Tag: κίνα

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (10)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Η εύκολη κατηγορία, με την οποία οι δυτικοί «επιστήμονες» ξεφορτώνονται όλες αυτές τις ενοχλήσεις, είναι ότι πρόκειται για «αντιεπιστημονικές» μεθόδους· ή, στην καλύτερη περίπτωση, για μεθόδους «που δεν έχει αποδειχθεί η αξία τους επιστημονικά». Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο μπορεί εύκολα να το καταλάβει ο καθένας αν ψάξει προσεκτικά τι συμβαίνει τώρα, με τις mRNA πλατφόρμες – υποτίθεται ότι «η αξία τους έχει αποδειχθεί επιστημονικά»…

Σε κάθε περίπτωση, επειδή το Πεκίνο ενδιαφέρεται όντως να πλαγιοκοπήσει το δυτικό ιατρο-φαρμακευτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, και θεωρεί την κινέζικη παραδοσιακή ιατρική εμπορεύσιμο είδος, κατατέθηκαν στις δυτικές ιατρικές επιθεωρήσεις αρκετές έρευνες με επιστημονική αρτιότητα (φωτογραφίες επάνω). Αυτό δεν άλλαξε κάτι· δεν είναι η «επιστημοσύνη» το εμπόδιο, είναι το όπλο!

Ωστόσο, πέρα απ’ την αφρική, όπου οι δύο παραδοσιακές ιατρικές (αφρικάνικη και κινέζικη) συνεργάστηκαν σε διάφορες χώρες και με διάφορους συνδυασμούς για να πετύχουν τα αποτελέσματα που τόσο έχουν ενοχλήσει το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα σε σχέση με τον covid, η κινέζικη εκδοχή βρασταριών εξήχθη και έκανε εισβολή και στις ηπα: βασικά στη δυτική ακτή!

Τα σχετικά ματζούνια (που κυκλοφορούν σαν συσκευασμένα μίγματα με βάση τις σχετικές συνταγές) δεν αναγνωρίζονται στις ηπα σαν «φάρμακα» – αλλά σαν «συμπληρώματα διατροφής». Επιτρέπεται, κατά συνέπεια, να πουλιούνται στα φαρμακεία. Για τις ασιατικές / κινέζικες κοινότητες (γειτονιές, κωμοπόλεις, τμήματα πόλεων) της δυτικής ακτής η φαρμακευτική αξιοποίηση αυτών των «συμπληρωμάτων» ήταν αυτονόητη. Αλλά η σχετική γνώση επεκτάθηκε και στις κοινότητες των μαύρων της δυτικής ακτής, οπωσδήποτε σ’ εκείνες που υπάρχουν δίπλα σε κινέζικες / ασιατικές!

Προέκυψε τελικά εκείνο που γράφαμε στις 24 Νοέμβρη (μια μεγάλη σκιά – 0):

… Η κομητεία του Los Angeles κατέγραψε 250.000 περιπτώσεις covid-19 και πάνω από 5.000 θανάτους απ’ τον ιό, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία απ’ το Υπουργείο Υγείας. Στην κοιλάδα του San Gabriel, όπου ο πληθυσμός σε πόλεις σαν το Monterey Park και το San Gabriel είναι σχεδόν κατά το ήμισυ κινέζοι ή κινεζοαμερικάνοι, η μόλυνση απ’ το κορονοϊό και τα ποσοστά νοσηλείας σε νοσοκομεία παραμένουν σχετικά χαμηλά.

Ο Patrick Petre, ceo του Ιατρικού Κέντρου Garfield στο Monterey Park, λέει ότι οι περιπτώσεις covid 19 στο νοσοκομείο του είναι σταθερά χαμηλές σε σχέση με άλλα νοσοκομεία του L.A. Ο πιο μεγάλος αριθμός ασθενών με covid 19 ήταν 40, τον Ιούλιο, όταν οι μολύνσεις είχαν κορυφωθεί σ’ όλη την κομητεία. Στις 18 Αυγούστου το νοσοκομείο είχε 15 ασθενείς και αυτός ο αριθμός μικραίνει κάθε μέρα σταθερά, σύμφωνα με τον John Zhuo, γενικό διευθυντή στο Garfield.

“Όταν άρχισε η κρίση του covid στις αρχές Μάρτη, περιμέναμε ένα κύμα, επειδή το Monterey Park είναι ολοφάνερα μια ασιατική κοινότητα μ’ ένα σωρό ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στην Κίνα» είπε ο Petre στην αρχές Ιούνη. «Περιμέναμε τα χειρότερα. Και να που 3,5 μήνες μετά έχουμε μεν έναν αριθμό ασθενών από covid, αλλά ποτέ δεν είχαμε κάποιο κύμα»…

Έχει το ενδιαφέρον της αυτή η μικρή μεν αλλά συμβολικά σημαντική «απόβαση» της κινεζικής παραδοσιακής ιατρικής σε αμερικανικό έδαφος· στο έδαφος που φλεγόταν και φλέγεται απ’ τον τρόπο Β. Δεν άλλαξε τα δεδομένα: ο τρόπος Β έχει πετύχει να κρατάει ακόμα το μονοπώλιο της «αλήθειας» για τον τσαχπίνη, ένα φονικό μονοπώλιο, στηριζόμενος όχι στην υπεροχή του (έχει αποτύχει παταγωδώς και οι mRNA πλατφόρμες θα δημιουργήσουν καινούργια προβλήματα στο μέλλον) αλλά στον πρωτοκοσμικό ρατσισμό· και στους εθνικιστικούς φόβους απέναντι στην ιμπεριαλιστική soft power του Πεκίνου.

Οπότε βρίσκουμε ενδιαφέρον σ’ αυτό το σημείο να μεταφέρουμε δυο φράσεις από ένα προχθεσινό άρθρο στους κινέζικους καθεστωτικούς global times (θεωρείται έκφραση της «κεντρικής επιτροπής» του κ.κ.κ.). Δεν αφορά την παραδοσιακή ιατρική αλλά τα («παραδοσιακής» τεχνολογίας) εμβόλια. Ο τονισμός δικός μας:

… Η κίνα χρειάζεται να επιταχύνει τον βηματισμό της για την προώθηση των εμβολίων στις αγορές. Η δυτική κοινή γνώμη δεν είναι θετική απέναντι στα κινέζικα εμβόλια. Δεν βοηθά στη διαφήμιση των πλεονεκτημάτων των κινέζικων εμβολίων με κριτήρια ασφάλειας, χαμηλής τιμής και ευρείας εφαρμοσιμότητας. Αλλά αν εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα, θα αποκτήσουν μεγάλο ενδιαφέρον στο να δώσουν προσοχή…

Με δεδομένο ότι οι κινέζοι γενετιστές έχουν κάνει τις δικές τους έρευνες στις mRNA πλατφόρμες (έτσι κι αλλιώς η σχετική τεχνολογία είναι μιας δεκαετίας το λιγότερο) αλλά ΔΕΝ κατασκευάζουν και ΔΕΝ προωθούν την γενετική μηχανική σαν «λύση απέναντι στον covid» , κάτι που μόνο σαν συνειδητή επιλογή του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου μπορεί να το θεωρήσει κανείς (αν ήταν διαφορετικά θα είχαν ένα προβάδισμα τουλάχιστον ενός μήνα σε σχέση με τους δυτικούς γενετιστές) απομένει να δούμε αν «ξέρουν κάτι παραπάνω» γι’ αυτές τις πλατφόρμες και τις παρενέργειές τους… κι αν περιμένουν «να εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα»…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (11)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε ως εδώ τα γραφόμενα των τελευταίων ημερών κάτω απ’ αυτόν τον τίτλο.

Έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης τον τρόπο Α και την επιτυχία του στην αντιμετώπιση αυτής της μέτριας σοβαρότητας ίωσης που λέγεται covid, ο τρόπος Β πέτυχε χωρίς αμφιβολία σε δύο μόνο ζητήματα: πρώτον στην επιβολή διαρκείας της θανατοπολιτικής και στην ενσωμάτωσή της από μεγάλο μέρος των δυτικών πληθυσμών (ευτυχώς, όχι απ’ τους πάντες!)· και την επιβολή της γενετικής μηχανικής στις διάφορες εκφάνσεις της (οι mRNA πλατφόρμες δεν είναι η μόνη τέτοια) σαν της μοναδικής και αναγκαστικής «θεραπείας».

Έχουμε αποδείξει (όλους αυτούς τους μήνες) ότι η σύλληψη και η επιβολή του τρόπου Β δεν ήταν ούτε «λάθος» ούτε «ατύχημα». Ήταν ζητούμενο, απαραίτητο μέσο, σκοπός του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος – στην προσπάθειά του να κρατήσει (ή και να επεκτείνει) την δυτική ηγεμονία στον υπόλοιπο πλανήτη αλλά και να επιταχύνει βίαια την εσωτερική καπιταλιστική και θεσμική αναδιάρθρωση, στην «έδρα» του.

Οι δυτικοί δεν αντιμετώπισαν ένα υπαρκτό πρόβλημα σαν «ευκαιρία»· δεν άρπαξαν απ’ τα μαλλιά μια αληθινή Αποκάλυψη. Η τρομοδιαχείριση του covid δεν ήταν καν, απλά, εφαρμογή του δόγματος «μην αφήνεις ποτέ μια κρίση να πάει χαμένη»! Στις αρχές Μάρτη τα δεδομένα ήταν σαφή (και η περίεργη ασταμάτητη μηχανή που παρακολουθούσε τι γινόταν στην μακρινή κίνα ήξερε τα βασικά, και τα μοιράστηκε μαζί σας – μέσα στη χολερικότητα των άλλων…). Η απόδειξη του ότι δεν επρόκειτο για «ευκαιρία» αλλά για κατασκευή, για επένδυση, βρίσκεται στον τρόπο Α – εκτός αν το διάστημα 12 μηνών θεωρείται μικρό για να βγάλει κάποιος συμπεράσματα… Τα πραγματικά χαρακτηριστικά του κορονοϊού που ονομάστηκε SARS-CoV-2 ΔΕΝ μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσα απ’ τους μεγα-παραμορφωτικούς φακούς των συμφερόντων του συμπλέγματος και του carpet bombing των δημαγωγών· ούτε μέσα απ’ τα πραξικοπήματα και τις στρατοαστυνομίες των δυτικών κρατών· ούτε, τέλος, απ’ την παράνοια των caradinieri. Μόνο μέσα απ’ το πρίσμα των τρόπων της πετυχημένης αντιμετώπισής του τόσο σε ασιατικά κράτη όσο και σε αφρικανικά (συν κάποια της κεντρικής αμερικής) μπορεί να έχει όποιος ενδιαφέρεται μια σωστή εικόνα. (Με την επισήμανση ότι ο παράγοντας χρόνος είναι πάντα σημαντικός!)

Χρησιμοποίησαν αυτά τα κράτη, του τρόπου Α, στρατοαστυνομικά, απαγορευτικά μέσα; Ναι, το έκαναν – αλλά προκειμένου για το κινεζικό μπορεί να επικαλεστεί μια δικαιολογία που δεν έχει κανένα ευρωπαϊκό: οι ειδικοί του πράγματι δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Όταν αποκωδικοποίησαν το RNA του ιού διαπίστωσαν ότι ήταν ίδιο κατά 85% με εκείνο του φονικότερου SARS αλλά και κατά 84% με εκείνο διάφορων κορονοϊών που προκαλούν τα κοινά συνάχια…. Το ποια θα ήταν η πραγματική του συμπεριφορά έμελλε να φανεί στην πράξη. Και φάνηκε ήδη ως το τέλος Φλεβάρη. Το ότι στις αρχές του Μάρτη δεν χρειάζονταν πια στη Wuhan τα νοσοκομεία εκστρατείας είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Όταν άρχισε η εισαγωγή του μιλιταριστικού σκέλους του κινέζικου τρόπου Α στη δύση υπήρχαν διαθέσιμες όλες οι γνώσεις αλλά και τα μέσα, ακόμα και για να μην είναι απαραίτητος ο μιλιταρισμός· ή, σε κάθε περίπτωση, να έχει εξαιρετικά μικρή διάρκεια στις όποιες απαγορεύσεις του. Όμως αυτές οι γνώσεις και τα μέσα ήταν made in china· κι αυτή η «υπογραφή» δεν βόλευε καθόλου ορισμένα απ’ τα δυτικά αφεντικά. Φαίνεται ότι σε κάποια κράτη της ευρώπης υπήρξε ένα δισταγμός για την επιβολή της «άγριας γραμμής»· υπήρξαν ειδικοί που την θεωρούσαν υπερβολική και αναποτελεσματική· τελικά, με λίγο ως πολύ εκβιαστικούς τρόπους (π.χ. Ferguson…) ξεκίνησε εκείνο που συνέφερε συγκεκριμένες μερίδες του κεφάλαιου, συγκεκριμένες ομάδες αφεντικών, που είχαν και τον έλεγχο των media.

Προτίμησαν να απλώσουν στο τραπέζι όλες τις «εκκρεμότητές» τους, θέματα για τα οποία γίνονταν συζητήσεις όλη την δεκαετία του ’10. Απ’ την «αξία της δημοκρατίας» μέχρι την απειλή της γρήγορης εξέλιξης του ευρασιατικού project, κι απ’ τον χαρακτήρα της “ηλεκτρονικής διακυβέρνησης” μέχρι την απελευθέρωση των data απ’ τον gdpr… Το ότι καμμία απ’ τις βασικές, τις στρατηγικές ανησυχίες αυτού του είδους δεν είχε θεραπευτική σχέση με τον covid δεν στάθηκε εμπόδιο. Κάπως έπρεπε να ξεκινήσει το «μεγάλο άλμα» – ακόμα κι αν ήταν απαραίτητο να σκηνοθετηθούν εκατόμβες.

Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι ο τρόπος Β είναι συνυφασμένος με την πραγματική τάση της υποβάθμισης των δυτικών κρατών / αφεντικών εξαιτίας εκείνου που έχει ονομαστεί η μετατόπιση του κέντρου βάρους του καπιταλιστικού κόσμου στην ασία. Πρέπει τώρα, στη συνέχεια, να δούμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στο κινεζικό κράτος / κεφάλαιο να «νικήσει τον covid» με τόσο ψύχραιμο τρόπο.

Έμμεσα αλλά με σαφήνεια θα πρέπει να σχηματίσουμε μια γνώμη για το αν βρίσκονται αντιμέτωπες (πάνω στην καμπούρα μας σαν παγκόσμια εργατική τάξη…) δύο διαφορετικές βιοπολιτικές ή δύο ιστορικά διαφορετικές «στιγμές» της ίδιας βιοπολιτικής…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (5)

Σάββατο 26 Δεκέμβρη. Για την κίνα, εναντίον της, ο covid ήταν σε πρώτο χρόνο παιχνιδάκι. Και τον Γενάρη, και τον Φλεβάρη, ακόμα και τον Μάρτη: επιτέλους αυτή η αρρώστια θα γονατίσει το καθεστώς· θα καταστρέψει την παραγωγική του μηχανή· θα προκαλέσει εξεγέρσεις και διάλυση· θα στείλει (τον κινεζικό καπιταλισμό) στα αζήτητα της ιστορίας… Για τους δυτικούς το μίσος (ειδικά όταν έχουν αρχίσει να χάνουν το έδαφος της πλανητικής ηγεμονίας τους κάτω απ’ τα πόδια τους) είναι καθήκον. (Οι φωτογραφίες πάνω είναι ενδεικτικές και καθόλου εξαιρέσεις…)

Αντίθετα, για τους «αδύναμους», εκείνους που πάντα έπρεπε να κατακτηθούν, να ελεγχθούν και να κυβερνηθούν απ’ τον λευκό, δυτικό άνθρωπο για να ξαναμπούν στο ανθρώπινο είδος, μόνο καλωσύνη, συμπάθεια, αγαθοεργεία, «βοήθεια»…

Στις 10 Απρίλη η κυρία Melinda Gates, με ύφος δακρύβρεχτο και λυγμούς στη φωνή της, συνεντευξιαζόμενη στο cnn, προέβλεψε χιλιάδες νεκρούς απ’ τον covid στον «αναπτυσσόμενο κόσμο» και, ειδικά, στην αφρική: «… Δεν έχουν καθαρό νερό να πλένουν τα χέρια τους …. είναι τόσο πυκνοκατοικημένες οι παραγκουπόλεις τους που δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο social distancing… Ω θεέ μου!… Θα πεθαίνουν στους δρόμους!…» Την ίδια εποχή οι υπηρεσίες του οηε προέβλεπαν κατ’ ελάχιστο 300.000 νεκρούς από covid συνολικά στην αφρική και μάλλον προς κάποια εκατομύρια. Ενώ το θρυλικό Imperial College του Λονδίνου είχε προηγηθεί τον Μάρτη με μια πρόβλεψη για 3.500.000 νεκρούς (πάντα στην αφρική). Τόσους ήθελαν… Για την γκάνα μόνη της οι 70.000 νεκροί ήταν μια «φιλική τιμή» εκ μέρους των δυτικών προφητών… (Ανεπρόκοποι οι γκανέζοι δεν έκαναν τη χάρη στους λευκούς…)

Τους απογοήτευσαν πικρά: ως χτες οι νεκροί που είχαν χρεωθεί στον covid συνολικά σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο ήταν 60.254… 11.000 (έντεκα χιλιάδες) λιγότεροι απ’ ότι σε ένα μόνο ευρωπαϊκό κράτος, μέλος των G7, της ε.ε., του νατο, το ιταλικό (70.900 χτες). Με την διαφορά ότι ο πληθυσμός της ιταλίας είναι 60,4 εκατομμύρια ενώ ο συνολικός πληθυσμός της αφρικής είναι 1,35 δις. 22,5 (εικοσιδυόμισυ) φορές μεγαλύτερος…

Όταν τουλάχιστον στο 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού (κινεζικός και αφρικανικός) ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που ισχύουν επίμονα στο 1/10 του παγκόσμιου πληθυσμού (ε.ε. των 27 + ηπα) σε σχέση με τον covid· όταν σ’ αυτό το 1/3 περιλαμβάνεται αφενός ένα απ’ τα πιο αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη / κεφάλαια του πλανήτη (το κινεζικό) και αφετέρου 53 απ’ τα θεωρούμενα “υπανάπτυκτα” (τα αφρικανικά), τότε πρέπει να είναι απελπιστικά πρωτοκοσμικός (συμπεριλαμβανομένων όλων των ρατσιστικών χαρακτηριστικών αυτής της φιγούρας) ο οποιοσδήποτε για να μην μπορεί να καταλάβει τι πραγματικά (του) συμβαίνει! Για να μην καταλαβαίνει ότι το “δυτικό επίπεδο” καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα στις ριζικές αλλαγές των παγκόσμιων συσχετισμών και για συγκεκριμένους λόγους, υπήρξε (το 2020) και θα συνεχίσει να είναι ο κατεξοχήν παράγοντας του Θεάματος του Θανάτου. Στο Θέαμα αυτό ο Θάνατος όπως και όποτε τον γουστάρουν τα λευκά αφεντικά είναι η κανονικότητα· και “τα χαμηλά ποσοστά θνητότητας” των άλλων είναι παραδοξότητα, μυστήριο, κάτι ύπουλο και καταχθόνιο… Σχεδόν: κήρυξη μαζικής εξεγερσιακής ανυπακοής!

Τι λέει, λοιπόν, ένας έντιμος και χωρίς προκαταλήψεις απολογισμός του 2020 για τον τσαχπίνη; Για την κινέζικη επικράτεια, με τους περίπου 100.000 νεκρούς κάθε χρόνο από επιπλοκές της γρίπης, οι ούτε 5.000 που χρεώθηκαν στον covid μέσα στη χρονιά ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από την Αποκάλυψη που τόσο πολύ θα ήθελαν οι δυτικοί. Για τις αφρικανικές κοινωνίες επίσης, σε σχέση με τους πληθυσμούς τους, οι πάνω από 800.000 χιλιάδες που πέθαναν το 2016 από διάρροια (εξαιτίας της έλλειψης καθαρού, πόσιμου νερού…) είναι ένα πένθος ενδεικτικό του τι σημαίνει «δολοφονικές συνθήκες ζωής» όταν ο δυτικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός σε έχει καταδικάσει στη μόνιμη ένδεια αποικίας πρώτων υλών…

Η ακραία αντίθεση με τα νούμερα των πρωτοκοσμικών θανατόμετρων και της δημιουργικής λογιστικής θανάτου που ακολούθησαν τα περισσότερα (αν και όχι όλα με το ίδιο πάθος…) τα δυτικά κράτη, δεν οφείλεται στο ότι τον δυτικό κόσμο τον «κτύπησε» εντελώς διαφορετικός κορονοϊός… Ούτε στο ότι οι «άλλοι» κρύβουν τις απώλειές τους για να τρολλάρουν τους υπέροχους λευκούς κυρίους. Άσχετα με το τι κρύβει και τι διογκώνει κάθε καπιταλιστικό κράτος, το Πεκίνο, για παράδειγμα, δεν θα άφηνε τη νεολαία του να γκρουβάρει χωρίς μάσκες, χωρίς αποξένωση, χωρίς εμβόλιο, σε μαζικές συναυλίες, αν η διασκέδαση μετά από λίγες ημέρες γέμιζε τα νοσοκομεία! Και καμμία εξουσία στην αφρική δεν θα έμενε στη θέση της αν πραγματοποιούνταν το όνειρο (η επιθυμία…) της φιλεύσπαχνης κυρίας Melinda Gates, του συζύγου της και όλων όσων εκπροσωπούν, να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους των αφρικανικών παραγκουπόλεων και των φτωχογειτονιών κτυπημένος απ’ τον τσαχπίνη… (Έτσι ώστε να επιβληθούν πρώτα πρώτα στα μπράτσα των αφρικανών οι πλατφόρμες γενετικού αναπρογραμματισμού…)

Στεκόμαστε λοιπόν σταθερά πατώντας σ’ αυτήν την πραγματικότητα: ενώ ένας ικανός αριθμός κρατών (ασιατικών, αφρικανικών, και κάποια λατινοαμερικάνικα) αντιμετώπισαν τον covid μόνο σαν αυτό που πράγματι ήταν (ένας μικρής επικινδυνότητας ιός που προσέβαλε επικίνδυνα κυρίως τους ηλικιωμένους με ήδη υπαρκτά προβλήματα υγείας) και τον αντιμετώπισαν με επιτυχία, ένας άλλος αριθμός κρατών, οπωσδήποτε τα πρωτοκοσμικά, αντιμετώπισαν τον covid σαν επένδυση. Τον “φούσκωσαν” ως εκεί που δεν έπαιρνε, έτσι ώστε σαν κατασκευασμένο άλλοθι να τους διευκολύνει να ξεδιπλώσουν μια χωρίς προηγούμενο τρομοεκστρατεία σε βάρος των πληθυσμών τους (αλλά και την απαξίωση ενός μέρους των γερασμένων «παραγωγικών / καταναλωτικών» δομών τους) με στόχο αφενός την βίαιη και ριζική αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων και θεσμίσεων (την αναδιοργάνωση του κοινωνικού εργοστάσιου λέμε) αφετέρου το ακόνισμα των σκληρών αιχμών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματός τους, που το θεωρούν (ακόμα) ικανό να ξαναεπιβάλει την δυτική κυριαρχία στον πλανήτη.

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (2)

Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Υποδείξαμε χτες ότι σ’ όλο το 2020 ξεδιπλώθηκαν δύο διαφορετικοί «τρόποι αντιμετώπισης» του τσαχπίνη, βάζοντας δίπλα δίπλα τον «τρόπο Α» (κίνα) και τον «τρόπο Β» (ε.ε. + ηπα). Είναι βέβαιο πως περισσότερα κράτη μπορούν να τοποθετηθούν είτε στον έναν είτε στον άλλο, χωρίς να αλλάξει η σύγκριση, το περιεχόμενο και το πολιτικό της νόημα· πολιτικό όχι ως προς το «ποια συνταγή είναι καλύτερη» αλλά ως προς το ποια συνταγή εξυπηρετεί τι.

Αν ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο covid ήταν ο Β, τότε αυτή τη στιγμή (αναλογικά με τους πληθυσμούς) το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο θα έπρεπε να έχει περίπου 1.480.000 νεκρούς-εξαιτίας-του-κορονοϊού. Έχει 4.634… Αν, πάλι, ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο covid ήταν ο Α, τότε ο δυτικός κόσμος (ε.ε. + ηπα) θα έπρεπε να έχει περίπου 2.300 νεκρούς. Έχει 740.000.

Στην καπιταλιστική νεκροπολιτική τα θανατόμετρα έχουν στρατηγική σημασία. Το ότι (στον δυτικό κόσμο) θεωρείται αδιάφορη η σύγκριση των πιο πάνω αριθμών είναι ήδη ένα τεράστιο ιδεολογικό (και εν τέλει πολιτικό) κέρδος για τα δυτικά αφεντικά: κανείς δεν φαίνεται να τους ζητάει λογαριασμό για πάνω από 730.000 θανάτους χρεωμένους στον covid (and still counting…) εξαιτίας αποκλειστικά του τρόπου Β…

Γράψαμε επίσης ότι απ’ το «κινέζικο μοντέλο» αντιμετώπισης του covid εισήχθη στην δύση ΜΟΝΟ εκείνο το μέρος του που «μύριζε» στρατιωτικοποίηση, μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις· μέτρα αυστηρού ελέγχου του πληθυσμού. Η Wuhan γι’ αυτό έγινε γνωστή, όσο χρειαζόταν, στα μέρη μας. Τα δυτικά αφεντικά εισήγαγαν και πούλησαν μαζικά και εντατικά στους υποτελείς τους μόνο το στρατοαστυνομικό σκέλος του «κινέζικου μοντέλου» επειδή αυτό τα ενδιέφερε να εφαρμόσουν· κι όχι επειδή ήθελαν να «νικήσουν τον αόρατο εχθρό»! Οποιοδήποτε άλλο βασικό, δομικό στοιχείο του «κινέζικου μοντέλου» παραγράφτηκε, διαστρεβλώθηκε, απαγορεύτηκε: οι δυτικοί υπήκοοι οφείλουν να πιστεύουν ό,τι τους λένε οι δυτικοί «ειδικοί», δηλαδή τα αφεντικά του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και οι κάθε είδους λακέδες του – τελεία και παύλα!

Να ένα μικρό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα διαστρέβλωσης (ή και απαγόρευσης): η πιο πάνω φωτογραφία. Είναι απ’ την κατασκευή του πρώτου απ’ τα δύο «νοσοκομεία εκστρατείας», δυναμικότητας 1000 κλινών το καθένα, που φτιάχτηκαν μέσα σε 10 ημέρες, στα τέλη Γενάρη / αρχές Φλεβάρη, στην Wuhan. (Επιπλέον 3.500 κλίνες τοποθετήθηκαν σε κλειστά γήπεδα και άλλους παρόμοιους χώρους στην πόλη). Επειδή η παρουσίαση αυτής της εξέλιξης έγινε εν μέσω μιας αντι-σινικής δυτικής δημαγωγίας / ψευτοθρηνωδίας για «χιλιάδες νεκρούς στην κίνα» (που τους κρύβουν…), είναι πολύ πιθανό ότι πέρα απ’ τον θαυμασμό για την ταχύτητα και της οργάνωση της κατασκευής τους, αυτά τα νοσοκομεία θεωρήθηκαν (στη δύση) περίπου σαν προθάλαμος των ανάλογης «δυναμικότητας» νεκροτομείων… Γεμάτα μονάδες τεχνητής αναπνοής, φιάλες οξυγόνου, μηχανές παρακολούθησης των «τελευταίων στιγμών» των «δυστυχισμένων» κινέζων· και μια έντονη μυρωδιά πτωμαΐνης στον αέρα…

Αλλά η πραγματικότητα ήταν εντελώς αντίθετη. Ήταν νοσοκομεία ανάρρωσης για ασθενείς με ήπια ή μέτριας έντασης συμπτώματα, που δεν χρειάζονταν κανονική νοσοκομειακή περίθαλψη. Γιατί, όμως, να φτιάχνει το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο τέτοια νοσοκομεία αντί να στέλνει αυτούς τους ασθενείς στο σπίτι τους, όπως κάνει ο τρόπος Β; Επειδή οι ειδικοί του είχαν την άποψη ότι αν αυτοί οι ασθενείς αποκλειστούν στα σπίτια τους είναι πιθανό να μεταδώσουν τον ιό στους οικείους τους. (Σε πρώτο χρόνο περιλάμβαναν και τους «ασυμπτωματικούς» – μέχρι να διαπιστώσουν, γρήγορα, ότι αυτοί είναι κλασσικοί άνοσοι…) Με δυο λόγια αυτές οι επί τούτου δημιουργημένες εγκαταστάσεις / δομές ήταν εκείνο που στα μέρη μας λέγεται «πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας», σε μαζική κλίμακα. (Μια εικόνα απ’ το εσωτερικό τέτοιων νοσοκομείων κάτω).

Δεν θα μπούμε σε συζήτηση για το αν αυτή η «λεπτομέρεια» του τρόπου Α ήταν πράγματι η ενδεδειγμένη ή όχι. Ο λόγος που το «κινεζικό μοντέλο» προτίμησε να φτιάξει εγκαταστάσεις εκστρατείας για αυτές τις (αρκετές σε αριθμό) ήπιες περιπτώσεις ήταν πως ήθελε να προφυλάξει τα κανονικά νοσοκομεία του απ’ την υπερφόρτωση από ασθενείς ή απλά πανικόβλητους υπηκόους· που μόνο καταστροφές θα προκαλούσε (η υπερφόρτωση). (Όλες αυτές οι νοσοκομειακές εγκαταστάσεις εκστρατείας διαλύθηκαν ως τις 10 Μάρτη του 2020, αφού δεν ήταν πια αναγκαίες…)

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (3)

Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Μια μέρα πριν, στις 9 Μάρτη 2020, ο ιταλός πρωθυπουργός Conte επέβαλε καθολική απαγόρευση κινήσεων στο σύνολο της ιταλικής επικράτειας. Η στρατοαστυνομική πλευρά του «κινέζικου μοντέλου» είχε (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!) εισαχθεί και σε ευρωπαϊκό έδαφος, και μάλιστα σε βάρος ενός πληθυσμού όχι ιδιαίτερα φημισμένου για την πειθαρχία του σε απαγορεύσεις. Η ιταλία ήταν η πρώτη περίπτωση εφαρμογής του τρόπου Β στον δυτικό κόσμο, η πρώτη δοκιμή της βίαιης αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων στο σύνολό τους…

Όμως ανάμεσα στα τέλη Γενάρη και στις αρχές Μάρτη ο χρόνος ήταν υπεραρκετός για να μάθουν οι πολιτικές βιτρίνες (και οι ειδικοί τους) στην ιταλία και παντού στη δύση, έστω, το γιατί το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έφτιαχνε ένα – ενάμισυ μήνα πριν νοσοκομεία εκστρατείας / ανάρρωσης για τις ήπιες περιπτώσεις· δεν χρειαζόταν κατασκοπεία! Μπορούσαν δηλαδή να έχουν μάθει αυτήν την «λεπτομέρεια» για τον «έλεγχο της εξάπλωσης» απ’ τον τρόπο Α. Μπορούσαν, άρα, να έχουν κάνει την προεργασία για κάτι ανάλογο, in case of emergency… Προτίμησαν, όμως, να την δουν αλλιώς. Προτίμησαν να κάνουν τα αντίθετα: «ώθησαν» έμμεσα αλλά καθαρά («με πράξεις και παραλείψεις» θα έλεγε το σχετικό κατηγορητήριο…) τους πανικόβλητους υπηκόους τους στα νοσοκομεία (μερικά απ’ τα οποία ήταν έτσι κι αλλιώς σε άθλια κατάσταση και γνωστή αδυναμία, όπως αυτά του Bergamo…) εξασφαλίζοντας 3 πράγματα (τα δυο πρώτα έκαναν τους κινέζους ειδικούς που πήγαν στην ιταλία κυριολεκτικά έξαλλους και το δήλωσαν με κάθε τρόπο – πλην μάταια…):

Α) Την γρήγορη διασπορά του covid στον γενικό πληθυσμό και, κυρίως, στους πλέον ευάλωτους, ηλικιωμένους, κλπ·

Β) Την γρήγορη διασπορά του covid στο ίδιο το προσωπικό των νοσοκομείων· καθώς οι «θετικοί» νοσοκομειακοί έβγαιναν υποχρεωτικά σε αναρρωτικές άδειες λιγόστευαν εκείνοι κι εκείνες που θα έπρεπε να φροντίσουν πολύ περισσότερους (και συχνά σε κατάσταση πανικού) στα «επείγοντα»·

Γ) Φωτογραφίες, video και διηγήσεις για την Αποκαλυψιακή Φονικότητα του τσαχπίνη.

Το τελευταίο, τα «τεκμήρια του θανάτου», ήταν κρίσιμο για τον τρόπο Β! Οι υποτελείς, βέβαια, (και όχι μόνο στην ιταλία, σ’ όλη την δύση) θα μπορούσαν να έχουν μάθει με δικά τους μέσα τα βασικά στοιχεία του τρόπου Α όπως αυτός συγκροτούνταν στην μακρινή κίνα, αφού αυτά ήταν διαθέσιμα (στα αγγλικά) στον κυβερνοχώρο, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο. Θα μπορούσαν… Η ασταμάτητη μηχανή το έκανε έγκαιρα… θύμα, προφανώς, αυτής της αχόρταγης εργατικής περιέργειάς της που έχει εκνευρίσει τόσους και τόσους… Θα μπορούσαν λοιπόν – αλλά δεν ήθελαν. Προτίμησαν να πιστέψουν τους «δικούς τους» ειδικούς, ιερείς της υγείας και πολιτικούς αφέντες, ακόμα κι αν δεν τους άρεσαν οι αποφάσεις τους.

Άγνοια του τρόπου Α, έστω αυτής της «μικρής λεπτομέρειας» του, είναι αδιανόητη – απ’ την μεριά τόσο των δυτικών πολιτικών βιτρινών όσο και των ειδικών τους. Έπαρση; Αλαζονεία; Φανερός ή κρυμμένος αντι-σινισμός; Ρατσισμός με όλη του την κρέμα; Ναι, απ’ αυτά υπήρχαν και υπάρχουν άφθονα – και ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός επιπλέον, κλιμακούμενος, του οποίου οι διευθυντές δεν κολώνουν σε τίποτα.

Συνεπώς μπορούμε να μιλάμε (κι αυτό έχουμε κάνει άλλωστε εδώ και μήνες!) για δόλο! Και για προσχεδιασμό! Εκείνοι, βέβαια, που ήταν και παραμένουν τόσο ευφυείς ώστε να ανακαλύψουν, σχεδόν απ’ την αρχή, στα πραξικοπήματα και στην δυτική τρομοεκστρατεία την επίθεση των δυτικών κρατών στα δυτικά αφεντικά (!!!) εκστασιάστηκαν. (Επρόκειτο και συνεχίζει για ενδοκαπιταλιστικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», σε κάθε κρατική επικράτεια αλλά και διεθνικά, όπως συμβαίνει πάντα σε περιόδους μεταβατικές και πολεμικές – αλλά τρέχα γύρευε τώρα να αμφισβητήσει κανείς τόση και τέτοια caradinieri σοφία…)

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (4)

Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Να αντιγράψουμε απ’ τον στρατηγικό μας εχθρό τον μιλιταρισμό του, και να τον κάνουμε εισαγωγή σαν θεραπευτική βασιλική οδό· να πετάξουμε στα σκουπίδια οτιδήποτε άλλο σχετικά με τις μεθόδους του· να αξιοποιήσουμε τα υγιειονομικά πραξικοπήματα που τόσο καιρό πριν είχαμε ονειρευτεί για λογαριασμό των high tech εταιρειών μας σε βάρος τελικά (και πάλι) των στρατηγικών εχθρών μας: αυτή η δολιότητα, αυτός ο προσχεδιασμός, αφορούμε άραγε αποκλειστικά και μόνο τον έλεγχο επί των δυτικών, πρωτοκοσμικών κοινωνιών;

Για να το πούμε διαφορετικά: θα φτιάξουμε το κατάλληλο θανατόμετρο και θα φωνάζουμε ότι τα πτώματα ρέουν άφθονα!… Αυτό μόνο και μόνο για να αυτο-επιβεβαιωθεί μεταξύ μας το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμά μας;

Όχι βέβαια!!! Η ήπειρος που θα έπρεπε να επανακτακτηθεί με πολύχρονο ορίζοντα (για τις ανάγκες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης σε πρώτες ύλες και στρατιωτικές βάσεις) ήταν εξαρχής, σίγουρα, η αφρική. Ήταν κάτι που είχε σχεδόν δηλωθεί ανοικτά πριν εμφανιστεί ο τσαχπίνης: οι κοινωνίες της υποσαχάριας Αφρικής «είναι επικίνδυνες»· απο ‘κει έχουν ξεκινήσει διάφοροι θανατηφόροι ιοί· ασφαλώς χρειάζονται την δυτική, πρωτοκοσμική ανθρωπιστική φροντίδα… Και, κυρίως, είναι από καιρό το φτηνό πεδίο των φαρμακευτικών δοκιμών μας (τα κέρδη των εταιρειών, οι απώλειες δικές τους).

Κάπως έτσι έπρεπε να συμβεί: ο τρόπος Β δεν ήταν ούτε για αποκλειστική ούτε για κυρίως δυτική χρήση. Προοριζόταν για την λατινική αμερική (στο βαθμό που είναι και πρέπει να είναι η «πίσω αυλή» των ηπα…) και την αφρική (στο βαθμό που θα έπρεπε να ανασχεθεί ΚΑΙ εκεί η κινεζική επιρροή).

Το θανατόμετρο ήταν καλοκουρδισμένο για την μαύρη ήπειρο. Όταν έσκασε ο τσαχπίνης εκτός κίνας τυπώθηκαν και τα κηδειόχαρτα: η άνοιξη και το καλοκαίρι του 2020 στο βόρειο ημισφαίριο είναι φθινόπωρο και χειμώνας για το νότιο, ιδανική περίοδος για μεταδοτικούς ιούς… Επιπλέον εκεί δεν υπάρχουν δημόσια συστήματα υγείας της προκοπής: αυτά που είχαν αναγγελθεί για την αφρική (θα) έκαναν το Bergamo να μοιάζει βόλτα στο πάρκο! Η τέλεια εξέλιξη!!

Αλλά η πανούργα Ιστορία, ακόμα και σαν καπιταλιστική, δεν υστερεί σε αιφνιδιασμούς! Τον τρόπο Α που απέρριψαν μετά βδελυγμίας τα δυτικά κράτη έσπευσαν να τον αναζητήσουν, χωρίς να ντρέπονται, διάφορα αφρικανικά κράτη! Μαζί με τις απαγορεύσεις του, αλλά όχι μόνον αυτές. Κάπως έτσι οι «παραπεταμένοι» υπήκοοι της γκάνας, της σενεγάλης, της ακτής του ελεφαντοστού ή της μπουρκίνα φάσο, έφτασαν να βλέπουν με τα κυάλια την δυτική θανατοπολιτική, έχοντας, μετά από 1 χρόνο, ταπεινά ταπεινά και “απολίτιστα”:

– 333 θανάτους χρεωμένους στο covid οι πρώτοι (πληθυσμός 31,8 εκατομύρια…),

– 381 οι δεύτεροι (πληθυσμός 16,7 εκατομύρια…),

– 133 οι τρίτοι (πληθυσμός 26,3 εκατομύρια…) και

– 77 οι τέταρτοι (πληθυσμός 20 εκατομύρια…).

Δεν γίνεται δουλειά έτσι! Οι φιλάνθρωποι δυτικοί φαρμακο-μαφιόζοι χάνουν τους σίγουρους «πελάτες» τους!

Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, και όσοι εκπροσωπεί έσπασαν τους υπολογιστές τους απ’ τα νεύρα τους γι’ αυτήν την (δυτικο)αφρικανική αναίδεια! Τουλάχιστον δυο φορές μέσα σε λίγους μήνες ο κυρ Βασίλης συνελήφθη να δηλώνει απογοητευμένος on camera «δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει στην αφρική»!!!… Διάφορα λαγωνικά έπεσαν με τα μούτρα να εξηγήσουν αυτήν την ανωμαλία (των υπολογιστικών μοντέλων, των φαρμακο-μαφιόζικων λογιστηρίων και των πρωτοκοσμικών γεωπολιτικών), ήδη απ’ το περασμένο καλοκαίρι. Ξαφνικά τα ανύπαρκτα δημόσια συστήματα υγείας και η ροπή των αφρικανικών κρατών προς την παραγωγή και την διάδοση μολυσματικών ασθενειών που χρειάζονται οπωσδήποτε την πρωτοκοσμική φιλανθρωπική βοήθεια χάθηκαν απ’ την δημαγωγία. Για να αντικατασταθούν απ’ τα αντίθετά τους: χμμμμ…. οι πληθυσμοί είναι αναλογικά πολύ νεώτεροι! (επικίνδυνο αυτό, έτσι;) Χμμμμ… μάλλον απ’ τις πολλές μολυσματικές αρρώστιες έχουν γίνει ανθεκτικοί! (αυτό πάλι;) Χμμμμ… εκεί κάθονται συνέχεια στον ήλιο, οπότε έχουν αρκετή βιταμίνη D (αλλά τότε γιατί οι πρωτοκοσμικοί εδώ κι εκεί έπρεπε να κλειδωθούν σπίτια τους; Οι οθόνες των pc και των smartphones εκπέμπουν βιταμίνες;) Χμμμμ… έκαναν χοντρές καραντίνες, να γιατί… (Αυτό; Μάλιστα!)

Ενδιαφέρουσα (και βολική) αντιστροφή της πραγματικότητας. Για να καταφέρουν τα δυτικά καθεστώτα να αντιγράψουν τις απαγορευτικές / κατασταλτικές διαστάσεις του «κινέζικου μοντέλου» έπρεπε να έχουν φτάσει σ’ ένα τέτοιο σημείο τεχνολογικών υποδομών και καταμερισμού εργασίας ώστε να είναι πράγματι δυνατό να φυλακιστούν στα σπίτια τους όλοι αλλά αρκετοί να δουλεύουν από εκεί… Πριν δέκα μόλις χρόνια δεν θα τολμούσαν να επιβάλλουν τέτοια μέτρα – μιλάμε για τον «πρώτο» λεγόμενο κόσμο!!! Νομίζει κανείς ότι η ακτή του ελεφαντοστού ή η μπουρκίνα φάσο βρίσκονται σ’ αυτό το επίπεδο ευρείας τεχνολογικής ανάπτυξης ή/και καταμερισμού εργασίας, ώστε να είναι εφικτή η πραγματική κατ’ οίκον φυλάκιση των πάντων; Νομίζει κανείς ότι κάθε φτωχόσπιτο στη σενεγάλη έχει τόσους υπολογιστές όσους ανήλικους, για να τηλε-εκπαιδευτούν, και ότι τα πιτσιρίκια που γυρνάνε και παίζουν στους δρόμους και στις αλάνες (ευτυχισμένα που έκλεισαν τα σχολεία…) αν τα κλείσουν πίσω από πόρτες δεν θα βρουν τρόπο να πηδήξουν πάλι έξω απ’ τα παράθυρα;

Απαγορευτικά μέτρα πράγματι εξαγγέλθηκαν… Αλλά μην είναι κανείς αφελής να πιστεύει ότι σε αγροτικούς πληθυσμούς, των οποίων η καθημερινή επιβίωση εξαρτιέται από 2 – 3 ζώα ή ένα μικρό χωράφι ή έναν πάγκο με φρούτα στο δρόμο ή μια τρύπα μαστοροσυνεργείο ή ένα zundapp που κάνει μεταφορές είναι εφικτή η … τηλε-εργασία!… Ή ότι ο μπάτσος θα κόψει πρόστιμο «παράβασης του lockdown» στον ξάδελφο ή στον γείτονα απ’ τον οποίο εξαρτιέται το μεσημεριανό του τραπέζι και οι κοινωνικές του σχέσεις… Ο υγιεινισμός είναι «ανώτατη αξία» μόνο για τους εξασφαλισμένους, ασώματους πρωτοκοσμικούς! Στις μακρικές ινδίες αντίστοιχα κοινωνικά υποκείμενα, οι τεράστιες μάζες των φτωχών αγροτών, μισοεξεγέρθηκαν όταν επιβλήθηκε καθολικό lockdown – κι αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσαν και έπρεπε να κάνουν. Ο αποκλεισμός σήμαινε θάνατο από πείνα, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Συνεπώς το πλεονέκτημα διάφορων αφρικανικών καθεστώτων δεν ήταν ότι εφάρμοσαν σωστότερα απ’ τους δυτικούς εμπνευστές του τον τρόπο Β plus το νεαρό της ηλικίας plus την “συνήθεια” στις μολύνσεις! Αυτά μόνο διεστραμμένοι πρωτοκοσμικοί εγκέφαλοι μπορούν να τα σκεφτούν, να τα πουλήσουν ή/και να αγοράσουν! Το πλεονέκτημά τους ήταν πως ανακάτεψαν σε διάφορους συνδυασμούς τα συστατικά (όλα τα συστατικά!) του τρόπου Α, προσαρμόζοντάς τα στις πραγματικές τους δυνατότητες· plus την επιτόπου βοήθεια (οργανωτική και υγιειονομική) κινεζικών ή κουβανικών ιατρικών αποστολών. Οι αφρικάνοι πανεπιστημιακοί εδώ κι εκεί έφτιαξαν εκ των ενόντων φτηνά τεστ για τον covid για να μην εξαρτιώνται από δυσεύρετες εισαγωγές, και για να μην τινάξουν στον αέρα τους μίζερους κρατικούς προϋπολογισμούς… Επιπλέον τα αφρικάνικα καθεστώτα δεν έφτιαξαν κοινές δεξαμενές και δεν ποινικοποίησαν “ιατρικώ δικαίω” κάθε ανθρώπινη συνάφεια. Δεν τα χρειάζονταν αυτά – διατυπώσαμε χθες την εκτίμησή μας. Το θέμα ήταν απλό, αμυντικό, χωρίς πανωσηκώματα: να μην γίνει ο covid η λεωφόρος της δημιουργικής καταστροφής που εύχονταν οι πρωτοκοσμικοί σε βάρος τους. Ήταν / είναι μέρος της αναδυόμενης αφρικάνικης υπερηφάνειας που άλλοι υμνούν και άλλοι φοβούνται…

Κι έτσι οι caradinieri που λοιδωρούσαν την σουηδική «παρασπονδία» έχουν βρεθεί ξεβράκωτοι μπροστά στην ίδια τους την φάρσα απο ‘κει που δεν το περίμεναν… Ευτυχώς που εξακολουθούν να πιστεύουν την ανωτερότητά τους, την ανωτερότητα των αφεντικών τους δηλαδή – τι θα έκαναν αλλιώς;

Θα ζητούσαν υγιειονομικό άσυλο στην Accra…

(συνεχίζεται)

No pentito!

Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Η τάση (τάση μεθοδευμένη απ’ τα «πάνω» αλλά ευπρόσδεκτη και τα «κάτω») είναι η απο-καπιταλιστικοποίηση της εννόησης του καπιταλιστικού κόσμου. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πιο γνωστούς όρους, όπως «φετιχοποίηση», «μυστικοποίηση» ή και «αισθητικοποίηση» αυτής της εννόησης… Σε κάθε περίπτωση το βασικό είναι αυτό: να μην αναλύονται και να μην κρίνονται οι κρατικές και καπιταλιστικές δομές και πρακτικές εξουσίας με τρόπους που να αποκαλύπτουν τι ακριβώς είναι σε κάθε ιστορική φάση. Οτιδήποτε άλλο επιτρέπεται· ή, ακόμα καλύτερα, παράγεται, αναπαράγεται και προωθείται απ’ αυτές τις ίδιες τις δομές εξουσίας.

Το είδαμε (το ζήσαμε πιο σωστά) εντατικά αυτό το καινούργιο καθεστώς υπερφίαλης κενοδοξίας στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας· στη διάρκεια του πιο πρόσφατου κύματος «κρίσης / αναδιάρθρωσης». Μια σύγκριση του τι ειπώθηκε και γράφτηκε στη δεκαετία του 2010 από, υποτίθεται, «επαναστατικούς κύκλους» και του τι ειπώθηκε από κομμουνιστές για την ίδια κατάσταση (μια «δομική» καπιταλιστική κρίση σε φάση αναδιάρθρωσης) την δεκαετία του 1930, θα ήταν συντριπτική. Κι ούτε λόγος για το ποια ήταν τα συμπεράσματα (και τα πολιτικά καθήκοντα) στην μία και στην άλλη περίπτωση…

Έχοντας επίγνωση αυτής της κατάστασης ξέρουμε πως όσο περισσότερο η ασταμάτητη μηχανή επιμένει στην εργατική κριτική απέναντι στο κράτος και στο κεφάλαιο, με βάση τα ιστορικά δεδομένα της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα και τις σχηματισμένες ήδη τροχιές της «καπιταλιστικής ανάπτυξης» στους καιρούς που έρχονται, τόσο περισσότερο θα συναντάει μανιασμένους εχθρούς. Αλλά αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει, όπως το έκανε το χάρτινο Sarajevo· και πριν απ’ αυτό άλλα έντυπα της ίδιας κατεύθυνσης. Οι δημόσιες σχέσεις ποτέ δεν ήταν του γούστου μας.

Η περίπτωση τόσο της τρομοεκστρατείας όσο και των “σωτήριων σανεμβολίων” ανήκει σ’ αυτόν τον ορίζοντα εργατικής κριτικής (και εχθρότητας). Αν αυτά (όπως και οτιδήποτε άλλο, π.χ. την “αντιτρομοκρατική εκστρατεία” απ’ το 2001 και μετά) τα αφαιρέσει κανείς απ’ την “καπιταλιστική ανάπτυξη” (και τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που είναι δομικό στοιχείο αυτής της “ανάπτυξης”) τότε εκείνο που απομένει είναι είτε τερατολογία είτε μερικά αμήχανα ρετάλια “πρώην κριτικής” που επειδή έχει πάψει να βελτιώνεται και να ακονίζεται εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια έχει στομώσει προ πολλού.

Ως τώρα, εδώ και μήνες, αντιπαραθέσαμε στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία την δική μας κριτική, επικουρούμενη όπου αυτό ήταν διαφωτιστικό / βοηθητικό απ’ τις γνώμες διάφορων “αιρετικών της επιστημονικής κοινότητας”. Αμφιβάλουμε αν υπήρξε άλλο εγχείρημα στα μέρη μας που να παρέπεμψε τόσο συστηματικά σε τόσες πολλές επιστημονικές αναφορές και τόσα πολλά ντοκουμέντα για αυτό το θέμα για λογαριασμό μιας πραγματικής evidence-based εργατικής κριτικής· με τον κίνδυνο ακόμα και να κουράσουμε…

Χωρίς να αφήσουμε αυτό το καθήκον, στα σημερινά σχόλια θα παρουσιάσουμε (πάντα με κριτικό τρόπο) δύο διαφορετικές κρατικές / καπιταλιστικές τακτικές σε ότι αφορά τον τσαχπίνη και την διαχείρισή του. Αυτό είναι όχι απλά εφικτό αλλά υποχρεωτικό για την σύγχρονη αντικαπιταλιστική κριτική, αφού α) ύστερα από τόσους μήνες είναι συγκεντρωμένα και διαθέσιμα αρκετά διαφωτιστικά στοιχεία, β) η σύγκριση «απο-μαγεύει» τα όσα ζούμε, αποκαλύπτοντας (υποστηρίζουμε) τις ιστορικές συντεταγμένες που βρίσκονται «πίσω απ’ τις πλάτες μας» και είναι καθοριστικές, και γ) είναι αναχρονιστικό να μιλάει οποιοσδήποτε για «καπιταλισμό» εννοώντας αποκλειστικά και μόνο τον «δυτικό».

Επειδή η (εστιασμένη) σύγκριση που θα κάνουμε είναι ανάμεσα σ’ αυτό που γενικά ονομάζεται «δύση» και στην κίνα, ένα προκαταβολικό ξεκαθάρισμα: η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι ούτε κατά διάνοια οπαδός ή θαυμάστρια του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου! Το ακριβώς αντίθετο! Ωστόσο μπορεί να κατανοήσει το γιατί σε περιοχές του πλανήτη χωρίς την ιστορική εμπειρία των (δυτικών) αστικών επαναστάσεων και του (δυτικού) ιστορικού αστικού φιλελευθερισμού τέτοιου είδους μοντέλα (σαν το κινεζικό) είναι όχι μόνο εφικτά αλλά, επίσης, εκρηκτικά «παραγωγικά».

Είναι πιθανό ότι αν ο κυρ Κάρολος ζούσε σήμερα δεν θα ήταν τόσο κατηγορηματικός για την γραμμική και «μονοδιάστατη» σχέση ανάμεσα στην (παραγωγική) βάση και το (θεσμικό) εποικοδόμημα. Αλλά αυτό δεν είναι αιτία ψόγου σε βάρος του…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη

Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Πριν 2 μέρες παρουσιάσαμε (εντελώς ενδεικτικά) μια post-pandemic μεγα-μελέτη, σε σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους της θρυλικής Wuhan – συνοδευόμενη από ένα μικρό video για την τωρινή κατάσταση της ζωής εκεί (Τρίτη 22 Δεκέμβρη, Διάχυτη μόλυνση; Διάχυτη τρομοκρατία). Εστιάσαμε σ’ ένα μόνο στοιχείο αυτής της μελέτης, το ότι οι «ασυμπτωματικοί» δεν μεταδίδουν (ή μεταδίδουν ελάχιστα) τον ιό. Υπήρχαν όμως και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.

Το δεδομένο γεγονός είναι αυτό: σε περίπου το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού (αναφερόμαστε μόνο στον κινέζικο: 1,44 δισεκατομύρια ψυχές…) ενώ υπάρχουν απ’ τα μέσα Απρίλη καθημερινά από 250 ως 400 ή 500 «κρούσματα» δεν αναφέρεται (δεν χρεώνεται στον covid) κανένας θάνατος! Ακόμα πιο σημαντικό: ενώ ο covid ξεκίνησε στην κίνα από δύο ή τρία «κρούσματα» πριν ένα χρόνο, η καθημερινή ύπαρξη 250, 300, 400 ή 500 ΔΕΝ θεωρείται απ’ το Πεκίνο εδώ και μήνες αιτία κήρυξης «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Αυτά συμβαίνουν εκεί.

Αντίθετα: σε 28 κράτη (27 της ε.ε. + τις ηπα) με πληθυσμό τον μισό περίπου απ’ τον κινεζικό (780 εκατομμύρια για να μείνουμε στην τυπική, «στενά ορισμένη Δύση»), γίνεται (με ανομοιόμορφο τρόπο, σίγουρα) αυτό που χοντρικά ξέρετε.

Όταν υπάρχει 1 (ένα) πρόβλημα Χ, η αντιμετώπιση μιας μεταδοτικής ασθένειας εν προκειμένω, και προκύπτουν δύο τόσο ριζικά διαφορετικοί τρόποι «διαχείρισης», ο Α και ο Β· κι όταν ο μεν Α είναι ολοφάνερα επιτυχημένος στη διάρκεια ικανού διαστήματος (ενός έτους) ενώ ο Β είναι ολοφάνερα αποτυχημένος στο ίδιο διάστημα, τότε είναι καθήκον της κριτικής σκέψης, κι είναι ζωτική ανάγκη της εργατικής κριτικής σκέψης, να αναρωτηθεί τουλάχιστον τα εξής:

Α) Αναγνωρίζεται (απ’ τα αφεντικά σ’ ανατολή και δύση), πράγματι, το ίδιο πρόβλημα ή, μήπως, πρόκειται ουσιαστικά για διαφορετικά προβλήματα;

Β) Γιατί ο Α πετυχημένος τρόπος της αντιμετώπισης του προβλήματος Χ δεν αντιγράφτηκε αντί για τον Β αποτυχημένο τρόπο; Μήπως επειδή (σ’ ένα καλό μέρος του πλανήτη) ποτέ δεν ήταν ζητούμενο η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ – αλλά κάτι άλλο;

Γ) Τι σημαίνει «αποτυχία» του τρόπου Β αν το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ με έναν τρόπο «τύπου Α»; Είναι πραγματική αυτή η «αποτυχία»; Ή μήπως πρόκειται για επιτυχία σε ένα διαφορετικό ζητούμενο (ή και περισσότερα τέτοια) οπότε η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ ήταν (και παραμένει) στη δύση το πρόσχημα, η «έλξη», η νομιμοποίηση της βίας των αναδιαρθρώσεων;

Υποθέτουμε πως καταλαβαίνετε τι εννοούμε. Ας το διατυπώσουμε ολογράφως:

– Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έχει αντιμετωπίσει τον θρυλικό τσαχπίνη χωρίς καν εμβόλιο· η καθημερινότητα των υπηκόων έχει γυρίσει σ’ αυτό που ήταν πριν εδώ και πολλούς μήνες· το ίδιο και οι λειτουργίες του συστήματος…

– Τα δυτικά κράτη / κεφάλαια υποστηρίζουν ότι ακόμα και με τα σανεμβόλια (τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής) η αντιμετώπιση θα είναι συζητήσιμη· ότι αρκετά απ’ τα στοιχεία των υγιεινομικών πραξικοπημάτων και της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» θα «πρέπει» να συνεχιστούν για άγνωστο διάστημα· και ότι η καθημερινή ζωή ποτέ δεν θα γίνει όπως πριν.

Δεν είναι, άραγε, σαφές ότι υπάρχουν δύο και μόνο δύο ενδεχόμενα; Είτε τα δυτικά κράτη / κεφάλαια έχουν αποτύχει παταγωδώς και έτσι θα συνεχίσουν, οπότε πρέπει να περιμένουμε την πλήρη κατάρρευσή τους· είτε οι στόχοι τους ήταν εξ αρχής εντελώς διαφορετικοί απ’ το κινεζικό, οπότε δεν ισορροπούν σ’ αυτό το επιμέρους ζήτημα του τσαχπίνη…

Κατά την γνώμη μας η πραγματική απάντηση (και, κατά συνέπεια, η πραγματική χρησιμότητα της σύγκρισης) βρίσκεται στη δεύτερη εκδοχή: τα δυτικά αφεντικά (τα πιο δυναμικά, αυτά που μπορούν να επιβάλλουν την δυναμική στρατηγική που εξυπηρετεί τα συμφεροντά τους, τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) ήξεραν εξ’ αρχής ότι ο τσαχπίνης είναι αδιάφορος υγιεινομικά, και οπωσδήποτε δεν ήταν εκείνο το θανάτικο στην αντιμετώπιση του οποίου θα κρινόταν η επάρκειά τους… Ήξεραν ότι η μοναδική αξία του τσαχπίνη ήταν / είναι το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί.

Για χάρη αυτής της αξιοποίησης μπορούν να «αντέξουν» την υγειονομική αποτυχία (κολοσσιαία αν γίνει σύγκριση με την επιτυχία της καπιταλιστικής ανατολής!): σκοπεύουν σε επιτυχίες αλλού!

Τα Εγώ ξαναγίνονται μάζα

Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Το ότι στην κίνα (και στους ανατολικούς καπιταλισμούς πιο γενικά) ο «ασυμπτωματικός» του covid ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ απειλή για την δημόσια υγεία ενώ στους δυτικούς ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ (αναφερθήκαμε σ’ αυτό πριν δυο μέρες) δεν είναι, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, απλά υγιεινομικό ζήτημα ή «διαφωνία μεταξύ ειδικών»… Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα, κεντρικό σημείο είτε διαφορετικών βιοπολιτικών, είτε διαφορετικών ιστορικών φάσεων της ίδιας βιοπολιτικής. Αν ο «ασυμπτωματικός» είναι απειλή, τότε μπορεί να γενικευτεί η (διεστραμμένη) ιδέα της καθολικής νοσηρότητας· μπορεί να κατασκευαστεί μια ιδέα «κοινωνικής ευθύνης» που να προωθεί την φυσική αποξένωση μεταξύ των υπηκόων· μπορεί να νομιμοποιηθεί η «έκτακτη ανάγκη» με το δικό της «δίκαιο», το δίκαιο της υγιειονομικής εξουσίας, άρα μπορούν να νομιμοποιηθούν τα πραξικοπήματα· μπορεί να κατασκευαστεί η ιδέα των διαδοχικών κυμάτων μόλυνσης· μπορεί να προωθηθεί ο εκβιασμός της νομιμοποίησης της γενετικής μηχανικής μέσω mRNA· μπορεί να νομιμοποιηθεί η αλγοριθμική επιτήρηση των πάντων· μπορεί να επιβληθεί η τηλε-κατανάλωση, η τηλε-εκπαίδευση και η τηλε-εργασία σε μεγάλη κλίμακα· και πολλά ακόμη. Αν, απ’ την άλλη, ο «ασυμπτωματικός» δεν είναι απειλή, αν είναι κάποιος που έχει απλά ανοσία και αναγνωρίζεται σαν τέτοιος, τότε όλα τα πιο πάνω ΔΕΝ είναι αναγκαία (για το αντίστοιχο κράτος / κεφάλαιο). Δεν χρειάζονται ούτε έξτρα «έκτακτες ανάγκες», ούτε «διαδοχικά κύματα», ούτε υποχρεωτική (αλλιώς πρόστιμο) μασκοφορία, ούτε τίποτα… Κι αφού δεν χρειάζονται δεν κατασκευάζονται…

Αν ο «ασυμπτωματικός» δεν θεωρείται απειλή, αυτό οφείλεται στο ότι δεν είναι πραγματικά τέτοιος, άρα ο τσαχπίνης δεν είναι κάτι ιδιαίτερο· αλλά, επίσης, οφείλεται στο γεγονός ότι η επιτήρηση του κοινωνικού εργοστασίου (των κοινωνικών σχέσεων σχεδόν στο σύνολό τους) είχε ήδη επιτευχθεί πριν την εμφάνισή του τσαχπίνη, «με άλλα μέσα»! Αν ο «ασυμπτωματικός» θεωρείται απειλή ενώ δεν είναι, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η επιτήρηση του κοινωνικού εργοστασίου δεν έχει επιτευχθεί στον βαθμό που απαιτούν οι νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· οπότε αυτή η πολύμορφη επιτήρηση πρέπει να επιταχυνθεί και να επιβληθεί δια της βίας. Δηλαδή με την πειστική και πιεστική αναπαράσταση μιας (ανύπαρκτης) επικινδυνότητας για την δημόσια υγεία, που θα εκβιάσει τις συμπεριφορές.

Αυτό αναδεικνύει η σύγκριση του τρόπου Α με τον τρόπο Β. Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ έναν covid σαν επιταχυντή μετασχηματισμών, κοινωνικών και θεσμικών· τους είχε ήδη πραγματοποιήσει· συνεπώς αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τον covid σαν αυτό που είναι… Εντελώς ψύχραιμα… Τα δυτικά κράτη / κεφάλαια, αντίθετα, ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ: ένα Pearl Harbor, μια 11η Σεπτέμβρη, αυτή την φορά στην καρδιά των δυτικών κοινωνικών σχέσεων: στην ατομική αυτοδιάθεση, συμπεριλαμβανόμενης της αυτοδιάθεσης του σώματος… Ένα «σοκ και δέος» ενάντια στην φιλελεύθερη παράδοση της συγκρότησης των δυτικών κοινωνιών. Το κατασκευασμένο δίλημα «ελευθερία ή υγεία» δεν ήταν ο ιδεολογικός οδοδείκτης και ο πολιτικός καμβάς που χρειαζόταν το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Γι’ αυτό και δεν εμφανίστηκε εκεί… Ήταν δομικά αναγκαίο όμως για τα δυτικά, γι’ αυτό το κατασκεύασαν: για να στρέψουν επί μήνες (ίσως και για τα επόμενα χρόνια…) την «υγεία» (μέσω της «αρρώστιας», δηλαδή του φαντάσματός της) ενάντια στην «ελευθερία», με σκοπό να αναδιαρθρώσουν όχι μόνο την πρώτη αλλά, επίσης, την δεύτερη.

Παράδοξο ή όχι αυτή ήταν μια απ’ τις πρώτες κουβέντες που ειπώθηκαν ακόμα και στα μέρη μας, όταν είχαν εμφανιστεί τα πρώτα «κρούσματα» στην ιταλία, πριν καν το Bergamo: … να δούμε τώρα αν το κινεζικό μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί στις δυτικές φιλελεύθερες κοινωνίες… Σαν «κινεζικό μοντέλο» όμως ΔΕΝ θεωρούνταν η αντιμετώπιση του covid σαν αυτό που ήταν. Αλλά η ομογενοποίηση των κοινωνιών, η πειθαρχία τους on demand, το κλάδεμα των υπερΕγώ (του νεοφιλελευθερισμού) μέσω κρατικών διαταγών! Δεν ήταν τέτοιο το κινέζικο μοντέλο, παρά μόνο στα μάτια των δυτικών: δεν χρειαζόταν να κλαδευτούν τα νεοφιλελεύθερα υπερΕγώ των κινέζων υπηκόων, απλούστατα επειδή τέτοια δεν υπάρχουν! Αλλά ήταν τέτοιο το «κινέζικο μοντέλο» στα μάτια των δυτικών αφεντικών και των λακέδων τους, γιατί έπρεπε να κλαδευτούν τα δυτικά «ελευθεριακά» ήθη και έθιμα που φρενάρουν τα καπιταλιστικά τεχνολογικά άλματα που προορίζονται για ευρεία κατανάλωση! Συνεπώς, ακόμα και σήμερα, η αναφορά σε «κινέζικο μοντέλο» είναι τόση όση επιτρέπουν τα συμφέροντα των δυτικών αφεντικών: δεν χωράει πάρτυ και συναυλίες, χωράει όμως στρατό και αστυνομίες. Οριενταλισμός plus λέγεται αυτό…

Έτσι, όταν το «κινέζικο μοντέλο» έπαψε να είναι απαγορευτικό, σταμάτησε να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την μετάστασή του στον δυτικό κόσμο!! Άρα και για την παρουσίασή του…  Ή, για να το πούμε αλλιώς: οποιαδήποτε άλλη πλευρά του «κινεζικού μοντέλου» που δεν μύριζε στρατιωτικοποίηση ήταν και είναι απόλυτα αδιάφορη για τα δυτικά αφεντικά… ακόμα κι αν αυτές οι άλλες πλευρές και όχι η στρατιωτικοποίηση ήταν που έλυσαν, τελικά, το πρόβλημα Χ!! Έτσι ώστε η επιτυχία του να αποτελεί «σκάνδαλο» για τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, που σ’ όλο το 2020 επένδυσε σε «πετυχημένη αντιμετώπιση» του τσαχπίνη ΜΟΝΟ μέσω γενετικής μηχανικής και ριζικής αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων, ηθών, συνηθειών όπως αυτές υπήρχαν πριν. Επένδυσε, άρα, στο θέαμα της αποτυχίας οτιδήποτε άλλου εκτός απ’ τα συγκεκριμένα βιο-πληροφορικά συμφέροντα. Μόνο που αυτή η αποτυχία δεν πρέπει να χρεωθεί στα αφεντικά του δυτικού καπιταλισμού και στους «ειδικούς» τους, αλλά στο δυτικό κοινωνικό εργοστάσιο: στους ιθαγενείς του που «δεν εφαρμόζουν σωστά τις απαγορεύσεις» … επειδή επηρεάζονται (ακόμα…) απ’ τις ελευθεριακές κακές συνήθειες και απαιτήσεις τους…

Να, λοιπόν, γιατί είναι ρετάλι μιας “πρώην κριτικής” στον καπιταλισμό η κουβέντα: εντάξει, πάντα οι φαρμακοβιομηχανίες επεδίωκαν τα κέρδη… αλλά τα φάρμακά τους τα χρειαζόμαστε… Τώρα οι φαρμακο-μαφίες δεν επιδιώκουν απλά τα κέρδη. Συμβαίνει κι αυτό· όμως εκείνο που συμβαίνει κυρίως είναι ότι συγκροτούν την αιχμή του βίαιου μετασχηματισμού των δυτικών κοινωνιών· την αιχμή της σύνδεσης / ταύτισης της “δημόσιας υγείας” με την “δημόσια τάξη”· την αιχμή της γέννησης της αλγοριθμικής φυλακής.

(συνεχίζεται)

Η επέτειος;

Τρίτη 22 Δεκέμβρη. Δεν γιορτάζονται όλες οι επέτειοι, κι ούτε είναι όλες ευκαιρία για αναστοχασμούς, ακόμα και αυτοκριτική. Το γεγονός, πάντως, παραμένει: τέτοιες μέρες το 2019, λίγο πριν και λίγο μετά, σε μια κινεζική πόλη, κέντρο μιας κινεζικής επαρχίας (με άγνωστα κι αδιάφορα ονόματα ως τότε), εμφανιζόταν ο Αναμενόμενος: ένας ιός…

Πέρασε ένας χρόνος που προορίζεται να χωρίσει την καπιταλιστική ιστορία σε ένα «πριν» και ένα «μετά» – μια μεταφυσική ταξινόμηση του ιστορικού χρόνου, που βολεύει αλλά και παγιδεύει. Η Wuhan έγινε γνωστή παγκόσμια, αν και μόνο σαν όνομα. Ο Sars-CoV-2 (λαϊκά «covid» ή «κορονοϊός» ή «κορώνας» ή «φονιάς» ή «σφάκτης» ή …) έγινε θρύλος, δαίμονας θανάτου. Και η «καραντίνα» αναγορεύτηκε σε υγιεινομική πρακτική υψηλού κύρους (την προτείνουν οι «επιστήμονες»!), κάμποσους αιώνες μετά τον μεσαίωνα… Στο τέλος, φυσικά, ήρθε λαχανιασμένος ο 21ος αιώνας, με πολλές μορφές, κι ανάμεσά τους εκείνη της «λαϊκής αποδοχής» (;;) της γενετικής μηχανικής και των μεταλλάξεων στα ανθρώπινα κύτταρα και οργανισμούς…

Σ’ αυτήν την χρονιά η σκιά του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου έπεσε βαριά πάνω στον δυτικό καπιταλισμό, είτε αυτό αναγνωρίζεται (σπάνια) είτε όχι. Κατ’ αρχήν ο «φονιάς» ήταν ένα show για τους δυτικούς: η αναγγελία της κατάρρευσης του αντίπαλου (του Πεκίνου). Στη συνέχεια η Wuhan (και το κινέζικο καθεστώς) έγινε η πηγή του Κακού. Τώρα, ένα χρόνο μετά, η Wuhan είναι σκάνδαλο: εκεί παρτάρουν… (Και το ακόμα πιο σκάνδαλο: παρτάρουν ΧΩΡΙΣ να εμβολιαστούν, ακόμα και με τα παραδοσιακής τεχνολογίας εμβόλια των κινεζικών φαρμακοβιομηχανιών!!! Καταλαβαίνετε; Στην καπιταλιστική δύση σχεδόν απαγορεύεται η ζωή χωρίς mRNA εμβόλια ή οποιοδήποτε άλλο κατασκεύασμα της γενετικής μηχανικής… Στην καπιταλιστική ανατολή δεν τα χρειάζονται! Είναι, λέτε, “ζήτημα υγείας”;)

Τι συνέβει; Οι δυτικοί caradinieri λένε ότι ξέρουν την απάντηση: το «απόλυτο lockdown»… Δύσκολα, πολύ δύσκολα θα ανέχονταν τα «παράπλευρα», όπως π.χ. τις face recognition κάμερες παντού, το social credit system, ή τον αυστηρό έλεγχο των αναρτήσεών τους στα antisocial media… Για λόγους άσχετους τόσο με τον ιό όσο και με το κινεζικό καθεστώς, τα δυτικά καθεστώτα (και οι έντρομοι υποτελείς τους) αντέγραψαν απ’ την κινέζικη περίπτωση μόνο αυτά που βόλευαν τόσο τους μεν όσο και τους δε… Αν και, η μαύρη αλήθεια είναι ότι εκείνα που βολεύουν τους μεν (τους «πάνω») είναι και θα είναι σε βάρος των δε (των «κάτω»)… Αλλά (όπως θα έλεγε και ο Λένιν…) η συνείδηση έρχεται αργά… Κι ίσως (λέει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή) δεν έρχεται ποτέ…

Ήταν, πράγματι, το «απόλυτο lockdown» η ουσιαστική θεραπευτική συνεισφορά του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου στην ανθρωπότητα, το «μέτρο της προστασίας της υγείας» απέναντι στο οποίο κάθε αμφισβήτηση είναι «ψέκα» είτε στο Πεκίνο, είτε στο Βερολίνο, είτε στο Παρίσι, είτε στην Αθήνα; Ή μήπως ήταν ένας πολιτικός, ιστορικός αντικατοπτρισμός στα μάτια των δυτικών παρακμιακών κοινωνιών, που αφού έχασαν την κριτική τους ικανότητα (ίσως το μόνο άξιο λόγου προτέρημα του δυτικού φιλελευθερισμού) αιωρούνται εδώ και καιρό (και σίγουρα π.c….) μέσα σε νέες μορφές ολοκληρωτισμού; Ήταν το «απόλυτο lockdown» σε μια περιοχή μερικών δεκάδων εκατομμυρίων μέσα στα εθνοκρατικά σύνορα 1,4 δισεκατομυρίων ανθρώπων (σαν να λέμε, αναλογικά, το «απόλυτο lockdown» στη Σαλονίκη μέσα στο ελλαδιστάν…) που εξαφάνισε ουσιαστικά τον τσαχπίνη απ’ την κινέζικη επικράτεια; Αν ναι, τότε γιατί το «απόλυτο lockdown» στην ισπανία την περασμένη άνοιξη δεν εξαφάνισε τον τσαχπίνη απ’ όλο τον δυτικό κόσμο (ευρώπη + βόρεια αμερική);

Οι ερωτήσεις μας είναι αιρετικές ακόμα κι αν δεν τις απαντήσουμε… Και δεν θα τις απαντήσουμε εδώ και τώρα, επειδή έχουμε κι άλλες… (Ως ένα βαθμό, έτσι ή αλλιώς, έχουμε δώσει επιμέρους απαντήσεις!)