Τετάρτη 10 Ιούνη. Είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη σύγχιση είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία, οι εθνικοί δημαγωγοί προσπάθησαν να πουλήσουν την συμφωνία Αθήνας – Ρώμης σαν εναντίον του Saraj και του Erdogan. Ας θυμίσουμε λοιπόν στοιχειώδη πράγματα.
Πρώτον, η ιταλική πετρελαϊκή ENI έχει θεμελειωμένα και λειτουργικά συμφέροντα στη δυτική λιβύη, αυτήν που διοικεί ο Saraj· και τόσο η ΕΝΙ όσο και η Ρώμη είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι που μετά την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση του φίλου των ελλήνων “τζενεράλ” έχει ξαναρχίσει η ροή πετρελαίου απ’ τα πηγάδια της ερήμου του λιβυκού νότου.
Δεύτερον, και πάλι στα δυτικά, στα σύνορα με την τυνησία, πάντα στην περιοχή ελέγχου του Saraj, έχουν εντοπιστεί πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Εκτός απ’ την ENI θα μπορούσε να πάρει μερίδιο και κάποια γαλλική εταιρεία – και το Παρίσι δεν θα θυσιάσει τον ρεαλισμό του για την περίπτωση.
Τρίτον: Η Ρώμη μάλλον θα πρέπει να ευχαριστεί την Άγκυρα που έσωσε τον Saraj και συνέβαλε στο να ξαναβρεθεί «πάνω στο άλογο». Φυσικά το να υπάρχουν τουρκικές βάσεις στη δυτική λιβύη δεν είναι ιταλικό όνειρο. Όμως αυτό που θα ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει το ιταλικό καθεστώς (να στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στον Saraj) το έκανε το τουρκικό. Και είχε αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον που ρίσκαρε τα οφέλη αν επιτύχει. Τα υπόλοιπα θα είναι συζητήσεις μεταξύ κρατών που έχουν κοντινά συμφέροντα.
Τέταρτον: Ακόμα και ο μεγάλος σύμμαχος, το ψοφιοκουναβιστάν, βρίσκεται σε σύγχιση σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, στο οποίο έχασε χωρίς να προλάβει καν να πατήσει τις αρβύλες του. Η Ουάσιγκτον στηρίζει τον Saraj στο βαθμό που θεωρεί ότι η Μόσχα έχει βάλει πόδι στην Benghazi. Αλλά θέλει κάπως «να χωθεί», οπότε κουβεντιάζει και με το πρώην asset της cia, τον «τζενεράλ». (Αλλά αυτός είναι ήδη παρελθόν…).
Στην προσπάθειά της να «χωθεί» στη λιβύη με τον μόνο τρόπο που ξέρει, στρατιωτικά, η africom (η «αμερικανική διοίκηση αφρικής» – έτσι είναι οι αυτοκρατορίες: έχουν διοικήσεις για όλο τον κόσμο…) ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να παρκάρει στρατό στην τυνησία. Οι τυνήσιοι, τόσο το πόπολο όσο και ο νέος πρόεδρος, δεν βλέπουν καθόλου φιλικά την Ουάσιγκτον. Βλέπουν όμως φιλικά την Άγκυρα, σίγουρα η τυνησιακή μουσουλμανική αδελφότητα.
Την περασμένη Παρασκευή δύο «βομβιστές αυτοκτονίας» ανατινάχτηκαν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, στο κέντρο της Τύνιδας. Η πρεσβεία δεν έπαθε κάτι, αλλά η προειδοποίηση ήταν σαφέστατη. Κάτι απ’ την έκρηξη θα πρέπει να έφτασε ως το ελληνικό υπ.εξ….
Αν «σύμμαχοι» θεωρούνται εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα συμπίπτουν ή βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, το ελλαδιστάν έχει ελαχιστότατους συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την αδυναμία είναι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές. Το να γίνεται δημαγωγική επίκληση πότε στην ε.ε., πότε στο Παρίσι, πότε στην Ουάσιγκτον και πότε στο Κάιρο είναι, απλά, φτηνή και κάποτε σπασμωδική προσπάθεια διατήρησης της εσωτερικής εθνικιστικής συνοχής. Και «κάλυψης» των συμμαχιών αυτών των αφεντικών.
Αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να καθησυχάζουν τύπους σαν εμάς, σκληρά αντεθνικιστές και αντι-ιμπεριαλιστές αν… Αν δεν προέκυπτε απ’ την ιστορία του 20ου αιώνα (για να μην πάμε πιο πίσω) ότι είναι τέτοια η σχέση του νο 1 εθνικού κεφάλαιου με το «εθνικό κράτος» (και τους υποτελείς του) που επιτρέπει – και κάποτε τροφοδοτεί – τυχοδιωκτισμούς. Υπάρχουν κρίσιμες «ιδιαιτερότητες» στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ιστορία που εξηγούνται δυσοίωνα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα συμφέροντα των αφεντικών των θαλάσσιων μεταφορών (στο σύνολό τους) ΔΕΝ εδράζονται στην επικράτεια… Και κατά συνέπεια έχουν πολύ μεγάλο περιθώριο (πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι άλλα εθνικά αφεντικά) στο να αδιαφορούν γι’ αυτήν αν είναι να κάνουν τις δουλειές τους…
(Γι’ αυτά περισσότερα με άλλη ευκαιρία…)
