Tag: συρία

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Μπορεί οι εθνικιστές όλων των αποχρώσεων να ξημεροβραδιάζονται στα μέρη μας με το τι είπε ο «σουλτάνος» ή οι υπουργοί του… Μπορεί η εντόπια εθνικιστική δημαγωγία να παίζει μόνιμα τον σκοπό «η πατρίς κινδυνεύει»… Όταν, όμως πρόκειται για σοβαρά νεώτερα απ’ τον «αιώνιο εθνικό εχθρό» τότε ή μούγκα, ή ξεπέτα.

Μόλις πριν 2 βδομάδες (Το μπλοκ της Αστάνα ξανά – 19 Δεκέμβρη 2022) αντιπληροφορούσαμε σχετικά με επικείμενες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Το κείμενο είναι «ανοικτό», συνεπώς δεν χρειάζεται να το αναπαράγουμε στο σύνολο του∙ όποιος ενδιαφέρεται το βρίσκει εύκολα. Για χάρη, όμως, της σημερινής αναφοράς θυμίζουμε την προτελευταία παράγραφο:

…Ο Assad έχει αποδεχθεί (ανεπίσημα) αυτήν την προοπτική [της ανοικτής συνεννόησης με την Άγκυρα] , χωρίς να το φωνάζει. Το να είναι σε πρώτη φάση τριμερής (και να γίνει, ίσως, σε ρωσικό έδαφος) θα τον εξυπηρετούσε ιδιαίτερα. Υποτίθεται πως η μόνη του αντίρρηση είναι ότι θέλει να συναντηθεί με τον Ερντογάν μετά τις προεδρικές εκλογές στην τουρκία (18 Ιούνη 2023). Ωστόσο το «πότε» μιας τέτοιας γεωπολιτικά εντυπωσιακής συνάντησης δεν μπορεί να εξαρτηθεί απ’ τις τουρκικές εκλογές: θα επισφραγίσει μια κοινή μεθόδευση, έναν κοινό σχεδιασμό μεταξύ Άγκυρας, Δαμασκού και Τεχεράνης (με την Μόσχα σε πιο διακριτική θέση) κατά της κατοχής της ανατολικής συρίας∙ κι αυτό δεν μπορεί παρά να ταράξει τόσο την Ουάσιγκτον όσο και τους ypg συμμάχους της. Συνεπώς εγγράφεται στα χρονοδιαγράμματα, στους συσχετισμούς, στις εξελίξεις σε περισσότερα του ενός πεδία μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου – και οπωσδήποτε στο ουκρανικό (όπου επίσης η «συνεργασία πένσας» μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι σημαντική…)

Το πρώτο αξιοσημείωτο έως εντυπωσιακό βήμα αυτής της «ανοικτής συνεννόησης» έγινε, και είναι σίγουρο ότι στο Τελ Αβίβ, στην Αθήνα, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον ταράχτηκαν κάπως. Η ταραχή όλων αυτών των αφεντικών, ανομολόγητη βέβαια, είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα γεγονότα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου στην ευρύτερη περιοχή για το 2022∙ μετά απ’ τον πόλεμο στην ουκρανία.

Στις 28 Δεκέμβρη συναντήθηκαν (σε ρωσικό έδαφος, στη Μόσχα) οι υπ.αμ. της ρωσίας (Shoigu), της τουρκίας (Akar) και της συρίας (Abbas) – μαζί με τον «επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών» της Άγκυρας (MIT) Hakan Fidan και τον αντίστοιχο της Δαμασκού (χασάπη) Ali Mamlouk. Οι δύο τελευταίοι σίγουρα δεν έχουν πάψει να έχουν μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές…) συναντήσεις ήδη απ’ το 2016, αν όχι νωρίτερα∙ ας πούμε λοιπόν ότι πέρα απ’ τα κυρίως καθήκοντά τους σ’ αυτό το ραντεβού η παρουσία τους ήταν απαραίτητη για τις σημαντικές λεπτομέρειες του όποιου κοινού σχεδιασμού.

Είπαμε για ταραχή. Kανείς δεν αγνοεί προθέσεις, προσανατολισμούς και μεθοδεύσεις σχετικά με την αμερικανική (plus proxies) κατοχή του 1/3 της συριακής επικράτειας και εναντίον της… Όμως, στη ζυγαριά των κινήσεων και των ελιγμών των αντιπάλων του 4^ου παγκόσμιου πολέμου στο συριακό πεδίο μάχης και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο, το να εμφανίζεται ανοικτά μια συμμαχία (που κατά την δική μας άποψη είναι ενεργή εδώ και χρόνια) έχει ένα πραγματικό και καθόλου συμβολικό βάρος. Το να δηλώνει μ’ αυτόν τον έμπρακτο τρόπο το μπλοκ της Αστάνα ότι «θα καταπολεμήσει την τρομοκρατία στη συρία» (και στο ιράκ), που σε πρώτο χρόνο αφορά τους proxies της Ουάσιγκτον αλλά, στην ουσία, αφορά τον δικό της στρατό κατοχής, δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται κινήσεις και δράσεις εκ μέρους των μελών του:

… Η συριακή κρίση, το ζήτημα των προσφύγων και οι προσπάθειες για τον κοινό πόλεμο εναντίον όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων στο συριακό έδαφος συζητήθηκαν σ’ αυτήν την εποικοδομητική συνάντηση. Οι υπουργοί άμυνας της τουρκίας, της συρίας και της ρωσίας, καθώς και οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, συμφώνησαν να συνεχίσουν με τριμερείς συναντήσεις για να διασφαλίσουν την σταθερότητα της Συρίας και του συνόλου της περιοχής…

Αυτό ήταν το κοινό περιεχόμενο των ανακοινώσεων της Μόσχας και της Άγκυρας∙ η Δαμασκός κράτησε ένα ελαφρά πιο χαμηλό τόνο: η Άγκυρα φέρεται να συμφώνησε στην απόσυρση του στρατού της απ’ το συριακό έδαφος (κάτι σημαντικό για τον Άσσαντ), αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται χρόνος, αντικατάστασή του από συριακό στρατό, και φυσικά ο αποτελεσματικός έλεγχος των αντι-Άσσαντ ενόπλων στο Idlib, κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται να έχει επιτευχθεί.

Η συγκεκριμένη εκστρατεία αναστροφής των σχεδιασμών του «άξονα» για την «Νέα Μέση Ανατολή, που ουσιαστικά άρχισε το φθινόπωρο του 2015 με την εμφάνιση στης Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης και την δημιουργία της συμμαχίας που έχουμε ονομάσει «μπλοκ της Αστάνα» (Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός… με βοήθειες απ’ την Ντόχα και το Πεκίνο), έχει αρχίσει μεν να κλιμακώνεται όλο και περισσότερο ανοικτά αντιαμερικανικά, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. (Να θυμίσουμε ότι για κάποια χρονική περίοδο γύρω στο 2018 το μπλοκ της Αστάνα προσπάθησε να «τραβήξει» κάποια ευρωπαϊκά κράτη (κυρίως το Βερολίνο) σ’ αυτήν την «απαγκίστρωση» τόσο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής όσο ειδικά του συριακού πεδίου μάχης απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα», μέσα απ’ την προώθηση μιας πολιτικής λύσης στο «συριακό πρόβλημα», με διεθνείς εγγυήσεις. Η προσπάθεια εκείνη απέτυχε, όπως άλλωστε απέτυχε κάτι ανάλογο για το ουκρανικό πεδίο μάχης, με τις συμφωνίες Minsk1, Minsk2 και formula Steinmeyer…)

Με το φτωχό της μυαλό η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι: η άσκηση όλο και πιο έντονης στρατιωτικής «πίεσης» σε βάρος της Ουάσιγκτον και των βασσάλων της στη συρία (: ypg αλλά και κάποια τμήματα των ενόπλων στο Idlib) είτε απ’ την μεριά της Άγκυρας (: ypg) είτε απ’ τη μεριά της Μόσχας και της Δαμασκού (: Idlib)∙ η άσκηση όλο και εντονότερης «πίεσης» σε βάρος των αμερικανικών βάσεων στη συρία απ’ την Τεχεράνη (από τους «φρουρούς της επανάστασης» και τους σύριους πολιτοφύλακές τους)∙ σε συνδυασμό με τον έλεγχο της αμερικανικής βουλής απ’ τους ρεπουμπλικάνους απ’ την αρχή του 2023 θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση (στην Ουάσιγκτον) του ρεύματος που εκπροσωπούσε το ψόφιο κουνάβι: πάμε να φύγουμε από ‘κει, τι δουλειά έχουμε πια στη συρία; Η αμερικανική εξήγηση «φυλάμε τους ypg για να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο, να κάνουν λαθρεμπόριο, να πληρώνουν μισθούς στους πολλές δεκάδες χιλιάδες ‘δημόσιους υπαλλήλους’ τους και να είναι μαζί μας, οπότε μας έρχεται πολύ φθηνότερα απ’ το να τους πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι» μπορεί να περνάει απαρατήρητη όσο η δημαγωγική προσοχή είναι στραμμένη στην ήττα της ρωσίας. Αν, όμως, εμφανιστούν κάποια εύστοχα drones;

Αν το φτωχό μυαλό μας δεν λαθεύει, θα πρόκειται για μια σύνθετη τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, με όχι σίγουρα αποτελέσματα. Θα δημιουργήσει όμως προβλήματα στον κατοχικό σχεδιασμό των πιο ακραία πολεμοκάπηλων του άξονα («δημοκρατικών» και νεοσυντηρητικών στις ηπα), ειδικά αν ενταθούν και γίνουν πιο εύστοχες οι επιθέσεις των ιρακινών πολιτοφυλακών στις αμερικανικές βάσεις που έχουν απομείνει στο ιράκ.

Και να τώρα τα προβλήματα που προκύπτουν (ή θα προκύψουν) για τον ελληνικό κρίκο του «άξονα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Πριν 4,5 μήνες (1 Αυγούστου, «το μπλοκ της Αστάνα») γράφαμε μεταξύ άλλων:

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»… Υπήρξε … μια κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… Όποια κι αν είναι η ειδική αξιολόγηση για το ποιοι είναι οι «τρομοκράτες» στη συρία, και οι 3 (μαζί με το καθεστώς Άσσαντ) ξέρουν πολύ καλά και συμφωνούν ότι ο εχθρός που εμποδίζει την πολιτική ομαλοποίηση στη συρία, ο «στρατηγικός τρομοκράτης», είναι η Ουάσιγκτον.

Η απόδειξη βρίσκεται σ’ αυτό που οι δυτικοί δημαγωγοί «έπνιξαν» κυριολεκτικά. Αμέσως μετά το τέλος της συνάντησης των 3 στην Τεχεράνη, στις χωριστές απαντήσεις τους σε δημοσιογράφους, η ανεγκέφαλη αλεπού δήλωσε ότι οι ηπα πρέπει να σταματήσουν να κλέβουν το πετρέλαιο του συριακού λαού, και ότι πρέπει να πάρουν τον στρατό τους και να σταματήσουν την παράνομη κατοχή της περιοχής ανατολικά του Ευφράτη, όπως επίσης να σταματήσουν τις κυρώσεις που επιδεινώνουν την ανθρωπιστική κρίση στη συρία… Αυτή είναι η κοινή μας θέση συμπλήρωσε…

Τότε (στις αρχές Αυγούστου) δεν ξέραμε (δεν μπορούσαμε να ξέρουμε) αν, πότε και πως θα αρχίσει η «πίεση» κατά της κατοχής του 1/3 της συρίας απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του (ypg). Όμως αυτούς τους 4,5 μήνες έχουν υπάρξει εξελίξεις που δείχνουν ότι το συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι καθόλου «παγωμένο» ή «ξεχασμένο».

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι έχουν αρχίσει επιθέσεις με ρουκέτες εναντίον αμερικανικών στρατοπέδων στην ανατολική όχθη του Ευφράτη άλλοτε πολύ κοντά τους και άλλοτε κατευθείαν (η πιο πρόσφατη ήταν χτες στο «green village» μέσα στο πετροκοίτασμα al-Omar). Οι επιθέσεις γίνονται απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη (ελέγχεται απ’ το καθεστώς Άσσαντ) από ένοπλους που έχουν εκπαιδευτεί (και πιθανότατα διοικούνται) απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»… Σαν απάντηση (για λογαριασμό δικό του αλλά και του υπόλοιπου άξονα) το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει όλο και περισσότερο την συριακή επικράτεια απ’ τα δυτικά.

Το δεύτερο στοιχείο είναι οι τουρκικοί (αεροπορικοί) βομβαρδισμοί κατά των ypg στη συνοριακή ζώνη με την τουρκία∙ και οι απειλές για χερσαία εισβολή εναντίον τους. Προφανώς «δεν τρώγεται», αλλά στη διάρκεια αυτών των τουρκικών επιθέσεων βομβαρδίστηκαν εγκαταστάσεις εξόρυξης στο πετροκοίτασμα al-Omar του Deir ez-Zor, στην ανατολική μεριά του Ευφράτη, «βαθιά» μέσα στην αμερικανο-ypg-κρατούμενη συρία∙ ένα απ’ τα συριακά κοιτάσματα που «αξιοποιούν» (μέσω λαθρεμπορίου) οι ypg για την χρηματοδότησή τους. Ας σημειωθεί ότι ακριβώς απέναντι, στη δυτική πλευρά του Deir ez-Zor, έχουν εγκαταστάσεις οι ιρανοί «φρουροί». Το τρίτο στοιχείο είναι οι ιρανικοί (αεροπορικοί) βομβαρδισμοί στους ομοϊδεάτες των ypg (και υποστηριζόμενους απ’ τον «άξονα») κούρδους ένοπλους στα ανατολικά του ιράκ, κοντά στα σύνορα με το ιράν.

Το τέταρτο στοιχείο είναι ότι η αναμενόμενη εδώ και μερικούς μήνες συνάντηση του Ερντογάν με τον Άσσαντ γίνεται όλο και πιο βέβαιη. (Όσες / όσοι διαβάζουν συστηματικά αυτές εδώ τις σελίδες θα θυμούνται ότι κόντρα στην «εθνική» σοφία η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει εδώ και χρόνια ότι η Δαμασκός είναι «άτυπο» μεν αλλά ουσιαστικό μέλος του «μπλοκ της Αστάνα», και ότι η όποια κόντρα εμφανίζεται με την Άγκυρα είναι απλά και μόνο για λόγους τακτικής…).

Στις 15 Δεκέμβρη, επιστρέφοντας από επίσημη επίσκεψη στο τουρκμενιστάν, ο Ερντογάν έκανε μια ακόμα, συγκεκριμένη δήλωση υπέρ της επαναπροσέγγισης:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> «Όταν δεν μπορείς να χωνέψεις κάτι, κάνε ότι δεν το έφαγες»: αυτό είναι το δόγμα της δυτικής δημαγωγίας, των αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών από πίσω, και γενικά κάθε πικραμένου στη δύση.

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi (: ο ιρανός πρόεδρος) στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»: δεν γίνεται οι «καταραμένοι» να έχουν και να κάνουν σχέδια τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει η «γενική δύση». (Έλειπε, βέβαια, ο αυτοκρατόρας Xi – αλλά η σκιά του είναι έτσι κι αλλιώς παντού).

Υπήρχε η οικονομική διάσταση αυτών των συναντήσεων (έγιναν πρώτα ανά δυο κι ύστερα και οι τρεις μαζί). Η gazprom και η national iranian oil company υπέγραψαν ένα προσύμφωνο ύφους 40 δις δολαρίων για την συνεκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου του ιράν, αλλά και των πετρελαίων του – το μεγαλύτερο deal στην σύγχρονη ιστορία του ιράν στον τομέα των υδρογονανθράκων. Ο Erdogan και ο Raisi υπέγραψαν μια άλλη συμφωνία ύψους 30 δις δολαρίων για την δημιουργία κοινών εργοστασίων επεξεργασίας του πετρελαίου και του αερίου∙ συν μερικές ακόμα εμπορικές συμφωνίες σε άλλους τομείς.

Παρά τα εντυπωσιακά μεγέθη τέτοια deal είναι μεσο/μακροπρόθεσμα στην υλοποίησή τους, και οι αρχικές συμφωνίες δεν καταλήγουν υποχρεωτικά στο αντίστοιχο τέλος.

Υπήρξε όμως μια άλλη κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… «Αποκλείεται, τα έχουν χαμένα!» ήταν το σοφό συμπέρασμα των φανερών ή όχι και τόσο λακέδων του νατο: για την Άγκυρα τρομοκράτες είναι κυρίως οι ypg, οι proxies της Ουάσιγκτον∙ για την Μόσχα (αλλά και τον Άσσαντ…) τρομοκράτες είναι κυρίως οι ουαχαβίτες στον θύλακα του Idlib∙ για την Τεχεράνη και οι μεν και οι δε∙ πώς είναι λοιπόν δυνατόν να λένε ότι «θα συνεργαστούν αντιτρομοκρατικά» όταν έχουν διαφορετικούς στόχους;

Έχουν στ’ αλήθεια;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Οι δύο χάρτες επάνω (ο ένας τμήμα του άλλου) δεν δείχνουν την ουκρανική επικράτεια. Δείχνουν την συριακή. Τώρα. Για την ακρίβεια: εδώ και χρόνια.

Το κίτρινο που καλύπτει το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, αποδίδεται στις κουρδικές ypg. Είναι ψέμα. Το 1/3 της συρίας κατέχεται απ’ τον αμερικανικό στρατό (στην δεύτερη φωτο δείχνονται κάποιες απ’ τις βάσεις του όταν είχε ξεκινήσει η κατοχή – λείπει μια λωρίδα στο βορρά που είναι υπό τουρκικό έλεγχο…) – οι ypg είναι, στην προκειμένη περίπτωση, οι proxies της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του άξονα εν γένει, μετά την κατάρρευση του σχεδίου isis. Ουδέποτε στην ιστορία το 1/3 της συρίας ήταν «κουρδικό»! Ο us army το κατέχει, δια της βίας, εξοπλίζοντας και προστατεύοντας τους proxies του, που αυτό-χρηματοδοτούνται απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου: στην ανατολική μεριά του Ευφράτη βρίσκονται τα μεγαλύτερα συριακά πετρελαϊκά κοιτάσματα. (Ένα μέρος, επίσης, στα βόρειαδυτικά, με πρασινογκρί, κατέχεται απ’ τον τουρκικό στρατό).

Η Ουάσιγκτον έχει εισβάλει σε έδαφος ανεξάρτητου κράτους εδώ και χρόνια∙ κατέχει το 1/3 της έκτασης και σημαντικούς οικονομικούς πόρους του εδώ και χρόνια∙ χωρίς καν οποιαδήποτε εξήγηση, δικαιολογία, αφορμή∙ και το πιο πιθανό είναι ότι ο στρατός της δεν θα φύγει από εκεί με το καλό. Η Ουάσιγκτον εμποδίζει επίσης με κάθε τρόπο που διαθέτει (και ως τώρα το κάνει αποτελεσματικά) οποιαδήποτε «πολιτική» ή «διπλωματική» διαδικασία θα έλυνε το «συριακό πρόβλημα» – προφανώς για να μην χάσει την κατοχή και τις βάσεις της.

Εννοείται πως «το θέμα» είναι τώρα η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Ήδη ο ρωσικός στρατός έχει καταλάβει το 1/6 της ουκρανικής επικράτειας. Όμως ποιος ακριβώς είναι που «κουνάει το δάκτυλο» στη Μόσχα; Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, οι σύμμαχοί τους; Ή μήπως όλοι εκείνοι οι «ευαίσθητοι και ανθρωπιστές» δυτικοί που πάσχουν από τόσα οφθαλμικά (και συνειδησιακά) προβλήματα ώστε κοιτάνε μόνο όσα τους δείχνουν (τα αφεντικά) και καταλαβαίνουν μόνο όσα τους ταϊζουν (οι δημαγωγοί);

Δεν θα κλαψουρίσουμε για τα «διπλά κριτήρια» των δυτικών ιμπεριαλισμών. Τέτοιες καταγγελίες είναι εύκολες, άχρηστες, εκτονωτικές. Λέμε όμως πως εξαιτίας ενός συνδυασμού παραγόντων αυτά τα «διπλά κριτήρια» τα βλέπει και τα καταλαβαίνει εδώ και καιρό όλος ο πλανήτης∙ πιο σωστά οποιοσδήποτε έχει χρόνο και τρόπο να ασχοληθεί με το τι συμβαίνει στον κόσμο. Μέσα σ’ αυτόν τον «όλο πλανήτη» ο δυτικός κόσμος είναι σαφώς μειοψηφία από άποψη έκτασης, πληθυσμών, πρώτων υλών. Κυριαρχούσε ως πρόσφατα στο βαθμό που μπορούσε να πουλάει (ή και να επιβάλλει) κάτι σαν «ηθικό πλεονέκτημα», μέσω θεσμών, ιδεολογιών, κλπ.

Αυτή η ηθικολογική/ιδεολογική κυριαρχία έχει τελειώσει. Ελάχιστοι (αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι) παίρνουν πλέον στα σοβαρά τους δυτικούς όρκους υπέρ της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», της «δικαιοσύνης», της «διεθνούς νομιμότητας», του “διεθνούς δικαίου”, κλπ. (Αν δει κάποιος το τι λέγεται εκτός ευρώπης και βόρειας αμερικής για την ρωσική εισβολή και, κυρίως, για τις δυτικές αντιδράσεις, θα καταλάβει…) Και, για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα (ή ακόμα πιο ξεκάθαρα) αυτό το «ξεβράκωμα» δεν αφορά μόνο τις πολιτικές βιτρίνες ή τα δυτικά αφεντικά. Αφορά και τις δυτικές κοινωνίες στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Που ταυτίζονται όλο και περισσότερο με τους αφέντες τους: ο άλλοτε ακμαίος (δυτικός) αντι-ιμπεριαλισμός, μειοψηφικός μεν αλλά δυναμικός όταν υπήρχε, έχει πεθάνει.

Συμβαίνει κάτι σαν μαζικό βούλιαγμα σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου και εικονικότητες. Αυτή η κατά κάποιον τρόπο διαταξική (δυτική) ηθικο/αισθητηριακή παρακμή (φοβόμαστε ότι) μόνο τέρατα μπορεί να γεννήσει…