Tag: ρωσία

Οι τελευταίοι proxies…

Σάββατο 29 Δεκέμβρη. Ήταν εδώ που είχαμε γράψει και ξαναγράψει ότι είναι δύσκολο να διωχθεί ο αμερικανικός στρατός απ’ την βορειοανατολική ασία (αφού κανένας δεν θα ήταν διατεθειμένος για έναν all out πόλεμο εναντίον του). Και πάλι εδώ ήταν που είχαμε παρατηρήσει πως ίσως ο κατάλληλος τρόπος (κατάλληλος απ’ την άποψη της σχέσης «κόστους – αποτελέσματος») θα ήταν ένα αραβικό αντάρτικο κατά των ypg ή και του u.s.army. Δεν μπορούσαμε όμως να εκτιμήσουμε ούτε την διάρκεια ούτε την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας τακτικής.

Να, όμως, που δούλεψε. Οι ypg έκαναν μεγάλες προσπάθειες καταστολής, εδώ και μήνες. Απέτυχαν – η εξέγερση στις περιοχές τους συνέχισε να απλώνεται. Ξεκίνησε απ’ την Raqqa και έφτασε απέναντι απ’ την Der ez-Zor…. Αυτό το «αόρατο» δεδομένο (για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή μάθαινε μεν αλλά δεν δημοσιοποιούσε – δεν χωράνε όλα!) έδωσε πολλούς πόντους στην (ημι)αποχώρηση. Κι όχι μόνον αυτό. Οι σύριοι άραβες που εξέγερθηκαν κατά των ypg το είχαν ξεκαθαρίσει πριν λίγους μήνες: αν σκάσουν μισθοφόροι, «άραβες – ξε άραβες», θα γίνει…

Ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός ποτέ δεν θέλησε (ούτε με διοίκηση δημοκρατικών ούτε με διοίκηση συντηρητικών) να κάνει την βορειοανατολική συρία «αφγανιστάν», με κάμποσες χιλιάδες πεζοναύτες. Εξου και η εμπλοκή, εξ αρχής, μέσω proxies. Όταν η ρωσο-ιρανο-συριακή plus Χεζμπ’ αλλάχ αντεπίθεση ανακατέλαβε το Aleppo (στα τέλη του 2016) τότε – και μόνον τότε – η Ουάσιγκτον συνειδητοποίησε ότι ο isis χάνει και, μαζί του, χάνεται η μάχη για την αναδιάρθρωση της μέσης Ανατολής και την μετατροπή της σε ζώνη διαρκούς πολέμου “χαμηλής έντασης”. Αποφάσισε αναγκαστικά ότι θα πρέπει να σπρώξει / πείσει τους δικούς της proxie B, τις ypg, να “ηγηθούν” της “αντιτρομοκρατίας” στη βόρεια και την ανατολική συρία, καταλαμβάνοντας αρχικά την Raqqa (το καλοκαίρι του 2017), προλαβαίνοντας τον συρο-ιρανικο-λιβανέζικο στρατό, υπό ρωσική διοίκηση, που ετοιμαζόταν να επιτεθεί στην πόλη απ’ τον νότο· και ύστερα, με περίπατο (σε συνεννόηση με τους ντόπιους φυλάρχους του isis) όλη τη συρία ανατολικά του Ευφράτη.

Δεν υπερασπίζονταν οι ηπα τις ypg! Το αντίθετο ακριβώς έγινε: οι ypg ήταν οι τελευταίοι πρόθυμοι, οι τελευταίοι proxies, αυτοί που είχαν απομείνει στη συρία για να «καλύψουν» το αμερικανικά σχέδια, χωρίς να χρειάζεται πολύς u.s.army! Ήταν υποχρεωτική κίνηση απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον να τους αξιοποιήσει για λογαριασμό της· και είχε όρια αυτή η κίνηση: θα έπρεπε το μπλοκ της Αστάνα να μείνει «απασχολημένο» για καιρό με την Duma, τη Dara’a, το Idlib… Και επιπλέον θα έπρεπε οι «άραβες σύμμαχοι» των ypg να παραμείνουν τέτοιοι…

Δεν πήγαν έτσι τα πράγματα. Η αμερικανική φράξια που είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση εναντίον της «αναβάθμισης» του τουρκικού καθεστώτος δεν μπορούσε να υποστηρίξει «άλλη λύση», έναντι του γεγονότος “άραβες εναντίον κούρδων” στη συρία, χωρίς «αραβικό νατο» και χωρίς μισθοφόρους του Ριάντ, μια “λύση” του είδους «ενισχύουμε την στρατιωτική παρουσία μας στη συρία», απ’ την στιγμή που η συρία ήταν / είναι δευτερεύον πεδίο μάχης, και υπάρχουν άλλα πολύ πιο απαιτητικά σε στρατιωτικά assets.

Οπότε;

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός 2

Σάββατο 29 Δεκέμβρη. Και μόνο το γεγονός ότι ο ψεκασμένος υπ.αμ. γυρνούσε από ‘δω κι απο ‘κει και έταζε (στην Ουάσιγκτον) βάσεις, κοιτάσματα, και ό,τι άλλο γούσταρε (ο ίδιος) ήταν δηλωτικό της πραγματικής κατάστασης του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αν κάτι έχει αξία για τον “μεγάλο σύμμαχό σου” δεν διαλαλείς “έλα πάρτο, και δώρο άλλο ένα”! Τον αφήνεις να στο ζητήσει ο ίδιος. Για να διαπραγματευτείς τα ανταλλάγματα.

Ή το γεγονός ότι ο ψόφιος κοριός / τενεκεδένιος πρωθυπουργός παρακαλούσε καιρό για μια πρόσκληση στην Ουάσιγκτον (ο Obama ήταν παγερά αδιάφορος) και ότι, τελικά, η επίσκεψή του στο ψόφιο κουνάβι κανονίστηκε απ’ το συμμαχικό ισραηλινό λόμπυ, ήταν κι αυτό δηλωτικό: το ελληνικό οικόπεδο έχει υποτιμηθεί σημαντικά από γεωπολιτική άποψη· και, σίγουρα, σε σχέση με τα «ωραία χρόνια» του ψυχρού πολέμου ή τα ακόμα πιο ένδοξα των ‘90s. Το πιο σημαντικό; Έχει αισθητά μικρότερη αξία απ’ το τουρκικό οικόπεδο· είτε για την Μόσχα, είτε για την Ουάσιγκτον, είτε για το Βερολίνο, είτε για το Παρίσι, είτε για το Πεκίνο…

Με τον εθνικό του αντιτουρκισμό στο τιμόνι, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είχε λοιπόν και έχει πολύ δύσκολη δουλειά: να ρυμουλκήσει τον 6ο στόλο εναντίον (ή σε βάρος) της Άγκυρας!!! Να πάρει εργολαβία (το αμερικανικό Πεντάγωνο) την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» αλλά σπρώχνοντας το τουρκικό καθεστώς στα βουνά του!!!

Γίνεται; Η Ουάσιγκτον έχει ό,τι χρειάζεται για την ανατολική Μεσόγειο και την μέση Ανατολή: την Σούδα (και το Ινσιρλίκ, ακόμα…). Θα μπορούσε να θέλει κατι τις ακόμα στη νότια κύπρο… Κατά της Άγκυρας; Η ιμπεριαλιστική λογική (και η ιμπεριαλιστική ιστορία) λέει «όχι»!!! Σίγουρα δεν έχει γίνει ως τώρα… Μάλλον το αντίθετο. Και το «αντίθετο» δεν είναι ότι η Ουάσιγκτον «πρόδοσε τις ypg και τις άφησε στα δόντια της Άγκυρας». Είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι προτεραιότητές του δεν συμβαδίζουν με τις αντι-τουρκικές ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Απ’ την άλλη η Ουάσιγκτον μπορεί να χρειαστεί το Αιγαίο για να «φρενάρει» τον ρωσικό πολεμικό στόλο, την ρωσική ενεργειακή επιρροή ή/και τους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού»… Προσοχή όμως: αυτό είναι εντελώς διαφορετικό απ’ τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις. Η Αθήνα θέλει επέκταση της επιρροής της· όχι να γίνει αυτό που θεωρεί «δικό της» (το Αιγαίο) πολεμικό πεδίο! Γιατί αν πάνε έτσι τα πράγματα, τότε… Στην περίπτωση μιας γενικής κλιμάκωσης του 4ου παγκόσμιου στην ευρύτερη περιοχή, αν η Άγκυρα παραμείνει κοντά στη Μόσχα, τα πράγματα θα γίνουν πολύ άσχημα (για το ελληνικό κράτος / παρακράτος): αντί για επέκταση στην ανατολική Μεσόγειο θα βρεθεί να πολεμάει για να κρατήσει αυτά που έχει στο ανατολικό Αιγαίο.

Κάτι τέτοιο θα είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο…

(Έχει κι άλλα αυτή η ιστορία. Άλλη φορά…)

Μια ανησυχία απ’ τον βορρά

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Το όνομα Ida-Viru (ή Ida-Virumaa) δεν σας λέει τίποτα. Ούτε και στην ασταμάτητη μηχανή έλεγε – μέχρι χτες. Όχι πια.

Η Ida-Viru είναι μια απ’ τις 15 περιφέρειες της μακρινής Εσθονίας. Έχει μια αιματηρή ιστορία βίαιης «αλλαγής πληθυσμών» αφού, στη διάρκεια του β παγκόσμιου, ο «κόκκινος στρατός» κατέλαβε την εσθονία (της οποίας η κυβέρνηση ήταν ναζιστική…) και έδιωξε του εσθονούς απ’ την Ida-Viru, αντικαθιστώντας τους με ρώσους. Σαν αποτέλεσμα σήμερα το 73% του πληθυσμού της περιφέρειας είναι ρώσοι (εσθονοί το 19%, οι υπόλοιποι άλλες εθνικές μειονότητες της ανατολικής ευρώπης). Κάτι εξίσου σημαντικό: στην Ida-Viru υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα σχιστολιθικού πετρελαίου, βασική πρώτη ύλη για τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια της εσθονίας.

Οι (μετά την διάλυση της ε.σ.σ.δ. και την επαναδημιουργία εσθονικού κράτους) σχέσεις μεταξύ του Tallinn και της Μόσχας είναι επιεικώς κακές. Η ένταξη και των 3 βαλτικών κρατών στο νατο τον Μάρτη του 2004 είναι επαρκής εξήγηση: ο νατοϊκός (κυρίως αγγλικός) στρατός έχει μόνιμη βάση στην εσθονία – και τα νατοϊκά γυμνάσια (εναντίον της Μόσχας) είναι τακτικά. Σε ένα κράτος που δεν έχει «εκκαθαρίσει» τους πάνω από 100.000 ρώσους (και ρωσόφωνους) υπηκόους του μόνο και μόνο επειδή το απαγορεύει η νομοθεσία της ε.ε., ο «προσανατολισμός συμμαχιών» παράλληλα με την ύπαρξη μιας τέτοιας εθνικής μειονότητας (και μάλιστα συγκεντρωμένης σ’ ένα οικονομικά ευαίσθητο σημείο της επικράτειας) προκαλεί μόνιμο εκνευρισμό – στο εσθονικό κράτος και στους πιστούς υπηκόους του.

Και κάτι παραπάνω από εκνευρισμό προκαλεί. Τον περασμένο Σεπτέμβρη διέρρευσε στα εσθονικά μήντια μια «εσωτερική έκθεση» της επιτροπής εθνικής ασφαλείας της κυβέρνησης, με θέμα το ενδεχόμενο ενός «σεναρίου Donbass» ή ενός «σεναρίου βόρειας ιρλανδίας» σχετικά με την Ida-Viru. (Η παρέα με το Λονδίνο περιόρισε την φαντασία των συντακτών. Θα μπορούσαν να μιλούν για ένα σενάριο «κοσόβου» – αλλά όχι…)

Η τρισέλιδη έκθεση υποστήριζε ότι σε περίπτωση σύγκρουσης με την ρωσία, η εσθονία θα χάσει την περιοχή, που είναι «ρωσοποιημένη» για πολλά χρόνια. Είχε σχολαστικές έως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Ότι τουλάχιστον 60.000 κάτοικοι θα υποστήριζαν την απόσχιση παθητικά, ενώ 1500 θα έπαιρναν ενεργό μέρος στη σύγκρουση με σκοπό την απόσχιση. Αυτά με το «σενάριο Donbass». Το «σενάριο βόρεια ιρλανδία» ήταν ακόμα πιο δυσοίωνο: ένα τοπικό δίκτυο «τρομοκρατών» 200 ατόμων (υποστηριζόμενων απ’ έξω, αλλοίμονο!) θα ήταν ικανό να προκαλέσει την ιδεολογική και πολιτική νομιμοποίηση της απόσχισης.

Δύσκολα θα μπορούσε να κρυφτεί ότι η «περίπτωση σύγκρουσης με την ρωσία» που ανέλαβε να μελετήσει το αρμόδιο εσθονικό think tank, δεν θα ήταν με ευθύνη της Μόσχας (γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση ο ρωσικός στρατός θα καταλάμβανε όλη την εσθονία…) Πίσω απ’ το «σενάριο Donbass» υπονοείται ένα «σενάριο Kiev»… Πίσω απ’ το «σενάριο βόρεια ιρλανδία» υπονοείται ένα «σενάριο Λονδίνου»… Μάρτυρας για την σχέση αιτίων – αποτελεσμάτων; Η Ιστορία.

Η έκθεση σημείωνε, πάντως, ότι μεταξύ των κατοίκων της περιοχής υπάρχει αρνητική διάθεση (negative attitude) απέναντι στις ηπα και στο νατο.

Ως εδώ θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια τυπική εθνικοασφαλίτικη έκθεση μιας κρατικής υπηρεσίας…

Ένας νόμος απ’ τον βορρά

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Όχι, δεν έμεινε εκεί το πράγμα. Στα λόγια. Ούτε θα μπορούσε να μείνει, αν λάβει κανείς υπόψη του την σοβαρότητα και τον ορθολογισμό των κρατικών διοικήσεων στα κράτη της βόρειας ευρώπης.

Παραμονές των χριστουγέννων, πριν 3 ημέρες, το κοινοβούλιο της εσθονίας ενέκρινε κυβερνητικές προτάσεις για τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα. Μ’ αυτές η αρνητική διάθεση (negative attitude) απέναντι στο κράτος θεωρείται έγκλημα. Μπορεί να είναι έγκλημα κατά της ασφάλειας (του κράτους), έγκλημα κατά της ανεξαρτησίας του, έγκλημα κατά της εδαφικής του ακεραιότητας. Ή ένας συνδυασμός και των τριών. Η κυβέρνηση στο Tallinn κράτησε και μια «υστερνή». Η νομοθεσία αυτή αφορά τους απλούς υπηκόους της. Για τα ενεργούμενα ξένων υπηρεσιών που προωθούν την negative attitude towards the state θα υπάρξει στο μέλλον έξτρα νομοθεσία· πιο αυστηρή, εννοείται.

Θέλει την προσοχή σας το θέμα. Η «αρνητική διάθεση» δεν συνεπάγεται πράξεις συγκεκριμένες που, λογικά, θα υπέπιπταν σε κάποια ήδη ισχύουσα νομοθεσία. Αν κάποιοι βάλουν μια βόμβα σ’ ένα υπουργείο, δεν είναι η negative attitude τους το αξιόποινο της δράσης τους! Η «αρνητική διάθεση» είναι κάτι ασαφές. Που μπορεί να εντοπιστεί, π.χ., αν κάποιος «πει καμιά κουβέντα»… Ή κάνει καμιά γκριμάτσα… Ή επειδή είναι ύποπτης καταγωγής… Συνεπώς – κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουμε – η ποινικοποίηση / εγκληματοποίηση της «αρνητικής διάθεσης» είναι μια “ποινικοποίηση / σκούπα”! Πατάει πάνω σε μια νομοθεσία που έχει προηγηθεί ευρύτερα, και είναι κατάλληλα ασαφής: περί «εγκλημάτων σκέψης». Δεν διαπράττεις κάτι. Σκέφτεσαι κάτι εναντίον του κράτους σου και το δημοσιοποιείς… Υποτίθεται ότι αυτή η νομοθεσία θεσπίστηκε κατά του ρατσιστικού, μισανθρωπικού λόγου… Σιγά!!! Κανείς δεν πάει τις ρατσιστικές κυβερνήσεις της ευρώπης στα δικαστήρια! Εκτός αν ξέρετε κάτι που μας διαφεύγει…

Για να το φέρουμε στα ελληνικά δεδομένα, και να έχετε ένα στοιχειώδες μέτρο της νομοθέτησης: αν η εσθονική νομοθεσία ίσχυε και στο ελλαδιστάν, η φράση «εμείς την λέμε μακεδονία» (για το κράτος στα βόρεια σύνορα) είναι και τα τρία αυτά εγκλήματα, μαζί και ταυτοχρόνως!!! (Κι ας μην συζητήσουμε πόσα εγκλήματα τέτοιου είδους, καθ΄έξη και κατ’ εξακολούθηση διαπράττει η ασταμάτη μηχανή!!).

Η απώθηση μπροστά σε τέτοια «νέα» είναι αναμενόμενη αντίδραση. Ο.Κ…. Αλλά αυτά συμβαίνουν εκεί, μακρυά· κι άλλωστε «το εσθονικό κράτος έχει πρόβλημα»… Ξέρετε κάποιο άλλο εδώ γύρω που δεν έχει; Ξέρετε κάποιο ελληνικό κράτος που δεν φροντίζει «να έχει εθνικά προβλήματα» για να μπετονάρει την μικροαστική μάζα; Όχι, δεν ξέρετε. Τα «εθνικά προβλήματα» ξεπερνούν (γι’ αυτούς που τα υιοθετούν) το ερώτημα αν είναι υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Τα «εθνικά προβλήματα» είναι απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος!!! Αντίθετα, η negative attitude είναι (προφανώς) έγκλημα… Που ακόμα δεν αντιμετωπίζεται με νόμους στα μέρη μας… Αλλά να που γίνεται η αρχή εδώ κι εκεί.

Πράγμα που σημαίνει: το εσθονικό βήμα έχει προοπτικές. Ξέραμε ένα κράτος που νομοθετεί πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Το ισραηλινό. Έμοιαζε εξαίρεση, αλλά – φυσικά – δεν είναι! Τώρα υπάρχει ένα ακόμα, «για τους δικούς του λόγους». Το εσθονικό. Δειλά δειλά έχει αρχίσει να ακούγεται στο u.s.a. για διάφορες εντόπιες κριτικές στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό ότι είναι ένδειξη «αντιαμερικανισμού». Νegative attitude δηλαδή, που βάζει σε κίνδυνο την “αλήθεια”, τους θεσμούς, τον τιμημένο u.s.army, και λοιπά.

Τα αρχικά παραδείγματα και οι πρωτοπόροι έχουν προοπτικές – δώστε βάση! Η φασιστική πανούκλα δεν απλώνεται μονομιάς. Την βοηθάει πολύ ο ύπνος του «μπααα… σιγά μωρέ… εδώ δεν θα γίνει αυτό….»

Έχετε το νου σας… Γίνονται πολλά. Σκόρπια μεν, αλλά πολλά…

Η μέση Ανατολή γεμάτη “ειρηνοποιούς”…

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Σίγουρα δεν έχετε διαβάσει οτιδήποτε που να συσχετίζει την «ειρηνοποιό» διάθεση του ψόφιου κουναβιού με το «κύμα φιλίας» προς το καθεστώς Άσαντ που έχει σηκωθεί απ’ όλους τους άραβες καθεστωτικούς, οι οποίοι μέχρι πριν όχι πολύ καιρό έλεγαν ότι είναι ένα κάθαρμα (είναι!) που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι (με ηλεκτρικό πριόνι…)… Ε;

Κι όμως! Το ένα μετά το άλλο διάφορα αραβικά καθεστώτα, σειχάτα, εμιράτα, χούντες, κλπ, έχουν ξεκινήσει την «αποκατάσταση των σχέσεών τους» με τον διάβολο Άσαντ. Το συριακό καθεστώς θα κληθεί στην επόμενη σύνοδο των αραβικών κρατών (απ’ όπου είχε πεταχτεί με τις κλωτσιές πριν 7 χρόνια), ενώ όλοι αυτοί οι χρυσοντυμένοι ποντικοί της ευρύτερης περιοχής έχουν αρχίσει τα βήματα για το ξανα-άνοιγμα των πρεσβειών τους στη Δαμασκό. Το κόλπο διάλυσης της συρίας έληξε, και όλοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα… Άλλος πιο γρήγορα κι άλλος πιο αργά.

Ο μόνος που φαίνεται «αδικημένος» είναι το ισραηλινό καθεστώς… «Φαίνεται»… Είναι; Αν, για παράδειγμα, μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτευούσας του, το ψόφιο κουνάβι του αναγνωρίσει τους επόμενους μήνες και τα (κατεχόμενα απ’ το 1967 συριακά) «υψώματα του Γκολάν» σαν δικό του έδαφος, θα εξακολουθεί να νοιώθει «αδικημένο»; Για όνομα του μεγαλοδύναμου: όχι!!! (Αυτό θα είναι, άλλωστε, προκαταβολή άλλων αναγνωρίσεων…)

Προσοχή: δεν θα στραβώσει η Δαμασκός που η Ουάσιγκτον κάνει δώρο στο Τελ Αβίβ συριακό έδαφος; Φυσικά!!! Προέχει όμως ο ρεαλισμός: για να πάρει το συριακό καθεστώς τα εδάφη του («υψώματα του Γκολάν») θα πρέπει να νικήσει κατά κράτος το ισραηλινό. Υπάρχει τέτοια περίπτωση σε μια ένας-μ’-έναν αναμέτρηση; Όχι, ούτε γι’ αστείο! (Σ’ έναν all out παγκόσμιο πόλεμο ίσως – αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει σ’ αυτόν…)

Οπότε: η Ουάσιγκτον λέει «στο Τελ Αβίβ πάρτε τα», παραβιάζει άλλη μια φορά δεκάδες αποφάσεις του οηε (αλλά ποιος τον …. τον οηε;), η Δαμασκός θυμώνει, η Μόσχα την συμβουλεύει «αυτοσυγκράτηση, πρώτα η ανασυγκρότηση…», το ίδιο και η Τεχεράνη… Κι έτσι η εδαφική / πολιτική πραγματικότητα παραμένει μεν θολή κι αμφισβητούμενη, αλλά …

… Αλλά ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «μεταβατική περίοδος»; Ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «αύξηση εκκρεμοτήτων» στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Όψιμος, αλλά ρεαλισμός…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Εν όψει της όποιας απόσυρσης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές, οι ηγέτες των σχετικών κουρδικών πολιτικο-στρατιωτικών οργανώσεων απευθύνονται στην εναλλακτική λύση: στο μπλοκ της Αστάνα. Στην Δαμασκό και στη Μόσχα, για να εμποδίσουν την τουρκική εισβολή (!).

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την πολιτική ευφυία των συγκεκριμένων “ηγετών”, ή τον καιροσκοπισμό τους (το δεύτερο είναι που κατέχουν σε απεριόριστες ποσότητες εδώ και δεκαετίες). Σε κάθε περίπτωση όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα διαπραγματεύονται από θέση ισχύος. Για παράδειγμα το καθεστώς Άσαντ απορρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο χωριστού “κουρδικού στρατού”. Μόνο κουρδικές μονάδες στον ένα και ενιαίο συριακό στρατό, υπό αραβική διοίκηση δέχεται. Λογικό. Η Μόσχα δέχεται επίσης (σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ) να πείσει (;) την Άγκυρα να μην εισβάλει, αλλά μόνο αν ο έλεγχος των συρο-τουρκικών συνόρων περάσει σε μικτά ρωσικά / συριακά περίπολα.

Όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση και σε εξέλιξη, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει (αν δεν μεσολαβήσουν απρόοπτες εξελίξεις) ότι οι πραγματικά κουρδικές περιοχές, πολύ μικρότερες απ’ την τωρινή ζώνη στα ανατολικά του Ευφράτη, θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κατάσταση που ήταν πριν την συριακή εξέγερση του 2011 και την βάρβαρη καταστολή της απ’ το χασάπικο καθεστώς Άσαντ, που άνοιξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα. Θα είναι, δηλαδή, μια περιοχή της συρίας, με ενισχυμένη αυτοδιοίκηση – και ως εκεί.

Μόνο που για να οριστικοποιηθεί αυτό θα πρέπει να φύγει και η τελευταία αμερικανική αρβύλα· ενώ ο πλούσιος εξοπλισμός που έχει παραδόσει η Ουάσιγκτον στις ypg θα πρέπει να πέρασει στα χέρια του συριακού καθεστώτος. Αυτά εύκολα γράφονται αλλά δύσκολα γίνονται.

Συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε.

(Στην Θεαματική κωμωδία των καιρών, με τα διαρκή μονόπρακτα, ένα ακόμα: ο ρημαδοΠανάγος – you know who – συμπαρίσταται στους κούρδους που «εκφράζουν την δυσφορία τους για την πρόθεση των ηπα να τους εγκαταλείψουν»…

Καθάρματα αμερικάνοι – εγκαταλειψίες των λαών!…)

Μέση Ανατολή 2

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Προκύπτει ότι υπάρχει ένας διχασμός στους μηχανισμούς εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν πάντα εκείνοι που θέλουν ακόμα πιο έντονη στρατιωτική κατοχή της περιοχής. Έχουν τα (γεωπολιτικά) επιχειρήματα, έχουν και την απαίτηση για αύξηση της χρηματοδότησης (απ’ το αμερικανικό υπ.αμ.). Υπάρχουν όμως και άλλοι που φοβούνται ότι ο αμερικανικός στρατός στη βόρεια και βορειοανατολική συρία κινδυνεύει να γίνει στόχος ενός αντάρτικου, το οποίο στηριζόμενο φανερά ή κρυφά είτε απ’ την Δαμασκό είτε απ’ τους συμμάχους της, θα καταλήξει σ’ ένα αιματοκύλισμα που η Ουάσιγκτον δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει. Γιατί όσο εύκολο κι αν είναι να μιλάει κανείς για «σταγονίδια του isis», άλλο τόσο εύκολο είναι να αποδειχθεί ότι πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για ντόπιους αντικατοχικούς. Υπάρχει ένα φάντασμα πάνω απ’ τις πόλεις και τα χωριά της κατεχόμενης απ’ τις ηπα συρίας: η Βαγδάτη του 2005. Δεν είναι καιρός για επανάληψη αυτής της ιστορίας!

Μια πρόσφατη (πριν 3 ημέρες) αμερικανική έκθεση για το θέμα κατέληγε ως εξής:

… Η προοπτική για την αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία του να βρεθεί πιασμένη στη μέση μιας απ’ τις πιο σύνθετες συγκρούσεις που μπορεί να θυμηθεί κανείς, με στόχους που αλλάζουν διαρκώς και αμφίβολο τέλος, αντιμετωπίζεται με αδιαφορία απ’ το κογκρέσσο και απάθεια απ’ την κοινή γνώμη. Ενώ εμφανίζονται από καιρό σε καιρό δημοσιογραφικές αναφορές στον «αιώνιο πόλεμο» στο Αφγανιστάν, σε σχέση με απώλειες αμερικάνων στρατιωτών ή σημαντικές επιθέσεις εναντίον αφγανών αμάχων και των σωμάτων ασφαλείας, στη Συρία έχει αρχίσει η ανάδυση άλλης μιας μακρόχρονης στρατιωτικής εμπλοκής με λιγοστές προοπτικές επιτυχίας…

Το φάντασμα του αφγανιστάν και της ήττας εκεί…. Χμμμ…. Μ’ αυτά τα δεδομένα συμπεραίνουμε ότι η «γρήγορη απόσυρση» του αμερικανικού στρατού απ’ την κατεχόμενη βόρεια / βορειοανατολική συρία είναι «εν μέρει». Θα αποχωρήσει ένα μέρος του αμερικανικού κατοχικού στρατού, εκείνο που είναι περισσότερο εκτεθειμένο στο αντικατοχικό αντάρτικο· ή σε “επιβουλές” που θα εμφανιστούν σαν proxie… Θα παραμείνουν όμως «σύμβουλοι», όπως και οι μισθοφόροι (αν ο τοξικός βάλει το χέρι στην τσέπη, θα αυξηθούν). Και θα παραμείνουν επίσης κάποιες αεροπορικές βάσεις. Το μοντέλο «άλλοι είναι το πεζικό / εμείς βάζουμε τον αέρα» δεν είναι, άλλωστε, καινούργιο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Επιπλέον, ας μην το ξεχνάμε: ακόμα κι αν υπάρχει διαπάλη στο εσωτερικό των μηχανισμών του αμερικανικού κράτους, για το μεσανατολικό πεδίο μάχης βαρύνοντα ρόλο και λόγο έχουν και οι σύμμαχοι: το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Κι αυτοί, ασφαλώς, δεν θέλουν να δουν την ολοκληρωτική νίκη του μπλοκ της Αστάνα.

Μέση Ανατολή 3

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Λογικά η προσοχή έρχεται στην Άγκυρα. Ένα τηλεφώνημα πριν μερικές ημέρες μεταξύ Erdogan και ψόφιου κουναβιού έχει γίνει κιόλας το αγαπημένο «ερμηνευτικό κλειδί» για την (εν μέρει λέμε…) απόσυρση του αμερικανικού στρατού: η Ουάσιγκτον δεν θέλει να βρεθεί ο στρατός της στο δρόμο της Άγκυρας…

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή (και λογική) εδώ· η παραπληροφόρηση, είτε από δόλο είτε από βλακεία, θα μεγαλουργήσει. Εάν η Ουάσιγκτον αλλάζει τον ιμπεριαλιστικό της σχεδιασμό στο συριακό πεδίο μάχης επειδή «φοβάται» την (τυπικά) σύμμαχο Άγκυρα, τότε επιδεικνύει παγκόσμια το τέλος της!!! Τι θα κάνει, άραγε, απέναντι στους κηρυγμένους εχθρούς της (Μόσχα, Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ, Τεχεράνη…); Το «επιχείρημα» είναι, λοιπόν, το λιγότερο βλακώδες.

Αναφέραμε ήδη ένα σοβαρότερο λόγο για την (εν μέρει, επιμένουμε…) στρατιωτική απεμπλοκή του αμερικανικού στρατού απ’ το συριακό πεδίο μάχης· σίγουρα βόρεια και ανατολικά. Υπάρχει μια ακόμα λεπτομέρεια: η Ουάσιγκτον θα αποσύρει έναν αριθμό στρατιωτών της· όχι, όμως, τον σοβαρό εξοπλισμό τους! Αυτόν θα τον αφήσει στις ypg…

Ποιοι θα ωφεληθούν και ποιοι θα βλαφτούν εάν και εφόσον οι χθεσινές ανακοινώσεις γίνουν, όντως, πράξη;

Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα συνολικά, αν και κάθε κράτος με διαφορετικό τρόπο. Η Άγκυρα, για παράδειγμα, έχει απειλήσει ότι θα εισβάλει στην ypgκρατούμενη ζώνη σε βάθος τουλάχιστον 15 χιλιομέτρων, για να δημιουργήσει μια «ζώνη προστασίας». Αυτό, όμως, είναι τεχνικά εξαιρετικά δύσκολο (λόγω του μεγάλου μήκους της συρο-τουρκικής μεθορίου) και πάντως θα εκθέσει τον τουρκικό στρατό και το fsa πεζικό του σε μια μακρόχρονη αναμέτρηση. Εκείνο που (εκτιμάμε πως) σίγουρα θέλει το τουρκικό καθεστώς είναι περισσότερο έδαφος για να αποκαταστήσει (και να αυξήσει) τους «δικούς της» που βρίσκονται στον πυκνοκατοικημένο θύλακα του Idlib, ή (σαν πρόσφυγες) στα πέριξ. Θέλει σίγουρα την Manbij, και άρα όλη την περιοχή ως τα δυτικά του Ευφράτη.

Θα ήθελε επίσης (και ακόμα περισσότερο θα το ήθελε το συριακό καθεστώς…) την ανακατάληψη της Raqqa (και άλλων αραβοκατοικούμενων κωμοπόλεων) – απ’ τον στρατό του Άσαντ. Η Δαμασκός, εννοείται, θέλει και τα εδάφη (μαζί με τα πετροκοιτάσματα) ανατολικά της Deir ez-Zor, που καταλήφθηκαν απ’ τις ypg στη βάση του αμερικανικού σχεδιασμού.

Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα και χωρίς μια σφαίρα εάν οι ypg συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στην Ουάσιγκτον για να κατέχουν μια περιοχή πολλαπλάσια σε έκταση και πόρους απ’ την πραγματικά κουρδοκατοικούμενη περιοχή στη βόρεια συρία. Εν μέρει τα επιτελεία τους το υποψιάζονταν ήδη, γι’ αυτό και επεδίωξαν πριν μερικές εβδομάδες «διαπραγμάτευση» με το καθεστώς Άσαντ. Ο συγκεκριμένος γύρος απέτυχε, επειδή οι ypg ζητούσαν περισσότερα απ’ όσα εύλογα δικαιούνται. Τώρα ίσως γίνουν πιο ρεαλιστές…

Εννοείται πως και η Τεχεράνη θα ωφεληθεί: αν ο αμερικανικός στρατός μισο-φεύγει απ’ την συρία επειδή «νίκησε τον isis», αυτό σημαίνει ότι «η αποτροπή του ιράν» δεν είναι λόγος για την παραμονή του εκεί. Ούτε στο ιράκ… Άλλωστε το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε ότι «η νίκη επί του isis ήταν ‘ο μοναδικός λόγος’» για την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη συρία…

Θα συμβούν, όμως, όλα αυτά; Η ασταμάτητη μηχανή είναι δύσπιστη. Το ισραηλινό καθεστώς πρόλαβε κιόλας να δηλώσει ότι «θα συνεχίσει να πολεμάει το ιράν στη συρία αν φύγει ο αμερικανικός στρατός», κάνοντας πως ξεχνάει τα ρωσικά «εμπόδια». Μπορεί αυτή η γρήγορη δήλωση να δείχνει μόνο «υπαρξιακό άγχος», αλλά σε κάθε περίπτωση ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός / ρατσισμός δεν είναι καθόλου αμελητέος παράγοντας στη μέση Ανατολή. Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε, ίσως, να εγκαταλείψει τις ypg· όχι, όμως, και το Τελ Αβίβ!! Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να ανασχηματίσει τις τακτικές της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· κανένας ανασχηματισμός όμως δεν μπορεί να αντιτεθεί στους σχεδιασμούς του ισραηλινού απαρτχάιντ, και όσων απαιτούνται για να ολοκληρωθεί. Όχι υπό την παρούσα αμερικανική διοίκηση!

Οπότε…

(φωτογραφία: Οι υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα προχτές στη Γενεύη. Για την προώθηση του “πολιτικού διαλόγου” στη συρία…)

Ιμπεριαλιστικές βιτρίνες σε έξαψη

Πέμπτη 20 Δεκέμβρη. Στο χάρτινο Sarajevo υποδείξαμε έγκαιρα και σαν συμπέρασμα της ανάλυσής μας τις διπλές και τριπλές ατζέντες των κρατών / αφεντικών. Ενώ οι ιμπεριαλιστικές «γραμμές» μπορούν (και πρέπει) να εντοπίζονται μέσα απ’ την αντι-καπιταλιστική, εργατική ανάλυση και όχι μόνο μέσα απ’ την ειδησειογραφία, οι τακτικές κινήσεις που τις προωθούν μπορεί, πράγματι, να προκαλούν σύγχιση. Είτε επειδή η πρόκληση σύγχισης είναι ο στόχος. Είτε επειδή σε κάθε εθνοκρατικό σχηματισμό συγκρούονται αντίπαλες τακτικές (με τον ίδιο, ωστόσο, στρατηγικό στόχο). Είτε επειδή γίνεται ήδη πληροφοριακός / αποπληροφοριακός πόλεμος. Είτε επειδή οι πρωταγωνιστές σνιφάρουν. Είτε επειδή ο καιροσκοπισμός είναι αναπόφευκτο στοιχείο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Στην μικρή, καθημερινή κλίμακα των γεγονότων δημιουργούνται και βάλτοι. Κινούμενη άμμος. Το συριακό πεδίο μάχης έχει μετασχηματιστεί οριστικά, και οι παρενέργειες αυτού του μετασχηματισμού ήταν μεν μερικές φορές απρόβλεπτες στην κάθε φορά συγκεκριμένη έκφανσή τους, όχι όμως και ανεξήγητες. Θα περίμενε κανείς, για παράδειγμα, το 2015 ή το 2016 ότι η σαουδαραβική χούντα μπορεί να περιθωριοποιηθεί;

Ενώ το μπλοκ της Αστάνα (και κάθε μέλος του χωριστά) δείχνει συμπαγές στις κινήσεις του, στην αντίπαλη μεριά, την μεριά του άξονα, είτε αφορά την Ουάσιγκτον, είτε αφορά το Τελ Αβίβ, είτε αφορά το Ριάντ, οι σπασμωδικές κινήσεις είναι αντικειμενικό γεγονός. Οι άσχετοι με την καπιταλιστική ιστορία δύο αιώνων μπορεί να εκπλήσσονται μ’ αυτό… Ώστε μπορεί να υπάρχει και τακτική ασάφεια λόγω αδυναμίας, και μάλιστα διαρκείας; Ε, ναι! Δεν το ξέρετε; Συγγνώμη: αυτό δεν είναι πρόβλημα της Ιστορίας!!!

Δεν σημαίνει μια τέτοια ιστορική φάση ότι δεν θα υπάρξει ανασύνταξη του άξονα… Δεν θα είναι εύκολη (αλλιώς θα είχε πραγματοποιηθεί!) αλλά θεωρητικά θα ήταν λάθος να αποκλειστεί. Προς το παρόν ωστόσο, και επειδή υπάρχει μια ασυμμετρία στις εξελίξεις, η ασταμάτητη μηχανή είναι υποχρεωμένη να παρακολουθεί συστηματικά και όσο πιο κριτικά γίνεται. Το κυριότερο, πάντα: χωρίς να μην υποτιμάει τη νοημοσύνη σας.

(Ακόμα κι αν αυτή η υποτίμηση φαίνεται λυτρωτική…).

Keep in touch.

Γκλίτσα και συνέπεια

Τετάρτη 19 Δεκέμβρη. Συνεπείς στην ένταξή τους στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, Αθήνα και Λευκωσία είπαν «ναι» χτες, σε ψήφισμα του οηε που καταδικάζει την «στρατιωτικοποίηση της αυτόνομης δημοκρατίας της Κριμαίας και την πόλης της Σεβαστούπολης, καθώς και τμημάτων της Μαύρης Θάλασσας και της Θάλασσας της Αζοφικής».

Το ψήφισμα:

– εξακολουθεί να θεωρεί την χερσόνησο της Κριμαίας ουκρανικό έδαφος·

– κατηγορεί την Μόσχα για την μεταφορά στρατού, όπλων αλλά και ασκήσεις στη χερσόνησο·

– κατηγορεί την Μόσχα για την στρατιωτικοποίηση τμημάτων της Μαύρης Θάλασσας και της Αζοφικής και αεροναυτικές ασκήσεις και εκεί·

– καταδικάζει την Μόσχα για την κατασκευή της γέφυρας πάνω απ’ το στενό του Kerch·

– και καλεί την ρωσική ομοσπονδία να… κλπ κλπ κλπ…

Σε αντίθεση με άλλα (πολλά , εδώ και δεκαετίες) ψηφίσματα που αφορούν την κατοχή της Παλαιστίνης, που καταλήγουν σε κάποια συρτάρια (αν όχι σκουπιδοτενεκέδες) αυτό, τέτοιους καιρούς, μπορεί να αξιοποιηθεί όμορφα κι ωραία. Τεχνικά δεν είναι πιθανό να επιτεθεί οποιοσδήποτε για να “απελευθερώσει” την Κριμαία. Μπορεί, όμως, κάλλιστα, να αυξήσει τις περιπολίες του στη Μαύρη Θάλασσα· και στο Αιγαίο… – έχουμε πει γιατί.

Μια ψήφος είναι μια ψήφος. Η Αθήνα και η Λευκωσία θα μπορούσαν, φυσικά, να απέχουν, όπως έκανε η πλειοψηφία των κρατών μελών του ρημαδο-οηε. Το γεγονός ότι ψήφισαν “ναι” μπορεί να τελειώσει εκεί. Όμως δεν θα πάρει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τις όποιες αποφάσεις. Άλλοι θα τις πάρουν.

Πριν την «πετυχημένη (όπως διατράνωσε η εθνική δημαγωγική ενότητα) επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα» το ελληνορθόδοξο αρχιτραγάτο Istanbul έκανε πάσα στους αρχιτράγους της ουκρανίας, για να αρχίσουν το σπρωξίδι με τους αρχιτράγους της Μόσχας. Μετά, το ελλαδιστάν (και η Λευκωσία) ευλόγισαν οποιοδήποτε σπρωξίδι στη γραμμή Εύξεινος Πόντος – Αιγαίο…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός στα τέλη των ’10s: τρίβονται αυτοί στη γκλίτσα ή η γκλίτσα ψάχνει τις πλάτες τους;