Tag: τουρκία

Πύραυλοι

Κυριακή 14 Ιούλη. Αν θυμόμαστε καλά όταν (από σπόντα…) είχε έρθει στα μέρη μας, το 1998, ένα σετ ρωσικών S 300 (που χάρη σε μια σπουδαία πατριωτική έμπνευση Αθήνας – Λευκωσίας είχε αγοράσει η δεύτερη) ήταν κάτι σαν εθνικός θρίαμβος. Με τους S 300 στην Κρήτη τα τουρκικά πολεμικά δεν θα τολμούσαν να κουνηθούν (σε περίπτωση πολέμου…) Ήταν, ακόμα, η εποχή του ένδοξου «ενιαίου αμυντικού δόγματος», της αναμονής της διάλυσης της τουρκίας, και άλλα εθνοεπικά. Σπουδαίες εποχές (για το ντόπιο φασισταριό, θεσμικό και «λαϊκό»)!

Τελικά οι S 300 αξιοποιούνται για την εκπαίδευση των συμμάχων ισραηλινών πιλότων. Χαμένοι δεν πήγαν…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς παραλαμβάνει τους S 400 (4 σετ). Αν και είναι αμυντικοί πύραυλοι, ο πάνω χάρτης (με την εμβέλειά τους) θα πρέπει να προκαλεί κατάθλιψη στον ντόπιο αντιτουρκισμό. Στην πραγματικότητα αρκούν τα ραντάρ του συστήματος: τα βλέπουν όλα (στην ακτίνα τους).

Η έσχατη ελληνική ελπίδα είναι, πια, η τιμωρία της Ουάσιγκτον – στην Άγκυρα. Όσο κι αν παρακαλάει η ελληνική ψυχή, αυτή η τιμωρία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η τουρκική παραγγελία των 100 (+ 20) f 35 αξίζει πάνω από 11 δισεκατομύρια δολάρια. Το να την ακυρώσει ο «πλασιέ όπλων» ψοφιοκούναβος αφενός θα είναι μεγάλη ζημιά (για την κατασκευάστρια lockheed martin) και αφετέρου θα προκαλέσει σοβαρή δικαστική εμπλοκή (υπάρχουν υπογεγραμμένα συμβόλαια!) που το πιθανότερο είναι να την κερδίσει η Άγκυρα. Επιπλέον διάφορα τμήματα των f 35 κατασκευάζονται σε τουρκικά εργοστάσια. Όχι βίδες. Τμήματα των φτερών και των μηχανών. Με δυο λόγια: αν η αμερικανική τιμωρία είναι η απαγόρευση πώλησης των f 35, η ζημιά θα είναι μακράν μεγαλύτερη για την Ουάσιγκτον παρά για την Άγκυρα.

Θα ήταν δυνατόν να πάρει τελικά τα f 35 η Άγκυρα και η τιμωρία να είναι άλλου είδους; Αδιάφορο: αυτό που οι αμερικάνοι λένε ότι φοβούνται είναι η άμεση μελέτη των χαρακτηριστικών των αεροπλάνων τους απ’ τους ρώσους τεχνικούς των S 400 (που πάνε πάκετο με τους πυραύλους). Θα μπορούσε, φυσικά, να ισχύει και το ανάποδο: αμερικάνοι τεχνικοί να μελετήσουν τα συστήματα των S 400. Η Μόσχα δεν δείχνει να φοβάται· η Ουάσιγκτον ναι. Δεν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα εδώ, έστω και για την τεχνολογική ηγεμονία;

Τα μέχρι τώρα βήματα του τουρκικού καθεστώτος (και όχι μόνο σε ότι αφορά τους πυραύλους…) δείχνουν ότι προχωράει τις μεθοδεύσεις του και σε σχέση με τις ηπα με πολύ πιο στέρεα βήματα απ’ ότι θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός.

Σχέσεις 1

Κυριακή 14 Ιούλη. Πριν 3 χρόνια (για την ακρίβεια στις 15 Ιούλη του 2016…) έγινε στην τουρκία απόπειρα πραξικοπήματος. Έγινε επιχείρηση κομμάντο για να δολοφονηθεί ο Erdogan, βομβαρδίστηκε από αεροπλάνα το κοινοβούλιο, ενώ στρατός προσπάθησε να καταλάβει κεντρικά σημεία και το αεροδρόμιο της Istanbul. Έγιναν μαζικές δολοφονικές ενέργειες που ούτε στη φαντασία του ο μέσος μαλάκας έλληνας δεν μπορεί να διανοηθεί.

Το πραξικόπημα ήταν βιαστικό και πιθανότατα κακά οργανωμένο· αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την σημασία της αντίστασης του κόσμου (συμπεριλαμβανόμενων μεταναστών απ’ την συρία και πολιτικών προσφύγων απ’ την αίγυπτο…) που βγήκε κατά χιλιάδες στους δρόμους της Istanbul και της Ankara εμποδίζοντας, συχνά μόνο με τα κορμιά του, την επιτυχία του πραξικοπήματος. Οι πάνω από 260 δολοφονημένοι πολίτες (απ’ τους πραξικοπηματίες) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Δεν αφήνουν, επίσης, κανένα περιθώριο υποτίμησής τους απ’ τους ντόπιους «επαναστάτες», που αν φάνε κανά δακρυγόνο έχουν να το λένε και στα εγγόνια τους. Με δυο λόγια οι τούρκοι έδειξαν απέναντι στους πραξικοπηματίες του 2016 ένα σθένος που οι έλληνες απλά θα ήθελαν να το φανταστούν το 1967…

Στα μέρη μας, από ειδικούς και ανειδίκευτους ακούστηκαν όλες οι βλακείες που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Απ’ το ότι το πραξικόπημα το οργάνωσε ο ίδιος ο Erdogan, μέχρι ότι σχεδόν δεν έγινε… Ο κοινός τόπος ήταν ο γνωστός εθνικισμός. Οι ελληνάρες θα ήθελαν να έχει πετύχει το πραξικόπημα… Το ίδιο ακριβώς έδειξε πως ήθελε και το επίσημο κράτος / παρακράτος, μέσω των φαιορόζ πολιτικών βιτρινών του, διάφορων «διανοούμενων», «διαμορφωτών κοινής γνώμης», δημοσιογράφων αλλά και δικαστικών. Όταν το ίδιο βράδυ, βλέποντας την ήττα, 8 χουντοκαραβανάδες (μεταξύ των οποίων και κάποιοι απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» που επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο όπου έκανε διακοπές ο Erdogan) έκλεψαν ένα ελικόπτερο και προσγειώθηκαν κάπου στην Αλεξανδρούπολη, το ελληνικό κράτος / παρακράτος δεν τους έκανε πακέτο να τους στείλει πίσω· όπως ήταν η στοιχειώδης υποχρεώσή του. Τους κράτησε και έκανε μαζί τους κάποιο deal για να μην τους εκδόσει (ενδεχομένως οι 8 να ήταν πράκτορες κάποιου κράτους απ’ τους στενούς συμμάχους του ελλαδιστάν…) Τελικά τους βάφτισε σχεδόν «ήρωες». Όπως «ήρωες» ήταν και οι ντόπιοι εθελοντές χασάπηδες στη βοσνία… Όπως “ήρωες” είναι και οι φασίστες του Τελ Αβίβ και του Καΐρου…

Το συμπέρασμα είναι σαφές. Όταν, σαν κράτος και θεσμοί περιθάλπτεις εγκληματίες σημαίνει ότι συμφωνείς με τα εγκλήματά τους. Όταν περιθάλπτεις χουντοκαραβανάδες σημαίνει ότι συμφωνείς με το πραξικόπημα που επιχείρησαν. Τα υπόλοιπα είναι για μωρά.

Το γεγονός ότι το τουρκικό καθεστώς θεώρησε τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (ή κάποια φραξιά τους) συνυπεύθυνες για το εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι ούτε άστοχο ούτε αυθαίρετο: το πραξικόπημα έγινε (κι αυτό ίσως εξηγεί την βιασύνη να γίνει) όταν το κυβερνοAKP έδειξε ότι αποχωρεί απ’ το αμερικανικό σχέδιο για την συρία και συντάσσεται με την Μόσχα, την Τεχεράνη (και την Δαμασκό). Υπάρχουν σοβαροί λογαριασμοί λοιπόν εδώ μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον, και δεν είναι καν «ηθικού τύπου» (του είδους «πήγατε να με φάτε πισώπλατα»). Οι διακυβεύσεις είναι πολύ σοβαρές: οι S 400 είναι απλά μια ένδειξη αυτής της σοβαρότητας.

Σχέσεις 2

Κυριακή 14 Ιούλη. Το ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος, ακόμα κι αν δεν είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα (γνώση εκ των προτέρων όμως είχε;) κατάφερε να χώσει επιδεικτικά την ουρά του σ’ αυτό με τον πιο ελεεινό τρόπο, δίνοντας άσυλο με 8 χουντικούς καραβανάδες (απ’ την άλλη όποιος είναι πρόσφυγας ή μετανάστης “μπορεί και να πεθάνει απ’ το κρύο – τι να κάνουμε;”), θα έπρεπε να έχει προκαλέσει σοβαρό κύμα κινηματικής / πολιτικής εχθρότητας… (Μα τι λέμε τώρα; Εδώ άλλα κι άλλα…) Πάντως όπως παντού έτσι κι εδώ η σιωπή είναι συνενοχή.

Ωστόσο υπήρχε (το 2016, το 2017, το 2018) η προσδοκία ότι η Ουάσιγκτον θα καταφέρει να γονατίσει την Άγκυρα· και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα εισπράξει το μερίδιό του… Η συνένοχη σιωπή ήταν 110% εθνικιστική!

Τώρα; Οι ρωσικοί πύραυλοι και τα ραντάρ τους θα είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα κάποια στιγμή τον Οκτώβρη – εφόσον όλα προχωρήσουν κανονικά. Είναι άγνωστο που θα τους εγκαταστήσει το τουρκικό καθεστώς· είναι όμως γνωστό ότι μετακινούνται εύκολα και άμεσα.

Συνεπώς το ότι το ελλαδιστάν χάνει πρακτικά τον εναέριο έλεγχο σ’ όλο το Αιγαίο (και όχι μόνο…) είναι το τίμημα μιας σοβαρής ήττας των ιμπεριαλιστικών του ορέξεων.

Τί θα κάνει;

Μεσόγειος 5

Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκτός απ’ τον πόλεμο κατά των μεταναστών / προσφύγων (πόλεμο κατά της αυτονομίας της εργατικής τάξης αν μπορείτε να το καταλάβετε!) γίνεται κι άλλος πόλεμος στη Μεσόγειο;

Ναι! Ας τον χαρακτηρίσουμε (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) “πόλεμο χαμηλής έντασης” (προς το παρόν). Είναι πάντως τμήμα του 4ου παγκόσμιου, και σ’ αυτόν συμμετέχουν πολλοί.

Ας ξεκινήσουμε απ’ την ανατολική Μεσόγειο, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, σε συνεργασία με τον ισραηλινό και τον αιγυπτιακό φασισμό ήλπιζε να “περικυκλώσει” υπό την εποπτεία και με την εγγύηση της Ουάσιγκτον, αποκλείοντας την Άγκυρα· ένα σχέδιο που απέτυχε μεν, συνεχίζει ωστόσο να παράγει εντάσεις.

Στα πιο πρόσφατα περιστατικά: η Άγκυρα έχει “βγάλει” δύο δικά της γεωτρύπανα, το fatih και το yavuz, που κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις· πράγμα που η Λευκωσία και η Αθήνα θεωρούν «ευθεία παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων» του νοτιοκυπριακού κράτους. Μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη παριστάνουν επίσης ότι «πιστεύουν» το ίδιο, απειλώντας με «κυρώσεις» αν… (η Άγκυρα, κλπ)· ωστόσο η Λευκωσία δεν δείχνει καθόλου ευχαριστημένη, θεωρώντας αυτήν την επίδειξη «ευρωπαϊκής αλληλλεγγύης» ήπια….

Πού κάνουν, όμως, τρύπες στο μεσογειακό βυθό τα δύο τουρκικά γεωτρύπανα; Θα πρέπει να έχετε προσέξει ότι στα σχετικά ντόπια ρεπορτάζ δεν υπάρχουν σχετικοί χάρτες. Ιδού λοιπόν η θέση τους, με βάση χθεσινά μη ελληνικά ρεπορτάζ: ο πάνω χάρτης είναι από τουρκική πηγή, ο κάτω από ελληνοκυπριακή (εφ. «πολίτης»). Δείχνουν το ίδιο ακριβώς (αν και με εμφανώς διαφορετικό τρόπο!!!)

Όπως μπορείτε να δείτε με τα ματάκια σας, τα τουρκικά γεωτρύπανα fatih και yavuz βρίσκονται ΕΚΤΟΣ της περιοχής που η Λευκωσία έχει (αυθαίρετα) ορίσει σαν δική της αοζ (μοιράζοντάς την σε οικόπεδα)!!! Υπάρχει και ένα τρίτο τουρκικό πλοίο, το σεισμογραφικό barbaros, που κάνει έρευνες μέσα στο οικόπεδο νο 8 – με μάλλον επιδεικτικό τρόπο. Όμως αυτό δεν αναφέρεται στα εθνικιστικά ρεπορτάζ. Σαν «σκάνδαλο» θεωρούνται οι γεωτρήσεις του fatih και του yavus…

Τέτοια ανοικτή κοροϊδία; Ναι!!! Η Λευκωσία και η Αθήνα κοροϊδεύουν το πόπολο για να εξασφαλίσουν μια έστω σιωπηρή νομιμοποίηση στην καλλιέργεια μιας ορισμένης αντι-τουρκικής έντασης, χωρίς να έχουν καν και καν οποιαδήποτε, έστω και τυπική, αφορμή!!

Γιατί το κάνουν αυτό; Προσπαθούν να εξασφαλίσουν συμμάχους (που μπορεί να βρίσκονται σε κόντρα με την Άγκυρα για άσχετους με τα γεωτρύπανα λόγους – θα εξηγήσουμε πιο κάτω), προκειμένου να «εμφανιστούν ενισχυμένοι» στην αναπόφευκτη διαπραγμάτευση που θα κάνουν με την Άγκυρα, κατ’ αρχήν σε ότι αφορά τα όποια «κυπριακά κοιτάσματα».

Οι όποιοι πιθανοί σύμμαχοι ξέρουν φυσικά ακριβώς τι γίνεται. Η κοροϊδία δεν απευθύνεται σ’ αυτούς. Απευθύνεται στους ηλίθιους «πατριώτες», στην εσωτερική μάζα κάθε κράτους. Και πιάνει – δεν είναι δύσκολο.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Μεσόγειος 6

Παρασκευή 12 Ιούλη. Ποιοί είναι αυτοί οι πιθανοί, εν δυνάμει σύμμαχοι, στις κόντρες των οποίων με την Άγκυρα (και όχι μόνο…) προσπαθούν η Λευκωσία και η Αθήνα να “χώσουν” και τα δικά τους θεματάκια; Η Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Για την αμερικανο-τουρκική έριδα κάποια βασικά είναι γνωστά, οπότε σήμερα δεν θα αναφερθούμε. Η κόντρα Άγκυρας – Παρισιού είναι όμως άγνωστη.

Μια βασική αιτία αυτής της κόντρας είναι η “τριβή” (έως και σύγκρουση) μεταξύ του γαλλικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού στο Μάγκρεμπ, στην τυνησία· και, στρατιωτικά, στη λιβύη.

Όσες / όσοι παρακολουθούν συστηματικά την ασταμάτητη μηχανή θα θυμούνται ότι στο λυβικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο στρατηγός Haftar, υποστηριζόμενος απ’ το Παρίσι, την Μόσχα, το Κάιρο και τα εμιράτα, βρισκόταν στα περίχωρα της πρωτεύουσας, απειλώντας με μεγάλες πιθανότητες την κατάληψή της. Αν ο Haftar καταλάβει την Τρίπολη, τότε όλη η λιβύη θα περάσει στον έλεγχό του. (Στην Τρίπολη έχει την έδρα της η «αναγνωρισμένη απ’ τον οηε» κυβέρνηση, την οποία στηρίζει το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον. Στον χάρτη πάνω οι περιοχές που ελέγχει ο Haftar είναι με κόκκινο και οι περιοχές της «αναγνωρισμένης» με μπλε. Εκεί που είναι μαζεμένα τα στρογγυλά σηματάκια βρίσκεται η Τρίπολη).

Παρά το γεγονός ότι ο Haftar είχε σαφή στρατιωτική υπεροχή, έχει καθηλωθεί για πολλές βδομάδες και δεν έχει καταφέρει να νικήσει. Το ενδιαφέρον για το θέμα μας είναι ότι η «αναγνωρισμένη» έχει στο πλευρό της (και ο υποστηριζόμενος απ’ το Παρίσι Haftar απέναντί του) και την Άγκυρα, μέσω «στρατιωτικών συμβούλων»· γιατί όχι και μισθοφόρων…

Η Άγκυρα εκνευρίζει (ιμπεριαλιστικά πάντα) το Παρίσι (σε κάποιο βαθμό και την Ρώμη, αν και ο ιταλικός ιμπεριαλισμός δείχνει να έχει μείνει πίσω στον ανταγωνισμό στην περιοχή, και προσπαθεί να αποκτήσει ερείσματα στους λιβυκούς μαφιόζικους μηχανισμούς και μέσω της «επαναπροώθησης» προσφύγων / μεταναστών). Εκνευρίζει η Άγκυρα το Παρίσι, όχι όμως γύρω απ’ την κύπρο· αλλά στη λιβύη. Απ’ την άλλη μεριά το Παρίσι εκνευρίζει την Άγκυρα: έχει κάνει συμφωνία «στρατιωτικής επιμελητείας» (δηλαδή έχει αποκτήσει βάση) για τα πολεμικά της σε νοτιοκυπριακό Μαρί· μια βάση που δεν έχει σχέση με τη λιβύη· αλλά την συρία, τον λίβανο και το Σουέζ.

Αμοιβαίοι «εκνευρισμοί» με σημεία πύκνωσης που απέχουν μεν μεταξύ τους, βρίσκονται όμως μαζεμένα στη Μεσόγειο. Μήπως γίνεται πόλεμος («χαμηλής έντασης» έστω); Ε;

(φωτογραφία κάτω: Δεν είναι ένας απλός “ναύσταθμος”, δηλαδή “σταθμός πλοίων”. Είναι “ναυτικός ναύσταθμος” δηλαδή “ναυτικός σταθμός πλοίων”… Ουάου!!! Παίζουν και αεροπορικοί ναύσταθμοι;)

Μεσόγειος 7

Παρασκευή 12 Ιούλη. Δύο τουλάχιστον ερωτήματα πρέπει να απαντήσουμε. α) Τι θέλει ο τουρκικός ιμπεριαλισμός στη λιβύη; Και β) Δεν έρχεται η Άγκυρα σε αντίθεση και με την Μόσχα στο λιβυκό πεδίο μάχης αφού η δεύτερη υποστηρίζει επίσης τον Haftar;

Αυτό που λέει δυνατά το τουρκικό καθεστώς είναι ότι θέλει να κάνει συμφωνία οριοθέτησης αοζ με την λιβύη (;;;;!!!!), συνεπώς θέλει μια φιλική κυβέρνηση· και τέτοια είναι η «αναγνωρισμένη». Τα τουρκο-λυβικά όρια αοζ ανήκουν στην ίδια κατηγορία προπαγανδιστικής βλακείας με το θεώρημα περί αοζ του Καστελορίζου! Το τουρκικό καθεστώς χρησιμοποιεί αυτήν την «αιτιολόγηση» για εσωτερική κατανάλωση.

Το ΑΚP, μετά τις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις του 2011, απέκτησε προνομιακές σχέσεις με τα ισλαμικά – ισλαμοδημοκρατικά αραβικά κόμματα (ή ενίσχυσε ήδη υπαρκτές ιδεολογικές σχέσεις) σ’ όλη την αραβική ζώνη. Μπορεί να έχασε τον ισλαμοδημοκράτη Morsi στο Κάιρο (μετά την χούντα Sisi), αλλά διατηρεί σχέσεις με το “κίνημα Ennahda”, το δεύτερο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα στην τυνησία, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό. To “κόμμα δικαιοσύνης και ανάπτυξης” στη λιβύη (κόμμα της «μουσουλμανικής αδελφότητας») δεν είναι ισχυρό όσο το τυνησιακό, και έχει διάφορα εσωτερικά προβλήματα. Ωστόσο η πλήρης επικράτηση του Haftar θα είναι δικτατορική, και θα βγάλει την μουσουλμανική αδελφότητα ξανά στην παρανομία (όπως ήταν επί Καντάφι).

Αυτό που λογικά επιδιώκει η Άγκυρα στηρίζοντας την «αναγνωρισμένη» είναι αυτό που επιδιώκει και η ίδια η «αναγνωρισμένη», και θα είναι χρήσιμο στο «κ.δ.α.»: συμβιβασμούς εκ μέρους του Haftar, τέτοιους που θα διατηρήσουν μια κάποια πειστική επίφαση δημοκρατίας στη λιβύη. Δύσκολο – εξού και η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη να υποστηρίξει στρατιωτικά την «αναγνωρισμένη».

Εννοείται ότι αν επιτευχθεί μια τέτοια επίφαση, οι τουρκικές επιχειρήσεις θα έχουν κάποιο πεδίο δράσης στη λιβύη. Εξάλλου στην Άγκυρα μιλούν για την «πολιτική για την αφρική»: πράγματι το τουρκικό καθεστώς έχει δείξει ιδιαίτερη φροντίδα για την εξασφάλιση επενδύσεων για τα αφεντικά του τόσο στην υποσαχάρια αφρική όσο και στο Μάγκρεμπ και το σουδάν· όπου έχει εξασφαλίσει (απ’ το προηγούμενο καθεστώς) και στρατιωτική βάση.

Όσο για το ενδεχόμενο τριβής με την Μόσχα; Το ρωσικό καθεστώς είναι ρεαλιστικό και προφανώς καταλαβαίνει τα συμφέροντα των συμμάχων του. Η στήριξή του στον Haftar έχει στόχο την ρωσική «παρουσία» (άμεση ή/και έμμεση) στην κεντρική Μεσόγειο· όχι υποχρεωτικά την πλήρη επικράτησή του. Φυσικά όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι και το Λονδίνο ενοχλούνται βαθύτατα με μια τέτοια προοπτική (ρωσικής εγκατάστασης, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στη λιβύη).

Συνεπώς Μόσχα και Άγκυρα δρουν μάλλον συμπληρωματικά παρά ανταγωνιστικά στο λιβυκό πεδίο μάχης.

Μεσόγειος 8

Παρασκευή 12 Ιούλη. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την “εστία Γιβραλτάρ”, την ισπανο-αγγλική “τριβή”, που θα ενταθεί αν και εφόσον ο βρετανικός λέων καταφέρει να ξεσφηνώσει απ’ την πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε. πηγαίνοντας προς αναζήτηση των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων. Αλλά καλύτερα να γυρίσουμε στην αρχή της σημερινής αναφοράς.

Το γεγονός ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (με το νοτιοκυπριακό συμπλήρωμά του) είναι αναγκασμένος να υποχωρήσει απ’ τις “ελπίδες που έρχονταν” (με άρωμα γκαζιού) κάτω απ’ τις μασχάλες του ογκόλιθου Κοτζιά και μέσα απ’ τους βρυχηθμούς και την απλοχεριά (προς τις ηπα) του ψεκασμένου είναι κάτι δυσάρεστο για τα ντόπια αφεντικά. Κι όπως δεν έκαναν ποτέ κάτι άλλο χωρίς ισχυρή πίεση απ’ έξω, έτσι και τώρα, σε ότι αφορά τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, θα προσπαθήσουν να ξεγλυστρίσουν θολώνοντας την κατάσταση, αναζητώντας οτιδήποτε συμμαχικό.

Όχι για να γεμίσει η περιοχή με κανονιοφόρους που θα σημαδεύουν την τουρκική επικράτεια! Αυτό είναι απίθανο ακόμα και για ελληνάρες ιμπεριαλ-οραματιστές… Αλλά για να γίνουν οι μικρότεροι κατά το δυνατόν συμβιβασμοί (με την Άγκυρα), διατηρώντας όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες… Για ένα “καλύτερο μέλλον” από άποψη συσχετισμών. (Όπως πάντα).

Θα επανέλθουμε κάποια στιγμή, εστιάζοντας κυρίως στην κύπρο…

Εν τω μεταξύ, όσο πιο πολύ «πυκνώνει» ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος (και) στην περιοχή (χαμηλής έντασης; χαμηλής – αλλά….) τόσο πιο βαριά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου η εργατική πολιτική μαχητική ετοιμότητα και δράση εναντίον του.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Τρίπλες 2…

Τετάρτη 10 Ιούλη. Η εν Αθήναις αμερικανική πρεσβεία απάντησε τότε στον κυρ Αντώνη σε εξίσου επιθετικό τόνο, και το πράγμα τέλειωσε εκεί.

Ωστόσο από χτες ο κυρ Αντώνης ο Διαματάρης, ο εκδότης του “εθνικού κήρυκα” στις united states, που ήθελε πριν λίγους μήνες να ξεκουμπιστεί ο Pyatt απ’ την Αθήνα, είναι υπουργός της ρημαδοΚουλοκυβέρνησης (: υφυπουργός με αρμοδιότητα τα θέματα του απόδημου ελληνισμού).

Το λογικό είναι ότι θα «αποκατασταθούν» οι σχέσεις του με τον Pyatt, αφού άλλωστε οι προσανατολισμοί του νο 1 ντόπιου εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και, κατά συνέπεια της «εξωτερικής πολιτικής» του ελληνικού κράτους / παρακράτους (άρα και του ιμπεριαλισμού του) στο πλευρό του america, είναι βασική σταθερά…

Ωστόσο οι φίλες και οι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής θα πρέπει έχουν υπόψη τους δυο τρία πράγματα.

Α) Εδώ και αρκετούς μήνες «δεξιοί» υποστηρικτές αυτού του προσανατολισμού επέμεναν ξανά και ξανά στα στέρεα «ανταλλάγματα» που θα έπρεπε να εξασφαλίσει το ελλαδιστάν απ’ την Ουάσιγκτον, για την συμμετοχή του δίπλα της στα τεκμαινόμενα του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο. Διαφορετικά (έγραφαν) αυτή η συμμαχία είναι επικίνδυνα μονομερής, και θα μας βρει κακό χωρίς όφελος. Ένας απ’ αυτούς τους ανησυχούντες πατριώτες εκλέχτηκε βουλευτής της κουλοδεξιάς: ο πανεπιστημιακός «γεωπολιτικός αναλυτής» Άγγελος Συρίγος…

Β) Είναι πιθανότατα γεγονός ότι τα παρακάλια (προς την Ουάσιγκτον) του ογκόλιθου υπ.εξ. Κοτζιά και οι «πάρε ψοφιοκούναβε πάρε» προσφορές του ψεκασμένου υπ.αμ. κατέληξαν σήμερα πράγματι σ’ αυτό που φοβούνταν οι «δεξιοί» πατριώτες: σε μια τόσο σφικτή άρθρωση του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τον αμερικανικό ώστε πρακτικά ο πρώτος να μην βρίσκει σπουδαία πράγματα να κερδίσει απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ο ψεκασμένος, όταν είχε σχολάσει, το είπε ωμά αναφερόμενος στους ροζ κυβερνοεταίρους του (“τους έχω δέσει με τους αμερικάνους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα”) χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Μπορεί να ήταν ένας απ’ τους ψεκασμένους βερμπαλισμούς. Μπορεί και όχι…

Γ) Η απόδειξη της ας την πούμε «ανισορροπίας» στη σχέση «κόστους – οφέλους» του ως τώρα ελληνικού ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού βρίσκεται μπροστά τα μάτια όλων. Και λέγεται τουρκία. Οι αφελείς (;) υπολογισμοί του ελληνικού βαθέος κράτους, όπως εκφράστηκαν και μεθοδεύτηκαν απ’ τους φαιορόζ, ήταν ότι ο 6ος στόλος θα εμποδίσει το τουρκικό κράτος να βγει στην ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό τον σκοπό (τον αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την περιοχή) στήθηκε η συμμαχία τόσο με το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όσο και με την χούντα του Καΐρου· βούλιαξαν οι διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντάνα· οι 8 χουντοκαραβανάδες που προσπάθησαν ακόμα και να σκοτώσουν τον Erdogan στο αποτυχημένο πραξικόπημα πριν 3 χρόνια ανακηρύχτηκαν, σχεδόν, «αγωνιστές της ελευθερίας»· ο ψεκασμένος προσπάθησε (ευτυχώς αποτυχημένα) να στήσει κάποιες προβοκάτσιες στο Αιγαίο· και διάφορα άλλα…

Αποτέλεσμα; Τζίφος! Αύριο μεθαύριο οι S-400 θα παραληφθούν απ’ την Άγκυρα, σε δύο ή τρεις μήνες θα είναι επιχειρησιακά έτοιμοι, και…

(Στα τελευταία τους ο π.ε.τ. και ο κόκκινος Κατρού σαν υπ.εξ. αναγνώρισαν ίσως τις “αυταπάτες” τους (!!), και άρχισαν να συμφιλιώνονται με το πασίγνωστο στον υπόλοιπο πλανήτη: ότι η Άγκυρα έχει αοζ, και μάλιστα πολύ μεγάλη, στην ανατολική Μεσόγειο…. Και ότι όλα εκείνα τα σπουδαία σχέδια με την αοζ του Καστελόριζου, τις ενωμένες αοζ ελλαδιστάν και νότιας κύπρου και τον θρυλικό east med είναι αέρας κοπανιστός… Αλλά ήταν αργά, και σίγουρα με βάση την αποστολή που οι φαιορόζ είχαν αναλάβει απ’ τις αρχές του 2015, ήταν ακατάλληλοι για «τροποποίηση γραμμής» επί του θέματος…)

Δ) Ο οίκος των Μητσοτάκηδων έχει θεωρηθεί ιστορικά (έως κατηγορηθεί) για «φιλογερμανισμό» – σε σύγκριση, πάντα, με τον «φιλοαμερικανισμό» άλλων οίκων, ρετιρέ, χαμόσπιτων, παραγκών, κλπ. Ο ρημαδοΚούλης έχει υπάρξει μεν προσεκτικός στο ζήτημα, αλλά αν κάποιος παρακολουθούσε τις κινήσεις του σαν «αξιωματική αντιπολίτευση» θα μπορούσε πράγματι να τον εντάξει στην οικογενειακή παράδοση.

Σε καμμία περίπτωση δεν μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής του ελληνικού ιμπεριαλισμού! Απλά ο ρημαδοΚούλης είναι πιο κατάλληλος σε σχέση με τον π.ε.τ. Τσίπρα (του go back miss Merkel!, που αποτελεί σκόπιμη παράφραση του ιστορικού yankees go home!) και το συνάφι του για να προσπαθήσει να εξισορροπήσει κάπως τον άγριο αντιευρωπαϊσμό / φιλοαμερικανισμό της τελευταίας 4ετίας, κάνοντας κάποια “ανοίγματα” τόσο προς το Βερολίνο όσο και προς τη Μόσχα. (Σε καμμία περίπτωση, πάντως, το ελλαδιστάν δεν βρίσκεται στην «υψηλή θέση» που βρέθηκε μετά την διάλυση του «ανατολικού μπλοκ» στα ‘90s….)

Ποιό θα είναι το νόημα μιας τέτοιας τακτικής; Ο παλιός γνωστός κανόνας για τις ύαινες της γεωπολιτικής προσόδου: ανεβάζεις την “αξία” του οικοπέδου σου όταν “παίζεις” σε παραπάνω από ένα ταμπλώ στο πεδίο της σύγκρουσης, για όσο περισσότερο καιρό μπορείς….

Η υπουργοποίηση του “go back mr Pyatt!” κυρ Διαματάρη μπορεί να μην σημαίνει πολλά. Η γρήγορη πρόσκληση της κυρα Μέρκελ προς τον ρημαδοΚούλη για ραντεβού στο Βερολίνο τον ερχόμενο Αύγουστο ίσως να δείχνει κάπως περισσότερα.

Επειδή η ασταμάτητη μηχανή είναι αδιαπραγμάτευτα ενάντια στο κράτος και στ’ αφεντικά χωρίς ιδεολογική / δογματική μυωπία, θα παρακολουθεί τις εξελίξεις. Αν σας ενδιαφέρει το θέμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού keep in touch…

(Αν δεν σας ενδιαφέρει… κακό της κεφαλής σας!)

Κελαηδούν τα παπαγαλάκια;

Πέμπτη 30 Μάη. Την ευχή του «να μη γίνει πόλεμος» εξέφρασε, χθες, ο υπουργός εθνικής άμυνας της τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, αναφερόμενος στη συγκέντρωση πλοίων που παρατηρείται «κάπου κάπου στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο». Η σταθερά «πολεμική» ρητορική που χρησιμοποιεί ο κ. Ακάρ έχει ως στόχο τη διατήρηση της έντασης, ενόψει και των επόμενων βημάτων που σχεδιάζει η τουρκία, κυρίως στην κυπριακή αοζ…

Μ’ αυτά ξεκινούσε χτες ένα δημοσίευμα της καθεστωτικής «καθημερινής» με τίτλο: η Άγκυρα «εύχεται να μη γίνει πόλεμος». Μπορεί ο συντάκτης (απ’ τους υπεύθυνους δημαγωγίας του ελληνικού ιμπεριαλισμού) να πάσχει από τρικυμία στο κρανίο, ή μπορεί να έχουν σοβαρά προβλήματα τα αφεντικά του. Πάντως «η ευχή να μην γίνει πόλεμος», με αναφορές μάλιστα σε μια έκταση θάλασσας που αρχίζει απ’ τα μέρη μας και φτάνει ως τον περσικό, δεν συνιστά «πολεμική ρητορική». Εκτός κι αν αποδείξει κανείς ότι εννοεί το αντίθετο.

Το ζήτημα είναι ότι ο καραβανάς υπουργός πολέμου της Άγκυρας βλέπει ως τον ινδικό. Μ’ αυτόν τον ορίζοντα έχει ένα κάποιο νόημα η κουβέντα του, όχι σαν «ευχή» αλλά μάλλον σαν προειδοποίηση: προσέξτε, γιατί μπορεί και να γίνει. Ο έλληνας ομόλογός του (και το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος) προτιμούν να παριστάνουν ότι «δεν βλέπουν» τίποτα πέρα απ’ τα τουρκικά πολεμικά. Ή, έστω, έτσι καθησυχάζουν τους δουλοπρεπείς υπηκόους τους. Και, μα τα χίλια βουλιαγμένα υποβρύχια, το πόπολο ζει και μιζεριάζει στην κοσμάρα του.

Συνεπώς δεν θα ανησυχήσει με κάτι ακόμα που γράφτηκε σε τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (την yeni safak) και ο έλληνας δημαγωγός ανέλαβε να το κάνει λιανά στο ίδιο δημοσίευμα:

… Έφερε μάλιστα [σ.σ.: η yeni safak] ως παράδειγμα την Αλεξανδρούπολη που, όπως είπε, «εξοπλίζεται» εναντίον της Τουρκίας και πρόσθεσε ότι «αυτοί που περιορίζουν την τουρκία στη συρία και στην ανατολική Μεσόγειο, τώρα προσπαθούν να την περιορίσουν στο Αιγαίο, στη δυτική Θράκη, στη βουλγαρία και στη ρουμανία».

Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται, βεβαίως, στην προ ημερών χρήση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης από τις αμερικανικές δυνάμεις, για την προώθηση στρατιωτών και οπλικών συστημάτων προς τη ρουμανία και τη βουλαγαρία, όπου θα διεξαχθούν τους επόμενους μήνες ορισμένες μεσαίας και μεγάλης κλίμακας ασκήσεις.

Μάλιστα. Εθνικό καμάρι: υπάρχει αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη· δεν σκάνε εκεί τα φέρυμποτ και ξεφορτώνουν backpackers με ποδήλατα, ε; Ο αμερικανικός στρατός έχει σούρτα φέρτα συνέχεια απ’ το λιμάνι και το αεροδρόμιο· συνεπώς χρειάζεται και κάποιο «μόνιμο προσωπικό», για λόγους ασφάλειας και επιμελητείας – σωστά;

Σωστά. Στα μέρη μας, λοιπόν, ποια είναι η «πρόταση ειρήνης»; Τι ψηφίζουν εκεί στο νομό Έβρου είπαμε;

(φωτογραφίες. Πρώτον: αν εκεί που λιαζόσαστε σε κάποια παραλία δείτε τίποτα γορίλλες να τρέχουν προς την μεριά σας, κάντε στην άκρη να περάσουν· και μαζέψτε το αντιηλιακό να μην το πατήσουν. Κάποια άσκηση στρατιωτική θα είναι, με συμμετοχή συμμάχων του ελληνικού κράτους, που θέλουν να μάθουν από άμμο. Για τέτοιες περιπτώσεις masterchef της εξαπάτησης προτείνουν μια ανακουφιστική συνταγή: «μην ασχολείστε με τέτοια, μόνο με τις μεταξύ σας σχέσεις». Ο.Κ. Θα γαργαλιόμαστε.

Δεύτερον: Κι αναρωτιόμασταν «γιατί βγαίνει και ξαναβγαίνει ο κυρ Αχιλλέας δήμαρχος… μωρέ γιατί βγαίνει και ξαναβγαίνει…» Ε, να η χρησιμότητα της κατάλληλης (εθνικής) τοπικής αυτοδιοίκησης!

Εν τω μεταξύ γιατί δεν τα προβάλει όλα αυτά τα ωραία που έχει κάνει το ροζ γκουβέρνο, να μαζέψει εκατομμύρια κουκιά; Ντρέπεται;

Ώχου τα μωρέ μωρέ! Η σεμνότητα και η μετριοφροσύνη θα τα φάει αυτά τα λεβεντόπαιδα της «αριστέρας και της προόδου»….)

Η βία επιταχύνεται 2…

Σάββατο 25 Μάη. Η ερώτηση εξακολουθεί να ισχύει: γιατί υπακούουν εταιρείες παγκόσμιου βεληνεκούς στην κρατική διαταγή με τρόπο που “κόβει τα χέρια” τους; Η μόνη λογική απάντηση είναι αυτή: επειδή διαβλέπουν ότι μεσοπρόθεσμα έτσι κι αλλιώς τα χέρια τους θα κοντύνουν!

Πράγματι: οι αμερικανικές αιτιάσεις στον «εμπορικό πόλεμο» που έχει ξεκινήσει το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο κατά του Πεκίνου) είναι ολοφάνερα γελοίες αν τις πάρει κανείς τοις μετρητοίς; Θα «εξαρτηθεί ενεργειακά η ευρώπη απ’ την Μόσχα» μέσω του nord stream 2; Και τι παριστάνει η Ουάσιγκτον; Τον με το ζόρι «απελευθερωτή»; Η Τεχεράνη έχει απλώσει την επιρροή της ως τον λίβανο; Και γιατί η Ουάσιγκτον δεν αγοράζει ή δεν διαβρώνει αυτές τις «επιρροές» όπως έκανε κατά του ανατολικού μπλοκ στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου, όταν δεν μπορούσε να επιβάλει εμπορικές απαγορεύσεις; Θα κάνει η Huawei κατασκοπεία μέσω των 5G δικτύων της; Ίσως – αλλά αυτό δεν κάνουν και οι αμερικανικές αντίστοιχες; Αγοράζει η Άγκυρα ρωσικά όπλα πρώτης γραμμής «υπονομεύοντας» το νατο; Ναι – αλλά γιατί δεν της επιτράπηκε να αγοράσει αμερικανικά, σε λογική τιμή, όταν τα ζήτησε; Κι άλλωστε ποιο νατο;

Πίσω από τέτοιες γελοίες «δικαιολογήσεις» δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς επιχειρηματικά συμφέροντα· άλλοτε επείγοντα εδώ και τώρα, και άλλοτε επείγοντα μεσοπρόθεσμα. Είναι προφανές ότι για να πουλάνε αμερικανικές εταιρείες σχιστολιθικό πετρέλαιο και αέριο διεθνώς, σε μια περίοδο που αναμένεται η γρήγορη μείωση της ζήτησης (ειδικά για το πρώτο), κάποιοι άλλοι δεν πρέπει να πουλάνε. Είναι επίσης προφανές ότι με την ταχύτητα που εξελίσσεται ο κινεζικός καπιταλισμός σε όλες τις τεχνολογίες αιχμής, σε συνδυασμό με το χαμηλότερο (εργασιακό, ερευνητικό) κόστος, είναι απλά ζήτημα χρόνου να στριμώξει στα σκοινιά τα περισσότερα απ’ τα παγκόσμια «άνθη» της silicon valley. Είναι τέλος προφανές ότι η “εξαγορά” επιρροών γίνεται ακριβότερη όταν εκείνος που δωροδοκεί δεν μπορεί να κρύψει την εντεινόμενη αδυναμία του. Ακόμα και στην πολεμική βιομηχανία, όταν αμερικανικά project αιχμής (όπως τα f-35) αποδεικνύονται όχι μόνο πανάκριβα αλλά και πολύ ευαίσθητα (λόγω τεχνολογικής συνθετότητας) είναι λογικό ότι θα βρεθούν άλλοι κατασκευαστές με φτηνότερες και πιο αξιόπιστες λύσεις. (Η boeing και τα πολιτικής χρήσης «αναβαθμισμένα συστήματα ασφαλείας» της είναι μια πρόσφατη απόδειξη…).

Το από πρώτη ματιά παράδοξο ξεκαθαρίζει! Υπακούουν αδιαμαρτύρητα διάφορα αφεντικά στην κρατική διαταγή περιορισμού του κύκλου εργασιών τους (και των κερδών τους) όχι επειδή ελπίζουν να ρεφάρουν με λαθρεμπόριο· αλλά επειδή η μορφή κράτος (και όχι αυτές οι ίδιες οι επιχειρήσεις), η μορφή κράτος που είναι το δικό τους «γενικό επιτελείο», έχει τα μέσα να καταστρέψει τον όποιο ανταγωνιστή τους. Προσοχή: να τον καταστρέψει· όχι απλά να τον φρενάρει για λίγο…

Στις «ειρηνικές» περιόδους του καπιταλισμού ο ανταγωνισμός μεταξύ των αφεντικών για απόκτηση ή αύξηση «μεριδίων αγοράς» γίνεται με τους γνωστούς τρόπους. Η «φιλελευθεροποίηση» του παγκόσμιου εμπορίου είχε νόημα για όσο καιρό φαινόταν ότι οι δυτικές επιχειρήσεις θα κατακτούν τον πλανήτη (ίσως και άλλους…) με μόνο ζήτημα τον μεταξύ τους ανταγωνισμό· «ήπιο» για όσο θα υπήρχαν «νέες ήπειροι» (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) προς κατάκτηση…

Τώρα που αυτό έληξε, αυτές οι ίδιες επιχειρήσεις (οι αμερικανικές σ’ αυτή τη φάση) δέχονται να χάσουν δια της (κρατικής) βίας αγορές που έτσι κι αλλιώς θα έχαναν, υπό τον όρο όχι απλά ότι οι ανταγωνιστές τους θα μείνουν έξω απ’ τις «δικές τους» αγορές («προστατευτισμός») αλλά ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καταστραφούν.

Γιατί (δεν το ξέρετε;) ο καπιταλισμός είναι δυναμικό σύστημα εκμετάλλευσης που σπάει παντού και πάντα τα όρια, τους περιορισμούς, τους φραγμούς που συναντάει, όταν «αναπτύσσεται». Δεν «αναπτύσσεται» σε περιφραγμένους χώρους / χρόνους, παρά μόνο, ίσως, σε κάποια πολύ αρχική φάση. Δεν είναι σύστημα ενυδρείου… Δεν είναι ένα σύστημα όπου τα αφεντικά μπορούν να μοιράσουν μεταξύ τους ειρηνικά, όμορφα και for ever τις αγορές εργασίας, εμπορευμάτων και πρώτων υλών… Μόνο ανταγωνιστικά, άρα επιθετικά μπορεί να «αναπτύσσεται».

Γι’ αυτό ο ιμπεριαλισμός είναι οργανικό, αναπόσπαστο στοιχείο του καπιταλισμού· και όχι κάτι δευτερεύον, που εξαρτιέται απ’ τα ήθη της μιας πολιτικής βιτρίνας ή της άλλης, του ενός στρατηγού ή του άλλου.

(φωτογραφία: Τα στενά του Ορμούζ).