Tag: πόλεμος

Νεοκρατισμός 3

Τρίτη 21 Μάη. Αν τα πιο πάνω περιληπτικά είναι σωστά (κι αυτό υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή), τότε η μεταστροφή ανάμεσα στη δεκαετία του 1990 και εκείνη του 2020 δεν συνιστά κατάρριψη της μαρξιανής κριτικής ανάλυσης αλλά μάλλον την εκ νέου απόδειξή της! Η δεκαετία του ’90 δεν σημαδεύεται (αν κάποιος ψάχνει πρόσωπα / σύμβολα) απ’ τον αμερικάνο πρόεδρο Κλίντον, αλλά απ’ τον αντιπρόεδρο Al Gore: έναν αυθεντικό εκπρόσωπο του νεωτεριστικού, global, φιλελεύθερου πνεύματος της αναδυόμενης παγκόσμιας κυριαρχίας της Silicon Valley.

Τρεις δεκαετίες μετά η επιτυχία της 3ης βιομηχανικής επανάστασης υπό την ηγεμονία αμερικανικών κολοσσών (και η εύλογη παγκοσμιοποίηση του ψηφιακού παραδείγματος) δεν έχει Al Gore, ούτε καν ανάμεσα στους «δημοκρατικούς» των ηπα. Έχει Jack Ma – εξαμερικανισμένο ψευδώνυμο, υποθέτουμε… Κι ο λόγος είναι απλός: η νίκη του παραδείγματος έχει φτάσει στην ήττα της αμερικανοποίησής του, απ’ την στιγμή που το συλλογικό και υπό κρατική κινεζική διεύθυνση καπιταλιστικό κεφάλαιο 1,3 δισεκατομυρίου ανθρώπων αποδεικνύεται πολύ πιο δυναμικό.

Απέναντι σ’ αυτήν την εξέλιξη ακόμα και η αμερικανική Silicon Valley (και, ακόμα πιο έντονα, αυτό που μορφοποιήθηκε σαν πολιτική της έκφραση για παγκόσμια χρήση, δηλαδή το δόγμα η ιδιωτική καινοτομία μπροστά – πίσω παλιοκράτος!) οχυρώνεται· ή, πιο σωστά, το προσπαθεί μάλλον μάταια…

Όπως το είπε ένας κάποιος Keynes, ο φιλελευθερισμός είναι πλεύση καλού καιρού – για όσους έχουν το πάνω χέρι και τον άνεμο στα πανιά τους…

Όταν τα χάνουν τότε ααααα!!!.. Τότε…

“Πόλεμος πολιτισμών”;

Δευτέρα 20 Μάη. Ήταν μόλις στις αρχές του Μάη όταν σε “συνέδριο ασφαλείας” στην Ουάσιγκτον ένας κάποιος Kiron Skinner, που συμβαίνει να είναι ο «διευθυντής πολιτικής» του αμερικανικού υπ.εξ., χαρακτήρισε την αντίθεση ηπα – κίνας σαν «σύγκρουση πολιτισμών», και σαν «μια μάχη με έναν πραγματικά διαφορετικό πολιτισμό και ιδεολογία που οι ηπα δεν έχουν ξαναδώσει στο παρελθόν».

Δεν θα ήταν δύσκολο να το προβλέψει κανείς εδώ και σχεδόν 20 χρόνια: ο δυτικός πρωτοκοσμικός πολυεπίπεδος αντιμουσουλμανισμός κάποια στιγμή θα έπρεπε να αποκτήσει μερικούς ορόφους ακόμα, με την προσθήκη του αντι-σινισμού. Υπάρχουν, φυσικά, ορισμένα (ιδεολογικά) προβλήματα που θα πρέπει να λυθούν απ’ τους χειραγωγούς. Το Πεκίνο, είτε σαν καπιταλισμός και τεχνολογία είτε σαν πολιτισμός και κουλτούρα, είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί «κατώτερο»… (Στην πραγματικότητα ούτε ο μουσουλμανισμός κόσμος θα μπορούσε να θεωρηθεί «κατώτερος» αν λαμβάνονταν υπόψη οι συνέπειες της πολλών δεκαετιών και τρόπων αποικιοποίησης / λεηλασίας του απ’ τον δυτικό καπιταλισμό…)

Όμως καθώς ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον γίνεται όλο και λιγότερο «εμπορικός», και καθώς οι μάζες των υποτελών δεν πορώνονται ιδιαίτερα με επιχειρήματα του είδους «το εμπορικό μας ισοζύγιο είναι ελλειμματικό», θα πρέπει να κατασκευαστεί το είδωλο του «απαίσιου εχθρού» – με σκιστά μάτια. Θα (ξανα)μπεί το σφυροδρέπανο στο κάδρο, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος»;

Θα δείξει.

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 1

Δευτέρα 20 Μάη. Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (συμπεριλαμβανόμενου του Λονδίνου: μπορεί οι πολιτικές βιτρίνες της αυτού μεγαλειότητας να μην ξέρουν πως θα ξεσφηνώσουν τον βρετανικό λέοντα απ’ την πόρτα εξόδου – απ’ την ε.ε. – ξέρουν όμως μια χαρά να πιάνουν πόστα στα στρατηγικά περάσματα…) συγκεντρώνουν στρατό και όπλα στα μούτρα της Τεχεράνης. Δεν θέλουμε πόλεμο λένε και ξαναλένε, κι αυτό είναι το ανησυχητικό (για την ασταμάτητη μηχανή): όταν λέγεται και ξαναλέγεται αυτή η κουβέντα από πολεμοκάπηλους μπορεί κάλιστα να σημαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Επ’ αφορμή αυτού του “η ειρήνη βρίσκεται στη μύτη των πυραύλων μας” αντιγράφουμε αποσπάσματα από ένα χρήσιμο άρθρο του Alastair Crooke, γραμμένο πριν μια βδομάδα:

Ο Bernard Lewis, ένας βρετανο-αμερικάνος ιστορικός της μέσης Ανατολής, έχει υπάρξει τρομακτικά επιδραστικός στην Αμερική – οι ιδέες του περί πολιτικής έχουν εμποτίσει προέδρους, σχεδιαστές της πολιτικής και think tanks, και συνεχίζουν να τους εμποτίζουν. Αν και πέθανε πέρυσι, οι τρομακτικές του απόψεις συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις αμερικανικές αντιλήψεις για το ιράν. Ο Mike Pompeo [σ.σ.: ο special one plus των γνωστών τριών, για να μην ξεχνιόμαστε…] έγραψε πρόσφατα: «Τον συνάντησα μόνο μια φορά αλλά έχουν διαβάσει πολλά απ’ όσα έγραψε. Χρωστάω πολλά απ’ όσα ξέρω για την μέση Ανατολή στη δουλειά του… Είναι ένας άνθρωπος που πίστευε, όπως κι εγώ, ότι οι αμερικάνοι πρέπει να είναι πιο άνετοι με την μεγαλωσύνη της χώρας τους, όχι λιγότερο».

Αν έχει προσόντα καταλληλότητας για το πόστο του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. ο special one plus, τέτοιους καιρούς, είναι επειδή “γνωρίζει τον κόσμο” μέσα από γεωπολιτικά φασιστοαναγνώσματα…

Ο Crooke συνεχίζει:

Το «σχέδιο Bernard Lewis» όπως έγινε γνωστό, ήταν ένα σχέδιο για την διάλυση όλων των κρατών της περιοχής – απ’ την μέση Ανατολή ως την ινδία – κατά μήκος εθνικών, σεχταριστικών και γλωσσικών γραμμών. Μια ριζοσπαστική βαλκανοποίηση της περιοχής. Ένας απόστρατος αξιωματικός του αμερικανικού στρατού, ο Ralph Peters, ακολούθησε την ιδέα φτιάχνοντας έναν χάρτη για το πως θα έπρεπε να γίνει η βαλκανοποίηση της μέσης Ανατολής. Ο Ben Gurion [σ.σ.: ο πρώτος εθνικιστικο-μιλιταριστής πρωθυπουργός του νεοδημιούργητου τότε κράτους του ισραήλ] είχε αντίστοιχες στρατηγικές φιλοδοξίες για την εξυπηρέτηση των ισραηλινών συμφερόντων.

.. Ο επιρροή του Lewis έφτασε σίγουρα στην κορυφή: ο πρόεδρος Bush ο 2ος κουβαλούσε μαζί του άρθρα του Lewis σε μια συνάντηση στο οβάλ γραφείο, αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη· και μόλις 8 ημέρες μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους ο Lewis ενημέρωνε τον Richard Perle… Ήταν εκείνη η ημέρα που ο Perle μαζί με τον υπ.αμ. Donald Rumsfeld ζήτησαν την εισβολή στο ιράκ…

… Ήταν ο Lewis και όχι ο Samuel Huntington που εφηύρε τον όρο «σύγκρουση των πολιτισμών» – υποστηρίζοντας ότι το ισλάμ και η δύση είναι μπλεγμένοι σ’ έναν υπαρξιακό πόλεμο μεταξύ τους.

… Τώρα, εμπνεόμενοι απ’ τον διανούμενό ήρωά τους, τον Lewis, ο Pompeo με τον σύντροφο του Richard Perle, τον John Bolton, φαίνεται να προωθούν αυτό που ο Lewis περιέγραφε σαν «κτύπημα του ιράν ανάμεσα στα μάτια με ένα μεγάλο ρόπαλο – τις κυρώσεις».

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 3

Δευτέρα 20 Μάη. Στην πράξη το ψόφιο κουνάβι έχει πεισθεί για κάτι ακόμα χειρότερο: έχει κηρύξει σχεδόν πόλεμο στο Πεκίνο. Γιατί ακόμα κι αν είναι οι Pompeo και Bolton είναι που στέλνουν πολεμικά στον Περσικό, είναι το ψόφιο κουνάβι που στέλνει πολεμικά (και μάλιστα με προβοκατόρικο τρόπο) στη νότια θάλασσα της κίνας.

«Λογικό» απ’ την ψοφιουναβική ιμπεριαλιστική άποψη. Η Τεχεράνη δεν είναι απειλή για τις ηπα (αλλά το Τελ Αβίβ έχει εντελώς διαφορετική άποψη). Το Πεκίνο είναι – και η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται επ’ αυτού την γνώμη των συμμάχων της στην ανατολική Μεσόγειο…

Πως να οξύνεις μια αναμέτρηση που είναι όλο και λιγότερο “οικονομική”

Σάββατο 18 Μάη. Σε μια κίνηση που σύμφωνα με την άποψη κάποιων «ειδικών» μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική, το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε χτες την πλήρη απαγόρευση (χωρίς ειδική άδεια…) οποιασδήποτε εξαγωγής αμερικανικών τεχνολογικών εξαρτημάτων προς την κινεζική Huawei· και ταυτόχρονα την πλήρη απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων της Huawei στις ηπα…

Αν το δεύτερο μπορεί να θεωρηθεί «προσπάθεια οικονομικού γονατίσματος» (με επιχείρημα την «ασφάλεια των ηπα») το πρώτο γίνεται με την ελπίδα ότι χωρίς τα μικροτσίπ που εισάγει η Huawei απ’ τις ηπα θα «κλατάρει» – επιτρέποντας στις αμερικανικές εταιρείες 5G να την προλάβουν. Είναι έτσι όμως;

Η αμερικανική Qualcomm θεωρείται «πρώτης γραμμής» στην κατασκευή μικροτσίπ για κινητά, και πρώτη στον κόσμο σ’ αυτήν την κατηγορία. Όμως το 65% των εσόδων της προέρχεται απ’ τις πωλήσεις της στην κίνα (και στην Huawei) – έσοδα που τώρα θα πρέπει να ξεχάσει… Απ’ την άλλη μεριά οι πωλήσεις της Huawei στις ηπα είναι μόνο το 6,6% του τζίρου της (έναντι 51,6% απ’ την κινεζική αγορά, 28,4% απ’ την ευρώπη, την μέση ανατολή και την αφρική, και 11,4% απ’ την ασία).

Εν τω μεταξύ η Huawei έχει μια θυγατρική στην κίνα, ονόματι HiSilicon, που ανακοίνωσε χτες (σχεδόν ταυτόχρονα με τις ψοφιοκουναβικές απαγορεύσεις…) πως οι τεχνικοί της προετοιμάζονταν μυστικά εδώ και χρόνια για την στιγμή που η μητρική θα αποκλειόταν απ’ την τεχνολογική αγορά των ηπα, σε εξαρτήματα –συμπεριλαμβανόμενων των μικροτσίπ. Η HiSilicon είναι μεν γνωστή για την κατασκευή μικροτσίπ, αλλά ήταν άγνωστο ότι έχει σχεδιάσει και είναι σε θέση να φτιάξει τέτοια για 5G κινητά. Η διαβεβαιώση της HiSilicon έχει προκαλέσει έκπληξη, αφού κανείς δεν ξέρει ούτε τις τεχνολογικές ούτε τις παραγωγικές της δυνατότητες (συμπεριλαμβανομένου του outsourcing της παραγωγής).

Είτε αυτή η εξέλιξη είναι ακριβής είτε όχι, τα αμερικανικά πανηγύρια ότι «υπογράφτηκε η θανατική καταδίκη της Huawei» είναι το λιγότερο γελοία: θα ήταν δυνατόν ο «κεντρικά ελεγχόμενος» κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει συναίσθηση του πόσο μακριά θα προσπαθήσει να πάει η Ουάσιγκτον; Όχι. Το ψοφιοκουναβιστάν πάσχει απο σύνδρομο μεγαλείου, υποτιμώντας τους πάντες – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες, και μερικοί ακόμα…

Το πραγματικό ζήτημα για την Huawei και όχι μόνον αυτήν δεν είναι το ενδεχόμενο τεχνολογικού «κλαταρίσματος» αλλά ο αποκλεισμός απ’ την αμερικανική αγορά. Το πραγματικό πρόβλημα για τις αμερικανικές εταιρείες (θα) είναι ο αποκλεισμός τους απ’ την 4πλάσιου μεγέθους κινεζική αγορά!

Σ’ αυτού του είδους τον πόλεμο η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να τραβήξει (με το ζόρι, με απειλές κλπ) και την ε.ε.: να ακολουθήσει την δική της γραμμή, στερώντας απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις και την ευρωπαϊκή αγορά. Η ε.ε. (και σίγουρα τα μεγαλύτερα κράτη / μέλη) έχουν τους δικούς τους λόγους να αρνηθούν· δεν ξέρουμε ωστόσο σε ποιο βαθμό μπορούν να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις τους απέναντι στις αμερικανικές «τιμωρίες». Είναι προφανές όμως ότι το project europe «λαχανιάζει» απ’ τον αμερικανικό πόλεμο: υπάρχει ήδη η απαγόρευση αγοράς υδρογονανθράκων απ’ το ιράν, η απαγόρευση επενδύσεων εκεί, και φυσικά οι κυρώσεις κατά της Μόσχας…

Το βλέμμα του “δράκου”

Σάββατο 18 Μάη. Εν τω μεταξύ το κ.κ. κίνας συνεχίζει την εκστρατεία εθνικής ενότητας. Σε χθεσινό τους άρθρο οι «global times» αναφέρεται μεταξύ άλλων:

… Οι ηπα έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις εμπορικές αρχές και αδιαφορούν για το νόμο. Η βαρβαρική τους συμπεριφορά απέναντι στην Huawei μέσα απ’ την χρήση της διοικητικής εξουσίας μπορεί να θεωρηθεί σαν κήρυξη πολέμου στην κίνα στο οικονομικό και τεχνολογικό πεδίο. Είναι καιρός ο κινεζικός λαός να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις του. Οι συμβιβασμοί δεν οδηγούν τις ηπα σε καλή θέληση.

Πρέπει με αποφασιστικότητα να αναμετρηθούμε με τα διαβολικά χαρακτηριστικά που έχουν ενσωματωθεί στις ηπα. Παραμένοντας προσηλωμένη στο άνοιγμα, η κίνα θα πρέπει να βελτιωθεί στην αντιμετώπιση των ηπα.

Σ’ αυτή τη μάχη εναντίον των ηπα, απ’ την μια μεριά θα πρέπει να σεβόμαστε την διεθνή νομοθεσία και να λαμβάνουμε υπόψη την γενική τάση των κινεζικών μεταρρυθμίσεων και του ανοίγματος. Απ’ την άλλη μεριά, δεν θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευγενείς ή να ανησυχούμε για την γνώμη της Δύσης. Οποιοδήποτε μέτρο που μπορεί να δαγκώσει τις ηπα χωρίς να βλάπτει την κίνα πρέπει να υιοθετηθεί…

Σαφές…

Ο πυρήνας των μπλοκ

Σάββατο 18 Μάη. Την ίδια ημέρα, χτες, βρισκόταν στο Πεκίνο ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif. Ο Zarif βρίσκεται σε «τουρνέ» στην ασία (πέρασε απ’ το Νέο Δελχί, μετά το Πεκίνο θα πάει στο Τόκιο) με κατάληξη την Μόσχα, για να χαρτογραφήσει ξανά τις διεθνείς σχέσεις (συμπεριλαμβανόμενων των οικονομικών) της Τεχεράνης. Το Πεκίνο εισάγει ιρανικό πετρέλαιο, και έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύει να πειθαρχήσει στις αμερικανικές τιμωρίες… Δεν υπάρχει ωστόσο άλλος τρόπος μεταφοράς του στην κίνα εκτός απ’ τον θαλάσσιο. Κι εκεί ο αμερικάνικος στόλος μπορεί να μπλοκάρει τις μεταφορές.

Ανάλογα με το πόσο θα πιέσει το ψοφιοκουναβιστάν τις κινεζικές αγορές πετρελαίου απ’ το ιράν, δεν θα προστεθεί απλά ένα ακόμα «σημείο τριβής». Θα επιταχυνθούν και οι ανταποδόσεις των κτυπημάτων: το ψοφιοκουναβιστάν απλά οδηγεί ένα σπιράλ όξυνσης του οποίου το τέλος δεν ορίζει…

«Περσικός»… όπως «του Τονκίν»…

Τετάρτη 15 Μάη. Το διαβάσατε εδώ (ευχόμαστε…) την περασμένη Δευτέρα (Δεν είναι Περλ Χάρμπορ… Αλλά…). Χτες έγινε «ημιεπίσημο». «Ανώνυμοι» αμερικάνοι υποστηρίζουν ότι το «σαμποτάζ σε τάνκερ» έγινε είτε από ιρανούς, είτε από proxies της Τεχεράνης…

Λογική; Μην την ψάχνετε, δεν υπάρχει. Ποιος θα πεισθεί; Αδιάφορο. Αρκεί να «πεισθούν» οι αμερικάνοι γερουσιαστές / βουλευτές και, φυσικά οι στενοί σύμμαχοι: το Τελ Αβίβ, το Ριάντ, ίσως και η Αθήνα.

Η «δουλειά» (το «σαμποτάζ») ήταν πράγματι επαγγελματική. Μια τρύπα σε κάθε σκαρί, στην ίσαλο γραμμή, σε σημείο που ούτε ναυάγιο να προκληθεί, ούτε νεκροί ή τραυματίες, ούτε διαρροή πετρελαίου. Εύκολα πράγματα για κάποιες «μονάδες υποβρύχιων καταστροφών». Τίνος κράτους όμως; Των εμιράτων; Του τοξικού; Ή του Τελ Αβίβ;

Οι ισραηλινές υπηρεσίες είναι οπωσδήποτε στο βάθρο των πιθανών σαμποτέρ. Γιατί; Επειδή ήταν αυτές που «πληροφόρησαν έγκαιρα ότι υπάρχει αξιόπιστος κίνδυνος εχθρικών ενεργειών στα στενά του Ορμούζ» πριν καιρό – την Ουάσιγκτον πληροφόρησαν. Έτσι ώστε η μάλλον ρουτινιάρικη πλεύση του αεροπλανοφόρου Abraham Lincoln προς τις θερμές θάλασσες να μετατραπεί σε αποστολή απειλών προς το ιράν.

Το «σαμποτάζ» ήταν προβοκάτσια. Αλλά (κρίνουμε) όχι Η προβοκάτσια. Είναι μια προβοκάτσια που «νομιμοποιεί» τον κατάπλου του αμερικάνου αεροπλανοφόρου και των συνοδευτικών στα στενά του Ορμούζ. Θεωρητικά θα μπορούσε (πάντα στα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά μυαλά) να επιτρέπει μέχρι μια «μικρή πυραυλική τιμωρία», κτυπήματα σε κάποιο ιρανικό λιμάνι – αφήνοντας στην Τεχεράνη το αν θα επιλέξει να απαντήσει κλιμακώνοντας ή να «σωπάσει»…

Το ψόφιο κουνάβι, προς το παρόν είναι βλοσυρό, με πατρικό τόνο, με το γνωστό λεξιλόγιο των 10 λέξεων. «Ακούω κάτι ιστοριούλες για το ιράν. Αν κάνουν οτιδήποτε θα είναι μεγάλο λάθος. Θα υποφέρουν πολύ. Θα δούμε τι έχει γίνει με το ιράν. Δεν θα είναι χαρούμενοι. Δεν θα είναι καθόλου χαρούμενοι. Εντάξει;

Εντάξει!… Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη είναι υπερβολικά ψύχραιμη (και «σίγουρη»). Δεν θα γίνει κανένας πόλεμος… Δεν επιδιώκουμε πόλεμο, ούτε κι αυτοί… Δεν τους συμφέρει.. δήλωσε ο αρχιτράγος του ιρανικού καθεστώτος Ayatollah Ali Khamenei.

Έχει μεν μια βάση αυτή η στάση: προφανώς το ιρανικό καθεστώς ΔΕΝ θέλει πόλεμο με το ψοφιοκουναβιστάν. Αλλά δεν αποκλείουμε να είναι «με την ψυχή στο στόμα»…

«Περσικός» και βάλε

Τετάρτη 15 Μάη. Το Ριάντ και τα εμιράτα έχουν αναλάβει την εξόντωση των υεμενιτών εδώ και λίγα χρόνια. Όχι απλά αποτυγχάνουν, αλλά οι Houthis έχουν ξεκινήσει μια (ως τώρα) πετυχημένη αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας υεμενίτικα εδάφη απ’ τους μισθοφόρους των 2 τοξικών.

Χτες κτύπησαν με drones έναν απ’ τους βασικούς πετρελαϊκούς αγωγούς (ή σταθμούς) της σαουδαραβικής χούντας. Ήταν μια ιδιαίτερα αναβαθμισμένη επίθεση, όχι λόγω της ζημιάς που προκάλεσε (ήταν μάλλον μικρή) αλλά από τεχνολογική άποψη: οι στόχοι που κτύπησαν οι Houthis ήταν τουλάχιστον 1000 χιλιόμετρα μακριά απ’ την βάση των drones, στο κέντρο της σαουραβικής ερήμου. Με τέτοιο know how οι Houthis μπορούν πλέον να κτυπήσουν σε καίρια σημεία τόσο το Ριάντ όσο και τα εμιράτα, χωρίς οι αεράμυνες των τελευταίων να μπορούν να εμποδίσουν κάτι.

Παρόλα αυτά χτες ο υπουργός ενέργειας Khalid al-Fatih είχε υψηλό ηθικό:

… Αυτή η πράξη τρομοκρατίας και σαμποτάζ, μαζί με τις πρόσφατες ενέργειες στον αραβικό κόλπο, δεν σημαδεύουν μόνο το βασίλειο [σ.σ.: εννοεί το βασίλειο των Σαούντ] αλλά επίσηςτην ασφάλεια της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου και την παγκόσμια οικονομία… Αυτές οι επιθέσεις αποδεικνύουν ξανά πόσο σημαντικό είναι για εμάς να αντιμετωπίσουμε τις τρομοκρατικές οντότητες, συμπεριλαμβανομένων των Houthis στην υεμένη, που υποστηρίζονται απ’ το ιράν…

Μπλέντερ μεν, αλλά το (ιμπεριαλιστικά) σωστό μπλέντερ. Που αλέθει όλα όσα χρειάζονται. Οι Huthis είναι ο μισός και βάλε πληθυσμός της υεμένης που πολεμάει εναντίον της εισβολής στρατού της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων (που υποστηρίζονται από αμερικάνους αλλά και γάλλους «συμβούλους»…) Αυτοί είναι οι «τρομοκράτες» οι απαραίτητοι στο κάδρο.

Οι άλλοι «τρομοκράτες» είναι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» που υποστηρίζουν τους Huthis, απ’ ότι φαίνεται αποτελεσματικά. Υπάρχει ένας σαουδαραβικός αγωγός που βαφτίζεται «κλειδί για την παγκόσμια οικονομία». Και υπάρχουν διάφορες πράξεις δολιοφθοράς, όχι απέναντι στο βασίλειο (τι να λέμε τώρα!..) αλλά απέναντι στην παγκόσμια οικονομία!!

Για ενώστε αυτά τα κομμάτια! Άντε ντε! Κάντε και κάτι μόνοι σας! Όλα έτοιμα απ’ τις υπηρεσίες και τα μεγάφωνά τους τα περιμένετε;;!!! Δεν είναι σαφές ότι το μόνο που λείπει απ’ την «σκηνή του εγκλήματος» είναι η αμερικανική στρατοαστυνομία;

Έρχεται. Το Abraham Lincoln και η συνοδειά του παιρνούν όπου νάναι τα στενά του Bab al-Mandab, ανάμεσα στην υεμένη και το τσιμπουτί…

Μπορεί να έρχεται για την βόλτα… Μπορεί να έρχεται για να κάτσει… Ποιός είναι σίγουρος τι έχουν στο εσωτερικό των κρανίων τους στο φοψιοκουναβιστάν;

Πετρέλαιο και πόλεμος 3

Τετάρτη 15 Μάη. Παρότι η αλλαγή του ενεργειακού καπιταλιστικού μοντέλου δεν θα γίνει μονομιάς και δεν θα είναι καθολική πριν περάσουν αρκετά χρόνια, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει πολύ σοβαρούς λόγους να ανησυχεί.

Ένας βασικός είναι η τύχη της δικής του «αυτάρκειας». Τα σχιστολιθικά κοιτάσματα έχουν ακριβή εξόρυξη. Για να είναι κερδοφόρα η εκμετάλλευσή τους πρέπει η τιμή του πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά να είναι γύρω (έστω λίγο πάνω) απ’ τα 60 δολάρια το βαρέλι.

Όμως και μόνο η αλλαγή της τεχνολογίας κίνησης στα ι.χ. και στα φορτηγά, το μαζικό πέρασμα δηλαδή στην ηλεκτροκίνηση, θα προκαλέσει σημαντική πρώτη στη ζήτηση υδρογονανθράκων. Τυπικά, για να συγκρατηθούν οι τιμές ενός εμπορεύματος όταν πέφτει σημαντικά η ζήτηση, πρέπει να μειωθεί ανάλογα και η παραγωγή. Ποιός, όμως, θα μειώσει την παραγωγή του (και, κατά συνέπεια, τα κέρδη του) για το «κοινό καλό»; Αυτός ο αλτρουϊσμός δεν συνηθίζεται στον καπιταλιστικό κόσμο· και σίγουρα όχι από καθεστώτα για τα οποία η πετρελαϊκή εξόρυξη είναι η «μονοκαλλιέργειά τους».

Εν τω μεταξύ ακόμα και μια μέτρια πτώση των διεθνών τιμών, όχι μόνο θα αχρήστευε τις αμερικανικές εξορύξεις σχιστολιθικού πετρελαίου (και αερίου) αλλά θα οδηγούσε στην πλήρη χρεωκοπία όλες τις επιχειρήσεις που έχουν μπει τα τελευταία χρόνια στο κόλπο. Μια τέτοια χρεωκοπία θα παράσερνε και τις τράπεζες που τις έχουν δανείσει πλουσιοπάροχα. Επιπλέον θα ανάγκαζε ξανά την Ουάσιγκτον να «εξαρτηθεί» απ’ την διεθνή αγορά. Από ποια «διεθνή αγορά» όμως;

Το ζήτημα γίνεται «απόλυτης προτεραιότητας» επειδή για το ορατό μέλλον τα κάθε είδους βαριά στρατιωτικά οχήματα (στη στεριά, στη θάλασσα και τον αέρα) θα συνεχίσουν να καταναλώνουν παράγωγα πετρελαίου (εκτός απ’ τα πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα και υποβρύχια). Η «εξάρτηση» θα είναι έτσι ζήτημα στρατιωτικής ασφάλειας.

Μ’ αυτά τα δεδομένα τα αμερικανικά αφεντικά επιχειρούν εδώ και σχεδόν 3 δεκαετίες, με όλο και πιο μεγάλη ένταση όσο περνάει ο καιρός, να ελέγξουν την παγκόσμια διακίνηση υδρογονανθράκων, τις πηγές, τις διαδρομές, και φυσικά το (διεθνές) νόμισμα στο οποίο γίνεται το εμπόριο. Ο πόλεμος που έχουν κηρύξει στον north stream 2 είναι τμήμα του ίδιου πολέμου που έχουν κηρύξει στη βενεζουέλα ή στο ιράν. Στην πρώτη περίπτωση θέλουν να εμποδίσουν την διακίνηση του ρωσικού φυσικού αερίου, στη δεύτερη περίπτωση θέλουν να βγάλουν αυτά τα κοιτάσματα έξω απ’ την παγκόσμια αγορά. Ειδικά στην περίπτωση του ιράν εξαντλούν τα «οικονομικά μέσα» (μέσω «κυρώσεων»), στοχεύοντας στην καθολική απαγόρευση των ιρανικών υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο).

Η μεθόδευσή τους όμως είναι η ήδη «μισο»στρατιωτική: θα πρέπει να περιπολούν στις θάλασσες και να «συλλαμβάνουν» τα τάνκερ που θα κάνουν «λαθρε»μπόριο – αφού εννοείται, ούτε η Τεχεράνη ούτε το Καράκας θα σταματήσουν τις εξαγωγές: πελάτες υπάρχουν…

Πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στην «μισο»στρατιωτική διαχείριση αυτού του ζητήματος και την εντελώς στρατιωτική; Κατά την άποψή μας η δεύτερη είναι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο τέλος αυτής της διαδρομής.

Δεν είναι μια διαδρομή εύκολη, εφόσον υπάρχουν πλέον σοβαροί αντίπαλοι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το 2003, το 2004, το 2005, με λιγότερους (φανερούς) αντιπάλους, η Ουάσιγκτον δεν κατάφερε να επιτεθεί στην Τεχεράνη. Θα υπέθετε κανείς ότι τώρα είναι ακόμα δυσκολότερο.

Σωστά. Μόνο που μπορεί να είναι επίσης και πολύ πιο αναγκαστικό. Τουλάχιστον για την γραμμή των (νεο)συντηρητικών στην Ουάσιγκτον.