Tag: τουρκία

Ένας ρημαδό… πάει σε ρημαδό…

Πέμπτη 2 Ιούλη. Τελικά ακόμα και το ρημαδογκουβέρνο τον διέγραψε τον «τσενεράλ»! Ο «τρελός έρωτας» των αρχών της χρονιάς, η «κεραυνοβόλα σχέση» που έφτασε μέχρι να οριστεί ο «τζενεράλ» εκπρόσωπος του ελλαδιστάν στο συνέδριο του Βερολίνου (για το μέλλον της λιβύης…) βούλιαξε στη Μεσόγειο! Κι αν η καρδιά σας το αντέχει αυτό, σίγουρα δεν αντέχει το ότι χάσαμε τον ναύαρχό του, εκείνον τον γενναίο έλληνα…

Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας πετάχτηκε χτες ως το Tobruk. Για να γνωριστεί με τον Saleh, τον πρόεδρο του «κοινοβουλίου», του οποίου πολλά μέλη τα έχει ορίσει ο «τζενεράλ». Ο 76χρονος Saleh είναι αποδεκτός σαν συνομιλητής απ’ την κυβέρνηση Saraj και την Άγκυρα, με δεδομένο ότι είναι «πολιτικός» και όχι καραβανάς. Έχει δηλώσει επίσης καθαρά ότι είναι «άνθρωπος της Μόσχας», οπότε υποθέτουμε πως και ο βασιλιάς Macron δεν έχει αντίρρηση να εμφανιστεί ο Saleh σαν εκπρόσωπος της «ανατολικής λιβύης» στις όποιες διαπραγματεύσεις για το λιβυκό μέλλον. Απομένει ο χασάπης Sisi, που σαν χουντικός καραβανάς αφενός βλέπει τον «τζενεράλ» σαν άνθρωπο του συναφιού του, αφετέρου δυσπιστεί με τους «πολιτικούς». Αλλά τα συμφέροντα της αιγυπτιακής χούντας θα προσαρμοστούν κι αυτά στην «no Haftar» λιβυκή πραγματικότητα…

Τί μπορεί να ελπίζει το ρημαδογκουβέρνο απ’ τον Saleh; Αν είχε ποντάρει στον «τζενεράλ» ότι θα ισοπεδώσει την Tripoli και μαζί της την κυβέρνηση Saraj που τόλμησε να υπογράψει το γνωστό «μνημόνιο» με την Άγκυρα, ο Saleh θα κάνει το αντίθετο: θα αναγνωρίσει πρακτικά τον Saraj, και θα διαπραγματευτεί τις μοιρασιές εξουσίας και (πετρο)πόρων μαζί του. Το «μνημόνιο» θα μείνει κατ’ αρχήν στη θέση του, για έναν πολύ απλό λόγο: εξυπηρετεί τα λιβυκά «εθνικά συμφέροντα».

To ρημαδογκουβέρνο ίσως κρατάει ζεστή στην αγκαλιά του μια δήλωση που είχε κάνει ο Saleh τότε, ότι «η συμφωνία είναι άκυρη» εφόσον δεν είχε ψηφιστεί και απ’ το κοινοβούλιό του, στο Tobruk. Αλλά τότε ο «τσενεράλ» ήταν στα προάστεια της Tripoli, η Άγκυρα δεν είχε στείλει ακόμα στρατιωτικές ενισχύσεις και όπλα στον Saraj, και κάποιος (σαν τον Saleh) που καμάρωνε ότι θα είναι ο νικητής του εμφυλίου μπορούσε να λέει ότι γουστάρει. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: στις 27 του περασμένου Δεκέμβρη, κι ενώ είχε υπογραφτεί το τουρκολιβυκό «μνημόνιο», η κυβέρνηση Saraj με γράμμα της στον οηε κάλεσε όποια κράτη θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα στην οριοθέτηση της λιβυκής αοζ να συνεννοηθούν μαζί της για να υπογράψουν από κοινού παραπομπή του θέματος στο «διεθνές δικαστήριο της Χάγης»… (Όπως συνηθίζεται μεταξύ πολιτισμένων κρατών). Η ελληνική ρημαδο-απάντηση είναι γνωστή: ζήτω ο «τζενεράλ», ζήτω η ισοπέδωση της Tripoli, θάνατος στον Saraj!!!

Γιατί όμως το ελλαδιστάν, που σκίζει τις πλεξούδες του υπέρ της «διεθνούς νομιμότητας», δεν άρπαξε την ευκαιρία που προσέφερε ο Saraj τον περασμένο Δεκέμβρη για να λυθεί το θέμα της ελληνο-συριακής οριοθέτησης αοζ πολιτισμένα; Ο λόγος είναι απλός, και φαίνεται απ’ τον χάρτη (φωτογραφία κάτω) της οριοθέτησης της αοζ μεταξύ τυνησίας και ιταλίας. Τα δυο μικρά κατοικημένα ιταλικά νησιά ανάμεσα στη Σικελία και την τυνησία, η Pantelleria και η Lampedusa, έχουν μεν κάποια μικρή αοζ, αλλά σε καμμία περίπτωση «πλήρη και κανονική». (Να σημειωθεί ότι η οριοθέτηση των αοζ είναι νομική συνέχεια της οριοθέτησης των υφαλοκρηπίδων μεταξύ τυνησίας και ιταλίας, που έγινε την δεκαετία του 1970 κοινή συναινέσει, και με δεδομένες τις διαφορές καπιταλιστικού δυναμικού μεταξύ τους τότε. Το οικονομικό ζήτημα τότε ήταν μόνο το ψάρεμα. Αν το πράγμα πήγαινε στο διεθνές δικαστήριο σήμερα, το τυνησιακό κράτος ίσως θα κέρδιζε μερικά μίλια θάλασσας επιπλέον…)

Όμως οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις του ελλαδιστάν εννοούν ότι η Γαύδος και η Γαυδοπούλα έχουν «πλήρη και κανονική» αοζ – τόσο έναντι της λιβυκής όσο και έναντι της αιγυπτιακής! Αυτό είναι συνέπεια της φαντασίωσης ότι «αν ένα νησί ή νησάκι είναι ελληνικό τότε είναι σπουδαιότερο απ’ όλο τον πλανήτη», και αφορά – κυρίως – το αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Το οποίο, ως γνωστόν, είναι (στη φαντασία καθε θείας Λίτσας) «κλειστή ελληνική λίμνη».

Αν το ελλαδιστάν αποδεχόταν την πρόσκληση του Saraj, θα προέκυπτε μια οριστική διεθνής δικαστική απόφαση για την περιορισμένη «επήρρεια» της Γαύδου και της Γαυδοπούλας στην οριοθέτηση αοζ απέναντι από ηπειρωτικό κέλυφος (εν προκειμένω το λιβυκό / αφρικανικό) που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για την «επίλυση των εθνικών διαφορών» με την Άγκυρα και το δικό της (ασιατικό) ηπειρωτικό κέλυφος. Κατά πάσα πιθανότητα σε ορισμένα σημεία του Αιγαίου η τουρκική αοζ θα έφτανε ως την «μέση απόσταση» απ’ το ηπειρωτικό ελλαδιστάν, δηλαδή ως την μέση του αρχιπελάγους…. Θα ήταν νόμιμη και λογική αυτή η οριοθέτηση, και θα ησυχάζαμε! Αμ δε!!! Αυτή η «επίλυση» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα!!! Οπότε απωθείται…

Με τούτα και με τ’ άλλα το ρημαδογκουβέρνο (ακολουθώντας ως τώρα την «εθνική γραμμή» που με τόσο πάθος αναβάθμισε το φαιορόζ γκουβέρνο….) πρώτα γυάλισε τις αρβύλες του «τζενεράλ» και τώρα προσπαθεί να γυαλίσει τα μανικετόκουμπα του Saleh…

Ρημαδo – γενικά

Πέμπτη 2 Ιούλη. Ο καθηγητής Ροζάκης δεν είναι «εθνοπροδότης» – το αντίθετο! Ποτέ δεν είναι αργά όμως να κηρυχτεί τέτοιος! Μιλώντας πρόσφατα στον εθνικόφρονα δημοσιογράφο του «κρήτη tv» για το θέμα «ελληνική αοζ» τόλμησε να υποστηρίξει ότι τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται απέναντι απ’ τις τουρκικές ακτές δεν έχουν «πλήρη αοζ» αλλά «επήρρεια», και πιθανόν μικρή. Σα να μην έφταναν αυτά (και διάφοροι χαρακτηρισμοί περί «ελληνικού μαξιμαλισμού»…), σαν να μην έφτανε η αναφορά του στην περίπτωση οριοθέτησης αοζ μεταξύ μάλτας και λιβύης (η μάλτα, αν και πλήρες ανεξάρτητο κράτος, δεν πήρε κανονική αοζ· πήρε «επήρρεια»…) ξύνοντας πληγές, έφτασε να πει ότι το Καστελόριζο έχει «πολύ περιορισμένη επήρρεια» σε ελληνική αοζ! Τί ήταν αυτό απ’ το στόμα του;;;;

Δεν πρόκειται για «άποψη»!! Πρόκειται για γεγονός, πασίγνωστο στους αξιωματούχους του ελληνικού κράτους / παρακράτους! Αλλά δεν πρέπει να λέγεται! Για την ακρίβεια: πρέπει να λέγεται το αντίθετο, διανθισμένο με το μόνιμο ρεφραίν «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο»…. Μόνο που το «διεθνές δίκαιο» πρέπει να είναι μια οπτασία στο βάθος του ορίζοντα, κάτι σαν τον «παράδεισο» των χριστιανών, που η πρακτική του χρησιμότητα ήταν και είναι μόνο το να ελέγχουν και να βασανίζουν οι παπάδες τους πιστούς. Ποτέ δεν πρέπει να φτάσει το ελλαδιστάν στην πόρτα του «διεθνούς δικαίου»· πρέπει απλά να το επικαλείται. Για να κάθεται εθνικά φρόνιμα το πόπολο… Αλληλλούια!

Όποιος, λοιπόν, όσο καθεστωτικός κι αν είναι (και ο καθηγητής Ροζάκης είναι και με το παραπάνω!) τολμήσει να πει τέτοια («αντεθνικά») προφανή, τον περιμένει η «κοινή δεξαμενή». Όχι του covid-19, αλλά της «προδοσίας».

Πίσω απ’ αυτά όμως ίσως κρύβεται ένα μεγαλύτερο δράμα. Ο ρημαδοΚούλης (υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή) είναι ξένο σώμα στο κόμμα του. Η φυσιολογική πολιτική του θέση θα ήταν στο «ποτάμι», αν δεν είχε ξεραθεί. (Αλλά αν υπήρχε “ποτάμι” και συμμετείχε εκεί, δεν θα γινόταν πρωθυπουργός….) Οι κάθε είδους δεξιοί τον έκαναν όμως αρχηγό (και ύστερα πρωθυπουργό) για τον ίδιο λόγο που έκαναν αρχηγό (και πρωθυπουργό) τον πατέρα του. Τότε τον μπαμπά Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει τον Παπαντρέου τον Β· τώρα τον υιό Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει την (κατά τη γνώμη του ίδιου) «αναβίωση» του Παπαντρέου του Β: τον παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο.

Ιδεολογικά και πολιτικά όμως, τόσο ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του μπαμπά σε ότι αφορούσε τότε το «μακεδονικό», όσο και ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του υιού σε ότι αφορά τώρα τις «ελληνοτουρκικές διαφορές», είναι ξένοι και εχθρικοί σχεδόν στο σύνολο του «εθνικού φάσματος», είτε είναι κοινοβουλευτικό, είτε είναι μηντιακό, είτε είναι διαταξικό / κοινωνικό. Είναι ξένοι και προς τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, οι οποίοι ως γνωστόν χρησιμοποιούν / αξιοποιούν την κρατική οντότητα του ελλαδιστάν σαν αποικία. Κάπως έτσι ο μπαμπάς Μητσοτάκης «βγήκε απ’ τη μέση» με συνοπτικές διαδικασίες και απεριόριστη εθνική υποστηρίξη του λαού προς την «ελληνοσερβική φιλία»… Και ο υιός κινδυνεύει ακόμα παραπάνω σ’ αυτούς τους περισσότερο ταραγμένους καιρούς, χάρη στην «παράφρονα τουρκία που μας επιτίθεται»… Ο εθνικός κορμός είναι ο ίδιος, άσχετα με το πως εκφράζεται.

Ο ρημαδοΚούλης έχει γύρω του κάποιους «συμβούλους» που ανήκουν ή τείνουν προς την ρεαλιστική γραμμή… Αλλά δεν ελέγχει το κόμμα του σε τέτοια ζητήματα, δεν έχει άρα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν ελέγχει ούτε τα μήντια στα «εθνικά ζητήματα» (παρά τα περί το αντιθέτου θρυλούμενα: οι ιδιοκτήτες τους είναι εφοπλιστές και διάφορα επιπλέον…). Και δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα για να υποστηρίξει μια ρεαλιστική διαχείριση των «ελληνοτουρκικών διαφορών».

Συνεπώς; Απομένει ο αυτόματος εθνικός πιλότος. Που οδηγεί από ήττα σε ήττα. Το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» έχει πεθάνει… Το σχέδιο «ενός νοτικοκυπριακού εμιράτου» έχει πεθάνει… Τώρα ο αυτόματος πιλότος των ελληνικών ιμπεριαλιστικών προσδοκιών «γλύφει» τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… Για να κάνει τί αυτός; Να μαλώσει τον Erdogan;

Όποιος νομίζει ότι ξεπερνάει την πραγματικότητα μπορεί, απλά, να περιμένει έναν κάποιον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη… Μόνο που εδώ δεν υπάρχει «λήξη»…

(φωτογραφία: Οκτώβρης του 2017… Χρυσές εποχές! Ψεκασμένος (Καμμένος) και Ογκόλιθος (Κοτζιάς) αλώνιζαν τα γεωπολιτικά σαλόνια του σύμπαντος· άνοιγε η πόρτα να μπουν και τρίζαν τα πατώματα…το φαιορόζ γκουβέρνο έταζε στην Ουάσιγκτον του ψόφιου κουναβιού όσα δεν είχε καν σκεφτεί…. είχαμε δέσει την ανατολική Μεσόγειο με τον υποάξονα Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο…. τρυπάγαμε και βγάζαμε αέριο να φάνε και οι κότες…

Αααααχχχχχ!!!… Ωραία χρόνια)

Ο αιώνιος εχθρός…

Σάββατο 27 Ιούνη. Ένα μικρό βήμα, επίσης, απ’ το ρημαδογκουβέρνο, που δείχνει να επιλέχτηκε να γίνει σε μια στιγμή γενικού θορύβου σε άλλα ζητήματα, ώστε να μην τραβήξει κατ’ αρχήν την εθνικόφρονα οργή: το γραφείο του ρημαδοΚούλη πήρε χτες την πρωτοβουλία ενός τηλεφωνήματος στον Erdogan…

Πρόκειται για κίνηση απ’ την μεριά του ηττημένου, που ίσως θα ήθελε να είναι ρεαλιστής αλλά το όχημα που κουμαντάρει βρίσκεται εδώ και καιρό σε συγκεκριμένες ράγες. Τι μπορεί να κάνει εκτός απ’ το να φρενάρει (πράγμα έτσι κι αλλιώς αναγκαστικό); Τι έχει να προσφέρει ο ρημαδοΚούλης στο τουρκικό καθεστώς, ζητώντας τι σ’ αυτήν την συγκυρία;

Δεν θα μάθουμε τι κουβεντιάστηκε τηλεφωνικά (αυτά με τον κορονοϊό είναι χαριτωμένα…)· είναι όμως πιθανό να έχει αποκατασταθεί ήδη μια κάποια επικοινωνία σε επίπεδο διπλωματών / τεχνοκρατών.

Τα μελλούμενα κάπως θα φανούν…

Λιβύη

Τετάρτη 24 Ιούνη. Οι εθνικοί δημαγωγοί (και όχι μόνο στο ελλαδιστάν!) δεν αφήνουν ούτε μια τρίχα να πέσει κάτω όταν πρέπει να αναπαραστήσουν / διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με τρόπο ταιριαστό στα όποια εθνικά συμφέροντα.

Το επίμαχο σημείο, πια, στο λιβυκό πεδίο μάχης, λέγεται Σύρτη – ή έτσι φαίνεται. Παρουσιάζοντας την πόλη σαν «βασικό σημείο εξαγωγής μεγάλου μέρους του λιβυκού πετρελαίου» δημιουργούν την εντύπωση ότι ο «τζενεράλ» και οι ένοπλοί του παίζουν στη Σύρτη το … κεφάλι τους. Παραμύθια!

Ο «τσενεράλ» κατέλαβε την Σύρτη μόλις στις 7 του περασμένου Γενάρη. Αυτό σημαίνει ότι για έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η Σίρτη ελεγχόταν απ’ τον Saraj. Και ούτε καν την κατέλαβε ο Haftar: του παραδόθηκε απ’ τον στρατό του Saraj. Η επίσημη εξήγηση των υπερασπιστών της πόλης ήταν «για να μην γίνει αιματοχυσία». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ήταν παραμυθάκι. Η Σύρτη παραδόθηκε στον Haftar καθώς αυτός είχε φτάσει ήδη έξω απ’ την Tripoli (και η Άγκυρα είχε αρχίσει να στέλνει ένοπλους, συμβούλους και όπλα στον Saraj κατ’ αρχήν για να μην πέσει η πρωτεύουσα) λίγες μόνο μέρες πριν την συνάντηση Saraj και Haftar στη Μόσχα (με Putin και Erdogan) για να υπογραφτεί εκεχειρία… Ήταν (υποστηρίζουμε) δώρο προς τον «τζενεράλ», για να πεισθεί να υπογράψει μια συμφωνία που θα αναγνώριζε την πολιτική ηγεμονία ρωσίας και τουρκίας στη λιβύη. Αλλά αυτός, ημιπαράφρων και αχάριστος δεν υπέγραψε· προσβάλωντας μάλιστα τον οικοδεσπότη του (τον Putin)….

Η Σύρτη λοιπόν, με όλα της τα πετρο-προικιά, που επί χρόνια ανήκε στον Saraj και μόνο 5 μήνες ελέγχεται απ’ το Tobruk (όπου ο «τσενεράλ» περιφέρεται σαν φάντασμα), είναι ένα «δώρο» που πρέπει να επιστραφεί. Κι αυτό θα είχε γίνει ήδη…. αν δεν υπήρχε κάτι αρκετά πιο σημαντικό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ την Σύρτη. Περίπου 300: είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Jufra. Έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Μόσχας. Θεωρητικά, αν ο στρατός ‘n’ friends του Saraj ανακαταλάβει την Σύρτη, έχει «στο πιάτο» και την Jufra. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει· και δεν θα γίνει, αφού η Άγκυρα δεν έχει αντίρρηση να παραμείνει υπό τον έλεγχο του Tobruk (δηλαδή σε ρωσική χρήση)…

Απλά… το «μπλοκ της Σύρτης» (με μέλη ήδη την Άγκυρα και την Μόσχα) πρέπει να εμπλουτιστεί σε κάποιο βαθμό… Με μια «ορισμένη ποσότητα» Ρώμης και… Και; Παρισιού; (Μήπως και Βερολίνου;)

Εδώ φαίνεται ότι γίνονται οι υπόγειες συνεννοήσεις που, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αναβολή της συνάντησης Lavrov – Cavusoglou στις 14 Απρίλη. Οι δύο τους συνεχίζουν φυσικά να επικοινωνούν από τότε για την διευθέτηση της όποιας τελικής μοιρασιάς στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Ρώμη έχει ήδη στείλει μια πρώτη παρτίδα ναρκαλιευτών στην Tripoli, και φαίνεται πως δεν θα έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης με την Άγκυρα… Το πρόβλημα είναι το Παρίσι. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θέλει οπωσδήποτε ναυτική και αεροπορική βάση στη λιβύη… Λογικά θα έπρεπε να διαπραγματευτεί το θέμα με την Μόσχα, εφόσον και το Παρίσι τον «τζενεράλ» υποστήριζε. Αλλά ο βασιλιάς έχει βάλει στο μάτι … την Σύρτη (σα ναυτική βάση)! Και μπλοφάροντας προσπαθεί να ενισχύσει την «διαπραγματευτική θέση» του υπονοώντας ότι θα βάλει στο κόλπο το νατο (δηλαδή την Ουάσιγκτον…) – την οποία όμως στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου, όπως και κανένας άλλος απ’ το υπό δημιουργία «μπλοκ της Σύρτης»!!!

Φαίνονται too much οι γαλλικές απαιτήσεις και χοντροκομμένοι οι χειρισμοί του βασιλιά Macron· ωστόσο πρόκειται για το κέντρο της Μεσογείου και της βόρειας αφρικής, και τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν μπορούν να αγνοηθούν… Δεν μπορούν όμως, απ’ την άλλη μεριά, ούτε να υιοθετηθούν στον μαξιμαλισμό τους: το Παρίσι κάνει ήδη πόλεμο στην υποσαχάρια αφρική, έχει ήδη βάσεις στο μάλι και στο τσαντ· και άρα δεν θα ήταν φρόνιμο (απ’ την σκοπιά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) να του δοθούν “κλειδιά” στη λιβύη έτσι…

Θα υπάρξει κάποιου είδους «συνδιαχείριση» της Σύρτης, με τον «τζενεράλ» στη σύνταξη και τον Aguila Saleh (απ’ το Tobruk), τον οποίο αποδέχονται τόσο η Άγκυρα όσο και η Τρίπολη, στη θέση του; Θα βρεθεί κάποια άλλη γεωγραφική θέση που να καλύπτει τις γαλλικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες; O Macron μπορεί να γαυγίζει κατά της Άγκυρας· μπορεί να στέλνει κανά Rafale πάνω απ’ την Σύρτη· αλλά ξέρει καλά με ποιούς πρέπει να διαπραγματευτεί…

Όσο για το Βερολίνο; Κουβεντιάζει την δική του θέση – αλλά με τον Erdogan. Όχι με τον Macron…

Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζεται να υποδείξουμε πόσο χαρούμενο είναι το ρημαδογκουβέρνο και όλο το φάσμα της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας» στο ελλαδιστάν μ’ αυτές τις (αναπόφευκτες!) εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης – έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες: Η ζώνη που ήλεγχε ο Saraj στις 8 Μάη (πάνω) και στις 8 Ιούνη (κάτω). Παρά το μικρό αναλογικά ποσοστό επί του εδάφους, μεγάλο μέρος του λιβυκού πληθυσμού ζει σ’ αυτή την περιοχή. Ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής έκτασης είναι έρημος.)

Their genitals: η αναπαραγωγή της εξουσίας…

Τρίτη 23 Ιούνη. Όχι ότι είχαμε αμφιβολίες. Η «γοητεία της εξουσίας» βρίσκεται στα καθάρματα που μαζεύει, για να φτιάχνουν κυκλώματα και συμμορίες. Με ή χωρίς γραβάτες· με τα πουκάμισα μέσα ή τα πουκάμισα έξω· δεν κάνει καμμία διαφορά!

Διαχρονικά έτσι είναι… Απλά είναι διαφορετικό να παρατηρείς ένα κάθαρμα απ’ το να βρίσκεις… ας πούμε το ημερολόγιό του.

Δεν είχαμε λοιπόν αμφιβολίες – αλλά να που όσοι είχαν τέτοιες μπορούν να το ακούσουν ή και να το διαβάσουν: ο «αντ’ αυτού», το δεξί χέρι και ο εξ απορρήτων του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (πρώην) πρωθυπουργού επιβεβαιώνει το 2016 (σ’ έναν πρώην «εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού» που εξηγούσε – πάνω video – το 2010 πόσο σωστή ήταν η σφαγή στο Mavi Marmara· ύστερα έγινε επιχειρηματίας…) πόσο πολύ γράφει στ’ αρχίδια του, και ο ίδιος και η κυβερνοσυμμορία του, τους παλαιστίνιους. Είναι σίγουρο ότι το φαιορόζ γκουβέρνο ήξερε καλά όχι μόνο τι είδους είναι τα γεννητικά του όργανα αλλά και, κυρίως, οι φίλοι του· και γι’ αυτό άλλωστε τους είχε για τέτοιους.

Δεν έχει βγει ο «αντ’ αυτού» στη σέντρα γι’ αυτό· αντίθετα αυτό είναι ένα απ’ τα στοιχεία της «αθωότητας» του(ς): υπηρέτησε/αν σωστά την εθνική γραμμή! Απλά εντός αυτής της εθνικής γραμμής παίζουν μερικές φορές σπρωξίματα…

Τι «έπαιζε» στις αρχές του 2015; Ότι έπρεπε, λέει, να ψηφίσουμε την «αριστερά» του κράτους και του κεφάλαιου; Χα!!! Μόνο να είχαν διάφοροι το κουράγιο (ή την περιέργεια) να διαβάσουν εκ των υστέρων όλα τα χάρτινα Sarajevo εκείνης της χρονιάς… Μόνο αυτό…

(Ευχαριστούμε τον Χ. για το video…)

Ένας ιταλός ανατολικότερα

Δευτέρα 22 Ιούνη. Ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio υπέγραψε στην Αθήνα την οριοθέτηση ιταλικής / ελληνικής αοζ, εξασφαλίζοντας και την ιταλική αλιευτική βιομηχανία. Ανακηρύχτηκε έτσι «μέγας φίλος» του ελλαδιστάν, και παράδειγμα προς μίμηση – να τον βλέπουν οι κακόβουλοι “αιώνιοι εχθροί” και να σκάνε απ’ το κακό τους για τους κολλητούς του ελλαδιστάν…

Κι ύστερα; Κι ύστερα ο Di Maio έκανε επίσκεψη σ’ αυτούς τους κακόβουλους!! Τι να υπέγραψε άραγε κοτζάμ υπ.εξ. της ιταλίας με τους «αιώνιους εχθρούς» την περασμένη Παρασκευή; Χμμμμμ… Θα το πούμε χαμηλόφωνα, για να μην ταραχτεί ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και η ευρύτερη εθνική συναίνεση: υπέγραψε την συνεργασία Ρώμης – Άγκυρας στη λιβύη αλλά και για τις όποιες διαφορές τουρκίας – ε.ε…. Αυτό…

Χάλια νέα, ε; Δεν μπορείς πια να πουλήσεις ούτε μια τόση δα «εθνική επιτυχία»!!! Οι θερμές δηλώσεις του Cavusoglu μετά τις κουβέντες με τον Di Maio στην Άγκυρα δεν αφήνουν, δυστυχώς, περιθώρια για τις αγαπημένες εθνικές υπνοβασίες των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αντιγράφουμε:

… Συγκεκριμένα, κατά τη συνέντευξη Τύπου με τον Ιταλό ομόλογό του, ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανέφερε ότι «εντός της ΕΕ τη μεγαλύτερη στήριξη την είχαμε από την Ιταλία. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι αυτή η στήριξη θα συνεχιστεί και από εδώ και πέρα. Αυτά συζητήσαμε σε ένα ειλικρινές κλίμα και (αποφασίσαμε) να κάνουμε από κοινού βήμα για τις δυσκολίες που έχει η Τουρκία στις σχέσεις της με την ΕΕ».

… Συνεχίζοντας είπε ότι «και η Ιταλία είδαμε ότι θέλει να διαδραματίσει ένα εποικοδομητικό ρόλο σε αυτό το ζήτημα (Αν. Μεσογείου). Εμείς αυτό το αντικρίσαμε με ικανοποίηση επειδή η Ιταλία είναι μια χώρα που διαμεσολαβεί συμπεριφερόμενη πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια και με αντικειμενικότητα».

«Επομένως στην περίοδο που ακολουθεί εμείς είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με την Ιταλία τόσο εντός της ΕΕ όσο και για την ανατολική Μεσόγειο», ανέφερε. Πρόσθεσε ότι «από την άλλη, βρίσκουμε σημαντική για την περιοχή μας τη συμφωνία που υπέγραψε η Ελλάδα με την Ιταλία για την ΑΟΖ. Σημαίνει ότι τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μέσω διαλόγου και διπλωματίας. Αντί του αποκλεισμού και της παραβίασης των δικών μας δικαιωμάτων μπορεί να υπάρξει κουλτούρα διαμοιρασμού. Ασφαλώς θέλουμε η Ελλάδα να μας προσεγγίσει κι εμάς με την ίδια αντίληψη και θα συνεχίσουμε την ανταλλαγή απόψεων και στο μέλλον γι αυτά τα θέματα».

Από την πλευρά του Λουίτζι ντι Μάιο ότι «στο μεταναστευτικό εκτιμούμε τις προσπάθειες της Τουρκίας, έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες και ελπίζουμε να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο στο πλαίσιο της διακήρυξης του Μαρτίου του 2016».

… Ο Τσαβούσογλου ευχαρίστησε την Ιταλία για τον «ισορροπημένο ρόλο» που έπαιξε στη Λιβύη. «Η Ιταλία, σε αντίθεση με ορισμένες χώρες της ΕΕ, δεν έχει πάρει θέση με τον Χαλίφα Χαφτάρ», είπε και πρόσθεσε πως «η Ιταλία έχει καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες για εκεχειρία και πολιτική διαδικασία».

Παράλληλα, είπε ότι η Τουρκία θα εργαστεί από κοινού με την Ιταλία για την επίτευξη σταθερής ειρήνης και μιας πολιτικής διαδικασίας που θα αποδώσει αποτελέσματα στη Λιβύη, αλλά και για την ικανοποίηση ενεργειακών αναγκών της Λιβύης, όπως ο ηλεκτρισμός και πρόσθεσε πως οι δύο χώρες σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ μπορούν επίσης να συνεργαστούν στην ανατολική Μεσόγειο…

Μιλώντας αλλού (σ’ ένα forum για τον τουρισμό στην Αντάλεια) ο Cavusoglu είπε και κάτι ακόμα. Νόστιμο:

… Εμείς είμαστε έτοιμοι για διάλογο με όλους και ειδικά με την Ελλάδα. Η κ. Μέρκελ ρώτησε γι` αυτό τις προάλλες και τον Πρόεδρό μας. Άλλωστε ο Πρόεδρός μας πέρσι και στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο πρότεινε στον κ. Μητσοτάκη ‘ελάτε να λύσουμε τα προβλήματα στη Μεσόγειο, στην ανατολική Μεσόγειο, να συνεργαστούμε και να τα διαμοιραστούμε’. Και μας ανέθεσαν καθήκοντα εμάς ως Υπουργούς Εξωτερικών αλλά εγώ όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο Νίκο Δένδια στη Γενεύη μου είπε ‘εμείς δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό ακόμη’. ‘Γιατί;’ τον ρώτησα. Μου είπε ‘λόγω πίεσης της κοινής γνώμης, μη συνεργαστείτε με την Τουρκία λέει’…

Τον πιέζει η κοινή γνώμη τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα!!! Η οποία βέβαια τρέφεται απ’ την δημαγωγική εκφώνηση των οδηγιών του ίδιου, του υπουργείου του – και των γενναίων καραβανάδων… Βρε την παλιο κοινή γνώμη που σπρώχνει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα μια στην αγκαλιά του “τζενεράλ” Haftar (που τον έμαθε αυτόν η κοινή γνώμη είπαμε;), μια στην αγκαλιά του δικτάτορα Sisi (τι ξέρει για δαύτον η παλιο κοινή γνώμη; ότι κτίζει πυραμίδες;), μια στην αγκαλιά του Ασύλληπτου (αυτόν τον ξέρουν και τον θαυμάζουν σχεδόν οι πάντες…) και μια στην αγκαλιά του τοξικού των εμιράτων (ααααα, η κοινή γνώμη τα εμιράτα τα ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά!!!)…

Κοίτα να δεις τι τραβάει ένας έλληνας υπε.ξ.!!! Θέλει να ετοιμαστεί για «διάλογο με τους αιώνιους εχθρούς», να ξυριστεί, να κουστουμαριστεί, και δεν τον αφήνουν οι θείες Λίτσες!!…

Γνήσιος πατριωτισμός

Σάββατο 20 – Κυριακή 21 Ιούνη. Επί 4 δεκαετίες το δόγμα του ελληνικού εθνικισμού, κατ’ αρχήν της αριστεράς του που εύκολα υιοθετούσε και η δεξιά του, ήταν πως η Άγκυρα είναι τσιράκι των ηπα, και ότι την χρησιμοποιεί (την τουρκία) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εναντίον του φτωχού και τίμιου ελλαδιστάν. Ήταν μια εξαιρετική μίξη αντιαμερικανισμού και εθνικισμού, που μπορεί (σαν «τύπο» σύνθεσης) να την συναντήσει κανείς στις καλύτερες συνωμοσιολογίες – ωστόσο ποτέ δεν καταγγέλθηκε από κανέναν σαν τέτοια….

Πέρασε ο καιρός και τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα καταγγέλλεται το ψόφιο κουνάβι (πρόεδρος των ηπα ως τώρα) σαν τσιράκι του μοχθηρού Erdogan! Εξαιρετική ανατροπή, ούτε στα καλύτερα αστυνομικά δεν την συναντάς! Φυσικά το θύμα είναι πάντα το ίδιο: το φτωχό και τίμιο ελλαδιστάν, που όλοι το επιβουλεύονται, κλπ.

Σημαντική συνεισφορά σ’ αυτήν την τελευταία εθνικιστική mainstream ελληνική εκδοχή συνωμοσίας δίνει (άθελά του προφανώς…) ο πρώην σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού Bolton και το βιβλίο του. Που θα κυκλοφορήσει επίσημα για το κοινό σε λίγες ημέρες, αλλά έχει ήδη κυκλοφορήσει για τους ειδικούς, ώστε να διαφημιστεί. Ο Bolton είναι τυπικό στέλεχος του αμερικανικού βαθέος κράτους. Το ότι βγάζει στη σέντρα το ψόφιο κουνάβι (σαν ενεργούμενο των στενών προσωπικών του συμφερόντων…) ενισχύει την άποψη που είχαμε διατυπώσει εδώ απ’ τα τέλη του 2019. Ότι η «γραμμή» της ανάσχεσης των εχθρών / αντιπάλων των ηπα (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Βερολίνο) μέσω οικονομικών κυρώσεων, απαγορεύσεων κλπ, την οποία εξέφραζε το ψόφιο κουνάβι, έχει αποτύχει προ πολλού. Συνεπώς (λέγαμε) είναι ανώφελο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να «σπρώξει» για άλλη μια 4ετία το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι. Φαίνεται πως και οι εκπρόσωποι του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) περιμένουν κάτι καλύτερο απ’ τον διάδοχό του. Κατ’ αρχήν, «συμβολικά», να μην είναι τσιράκι του Erdogan….

Ποιό είναι όμως το «καλύτερο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Και συμπίπτει αυτό το «καλύτερο» με τα συμφέροντα του ηττημένου σ’ αυτή τη φάση ελληνικού; Είναι ο «δημοκρατικός» Biden , που θα είναι 78 χρονών τον ερχόμενο Νοέμβρη, η κατάλληλη βιτρίνα για την «λύση 2» για την όποια διάσωση, για το όποιο φρενάρισμα της αμερικανικής παρακμής την τετραετία 2021 – 2024; Είναι αυτός o κατάλληλος να ηγηθεί σε μια ακόμα πιο μιλιταριστική αμερικανική «αντίδραση» απέναντι στο ευρασιατικό project και τις ραγδαίες αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς;

Η ασταμάτητη μηχανή τολμάει να συνεχίσει να υποστηρίζει αυτό που έλεγε πριν 6 μήνες: ο κατάλληλος, εκτός εισαγωγικών, είναι ο νυν αντιπρόεδρος Pence. Είναι η επιτομή του χριστιανού ακροδεξιού, πολύ χειρότερος απ’ το ψόφιο κουνάβι, αλλά επίσης πολύ πιο «μετρημένος». Ο Pence θα μπορούσε να συμμαζέψει ακαριαία την εκλογική βάση των αμερικάνων συντηρητικών (όπως ο BorDuk – Boris Johnson – συμμάζεψε την εκλογική βάση των άγγλων συντηρητικών)· υποστηρίζεται (καθόλου παράδοξο) και απ’ την δεξιά των δημοκρατικών· είναι μόλις 61 χρονών· και έχει τα εχέγγυα της βιτρίνας για την έσχατη προσπάθεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Για να εμφανιστεί, όμως, ο Pence στη σκηνή τώρα, λίγο πριν τις εκλογές, σαν ο επίσημος υποψήφιος των αμερικάνων συντηρητικών, πρέπει να συμβεί εκείνο που υποθέταμε όταν το ψόφιο κουνάβι ήταν κατηγορούμενο για το «kiev-gate», στα τέλη του 2019: να το «φάει» (το ψόφιο κουνάβι) το ίδιο του το κόμμα, γρήγορα. Δεν ήταν δύσκολο τότε – δεν έγινε. Δεν είναι δύσκολο ούτε τώρα, και πιθανόν να έχει αρχίσει το πριόνισμα. Ένα δίδυμο Mike Pence (υποψήφιος για πρόεδρος) και Nikki Haley, κανονική ύαινα, πρώην εκπρόσωπος των ηπα στον οηε (υποψήφια για αντιπρόεδρος), θα φούντωνε την «υπερηφάνεια» της αμερικανικής δεξιάς / ακροδεξιάς. Και πιθανότατα να αποδεικνυόταν, με την «λαϊκή έγκριση» πάντα, ικανότερο για αυτούς τους ζόρικους καιρούς που έρχονται σαν «επικεφαλής» μιας αμερικανικής αντεπίθεσης στον πλανήτη, σε σχέση με τον όντως «κοιμισμένο» Joseph (Joe) Biden και τους εσωτερικά πολωμένους “δημοκρατικούς”. Αλλά, επίσης, αποτελεσματικότερο για μια αυταρχική ρελάνς απέναντι στη διάλυση / πόλωση της αμερικανικής κοινωνίας συνολικά : κάποιου είδους εθνική επιστράτευση είναι παλιά συνταγή…

Καταλαβαίνουμε ότι «η υπόθεση Pence» είναι ριψοκίνδυνη εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής. Αλλά το ερώτημα αν ένα ψόφιο κουνάβι που το κυνηγούν συνέχεια οι σωματοφύλακες για να μην “ακολουθήσει το ένστικτό του” μπορεί να είναι όχι απλά ξανά πρόεδρος αλλά έστω και υποψήφιος (υπό τις τωρινές συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) είναι σοβαρό. Αν ένα μέρος των πολεμοκάπηλων στελεχών των αμερικάνων συντηρητικών έχει αρχίσει να εξεγείρεται κατά του ψόφιου κουναβιού, δεν είναι για “προσωπικούς” λόγους!

Το ελλαδιστάν, ή πιο σωστά τα συμφέροντα των νο 1 αφεντικών, οφελούνται απ’ την όξυνση – υπό την προϋπόθεση ότι κρίσιμος παράγοντάς της είναι η Ουάσιγκτον. Ξέρουμε πια ότι «δεν ψηφίζουν Trump». Θα μάθουμε σύντομα τι ψηφίζουν…

Οι σύμμαχοι

Πέμπτη 18 Ιούνη. Ανθρώπινο που μετά από τόση κλεισούρα στον περιορισμένο εθνικό χώρο το γκουβέρνο θέλει να βγει, να περάσει τα σύνορα, να δει αγαπημένα πρόσωπα. Και τι πιο αγαπημένο απ’ τον Sisi (ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα τα πει σήμερα με τον σφάχτη του Καΐρου) ή τον Ασύλληπτο; Υπάρχουν άλλωστε τόσα κοινά… (Ή όχι πια;)

Ο ρημαδοΚούλης πήγε στο Τελ Αβίβ για να τονώσει τον Netanyahu ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Υποθέτουμε ότι θα τον ρώτησε αν χρειάζεται καμμιά βοήθεια. Υποθέτουμε επίσης ότι ο Ασύλληπτος θα ζήτησε, σαν χάρη, κανά ελληνικό veto αν η τρισκατάρατη ε.ε. πάει να τον καταγγείλει. Η αλήθεια είναι πως έχει κι άλλους φίλους εκεί – τα φασισταριά δεν λείπουν.

Απ’ την άλλη ο ρημαδοΚούλης, πέρα απ’ τις ισραηλινές επενδύσεις που θα ζήτησε (θα κοπάσει το real estate / ξέπλυμα; Μάλλον απίθανο, όταν υπάρχει αυτό το δώρο της «χρυσής βίζας»….) ασφαλώς θα παρακάλεσε και για τουρίστες. Αλλά υπάρχουν προβληματάκια.

Το ελλαδιστάν ανήκει στη ζώνη Σέγκεν, και δεσμεύεται απ’ τους περιορισμούς που ισχύουν λόγω covid-19. Με τα τωρινά δεδομένα η ζώνη «θα ανοίξει» σε μη ευρωπαϊκά διαβατήρια την 1 Αυγούστου – μάλλον αργά για διακοπές στο ελλαδιστάν, αν υπάρχουν διαθέσιμοι άλλοι προορισμοί, νωρίτερα. Η ισλανδία είναι ήδη προσιτή, και τα τεστ covid-19 θα είναι δωρεάν για όλους στο αεροδρόμιο ως το τέλος Ιούνη. (Μετά θα τα πληρώνουν οι τουρίστες, προς 110 δολάρια το ένα). Και το ψοφιοκουναβιστάν είναι διαθέσιμο (για όσους ισραηλινούς έχουν αμερικανικά διαβατήρια, δηλαδή για αρκετούς) αν και η «ασφάλεια υγείας» για ταξίδια εκεί έχει ακριβύνει. Επιπλέον υπάρχει γενικά μια αβεβαιότητα για τις πτήσεις: πολλές αεροπορικές έχουν γίνει σαν επαρχιακά κτελ, που περιμένουν να γεμίσουν για να ξεκινήσουν…

Πριν κανά μήνα οι φήμες ήθελαν στην αρχή 300.000, μετά 700.000 και στην κορύφωσή τους 1.000.000 ισραηλινούς τουρίστες να είναι έτοιμοι να ορμήξουν στο ελλαδιστάν… Και 50.000 να έρθουν τελικά η Αθήνα θα πρέπει να ανάψει καπνογόνα.

Αλλά αυτά είναι τα πιο “ψιλά”. Η μεγάλη αγωνία είναι η θεαματική ενίσχυση της Άγκυρας, μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες στην δυτική λιβύη. Είναι κοινή αυτή η αγωνία; Όχι ακριβώς. Το Τελ Αβίβ θα προτιμούσε να έχει προκόψει (σαν ηγέτης των σουνιτών) ο τοξικός του Ριάντ, στον οποίο άλλωστε είχε επενδύσει πολλά. Αλλά αντίθετα με τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, ο ιμπεριαλισμός του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους είναι πολύ πιο “ρεαλιστικός”. Η συμμετοχή του στο project αντιτουρκικής «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» δεν ήταν ποτέ του είδους «ή αυτό ή καταστραφήκαμε». Γι’ αυτό, παρότι οι σκληρές εκατέρωθεν εχθρικές δηλώσεις μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ δεν είναι ασυνήθιστες, δεν είναι και το ψωμοτύρι της εσωτερικής κατανάλωσης στην απαρτχάιντ κοινωνία.

Αυτό σημαίνει ότι την μεγάλη αγωνία και το σοβαρό πρόβλημα το έχει το ελλαδιστάν – σε βαθμό που το Τελ Αβίβ μπορεί να δείξει απλά την κατανόησή του, άντε να υπογράψει μια ακόμα δήλωση για τις αοζ – κι ως εκεί. Είναι γνωστό, άλλωστε, εδώ και κάτι χρόνια. Ενώ για το ελλαδιστάν η συμμαχία με τον ισραηλινό φασισμό είναι ζωτικής σημασίας (σε διάφορα επίπεδα, συμπεριλαμβανόμενης της ισχύος του ισραηλινού λόμπυ στις ηπα), για το Τελ Αβίβ ήταν και παραμένει υποκατάστατο των διαλυμένων σχέσεών του με το τουρκικό καθεστώς. Αυτό ήταν η πρώτη «συμμαχική» επιλογή. Και υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν ότι ακόμα έτσι βλέπει το Τελ Αβίβ τους συσχετισμούς στην ανατολική Μεσόγειο…

Τελικά δεν ακούστηκαν μεγάλα πανηγύρια για την πρώτη μεταcovid-19 “διεθνή έξοδο” του ρημαδοΚούλη· ίσως ούτε καν πανηγύρια. Μπίζνες που δεν λέγονται ασφαλώς θα κλείστηκαν· αλλά για το πόπολο δεν υπήρξε τροφή. Ας μην ξεχνάμε: μόλις στις αρχές του 2020, πριν έξι μήνες δηλαδή, στις 2 του Γενάρη, είχε υπογραφτεί πανηγυρικά στην Αθήνα (ιδέα του Ασύλληπτου ήταν…) μια «συμφωνία για τον east med». Τότε το σανό μοιράστηκε απλόχερα.

Τώρα; Μετά από 6 μήνες; Τίποτα;

(φωτογραφίες: Θα πρέπει να είναι καινούργιο έθιμο. Όποιος κάνει επίσκεψη στον Ασύλληπτο πρέπει να φοράει μάσκα με κάποια «σύνθεση» με την ισραηλινή σημαία. Γελοίο, εκδήλωση μιας αρρωστημένης κολακείας…)

Λιβύη

Τρίτη 16 Ιούνη. Με δύο στρατιωτικές βάσεις στη δυτική λιβύη ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται (αν υπήρχε ερώτημα) πολύ ικανότερος απ’ τον ελληνικό – παρά τα όνειρα των ντόπιων εθνικοφρόνων. Μια αεροπορική βάση στην al Watiya και μια ναυτική στη Misrata είναι, προς το παρόν, «άτυπες». Αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην γίνουν επίσημες. Και δεν υπάρχει τρόπος να εμποδιστεί αυτό: η κυβέρνηση του Saraj είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, συνεπώς κάνει ότι συμφωνίες θέλει.

Είναι η τρίτη θέση στον αραβικό κόσμο που η Άγκυρα έχει στρατό (ή και μισθοφόρους), μετά το ιράκ και την συρία. Υπάρχει επίσης και το παλιό, ιστορικό (για τους μουσουλμάνους προσκυνητές) σουδανέζικο λιμάνι του Sawakin, στην Ερυθρά Θάλασσα, που η Άγκυρα έχει «νοικιάσει» για 99 χρόνια, με σκοπό αρχικά να το ανακατασκευάσει. Είναι άγνωστο αν προορίζεται για στρατιωτική ή εμπορική χρήση· βρίσκεται πάντως απέναντι απ’ την σαουδική αραβία, με την Μέκκα και την Μεδίνα στο βάθος…

Προκύπτει πως η τουρκολιβυκή «οριοθέτηση αοζ» ήταν δευτερεύουσα κίνηση τόσο για το τουρκικό καθεστώς όσο και για εκείνο του Saraj. Κάτι μεταξύ αντιπερισπασμού και «άστο να υπάρχει κι αυτό», εναντίον όχι μόνο του ελλαδιστάν – αλλά του άξονα συνολικά. Ακόμα κι αν εμφανιστούν σεισμογραφικά είτε στην τώρα ορισμένη τουρκική είτε στην λιβυκή αοζ, θεωρούμε εξαιρετικά αμφίβολο το ότι είτε η Άγκυρα είτε η Τρίπολη θέλουν στα σοβαρά να ψάξουν για πετρέλαιο στη μέση της Μεσογείου. Η δυτική λιβύη (υπό τον Saraj) έχει αρκετό απ’ αυτό κι ακόμα περισσότερο (ανεκμετάλλευτο) φυσικό αέριο· σε μια εποχή που η ζήτηση πετρελαίου είναι καταδικασμένη να πέφτει, μαζί με την τιμή του, τα επόμενα χρόνια.

Είναι σαφές ότι η Άγκυρα αντέστρεψε το δόγμα της «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» που έστησε το ελλαδιστάν για να αποκτήσει γεωπολιτική αξία στα μάτια της Ουάσιγκτον, και χρησιμοποιεί τα «θαλάσσια οικόπεδα» σαν προπέτασμα καπνού. Η απόκτηση στρατιωτικής έδρασης στη λιβύη, σε συνδυασμό με τις καλές σχέσεις της Άγκυρας με την Τύνιδα κι ως ένα βαθμό το Αλγέρι, είναι πολύ πιο σημαντικά για την αναβάθμιση της επιρροής του τουρκικού καπιταλισμού στον αραβικό κόσμο – σε σχέση με μερικά πετελαιοπήγαδα εδώ ή εκεί. Το ΑΚP απέκτησε μεγάλη αίγλη στους σουνίτες μετά τις αραβικές εξεγέρσεις· η χούντα του Sisi στην αίγυπτο και το επιθετικό «σχέδιο ISIS» του άξονα στο ιράκ και στη συρία προκάλεσαν σοβαρή ανάσχεση. Τώρα, με πολιτικοστρατιωτικά (και οικονομικά) μέσα και σε συνεργασία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, το τουρκικό καθεστώς ξανακερδίζει. Όχι απλά «πόντους», όχι μόνο «μέτρα». (Τα όποια «κοιτάσματα», όπου υπάρχουν, είναι bonus).

Κυνηγώντας το δικό του παραμύθι (την απεριόριστη ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο!) ο ντόπιος ιμπεριαλισμός έπεσε στο λάκο που έσκαβε για τον «αιώνιο εχθρό». Η συμφωνία με τη Ρώμη είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορη για το ζήτημα του ποιος κάνει κουμάντο στην ανατολική Μεσόγειο· δυσκολεύονται να την αγοράσουν ακόμα και ντόπιοι «ειδικοί» της εθνικοφροσύνης. Μια «μερική» οριοθέτηση αοζ με τον φίλο χασάπη του Καΐρου Sisi θα έχει επίσης μικρή σημασία από γεωπολιτική άποψη: κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τα τουρκικά πολεμικά να πλέουν στην επιφάνεια της Μεσογείου (ή κάτω απ’ αυτήν) κάνοντας δρομολόγια ή και ασκήσεις σ’ όλη τη ζώνη ως τον κόλπο της Σύρτης: τα νερά παραμένουν διεθνή για τέτοιες πλεύσεις, άσχετα απ’ τις αοζ…

(φωτογραφίες: Δεν δείχνουν να είναι μαλωμένοι η Ρώμη με την Άγκυρα. Και οι τρεις πιο πάνω ασκήσεις έχουν γίνει το διάστημα που το τουρκικό καθεστώς στηρίζει φανερά και στρατιωτικά τον Saraj. Τον οποίο στηρίζει και η Ρώμη…)

Εμπρός γενναίοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Επί τη ευκαιρία όμως αυτής της «εθνικής νίκης», και ακολουθώντας «τακτική Αλέφαντου» (πάμε γερά να τους φάμε!), οι εθνικόφρονες δημαγωγοί δεξιάς κι αριστεράς πήραν οδηγίες να «ανεβάσουν» τους τόνους σχετικά με την δράση της Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μετά από δεκάδες μεταφορές μισθοφόρων και όπλων από αέρα και θάλασσα επί εβδομάδες, χτες οι ντόπιοι δημαγωγοί «θυμήθηκαν» πόσο παλιοχαρακτήρας είναι ο Erdogan. Ανακάλυψαν, μάλιστα, και ένα τουρκικό μεταγωγικό που έκανε αγώι (συνοδευόμενο ωστόσο από 3 τουρκικά πολεμικά). Κι ένα ελληνικό υποτίθεται πως θα έκανε το καθήκον του αν δεν ήταν μόνο του, να σταματήσει την «παράνομη μεταφορά όπλων στη λιβύη», εφαρμόζοντας κάποιες ευρωπαϊκές αποφάσεις που τις έχουν ξεχάσει κι αυτοί που τις πήραν.

Αλλά ήταν μόνη της η ελληνική φρεγάτα, αφού κανείς άλλος δεν έχει στείλει πλοία ή ιπτάμενα μέσα για να εμποδιστεί οποιοσδήποτε να μεταφέρει οτιδήποτε είτε προς είτε από την λιβύη… Οπότε απλά μερικές εντυπώσεις ακόμα, για εσωτερική κατανάλωση…

Όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο το ρημαδογκουβέρνο) προσπαθεί να κρύψει απ’ τους υπηκόους / πελάτες του εθνικισμού, του σωβινισμού και του αντιτουρκισμού, το γεγονός ότι το «εθνικό σχέδιο» που δουλευόταν εδώ και πάνω από μια 10ετία για τον (συν)έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ βρίσκεται πια στον πάτο της θάλασσας. Παρ’ όλα αυτά η «εθνική συνοχή», οι ιμπεριαλιστικές μανίες του «εθνικού κορμού», πρέπει να διατηρηθούν. Όχι επειδή θα δώσουν τη νίκη στα ελληνικά αφεντικά όταν και αν εμπλακούν πιο ενεργά στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά επειδή απλά, πολύ απλά, ο εθνικισμός και τα «μεγαλεία», ακόμα και σαν φαντασιώσεις (κυρίως έτσι), εξασφαλίζουν την βάση της εθελοδουλείας στο εσωτερικό. Τα «εθνικά ζητήματα» είναι ο διακόπτης που οποιαδήποτε στιγμή, γυρνώντας στο ON, εξασφαλίζει την ταξική ειρήνη.

Ταυτόχρονα, αυτός ο τόσο χρήσιμος στο εσωτερικό ανακυκλώσιμος εθνικισμός / μιλιταρισμός, εμποδίζει οποιαδήποτε πρακτικά ρεαλιστική κίνηση του ελλαδιστάν… Τα έχουμε πει όμως, και θα τα ξαναπούμε σύντομα: «ρεαλισμός» θεωρούνται τα συμφέροντα και οι συμμαχίες του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών… Οτιδήποτε άλλο είναι «προδοσία»…

Ο Αλέξης Ηρακλείδης, μέχρι πέρυσι προφέσορας του Παντείου για τις διεθνείς σχέσεις και την επίλυση των συγκρούσεων, θα πρέπει να θεωρείται πανηγυρικά εθνοπροδότης με τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό του. Να τι είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του:

«Από τα 6 θέματα του Αιγαίου τα πράγματα έχουν ως εξής: σε ότι αφορά την αιγιαλίτιδα ζώνη και την υφαλοκρηπίδα υπάρχει ισοπαλία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στον εναέριο χώρο και στην εναέρια κυκλοφορία (FIR) τα τουρκικά επιχειρήματα είναι αδιάσειστα και τα ελληνικά δεν έχουν σχεδόν καμία βάση. Σε ότι αφορά την αποστρατικοποίηση υπάρχουν 3 νομικά καθεστώτα, στο ένα υπερτερεί η Ελλάδα και στα άλλα δύο η Τουρκία. Τέλος σε ότι αφορά τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» υπερτερεί η Ελλάδα».

«Όλα ανεξαιρέτως είναι διαπραγματεύσιμα και στις δύο θάλασσες προκειμένου να βρεθούν λύσεις που ικανοποιούν και τις δύο πλευρές, χωρίς κερδισμένους και χαμένους. Το μόνα αδιαπραγμάτευτα για την Ελλάδα είναι η υπάρχουσα κυριαρχία της στα ηπειρωτικά της εδάφη και στα νησιά και στα 6 μίλια της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης.

«Οι συμβιβασμοί θα είναι αμοιβαίοι, η Ελλάδα θα ξεχάσει τη μονομερή οριοθέτηση που είναι παράνομη με βάση το διεθνές δίκαιο και η Τουρκία ότι τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι γεωπολιτική προέκταση της Ανατολίας (άλλο αν γεωλογικά όντως είναι, αλλά αυτό δεν έχει νομικές συνέπειες). Επίσης η Ελλάδα θα αφήσει κατά μέρος τα περί μέσης γραμμής μεταξύ ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και τουρκικών παραλίων που αποκλείουν την Τουρκία από την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, σαν να ήταν περίκλειστη χώρα στο Αιγαίο (ενώ βέβαια δεν είναι)».

«Η σημερινή Ελληνοκυπριακή ηγεσία του Νίκου Αναστασιάδη προωθεί τη διχοτόμηση και είναι η κύρια υπεύθυνη για την μη επίλυση, όπως γράφω και στο βιβλίο μου»…

(φωτογραφία: Πού χάθηκε αυτός ο ναύαρχος του «τζενεράλ» με τα άπταιστα ελληνικά; Σε ποιο ελληνικό καφενείο ξέμεινε να παίζει τάβλι; Αυτός δεν ήταν που θα βούλιαζε ακόμα και τα τουρκικά σερφ αν τολμούσαν να….;)