Tag: φασίστες

Εμείς είμαστε οι τρομοκράτες….

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Ο ισραηλινός στρατιώτης Eran Efrati κλήθηκε να κάνει την θητεία του στην κατεχόμενη Χεβρώνα… Προβιβάστηκε σε λοχία… «Επί τω έργω» ανακάλυψε ποιοι είναι οι τρομοκράτες… Εγκατέλειψε τον στρατό, την ιδεολογία του θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώτος… Πέρασε στο πλευρό του δίκαιου των Παλαιστινίων…

Ο Efrati μίλησε στην Abby Martin των Empire Files πριν 6,5 χρόνια. Εξακολουθεί να έχει αξία.

Μετάφραση αποσπασμάτων:

3.37> Μετά από 7 μήνες εκπαίδευσης βρέθηκα στην Χεβρώνα. Είναι η μόνη πόλη που έχει μια (εποικιστική) εγκατάσταση στο κέντρο της. Συνεπώς, πηγαίνοντας στη Χεβρώνα, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να κάνω ήταν να προστατεύω την εβραϊκή γιορτή, και η δουλειά μου ήταν να επιτηρώ την απαγόρευση κυκλοφορίας 180.000 παλαιστίνιων έτσι ώστε οι εβραίοι έποικοι απ’ όλη τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ να μπορούν να έρθουν στη Χεβρώνα και να γιορτάσουν. Έρχονται πολλές χιλιάδες ισραηλινοί και εβραίοι έποικοι απ’ όλη την Δυτική Όχθη για να γιορτάσουν, και ο μόνος τρόπος να τους προστατέψουμε είναι να εξασφαλίσουμε ότι κανένας παλαιστίνιος δεν θα βγει απ’ το σπίτι του.

Οπότε ένα απ’ τα πρώτα καθήκοντά μου ήταν να περιπολώ στους δρόμους και να σιγουρέψω ότι οι παλαιστίνιοι καταλάβαιναν, ότι θα έμεναν στα σπίτια τους, και ότι δεν θα μπορούσαν να βγουν παρά μόνο μετά από καινούργια οδηγία.

Στην αρχή μου φαινόταν σαν σε κινηματογραφική ταινία. Γιατί μπήκαμε στην πόλη με τα όπλα στα χέρια, με τις στολές μας, με τα γιλέκα μας, με χειροβομβίδες και 6 γεμιστήρες, φωνάζοντας «απαγόρευση κυκλοφορίας». Και βλέπεις το χάος, τον κόσμο να τρέχει από ‘δω κι από ‘κει κλείνοντας τα μαγαζιά τους, να τρέχουν στα σπίτια τους, γιατί όπου βρεθείς όταν αρχίσει η απαγόρευση κυκλοφορίας μένεις εκεί και δεν μπορείς να πας πουθενά, οπότε καλύτερα να είσαι σπίτι σου όταν ξεκινήσουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι επίσημες εντολές για όποιον παραβιάζει την απαγόρευση είναι να τον σκοτώσουμε.

Ποτέ δεν τον έκανα, ούτε είδα κάποιον άλλον να το κάνει σ’ αυτήν την διαδικασία απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αλλά τέτοιες ήταν οι εντολές και όλοι το ήξεραν.

Αυτή η απότομη αίσθηση εξουσίας μου προκάλεσε σύγχυση. Δεν μου ήταν ξεκάθαρο αν απολάμβανα αυτή την εξουσία του ελέγχου πάνω σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους ή το γιατί τα παιδιά με κοιτούσαν φοβισμένα, γιατί έτρεχαν μακριά όταν περπατούσα σε κάποιον δρόμο. Πριν την θητεία δούλευα σα δάσκαλος, αγαπώ τα παιδιά, γι’ αυτό βρισκόμουν σε κάποια σύγχυση ως προς το γιατί τα παιδιά με φοβούνται. Συνειδητοποίησα αργότερα ότι αυτό είχε να κάνει με το ότι ήμουν αρματωμένος, με την στολή μου, το κράνος μου, τους 6 γεμιστήρες, με τις 2 χειροβομβίδες μου, το Μ16 στο χέρι, αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή, ούτε μπορούσα να το εξηγήσω.

Και νομίζω ότι πολύ γρήγορα άρχισα να καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα της δουλειάς που έπρεπε να κάνω ήταν να συντηρώ ένα σύστημα απαρτχάιντ. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι τα δικαιώματα που έχουν οι εβραίοι έποικοι δεν είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν οι παλαιστίνιοι. Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αγγίξω έναν εβραίο έποικο αν επιτίθεται σ’ έναν παλαιστίνιο. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να καλέσω την τοπική αστυνομία, όπως θα έκανα στην Ιερουσαλήμ. Οπότε οι εβραίοι έποικοι που ζουν στην Χεβρώνα έχουν τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτά που έχω εγώ που ζω στην Ιερουσαλήμ, αλλά οι παλαιστίνιοι δίπλα τους, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό κτίριο, μερικές φορές στο διπλανό διαμέρισμα, ζουν κάτω απ’ την δική μου δικαιοδοσία, κάτω από στρατιωτικό νόμο, και μπορώ να τους κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να τους πάρω το σπίτι για να το κάνω προσωρινό φυλάκιο για μερικές ώρες ή μερικές μέρες ή μερικές βδομάδες, μπορώ να αποφασίσω να τους συλλάβω και να τους δέσω πάνω στον φράκτη της βάσης μου, αν πάρουμε διαταγή να γκρεμίσουμε το σπίτι τους ή να κλειδώσουμε την πόρτα τους και να μην τους αφήνουμε να βγουν στο δρόμο μπροστά στο ίδιο τους το σπίτι, στον δρόμο που μπορούν να περπατούν μόνο εβραίοι έποικοι ενώ οι παλαιστίνιοι δεν μπορούν, οπότε μετακινούνται πηδώντας απ’ τα παράθυρα, ή μέσα απ’ τις αυλές στην παλιά πόλη της Χεβρώνας.

Νομίζω ότι συνειδητοποιώντας όλα αυτά πολύ πολύ νωρίς στην θητεία μου κατάλαβα ότι κάποιος μου έλεγε ψέματα, πολύ καιρό. Δεν ένοιωθα ότι προστάτευα κάποιους, δεν ένοιωθα ότι βοηθούσα κάποιους να νοιώθουν πιο ασφαλείς. Ένοιωθα ότι τρομοκρατούσα τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα ότι το όριο ανάμεσα στο καλό και το κακό που είχα μάθει από παιδί, όπου έμαθα ότι βρισκόμουν στη μεριά του καλού, αυτό το όριο είχε σπάσει. Ένοιωθα ότι είμαι ο τρομοκράτης, και ότι η δουλειά μου ήταν στην πραγματικότητα να τρομάζω τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην τους περνάει απ’ το μυαλό να δράσουν κατά των ισραηλινών εποίκων ή του ισραηλινού στρατού.

…

12.40> Επίσημα στις πρακτικές του στρατού, της αστυνομίας ή της mossad, οι εκτελέσεις εν ψυχρώ είναι παράνομες. Αυτό είναι απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου στα μέσα των ’00. Αλλά τότε έγινε το εξής: … Οι αξιωματικοί κάλεσαν τους άνδρες τους και τους είπαν ότι «Απόψε να πάτε να συλλάβετε ένα επικίνδυνο άτομο. Θα πάτε μια ομάδα 5 ή 6 στρατιωτών, θα μπείτε στο σπίτι του ήσυχα μέσα στη νύχτα, θα πάτε στο υπνοδωμάτιό του, και θα κολλήσετε ένα όπλο στο κεφάλι του. Αν απλά σηκωθεί και παραδοθεί, θα τον συλλάβετε. Όμως αν φωνάξει θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει την κουβέρτα του θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει τα χέρια του, ή τα πόδια του, ή κάνει οποιαδήποτε κίνηση, θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι». Επειδή τώρα καταλαβαίνουμε σαν έλλογα όντα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος αν ξυπνήσει μέσα στην άγρια νύχτα μ’ ένα όπλο στο κεφάλι του θα φωνάξει ή θα κουνηθεί, καταλαβαίνουμε επίσης ότι οι συγκεκριμένες εντολές είναι εντολές για εκτέλεση εν ψυχρώ που προσπαθούν να παρακάμψουν την απόφαση του δικαστηρίου. Δεν λένε οι εντολές «εκτέλεσέ τον», λένε «να τον συλλάβεις», αλλά συμπληρώνουν ότι «αν θεωρήσεις ότι κάνει κάτι απειλητικό, ότι μπορεί να έχει όπλο στο κρεβάτι του, ότι μπορεί να φωνάζει για βοήθεια, εκτέλεσέ τον».

Οι εν ψυχρώ εκτελέσεις είναι κάτι πολύ συνηθισμένο… στη Δυτική Όχθη. Τον Οκτώβρη του 2015, όταν ξεκίνησε η πιο πρόσφατη Ιντιφάντα, όλοι οι επίσημοι κανόνες κατά των εν ψυχρώ εκτελέσεων, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Απ’ τον πρωθυπουργό ως τους υπουργούς, τους ανθρώπους των media, απ’ την αριστερά ως την δεξιά, όλοι μιλούσαν για το «shoot to kill». Αν δεις κοντά σου ένα κορίτσι που κρατάει ένα ψαλίδι, το εκτελείς. Οι εκτελέσεις είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική στον στρατό, στην αστυνομία, και στον δημόσιο διάλογο ο κόσμος ζητάει εκτελέσεις. Όχι μόνο κατά εκείνων που αποκαλούν «τρομοκράτες», ή «μαχητές της αντίστασης», ζητάει επίσης και εκτελέσεις εκδίκησης. Είναι απαίτηση όλης της ισραηλινής κοινωνίας… 

Άλλοι στρατιώτες-του-θεού, εν δράσει, στη διάρκεια της 1ης Intifada, στα τέλη των ‘80s. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι κάνουν, δεν χρειάζεται να το γράψουμε, έτσι δεν είναι; (Μπορείτε μήπως να το νιώσετε; Μπορείτε να το θυμάστε άγρια, χωρίς κατευνασμό, για τα επόμενα χρόνια της ζωής σας;)

Το πέταγμα της πεταλούδας – στις 7 Οκτώβρη

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Κανονικά δεν το είχαμε να πούμε οτιδήποτε για το συγκεκριμένο θέμα. Πρώτον επειδή θέλουμε να πιστεύουμε πως όσες / όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές είναι αρκετά νοήμονες ώστε να καταλαβαίνουν πως και από που προέρχεται η παραπληροφόρηση, τόσο γενικά όσο και ειδικότερα σε συνθήκες πολέμου. Και δεύτερον επειδή εκείνο που θα μπορούσε να ονομαστεί «πολεμικές ανταποκρίσεις» δεν είναι καθόλου του γούστου μας.

Όμως… Όμως κάποιος Γκέμπελς (θα τον έχετε ακουστά…) είπε κάποτε ότι «πες, πες, κάτι θα μείνει». Και πράγματι «κάτι μένει». Για την ακρίβεια μένουν πολλά. Το motto ότι η παλαιστινιακή αντίσταση έκανε θηριωδίες στη διάρκεια της «εισβολή του al Aqsa» τέτοιες που να «δικαιολογούν» τις θεοναζί θηριωδίες μέχρι-κάποιο-σημείο (ας μπουν λοιπόν διόδια στο φασισταριό…) έμεινε.

Για αυτό εδώ το εγχείρημα εργατικής κριτικής και αντιπληροφόρησης η δημαγωγία είναι ανάθεμα. Και το «έμεινε» σαν κάτι απόλυτα εχθρικό δεν αφορά μόνο την παλαιστινιακή αντίσταση στις 7 Οκτώβρη. Αφορά τα πάντα. Τα προηγούμενα και τα επόμενα.

Τι έγινε, λοιπόν, στ’ αλήθεια στις 7 Οκτώβρη; Όσα ακολουθούν αποδεικνύοντας την αλήθεια προέρχονται από ισραηλινές πηγές! Και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση απ’ τους γνωστούς «fuck checkers» – συγγνώμη, «fact» θέλαμε να πούμε…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

The Hannibal Directive

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι εντελώς ξεκάθαρο και απόλυτα γνωστό (εντός ισραήλ…) πως οι 339 πολίτες / άοπλοι νεκροί στη διάρκεια της «εισβολής του al Aqsa» ΔΕΝ μπορούν καν και καν να χρεωθούν στους παλαιστίνιους ένοπλους!!! Πόσοι «εκκαθαρίστηκαν» απ’ την ισραηλινή αεροπορία; Θα πρέπει να ήταν αρκετοί/ες… Πόσοι σκοτώθηκαν από χερσαία ισραηλινά πυρά κατά των ενόπλων παλαιστίνιων καθώς βρέθηκαν «στη μέση», στο περιβόητο πάρτυ ή αλλού; Άγνωστο…

Πόσοι ισραηλινοί σκοτώθηκαν στο συνοριακό kibbutz Be’eri που κατέλαβαν εξ εφόδου για λίγες ώρες οι ένοπλοι παλαιστίνιοι και, στη συνέχεια, ισοπέδωσε η ισραηλινή αεροπορία;

Άγνωστο – σ’ εμάς σίγουρα.

Πόσοι ισραηλινοί σκοτώθηκαν μέσα σ’ αυτά τα εκατοντάδες καμένα ισραηλινά ι.χ. (μεταφέρθηκαν έτσι, σαν παλιοσίδερα, στο parking που τα βλέπετε, δεν κάηκαν εκεί…) – καταστροφή που δεν έγινε βέβαια από «ρουκέτες της Χαμάς» (!!!!) αλλά με κτυπήματα από ψηλά;

Άγνωστο…

Από πρώτη και επιφανειακή προσέγγιση θα μπορούσαν να προσφερθούν κάποιοι άλλοθι στο ισραηλινό στρατό. Αιφνιδιάστηκε, δεν ήταν έτοιμος, πανικοβλήθηκε… Όμως ακόμα κι αν το πράγμα τέλειωνε εκεί, ποιος θα παραγράψει τις δικές του δολοφονίες δικών του υπηκόων φορτώνοντάς τες στους «τρομοκράτες»; Ποιος;; Μόνο ο ίδιος, το κράτος του, οι φίλοι και οι συνεταίροι του…

Αλλά δεν τελειώνει εκεί.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Matzpen

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Η ιστορία μιας εποχής απ’ την οποία πολλοί θα έπρεπε να θέλουν να μάθουν πολλά, αν δεν το θεωρούσαν «βαρετό», «κουραστικό», «παλιό», «που να τρέχεις;», «εγώ ξέρω»…

Η Σοσιαλιστική Οργάνωση στο Ισραήλ, που έγινε γνωστή κυρίως απ’ τον τίτλο της εφημερίδας της (Matzpen, που σημαίνει πυξίδα) μια οργάνωση της διεθνούς «νέας αριστεράς», αντι-εθνικιστική / αντι-ιμπεριαλιστική / αντι-σιωνιστική, επαναστατική, με μέλη ισραηλινούς και άραβες / παλαιστίνιους, έδρασε εντός και εκτός των ορίων του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ απ’ το 1962 ως την δεκαετία του 1980. Ήδη από τότε τα μέλη της αλλά και υποστηρικτές του δίκιου των παλαιστινίων, μπορούσαν να προσδιορίσουν σα στόχο τους την διάλυση όλων των αποικιακών, απαρτχάιντ θεσμίσεων, και την δημιουργία ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους, κοινού για όλους.

Πολλές δεκαετίες μετά αυτός ο στόχος ξαναγίνεται επίκαιρος, αυτή τη φορά μέσα σε διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον… Αφήστε στην άκρη τις ψόφιες ελευθερίες, τα βίτσια, τα «ψυχολογικά», τα σήριαλ και τα σκρολαρίσματα! Ή έχουμε καθήκοντα που οφείλουμε να υπηρετήσουμε με καρδιά και μυαλό, ή πάμε κατευθείαν για τις χωματερές της Ιστορίας, μεταφορικά και κυριολεκτικά!!!

(Αυτό το video προβλήθηκε δημόσια στην Αθήνα στις 19 Απρίλη του 2019, απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία, σαν μέρος της πολύμηνης εκστρατείας «Παρασκευές για την Παλαιστίνη»).

Η κτηνωδία

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Υπάρχει ένα σημείο για μας τους καλομαθημένους, κάτι σαν όριο στην καρδιά και στο μυαλό, στην άσκηση βίας και στα αποτελέσματά της, πέρα απ’ το οποίο δεν υπάρχουν λέξεις, λόγια, εκφράσεις, διατυπώσεις να μιληθούν. Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είχε ξεπεράσει αυτό το όριο ήδη εναντίον της 1ης ιντιφάντα των Παλαιστινίων στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν οι στρατιώτες του έσπαγαν με πέτρες τα κόκκαλα, τα πόδια και τα χέρια των θυμάτων τους. Έμαθε (σαν καθεστώς, αδιάφορο το ποιες βιτρίνες το υπηρετούν) ήδη από τότε πως έχει ασυλία στην κτηνωδία του ακριβώς επειδή «δούλευε» (και εξακολουθεί) για λογαριασμό των δυτικών ιμπεριαλισμών. Συμπύκνωνε την δυτική «ανωτερότητα» χωρίς προσχήματα και περιορισμούς.

Τώρα κάνει το ίδιο, με μια ένταση ακόμα και για την δική του βαρβαρότητα πρωτοφανή αλλά όχι ανεξήγητη: αυτό το καθεστώς, τόσο για λογαριασμό του όσο για λογαριασμό των δυτικών πατρώνων του, παίζει τα ρέστα του. Πάντα ήταν το Παράδειγμα του δυτικού ιμπεριαλισμού∙ τώρα είναι το Παράδειγμα-στην-Τελική-Αποκτήνωσή-του. Όλοι οι (δυτικοί) υποστηρικτές του παίζουν τα ρέστα τους. Γι’ αυτό είναι αμείλικτοι.

Η συνάντηση «πλυμένα χέρια» στις 23 Οκτώβρη του 2023: “αδερφέ, συμπολεμιστή, πόσους καθάρισες σήμερα; Τηρείς το διεθνές δίκαιο όπως είπα ή το παραβιάζεις μπαγασάκο;”

(Η «υπόθαλψη εγκληματία» είναι από μόνη της έγκλημα, έτσι δεν είναι;)

Και οι ομολογίες, οι παραδοχές, δεν είναι (μόνο) των Παλαιστίνιων ή (μόνο) των συμπαραστατών τους. Προέρχονται ακόμα και απ’ τον σκληρό πυρήνα του απαρτχάιντ καθεστώτος.

Προσέξτε παρακαλούμε αυτό το δημοσίευμα. Ημερομηνία: 13 Αυγούστου 2023, δηλαδή δυο μήνες ΠΡΙΝ την «εισβολή του al Aqsa». Εφημερίδα: The times of Israel, γνωστή δεξιά εφημερίδα.

Τίτλος: Πρώην στρατηγός του ισραηλινού στρατού [IDF] συνδέει τον στρατιωτικό έλεγχο της Δυτικής Όχθης με την Ναζιστική Γερμανία.

Ρεπορτάζ: Ένας πρώην στρατηγός του IDF υποστήριξε ότι ο Ισραηλινός έλεγχος της Δυτικής Όχθης έχει ομοιότητες με την πολιτική διακρίσεων στη Ναζιστική Γερμανία, και εξέφρασε τον φόβο ότι οι στρατιώτες δεν θα έχουν διάθεση να υπερασπιστούν την χώρα αν ο [κυβερνητικός] συνασπισμός πετύχει να περάσει την υποβάθμιση της δικαιοσύνης.

… Ο Amiram Levin, που έχει διατελέσει επικεφαλής της Βόρειας Διοίκησης του IDF, διοικητής της ελίτ μονάδας Sayeret Matkal, και υπηρέτησε σαν υποδιευθυντής της Mossad, είπε στον ραδιοσταθμό Kan την Κυριακή το πρωί [13/8] ότι ο στρατός όχι μόνο έχει υποστεί ζημιά στην ετοιμότητά του εξαιτίας των απειλών και των αρνήσεων των εφέδρων να υπηρετήσουν λόγω της κυβερνητικής αλλαγής στο δικαστικό σύστημα, αλλά έχει επίσης «σαπίσει ως το κόκκαλο» εξαιτίας της συνεχιζόμενης παρουσίας του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.

«Κάθεται στο πλάι, χαζεύει τους εποίκους που κάνουν καταστροφές, και αρχίζει να γίνεται εταίρος στα εγκλήματα πολέμου» είπε ο Levin στον δημόσιο σταθμό. «Είναι 10 φορές χειρότερο απ’ το θέμα της ετοιμότητας… και το λέω ειλικρινά, δεν θυμώνω με τους Παλαιστίνιους, θυμώνω μ’ εμάς. Σκοτώνουμε τους εαυτούς μας από μέσα».

Πόσο δυνατά και πόσες φορές πρέπει να φωνάξει ακόμα κι ένας ισραηλινός αρχικαραβανάς ότι «διάολε, γίναμε θεοναζί!!!» για να αντιμετωπιστεί το καθεστώς του Τελ Αβίβ σαν αυτό που είναι πραγματικά; Και πως άραγε αντιμετωπίζονται οι κρατικοποιημένοι φασίστες; Με διάλογο; Με καταγγελίες; Με συμβουλές; Και πόσοι έγκριση απολαμβάνει ο κρατικοποιημένος φασισμός απ’ τους δυτικούς κατασκευαστές του, τους «στηρίζουμε το δικαίωμα του ισραήλ στην αυτοάμυνα»;

Ας το επαναλάβουμε: Αυτό το καθεστώς, τόσο για λογαριασμό του όσο για λογαριασμό των δυτικών πατρώνων του, παίζει τα ρέστα του. Πάντα ήταν το Παράδειγμα του δυτικού ιμπεριαλισμού∙ τώρα είναι το Παράδειγμα-στην-Τελική-Αποκτήνωσή-του. Όλοι οι (δυτικοί) υποστηρικτές του παίζουν τα ρέστα τους. Γι’ αυτό είναι αμείλικτοι.

Τέτοια είναι η πολιτική μας διαπίστωση, που προσδιορίζει τόσο τις ευθύνες όσο και τα καθήκοντά μας∙ αλλά δεν είναι μόνο δική μας. Ενδεικτικά μεταφέρουμε στη συνέχεια την πρόσφατα διατυπωμένη γνώμη δύο ανθρώπων, ο καθένας απ’ τους οποίους έχει την δική του διαδρομή μέσα στους δυτικούς θεσμούς.

Να μια σωστή αναγνώριση (μεταξύ χασάπηδων αλληλεγγύη!)

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> …Σε συνέντευξή της στις 16 Οκτώβρη η Tzipi Hotovely, ισραηλινή πρέσβειρα στο ηνωμένο βασίλειο, απέρριψε τις ανησυχίες για τις χιλιάδες αθώων που σκοτώνονται απ’ τις επιθέσεις του IDF [: ο ισραηλινός στρατός] στη Γάζα υποστηρίζοντας ότι εφόσον οι Σύμμαχοι σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες γερμανούς πολίτες με ατελείωτες αεροπορικές επιθέσεις στη δεκαετία του 1940, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να κάνει το ίδιο.

«Ήταν πάρα πολλοί οι πολίτες που κτυπήθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στις Γερμανικές πόλεις» είπε στη δημοσιογράφο του Sky News. «Η Δρέσδη ήταν ένα σύμβολο, αλλά επιτεθήκατε και στο Αμβούργο, επιτεθήκατε και σε άλλες πόλεις, και όλοι μαζί ήταν πάνω από 600.000 γερμανοί πολίτες που σκοτώθηκαν».

Συγκρίνοντας τον πληθυσμό της στρατιωτικά αποκλεισμένης και κατεχόμενης Παλαιστίνης με του ναζί, η Hotovley συνέχισε: «Άξιζε τον κόπο προκειμένου να ηττηθεί η ναζιστική Γερμανία; Η απάντηση ήταν ναι».

«600.000 Γερμανοί σκοτώθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στο Αμβούργο και στη Δρέσδη» επανέλαβε. «Γιατί; Επειδή ξέρατε πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσετε να νικήσετε τους ναζί».

Αλλά δεν είναι η Hotovely η μόνη ισραηλινή αξιωματούχος που χρησιμοποιεί τις επιθέσεις των συμμάχων στους Γερμανούς αμάχους για να δικαιολογήσει την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Στη διάρκεια μιας έντονης λογομαχίας με έναν άλλο παραγωγό του Sky News ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Naftali Bennett δήλωσε πως «όταν η Μεγάλη Βρετανία πολεμούσε τους ναζί στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου, κανείς δεν ρώτησε τι γίνεται στη Δρέσδη». Σχεδιασμένη για να σπάσει το ηθικό του γερμανικού πληθυσμού καθώς ο στρατός κατέρρεε στο πεδίο της μάχης, η υπό την βρετανική ηγεσία εκστρατεία καταστροφής της Δρέσδης άφησε τουλάχιστον 30.000 πολίτες νεκρούς και ολόκληρη την πόλη σε ερείπια τον Φλεβάρη του 1945.

Ο ιστορικός Donald Miller έγραψε για τον εφιάλτη που άπλωσε η αεροπορική επίθεση των συμμάχων: «Τα παπούτσια των ανθρώπων έλιωναν εξαιτίας της καυτής ασφάλτου στους δρόμους, και η φωτιά προχωρούσε τόσο γρήγορα ώστε πολλοί διαλύθηκαν στον αέρα πριν καν προλάβουν να βγάλουν τα παπούτσια τους. Η φωτιά έλιωσε το σίδερο και το ατσάλι, έκανε τις πέτρες σκόνη, και έκανε τα δένδρα να εκρήγνυνται απ’ τον βρασμό των ίδιων των υγρών τους. Όσοι έτρεχαν για να γλυτώσουν την φωτιά ένοιωθαν την λάβα στην πλάτη, να τους καίει τα πνευμόνια»….

Υπάρχει λοιπόν «βιβλιογραφία» στην μαζική εξόντωση αμάχων με πρόφαση τον πόλεμο, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για τους αμάχους της πλευράς που έχει ηττηθεί ήδη ή πρόκειται ή πρέπει να ηττηθεί! Οι δυτικοί χασάπηδες με ισραηλινά διαβατήρια δεν είναι απλά γνώστες αυτής της «παράδοσης». Είναι κληρονόμοι της! Και μπορούν να την τρίψουν στα μούτρα των δυτικών που παριστάνουν τους «ανθρωπιστές».

Ένα πράγμα δεν έχουν θυμίσει ως τώρα οι αρμόδιοι φασίστες ισραηλινοί αξιωματούχοι: τις δύο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Σβέλτα, χωρίς τον «κόπο» των βομβαρδισμών των γερμανικών πόλεων, με δυο μονάχα «ρίψεις», στις 6 και στις 9 Αυγούστου του 1945, οι αμερικάνοι «καθάρισαν» τουλάχιστον 230.000 αμάχους∙ ενώ πολλαπλάσιοι υπέφεραν στην όποια υπόλοιπη ζωή τους απ’ τους καρκίνους που τους προκάλεσε η ραδιενέργεια, έτσι όλοι στον πλανήτη να θυμούνται για δεκαετίες ποιος είναι το «σκληρό αφεντικό».

Εκείνη η πυρηνική μαζική εξόντωση ήταν ακριβώς στο ίδιο «πνεύμα» που επικαλούνται τώρα, και προφανώς δεν την εξαιρούν από την γκάμα των πιθανών ενεργειών τους. Απλά δεν την φωνάζουν. Άλλωστε, οι πάνω από 15.000 τόνοι εκρηκτικών που έχουν ρίξει στη Γάζα τώρα ξεπερνούν από την άποψη της καταστροφικής ισχύος την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα… Και θεωρούνται απ’ τα δυτικά πολιτικά καθάρματα και τους λακέδες τους ως «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» – του δικού τους «δικαίου».

Έχουμε και λέμε λοιπόν: αρκεί να χαρακτηρίσει εκείνος που θεωρεί εαυτόν «δυνατό» έναν πληθυσμό υπό την κατοχή του, έναν πληθυσμό που τον έχει σκλαβώσει κι αυτός αντιστέκεται και εξεγείρεται, «ναζί», για να έχει το ελεύθερο να τον εξοντώσει.

Ωστόσο δεν είναι «ναζί» όποιος βολεύει κάθε κυρίαρχο… «Ναζί» είναι όποιος δρα ναζιστικά… Οι ναζί και οι συνεργάτες τους στα μέρη μας “καθάριζαν” τους αμάχους επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τους αντάρτες, στη διάρκεια της κατοχής. Στα Καλάβρυτα… Στο Δίστομο… Στην Κάνδανο… Στον Χορτιάτη… Συνολικά σε 90 μέρη… Σκότωσαν γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά… Έκαψαν…

Τι διαφορετικό κάνει το φασιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ εδώ και δεκαετίες στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Τίποτα. Ακριβώς τα ίδια…

Ζήτω οι ευαισθησίες των λευκών, πρωτοκοσμικών! (1)

Δευτέρα 16 Οκτώβρη>> Τα βαμπίρ ξυπνάνε πάντα την κατάλληλη στιγμή. Όταν πρέπει να σκίσουν τις πλεξούδες τους για την απανθρωπιά, την βαρβαρότητα… των άλλων φυσικά. Για παράδειγμα (το θυμόμαστε καλά, σαν χτες!!!) ξύπνησαν ξαφνικά στις 26 Ιούνη του 1876 όταν η «μάχη του Little Bighorn» στην μετέπειτα Montana είχε τελειώσει, το αμερικανικό 7ο σύνταγμα πεζικού είχε συντριβεί κυριολεκτικά, ο επικεφαλής αντισυνταγματάρχης Custer μαζί με τους συγγενείς του αξιωματικούς ήταν πτώματα, και οι συνασπισμένοι Σιού, Τσεγιέν και Αραπάχο έπαιρναν τα σκαλπ των σχεδόν 300 νεκρών λευκών κονκισταντόρες πανηγυρίζοντας με τις χαρακτηριστικές και διαπεραστικές κραυγές τους. «Βαρβαρότητα»!!! «Απανθρωπιά»!!! «Ντροπή για την ανθρωπότητα»!!! «Αίσχος»!!! «Είναι ζώα»!!!

Εννοείται: η κλοπή της γης (εκ μέρους των λευκών χριστιανών κατακτητών τότε ή γενικά των λευκών κατακτητών, άσχετα από θρησκεία…) και οι υποσχέσεις για κοιτάσματα χρυσού δίπλα στο ποτάμι της περιοχής των Σιού (ή, ας πούμε, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο έξω απ’ τη Γάζα…) ήταν / είναι το απαύγασμα της ανθρωπιάς… Οι ιστορικοί με συνείδηση λένε ότι η βόρεια και η κεντρική αμερική είναι κάτι σαν τον «χρυσό κανόνα» της αποικιοκρατίας με αποίκους (όχι μόνο, δηλαδή, με στρατιωτικές βάσεις αλλά και με εγκατάσταση πρόθυμων…). Το μοντέλο είχε πολλές παραλλαγές: στην αυστραλία, στην αφρική…. Και στη μέση Ανατολή, αμέσως μετά το τέλος του β παγκόσμιου…

Συνεπώς δεν έχει καμία αξία, κανένα νόημα, να ασχολείται κάποιος με τα βαμπίρ (της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού). Θα είναι πάντα εκεί, όπου τα καλεί το καθήκον, για να αγανακτήσουν για την «βαρβαρότητα» και την «απανθρωπιά», υπέρ (πάντα) της ανώτερης λευκής ηθικής του κάθε Custer. Θα έχουν μαζί τους και μεγάφωνα. (Στο κάτω κάτω έτσι μαθαίνουμε ποιοι είναι, από που σιτίζονται….)

Δεν τους φταίει η έλλειψη γνώσεων ή επιχειρημάτων που αν τα μάθουν θα το ξανασκεφτούν… Πιστεύουν απλά (έτσι βολεύουν την μικρότητά τους) ότι η Ιστορία είναι μαγαζί τους (καθότι, ως «νικητές», έχουν διαρκείας στη «σωστή πλευρά»…)∙ κάτι σαν μπακάλικο, απ’ όπου ψωνίζουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν. Φυσικά αυτός ο οπορτουνισμός εκτός από ηλίθιους τους κάνει και ευάλωτους: έρχεται η στιγμή που η πόρνη η Ιστορία τους δαγκώνει, πρώτα στα πισινά και ύστερα στο σβέρκο. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε τα βίτσια των τέτοιων συνανθρώπων μας;

Αν τώρα σ’ αυτήν εδώ την σελίδα μπαίνουν άνθρωποι που έχουν αίμα στις φλέβες τους και όχι στα δόντια τους (είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά), αλλά τους λείπει η γνώση τι ακριβώς σημαίνει να ζεις-με-τον-θάνατο ως άραβας / Παλαιστίνιος, ας αναλογιστούν το εξής. Αν κάποιος / κάποια γεννήθηκε στη λωρίδα της Γάζα, ας πούμε το 1995, σήμερα θα είναι 28 χρονών – αν έχει επιζήσει. Αν… Αν επέζησε απ’ την Operation Defencive Shield στη Δυτική Όχθη το 2002∙ αν επέζησε απ’ την Operation Cast Lead στη Γάζα το 2009∙ αν επέζησε απ’ την Operation Protective Edge πάλι στη Γάζα το 2014∙ αν επέζησε απ’ τις στρατοαστυνομικές εκκαθαρίσεις του 2021 («μόνο» 256 δολοφονημένοι στη Γάζα, ανάμεσά τους 66 παιδιά, απ’ αυτά των «άλλων»…)∙ αν επέζησε απ’ την σφαγή εκατοντάδων διαδηλωτών στην Great March of Return ξανά στη Γάζα απ’ τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019…

Αν επέζησε, είδε αδέλφια και αδελφές, συγγενείς και φίλους, πατεράδες και θείους, να δολοφονούνται και να σακατεύονται σύμφωνα με τα δυτικά ανθρωπιστικά ιδεώδη ξανά και ξανά και ξανά∙ έκλαψε, ξανάκλαψε, ξανάκλαψε, μέχρι που τα δάκρυά του στέγνωσαν∙ είδε σπίτια να κατεδαφίζονται για να ανοίξει ο χώρος για τους φασιστοεποίκους∙ είδε χωράφια να καταστρέφονται για να «τσακιστείτε να φύγετε»∙ είχε νερό και ρεύμα 2 – 3 ώρες την μέρα∙ είχε βασικά είδη διατροφής είτε απ’ την δυτική «ανθρωπιστική βοήθεια» είτε απ’ το λαθρεμπόριο μέσω τούνελ και αιγύπτου, οπότε έπρεπε να τα «μετράει»… Αν επέζησε θυμάται καλά τα όσα άκουσε από τους μεγαλύτερους για τη Nakba… για την σφαγή γυναικών και παιδιών στη Sabra και στη Shatila το 1982, «μόνο» 3.500 χιλιάδες…

Και τι νομίζετε ότι κάνει τώρα αυτός ο 28χρονος Παλαιστίνιος ή η 28χρονη Παλαιστίνια απ’ τη Γάζα, απ’ την Χεβρώνα, απ’ την Τζενίν, από… ; Τι θεωρείται σωστό να κάνει; (Να) τελειώνει το διδακτορικό του / της σε κάποιο αγγλικό / αμερικανικό πανεπιστήμιο και (να) ανησυχεί για το επαγγελματικό του / της μέλλον, τρεφόμενος εν τω μεταξύ με το «λίπος» της οικογένειας χαζολογώντας μεταξύ καφενείων και υψηλής διανόησης του κώλου;

Μπααα… Κάποιοι, κάποιες, γόνοι των προσοδικών της εξουσίας, των συμβιβασμένων, των «συνεργατών» της κατοχής, μπορεί να είναι σ’ αυτή την κατάσταση. Αλλά οι υπόλοιποι, οι πολλοί, αυτοί οι «ινδιάνοι», οι γηγενείς, οι αυτόχθονες, είτε εδώ είτε εκεί, έχουν ζήσει τόσο πολύ αγκαλιά με τον θάνατο ώστε άλλα πράγματα τους λείπουν – για να μην πούμε για τις ταξικές διαφορές τους με τους δικούς τους «αναγνωρισμένους» φύλαρχους. Άλλα ζητούν. Ζητούν ανάσα – πριν πεθάνουν από κάποια σφαίρα ή βόμβα, ίσως στα 30 ή στα 35 τους, όταν οι πρωτοκοσμικοί συνομήλικοί τους αρχίζουν να ενηλικιώνονται (ή έτσι νομίζουν). Ζητούν ανάσα πριν πεθάνουν μ’ ένα όπλο στο χέρι, ή ακόμα και χωρίς αυτό.

Όποιος θέλει να του πει (του 28χρονου, του 20χρονου, του 40χρονου στην κατεχόμενη Παλαιστίνη…) «αααα, αυτό που κάνεις δεν είναι καθόλου σωστό, σκοτώνεις και ‘αθώους’» παρακαλείται να πάει εκεί. Να το πει εκεί. Στη Γάζα. Στη Δυτική Όχθη. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς του λιβάνου. Να το πει αυτοπροσώπως. Τζάμπα κτυπιούνται τα βαμπίρ στα πληκτρολόγια τους και στα μήντια: η digital αυτοϊκανοποίηση, το πολύ το τάκα – τάκα (στα πλήκτρα), κάνει το παιδί μαλάκα – με το συμπάθειο…

Για τους υπόλοιπους / ες που ασχολούνται με την ασήμαντη ασταμάτητη μηχανή, κατ’ αρχήν παρουσιάζουμε λίγο στρατηγό Benny Gantz. Αυτός ο ισραηλινός καραβανάς δεν είναι καραφασίστας όπως, π.χ. ο Netanyahu και οι υπόλοιποι της τωρινής κυβέρνησης. Είναι απλά αρχηγός της αντιπολίτευσης, καραβανοφασίστας. Συμμετέχει πλέον στην «τριανδρία» κορυφής της «κυβέρνησης εθνικής ενότητας / έκτακτης ανάγκης»… Είχε διατελέσει επικεφαλής της Operation Protective Edge που ισοπέδωσε τη Γάζα, το 2014 – άρα ξέρει την δουλειά.

Ιδού το video του κατά την προεκλογική περίοδο του 2018 (μην το δείξετε σε βαμπίρ, θα αρχίσουν να τραυλίζουν και να τους τρέχουν τα σάλια…):

Εσείς, αν έχετε αίμα στις φλέβες σας, τι θα θεωρούσατε αυτόν τον «δημοκράτη» και όλους τους ψηφοφόρους του που χάρηκαν ως τα βάθη τους για «την επιστροφή της Γάζα στη λίθινη εποχή» το 2014; Επαναλαμβάνουμε: το 2014, πριν 9 χρόνια∙ τότε που τα βαμπίρ δεν ασχολούνταν με μωρά, εφόσον άλλωστε ήταν παλαιστινιάκια και μόνο.

Πως λοιπόν θα χαρακτηρίζατε όλους αυτούς τους χασάπηδες και τους υποστηρικτές τους; «Αθώους» μήπως; Με το χέρι στην καρδιά; (Αλλά απ’ την άλλη βρίζετε το «41%» επειδή ψήφισε τον don Rico & Co; Το 55% κάποιων επαρχιωτών που γουστάρουν έναν τραμπούκο; Αυτούς μεν τους ψηφοφόρους τους θεωρείται υπεύθυνους – για το τίποτα αν γίνει σύγκριση – και τους άλλους, τους kill – kill – kill,  όχι;)

 

Ζήτω οι ευαισθησίες των λευκών, πρωτοκοσμικών! (2)

Δευτέρα 16 Οκτώβρη>> Υπάρχει πολλή αθωώτητα σε κάθε κατοχική κοινωνία εποίκων – αν έτσι γουστάρουν τα βαμπίρ…*

Αν όμως έχετε αμφιβολίες γι’ αυτό, θα σας προτείναμε, εφόσον αντέχετε το διάβασμα, να ανατρέξετε μέσω site («έντυπα» στην πάνω μπάρα…) στο Sarajevo 26 (Φλεβάρης 2009) στην παρουσίαση μιας άλλης «αθώας» ισραηλινής ισοπέδωσης της Γάζα, με τίτλο «Επιχείρηση Καυτό Μολύβι»… που πάει να πει: δείτε πως τους κατακρεουργούμε. Στη διάρκεια εκείνης της εκστρατείας κατακρεούργησης των Παλαιστινίων, όποιος / όποια γεννήθηκε το 1995 θα ήταν 13 – 14 χρονών…

Μεταφέρουμε εδώ ένα μικρό απόσπασμα ενός απ’ τα 8 κείμενα εκείνης της έκθεσης:

O Arnon Soffer, καθηγητής γεωστρατηγικής στο πανεπιστήμιο της Xάιφα, είναι ένας απ’ τους οργανικούς διανοούμενους του ισραηλινού κράτους / χασάπικου. Σαν επικεφαλής του τμήματος ερευνών του ισραηλινού στρατού (τουλάχιστον ήταν τέτοιος την εποχή που πάρθηκε η συνέντευξη, πριν 14 μήνες) μπορεί να θεωρηθεί σημαίνον πρόσωπο του καθεστώτος. Tου αναγνωρίζεται πως ήταν ο εμπνευστής της αποχώρησης του ισραηλινού στρατού και των εποίκων απ’ την λωρίδα της Γάζας το 2005. H αποχώρηση εκείνη είχε θεωρηθεί, απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση, «ήττα» του Iσραήλ. Tελικά ήταν ένας ελιγμός. Mετά την αποχώρηση ο στρατός του μπορεί να βομβαρδίζει και να σκοτώνει ασύστολα· γιατί δεν υπάρχουν πια μέσα στη Γάζα οι θύλακες των εποίκων, οι οποίοι θα έπρεπε να προστατεύονται 25 ώρες το 24ωρο έναντι παλαιστινιακών αντιποίνων.
O Arnon Soffer είναι ένας τυπικός φασίστας, αν και σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια είναι «κεντρώος». Aυτό επιβεβαιώνει ότι οι «αριστεροί» και οι «δεξιοί» στην πολιτική σκηνή του ισραήλ είναι μονάχα λεπτές αποχρώσεις του κατάμαυρου. H πιο πάνω δήλωσή του περί των παλαιστινίων γυναικών (: «οι μήτρες των παλαιστινίων είναι βιολογικό όπλο») τοποθετεί κι αυτόν, και τους οπαδούς του, κι όσους απλά τον ανέχονται, στην κορυφή της πυραμίδας των σύγχρονων νεοναζί.
Παρακάτω ένα τμήμα της συνέντευξής που έδωσε στην Ruthie Blum Leibowitz, και δημοσιεύτηκε στη («δεξιά») Jerusalem Post στις 10/10/2007.

Eρ: Στην προηγούμενή μας συνέντευξη [21/5/2004, υπό τον τίτλο «Eίναι η δημογραφία, βλάκα!»], ισχυριστήκατε πολλά για το τι θα μπορούσε και τι θα έπρεπε να περιμένει κανείς να συμβεί μετά την απεμπλοκή μας [αποχώρηση του στρατού] από την Γάζα. Tώρα λέτε πως όλα έγιναν όπως τα περιμένατε.
Aπ: Nαι. Eίχα πει «H πίεση στα σύνορα θα είναι φρικτή. Θα είναι ένας φοβερός πόλεμος. Oπότε, «αν πρόκειται να μείνουμε ζωντανοί, πρέπει να σκοτώνουμε, να σκοτώνουμε, να σκοτώνουμε».
Eκείνη η δήλωση προκάλεσε μεγάλο σάλο τότε, και έχει πλάκα να δει κανείς ότι ακόμα λαμβάνω πάρα πολλές εξαγριωμένες και γεμάτες ασχετοσύνη αντιδράσεις, από αριστερούς στο Iσραήλ και αντισημίτες διεθνώς, οι οποίοι βγάζουν τα λόγια μου απ’ τα συμφραζόμενα. Δεν πρότεινα εγώ να σκοτώνουμε Παλαιστίνιους! Eίπα ότι οφείλουμε να τους σκοτώνουμε!!
Eίχα δίκιο για τις ογκούμενες δημογραφικές πιέσεις. Eίμαι πάντα αποφασισμένος να προστατέψω τον εαυτό μου και τη χώρα μου. Oπότε σήμερα θα βελτίωνα τον τίτλο που έδωσες στην προηγούμενη συνέντευξη και θα τον έκανα «Eίναι η δημογραφία και ο αντισημιτισμός, βλάκα!»

 

* Τα «40 αποκεφαλισμένα μωρά» (απ’ τους θηριώδεις ισλαμιστές φυσικά) άρεσαν στα βαμπίρ. Γι’ αυτό και αγκάλιασαν την «είδηση». Το 1991 είχαν αγκαλιάσει με την ίδια ζέση μια παρόμοια «είδηση»: ότι ο ιρακινός στρατός που είχε εισβάλει στο κουβέιτ, πετούσε τα μωρά μιας κλινικής απ’ τις θερμοκοιτίδες, και τα τσαλαπατούσε.

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να πούμε κάτι για την διεστραμμένη ιδιοσυγκρασία τόσο εκείνων που φτιάχνουν και πλασσάρουν τέτοια παραμύθια, όσο και εκείνων που τα καταναλώνουν και τα αναπαράγουν με απόλαυση….

Ωστόσο ζουν ανάμεσά μας. Ή, αν οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί, ζούμε εμείς ανάμεσά τους.

Η δύση του αίματος

Δευτέρα 16 Οκτώβρη>> Τους καιρούς που τα δυτικά κράτη / κεφάλαια είχαν υπέρ τους τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης και την ηγεμονία στον πλανήτη, κάθε φορά που ο χωροφύλακάς τους (: το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ) ισοπέδωνε, σκότωνε, κατέστρεφε, είτε στη λωρίδα της Γάζα είτε στη Δυτική Όχθη, ντύνονταν τα κουρέλια του ειρηνοποιού, του «give peace a chance», και όλα τα υπόλοιπα με το φωτοστέφανο.

Αλλά ήδη απ’ τις αρχές του 2018 αν όχι νωρίτερα, ήταν σαφές ότι η πρωτοκοσμική καλοσύνη είχε τελειώσει ακόμα κι ως πρόσχημα. Και ότι τα όπλα για τον θάνατο των Άλλων, μόνον αυτά, θα μπορούσαν (έτσι ήλπιζαν στη δύση…) να εμποδίσουν ή και να αντιστρέψουν την παρακμή και την οριστική απώλεια της πλανητικής ηγεμονίας απ’ τη μεριά της. Το τίμιο, ειρηνικό και διορατικό κίνημα BDS απαγορεύτηκε ή έγινε κάθε προσπάθεια να απαγορευτεί στη δύση∙ οι υποστηρικτές των Παλαιστινίων ελεεινολογήθηκαν απ’ τις δυτικές ολιγαρχίες και κάθε τσατσορούφιανο ως «αντι-σημίτες», δηλαδή σχεδόν-ναζί, σύμφωνα με τον σχεδιασμό των ισραηλινών υπηρεσιών, παρότι (ή ίσως ακριβώς επειδή συνέβαινε αυτό) χιλιάδες νεαροί εβραίοι της παγκόσμιας διασποράς, με σοσιαλιστικές ιδέες, στρέφονταν ανοικτά κατά του απαρτχάιντ κράτους που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούσε. Ο μεσανατολίτης χωροφύλακας των δυτικών ιμπεριαλισμών είχε πια το ελεύθερο να προβοκάρει και σκοτώνει κατά βούληση, χωρίς τις ενοχλητικές υποδείξεις για «αυτοσυγκράτηση» και για «σεβασμό του διεθνούς δικαίου».

Κι αυτό ακριβώς έκανε, υπό τις ευλογίες κάθε δυτικού φασιστικού καθάρματος. Από τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019 τα εκατομμύρια των φυλακισμένων στη λωρίδα της Γάζα, ναι, σ’ αυτό το κομμάτι γης των «τρομοκρατών της Χαμάς», εξεγέρθηκαν άοπλα, απόλυτα και εντελώς άοπλα (εκτός αν οι σφεντόνες…), – δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 250 απ’ αυτούς κι αυτές, και πολλές χιλιάδες τραυματίστηκαν έως σακατέματος (πάνω από 2.000 κτυπήθηκαν από 3 έως 5 σφαίρες…), ανάμεσά τους πολλές εκατοντάδες ανήλικοι, παιδιά∙ καθώς απ’ την άλλη μεριά του φράχτη ο «δυνατότερος στρατός στη μέση Ανατολή» σαδιστικά έβαζε στοιχήματα για το πόσους μπορεί να «φάει για μεσημεριανό»…

Ήταν η ηρωϊκή και πένθιμη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής κι όλοι οι φόνοι έγιναν στο φως της ημέρας, κάθε μέρα, πέντε πέντε, δέκα δέκα, άμα χρειαζόταν και τριάντα σε μια μέρα, ακόμα και πενήντα, μπροστά στα μάτια όχι μόνο του πλανήτη αλλά ολόκληρου του γαλαξία.

Ούτε ένα δάκρυ, ούτε καν ένας μικρός μορφασμός αποστροφής απ’ τους πρωτοκοσμικούς «φύλακες της ειρήνης και της ανθρωπιάς». Και γιατί άλλωστε κάτι διαφορετικό απ’ το «σας έχουμε γραμμένους στ’ αρχίδια μας»; Τα όπλα, μόνον αυτά, έχουν λόγο πια, κι όταν σκοτώνουμε δεν θα κάνουμε διακρίσεις μεταξύ «αθώων» και «ενόχων», μεταξύ ηλικιών, μεταξύ φύλων – απλά θα σκοτώνουμε όσους περισσότερους μπορούμε…: η δύση το διατράνωσε με κάθε τρόπο, πιστεύοντας ότι έχει την υπερ-οπλία, το τελευταίο της χαρτί, πριν μόλις 4 χρόνια.

Εκεί, στη Γάζα… Εκεί, στο δυτικό προκεχωρημένο φυλάκιο στη Μέση Ανατολή… (Το είχε ξαναδηλώσει στη Βοσνία, πάλι εναντίον των μουσουλμάνων ανδρών και γυναικών, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90…)

(Το δεύτερο video προέρχεται απ’ την ισραηλινή αντιρατσιστική, αντιμιλιταριστική, αντι-απαρτχάιντ οργάνωση B’ tselem):

Apartheid plus

Κατά τους ισραηλινούς φασίστες η κεντρώα Ha’aretz είναι «εφημερίδα της Hamas»… Αφού η ακτίνα δράσης του περιορίζεται, ο σύγχρονος κανιβαλισμός επιστρέφει εκεί που γεννήθηκε και τον αγάπησαν: στις δυτικές “δημοκρατίες”…

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Οι φίλοι του ρατσιστικού καθεστώτος του Τελ Αβίβ, επαγγελματίες ή όχι, νοιώθουν κάπως άβολα. Σε μια κοινωνία της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων διαφοροποιείται ιδεολογικά στο εσωτερικό της κυρίως ως προς τον βαθμό σκληρότητας και βαρβαρότητας της κατοχής επί των Παλαιστινίων, οι πρόσφατες (1η Νοέμβρη 2022) εκλογές ανέδειξαν στην εξουσία έναν συνασπισμό κομμάτων που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει κάτι απ’ τις «καλύτερες παραδόσεις» του διεθνούς φασισμού, αλλά δεν έχει και κανένα λόγο να το κρύψει. Το ακροδεξιό «κοσμικό» Likud, του κανονικά-θα-έπρεπε-να-είναι-βαθιά-πίσω-απ’-τα-κάγκελα Netanyahu («φίλου κι αδελφού» του ελλαδιστάν) ήρθε πρώτο (23,4% των ψήφων, 32 καρέκλες στην 120 εδρών ισραηλινή βουλή / knesset). Και οι εταίροι στο καινούργιο γκουβέρνο είναι επίσης «εκλεκτοί», τόσο πολύ ώστε ακόμα και τα πιο σκληρά επίθετα δεν μπορούν να αποδώσουν την «αξία» τους: το κόμμα «θρησκευτικού» φασισμού Religious Zionism σε συνεργασία με το ακροδεξιό, φανατικά ρατσιστικό Otzma Yehudit και το ακροδεξιό Noam (10,85% και 14 θέσεις), το επίσης «θρησκευτικό» Shas (8,25% και 11 θέσεις), το εξίσου «θρησκευτικό» United Torah Judaism (5,88% και 7 θέσεις): αυτή είναι η ακροδεξιά κυβερνητική κομματική εξάδα στο Τελ Αβίβ, εκπροσωπώντας το καθόλου ευκαταφρόνητο 48,4% των ψηφοφόρων.

Με τέτοια σύνθεση ανάλογη πρέπει να είναι η κατανομή των νευραλγικών πόστων, έτσι δεν πάει; Έτσι, για παράδειγμα, ο Itamar Ben-Gvir, γνωστός παρακρατικός «έποικος» στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη (αρχηγός του Otzma Yehudit: «εβραϊκή δύναμη») έγινε υπουργός δημόσιας τάξης / εθνικής ασφάλειας∙ ενώ ο σύμμαχός του Bezalel Smotrich (του Religious Zionism) έγινε υπουργός άμυνας «υπεύθυνος για τους οικισμούς και τις άκτιστες περιοχές» (της Δυτικής Όχθης)… Για τον ακόμα πιο γρήγορο και βίαιο εποικισμό της…

Με τα όσα υφίστανται ήδη εδώ και δεκαετίες (κι όλο και πιο συστηματικά εδώ και μήνες) οι Παλαιστίνιοι της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης δεν μπορούν ίσως να φανταστούν τι χειρότερο μπορεί να τους περιμένει. Αλλά οι προαγωγοί και οι εκτελεστές του ισραηλινού partheid μπορούν πάντα να σκεφτούν και να μεθοδεύσουν «κάτι παραπάνω». Και οι διεθνείς δυτικοί υποστηρικτές τους, κρατικοί και παρακρατικοί, θα πρέπει να κάνουν ακόμα πιο έντονα ότι «δεν βλέπουν», ότι «δεν ξέρουν» και ότι «δεν καταλαβαίνουν».

Ο γνωστός δημοσιογράφος Jonathan Cook σημείωνε μεταξύ άλλων στις 6 Δεκέμβρη:

… Η μόνιμη πλέον κατοχή θα διοικείται από ηγέτες εποίκων. Και θα είναι αυτοί που θα καθορίζουν την πολιτική τόσο για την αστυνομία εντός Ισραήλ όσο και για την συνοριακή αστυνομία που δρα κυρίως στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Το δόλιο επιχείρημα ότι υπάρχει κάποιο είδος διαχωριστικής γραμμής μεταξύ του «κυρίως Ισραήλ» και των κατεχόμενων περιοχών, με την μια μεριά να είναι μια πρότυπη δημοκρατία που διοικείται από πολιτικούς και την άλλη να είναι η απαραίτητη «ζώνη ασφαλείας» που διαχειρίζεται ο στρατός, θα καταρρεύσει.

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πολύ ξεκάθαρο: το Ισραήλ και οι κατεχόμενες περιοχές λειτουργούν σαν ενιαίος πολιτικός χώρος, όπου οι νόμιμοι φασίστες ελέγχουν, καταπιέζουν, εκκαθαρίζουν και σκοτώνουν τους Παλαιστίνιους χωρίς να κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε «πολίτες» και υποκείμενα της κατοχής.

Αυτό ακριβώς απαιτούσαν εδώ και καιρό οι Ben–Gvir και Smotrich και οι οπαδοί τους. Υποστηρίζουν ότι η αποκαλούμενη «πράσινη γραμμή» που διαχωρίζει την επίσημη ισραηλινή επικράτεια απ’ τις κατεχόμενες περιοχές είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη, και ότι οι ισραηλινοί δεν πρέπει να απολογούνται όταν κυβερνούν με ατσάλινη γροθιά την «γη της επαγγελίας».

Αυτή η άποψη κέρδισε στις εκλογές…. Οι ακροδεξιοί, συχνά σε συνεργασία με την αστυνομία, κτυπούν και κυνηγούν τους Παλαιστίνιους στις ελάχιστες περιοχές εντός Ισραήλ όπου ο εθνοτικός διαχωρισμός δεν είναι ακόμα απόλυτος – αυτό που το Τελ Αβίβ αποκαλεί παραπλανητικά «μεικτές πόλεις». Και η ακροδεξιά εξαπλώνεται σταθερά στην αστυνομία, όπως νωρίτερα έκανε στον στρατό.

… Οι δυτικές πρωτεύουσες θα συνεχίσουν αναμφίβολα να υπερασπίζονται το ισραηλινό απαρτχάιντ ως «φάρο της δημοκρατίας», αφού είναι πολύ πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο στη Μέση Ανατολή για να θυσιαστεί. Αλλά ο μύθος ενός «δημοκρατικού Ισραήλ» γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί. Οι Ben–Gvir και Smotrich μπορεί να είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρό του.

Τόσο τα αφεντικά των δυτικών ολιγαρχιών όσο και οι αγαπημένοι τους φασίστες μπορούν να ζήσουν μια χαρά ακόμα και χωρίς «μύθους περί δημοκρατίας». Γιατί πλέον (κι αυτό αρνούνται ακόμα να το καταλάβουν οι όποιοι αιχμάλωτοι των δυτικών ολιγαρχιών) η συστημική βία (όχι πάντα σωματική αλλά πάντα συναισθηματική, αισθητική, διανοητική και ψυχολογική) θα γίνεται όλο και πιο συμπαγής στο εσωτερικό αυτών των «δημοκρατιών»: τα εισιτήρια της μετάβασης στους παραδείσους της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, στις «νέες κανονικότητες», θα είναι ματοβαμμένα.

Πάντα έτσι γινόταν… Γι’ αυτό ακριβώς (ή, πιο σωστά και γι’ αυτό) οι αγνοούμενοι, οι περιθωριοποιημένοι, οι «να ξεμπερδεύουμε με δαύτους», στην Παλαιστίνη και οπουδήποτε αλλού, κουβαλούσαν και κουβαλούν πάνω τους το σήμα του κινδύνου – για όλους…

Το σήμα κινδύνου που οι πρωτοκοσμικοί απωθούν.