Tag: ισραήλ

Τα παλιά είναι καινούργια: κεφάλαιο και κράτος γεννούν…

Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Σε συνθήκες γενικευμένης επηρμένης βλακείας μοιάζει ανώφελο να υποδείξει κανείς το γιατί η Παλαιστίνη είναι, ξανά, ένα απ’ τα πιο κεντρικά «εργαστήρια του κόσμου». Είτε απ’ την πλευρά της απαρτχάιντ βιοπολιτικής που, όπως τα ισραηλινά drones και τα λοιπά «δοκιμασμένα στην πράξη» όπλα, προορίζεται για εξαγωγή· είτε απ’ την πλευρά της αντίστασης, των δυσκολιών της, των αδιεξόδων της – αλλά και της διαλεκτικής βασανιστικής ανανέωσης / ανασυγκρότησής της. (Άλλωστε, ειδικά στα μέρη μας αυτήν την εποχή, τέτοιες υποδείξεις είναι εθνικά προδοτικές!)

Αν στον νεοφιλελευθερισμό που εντοπίζει ο Clarno στα προηγούμενα αποσπάσματα προσθέσουμε και τον νεοκρατισμό, που ενυπήρχε στις ένδοξες νεοφιλελεύθερες περιόδους των ‘90s και των ‘00s αλλά τώρα ξεπροβάλλει σταθερά και ανεπαίσθητα σαν «σωτήρας», θα έχουμε αρχίσει να ξεκαθαρίσουμε τον ορίζοντα.

Όχι, βέβαια, προς όφελος της δειλίας…

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής

Σάββατο 28 Δεκέμβρη. Ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια (απ’ τα τέλη του περσινού Μάρτη), τουλάχιστον 256 δολοφονίες διαδηλωτών απ’ τον ισραηλινό στρατό, εκατοντάδες σακατέματα και συνολικά 30.000 τραυματίες, η εξέγερση / εβδομαδιαίες διαδηλώσεις των παλαιστίνιων αιχμαλώτων στη λωρίδα της Γάζα τέλειωσαν χτες. Με δεκάδες τραυματίες.

Ήταν ένας αγώνας που πέτυχε; Αυτό θα το κρίνουν οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες. Ξέρουν πολύ περισσότερα από εμάς, που ούτε να το διανοηθούμε μπορούμε ένα τέτοιο θάρρος και μια τέτοια γενναιότητα. Μας αναλογεί ωστόσο να παραδεχτούμε, χωρίς δικαιολογίες, ότι κάναμε λιγότερα έως πολύ λιγότερα σαν συμπαράσταση απ’ αυτά που έπρεπε. Κάνοντας ευρύτερο απολογισμό αποδειχθήκαμε «λίγοι» – και όχι αριθμητικά, μιας και το «μέτρημα των κεφαλιών» είναι ύβρις για τέτοια ζητήματα ζωής και θανάτου… Ειδικά επειδή ζούμε σ’ ένα κράτος που υποστήριξε και υποστηρίζει την βία του απαρτχάιντ ισραηλινού κράτους. Ωστόσο ο φανερός ή κρυφός ρατσισμός (ειδικά μεταξύ των “επαναστατών”…) κέρδισε αυτόν τον γύρο – κι έτσι έχουμε ένα πρόβλημα παραπάνω.

Το τέλος των εβδομαδιαίων διαδηλώσεων στη λωρίδα της Γάζα δεν σημαίνει το τέλος του αγώνα στην Παλαιστίνη και σ’ όλο τον κόσμο! Και σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει το τέλος των δικών μας καθηκόντων σχετικά μ’ αυτόν τον αγώνα.

Λιγότεροι ή περισσότεροι έχει δευτερεύουσα σημασία. Το σίγουρο είναι ότι χρωστάμε πολλά· κι αυτό είναι που μας κινεί.

Οι βρυκόλακες της ανατολικής Μεσογείου

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Όσο καιρό η Αθήνα (είτε μόνη της είτε παρέα με την Λευκωσία και το Τελ Αβίβ) «πιπίλαγε» τον θρυλικό east med, εκτός απ’ τα υπόλοιπα και σοβαρά (το τεράστιο κόστος κατασκευής του, τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα, την αβεβαιότητα για το αν θα περισσεύει αρκετό γκάζι για να διοχετευτεί μέσω αυτού, την υποχρεωτικά υψηλή τιμή του γκαζιού στο τέλος της διαδρομής) σκόνταφτε ξανά και ξανά στο ίδιο εμπόδιο: την Ρώμη.

Ο ιταλικός καπιταλισμός δεν έχει κανένα λόγο να παίζει παιχνίδια με φαντάσματα και φανταστικούς σωλήνες, μόνο και μόνο για να προκληθεί η Άγκυρα και η αοζ της! Δεν έχει καν κανένα λόγο να ποντάρει σε προμήθειες φυσικού αερίου με σωλήνα από τόσο μακριά όσο τα ισραηλινά ή τα νοτιοκυπριακά κοιτάσματα (αν και όποτε) όταν έχει αγωγό φυσικού αερίου απ’ την αλγερία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και μέσα στην δική του κρίση / αναδιάρθρωση, το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο δεν θα γινόταν τσόντα ούτε της Αθήνας, ούτε της Λευκωσίας ούτε το Τελ Αβίβ! Όμως αν ο ιταλικός καπιταλισμός δεν ενδιαφέρεται για το «είδος» east med, τότε ο αγωγός ούτε σαν φαντασίωση δεν μπορεί να σταθεί.

Και να τώρα η παρέλαση της δημαγωγίας. Το ρημαδογκουβέρνο «ξέθαψε» τον eastmed (μια ιστορία που είναι τελειωμένη πια, ειδικά αφότου έγινε πεντακάθαρα σαφές ότι το τουρκικό καθεστώς έχει αοζ στην ανατολική Μεσόγειο που συνορεύει με την αιγυπτιακή – και το εννοεί…) Θα υπογράψει λέει ο ρημαδοΚούλης στις 2 Γενάρη την «συμφωνία κατασκευής του» – μια άχρηστη πρακτικά ενέργεια, αφού δεν υπάρχει καν και καν η βασική μελέτη (μόνο κάποιες προ-μελέτες έχουν γίνει). Θα την υπογράψει με τα φιλαράκια του ελληνικού «αντιτουρκισμού» απ’ τη Λευκωσία και το Τελ Αβίβ, παρότι κι αυτοί ξέρουν το παραμύθι.

Να τι έγραφε απελπισμένος ένας ελληνοκύπριος πατριώτης στον δεξιό καθεστωτικό (νοτιοκυπριακό) «φιλελεύθερο» πριν 2 μέρες (22 Δεκέμβρη). Επί τη ευκαιρία μαθαίνουμε ότι η ιδέα της “υπογραφής” ήρθε απ’ το Τελ Αβίβ:

Να και μια ευχάριστη είδηση. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου, είπε στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι θέλει να προχωρήσουν με την κατασκευή του αγωγού EastMed, να υπογράψουν συμβόλαια και να μην περιμένουν όσους το σκέφτονται ακόμα, όπως η Ιταλία. Ευχάριστη είδηση μέσα στη δυστυχία που δημιουργεί η τουρκική πρόθεση να σαμποτάρει αυτό τον αγωγό διότι βλάπτει τους δικούς της.

Αλλά, να διερωτηθούμε λίγο κι εμείς. Όταν μιλάμε για εκείνους που το σκέφτονται ακόμα, μήπως περιλαμβάνονται και «δικοί μας» πολιτικοί ηγέτες; Μήπως, «ευχάριστη είδηση» είναι μόνο για όσους από εμάς ελπίζουν ακόμα ότι υπάρχει διάθεση να αντιδράσουμε στην τουρκική πειρατεία με όποιο τρόπο μπορούμε ελπίζοντας να αποτρέψουμε την πλήρη και τελεσίδικη ένταξη της πατρίδας μας στην τουρκική επικράτεια; Διότι, για να λέμε την αλήθεια, όσο συζητείται ο EastMed, άλλο τόσο ακούμε επιχειρήματα από πολιτικούς μας ηγέτες εναντίον του. Ως να βάλθηκαν να τον σαμποτάρουν οι ίδιοι πριν από τον Ερντογάν.

… Έστω κι αν δεν υλοποιηθεί στο τέλος, ήδη με τις διακηρύξεις δημιουργεί θετικές συνθήκες για την απελπισμένη πλευρά μας… Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό τι συμβαίνει στην Κύπρο; Ακούμε καθημερινά δικούς μας πολιτικούς με βαρύνουσα άποψη, να μιλούν για το ανεδαφικό του πράγματος. Για τα δύσκολα πετρώματα που υπάρχουν στον δρόμο του EastMed, για τα μεγάλα βάθη των θαλασσών από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ελλάδα, για το τεράστιο οικονομικό κόστος. Για να καταλήξουν ότι αυτός ο αγωγός δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Και άρα; Άρα το μόνο που μας απομένει είναι να συνδέσουμε την Κύπρο με την Τουρκία. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και μέσα σε αυτό το πνεύμα ακολουθούν πολλά άλλα. Δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο Ισραήλ, διότι κάποια στιγμή μπορεί να τα βρει με την Τουρκία και να μας αφήσει σύξυλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αμερική, γιατί κι αυτή κάποια στιγμή θα τα βρει με την Τουρκία. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αίγυπτο διότι ο Σίσι είναι δικτάτορας.

… Πού μας οδηγούν; Στην άνευ όρων προτεκτοριοποίηση της Κύπρου, του Αιγαίου, του Καστελόριζου, της Ρόδου, μετά της Θράκης και μετά της Θεσσαλονίκης. Ακούγεται παρατραβηγμένο; Ακούγεται αδιανόητο;

Ενώ έτσι (και χειρότερα…) έχουν τα πράγματα και οι αγωνίες των εθνικοφρόνων, ορισμένοι ντόπιοι δημαγωγοί, από υπερβάλλοντα ζήλο ή απλά ανομολόγητη απελπισία, βάζουν και την Ρώμη στο φάντασμα του east med! Μόνο που το ιταλικό καθεστώς ΔΕΝ έχει δηλώσει ότι θα στείλει κάποια πολιτική βιτρίνα στην Αθήνα στις 2 Γενάρη για να … υπογράψει την «κατασκευή» (σίγουρα κάτι τέτοιο δεν ισχύει ως αυτή τη στιγμή).

Θα μπορούσε να έχει λόγους η Ρώμη να «τζαρτζαριστεί» με την Άγκυρα ενώ υποστηρίζουν εδώ και καιρό και οι δύο τον Sarraj, και άρα να βάλει μια τυπική τζίφρα σε ένα φανταστικό σχέδιο (τον east med) που η μόνη του χρησιμότητα είναι ότι προκαλεί το τουρκικό καθεστώς;

Ο μόνος τέτοιος λόγος θα ήταν η προσπάθεια να περιοριστεί η τουρκική επιρροή στην Tripoli, ώστε να μην εμποδίζει την ιταλική. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές αμφιβολίες αν, έστω γι’ αυτό, η Ρώμη θα επέλεγε τον δρόμο της προβοκάτσιας και όχι απευθείας συνεννόηση με τον Erdogan.

(φωτογραφία: Χθεσινό πρωτοσέλιδο των καθεστωτικών και φιλοκυβερνητικών «νέων»…)

Η (ανατολική) Μεσόγειος είναι τρέλα 1!

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Το ισραηλινό κρατικό μηντιακό σύστημα λέγεται (στα αγγλικά) israeli public broadcasting corporation – ipbc. Το ραδιοφωνικό σκέλος του ipbc στις εκπομπές του στα εβραϊκά λέγεται kan radio.

Δείτε τώρα τι του ήρθε του kan radio να μεταδώσει πριν 4 ημέρες (στις 15 Δεκέμβρη):

Η Άγκυρα έχει εκφράσει την θέλησή της να μπεί σε διαπραγματεύσεις με την Ιερουσαλήμ για την μεταφορά ισραηλινού φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή ήπειρο μέσω της τουρκικής επικράτειας… Μια υψηλόβαθμη τουρκική ενεργειακή πηγή μετέφερε ένα τέτοιο μήνυμα, εξηγώντας ότι η χώρα του περιμένει τον σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης στο ισραήλ, και τον διορισμό του καινούργιου υπουργού ενέργειας, για να γίνουν συζητήσεις επί του θέματος».

Δεν πρέπει να του ήρθε τυχαία αυτή η ιδέα του kan radio: το τουρκικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou αναμετέδωσε την ισραηλινή αναφορά λίγες ώρες αργότερα….

Εσείς μπορεί να εντυπωσιάζεσθε, αλλά κάποιος πρέπει να εμποδίσει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, που μόλις πήρε το «εύγε» των εμιράτων για την σθεναρή αντιτουρκική στάση του, να μην δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και πέσει απ’ το Σούνιο. Αν το κάνει, η μεν πατρίς θα χάσει έναν σπουδαίο πολιτικό άνδρα, το δε Αιγαίο θα πρέπει να μετονομαστεί σε ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικολαίο… (Τότε θα είναι 110% ελληνικό το πέλαγο!) Πριν συμβούν αυτά τα τραγικά, πρέπει να βάλουμε τέτοιες εντυπωσιακές «ειδήσεις» στη σωστή θέση τους.

Όταν ήταν στις δόξες τους τα παραμύθια για τον east med (αιωνία η μνήμη του!) οι πάντες που έχουν σχέση με την μπίζνα της μεταφοράς φυσικού αερίου ήξεραν, και αρκετοί έλεγαν, ότι ο πιο φτηνός, γρήγορος και ορθολογικός τρόπος για να μεταφερθεί το όποιο περισσευάμενο ισραηλινό φυσικό αέριο (και το όποιο περισσευάμενο νοτιοκυπριακό, «ακόμα δεν το είδαμε…») προς ευρώπη μεριά είναι μέσω αγωγών που θα «καβάλαγαν» το νησί κύπρος και θα έπιαναν τις νότιες τουρκικές ακτές. Απο κεί και πέρα, ξηρά – ξηρά, ο δρόμος θα ήταν εύκολος.

Πιο φτηνό, πιο εύκολο στην κατασκευή, και πιο γρήγορο στην κατασκευή του αυτό το σετ αγωγών… Αλλά πολιτικά δύσκολο. Η Άγκυρα είναι στα μαχαίρια με το Τελ Αβίβ. Και ενδιάμεσα υπάρχει ένα νησί του οποίου το νότιο τμήμα κατοικείται από άφθονους έλληνες, που αρνούνται κάθε «συμβιβασμό» και κάθε «διαπραγμάτευση».

Αν ο east med ήταν ένα «πολιτικό καρώτο» αδύνατο να γίνει πραγματικότητα (από τεχνική και οικονομική άποψη) οι ωφελημένοι, το έχουμε πει, θα ήταν οι μεταφορείς υγροποιημένου φυσικού αερίου, απ’ τα υγροποιητήρια της αιγύπτου. Δηλαδή (και) οι έλληνες «καραβοκύρηδες». Η άλλη λύση, μέσω τουρκικής επικράτειας, που έχει όλα τα τεχνικά και οικονομικά δεδομένα υπέρ της, είναι πολιτικά ζόρικη. Θα προβλημάτιζε, επίσης, τους έλληνες «καραβοκύρηδες». Γιατί ακόμα και το περισσευάμενο αιγυπτιακό γκάζι θα μπορούσε να «κολλήσει» σε τέτοιους σωλήνες· αν και ο αιγυπτιακός καπιταλισμός έχει κάθε συμφέρον υπέρ της υγροποίησης (διαθέτει δύο τέτοιες εγκαταστάσεις, και προφανώς δεν θα τις μετατρέψει σε φουφούδες….)

(φωτογραφία πάνω: Είναι ανατριχιαστικό το τι μπορεί να “αναγνωρίσει” αυτός ο καινούργιος γίγαντας της “ελληνικής εξωτερικής πολιτικής”, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας! Η τελευταία του επιτυχία, που μπορεί να αλλάξει τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας, έγινε πριν 2 ημέρες· και κρατήθηκε κρυφή απ’ το πόπολο επειδή, μάλλον, ο λαός δεν αντέχει τέτοιες συγκινήσεις. Λοιπόν: οι επιθέσεις στις εγκαταστάσεις της Aramco πριν πάνω από 3 μήνες “είχαν στόχο την παγκόσμια οικονομία” – είπε ο σοφός γύπας! Τώρα: αν οι χουντοπετρελαιάδες του Ριάντ αναρωτηθούν μήπως στην ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε μήντια ούτε ρεύμα, και τα “νέα αργούν να φτάσουν”, θα έχουν άδικο;

Κάτω: ο γύπας ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας σ’ ένα στιγμιότυπο με τον ομόλογό του των εμιράτων Sheikh Abdullah bin Zayed Al Nahyan. Με το λευκό μπουρνούζι: τον έβγαλε απ’ το μπάνιο του τον άνθρωπο…)

Η (ανατολική) Μεσόγειος είναι τρέλα 2!

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Τι επιδιώκει λοιπόν η Άγκυρα κάνοντας τέτοιες «ανήθικες προτάσεις» με γκαζοσωληνοτρέλες στο ρατσιστικό, απαρχτάιντ Τελ Αβίβ, το οποίο όμως έχει συμφέρον απ’ αυτές τις τουρκικές «ιδέες»;

Το πρώτο και ολοφάνερο είναι ότι καταθέτοντας τον χάρτη με την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (άσχετα με το αν η Ρόδος και η Κάρπαθος έχουν αοζ 6 μίλια ή 16…) «έκοψε» οριστικά την παρανοϊκή ιδέα ενός αγωγού (του east med) που θα πήγαινε πάτο-πάτο απ’ την μυθική νοτιοκυπριακή αοζ κατευθείαν στην ακόμα μυθικότερη ελληνική, που (κατά τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας) «ακούμπαγε» κυπριακή αοζ…. Κάνοντας την (ανεπίσημη) πρόταση για αλλαγή πορείας των αγωγών στο Τελ Αβίβ, από ανατολή-δύση σε νότος-βορράς, η Άγκυρα θέλει να επιβεβαιωθεί και απ’ το ισραηλινό κράτος η σοβαρότητα των τουρκικών χαρτών. Κι αυτό είναι εύκολα και εύλογα αναμενόμενο: όσο και να χτυπιέται το ελλαδιστάν, ένα πράγμα δεν μπορεί να κάνει, κι ούτε καν δηλώνει ότι το επιδιώκει στα σοβαρά: να αλλάξει την θέση των αοζ-συνόρων μεταξύ τουρκίας και αιγύπτου. Το ενιαίο αοζ δόγμα Έβρος – Λευκωσία έχει πεθάνει λοιπόν, και μόνο το πτώμα του ακουμπάει στο πάτο της ανατολικής Μεσογέιου· το Τελ Αβίβ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το αναγνωρίσει.

Το δεύτερο, και λιγότερο φανερό άμεσα αλλά δεδομένο, είναι ότι η Ουάσιγκτον θα «ευλογούσε» ένα τέτοιο deal μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ!! Γιατί μπορεί μεν ο Πομπηίας, σαν plus one, να μουρμούριζε διάφορα για τον east med, αλλά δεν είναι τόσο ηλίθιος. Κι αν είναι, υπάρχουν οι ceo των αμερικανικών ενεργειακών επιχειρήσεων να του εξηγήσουν πόσο πολύ συμφέρει το εμπόριο του ισραηλινού φυσικού αερίου μέσω τουρκικής επικράτειας.

Φυσικά οι αμερικανικές «ευλογίες» δεν συνεπάγονται και πραγματοποίηση! Πολύ περισσότερο που εκκρεμεί το σχέδιο μεταφοράς στην ευρώπη (πάλι μέσω τουρκικής επικράτειας – και πριν ιρακινής και συριακής…) του ιρανικού και του καταριανού φυσικού αερίου (τεράστιες ποσότητες), με την «ευλογία» της gazprom! Ωστόσο, κλείνοντας το μάτι το τουρκικό καθεστώς στην προοπτική συνεργασίας με το Τελ Αβίβ, αφενός βραχυκυκλώνει ακόμα περισσότερο τις φαντασιώσεις του ελληνικού ιμπεριαλισμού· αφετέρου «δείχνει» ότι θα πρέπει να «ασκηθούν πιέσεις» στη Λευκωσία, να εγκαταλείψει τους παραδοσιακούς μεγαλοϊδεατισμούς της, και να συμβιβαστεί με την βόρεια κύπρο….

Καλού κακού η gazprom έχει επίσης τις δικές της (καθόλου ανεπεξέργαστες…) ιδέες για την πώληση των ισραηλινών περισσευμάτων σε γκάζι…

‘Ενα μέρος του κόσμου που είναι κινούμενη άμμος

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Κανείς δεν θα έπρεπε να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα. Εκτός από αυτό το ένα: ο «αρμός» της σύγκρουσης μεταξύ αντίπαλων ιμπεριαλισμών Α κλάσης (και η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος / βαλκάνια είναι τέτοιος) είναι συχνά ρευστός. Είτε λόγω αβεβαιοτήτων, είτε λόγω τακτικών. Αυτό γίνεται για όσο καιρό ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν έχει φτάσει στην κορύφωση της όξυνσής του – οπότε «κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του». Έχει ξανασυμβεί στην καπιταλιστική ιστορία· δεν είναι καθόλου πρωτότυπη η τέτοιου είδους ρευστότητα…

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (πρώτα και καλύτερα τα νο 1, οι εφοπλιστές) κυνήγησαν και έπιασαν (όσο έπιασαν) μια «θέση» αγκαλιά με τον αμερικανικό, όντας αν όχι τα ίδια τα συγκεκριμένα αφεντικά σίγουρα η επικράτεια και η κατάσταση του ελλαδιστάν σε θέση αδυναμίας. Και βαριάς γεωπολιτικής / γεωοικονομικής υποτίμησης. Όλα τα κόλπα και όλοι οι εκβιασμοί “γεωπολιτικής αξίας” που δοκίμασαν οι φαιορόζ στο πρώτο ηρωϊκό εξάμηνό τους, το 2015, έπεσαν στο κενό. Τι Μόσχες, τι brics, τι Πεκίνα… Κανείς δεν ενδιαφερόταν πια να “αγοράσει ελλάδα”…

Θα έλεγε κανείς: εξαιτίας αυτής ακριβώς της θέσης αδυναμίας, που την ανάδειξε και την επέτεινε η 10χρονη (κι ακόμα βλέπουμε…) «διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης» α λα ελληνικά, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βιάστηκε να πιάσει «θέση στο αμερικανικό παγκάρι». Τριμερής από δω και απο κεί, με κάθε κάθαρμα που έμοιαζε να έχει παρόμοια συμφέροντα· παρακάλια και ξαναπαρακάλια στην Ουάσιγκτον (ποιός μπορεί να ξεχάσει εκείνον το κτηνώδη όγκο πατριωτισμού, τον ψεκασμένο φαιορόζ υπ.αμ., που τον ένα μήνα έδινε στην Ουάσιγκτον πετρέλαια – του – Αιγαίου και τον άλλο μήνα έδινε βάσεις παντού; Και ποιός μπορεί να ξεχάσει τον άλλο, τον ογκόλιθο υπ.αμ. Κοτζιά, που έτρεχε με τους χάρτες παραμάσχαλα κάθε τρεις και λίγο στην Ουάσιγκτον, μόλις το ψόφιο κουνάβι ανέλαβε το χέσιμο στις τουαλέτες του άσπρου σπιτιού;)… Έχασε έτσι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός την «ευκινησία» που απαιτεί η ρευστότητα του να βρίσκεσαι στον αρμό… Στο ρήγμα… (Μπορεί να μην την έχασε για πάντα. Σίγουρα ως τώρα…)

Το τουρκικό καθεστώς, αντίθετα, όχι μόνο δεν έχασε την γεωπολιτική «ευκινησία» του, αλλά την αναβάθμισε σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί ακόμα και να κάνει προτάσεις, έστω διερευνητικές … πού; Στο Τελ Αβίβ!!! Oh mon Dieu!

Γράφαμε πριν λίγες ημέρες ότι την συμφωνία με την Tripoli η Άγκυρα την χρειαζόταν όχι μόνο για να αποκτήσει μια επίσημη σχέση με τη λιβύη (οικονομική και στρατιωτική)· αλλά κυρίως για να πρωθηθεί στο κέντρο της σκακιέρας αυτής της «ρευστής» περιοχής που λέγεται Μεσόγειος. Ενόσω το ελλαδιστάν και ο ιμπεριαλισμός του αναγορεύουν τον «στρατάρχη Haftar» σε, περίπου, συγγενή του … Κολοκοτρώνη (τόσο γελοίο όσο το ότι ο Γιάνης θα διέλυε την ευρωζώνη…) ο τουρκικός ιμπεριαλισμός συμπεριφέρεται σαν 5D: κοιτάει ταυτόχρονα στη Μεσόγειο, στα βαλκάνια, στο Ινδοκούς, στην ινδονησία, στην αραβική χερσόνησο – δηλαδή στο ευρασιατικό project (Πεκίνο – Μόσχα) συνολικά. Είναι γι’ αυτό που άλλοι ιμπεριαλισμοί τον παίρνουν στα σοβαρά…

Σαν εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή αντιλαμβάνεται τι «θα έπρεπε να γίνει» – αλλά δυστυχώς «δεν»: ευκαιρίας δοθείσης όλοι οι έλληνες πατριώτες (που δεν είναι λίγοι) να πάνε στη Βεγγάζη, υπό τις διαταγές του «στρατάρχη»… Και να κατοικηθεί η εδώ επικράτεια από μετανάστες και πρόσφυγες όλου του κόσμου… Μια χαρά θα ήταν…

Κατά τα υπόλοιπα ισχύει πάντα: ο κόσμος δεν θα ησυχάσει μέχρις ότου… (όσοι δεν ξέρετε την συνέχεια φροντίστε να την μάθετε!)

(Καταλαβαίνουμε ότι η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική ρευστότητα προκαλεί ναυτία και πονοκεφάλους… Θα ήταν ευκολότερο αν όλα ήταν σταθερά και ακλόνητα – μια παλιά φενάκη των “απλών ανθρώπων” που καταλήγει σε συνεχιζόμενους μαζικούς πνιγμούς…)

Στη σκιά της λιβύης 2

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Πότε πότε στα νοτιοκυπριακά media εμφανίζονται κάποιες απόψεις που απαγορεύεται να εμφανιστούν και στα ελληνικά. Για παράδειγμα στον χθεσινό «πολίτη» ο Διονύσης Διονυσίου, κάτω απ’ τον τίτλο «τώρα που τα κάναμε θάλασσα με την αοζ;» έγραφε μεταξύ άλλων:

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία είναι πλέον κατανοητή η ζημιά που έχει γίνει από τη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων. Η κριτική τελευταία, κυρίως μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία, εστιάζεται στους λεγόμενους «Τρεις Νίκους» δηλαδή τον Νίκο Αναστασιάδη, τον Νίκο Χριστοδουλίδη και τον Νίκο Κοτζιά. Οι οποίοι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έχουν οδηγήσει τις δύο χώρες σε πραγματικά αδιέξοδα στο Κυπριακό και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι κατηγορίες ευσταθούν, η κριτική ωστόσο είναι επιλεκτική αφού τα αδιέξοδα είναι διαχρονικά.

Το αφελές δόγμα των «Τριών Νίκων» στηρίχθηκε τα τελευταία χρόνια στο γνωστό και εν πολλοίς εύπεπτο αφήγημα έναντι της Τουρκίας. Αν θέλουμε ωστόσο να είμαστε ειλικρινείς, το περί Τουρκίας αφήγημα είναι διαχρονικό και ξεδιπλώνεται μέσα από ένα συνονθύλευμα πραγματικών ιστορικών γεγονότων, στερεότυπων, προπαγάνδας και εύκολου λαϊκισμού…

… Η αφελής αυτή προσέγγιση οδηγεί και σε αφελείς κινήσεις χωρίς συνοχή οι οποίες αφίστανται του ρεαλισμού:

– Επιτρέπει σε κάποιους να προβαίνουν σε λεονταρισμούς, να ζητούν εξοπλιστικά προγράμματα και εν γένει να προωθούν τη δημιουργία ενός ισχυρού γεωστρατηγικού αντίπαλου δέους στην Τουρκία. Οι στρατιωτικές ισορροπίες στην περιοχή, ωστόσο, είναι άνισες. Η Ελλάδα στην καλύτερη περίπτωση ίσως μπορέσει να αμυνθεί. Η Κύπρος βέβαια αυτή τη φορά θα χαθεί οριστικά.

– Επιβεβλημένη θεωρήθηκε επίσης η καλλιέργεια των τριμερών επαφών με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, με στόχο την από κοινού αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας αλλά και ειδικότερα τη θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ. Πρόκειται περί ανοησίας. Στην πράξη από αλλού ξεκίνησε η λογική των τριμερών, την οποία εισηγήθηκαν οι Αμερικανοί. Μεγάλο κέρδος για την Κύπρο ήταν η υπογραφή συμφωνιών για καθορισμό της ΑΟΖ της. Στόχος βέβαια ήταν οι τριμερείς να εξελιχθούν σε τετραμερείς, πενταμερείς με τη συμμετοχή της Τουρκίας, του Λιβάνου κ.λπ. Με κατάληξη η Ανατολική Μεσόγειος να μετατραπεί σε μια ασφαλή περιοχή με αιχμή του δόρατος την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Λόγω του Κυπριακού τη μεγαλύτερη ανάγκη της δημιουργίας αυτού του υποσυστήματος ασφαλείας είχε η Κύπρος και το στοίχημα ήταν η ομαλοποίηση των σχέσεών της με τη μόνη χώρα με την οποία είχε προβλήματα στην περιοχή. Σε τέτοια περίπτωση η Κύπρος σε συνεργασία με Ελλάδα και Τουρκία θα μπορούσε να αναβαθμίσει τη γεωπολιτική της αξία κατακόρυφα, αναδεικνυόμενη σε χαπ διανομής και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου. Λειτουργώντας έτσι και ως καταλύτης για την επίλυση των επιμέρους ελληνοτουρκικών διαφορών. Αντί τούτου τις τριμερείς εκμεταλλεύθηκε κατά κύριο λόγο το Ισραήλ, εντάσσοντάς τες ως εργαλείο στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα προς όφελος του Βενιαμίν Νετανιάχου. Ο οποίος σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιούσε αντιτουρκική ρητορική για να ενισχύσει την εκλογική του βάση. Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε στο οικόπεδο 12 το Τελ Αβίβ. Αρνούμενο να υπογράψει τη συμφωνία ενοποίησης του κοιτάσματος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί η Κύπρος να προχωρήσει στην εκμετάλλευσή του. Αυτή είναι η ποιοτική συμμαχία με το Ισράηλ την οποία διαφημίζει ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης…

…Όλοι σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι ελάχιστα επιτεύχθηκαν. Ελλάδα και Κύπρος όφειλαν να κινηθούν αξιόπιστα προς την κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων τους με την Τουρκία. Αντί τούτου ένωσαν τα προβλήματά τους με τα προβλήματα που είχαν με την Τουρκία το Ισραήλ και η Αίγυπτος…

Θα πείτε: αυτό είναι απλά μια αντιπολιτευόμενη δημοσιογραφική άποψη. Σωστό. Όταν όμως κοτζάμ πρώην πρωθυπουργός Σημίτης θυμάται να γράψει στα προχθεσινά καθεστωτικά “νέα” κάτι του είδους θα μπορούσαμε να έχουμε λύσει τα προβλήματα με την Άγκυρα απ’ το 2004· κι όταν αυτή η θέση συνοδεύεται από έναν μικρό αστερισμό παράλληλων (και ίδιας άποψης) άρθρων γνώμης απ’ τα περισσότερα “ιερά τέρατα” της ντόπιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο ίδιο μήντιο, που βγήκαν κι αυτά απ’ τη ναφθαλίνη, επιτρέπεται στην ασταμάτητη μηχανή να αναφωνίσει: πώς αλλιώς αναγνωρίζεται η ήττα στα μέρη μας (χωρίς να ονομαστεί…) αν όχι έτσι;

Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να εκδηλωθεί η ομοβροντία για ένα “τότε, που οι δυνατότητες ήταν καλύτερες”. Υποθέτουμε ότι αυτό το “τότε, που ήταν καλύτερα” είχε μπει σε κάποιο ντουλάπι εξαιτίας ενός “μετά” που υποσχόταν περισσότερα….

Και τα περισσότερα (στα οποία κανείς πατριώτης δεν έλεγε όχι) αποδείχτηκαν αυτά: η δια της σιωπής παραδοχή πως ούτε το Καστελόριζο δικαιούται υφαλοκρηπίδα και αοζ, ούτε η νοτιοκυπριακή αοζ είναι αυτή που θα ήθελαν οι “3 Νίκοι”, τα “3 πουλάκια” – και το κακό συναπάντημα. Και η φασαριόζικη παραδοχή πως ίσως, “ίσως” λέμε, η αοζ της λιβύης και της τουρκίας “κάπου ακουμπάνε”… Αυτά προς το παρόν.

Άντε τώρα να πεισθεί ένα πόπολο που ως χτες ήταν σίγουρο ότι η ε.ε. (και ειδικά το Βερολίνο) επιβουλεύεται τον (θαμένο) πλούτο του σε υδατάνθρακες (που θα έλεγε και κοτζάμ ψεκασμένος υπ.αμ.…), ότι “ξέρετε, κάναμε μαλακία…”

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 1

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Δεν είναι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν (που τον ενέκρινε) και το ελλαδιστάν (που υπόσχεται να τον εγκρίνει). Είναι και το Παρίσι του βασιλέα Macron του οποίου το κοινοβούλιο ενέκρινε στις 3 Δεκέμβρη (με 154 ψήφους έναντι 72) τον αντεστραμμένο ορισμό του αντισημιτισμού, τον «αντισημιτισμό 2.0».

Μια βδομάδα νωρίτερα, 129 εβραίοι και ισραηλινοί πανεπιστημιακοί και διανοούμενοι είχαν δημοσιοποιήσει ανοικτή επιστολή προς το γαλλικό κοινοβούλιο καλώντας το να μην ψηφίσει αυτόν τον νόμο, επειδή εξισώνει την κριτική στον ισραηλινό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό (γνωστό σαν «σιωνισμό») με τον αντισημιτισμό. Είναι τιμή της ασταμάτητης μηχανής να δημοσιεύσει αυτό το γράμμα (μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά στο https://www.scribd.com/document/437713274/Call-of-129-Jewish-and-Israeli-Scholars-to-French-Parliament-About-Resolution-on-Anti-Semitism). Είναι πολύ πιθανό ότι δεν το βρείτε πουθενά αλλού στα μέρη μας· και σίγουρα όχι στα ντόπια καθεστωτικά και παρακαθεστωτικά, κρατικά και παρακρατικά «μήντια», παλιά και νέα, διάφορων αφεντικών, των λακέδων και των τσατσορούφιανών τους. Η ασταμάτητη μηχανή σας προτείνει να το διαβάζετε όχι μία αλλά δύο φορές. Και να το κρατήσετε κάπου, κάπως: θα σας χρειαστεί σίγουρα. Θα σας χρειαστεί ακόμα κι όταν δεν θα το περιμένετε! (Η ορθογραφία είναι του πρωτότυπου).

Τίτλος: Έκκληση από 129 Εβραίους και Ισραηλινούς διανοούμενους προς την Γαλλική Εθνοσυνέλευση να μην υποστηρίξει την πρόταση νόμου που εξισώνει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό, και βάζει σε ισχύ τον ορισμό της IHRA. (27 Νοέμβρη 2019).

Αγαπητά μέλη του Γαλλικού Κοινοβουλίου. Εμείς, Εβραίοι διανοούμενοι απ’ το Ισραήλ και αλλού, πολλοί απ’ τους οποίους ειδικευόμαστε στον αντι-Σημιτισμό και στην ιστορία των Εβραίων και του Ολοκαυτώματος, σας απευθυνόμαστε γραπτά σε σχέση με ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του αντι-Σημιτισμού, το οποίο το Γαλλικό κοινοβούλιο πρόκειται να συζητήσει και να θέσει σε ψηφοφορία στις 3 Δεκεμβρίου.

Θέλουμε να εκφράσουμε την βαθιά μας ανησυχία για την άνοδο του αντι-Σημιτισμού σ’ όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενης της Γαλλίας. Θεωρούμε τον αντι-Σημιτισμό και όλες τις άλλες μορφές ρατσισμού και μισαλλοδοξίας σαν έναν πραγματικό κίνδυνο που πρέπει να καταπολεμηθεί ακόμα πιο αποφασιστικά, και καλούμε την Γαλλική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να το πράξουν. Ενόσω δίνουμε ισχυρή έμφαση σ’ αυτήν την ανησυχία μας, είμαστε αντίθετοι στην πρόταση νόμου για τον αντι-Σημιτισμό για δύο κυρίως λόγους, και σας καλούμε να μην την υπογράψετε και να μην την υποστηρίξετε.

Πρώτον, η αιτιολογική έκθεση της πρότασης νόμου συσχετίζει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό. Ακόμα περισσότερο ταυτίζει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό στο σημείο που αναφέρει ότι “η κριτική στην ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ σαν ενός συνόλου που απαρτίζεται από Εβραίους πολίτες ισοδυναμεί με μίσος κατά της Εβραϊκής κοινότητας συνολικά”.

Πριν συνεχίσουμε, πρέπει να πουμε ότι μας θλίβει ιδιαίτερα το γεγονός ότι η αιτιολογική έκθεση αναγνωρίζει το Ισραήλ “σαν ένα σύνολο που απαρτίζεται από Εβραίους πολίτες”. Περίπου το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ αποτελείται από Παλαιστίνιους πολίτες, οι περισσότεροι των οποίων είναι Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί. Ο συγκεκριμένος ορισμός τους εξαφανίζει και αρνείται την ύπαρξή τους. Αυτό το θεωρούμε εξαιρετικά προβληματικό, ακόμα περισσότερο σε σχέση με την προσήλωση της χώρας σας στον α-εθνικό προσδιορισμό της Γαλλικής υπηκοότητας.

Οι γνώμες μας για τον Σιωνισμό μπορεί να διαφέρουν, αλλά όλοι μας, συμπεριλαμβανόμενων εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους Σιωνιστές, θεωρούμε ότι η συσχέτιση του αντι-Σιωνισμού με τον αντι-Σημιτισμό είναι θεμελειωδώς λαθεμένη. Για τους πολλούς Εβραίους που θεωρούν τους εαυτούς τους αντι-Σιωνιστές, είναι επιπλέον βαθιά προσβλητική.

Ο αντι-Σιωνισμός είναι μια νόμιμη άποψη στην Εβραϊκή ιστορία, με μεγάλη παράδοση, ακόμα και εντός Ισραήλ. Καποιοι Εβραίοι είναι αντίθετοι στον Σιωνισμό για θρησκευτικούς λόγους, άλλοι για πολιτικούς ή πολιτιστικούς λόγους. Πολλά απ’ τα θύματα του Ολοκαυτώματος ήταν αντι-Σιωνιστές. Η προτεινόμενη θέση τους ατιμάζει, και προσβάλει την μνήμη του αποκαλώντας τους αναδρομικά αντι-Σημίτες.

Για τους Παλαιστίνιους, ο Σιωνισμός σημαίνει ξεριζωμό, εξανδραποδισμό, κατοχή και δομική ανισότητα. Είναι κυνισμός και αναισθησία να στιγματίζονται σαν αντι-Σημίτες επειδή αντιπαλεύουν τον Σιωνισμό. Πολεμούν τον Σιωνισμό όχι επειδή μισούν τους Εβραίους, αλλά επειδή έχουν υποστεί τον Σιωνισμό σαν ένα καταπιεστικό πολιτικό κινημα. Είναι ιδιαίτερα αναίσθητο κάτι τέτοιο, όπως και το να υιοθετούνται διπλά στάνταρ, αν ληφθεί υπόψη ότι το Ισραήλ αρνείται στους Παλαιστίνιους το δικαίωμα να υπάρχουν – και υπονομεύει την ίδια τους την ύπαρξη.

Χωρίς αμφιβολία υπάρχει αντι-Σημιτισμός μεταξύ εκείνων που είναι αντίθετοι με τον Σιωνισμό. Υπάρχουν όμως και πολλοί αντι-Σημίτες που υποστηρίζουν τον Σιωνισμό. Είναι κατά συνέπεια παράλογο και ανάρμοστο το να ταυτίζεται γενικά ο αντι-Σιωνισμός με τον αντι-Σημιτισμό. Ταυτίζοντας αυτά τα δύο διαφορετικά φαινόμενα, η Εθνοσυνέλευση θα υπονομεύσει τις ζωτικές προσπάθειες να καταπολεμηθεί ο αληθινός αντι-Σημιτισμός, που είναι πολυδιάστατος και έρχεται από διαφορετικούς τομείς της Γαλλικής κοινωνίας.

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 2 (συνέχεια)

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Η δεύτερη αντίρρησή μας: ο προτεινόμενος νόμος αποδέχεται τον ορισμό εργασίας για τον αντι-Σημιτισμό της Διεθνούς Συμμαχίας για την Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA).

Αυτός ο ορισμός είναι εξαιρετικά προβληματικός. Το νομοσχέδιο υποστηρίζει ότι ο ορισμός αυτός «κάνει εφικτό να προσδιοριστεί με όση ακρίβεια είναι δυνατή το τι είναι ο σύγχρονος αντι-Σημιτισμός». Στην πραγματικότητα όμως ο ορισμός είναι ασαφής και ανακριβής, και κατά συνέπεια δεν είναι αποτελεσματικό μέσο στον αγώνα κατά του αντι-Σημιτισμού. Απ’ την άλλη, νομοθεσία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και δίωξη του αντι-Σημιτισμού υπάρχει ήδη στη Γαλλία.

Η αιτιολογική έκθεση του προς συζήτηση νομοσχεδίου λέει ότι ο ορισμός της IHRA «δεν αναγνωρίζει την κριτική στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ σαν αντισημιτικές». Στην πραγματικότητα όμως διάφορα «σύγχρονα παραδείγματα του αντι-Σημιτισμού» έχουν επισυναφθεί στον ορισμό, τα οποία σκόπιμα ενσωματώνουν την κριτική και την αντίθεση στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ στον αντι-Σημιτισμό. Αυτά τα παραδείγματα παρουσιάζονται και αντιμετωπίζονται σαν εσωτερικό τμήμα του ορισμού.

Σύμφωνα μ’ αυτά τα παραδείγματα και το πως προβάλλονται, αν κάνεις κριτική στο Ισραήλ με τρόπο που να θεωρηθεί διπλό στάνταρ, είσαι αντι-Σημίτης. Αν υποστηρίζεις μια διεθνική ή μια δημοκρατική λύση ενός κράτους στη σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστινίων, είσαι αντισημίτης. Το ίδιο είσαι αν κατηγορήσεις το Ισραήλ για θεσμοθετημένο ρατσισμό. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί μ’ αυτές τις αιτιάσεις. Αλλά τέτοιες απόψεις θεωρούνται νόμιμες και προστατεύονται απ’ την ελευθερία του λόγου σε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό πλαίσιο. Κατά συνέπεια, ο ορισμός δημιουργεί ένα αδικαιολόγητο διπλό στάνταρ προς όφελος του Ισραήλ και εναντίον των Παλαιστινίων.

Ο ορισμός της IHRA χρησιμοποιείται ήδη για να στιγματίσει και να φιμώσει την κριτική στο Κράτος του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων οργανώσεων υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναγνωρισμένων ειδικών. Αυτός ο ορισμός έχει καταδικαστεί από κορυφαίους ερευνητές του αντι-Σημιτισμού. Ο Kenneth Stern, απ’ τους βασικούς δημιουργούς του ορισμού της IHRA, έχει προειδοποιήσει επίσης ενάντια στην χρήση του για να υπονομευτεί η ελευθερία του λόγου.

Η ερώτηση κλειδί είναι αυτή: γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν μπορούμε να διαχωρήσουμε αυτές τις εξελίξεις απ’ την βασική ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης να κατοχυρωθεί η κατοχή και η προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών, και να φιμωθεί κάθε κριτική σ’ αυτό το πρόγραμμα.

Επί χρόνια, η ισραηλινή κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Benjamin Netanyahou καταδικάζει κάθε απόρριψη των πολιτικών της σαν αντι-Σημιτική. Ο ίδιος ο Netanyahou προωθεί πιεστικά την εξίσωση του αντι-Σιωνισμού με τον αντι-Σημιτισμό, καθώς και τον ορισμό της IHRA. Αυτό εικονογραφεί το πως ο αγώνας ενάντια στον αντι-Σημιτισμό έχει γίνει όργανο προάσπισης της Ισραηλινής κυβέρνησης.

Με ανησυχία σημειώνουμε ότι αυτή η εκστρατεία της Ισραηλινής κυβέρνησης βρίσκει άνεμο στα πανιά της και στη Γαλλία. Στις 28 Μαίου 2019, ο βουλευτής Sylvain Maillard [σ.σ.: του κόμματος του Macron] πήρε μέρος σε μια εκδήλωση, μαζί με τον Yossi Dagan, έναν γνωστό ηγέτη των εποίκων, που προεδρεύει σε μια Ισραηλινή κρατική υπηρεσία που έχει την ευθύνη των οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Όπως γνωρίζετε, ο βολευτής Maillard ήταν ο εισηγητής του παρόντος σχεδίου νόμου για τον αντι-Σημιτισμό, εντελώς συμπτωματικά λίγες ημέρες πριν την εκδήλωση με τον Dagan.

Γι’ αυτό σας προτείνουμε: αγώνα ενάντια στον αντι-Σημιτισμό και όλες τις μορφές του ρατσισμού – αλλά να γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα τροφοδοτεί την ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης για την κατοχή και την προσάρτηση [των παλαιστινιακών εδαφών].

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 3 (τέλος για σήμερα)

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Σαν πολιτικά εβραία αντ-εθνικίστρια / αντι-ιμπεριαλίστρια (εκτός από παλαιστίνια της αντίστασης…) η ασταμάτητη μηχανή θα υπέγραφε το παραπάνω κείμενο (εκτός απ’ την απόδοση όλων των ευθυνών στον Netanyahou, αλλά και πάλι θα το υπέγραφε) και με τα δύο χέρια της! Όμως…

Όμως τι καινούργιο λέει; Τι απ’ όλα αυτά δεν ξέρουν οι γαλλικές, οι αμερικανικές, οι ελληνικές και οι όποιες άλλες πολιτικές βιτρίνες που δηλώνουν συμμετοχή / συνενοχή στον Χορό του Θανάτου σε βάρος των παλαιστίνιων αντρών και γυναικών; Τίποτα καινούργιο δεν λέει· αυτά είναι τόσο γνωστά όσο το ότι η γη είναι στρογγυλή και περιστρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο.

Δεν υπάρχει κάποιο «έλλειμμα πληροφόρησης» ή κάποια «παρεξήγηση» πίσω απ’ την υιοθέτηση της άποψης πως ένα τουλάχιστον κράτος, το ισραηλινό, είναι «ιερό» – και κάθε κριτική σε βάρος του θα βγει στην παρανομία σαν «βλάσφημη» και «φασιστική»… Τι υπάρχει τότε;

Κάποιος θα έλεγε ότι βρίσκονται τα οικονομικά ή/και γεωπολιτικά συμφέροντα διάφορων δυτικών κρατών στη μέση Ανατολή, και δίπλα στο απαρτχάιντ, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου καινούργιο! Κι ωστόσο ποτέ ως τώρα αυτά τα δυτικά κράτη δεν σκέφτηκαν (και πολύ λιγότερο νομοθέτησαν) ότι όποιος υπερασπίζεται την παλαιστινιακή αντίσταση είναι …. ναζί! Δεν είναι λοιπόν αυτά τα παλιά, γνωστά και δοκιμασμένα συμφέροντα και οι ανάλογες συμμαχίες που προωθούν αυτήν την αντιστροφή / διαστροφή των εννοιών, και μαζί την ιστοριο-κτονία.

Κάτι άλλο είναι. Που είναι σύγχρονο (δηλαδή μεταμοντέρνο) με την έννοια της αξιοποίησης και της εμβάθυνσης της διανοητικής σύγχισης / παρακμής των υποτελών, προς αξιοποίηση όχι απ’ το ισραηλινό κράτος, αλλά απ’ το αμερικανικό, το γαλλικό, το αγγλικό, το ελληνικό – και οποιοδήποτε άλλο. Και, επιπλέον, η «ιεροποίηση» ενός κράτους (μέσω της ποινικοποίησης της εναντίον του κριτικής) δεν θα μπορούσε να «καίει» γάλλους, αμερικάνους, έλληνες ή οποιουσδήποτε άλλους βουλευτές σαν έσχατο χρέος απέναντι στη μνήμη του Ολοκαυτώματος! Δεν είναι τα αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες ανθρωπιστές – με – αιώνιες – ενοχές!

Υποστηρίζουμε, ακόμα κι αν είμαστε οι μόνοι στον γαλαξία ολόκληρο, ότι αυτή η «ιεροποίηση» είναι τα εγκαίνια μιας τάσης, μιας κατεύθυνσης, μιας τακτικής. Οι πολιτικές βιτρίνες εδώ κι εκεί στον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο, πολύ λιγότερο νοιάζονται για να προσφέρουν στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς μια «ασπίδα» που έχει ήδη αρχίσει να κομματιάζεται (και το ξέρουν…) και πολύ περισσότερο ενδιαφέρονται να εγκαινιάσουν μια προληπτική «λογική», έναν προληπτικό τρόπο «ερμηνείας» του πληβειακού ή/και εργατικού ανταγωνισμού, μια νοηματική γκάμα, με σκοπό κάποια στιγμή στο μέλλον να «ιεροποιήσουν» και τα δικά τους κράτη – δια νόμου…

(φωτογραφίες: Οι ντόπιοι τσατσορούφιανοι της πρεσβείας και των υπηρεσιών εκνευρίζονται: πρόκειται για «ανύπαρκτο» υποκείμενο βρυχώνται. Είναι οι γυναίκες στην Παλαιστίνη…)