Tag: ρωσία

Ένας πόλεμος διαφορετικός απ’ τους προηγούμενους (2)

Σάββατο 4 Αυγούστου. Αν απομακρυνθεί κανείς απ’ την αποπροσανατολιστική φλυαρία των ημερών, μπορεί να το διακρίνει: η Ουάσιγκτον κάνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, έναν «ασύμμετρο πόλεμο» κατά του project europe, ενισχύοντας ή στηρίζοντας τα εθνικιστικά / ρατσιστικά potential των πληθυσμών και των αφεντικών, τιμωρώντας ή απειλώντας οικονομικές ή/και γεωπολιτικές σχέσεις που «μυρίζουν» απειλή για τις ηπα, αναζητώντας φτηνούς τσάτσους και ρουφιάνους, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά / πολιτικά την ανατολική ευρώπη… Όλα αυτά εναντίον «κάποιου» που κάποτε θεωρούνταν «σύμμαχος» – όμως όχι πια. Τώρα είναι από ανταγωνιστής με αυτοπεποίθηση μέχρι ξεκάθαρος εχθρός.

Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά το αμερικανό imperium στη φάση της παρακμής του. Το προτελευταίο όπλο είναι το «διαίρει και βασίλευε». Κι αυτό, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, η Ουάσιγκτον το έμαθε (όπως και όσο το έχει μάθει) απ’ την προηγούμενη αυτοκρατορία που παρήκμασε, την αγγλική.

Υπάρχει ωστόσο αυτή η υποσημείωση. Το «διαίρει και βασίλευε» μπορεί να καθυστέρησε την επισημοποίηση του τέλους του «κυβέρνα βρετανία» και να εξασφάλισε στο Λονδίνο κάποια σημεία γεωπολιτικής επιρροής. Όμως τίποτα πια δεν θυμίζει το άλλοτε μεγαλείο της αγγλικής αυτοκρατορίας· και οι εσωτερικές αντινομίες του αγγλικού καπιταλισμού σε ότι αφορά τις «σχέσεις» του με την ε.ε. απλά είναι κάτι σαν επιτάφιος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το «διαίρει και βασίλευε» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια τακτική περιορισμένης χρονικής αξίας. Κυρίως: δεν είναι κάποιος νεωτερισμός που θα ξάφνιαζε τους ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον…

Πολύ περισσότερο που στην παρτίδα δεν έχει «βασίλισσα». Έχει μόνο «τρελό»…

Συρία

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Μετά την εκκαθάριση όλης της ζώνης της Dara’a, στα νότια της συριακής επικράτειας, στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ, το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του, μπορούν να ξαναδηλώσουν ότι νίκησαν. Είτε αυτό οφείλεται στην πετυχημένη διπλωματία του Κρεμλίνου είτε όχι, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και παρά το γεγονός ότι ακόμα ο αμερικανικός στρατός και οι δικοί του σύμμαχοι κρατάνε τις θέσεις που τους έχουν παραχωρήσει οι ypg στα βόρεια και τα ανατολικά) βγαίνει απ’ το συριακό πεδίο μάχης όχι απλά ηττημένος. Βγαίνει σχεδόν παράλυτος.

Στο ρωσικό Sochi, στα τέλη τους προηγούμενου μήνα, ξαναμαζεύτηκε το μπλοκ της Αστάνα, για να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Μόσχα, και η Τεχεράνη, και η Άγκυρα βρίσκονται πια στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· προς το παρόν φραστικά και με «κυρώσεις». Και, προφανώς, έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους. Ωστόσο δεν φαίνεται λογικό να υποστηριχτεί ότι η μεθοδολογία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού «όταν αναγκάζομαι σε υποχώρηση απαντάω με κυρώσεις» μπορεί να ανασχέσει τους αντίπαλους ιμπεριαλισμούς, που δοκιμάστηκαν, μάτωσαν και νίκησαν εκεί που κρίνονται, «σε τελευταία ανάλυση», οι αναμετρήσεις: στο έδαφος.

Την μεγαλύτερη ήττα, σ’ αυτή τη βάση, την έχει υποστεί το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πολλά γράφονται για τις «συμφωνίες» ανάμεσα στον υπόδικο Netanyahou και τον Putin – κρατήστε όσο πιο μικρό καλάθι γίνεται. Υποτίθεται πως το Τελ Αβίβ εξασφάλισε την εγγύηση της Μόσχας ότι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» θα μείνουν απεριόριστα μακρυά απ’ τα ισραηλινά σύνορα… Όμως οι «φρουροί της επανάστασης» στην περιοχή λέγονται Χεζμπ’ αλλάχ, και υπάρχουν τουλάχιστον 3 τέτοιες αξιόμαχες στρατιωτικές οργανώσεις πια. Μία στο λίβανο, μία στο ιράκ, και μία στη συρία, που είναι ο επίσημος τακτικός συριακός στρατός, έτσι όπως αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του, υπό την ρωσική και ιρανική εκπαίδευση και καθοδήγηση. Συνεπώς το Τελ Αβίβ, που το 2015 πανηγύριζε (όταν ο Άσαντ στριμωχνόταν στη θάλασσα απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους) δεν είναι σε θέση να «διαπραγματεύεται» πια, με την πλήρη έννοια της λέξης. Σε μεγάλο βαθμό παρακαλάει. Την Μόσχα – αλλά και το αμερικανικό καθεστώς: να τσακίσει το ιράν.

Πρέπει να θυμήσουμε ότι ποτέ η Μόσχα, είτε σαν εσσδ είτε μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού», δεν έβλεπε στο ισραηλινό καθεστώς τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είναι: μια μιλιταριστική αποικία του δυτικού πρώτου κόσμου (κυρίως της αγγλίας και των ηπα) στη μέση Ανατολή. Σ’ όλους τους πολέμους στην περιοχή ως τα ‘70s στήριξε τα αραβικά καθεστώτα (συρία, ιράκ, αίγυπτο), παρότι αυτά αποδείχθηκαν ανίκανα κι όχι μόνο από στρατιωτική άποψη. Στήριξε επίσης την «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης», όταν ήταν μάχιμη.

Το ότι πέρασαν 70 χρόνια απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου για να διευθύνει το ρωσικό καθεστώς άμεσα και με στρατιωτική συμμετοχή την μια πλευρά ενός πολέμου στη μέση Ανατολή (κερδίζοντάς τον) είναι κάτι που διαφεύγει της προσοχής των «ειδικών» – όχι ανεξήγητα! Μπορεί η Μόσχα και οι σύμμαχοί της του μπλοκ της Αστάνα (συν τον όψιμο σύμμαχο: την Ντόχα) να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, αλλά πρακτικά έχουν επιβληθεί στην περιοχή – μ’ έναν τρόπο που ήταν αδιανόητος ακόμα και πριν μια 5ετία.

Κι ενώ αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά «ειρήνη» (μάλλον το αντίθετο: ένας επόμενος γύρος απ’ την μεριά των ηττημένων καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί, όταν θεωρήσουν ότι έχουν μια «ευκαιρία») προς το παρόν, για ένα άγνωστης διάρκειας διάστημα, το ευρασιατικό project (που περιλαμβάνει και το Πεκίνο…) μπορεί να αποτιμήσει θετικά τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Σε σχέση με ό,τι μεθοδευόταν απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ το 2011 και το 2012 και το 2013, το 2018 είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Όχι, φοβούμαστε, και το τέλος του αίματος στην περιοχή…

Μέση Ανατολή

Σάββατο 30 Ιούνη. Υπάρχει κάτι «γραμμένο στον τοίχο» που ακόμα είναι δυσδιάκριτο. Για την ακρίβεια δεν έχουν διαμορφωθεί όλες οι συνέπειές του. Όταν ο αμερικανικός στρατός απ’ το Αμμάν της ιορδανίας λέει στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους του θύλακα της Dara’a, τους οποίους εκπαίδευε, τροφοδοτούσε και υποστήριζε επί χρόνια «… μην υπολογίζετε στη βοήθειά μας, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας…» (αυτό έγινε πριν λίγες ημέρες) δεν είναι το μοναδικό αποτέλεσμα ότι όλο και περισσότερες τέτοιες ομάδες παραδίδονται στον συριακό στρατό (ή στους ρώσους συμμάχους του). Απ’ την στιγμή που το Τελ Αβίβ συμβιβάστηκε να κρατήσει τα υψώματα του Golan και να μην επιδιώξει περισσότερα, η «τύχη» των συμμάχων του (και συμμάχων της Ουάσιγκτον και του Ριάντ) είχε κριθεί. Το «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας» ήταν απλά η ταφόπλακα σε οποιαδήποτε ελπίδα.

Όμως αυτή είναι μια στενή, τοπική συνέπεια. Υπάρχει μια ευρύτερη, αν και χωρίς οριστική μορφή: ποιος proxie θα εμπιστευτεί ξανά τέτοιου είδους «αφεντικά» που, στο τέλος, θα τον παρατήσουν; Χαμπαριάζουν, άραγε, τα στελέχη του προσοδικού pkk στα βόρεια της συρίας;

Πετρέλαιο 2

Πέμπτη 28 Ιούνη. Είναι προφανές ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός θέλει να πουλάει το δικό του πετρέλαιο (και υγροποιημένο φυσικό αέριο)!!! Συνεπώς, τι πιο φυσικό για την διοίκηση της άλλοτε «άγριας δύσης» να σκέφτεται ότι αν κολλήσει στον κρόταφο διάφορων μεγάλων αγοραστών ένα περίστροφο «κυρώσεων», αυτοί θα φοβηθούν. Θυμίζουμε ποιοί είναι αυτοί που θα πρέπει να φοβηθούν: το Πεκίνο, η Σεούλ, το Τόκιο (σε μικρό βαθμό), η Άγκυρα και το Νέο Δελχί (αυτά τα δύο τελευταία κράτη είναι ακριβώς δίπλα στα ιρανικά πετρελαιοπήγαδα, συνεπώς έχουν και μικρά κόστη μεταφοράς…).

Όμως ακόμα κι αν ο πλανήτης χεζόταν πάνω του απ’ τις απειλές του σκληρού σερίφη και η γήινη πετρο-σκατίλα απλωνόταν σ’ όλο το ηλιακό σύστημα, οι αμερικανικές εξαγωγές δεν φτάνουν για να καλύψουν το κενό των ιρανικών. Γι’ αυτό ο σερίφης (που κατά βάθος είναι καλός…) θα πείσει άλλους παραγωγούς ν’ αυξήσουν την παραγωγή τους… Ποιούς; Το Ριάντ και την Μόσχα – για παράδειγμα.

Το Ριάντ, φυσικά, θα το έκανε με χαρά. Έχει, όμως, ένα προβληματάκι, ένα τόσο δα πρόβλημα: το Πεκίνο μειώνει τις ποσότητες σαουδαραβικού πετρελαίου που αγοράζει και αυξάνει τις ποσότητες ιρανικού εδώ και μήνες, επειδή θεωρεί το χουντοσεϊχάτο του Ριάντ υπερβολικά πολύ τσιράκι των ηπα, και μεγάλο παράγοντα αστάθειας στη μέση Ανατολή (για την οποία το Πεκίνο έχει μεγάλα σχέδια, σε σχέση πάντα με το project «δρόμοι του μεταξιού».)

Η Μόσχα; Η Μόσχα θα θεωρήσει (σκέφτονται τα αμερικανικά τσακάλια) ότι έχει μεγάλη ευκαιρία να αυξήσει τις εξαγωγές της προς την στρατηγική σύμμαχό της κίνα, συμβάλλοντας στην καταστροφή του (επίσης) στρατηγικού συμμάχου της ιράν – έτσι θα σκεφτεί η Μόσχα (λένε τα αμερικανικά τσακάλια)…. Αλλιώς θα φάει (κι άλλες) κυρώσεις…

Όμως η Μόσχα είναι ήδη ο μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου στην κίνα· και δεν έχει ανάγκη να γίνει ακόμα μεγαλύτερος, αφού έχει άλλα (και πολύ σοβαρότερα) deal τόσο με το Πεκίνο όσο και εντός sco…

Πώς σας φαίνεται;

(Α, και μια λεπτομέρεια μέσα στο χαμό: οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον στη βόρεια συρία, οι ypg/pkk, έχουν κατάσχει τα πετρελαιοπήγαδα στην συριακή περιοχή που ελέγχουν, και κάνουν λαθρεμπόριο “μαύρου χρυσού”. Όπως έκανε ο isis πριν απ’ αυτούς. Είναι ο ορισμός του πλιάτσικου, που σύμφωνα με την μυθολογία των εδώ υπηρεσιών λέγεται “κουρδικός κοινοτισμός”. Σχεδόν “κομμουνισμός”…

Η λαθροεξόρυξη, η μαύρη δουλειά σ’ αυτήν και το λαθρεμπόριο γίνονται υπό την προστασία των ηπα αλλά και τούρκων λαθρεμπόρων· εμμέσως πλην σαφώς και του τουρκικού καθεστώτος. Το οποίο τους πολεμάει μεν, αλλά θέλει να ελέγχει και τις οικονομικές δοσοληψίες τους.

Αυτό το λαθραίο πετρέλαιο των ypg/pkk, μέσω ελλήνων εφοπλιστών, διοχετεύεται στις αγορές της περιοχής. Πρώτος και καλύτερος αγοραστής το Τελ Αβίβ, που έχει “ειδική σχέση” με τις ypg/pkk… Και οι ελληνικές εταιρείες αγοράζουν απ’ το “λαθραίο” – γιατί όχι;

Και μετά; Ξέπλυμα εσόδων…

Η λεπτομέρεια με το λαθρεμπόριο έχει θέση υπενθύμισης: άμα είσαι τσιράκι της Ουάσιγκτον, και κουβά κουβά που λέει ο λόγος, το πουλάς το πετρέλαιό “σου”…)

Συρία

Τετάρτη 27 Ιούνη. Ο συριακός στρατός ‘n’ friends μάλλον εύκολα ανακαταλαμβάνει ανταρτοκρατούμενα εδάφη στο ανατολικό τμήμα της Dara’a: περίπου 1000 αντικαθεστωτικοί ένοπλοι παραδόθηκαν στον συριακό στρατό, δίνοντάς του τις περιοχές τους. Ωστόσο το ενδιαφέρον (απ’ την άποψη του 4ου παγκόσμιου πολέμου) είναι ότι σ’ αυτήν την επιχείρηση συμμετέχουν κανονικά και τα ρωσικά βομβαρδιστικά – παρά τις αμερικανικές απειλές ότι…

Είναι πραγματικές αυτές οι απειλές; Τα δεδομένα μοιάζουν αντικρουόμενα. Για παράδειγμα η αμερικανική πρεσβεία στο ιορδανικό Αμμάν εξέδωσε πριν 2 ημέρες ανακοίνωση προς τους αντικαθεστωτικούς της Dara’a «να μην περιμένουν αμερικανική υποστηρίξη». Αυτό επιτάχυνε τις παραδόσεις όπλων απ’ την μεριά τους. Έχει συμφωνήσει η Ουάσιγκτον ότι «άντε γεια Dara’a»;

Η απάντηση θα ήταν ευκολότερη αν η περιοχή δεν ήταν δίπλα τα κατεχόμενα απ’ τον ισραηλινό στρατό (απ’ το 1967) υψώματα του Golan. Παρότι είναι εύλογο ότι υπάρχει υπόγεια συμφωνία μεταξύ Δαμασκού και Τελ Αβίβ (με την μεσολάβηση της Μόσχας) ότι ο συριακός στρατός ‘n’ friends δεν θα κινηθεί προς την απελευθέρωση και αυτής της ζώνης, είναι ριψοκίνδυνο απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ να επιτρέψει στον αξιόμαχο και μπαρουτοκαπνισμένο πια συριακό στρατό (και τους συμμάχους του…) να πλησιάσει τόσο κοντά τους δικούς του άκαπνους φαντάρους (στο Golan).

Απ’ την άλλη η συμμετοχή των ρωσικών βομβαρδιστικών δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: η ζώνη ελέγχεται απ’ την ρωσική αντιεροπορία. Και επειδή η περιοχή είχε ανακηρυχτεί πριν λίγους μόνο μήνες «ζώνη αποκλιμάκωσης» (κάτι που χρησιμοποιούσε ως προχτές η Ουάσιγκτον σαν επιχειρήμα εναντίον του Άσαντ…), η ρωσική στρατιωτική διοίκηση συρίας φρόντισε χτες να το ξεκαθαρίσει: η συμφωνία «αποκλιμάκωσης» στην Dara’a (που είχε υπογραφτεί τόσο απ’ τον αμερικανικό στρατό όσο και απ’ το Αμμάν) τέλειωσε…

Με τα τωρινά δεδομένα (την εύκολη προώθηση του συριακού στρατού ‘n’ friends ως τα σύνορα με την ιορδανία) φαίνεται ότι σύντομα θα ανοίξει ένας βασικός δρόμος ανάμεσα στη Δαμασκό και το Αμμάν. Περιμένουμε να δούμε ποιές θα είναι οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων.

Ανατολική ασία

Κυριακή 24 Ιούνη. Παρότι δεν μπορούμε να φανταστούμε την τακτική που θα ακολουθήσει τους επόμενους μήνες η Πγιονγκγιάνγκ και η Σεούλ (μετά το photo show με το ψόφιο κουνάβι στη Σιγκαπούρη), πέρα απ’ την εντατικοποίηση των οικονομικών σχέσεων με τους συμμάχους της (και μιας ορισμένης αναδιάρθρωσης στο καπιταλιστικό μοντέλο της βόρειας κορέας), θεωρούμε αδύνατο η Πγιονγκγιάνγκ να εγκαταλείψει τις στρατιωτικές της δυνατότητες (άρα και τα πυρηνικά της)· ή η Σεούλ να απαιτήσει στα σοβαρά κάτι τέτοιο.

Συνεπώς, έχοντας κατά νου ότι υπάρχει ένα μπλοκ 4 κρατών (το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») στα οποία περιλαμβάνονται κράτη / καπιταλισμοί με υψηλή τεχνολογική ανάπτυξη, ας έχει ο καθένας κατά νου κι αυτό το ενδεχόμενο. Την πιθανότητα, δηλαδή, είτε το Πεκίνο είτε η Μόσχα να δώσουν και στις δύο κορέες «έτοιμες» τεχνολογικές λύσεις, σε όποια οπλικά συστήματα χρειαστεί. Συμπεριλαμβανόμενων (για την βόρεια κορέα) μελλοντικών ηλεκτρονικών προσομοιώσεων / δοκιμών είτε για πυραύλους είτε για πυρηνικά.

Κατά τα υπόλοιπα τόσο η (3η) διήμερη επίσκεψη του Kim στο Πεκίνο όσο και η τριήμερη επίσκεψη του Moon στη Μόσχα «στέφτηκαν με απόλυτη επιτυχία» – σύμφωνα με τις σχετικές δηλώσεις. Ο Moon μίλησε (προχτές) στο ρωσικό κοινοβούλιο (ο πρώτος νοτιοκορεάτης με τέτοια τιμή) όχι μόνο για το μέλλον των ρωσο-νοτιοκορεατικών σχέσεων αλλά για την προοπτική των σχέσεων Μόσχας – Σεούλ – Πγιονγκγιάγκ. Φαίνεται οι πιο επείγουσες (ή πιο «ώριμες») επανδύσεις αφορούν τα δίκτυα φυσικού αερίου, ηλεκτρισμού και τραίνων.

Όσο για τον Kim; Πήρε μια πρώτη ιδέα από μερικά κινεζικά «οικονομικά θαύματα»· και σχεδιάζει από κοινού με το Πεκίνο το πως θα τα υιοθετήσει.

Χημικές επιθέσεις…

Κυριακή 24 Ιούνη. Θυμάστε εκείνη την «μυστηριώδη επίθεση με χημικά» στην Douma, στα ανατολικά της Δαμασκού, στις 7 Απρίλη; Η έκθεση των ειδικών περί τα χημικά όπλα (που έκαναν την επιτόπου έρευνα) αναμένεται. Μια άλλη επιτροπή του οηε όμως, για εγκλήματα πολέμου, θεωρεί ότι ξέρει – και ετοιμάζει μια σχετική ανακοίνωση.

Όπου θα λέει τι; Ότι έγινε μια τέτοια επίθεση (με μια φιάλη γκαζιού γεμισμένη με κάποιο δηλητηριώδες αέριο)· ότι ένας αριθμός κατοίκων της πολυκατοικίας που κτυπήθηκε πέθανε εξαιτίας της εισπνοής αυτού του αερίου· αλλά, επίσης, ότι χρειάζονται παραπάνω έρευνες επειδή (σύμφωνα με τον Hanny Megally, αιγύπτιο δικηγόρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που προφανώς έχει κάποια σχέση με την συγκεκριμένη επιτροπή, και μίλησε στην αμερικανική καθεστωτική εφημερίδα New York Times) επειδή δεν ξέρει ποιο είναι το αέριο που τους σκότωσε.

Προκύπτει, ωστόσο, ότι υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ των μελών της συγκεκριμένης επιτροπής ως προς την ισχύ των αποδείξεων (ή των ενδείξεων) για την χρήση χημικών στη Douma. Οπότε, η μάλλον γενικόλογη κατηγορία, που φαίνετα ιότι δεν θα συνοδεύεται από αποδείξεις, θα περιλαμβάνεται όμως σε μια λίστα εγκλημάτων του καθεστώτος Άσαντ (κάποια τα έχει κάνει, κυρίως βομβαρδισμούς αμάχων· άλλα όμως ήταν προβοκάτσιες…) – που βολεύει ιδιαίτερα τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, θα μείνει στον αφρό της δημαγωγίας.

Χρειάζεται τέτοιο φρεσκάρισμα η Ουάσιγκτον; Ναι: αν σκοπεύει να “παρέμβει” την επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends στην Dara’a…

Συρία

Πέμπτη 21 Ιούνη. Η συγκέντρωση συριακού στρατού ‘n’ friends στη νοτιοδυτική συρία, γύρω απ’ τις ανταρτοκρατούμενες περιοχές της Dara’a, δείχνει ότι ξεκινάει η επίθεση εκεί· δεν είναι πάντως σαφές (σ’ εμάς) τι θα ακολουθήσει.

Ας επαναλάβουμε / θυμίσουμε: στην περιοχή οι ένοπλοι στηρίζονται άμεσα απ’ το Τελ Αβίβ, επειδή έχουν φτιάξει μια buffer zone που «προστατεύει» τα κατεχόμενα απ’ τον ισραηλινό στρατό υψώματα του Golan. Από πρώτη ματιά, αν οι αντικαθεστωτικοί στην Dara’a ηττηθούν (κι έτσι θα συμβεί αν δεν ανακατευτούν «ανώτερες δυνάμεις») τότε ο ήδη αξιόμαχος συριακός στρατός ‘n’ friends θα φτάσει σε απόσταση βολής με σφεντόνα απ’ τις ισραηλινές θέσεις στο Golan.

Η Ουάσιγκτον απ’ την μεριά της έχει απειλήσει ότι θα βομβαρδίσει «οποιονδήποτε παραβιάσει την εκεχειρία στην Dara’a» – δηλαδή τον συριακό στρατό ‘n’ friends. Είναι έτσι;

Θα μπορούσε… Δίνουμε όμως μερικούς σοβαρούς πόντους να μην είναι. Αν, για παράδειγμα, η Μόσχα ξεκαθαρίσει ότι στην επίθεση στην Dara’a θα πάρουν μέρος τα βομβαρδιστικά της (όπως ήδη συμβαίνει, στους «προπαρασκευαστικούς βομβαρδισμούς»), τι θα κάνει η ισραηλινή και η αμερικανική αεροπορία; Θα κτυπήσει τα Su- ; Όχι δα!!!

Αντίθετα, θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί μια υπόγεια συμφωνία με το Τελ Αβίβ (ως άμεσα ενδιαφερόμενο) και, στη συνέχεια με την Ουάσιγκτον: το ισραηλινό καθεστώς κρατάει τα υψώματα του Golan (με «ρωσική εγγύηση», δηλαδή με την σιωπηλή αποδοχή της Δαμασκού…) αλλά δεν ανακατεύεται πέρα απ’ αυτά. Αν η Μόσχα εγγυάται ότι η Δαμασκός δεν θα προσπαθήσει να ανακαταλάβει το Golan (που είναι πάντα συριακό έδαφος), ούτε τώρα ούτε σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια, τότε η ισραηλινή αεροπορία δεν θα χρειαστεί να αναμετρηθεί με την ρωσική – και με τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα. Καλό για όλους…

Προς το παρόν (δηλαδή μέχρι σήμερα…) και παρά την συγκέντρωση επίλεκτου συριακού στρατού, η τακτική της Δαμασκού (και των ρώσων συμβούλων της) είναι να «γονατίσουν» οι αντικαθεστωτικοί (με κόψιμο δρόμων ανεφοδιασμού και παραδειγματικούς βομβαρδισμούς) και να συμφωνήσουν σε μια «έντιμη παράδοση των όπλων» όπως προηγούμενοι, αλλού (αλλά και στην περιοχή) – παρά να γίνει κόλαση. Είναι λογικό αυτό απ’ την μεριά του μπλοκ της Astana: και την εμπειρία έχει ( ‘σου έχω μια πρόταση που δεν μπορείς να αρνηθείς’ διαπραγματεύσεων) και μόνο όφελος θα έχει όσο πιο αναίμακτα ξεμπερδέψει. Το πρόβλημα είναι, βέβαια, το από που παίρνουν διαταγές οι αντικαθεστωτικοί στην Dara’a. Αυτό είναι γνωστό: από το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Όμως, σε άλλα μέτωπα (στην Deir ez-zor και πιο νότια αλλά και στην Raqqa και σε άλλες ypgκρατούμενες περιοχές της συριακής επικράτειας) οι “τριβές” εντείνονται…

Κορέες

Πέμπτη 21 Ιούνη. Παλιές ανακοινώσεις και εκτιμήσεις ξαναβγαίνουν στον αφρό: στην βορειοκορεατική Chongju, λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Πγιονγκγιάνγκ, έχουν βρεθεί (κατ΄ εκτίμηση) τέραστια κοιτάσματα σπανίων γαιών. Κυρίως λανθάνιου, σέριου και πρασεοδύμιου· αλλά όχι μόνο. Υποτίθεται ότι η Ουάσιγκτον «κάνει το κουνέλι» στον Kim ελπίζοντας να βάλει χέρι σ’ αυτά κοιτάσματα.

Χμμμμ… Αυτά είναι παλιά νέα: του 2012. 2013, ’14, ’15, ’16, ’17…; Πώς σκόπευε να βάλει χέρι σ’ αυτά κοιτάσματα η Ουάσιγκτον τόσα χρόνια; Ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα;

Σε κάθε περίπτωση: αυτοί που θα κερδίσουν τα κοιτάσματα δεν είναι οι τελευταίοι και καταϊδρωμένοι! Η σιδηροδρομική και οδική σύνδεση της περιοχής τόσο με τη νότια κορέα όσο και με την ρωσία είναι ήδη υπό κατασκευή – κι αν τα συνεργεία προλάβουν, θα είναι έτοιμη πριν η post Singapore «αμερικανο-βορειοκορεατική φιλία» κατακάτσει.

Δεν είναι άσχετοι οι δρόμοι και τα τραίνα: τα ορυκτά (και οι σπάνιες γαίες ορυκτά είναι) σε καρότσες και βαγόνια φορτώνονται προς την επόμενη φάση της επεξεργασίας τους.

Αν υπάρχουν αμερικάνοι που λιγουρεύονται στις βορειοκορεατικές σπάνιες γαίες, καλύτερα να δοκιμάσουν την τύχη τους στο ευρωπαϊκό football. Πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή στο μέλλον οι (ποδοσφαιρικοί) Los Angeles Lakers να παίξουν στα ίσια την Levante (15η στο περσινό πρωτάθλημα της primera division), παρά να φάνε τα πολύτιμα μέταλλα των βορειοκορεατών μέσα απ’ το πιάτο νοτιοκορεατών, κινέζων και ρώσων.

Είναι ο Xi συνεταίρος του Putin;

Τετάρτη 20 Ιούνη. Την περασμένη Παρασκευή Putin και Xi τα είπαν τηλεφωνικά, σε σχέση «με την κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο»… Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του καθεστωτικού κινεζικού Xinhua, ο Xi υπογράμμισε την σημασία του να είναι οι δύο ηγέτες σε διαρκείς επαφές σε πραγματικό χρόνο, αφού «η παγκόσμια κατάσταση και τα καυτά θέματα είναι μια διασταύρωση σύνθετων αλλαγών»…

Σωστά. Πολύ σωστά. (Δεν τα λέει και στη θεία Λίτσα;) Την ίδια μέρα ακριβώς, στις 15 Ιούνη, ο «τρελός σκύλος» υπ.αμ. των ηπα James Mattis κατηγόρησε τον μεν Putin ότι «θέλει να διαλύσει το νατο και να υπονομεύσει την ηθική αυθεντικότητα των ηπα»· τον δε Xi ότι «έχει σαν πρότυπο την δυναστεία των Ming… αλλά με πιο επιθετικό τρόπο, απαιτώντας από άλλα κράτη να γίνουν πελάτες του Πεκίνου».

Δεν είναι ότι κάνει λάθος ο «τρελός σκύλος»: όταν το δόγμα «εθνικής ασφάλειας» των ηπα θεωρεί ότι η Μόσχα και το Πεκίνο απειλούν την Ουάσιγκτον, έχει δίκιο! Ισχύει, φυσικά, και το ανάποδο: καμία κρατική δύναμη που ήταν (ή πίστεψε ότι ήταν) «αυτοκρατορία» δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο (ειδικά όταν παρακμάζει) απ’ το να δείχνει (ή να φτιάχνει) εχθρούς.

Το πρόβλημα του «τρελού σκύλου» είναι ότι είναι αναγκασμένος να γαυγίζει δυσαναλόγα με το πόσο μπορεί να δαγκώσει – ειδικά στην ανατολική ασία, και ακόμα ειδικότερα στην κορεατική χερσόνησο. Τουλάχιστον αυτή την περίοδο.

Κι όταν η μία πλευρά γαυγίζει, η άλλη απλά εργάζεται…