Tag: πόλεμος

Τρίτη 14 Μάη. Ανάλογα είναι αυτά που ισχύουν στον «εμπορικό πόλεμο» που η Ουάσιγκτον έχει κηρύξει στο Πεκίνο. Ο ιστορικιστής (και προσωπολάτρης με την ευρεία έννοια) νομίζει ότι αυτόν τον πόλεμο τον κάνει ο μεσίτης Trump· και πως αν στη θέση του ήταν άλλος δεν θα έκανε τα ίδια. Ο ιστορικός υλιστής ξέρει όμως ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ένας καραγκιόζης που επιλέχτηκε «απρόσωπα» – το να το τονίσουμε δεν φτάνει, κάποια στιγμή πρέπει να το εξηγήσουμε – για να υπηρετήσει τον αμερικανικό προστατευτισμό. Να υπηρετήσει, δηλαδή, την απελπισία εκείνου του (“καθυστερημένου”) αμερικανικού «εθνικού κεφάλαιου» (και των κοινωνικών συμμαχιών του) που στα ‘90s θεώρησε ότι ο πλανήτης του ανήκει. Μόνο για να ανακαλύψει δεν του ανήκει η καπιταλιστική Ιστορία.

Πως θα «διαπραγματευόταν», κι ακόμα χειρότερα, πως θα επέβαλε μια συμμορία 10 ένοπλων τα συμφέροντά της σε μια συμμορία 40 ένοπλων; Ο πληθυσμός (δηλαδή η καπιταλιστική παραγωγική βάση) της κίνας είναι υπερτετραπλάσια εκείνης των ηπα. Η αμερικανική ελπίδα ήταν αυτή η καπιταλιστική παραγωγική βάση να μείνει υπανάπτυκτη· περίπου σαν εκείνη της ινδίας. Απ’ την στιγμή που αναπτύχθηκε (και μάλιστα: θυελλωδώς τα τελευταία 10 χρόνια) η μόνη ισχύς που έχει απομείνει στη μικρή συμμορία είναι τα όπλα της, αν προλάβει τα χρησιμοποιήσει έγκαιρα κι αν ξέρει καλύτερο σημάδι. Δεν έχει τίποτα άλλο, κι ούτε πρόκειται να αποκτήσει πια κάτι άλλο. Αν οι 10 αμερικάνοι ένοπλοι έχουν αμφιβολίες, ας ξαναδιαβάσουν το ευαγγέλιό τους: τα πονήματα της σχολής του Σικάγο για το «ανθρώπινο κεφάλαιο».

Δεν είναι θέμα ψόφιου κουναβιού, όπως δεν είναι θέμα του κινέζου αυτοκράτορα. Το μέγιστο που θα μπορούσε να πέφτει στις αρμοδιότητές τους (κι αυτό με πολλά “αν”) είναι η ταχύτητα και το σημείο της σύγκρουσης· όχι η σύγκρουση η ίδια! Δεν υπάρχει, επί της ουσίας, ζήτημα “διαπραγμάτευσης” – και δεν υπάρχει ισορροπία να επιτευχθεί πριν η σύγκρουση ολοκληρωθεί. Οι “συμφωνίες ειρήνης” υπογράφονται πάνω σε ερείπια.

Θα την ξεκινήσει την τελική σύγκρουση ο πιο αδύναμος όσο νομίζει ότι είναι ακόμα δυνατότερος; Θα την οξύνουν οι ηπα; Η Ιστορία αυτό δείχνει. Ο Σουν Τσου έγραψε κάπου ότι δυνατός είναι εκείνος που νικάει χωρίς πόλεμο – δεν ήταν όμως άγγλος προτεστάντης έποικος της “νέας γης” που εξαπλώθηκε σκοτώνοντας τους ιθαγενείς. Ο προτεστάντης άποικος έμαθε την ισχύ του ρεβόλβερ· την εξέλιξε ατιμώρητα στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα, και δεν έχει άλλο μοντέλο. Μόνο που δεν είναι πια, εδώ και καιρό, ο αμερικανικός καπιταλισμός ο ισχυρός στον πλανήτη: ο κινεζικός έχει καβαλήσει όλα τα τεχνολογικά κύματα· κι ακόμα είναι νήπιο…

Ας το επαναλάβουμε: θα κοροϊδεύουμε από εδώ το ψόφιο κουνάβι και τους συμμάχους του· θα κοροϊδεύουμε τους παρακμιακούς που κουβαλάνε αρχαία μεγαλεία. Ωστόσο για τον καπιταλισμό πρόκειται. Ενώ η ειρωνεία είναι το μέτρο της ανεπιθύμητης πολιτικής αδυναμίας μας, η ανάλυση δείχνει σαφώς την τάση: είμαστε όλοι αιχμάλωτοι και νεκροί με αναστολή της καπιταλιστικής διαλεκτικής – όσο δεν τολμάμε να στραφούμε αποφασιστικά εναντίον της.

Ναι, είναι ζόρικη αυτή η εναντίωση, ειδικά αν είναι συνολική, 101%. Όμως αυτά τα θεσπέσια και υπερπολύτιμα Εγώ που πρότεινε ο νεοφιλελευθερισμός και υιοθετήθηκαν μαζικά στην Δύση δεν είναι καν και καν κόκκοι άμμου… Ανάμεσα στο ζόρι μιας δύσκολης εναντίωσης και στο ζόρι του ανεμοσκορπίσματος, θέλει δεν θέλει ο καθένας και η καθεμιά, θα πάρει μια σύσκολη απόφαση…

Όσο το γρηγορότερο, τόσο το καλύτερο.

Πέμπτη 9 Μάη. Όταν το 2001 ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ξεκίνησε την «προληπτική εκστρατεία κατά της τρομοκρατίας», ο τότε πρόεδρος Μπους ο νεώτερος μίλησε για μακρύ πόλεμο. Η «τρομοκρατία» (κατασκευασμένη έτσι κι αλλιώς απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες και τους συμμάχους τους) ήταν το άλλοθι, το μέσο· όχι ο στόχος. Το γεγονός ότι ήδη απ’ τις αρχές του 21^ου αιώνα οι ειδικοί του αμερικανικού ιμπέριουμ μπορούσαν να φανταστούν και να μεθοδεύσουν τον «αμερικανικό 21^ο αιώνα» μόνο μέσω μιας διαρκούς προσχηματικής πολεμικής (δήθεν “αστυνομικής”) εκστρατείας σ’ όλο τον πλανήτη δείχνει ότι δεν εμπιστεύονταν την «οικονομική υπεροχή» τους· παρότι τότε δεν φαινόταν κανένας που να την αμφισβητεί – όχι, σίγουρα, στον ορίζοντα των κοινών θνητών. Σχεδόν 2 δεκαετίες μετά, το να κάνει η Ουάσιγκτον και να ελπίζει ότι μπορεί να κερδίσει έναν «εμπορικό πόλεμο» (κατά του Πεκίνου) είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι σα να υποστηρίζουν οι τωρινοί αμερικάνοι συντηρητικοί ότι το 2001 έκαναν λάθος, και ότι η “οικονομική υπεροχή” ήταν πάντα και παραμένει βασικό όπλο του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου… Γελοία παλινδρόμηση, που οφείλεται μόνο (κατά την γνώμη μας) στο ότι αφού ουσιαστικά έχει χάσει τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ο στρατιωτικός βραχίονας του αμερικανικού ιμπέριουμ δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι θα κερδίσει τον κύριως πόλεμο, τον κανονικό πόλεμο κατά των «αμφισβητιών» (της Μόσχας και του Πεκίνου) και των συμμάχων τους.

Όμως ο ίδιος βραχίονας δείχνει να είναι ανομολόγητα σίγουρος πως όσο καθυστερεί αυτόν τον κυρίως πόλεμο, τόσο πιθανότερο είναι να επιδεινώσει την θέση του.

Η ιστορία του 20^ου αιώνα δείχνει διάφορα χρήσιμα για όσα συμβαίνουν τώρα. Η «τρομοκρατία» και ο πόλεμος εναντίον της όπως κατασκευάστηκε απ’ τις υπηρεσίες της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της ήδη απ’ τις αρχές του 21^ου αιώνα (Ριάντ και Τελ Αβίβ), η κατασκευή δηλαδή ενός «ανορθόδοξου πολέμου εναντίον ενός μη κρατικού παράγοντα» (πρώτη επιλογή: “αλ Κάιντα”…) προέρχεται απ’ την εμπειρία του 3^ου παγκόσμιου και τον ρόλο των αντάρτικων εθνικοαπελευθερωτικών σοσιαλ/κομμουνιστικών εφόδων στον ουρανό σε πολλά μέρη του κόσμου. Κατά ένα τρόπο πρωτότυπο αλλά όχι ανεξήγητο η Ουάσιγκτον επιχείρησε να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της μετά το 2001 «κάνοντας παιχνίδι» μέσω της «αναβίωσης» εκείνου που φαινόταν «οικείο» στα επιτελεία της, σαν ιστορικά πιο πρόσφατο, την σχεδιασμένη (και προφανώς χαλκευμένη) αναβίωση δηλαδή ενός μέρους της ιστορίας του 3^ου παγκόσμιου πολέμου, με τα απελευθερωτικά αντάρτικα και τα καθεστωτικά αντι-αντάρτικα (τύπου «κόντρας»). Ήταν αυτό που ονομάστηκε στις μέρες μας proxie wars – αλλά δεν ήταν καθόλου άγνωστο στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Εμείς το ονομάσαμε έγκαιρα stay in front, σαν εξέλιξη του νατοϊκού stay behind στη διάρκεια του 3^ου παγκόσμιου. (Κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε γι’ αυτήν την συσχέτιση και την ακρίβειά της· αλλά θα είναι αργά από πολιτική / ανταγωνιστική άποψη…)

Το κόλπο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» σαν η λεωφόρος διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη ηττήθηκε, και ηττήθηκε οριστικά εδώ δίπλα: στο συριακό πεδίο μάχης. Από τότε και μετά (και παρότι η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να τραβάει απ’ τα μαλλιά, όσο μπορεί, το project «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», βαφτίζοντας «τρομοκράτες» τους επίλεκτους του ιρανικού στρατού…) η ενδοκαπιταλιστική αναμέτρηση έχει περάσει στην επανάληψη των μοτίβων της εκκίνησης του 2^ου παγκόσμιου πολέμου. Γυρίζει υποχρεωτικά προς τα πίσω στη γενεαλογία των ενδοκαπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων του 20^ου αιώνα, χωρίς τα φτιασίδια των τελευταίων δεκαετιών του. Όσο κι αν η Ουάσιγκτον προσπαθεί να περισπάσει / εκτονώσει / κερδίσει την ηγεμονία της μέσω «περιφερειακών» αναμετρήσεων όπου μπορεί να συντηρηθεί βολικά η ανάμνηση «αντιτρομοκρατικών εκστρατειών» (για παράδειγμα στην υποσαχάρια αφρική), είναι πια υποχρεωμένη να αναμετρηθεί κατά μέτωπο με τον κύριο αντίπαλο, τον οποίο άλλωστε το «δόγμα εθνικής ασφάλειας» έχει ονομάσει. Πεκίνο και Μόσχα…

Ο 2^ος παγκόσμιος, που δεν είχε «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ξεκίνησε σαν νομισματικός πόλεμος, μέσω των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων των εθνικών νομισμάτων (και οπωσδήποτε εκείνων που ήταν, ή σκόπευαν να γίνουν διεθνούς χρήσης). Προχώρησε σε εμπορικό πόλεμο, μέσω της επιβολής ανταγωνιστικών δασμών στις εισαγωγές. Και κορυφώθηκε υποχρεωτικά σε στρατιωτικό πόλεμο… αφού, σ’ όλες τις προηγούμενες εκδοχές του ήταν ο ίδιος πόλεμος: για την κυριαρχία στις παγκόσμιες αγορές πρώτων υλών, εμπορευμάτων και εργασίας.

Το ίδιο συμβαίνει ήδη. Μπορεί να πληγώνονται οι ηλίθιοι (έχουν υπάρξει άφθονοι) που εδώ και χρόνια μας κούναγαν το δάκτυλο υποστηρίζοντας ότι ο καπιταλισμός δεν είναι πια καπιταλισμός αλλά «κάτι άλλο», αλλά η αλήθεια είναι ωμή: η καπιταλιστική / κρατική μηχανή δεν έχει ιδιαίτερη φαντασία στον βασικό πυρήνα της… Ιδιαίτερη βία έχει.

Πέμπτη 9 Μάη. Η μόνη (θεωρητική κατ’ αρχήν) δυνατότητα της Ουάσιγκτον να σπάσει την εξέλιξη της παγκόσμιας κινεζικής καπιταλιστικής ηγεμονίας αποφεύγοντας, ίσως, την κατά μέτωπο αναμέτρηση, είναι να «κτυπήσει» κάποιον ή κάποιους απ’ τους κρίκους των «δρόμων του μεταξιού». Ένας απ’ αυτούς είναι η Τεχεράνη. Ένας άλλος – αν και φαίνεται μακρινός τόσο απ’ την Μόσχα όσο και απ’ το Πεκίνο – είναι η βενεζουέλα / καραϊβική. ‘Ενας τρίτος είναι η ζώνη του Σαχέλ…

Σ’ αυτό το σημείο όμως εμφανίζεται η αξία της Μόσχας και ένας βασικός λόγος για τον οποίο η συμμαχία Μόσχας – Πεκίνου είναι στρατηγική. Η Μόσχα (σαν ε.σ.σ.δ.) είναι παλιά ιμπεριαλιστική δύναμη του 20^ου αιώνα, και ξέρει πολύ καλά την διαχείριση του μετώπου κατά της Ουάσιγκτον σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη· ένα τεράστιο πεδίο δράσης το οποίο το Πεκίνο είτε αγνοεί είτε δεν έχει το έμπειρο στελεχικό δυναμικό που θα χρειαζόταν για να διαχειριστεί. Η Μόσχα (και όχι το Πεκίνο) ξέρει πολύ καλά την ιστορία της μέσης Ανατολής, ή της αφρικής, ή της λατινικής αμερικής. Η Μόσχα (και όχι το Πεκίνο) έχει το κnow how (και το κατάλληλο προσωπικό) απ’ τη μια για να διαβλέπει «επί του εδάφους» τις αμερικανικές κινήσεις και αφετέρου για να στήνει τις κατάλληλες (και αποτελεσματικές) πρακτικές συμμαχίες εδώ ή εκεί. Εν τέλει, πέρα απ’ την έμπειρη “διπλωματία” και κατασκοπεία, η Μόσχα έχει ήδη ένα εξαιρετικά αναβαθμισμένο επίπεδο πολεμικής τεχνολογίας· είτε το διαφημίζει είτε όχι.

Δείτε, λοιπόν, την συγκυρία ως εξής. Απ’ την μια μεριά η Ουάσιγκτον ψάχνει σημεία για να σπάσει / διακόψει την (ουσιαστική) κατάρρευση του όνειρου περί «αμερικανικού 21^ου αιώνα»: κορεατική χερσόνησος; ταϊβάν; ινδοκούς; μέση ανατολή; ανατολική Μεσόγειος; καραϊβική / λατινική αμερική; υποσαχάρια αφρική; Μεσογειακή αφρική; Όλα αυτά εμφανίζονται κατ’ αρχήν να έχουν «περιφερειακό χαρακτήρα».

Απ’ την άλλη, σε κάθε ένα απ’ αυτά τα σημεία, εμφανίζεται ένα αντίπαλο μπλοκ κρατών, στο κέντρο του οποίου υπάρχει πάντα η συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας (η ορολογία είναι βέβαια πρωτότυπη και δική μας, είναι όμως χρήσιμη): μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· μπλοκ του Ινδοκούς· μπλοκ της Αστάνα· μπλοκ του Καράκας. Ο «περιφερειακός χαρακτήρας» και η «τοπικότητα των αναμετρήσεων» μέσω των οποίων η Ουάσιγκτον ελπίζει να κερδίσει αποφεύγοντας έναν all out πόλεμο αναιρείται παντού απ’ την κοινή, οικονομικό/στρατιωτικο/διπλωματική εμφάνιση / δράση του δίδυμου Μόσχας – Πεκίνου και των ad hoc περιφερειακών συμμάχων τους. Της Αβάνα, της Άγκυρας, της Τεχεράνης, της Ισλαμαμπάντ, της Πγιονγκγιάνγκ (και της Σεούλ)… Όπου η Ουάσιγκτον πάει να στήσει έναν περιφερειακό καυγά του χεριού της ανακαλύπτει τον Putin και τον Xi να χαμογελούν σαρδόνια…

Έχουμε σημειώσει ότι η Ουάσιγκτον έχει ένα τακτικό πλεονέκτημα σ’ αυτήν “αρθωτή” φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου: ότι διαθέτει ένα ενιαίο στρατηγείο. Βλέποντας, όμως, το ποιοι παρακμιακοί και φασίστες στελεχώνουν το ενιαίο στρατηγείο μιας “υπερδύναμης” σε παρακμή, οφείλουμε να συμπληρώσουμε ότι το (αρχικό) τακτικό πλεονέκτημα εύκολα καταντάει στρατηγικό μειονέκτημα: τα ίδια άτομα / στελέχη του ενιαίου στρατηγείου που, σαν νοσταλγοί του ένδοξου παρελθόντος, γλυστράνε πατώντας πάνω στα παραμύθια τους και αποτυγχάνουν εδώ κι εκεί, θα αποτύχουν και πιο κάτω και ακόμα πιο κάτω…

Εκεί εξέχει μ’ έναν περίεργο τρόπο το ψόφιο κουνάβι. Γιατί δεν πρόκειται ούτε για πολιτικό ούτε για στρατηγό. Πρόκειται απλά για μια πολιτική βιτρίνα με επαγγελματική κατάρτιση μεσίτη real estate.

Ένας τέτοιος τύπος δεν αντιλαμβάνεται το παγκόσμιο καπιταλιστικό πεδίο στις αλληλουχίες του, αλλά μόνο σαν άθροισμα ευκαιριών: θέλει ένα καλό deal «κάπου», οπουδήποτε, για να σώσει την φήμη του. Θέλει, μέσα στις όποιες αποτυχίες, να κάνει μια «καλή», για να μπορεί να σταθεί στην «αγορά» (των ψήφων και των αξιωμάτων εν προκειμένω). Είναι κενός κι άρα κατάλληλος για βιτρίνα· αλλά ταυτόχρονα κουβαλάει την κουλτούρα της γαιοπροσόδου που θολώνει τις τακτικές σε μια πολυεπίπεδη σύγκρουση.

Θα επανέλθουμε με πρώτη ευκαιρία σ’ αυτό το θέμα, επειδή θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο όχι καταλυτικό, όχι αλλαγής των τάσεων· αλλά οπωσδήποτε ενδιαφέροντα…

Κυριακή 5 Μάη. Είναι γνωστό πως οι «αναθεωρητές» εχθροί του ψοφιοκουναβιστάν, με την Μόσχα και το Πεκίνο στην κορυφή τους, «ξεφορτώνονται» τα δολάρια απ’ τα αποθεματικά τους (με πολύ πιο εντατικούς ρυθμούς η πρώτη) αντικαθιστώντας τα με χρυσό και άλλα νομίσματα – συμπεριλαμβανόμενου του γουάν. Ο σταθερός περιορισμός του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας του δολαρίου είναι η «απάντηση – με – οικονομικά – μέσα» στον οικονομικό πόλεμο μέσω «κυρώσεων» που έχει εξαπολύσει το ψοφιοκουναβιστάν.

Αυτό το αντίμετρο έχει μεγάλη σημασία σε συνθήκες μιας καινούργιας έκρηξης της μόνιμης κρίσης / αναδιάρθρωσης. Η αμερικανική κεντρική τράπεζα μπορεί μεν να τυπώνει δολάρια κατά βούληση· όμως εκείνο που έχει την ίδια σημασία με την «ποσότητα» ενός νομίσματος (ειδικά αν είναι διεθνούς χρήσης) είναι η «ποιότητά» του. Το δημόσιο χρέος των ηπα πλησιάζει το 110% του αεπ τους, και πρόκειται να αυξηθεί κι άλλο (λόγω των μαζικών στρατιωτικών εξοπλιστικών προγραμμάτων…). Ένα διεθνώς υποτιμημένο δολάριο (δηλαδή: ένα δολάριο του οποίου ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας θα έχει περιοριστεί κάτω από ένα όριο – το οποίο ομολογούμε ότι δεν ξέρουμε ποιο είναι ακριβώς) σημαίνει ένα δημόσιο χρέος που δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Κοινώς: επίσημη χρεωκοπία…

Αυτά ας τα θεωρήσουμε (ακόμα) μελλοντικά ενδεχόμενα. Η πλαστογράφηση των στοιχείων της καπιταλιστικής «υγείας» είναι, όμως, η τωρινή πραγματικότητα. Το «μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για πολύ καιρό, όχι όμως τους πάντες για πάντα» δείτε το, λοιπόν, όχι σαν σοφία. Αλλά σαν υποσημείωση στην πολιτική (καπιταλιστική) οικονομία του 21^ου αιώνα: η «αποκάλυψη τώρα» δεν θα γίνει σαν «σκάνδαλο» αλλά πολύ πιο ηχηρά και αιματηρά…

Πέμπτη 25 Απρίλη. Το θυμάστε; Εμείς ναι. Έχει μπει κάτω απ’ το χαλί – αλλά αυτό δεν το κάνει ασήμαντο. Δείτε γιατί.

Πριν ένα μήνα εκδόθηκε στη γαλλία ένα βιβλίο με τίτλο La guerre de l’ombre en Syrie (Ο σκιώδης πόλεμος στη συρία), του Maxime Chaix. Ο τύπος θεωρείται «ανεξάρτητος δημοσιογράφος» ειδικευμένος στις «μυστικές επιχειρήσεις»… (Προφανώς είναι απ’ τους δημοσιογράφους για τους οποίους δεν μπορείς να είσαι σίγουρος από που κρατάει η σκούφια τους…)

Ωστόσο το βιβλίο αυτό θεωρείται τεκμηριωμένο. Η τεκμηρίωση του πως διάφορες δυτικές και όχι μόνο μυστικές υπηρεσίες υποστηρίξαν με κάθε μέσο τις «τζιχαντιστικές» οργανώσεις μπορεί, πράγματι, να προέλθει από διάφορες μεριές – με δεδομένα πρώτον το πολύ μεγάλο μέγεθος της συγκεκριμένης επιχείρησης («4^ος παγκόσμιος πόλεμος: πεδίο μάχης συρία») που ενέπλεξε πολύ κόσμο, και δεύτερον το ότι στην εξέλιξή της κάποιοι άλλαξαν θέση.

Αυτός ο Maxime Chaix έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη. Να μερικά χρήσιμα αποσπάσματα:

Ερώτηση: Κατ’ αρχήν παρακαλώ ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας. Τί είναι η “επιχείρηση Timber Sycamore”;

Απάντηση: «Timber Sycamore» είναι ο κωδικός μιας μυστικής επιχείρησης που εγκρίθηκε επίσημα απ’ τον Obama τον Ιούνη του 2013, για την μεταφορά όπλων και τον εξοπλισμό της αντι-Άσαντ εξέγερσης, αλλά που στην πραγματικότητα είχε ξεκινήσει τον Οκτώβρη του 2011, όταν η CIA δρούσε μέσω της βρετανικής MI6 για να αποφύγει να δώσει λογαριασμό στο Κογκρέσσο ότι εξοπλίζει τους αντάρτες στη συρία. Στην πραγματικότητα η CIA και η MI6 οργάνωσαν ένα δίκτυο εφοδιασμού απ’ την λιβύη στη συρία – στο οποίο ενεπλάκησαν και οι μυστικές υπηρεσίες της σαουδικής αραβίας, του κατάρ και της τουρκίας.

Το 2012, κατά πάσα πιθανότητα την άνοιξη, ο Obama υπέγραψε απρόθυμα μια top-secret διαταγή για την οποία λίγα είναι γνωστά, εκτός απ’ το ότι ανέθετε στην CIA να εξοπλίσει με «μη φονικά μέσα» στους αντάρτες στη συρία. Πατώντας πάνω σ’ αυτήν η CIA έφτιαξε ένα δίκτυο με τους συμμάχους της απ’ την σαουδική αραβία και το κατάρ, που τους συνέδεσε με κατασκευαστές όπλων στα βαλκάνια. Με την υποστηρίξη του ΝΑΤΟ, που ελέγχει τις εξαγωγές όπλων απ’ τα βαλκάνια μέσω της eufor, οι μυστικές υπηρεσίες του κατάρ και της σαουδικής αραβίας άρχισαν να αγοράζουν όπλα και πυρομαχικά απ’ αυτές τις χώρες και να εξοπλίζουν παράνομα μ’ αυτά τους αντι-Άσανατ αντάρτες.

Μερικούς μήνες αργότερα, τον Οκτώβρη του 2012, οι New York Times αποκάλυψαν ότι αυτή η διευθυνόμενη απ’ την CIA μεταφορά όπλων προοριζόταν για τον εξοπλισμό των τζιχαντιστικών ομάδων στη συρία· ενόσω οι μεταφορές όπλων από αέρα αυξάνονταν, με τα όπλα να πηγαίνουν στη συριακή επικράτεια μέσω του FSA και τοπικών λαθρεμπόρων, με την εποπτεία «κέντρων επιχειρήσεων» στη τουρκία και στην ιορδανία.

Τελικά προέκυψε ότι αυτά τα «κέντρα επιχειρήσεων» ήταν στελεχομένα από 15 δυτικές και μεσανατολικές μυστικές υπηρεσίες, περιλαμβανόμενης της γαλλικής DGSE και της βρετανικής MI6, παρότι δεν ξέρουμε ακόμα με ακρίβεια τον ρόλο που είχαν αυτές οι υπηρεσίες στον συγκεκριμένο μυστικό πόλεμο. Αυτό που είναι ξεκάθαρο και το τεκμηριώνω αδιαμφισβήτητα στο βιβλίο μου, ήταν ότι δεκάδες χιλιάδες τόνοι όπλων και εκατομμύρια κομμάτια πυρομαχικών μεταφέρθηκαν στο συριακό πεδίο μάχης μέσω αυτής της επιχείρησης. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του εξοπλισμού προοριζόταν για τις τζιχαντιστικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της τρομοκρατικής οργάνωσης που αυτοχαρακτηρίστηκε “ισλαμικό κράτος” τον Ιούνη του 2014.

Πέμπτη 25 Απρίλη. Ερώτηση: Τι ακλόνητες αποδείξεις έχουμε που να δείχνουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες υποστηρίξαν τις τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές στη Συρία;

Απάντηση: Ο συντονιστικός ρόλος των υπηρεσιών που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2011 είναι πια αποδεδειγμένο γεγονός, απ’ την καθυστερημένη επιβεβαίωση, τον Ιούνη του 2018, του Ben Rhodes, που ήταν ο επικεφαλής σύμβουλος του Obama απ’ το 2009 ως το 2017. Στη δάρκεια συνέντευξης, ο Rhodes υποστήριξε ότι η τοποθέτηση του «μετώπου al-Nusra» στον κατάλογο του αμερικανικού υπ.εξ. με τις τρομοκρατικές οργανώσεις τον Δεκέμβρη του 2012 ήταν «σχιζοφρενική» κίνηση, αφού ήταν σαφές ότι η συγκεκριμένη οργάνωση ήταν “η μεγάλη μπουκιά» της αντι-Άσαντ αντιπολίτευσης – αυτόν τον όρο χρησιμοποίησε. Στη διάρκεια εκείνης της συνέντευξης ο δημοσιογράφος Mehdi Hasan όχι μόνο εκμαίευσε ότι η CIA έπαιξε ρόλο συντονιστή σ’ αυτή την μεγάλη μεταφορά όπλων, αλλά επιπλέον ότι η αμερικανική εμπλοκή σ’ αυτόν τον σκιώδη πόλεμο ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι νομίζαμε.

Σύμφωνα με την Washington Post επρόκειτο για μια απ’ τις «μεγαλύτερες υπόγειες επιχειρήσεις» της CIA στην ιστορία της. Τον Γενάρη του 2016, οι New York Times το επιβεβαίωσαν, σημειώνοντας ότι οι ελιγμοί της CIA για την ανατροπή του Assad ήταν μέρος μιας πολυεθνικής εκστρατείας χρηματοδοτημένης με δισεκατομύρια πετροδολαρίων απ’ τα κράτη του Κόλπου, ειδικά απ’ την σαουδική αραβία.

…

Ερώτηση: Για να το ξεκαθαρίσουμε: κατά την γνώμη σου η γαλλία συμμετείχε σε μια μυστική επιχείρηση υποστηρίζοντας οντότητες που στη συνέχεια οργάνωσαν επιθέσεις στη γαλλία;

Απάντηση: Όπως εξηγώ στο βιβλίο μου, το γαλλικό κράτος και οι βασικοί δυτικοί σύμμαχοί του δεν υποστηρίξαν άμεσα τον Daesh, αλλά επέβλεπαν ένα σύστημα που τροφοδοτούσε μαζικά το αντι-Άσαντ τζιχαντιστικό γαλαξία, στον οποίο γεννήθηκε αυτό που ονομάστηκε «ισλαμικό κράτος» στη συριακή επικράτεια, για να εξελιχθεί στην κατευθυντήρια δύναμη. Δε νομίζω ότι το γαλλικό κράτος ή οι σύμμαχοί του, πραγματοποιώντας αυτήν την επιχείρηση, μπορούσαν να φανταστούν ποτέ ότι ο Daesh θα κατέληγε να κάνει επίθεση στο Παρίσι στις 13 Νοέμβρη του 2015.

Απ’ την άλλη μεριά είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνησή μας μαζί με τους βρετανούς, αμερικάνους και ισραηλινούς συμμάχους της συνειδητά εξόπλιζαν τζιχαντιστικές οργανώσεις… Ακόμα περισσότερο, σ’ ένα βιβλίο το οποίο δεν κατηγορήθηκε ποτέ για ψεύδη απ’ τον τότε γάλλο υπ.εξ. Laurent Fabious, οι δημοσιογράφοι Georges Malbrunot και Christian Chesnot υποστηρίξαν ότι οι επικεφαλής της διπλωματίας μας ήξεραν πολύ καλά ότι η σαουδική αραβία και το κατάρ προωθούσαν μέσα στα ιδιωτικά δίκτυα χρηματοδότησης της al-Nusra «πληρωμένους πράκτορες, επαγγελματίες εκπαιδευτές, γνωστούς σαν οι αξιωματικοί της DGSE»….

…

«Δεν νομίζει (ο Maxime Chaix) ότι υποστηρίζοντας τα δυτικά κράτη τους τζιχαντιστές φαντάζονταν ότι αυτοί θα “κτυπήσουν” στα δικά τους εδάφη”; Ο μόνος λόγος για να λέει κάτι τέτοιο είναι ότι αν έλεγε το αντίθετο θα έπρεπε να το αποδείξει· και γρήγορα, πριν καταλήξει σε κανά χαντάκι.

Στη συνέχεια, όμως, της συνέντευξής του λέει αυτό:

… Μιλώντας στο κανάλι της γαλλικής βουλής ο [δεξιός] βουλευτής Claude Goasguen δήλωσε τον Ιούνη του 2015 ότι το γαλλικό κράτος βοηθούσε την «al-Qaeda στη συρία». Την επόμενη χρονιά ο [σοσιαλιστής] βουλευτής Gerard Bapt μου επιβεβαίωσε «την υπόγεια υποστηρίξη του γαλλικού κράτους προς διάφορες ισλαμιστικές οργανώσεις στη συρία…» Και πρόσθεσε ότι «η γαλλική υποστήριξη στους αντάρτες στη συρία και πιο γενικά η δυτική υποστηριξη σ’ αυτούς συνέχισε ακόμα και μετά τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo και στην αγορά Hyper Cacher, παρότι την ευθύνη γι’ αυτές την ανέλαβε η al-Qaeda».