Κι άλλα γραφεία…

Πέμπτη 12 Αυγούστου>> Στη δεκαετία του ’90, όταν μετά την διάλυση της γιουγκοσλαβίας ήταν στον πάγκο του χασάπη (για ηπα, ευρώπη, ρωσία) η διάλυση KAI της τουρκίας, το pkk διέθετε «εξόριστο κοινοβούλιο» (του μελλοντικού ανεξάρτητου κουρδικού κράτους) το οποίο συνεδρίαζε νόμιμα και επίσημα σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το ίδιο συνέβαινε και με ένα «εξόριστο αρμενικό κοινοβούλιο», εκπρόσωπος υποτίθεται των ανατολικών περιοχών της τουρκίας, που επίσης θα απελευθερώνονταν μετά την διάλυση: κι αυτό επίσης είχε θερμή φιλοξενία στα ευρωπαϊκά κράτη.

Το ξέσπασμα της κρίσης του 1997 – 1998 (η «κατάρρευση των ασιατικών τίγρεων») άλλαξε τους πρωτοκοσμικούς σχεδιασμούς και η διάλυση της τουρκίας εγκαταλείφθηκε. (Περισσότερα δεν μπορούμε να περιγράψουμε εδώ, το έχουμε κάνει στο παρελθόν, στο χάρτινο Sarajevo). To pkk έγινε «τρομοκρατική οργάνωση», και ο Οτσαλάν απο εκεί που ήταν μελλοντικός αρχηγός κράτους δεν έβρισκε άσυλο πουθενά στους πρώην συμμάχους του….

Φαίνεται ότι τώρα, καθώς οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός παγκόσμια, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη ξαναζεσταίνουν αυτήν την παλιά (και βρώμικη) τακτική. Αυτήν την φορά σε βάρος της συριακής επικράτειας, του καθεστώτος Άσαντ· αλλά, σίγουρα, και των συμμάχων του.

Οι μισθοφόροι του αμερικανικού στρατού κατοχής της ανατολικής συρίας, οι ypg, ανακοίνωσαν ότι θα ανοίξουν διπλωματικό γραφείο στη Γενεύη, με σκοπό να έχουν «επίσημη παρουσία στην ευρώπη και να αναπτύξουν σχέσεις με ευρωπαϊκά κράτη». Σύμφωνα με την ανακοίνωσή τους σκοπεύουν να ανοίξουν ανάλογα γραφεία και αλλού: στη γαλλία, στη γερμανία, στη σουηδία, στο λουξεμβούργο, στο βέλγιο και στην ολλανδία.

Άσχετα με την άποψη της Άγκυρας για το θέμα, οι ypg έχουν καταλάβει με την βοήθεια και την κάλυψη του αμερικανικού στρατού σχεδόν το ¼ της συριακής επικράτειας, περιοχές άσχετες απ’ την κατοικούμενη από κούρδους βόρεια συρία· είναι στρατός κατοχής για τους εντόπιους άραβες, και κάνουν καταναγκαστικές στρατολογήσεις· δουλεύουν για την Ουάσιγκτον· χρηματοδοτούνται απ’ το σαουδαραβικό καθεστώς για να σταματήσουν το «μπλοκ της Αστάνα»· και ασχολούνται με το λαθρεμπόριο (απ’ τις συριακές πετρελαιοπηγές που βρίσκονται στα ανατολικά του Ευφράτη) και το ξέπλυμα των εσόδων…

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι βέβαια εμπόδιο για την «υψηλή γεωπολιτική» των δυτικών ιμπεριαλισμών, ειδικά σε συνθήκες εντεινόμενου παγκόσμιου πολέμου. Αφού «δεν έκατσε» το σχέδιο με τον isis, καλοί είναι και οι ypg.

(Όταν αλλάξουν και πάλι οι συσχετισμοί και ξανα-βρεθούν «ξεκρέμαστοι» απ’ τους συμμάχους τους, όπως έγινε στα τέλη των ‘90s, πάλι δεν θα καταλάβουν… Ή μήπως καταλαβαίνουν ότι σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο το να είσαι εργολάβος, proxy, μισθοφόρος, είναι μια δουλειά με ζήτηση;)

Μαθήματα απ’ την συρία (2)

Δευτέρα 2 Αυγούστου>> Πριν μια βδομάδα ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (: Blinken) ανακοίνωσε ότι «οι μάχιμες μονάδες του αμερικανικού στρατού θα αποχωρήσουν απ’ το ιράκ ως το τέλος του 2021». Είχε προηγηθεί συνάντησή του με τον ιρακινό πρωθ. Mustafa al-Kadhiri στην Ουάσιγκτον (φωτογραφία πάνω, με τον νυσταλέο).

Αν και είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για πλήρη στρατιωτική αποχώρηση του us army απ’ το ιράκ (ποιές θεωρούνται «μάχιμες» και ποιες «μη μάχιμες» μονάδες; Προφανώς η αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη, η μεγαλύτερη σε έκταση βάση στην περιοχή, θα παραμείνει στρατόπεδο «ειδικών δυνάμεων» – για λόγους άμυνας – και τα κομάντα θα βαφτιστούν «εκπαιδευτές» και «σύμβουλοι»…) το θέμα είναι κάπως πιο περίπλοκο.

Κατ’ αρχήν ο αμερικανικός κατοχικός στρατός μισοφεύγει απ’ το ιράκ εξαιτίας της ιρακινής αντίστασης, που δεν έχει κοπάσει καθόλου. Πρόκειται για ήττα του δηλαδή. Όμως ακόμα και η μισοαποχώρηση θα επηρεάσει και τα τμήματα που έχει παρκάρει στην ανατολική συρία (σίγουρα επιμελητειακά), άρα και τους μισθοφόρους ypg της Ουάσιγκτον. Η Δαμασκός, η Άγκυρα και πιο διακριτικά αλλά εξίσου αποφασιστικά η Μόσχα παρακολουθούν με ενδιαφέρον αυτήν την αμερικανική αναδίπλωση – παρότι κάπου δίπλα, τόσο στο κατάρ όσο και στη σαουδική αραβία, θα μείνουν χιλιάδες πεζοναύτες.

Σ’ ότι αφορά το ιράκ, παρότι η Τεχεράνη έχει ιδιαίτερη επιρροή στην (σιιτική) αντίσταση, αυτή η τελευταία δεν είναι ενιαία οργανωτικά. Η δολοφονία του Soleimani άφησε ένα κενό, ή πιο σωστά δημιούργησε μια κάποια ανισορροπία σ’ αυτήν την επιρροή. Κι ενώ οι επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων (επί ιρακινού εδάφους) ήταν μια διαδικασία που άξιζε να αμοίβεται (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία), αν δεν υπάρχουν αμερικανικοί στόχοι και επιθέσεις ο βιοπορισμός αρκετών ανταρτών θα μπει σε άλλη βάση. Ίσως γεννήσει και εκνευρισμούς.

Προς το παρόν ο σχεδιασμός είναι η ανάπτυξη καλλιεργειών και κτηνοτροφίας στο νότιο ιράκ – διάφορες οργανώσεις της αντίστασης αγοράζουν εκεί φτηνά δημόσια γη που προορίζεται για τα μέλη τους όταν βάλουν στην άκρη (χωρίς να παραδώσουν) τα όπλα τους.

Πρακτικά, και πάλι το Πεκίνο μπορεί να δώσει χέρι βοηθείας – με κάποιες επενδύσεις. Αλλά αυτό προϋποθέτει πως είτε δεν θα αναγεννηθεί κάποιος isis στο ιρακινό έδαφος (ούτε θα μετακομίσει απ’ το συριακό…) είτε θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και έγκαιρα.

Εν τέλει, θέλοντας και μη, το μέλλον του ιράκ συνδέεται με το μέλλον της συρίας. Και παρότι η αμερικανική ήττα θα μπορούσε να έχει χιλιοτραγουδιστεί, η δυνατότητα της «όχι πλήρους ήττας» συντηρεί, κρατάει ανοικτές, πληγές μικρότερες ή μεγαλύτερες.

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 19 Ιούλη>> Αφού λοιπόν (λέμε τώρα….) η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει τον δρόμο της «καπιταλιστικής αρετής» (ειρήνη και ανάπτυξη…. λέμε τώρα…) ίσως θα πρέπει να κρατήσει κάμποσο βούτυρο και για την μέση Ανατολή. Ο αεικίνητος υπ.εξ. Wang Yi βρέθηκε το περασμένο Σάββατο στη Δαμασκό, εντελώς συμπτωματικά την ημέρα που ο Άσσαντ ορκίστηκε για 4η φορά πρόεδρος, μετά την νίκη του στις τελευταίες εκλογές… Εντελώς συμπτωματικά.

Ο Wang Yi δεν είναι σε ταξίδι για φανφάρες· είναι για δουλειές (αυτή τη βδομάδα θα πάει στο Κάιρο και στο Αλγέρι – η δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες που βρίσκεται στην περιοχή). Παρότι δεν έγινε γνωστό τι συμφωνήθηκε, δεν πρέπει να αποκλείσουμε ότι το Πεκίνο θα ενδιαφερόταν για κάποια (όχι να βγάζει μάτι) στρατιωτική παρουσία στο συριακό πεδίο μάχης, σε επίπεδο καραβανο-ειδικών.

Θα υπάρξει συνέχεια…

(φωτογραφία: Μην σας ξεγελούν οι μάσκες. Αυτοί είναι: ο Άσσαντ και ο Wang Yi)

Αστάθεια και ένταση

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Το να αποδιαρθρωθεί το αμερικανικό καθεστώς και το να ηττηθεί χωρίς να προλάβει να ρίξει μισή σφαίρα κατά των rivals μπορεί να φαίνεται φιλόδοξος προσανατολισμός αλλά δεν είναι ούτε εκτός ιστορίας ούτε εκτός παραδειγμάτων του παρελθόντος! Μερικές φορές η κατάρρευση επιταχύνεται και ολοκληρώνεται απ’ τα μέσα… Είναι οπωσδήποτε δύσκολη «δουλειά», ειδικά αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διαθέτει ακόμα μερικά αξιόλογα τακτικά πλεονεκτήματα: τις πληγές που έχει ήδη ανοίξει σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Το ουκρανικό πεδίο μάχης· το συριακό και το ιρακινό· το αφγανικό… Σε κάθε ένα απ’ αυτά διατηρεί (και θα διατηρεί για καιρό) αρκετούς «εργολάβους» και proxies που μπορούν, με ελάχιστα έξοδα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, να συντηρούν «πολέμους φθοράς».

Εξ ου και όλα αυτά τα επιμέρους πεδία μάχης έχουν αποκτήσει δραματική επικαιροποίηση μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo και, κυρίως, την διοίκηση των «δημοκρατικών» (που άσχετα με τον σαφώς άρρωστο νυσταλέο θα κρατήσει σίγουρα ως και το 2024). Υπάρχει περίπτωση να αναγκαστεί ο αμερικανικός στρατός να αποχωρήσει απ’ τα πεδία που έχει εγκατασταθεί για τα καλά χωρίς να ηττηθεί πανηγυρικά και αναφισβήτητα;

Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο· και πιθανόν να είναι άκαιρος στόχος αυτή την περίοδο. Ωστόσο, για να μην ξεχαστεί κανείς, τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν οι αντικατοχικοί ένοπλοι έχουν αναβαθμίσει και τα όπλα τους και τις επιθέσεις τους…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική της υπογραφής της 25ετούς στρατηγικής συνεργασίας Τεχεράνης – Πεκίνου).

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

… αλλά έχουν ηττηθεί

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Το πώς ανατράπηκε ο σχεδιασμός της διοίκησης Οbama και των συμμάχων της για διάλυση τόσο του ιράκ όσο και της συρίας και την δημιουργία ενός ουαχαβίτικου “τρομοκρατικού” κράτους isis απ’ το φθινόπωρο του 2015 και μετά υποθέτουμε ότι το ξέρετε. Η Άγκυρα ξαναγύρισε στην θέση που είχε πριν το 2011, η Ντόχα επίσης διαβλέποντας την αλλαγή στη ροή του πολέμου πέρασε στη μεριά του μπλοκ της Αστάνα – και η Ουάσιγκτον, ελλείψει isis συμμάχησε ανοικτά με τους ένοπλους των ypg (που με χαρά κατέφυγαν κάτω απ’ τις αμερικανικές φτερούγες για να συνεχίσουν τα λαθρεμπόριά τους) έχοντας καταλάβει ουσιαστικά στο 1/3 της συριακής επικράτειας και το 70% των πρώτων υλών της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Είναι τόσο μεγάλη η έγνοια του δυτικού ιμπεριαλισμού για τον «συριακό λαό» ώστε επικροτεί την (ή συμμετέχει στην) πειρατεία ίσως του πιο βασικού απ’ τα (κρατικά) έσοδα της Δαμασκού· αλλά βέβαια φταίει ο Άσαντ…

Σε καθε περίπτωση εκείνο που έχει ξεκινήσει (ή κλιμακώνεται) τους τελευταίους μήνες στο συριακό έδαφος είναι ένας έμμεσος και διαφορικός πόλεμος του μπλοκ της Αστάνα κατά της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (με την Τεχεράνη να συμμετέχει πιο διακριτικά) με στόχο τους proxies: τους ουαχαβίτες που έχουν απομείνει στον θύλακα του Ιdlib, και τους ypg στην βορειοανατολική και ανατολική συρία.

Για την πρώτη περίπτωση έχουμε γράψει ήδη. Η ρωσική (κατά κύριο λόγο) και η συριακή αεροπορία βομβαρδίζουν συστηματικά τις υποδομές (τις αποθήκες, τα στρατόπεδα) της ουχαβίτικης HTS, αναγκάζοντάς την να επιδιώξει την προστασία της Άγκυρας· κάτι που ήταν το ζητούμενο του μπλοκ της Αστάνα εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτή η «παράδοση» είτε δεν έχει ολοκληρωθεί είτε παραμένει αμφίβολη· συνεπώς στον θύλακα του Ιdlib συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί.

Έχουν σημασία τα κτυπήματα κατά των ypg. Οι βομβαρδισμοί των βυτιοφόρων και των αυτοσχέδιων διυλιστηρίων μέσω των οποίων γίνεται η εξαγωγή (απ’ τους proxies της Ουάσιγκτον) των πετρελαίων που κλέβουν είναι τακτικοί (έχουμε γράψει για τον πρώτο). Αυτούς τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τους κάνουν η Μόσχα και η Δαμασκός. Η Άγκυρα επιτίθεται με πυροβολικό τις τελευταίες ημέρες στην Αyn ‘Isa, βόρεια της Raqqah – αραβική περιοχή που έχουν καταλάβει οι ypg.… Κι αυτοί, σαν αντίποινα, κατέστρεψαν χτες με ρουκέτες όλες τις βάρκες και τα πλοιάρια στην Deir Ez Zor, στη δυτική όχθη του Ευφράτη, που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να αγοράζουν και να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης απ’ την αριστερή όχθη, δηλαδή … απ’ τους ypg… Στράφηκαν οι κούρδοι proxies κατά του καθεστώτος Άσαντ, επιβεβαιώνοντας το είδος του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Να θυμίσουμε ότι σ’ αυτήν την δυτική όχθη, σε διάφορα σημεία, υπάρχουν σύριοι πολιτοφύλακες εκπαιδευμένοι απ’ την Τεχεράνη, και κάποιοι αξιωματικοί των “φρουρών της επανάστασης”.

Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή αν μια τέτοια τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα θα στριμώξει αποτελεσματικά την Ουάσιγκτον στο συριακό (αλλά και στο ιρακινό, είναι αλληλένδετα) πεδίο μάχης. Είναι ευκολότερο να εκτιμήσουμε ότι η προεδρία των «δημοκρατικών» στην Ουάσιγκτον, με ή χωρίς νυσταλέο Jo, σημαίνει όξυνση των «περιφερειακών» συγκρούσεων μεταξύ του άξονα και του ευρασιατικού project. Η μέση Ανατολή δεν είναι η μόνη τέτοια. Το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι επίσης μια ζώνη που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η «κοινή δήλωση» των 5 δυτικών πολιτικών βιτρινών και το ενδιαφέρον τους για την συρία θα μπορούσε να μπει στον κατάλογο με τις διεθνείς φάρσες – αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος κάποιοι από δαύτους να ονειρεύονται να αντιστρέψουν την ήττα τους…

Doha

Δευτέρα 15 Μάρτη. Οι συναντήσεις την προηγούμενη Τετάρτη και Πέμπτη δεν θα γινόταν θέμα στα μέρη μας (ίσως ούτε αλλού στον δυτικό κόσμο). Το να συναντηθούν οι υπ.εξ. της τουρκίας, της ρωσίας και του κατάρ δεν είναι σπουδαίο θέμα – ε;

No problem. Όπως ίσως θυμάστε έχουμε υποστηρίξει ότι μαζί (ή λίγο μετά) την Άγκυρα, στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης έκανε και το σεϊχάτο του κατάρ: πέρασε στο μπλοκ της Αστάνα, αν και διακριτικά. Κάπου το 2016… Το ραντεβού της περασμένης Τετάρτης (του 2021) ήταν η επισημοποίηση αυτής της συμμετοχής: η συζήτηση είχε βέβαια συρία, πολύ συρία· είχε όμως κι άλλα. Όπως: αφγανιστάν.

Αυτό που ανακοινώθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο επίσημα είναι ότι η Ντόχα θα συμμετάσχει στις προσπάθειες για πολιτική λύση στη συρία… Χρειάζεται «αποκωδικοποίηση»; Η Ντόχα ως το 2015 πλήρωνε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης (: την μουσουλμανική αδελφότητα), όπως έκανε και η Άγκυρα. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι πλήρωναν τους ουαχαβίτες. Μετά η Ντόχα σταμάτησε· πράγμα που, μαζί με άλλες επιλογές, «τρέλλανε» τον τοξικό του Ριάντ που το καλοκαίρι του 2017 σχεδόν κήρυξε πόλεμο στο κατάρ, παρέα με άλλους διάσημους χουντικούς: των εμιράτων, του μπαχρέιν και της αιγύπτου. Τελικά ο πόλεμος πήρε μορφή οικονομική / εμπορική, αν και βίαιη… Η Ντόχα δεν είχε σοβαρό πρόβλημα, εξαιτίας των πολύ καλών σχέσεων με την Τεχεράνη (που ανέλαβε αμέσως την τροφοδοσία δια θαλάσσης όλων των ειδών ανάγκης που αποκλείστηκαν λόγω του τοξικού εμπάργκο) και την Άγκυρα (που αύξησε τον στρατό της στη βάση της στο κατάρ).

Πέρασε καιρός από τότε, ο τοξικός του Ριάντ είναι και δεν είναι, και το μπλοκ της Αστάνα θέλει να κλείσει όσο δυνατόν περισσότερες «τρύπες» (και) στο συριακό πεδίο μάχης, λόγω της προεδρίας του νυσταλέου Jo και των υαινών που τον ακολουθούν. Ασφαλώς η Ντόχα συμφωνεί· και η επισημοποίηση της βοήθειάς της, ενισχύει την «πειθώ» της σε όσους ένοπλους μπορεί να επηρεάσει στο Idlib. Πρακτικά ενισχύει το πολιτικό της κύρος έναντι του Ριάντ – και εναντίον του. Επιπλέον, με δεδομένο ότι το Joνυσταλεάν δεν έχει στραφεί εναντίον της Ντόχα (και ούτε πρόκειται: στο κατάρ έχει την μεγαλύτερη βάση του στη μέση Ανατολή…), η παρουσία της στην όποια διαδικασία πολιτικής λύσης στη συρία αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον τα επιχειρήματα περί rivals (: Μόσχα, Τεχεράνη και αρκετή Άγκυρα) που είναι παλιοχαρακτήρες και θα καταστρέψουν τη μέση Ανατολή.

Γράψαμε «αφαιρεί απ’ την Ουάσιγκτον»; Πρέπει να προσθέσουμε: και απ’ το Λονδίνο! Πώς αντιδρά σήμερα μια πολύ πρώην αυτοκρατορία που θα ήθελε να αναβιώσει το ένδοξο κυριαρχικό παρελθόν της αλλά βλέπει κάτι πρίγκηπες του οίκου των Thani να την γράφουν για χάρη της Δαμασκού; Απειλώντας να αφαιρέσει την αγγλική υπηκοότητα απ’ την αγγλογεννημένη και αγγλοθρεμένη κυρία Asma al-Assad! Ωωωω! Το Λονδίνο έριξε κάτι πυραύλους κατά του Άσσαντ τo 2018, αλλά κράτησε το χειρότερο για τώρα… Ε;

Αυτές οι εξελίξεις στο συριακό και ευρύτερα μεσανατολικό πεδίο μάχης (που θα έχουν συνέχεια, καθώς το επόμενο ραντεβού της τριάδας θα γίνει σύντομα στην Άγκυρα) κτυπάει και την ελληνική καθεστωτική ρητορική. Οι ελληνικές συμμαχίες, εν μέρει συμφεροντολογικές και εν μέρει της απελπισίας, είναι – ως γνωστόν – με το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Είναι οι συμμαχίες του συμμάχου, του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Όμως όταν συμμαχείς με παρακμιακούς έχεις πάντα την έγνοια της απέναντι πλευράς, του εχθρού. Σαν οικονομικός και ιδεολογικός παράγοντας στις αραβικές κοινωνίες (και όχι μόνο…) το κατάρ κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι. Συνεπώς η δημόσια αναγνώρισή του ως μέλους του μπλοκ της Αστάνα είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Κάθε τι που αδυνατίζει ή δυσκολεύει τον «μεγάλο κρίκο» του άξονα (την Ουάσιγκτον) είναι ζόρι για την Αθήνα και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της.

Τέτοια ζόρια δεν θα είναι λίγα στο κοντινό μέλλον…

(φωτογραφία πάνω: Αριστερά ο Cavusoglu, δεξιά ο Lavrov, και στη μέση ο Mohammed bin Abdulrahman Al Thani, μασκοφορεμένος, πριν λίγες ημέρες. Η αισθητική δεν είναι η καλύτερη, αλλά ενδεχομένως η διακόσμηση να είναι επίχρυση, οπότε τα κριτήρια αλλάζουν…

φωτογραφία κάτω: Η “αγγλοσύνη” της κυρίας Άσσαντ θα ήταν, ασφαλώς, καρφί στο μάτι του Παρισιού, τους καιρούς που αυτοί οι δύο ιστορικοί ιμπεριαλισμοί, ο αγγλικός και ο γαλλικός, πίστευαν ότι μπορούν να μοιράζονται τον έλεγχο της μέσης Ανατολής… Τώρα πια θεωρείται προβληματικό ή και επικίνδυνο προνόμιο. Χάνοντας το έδαφος στη μέση Ανατολή το Λονδίνο πιστεύει φαίνεται ότι μπορεί να κρατήσει τον τουπέ του. Δεν το σκέφτηκαν όμως, αλλά αν η κυρία Άσσαντ συμμαχήσει με την κυρία Μέγκαν σε μια αντιρατσιστική βάση και σ’ ένα αντι-ιμπεριαλιστικό metoo;)

Συρία

Δευτέρα 8 Μάρτη. Επί εβδομάδες η αεροπορία της Μόσχας στη συρία έχει αναλάβει, σχεδόν εργολαβικά, την τακτοποίηση μερικών εκκρεμοτήτων στο συριακό πεδίο μάχης. Κατ’ αρχήν στον θύλακα του Idlib. Και, επίσης, στην έρημο στο κέντρο της συρίας (στην επαρχία της Homs αλλά και κοντά στην Deir Ez Zor), όπου υπάρχουν πάντα θύλακες αντικαθεστωτικών ελεγχόμενοι απ’ τον άξονα (: isis). Είναι κινήσεις που επιβεβαιώνουν την γνώμη που έχουμε διατυπώσει, ότι με αμερικανική προεδρία νυσταλέου Jo και γνωστές τις τακτικές και τους σκοπούς της Ουάσιγκτον, το μπλοκ της αστάνα προσπαθεί να κλείσει όσες περισσότερες «πληγές» μπορεί.

Σε ότι αφορά τον θύλακα του Idlib, η τακτική των στοχευμένων βομβαρδισμών θα ελεγχόταν σαν δοκιμασμένη (από άλλους) και αναποτελεσματική· εκτός αν είχε μια πολύ συγκεκριμένη στόχευση. Κι έτσι δείχνουν τα πράγματα. Η περιβόητη Hau’at Tahrir al-Sham, η μεγαλύτερη αντικαθεστωτική οργάνωση μέσα στον θύλακα κι εκείνη που «έπαιρνε γραμμή» απ’ το Ριάντ, το Τελ Αβίβ (και τον άξονα ευρύτερα), δείχνει τώρα διατεθειμένη να συγχωνευτεί οργανωτικά, διοικητικά και επιχειρησιακά με το ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα National Front for Liberation (NFL)…

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η εμπλοκή και η ευθύνη της Άγκυρας έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα ήταν εδώ και χρόνια αυτή: το να «κλέψει» τους σύρους (και μη…) αντικαθεστωτικούς που έχουν συγκεντρωθεί στο Idlib μετά την ήττα τους σε άλλες περιοχές της συριακής επικράτειας απ’ τους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι (και τα αμερικανικά σχέδια για την «νέα μέση ανατολή»). Η Άγκυρα δοκίμασε διάφορες μεθόδους για να κάνει την δουλειά, από δωροδοκίες μέχρι ανοικτές στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ NFL και HTS, αλλά εκτός απ’ την αφομίωση μικρότερων ομάδων ενόπλων που βρίσκονταν κάτω απ’ την ομπρέλα της HTS δεν κατάφερε κάτι. Ο κύριος όγκος της συγκεκριμένης οργάνωσης έμεινε ως πρόσφατα ένα σοβαρό αγκάθι στο πλευρό των σχεδιασμών του μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα η HTS δηλώνει διατεθειμένη να συγχωνευτεί με το NFL, σε μια ενιαία στρατιωτική διοίκηση (με έναν διοικητή απ’ την HTS και δύο απ’ το NFL) και ένα ενιαίο «υπουργείο άμυνας» του θύλακα. Υποτίθεται ότι στον θύλακα υπάρχει και μια άτυπη «κυβέρνηση σωτηρίας», που θα παριστάνει τον πολιτικό προϊστάμενο των ενόπλων.

Αυτές οι εξελίξεις γίνονται με την υποστηρίξη της Άγκυρας· και, εκτιμάμε, είναι προϊόν των πολλών βομβαρδισμών της Μόσχας. Αν οριστικοποιηθούν και σταθεροποιηθούν φέρνουν την κατάσταση στο Idlib στο σημείο δημιουργίας εκεί «επίσημων συνομιλητών» με το μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο δεν θα πρέπει να βιαστεί κανείς συμπεραίνοντας ότι το μπλοκ της Αστάνα κατάφερε να βγάλει οριστικά απ’ τα πλευρά του το αγκάθι του Idlib. Ούτε οι τοξικοί των πετροδικτατοριών, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε η Ουάσιγκτον θα παραιτηθούν εύκολα απ’ τον όποιο έλεγχο είχαν στους ένοπλους του θύλακα. Θα χρειαστούν κάποιοι μήνες για να φανεί κατά πόσο η απόφαση της HTS είναι οριστική και σταθερή ή όχι…

Ταυτόχρονα, σε ένα άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, στη ζώνη βόρεια του Aleppo (που ελέγχεται από ένοπλους ελεγχόμενους απ’ την Άγκυρα) η αεροπορία της Μόσχας (αλλά και του Άσαντ) έκανε προχτές μια μεγάλη επίθεση σε τουλάχιστον 3 θέσεις, καταστρέφοντας πάνω από 200 βυτιοφόρα αλλά και εγκαταστάσεις αποθήκευσης και υποτυπώδη εργαστήρια διύλισης του πετρελαίου που βγάζουν και λαθρο-εμπορεύονται οι βαστάζοι της αμερικανικής κατοχής της ανατολικής συρίας, οι sdf. Τα κτυπήματα ήταν τόσο εύστοχα και οι καταστροφές τόσο μεγάλες ώστε οι εκτιμήσεις είναι πως αυτό το τόσο καίριο για την «οικονομία» (τις προσόδους δηλαδή) των sdf, το λαθρεμπόριο του συριακού πετρελαίου, θα κάνει μήνες για να ξαναρχίσει.

Αν και απ’ αυτό το λαθρεμπόριο επωφελούνται και οι “φιλο-Άγκυρα” ένοπλοι της περιοχής, δεν έχουμε καμμία αμφιβολία πως το τουρκικό καθεστώς συναίνεσε διακριτικά σ’ αυτές τις επιθέσεις. Πρόκειται για έμμεσες αλλά σαφείς επιθέσεις κατά των sdf και (πολύ έμμεσα) κατά της αμερικανικής κατοχής. Πριν 2 μέρες αυτοί οι βαστάζοι είχαν καταλάβει μια απ’ τις γέφυρες στον Ευφράτη, εμποδίζοντας την μεταφορά αγροτικών ειδών πρώτης ανάγκης απ’ την ανατολική μεριά (που ελέγχουν) στους κατοίκους των χωριών της δυτικής (που ελέγχει ο Άσαντ σε συνεργασία με την Τεχεράνη…).

Και στην περίπτωση αυτή εκείνο που καταλαβαίνουμε είναι η αυξανόμενη πίεση του μπλοκ της Αστάνα. Ωστόσο η συμμαχία us army – sdf είναι πολύ πιο δύσκολη περίπτωση· ειδικά απ’ την στιγμή που υπό τον νυσταλέο Jo ο πρώτος εξοπλίζει όλο και περισσότερο τις αρβύλες του στην ανατολική συρία…

Είναι απειλή; Όχι, είναι προειδοποίηση…

Πέμπτη 4 Μάρτη. Αργά ή γρήγορα το ποτήρι της υπομονής, συμπεριλαμβανόμενης της υπομονής της Συριακής κυβέρνησης μπορεί να ξεχυλίσει, και τότε θα ακολουθήσει ένα ανταποδοτικό κτύπημα, που θα οδηγήσει σε έναν καινούργιο γύρο έντασης. Αυτές οι επιθέσεις πρέπει να σταματήσουν, είναι αντιπαραγωγικές. Ελπίζω η Ισραηλινή πλευρά θα ακούσει τις ανησυχίες μας, συμπεριλαμβανόμενων των ανησυχιών για την πιθανή κλιμάκωση της βίας στη Συρία.

Αυτά ξεκαθάρισε πριν καμμιά βδομάδα ο Alexander Laverentiev, «ειδικός απεσταλμένος» της ανεγκέφαλης αλεπούς (Putin) στη συρία. Με θέμα τις εντεινόμενες (και σταθερά αναπάντητες) επιθέσεις του φασιστικού ισραηλινού κράτους εναντίον της συριακής επικράτειας· με το «άλλοθι» ενός κηρυγμένου πολέμου του Τελ Αβίβ κατά της Τεχεράνης, επί συριακού εδάφους… Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μόσχα εκνευρίζεται και το δείχνει με τον ισραηλινό μιλιταρισμό. Στις 18 Σεπτέμβρη του 2018 ισραηλινά βομβαρδιστικά που είχαν κτυπήσει στη περιοχή της Λατάκεια «κρύφτηκαν» πίσω από ένα ρωσικό μεταγωγικό για να γλυτώσουν τους συριακούς αντιαεροπορικούς πυραύλους· με αποτέλεσμα να κτυπηθεί αυτό, σκοτώνοντας 15 ρώσους πεζοναύτες που μετέφερε. Τότε η Μόσχα είχε τρίξει τα δόντια στο Τελ Αβίβ, αλλά δεν είχε προχωρήσει σε φανερά αντίποινα.

Τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Χωρίς isis πια εδώ και λίγα χρόνια στη συρία και στο ιράκ να παίζει τον διπλό ρόλο του (απ’ την μια μεριά του υποτιθέμενου «στόχου της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» του άξονα και απ’ την άλλη του παράγοντα μόνιμης «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή που θα έκοβε την κινεζική οικονομική επέκταση προς τη Μεσόγειο και την ρωσική κάθοδο προς τον ινδικό) ο τοξικός του Ριάντ έχει αχρηστευτεί. Και το «κενό» το καλύπτουν όλο και πιο εντατικά «αυτοπροσώπως» μέλη του άξονα. Το Τελ Αβίβ απ’ τη μια και το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo απ’ την άλλη, που είναι δηλωμένο κόμμα του πολέμου.

Το μπλοκ της Αστάνα και κάθε μέλος του χωριστά κινείται προς το παρόν σε μια γραμμή «αποτροπής» αυτής της οξυμένης επιθετικότητας. Η Άγκυρα με τις κινήσεις της (και) στο Αιγαίο, αφού η Μαύρη Θάλασσα είναι όλο και εντονότερα στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον… Η Μόσχα με προειδοποιήσεις σαν την πιο πάνω προς το Τελ Αβίβ, με συστηματικές επιθέσεις στους αντικαθεστωτικούς του Idlib και αλλού, έχοντας ωστόσο το ένα μάτι της στην ουκρανική επικράτεια (ο νυσταλέος Jo σαν υπ.εξ. του Obama είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα του 2014) που πολλά δείχνουν ότι θα ξαναεπιστρατευτεί… Και η Τεχεράνη προσπαθώντας απ’ την μια να αποφύγει τις «διπλωματικές» τρικλοποδιές του Joνυσταλεάν και απ’ την άλλη να κρατήσει μακριά τα όπλα του…

Η προειδοποίηση του Laverentiev δεν έχει μυστηριώδες περιεχόμενο. Λέει απλά ότι θα έρθει μια στιγμή που θα ρίξουμε κάποιο απ’ τα αεροπλάνα σας. Δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο αφού, για να γλυτώσουν από πυραυλικό κτύπημα τα ισραηλινά πολεμικά συχνά απομακρύνονται αρκετά απ’ τον συριακό εναέριο χώρο «πυροβολώντας» απ’ την ανατολική Μεσόγειο.

Η Μόσχα φημίζεται για την «υπομονή» της κι όχι για κούφιες κουβέντες. Έχει εγκαταστήσει στις συριακές βάσεις της τεχνολογίες ηλεκτρονικού πολέμου απέναντι στον οποίο το Τελ Αβίβ πιθανόν να μην έχει αντίμετρα. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν παραπάνω από ένας τρόπος να περάσει απ’ τα λόγια στα έργα αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός συνεχίσει να δρα σα να μην έχει αντίπαλο.

Θα φανεί.

Επιστρέφει;

Κυριακή 28 Φλεβάρη. Ύστερα από διαδοχικές επιθέσεις με ρουκέτες και diy νάρκες εναντίον στόχων του κατοχικού (αμερικανικού) στρατού στο ιράκ από ομάδες ανταρτών που θεωρούνται «φιλο-ιρακινές», το Joνυσταλεάν αποφάσισε να επιδείξει την «επιστροφή» του στη μέση Ανατολή, που δεν διαφέρει (σαν «πράξη νο 1») απ’ την «απουσία» του ψοφιοκουναβιστάν. Αποφάσισε να πολεμήσει την Τεχεράνη – κτυπώντας ιρακινούς αντάρτες – στο συριακό έδαφος! (Ο στόχος ήταν ο ίδιος μ’ εκείνον μιας αντίστοιχης πυραυλικής επίθεσης με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού: στο Abu Kamal, στα συρο-ιρακινά σύνορα, στις όχθες του Ευφράτη, τον Δεκέμβρη του 2019). Μπορεί κάποιος να θαυμάσει την συνέπεια και συνέχεια της πολιτικής γεωγραφίας α αλ αμερικέν· μπορεί όμως να προσέξει και την ομοιότητα: και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς πολεμάει την Τεχεράνη κτυπώντας στο συριακό έδαφος… Με άλλα λόγια το συριακό πεδίο μάχης παρουσιάζει ως τώρα την εξής παράξενη ιδιαιτερότητα: είναι το έδαφος όπου όλο το μπλοκ της Αστάνα έχει εγκαταστήσει στρατό και υποδομές αλλά επίσης το έδαφος που ο (αντίπαλος) άξονας θεωρεί πως τον «παίρνει» να κάνει τον ως τώρα έμμεσο πόλεμό του.

Διάφοροι διεθνείς «αναλυτές» (θεωρούμενοι σοβαροί…) σχολιάζουν ότι το Joνυσταλεάν όντως συνιστά μια «αμερικανική επιστροφή» – στα τετριμμένα. Το λιγότερο που θα σχολιάζαμε είναι η ρηχότητα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Πρώτον επειδή ποτέ η Ουάσιγκτον δεν εγκατέλειψε ούτε ένα πόντο απ’ τις στρατηγικές της επιδιώξεις στη μέση Ανατολή, ό,τι και να δήλωνε το ψόφιο κουνάβι· συνεπώς δεν βλέπουμε στα σοβαρά κάτι σαν «επιστροφή». (Πώς επιστρέφεις αν δεν έχεις φύγει;). Και δεύτερον επειδή εκείνο που πρακτικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια «προώθησης – μέσα – απ’ – την – παγίωση» των αμερικανικών κατοχών σε διάφορα σημεία του εδάφους, έναντι ενός σύνθετου αντιπάλου που προωθείται. Αργά ίσως ως τώρα αλλά προωθείται.

Η τακτική «με κτυπάς – σε κτυπάω» δοκιμάστηκε για τα καλά απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στο ιρακινό πεδίο εναντίον των αντικατοχικών ανταρτών τα προηγούμενα ψοφιοκουναβικά χρόνια. Πού κατέληξε; Σε ανομολόγητη ήττα. Στην αναδίπλωση του κατοχικού στρατού από διάφορες περιφερειακές βάσεις προς το «κέντρο»: την Βαγδάτη και μερικές ακόμα πιο «κεντρικές» βάσεις. Oπότε αυτές και οι μεταξύ τους μεταφορές έγιναν στόχος. Γιατί κατέληξε εκεί; Επειδή ανάμεσα στον υπερεξοπλισμένο κατοχικό αμερικανικό στρατό και στους ελαφρά οπλισμένους αντικατοχικούς αντάρτες υπάρχει μια ασυμμετρία που είναι στρατηγικά υπέρ των δεύτερων (όπως και στο αφγανιστάν, για παράδειγμα): αυτοί τις αντέχουν τις απώλειες (σε νεκρούς), όσες κι αν είναι, επειδή η αιτία που πολεμούν είναι σαφής, εύλογη και νόμιμη. Αντίθετα οι κατοχικοί δεν τις αντέχουν.

Συνεπώς η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να «πολεμήσει» την Τεχεράνη σε ιρακινό ή σε συριακό έδαφος είναι μια παραλλαγή του surge στο αφγανιστάν (όπως παλιότερα στο βιετνάμ), καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι ιρακινοί αντάρτες θα συνεχίσουν να κτυπάνε αμερικανικούς στόχους φροντίζοντας οι κατοχικοί να έχουν διαρκώς μεγαλύτερες απώλειες (μπορούν να το κάνουν). Και το Joνυσταλεάν, αφου ξεκίνησε με “ισορροπημένη ανταπόδοση” (σκότωσε μόνο 27 σ’ αυτήν την πρόσφατη επίθεση…) θα είναι καταδικασμένο να «απαντάει» όλο και πιο λυσσασμένα. Αν, μάλιστα, αυξηθούν οι (δήθεν) «εκπαιδευτές» (νατοϊκής προέλευσης…) και διασκορπιστούν στην ιρακινή επικράτεια, τόσο το χειρότερο για δαύτους και τα κράτη τους…

Αυτή είναι η διαφορά της ισραηλινής απ’ την αμερικανική τακτική: το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν κινδυνεύει από απώλειες εκτός των συνόρων του. Φυσικά αυτό, στην προοπτική του ιστορικού χρόνου, δεν θα το γλυτώσει από εκείνο που προσπαθεί να αποφύγει… Είναι δίπλα – ενώ η αμερικανική έδρα είναι μακριά… Προς το παρόν όμως μπορεί να καμαρώνει ότι «πολεμάει» εκ του ασφαλούς, κάνοντας αεροπορικούς «περιπάτους»…