Tag: τουρκία

Συρία

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Απ’ την στιγμή που ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του άρχισαν να παίρνουν το πάνω χέρι στο συριακό πεδίο μάχης (πάνω από 2 χρόνια τώρα) η επαρχία του Idlib έγινε η «αποθήκη» των αντικαθεστωτικών. Σε κάθε άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, όταν οι αντικαθεστωτικοί συμφωνούσαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, έμπαιναν σε λεωφορεία με τις οικογένειές τους και τα φορητά τους όπλα, προς Idlib μεριά.

Το να συγκεντρώνει το μπλοκ της Αστάνα τους αντικαθεστωτικούς, κατά χιλιάδες, στο Idlib δεν θα μπορούσε να σημαίνει ότι «θα τους σκοτώσει αργότερα» – ειδικά εφόσον είναι, πια, πολλές δεκάδες χιλιάδες. Εκείνο που αποδείχθηκε στην πράξη ήταν πως η συγκέντρωση / περιορισμός τους σ’ αυτή τη ζώνη ήταν ένα σχέδιο να παραδοθούν στον έλεγχο της Άγκυρας – αντί για το Ριάντ για το οποίο δούλευαν οι περισσότεροι.

Το σχέδιο δούλεψε μόνο εν μέρει. Σε μια πρώτη φάση, στον «εμφύλιο» που ξέσπασε μέσα στον θύλακα ανάμεσα στους χρηματοδοτούμενους απ’ το Ριάντ και τους χρηματοδοτούμενους απ’ την Άγκυρα / Κατάρ, νίκησαν οι πρώτοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιτραπεί (με την σιωπηρή συμφωνία της Δαμασκού) στον τουρκικό στρατό να δημιουργήσει, μέσω στρατιωτικών «παρατηρητηρίων / φυλακίων» μια «περίφραξη» στον θύλακα, για να μην μπορούν οι proxies του Ριάντ να επιτίθενται στην υπόλοιπη συριακή επικράτεια (και στις ρωσικές βάσεις που δεν είναι μακριά). Αλλά η τουρκική περίκυκλωση δεν εξαφάνισε τους proxies του Ριάντ απ’ τον θύλακα. Και δεν τους εξαφάνισε επειδή ο τοξικός εξακολουθεί να ελπίζει σε κάποιου είδους αμερικανική επέμβαση αν ο συριακός στρατός (και η ρωσική αεροπορία) αρχίσουν κάποιο μακελειό εκεί. (Μια ενδιάμεση τακτική, που ήταν ότι «μυστηριώδεις» ελεύθεροι σκοπευτές, ρωσικής ή/και τουρκικής προέλευσης, «καθάριζαν» στελέχη των proxies του τοξικού μέσα στο θύλακα, δεν φαίνεται να έλυσε το θέμα…)

Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, η κατάσταση έχει ως εξής. Α) Η Άγκυρα συνεχίζει να εμφανίζεται σαν αντίπαλος της Δαμασκού (το τρώει κανείς; εεεεε…) και σαν «φύλακας» όλων των σουνιτών αντικαθεστωτικών του Idlib. Β) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να “πείσει” τους τελευταίους (αλλά όχι αμελητέους αριθμητικά) proxies του Ριάντ να αλλάξουν αφεντικό. Γ) Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει ισχυρή στρατιωτική απειλή απ’ την Δαμασκό και την Μόσχα. Δ) Πράγμα που συμβαίνει με την συγκέντρωση στρατού και σποραδικούς, επιλεκτικούς βομβαρδισμούς.

Φαίνεται ένα δύσκολο «κόλπο» (απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα), τουλάχιστον για όσο καιρό το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) δεν παραιτούνται εντελώς απ’ το συριακό πεδίο μάχης. Και θα έχει αργή εξέλιξη.

Εν τω μεταξύ η ανοικοδόμηση έχει ξεκινήσει σε άλλα σημεία της ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends επικράτειας…

Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;

Κυριακή 19 Αυγούστου. Είναι αυτός ο τρόπος που μεταχειριζόσαστε έναν σύμμαχο; Και θέλετε να είμαστε μαζί σας; Ποιοί είστε για να μας προειδοποιείτε; Θα μπορούσαν να είναι λόγια του Erdogan (στην πραγματικότητα είναι κάτι που λέει τακτικά πλέον κοιτώντας προς τα δυτικά, προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού). Όμως όχι. Είναι προχθεσινές κουβέντες του αφεντικού των φιλιππίνων προέδρου Rodrigo Duterte, κοιτώντας ανατολικά της Μανίλας. Και πάλι προς την μεριά των ηπα…

Είναι γνωστή η ανταρσία του Duterte κατά των ηπα, όπως έχει γίνει γνωστό και το ποιόν του. Η αφορμή τώρα, όμως, μοιάζει επικίνδυνα με την αφορμή της αμερικανο-τουρκικής έριδας: το φιλιππινέζικο κράτος θέλει να αγοράσει ρωσικά υποβρύχια· και ο αμερικάνος υφ.υπ.εξ. Randall Schriver (υπεύθυνος του τομέα ασίας και Ειρηνικού) “προειδοποίησε”… Τον Duterte… Χμμμμ…

Υπάρχει μια κάποια «συμμετρία» εδώ, πέρα από χαρακτήρες, πολιτική ιστορία, ή καπιταλιστικό potential: περιοχές που στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα θεωρούνταν ασφαλείς ζώνες επιρροής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξεγείρονται: οι φιλιππίνες στον ειρηνικό, η τουρκία στη μέση Ανατολή. (Αν επρόκειτο για την ρωμαϊκή ή άλλη παρόμοια αυτοκρατορία οι ιστορικοί θα έλεγαν: οι επαρχίες ξεσηκώθηκαν!)

Η υλική βάση αυτής της εξέγερσης είναι προφανής: «νέες δυνάμεις» έχουν εμφανιστεί στον ορίζοντα, συνεπώς η αύξηση της γεωπολιτικής τιμής (άρα και των προσόδων) επιβάλλει μια τέτοια ανταρσία. Η «νέα δύναμη» δεν είναι, βέβαια, η Μόσχα (που ωστόσο από στρατιωτική άποψη παραμένει σε μια αρκετά καλή κατάσταση, τόσο όσο χρειάζεται για να πουλάει S-400 εδώ, υποβρύχια εκεί, κλπ). Το καινούργιο είναι το Πεκίνο και ο πρωτοφανής σε ταχύτητα και έκταση δυναμισμός του κινεζικού καπιταλισμού. Σε συνδυασμό με την Μόσχα, το ριζοσπαστικά καινούργιο (με όρους καπιταλιστικής ιστορίας) είναι η Ευρασία· αυτό που κάποτε ένας κοτζάμ Brzezinski είχε περιγράψει σαν τον απόλυτο αμερικανικό εφιάλτη (: «Η Μεγάλη Σκακιέρα»).

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί (πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι) αυτήν την εξέλιξη μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Όμως είναι αλήθεια πως ό,τι άλλο δοκίμασαν πριν, είτε συντηρητικοί είτε δημοκρατικοί, (ο «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», o «pivot στην Ασία», η διάλυση της μέσης Ανατολής…) απέτυχε να εμποδίσει τον εφιάλτη (τους). Συνεπώς «η ανταρσία των επαρχιών» είναι ασφαλής δείκτης για δύο πράγματα: Πρώτον, δεν θα πάνε χαμένες, αφού «παίζουν» πάνω σε μια πραγματική γραμμή αντιπαράθεσης. Και δεύτερον, οι προειδοποιήσεις, οι απειλές και οι «κυρώσεις» της Ουάσιγκτον είναι ήδη ξεπερασμένες, άσχετα με τα πολύ κοντοπρόθεσμα αποτελέσματά τους – αν υπάρξουν τέτοια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις αποκτήσει σοβαρό αντίπαλο, το να καταφέρεις να γονατίσεις έναν τυπικά σύμμαχό σου δεν είναι καθόλου σοφό. Δεν θα μείνει για πολύ ούτε γονατιστός ούτε σύμμαχός σου…

Το κακό (το πολύ κακό) είναι ότι μετά απ’ αυτές τις «μεθόδους πίεσης» δεν απομένουν και πολλά…

(Ο τίτλος είναι από παλιό λαϊκό σουξέ. Μεγάλη επιτυχία του ’92…)

Πάστορες – και κάστορες 1

Παρασκευή 17 Αυγούστου. Λυμένη είναι η γλώσσα του διακομματικού εθνικού κορμού, φαιορόζ κυβέρνησης και διαφόρων χρωμάτων αντιπολίτευσης, σε σχέση με την απελευθέρωση «των δύο παληκαριών». Παραμύθια επί παραμυθιών, ανάκατα με μισές αλήθειες… Δεν ασχολούνται όμως με ένα βασικό ερώτημα. Με ποιον είναι; Με τον πάστορα ή με τον κάστορα; Για να το εκχυδαΐσουμε: με ποιον είναι το ελλαδιστάν; Με την Ουάσιγκτον ή με την Άγκυρα; Με τον Trump ή με τον Erdogan;

Δύσκολες ερωτήσεις. Επί δεκαετίες και επί γενιές ο ντόπιος εθνικισμός / αντιτουρκισμός κρυβόταν και παρίστανε τον αντιϊμπεριαλισμό / αντιαμερικανισμό, ανεμίζοντας ένα αυθαίρετο και ελληνικής έμπνευσης δόγμα, ότι «πίσω απ’ την τουρκία είναι οι ηπα» – εναντίον του φτωχού πλην τίμιου ελλαδιστάν βέβαια. Στην ουσία αντιαμερικάνοι οι έλληνες δεν ήταν ποτέ· αντιτούρκοι όμως… με το παραπάνω. Ωστόσο το σύνθημα που δονούσε τα ψέμματά τους ήταν «φονιάδες των λαών αμερικάνοι», όχι «φονιάδες των λαών τούρκοι»….

Τώρα; Τώρα επιβεβαιώνεται κάτι ανομολόγητο: ότι οι έλληνες είναι φόλα φιλοαμερικάνοι (στο βαθμό που η Ουάσιγκτον τσακώνεται με την Άγκυρα)· και είναι μόνο μια αίσθηση ιστορικής συστολής (που θα ξεπεραστεί γρήγορα) που εμποδίζει και δεν έχουν αρχίσει δημόσια τα “βάστα Trump”! Πολύ θα ήθελαν να δουν τον Erdogan στην αγχόνη το καλοκαίρι του 2016, και την τουρκία να σπαράσσεται από εμφύλιο! Πολύ θα ήθελαν να πέσει το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο στην αγαπημένη ελληνική στάση (είτε για καταγγελίες, είτε για συμβιβασμούς), δηλαδή «στα τέσσερα» – και να είναι η Ουάσιγκτον που θα το έχει προκαλέσει.

Είναι ανομολόγητος ο φιλοαμερικανισμός όσο ομολογημένος είναι ο αντιτουρκισμός· αλλά το ίδιο υπαρκτά και τα δύο. Εξάλλου ο φιλοαμερικανισμός, μαζί και ο φιλοΐσραηλινισμός, έχουν περάσει όλα τα τεστ τα τελευταία χρόνια· ειδικά τα χρόνια του φαιορόζ γκουβέρνου.

Ξεχυλίζουν και οι δύο εθνικές (συμπληρωματικές) ιδεολογίες στις «ερμηνείες» των γεγονότων. Είναι διεστραμμένες αυτές οι ερμηνείες, αλλά η διαστροφή είναι αυθεντικά ελληνική…

(Πριν κανά δυο χρόνια, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, οι έλληνες ήταν φόλα φιλορώσοι! Ήταν τότε που η τουρκική αεροπορία είχε ρίξει ένα ρωσικό πολεμικό στα τουρκοσυριακά σύνορα, και οι ελληνικές φαντασιώσεις είχαν πάρει φωτιά. Το «θα γίνει πόλεμος ρωσίας τουρκίας» ήταν η πιο ήπια και κοινή βεβαιότητα. Οι πιο προχωρημένοι διέβλεπαν όχι μόνο την νίκη του περήφανου ρωσικού στρατού αλλά και ότι ο Πούτιν (σαν ομόδοξος) θα έδινε την Istanbul στους έλληνες, να την έχουν και να την φιλάνε.

Δεν έκατσε… Ίσως (ελπίζουν να) κάτσει τώρα: το δολάριο να ισοπεδώσει την τουρκία…)

Πάστορες – και κάστορες 2

Παρασκευή 17 Αυγούστου. Προς λύπη του ντόπιου αντι-τουρκισμού (και της επιβεβαιωμένης έλλειψης οποιασδήποτε ελληνικής σχέσης με την πραγματικότητα), όλες οι επαφές του Erdogan με το Βερολίνο και το Παρίσι, τηλεφωνικές ή live (στο Βερολίνο μπορεί να συμπέσει και ο Putin…) δεν θα αντικαταστήσουν την τετραμερή κορυφής που έχει κανονιστεί για τις 7 Σεπτέμβρη, στην Άγκυρα. Θα γίνει κανονικά: Merkel, Macron, Putin, Erdogan…

Αυτό σημαίνει μια εντατικοποίηση των διεθνών ευρωπαϊκών επαφών του τουρκικού καθεστώτος (και βέβαια όχι από θέση επαίτη) αλλά και το ανάποδο (του Βερολίνου και του Παρισιού με την Άγκυρα), στη σκιά της bull αμερικανικής πολιτικής. Που έχει κάνει ένα σημαντικό τακτικό λάθος: έχει δεσμευτεί πως όσο ο πάστορας δεν ελευθερώνεται θα ανεβάζει στροφές (ακόμα κι αν αποδειχθούν ότι είναι στροφές στο κενό). Που σημαίνει πως είναι αρκετό να κρατάει η Άγκυρα έναν παπά σε κατ’ οίκον περιορισμό για να κουρδίζεται το αμερικανικό καθεστώς εκτιθέμενο διεθνώς…

Στον τρωϊκό πόλεμο η «αρπαγή της ωραίας Ελένης» ήταν απλά ένας νομιμοποιητικός μύθος. Τώρα όμως οι νομιμοποιητικοί μύθοι («ο πάστορας»!!!) έχουν περιορισμένη ισχύ. Και χαροποιούν τους αντιπάλους – αν δεν τους διευκολύνουν κιόλας…

Μουφτήδες

Παρασκευή 17 Αυγούστου. Η άποψη ότι στη δυτική (ελληνική) Θράκη και στους εκεί μουσουλμανικούς πληθυσμούς «λύνει και δένει» ο Erdogan δείχνει είτε άγνοια είτε ακροδεξιό δόλο· για να συντηρηθεί η υποψία της «συναλλαγής» μεταξύ των φαιορόζ και του τουρκικού καθεστώτος.

Η πραγματικότητα είναι πως εκεί (στη δυτική Θράκη) έχει (ή είχε) μεγάλη επιρροή ο Gullen. Όχι ανεξήγητο, στο βαθμό που ένα βασικό ζητούμενο απ’ την μουσουλμανική μειονότητα ήταν για δεκαετίες οι σπουδές της νεολαίας της που είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να πάει σε ελληνικά πανεπιστήμια. Η εκπαιδευτική αυτοκρατορία του Gullen (βασικό στοιχείο της ισχύος του) έχει βοηθήσει για χρόνια αυτήν την νεολαία. (Οι συχνές επισκέψεις στελεχών του τουρκικού καθεστώτος αλλά και του ίδιου Erdogan στην περιοχή, δεν οφείλονταν στον δεδομένο έλεγχο, αλλά στο ανάποδο: ήταν προσπάθεια να ανακτηθεί αυτός ο έλεγχος).

Πράγματι ο Erdogan έχει ζητήσει να εκλέγονται και να μην διορίζονται οι μουφτήδες. Όμως αυτό είναι που προβλέπεται απ’ την συνθήκη της Λωζάνης! Από το 1923 ως το 1990, επί 77 χρόνια δηλαδή, με όλα τα ελληνικά καθεστώτα (εμφυλιοπολεμικά, χούντες, δημοκρατίες, σοσιαλισμούς), με την «μπάρα» να αποκλείει την πρόσβαση στα ορεινά μουσουλμανικά χωριά, και τους μουσουλμάνους να είναι κάτι ανάμεσα σε τρίτης διαλογής πολίτες (του ελληνικού απαρτχάιντ) και όμηρους, οι μουφτήδες εκλέγονταν (όχι άμεσα απ’ τον πληθυσμό αλλά απ’ τους «ηγέτες» του, δηλαδή απ’ τους επικεφαλής των κλαν).

Στις αρχές του 1990 ένα μέρος των μουσουλμάνων της δυτικής θράκης ζήτησε απ’ το ελληνικό κράτος την εφαρμογή του νόμου 2345, του 1920, που προέβλεπε την άμεση εκλογή των μουφτήδων, και δεν είχε εφαρμοστεί ποτέ. Το τότε ελληνικό κράτος, διαβλέποντας προοπτική επέκτασής του στα βόρεια (σε βάρος μουσουλμανικών πληθυσμών) απάντησε ψηφίζοντας έναν καινούργιο νόμο, τον Φλεβάρη του 1991, που καθιέρωσε το ανάποδο: ένα σύστημα διορισμού. Για να εντείνει τον έλεγχο πάνω στους αιχμάλωτους της δυτικής Θράκης…

Στο βαθμό που υπάρξει τέτοια δυνατότητα (εκλογής), η επιρροή του ΑΚP θα δοκιμαστεί στην πράξη. Φυσικά, πλέον, η Άγκυρα θα έχει άφθονα μέσα για να αγοράσει επιρροή ενώ οι «γκιουλενιστές» σαφώς λιγότερα.

Σε κάθε περίπτωση: οι μουφτήδες δεν είναι … βουλευτές! Είναι απλά θεολόγοι / «ιεροδικαστές», για ζητήματα αστικού δικαίου της μουσουλμανικής κοινότητας. Δεν δρουν καν “αυταπάγγελτα”. Πρέπει να τους απευθυνθούν οι “διάδικοι”…

Αν ο Erdogan ζητάει την εφαρμογή της άμεσης εκλογής τους, είναι επειδή ελπίζει ότι θα μπορέσει να εξαργυρώσει αυτόν τον εκδημοκρατισμό προς όφελός του… Και εντός της επικράτειάς του…

Θαυμάσια θαύματα!

Πέμπτη 16 Αυγούστου. Το πόπολο, ο μαζικός διανοητικός πάτος του εθνικού βαρελιού, συμφωνεί: πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο ήταν «η παναγιά που έκανε το θαύμα της»… Το φαιορόζ γκουβέρνο απ’ την μεριά του, στις πιο επίσημες ανακοινώσεις του, προσπάθησε να χωθεί στο κάδρο (και όχι στο εικόνισμα) επαινώντας την δική του διπλωματία που, τάχα, άφησε περιθώρια στην Άγκυρα να λευτερώσει τα παληκάρια μας (αν και ένας ογκόλιθος, οποιοσδήποτε ογκόλιθος κι όχι μόνο ο Nick the greek, δεν αφήνει περιθώρια περάσματος). Άλλοι «κύκλοι» του βαθέος κράτους επιμένουν ότι τον Ερντογάν έπιασε απ’ το λαιμό η Ουάσιγκτον (χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να εξηγήσουν την αμερικανική ελληνολατρεία ούτε το γιατί φαίνεται να συμβαίνει το ανάποδο, η Άγκυρα να κρατάει απ’ τα genitals την Ουάσιγκτον…)

Σε κάθε περίπτωση οι φαιορόζ κινδυνεύουν η ιστορία να τους γυρίσει τούμπα. Δεν μπορούν να επιδείξουν κάποια σοβαρή συμβολή στην εξέλιξη (για πολύ λιγότερα κάνουν πολύ περισσότερο θόρυβο προκαταβολικά…) και έχει αρχίσει το πριόνισμα: «Ποιοί αμερικάνοι, ποιά διπλωματία; Κάτι έδωσαν στον Ερντογάν. Τι όμως; Τις μουφτίες στη Θράκη; Τι;». Problem: απ’ την εποχή του asset ταχυδακτυλουργού Γιάνη και μετά, κανείς δεν πιστεύει ότι οι φαιορόζ τόχουν να κάνουν θαύματα…

Κατά τα υπόλοιπα, δεν ήταν μεν γερμανός αλλά έχει ευρωπαϊκό προφίλ ο επόμενος που αποφυλακίστηκε στην τουρκία, μετά τα «δύο παλληκάρια»: ο Taner Kilic, επικεφαλής του τουρκικού τμήματος της διεθνούς αμνηστίας· με απαγόρευση εξόδου απ’ την χώρα πάντως. (Φαίνεται ότι η παναγία των ελλήνων μαζί με τον θρυλικό ογκόλιθο έχουν πάρει πολλές απελευθερωτικές εργολαβίες στην τουρκία, και μάλιστα «ασχέτως θρησκεύματος»…)

Πριν 2 ημέρες («οι προφητείες του γέροντα Παστέλιου…») είχαμε υπενθυμίσει την «φιλία» της Ντόχα προς την Άγκυρα. Και χτες ο εμίρης του κατάρ Tamim bin Hamad al Thani υποσχέθηκε στον Erdogan 15 δισεκατομύρια άμεσες επενδύσεις· θα υπάρξει και συνέχεια. Άλλωστε η «εθνική τράπεζα του κατάρ» έχει αγοράσει την (γνωστή και στα μέρη μας, στο παρελθόν) Finansbank. Και η “εμπορική τράπεζα” του κατάρ έχει στην ιδιοκτησία της την τουρκική alternatifbank. Συνεπώς η Ντόχα έχει άμεσα συμφέροντα στον τουρκικό χρηματοπιστωτισμό – και στην καλή του υγεία. Όσο για την τουρκο-γερμανική φιλία, η Merkel επανέλαβε ότι στα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού είναι η ευημερία του τουρκικού. Κλπ, κλπ.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά όλα αυτά θα έπρεπε να θυμίζουν τις αντίστοιχες προσπάθειες «προσέλκυσης χρήματος» απ’ τους φαιορόζ, το πρώτο επικό εξάμηνο του ’15. … Δεν είν’ εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλή – αλλά η αλήθεια είναι ότι το διεθνές βάρος του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου (συμπεριλαμβανομένης της γεωπολιτικής αξίας) σε σχέση με εκείνο του ελληνικού είναι η μέρα με τη νύχτα.

Μπορεί να κοροϊδεύει κανείς τον εαυτό του με αρχαία μεγαλεία ή ότι είναι η χρυσή βίδα του σύμπαντος… Αλλά στον σκληρό καπιταλιστικό κόσμο ΔΕΝ είσαι ό,τι δηλώνεις…

(φωτογραφία: Γεύμα εργασίας· ο εμίρης κάθεται απέναντι απ’ τον Erdogan. Είμαστε αδελφοί λαοί με τον τουρκικό είπε ανάμεσα σε άλλα· πράγμα που πρέπει να έκανε ηχώ ως το συριακό Idlib…)

«Σύντροφοι εν όπλοις»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Το γελοίο δεν βρίσκεται μόνο στην ακαριαία αμηχανία / κομπλάρισμα του αντιτουρκισμού των μηχανισμών προπαγάνδας του ελληνικού βαθέος κράτους μόλις ανακοινώθηκε η απελευθέρωση των «δύο παλληκαριών». Το γελοίο δεν βρίσκεται στο ότι αυτή η «ευχάριστη έκπληξη» προκάλεσε έναν προπαγανδιστικό αχταρμά, όπου οι καμπάνες για την απελευθέρωση κτυπούσαν ανάμεσα στην «αυξημένη τουρκική επιθετικότητα» στο Αιγαίο και στην «επαπειλούμενη κατάρρευση της τουρκίας» στα δελτία ειδήσεων.

Η κορυφαία γελοιότητα βρίσκεται ότι στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν οι ντόπιοι δημαγωγοί την αιτία της ξαφνικής απελευθέρωσης, και μην μπορώντας να την αποδώσουν στην (διπλωματική) μαγκιά της Αθήνας, βρήκαν σε χρόνο dt ποιος φρόντισε για τα «δυο παλληκάρια»: η Ουάσιγκτον!!! Ναι, το ψοφιοκουναβιστάν ανάγκασε την Άγκυρα να κάνει πίσω στο θέμα των «δύο παλληκαριών»!!!

Είναι ψυχοπαθολογικό, και γνήσια ελληνικό. Δυστυχώς δεν μπορεί κάποιος να το αποτυπώσει σωστά, σ’ όλο το εμετικό μεγαλείο του. Η ελληνική ψυχοπολιτική αντίδραση ήταν κάτι σαν ακαριαία «θεωρία συνωμοσίας» εντός, όμως, της (εθνικής) γραμμής για τις εθνικές συμμαχίες. “Καλή συνωμοσία”, δηλαδή. Μόνο που χτες, την μέρα που έγινε το «θαύμα» (που λέει ο καραψεκασμένος κυβερνητικός εταίρος), στην τουρκία ήταν αυτός που φαίνεται αριστέρα στην αποπάνω φωτογραφία. Για σοβαρές κουβέντες – επί της συγκυρίας…

Δεν είχε κανένα λόγο να ευχαριστήσει την Αθήνα. Είχε όμως πολλούς λόγους να κουβεντιάσει με τον «σύντροφο εν όπλοις» πως θα ξεφορτωθεί η Άγκυρα την «σαβούρα» στις διεθνείς της σχέσεις, ειδικά με ευρωπαϊκά κράτη. Έτσι ώστε να μείνει επικεντρωμένη, αν είναι δυνατόν χωρίς τα ασήμαντα ελληνικά αφεντικά να χοροπηδάνε σαν καλικάτζαροι στην ανατολική Μεσόγειο με κάθε ευκαιρία.

Αν ακούσετε ότι απελευθερώνονται και κάποιοι γερμανοί που κρατούνται σε τουρκικές φυλακές, να ξέρετε ότι … η Ουάσιγκτον παραμένει η (μόνη) υπερδύναμη!…

Μόνο για ενήλικες

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Έχουμε υποστηρίξει στο όχι μακρινό παρελθόν ότι η όποια φραστική / βερμπαλιστική ένταση ανάμεσα στην Άγκυρα και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ειδικά το Βερολίνο, δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται στα σοβαρά. Τώρα ίσως έχει φτάσει η στιγμή για να ξεκαθαριστεί ότι οι (αναγκαίοι) για την Άγκυρα «δυτικοί σύμμαχοι» βρίσκονται εκεί που βρίσκονταν πάντα στον 20ο αιώνα: στη γερμανική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε πρόσφατες γερμανικές δηλώσεις (ας πούμε σε σχέση με την κερδοσκοπική επίθεση στην τουρκική λίρα ή τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Άγκυρας). Πιο χαρακτηριστική είναι η αναμενόμενη συνάντηση γαλλίας, γερμανίας, ρωσίας και τουρκίας, στις αρχές Σεπτέμβρη – με «επίσημο θέμα» την συρία…

Το βασικά, σε κάθε περίπτωση, είναι αυτά: Α) Πολλά ευρωπαϊκά κράτη και οπωσδήποτε το γερμανικό βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με την Άγκυρα (αλλά και την Μόσχα) σε ότι αφορά τους αμερικανικούς εκβιασμούς με αφορμή το ιράν, και όχι μόνο. Β) Το τουρκικό κράτος δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί μονόπλευρα στην ευρασιατική ένωση· ούτε η Μόσχα ή το Πεκίνο θα ήθελαν κάτι τέτοιο. Οι σχέσεις (σε διάφορα επίπεδα) με «δυτικά» κράτη είναι συστατικό στοιχείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, από τότε που δημιουργήθηκε το τουρκικό κράτος. Γ) Με την Ουάσιγκτον σαν ταύρο σε υαλοπωλείο, η Άγκυρα και οι σύμμαχοί της στο μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Τεχεράνη) το τελευταίο που θα ήθελαν είναι δευτερεύουσες τριβές με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που θα έδιναν υλικό στους «φιλοαμερικάνους» μέσα στα ευρωπαϊκά καθεστώτα· δηλαδή έξτρα πόντους στην Ουάσιγκτον. (Ήδη βλέπουν το πως το φασιστικό ισραηλινό κράτος ανακατεύεται στην πολιτική σκηνή του – κατά άλλα – “συμμαχικού” Λονδίνου. Βλέπουν κι άλλα…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα, ακόμα κι αν δεν ήταν προβλέψιμη η απελευθέρωση των δυο ελλήνων καραβανάδων, είναι απόλυτα εξηγήσιμη. Κι ακόμα πιο εξηγήσιμη θα είναι η απελευθέρωση γερμανών (ή τυχόν άλλων κατόχων ευρωπαϊκών διαβατηρίων) κρατούμενων στην τουρκία – έτσι ώστε να μείνουν στα χέρια της (πανηγυρικά! διαφωνεί κανείς;;;) «ανεξάρτητης τουρκικής δικαιοσύνης» μόνο αμερικάνοι ή υπάλληλοι της αμερικανικής πρεσβείας εκεί. Παπάδες ή κοσμικοί…

(φωτογραφία: Στην χθεσινή κοινή συνέντευξη τύπου μετά τις διήμερες συζητήσεις του με τον Lavrov, ο Cavusoglu δήλωσε μεταξύ άλλων:

… Υπάρχει σύγχιση μέσα στην αμερικανική διοίκηση. Κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει τι, όχι μόνο εναντίον της τουρκίας αλλά γενικά· υπάρχει χάος σ’ αυτήν την διοίκηση. Αν οι ηπα θέλουν να συνεχίσουν να είναι χώρα με υπόληψη, δεν μπορεί να συνεχίσουν έτσι, μ’ αυτές τις καταχρήσεις…

Τυπική δήλωση πολιτικής βιτρίνας που αναγκάστηκε απ’ την usa να αφήσει τα «δύο παληκάρια» – δεν συμφωνείτε;)

Η «ελευθερώτρια»

Τετάρτη 15 Αυγούστου. Θεωρώ ότι η σύλληψη των δύο στρατιωτικών ήταν προγραμματισμένη, προσχεδιασμένη και ήταν μια κίνηση την οποία είχαν προετοιμάσει οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με εντολή του Ερντογάν προκειμένου να δημιουργήσουν το περιβάλλον εκείνο για να κάνουν πράξη την ομηρία που θα οδηγούσε στη συναλλαγή με τους οκτώ. Δεν θεωρώ ότι ήταν μια πράξη που έγινε κατά τύχη. Βρήκαν την ευκαιρία, μέσα σε μία νύχτα που είχε χιόνια, σε μία περιοχή δύσκολη, να κάνουν πράξη ένα προσχεδιασμένο σενάριο.

Αυτά τα είπε ο υπερψεκασμένος υπ.αμ., καιροσκόπος, βαθυκρατικός, αλλά και άνθρωπος εγνωσμένου αμερικανικού προσανατολισμού, πριν μόλις μια βδομάδα. Είναι αυτό που λέμε «στέρεα πολιτική αντίληψη»…. (Θα έβαζε η Ουάσιγκτον το μαχαίρι στο λαιμό της Άγκυρας για τα «δύο παλληκάρια» και θα το αγνοούσε ένας απ’ τους ανθρώπους της στην Αθήνα; Αποκλείεται.)

Αυτός ο τύπος, ένας αληθινός εκπρόσωπος του έθνους, θα υποδεχθεί σήμερα τα «δύο παλληκάρια» στη Σαλονίκη. Πριν φρόντισε να τιτιβίσει και μια «παναγιά ελευθερώτρια» (όχι σε γραβάτα, σε εικόνισμα…), μπας και μαζέψει κανά ψηφουλάκι σαν «άκρη» με την κυρία…

Οποιαδήποτε στοιχειωδώς λογική πολιτική βιτρίνα, εκτός συνόρων, στα πέριξ και όχι μόνο, έχει καταλάβει τι πάει να πει ελλαδιστάν. Με πεσμένη δραστικά την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου, τι θα έλεγε οποιαδήποτε τέτοια όχι ντόπια πολιτική βιτρίνα τέτοιους καιρούς; Τι θα κουβέντιασαν επ’ αυτού Lavrov και Cavusoglu; Αυτό: Ρε, πολλή σημασία τους δίνουμε! Γάμησέ τους τους μαλάκες!!! Δεν τους χέζουμε να ησυχάσουμε; «Ναι, ναι, παιδιά είστε ο.κ.!!! Βγαίνετε, άντε, με τις υγειές σας! ΒΓΑΙΝΕΤΕ ρεεεε!!!»

Βγαίνετε απ’ το τούνελ; Βγαίνετε απ’ την φυλακή στο Edirne; Βγαίνετε για χοιρινές; Δεν έχει σημασία: βγείτε και πάτε στο καλό…. (Και να μας γράφετε…)

(Η ιστορία δεν γράφεται μόνο με μεγάλα γράμματα. Έχει και τα ψιλά της….)

Οι προφητείες του γέροντα Παστέλιου…

.

Τρίτη 14 Αυγούστου. Μιας και οι έλληνες πατριώτες έχουν βγάλει για μια ακόμα φορά κηδειόχαρτο για τον τουρκικό καπιταλισμό / κράτος, ας σημειώσουν κι αυτό: στις 7 Σεπτέμβρη πρόκειται να συναντηθούν στην Istanbul οι εξής αμελητέες πολιτικές βιτρίνες: Erdogan, Putin, Merkel και Macron. Το επίσημο θέμα είναι η συρία· μην βάλετε το χέρι σας στη φωτιά ότι δεν θα κουβεντιάσουν τίποτα άλλο… Ούτε, φυσικά, ότι ξαφνικά ανακάλυψαν πόσα τους ενώνουν στη μέση Ανατολή… (Ο Lavrov βρίσκεται ήδη στην Άγκυρα για τις λεπτομέρειες αυτού του ραντεβού και όχι μόνο.)

Εν τω μεταξύ, μνημονεύσαμε μεν το Πεκίνο σαν εν δυνάμει υποστηρικτή του τουρκικού καπιταλισμού (και καθεστώτος) ξεχάσαμε όμως – παράλειψή μας – το κατάρ. Η Ντόχα χρωστάει μεγάλη χάρη για την υποστηρίξη που είχε απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός και η παρέα του ήθελε πόλεμο: ο τουρκικός στρατός πήγε άμεσα στη βάση που έχει εκεί, για να κοπεί κάθε όρεξη.

Και, φυσικά, οι εμίρηδες του κατάρ έχουν λεφτά…. Το πλεονέκτημα του Πεκίνου είναι ότι πρωτοστατεί στη δημιουργία εκείνων των διεθνούς χρήσης «εναλλακτικών» μηχανισμών διατραπεζικών σχέσεων, που θα βάλουν στη γωνία την δυνατότητα της fed (άρα της Ουάσιγκτον) να κάνει εκβιασμούς μέσω τιμωριών, ποινών, κυρώσεων, εικονικών εκτελέσεων, κλπ…

(Γιατί κανένας απ’ αυτούς δεν έσταξε το κάτι τις όταν οι φαιορόζ, φρέσκιοι στο γκουβέρνο, είχαν βγει στη γύρα και κτύπαγαν την μία πόρτα μετά την άλλη; Έλα ντε!! Μήπως επειδή το μαγαζί / οικόπεδο έχει ξεπέσει γεωπολιτικά, ενώ το απέναντι, ο αιώνιος εχθρός, όχι;)