Tag: κίνα

Ένας ογκόλιθος «εκεί που συμβαίνει»

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Ο γνωστός υπ.εξ. Nick the greek έκανε τριήμερη επίσκεψη στο Πεκίνο. Το τι πήγε να πουλήσει δεν τολμάμε να το σκεφτούμε: ο κινεζικός καπιταλισμός δεν αγοράζει ούτε αρχαία ούτε στο σωρό. Ας υποθέσουμε ωστόσο πως έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια…

Κρατάμε λοιπόν μια μικρή, ελάχιστη επιφύλαξη, μήπως τα λεγόμενά του δεν μεταφέρθηκαν σωστά. Διότι κατά τα ελληνικά καθεστωτικά ρεπορτάζ ο ογκόλιθος είχε την φαεινή ιδέα να γλύψει το Πεκίνο κάνοντας παραλληλισμό ανάμεσα στην κύπρο …. και στην ταϊβάν!!!

Πίσω γορίλλα! θα πρέπει να σκέφτηκαν οι κινέζοι αξιωματούχοι που υπέστησαν την «good diplomacy» α λα ελληνικά. Η κύπρος είναι αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος, αυτό δηλαδή που εμποδίζει με κάθε τρόπο (για την ταϊβάν) το Πεκίνο. Επιπλέον αν έχει σχέση η «μία κίνα» (που περιλαμβάνει την ταϊβάν) με την «μία ελλάδα» (που θα περιλάμβανε και την κύπρο), τότε απλά ο ογκόλιθος πυροβόλησε τα πόδια του και το στομάχι του: το Πεκίνο έχει έτσι κι αλλιώς προχωρημένες και πολυεπίπεδες σχέσεις με την Άγκυρα, οπότε η ογκολιθική σοφία θα πρέπει να έκανε γκελ! Στο τέλος τέλος το Πεκίνο έχει πλήρη γνώση της διεθνούς διπλωματίας εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει πως όταν ένας έλληνας ογκόλιθος σκάει για να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες εισπράττει ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη…

Δεν πειράζει. Ένα κράτος που στηρίζει και στηρίζεται στις ηπα δεν έχει και πολλά περιθώρια πια. Ας αφήσουμε το ότι πρώην σταλινικός ογκόλιθος μόνο για σινολόγος δεν θα μπορούσε να πλασαριστεί.

Δεν πειράζει. «Η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει….»

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Κατά το νοτιοκορεατικό καθεστώς (και τις μυστικές του υπηρεσίες) η πρόσφατη ακύρωση του ταξιδιού του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo στην Πγιονγκγιάνγκ οφείλεται στο ασυμβίβαστο ανάμεσα στις αμερικανικές απαιτήσεις («πρώτα η καταστροφή των πυρηνικών») και τις βορειοκορεατικές αντίστοιχες («πρώτα η κήρυξη του τέλους του πολέμου»).

Αν είναι έτσι, τότε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει λόγο να πανηγυρίζει. Σε διεθνές ακροατήριο η συνέχιση του «εμπόλεμου» στην κορεατική χερσόνησο απ’ την δεκαετία του 1950 είναι, απλά, παράλογη. Φυσικά για την Ουάσιγκτον (αλλά και για το Τόκιο) έχει νόημα: διατηρώντας το καθεστώς (τυπικά) εμπόλεμης κατάστασης με το βορειοκορεατικό καθεστώς, επιτρέπονται κάθε είδους στρατιωτικές ασκήσεις εναντίον του. Ωστόσο, μετά από τόσες δεκαετίες και όσα έχουν μεσολαβήσει, είναι αδύνατο για την Ουάσιγκτον να βάζει το κάρο μπροστά απ’ το άλογο: επειδή θέλω να κάνω πολεμικές ασκήσεις, γι’ αυτό κρατάω παράταση σ’ έναν πόλεμο που τέλειωσε πριν πάνω από μισό αιώνα.

Όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ξέρει καλά γιατί η Πγιονγκγιάνγκ έχει επικεντρώσει στην απαίτηση για την (και) τυπική λήξη του «κορεατικού πολέμου»: θα ξεδοντιάσει την αμερικανική στρατιωτική στρατιωτική μεθόδευση δεκαετιών στην κορεατική χερσόνησο, βάζοντας υπό αμφισβήτηση έναν βασικό κόμβο της, τον έλεγχο δηλαδή του νοτιοκορεατικού στρατού.

Κι αφού η Ουάσιγκτον προσπαθεί να την αποφύγει, όντως πέφτει στους ώμους του Moon, σαν “ηγέτη της νότιας κορέας”, να την υπογράψει αυτήν την (τυπική) λήξη με τον Kim στο ραντεβού τους τον Σεπτέμβρη. Θα αφήσει έτσι την Ουάσιγκτον στο κρύο, με όλα τα δίκαια του κόσμου υπέρ του. Θα την κάνει αυτή την κίνηση; Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Εν τω μεταξύ φήμες θέλουν τον κινέζο πρόεδρο Xi να παρευρίσκεται στην Πγιονγκγιάντκ στην γιορτή για την δημιουργία του βορειοκορεατικού κράτους (αποτέλεσμα του πολέμου που δεν έχει λήξει ακόμα για τους αμερικάνους) στις αρχές Σεπτέμβρη. Δεν θα πάει μόνος του – λένε οι φήμες. Αλλά παρέα με κινεζικό στρατιωτικό άγημα, που θα παρελάσει μαζί με τον βορειοκορεατικό στρατό.

Και μόνο σαν φήμη είναι much από συμβολική άποψη… Too much…

Παλιές (και καινούργιες) ιστορίες

Πέμπτη 30 Αυγούστου. Όταν οι κουβανοί επαναστάτες ξεμπέρδεψαν με την χούντα του Μπατίστα, στις αρχές του 1959, γνωρίζοντας πολύ καλά και την γεωγραφία και την ιστορία της λατινικής αμερικής, δεν είχαν σκοπό να κηρύξουν πόλεμο στις ηπα. Μάλλον το αντίθετο. Ωστόσο η Ουάσιγκτον είχε την δική της άποψη για την εκθρόνιση του εκλεκτού της δικτάτορα. Με δεδομένο ότι το βασικό εξαγώγιμο εμπόρευμα (τότε) της κούβας ήταν η ζάχαρη, το αμερικανικό καθεστώς έριξε τα τεράστια κρατικά αποθέματά του σε ζάχαρη στη διεθνή αγορά, για να βουλιάξουν οι τιμές, και να γονατίσει η επαναστατική κυβέρνηση στην Αβάνα.

Η αμερικανική ενέργεια θα πετύχαινε… αν δεν έμπαινε στο πλευρό των επαναστατών η ε.σ.σ.δ. Η Μόσχα αποφάσισε να αγοράζει όλη την εξαγώγιμη ζάχαρη της κούβας στις παλιές τιμές, δίνοντας κρίσιμη οικονομική ανάσα και χρόνο στον Κάστρο, στον Τσε και στους συντρόφους τους για να διαχειριστούν τα προβλήματα της μετεπαναστατικής κούβας.

Γιατί να θυμίζουμε αυτά; Επειδή η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει το ίδιο κόλπο κατά του ιράν, «εξαφανίζοντας» τις πωλήσεις του ιρανικού πετρελαίου. Φυσικά δεν πρόκειται, τώρα πια, σχεδόν 40 χρόνια μετά, για επαναστατική διαδικασία στην Τεχεράνη. Ούτε θα συσχετίζαμε την κούβα του 1959 με το ιράν του 1979! Αλλά η αμερικανική τακτική είναι ακριβώς η ίδια: θα σε γονατίσω απαγορεύοντάς σου την βασική σου εξαγωγή.

Τώρα δεν είναι η Μόσχα αλλά το Πεκίνο που εμφανίζεται σαν «λευκός ιππότης»: αγοράζει όλο και περισσότερο ιρανικό πετρέλαιο, μειώνοντας (σε κάποιο βαθμό) τις αγορές σαουδαραβικού. Κι όχι μόνο σχετικά με το ιράν, αλλά και για οποιοδήποτε άλλο κράτος που συμπεριλαμβάνεται στον σχεδιασμό των «δρόμων του μεταξιού», το Πεκίνο έχει την οικονομική επιφάνεια (και την διάθεση) να αντιστρέψει τις συνέπειες του αμερικανικού οικονομικού πολέμου.

Ωστόσο τώρα δεν είναι η φάση των «δύο μπλοκ» και της «ισορροπίας τρόμου»…

Και το Πεκίνο; Όχι μόνο η Μόσχα;

Τετάρτη 29 Αυγούστου. Να που η εικόνα των κακόβουλων (και προφανώς εχθρών) συμπληρώνεται. Σύμφωνα με αμερικανικές δημοσιογραφικές αποκαλύψεις μια εταιρεία «βιτρίνα» του κινεζικού κράτους, με έδρα τα προάστια της βόρειας Βιρτζίνια στην Ουάσιγκτον, «έκλεβε» συστηματικά όλα τα mail που η τότε υπ.εξ. των ηπα Hilary Clinton λάμβανε ή/και έστελνε απ’ τον προσωπικό της υπολογιστή· σε πραγματικό χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία (όπως εμφανίζονται ανεπίσημα ακόμα) πάνω από 30.000 mail της Clinton «διέρρευσαν» μ’ αυτόν τον τρόπο· και μόνο 4(!) την γλύτωσαν… Και δεν ήταν για ψώνια: μέσα σ’ αυτά υπολογίζονται τουλάχιστον 100 κομμάτια αλληλογραφίας μεταξύ Clinton και Obama.

Επιτέλους! – θα έλεγε κάποιος… Όχι «σκέτη Μόσχα» αλλά το δίδυμο των «αναθεωρητών»… Ωστόσο η αποκάλυψη δείχνει να έχει εσωτερικές παρενέργειες: αξιωματούχοι των αμερικανικών υπηρεσιών είτε ήξεραν και αδιαφόρησαν είτε προτίμησαν να κάνουν ότι δεν ξέρουν· για τον διαρρηγμένο υπολογιστή της Clinton. Μειωμένη “εθνική συνείδηση”; Γραφειοκρατική τεμπελιά και βαρεμάρα;

Να μια ανέλπιστη ευκαιρία για το ψόφιο κουνάβι: να πάρει την πύρινη ρομφαία του και να…

Μπλοκ του Ινδοκούς

Σάββατο 25 Αυγούστου. Μετά τις πρόσφατες στρατιωτικές επιτυχίες ένα διάλειμα για πολιτική αναγνώριση; Κάπως έτσι: οι ταλιμπάν θα στείλουν, με κάθε επισημότητα, 4μελή αντιπροσωπεία απ’ το «πολιτικό τμήμα» τους (που έχει έδρα στην Ντόχα) στην καλεσμένη απ’ την Μόσχα διεθνή συνδιάσκεψη για την ειρήνη στο αφγανιστάν. Στις 4 Σεπτέμβρη. Καλεσμένοι (εκτός απ’ τους ταλιμπάν): κίνα, ιράν, πακιστάν, ινδία, καζακστάν, τατζικιστάν, αζερμπαϊτζάν, ουζμπεκιστάν, κιργιζιστάν, τουρκμενιστάν… επιπλέον οι ηπα, και η τωρινή αφγανική κυβέρνηση.

Πως ακούγεται; Μια χαρά. Μόνο που πρώτα η Ουάσιγκτον και έπειτα η Καμπούλ απέρριψαν την πρόσκληση… Τώρα πως ακούγεται; Από κάποιες απόψεις «καμμία έκπληξη»!…

Είναι γνωστό ότι η Μόσχα «κάνει κουβέντες» με τους ταλιμπάν· δεν το αρνείται. Με τους ταλιμπάν μιλάει «ανεπίσημα» και η Ουάσιγκτον. Γιατί λοιπόν είπε αυτό το ξερό «όχι» στην συμμετοχή της «συμβουλεύοντας» ανάλογα και την υπό τον έλεγχο της κυβέρνηση του Ashraf Ghani, που δεν μπορεί να κοντρολάρει ούτε την Καμπούλ; Είναι προφανές το γιατί: η Ουάσιγκτον δεν γουστάρει πια πολυμερείς διαδικασίες· και σε καμία περίπτωση διαδικασίες στις οποίες δεν έχει ολοφάνερα το πάνω χέρι.

Η απάντηση της Μόσχας στην αμερικανική άρνηση συμμετοχής ήταν εύκολη: «Δεν μας κάνει ιδιαίτερη έκπληξη… Δείχνει ότι η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται για μια ειρηνευτική διαδικασία στο αφγανιστάν» δήλωσε το ρωσικό υπ.εξ.

Όντως, δεν είναι πια καιρός για ειρήνη! Δεν είναι καιρός ούτε καν για (συμβολική) δέσμευση υπέρ της, όταν στο ίδιο τραπέζι κάθονται οι «εθνικοί εχθροί» (ρωσία, κίνα) και ο παγκόσμιος τρομοκράτης (ιράν). Πράγμα που σημαίνει ότι η ρωσική πρωτοβουλία ήταν εύκολη δουλειά: απο δω οι φίλοι της ειρήνης, απο κει οι πολεμοκάπηλοι… όπως στη μέση Ανατολή και στην κορεατική χερσόνησο έτσι και στην κεντρική Ασία…

(Μικρή παρένθεση: το ταξίδι του Pompeo στη βόρεια κορέα ακυρώθηκε επειδή, λέει, η Ουάσιγκτον έχει προβλήματα με την κίνα, οπότε δεν είναι τώρα η καλύτερη στιγμή για συζητήσεις με το βορειοκορεατικό καθεστώς… Στο τέλος οι αμερικάνοι αξιωματούχοι θα πηγαίνουν μόνο στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…)

Το αμερικανικό πολιτικό χαρτί στο αφγανιστάν είναι ο Ghani: η Ουάσιγκτον τον διόρισε πρόεδρο, το 2014, όταν ανακοίνωσε ότι «φεύγει» απ’ το αφγανιστάν. Όμως του χρόνου πρόκειται να γίνουν εκλογές. Κι αν δεν εμποδιστούν ο Ghani θα πάει σπίτι του τρέχοντας. Για πολλούς λόγους.

Το ξέρει! Γι’ αυτό η δική του άρνηση (στην πρόσκληση) ίσως ήταν απλά εκδήλωση στριμώγματος. Ασφαλώς και θέλει μια έξτρα κάλυψη, τουλάχιστον ως του χρόνου, κι αυτήν δεν μπορούν να του την δώσουν οι αμερικάνοι· μόνο οι σύμμαχοι των ταλιμπάν. «Δεν θα συμμετάσχουμε επειδή θέλουμε να μιλήσουμε μόνοι μας, απευθείας με τους ταλιμπάν» ήταν η δικαιολογία του Ghani. Καλά… (Ίσως εισβάλουν επίσημα στην πρωτεύουσα, οπότε θα σου δοθεί η ευκαιρία…)

Προφανώς δεν πρόκειται για την τελευταία φάση της δράσης του «μπλοκ του Ινδοκούς» (κίνα, ρωσία, ιράν, πακιστάν) – το θέμα έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Ωστόσο οι ταλιμπάν φαίνεται να χρησιμοποιούν μια τακτική α λα Πγιονγκγιάγκ: ανακοίνωσαν ότι σύντομα θα στείλουν επίσημη αποστολή τόσο στο Πεκίνο όσο και στην Τεχεράνη. Αποκτώντας μια κάποια επίσημη αναγνώριση δεν είναι «αυτονόητα τρομοκράτες», έτσι δεν είναι;

(Ε ρε κυρώσεις που θα μαγειρεύουν στην Ουάσιγκτον!!!)

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός

Σάββατο 25 Αυγούστου. Οι ερχόμενοι μήνες, οπωσδήποτε ο Σεπτέμβρης και ο Οκτώβρης, θα είναι ιδιαίτερα πυκνοί σε διακρατικές συναντήσεις, με τα κάθε φορά «κέντρα βάρους» σαφώς ανατολικότερα των δικών μας μεσημβρινών. (Σ’ αυτές τις συναντήσεις περιλαμβάνουμε και εκείνες ανάμεσα σε Βερολίνο και Άγκυρα).

Θα είναι, ταυτόχρονα, περίοδος μιας κάποιας εσωστρέφειας στην Ουάσιγκτον: η ψοφιοκουναβική σαπουνόπερα θα κορυφώνεται, αφενός λόγω των ενδιάμεσων εκλογών του Νοέμβρη, αφετέρου λόγω της προόδου των ανακρίσεων για τα έργα και τις ημέρες του Trump. Χωρίς «συμπάθειες» εκτός συνόρων, τα πάθη (και τα τιτιβίσματα) του ψόφιου κουναβιού θα κάνουν τον γύρο του πλανήτη μέσα σε μια θάλασσα χαιρεκακίας· ό,τι χειρότερο όταν οι «αντίπαλοι» (έστω: οι ανταγωνιστές) και οι «έπαρχοι» «συνωμοτούν» τόσο ανοικτά.

Εν τω μεταξύ το Παρίσι ανακοίνωσε αργά χτες ότι δεν θα γίνει η τετραμερής κορυφής (ρωσία, τουρκία, γερμανία, γαλλία) που είχε ανακοινωθεί για τις 7 Σεπτέμβρη – με θέμα την συρία. Επειδή, λέει, είναι νωρίς ακόμα… Κρατάει τίποτα μούτρα το γκουβέρνο του Μακρόν; Ή θέλει να έχει την “ελευθερία” να βομβαρδίσει λίγο συριακό στρατό στα περίξ του Idlib επειδή “…πάλι χρήση χημικών”;

Καλύτερα να το ξανασκεφτείτε…

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Πριν μια βδομάδα (στις 14 Αυγούστου) η κινεζική καθεστωτική global times (που θεωρείται ότι απηχεί τις θέσεις του κινεζικού κ.κ.) δημοσιοποίησε μια (ακόμα) προειδοποίηση προς την Ουάσιγκτον. Αφορμή όχι μόνο ο αμερικανικός νόμος για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του 2019, αλλά (κυρίως) το γεγονός ότι αναφέρεται ρητά στην κίνα· ενώ περιλαμβάνει σχέδια για στρατιωτικό εξοπλισμό της ταϊβάν. Να μερικά αποσπάσματα (για να ξέρετε…):

… Ο κόσμος πιστεύει ότι ο νόμος έχει στόχο την Ρωσία και την Κίνα. Είναι ένας επιθετικός νόμος που μνημονεύει τα στενά της Ταϊβάν, τη Νότια Θάλασσα της Κίνας, τις κινεζικές επενδύσεις στις ηπα, ακόμα και τα Κομφουκιανά ινστιτούτα.

Ο νόμος αυξάνει σημαντικά την δύναμη του Πενταγώνου, κάνοντάς το το υπουργείο άμυνας με την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Ίσως μόνο ο Ιαπωνικός στρατός είχε κάποτε τόσο μεγάλη δύναμη στην ιστορία, και μ’ αυτή την έννοια οι ΗΠΑ γίνονται περισσότερο μιλιταριστικές.

Δεν υπάρχει στρατός που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό, ακόμα και πριν αυξήσει τον προϋπολογισμό του· για να μην πούμε τώρα.

Η Κίνα αναγνωρίζει την στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και δεν θα εμπλεκόταν ποτέ σε μια επίθεση σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση, όπως έκαναν οι Ιάπωνες στο Pearl Harbor. Η Κίνα ποτέ δεν θα προκαλέσει στρατιωτικά τις ηπα. Πιστεύουμε ότι η Ρωσία και άλλες χώρες που θεωρούνται «εχθροί» απ’ τις ΗΠΑ σκέφονται επίσης με τον ίδιο τρόπο.

Κατά συνέπεια η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά εξασφαλισμένη και ο αμερικανικός λαός θα πρέπει να νοιώθει ασφαλής και ευχαριστημένος. Αν μερικές αμερικανικές ελίτ νοιώθουν ανασφάλεια, τότε είναι αχόρταγες σε ότι αφορά την ασφάλεια. Η ασφάλεια που θέλουν δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι πέρα, ακόμα, κι απ’ τις δυνατότητες του Θεού.

..

Ωστόσο, αν η Ουάσιγκτον βάζει στο στόχαστρο το Πεκίνο, το θέμα αλλάζει. Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι η καταστροφή της εθνικής ασφάλειας της Κίνας, κι όχι η προστασία της δικής της.

Αν ένας απ’ τους στόχους είναι να ελεγχθεί η Κίνα, τότε οι ΗΠΑ θα πρέπει να νικήσουν πνευματικά την Κίνα, και γι’ αυτόν τον σκοπό τα 716 δισεκατομύρια δολάρια είναι πολύ λίγα.

Ο νόμος στον οποίο αναφερόμαστε εμβαθύνει την αμυντική συνεργασία των ΗΠΑ με την Ταϊβάν. Υποστηρίζουν οι ΗΠΑ τις φιλο-ανεξαρτησιακές αρχές της Ταϊβάν και προσπαθούν να χωρίσουν το νησί απ’ την Κίνα; Αν ναι, τότε οι ΗΠΑ έχουν υποτιμήσει το κόστος, γιατί η Ταϊβάν, σαν τμήμα της Κίνας, είναι πολύ πιο ακριβή.

Ο κινεζικός στρατός δεν είχε ποτέ σκοπό να ξεκινήσει έναν πόλεμο με τις ΗΠΑ στην ανοικτή θάλασσα ή στην ξηρά, και η Κινεζική κοινωνία αγαπάει την ειρήνη. Όμως αν οι ΗΠΑ νομίζουν ότι μπορούν να προκαλέσουν καυγάδες στην πόρτα της Κίνας αυξάνοντας τον στρατιωτικό προϋπολογισμό τους, τότε ο Κινεζικός λαός έχει την αποφασιστικότητα να προστατέψει τα βασικά του συμφέροντα και να αναγκάσει τις ΗΠΑ να κρατηθούν μακρυά.

Παρότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Κίνας είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με εκείνον των ΗΠΑ, είναι αρκετός για να προστατέψει τα βασικά συμφέροντά της. Αν όχι, η Κίνα έχει την δυνατότητα να τον αυξήσει οποιαδήποτε στιγμή…

Κανένας δεν πρέπει να έχει την φιλοδοξία να νικήσει την Κίνα με τα όπλα στον 21ο αιώνα. Πριν η Ουάσιγκτον πάρει οποιαδήποτε δραστική απόφαση, θα πρέπει να ξαναζυγίσει τις δυνάμεις της.

«Κομψή», διακριτικά ειρωνική απάντηση ενός ιμπεριαλισμού απέναντι σ’ έναν άλλον, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα! Ωωωω, τι τρόποι!!! «Ομορφιές» – να τις καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Έχει το ενδιαφέρον της η διπλή αναφορά στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό (του β παγκόσμιου). Τι θέλει να πει ο κινέζος ποιητής στο αμερικανικό πεντάγωνο; Ότι «οι τωρινοί σας σύμμαχοι σας είχαν ξηγηθεί τότε;». Ότι «δεν είμαστε σαν αυτούς, είμαστε πολύ πιο ικανοί»; Άγνωστο….

Το γνωστό είναι πως όλοι (όλοι εκτός, ίσως, από ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις, τουλάχιστον μέχρι τώρα) ανεβάζουν διαρκώς στροφές στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους. «Ναι ρε, εξοπλιζόμαστε για το καλό της ειρήνης όπως άλλοι τρώνε φασόλια για να μην κλάνουν» – που θα έλεγε κι ένας Altan…

Οι 4 διαβολοφύλακες

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Είναι κάποια ψύχωση ή μόνο κυβερνητική stand-up comedy προς τέρψην του κοινού; Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι στις ηπα κυβερνούν ψυχοπαθείς, αλλά κάνουν λάθος: είναι ο καπιταλισμός! Απ’ την άλλη ο καπιταλισμός δεν είναι φυσικό υποκείμενο. Οπότε τα στόματα που τον εκπροσωπούν μπορούν (επιτρέπεται;) να εκφράζουν και τις δικές τους, προσωπικές, διαταραχές.

Κάπως έτσι ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός αμερικάνος σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton το εκτόξευσε χτες:

… Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει τεκμηριωμένη ανησυχία της εθνικής ασφάλειας για κινεζική εμπλοκή, ιρανική εμπλοκή και βορειοκορεατική εμπλοκή, έτσι ώστε κάνουμε κινήσεις προσπαθώντας να τις εμποδίσουμε… Εννοούσε “εμπλοκή στις ενδιάμεσες εκλογές” (για γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων) προς το τέλος της χρονιάς.

Δεν είναι μόνο ο διαβολοπούτιν που τόχει χόμπυ να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις στις ηπα…Έχει γίνει μόδα. Σαν γύπες με νύχια γαμψά μαζεύονται πάνω απ’ τον κοκκινόσβερκο αμερικάνο ψηφοφόρο τα όρνια, και του κλέβουν το μυαλό (αν και όχι το σκαλπ, όχι ακόμα…) Και που να μπουν στο κλάμπ ο Erdogan, o Duterte, και ποιος ξέρει ποιος άλλος ακόμα! (Εμείς πάντως όχι! Είμαστε σκληρά αντι-εκλογικοί!)

Με πλήρη αδιαφορία για το τι γνώμη σχηματίζουν άλλοι, εκτός συνόρων, γι’ αυτά που λένε, οι αμερικάνοι καθεστωτικοί μαστορεύουν μια εικόνα γενικής πολιορκίας των ηπα: από μετανάστες, από καπάτσους εμπορικούς εταίρους, από διεθνείς αναθεωρητές, από αντάρτες συμμάχους, από ακριβούς αλλά άχρηστους proxies, από απείθαρχους διεθνείς οργανισμούς, από οικονομικούς αντιπάλους, από συνωμότες και ψεύτες κάθε είδους.

Στα άτομα αυτό λέγεται “μανία καταδίωξης”. Στα κράτη λέγεται “η ηγεμονία σε παρακμή”.

(Παρακαλούνται οι πιστοί σύμμαχοι και “σύντροφοι εν όπλοις” να μην σπρώχνονται στα συμβολαιογραφεία. Όταν και αν χρειαστεί να ανοίξει η διαθήκη του αφεντικού θα μάθουν αν τους έχει αφήσει κάτι τις…)

Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;

Κυριακή 19 Αυγούστου. Είναι αυτός ο τρόπος που μεταχειριζόσαστε έναν σύμμαχο; Και θέλετε να είμαστε μαζί σας; Ποιοί είστε για να μας προειδοποιείτε; Θα μπορούσαν να είναι λόγια του Erdogan (στην πραγματικότητα είναι κάτι που λέει τακτικά πλέον κοιτώντας προς τα δυτικά, προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού). Όμως όχι. Είναι προχθεσινές κουβέντες του αφεντικού των φιλιππίνων προέδρου Rodrigo Duterte, κοιτώντας ανατολικά της Μανίλας. Και πάλι προς την μεριά των ηπα…

Είναι γνωστή η ανταρσία του Duterte κατά των ηπα, όπως έχει γίνει γνωστό και το ποιόν του. Η αφορμή τώρα, όμως, μοιάζει επικίνδυνα με την αφορμή της αμερικανο-τουρκικής έριδας: το φιλιππινέζικο κράτος θέλει να αγοράσει ρωσικά υποβρύχια· και ο αμερικάνος υφ.υπ.εξ. Randall Schriver (υπεύθυνος του τομέα ασίας και Ειρηνικού) “προειδοποίησε”… Τον Duterte… Χμμμμ…

Υπάρχει μια κάποια «συμμετρία» εδώ, πέρα από χαρακτήρες, πολιτική ιστορία, ή καπιταλιστικό potential: περιοχές που στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα θεωρούνταν ασφαλείς ζώνες επιρροής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξεγείρονται: οι φιλιππίνες στον ειρηνικό, η τουρκία στη μέση Ανατολή. (Αν επρόκειτο για την ρωμαϊκή ή άλλη παρόμοια αυτοκρατορία οι ιστορικοί θα έλεγαν: οι επαρχίες ξεσηκώθηκαν!)

Η υλική βάση αυτής της εξέγερσης είναι προφανής: «νέες δυνάμεις» έχουν εμφανιστεί στον ορίζοντα, συνεπώς η αύξηση της γεωπολιτικής τιμής (άρα και των προσόδων) επιβάλλει μια τέτοια ανταρσία. Η «νέα δύναμη» δεν είναι, βέβαια, η Μόσχα (που ωστόσο από στρατιωτική άποψη παραμένει σε μια αρκετά καλή κατάσταση, τόσο όσο χρειάζεται για να πουλάει S-400 εδώ, υποβρύχια εκεί, κλπ). Το καινούργιο είναι το Πεκίνο και ο πρωτοφανής σε ταχύτητα και έκταση δυναμισμός του κινεζικού καπιταλισμού. Σε συνδυασμό με την Μόσχα, το ριζοσπαστικά καινούργιο (με όρους καπιταλιστικής ιστορίας) είναι η Ευρασία· αυτό που κάποτε ένας κοτζάμ Brzezinski είχε περιγράψει σαν τον απόλυτο αμερικανικό εφιάλτη (: «Η Μεγάλη Σκακιέρα»).

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί (πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι) αυτήν την εξέλιξη μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Όμως είναι αλήθεια πως ό,τι άλλο δοκίμασαν πριν, είτε συντηρητικοί είτε δημοκρατικοί, (ο «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», o «pivot στην Ασία», η διάλυση της μέσης Ανατολής…) απέτυχε να εμποδίσει τον εφιάλτη (τους). Συνεπώς «η ανταρσία των επαρχιών» είναι ασφαλής δείκτης για δύο πράγματα: Πρώτον, δεν θα πάνε χαμένες, αφού «παίζουν» πάνω σε μια πραγματική γραμμή αντιπαράθεσης. Και δεύτερον, οι προειδοποιήσεις, οι απειλές και οι «κυρώσεις» της Ουάσιγκτον είναι ήδη ξεπερασμένες, άσχετα με τα πολύ κοντοπρόθεσμα αποτελέσματά τους – αν υπάρξουν τέτοια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις αποκτήσει σοβαρό αντίπαλο, το να καταφέρεις να γονατίσεις έναν τυπικά σύμμαχό σου δεν είναι καθόλου σοφό. Δεν θα μείνει για πολύ ούτε γονατιστός ούτε σύμμαχός σου…

Το κακό (το πολύ κακό) είναι ότι μετά απ’ αυτές τις «μεθόδους πίεσης» δεν απομένουν και πολλά…

(Ο τίτλος είναι από παλιό λαϊκό σουξέ. Μεγάλη επιτυχία του ’92…)

Ινδοκούς

Κυριακή 19 Αυγούστου. Τα υψίπεδα του αφγανιστάν, μ’ όλες τις ιδιαιτερότητές τους (πολιτικές, γεωφυσικές, ιστορικές) είναι ίσως η επιτομή της αποτυχίας της Ουάσιγκτον να απειλήσει, να προειδοποιήσει ή να τιμωρήσει οποιονδήποτε. Η εισβολή στο αφγανιστάν ήταν η πρώτη πράξη του ανοικτού και διακηρυγμένου 4ου παγκόσμιου (σερβιρισμένου σαν «πολέμου κατά της τρομοκρατίας») απ’ τις αρχές του 2002· μετράει κιόλας πάνω από 16 χρόνια… Ήταν μια «εύκολη στρατιωτικά» υπόθεση, αφού δεν υπήρχαν καν στόχοι σοβαροί για βομβαρδισμούς από αέρα (οπότε έγιναν στόχοι οι γάμοι, τα βαφτίσια… γενικά οι άμαχοι)… Ήταν, επίσης, η απόβαση στο μαλακό υπογάστριο τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας· μια «επιλογή κλειδί» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, προληπτικά, ενόψει του ενδεχόμενου, της πιθανότητας, ότι μπορεί κάπως κάποτε να δημιουργηθεί «ευρασιατικό μπλοκ».

Ε, λοιπόν, μετά από πάνω από 16 χρόνια αυτόν τον πόλεμο η Ουάσιγκτον δεν τον έχει κερδίσει, ούτε μπορεί να τον κερδίσει. Μάλλον το αντίθετο: τώρα πια το πιθανότερο είναι να τον χάσει. (Κι αν η ιδέα είναι να τον ιδιωτικοποιήσει σπρώχνοντάς τον στους μισθοφόρους του κυρίου blackwater, ακόμα χειρότερα!).

Το κλειδί της ήττας είναι, βέβαια, οι ταλιμπάν. Που, σε αντίθεση με το 2002 (όταν μπορούσαν να στηριχτούν μόνο στις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες, που κι αυτές όμως ήταν στριμωγμένες απ’ τις αμερικανικές) τώρα έχουν βοήθειες απ’ την Μόσχα, το Πεκίνο, την Τεχεράνη, ακόμα και την Άγκυρα – και φυσικά, πάντα, την Ισλαμαμπάντ.

Λοιπόν, αυτούς τους ορεσίβιους (που τώρα πια θα είναι, σε πολλά πόστα, η επόμενη γενιά) ο “όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω” αμερικανικός στρατός δεν κατάφερε να τους νικήσει. Κι ας τα δοκίμασε όλα: από drones μέχρι την «μητέρα όλων των βομβών»…

Η πιο πρόσφατη απόφαση του ψόφιου κουναβιού γι’ αυτόν τον πόλεμο (σύμφωνα με τους ενημερωμένους απ’ τα μέσα new york times) λέγεται «αναδίπλωση / υποχώρηση». Ο αμερικανικός στρατός θα φύγει απ’ όλες τις αραιοκατοικημένες περιοχές της αφγανικής υπαίθρου προκειμένου να ανασυνταχτεί και να κρατήσει (με την βοήθεια ενός ουσιαστικά κατεστραμμένου, πλην εκπαιδευμένου και εξοπλισμένου απ’ τις ηπα αφγανικού στρατού) τα αστικά κέντρα. Ο λόγος της αναδίπλωσης / υποχώρησης είναι ομολογημένος: ο επικεφαλής του αμερικανικού στρατού κατοχής στο αφγανιστάν στρατηγός John W. Nicholson Jr. δήλωσε πρόσφατα στις Βρυξέλες ότι «οι απομακρυσμένες θέσεις μας κτυπιούνται εύκολα απ’ τους Ταλιμπάν, οι οποίοι απαλλοτριώνουν οχήματα και εξοπλισμό απ’ τις τοπικές δυνάμεις».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αμερικανικός στρατός αναδιπλώνεται. Απλά την προηγούμενη φορά, το 2014, το έκανε δηλώνοντας ότι «έχει καθαρίσει», και ότι οι «τοπικές δυνάμεις» μπορούν πλέον να προστατεύουν αυτές τις απομακρυσμένες θέσεις. Τώρα αναγνωρίζει μια αδυναμία. Που σημαίνει ότι οι Ταλιμπάν θα καταλάβουν εύκολα όλο το «μη αστικό» αφγανιστάν· ούτε λόγος να τους ανταγωνιστεί ο φυτευτός isis.

Αλλά δεν θα τελειώσουν έτσι οι αμερικανικές αδυναμίες. Οι Ταλιμπάν επιτίθενται ήδη σε πόλεις· ακόμα και στο «κέντρο πληροφοριών» των «τοπικών δυνάμεων», στο κέντρο της Καμπούλ. Δεν είναι πια μπουλούκια ατάκτων ανταρτών. Έχουν δομή (και εκπαίδευση) κανονικού στρατού, ακόμα και «ειδικές δυνάμεις». Μπορούν να κάνουν σοβαρές επιθέσεις ταυτόχρονα, σε πολλά διαφορετικά σημεία της επικράτειας. Έχουν αναπτύξει μια παρελκυστική τακτική για να τραβάνε τα αμερικανικά βομβαρδιστικά εδώ την ώρα που ετοιμάζονται να επιτεθούν εκεί και πιο πέρα. Με δυο κουβέντες δεν είναι καν οι Ταλιμπάν που ο αμερικανικός στρατός δεν μπόρεσε να νικήσει πριν 5 ή 10 χρόνια… Τώρα έχουν καλές πλάτες, από κάθε άποψη: εκπαιδευτές, εξοπλισμό, επιμελητεία, τακτικές. Τείνουν να γίνουν κάτι σαν τις δύο Χεζμπ’ αλλάχ (του λιβάνου και του ιράκ)…

Ο αριθμός του επίσημου αμερικανικού στρατού (οι μισθοφόροι δεν υπολογίζονται) δεν είναι αυτή τη στιγμή μεγάλος. Δεκαπέντε χιλιάδες… Στην κορύφωση της εκστρατείας ήταν 100.000, χώρια οι ενισχύσεις από νατοϊκούς συμμάχους (οι περισσότεροι έχουν αποχωρήσει). Με λιγότερες ή περισσότερες αρβύλες στο χώμα, με λιγότερα ή περισσότερα βομβαρδιστικά, η αποτυχία είναι αποτυχία. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε «ώρα Βιετνάμ παρά δέκα» στο αφγανιστάν. Η άποψή μας είναι ότι δεν χρειάζεται η επανάληψη της ιστορίας. Θα μπορούσε, μάλιστα, να συμφέρει τους ανταγωνιστές των ηπα να μείνουν άλλα δέκα χρόνια εκεί, φρουρώντας την Καμπούλ: σα ζωντανή απόδειξη / διαφήμιση ότι οι φοβεροί και τρομεροί λεγεωνάριοι της Ουάσιγκτον δεν είναι σε θέση να κάνουν καλά ούτε κάτι μουσάτους χωρίς αεροπορία.

Πόσες επαρχίες θα τους απομείνουν έτσι;