Tag: ισραήλ

Μέση Ανατολή

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Οι ιρακινές πολιτοφυλακές είναι βέβαιες ότι οι επιθέσεις που γίνονται με drones εναντίον τους απ’ τα μέσα Αυγούστου και μετά, είναι ισραηλινή υπόθεση· με την χρήση (και την υποστηρίξη) μιας συγκεκριμένης αμερικανικής βάσης στην ypgκρατούμενη συρία. Κατά συνέπεια χαίρονται ιδιαίτερα για την επιτυχία της επίθεσης των Houthis στις εγκαταστάσεις της aramco: ήταν ένα είδος διαφήμισης των ικανοτήτων των drones, τα οποία (θεωρούν ότι) θα τους χρειαστούν εναντίον των αμερικανικών βάσεων. Τόσο στο ιράκ όσο και στη συρία. Αν και εφόσον το πράγμα χοντρύνει: ο αμερικανικός στρατός δεν έχει (έχει όμως ο ισραηλινός) τρόπο αντιμετώπισης των drones.

To «αν και το εφόσον» θα μπορούσε να είναι παρηγοριά: δεν επίκειται κάτι για αύριο. Ωστόσο ο τρόπος που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το τελευταίο να είναι στη κατάσταση που καταλαβαίνετε…) αρθρώνει τον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό του στη μέση Ανατολή, πρώτα μέσω proxies και ύστερα «αυτοπροσώπως» αλλά χωρίς ανάληψη καμμία ευθύνης, αυτή η «ανεπισημότητα» για να το πούμε έτσι του πολέμου που συνεχίζουν να κάνουν, είναι εν τέλει στα μέτρα τέτοιων πολιτοφυλακών. Όσο εύκολα τα ρομποτικά ιπτάμενα κτυπάνε στη μία μεριά άλλο τόσο κτυπάνε και στην άλλη – κι αφήνουν πίσω τους το «μυστήριο» για τους δράστες…

Πρακτικά τίποτα δεν κρύβεται. Κυρίως δεν κρύβονται οι προθέσεις. Ενόσω το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ συνεχίζει να σκοτώνει και να σακατεύει παλαιστίνιους διαδηλωτές (αυτά δεν σταματούν ούτε όταν υπάρχει «κενό» πολιτικής διεύθυνσης…) έχει επιλέξει να εμπλακεί σ’ έναν πόλεμο εκτός συνόρων, που αρχίζει απ’ το λίβανο και φτάνει προς το παρόν ως το ιράκ. Έναν πόλεμο που είναι αόρατος στην επικράτειά του…

Ως τώρα δεν δέχεται επιθέσεις / αντίποινα ούτε απ’ το συριακό έδαφος, ούτε απ’ το ιρακινό, ούτε από πουθενά αλλού. Πιθανότατα ο συνδυασμός μιλιταρισμού και ακροδεξιάς παράνοιας που επικρατεί πλέον στο Τελ Αβίβ να οδηγεί τους εκεί καθεστωτικούς στο συμπέρασμα ότι μπορούν να δρουν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι, κατά βούληση.

Είναι έτσι; Θα μπορούσε να είναι έτσι; Η σιγουριά της ατιμωρησίας στηρίζεται σε μια βαθιά υποτίμηση των αράβων και των μουσουλμάνων, ταιριαστή με τον ρατσισμό (και) του ισραηλινού κράτους. Αλλά οι κατασκευές του ιμπεριαλιστικού οριενταλισμού έχουν αρχίσει να ραγίζουν – δεν είναι φανερό;

Άξονας

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Θα το επαναλάβουμε: ο ακραίος τροχός του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ γίνεται σμπαράλια. Όχι σε αργή αλλά σε γρήγορη κίνηση… Αν ως προχτές υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι “πιο πολλά απ’ τα ίδια”, αυτά που απέτυχαν να ανασχέσουν την επίθεση στην aramco, δηλαδή αμερικάνοι πεζοναύτες και πύραυλοι, θα γλυτώσουν τον τοξικό και το καθεστώς του, τίποτα δεν μπορεί να τον σώσει από την ταπεινωτική ήττα στην υεμένη. Οι Houthis και ο υεμενίτικος στρατός έκαναν την εντυπωσιακή προχθεσινή τους επίθεση μετά από 4,5 χρόνια πολέμου, όπου θα περίμενε κανείς τουλάχιστον να έχουν εξασθενήσει. Έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο…

Το σμπαράλιασμα του σαουδαραβικού τροχού, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί (η χούντα του favorite Sisi ούτε θέλει ούτε έχει τα φράγκα για να παίξει τον ρόλο του Ριάντ· και επιπλέον έχει κάμποσες «αγκυρώσεις» τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο…) μεταφέρει μεγάλο βάρος στους υπόλοιπους κρίκους του: το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον. Που απ’ την άποψη της επίσημης πολιτικής διεύθυνσης βρίσκονται σε «κενό»· και θα βρίσκονται έτσι για αρκετές βδομάδες.

Η ιδέα ότι το οικόπεδο του ελλαδιστάν αποκτάει, σ’ αυτές τις συνθήκες, μεγαλύτερη «γεωπολιτική» αξία, είναι απλά εγκληματική. Όπως ήταν πάντα…

(φωτογραφία: Η έρευνα για τα deal του ψόφιου κουναβιού με τον Zelensky έχει ακουμπήσει ήδη ελαφρά τον Pompeo. Οι δημοκρατικοί έψαχναν τις σχέσεις του ψόφιου κουναβιού με διάφορους ουκρανούς βαρώνους εδώ και μήνες. Είχαν ζητήσει απ’ τον Πομπηία οποιοδήποτε έγγραφο του υπ.εξ. σχετικό με την ουκρανία, κι αυτός είχε αρνηθεί. Τώρα, μετά την συγκρότηση «εξεταστικής επιτροπής», είναι υποχρεωμένος να τα δώσει· κι ίσως βρεθεί υπόλογος ότι σκόπιμα προσπάθησε να κρύψει στοιχεία που θα ενοχοποιούσαν τον πολιτικό του προϊστάμενο…

Όσο για τον Pence; Μπορεί να χρειαστεί κόπο για να πείσει ότι δεν έχει ανακατευτεί επίσης…)

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Το ξεχαρβάλωμα;

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Το αδυνάτισμα, η γεωπολιτική χρεωκοπία του “βασιλείου” της σαουδικής αραβίας, έχει κόστος τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για το ψοφιοκουναβιστάν – αν και με διαφορετικό τρόπο. Τυπικά το Ριάντ παραμένει σύμμαχος του Τελ Αβίβ, και εξακολουθεί να έχει γεμάτο το θησαυροφυλάκειό του. Όμως ο τοξικός είναι “με αναστολή” αφεντικό. Πέρα απ’ αυτόν (και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων, που όμως κάνει πια δεύτερες σκέψεις) το Τελ Αβίβ δεν έχει άλλο σύμμαχο στην ευρύτερη μέση Ανατολή – εκτός απ’ το ελλαδιστάν και τους ypg. Δείτε τα γύρω κράτη: τουρκία, λίβανος, ιορδανία, συρία, ιράκ, ιράν, κουβέιτ, κατάρ, σαουδική αραβία, αίγυπτος: ποια αφεντικά έχουν συμφέροντα (όχι οικονομικά αλλά γεωπολιτικά) συγχρονισμένα με εκείνα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού; Κι αν δεν υπάρχουν αποτελεσματικοί σύμμαχοι αλλά μόνο αντίπαλοι και εν δυνάμει αντίπαλοι, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο του “μεγάλου ισραήλ” πώς θα ευωδοθεί;

Για την Ουάσιγκτον αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται “ευρύτερη μέση Ανατολή” είχε (και έχει) αξία κυρίως υπό το πρίσμα του γενικότερου 4ου παγκόσμιου. Ο σκοπός ήταν να εμποδιστεί η επιρροή (σ’ αυτήν την ζώνη) της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Μόσχα είναι ήδη στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου· και το Πεκίνο έχει φτάσει στην οροσειρά του Zagros (και στην Ερυθρά Θάλασσα, μέσω τζιμπουτί) και στον μιχό του περσικού κόλπου επίσημα.

Αυτό έκανε ακόμα πιο αναγκαίο το σετάκι «Τελ Αβίβ – Ριάντ» plus· όχι, όμως, για να ανακατευτεί επίσημα ο αμερικανικός στρατός σ’ έναν πόλεμο κλίμακας στην περιοχή. Μάλλον για να λειτουργεί απειλητικά / αποτρεπτικά. Τώρα; Μετά την αποτυχία του σχεδίου των αμερικάνων «δημοκρατικών» (Obama) που είχε κεντρικό εργαλείο τον isis, αποτυγχάνει πια και το σχέδιο των «συντηρητικών» (Trump) που είχε κεντρικό εργαλείο μια διακρατική συμμαχία γύρω απ’ το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το plan B μαστορεύτηκε μέσα απ’ την ήττα του plan A. Μπορεί τώρα απ’ την ήττα του plan B να προκύψει κάποιο plan C; Με άμεση αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή; Υπάρχει χώρος και χρόνος για ένα plan C ροντέο; Ακόμα κι αν υπάρχει έντονη φαγούρα για κάτι τέτοιο εδώ ή εκεί, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει αυτό το «ροντέο»;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.

(φωτογραφία: Μπορεί ο τοξικός να λείπει απ’ τις χαιρετούρες, αλλά σίγουρα ήταν ωσεί παρών – η φωτο είναι πρόσφατη, 20 του περασμένου Μάρτη. Τώρα ο δεξιά είναι πρώην· αλλά πως τον βλέπετε τον άξονα των κρατών τους;)

Η κρατική πολιτική…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, προσπαθώντας να αναβαθμίσει το μόνο που ξέρει ιστορικά, τις γεωπολιτικές του προσόδους, απ’ την μια μεριά έχει προσπαθήσει να «ενωθεί» με την (παγκόσμια) ροϊκή συσσώρευση / εξουσία, μέσω του λιμανιού του Πειραιά και της cosco. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ακόμα πιο έντονα, έχει προσπαθήσει να ενταχθεί στην (συντηρητική) εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία, πουλώντας την επικράτειά του σα συνοριακή ζώνη. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο της ευρώπης» (στη μέση Ανατολή) είναι κοινοτοπία. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο των ηπα» στην ανατολική Μεσόγειο είναι μια διαφορετική κοινοτοπία, που εντατικοποίησε πρακτικά και ιδεολογικά η προηγούμενη φαιορόζ κυβέρνηση.

Η πρώτη «συνοριακή ταυτότητα» αφορά την ανάσχεση (και την κακοποίηση) των «ροών» ανθρώπων, εργασίας – των μεταναστών και των προσφύγων. Η δεύτερη αφορά την διασπορά συνοριακών ή/και επιμελητειακών υποδομών για την πρώην «μόνη υπερδύναμη».

Σα συνοριακή ζώνη, σαν ζώνη απαγόρευσης, ανάσχεσης ή/και στρατιωτικής χρήσης και όχι σαν hub (εμπορευματικών, χρηματικών, πολιτιστικών) ροών (αντίθετα απ’ αυτά που κατά καιρούς διαδίδει…) το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει προσπαθήσει να συνδέσει τον δικό του ιμπεριαλισμό με εκείνον της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· συμπληρωματικά του Ριάντ. Ίσως τώρα μαθαίνουμε καλύτερα, για παράδειγμα, για το που προορίζονταν εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα ή ένα μέρος τους, γιατί ήθελαν να πουλήσουν (με όλη την κυκλωματική / παρακρατική διαδικασία που εξασφαλίζει μαύρο χρήμα) οι φαιορόζ στη σαουδαραβική χούντα. Για τον ίδιο σκοπό που προορίζονται τα ανάλογα σερβικά βλήματα: για τις σφαγές στην υεμένη….

Παρότι το Πεκίνο (και όχι μόνον αυτό…) καταλαβαίνει πολύ καλά τις ελληνικές τακτικές και την εγγενή αντιφατικότητά τους, και παρότι καταλαβαίνει ότι η «γενική ιδέα» του ελλαδιστάν είναι αντίπαλη, μπορεί να συμβιβαστεί με την διατήρηση του «σημείου αξίας» που ελέγχει· του λιμανιού του Πειραιά. (Φυσικά έχει φροντίσει για εναλλακτικές, in case of…). Απ’ την άλλη μεριά όμως η ένταξη του ελλαδιστάν στην εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον (ή, ίσως, του Τελ Αβίβ…) τοποθετεί υποχρεωτικά το ελλαδιστάν στη «ζώνη υπερθέρμανσης», πέρα και πάνω απ’ την γεωγραφική εγγύτητα. Δεν είναι η θάλασσα «όριο» σε τέτοιες περιπτώσεις – μόνο ηλίθιοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο.

Με τα τωρινά δεδομένα εξαρτιέται αποκλειστικά απ’ τους συμμάχους του και τα έργα τους το αν φωτιά που συντηρούν εδώ κοντά ξέρει κολύμπι… Το σίγουρο είναι αυτό: τα ντόπια αφεντικά αποφάσισαν ότι το ελλαδιστάν είναι ένα μεσανατολικό κράτος.

Στην ευρώπη το ξέρουν όλοι…

Αυτό δεν είναι γιορτή. Είναι ξέφρενο πάρτυ!

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη. Τι μεγάλη στιγμή «δημοκρατίας» το πλήθος των ψηφοφόρων να διαλέγει ανάμεσα σ’ έναν «κοσμικό» φασίστα και έναν «κοσμικο-θρησκευόμενο» φασίστα! Τι ξέφρενο πάρτυ της δημοκρατίας το να γουστάρει ο ιερός λαός να διαλέγει ανάμεσα στον Netanyahu και στον Gantz!!! Μπορεί όποιος θέλει να κάνει την αναλογία με οποιαδήποτε άλλη «εκλογική διαδικασία» σε κράτος που ξέρει: ένας serial killer εναντίον ενός άλλου serial killer. Βάλτε τα ονόματα που προτιμάτε…

Πιο νικητής όμως μπορεί είναι ένας τρίτος serial killer. Πρώην μπράβος και για κάτι χρόνια υπ.αμ. (φίλος του ψεκασμένου όταν είχε κι αυτός το ίδιο πόστο) ο Avigdor Lieberman είναι πλέον απαραίτητος για να σχηματιστεί κυβέρνηση στο απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ.

Ο «μια φορά μπράβος / μια ζωή μπράβος» Lieberman θέλει, οπωσδήποτε, κυβέρνηση εθνικής ενότητας – για να συμμετάσχει σ’ αυτήν. Βέβαια, αν ο Netanyahu (31 ή 32 έδρες) και ο Gantz (32 ή 33 έδρες) αποφάσιζαν να συγκυβερνήσουν, θα είχαν παραπάνω από τις απαραίτητες 61 – και δεν θα τον χρειάζονταν. Αν οι δικιές του 8 έδρες έχουν αξία είναι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον· όχι και με τους δυο μαζί.

Ωστόσο η «έκκληση για εθνική ενότητα» μπορεί να έχει νόημα πέρα απ’ την όποια φασιστοκυβέρνηση. Με τους συμμάχους του στην Ουάσιγκτον και στο Ριάντ να δείχνουν «σημάδια αδυναμίας», το φασιστικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι αναγκασμένο το επόμενο διάστημα να παίξει όλα του τα μιλιταριστικά χαρτιά. Τα τελευταία τέτοια. Επ’ αυτού θα πρέπει να υπάρχει «εθνική ενότητα».

Και σ’ αυτήν κανένα φασιστόμουτρο δεν περισσεύει.

(φωτογραφία: Το ρεπορτάζ αφορά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Το video του χασάπη Gantz που παρουσιάζεται σαν “κεντροαριστερός” (!!!) το είχαμε δημοσιοποιήσει τότε…

Τώρα ο Gantz κινδυνεύει να κατηγορηθεί απ’ το δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Never mind: αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι “αντισημιτισμός”…)

Κι αυτές οι διαμαρτυρίες “αντισημιτισμός” είναι…

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Μετράνε μόλις 140.000 ψυχές. Είναι αιθίοπες εβραίοι, που πείστηκαν να μεταναστεύσουν στο ισραήλ στις δεκαετίες του ’80 και του ‘90. Είναι γενικά δεξιοί, παρόλο που το καθεστώς τους αντιμετωπίζει σαν β διαλογής (διάολε, είναι έγχρωμοι!)· οπωσδήποτε, πάντως, καλύτερα απ’ τους τυπικά παλαιστίνιους υπήκοους του.

Εδώ και 2 μήνες όμως διαδηλώνουν τακτικά, κατηγορώντας τον σκληρό πυρήνα του κράτους (την αστυνομία) για ρατσισμό· και την κυβέρνηση Netanyahu για συγκάλυψη. Αυτά μετά την δολοφονία τον περασμένο Ιούνη του 19χρονου Solomon Teka από μπάτσο εκτός υπηρεσίας· που πάει να πέσει στα μαλακά.

Έχουν δίκιο. Τον περασμένο Γενάρη άλλος ισραηλινός μπάτσος σκότωσε τον 24χρονο Yehuda Biagada, και πάλι χωρίς λόγο. Η στάση της αιθιοπιο-ισραηλινής νεολαίας έχει αρχίσει να διαφοροποιείται απ’ την στάση των γονιών τους, που ήταν η πρώτη γενιά μεταναστών. Βλέπουν μπροστά τους ένα ξεκάθαρο no future… Μιλούν ανοικτά για ρατσισμό· αν και αναφέρονται μόνο στην δική τους μεταχείριση. Ριζοσπαστικοποιούνται, έστω εμπειρίστικα.

Αλλά ποιός μπορεί να κατηγορεί αυτό το «ιερό» κράτος για ρατσισμό, έστω κι έτσι, χωρίς να κινδυνεύει να πεταχτεί στη λίστα των δαιμόνων;

Ας βάλουν τα πράγματα στη θέση της τα ντόπια λεβεντόπαιδια που έχουν ειδικότητα στο θέμα…

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 1

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Πρέπει να έχει κανείς υπ’όψη του, σαν “φόντο”, αυτή τη διπλή διαδικασία “απο-δολαριοποίησης” και “απο-υδρογονανθρακοποίησης” (ακόμα κι αν δεν υπάρχει ταύτιση σημείο προς σημείο μεταξύ τους) αν θέλει να καταλάβει την σημασία γεγονότων όπως ο προχτεσινός βομβαρδισμός κεντρικών εγκαταστάσεων του Ριάντ. Δεν υπάρχει γραμμική σχέση της επίθεσης με αυτή την διπλή διαδικασία· όμως η ταυτοχρονία τους δεν είναι συμπτωματική.

Είναι γνωστό ότι η πετροχούντα του Ριάντ, αντιλαμβανόμενη ότι η εποχή του πετρελαίου θα τελειώσει (όχι επειδή θα τελειώσει το πετρέλαιο), έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια μια προσπάθεια “εμπλουτισμού” των εξαγωγών της, ώστε να κρατήσει την γεωπολιτική σημασία που απολάμβανε στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου. Το βασικό μη πετρελαϊκό είδος που εξήγαγε διεθνώς το Ριάντ ήταν η αποσταθεροποίηση (μέσω ιδεολογικών / θρησκευτικών ταυτοτήτων) υπέρ εκείνων που ήθελαν να αγοράσουν αυτό το “είδος”. Οι βασικοί αγοραστές “ισλαμικής τρομοκρατίας” ήταν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Παρίσι έχει την δική του παραγωγή).

Επιπλέον, υπό τον τοξικό, το Ριάντ επιχείρησε να αναδυθεί σαν “τοπική ιμπεριαλιστική δύναμη” στη μέση Ανατολή, μέσω των ένοπλων ουαχαβιτών (στη συρία και στο ιράκ οπωσδήποτε), και πάλι συνεισφέροντας σε σχεδιασμούς αμερικανο-αγγλο-ισραηλινούς. Το τελευταίο βήμα της εναλλακτικής ως προς την πετρελαϊκή “μονοκαλλιέργεια” για την χούντα του Ριάντ ήταν η εισβολή στην υεμένη, μαζί με τον άλλο τοξικό, των εμιράτων. Με σκοπό τον έλεγχο του στρατηγικής σημασίας λιμανιού του Aden και των στενών του Bab al Mandab. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα δύο καθεστώτα θα ανέβαζαν την “γεωπολιτική αξία” τους, όχι με πετρελαϊκούς όρους…

Η εισβολή στην υεμένη δεν ήταν “όλη η ιστορία”. Ήταν αυτό που μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν άμεσα και φανερά οι δύο τοξικοί εναντίον του ιράν (εναντίον, δηλαδή, ενός καπιταλισμού με όμοια υδρογονανθρακική “μονοκαλλιέργεια” ως προς τις εξαγωγές του, αν και με πολύ περισσότερες δυνατότητες) νοούμενου πως άλλες πλευρές του στριμώγματος και εν τέλει του γονατίσματος του ιράν θα τις αναλάμβαναν οι σύμμαχοι. Οι ηπα και το ισραήλ. Με δυο λόγια η σαουδική αραβία (και τα εμιράτα) εισέβαλαν το 2015 στην υεμένη πολεμώντας εναντίον του ιράν· μαζί με το ψοφιοκουναβιστάν και το ισραηλινό απαρτχάιντ.

Θυμηθείτε: το 2015, πριν την ρωσική απόβαση στη συρία, ο isis ήταν έτοιμος να στριμώξει τον Άσαντ σε μια στενή λωρίδα γης στα παράλια της Μεσογείου… Ήταν έτοιμος να διαπραγματευτεί την «αναγνώριση του κράτους του» – στις ηπα είχαν αρχίσει οι σχετικοί προπαρασκευαστικοί προβληματισμοί… Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Πόσο παλιά φαίνεται πια εκείνη η εποχή!!!

Η ρωσική απόβαση και η αλλαγή γραμμής απ’ την Άγκυρα και την Ντόχα έφεραν τα πάνω κάτω… Μετά από 4 χρόνια το Ριάντ εξακολουθεί μεν να πολεμάει την Τεχεράνη στην υεμένη· αλλά οι συσχετισμοί δύναμης έχουν αντιστραφεί. Τώρα οι Houthis μεταφέρουν εύκολα τον πόλεμο όχι απλά στο εσωτερικό της σαουδικής αραβίας αλλά σε βάρος εκείνων των (πετρελαϊκών) περιουσιακών στοιχείων της που παραμένουν ακόμα με κάποια αξία· αφού, εν τω μεταξύ, η εξαγωγή αποσταθεροποίησης αγοράστηκε μεν αλλά δεν φτούρισε!

Με έναν συμβολικό αλλά και ουσιαστικό τρόπο, η εισβολή στην υεμένη, που ήταν τμήμα ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την απαξίωση του ιρανικού πετρελαίου (και τον έλεγχο όλων των υπόλοιπων, αρχίζοντας απ’ το ιράκ και φτάνοντας ως το φυσικό αέριο του κατάρ…), αρχίζει να μετατρέπεται στο αντίθετο: σε απαξίωση του σαουδαραβικού πετρελαίου! Απ’ την άποψη του απρόσωπου καπιταλισμού δεν υπάρχει θέμα… Απ’ την άποψη, όμως, του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού υπάρχει και παραυπάρχει! Το είπαμε νωρίτερα: ποιός και πως βγαίνει στην άκρη του παιχνιδιού ή εντελώς έξω; Ποιός κερδίζει απ’ αυτό;

Εκείνος που θα είχε σοβαρό πρόβλημα με μια τέτοια απαξίωση σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θα ήταν ο κινέζικος καπιταλισμός. Όχι μόνο εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της τιμής (που αναμένεται από σήμερα…) αλλά και λόγω της έλλειψης. Με πρώτη την ρωσία (16% των εισαγωγών το 2018) το Ριάντ είναι ο δεύτερος προμηθευτής αργού στο Πεκίνο (13%). Τι σημαίνει όμως η συμφωνία μεταξύ Πεκίνου και Τεχεράνης για να αγοράζει με έκπτωση (το συντομότερο δυνατόν) το πρώτο ακόμα και όλη την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου της δεύτερης· και επιπλέον να αναλάβει την «ανάπτυξη» των σχετικών εγκαταστάσεων εξόρυξης; Το Πεκίνο, που απέχει ακόμα από μια εκτεταμένη «απο-υδρογοναθρακοποίηση» δείχνει ότι, τελικά, για παραπάνω από έναν λόγους, έχει αποφασίσει ότι ανάμεσα στους δύο ανταγωνιστές «μονοκαλλιεργητές» υδρογονανθράκων θα στηρίξει το ιράν, ακόμα και με στρατό. Αν, έτσι, το Πεκίνο «ξεγράφει» προοπτικά το συμμαχικό στην Ουάσιγκτον Ριάντ είναι βέβαια επειδή βλέπει μπροστά. Μια τέτοια εξέλιξη είναι για το Ριάντ ένα διαφορετικό αλλά ακόμα πιο οδυνηρό κτύπημα σε σχέση με την προχθεσινή επίθεση των Houthis. Και η σύμπτωση αυτών των κτυπημάτων είναι ιστορική.

Αυτό μπορεί να φανεί αμέσως. Αν το Ριάντ αναγκαστεί να ρίξει στο μισό την πετρελαϊκή παραγωγή του λόγω της επίθεσης τις επόμενες ημέρες / εβδομάδες, δύο μόνο κράτη στον κόσμο (εκτός απ’ τις ηπα) έχουν περισσευάμενη παραγωγική δυνατότητα που μπορεί να καλύψει την έλλειψη. Μαντέψτε ποια… Η βενεζουέλα και το ιράν… Που είναι υπό τις αμερικανικές “τιμωρίες”… Αλλά πουλάνε “παράνομα”…

(φωτογραφία: Στην υεμένη κανείς δεν πεθαίνει μόνος του εδώ και χρόνια…)

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 2

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Οι σκληροπυρηνικοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πιθανότατα να λυσσάξουν· και μάλιστα έχουν μεγαλύτερο περιθώριο να το δείξουν σε σχέση με την πετροχούντα του Ριάντ, που την έχουν ζώσει τα φίδια… Δεν τους νοιάζει η «τύχη» του συμμάχου τους· εξάλλου κάμποσοι από δαύτους προσπαθούν να εμποδίσουν την πώληση αμερικανικών όπλων στο Ριάντ εξαιτίας της δολοφονίας του Khashoggi. Τους νοιάζει όμως η ανατροπή των πετρελαϊκών δεδομένων στην περιοχή, σε βάρος των σχεδιασμών τους (και σε βάρος των σχεδιασμών του Τελ Αβίβ).

Θα πρέπει, μήπως, να δοκιμάσουν να «απαντήσουν», proxy εσείς proxy κι εμείς, κτυπώντας πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του ιράν; Εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον επειδή η τιμή του πετρελαίου θα εκτοξευτεί διεθνώς ίσως και σε τριψήφιο νούμερο, πράγμα που έχει συνέπειες και για τις αμερικανικές βιομηχανίες· θα προκαλέσει όμως και γενικότερη αναταραχή στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και δεύτερο επειδή η Τεχεράνη θα αντεπιτεθεί, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.

Αργά προχτές ο plus one Pompeo ανακοίνωσε ότι «δεν έκαναν οι Houthis την επίθεση». Όχι επειδή τους συμπαθεί, αλλά επειδή θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι· ενώ αυτός θέλει να κατηγορήσει κάποιους (του ιράν) για «τρομοκρατία». Χτες (Κυριακή) διάφοροι «ενημερωμένοι» άρχισαν να διαδίδουν ότι η επίθεση έγινε απ’ το ιρακινό έδαφος, από κάποια φιλο-ιρανική οργάνωση· με την τεχνική υποστηρίξη των «φρουρών της επανάστασης» φυσικά. Η επίθεση έγινε (λένε) σαν απάντηση στην πρόσφατη ισραηλινή επίθεση με drones στα σύνορα συρίας / ιράκ, που υποστηρίχτηκε απ’ το Ριάντ. Όλα αυτά χωρίς στοιχεία· όμως ποιος αμερικάνος τα χρειάζεται πια; Κι ύστερα τι σημασία έχουν οι «φυσικοί αυτουργοί» όταν είναι εύκολο να κατηγορηθούν οι «ηθικοί αυτουργοί»;

O βετεράνος ακροδεξιός βουλευτής Lindsey Olin Graham ζήτησε αμέσως προχτές «να μπει στο τραπέζι» μια επίθεση στα ιρανικά διυλιστήρια· όχι αμέσως όμως… Αν οι ιρανοί συνεχίσουν έτσι· αν «το ξανακάνουν» δηλαδή… Το ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε να μπλέξει σε κάτι που δεν μπορεί να πουλήσει στους κοκκινόσβερκους οπαδούς και ψηφοφόρους του και θα είχε αβέβαιη εξέλιξη· και, παραδόξως, ούτε ο τοξικός φαίνεται να θέλει εδώ και τώρα αντίποινα στο ιράν. Και οι δυο φοβούνται για το τι θα ακολουθήσει.

Θεωρητικά απομένει ένας υποψήφιος για να «καθαρίσει». Το ισραήλ. Το έχει να κτυπάει χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη… Τι θα γίνει όμως αν έστω και έμμεσα αποκαλυφθεί; Τι θα γίνει αν απλά χρεωθεί; Είναι και η Μόσχα στη μέση, είναι και το Πεκίνο…
Δεν θα κάνουμε αυστηρή πρόβλεψη αυτή τη στιγμή· δεν έχουμε τα απαραίτητα στοιχεία. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον θα έχουν σίγουρα την διάθεση να φωνάξουν ας τους ξεφορτωθούμε επιτέλους αυτούς τους σαουδάραβες, σκέτος μπελάς έχουν γίνει!

Λογικό θα ήταν – αλλά τι θα έκανε μετά το ψοφιοκουναβιστάν στη μέση Ανατολή; Εμπόριο παστουρμά;