είναι εύκολη δουλειά. Δεν χρειάζεται πολλά. Οι εθνο-ντρόγκες του είναι φτηνές. Τι επιδιώκει όμως το ρημαδογκουβέρνο; Την επιτάχυνση της πολυμερούς όξυνσης στην ανατολική Μεσόγειο και «ό,τι γίνει έγινε»; Σε τι ελπίζει άραγε; Ή ένα pause μπας και συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στο εσωτερικό του παρακμιακού ελληνικού καπιταλισμού; Αν θέλει το δεύτερο θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο απ’ ότι τώρα: να ξανάκανει τις “ελληνοτουρκικές διαφορές” διμερείς, να τις τραβήξει δηλαδή έξω απ’ το διεθνές μπλέντερ που βρωμάει μπαρούτι, και να συνεννοηθεί “αυτοπροσώπως” με το τουρκικό καθεστώς… Ο πολύ πιο έμπειρος Erdogan του το λέει εδώ και καιρό: άμα θες να πολεμήσεις πολέμα, άμα θες να μιλήσεις μίλα, να γκρινιάζεις μόνο πάψε!

Να το αναρωτηθούμε αλλιώς. Θέλει όντως ο ρημαδοΚούλης μια ρεαλιστική προσέγγιση με το τουρκικό καθεστώς, δηλαδή κάποια διαπραγμάτευση που θα καταλήξει στη Χάγη, διαπραγμάτευση βασισμένη ίσως στην έτοιμη συμφωνία επ’ αυτού που υπάρχει σε κάποια συρτάρια απ’ τις αρχές του 2004;

Αν η απάντηση είναι «όχι», αν η απάντηση είναι πως «παριστάνει τον ρεαλιστή αλλά είναι σκληροπυρηνικός εθνικιστής», τότε θα κρατήσει ίσως το κόμμα του αλλά θα χάσει όλα τα υπόλοιπα. Αν η απάντηση είναι «ναι», αν η απάντηση είναι ότι «όντως αποβλέπει σε κάποια λύση / εκτόνωση των τριβών», τότε ο υπουργός του επί των εξωτερικών (και όχι μόνον αυτός) τον υπονομεύει έως τον ρεζιλεύει.

Ως τώρα ο ρημαδοΚούλης εμφανίζεται στα λόγια μεν «ρεαλιστής» πρακτικά δε – σαν πρωθυπουργός – πυροβολημένος εθνικόφρονας (δεν υπάρχουν και άλλου είδους). Σε κάθε περίπτωση, είτε ισχύει το ένα (ο ρημαδοΚούλης είναι καμουφλαρισμένος φασίστας) είτε ισχύει το άλλο (είναι όμηρος του βαθέος ελληνικού κράτους) έχει ήδη «καεί» σε σχέση μ’ αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική» – ή βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτήν την απανθράκωση, που σημαίνει ότι σύντομα κανείς εκτός συνόρων δεν θα τον παίρνει στα σοβαρά. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας έχει υπογράψει τρεις «φόλες» υψηλού επιπέδου:

Πρώτον, έφαγε την ιδέα του Netanyahu, και υπέγραψε πανηγυρικά στις αρχές του 2020 για την κατασκευή του θρυλικού σωλήνα east med – που δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Το ξέρουν και οι ξιφίες της Μεσογείου…

Δεύτερον, έκανε χαρούλες και αγκαλιές με έναν τελειωμένο καραβανά, τον Haftar, ελπίζοντας ότι αυτός θα ισοπεδώσει την Tripoli, και μαζί της τον Sarraj και το τουρκο-λιβυκό «σύμφωνο».

Τρίτον, ανέλαβε απέναντι στο Βερολίνο την ευθύνη συζητήσεων με τον Erdogan, και στη συνέχεια αθέτησε ξετσίπωτα τον λόγο του αμολώντας (;;) τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα στο Κάιρο.

Αν ήταν ποδοσφαιριστής θα έψαχνε ομάδα. Στα εμιράτα…

(φωτογραφία: Τώρα αγαπιούνται με αγκωνιές…)

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Ιράκ, συρία, λίβανος (πριν την έκρηξη στη Βηρυττό και μετά). Επίσης, με έναν άλλο τρόπο, το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, η υεμένη· και σα συνέπεια οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι: στο βαθμό που όλη αυτή η περιοχή του κόσμου έχει γίνει “συνοριακή” ανάμεσα στην προέλαση του ευρασιατικού project και στην «άμυνα» του ψοφιοκουναβιστάν και των «παλιών» ιμπεριαλιστών (Παρίσι και Λονδίνο) η καταστροφή μοιάζει κάτι σαν «μοίρα».

Ορισμένοι φιλότιμα αναρωτιούνται αν η έκρηξη στη Βηρυτό ήταν ατύχημα ή δόλια ενέργεια… Το να υπάρχουν 2.700 τόνοι νιτρικού αμμωνίου παρατημένοι σε κατοικημένη περιοχή επί χρόνια υποδεικνύει όμως την πραγματική κατάσταση του λιβανέζικου καθεστώτος. Η απορία θα έπρεπε να είναι πώς δεν έσκασε αυτή η μεγαβόμβα ως τώρα…

Το συγκεκριμένο λιμάνι φέρεται ως ελεγχόμενο από κρατικούς υπαλλήλους και μαφιόζους συνδεδεμένους με το σουνιτικό (και φιλικό προς το Ριάντ) κόμμα του προηγούμενου πρωθ. Hariri υιού. Αλλά αυτό δεν λέει κάτι, πέρα απ’ την αδιαφορία, την διοικητική δυσκαμψία και τον πολιτικό προσοδισμό που ήταν γνωστά στο λίβανο πολύ πριν το «μπουμ».

Στην ανατολική Μεσόγειο η ασιατική έξοδος (όποια μορφή κι αν έχει) του ευρασιατικού project είναι, κατά σειρά, ο λίβανος, η συρία και η τουρκία. Μπορούν οι όποιες καταστροφές, πολεμικές ή ατυχήματα, να κρατήσουν μακριά για καιρό αυτήν την «έξοδο»; Άμεσα ναι. Μεσομακροπρόθεσμα όμως η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά προς όχι.

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα προσπαθήσει να επωφεληθεί απ’ την ισοπέδωση της Βηρυτού και απ’ την πιθανή όξυνση των διαμαρτυριών. Αλλά το «αγκάθι» που ενοχλεί κι αυτόν και τους υπόλοιπους «παλιούς κύριους» όλης αυτής της ζώνης, την Χεζμπ’ αλλάχ, δεν μπορεί να το ξεφορτωθεί. Είναι καλά εδραιωμένη στον λιβανέζικο νότο· και, παράδοξο ή όχι, πολύ καλύτερα οργανωμένη (τόσο στρατιωτικά όσο και κοινωνικά) απ’ το υπόλοιπο λιβανέζικο κράτος / κοινωνία. Η Χεζμπ’ αλλάχ έχει κανονικό στρατό, με εμπειρία πολέμου στη συρία· το λιβανέζικο κράτος έχει κάτι σαν στρατό με εμπειρία τροχονόμων κι ούτε καν… Μπορεί το Παρίσι να καταγγείλει την Χεζμπ’ αλλάχ όσο δυνατά θέλει σαν «τρομοκρατική οργάνωση» – συνηθισμένα… Να την αφοπλίσει όμως δεν μπορεί.

Μ’ αυτά τα δεδομένα το πιο πιθανό για την λιβανέζικη επικράτεια είναι να της συμβεί, παρά το μικρό της μέγεθος, περίπου ότι συμβαίνει ήδη στη συρία και στο ιράκ. Να υπάρχει μια αδύναμη κυβέρνηση, να υπάρχει γαλλική στρατιωτική «ανθρωπιστική» (ή ότι άλλο παρατσούκλι της δώσει ο βασιλιάς) παρουσία κάπου στο κέντρο ή βορειότερα, να υπάρχει η Χεζμπ’ αλλάχ στο νότο, να υπάρχει κάπου στο βάθος το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο (όπως και το ρωσικό)…

… και όλοι να περιμένουν πότε θα ξεκαθαριστούν οι χοντροί, παγκόσμιοι λογαριασμοί…

(φωτογραφία: Είναι απ’ την Βηρυττό… κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή στις αρχές εκείνης του ’80… Όταν το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του πολεμούσαν εκεί τους παλαιστίνιους πρόσφυγες και τους δικούς τους συμμάχους, για να «διαλύσουν το μαγαζί», με σκοπό να πάρει το μισό το ισραήλ…

Απο εκείνα τα ερείπια γεννήθηκε η Χεζμπ’ αλλάχ…)

Κυριακή 9 Αυγούστου. Μπορεί μια έκρηξη να είναι τόσο δυνατή ώστε να εκτοξεύσει έναν βασιλιά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά χωρίς να τον σκοτώσει; Ναι, μπορεί. Η έκρηξη των τόνων νιτρικής αμμωνίας στο λιμάνι της Βηρυτού εκτόξευσε τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron απ’ το Παρίσι στα ερείπια του άλλοτε «Παρισιού της Ανατολής». Θα μπορούσε να θεωρηθεί «κίνηση δημόσιων σχέσεων», αλλά αυτό θα ήταν φιλική προσέγγιση, υπέρ του βασιλιά.

Πρόκειται μάλλον για καραμπινάτη απόδειξη πρεμούρας. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει τα ερείσματά του στη μέση Ανατολή, κυρίως στη Δαμασκό· και τρέχει τώρα να τα ξαναβρεί μέσα στα χαλάσματα της Βηρυτού. Ο Macron εμφανίστηκε εκεί σαν ο παλιός αποικιοκράτης (ο λίβανος όπως και η συρία ήταν υπό γαλλική κατοχή απ’ το 1920 ως το 1943). Και κάποιοι φρόντισαν να σκηνοθετήσουν την «λαϊκή αποδοχή» της επιστροφής της γαλλικής αυτοκρατορίας: ενόσω ο βασιλιάς έσφιγγε χέρια και αγκάλιαζε κόσμο, μερικές χιλιάδες λιβανέζοι υπέγραψαν αίτημα να ξαναμπεί ο λίβανος υπό γαλλική κηδεμονία – για μια δεκαετία είπαν…

Υπάρχουν φήμες ότι ο βασιλιάς Macron ζήτησε (προκειμένου να προσφέρει την αγαθοεργή βοήθειά του) τον αφοπλισμό της Χεζμπ’ αλλάχ και το διεθνές αεροδρόμιο της Βηρυτού. Φήμες παλιανθρώπων ίσως. Αν, πάντως, αυτά είναι τα λάφυρα που θέλει ο βασιλιάς μετά την καταστροφή στη Βηρυτό, τότε είναι πολύ ακριβός.

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν μερικοί «αναθεωρητές» που θα έκαναν πολύ καλύτερη τιμή στο λιβανέζικο καθεστώς. (Και θα άφηναν την Χεζμπ’ αλλάχ στη θέση της). Αλλά το πρόβλημα είναι αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς· κι εκεί οι διαδηλωτές (πριν την έκρηξη…) έχουν τα δίκια τους. Αν όμως κάποιοι απ’ αυτούς πιστεύουν ότι θα τους σώσει το Παρίσι, καλύτερα να ρίξουν μια ματιά στο μάλι και στο τσαντ: η ιμπεριαλιστική σωτηρία, όπως πάντα έτσι και τώρα, έχει μόνο κυνόδοντες…

(φωτογραφία: Μπορεί να διαλύθηκε το σύμπαν, αλλά ο covid-19 επέζησε στο λιμάνι της Βηρυτού και στα πέριξ: αυτό διαδίδει έμπρακτα ο βασιλιάς Macron, και φυσικά κάνει αυτό που λένε οι επιδημιολόγοι και όχι αυτό που λένε οι πυροτεχνουργοί. Όταν, όμως, οι πολιτικές βιτρίνες είναι εξαρτήματα των δημόσιων σχέσεων μπορεί και να μπερδεύονται…

Ανθρώπινο…)