Tag: τουρκία

Παρασκευή 3 Μάρτη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, 9 και 10 Μάρτη, ο Ερντογάν θα βρίσκεται στη Μόσχα. Η προπαρασκευή της επίσκεψης (: δηλαδή η επεξεργασία των θεμάτων που θα συζητηθούν εκεί) έχει ήδη ξεκινήσει. Απ’ την άλλη μεριά επίσημα δηλωμένη θέση της Ουάσιγκτον για την συρία δεν υπάρχει· όμως στην πράξη, στο έδαφος, δημιουργεί δεδομένα υπέρ της. Βασικό εργαλείο; Οι κούρδοι ένοπλοι.

Ούτε η Τεχεράνη ούτε η Άγκυρα διασκεδάζουν μ’ αυτό. Η Δαμασκός, όμως, που επίσης δεν διασκεδάζει, πρέπει να πεισθεί. Και να πάρει πολύ σοβαρές εγγυήσεις. Απο που; Απ’ την Μόσχα. Μέσα στην “δημιουργική ασάφεια” της τωρινής αμερικανικής διοίκησης, μια από κοινού (Δαμασκός, Τεχεράνη, Άγκυρα) επιχείρηση κατά των ypg είναι πολύ «λεπτή» υπόθεση.

Κανείς δεν διασκεδάζει, αλλά δεν είναι καθόλου απλό να στραφούν ανοικτά κατά των αμερικάνων και των proxies τους στη συρία….

(Προς το παρόν ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του μπορούν να γιορτάσουν την δεύτερη απελευθέρωση της Palmyra… Ο proxy isis, έχοντας χάσει ήδη αρκετά στη συρία και στο ιράκ, ετοιμάζει τα της μετακόμισής του ανατολικότερα… )

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Μία ή δύο μέρες μετά την οριστική κατάληψη της al-Bab απ’ τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του, λίγο νοτιότερα, ο στρατός του Άσαντ και η Χεζμπ’ αλλάχ ξεκίνησαν μια γρήγορη (και εύκολη) επίθεση προς τα ανατολικά, σε βάρος του isis, καταλαμβάνοντας το ένα μετά το άλλο χωριά· και έδαφος. Είναι μια εύκολη προέλαση, που έχει φέρει τον στρατό του Άσαντ στα «σύνορα» της κουρδοκρατούμενης περιοχής της Manbij, ενώ δείχνει εύκολο τώρα για τον Άσαντ και τους υποστηρικτές του να κινηθούν προς το νότο (δεν υπάρχουν μεγάλες πόλεις), εκκαθαρίζοντας όλη την περιοχή μεταξύ Aleppo και Ευφράτη απ’ τον isis.

Το σύνορο μεταξύ τουρκικού και συριακού στρατού, ο αυτοκινητόδρομος Μ4, γενικά τηρείται· όχι ειρηνικά όμως, προς το παρόν. Δεν είναι σαφές αν πρόκειται για «κεντρική διαταγή» ή απλά για απειθαρχία διάφορων ενόπλων του fsa, το γεγονός πάντως είναι ότι αυτοί οι τελευταίοι προσπαθούν να επιτεθούν «απ’ την άλλη μεριά του δρόμου» κατά του στρατού του Άσαντ. Χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.

Υποθέτουμε ότι θα χρειαστούν μερικά τηλέφωνα μεταξύ Δαμασκού, Μόσχας και Άγκυρας για να λυθεί το θέμα…

Παρασκευή 24/2/2017. Μετά από επιχείρηση που κράτησε πολλές εβδομάδες, και χάρη στην διακριτική βοήθεια του συριακού στρατού και της Χεζμπ’ Αλλάχ που απέκλεισαν την πόλη απ’ το νότο, ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του κατέλαβε την al-Bab. Είναι η δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν το Aleppo, εκεί ο νικητής ήταν ο συριακός στρατός…) που η «σιωπηλή» συνεργασία Άγκυρας και Δαμασκού καρποφορεί επί του εδάφους.

Απ’ την άλλη μεριά οι ypg έχουν προωθηθεί από δύο μεριές, δυτικά και ανατολικά, προς την Raqqa. Απ’ την βορειοανατολική μεριά οι ypg βρίσκονται 7 ή 8 χιλιόμετρα απ’ τα περίχωρα της πόλης. Αν και δεν φαίνεται ακόμα να βρίσκονται σε θέση να την πολιορκήσουν, το γεγονός είναι ότι οι ypg, με την βοήθεια της Ουάσιγκτον, έχουν εδραιωθεί γύρω απ’ την μισή περίμετρο της “πρωτεύουσας του isis”. Σίγουρα είναι αδύνατο για την Άγκυρα να υποστηρίζει ότι θα αναλάβει την κατάληψη της πόλης ο δικός της στρατός…

Σε ένα άλλο σημείο του συριακού πεδίου μάχης, με την κρίσιμη βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας, ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του έχουν προωθηθεί προς την Palmyra, φτάνοντας καμιά 15αριά χιλιόμετρα απ’ τα δυτικά όριά της.

Εν τω μεταξύ ισραηλινά βομβαρδιστικά κτυπούν κατά καιρούς θέσεις του στρατού του Άσαντ, άλλοτε στα περίχωρα της Δαμασκού και άλλοτε σ’ άλλα σημεία της ανατολικής συρίας… Το Τελ Αβίβ θυμίζει ότι «είναι εκεί» – με ό,τι σημαίνει αυτό…

Παρασκευή 24/2/2017. Είναι σαφές ότι το τρίγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας έχει το πρακτικό μονοπώλιο της “αντιτρομοκρατικής” δράσης στο συριακό έδαφος. Με αξιοσημείωτες επιτυχίες, χωρίς να κινητοποιηθεί σε μέγιστο βαθμό. Αυτό έχει στενέψει δραματικά τα φανερά περιθώρια του άλλου (δήθεν) “αντιτρομοκρατικού συνασπισμού”, δηλαδή της συμμαχίας Ουάσιγκτον, Ριάντ, Τελ Αβίβ. Το αν θα υπάρξει αντίδραση απ’ την μεριά του και ποια θα είναι μένει να το δούμε.

24/2/2017. Ήταν εύκολα προβλέψιμο, και το είχαμε σημειώσει έγκαιρα. Απ’ την στιγμή που το ελληνικό βαθύ κράτος παραχώρησε (ουσιαστικά) άσυλο στους 8 τούρκους χουντικούς καραβανάδες, έχει όλα τα προσόντα να γίνει αγαπημένος προορισμός και για άλλους. Δύο απ’ αυτούς βρίσκονται εδώ και σχεδόν 10 ημέρες (κρατούμενοι, για “παράνομη είσοδο”) στην Ορεστιάδα. Και, φυσικά, έχουν κάνει αίτηση ασύλου, ευελπιστώντας ότι…

Αυτοί οι δύο είναι ακόμα περισσότερο “καρφωμένοι” απ’ τους οκτώ: ανήκαν στις ειδικές δυνάμεις που έκαναν την επίθεση κατά του ξενοδοχείου του Ερντογάν, στο ξεκίνημα του περσινού πραξικοπήματος….

Τα “επιχειρήματα” με βάση τα οποία δεν έγινε η έκδοση των 8 μπορούν όμως κάλιστα να χρησιμοποιηθούν και στην περίπτωσή τους… Ή, δεν ισχύουν καν και καν: απ’ το κομμάντο των 47 που επιτέθηκαν στον Ερντογάν, οι 45 δικάζονται ήδη. Η εισαγγελία ζήτησε για την περίπτωσή τους ισόβια φυλάκιση· όχι απόσπασμα (όπως υποστηρίξε η ελληνική δικαιοσύνη για να κρυφτεί πίσω απ’ το “κινδυνεύει η ζωή” των 8).

Άρα;

24/2/2017. Επειδή το ελληνικό βαθύ κράτος έκρυψε επι 10 (ή και περισσότερες;) μέρες ότι δύο απ’ τους επίδοξους δολοφόνους του Ερντογάν ήρθαν στα μέρη μας ελπίζοντας στον ελληνικό “ανθρωπισμό”, παρουσίασε την τουρκική στρατιωτική νευρικότητα στο Αιγαίο σαν μια (ακόμη) απόδειξη της “ασυδοσίας του σουλτάνου” – θέμα αγαπημένο στο ντόπιο φασισταριό.

Όμως προκύπτει τώρα καθαρά ότι τελείως διαφορετικό ήταν (και είναι) το ζήτημα. Η Άγκυρα προφανώς έμαθε πολύ γρήγορα ότι 2 καταζητούμενοι πάρκαραν στην Αλεξανδρούπολη. Θυμάται, επίσης, τι έγινε με τους 8 προηγούμενους. Συνεπώς αποφάσισε ότι πρέπει να υποδείξει στο ελληνικό βαθύ κράτος ότι αν συνεχίσει να στηρίζει τους χουντικούς θα έχει “θέμα”.

Αν δει κανείς το ζήτημα της τουρκικής στρατιωτικής “υπερδραστηριότητας” στο Αιγαίο τις τελευταίες ημέρες υπ’ αυτό το πρίσμα, δύσκολο, πολύ δύσκολο να μιλήσει για “ασυδοσία του σουλτάνου”. Μάλλον για ελληνική εθνικιστική τσογλανιά θα μιλούσε…

13/2/2017. Χάρη στον αποκλεισμό της al-Bab απ’ τον συριακό στρατό και την Χεζμπ’ Αλλάχ απ’ το νότο, ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του κατάφεραν να προωθηθούν μέσα στην πόλη απ’ τα δυτικά και τα βόρεια. Για να υπάρχει μια ιδέα της de facto συμμαχίας μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού: τα ρωσικά βομβαρδιστικά υποστήριζαν ταυτόχρονα και τις δύο προωθήσεις. Και του συριακού στρατού προς την Tadif, μια μικρή πόλη 2 χιλιόμετρα νότια της al-Bab, και του τουρκικού προς την al-Bab.
Προκύπτει πως Άγκυρα και Μόσχα (η δεύτερη για λογαριασμό και της Δαμασκού) υπέγραψαν στις 12 του περασμένου Γενάρη μια συμφωνία συνεργασίας, που οριοθετεί τα «σύνορα» των τουρκικών, και απ’ την άλλη πλευρά των συριακών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για την εθνική οδό Μ4, που περνάει ανάμεσα στην Tadif και την al-Bab. Ο τουρκικός στρατος δεν θα περάσει νοτιότερα, ο συριακός δεν θα ανέβει βορειότερα…
Ο Ερντογάν λέει τώρα ότι ο στρατός του θα προχωρήσει ανατολικά. Πρώτα προς την Manbij. Και μετά θα κατευθυνθεί νότια, προς την «πρωτεύουσα» του isis, την Raqqa. Ο δρόμος προς την Manbij είναι η M4… Αλλά πίσω απ’ τις διακηρύξεις υπάρχει μια ζόρικη πραγματικότητα.
Αν ο τουρκικός στρατός και οι ένοπλοι του fsa δυσκολεύτηκαν (και μάτωσαν) τόσο πολύ για να καταλάβουν την al-Bab πως σκοπεύουν να τα καταφέρουν κατά της Manbij, η οποία ελέγχεται απ’ τις κουρδικές ypg και αμερικάνους «συμβούλους»; Κι αν ήταν απαραίτητη η ρωσική αεροπορική βοήθεια και ο ελιγμός του συριακού στρατού στην al-Bab, θα αναλάβει η Μόσχα την ίδια υποστηρικτική δράση εναντίον των φίλων της Ουάσιγκτον;
Είναι πιθανόν οι διακηρύξεις του Ερντογάν να μείνουν απλά λόγια. Ή, διαφορετικά, θα πρέπει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού να «πουλήσει» τις ypg, κάτι που δεν μας φαίνεται τόσο απλό. Γιατί εκτός απ’ την Ουάσιγκτον στις κουρδικές πολιτοφυλακές έχει επενδύσει πολλά και το Τελ Αβίβ.
Οπότε; Ίσως βγαίνει κάποιο συμπέρασμα απ’ αυτό: το ότι ο Ερντογάν δήλωσε ότι ο στρατός του θα φύγει απ’ το συριακό έδαφος αφού πρώτα διώξει τους τρομοκράτες απ’ την Manbij (ypg) και την Raqqa (isis). Που σημαίνει ότι αν δεν τους διώξει θα παραμείνει…

9/2/2017. Αυτά που γράφαμε πριν δυο μέρες ισχύουν. Χάρη στον αποκλεισμό του νότιου δρόμου ενίσχυσης του isis στην al-Bab απ’ τον συριακό στρατό και την Χεζμπ’ Αλλάχ, ο τουρκικός στρατός και οι πεζικάριοι του f.s.a. έχουν αρχίσει να «ξεκολλάνε» στην από βορρά και δυτικά πολιορκία της πόλης. Οι αισιόδοξες ανακοινώσεις του τουρκικού επιτελείου υποστηρίζουν ότι «η ασπίδα του Ευφράτη» έχει φτάσει στο κέντρο της al-Bab – ίσως να είναι πρόωρο αυτή τη στιγμή. Σίγουρα πάντως έχει προωθηθεί από εκεί που ήταν καθηλωμένη, στα περίχωρα.
Ταυτόχρονα το τουρκικό καθεστώς έχει αρχίσει να μιλάει ξανά για επίθεση στην Raqqa. Αυτό προς το παρόν είναι λόγια· θα περάσει καιρός για να φανεί αν πρόκειται να γίνουν πράξη. Δείχνουν όμως τα λόγια ότι η al-Bab είναι η πιο νότια συριακή πόλη που θα καταληφθεί απ’ τον τουρκικό στρατό και τους συμμάχους του στην επαρχία του Aleppo. Ο «φραγμός» που δημιούργησε ο Άσαντ (δες τον χάρτη πριν δυο μέρες) θα γίνει σεβαστός απ’ την Άγκυρα.
Έτσι είναι οι συμφωνίες…

3/2/2017. Θα ήταν εκτός πραγματικότητας να περιμένει κανείς απ’ την ντόπια δημαγωγία κάποιο “ρεπορτάζ της προκοπής” απ’ την επίσκεψη της καταραμένης Μέρκελ στον καταραμένο Ερντογάν. Ο.Κ. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα οι δυό τους τσακώθηκαν. Η Μέρκελ μίλησε για “ισλαμική τρομοκρατία”, ο Ερντογάν της είπε “αυτό μην το ξαναπείς”, και πάει. Τώρα η Μέρκελ θα αγαπήσει την Αθήνα.
Για όσους χορταίνουν μ’ αυτά δεν υπάρχει σωτηρία. Όχι, σίγουρα, σ’ αυτή τη ζωή. Σε ότι αφορά την φραστική αντιπαράθεση; Η Μέρκελ κάτι είπε για ισλαμιστική τρομοκρατία, ο Ερντογάν απάντησε “αυτό σας παρακαλώ να μην το ξαναπείτε, σαν μουσουλμάνος πρόεδρος δεν μπορώ να το δεχτώ”, και η Μέρκελ ανταπάντησε ότι άλλο ισλαμ-ιστικός και άλλο ισλαμ-ικός. Οπωσδήποτε είναι κληρονόμος της γερμανικής φιλοσοφίας, ο Ερντογάν όχι, αλλά σίγουρα συνεννοήθηκαν. Εξάλλου νωρίτερα είχαν κουβεντιάσει και για την συρία και για τον isis.
Τα υπόλοιπα των κοινών δηλώσεων; Δεν θα δώσουμε ιδιαίτερη σημασία. Τέτοιους καιρούς τα σοβαρά ζητήματα και νταραβέρια δεν βγαίνουν στο μεϊντάνι (εκ του «μεϊντάν» = πλατεία…). Έμμεσα ωστόσο, και προσπαθώντας να δούμε πίσω απ’ τις γραμμές, υποθέτουμε ότι οι δύο κεντρικές πολιτικές βιτρίνες βρήκαν (ή ανανέωσαν) τα σημεία επαφής τους. Υπάρχουν κοντινοί ορίζοντες γι’ αυτά, υπάρχουν και μεσοπρόθεσμοι. Για παράδειγμα οι γερμανοί χριστιανοδημοκράτες θέλουν οπωσδήποτε τις ψήφους των γερμανών ψηφοφόρων τουρκικής καταγωγής που είναι οπαδοί των ισλαμοδημοκρατών. Απ’ την άλλη μεριά το καθεστώς Ερντογάν θέλει μια απευθείας επαφή και συνεννόηση με την πρωτεύουσα της ευρώπης, και όχι μόνο για το ζήτημα «πρόσφυγες απ’ την συρία».
Όσο για τα μεσομακροπρόθεσμα; Αν υποθέταμε ότι αφορούν και τις σχέσεις με τις ηπα θα πέφταμε έξω;