Tag: συρία

Επιστρέφει;

Κυριακή 28 Φλεβάρη. Ύστερα από διαδοχικές επιθέσεις με ρουκέτες και diy νάρκες εναντίον στόχων του κατοχικού (αμερικανικού) στρατού στο ιράκ από ομάδες ανταρτών που θεωρούνται «φιλο-ιρακινές», το Joνυσταλεάν αποφάσισε να επιδείξει την «επιστροφή» του στη μέση Ανατολή, που δεν διαφέρει (σαν «πράξη νο 1») απ’ την «απουσία» του ψοφιοκουναβιστάν. Αποφάσισε να πολεμήσει την Τεχεράνη – κτυπώντας ιρακινούς αντάρτες – στο συριακό έδαφος! (Ο στόχος ήταν ο ίδιος μ’ εκείνον μιας αντίστοιχης πυραυλικής επίθεσης με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού: στο Abu Kamal, στα συρο-ιρακινά σύνορα, στις όχθες του Ευφράτη, τον Δεκέμβρη του 2019). Μπορεί κάποιος να θαυμάσει την συνέπεια και συνέχεια της πολιτικής γεωγραφίας α αλ αμερικέν· μπορεί όμως να προσέξει και την ομοιότητα: και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς πολεμάει την Τεχεράνη κτυπώντας στο συριακό έδαφος… Με άλλα λόγια το συριακό πεδίο μάχης παρουσιάζει ως τώρα την εξής παράξενη ιδιαιτερότητα: είναι το έδαφος όπου όλο το μπλοκ της Αστάνα έχει εγκαταστήσει στρατό και υποδομές αλλά επίσης το έδαφος που ο (αντίπαλος) άξονας θεωρεί πως τον «παίρνει» να κάνει τον ως τώρα έμμεσο πόλεμό του.

Διάφοροι διεθνείς «αναλυτές» (θεωρούμενοι σοβαροί…) σχολιάζουν ότι το Joνυσταλεάν όντως συνιστά μια «αμερικανική επιστροφή» – στα τετριμμένα. Το λιγότερο που θα σχολιάζαμε είναι η ρηχότητα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Πρώτον επειδή ποτέ η Ουάσιγκτον δεν εγκατέλειψε ούτε ένα πόντο απ’ τις στρατηγικές της επιδιώξεις στη μέση Ανατολή, ό,τι και να δήλωνε το ψόφιο κουνάβι· συνεπώς δεν βλέπουμε στα σοβαρά κάτι σαν «επιστροφή». (Πώς επιστρέφεις αν δεν έχεις φύγει;). Και δεύτερον επειδή εκείνο που πρακτικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια «προώθησης – μέσα – απ’ – την – παγίωση» των αμερικανικών κατοχών σε διάφορα σημεία του εδάφους, έναντι ενός σύνθετου αντιπάλου που προωθείται. Αργά ίσως ως τώρα αλλά προωθείται.

Η τακτική «με κτυπάς – σε κτυπάω» δοκιμάστηκε για τα καλά απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στο ιρακινό πεδίο εναντίον των αντικατοχικών ανταρτών τα προηγούμενα ψοφιοκουναβικά χρόνια. Πού κατέληξε; Σε ανομολόγητη ήττα. Στην αναδίπλωση του κατοχικού στρατού από διάφορες περιφερειακές βάσεις προς το «κέντρο»: την Βαγδάτη και μερικές ακόμα πιο «κεντρικές» βάσεις. Oπότε αυτές και οι μεταξύ τους μεταφορές έγιναν στόχος. Γιατί κατέληξε εκεί; Επειδή ανάμεσα στον υπερεξοπλισμένο κατοχικό αμερικανικό στρατό και στους ελαφρά οπλισμένους αντικατοχικούς αντάρτες υπάρχει μια ασυμμετρία που είναι στρατηγικά υπέρ των δεύτερων (όπως και στο αφγανιστάν, για παράδειγμα): αυτοί τις αντέχουν τις απώλειες (σε νεκρούς), όσες κι αν είναι, επειδή η αιτία που πολεμούν είναι σαφής, εύλογη και νόμιμη. Αντίθετα οι κατοχικοί δεν τις αντέχουν.

Συνεπώς η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να «πολεμήσει» την Τεχεράνη σε ιρακινό ή σε συριακό έδαφος είναι μια παραλλαγή του surge στο αφγανιστάν (όπως παλιότερα στο βιετνάμ), καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι ιρακινοί αντάρτες θα συνεχίσουν να κτυπάνε αμερικανικούς στόχους φροντίζοντας οι κατοχικοί να έχουν διαρκώς μεγαλύτερες απώλειες (μπορούν να το κάνουν). Και το Joνυσταλεάν, αφου ξεκίνησε με “ισορροπημένη ανταπόδοση” (σκότωσε μόνο 27 σ’ αυτήν την πρόσφατη επίθεση…) θα είναι καταδικασμένο να «απαντάει» όλο και πιο λυσσασμένα. Αν, μάλιστα, αυξηθούν οι (δήθεν) «εκπαιδευτές» (νατοϊκής προέλευσης…) και διασκορπιστούν στην ιρακινή επικράτεια, τόσο το χειρότερο για δαύτους και τα κράτη τους…

Αυτή είναι η διαφορά της ισραηλινής απ’ την αμερικανική τακτική: το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν κινδυνεύει από απώλειες εκτός των συνόρων του. Φυσικά αυτό, στην προοπτική του ιστορικού χρόνου, δεν θα το γλυτώσει από εκείνο που προσπαθεί να αποφύγει… Είναι δίπλα – ενώ η αμερικανική έδρα είναι μακριά… Προς το παρόν όμως μπορεί να καμαρώνει ότι «πολεμάει» εκ του ασφαλούς, κάνοντας αεροπορικούς «περιπάτους»…

Το μετέωρο πόδι (β δεκάλεπτο)

Δευτέρα 22 Φλεβάρη. Μετά τις αμερικανικές «εκπτώσεις» στις τιμωρίες κατά της Τεχεράνης, μετά την παράκληση της κυρίας Merkel να δώσει το ιρανικό καθεστώς «λίγο τόπο στην οργή», έφτασε χτες (ημέρα λήξης του ιρανικού τελεσίγραφου στο Joνυσταλεάν) τρεχάτος στην ιρανική πρωτεύουσα ο Rafael Grossi, επικεφαλής της «υπηρεσίας ατομικής ενέργειας» του οηε. Είναι ο οργανισμός που κάνει τις επιθεωρήσεις των ιρανικών πυρηνικών εργοτασίων· αυτός που θα έτρωγε πόρτα. Αφού κουβέντιασε με τον ιρανό επικεφαλής του οργανισμού ενέργειας Ali Akbar Salehi, κι αφού η Τεχεράνη ανακοίνωσε ότι έγιναν «παραγωγικές συζητήσεις», μπορούμε να θεωρήσουμε βάσιμο ότι ο Grossi εξασφάλισε μια τρίμηνη παράταση – στον σημαντικό περιορισμό των επιθεωρήσεων. Oι περιορισμοί θα είναι μικρότεροι μεν (για παράδειγμα οι επιθεωρητές δεν θα έχουν πρόσβαση στο υλικό των εσωτερικών στις εγκαταστάσεις καμερών ασφαλείας) αλλά αποκλείονται πια οι αιφνιδιαστικοί έλεγχοι – απ’ την ερχόμενη Τρίτη και μετά.

Είναι μια λογική στάση εκ μέρους του ιρανικού καθεστώτος απέναντι στην Ουάσιγκτον: «Για κάθε μισό δικό σας βήμα θα κάνουμε μετά κι εμείς άλλο μισό». Το βασικό εν προκειμένω (πόσο «βασικό» είναι θα το κρίνει η Ιστορία!) είναι ότι η Τεχεράνη εξασφάλισε ένα είδος διεθνούς άτυπης κατοχύρωσης της θέσησ της ότι η Ουάσιγκτον είναι που πρέπει να κάνει τα βήματα πρώτη και όχι η ίδια. Αυτό το όφελος εκτός απ’ την ίδια διευκολύνει την Μόσχα και το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο), που έχουν υπογράψει την συμφωνία του 2015, και σπάει πρακτικά την τακτική του Joνυσταλεάν και του Λονδίνου· αλλά το κάνει με «καθαρά χέρια». Καθόλου άσχημα προς στιγμήν.

Την ίδια ημέρα (χτες) ο ιρανός πρόεδρος Rouhani τα είπε τηλεφωνικά με τον «αιώνιο εχθρό» Erdogan. Η δήλωσή του μετά μπορεί να έχει προεκτάσεις, γι’ αυτό και την κρατάμε:

Ο μόνος τρόπος να υπάρξει απάντηση στις παράνομες και μονομερείς ενέργειες των ηπα είναι η ενότητα και η αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα στα κράτη που τις υφίστανται.

Μιας και στους τιμωρημένους περιλαμβάνονται εκτός της Τεχεράνης και της Άγκυρας η Μόσχα και το Πεκίνο δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για την ενότητα και την αλληλοϋποστήριξη. Επιπλέον είναι πιθανό (μένει να φανεί) ότι η συγκεκριμένη δήλωση έχει συγκεκριμένη εστίαση, το συριακό και το ιρακινό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Ο δρόμος εκεί είναι μακρύς…

(φωτογραφία: Yazd, ιράν. Πού να την περπατήσετε κιόλας…)

Μέση ανατολή

Τετάρτη 27 Γενάρη. Η εκλογή του νυσταλέου Jo, το επιτελείο που διόρισε σε διάφορα κρίσιμα πόστα, μαζί με την αποτυχία της τακτικής του ψόφιου κουναβιού («οικονομικός πόλεμος») είναι αρκετά πιθανό να εντείνουν την αναμέτρηση στο δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου, αυτό που απλώνεται πια απ’ την αφρική ως την κεντρική ασία.

Στο συριακό πεδίο μάχης τόσο η Μόσχα όσο και η Ουάσιγκτον «φορτώνουν» όπλα, στρατό και «επιχειρήσεις» – κυρίως σε σχέση με το κατεχόμενο απ’ το Joνυσταλεάν και τους βασάλους του των ypg ανατολικό τμήμα της επικράτειας. (Η κυρία Hilary Clinton σκοπεύει να φτιάξει και ταινία με τα κατορθώματα αυτών των τελευταίων…) Η Deir ez Zor έχει ξαναγίνει «θερμή ζώνη», ενώ κάποιοι θύλακες του isis που είχαν απομείνει στην έρημο της κεντρικής συρίας έχουν «αναστηθεί» – εντελώς συμπτωματικά… Το Τελ Αβίβ κτυπάει συστηματικά (ή προσπαθεί να κτυπήσει) συριακές και ιρανικές θέσεις στη δυτική συρία. Η Ουάσιγκτον δημιουργεί καινούργιες βάσεις στην επικράτεια του τοξικού, δύο αεροπορικές και μία ναυτική στην Ερυθρά Θάλασσα, πέρα απ’ αυτήν που έχει ήδη, μια αεροπορική βορειοανατολικά του Ριάντ με 2500 πεζοναύτες. Απ’ την μεριά τους οι ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές κτυπούν όλο και πιο συστηματικά είτε τις μεταφορές του αμερικανικού κατοχικού στρατού, είτε και την ίδια την «πράσινη ζώνη» στη Βαγδάτη, γύρω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση.

Νοτιότερα οι υεμενίτες Houthis, που προχωρούν αργά αλλά σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων του Ριάντ και του Ντουμπάι, είτε με την ιρανική βοήθεια είτε με δικές τους τεχνικές γνώσεις, έχουν κάνει ήδη απόπειρες να κτυπήσουν την πρωτεύουσα και τα παλάτια του τοξικού (το Ριάντ βρίσκεται πολύ μακριά απ’ την εμπόλεμη ζώνη της υεμένης αλλά σταθερά πια μέσα στην εμβέλεια των πυραύλων και των drones των Houthis).

Στο λιβυκό πεδίο μάχης, που είναι σταθερά μοιρασμένο ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Μόσχα, ο νυσταλέος Jo (υποτίθεται ότι) θα κάνει προσπάθεια πιο άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής εμφάνισης· μια προσπάθεια που είχε γίνει και επί ψόφιου κουναβιού, αλλά απέτυχε. Ρωσικά και τουρκικά μεταγωγικά πηγαινοέρχονται τακτικά, τα πρώτα απ’ τις ρωσικές βάσεις στο συριακό πεδίο μάχης προς και από την Benghazi, τα δεύτερα από την Istanbul προς και από την Tripoli. Νοτιότερα στην αφρικανική ήπειρο, κάτω απ’ το (με γαλλικές βάσεις) τσαντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία, η Μόσχα ενισχύει επίσης διαρκώς την στρατιωτική της παρουσία μέσω «συμβούλων» (μισθοφόρων δηλαδή) κατά εκατοντάδες· αλλά και μέσω όπλων. Επιπλέον μισθοφόροι απ’ την ρουάντα συμπληρώνουν την “παρέα”…

Είναι αναμενόμενο ότι το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει αφενός να αντιστρέψει τις απώλειες που (λαθεμένα και οπορτουνιστικά) χρεώνει στο ψόφιο κουνάβι και, αφετέρου, να περάσει σε κάποιο είδος αντεπίθεσης έναντι των ανταγωνιστών του. Αν έχουμε δίκιο (θα φανεί σύντομα) τα σφυριά και οι σφυροκέφαλοι θα κάνουν όλο και περισσότερο κουμάντο…

Όχι τόσο φίλος κι αδελφός;

Σάββατο 16 Γενάρη. Πόσα στήριξε το ρημαδογκουβέρνο στο ανανεωμένο «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» εναντίον του αιώνιου εχθρού; Πόση επένδυση έγινε στο Charles de Gaulle (το αεροπλανοφόρο) που θα καθάριζε την ανατολική Μεσόγειο απ’ τον στόλο της «μπλέ πατρίδας» και θα έβαζε πλάτη να γεμίσει τρύπες και σωλήνες για χάρη του ελλαδιστάν; Μέχρι και 18 rafale «έκλεισε» τις προάλλες η πατρίδα, για να ευχαριστήσει τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Την τελευταία φορά που διαβάσατε στις σχετικές ειρωνείες μας ήταν στις 30 του περασμένου Σεπτέμβρη (του 2020). Ανάμεσα στα υπόλοιπα (πατριώτες ο στόλος! 2) γράφαμε (ο τονισμός τωρινός):

… Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

Δεν πέρασε δα και τόσος καιρός απ’ τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή ήταν φυσικά «ψέκα», αλλά… κανείς δεν μαθαίνει αλήθειες απ’ τις Β.Α./Ε.Κ. Ποτέ και για τίποτα.

Χτες θα πρέπει να ήταν μια κακή μέρα. Για τον ρημαδο—–Νικόλα και όλο το ρημαδογκουβέρνο. Αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς Macron και ο «απομονωμένος» Erdogan έχουν αρχίσει τα ραβασάκια ο ένας στον άλλον!.. Κατά τον υπ.εξ. Cavusoglu ήταν πρώτος ο τούρκος πρόεδρος που άνοιξε την καρδιά του, στέλνοντας ένα πρωτοχρονιάτικο μήνυμα γεμάτο τρυφερότητα στον βασιλιά… (Δεν τον θεωρεί πια ψυχασθενή…). Κι εκείνος, που δεν είναι δα τόσο σκληρός όσο προσπαθεί να δείχνει, ανταποκρίθηκε με ένα «dear Tayyip» και μια συνέχεια του είδους «να κανονίσουμε να τα πούμε από κοντά … για διμερείς συνεννοήσεις σε θέματα όπως η τρομοκρατία, περιφερειακά ζητήματα όπως η Συρία και η Λιβύη, καθώς και για συνεργασία σε εκπαιδευτικά ζητήματα…» (Θέλει ο βασιλιάς βοήθεια απ’ τους ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας για να φτιάξει το “σωστό ισλάμ” που ονειρεύεται;)

Θυμήστε μας παρακαλούμε: που πέφτει η λιβύη; Είναι, μήπως, εκείνο το μέρος όπου ο άλλος φίλος και αδελφός των ελλήνων, ο «τζενεράλ» Haftar, θα έσπαγε τα μούτρα του Erdogan ισοπεδώνοντας την Tripoli, και μάλιστα το ελλαδιστάν θα του έστελνε και ενισχύσεις διαφόρων ειδών; Είναι αυτό το μέρος που συμφώνησε με την Άγκυρα για αοζ και έκοψε την φόρα της ελληνικής; Αυτό είναι; Ή πρόκειται για συνωνυμία;

Χάλια, εντελώς χάλια. Απ’ την μια να προσπαθείς να ικανοποιήσεις με κάθε τρόπο τις αμερικάνικες φαρμακο-μαφίες και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μπας και κάνει καμμιά “επένδυση”, ξέροντας ότι τα χειρότερα «από οικονομική άποψη» είναι μπροστά· και απ’ την άλλη να μένεις με την ελπίδα ότι ο νυσταλέος Jo θα είναι πιο φιλέλληνας απ’ το παλιό του αφεντικό, τον Obama…

 

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (1)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Αναφερθήκαμε χτες σε κάποιες δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Lavrov. Ας κάνουμε τώρα τον κόπο να αντιπαραβάλουμε την συνέχειά τους με εκείνες ενός άλλου «εξέχοντα» υπ.εξ., αυτού της γερμανίας Heiko Maas. Προηγείται χρονικά, αφού αυτά πιο κάτω είναι αποσπάσματα από συνέντευξή του στο γερμανικό der spiegel, στις 4 Δεκέμβρη (2020):

Ερώτηση: Εσείς και ο εταίρος σας στη Γαλλία έχετε ζητήσει ένα «new deal» στις διατλαντικές σχέσεις. Καλό ακούγεται, αλλά περί τίνος πρόκειται;

Απάντηση: Η επιστροφή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή θα αλλάξει πολλά πράγματα, αφού μαζί μπορούμε να έχουμε συνεργατικές προσεγγίσεις. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ χρειάζεται να δουλέψουν μαζι πιο στενά και στρατηγικά. Δεν μπορούμε να αφήσουμε ξανά κενά, όπως στη Λιβύη ή στη Συρία, για παράδειγμα, που γεμίζουν ύστερα από άλλους, απ’ την Ρωσία ή την Τουρκία. Δεν μπορούμε να αφήνουνε περιθώρια σε απολυταρχικούς παράγοντες για να κάνουν τα παιχνίδια τους. Εμείς οι ευρωπαίοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το δικό μας μέρος σαν εγγυητές της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.

…

Ερώτηση: Πρόσφατα πήρατε μέρος σε μια συνάντηση με 4 υπ.εξ. κρατών μελών του νατο, όπου συζητήσατε ιδέες για την μεταρρύθμιση της συμμαχίας. Μια ιδέα είναι ο περιορισμός της αρχής της ομοφωνίας. Πιστεύετε ότι είναι σωστό να συμβεί κάτι τέτοιο;

Απάντηση: Από στρατιωτική άποψη το νατο είναι εντάξει, αλλά σε ότι αφορά τις πολιτικές αποφάσεις του πρέπει να γίνουν πολλά. Το νατο αφορά τον πόλεμο και την ειρήνη, την ζωή και τον θάνατο. Συνεπώς δε νομίζω ότι το βέτο θα καταργηθεί σύντομα. Αλλά μπορεί να γίνει δεκτό πως δεν θα είναι όλες οι χώρες υποχρεωμένες να εφαρμόσουν ομόφωνες αποφάσεις στο μέλλον. Αυτό θα δυναμώσει την δυνατότητα δράσης του νατο.

Ερώτηση: Το νατο θεωρεί τον εαυτό του μια κοινότητα αξιών. Πόσο αξιόπιστο είναι αυτό αν στα μέλη του συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία του Erdogan και χώρες σαν την Πολωνία και την Ουγγαρία, που δεν σέβονται τις αρχές της νομιμότητας;

Απάντηση: Γι’ αυτό ακριβώς είναι σημαντικό να ενισχυθεί το νατο στο ρόλο του σαν πολιτικός οργανισμός. Αλλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος για συζητήσεις περί κοινών αξιών. Πρέπει να τον δημιουργήσουμε.

…

Ερώτηση: Το κυρίαρχο θέμα στις δι-ατλαντικές σχέσεις θα είναι η Κίνα. Σε ποιο βαθμό ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο Πεκίνο και την Ουάσιγκτον θα καθορίσει το μέλλον της παγκόσμιας τάξης; Και τι θέση θα έχει η Ευρώπη σ’ αυτό;

Απάντηση: Για την Ευρώπη, η Κίνα είναι οικονομικός εταίρος απ’ τη μια μεριά και ένας συστημικός ανταγωνιστής απ’ την άλλη. Η Ουάσιγκτον είναι στενός εταίρος με τον οποίο μοιραζόμαστε θεμελιώδεις αξίες. Αν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ξαναέρθουν μαζί και αναπτύξουν μια κοινή στρατηγική, αυτό θα ανοίξει εντελώς διαφορετικές δυνατότητες να μιλήσουμε στην Κίνα όχι μόνο για εμπορικά και οικονομικά ζητήματα αλλά επίσης για ανθρώπινα δικαίωματα.

Δεν πρέπει να πάρουμε ακριβώς κατά λέξη τα λόγια ενός Heiko Maas. Εκτιμάμε όμως το νόημα. Ενόψει της ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού το Βερολίνο θα ήθελε (αυτό καταλαβαίνουμε) να συμβάλει στην επανα-διεθνοποίηση της Ουάσιγκτον υπό τον νυσταλέο Jo, αλλά μ’ όρους που θα υπηρετούν έναν διαφορισμό εκ μέρους του: για να μπορεί να διαπραγματευτεί με τους «συστημικούς ανταγωνιστές» (που δεν είναι ένας αλλά τουλάχιστον δύο) από καλύτερες θέσεις, όχι μόνο οικονομικά (σαν ηγετική δύναμη στην ε.ε.) αλλά και στρατιωτικά (με τις πλάτες του Joνυσταλεάν).

Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που δεν τα κάνουν ούτε στις ινδίες! Το γιατί η παρακμιακή πρώην μόνη υπερδύναμη θα ήθελε να κάνει χαμαλίκια (και να πουλάει νταβατζιλίκια) για λογαριασμό του Βερολίνου δεν το ξέρουμε. Ωστόσο, σε επιμέρους ζητήματα ίσως κάτι τέτοιο συμβεί σαν τμήμα μιας εξελισσόμενης προσπάθειας του «δυτικού κόσμου» να ξαναγίνει απειλητικός. Αφού ναι, το Βερολίνο δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο όταν ο απερχόμενος τότε Obama του έδωσε «τα κλειδιά του φιλελεύθερου, δυτικού κόσμου», μετά την εκλογή στα τέλη του 2016 του ψόφιου κουναβιού, ο νυσταλέος θα ζητήσει τα κλειδιά πίσω…

Ποιά είναι τέτοια «επιμέρους ζητήματα»; Το ιράν (ας πούμε)…

Δυναμικές ανισορροπίες

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Όταν η διοίκηση Obama προώθησε μια κάποια μέτρια «αναστολή» της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης, με την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1 το 2015, θα πρέπει να είχε κατά νου μια μακιαβελική μεν αλλά εν δυνάμει λειτουργική προσέγγιση, και φυσικά μια σοβαρή διόρθωση της αποτυχημένης πια «αντιτρομοκρατικής» στόχευσης του προκατόχου του, Bush του Β: επεδίωκε πια μια «ισορροπία τρόμου» στη μέση Ανατολή (όπου μόνο το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς διαθέτει πυρηνικά) ανάμεσα σε Τεχεράνη και Τελ Αβίβ, με την προσθήκη της ρευστοποίησης των συνόρων ανάμεσά τους (ιράκ και συρία: δημιουργία του χαλιφάτου του isis) θεωρώντας την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να γίνει αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου καμμένη γη (ή γη που θα σιγοκαίγεται…) έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να συγκεντρώσει την προσοχή της (δηλαδή τα κάθε είδους όπλα της) στο κυρίως μέτωπο, εκείνο του Ειρηνικού.

Η 5 + 1 συμφωνία υπογράφτηκε τον Ιούλη του 2015. Δυο μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, προς έκπληξη πολλών, ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στην συριακή επικράτεια… Είμαστε σίγουροι ότι στην Ουάσιγκτον έβαλαν στοίχημα ότι η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), ενάμισυ χρόνο μετά το στραπάτσο της ουκρανίας, θα ξανα-έσπαγε τα μούτρα του· έκαναν τα πάντα (και απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο, το Ριάντ, το Αμπού Ντάμπι) για να συμβεί έτσι· κυριολεκτικά τα πάντα, εκτός απ’ την ανοικτή και επίσημη πολεμική εμπλοκή υπέρ του isis…. (Τελικά έκαναν ακόμα κι αυτό!….) Την στροφή της Άγκυρας (θα πρέπει να) την θεώρησαν προσωρινή ή οππορτουνιστική.

Η πιο κρίσιμη στιγμή για το στοίχημα του άξονα (της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της) ήταν η «μάχη του Aleppo». Κανονικά εκεί θα έπρεπε να τσακιστούν οι ρωσικές φιλοδοξίες για σημαντική παρουσία στη μέση Ανατολή… Όταν, τελικά, το μπλοκ της Αστάνα ανακατέλαβε το σύνολο της πόλης, ήταν Δεκέμβρης του 2016· ο Obama ήταν ήδη απερχόμενος· και ήταν οριστικό ότι ο σχεδιασμός για μια «ισορροπία τρόμου» και ένα «δημιουργικό χάος» στη μέση Ανατολή, που θα έλυνε τα αμερικανικά χέρια (και τις αρβύλες) είχε αποτύχει.

Η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού, στη συνέχεια, έκανε το μόνο που θα μπορούσε να κάνει: άνοιξε χώρο και ισχύ στον ισραηλινό μιλιταρισμό, έτσι ώστε την «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και την Τεχεράνη που ήταν αδιανόητη μετά τον επίσημο σχηματισμό και την πετυχημένη δράση του μπλοκ της Αστάνα, να την διαδεχθεί μια «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στον άξονα (συνολικά) και στο μπλοκ της Αστάνα (συνολικά). Βασικό στοιχείο αυτής της αναγκαστικής «αναγωγής» των συγκρούσεων απ’ την περιφερειακή στην global κλίμακα, ήταν να αδυνατίσει, όσο θα ήταν δυνατόν, ο ιρανικός κρίκος. Αυτό βόλευε όλους τους συμμάχους του άξονα (Τελ Αβίβ, Ριάντ, Αμπού Ντάμπι) αλλά και την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, αφού φαντάστηκαν (οι αντίστοιχες διοικήσεις) ότι ένας ιρανικός καπιταλισμός στα όρια του γκρεμού και στο έλεος των ισραηλινών απειλών θα κρατούσε μακριά απ’ την περιοχή το Πεκίνο και θα ακρωτηρίαζε την Μόσχα. Αν όχι για κάτι άλλο, για να μην φτάσουν στον Περσικό και στην αραβική θάλασσα… Οι «κυρώσεις» και η έξοδος απ’ την 5 + 1 συμφωνία ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της αποτυχίας του σχεδιασμού των «δημοκρατικών» πριν το 2016 – όχι η παράνοια του ψόφιου κουναβιού.

Τι απ’ όλα αυτά μπορεί να «πάρει πίσω» το Joνυσταλεάν; Υποστηρίζουμε: τίποτα! Αν η «γραμμή» των οικονομικών τιμωριών απέναντι σχεδόν στο σύνολο των βασικών κρατών του ευρασιατικού project (κίνα, ρωσία, ιράν) απέτυχε να το συγκρατήσει, η «εναλλακτική» που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η διοίκηση του νυσταλέου Jo είναι η αναβίωση μιας τακτικής «διαίρει και βασίλευε» που έχει σαν βιβλιογραφία … την διοίκηση Νίξον, την δεκαετία του 1970!

Λέμε «υποτίθεται». Η μηντιακή δημαγωγία έχει βάλει ένα φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του νυσταλέου Jo. Αλλά η Ιστορία και οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης είναι που διαμορφώνουν τις εξελίξεις· όχι το καροτί μαλλί του ενός και τα χασμουρητά του άλλου! Κατά την γνώμη μας κανένα σοβαρό αφεντικό απ’ αυτά που εμπλέκονται ενεργά στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν «τρώει» το ότι η Ουάσιγκτον θα βρει την έξοδο που ψάχνει χωρίς πόλεμο… Τα μισά δεν το «τρώνε» επειδή, απλά, δεν πρόκειται να αφήσουν τέτοια περιθώρια. Και τα άλλα μισά επειδή ξέρουν από πείρα πως στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό ό,τι κερδίζεται δεν χαρίζεται!

Αυτά βάζουν, κατά την ταπεινή μας άποψη, τις προβοκάτσιες των δολοφονιών του Soleimani και του Abu mahdi al-Muhandis στις 3 Γενάρη και του Fakhrizadeh στις 27 Νοέμβρη στη δυναμική ενός παγκόσμιου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη – αντί για την δημαγωγική, παραπλανητική και καθηλωτική μηντιακή παρουσίαση “στιγμιοτύπων” ξεκομμένων μεταξύ τους. Στις αρχές του 2020 ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ πίστεψε ότι βγάζοντας απ’ την μέση τον Soleimani θα αδυνατίσει ή και θα σταματήσει την προέλαση της Τεχεράνης (και του μπλοκ της Αστάνα) στη μέση Ανατολή. Αποδείχθηκε ότι έκανε λάθος. Στο τέλος του 2020 όλος ο άξονας (με την πιθανή εξαίρεση του Ριάντ) θέλει μια πολεμική καταστροφή σε βάρος του ιράν… Διαφορετικά, με τις εξελίξεις στην αφρική (τόσο την βόρεια: λιβύη, τυνησία, αλγερία· όσο και την υποσαχάρια: μάλι, γκάμπια, σουδάν…) να είναι εκτός του δυτικού ελέγχου, το 2021 θα είναι χρονιά με ακόμα περισσότερες ήττες…

(φωτογραφία: Αν και συντηρητικός, ο γερουσιαστής και πρώην καραβανάς John McCain υπήρξε ο “άτυπος” υπουργός εξωτερικών των διοικήσεων Obama· ο εκπρόσωπός τους για τις βρωμοδουλειές. Στην φωτο σε “μυστική” συνάντηση με “αγωνιστές της ελευθερίας” κάπου στη συριακή επικράτεια, το 2013…)

Μέση Ανατολή…

Κυριακή 29 Νοέμβρη. Ποντάροντας στην “αλλαγή φρουράς” στο άσπρο σπίτι, το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε ότι θα είναι υπομονετικό στην απάντηση που θα δώσει στο Τελ Αβίβ για την δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh. …Το έθνος του ιράν είναι πολύ έξυπνο για να πέσει σ’ αυτήν την παγίδα… δήλωσε χτες ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani. … Θα απαντήσουμε γι’ αυτό το έγκλημα την κατάλληλη στιγμή… Οι εχθροί του ιράν προσπαθούν να κάνουν την μέγιστη αξιοποίηση … αυτών των λίγων εβδομάδων, με στόχο να προκαλέσουν χάος στην περιοχή…

Περιμένει κάτι ουσιαστικό απ’ το Joνυσταλεάν το ιρανικό καθεστώς; Υποθέτουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποιου είδους μείωση της «στρατιωτικής διαθεσιμότητας» εναντίον του, τουλάχιστον επίσημα. Ίσως και για το «σπάσιμο» της πετροχούντας του Ριάντ, με την έννοια της εγκατάλειψης αυτής της προνομιακής σχέσης Ουάσιγκτον – Ριάντ που είχε προωθήσει το ψοφικουναβιστάν και το σόι του. Ωστόσο, παρότι αυτά δεν είναι αμελητέα, δεν θα πρέπει να υποτιμάει κανείς το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, ειδικά όταν βρίσκεται σ’ ένα είδος «υπαρξιακής» παρακμής.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε ότι αφορά την τύχη του κεφαλιού του τοξικού του Ριάντ. Γράφαμε πριν 3 ημέρες (Πέμπτη 26 Νοέμβρη, Μέση Ανατολή), σαν εκτίμηση με βάση τις αναλύσεις μας, ότι μπορεί η Άγκυρα να σώσει τον τοξικό και το σόι του, έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Φαίνεται πως αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό: η Άγκυρα θέλει κατ’ αρχήν λεφτά απ’ το θησαυροφυλάκειο του Ριάντ, και το Ριάντ θέλει σιωπηλή «συγχώρεση» για την δολοφονία του Khashoghi και κάποιου είδους «ειρήνη». Φυσικά βρίσκεται σε θέση αδυναμίας…

Η σχετική διαπραγμάτευση έχει ξεκινήσει ήδη (φωτογραφία πάνω, απ’ την ειδησειογραφία της Hurriyet). Προφανώς το Ριάντ δεν θα προσχωρήσει στο μπλοκ της Αστάνα (ποιος σοβαρός θα ήθελε εκεί την παρακμιακή πετροχούντα;), αλλά το να μαζέψει τα μακριά του χέρια από διάφορα σημεία της εύφορης ημισελήνου και την υεμένη θα είναι ένα μη δολαριακό αντάλλαγμα που θα πρέπει να πληρώσει για να μην γίνει καμμένη γη. Το αν και πότε θα συμβεί αυτό θα φανεί τόσο στο συριακό πεδίο μάχης όσο και στο ιρακινό: σε μια τέτοια περίπτωση το μπλοκ της Αστάνα θα ξεπεράσει τα εμπόδια που έχει ως τώρα σε ότι αφορά τους πρακτικούς συσχετισμούς εντός μέσης Ανατολής. (Ο bin Zayed – ο τοξικός των εμιράτων – είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην παραδοθεί εντελώς στον άξονα και ειδικά στο Τελ Αβίβ, απ’ την στιγμή που δεν θα έχει δίπλα του, σαν buffer zone, το Ριάντ).

Με τέτοιες εξελίξεις υποψιαζόμαστε ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει πλερέζες. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, με την πλούσια συλλογή γκρεμοτσακισμένων «συμμάχων» (Guaido, Haftar, Pashinyan…), μπορεί να το ρίξει στην ποίηση ενόσω θα τους αυξήσει (για όσο μείνει στο πόστο του). Αλλά μιλώντας γενικά για τους ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, φαίνεται πως η ένταξη στον άξονα γίνεται όλο και πιο «ακριβή» επιλογή, με μεγαλύτερο κόστος προοπτικά.

Θα πείτε: Τι πάει να πει «κόστος»; Ποιοί θα πληρώσουν; Ε, αυτό μπορείτε να το βρείτε και μόνοι σας…

Nagorno – και όχι μόνο

Τρίτη 10 Νοέμβρη. Έτσι όπως τα γράψαμε χτες. Ο τυχοδιώκτης αρμένιος πρωθυπουργός Nikol Pashinyan αναγκάστηκε να υπογράψει μια “συμφωνία ειρήνης” που κατοχυρώνει τις επιτυχίες του αζέρικου στρατού στο Nagorno Karabakh: θα αποσύρει τα βαριά όπλα του απ’ όλες τις περιοχές του αζερμπαϊτζάν που ο στρατός του είχε καταλάβει πριν χρόνια, και σε “αντάλλαγμα” 2000 βαριά οπλισμένοι ρώσοι πεζοναύτες θα πιάσουν δουλειά “ειρηνευτικής δύναμης” με έδρα στο Stepanakert (την μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του θύλακα): την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές οι πρώτες φουρνιές από δαύτους θα βρίσκονται ήδη στον θύλακα. Η συμφωνία προβλέπει 5 χρόνια παραμονή αυτών των ειρηνευτών στις θέσεις τους, με δυνατότητα ανανέωσης της αποστολής για άλλη μια 5ετία.

Απ’ την μεριά τους, ο αζέρικος στρατός και ο Aliyef, αναμφίβολα νικητές, θα σταματήσουν την προέλασή τους εκεί που βρίσκονται (κρατώντας αυτά τα εδάφη) και θα επιτρέψουν την δημιουργία ενός διαδρόμου επικοινωνίας του αρμενικού τμήματος του θύλακα με την αρμενία πλάτους 5 χιλιομέτρων. Το μόνο που δεν προβλέπεται στη συμφωνία είναι η παρουσία τουρκικού «ειρηνευτικού στρατού». Μπορεί ωστόσο κανείς να υποθέσει ότι μια κάποια στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας θα υπάρχει έτσι κι αλλιώς στις γραμμές του αζέρικου στρατού (που τόσο τον βοήθησε), για λόγους «εκπαίδευσης» κλπ κλπ…

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας ξέσπασαν διαδηλώσεις στην Yerevan – σε βάρος του Pashinyan. Είναι το πολιτικό τμήμα όλης αυτής της επιχειρήσης, για το οποίο επίσης είχαμε γράψει έγκαιρα. Ο τύπος αυτός ηττήθηκε πανηγυρικά, και δεν έχει μέλλον στην αρμενική πολιτική σκηνή – προς μεγάλη χαρά του μπλοκ της Αστάνα. Ο Erdogan άλλωστε το είχε πει από νωρίς: ο αρμενικός λαός πρέπει να ξεφορτωθεί τον Pashinyan! Το πως και πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρουμε· αλλά δεν θα αργήσει. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, πιο ρεαλιστή και, κυρίως, όχι τόσο φιλοαμερικάνο (και φιλοϊσραηλινό).

Ακόμα κι αν εκκρεμεί η τυπική επικύρωση της νίκης του Biden, οι “αναθεωρητικές δυνάμεις” όπως η Ουάσιγκτον ονομάζει τους αντιπάλους της, δεν έχουν καιρό για χάσιμο! Το κεφάλαιο “Καύκασος” (στο οποίο φυσικά περιλαμβάνεται και το γεωργιανό κράτος) κλείνει γρήγορα.

Και έρχεται η σειρά του κεφαλαίου “συρία”. Το τι ακριβώς θα καταφέρει να οριστικοποιήσει εκεί το μπλοκ της Αστάνα (plus Δαμασκός) δεν μας είναι ξεκάθαρο ακόμα. Γίνονται έντονες διαβουλεύσεις πάντως: με την εξαίρεση του θύλακα του Idlib (τον οποίο το δίπολο Μόσχας – Άγκυρας έχει καταφέρει να ελέγξει «κατά κάποιο τρόπο»), και με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική συρία που «φιλοξενείται» απ’ τους βασσάλους του ypg αποκλείεται πια να φύγει με μια αμερικανική κυβέρνηση «δημοκρατικών – νεοσυντηρητικών», θεωρούμε πιθανό και λογικό το μπλοκ της Αστάνα να επιταχύνει μια πολιτική λύση στην υπόλοιπη συρία, έτσι ώστε να δυναμώσει διεθνώς η θέση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι κατοχικός.

Σε ότι αφορά, δε, το λιβυκό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Σύρτης» θα επιδιώξει να κλείσει τις όποιες «τρύπες» που θα επέτρεπαν μια μελλοντική αξίωση της Ουάσιγκτον να βάλει πόδι στη λιβυκή επικράτεια. Εδώ ο βασιλιάς Macron θα πρέπει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να αναγνωρίσει τα δεδομένα επί του εδάφους· δηλαδή και την τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση…

Μπορεί να είναι σατυρικός ο βασιλιάς, αλλά στην βόρεια αφρική (όπως και στην υποσαχάρια) δεν υπάρχουν περιθώρια για χοντροκομμένα αντιμουσουλμανικά χωρατά…

Δεν είναι απλός βασιλιάς!

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επιτυχίες και μόνο επιτυχίες σε όλα όσα καταπιάστηκε, ένας «πολιτικός Μήδας του 21ου αιώνα» θα έλεγαν οι θαυμαστές του (;;;), ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης ανήγγειλε χτες την πιο προωθημένη (ως τώρα) ιδέα / πρωτοβουλία του. Την δημιουργία (στη γαλλία) ενός «ισλάμ του διαφωτισμού»! Καλά διαβάσατε: ένα ισλάμ του διαφωτισμού θέλει να φτιάξει ο βασιλιάς Macron, κατ’ αρχήν για γαλλική χρήση…

Τι είναι αυτό; Νοιώθει ο καινούργιος Μωάμεθ; Θέλει να φτιάξει μια αίρεση για να την κάνει εξαγωγή; Κατά τα λεγόμενα του βασιλιά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί ο «ισλαμικός ριζοσπαστισμός»: μια «φωτισμένη παραλλαγή της θρησκείας», που θα την φτιάξει το γαλλικό κράτος εκπαιδεύοντας κατάλληλα ιμάμηδες (παπάδες) και στέλνοντάς τους ύστερα στα τζαμιά για κήρυγμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (λέει ο βασιλιάς) θα σταματήσει η εισαγωγή ιμάμηδων απ’ τις ισλαμικές χώρες, και οι μουσουλμάνοι στη γαλλία θα γίνουν cool άτομα.

Παρότι στην ισλαμική θρησκεία δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τον πάπα ή τον πατριάρχη του χριστιανισμού, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης φαίνεται ότι θέλει να αναβιώσει τον «καισαροπαπισμό» του Καρλομάγνου, εξελιγμένο σε «καισαρο-ιμαμισμό»: το γαλλικό κράτος θα εκπαιδεύει και θα διορίζει τους μουσουλμάνους παπάδες του γούστου του και νομίζει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο (μαζί με την αστυνομία του πάντα…) θα πείσει τους πληβείους μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς απ’ την αφρική ή/και απ’ την ασία να τον αγαπήσουν.

Μήπως, σαν μέγας εφευρέτης του «ισλάμ του διαφωτισμού», θα κόψει κάθε σχέση με τις ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που είναι καλοί πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας του; Μήπως θα αποσύρει τους συμβούλους που έχει στείλει εναντίον των υεμενιτών Huthis; Μήπως θα αποσύρει τους κατάσκοπους που έχει στείλει προς υποστήριξη των ypg στην χρηματοδοτούμενη απ’ τα κράτη του “ριζοσπαστικού ισλάμ” κατοχή της ανατολικής συρίας;

Όχι βέβαια: άλλο ο διαφωτισμός και άλλο ο ιμπεριαλισμός….

Επακουμβήσεις (γενικά)

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Τον ανακήρυξε «μεγάλο σκακιστή». Κι αυτός το ανταπέδωσε. Το να διαπραγματεύεται κανείς με την κυβέρνηση Trump (δήλωσε η ανεγκέφαλη αλεπού / Putin) είναι σα να παίζει σκάκι μ’ ένα περιστέρι: το πουλί πηγαίνει πέρα δώθε στη σκακιέρα, χέζει όπου τούρθει, ρίχνει τα πιόνια, δηλώνει ότι νίκησε, και ύστερα φεύγει πετώντας.

Περιστέρι το ψόφιο κουνάβι; Αυτό είναι το ρωσικό χιούμορ. Αλλά στη βορειοανατολική συρία, την οποία διεκδικούν απ’ την μια η Μόσχα με την Άγκυρα και απ’ την άλλη το ψοφιοκουναβιστάν με τους μισθοφόρους ypd, τα πράγματα δεν είναι καθόλου για γέλια.

Στην αρχή, και επί μήνες, το “παιχνίδι” που παιζόταν ήταν πως όταν τα τουρκορωσικά APC (τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού) έβγαιναν για συνοριακή περιπολία έβρισκαν μπροστά τους αμερικανικά να τους κλείνουν τον δρόμο. Ύστερα άρχισε να γίνεται και το ανάποδο. Πότε πότε “άγνωστοι” ντόπιοι έριχναν πέτρες στους αμερικάνους· κανά δυο φορές και σφαίρες.

Στις 28 Αυγούστου το πράγμα χόντρυνε. Όταν η πομπή των ρωσικών APC βρήκε μπροστά της τα αντίστοιχα αμερικανικά «όρμησε». Το αμερικανικό «οδόφραγμα» APC αναποδογύρισε, 4 αμερικάνοι πεζοναύτες τραυματίστηκαν, και στην άλλη άκρη του κόσμου, στο προεκλογικό ψοφιοκουναβιστάν, ο Biden βρήκε την ευκαιρία να καταγγείλει τον αντίπαλό του: «Ακούσατε να πει μια κουβέντα γι’ αυτό; Κούνησε έστω ένα δακτυλάκι του;» Σαφές το υπονοούμενο: το ψόφιο κουνάβι είναι τσιράκι της ανεγκέφαλης αλεπού… γι’ αυτό και παίζουν πότε πότε σκάκι.

Αυτή είναι ίσως η πιο «χοντροκομμένη εμπλοκή» ως τώρα των δυο στρατών τον τελευταίο μήνα· όχι η μοναδική. Με δεδομένο το που συμβαίνουν αυτά τα «κοντραρίσματα» (στη θάλασσα και στον αέρα δεν υπάρχουν ακόμα «επακουμβήσεις», αλλά οι αποστάσεις έχουν μικρύνει πολύ – στην ελληνική ειρηνιστική αργκώ θα έλεγε κάποιος ότι «ο κίνδυνος ατυχήματος έχει μεγαλώσει πολύ»…), κοντά στα ρωσικά σύνορα συνήθως, θα συμπέραινε κανείς ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος έχει «απελευθερωθεί» απ’ το προεκλογικό ψόφιο κουνάβι και κάνει αυτό που είναι προορισμένο να κάνει. «Ξύνεται».

Απ’ αυτό το «ξύσιμο» ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θέλει μερικά λέπια. Αλλά δεν το λέει ανοικτά. Το παίζει “θύμα”, δράμα, και τα λοιπά. Στην ερώτηση (προς το πόπολο) θα πέρνατε μέρος σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο; δεν υπάρχει αμφιβολία για τις απαντήσεις. Πάγος! Σε μια τροποποιημένη ερώτηση του είδους θα πέρνατε μέρος σ’ έναν πόλεμο που θα οδηγούσε στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού; οι απαντήσεις θα ήταν με ενθουσιασμό θερμότατες. Αλλά η πλήρης ερώτηση είναι: θα πέρνατε μέρος σ’ ένα παγκόσμιο πόλεμο που θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή του αιώνιου εχθρού – ή εξίσου στην δική σας; Χμμμμ… 50 – 50; Η ερώτηση αυτή δεν γίνεται.

Μάλλον για να μην χαλάσει το ηθικό…