Tag: ιταλία

Λιβύη

Τρίτη 16 Ιούνη. Με δύο στρατιωτικές βάσεις στη δυτική λιβύη ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται (αν υπήρχε ερώτημα) πολύ ικανότερος απ’ τον ελληνικό – παρά τα όνειρα των ντόπιων εθνικοφρόνων. Μια αεροπορική βάση στην al Watiya και μια ναυτική στη Misrata είναι, προς το παρόν, «άτυπες». Αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην γίνουν επίσημες. Και δεν υπάρχει τρόπος να εμποδιστεί αυτό: η κυβέρνηση του Saraj είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, συνεπώς κάνει ότι συμφωνίες θέλει.

Είναι η τρίτη θέση στον αραβικό κόσμο που η Άγκυρα έχει στρατό (ή και μισθοφόρους), μετά το ιράκ και την συρία. Υπάρχει επίσης και το παλιό, ιστορικό (για τους μουσουλμάνους προσκυνητές) σουδανέζικο λιμάνι του Sawakin, στην Ερυθρά Θάλασσα, που η Άγκυρα έχει «νοικιάσει» για 99 χρόνια, με σκοπό αρχικά να το ανακατασκευάσει. Είναι άγνωστο αν προορίζεται για στρατιωτική ή εμπορική χρήση· βρίσκεται πάντως απέναντι απ’ την σαουδική αραβία, με την Μέκκα και την Μεδίνα στο βάθος…

Προκύπτει πως η τουρκολιβυκή «οριοθέτηση αοζ» ήταν δευτερεύουσα κίνηση τόσο για το τουρκικό καθεστώς όσο και για εκείνο του Saraj. Κάτι μεταξύ αντιπερισπασμού και «άστο να υπάρχει κι αυτό», εναντίον όχι μόνο του ελλαδιστάν – αλλά του άξονα συνολικά. Ακόμα κι αν εμφανιστούν σεισμογραφικά είτε στην τώρα ορισμένη τουρκική είτε στην λιβυκή αοζ, θεωρούμε εξαιρετικά αμφίβολο το ότι είτε η Άγκυρα είτε η Τρίπολη θέλουν στα σοβαρά να ψάξουν για πετρέλαιο στη μέση της Μεσογείου. Η δυτική λιβύη (υπό τον Saraj) έχει αρκετό απ’ αυτό κι ακόμα περισσότερο (ανεκμετάλλευτο) φυσικό αέριο· σε μια εποχή που η ζήτηση πετρελαίου είναι καταδικασμένη να πέφτει, μαζί με την τιμή του, τα επόμενα χρόνια.

Είναι σαφές ότι η Άγκυρα αντέστρεψε το δόγμα της «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» που έστησε το ελλαδιστάν για να αποκτήσει γεωπολιτική αξία στα μάτια της Ουάσιγκτον, και χρησιμοποιεί τα «θαλάσσια οικόπεδα» σαν προπέτασμα καπνού. Η απόκτηση στρατιωτικής έδρασης στη λιβύη, σε συνδυασμό με τις καλές σχέσεις της Άγκυρας με την Τύνιδα κι ως ένα βαθμό το Αλγέρι, είναι πολύ πιο σημαντικά για την αναβάθμιση της επιρροής του τουρκικού καπιταλισμού στον αραβικό κόσμο – σε σχέση με μερικά πετελαιοπήγαδα εδώ ή εκεί. Το ΑΚP απέκτησε μεγάλη αίγλη στους σουνίτες μετά τις αραβικές εξεγέρσεις· η χούντα του Sisi στην αίγυπτο και το επιθετικό «σχέδιο ISIS» του άξονα στο ιράκ και στη συρία προκάλεσαν σοβαρή ανάσχεση. Τώρα, με πολιτικοστρατιωτικά (και οικονομικά) μέσα και σε συνεργασία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, το τουρκικό καθεστώς ξανακερδίζει. Όχι απλά «πόντους», όχι μόνο «μέτρα». (Τα όποια «κοιτάσματα», όπου υπάρχουν, είναι bonus).

Κυνηγώντας το δικό του παραμύθι (την απεριόριστη ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο!) ο ντόπιος ιμπεριαλισμός έπεσε στο λάκο που έσκαβε για τον «αιώνιο εχθρό». Η συμφωνία με τη Ρώμη είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορη για το ζήτημα του ποιος κάνει κουμάντο στην ανατολική Μεσόγειο· δυσκολεύονται να την αγοράσουν ακόμα και ντόπιοι «ειδικοί» της εθνικοφροσύνης. Μια «μερική» οριοθέτηση αοζ με τον φίλο χασάπη του Καΐρου Sisi θα έχει επίσης μικρή σημασία από γεωπολιτική άποψη: κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τα τουρκικά πολεμικά να πλέουν στην επιφάνεια της Μεσογείου (ή κάτω απ’ αυτήν) κάνοντας δρομολόγια ή και ασκήσεις σ’ όλη τη ζώνη ως τον κόλπο της Σύρτης: τα νερά παραμένουν διεθνή για τέτοιες πλεύσεις, άσχετα απ’ τις αοζ…

(φωτογραφίες: Δεν δείχνουν να είναι μαλωμένοι η Ρώμη με την Άγκυρα. Και οι τρεις πιο πάνω ασκήσεις έχουν γίνει το διάστημα που το τουρκικό καθεστώς στηρίζει φανερά και στρατιωτικά τον Saraj. Τον οποίο στηρίζει και η Ρώμη…)

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται…

Πέμπτη 11 Ιούνη. Νοιώθουν καλύτερα οι εθνικόφρονες μετά την «υπογραφή για την οριοθέτηση κλπ κλπ» μεταξύ Αθήνας και Ρώμης; Το σίγουρο είναι ότι ξαφνιάστηκαν. Το μασάζ γίνεται εκ των υστέρων. Κι έχει όλη αυτή την χοντροκομμένη τεχνική που θα περίμενε κανείς απ’ την επαγγελματική δημαγωγία, ειδικά όταν επιστρατεύεται για «εθνικά ζητήματα».

Γιατί λοιπόν τώρα υπογράφτηκε αυτή η «οριοθέτηση», και τι σόι είναι; Η απάντηση είναι απλή: υπογράφτηκε τώρα επειδή τώρα πια το ελλαδιστάν είναι τόσο στριμωγμένο (μετά τις απανωτές ήττες του στην ανατολική Μεσόγειο) ώστε να αφήσει στην άκρη τις παράλογες απαιτήσεις που είχε τόσα χρόνια απέναντι στην Ρώμη. Που σημαίνει: α) αναγνώρισε ότι ο κόλπος του Τάραντα είναι «κλειστός» (οπότε τα μίλια της αοζ δεν μετράνε απ’ την ακτή του αλλά απ’ την ευθεία γραμμή που τον «κλείνει»), β) παραιτήθηκε απ’ την απαίτηση τα νησάκια Ερεικούσα, Οθωνοί και Μαθράκι βόρεια της Κέρκυρας να έχουν «πλήρη αοζ». (Υποθέτουμε πως το ίδιο έγινε και για τις Στροφάδες στ’ ανοικτά του κόλπου της Κυπαρισίας). Μετά απ’ αυτά τα πράγματα έγιναν πιο απλά. Ποιά πράγματα όμως;

Πρακτικά, με οριοθετημένη απ’ την Ρώμη και την Αθήνα την μεταξύ τους υφαλοκρηπίδα (τον βυθό της θάλασσας) στο Ιόνιο απ’ το 1977, θα μπορούσαν απλά να έχουν οριοθετήσει και την επιφάνεια της θάλασσας, πάνω απ’ την γραμμή της υφαλοκρηπίδας. Αλλά το 1977 δεν υπήρχε διεθνής νομοθεσία περί αοζ. Όταν δημιουργήθηκε άνοιξε η ελληνική όρεξη – και έκλεισε η ιταλική πόρτα.

Ωστόσο, με δεδομένο ότι οι ελληνικές ορέξεις απλά δεν θα περνούσαν ποτέ, την Ρώμη την ενδιέφερε κάτι άλλο: η αλιευτική βιομηχανία της στην περιοχή, και ειδικά στο στενό του Otranto (το «τακούνι»). Αυτό το θαλλάσιο στένωμα μεταξύ Αδριατικής και Ιονίου είναι ψαροπέρασμα, συνεπώς έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ιταλικά (αλλά και τουρκικά και αλβανικά) αλιευτικά. (Είναι επίσης στρατηγικής σημασίας από στρατιωτική άποψη…) Το στενότερο σημείο του είναι ανάμεσα σε Otranto και Vlore (Αυλώνας), αλλά οπωσδήποτε οι ελληνικές ορέξεις έπαιζαν ένα ρόλο. Και σ’ αυτό υποχώρησε η Αθήνα – δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Απλά μπορεί να πουλάει σαν «επιτυχία» ότι στην τυπικά ελληνική αοζ και πέρα απ’ τα 6 ναυτικά μίλια θα ψαρεύουν μεν τα ιταλικά αλιευτικά αλλά μόνο 65 τέτοια…. (Τα υπόλοιπα απλά θα κλείνουν τους ασυρμάτους τους…) Ειδικά αυτή η συμφωνία θα διευκολύνει την Ρώμη στις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη για την προστασία της ανανέωσης των αλιευμάτων στο στενό. (Σύμφωνα με στοιχεία του ιταλικού κράτους το 18% του συνόλου του ιταλικού αλιευτικού στόλου και το 13% των τρατών δρουν στο στενό. Συνεπώς, ακόμα κι αν δημιουργηθούν κάποιες ζώνες προστασίας συγκεκριμένες εποχές, τα ιταλικά αλιευτικά θα συνεχίσουν να ψαρεύουν λίγο νοτιότερα..)

Η Αθήνα ήθελε οπωσδήποτε μια συμφωνία για αοζ επειδή απλά, πολύ απλά, δεν έχει καμμία! (Ούτε, βέβαια, με τη νότια κύπρο…). Υποτίθεται πως πανηγυρίζει επειδή αυτή η συμφωνία αναγνωρίζει την «επενέργεια των νησιών» στην αοζ… Μα αυτή η «επενέργεια» είναι κατοχυρωμένη με βάση την διεθνή νομοθεσία – το θέμα είναι «πόση» είναι αυτή η «επενέργεια». Τόση δα; Τόοοοοοση; Πόση; Όταν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ κρατών λύνονται με απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου…

Συνεπώς η Αθήνα «πέτυχε» – αν όντως μπορεί κανείς να μιλάει για «επιτυχία» – κούφιες εντυπώσεις. Την επενέργεια της Κρήτης την αναγνωρίζει και η συμφωνία Saraj – Erdogan! Το θέμα είναι «πόση» είναι αυτή… Όσο για τα Δωδεκάνησα, για τα οποία το τουρκικό καθεστώς κυκλοφοράει τους δικούς του εθνικιστικούς χάρτες «αναγνωρίζοντας» στη Ρόδο και στην Κάρπαθο μόνο τα 6 μίλια, αυτό (ολοφάνερα) είναι απλά πίεση προς το ελλαδιστάν να ξεχάσει τα μεγαλεπήβολα σχέδια για εκείνη την αοζ που έφτανε … ως την κύπρο. Αν επρόκειτο ποτέ να οριοθετηθεί στα Δωδεκάνησα ελληνο-τουρκική αοζ, την απάντηση θα την έδινε και πάλι η Χάγη· αναγνωρίζοντας και την έκταση της «επενέργειας» των ελληνικών νησιών.

(Πλην Καστελόριζου φυσικά!!)

Εμπρός σύμμαχοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη σύγχιση είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία, οι εθνικοί δημαγωγοί προσπάθησαν να πουλήσουν την συμφωνία Αθήνας – Ρώμης σαν εναντίον του Saraj και του Erdogan. Ας θυμίσουμε λοιπόν στοιχειώδη πράγματα.

Πρώτον, η ιταλική πετρελαϊκή ENI έχει θεμελειωμένα και λειτουργικά συμφέροντα στη δυτική λιβύη, αυτήν που διοικεί ο Saraj· και τόσο η ΕΝΙ όσο και η Ρώμη είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι που μετά την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση του φίλου των ελλήνων “τζενεράλ” έχει ξαναρχίσει η ροή πετρελαίου απ’ τα πηγάδια της ερήμου του λιβυκού νότου.

Δεύτερον, και πάλι στα δυτικά, στα σύνορα με την τυνησία, πάντα στην περιοχή ελέγχου του Saraj, έχουν εντοπιστεί πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Εκτός απ’ την ENI θα μπορούσε να πάρει μερίδιο και κάποια γαλλική εταιρεία – και το Παρίσι δεν θα θυσιάσει τον ρεαλισμό του για την περίπτωση.

Τρίτον: Η Ρώμη μάλλον θα πρέπει να ευχαριστεί την Άγκυρα που έσωσε τον Saraj και συνέβαλε στο να ξαναβρεθεί «πάνω στο άλογο». Φυσικά το να υπάρχουν τουρκικές βάσεις στη δυτική λιβύη δεν είναι ιταλικό όνειρο. Όμως αυτό που θα ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει το ιταλικό καθεστώς (να στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στον Saraj) το έκανε το τουρκικό. Και είχε αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον που ρίσκαρε τα οφέλη αν επιτύχει. Τα υπόλοιπα θα είναι συζητήσεις μεταξύ κρατών που έχουν κοντινά συμφέροντα.

Τέταρτον: Ακόμα και ο μεγάλος σύμμαχος, το ψοφιοκουναβιστάν, βρίσκεται σε σύγχιση σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, στο οποίο έχασε χωρίς να προλάβει καν να πατήσει τις αρβύλες του. Η Ουάσιγκτον στηρίζει τον Saraj στο βαθμό που θεωρεί ότι η Μόσχα έχει βάλει πόδι στην Benghazi. Αλλά θέλει κάπως «να χωθεί», οπότε κουβεντιάζει και με το πρώην asset της cia, τον «τζενεράλ». (Αλλά αυτός είναι ήδη παρελθόν…).

Στην προσπάθειά της να «χωθεί» στη λιβύη με τον μόνο τρόπο που ξέρει, στρατιωτικά, η africom (η «αμερικανική διοίκηση αφρικής» – έτσι είναι οι αυτοκρατορίες: έχουν διοικήσεις για όλο τον κόσμο…) ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να παρκάρει στρατό στην τυνησία. Οι τυνήσιοι, τόσο το πόπολο όσο και ο νέος πρόεδρος, δεν βλέπουν καθόλου φιλικά την Ουάσιγκτον. Βλέπουν όμως φιλικά την Άγκυρα, σίγουρα η τυνησιακή μουσουλμανική αδελφότητα.

Την περασμένη Παρασκευή δύο «βομβιστές αυτοκτονίας» ανατινάχτηκαν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, στο κέντρο της Τύνιδας. Η πρεσβεία δεν έπαθε κάτι, αλλά η προειδοποίηση ήταν σαφέστατη. Κάτι απ’ την έκρηξη θα πρέπει να έφτασε ως το ελληνικό υπ.εξ….

Αν «σύμμαχοι» θεωρούνται εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα συμπίπτουν ή βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, το ελλαδιστάν έχει ελαχιστότατους συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την αδυναμία είναι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές. Το να γίνεται δημαγωγική επίκληση πότε στην ε.ε., πότε στο Παρίσι, πότε στην Ουάσιγκτον και πότε στο Κάιρο είναι, απλά, φτηνή και κάποτε σπασμωδική προσπάθεια διατήρησης της εσωτερικής εθνικιστικής συνοχής. Και «κάλυψης» των συμμαχιών αυτών των αφεντικών.

Αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να καθησυχάζουν τύπους σαν εμάς, σκληρά αντεθνικιστές και αντι-ιμπεριαλιστές αν… Αν δεν προέκυπτε απ’ την ιστορία του 20ου αιώνα (για να μην πάμε πιο πίσω) ότι είναι τέτοια η σχέση του νο 1 εθνικού κεφάλαιου με το «εθνικό κράτος» (και τους υποτελείς του) που επιτρέπει – και κάποτε τροφοδοτεί – τυχοδιωκτισμούς. Υπάρχουν κρίσιμες «ιδιαιτερότητες» στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ιστορία που εξηγούνται δυσοίωνα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα συμφέροντα των αφεντικών των θαλάσσιων μεταφορών (στο σύνολό τους) ΔΕΝ εδράζονται στην επικράτεια… Και κατά συνέπεια έχουν πολύ μεγάλο περιθώριο (πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι άλλα εθνικά αφεντικά) στο να αδιαφορούν γι’ αυτήν αν είναι να κάνουν τις δουλειές τους…

(Γι’ αυτά περισσότερα με άλλη ευκαιρία…)

Ο μεγάλος κρίκος 3

Πέμπτη 4 Ιούνη. Το πιο πρόσφατο «κλειδί» γι’ αυτήν την συντριβή των ελληνικών ιμπεριαλιστικών ονείρων (και την άνθηση των ανάλογων του μπλοκ της Αστάνα) λέγεται «λιβύη». Έγκαιρα και με ακρίβεια η ασταμάτητη μηχανή σας είχε ενημερώσει για το τι πρόκειται να συμβεί εκεί· έγκαιρα επίσης είχε παίξει με τον πόνο του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και του ρημαδογκουβέρνου, που έλιωσε τα παπούτσια του (πουλώντας μέσω των εθνικών δημαγωγών) τις αλληλεπάλληλες «διπλωματικές επιτυχίες απομόνωσης της τουρκίας» και «κατάργησης του συμφώνου Tripoli – Άγκυρα» για την μεταξύ τους αοζ.

Τίποτα δεν ήταν μυστικό, και η ασταμάτητη μηχανή δεν πουλάει εξυπνάδα. Απ’ την στιγμή που ο μεν Saraj με την βοήθεια των τουρκικών όπλων (και των σύριων «εθελοντών») θα έπαιρνε σβάρνα τον «τζενεράλ» (τον τελευταίο μεγάλο ελληνικό έρωτα), σε συνδυασμό με το μάζεμα των λουριών του «τζενεράλ» απ’ την Μόσχα, από εκείνη την στιγμή και μετά το μόνο αξιοσημείωτο θα ήταν πόσο γρήγορα Μόσχα και Άγκυρα θα σταθεροποιήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στο κέντρο της Μεσογείου. Πόσο γρήγορα θα ριζώσει η πένσα του «μπλοκ της Σύρτης» στην άμμο…

Στην Ουάσιγκτον διάφοροι «κατήγγειλαν» πρόσφατα ότι η Μόσχα στέλνει πολεμικά αεροπλάνα της στην ανατολική λιβύη. Κοροϊδευόντας το κοινό το αποδίδουν στην απόφαση της Μόσχας να στηρίξει τον Haftar. Το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο έχει πάθει ένα σχετικό κοκομπλόκο, γιατί απ’ την μια θα ήθελε την στήριξη του «τζενεράλ», αλλά όχι απ’ την Μόσχα. Όμως ο ρωσικός ιμπεριαλισμός δεν ενδιαφέρεται για τον Haftar. Αυτός ο τύπος έχει τελειώσει προ πολλού: ακόμα και ο σύμμαχός του ο Sisi σκέφτεται την αντικατάστασή του. Εκείνο που ενδιαφέρει την Μόσχα είναι να μονιμοποιήσει την στρατιωτική της παρουσία στην Benghazi. Η Άγκυρα ενδιαφέρεται για το ίδιο στην Tripoli. Το έχουν πετύχει και το δύο. (Στην Ουάσιγκτον ψάχνουν πια τρόπο να στείλουν κι αυτοί στρατό στη λιβύη, υπέρ του Saraj… Υποθέτουμε ότι δεν καταφέρουν κάτι σπουδαίο).

Χάρη σ’ αυτή την μοιρασιά της επιρροής σ’ αυτό το σημείο της βόρειας αφρικής, στο λιβυκό μεδίο μάχης, το δρομολόγιο τουρκία (ή Latakia) – λιβύη έχει γίνει ρουτίνα. Και χάρη σ’ αυτήν την ρουτίνα, με τα πολεμικά της να πλέουν πέρα δώθε έτσι κι αλλιώς σ’ αυτήν την ζώνη νότια της Κρήτης, η Άγκυρα μπορεί να μοιράζει πια οικόπεδα στον εαυτό της…

Απλό. Θα το έλεγε και ο θεός Ποσειδώνας – αν ζούσε τώρα… Πανωλεθρία έπαθε η Αθήνα στις Συρακούσες. Ο κόλπος της Σύρτης είναι ακριβώς απέναντι, στο νότο.

Τώρα το ρημαδογκουβέρνο τρέχει να παρακαλέσει για την βοήθεια της Ρώμης – η οποία, είναι γνωστό, υποστηρίζει τον Saraj…

Αν όχι λογιστική θανάτου τότε τι;

Παρασκευή 15 Μάη. Τί είναι αυτό που χωρίζει – στον “πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού” – τα δυτικά (ευρωπαϊκά και τις ηπα) κράτη από ασιατικά; Στις ηπα αναφέρονται ήδη 80.787 νεκροί, στην αγγλία 31.855, στην ιταλία 30.560, στην ισπανία 26.621 και στην γαλλία 26.380… Κι στην άλλη μεριά του κόσμου: στην κίνα αναφέρονται 4.633, στην ιαπωνία 624, στη νότια κορέα 256, στη σιγκαπούρη 20… Φταίνε οι διαφορές πληθυσμού; Όχι. H ιαπωνία έχει πληθυσμό όσο η γαλλία και η αγγλία μαζί… Απ’ την μια μεριά (Παρίσι και Λονδίνο μαζί…) σχεδόν 60.000 νεκροί, απ’ την άλλη (Τόκιο) 624… Εκατονταπλάσιοι… H ισπανία έχει κατά 5 μύρια μικρότερο πληθυσμό απ’ τη νότια κορέα και πενταπλάσια έκταση (που σημαίνει ότι η πυκνότητα πληθυσμού στη νότια κορέα είναι κατά μέσο όρο 5πλάσια απ’ της ισπανίας – επειδή ο συγχρωτισμός και η μεταδοτικότητα παίζουν ρόλο…)· κι ωστόσο η Μαδρίτη αναφέρει 26.621 νεκρούς έναντι 256 της Σεούλ… Εκατονταπλάσιοι…

Υπάρχει μήπως κάποια “διαφορά φάσης” λόγω κλίματος; Μα όλα είναι κράτη του βόρειου ημισφαιρίου!..

Μήπως υπάρχει αξιόλογο πλεονέκτημα ηλικιακής διαστρωμάτωσης στην ασία σε σχέση με τον δυτικό κόσμο; Οι παρακάτω πίνακες δείχνουν ότι στις ηλικίες πάνω από 60 (εκείνες που αναμένεται να έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο θανατηφόρων πνευμονικών επιπλοκών) τα μεγέθη είναι αυτή τη στιγμή το ίδιο επιβαρυντικά στην ιαπωνία όσο και στην ιταλία…

Υπάρχει μήπως διαφορά timing στο «ξέσπασμα της επιδημίας»; Μήπως, δηλαδή, στην ασία ο κακός covid-19 άργησε να πάει, οπότε είναι ακόμα «πίσω»; Στη νότια κορέα το πρώτο κρούσμα εντοπίστηκε στις 20 Γενάρη, έντεκα μέρες πριν το πρώτο κρούσμα στην ισπανία, που καταγράφτηκε στις 31 Γενάρη… Στην ιαπωνία καταγράφτηκε στις 16 Γενάρη, σχεδόν 1,5 μήνα πριν την καταγραφή του πρώτου κρούσματος στην αγγλία (28 Φλεβάρη).

Λοιπόν; Αυτές οι τεράστιες διαφορές σας φαίνονται “λογικές”; Ή, για να το πούμε αλλιώς: πώς σας φαίνεται ότι διάφορα ασιατικά κράτη δεν πουλάνε το τρομοθέαμα του μαζικού κορονοθανάτου; Πώς σας φαίνεται ότι (μιλώντας για τον αναπτυγμένο βορρά) το τρομοθέαμα του covid-19 είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της δύσης; Πώς σας φαίνεται ότι ζούμε εδώ και μερικούς μήνες σ’ έναν εφιάλτη που είναι ιστορικά και γεωγραφικά τόσο προσδιορισμένος;

Yπάρχει μια σχεδόν απόλυτη σιωπή στη δυτική δημαγωγία γι’ αυτήν την ανεξήγητη από πρώτη και δεύτερη ματιά τεράστια διαφορά στους αναφερόμενους (το τονίζουμε: στους αναφερόμενους) θανάτους σ’ αυτές τις δυο μεριές του κόσμου. Πολιτικές βιτρίνες και δημαγωγοί στη δύση εύκολα θα κατηγορούσαν το κινεζικό καθεστώς ότι “κρύβει πτώματα” – χωρίς φυσικά να έχουν οποιαδήποτε απόδειξη… Αλλά δεν τολμούν να κάνουν το ίδιο κατά του ιαπωνικού ή του νοτιοκορεάτικου καθεστώτος… Απλά σιωπή…

Απ’ την άλλη μεριά είναι πλέον όχι απλά γνωστό αλλά θεωρείται σχεδόν “φυσιολογικό” ότι αν όχι όλα σίγουρα τα περισσότερα δυτικά κράτη “φουσκώνουν” τους αριθμούς συνυπολογίζοντας στα “θύματα του covid-19” οποιονδήποτε – κατά βούληση… Επιπλέον συμβαίνουν άγνωστης έκτασης ιατρικά λάθη, όχι μόνο με τα φάρμακα μέχρι κάποιο χρονικό σημείο σίγουρα, αλλά και σε σχέση με την τεχνητή αναπνοή: φαίνεται ότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι λάθος αγωγή και, τελικά, σκοτώνει… Ενώ για δύο τουλάχιστον κράτη (ηπα και αγγλία) έχουν διατυπωθεί υπαινιγμοί ότι το «φούσκωμα των θυμάτων» σχετίζεται με την χρηματοδότηση των νοσοκομείων – σ’ αυτή τη φάση.

Θα νόμιζε κάποιος που θα ερχόταν τώρα απ’ τον Δ του Κενταύρου ότι δεν πρόκειται για μία, κοινή επιδημία αλλά για δύο εντελώς διαφορετικές. Κι όμως: ο ένοχος, ο «αόρατος εχθρός», είναι ακριβώς ο ίδιος!

Θα ακούγαμε οποιαδήποτε λογική εξήγηση γι’ αυτήν την τεράστια διαφορά – αν έχετε κάποια… Εν τω μεταξύ δείτε μια μακροσκοπική σύμπτωση. Ενώ εδώ και λίγα χρόνια διάφοροι δυτικοί «ειδικοί» μοιρολογούν ότι το κέντρο του καπιταλιστικού πλανήτη πάει στην Ασία, πίσω του – στην μετακόμισή του – αφήνει μερικές χιλιάδες «περίεργους» νεκρούς. Τί πάει να πει «το κέντρο πάει στην Ασία;». Πάει να πει ότι ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σαφώς πιο πίσω στην τεχνολογική καπιταλιστική αναδιάρθρωση… Ή, αν το θέλετε διαφορετικά, ο ασιατικός κόσμος είναι πιο μπροστά στην 4η βιομηχανική επανάσταση… That’s why the center…

Σας περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτή η (δυτική) τεχνολογική καθυστέρηση, που είναι τόσο πολιτική και γεωπολιτική όσο δεν πάει, θα χρειαζόταν μια ορισμένη νεκροπολιτική για να αναδιαρθρώσει το (δυτικό) κοινωνικό εργοστάσιο (τόσο σαν καθημερινές σχέσεις και πρακτικές όσο και σαν εργασιακή οργάνωση) και να κερδίσει έτσι ένα τουλάχιστον μέρος απ’ το χαμένο έδαφος; Σκεφτήκατε τέτοιο πράγμα;

Όχι, όχι, μην γίνουμε «συνωμοσιολόγοι»!!!.. Για καθαρή σύμπτωση πρόκειται: στη δύση πεθαίνουν 100 φορές περισσότεροι, αλλά όχι απο μελαγχολία για την “μετατόπιση του καπιταλιστικού κέντρου του πλανήτη”…

“Παράπλευρες απώλειες;”

Πέμπτη 14 Μάη. Τα ιατρικά λάθη σε ποιά υποκατηγορία θανάτου απ’ τον covid-19 μπαίνουν; Στους θανάτους ΑΠΟ; Στους θανάτους ΜΕ; Στους θανάτους «έλα μωρέ»;

Υπάρχει ένα ζήτημα για το οποίο υπάρχουν διεθνώς συχνά αγωνιώδεις εκκλήσεις σποραδικά για πάνω από μήνα. Είναι το ζήτημα της xρήσης χλωροκίνης και της υδροξυχλωροκίνης (hydroxychloroquine) ως φαρμάκου εναντίον κορονοϊών· εν προκειμένω του covid-19. H ασταμάτητη μηχανή δεν έχει τις γνώσεις για να ελέγξει αυτό το “alarm!” που έχει ακουστεί εδώ και καιρό· όμως είναι εντυπωσιακή η επιμονή έμπειρων επιδημιολόγων πεδίου, που έχουν δουλέψει στην αφρική, στην αναφορά του ίδιου ακριβώς φαινομένου: την εμφάνιση θανατηφόρας αιμόλυσης σε ασθενείς που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ως ασθενείς του covid-19. Περί τίνος πρόκειται;

Πληθυσμοί οι οποίοι έχουν ιστορικό ζωής (ακόμα και πριν δεκαετίες) σε περιοχές με ελονοσία, όπως είναι οι περιοχές γύρω απ’ την Μεσόγειο ή τροπικές ζώνες του πλανήτη, έχουν αναπτύξει μια γενετική εξέλιξη σαν άμυνα απέναντι στην ελονοσία. Πρόκειται για το ένζυμο “γλυκοζη-6-δεϋδρογενάση” που παράγεται από ένα «εξελιγμένο» γονίδιο που έχει ονομαστεί G6PD. Η ενζυμική παραγωγή του G6PD ενισχύει τα ερυθρά αιμοσφαίρια και την άμυνα των οργανισμών κατά των παρασίτων που προκαλούν την ελονοσία. Εάν όμως αυτή η παραγωγή διαταραχτεί, αυτό οδηγεί σε δυσλειτουργία της παραγωγής ερυθρών αιμοσφαιρίων, και από ένα σημείο και μετά στη «διάλυσή» τους. Αυτό λέγεται αιμόλυση. Συνεχιζόμενη αιμόλυση σημαίνει «σκουπίδια» απ’ την διάλυση των ερυθροκυττάρων στο αίμα, που οδηγεί σε μικροεμβολές σε διάφορα όργανα (ακόμα και καρδιακή εμβολή), επιδεινούμενα αναπνευστικά προβλήματα· και, τελικά, θάνατο.

Τί μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα (ή να εντείνει υπάρχουσα δυσκολία) στη λειτουργία του G6PD έχοντας αυτές τις αλυσιδωτές συνέπειες; Κάποια ελάχιστα τρόφιμα (π.χ. τα μπιζέλια ή η σταφίδα), και ορισμένα χημικά συστατικά φαρμάκων. Ένα απ’ αυτά είναι η υδροξυχλωροκίνη. Κι αυτό είναι γνωστό, εφόσον παλιότερες (προ cοvid-19) έρευνες / δοκιμές της χλωροκίνης / υδροξυχλωροκίνης προέβλεπαν την εξαίρεση όσων έχουν προβληματική λειτουργία του G6PD.

Τα στοιχεία «φονικότητας» του covid-19 απ’ τη Ν. Υόρκη δείχνουν διπλάσιους θανάτους (που καταχωρούνται σαν covid-19) στον έγχρωμο πληθυσμό της πόλης σε σχέση με τους λευκούς. Οπωσδήποτε μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που περιθωριοποιημένοι urban πληθυσμοί, χωρίς καν σταθερή πρόσβαση στη δημόσια υγεία, είναι πιο ευάλωτοι σε επιπλοκές από κορονοϊό. Είναι όμως εξίσου πιθανό ότι καταγόμενοι από διάφορες περιοχές της Αφρικής με ιστορικό ελονοσίας, έχουν κληρονομημένη την γενετική τροποποίηση εναντίον της – άρα το «φάρμακο» που δίνεται προσβάλει το ιδιαίτερο γονίδιο που διαθέτουν και την ενζυμική λειτουργία του, σκοτώνοντάς τους τελικά…. Το ίδιο ισχύει και για ένα μέρος των πληθυσμών γύρω απ’ την Μεσόγειο: παλιότερες μελέτες στην ιταλία έχουν δείξει μια σταδιακή «παρακμή» της λειτουργίας του G6PD εφόσον επί γενιές έχει αντιμετωπιστεί η ελονοσία, πράγμα όμως κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητους αυτούς τους πληθυσμούς σε μια χημική «καταστολή» της όποιας λειτουργίας του. Άρα και στην χλωροκίνη.

Το επαναλαμβάνουμε: η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει γνώσεις για να ελέγξει την ακρίβεια όλων αυτών. Τα γεγονότα είναι: οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις γιατρών να μην χρησιμοποιείται η χλωροκίνη / υδροξυχλωροκίνη σαν φάρμακο· επαναλαμβανόμενες αναφορές για συμπτώματα αιμόλυσης και δύσπνοιας που δεν αντιστοιχούν στον cοvid-19, και τελικά θανάτους· και οι δοκιμές της ουσίας που έγιναν στην βραζιλία και στην κίνα, και σταμάτησαν λόγω των πολλών θανάτων…

Αν έχει νόημα αυτή η αναφορά εδώ, είναι επειδή όταν τσουβαλιάζονται οι νεκροί στην «κοινή δεξαμενή», δεν είναι καμμία «επιστήμη» που δρα· και κανένας σεβασμός δεν αξίζει σε οποιονδήποτε εμφανίζεται σαν «ειδικός», «επιστήμονας» κλπ, όταν εγκρίνει τον «άμορφο σωρό». Είναι η νεκροπολιτική του κράτους και του κεφάλαιου που διαμορφώνουν την “πραγματικότητα” – και οι “επιστήμονες” που σεγοντάρουν απλά διαπραγματεύονται την θέση τους μέσα σ’ αυτήν την νεκροπολιτική.

Τα ιατρικά λάθη, πολλές φορές μαζικά, έχουν την δική τους ιστορία· όσο για τα «λάθη» των φαρμακοβιομηχανιών, ας μην αρχίσουμε την εξιστόρηση…

Το θανατόμετρο (εντόπια version)

Τρίτη 5 Μάη. Η ντόπια ένωση φίλων της καραντίνας θα οχυρωθεί βέβαια. Μα τι κούρντισμα έκαναν; Ούτε 200 νεκρούς δεν δήλωσαν… Πράγματι: το ελληνικό θανατόμετρο μοιάζει νήπιο μπροστά σε άλλα. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν είναι κουντισμένο· το παινεύτηκε και ο αρχι-ιερέας. Συνεπώς είναι άγνωστο το πόσο λιγότεροι είναι εκείνοι που πράγματι πέθαναν από επιπλοκές του covid-19…

Εκείνο που υπήρξε η ελληνική «ιδιαιτερότητα» είναι διπλό. Πρώτον έγινε απεριόριστη και αλύπητη εισαγωγή τρόμου απ’ την ιταλία. Μπορεί να θεωρηθεί μια ακόμη επίδειξη επαρχιωτισμού, αλλά το βέβαιο είναι ότι το Μπέργκαμο και το Μιλάνο μπήκαν σε κάθε μυαλό, χωρίς απορίες γιατί δεν μπήκε η Νάπολι και το Παλέρμο. Άμα εισάγεις θάνατο χοντρική, μπορείς να συντηρείς μια αγορά λιανικής…

Δεύτερον… Ο τουρισμός! Η εθνική βιομηχανία. Θα πρέπει εξαρχής να συμφωνήθηκε (μεταξύ «ειδικών» και ρημαδογκουβέρνο) ότι ανάλογα με το πως θα πηγαίνουν τα άλλα ευρωπαϊκά θανατόμετρα, το ελληνικό θα κουρντίζεται μεν αλλά «με μέτρο». Έτσι ώστε να αποδειχθεί πως το ελλαδιστάν, με τα μαγευτικά του ακρογιάλια και την μεσογειακή του κουζίνα, είναι ιδανικό μέρος ξεκούρασης για επιζώντες του «πολέμου κατά του αόρατου εχθρού».

Το πήραν χαμπάρι κάτι αχώνευτοι (και πάντα πολιτιστικά κατώτεροι) γερμανοί δημαγωγοί. Η ελλάδα; Αααα, ναιαιαι, η ελλάαααδα… Αυτοί δεν κάνουν καν τεστ, για να δείξουν ότι δεν έχουν πρόβλημα, μπας και μαζέψουν κανά τουρίστα έγραψε (πικρόχολα προφανώς) κάποιο μήντιο.

Γερμανική ζήλεια και φθόνος! Όλος ο πλανήτης χειροκρότησε το ελλαδιστάν που «πήρε μέτρα τόσο έγκαιρα» ώστε ο καταραμένος ο covid-19 φοβήθηκε. Κι αυτό θα αποδειχθεί σύντομα. Όχι 30 μύρια αλλά 130 μύρια τουρίστες θα έρθουν φέτος. Και θα κατσικωθούν εδώ – δεν θα φεύγουν με τίποτα…

Ένα καλό τουριστόμετρο χρειάζεται.

(φωτογραφία: Κάπως έτσι φαντάζονται στη Γένοβα τις υγιεινές και αντισηπτικές οργανωμένες παραλίες. Πολύ πλεξιγκλάς – να δουλέψουν και οι ανάλογες εταιρείες. Η ιδέα φαίνεται να αρέσει και στα μέρη μας. Καλύτερα θα ήταν να υπάρχει και μια μικρή πισίνα σε κάθε πλαστική καμπίνα τέτοιου είδους – γιατί θα μπαίνουν (όταν μπαίνουν) στη θάλασσα και είναι πιθανό να μάθει ο covid-19 μακροβούτια…

Ο καπιταλισμός δεν έχει αδιέξοδα, αυτό είναι σίγουρο. Όμως δυο λεπτά… Μελτέμια έχει στην ιταλία;)

Το στραπάτσο που γίνεται “ευχάριστα νέα”…

Πέμπτη 23 Απρίλη. Το έχουμε γράψει δυο-τρεις φορές, σχολιάζοντας το «σενάριο» του Event 201: για τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος το ιδανικότερο (the better choice, αν – ας πούμε… – μπορούσε να υπάρξει μια choice…) θα ήταν το ξέσπασμα και η εκκίνηση μιας (πραγματικά) φονικής επιδημίας / πανδημίας από κάπου στην Αφρική. Κατά προτίμηση την υποσαχάρια. Γιατί απο εκεί; Επειδή η ήπειρος είναι το καινούργιο, επιπλέον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και μια φονική επιδημία που θα ξεκινούσε από εκεί (για να απλωθεί, με μικρότερη ένταση φυσικά) στον καπιταλιστικό βορρά θα επέτρεπε στο σύμπλεγμα (και στους στρατούς των ενδιαφερόμενων δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών) να εξαπολύσουν μια συμπαγή «υγιεινιστική» εκστρατεία κατάκτησης όλης της ηπείρου· σε βάρος των «αναθεωρητών», δηλαδή της Μόσχας και του Πεκίνου. (O Gates ακόμα αναρωτιέται γιατί δεν έγινε έτσι με την αφετηρία του covid-19… Κι ίσως έχει καμμιά ιδέα για να γίνει, έστω με καθυστέρηση…)

Το ότι ο covid-19 χώρισε από μια νυχτερίδα και ερωτεύτηκε έναν μυρμηγκοφάγο (ή οποιοδήποτε άλλο ζωϊκό ειδύλλιο πλέχτηκε) για να φτάσει να γίνει μεταδόσιμος από άνθρωπο σε άνθρωπο σ’ ένα απ’ μείζονα βιομηχανικά και κυκλοφοριακά κέντρα του κινέζικου καπιταλισμού, αυτό ΔΕΝ ήταν καλό για σενάρια τύπου Event 201. Διότι εκτός αν επρόκειτο για κάτι πραγματικά εξαιρετικά φονικό + ταχύτατα μεταδιδόμενο, το κινέζικο καθεστώς διέθετε (και διαθέτει δοκιμασμένα πια) τα μέσα, τα όποια μέσα, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Και σίγουρα κανένας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί μια «υγιεινιστική επιδρομή σωτηρίας» της κίνας από δυτικούς ιμπεριαλισμούς· όπως, για παράδειγμα, οι πόλεμοι του οπίου….

Τι απέμενε, λοιπόν, στα δυτικά αφεντικά και τους υπήκοους / λακέδες τους, από ένα τέτοιο απρόοπτο και διόλου ταιριαστό με τους όποιους σχεδιασμούς “event”; Να κάτσει να χαζεύει το κακό που βρήκε τον εχθρό, να ελεεινολογεί… και να εύχεται τα χειρότερα. Πιθανότατα δεν σας απασχολούσε τότε, αλλά τον Γενάρη του 2020, όταν ο covid-19 κυκλοφορούσε με κινέζικες πινακίδες, τα δυτικά μήντια οργίαζαν, διαφημίζοντας τα (δυτικά) οφέλη απ’ την «καταστροφή της κινέζικης οικονομίας». Για παράδειγμα (cnn):

Ακόμα και στα μέσα Μάρτη (του 2020) το βιολί συνεχιζόταν (new york times):

Ένα μικρό πανόραμα…

Κυριακή 19 Απρίλη. Η μνήμη έχει γίνει αδύνατη. Πολύ αδύνατη. Προσηλωμένο το μυαλό στην οχύρωσή του απέναντι στον καθημερινό πληροφοριακό βομβαρδισμό (τρομοκρατικό όπως τώρα ή απλά αποπροσανατολιστικό πάντα) αναλώνεται εύκολα στο σήμερα. Και, κατά κάποιον τρόπο, χάνει την αίσθηση του γενικού, του διευρυμένου.

Το team του offGuardian ή κάποιοι συνεργάτες του μάζεψαν πριν λίγες ημέρες τις 50 πιο χαρακτηριστικές ανακοινώσεις, απειλές, «ειδήσεις», δηλώσεις σχετικά με την διαχείριση του covid-19 σε διάφορα πολιτισμένα και δημοκρατικά μέρη του κόσμου. Απ’ αυτές η ασταμάτητη μηχανή διάλεξε τις 32 και σας τις παρουσιάζει σε χρονολογική σειρά.

Δείτε τις. Κι αν βελτιώνουν την υγεία σας, πείτε στους φίλους σας ότι χρειάζεσθε οπωσδήποτε την βοήθειά τους. (Άλλων την υγεία είναι σίγουρο ότι την εκφράζουν όλα αυτά).

Οι τίτλοι κάτω απ’ τα αποσπάσματα, χωρίς τις ημερομηνίες, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αναζήτηση των πρωτότυπων σε οποιοδήποτε ψαχτήρι…