Tag: κίνα

Ο θάνατος του δολαρίου;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Η κεντρική τράπεζα της κίνας έχει μπει ήδη στις τελικές δοκιμές εφαρμογής του ψηφιακού γουάν. Σε λίγες ημέρες θα αρχίσουν τα trials στη χρήση του, με κέντρο την Shenzhen (την κινεζική «silicon valley»), και την συμμετοχή των μεγαλύτερων κινεζικών τραπεζών και παρόχων τηλεπικοινωνιών. Θα μπουν επίσης στο κόλπο απ’ την αρχή η Alibaba και η Tencent…

Στις αρχές του 2020 οι δοκιμές θα επεκταθούν. Το αργότερο στα μέσα της χρονιάς το e-γουάν, σαν «κρυπτονόμισμα», θα είναι διαθέσιμο στην παγκόσμια αγορά. Και θα είναι το πρώτο τέτοιο, μετά την θύελλα των ιδιωτικών (και πειρατικών) «κρυπτονομισμάτων» τύπου bitcoin, που είναι μια χαρά για ξέπλυμα αλλά όχι για σοβαρές δουλειές (λόγω της απίστευτα κυμαινόμενης ισοτιμίας του με πραγματικά νομίσματα / μέτρα της αξίας). Το e-γουάν θα έχει ελεγχόμενη ισοτιμία (απ’ την κεντρική τράπεζα του Πεκίνου) άρα και «κανονική» αξιοπιστία σαν μέσο συναλλαγών. Ενδέχεται (αλλά δεν είναι βέβαιο αυτή την στιγμή) να έχει back up («αντίκρυσμα») σε χρυσό.

Σε κάθε περίπτωση το πρώτο κρατικό «κρυπτονόμισμα» θα έχει όλα τα πλεονεκτήματα των ως τώρα ιδιωτικών, και κανένα απ’ τα μειονεκτήματά τους. Να μερικά απ’ τα πρώτα.

– Οι συναλλαγές δεν θα μεσολαβούνται (άρα δεν θα ελέγχονται) από κανένα αμερικανοκρατούμενο swift. Πράγμα που σημαίνει ότι και μέσω «κρυπτονομίσματος» (αλλά όχι μόνο έτσι) ο κινεζικός καπιταλισμός αποκτάει τα μέσα για να απαντήσει σε οποιαδήποτε απόπειρα δολαριακού «νομισματικού αποκλεισμού / πολιορκίας» είτε της Hauwei είτε οποιουδήποτε άλλου κινεζικού «θηρίου». «Κυρώσεις»; Κυρώσεις είπατε; Θα τις αναφέρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος σαν χαριτωμένο ανέκδοτο…

– Σαν πρώτο επίσημο κρατικό κρυπτονόμισμα με διεθνή χρήση, το e-γουάν θα είναι το όχημα για να καθορίσει το Πεκίνο (μέσω της κεντρικής τράπεζάς του) τους κανόνες της διασυνοριακής κίνησης και του συστήματος «εκκαθαρίσεων» των αξιόπιστων «κρυπτονομισμάτων» γενικά. Όποιος προλαβαίνει να καθορίσει το «τυπικό» σε τέτοιες διαδικασίες μεγάλης έκτασης και κλίμακας, πιέζει (και συχνά αναγκάζει) και τους επόμενους να τον ακολουθήσουν.

Η ευκολία στη χρήση του e-γουάν (κατ’ αρχήν απ’ όσους έχουν δοσοληψίες με τον κινεζικό καπιταλισμό και με τους δορυφόρους του) θα του δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα, και όχι μόνο νομισματικό. Έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες εφαρμογές, είτε από κεντρικές τράπεζες είτε, πιθανόν, από ιδιωτικές εταιρείες με την συμμετοχή τραπεζών και αλυσίδων ψηφιακής λιανικής (αν και το libra του Zuckerberg συναντάει δυσκολίες, και μπορεί να μείνει στα σχέδια). Ο κινεζικός καπιταλισμός μπαίνει στην αρένα πρώτος και μ’ όλο τον οικονομικό και τεχνολογικό «όγκο» του.

Αυτό ακριβώς θεωρείται ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου. Δεν χρειάζονται πολλές πολλές εξηγήσεις γιατί…

Ανατριχίλες στην Αθήνα 1

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να παραδεχτεί οποιοδήποτε σετ αφεντικών (και όχι μόνο τα ελληνικά) ότι δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τις συνέπειες στην καπιταλιστική ιστορία (και όχι μόνο στην καπιταλιστική ιστορία της ευρώπης και της «δύσης» αλλά και πολύ πιο πίσω) αυτού του μοναδικού φαινομένου: την επέλαση μιας ασιατικής υπερδύναμης και των συμμάχων της· και το σμπαράλιασμα που φέρνει στις επί τουλάχιστον 5 αιώνες δυτικοκρατούμενες (παγκόσμιες) ισορροπίες ή/και ανισορροπίες.

Υπάρχει όμως και ένας λόγος για το ανάποδο, για να βρυχάται το ελληνικό ποντίκι (το είπαν οι καλαματιανοί έλληνες: έχουμε ουρά!) παριστάνοντας το λιοντάρι, όταν όλα τα υπόλοιπα (δυτικά) λιοντάρια μαζί βρίσκονται σε περιδίνηση – που δεν κρύβεται. Και ο λόγος αυτός ονομάζεται «εθνική ιδεολογία».

Το motto του «αιώνιου εχθρού» (της τουρκίας) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (δηλαδή: με την έγκριση και την βοήθεια των «δυτικών» συμμάχων») θα γονατίσει απ’ τον θαραλλέο «έλληνα γίγαντα» ανάγεται, πρακτικά, στο σύνολο της ιστορίας του νέου ελληνικού κράτους. Περιοριζόμενοι στα highlights του 20ου αιώνα, το 1920 και το 1921 αυτό ήταν που παιζόταν· μέχρι που βούλιαξε στον Σαγγάριο. Ωστόσο, παρά την «καταστροφή», η πεποίθηση περί (μελλοντικής) υποστηρίξης απ’ τους «δυτικούς συμμάχους» μπορούσε να εξακολουθήσει στο βαθμό που αυτοί ήταν οι μόνες «παγκόσμιες δυνάμεις».

Ακόμα και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, πολύ πρόσφατα δήλαδή, όταν κολοσσοί του ελληνικού ιμπεριαλισμού σαν τον υπουργό πολέμου Αρσένη προωθούσαν το «ενιαίο αμυντικό δόγμα Έβρος – Κύπρος» και άλλοι κολοσσοί της «αριστερής διανόησης» σαν τον Σημίτη (πριν γίνει πρωθυπουργός) ξέθαβαν την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (!!!), και πάλι η «δύση» θεωρούνταν η αποκλειστικά ικανή προέλευση και καθοδήγηση των ιμπεριαλισμών πάνω στο σώμα του πλανήτη. Και μέσα σ’ αυτόν τον καταμερισμό, για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (απέναντι στον τουρκικό), το μόνο άξιο λόγου ζήτημα ήταν «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος», όπως απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους και μετά: αν στηρίξουν εμάς δεν θα στηρίξουν αυτούς και θα κερδίσουμε· αν στηρίξουν αυτούς θα πρέπει να μαζευτούμε, για να μην χάσουμε… Άρα; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κερδίζουμε την εύνοιά τους επειδή γεωπολιτικά είμαστε πολύτιμοι…

Τώρα, οι γεωπολιτικο-προσοδικά αναθρεμμένοι επί γενιές «ειδικοί» και «δημαγωγοί» του ντόπιου ιμπεριαλισμού, μιλιταρισμού και των αφεντικών του, τραυλίζουν προσπαθώντας να εξηγήσουν / καταγγείλουν την «αυθάδεια» αυτού του «αιώνιου εχθρού». Αφού δεν έχει σταθερούς δυτικούς συμμάχους από πού ως πού βγάζει αυτό το «θράσος»; αναρωτιούνται μάλλον κρυφά… Βρίσκουν, βέβαια, σαν εξήγηση την συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα – αλλά αυτή η εξήγηση δεν τους κάνει (γι’ αυτό και πάντα την περιγράφουν σαν «ετοιμόρροπη»!). Δεν τους κάνει επειδή υπάρχει πάντα μια «λαϊκή» φλέβα φιλορωσισμού (το αόρατο «ρωσικό κόμμα» άλλων εποχών…) και μικροαστικής ελπίδας για το «ξανθό γένος» (απ’ τα Ορλωφικά κρατάει αυτό!…)

Όλα αυτά τα εθνικά σκατά πολυτελείας αδυνατούν να καταλάβουν ότι έχει μετατοπιστεί (και μάλιστα ριζικά) ο άξονας περιστροφής των παγκόσμιων καπιταλιστικών διαδικασιών!! Ότι η άλλοτε «περιθωριακή» ανατολή έχει γίνει ήδη το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού σχεδόν από κάθε άποψη που έχει και θα έχει σημασία στον 21ο αιώνα! Κι αφού δεν μπορούν να το «πιάσουν» αυτό, τραυλίζουν όταν βρίσκονται μπροστά στις συνέπειές του. Όπως, για παράδειγμα, ότι η Άγκυρα σαν κράτος και κεφάλαιο αναφέρεται πια σ’ αυτήν την καπιταλιστική ανατολή, που δεν είναι μόνο (ή δεν είναι τόσο) η Μόσχα, αλλά είναι το Πεκίνο, η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ, η Κουάλα Λαμπούρ, το Ανόι…

Γιατί αναφέρεται η Άγκυρα σ’ αυτήν την ανατολή και αντιμετωπίζει την «δύση» όχι απορριπτικά αλλά περιπαικτικά; Μα επειδή μεγάλο, τεράστιο μέρος των κοινωνιών αυτής της ανατολής είναι μουσουλμάνοι κι όχι χριστιανοί. Άρα ο τουρκικός καπιταλισμός και το τουρκικό κράτος, τα πλέον «δυτικά» στον μουσουλμανικό κόσμο, έχουν στρατηγικά πλεονεκτήματα προς την ανατολή. Και οι χριστιανοί έλληνες αδυνατούν να καταλάβουν γρι!

Ούτε, βέβαια, μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχτούν το γεγονός ότι η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ και η Άγκυρα, με όλες τις μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις «δυτικισμού» που έχουν ενσωματώσει ιστορικά, είναι στρατηγικής, στρατηγικότατης σημασίας «εταίροι» όχι μόνο για την Μόσχα… αλλά και για αυτό το κύμα που δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς (εκτός αν επιχειρήσει την total καταστροφή του πλανήτη): το ασιατικό / κινεζικό…

Ανατριχίλες στην Αθήνα 2

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Όταν, για παράδειγμα, οι πολύ καινούργιοι ισλαμοδημοκράτες στην εξουσία είπαν ένα ωμό «όχι» στην απαίτηση της Ουάσιγκτον να της επιτρέψουν να μπουκάρουν στο ιράκ και απ’ τον βορρά, οι δήθεν «αντι-ιμπεριαλιστές» στο ελλαδιστάν έβγαλαν τον σκασμό! Ήταν 2003 και τα ξεπερασμένα θεωρήματα που είχαν στα άδεια κεφάλια τους (ότι, δηλαδή, η Άγκυρα είναι το «αγαπημένο παιδί του νατο και των αμερικάνων») δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το από πού ως πού οι ισλαμοδημοκράτες υπό τον Erdogan κάνουν τέτοιον τσαμπουκά στην παντοδύναμη Ουάσιγκτον. Δεκαέξι χρόνια μετά, εν έτει 2019, τα ίδια άδεια κεφάλια ξύνονται για το απο πού ως πού ο ίδιος Erdogan αγοράζει ρωσικούς S – 400 «γράφοντας» τις αμερικανικές απειλές. Η απάντηση είναι απλή, αλλά προσβάλει τις εθνικές μυθολογίες: το τουρκικό κράτος πολλαπλασιάζει την γεωπολιτική του αξία (και ήδη απ’ το 2003 οι διανοούμενοι και οι «ειδικοί» των ισλαμοδημοκρατών έβλεπαν τις τάσεις…) ακριβώς επειδή αρθρώνει τα συμφέροντά του με οργανικό τρόπο (και) με την ανατολή. Δεν είναι η ευκαιριακή παραχώρηση ενός λιμανιού ή ενός αεροδρομίου! Είναι ότι γίνεται γέφυρα· ή αιχμή, στην «καρδιά του παλιού κόσμου».

Όταν, πάλι, το ίδιο καθεστώς «έγραφε» κανονικότατα τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, τόσο πριν την συμφωνία 5 + 1 του 2015 όσο και μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ αυτήν (τότε, πια, φωναχτά), οι ντόπιοι εθνικόφρονες σκατοκέφαλοι δεν αναρωτήθηκαν αυτό που κάνουν τώρα, μετά την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης, δηλαδή «απο πού ως πού;» Νόμιζαν και νομίζουν οι ανόητοι ότι η Ουάσιγκτον θα παρατήσει την απείθαρχη Άγκυρα και θα αγκαλιάσει την γούτσου γούτσου βολική Αθήνα. Ήλπιζαν. Δεν πήραν χαμπάρι ποτέ αυτό: αν η Ουάσιγκτον (και, δευτερευόντως, το Λονδίνο και το Παρίσι) χάσει οριστικά την τουρκική επικράτεια προς όφελος της ανατολής (και της Μόσχας), η επόμενη «γραμμή άμυνας» απέναντι στην ανατολή ΔΕΝ θα είναι η ελληνική χερσόνησος. Θα είναι η ιταλική· το ελλαδιστάν θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια buffer zone…

Ενώ, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του «δυτικού κόσμου» δείχνει να έχει πάθει ναυτία απ’ αυτές τις απροσδόκητες αλλαγές συσχετισμών, το ελλαδιστάν, που πάντα έκανε τους ιμπεριαλιστικούς υπολογισμούς του με βάση την παγκόσμια ισχύ αυτού του «δυτικού κόσμου» ή, έστω, μιας ισχυρής στη θάλασσα μερίδας του, δείχνει να έχει πάθει vertigo. Οι «ρεαλιστές» (υπάρχουν τέτοιοι) είναι ιδεολογικά υποτελείς, και θα ήταν αδύνατο να «περάσουν» στο μαζικά εθνικιστικό πόπολο, δεξιό κι αριστερό, έναν πραγματικό – συμβιβασμό – με – την – (παγκόσμια) πραγματικότητα· άρα έναν συμβιβασμό με την διεθνή αναβάθμιση της Άγκυρας, που δεν ειναι προσωρινή, δεν είναι ένα «κακό όνειρο»….

Αντίθετα οι εθνικόφρονες, που όταν ήταν το «κόμμα της δραχμής» δεν είχαν να προτείνουν τίποτα περισσότερο πρακτικά από δάκρυα, αίμα και άγρια νομισματική υποτίμηση της εργασίας, αλλά παρόλα αυτά ήταν εθνοπλειοψηφία (που αυτο-θεωρούνταν, μάλιστα, και «επαναστατική»…) έτσι και τώρα έχουν την ιδεολογική ηγεμονία. Δεν έχουν να προτείνουν κάτι απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα» (που επαναλαμβάνει μονότονα ο Περισσός· ανάθεμα στον «ιστορικό υλισμό» και των «πατριωτισμό» των γραφειοκρατών!!) εκτός απ’ την φαντασίωση ότι «θα τους βουλιάξουμε»…

Μαζί με το νατο; Χωρίς τον «κλινικά νεκρό»; Μαζί με την ε.ε.; Χωρίς τους «τύραννους» ευρωγραφειοκράτες; Μαζί με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Χωρίς αυτόν που πυροβολεί τα κίτρινα γιλέκα; Ποιός ξέρει;

Δεν έχει σημασία… Θα τους βουλιάξουμε!!!

(φωτογραφία χθεσινή: Μπορεί να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, αλλά μια δουλειά ξέρουν να την κάνουν: να τρώνε, να πίνουν, και να σκοτώνουν!!!)

Το τραίνο δεν σταματάει

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Παρά τις απαγορεύσεις, τις μισοαπαγορεύσεις και τις «τιμωρίες», το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει καταφέρει να σταματήσει ως τώρα την επέκταση της κινεζικής Huawei. Η εταιρεία ανακοίνωσε αύξηση των εσόδων της κατά 24,5% το πρώτο εννιάμηνο του 2019· αλλά το σημαντικότερο είναι ότι απλώνει την εγκατάσταση των 5G σταθμών της στον πλανήτη. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη δεν δείχνουν διατεθειμένα να την αποκλείσουν απ’ τους διαγωνισμούς για την παραχώρηση αδειών 5G που θα κάνουν σύντομα. Έχει υπογράψει ήδη πάνω από 30 συμβόλαια με ευρωπαίους πελάτες (παρόχους). Και σαν μην έφταναν αυτά: τα αφεντικά της Huawei ανακοίνωσαν προχτές ότι έχουν βρει άλλους, μη αμερικάνους προμηθευτές, για το σύνολο των εξαρτημάτων που χρειάζονται. Αυτό σημαίνει ότι οι γραμμές παραγωγής της Huawei δεν πρόκειται να σταματήσουν, ακόμα κι αν απαγορευτεί σε όλους τους αμερικάνους προμηθευτές της να κάνουν δουλειές μαζί της. Ανακοίνωσαν επίσης ότι θα μεταφέρουν στον Καναδά ένα ερευνητικό κέντρο που έχουν σε αμερικανικό έδαφος.

Τώρα οι φήμες θέλουν το ψοφιοκουναβιστάν να προσανατολίζεται στη χρήση του τελευταίου όπλου του: να απαγορεύσει στην Huawei να χρησιμοποιεί το δολαριοκρατούμενο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα… Στην πράξη να απαγορεύσει την χρήση του δολαρίου στην κινεζική εταιρεία.

Η ιδέα αυτή (λένε οι φήμες) είναι παλιά. Το ψόφιο κουνάβι προτίμησε ως τώρα πιο «ήπια μέσα», ελπίζοντας ότι θα τσακίσει την αιχμή του κινεζικού τεχνολογικού δόρατος εύκολα. Πίστευε ότι «τους εμπορικούς πολέμους τους κερδίζω εύκολα…». Δεν τα κατάφερε, ούτε υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει πια. Ακριβώς γι’ αυτό (λένε οι φήμες) έρχεται η ώρα του «βαρέος κτυπήματος»: του νομισματικού αποκλεισμού.

Αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει το πως κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, έχει την εντύπωση πως αν ως τώρα το ψοφιοκουναβιστάν, προσπαθώντας να φρενάρει τον κινεζικό καπιταλισμό, πυροβολούσε τα πόδια του (: τις αμερικανικές επιχειρήσεις που επωφελούνται, και όχι λίγο, απ’ αυτόν…) τώρα ετοιμάζεται, αν προχωρήσει έτσι, θα πυροβολήσει το κεφάλι του. Δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι εκείνοι (κράτη και όχι μόνο) που μεθοδεύουν την αποδολαριοποίηση του παγκόσμιου εμπορίου… Θα τους ενισχύσει το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθώντας να εκτροχιάσει την Huawei;

Γράφαμε την περασμένη Κυριακή για τον ευρωπαϊκό INSTEX. Παρατηρήσαμε πως όσο περισσότερα κράτη (ή επιχειρήσεις) αρχίσουν να τον χρησιμοποιούν, τόσο αποτελεσματικότερα θα δουλεύει. Αντίστοιχο μηχανισμό έχουν δημιουργήσει τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα – ισχύει και γι’ αυτούς πως η ποσότητα των (διεθνών) συναλλαγών μετατρέπεται σε ποιότητα «εξυπηρέτησης» και ισχύ…

Η Huawei πιθανότατα θα έχει προβλήματα στις συναλλαγές της (άρα σε καινούργιες συμφωνίες) αν και εφόσον το ψοφιοκουναβιστάν προχωρήσει στο «μοιραίο». Όπως, όμως, κάποτε το δολάριο «δέθηκε» με την τιμολόγηση του πετρελαίου («πετροδόλαρα») ενισχύοντας και οχυρώνοντας την παγκόσμια κυκλοφορία / ηγεμονία του, έτσι τώρα το κινεζικό γουάν (ή ένας συνδυασμός λίγων διεθνών νομισμάτων) σπρώχνονται (και το απολαμβάνουν!) να συνδεθούν με την τιμολόγηση διάφορων τεχνολογιών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης…

Κι έτσι θα πετάξουν ευκολότερα το δολάριο στα σκοινιά… Αν, ξαναλέμε “αν”, το ψόφιο κουνάβι προσπαθήσει να ξαναρίξει με ένα ρεβόλβερ που έχει αδειάσει από σφαίρες…

(φωτογραφία: Να είναι αλήθεια άραγε ότι το ψόφιο κουνάβι θα ζητήσει και επίσημα απ’ τον ρημαδοΚούλη να μην πατήσει το ποδάρι της η Huawei στο ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Πάντως το έχει πατήσει αν δεν κάνουμε λάθος: στην Καλαμάτα κάνει κάποια “δοκιμαστικά”…

Ε, τι άλλο θέλουν πια αυτοί οι σύμμαχοι; Η Καλαμάτα είναι στην άλλη άκρη απ’ την Αλεξανδρούπολη!…)

Ούτε η εθνικοποίηση…

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα με τον κυρίως «εμπορικό» πόλεμο, κατά του Πεκίνου, το ψοφιοκουναβιστάν ξύνει τα νύχια του σχεδόν παντού:

– Εναντίον του γαλλικού καπιταλισμού, τον οποίο απειλεί με δασμούς 100% (στις εξαγωγές στις ηπα) επειδή ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron έβαλε φόρο στις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες που δρουν σε γαλλικό έδαφος· οι περισσότερες είναι οι γνωστές αμερικανικές, αλλά δεν είναι μόνον αυτές. Ο βασιλιάς Macron έχει ανάγκη αυτά τα έσοδα για να εφαρμόσει ένα κάποιο “κοινωνικό πρόγραμμα” στην επικράτειά του…

– Εναντίον μιας σειράς ευρωπαϊκών εταιρειών (γερμανικών, γαλλικών και ολλανδικών) που συμμετέχουν στην κατασκευή και την εκμεταλλευση του nord stream 2, υπό την αιγίδα της ρωσικής gazprom. Η κατασκευή του «απαγορευμένου» απ’ την Ουάσιγκτον σωλήνα τελειώνει, και υπολογίζεται ότι θα αρχίσει να μεταφέρει το ρωσικό γκάζι στο γερμανικό έδαφος στα μέσα του 2020… Οι σκληροπυρηνικοί του ψοφιοκουναβιστάν ορκίζονται ότι θα τις κλείσουν αυτές τις εταιρείες!…

– Εναντίον της αργεντινής και της βραζιλίας επειδή (λέει) υποτιμούν έντονα τα νομίσματά τους…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποια απ’ αυτές τις απειλές θα γίνει πράξη τελικά. Είναι ωστόσο σαφές το μέγεθος του «οικονομικού / γεωπολιτικού» αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η άλλοτε μόνη υπερδύναμη. Το αναμφισβήτητο γεγονός οτι ο άλλοτε (όχι και πολύ παλιά…) «ηγέτης» της απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου έχει μετατραπεί σε έναν σχεδόν μανιακό κατασκευστή τειχών και εμποδίων, απλά μεταφέρει όλο και περισσότερο την σύγκρουση για την εκ νέου μοιρασιά του καπιταλιστικού πλανήτη εκεί που τελικά γίνεται η οριστική στέψη των «νικητών» και των «ηττημένων»…. Καταλαβαίνετε που…

Όπως το έθεσε κάποιος αμερικάνος (δεν έχει σημασία ποιος): καθώς πλησιάζουμε την μέρα της τελικής αναμέτρησης με την κίνα, θα βρεθούν αρκετοί να μας πουλήσουν την ιδέα ότι προκειμένου να την νικήσουμε θα πρέπει να έχουμε ό,τι έχει αυτή: συγκεντρωτική και αυταρχική εξουσία…

Υδρογονάνθρακες

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Ενόσω ο αμερικανικός στρατός φυλάει τα πετρελαιοπήγαδα στη συριακή ανατολική πλευρά του Ευφράτη, έτσι ώστε να μπορούν οι «σύμμαχοί» του ypg να κάνουν το λαθρεμπόριό τους (αντί να πληρώνονται απ’ την Ουάσιγκτον…) το Πεκίνο κλείνει συμφωνίες για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου ακριβώς δίπλα: αυτή τη φορά στο ιράκ.

Η τελευταία ανακοίνωση αφορά ένα deal για την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων άντλησης αερίου απ’ το πετρελαϊκό κοίτασμα της δυτικής Qurna-1, 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά απ’ τις κύριες πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στη Βασόρα. Προς το παρόν το φυσικό αέριο εκεί είναι «παράπλευρη απώλεια» της άντλησης του πετρελαίου· η κινεζική CPECC θα το διορθώσει αυτό. Και, επιπλέον, θα αναλάβει την επιπλέον εκμετάλλευση του κοιτάσματος.

Πριν λίγους μήνες μια άλλη κινεζική πετρελαϊκή έκλεισε συμβόλαιο με την Βαγδάτη για την εκμετάλλευση ενός πετρελαϊκού κοιτάσματος στο Majnoon, ενός απ’ τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Και στα δύο συμβόλαια υπάρχει όρος για έκπτωση 30% αν ο κινεζικός καπιταλισμός αγοράσει μέρος της παραγωγής· όπως ισχύει και για το τεράστιο ιρανικό κοίτασμα φυσικού αερίου South Pars…

Δεν τελειώνει η εποχή του πετρελαίου; Ναι – τελειώνει σε διάφορες χρήσεις του. Ακριβώς γι’ αυτό τόσο η Ουάσιγκτον, όσο και η Μόσχα με το Πεκίνο απ’ την δική τους μεριά, προσπαθούν να ελέγξουν άμεσα ή έμμεσα όσα περισσότερα κοιτάσματα (πετρελαίου και φυσικού αερίου) μπορούν. Όχι μόνο για τις ανάγκες των δικών τους βιομηχανιών και στρατών, που θα αργήσουν να εγκαταλείψουν τους υδρογονάνθρακες. Αλλά και για τις ανάγκες των συμμάχων τους. Και για τον έλεγχο της τιμής…

Εκείνο που δεν ανακοινώθηκε, λοιπόν, σε σχέση με τα δύο συμβόλαια του Πεκίνου στο ιράκ, είναι αν τις εγκαταστάσεις θα τις φυλάει κινέζικος στρατός· όπως στο ιρανικό South Pars. Όμως γιατί όχι;

Δεν θα έχει την πλάκα του να φυλάει ο αμερικανικός στρατός τα συριακά κοιτάσματα στην Deir ez Zor και να βρεθεί στην πλάτη του ο κινεζικός που φυλάει κάποια άλλα εκεί κοντά, στο ιράκ; Εκτός των άλλων, αφού οι πιο σκληροί πυρήνες των διαδηλωτών εκεί την πέφτουν σε προξενεία της Τεχεράνης, πολύ θέλουν να αρχίσουν να την πέφτουν και σε επιχειρήσεις του Πεκίνου; Σ’ αυτή τη φάση προσπαθούν να εμποδίσουν την εξόρυξη και τις εξαγωγές πετρελαίου απ’ την Βασόρα – όχι για οικολογικούς λόγους… Πουθενά, πουθενά, πουθενά, δεν στοχοποιείται η αμερικανική ημικατοχή… Μήπως είναι αόρατη;

(Οι δολοφονημένοι διαδηλωτές στο ιράκ έχουν φτάσει τους 400, και πολλές χιλιάδες είναι οι τραυματισμένοι απ’ τις 25 Οκτώβρη και μετά. Αυτό είναι εισαγωγή σ’ έναν καινούργιο – και χαοτικό – εμφύλιο…)

By by Hong Kong?

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ανάλογα με την οπτική γωνία και τις απόψεις του καθενός είναι είτε υπερβολικά ηλίθιοι, είτε υπερβολικά εθνικιστές – και υπάρχουν πολλά που υποδεικνύουν ότι αυτά τα δύο είναι ένας υπέροχος συνδυασμός στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Μετά από μια ανακωχή μιας εβδομάδας ή και κάτι παραπάνω (λόγω εκλογών) κι αφού η κατάληψη του Πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ τελείωσε πριν μέρες (χωρίς φανφάρες), χτες έγινε μια ακόμα μεγάλη διαδήλωση· τα αναγκαία μπάχαλα· και ψάλθηκε ο αμερικανικός εθνικός ύμνος μπροστά στο προξενείο, συνοδευόμενα αυτά “μ’ όλα τα απαραίτητα”… Η πρόσφατη ψήφιση του αμερικανικού νόμου «για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαίωματα» έχει ηλεκτρίσει έναν αριθμό νεαρών χονγκ-κονγκνέζων, που με την ανοχή των υπόλοιπων εύχονται την γρήγορη κατάληψη της επαρχίας / πόλης απ’ τον αμερικανικό («απελευθερωτικό») στρατό. Και το δείχνουν πια – το φωνάζουν.

Συμπληρώνονται 6 μήνες διαμαρτυριών αυτού του είδους. Και παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, το Πεκίνο δεν έχει εισβάλλει για να επιβάλλει “το νόμο και την τάξη”. Μήπως έχει ένα εναλλακτικό σχέδιο; Οι προσεκτικοί υποστηρίζουν πως ναι: να αφήσει το Hong Kong στο έλεος των φιλοαμερικάνων διαδηλωτών του! Να το ρημάξουν όσο περισσότερο μπορούν, ενόσω το Πεκίνο αναπτύσσει πολύ γρήγορα, σαν πλήρη αντικαταστάτη, την γειτονική Shenzhen. Σύμφωνα μ’ αυτήν την υπόθεση εργασίας το Πεκίνο, που δέχτηκε το «ένα κράτος δύο συστήματα» προκειμένου να του επιστρέψει η αγγλία το Hong Kong το 1997, όχι μόνο δεν χρειάζεται πια το “δεύτερο σύστημα” (την διεθνή χρηματοπιστωτική λειτουργία της άλλοτε αγγλικής αποικίας), αλλά θέλει να ξεμπερδεύει μ’ αυτήν την εν δυνάμει βάση Λονδίνου και Ουάσιγκτον στο έδαφός του. Όχι καταλαμβάνοντάς την στρατιωτικά· αλλά αφήνοντάς την να παρακμάσει. (Πράγματι, αν ετοιμάζεσαι για τα χειρότερα, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν το “δεύτερο σύστημα” αυτοπυρποληθεί απ’ την ίδια του τη νεολαία…)

Θα φανεί αν αυτή ή άποψη είναι σωστή. Έχει, πάντως, υπέρ της το γεγονός ότι 6 μήνες “μη επέμβασης” είναι πολύ καιρός για μια εξουσία σαν την κινεζική. Προφανώς έχει ένα κάποιο σχέδιο. Που φυσικά δεν χρειάζεται να το φωνάξει…

Επιτέλους: είναι «κόκκινοι»!

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. …Εν τέλει η συμμαχία μας πρέπει να δώσει την πρέπουσα σημασία στην τρέχουσα και εν δυνάμει μακροπρόθεση απειλή που προέρχεται απ’ το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα. Εβδομήντα χρόνια πριν, τα κράτη μας που έφτιαξαν το νατο, συνασπίστηκαν για την ελευθερία και την δημοκρατία. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις θεμελιώδεις διαφορές και πεποιθήσεις ανάμεσα στις χώρες μας και αυτές του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος…

Θα πρέπει να είναι σχετικά εύκολο να υποθέσετε ποιος θυμήθηκε πολύ πρόσφατα ότι στην κίνα κάνει κουμάντο ένα κάποιο «κομμουνιστικό κόμμα» – και στα κίνητρα που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την τρομακτική ανακάλυψη. Ας το πάρει το ποτάμι: ο plus one (της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ – Λευκωσίας..) αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας ήταν, μιλώντας στη σύνοδο των υπ.εξ. των κρατών μελών του νατο στις Βρυξέλλες πριν μια βδομάδα, στις 19 και 20 Νοέμβρη. Θα έπρεπε να τον συμβουλέψει κάποιος «μην τα λες αυτά περί κομμουνιστικού κινδύνου δυνατά, γιατί μπορεί να τα πιστέψουν διάφοροι ανά τον πλανήτη, και τότε θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα»… Ας αφήσουμε την άλλη αφροσύνη του plus one, αναμενόμενη για όσους έχουν χάσει την μπάλα: και το Hanoi, ελπίδα της Ουάσιγκτον στον “αντισινικό” αγώνα, κομμουνιστικό (δηλώνει πως) είναι…
Αλλά – κι εδώ τα κίνητρα είναι πιο δύνατα – ο αμερικάνος υπ.εξ. και, κυρίως, τα υπεύθυνα «πατριωτικά» think tank των ηπα, δείχνουν να βρίσκονται σε αδιέξοδο. Όπως κάνουν πάντα εδώ και δεκαετίες έτσι και τώρα θα έπρεπε να βρουν μια απλή, μονολεκτική απειλή (και αντίστοιχα ιδεολογία), για να την πουλήσουν στο πόπολο εντός και εκτός συνόρων, μπας και φτιάξουν συναίνεση σ’ ένα αξιόμαχο μπλοκ κατά του Πεκίνου, στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Δυστυχώς ο «αντιτρομοκρατικός» εθισμός των υπηκόων εδώ και 18 χρόνια, δημιουργεί ένα εννοιολογικό όριο. Πόσα να χωρέσει, εν τέλει, το κρανίο του μέσου κοκκινόσβερκου αμερικάνου; Να κατηγορηθεί το Πεκίνο για «τρομοκράτης»; Εύκολο να το λες, πολύ δύσκολο να το πουλήσεις… Να κατηγορηθεί σαν «κλέφτης των επιτευγμάτων μας»; Αυτό έχει γίνει ήδη, αλλά σε μια εποχή αβέβαιης αναγνώρισης της «πνευματικής ιδιοκτησίας» (: παράνομο downloading…) δεν πείθει.

«Πάμε πίσω» λοιπόν. Τι υπάρχει στο σακούλι; Α χα! Ο κομμουνιστικός κίνδυνος!!! Γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι οι κινέζοι (αρχίζοντας απ’ την Huawei): είναι παλιοκομμουνιστές! Έχει προοπτική αυτό το χάπι; Μην πείτε «όχι» – η μεταμοντέρνα υπερτεχνολογική βλακεία είναι ικανή να καταπιεί όχι μόνο τα πάντα αλλά πολύ περισσότερα απ’ τα πάντα. Άλλωστε έχουν κι αυτοί κάτι σφυροδρέπανα «να!» – με το συμπάθειο…

(Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που συμμετείχε σ’ αυτό πάρτυ δεν ενημέρωσε την πατρίδα που είχε υποδεχθεί τον αυτοκράτορα Xi («κόκκινο αυτοκράτορα» μήπως;) πριν λίγες ημέρες, με κάθε τιμή και ελπίδα… Αν υπάρχει κίνδυνος να ξεφυτρώσουν τίποτα containers με κονσερβοκούτια απ’ τις καβάτζες της cosco στον Πειραιά δεν θα έπρεπε οι «πατριωτικές δυνάμεις» να είναι σε ετοιμότητα; Ε;)

Η άλλη πλευρά

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Μόσχα και Πεκίνο κάνουν τις δικές τους κινήσεις· για τις οποίες, φυσικά, η δυτική δημαγωγία («ενσωματωμένη» ή όχι κάνει όλο και μικρότερη διαφορά) λέει ελάχιστα· και πάντα μέσα απ’ το φίλτρο του «εχθρού».

Μόσχα και Πεκίνο διαθέτουν ακόμα, και θα κρατήσουν για καιρό, ένα στρατηγικό ιμπεριαλιστικό πλεονέκτημα που η «δύση» έχει χάσει: είναι ένα δίπολο απέναντι στο οποίο δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο· συνεπώς είναι ένα δίπολο «ελκυστικό» διεθνώς με κριτήρια ισχύος.

Η Μόσχα μπορεί να έχει χάσει το μεταπολεμικό «ανατολικό μπλοκ». Από στρατιωτική άποψη όμως (συμπεριλαμβανόμενης της πολεμικής τεχνολογίας) είναι και σήμερα εκείνο που ήταν πριν 40 χρόνια: ένας «ισοδύναμος» (αν όχι ανώτερος) αντίπαλος για το δυτικό (με επικεφαλής το αμερικανικό) στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Άρα ένας αρκετά επίφοβος και πάντως καθόλου ευκατάβλητος εχθρός. Αν προσθέσει κανείς τις επιτυχίες της Μόσχας στη μέση Ανατολή (μόνο οι ηλίθιοι και οι άσχετοι τις παρερμηνεύουν…) το συμπέρασμα είναι σαφές: αν και «κυκλωμένος» απ’ τα δυτικά, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι διακριτικά και προσεκτικά on the rise…

Το Πεκίνο; Είναι … κίνα! Καπιταλιστικότατη όσο δεν γίνεται! Κανείς δεν ξέρει την πραγματική τεχνολογική της κατάσταση στα όπλα· όμως όλοι βλέπουν την τεχνολογική της κατάσταση στα υπόλοιπα. Αυτό το καινοφανές καπιταλιστικό δυναμικό του 1,3 δισεκατομμυρίου «ανθρώπινων κεφαλαίων» που έχει ξεχυθεί με μια αυτοπεποίθηση χωρίς έλεος (απέναντι σε όσους παριστάνουν ότι μπορούν να το φρενάρουν) είναι, προφανώς, οπλισμένο ως τα δόντια· και κάθε μέρα που περνάει ολπίζεται ακόμα περισσότερο, χωρίς να καμαρώνει αχρείαστα.

Τέτοιο κρατικό δίπολο δεν υπάρχει στη «δύση». Θεωρητικά, αν υπήρχε, θα ήταν το ατλαντικό δίπολο usa – europe. Και το νατο είναι η μόνη ιστορική μορφή που θα μπορούσε να έχει. Αλλά οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί, που ήταν και είναι ακόμα περισσότερο ανταγωνιστικοί και στον αμερικανικό, βλέπουν ο καθένας απ’ την μεριά του αυτήν την ιστορική μορφή είτε σαν ένα πτώμα-που-πρέπει-να-ξεφορτωθούμε (Παρίσι), είτε σαν ένα πτώμα-που-πρέπει-να-βαλσαμώσουμε (Βερολίνο). (Για την ελληνική περίπτωση δεν χρειάζονται πολλά: δεν αγκαλιάζει το πτώμα γενικά, αγκαλιάζει τα βασικά του όργανα, ελπίζοντας σε κάποια «δωρεά» για μεταμόσχευση…)

Όταν, λοιπόν, ο αυτοκράτορας Xi λέει στον Putin (στο περιθώριο της συνόδου των brics στην Brazilia τις προάλλες) ότι «… οι εξελισσόμενες σύνθετες και βαθιές αλλαγές στην τρέχουσα διεθνή κατάσταση, με την αυξανόμενη αστάθεια και αβεβαιότητα, επιβάλλουν στην κίνα και στην ρωσία ακόμα στενότερη στρατηγική συνεργασία, για να διαμορφώσουν από κοινού τους βασικούς κανόνες που θα διέπουν τις διεθνείς σχέσεις, να αποκρούσουν την μονομέρεια, το μπούλινγκ και το ανακάτεμα στις υποθέσεις άλλων κρατών, και να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα και την ασφάλεια των κρατών…» δεν τα λέει για να τα ακούσει η ανεγκέφαλη αλεπού. Αυτή τα ξέρει. Τα λέει για να τα ακούσουν και να τα ξανακούσουν οι υπόλοιπες πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά του πλανήτη. Και δεν είναι λίγες εκείνες που και το ακούν αυτό, και το σκέφτονται – και τους κάνει…

Εμείς είμαστε που μπορείτε να ακουμπήσετε πάνω τους – λέει ο Xi. Καθόλου αυθαίρετο μοστράρισμα, σίγουρα για όσο ακόμα υπάρχει «λίπος» απ’ την προηγούμενη ηγεμονία, την αμερικανική. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πως όταν η Ουάσιγκτον κτυπιέται «όχι!!, όχι!!!, μακρυά απ’ τις 5G εταιρείες τους, αυτοί είναι παλιάνθρωποι!!!» ο γερμανός υπουργός οικονομίας Altmaier απαντάει: «…. συγγνώμη, αν δεν κάνω λάθος, εσείς είσασταν που μας κατασκοπεύατε, μέχρι και το τηλέφωνο της πρωθυπουργού παρακολουθούσατε… αλλά εμείς κύριοι: δεν αποκλείσαμε τις εταιρείες σας!… Τί θέλετε τώρα; Και Huawei θα έχουμε, και ξε-Huawei!»

Το νατο είναι πράγματι πτώμα, εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο που ο νεκροθάφτης του δεν (θα) είναι ο βασιλεύς Macron… Όσο για τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό των αφεντικών του και των λακέδων τους; Χαίρουν άκρας υγείας· και πάλι, όμως, καθόλου αποκλειστικά στα μέτρα του βασιλέα Macron…

Χονγκ Κονγκ

Τετάρτη 27 Νοέμβρη. Οι ψηφοφόροι της κινεζικής επαρχίας «έστειλαν το μήνυμα» (όπως λέει η αργκώ της δημαγωγίας…) στις συνοικιακές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Η πολύ μεγάλη συμμετοχή απ’ την μια και η εντυπωσιακή υπερψήφιση υποψηφίων που εμφανίζονται σαν αντίθετοι με το Πεκίνο απ’ την άλλη έχουν το δικό τους πολιτικό βάρος· παρότι, αυτή καθεαυτή η διακύβευση (η εξουσία των συνοικιακών συμβουλίων δηλαδή) δεν είναι σπουδαία. Ωστόσο εύλογα μπορεί να θεωρηθεί σαν έμμεσο αντικυβερνητικό δημοψήφισμα· μ’ όλες τις ασάφειες που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο.

Και τώρα; Το Πεκίνο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμα σαν απόδειξη ότι δεν ανακατεύεται στα εσωτερικά της επαρχίας – ξέροντας ότι το σύστημα (εκλογής της) διοίκησης δεν απειλείται θεσμικά (ακόμα). Όταν όμως ένα τέτοιο αποτέλεσμα έρχεται μετά από μήνες urban riot, είτε θα λειτουργήσει σαν εκτόνωση της έντασης, είτε σαν φυτίλι για ακόμα χειρότερα. Να υποθέσουμε ότι έχει ξεκινήσει νέος γύρος δράσης διάφορων υπηρεσιών ή θα θεωρηθούμε καχύποπτοι;

Στην Ουάσιγκτον ο νόμος για την επιβολή (μερικών ακόμα, as usual) κυρώσεων σε βάρος της κίνας λόγω «καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Χονγκ Κονγκ» περιμένει την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού. Όχι για πολύ. Το ψόφιο κουνάβι δήλωσε ότι «χάρη σε εμένα δεν μπήκε ο κινεζικός στρατός στο Χονγκ Κονγκ· του είπα (του Xi) μην στείλεις τον στρατό, μην το κάνεις αυτό το λάθος». (Και ο Xi τον άκουσε, γιατί τις χρειάζεται τις συμβουλές απ’ τα ψόφια κουνάβια…). Δήλωσε επίσης ότι «είμαι με το Χονγκ Κονγκ αλλά είμαι και με τον Xi, είναι φίλος μου, εξαιρετικός κύριος».

Το Πεκίνο κρατάει στο χέρι το ψόφιο κουνάβι όσο αυτό πεθαίνει για μια εμπορική συμφωνία, έστω ενδιάμεση, έστω λειψή, που να μπορεί όμως να την πουλήσει στο εσωτερικό σαν «αμερικανικό μεγαλείο». Πράγμα που σημαίνει ότι αν υπογράψει το νόμο οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις γι’ αυτήν την ρημαδοσυμφωνία θα γίνουν ακόμα πιο ατέρμονες. Απ’ την άλλη μεριά όμως και το αμερικανικό κογκρέσσο κρατάει στο χέρι το ψόφιο κουνάβι. Αν δεν υπογράψει τον ψηφισμένο νόμο, στις 3 Δεκέμβρη θα μπει σε ισχύ αυτόματα. Αν, πάλι, ασκήσει βέτο αναπέμποντάς τον στα νομοθετικά, μια πλειοψηφία 2/3 (τώρα είναι 3/3…) είναι αρκετή για να μην χρειάζεται πια η υπογραφή του. Το ψόφιο κουνάβι πρέπει να βρει κάτι που είναι μάλλον ασυνήθιστο στις μπίζνες του real estate: μια κίνηση που θα αφήσει και την πίτα ολόκληρη (τις διαπραγματεύσεις) και τον σκύλο χορτάτο (τα νομοθετικά του…)

Δεν έχει ιστορικό επιτυχιών σ’ αυτά τα κόλπα…

(φωτογραφία: “Smart love” λέγεται αυτό το γκραφίτι που έφτιαξε στο Μιλάνο στις 29 Ιούνη ο ιταλός TvBoy. Η “εξυπνάδα” της “αγάπης” απεικονίζεται με το ότι ο καθένας κρατάει ένα smartphone της αντίπαλης εταιρείας…)