Tag: κίνα

Αντισινισμός

Σάββατο 1 Φλεβάρη. Με ένα ποσοστό θνησιμότητας (από πνευμονία) σαφώς κάτω απ’ το μέσο ποσοστό θνησιμότητας της γρίπης (και πάλι από πνευμονία) ο «κορονοϊός» δεν προσφέρεται για την Αποκάλυψη, τον Αντίχριστο, το «Τέλος των Ημερών» και όλα όσα ταΐζουν την βλακεία και την δουλοπρέπεια…

Φαίνεται όμως ότι προσφέρεται για κάτι άλλο: την δαιμονοποίηση του κινεζικού καθεστώτος. Έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν, με κάθε «σοβαρότητα», διάφορες «απόψεις» – που πιάνουν εύκολα τους δυτικούς πληθυσμούς, ειδικά όταν πρόκειται για «απειλές κατά της υγείας τους».

Μία «άποψη»: το Πεκίνο κρύβει τον «πραγματικό αριθμό» των κρουσμάτων, κι ακόμα περισσότερο τον «πραγματικό αριθμό των νεκρών»… (Γιατί άραγε να το κάνει αυτό; Οι διασπορείς αυτής της φήμης δεν δίνουν καμμία λογική εξήγηση, επειδή η δουλειά τους είναι το υπονοούμενο: αυτοί οι κινέζοι είναι δόλιοι και ψεύτες…)

Άλλη «άποψη»: ο κορονοϊός δεν μεταδόθηκε από νυχτερίδα, αλλά διέφυγε από ένα εργαστήριο βιολογικού πολέμου, είναι μεταλλαγμένος σαν όπλο μαζικής καταστροφής, και η βιολογική του δομή έχει κάποιες ομοιότητες με τον HIV… Είναι, φυσικά, παρανοϊκό να υποστηρίζει κανείς ότι απ’ όλες τις πιθανές άγνωστες βιολογικές καταστροφές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τα όποια βιολογικά όπλα, οι κινέζοι «βιοπολεμιστές» σκέφτηκαν να βάλουν λίγο HIV (πασίγνωστο, εύκολα αναγνωρίσιμο και σαφώς διαχειρίσμο πλέον…) για να οπλοποιήσουν έναν κορονοϊό… Δεν έχει σημασία: αρκεί και πάλι το συμπέρασμα ότι το Πεκίνο είναι έτοιμο να κηρύξει βιολογικό πόλεμο στη δύση…

Στην ίδια διαδικασία ψυχολογικού πολέμου, ο κορονοϊός έχει αρχίσει να ονομάζεται από διάφορους δημαγωγούς διεθνώς «κινέζικος ιός»… Βολικό και εύκολο, αλλά βρώμικο. Μήπως η γρίπη των χοίρων είχε ονομαστεί «μεξικάνικος ιός»; Όχι.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πριν καιρό ότι καθώς οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός διακρατικός ανταγωνισμός θα παραχθεί υποχρεωτικά η δαιμονοποίηση του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου, επειδή η ιδεολογία και η κατασκευή εσωτερικών μπλοκ ιδεολογικής συναίνεσης είναι βασική προϋπόθεση των πρωτοκοσμικών ιμπεριαλισμών. Το ότι η Huawei και η 5G τεχνολογία της «μπορεί να κάνει υποκλοπές» δεν βοηθάει σε μια τέτοια δαιμονοποίηση, για διάφορους λόγους.

Η υγεία όμως; Ο υγιεινισμός μπορεί να οπλοποιηθεί – δεν το είχατε σκεφτεί;

Τεχνολογικός πόλεμος ηπα – κίνα: σημειώσατε 2

Δευτέρα 27 Γενάρη. Είναι μια μάλλον απροσδόκητη, όχι και ανεξήγητη όμως, εξέλιξη: το αμερικανικό υπουργείο εμπορίου εγκατέλειψε κατά τα φαινόμενα μια πρόταση νόμου που είχε έτοιμη για σκλήρυνση των ελέγχων (δηλαδή των απαγορεύσεων) σε αμερικανικές εταιρείες να πωλούν ανταλλακτικά στην κινεζική Huawei, ακόμα και απ’ τις εκτός ηπα θυγατρικές τους. Επιπλέον, παρά τις ως την τελευταία στιγμή απειλές στον Borduk, πρωθυπουργό της αυτού μεγαλειότητας στο Λονδίνο, να μην τολμήσει να επιτρέψει στην Huawei να πάρει μέρος της δουλειάς του στησίματος των 5G δικτύων στην επικράτεια (της αυτού μεγαλειότητας πάντα…) και την άρνηση του Borduk / Johnson να υποκύψει, ο αμερικάνος υπ.οικ. Mnuchin δήλωσε προχτές κάτι του είδους «καλά, εντάξει, μια κουβέντα είπαμε, εξαρτάται για ποιες πλευρές του δικτύου μιλάμε…» Καλωσήρθες Huawei στην αγγλία λοιπόν – και στη γερμανία επίσης…

Εκείνο που είχε προηγηθεί ήταν ότι παρά τους περιορισμούς στις αμερικανικές εξαγωγές προς την Huawei του περασμένου Μάη, και την εκστρατεία της Ουάσιγκτον προς τα συμμαχικά της κράτη να απαγορεύσουν κι αυτά την εταιρεία, η Huawei αύξησε τις παγκόσμιες πωλήσεις της το 2019 κατά 20%. Ως γνωστόν αυξημένα έσοδα σημαίνουν αυξημένη χρηματοδότηση για έρευνα, που με την σειρά της σημαίνει επιθετικότερη ανάπτυξη / τεχολογική εξέλιξη. Μπροστά σ’ αυτήν την αποτυχία το αμερικανικό υπουργείο εμπορίου λύσσαξε, και ετοίμαζε ακόμα χειρότερες απαγορεύσεις. Αλλά τότε ήρθε το φρένο…

Ποιός είναι ο λόγος αυτής της αμερικανικής υποχώρησης, που το πιθανότερο είναι να αποδειχθεί άτακτη; Απλός: ο φόβος. Παρά τις απειλές και τις απαγορεύσεις ο κινεζικός καπιταλισμός ξεπέρασε τα εμπόδια (μάλλον γρήγορα) και έχει αρχίσει να πλημμυρίζει τις ασιατικές αγορές και με τα είδη στα οποία υστερούσε. Τσιπς, ας πούμε. Οι αμερικάνοι κατασκευαστές τσιπς πουλάνε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής τους στην ασία. Και φοβούνται πως αν η Ουάσιγκτον σφίξει κι άλλο τη θηλειά γύρω απ’ την Huawei και άλλους κινέζους κατασκευαστές, τότε αυτοί θα ανταποδώσουν πετώντας τους έξω απ’ την ασιατική αγορά.

Παράδοξο ή όχι τον κίνδυνο τον κατάλαβε όχι το υπουργείο εμπορίου αλλά το αρχηγείο πολέμου. Το αμερικανικό πεντάγωνο: …Αν οι εταιρείες μας χάσουν την αγορά της Huawei λόγω απαγορεύσεων, θα χάσουν και την ασιατική αγορά. Κι αν την χάσουν δεν θα έχουν τα έσοδα που θα τους επιτρέψουν να χρησιμοποιήσουν την έρευνα για να καλύψουν το χαμένο έδαφος – έτσι μας λένε τα στελέχη… Κάπως έτσι πήγε ο συλλογισμός που οδήγησε το αμερικανικό πεντάγωνο στο «Κράτει! Όχι άλλο κάρβουνο!!!»

Αλλά αυτό δείχνει ότι στην παρούσα τουλάχιστον φάση στον τομέα των 5G επικοινωνιών ο αμερικανικός καπιταλισμός είναι «μονά ζυγά χαμένος». Πήγε να κόψει τα πόδια της Huawei στερώντας τις τα αμερικανικά τσιπ, και η κινεζική εταρεία (προφανώς προετοιμασμένη…) απάντησε με αυξημένη παραγωγή των πιο εξελιγμένων μικροκυκλωμάτων, δικού της σχεδιασμού· με σκοπό όχι μόνο τις δικές της ανάγκες αλλά και άλλων ασιατών κατασκευαστών. Και έχει αναγγείλει ήδη ότι προχωράει τις έρευνες για τις 6G επικοινωνίες… Μπορεί να υποθέσει κανείς βάσιμα πως μόλις ολοκληρώσει την παγκόσμια εγκατάσταση των 5G κεραιών και των λογισμικών της, σε δύο ή τρία (;) χρόνια, θα βγάλει σα λαγό απ’ το καπέλο τα 6G «καλούδια»…

Κάποιος θα παρατηρούσε σκωπτικά: καλά, τι άλλο περίμεναν οι αμερικάνοι από ένα αντίπαλο κράτος / κεφάλαιο που στήνει κανονικό νοσοκομείο 1000 κλινών μέσα σε 10 ημέρες;

Coronavirus…

Κυριακή 26 Γενάρη. Ως χτες αργά το βράδυ το κινεζικό κράτος είχε ανακοινώσει 1.287 περιπτώσεις πνευμονίας οφειλόμενης στην καινούργια «παγκόσμια απειλή», και 41 θανάτους. Πρόκειται για κατάντια εκ μέρους του λεγάμενου 2019-nCoV (που κάποιοι σκέφτηκαν να βαφτίσουν WARS, κάτι που σίγουρα λέγεται ευκολότερα…). Με θνησιμότητα (σαν ποσοστό επί των βαριών περιστατικών) που δεν ξεπερνάει αυτήν της κοινής γρίπης, δεν πρόκειται αυτός ο WARS να κάνει σπουδαία καριέρα. Άλλωστε (όπως παραδέχονται ψιθυριστά όλο και πιο πολλοί «ειδικοί») οι περισσότεροι / ες που μολύνονται απ’ τον λεγάμενο (στην κίνα κατ’ αρχήν) την βγάζουν στο πόδι, με συμπτώματα κοινού κρυολογήματος… Γι’ αυτό και δεν καταγράφονται καν σαν περιστατικά. Αν μπορούσαν να συμπεριληφθούν κι αυτοί στην καταμέτρηση, τότε η θνησιμότητα του WARS – με τα τωρινά δεδομένα – θα ήταν από στατιστική άποψη αστεία.

Ο παγκόσμιος πανικός δικαιολογείται με το επιχείρημα ότι παρ’ όλα αυτά ο WARS θα μπορούσε να είναι πιο φονικός… Θα μπορούσε; Τον έχουν ρωτήσει και είπε «ναι»; Όπως έχει γίνει κατά κόρο σ’ όλους τους προηγούμενους παγκόσμιους υγιεινιστικούς πανικούς, ορισμένες στατιστικές προβολές (ενισχυμένες με ηλεκτρονική εικονογράφηση) που κατασκευάζονται σαν worst case scenario πουλιούνται μαζικά στους υποτελείς σαν το πιθανότερο να συμβεί. Συνήθως πρόκειται για την εμπροσθοφυλακή μιας ή περισσότερων φαρμακοβιομηχανιών, που θα εμφανιστούν στη σκηνή την κατάλληλη στιγμή, κραδαίνοντας το σωτηρίο εμβόλιο.

Πριν μια δεκαετία, στα μέσα του 2009, ο πλανήτης δονήθηκε απ’ την απειλή μιας επερχόμενης φονικής γρίπης των χοίρων. Με προέλευση το μεξικό. Παρότι στην αρχική φάση της «παγκόσμιας απειλής» η συμπεριφορά του «Ιού του Αναμενόμενου» (μια κάπως μεταλλαγμένη εκδοχή του κοινότοπου Η1Ν1) υπολειπόταν κατά πολύ της φήμης του, «επιστήμονες» και μήντια κράτησαν την ένταση του φόβου όσο πιο ψηλά γινόταν προβλέποντας (; ή υποσχόμενοι;) hard core μεταλλάξεις του ιού. Ήταν ένας κανονικός Αρμαγεδώνας· που έκανε τα στελέχη όλων των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών του πλανήτη να αγοράζουν τις κόκες τους με φορτηγά. Όντως, οι παραγγελίες των κρατών (με σκοπό τον μαζικό προληπτικό εμβολιασμό μεγάλου μέρους των υπηκόων τους) έφτασαν σε αστρονομικές ποσότητες και αστρονομικά ποσά. Υπήρχε, βέβαια, ένα προβληματάκι: καθώς το στέλεχος του τρομοκράτη H1Ν1 ήταν καινούργιο, ήταν αδύνατο να ετοιμαστούν και να δοκιμαστούν (για το αν είναι αποτελεσματικές) χημικές ουσίες εναντίον του μέσα σε λίγους μήνες. Αλλά αυτή η λεπτομέρεια σπρώχτηκε στην άκρη. Έτσι όλος ο πλανήτης έμαθε το tamiflu και το relenza (χωρίς να είναι καν βέβαιο ότι ο H1N1 δεν θα μπορούσε να τα υπερκεράσει).

Τελικά η πανδημία κράτησε μερικούς μήνες στο βόρειο ημισφαίρο, και τέλειωσε την άνοιξη του 2010. Το μεγαλύτερο μέρος των παραγγελιών έμεινε άχρηστο, είτε επειδή παράχθηκε αργά είτε επειδή δεν χρειαζόταν. (Μη διασταυρωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι το ελλαδιστάν ξεφορτώθηκε το δικό του μεγάλο φορτίο από ληγμένα tamiflu κάνοντάς το «δώρο», σαν «ανθρωπιστική βοήθεια», κάπου στην αφρική…)

Ο Η1Ν1 αποδείχθηκε πολύ λίγοτερο καταστροφικός για την παγκόσμια υγεία απ’ τις προβλέψεις· αλλά τέλειος για τις φαρμακευτικές. Το «σκάνδαλο» ήταν προφανές από νωρίς… Μια έρευνα του γνωστού british medical journal έδειξε με στοιχεία στα μέσα του 2010 ότι οι ειδικοί του παγκόσμιου οργανισμού υγείας (π.ο.υ.) που δούλευαν σε θέσεις κλειδιά για την διαχείριση της υπόθεσης H1N1 δούλευαν ταυτόχρονα σε φαρμακευτικές εταιρείες, που ουσιαστικά υπαγόρευαν τις ανακοινώσεις του υποτίθεται «ουδέτερου» και «υπεράνω» π.ο.υ… Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο π.ο.υ. δούλευε σαν ατζέντης των φαρμακοβιομηχανιών· το ίδιο είχε κάνει όταν δειλά δειλά τα πρώτα ασιατικά και αφρικανικά κράτη άρχισαν να παράγουν και να χρησιμοποιούν γενόσημα για να προσφέρουν φάρμακα στους υπηκόους τους αποφεύγοντας το θηριώδες χαράτσι των τιμών των φαρμακοβιομηχανιών…

Δεν λέμε ότι το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και τώρα – αν και η προπαγανδιστική μηχανή δουλεύει με τον ίδιο τρόπο. Όπως τότε. Οι συμβουλές, πάντως, για την αντιμετώπιση και του τωρινού «κακού» είναι απλές:

Α) Πλένουμε καλά τα χέρια μας· και

Β) Βράζουμε καλά τις νυχτερίδες, πριν τις φάμε. (Διότι απ’ αυτές προέρχεται ο WARS). Αυτά τα « θέλω τη νυχτερίδα μου saignant» ξεχάστε τα· (άντε, που γίνατε όλοι γκουρμέδες!…)

(φωτογραφία κάτω: Παρεπιπτόντως το κινεζικό κράτος έχει ξεκινήσει από προχτές την κατασκευή ενός καινούργιου νοσοκομείου 1000 κλινών στην πόλη Wuhan, απ’ όπου άρχισε η επιδημία. Εκτιμώμενος χρόνος κατασκευής: 10 ημέρες… Ναι, ακριβώς, 10 (ολογράφως δέκα) ημέρες!! Οι 7 είναι για τα κτίρια και οι 3 για τον εξοπλισμό του!… Και δεν πρόκειται καν για ρεκόρ…. Το ρεκόρ είναι σε προηγούμενη έκτακτη ανάγκη η κατασκευή και ο εξοπλισμός ενός νοσοκομείου σε 7 ημέρες…

Καπιταλισμός με το «Κ» κεφαλαίο – ή κάνουμε λάθος; Σε περίπτωση ανάγκης τι άλλο μπορούν, άραγε, να φτιάξουν εκεί σε, π.χ., μία, δύο ή τρεις βδομάδες;)

Ιράκ

Σάββατο 25 Γενάρη. Από πολιτική άποψη (πάντα με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) η τεράστια αντιαμερικανική / αντικατοχική συγκέντρωση / διαδήλωση χτες στη Βαγδάτη, ήταν ένα είδος ρελάνς στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει στο ιράκ απ’ τον περασμένο Οκτώβρη. Άλλοι μιλάνε για 2,5 εκατομμύρια συγκεντρωμένους, άλλοι για 4· το βέβαιο είναι ότι ήταν μια πειστική απάντηση του Muqtada al-Sadr στην τρέχουσα εσωτερική «κρίση διεύθυνσης» του ιράκ. Ο Sadr έχει ξανακαλέσει με επιτυχία τέτοιου όγκου διαδήλωση (στα τέλη Φλεβάρη του 2016, εναντίον της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος) ενώ, αν και δεν έχει ο ίδιος κάποιο πολιτικό αξίωμα, το κόμμα του είναι συγκριτικά το μεγαλύτερο στο ιρακινό κοινοβούλιο.

Την ίδια μέρα έγινε κι άλλη συγκέντρωση. Όχι το ίδιο μεγάλη, καθόλου αμελητέο ωστόσο το γεγονός ότι κλήθηκε χτες. Στην πλατεία Tahrir της Βαγδάτης, όπου υπάρχει μόνιμος καταυλισμός αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Το σχήμα της πλατείας Tahrir είναι μάλλον το πιο μετριοπαθές, δημιουργικό, «μητροπολιτικό» (και κατά τα φαινόμενα αυθεντικό, δηλαδή μη ελεγχόμενο από πράκτορες και φύλαρχους…) τμήμα αυτών των κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών· αφού δεν έχει σχέση με τις επιθέσεις (μερικές φορές «μυστηριωδώς» ένοπλες…) εναντίον σιιτικών στόχων, κυρίως στη Najaf.

Η ανθρωπογεωγραφία των δύο χθεσινών συγκεντρώσεων / διαδηλώσεων στη Βαγδάτη δείχνει και την κατάσταση στο ιράκ. Ούτε το ένα, το διώξιμο του αμερικανικού κατοχικού στρατού, ούτε το άλλο, η δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος διεύθυνσης που να ξεπερνάει τον όποιον θρησκευτικό σεχταρισμό, είναι εύκολα θέματα· ή ζητήματα στα οποία θα μπορούσε να περιμένει κανείς γρήγορα αποτελέσματα. Επιπλέον, μετά από 16 χρόνια αμερικανικής κατοχής και ημικατοχής και μερικά χρόνια isis project, η Ουάσιγκτον έχει αποκτήσει εκείνες τις “διασυνδέσεις” μέσα στο ιράκ που της επιτρέπουν να τορπιλίσει και τα δύο: και τον αντισεχταριστικό και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αγοράζοντας σουνίτες πολέμαρχους (πρώην isis…) Υποθέτουμε πως αυτό θα επιχειρήσει να κάνει· και δεν χρειάζεται καν να αναλάβει ευθύνη το ψόφιο κουνάβι ή οι σωματοφύλακές του.

Στο παρελθόν ο Sadr είχε δείξει έναν (ως ένα σημείο πετυχημένο) οππορτουνισμό, που του επέτρεπε να έχει συμμαχικές σχέσεις και με σουνιτικά clan· κάτι που είναι βασικό τώρα για να αντιμετωπιστεί ένας καινούργιος γύρος προβοκατόρικου (και πληρωμένου απ’ τον τοξικό…) εμφύλιου στο ιράκ. Όμως η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι με την όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου μετά την δολοφονία του Soleimani και του Abu Mahdi al-Muhandis, και το επείγον της παραμονής των αμερικανικών βάσεων στο ιράκ “με κάθε μέσο”, το να υπάρξει ένα σχετικά σταθερό ενιαίο εσωτερικό μέτωπο τόσο υπέρ των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα διεύθυνσης όσο και εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής, δεν είναι κάτι που μπορεί να το πετύχει η (σιιτική) Τεχεράνη· ούτε η (σουνιτική) Άγκυρα.

Μάλλον θα χρειάζονταν ανώτερες δυνάμεις: η Μόσχα και το Πεκίνο. Το δεύτερο κινείται ήδη μέσω “επενδυτικών συμφωνιών” με πολλά μηδενικά, κυρίως στον πετρελαϊκό τομέα και στις υποδομές του ιράκ – βρίσκονται και αυτές στο αμερικανικό στόχαστρο. Η πρώτη θα μπορούσε να κινηθεί; Κι αν ναι, πως;

Τα επιμέρους μέτωπα στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης δεν είναι λίγα. Και το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει πάντα ένα λειτουργικό “καρκίνωμα” υπέρ της πρόκλησης καταστροφών… (Ούτε καν απ’ την υεμένη δεν έχει απαγκιστρωθεί). Χωρίς τον τοξικό και τα δολάριά του, ο άλλος τοξικός (του Abu Dahbi) θα είχε βγάλει τον σκασμό· και πολλά πράγματα, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ θα ήταν απλούστερα και λογικότερα.

Υπάρχει ακόμα όμως…

(Εν τω μεταξύ, παρά τις δηλώσεις περί “μηδέν απωλειών”, μετά από τόσες ημέρες ο αμερικανικός στρατός παραδέχεται πως 34 πεζοναύτες του έπαθαν “σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις” απ’ τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στις 8 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι επιμένει βέβαια ότι απλά μερικοί έπαθαν πονοκέφαλο· αλλά δεν λέει “πήραν ένα ντεπόν και όλα καλά…”

Η πρώτη σκέψη: και να σκεφτείς ότι το ψοφιοκουναβιστάν είχε προειδοποιηθεί ώρες πριν για τις επιθέσεις. Η δεύτερη: μα καλά, πως κτύπησαν όλοι στο κεφάλι; Βαράγανε κουτουλιές στα ντουβάρια των μπούνκερ, ή μεταξύ τους; Περίεργο είδος ο τρομοκρατημένος πεζοναύτης Α κλάσης…)

Οι βασιλιάδες ιοί

Πέμπτη 23 Γενάρη. Πολύ περισσότερο από «ιατρικό φαινόμενο» δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί, άραγε, ένα κατεξοχήν postmodern κοινωνικό φαινόμενο; Απ’ όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν σε απόσταση χιλιάδων και εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων (η σε ευθεία απόσταση Αθήνας – Πεκίνου είναι 7.612 χιλιόμετρα…), δηλαδή σεισμούς, φωτιές, λιμούς, επαναστάσεις, δήθεν επαναστάσεις, δολοφονίες, εμπορικούς πολέμους, κανονικούς πολέμους, εκείνο που διαδίδεται ακαριαία σαν απειλή (εντός ή εκτός εισαγωγικών), σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, είναι η εμφάνιση κάποιου εν δυνάμει φονικού ιού.

Η διάδοση, ο συναγερμός, η συλλογική και ατομική ενσωμάτωση τόσο της απειλής όσο και του συναγερμού, γίνονται εντελώς μαλλιοκούβαρα. Αυτός ο 2019-nCoV κορωνοϊός (θα πρέπει να του δοθεί ένα όνομα πολύ πιο απλό / εμπορικό και ταιριαστό με τις φωνητικές δυνατότητες των απλών πρωτοκοσμικών…) έχει προκαλέσει ως τώρα τον θάνατο 9 ατόμων στην κίνα· αλλά έχει προσβάλει εκατοντάδες. Θα έλεγε κάποιος: εκατοντάδες μείον εννέα ίσον εκατοντάδες που έζησαν….

Δεν πιάνει! Το κύμα του φόβου, κατάλληλα (και εύκολα) υψωμένο, είναι πολύ πιο δυνατό από τη λογική. Αν αύριο κάποιος ζητήσει την απαγόρευση κάθε εισαγωγής κινέζικου εμπορεύματος (επειδή μπορεί να μεταφέρει τον «φονιά» δυοχιλιαδεςδεκαεννιά παύλα ενκοβ) θα θεωρηθεί σωστό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας. Ακόμα και μερικές ατομικές βόμβες (αμερικανικές κατά προτίμηση) στην κινεζική επαρχία Wuhan (απ’ όπου ξεκίνησε ο αλιτάμπουρας ιός) θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέθοδος πρόληψης (και σωτηρίας του πλανήτη). Όλα αυτά ενόσω ισχύει εκατοντάδες κρούσματα μείον εννιά θανάτους ίσον εκατοντάδες προσβεβλημένοι που δεν πέθαναν απ’ τον «φονιά»…

Το πρώτο και ευκολότερο συμπέρασμα είναι ότι ο υγιεινισμός (και όλες οι συναφείς φοβίες) είναι το κατεξοχήν πεδίο κρατικών και καπιταλιστικών ηγεμονιών. Αν οι ίδιοι υπήκοοι, που δεν φοβούνται και δεν νοιάζονται για τίποτα εκτός αν μπει στη μύτη τους, τρομοκρατούνται (ή, έστω, παριστάνουν ότι έχουν τρομοκρατηθεί) από έναν ιό ολοφάνερα αποτυχημένης φονικότητας που «κτύπησε» στην άλλη άκρη του κόσμου, σημαίνει ότι μετασχηματίζουν διανοητικά / ιδεολογικά τον χώρο και τον χρόνο μέσα σ’ ένα απίστευτο και ανεξέλεγκτο δίπολο εννοήσεων του τι είναι «κοντά» και του τι είναι «μακριά».

Ακόμα πιο εφιαλτικά: για τους σύγχρονους υπηκόους τα πάντα είναι «κοντο-μακρυά» (τα νέα media, παρέα με τα παλιά, το έχουν εξασφαλίσει αυτό…), οπότε δεν χωρίζονται στα όντως κοντινά και στα όντως μακρινά, στα όντως απειλητικά, προσβλητικά λόγω αμεσότητας και στα υπόλοιπα. Χωρίζονται σ’ αυτά που-μπορούν-να-απωθηθούν λόγω κλίμακας, λόγω μεγέθους (είναι μεγαλύτερα από έναν πόντο), και σ’ εκείνα που είναι τόσο μικροσκοπικά ώστε ξεφεύγουν από κάθε μηχανισμό απώθησης, και – άρα – μπορούν να τρυπώσουν παντού. Οι περισσότερες μορφές του «κακού» έχουν μια κάποια κλίμακα: βομβαρδισμοί; πείνα; σεισμοί; Αυτά μπορεί ο καθένας να τα «σπρώξει» (νοερά…) μακριά του. Αλλά το «κακό» που είναι τόσο μικροσκοπικό ώστε να είναι αόρατο; Αυτό, αντίστροφα, βρίσκεται εν δυνάμει εδώ δίπλα – και «επειδή δεν το βλέπουμε δεν μπορούμε να το απωθήσουμε».

Πολύ πιο πέρα απ’ την τυπική (ιατρική ή/και φαρμακολογική) διαχείριση / αντιμετώπιση των ιών, αυτοί οι μικρο-οργανισμοί έχουν αποκτήσει μια μεταφυσικά γιγάντια υπόσταση. Όχι επειδή μεταλλάσσονται (συμβαίνει κι αυτό, πάντα συνέβαινε…). Αλλά επειδή στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο του 21ου αιώνα, κάθε τι που είναι ορατό (και σχεδόν τα πάντα είναι τέτοια…) θεωρείται εύκολα αντιμετωπίσιμο / απωθήσιμο. Τα μικροσκοπικά και αόρατα είναι που προκαλούν τεράστιο δέος: όχι επειδή σκοτώνουν, αλλά επειδή υπονομεύουν την τάξη της παντοδύναμης ορατότητας. Κι αφού υπονομεύουν αυτήν την τάξη είναι καταστροφικά. Είναι φονικά…

Αν υπήρχε η «φύση» σαν υποκείμενο, θα γέλαγε μέχρι δακρύων: το παντοδύναμο ανθρώπινο είδος «τα κάνει επάνω του» μόνο με το άκουσμα ότι κάπου ένας ιός μιας γρίπης (ας πούμε…) προκάλεσε τον θάνατο περισσότερων «απ’ ότι συνήθως»…

Αλλά δεν είναι και απ’ τον φόβο που βγαίνουν πολλά λεφτά; Δεν είναι αυτοί οι φόβοι «παραγωγικοί»;

Ο καπιταλισμός δεν «κολάει» μέσω ιών… κι αυτό δεν τον κάνει ακίνδυνο (idiot!)

Παλιά – και καινούργια 2

Σάββατο 18 Γενάρη. Πριν λίγες ημέρες, στις 9 του Γενάρη, όταν το ψόφιο κουνάβι καμάρωνε μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ότι «σιγά, δεν έγινε τίποτα…», είπε κάτι που είναι μεν γνωστό, δεν σημειώθηκε όμως ούτε αξιολογήθηκε η «θέση» του μέσα σε ένα λίγο – πολύ πολεμικό ανακοινωθέν. Το ψόφιο κουνάβι θύμισε ότι «τώρα δεν έχουμε ανάγκη το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής, αφού έχουμε γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο». Πράγματι: το 2019 οι ηπα «έβγαζαν» 15 μύρια βαρέλια την ημέρα, η σαουδική αραβία (δεύτερη) 12 μύρια, η ρωσία σχεδόν 11 μύρια, και ακολουθούσαν το ιράκ (με 4,5 μύρια) και το ιράν (με σχεδόν 4 μύρια). Ανάλογη ήταν η κατάσταση στην παραγωγή φυσικού αερίου: πρώτες οι ηπα, δεύτερη η ρωσία, τρίτο το ιράν, τέταρτο το κατάρ και πέμπτος ο καναδάς. (Βέβαια η αμερικανική παραγωγή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της περιβαλλοντικά καταστροφική: fracking…)

Στην πράξη οι ηπα δεν είναι εντελώς αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες. Είναι αναγκασμένες να εισάγουν ορισμένες ποσότητες πετρελαίου, λόγω ποιοτικής κατωτερότητας κάποιων δικών της κοιτασμάτων (που απαιτούν πολύ ακριβότερα διυλιστήρια). Σε γενικές γραμμές ωστόσο, προς το παρόν, ο κομπασμός του ψόφιου κουναβιού έχει υλική βάση. Τι σημαίνει όμως πρακτικά; Όχι ένα αλλά τουλάχιστον δύο σοβαρά πράγματα.

Πρώτον, όντας σχεδόν αυτάρκεις σε υδρογονάνθρακες οι ηπα μπορούν να αντιμετωπίζουν την μέση Ανατολή και όχι μόνο (είτε συνολικά είτε ανά περιοχή και κράτος) σαν κάτι διαφορετικό απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια: σαν προμηθευτές των εχθρών τους (της κίνας ή/και της ε.ε.). Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μπορούν να καταστρέφουν αυτά τα κράτη, και πάλι κατά βούληση, εφόσον έτσι πρόβλημα (ενεργειακό) θα έχουν οι αντίπαλοί τους και όχι οι ίδιες. Αυτό ισχύει για το ιράκ και το ιράν, θεωρητικά ισχύει και για την σαουδική αραβία, τα εμιράτα και το κατάρ (ως προς το φυσικό αέριο), όπως ισχύει για την λιβύη, την βενεζουέλα, και τα αφρικανικά κοιτάσματα. Η εναλλακτική (ή και το συμπλήρωμα) της καταστροφής υδρογονανθράκων που προορίζονται για τους αντιπάλους είναι ο έλεγχός τους απ’ τον αμερικανικό στρατό… Η πειρατεία δηλαδή.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα συντηρήσει το μοντέλο του «πετροδόλαρου» (της διεθνούς τιμολόγησης των υδρογονανθράκων με δολάρια) κυρίως αν επιβάλλει τις πωλήσεις της δικής της παραγωγής· ή της παραγωγής πολύ στενών (και αυστηρά ελεγχόμενων) συμμάχων. Αυτό συμβαίνει ήδη, σαν πόλεμος, με τις τιμωρίες και τις «κυρώσεις» που επιβάλλει η Ουάσιγκτον στα ευρωπαϊκά κράτη για την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο θα τιμολογείται σε ευρώ / ρούβλια)· αλλά και με την αμερικανική προτίμηση σε ανατολικομεσογειακά κοιτάσματα, αν αυτά είναι ισραηλινά, ελληνικά ή/και νοτιοκυπριακά (αν και όποτε βρεθούν).

Με δυο λόγια: γίνεται ήδη πόλεμος, που δεν είναι ο τυπικός εμπορικός (“πάρε από μένα, είμαι καλύτερος”) αλλά αφορά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης γύρω απ’ την αμερικανική ιμπεριαλιστική παρακμή.

Η συμφωνία σαν ταπείνωση

Παρασκευή 17 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι (θορυβημένο απ’ το γεγονός ότι οι οικονομικές τιμωρίες κατά του κινεζικού καπιταλισμού είχαν χειρότερες συνέπειες στον αμερικανικό) μπορεί να κοκορεύεται ότι κατάφερε να υπάρξει μια «συμφωνία πρώτης φάσης» με το Πεκίνο. Που φρενάρει τον εμπορικό του πόλεμο (ενώ ανομολόγητα έχει αποτύχει στους στόχους του…).

Το Πεκίνο πράγματι υπέγραψε αυτήν την «α φάση». Αλλά η εκδίκησή του (ή το «μήνυμα» για χάρη των επικοινωνιολόγων) εμφανίστηκε και στην τελετή της υπογραφής. Φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι μεταξύ τυπικά ισότιμων βιτρινών. Απ’ την μια μεριά το ψόφιο κουνάβι, απ’ την άλλη ο αυτοκράτορας Xi…

Αμ δε! Απ’ τη μεριά του Πεκίνου την συμφωνία υπέγραψε ο Liu He. Eίναι μεν αντιπρόεδρος της κίνας, αλλά είναι ο 4ος στην κατάταξη αντιπρόεδρος, με βάση τις αρμοδιότητές του. (Προηγούνται κατά σειράν o Han Zheng, η Sun Chunlan, και ο Hu Chunhua). Ας πούμε ότι είναι κάτι σαν «υπερυπουργός εμπορίου».

Οι σημειολόγοι της εξουσίας δεν παρέλειψαν να εντοπίσουν αυτήν την ασυμμετρία. Η συμφωνία υπογράφτηκε στο «ανατολικό δωμάτιο» του άσπρου σπιτιού, στο οποίο έχουν υπογραφτεί ελάχιστες και πολύ σημαντικές διεθνείς συμφωνίες. Τον Δεκέμβρη του 1987 ανάμεσα στον Reagan και στον Gorbachev η συνθήκη για τους βαλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς – που μετά από τις μαχητικές και μαζικές κινηματικές δράσεις στη δυτική ευρώπη (ειδικά στη γερμανία και στην αγγλία), απάλλασε την ήπειρο απ’ την απειλή πυρηνικής αναμέτρησης. Ή, τον Ιούνιο του 1990, ανάμεσα στον Gorbachev και τον Bush τον Α, οι 5 συμφωνίες για την καταστροφή των χημικών όπλων μεταξύ ηπα και εσσδ.

Απέτυχε τόσο πολύ το σχέδιο των οικονομικών τιμωριών (σίγουρα κατά της κίνας) ώστε το ψόφιο κουνάβι, φανφαρονίζοντας ασύστολα, αναγκάστηκε να δώσει την μέγιστη επισημότητα σε μια συμφωνία στην οποία στη μια μεριά καθόταν αυτός και στην άλλη απλά ένας τεταρτοκλασσάτος «υπερυπουργός». Ο αυτοκράτορας Xi δεν μπορούσε να κάνει καλύτερη «τιμή» στο ψόφιο κουνάβι: τα αμερικανικά οικονομικά ζόρια που οδήγησαν στην υπογραφή της συμφωνίας είναι της αρμοδιότητας κινέζου «υπερυπουργού» – όχι αυτοκράτορα.

Το μέτρο της αποτυχίας του αμερικάνικου «οικονομικού πολέμου» υπολογίστηκε στο αμέρικα. Η κεντρική τράπεζα (fed) σε πρόσφατη εκτίμησή της λογάριασε ότι μετά από 30 μήνες εμπορικού πολέμου κατά της κίνας με τιμωρίες και δασμούς, το μεν κινέζικο αεπ έχασε 0,25%, ενώ το αμερικανικό 0,30%… Αλλά ενώ το κινεζικό -0,25% απορροφήθηκε ομαλά, το αμερικανικό -0,30% κτύπησε συγκεκριμένους τομείς και κλάδους. Για παράδειγμα οι αγροτοβιομηχανικές χρεωκοπίες στις ηπα αυξήθηκαν κατά 25% αυτούς τους 30 μήνες, σα συνέπεια της δραστικής μείωσης των κινεζικών εισαγωγών σόγιας και μπιζελιών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η σκηνοθεσία της συμφωνίας (σαν μέρος της συμφωνίας της ίδιας) για τα διπλωματικά πρωτόκολλα σήμαινε γλύψιμο. Γλύψιμο μερικές κλάσεις ανώτερο (αλλά στην ίδια κατηγορία) με το να υποδέχεται κοτζάμ ρημαδοΚούλης τον … «τζενεράλ»….

Η αποτροπή

Πέμπτη 16 Γενάρη. Μπορεί να είναι οι φαντασιώσεις του που τις εκλαμβάνει κι αυτός και η αγέλη του σαν πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είναι πράγματι ένα βασικό βήμα μετάβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη στρατιωτική αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του και της όλο πιο καθαρής και πετυχημένης αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τον Πομπηία: υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν και καρδιακός φίλος της Αθήνας, τόσο του προηγούμενου όσο και του τωρινού γκουβέρνου· σίγουρα ως τώρα.

Προχτές ο Πομπηίας έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Stanford με τίτλο: «Η αποκατάσταση της αποτροπής: το παράδειγμα του ιράν». Και μόνο η αναφορά στο ιράν σαν «παράδειγμα» θα μπορούσε να προϊδεάζει για το γεγονός πως ότι κι αν καταλαβαίνει το ψόφιο κουνάβι για τον κόσμο, οι ανασυγκροτημένοι «σωματοφύλακες» (η «γραμμή Pence») αντιμετωπίζουν πράγματι το ιρανικό καθεστώς σαν το πιο «αδύναμο κρίκο» στην αλυσίδα των αντιπάλων τους. Εξ ου και το «παράδειγμα του ιράν»… Να τι είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πομπηίας, αναγνωρίζοντας έμμεσα επί τη ευκαιρία ότι η δολοφονία του Soleimani δεν είχε σχέση με «τις επιθέσεις που ετοίμαζε» (δήθεν…):

Ο πρόεδρος Trump και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στην ομάδα του για την εθνική ασφάλεια ξανα-καθιερώνουμε την αποτροπή, την πραγματική αποτροπή, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν… Ο αντίπαλός σου πρέπει να καταλάβει όχι μόνο ότι έχεις την ικανότητα να του προκαλέσεις κόστος αλλά ότι στην πραγματικότητα το επιδιώκεις… Η σημασία της αποτροπής δεν περιορίζεται στο ιράν. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αποτρέπουμε τους εχθρούς υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Αυτό είναι στο σύνολό του το ζήτημα της δουλειάς του προέδρου Trump να γίνει ο στρατός μας περισσότερο δυνατός από ποτέ…

Πράγματι η δολοφονία του Soleimani ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Ο Πομπηίας ανάφερε σαν άλλα την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από διάφορες συμφωνίες με την Μόσχα για τον έλεγχο όπλων· τον εξοπλισμό της (φασιστικής) ουκρανίας με αναβαθμισμένα όπλα· και τα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού ναυτικού στη νότια θάλασσα της κίνας. Μοιάζουν σα όχι η πιο επικίνδυνη «ποικιλία» μέσων… Αλλά:

«Αποτροπή» στην ιμπεριαλιστική ορολογία είναι ένας ευφημισμός του «μη πλήρους πολέμου». Του «πολέμου στο παρατσάκ». Περιλαμβάνει διάφορα «μέτρα»: από τιμωρίες οικονομικού είδους μέχρι προβοκάτσιες και πόλεμο μέσω εργολάβων. Ωστόσο – κι εκεί το ιράν είναι όντως παράδειγμα – καθώς αυτές οι τακτικές οργανώνονται κατά δόσεις και στάδια, κάθε επόμενη πιο επιθετική μερίδα αποτελεί έμμεση αλλά σαφή παραδοχή της αποτυχίας της προηγούμενης «αποτροπής».

Σε σχέση με το ιράν η αποτυχία των οικονομικών τιμωριών σήμαινε κλιμάκωση (της «αποτροπής»…): μαφιόζικη δολοφονία (του Soleimani). Έτσι εξελίσσεται η «αποτροπή», ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την σκάλα της όξυνσης της διακρατικής βίας. Απέτυχε και αυτή η «δόση αποτροπής» (έχει αρχίσει να φαίνεται αυτό στο ιράκ), παρότι έφτασε στο κατώφλι του ανοικού, all out πολέμου: αν αυτός δεν ξεκίνησε, αυτό οφείλεται στην Τεχεράνη και στους συμμάχους της και όχι στην «αποτελεσματικότητα» του Pompeo, του Pence και της αγέλης τους.

Προς το παρόν φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον ονομάζουν «αποτροπή» την αλυσίδα των αποτυχιών τους· επειδή φαντάζονται ότι περισσότερο – απ’ – το – ίδιο δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχει…

Η σιωπή του χρυσού

Σάββατο 11 Γενάρη. Δεν είναι καταστροφολογικό σενάριο. Απλά συμβαίνει, χωρίς φασαρία. Εκτός απ’ την σταθερή αύξηση της αγοράς χρυσού από διάφορες κεντρικές τράπεζες (με αυτές της Μόσχας, του Πεκίνου και της Άγκυρας στην πρώτη γραμμή – και σκεφτείτε ό,τι θέλετε για την «σύμπτωση»…), μια άλλη διάσταση είναι ο επαναπατρισμός των αποθεμάτων σε χρυσάφι από διάφορες κεντρικές τράπεζες. Για λόγους που ξεφεύγουν απ’ αυτό εδώ το σχόλιο, διάφορα κράτη είχαν ή/και έχουν ένα καλό μέρος των αποθεμάτων τους σε χρυσό εκτός συνόρων. Η τάση, πλέον, είναι αντίστροφη. Μέσα στο 2019 η κεντρική τράπεζα της γερμανίας πήρε πίσω 583 τόνους (αξίας 31 δις. δολαρίων) απ’ τα υπόγεια των κεντρικών τραπεζών της γαλλίας και των ηπα. Η Άγκυρα επαναπάτρισε 220 τόνους απ’ την αμερικανική fed. Η ολλανδία πήρε πίσω 122 τόνους. Η πολωνία 100 τόνους χρυσού απ’ την αγγλική κεντρική τράπεζα. Ουγγαρία και ρουμανία μεθοδεύουν το ίδιο. Σε γενικές γραμμές αυτή η τάση έχει δυο πλευρές: απ’ την μία «επιστροφή στην πατρίδα», απ’ την άλλη απομάκρυνση απ’ τα θησαυροφυλάκια της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Προφύλαξη αυτό το τελευταίο όχι χωρίς αιτία: το Λονδίνο αρνήθηκε (παράνομα και τσαμπουκαλίδικα) το περασμένο καλοκαίρι να επιστρέψει την μεταφορά χρυσού ιδιοκτησίας της βενεζουέλα πίσω στο Καράκας… Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να κάνει το ίδιο εναντίον άλλων… Συνεπώς…

Το χρυσάφι, ωστόσο, δεν είναι κάτι που τρώγεται. Ο επαναπαστρισμός (όπως και η αύξηση των κεντροτραπεζικών / κρατικών αγορών) δεν είναι οχύρωση έναντι πιθανότητας λιμού. Ούτε είναι φάρμακο το χρυσάφι, για να υποθέσει κανείς ότι πρόκειται για εκδήλωση φυσιολογικής κρατικής πρόνοιας για το ενδεχόμενο κάποιας επιδημίας. Τότε;

Είναι προφανές: πολλά κράτη περιμένουν (αν δεν τον επιτείνουν κιόλας…) έναν καινούργιο σπασμό της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που θα έχει στο κέντρο της τα βασικά νομίσματα. Και, ειδικά, το δολάριο.

Αν δεν προεξοφλούνταν ότι το δολάριο (και τα άλλα βασικά νομίσματα) θα πέσουν σε μια δίνη ανεξέλεγκτης (;) ανταγωνιστικής υποτίμησης, τότε οι κεντρικές τράπεζες θα αποθήκευαν δολάρια· όχι χρυσάφι. Είναι γνωστό ωστόσο η Μόσχα έχει αδειάσει σχεδόν εντελώς τα αποθέματά της σε δολάρια (με την μορφή ομολόγων του αμερικανικού κράτους), ενώ η Άγκυρα και το Πεκίνο κάνουν το ίδιο, με πιο αργούς και διακριτικούς ρυθμούς. Θα το έλεγε κανείς «φαύλο κύκλο» αν δεν ήταν, απλά, άλλη μια μορφή του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: ενόσω το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, το αγοράζουν λιγότεροι και, αντί γι’ αυτό, αγοράζουν χρυσάφι· ή θέλουν να κοιμούνται (αν)ήσυχοι πάνω στις ποσότητες που σε άλλες εποχές είχαν αποθηκεύσει κάπου μακριά.

Η χρησιμότητα, λοιπόν, του χρυσού σαν αποθέματος κεντρικών τραπεζών βρίσκεται στο ότι μπορεί να γίνει η «άγκυρα» της ανταλλακτικής αξίας του νομίσματος, έτσι ώστε αυτό ούτε να υποτιμάται ούτε να υπερτιμάται κατά βούληση, απ’ τις «δυνάμεις της αγοράς». (Κάποτε αυτός ήταν ο κανόνας, που λεγόταν «κανόνας του χρυσού»…)

Αφού η εύλογη παλιότερη απαίτηση διάφορων ανερχόμενων καπιταλιστικών «δυνάμεων» (για παράδειγμα της κίνας) για την σταθεροποίηση των ισοτιμιών μεταξύ των βασικών νομισμάτων διεθνούς χρήσης χωρίς χρυσή άγκυρα απορρίφθηκε (βασικά απ’ την Ουάσιγκτον), για χάρη του οφέλους που είχε το δολάριο απ’ τις κυμαινόμενες ισοτιμίες μέσα στον οξυνόμενο ανταγωνισμό, φαίνεται πως τώρα δημιουργούνται οχυρά απέναντι στην πιθανολογούμενη «φυσιολογική έκρηξη» του νομισματικού πολέμου.

Μιλώντας κάπως γενικά: η μορφή κράτος και η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση δεν είναι ζητήματα για τα οποία θα έπρεπε να σωπαίνει η κριτική. Η δική της σιωπή δεν είναι χρυσός…

Οι δρόμοι του μεταξιού

Σάββατο 11 Γενάρη. Αν δει κανείς τον κόσμο και τους χάρτες του από Πεκίνο μεριά, η μέση Ανατολή δεν είναι «μέση Ανατολή». Είναι μέση Δύση. Δεν υπάρχει για το Πεκίνο, επίσης, περσικός κόλπος. Υπάρχει κόλπος του ιράν. Τέλος, ας το τονίσουμε, δεν υπάρχει πια σύγκρουση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. Υπάρχει αμερικανική προσπάθεια να ελεγθούν οι πετρελαϊκές πηγές του κινεζικού καπιταλισμού· και οι δρόμοι του μεταξιού προς την ευρώπη: ο κόλπος του ιράν είναι συνέχεια του ινδικού ωκεανού, και η ιρανική επικράτεια (μαζί με τα κράτη της κεντρικής ασίας) είναι περάσματα, υποδομές, επενδύσεις, εργασία.

Στον τρόπο που (από δυτική πρωτοκοσμική συνήθεια…) «χαρτογραφείται» η μέση Ανατολή και οι προσπάθειες του ψοφιοκουναβιστάν, το Πεκίνο είναι ανύπαρκτο. Αυτό, προς στιγμήν, μπορεί να βολεύει το κινεζικό καθεστώς: δεν χρειάζεται να τραβάει την προσοχή, και σίγουρα όχι την προσοχή της δυτικής δημαγωγίας. Αλλά το σχέδιο για τεράστιες επενδύσεις (σε γουάν…) στο ιράν, αυτό το πλάνο των 400 δισεκατομυρίων (δολαρίων) εξακολουθεί να ισχύει.

Όπως και οι 5.000 κινέζοι στρατιώτες που, σαν «security», θα προστατεύουν αυτές τις επενδύσεις – είναι μέρος του σχεδίου… Συνεπώς απ’ την σκοπιά του Πεκίνου ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στη δολοφονία ενός ή δυο ιρανών στρατηγών. Αλλά στο ότι η Ουάσιγκτον ψάχνει να βρει τον τρόπο, την ευκαιρία και το «ανεκτό κόστος» για να κάνει ίσιωμα τις υπάρχουσες ιρανικές υποδομές. Και θα το κάνει ακόμα πιο έντονα αυτό το ψάξιμο όσο περνάει ο καιρός.

Δεν είναι μόνο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος που το συμβουλεύει να συγκρατιέται όσο γίνεται στις αμερικανικές προβοκάτσιες (οι πρόσφατες δολοφονίες ήταν ακριβώς αυτό) και να δρα όσο πιο υπόγεια και έμμεσα μπορεί. Είναι και τα συμφέροντα του κινεζικού καπιταλισμού που συμβουλεύουν το ίδιο.

Κάποια στιγμή, όχι στο αόριστο μέλλον, με κάποιον τρόπο, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές βλέψεις, κινήσεις και προβοκάτσιες σ’ όλο αυτό το μέτωπο Μεσόγειος – Ινδοκούς θα έχουν τόσο μεγάλο κόστος ώστε θα ισοδυναμούν με κανονικό και πλήρη παγκόσμιο πόλεμο. Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι η δολοφονία του Soleimani (άσχετα μ’ αυτόν τον ίδιο, την θέση και τα έργα του) έχει κτυπήσει έναν κάποιο σοβαρό συναγερμό στα αφεντικά του ευρασιατικού project.

Μένει να καταλάβουμε την δική τους απάντηση. Που δεν θα έχει πυραύλους και ρουκέτες.
(φωτογραφία: Θα ήταν πολύ καλό αν γινόταν τώρα… Δυστυχώς η διαδήλωση αυτή έγινε τον Μάρτη του 2012. Πριν σχεδόν 8 χρόνια. Ο καιρός περνάει – και οι κακούργοι προωθούνται…)