Tag: ιράν

Κυριακή 27 Μάη. Αυτός είναι χάρτης της επαρχίας του Idlib όπως τον δημοσιοποίησε πριν 2 ημέρες το ρωσικό υπ.αμ. Το θαλασσί είναι ο θύλακας· τα κίτρινα τρίγωνα (12) τα φυλάκια του τουρκικού στρατού· τα κόκκινα (10) του ρωσικού, και τα πράσινα (7) του ιρανικού. (Η περιγραφή είναι όπως έγινε επίσημα).

Το πρώτο που φέρνει στο μυαλό αυτή η εικονογραφία είναι ότι πρόκειται για σύνορα. Ωστόσο ο ρώσος αρχικαραβανάς διευκρίνησε ότι αυτή η κατανομή είναι συμφωνημένη μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων», δηλαδή του μπλοκ της Αστάνα. Συνεπώς σε καμμία περίπτωση δεν είναι εναντίον του Άσαντ και του καθεστώτος του· ή εν αγνοία του.

Μέσα στον θύλακα οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες κάνουν την «λάτζα», την δύσκολη δουλειά. Είτε με το καλό (με εξαγορά) είτε με το κακό (με πόλεμο) προσπαθούν να εξαφανίσουν την οργάνωση Tahrit al-Sham Hay’at ( παρατσούκλι της al-Nusra) που ελέγχεται και χρηματοδοτείται απ’ το Ριάντ.

Η τελευταία μέθοδος που εφαρμόζουν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (υποψιαζόμαστε σε συνεργασία με τις ρωσικές και τις ιρανικές) είναι «μυστηριώδεις εκτελέσεις» στελεχών της Tahrir al-Sham, με διάφορους τρόπους. Με ελεύθερους σκοπευτές, με γαζώματα σε δημόσια μέρη, με βόμβες στα αμάξια τους – πάντα από άγνωστους…. Οι υπόλοιπες οργανώσεις, όταν δεν πολεμούν ανοικτά την Tahrir al-Sham σχεδιάζουν την μετατροπή τους σε «κανονικό στρατό», υπό τον έλεγχο της Άγκυρας…

Αν το φέρει η κουβέντα και τίποτα πατριωτικά τσακάλια σας πουν ότι η Άγκυρα θέλει να προσαρτήσει την ζώνη του Idlib στην επικράτειά της, πείτε τους (κομψά) ότι είναι ηλίθιοι! Η περιοχή θα μείνει στην συριακή επικράτεια· αλλά υπό την μακρόχρονη επίβλεψη της Άγκυρας και των υπηρεσιών της. Εκτός αν ο τοξικός είναι κάτω απ’ το χώμα, ο διάδοχός του ζητήσει ταπεινά συγγνώμη για το κακό που έκανε το Ριάντ στον Άσαντ, δώσει και τα παιδιά του στη Δαμασκό σαν όμηρους / εγγύηση της νέας φιλίας, το ίδιο και το Τελ Αβίβ· ή γίνει κανάς σεισμός και εξαφανιστεί απ’ τον χάρτη η σαουδική αραβία.

Εκτός απ’ το πρώτο, τα υπόλοιπα δεν προβλέπονται. Συνεπώς οι σουνίτες (της συρίας κατ’ αρχήν…) θα επιβλέπονται άμεσα απ’ αυτούς που μπορούν να κάνουν την δουλειά της επιβλεψής τους. Τουρκία και κατάρ. Κι αυτό, φυσικά, θα έχει και διάφορα οικονομικά οφέλη για την Άγκυρα…

(Όσο για τον φιλόδοξο τοξικό πρίγκηπα; Θα τον δούμε ξανά live;)

Σάββατο 19 Μάη. Τα κράτη της ε.ε. (έχουν συνυπογράψει σα σύνολο την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν) πολύ θα ήθελαν να προστατέψουν τις φίρμες τους που έχουν (ή σκοπεύουν να κάνουν) δουλειές με την Τεχεράνη. Μπορούν όμως να το κάνουν αναίμακτα απ’ την άποψη ενός οικονομικού / εμπορικού πολέμου με τις ηπα;

Η «επανα-ενεργοποίηση» ενός ευρωπαϊκού νόμου του 1996, που απαγόρευε στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις να υποκύπτουν σε κυρώσεις τρίτων κρατών – δίνοντας του κάποια νομική και οικονομική κάλυψη – δεν είναι φοβερή ασπίδα. Δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ, για να φανούν τα δύσκολα σημεία του. Όμως είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικότερος από μια κλασσική «αντιπυραυλική άμυνα», που μπορεί να αναχαιτίσει μόνο ένα μέρος των αντίπαλων πυραύλων…

Το ουσιαστικό πρόβλημα το έχουν εκείνες οι μεγάλες γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές κλπ εταιρείες που έχουν δουλειές στο ιράν και, ταυτόχρονα, μεγαλύτερες στις ηπα. Δεν υπάρχει (και δεν θα μπορούσε να υπάρξει) κανένας νόμος να τις προστατέψει από σουτάρισμα εκτός αμερικανικής αγοράς αν, τα θυμωμένα κουνάβια (ψόφια και μη) της Ουάσιγκτον αποφάσιζαν να τις τιμωρήσουν για τα νταραβέρια τους στο ιράν.

Για μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις, που δεν έχουν μπίζνες στην Ουάσιγκτον, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται, επειδή εντοπίζεται στις τραπεζικές μεταβιβάσεις και εκκαθαρίσεις. Εκεί, αν τα deal γίνονται σε ευρώ (και πάντως όχι σε δολάρια) το πράγμα δείχνει σχετικά απλό. Για μεγάλες επιχειρήσεις όμως, τύπου total;

Το χειρότερο για διάφορα ευρωπαϊκά business plans είναι ότι ο καπιταλισμός (όπως και η φύση – όπως έλεγαν παλιά) απεχθάνεται τα κενά. Αν η γαλλική total, για παράδειγμα, σπάσει το πολλών δισ. συμβόλαιό της με την Τεχεράνη για την αξιοποίηση του τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο νότιο Pars, η κινεζική cnpc θα πάρει την θέση της, τρέχοντας και με μεγάλη χαρά. Κι αυτό θα συμβεί σ’ όλα τα μεγάλα και αξιόλογα συμβόλαια: ο κινεζικός καπιταλισμός όχι μόνο «προσφέρει τα πάντα» αλλά ενδιαφέρεται θερμά για επενδύσεις στο ιράν.

Αυτό σημαίνει ότι ο ιρανικός καπιταλισμός έχει πια εκείνους τους μεγάλους οικονομικούς συμμάχους / συνεταίρους για να «αντέξει» την ομοβροντία αμερικανικών κυρώσεων εναντίον του.

Οι ευρωπαϊκοί έχουν το πρόβλημα· συχνά την προβληματάρα!

Σάββατο 19 Μάη. Χτες η γερμανίδα πρωθ. Merkel έκανε ταξίδι στο ρωσικό Sochi. Με το Putin είναι παλιοί γνωστοί (απ’ το 2000) και τα έχουν πει πάνω από 25 φορές ως τα σήμερα. Όμως από “προχτές” έχουν να αντιμετωπίσουν ζητήματα (που προκαλεί η αμερικανική παρακμή αλλά και ανανεωμένη επιθετικότητα) που δεν σηκώνουν ούτε αναβολές, ούτε τρεναρίσματα. Και το πρόβλημα, εν προκειμένω, δεν το έχει το ρωσικό αφεντικό.

Αύριο θα έχουμε περισσότερα για τον «ενεργειακό πόλεμο». Πρόκειται όμως για ένα μόνο απ’ τα μέτωπα της επιθετικότητας της Ουάσιγκτον. Το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν και η συμφωνία επ’ αυτού είναι ένα άλλο. Βερολίνο και Μόσχα συμφωνούν υπέρ της· πέρα, όμως, απ’ τα καθαρά επιχειρηματικά προβλήματα που προκαλεί, δεν είναι μυστικό: μαζί με την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / Quds σαν πρωτεύουσας του ισραήλ η ανανέωση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης είναι βασικό στοιχείο του αμερικανικού «ανασχεδιασμού» για την συντήρηση (ακόμα και την όξυνση) της «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή.

Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο μάταιο να αντιμετωπίζονται όλα αυτά «ένα ένα» και «κατά περίπτωση»… Πράγμα που, φυσικά, κάνει διαρκώς και χειρότερα αυτά που περιμένουν να πέσουν στα κεφάλια μας…

(Εν τω μεταξύ, την ίδια μέρα – χτες – και απ’ το ίδιο μέρος – το Sochi – ο Putin ανακοίνωσε ότι ο υπερηχητικός πύραυλος rs-26 (avangard) τον οποίο διαφήμισε στις αρχές Μάρτη και απέναντι στον οποίο δεν υπάρχει σύστημα αντιμετώπισης, θα μπει σε στρατιωτική χρήση του χρόνου.

Αλλά δεν θα χαρίσει μερικούς στο Βερολίνο…)

Πέμπτη 17 Μάη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν (ή υπονοούνται) τα εξής:

Α) Προς το παρόν, και μην έχοντας κάποιον επίσημο και καθαρό τρόπο να διώξουν την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της απ’ την ypg/pkk ζώνη (και έναν τουλάχιστον θύλακα στα νότια, στα σύνορα με την ιορδανία), τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα συμβιβάζονται με την πραγματικότητα και, φροντίζουν να ελεγχθεί / «καθαρίσει» η υπόλοιπη συριακή επικράτεια.

Β) Σ’ αυτή τη βάση, κι αφού δεν προβλέπεται σοβαρή κουρδική συμμετοχή σε έναν αντι-αμερικάνικο σχεδιασμό για το συριακό μέλλον, οι «πολιτικές διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση» έχουν μετατραπεί και ορθολογικοποιηθεί στο μέγιστο: η όποια αντιπολίτευση είτε θα μετανοιώσει γυρίζοντας στην Δαμασκό, είτε – αν επιμένει – θα ακολουθεί τις οδηγίες της Άγκυρας. Αλλιώς δεν υπάρχει.

Γ) Ο θύλακας της Idlib έχει παραχωρηθεί στην Άγκυρα για να κάνει αυτήν την δουλειά (της «απαλλοτρίωσης») – πράγμα που γίνεται με σημαντική επιτυχία. Αντίθετα το Ριάντ χάνει και τους τελευταίους «δικούς» του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει ηττηθεί απόλυτα και οριστικά. Κι όχι μόνον το Ριάντ.

Δ) Η «πολιτική λύση» που προωθούσε το μπλοκ της Αστάνα αναβάλλεται επ’ αόριστο (όσες φανφάρες κι αν χρειαστούν), όπως όμως – τα μέλη του θα φροντίσουν γι’ αυτό – αναβάλλεται και οποιαδήποτε «αμερικανοκρατούμενη» (μέσω οηε) ανάλογη προσπάθεια. Αντίθετα, τώρα θα δοθεί βάρος στην ανοικοδόμηση της περιοχής που ελέγχει το μπλοκ της Αστάνα, με διάφορα μεγάλα project όχι απλά ανακατασκευών αλλά και εκσυχρονισμού, που θα χρηματοδοτηθούν απ’ το Κατάρ και απ’ το Πεκίνο (με ανταλλάγματα, φυσικά!). Αυτή η φάση, της ανοικοδόμησης, θα χρησιμοποιηθεί και σαν πολιτικό εργαλείο πίεσης προς τους (όχι λίγους) άραβες στην ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη ζώνη, όπου κανείς (δηλαδή: ο τοξικός) δεν πληρώνει για τέτοια. (Η “ελεύθερη” Raqqa παραμένει σωρός ερειπίων…).

Ε) Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε είναι σωστό κι αυτό: η Τεχεράνη θα κάνει τις (στρατιωτικές…) δουλειές της στη συρία, ίσως χωρίς θόρυβο, αλλά θα τις κάνει όπως σχεδιάζει· και δεν υπάρχει περίπτωση «εμποδίων» απ’ την Μόσχα. Γιατί την ώρα που η Μόσχα έχει εξασφαλίσει το «ελεύθερο» από στρατιωτική άποψη στην συριακή επικράτεια, θα ήταν σόλικο να απαγορεύσει κάτι ανάλογο στην Τεχεράνη, που έχει ματώσει πολύ περισσότερο!

ΣΤ) Η ανοικοδόμηση της (υπό επίσημο Άσαντ έλεγχο αλλά ανεπίσημη εξουσία των «εγγυητριών δυνάμεων») συριακής επικράτειας επιτρέπει να αξιοποιηθεί «παραγωγικά» (από καπιταλιστική αλλά και γεωπολιτική άποψη) το άγνωστης διάρκειας διάστημα μέχρι να υπάρξει αλλαγή στους συσχετισμούς· και να αποχωρήσουν (: διωχτούν) οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους απ’ την συρία (και το ιράκ). Όσο κι αν φτήττει το Τελ Αβίβ, ο χρόνος είναι (αποδεδειγμένα) εναντίον του! Κι αυτό αφορά και τον Λίβανο και (μεσοπρόθεσμα) την Παλαιστίνη…

Τώρα που τελειώνει η εκκαθάριση των εσωτερικών θυλάκων, μια είναι η περιοχή η διεκδίκηση της οποίας θα μπορούσε (ή όχι) να προκαλεί στρατιωτικές τριβές και να δίνει λαβές είτε στην Ουάσιγκτον είτε στο Τελ Αβίβ να δοκιμάζουν την «στρατιωτική διαχείριση της ήττας» τους: η περιοχή της Dara’a, δίπλα στα υψώματα του Golan. Όταν, όμως, μαθαίνουμε ότι ρωσική κατασκευαστική ετοιμάζει πεντάστερο resort στην Tartus (με όλα τα απαραίτητα…) υποψιαζόμαστε ότι το μπλοκ της Αστάνα δεν θα δώσει βάρος σε μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις, είτε στην Dara’a είτε στην Deir ez-Zor, επιχειρήσεις που θα αφήνουν περιθώρια δράσης στον «άξονα»… Θα το πάει αλλιώς…

Επιμένουμε, άλλωστε: η γραμμή αντιπαράθεσης είναι πολύ μακριά, και καθόλου δεν περιορίζεται στη μέση Ανατολή…

(φωτογραφία: Η κατάσταση στα βορειοδυτικά του συριακού πεδίου μάχης σήμερα. Κίτρινη είναι η ypg/pkk/αμερικανοκρατούμενη περιοχή· γκρι η περιοχή που ελέγχει άμεσα ο τουρκικό στρατός και το f.s.a. πεζικό του· κόκκινο η περιοχή που ελέγχεται απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends, και πράσινο ο θύλακας της Idlib. Τα πυργάκια είναι «τουρκικά παρατηρητήρια», που στήνονται με την έγκριση της Δαμασκού – και διαρκώς αυξάνουν γύρω γύρω. Χάρη και σ’ αυτά, διάφορες αντικαθεστωτικές οργανώσεις προτιμούν την σιγουριά της μισθοδοσίας απ’ την Άγκυρα· και εγκαταλείπουν πανηγυρικά το Ριάντ…

Τρέχε τοξικέ στο Τελ Αβίβ!!!)

Δευτέρα 14 Μάη. Να, λοιπόν, που χάρη στην αμερικανική παρακμή, ο υπ.εξ. του ιρανικού καθεστώτος μπορεί να χαμογελάει εγκάρδια με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi (φωτογραφία απ’ την χθεσινή πρώτη μέρα του «γύρου της ειρήνης» σε Πεκίνο, Μόσχα και Βρυξέλλες). Να που η μία πλευρά του 4^ου παγκόσμιου πολέμου μπορεί να εμφανίζεται σαν φίλος της παγκόσμιας ειρήνης: είναι τόσο εξώφθαλμα πολεμοκάπηλη η άλλη πλευρά, μέσα στην αγωνία της παρακμής της, ώστε όποιος απλά δεν της μοιάζει φαίνεται γνήσιος ειρηνιστής!!!

Ωστόσο το «νόμπελ ειρήνης» θα πρέπει να δοθεί στο ψόφιο κουνάβι! Για να φτάσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις στο έσχατο όριό τους…

Σάββατο 12 Μάη. Το ιρανικό καθεστώς είναι ιδεολογικά υπερσυντηρητικό και πολιτικά ολοκληρωτικό (το «ανώτατο όργανό» του είναι αυτο-εκλεγμένοι παπάδες – κάτι σαν την «ιερά σύνοδο» στα μέρη μας…)· από καπιταλιστική άποψη είναι επίσης (μιλώντας γενικά) σαφώς σε υποδεέστερη θέση σε σχέση με το ισραηλινό. Όμως δεν είναι καθόλου ηλίθιο: έχει, υποχρεωτικά, πλήρη επίγνωση των αδυναμιών, των ελλείψεών του. Για την ακρίβεια αυτή η επίγνωση είναι ένα απ’ τα βασικά όπλα του.

Απ’ την δεκαετία του ’80, όταν αναγκάστηκε να πολεμήσει όχι απλά εναντίον του στρατού του Χουσεΐν αλλά και όλων όσων τον στήριζαν (ηπα, ευρώπη, ε.σ.σ.δ.), ξέρει πως όποτε χρειαστεί να πολεμήσει θα είναι σε ασύμμετρο πόλεμο: εναντίον αντιπάλου πολύ πιο ισχυρού τεχνικά. Απ’ την δεκαετία του ’80 ως … μεθαύριο το ιρανικό καθεστώς προετοιμαζόταν και προετοιμάζεται για την στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσει αμερικανική επίθεση. Και δεν είναι καθόλου αστείο, ή μια ιρανική υπερβολή: το 2004, το 2005, ακόμα και το 2006, η επίθεση στο ιράν ήταν στην ημερήσια διάταξη της Ουάσιγκτον… Το ψόφιο κουνάβι την ξανάφερε εκεί έστω σαν ενδεχόμενο…

Πράγμα που σημαίνει ότι επί δεκαετίες εφευρίσκει, εξελίσσει, εξοπλίζει και εκπαιδεύει τον στρατό του (σε όλες τις εκδοχές του) σε μέσα και τακτικές τεχνικής ασυμμετρίας· με αντίβαρα την εξυπνάδα, τον αιφνιδιασμό, την παραλλαγή, το «υψηλό ηθικό» (δηλαδή: την σκληρή ιδεολογική συνοχή), κλπ κλπ.

Δεν είναι μόνο η Χεζμπ’ αλλάχ, ή η Τεχεράνη, που έχουν εκ των πραγμάτων υποχρεωθεί να βασίζονται όχι μόνο στο όποιο hardware τους αλλά, κυρίως, στο software του μυαλού και της εφευρετικότητάς τους. Το ίδιο κάνει και το Πεκίνο· σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για αρετές καθόλου ξένες στις καπιταλιστικές νόρμες!! Τηρουμένων των αναλογιών: μετά τους «κάποτε» απίστευτα νικητές Βιετ-κονγκ (Viet Cong) πολλοί σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου γίνονται κάτι παρόμοιο.

Το πρωτεύον, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου (αν εξαιρέσει κανείς το μέτρημα, όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν με θεαματικό τρόπο αυτό που εμείς οι «τρελοί», εδώ, αναλύουμε κάτι χρόνια τώρα απ’ την εργατική μεριά…) είναι ότι μετά την ήττα του «σχεδίου isis» οι εμπνευστές του (ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να «εμφανίζονται» εναντίον του μπλοκ της Αστάνα, όλο και περισσότερο χωρίς μάσκες.

Πρόκειται για μειονέκτημα και ήττα· αν και όχι οριστική. Αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός ήθελε να βγει «αυτοπροσώπως» στο συριακό πεδίο μάχης θα το είχε κάνει πριν χρόνια αναλαμβάνοντας καραμπινάτα «την αντιμετώπιση του isis» (που έτσι κι αλλιώς χρηματοδοτούσε…), μαζί με τους αμερικάνους, ακόμα και με πεζικό… Δεν ήθελε, είχε προφανώς τους λόγους του.

Κι αν η Ουάσιγκτον ήθελε… Στ’ αλήθεια: τι θέλει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός;

Σάββατο 12 Μάη. Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη η λιβανέζικη (αραβόφωνη) εφημερίδα al-Akhbar δημοσίευσε ένα «κλεμμένο» (εμπιστευτικό…) mail, απ’ την αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον προς το υπουργείο εξωτερικών του Boris του τρομερού. Μην αναρωτηθείτε ποιος υπέκλεψε το mail (και, προφανώς, ακόμα περισσότερα): όχι η αντικατασκοπεία της Χεζμπ’ αλλάχ. Ας πούμε: κάποιος σύμμαχος με first class δυνατότητες…

Δεν θα δίναμε credit στα λεγόμενα του mail αν δεν συνέβαινε να επαληθεύεται «επί του συριακού πεδίου μάχης» εδώ και μήνες. Ο Benjamin Norman, υπεύθυνος για τα ζητήματα μέσης Ανατολής στην αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, ενημερώνει το «κέντρο» για δύο συναντήσεις, στις 11 Γενάρη στην Ουάσιγκτον και στις 23 Γενάρη στο Παρίσι, μεταξύ αξιωματούχων και «ειδικών» των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της σαουδικής αραβίας και της ιορδανίας (;) – με θέμα την μοιρασιά της συρίας.

Δεν θα σας πούμε τι κουβέντιαζαν, όπως προκύπτει απ’ την τηλεγραφικού τύπου αναφορά του κυρ υπεύθυνου. Είναι αυτό που συμβαίνει – αν δει κανείς την τωρινή κατάσταση απ’ την μεριά του «άξονα», στον οποίο έχει προστεθεί το Παρίσι. Για παράδειγμα η «ζώνη Dara’a» δεν πρόκειται να (επιτραπεί να) αποδοθεί στο καθεστώς της Δαμασκού – συνεπώς ο πιο κάτω χάρτης των πρόσφατων ισραηλινών επιθέσεων, πετυχημένων ή όχι είναι άλλο θέμα (μήπως ήταν πετυχημένες οι πυραυλικές επιθέσεις των «3» στις 14 Απρίλη; Ως προς τι;) επιβεβαιώνει του «λόγου το αληθές».

Θα σας πούμε όμως αυτό που ίσως υποψιάζεστε, και επιβεβαιώνει με κάθε επισημότητα πως (και) στη συρία εξελίσσεται ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος. Κοινό σημείο αυτής της συμμαχίας είναι η “αποτροπή”. Του μπλοκ της Αστάνα. Με μια διαφορετική γλώσσα “αποτροπή” σημαίνει να τους σταματήσουμε. Ένα βήμα πιο κάτω: να τους σταματήσουμε πριν μας πετάξουν στη θάλασσα…

Είτε το θεωρήσετε διαστροφή είτε το θεωρήσετε “παράξενο ρεαλισμό”, η “αποτροπή του ιράν” έχει κεντρική θέση σ’ αυτά που λέγονται και υπονοούνται το κλεμμένο mail – σαν πυλώνας της γενικότερες “αποτροπής”. Για διαφορετικούς έως πολύ διαφορετικούς λόγους – όπως τους εννούμε εμείς, απ’ την εργατική γωνία μας. Για την Ουάσιγκτον «η αποτροπή του ιράν» στο συριακό πεδίο μάχης είναι βασικά «αποτροπή της ρωσίας» (και, κάπου στο βάθος, της κίνας….) Στην άλλη άκρη, για το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ που δεν συμμετείχε επίσημα σ’ αυτά τα ραντεβού, αλλά…) «η αποτροπή του ιράν» είναι υπαρξιακό ζήτημα. Για το Παρίσι η ίδια «αποτροπή» είναι απώθηση του γεγονότος ότι αργά ή γρήγορα ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα «πεθαίνει» για τον γαλλικό: πράγμα που σημαίνει ότι το Παρίσι δεν θέλει να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίζει ένα κράτος που θεωρούσε «ευεργετούμενο» (κι άρα κάπως υποτελές) σαν ισότιμο. Όσο για το Λονδίνο; Δεν ξέρουμε τι σημαίνει «αποτροπή του ιράν», εκτός ίσως από την ψευτοαυτοκρατορική μνησικακία για την ήττα του 1979 – και τις πωλήσεις όπλων σε διάφορες αντι-ιρανικές αραβικές χούντες.

Οι συμμετέχοντες στο “small group” των δύο συναντήσεων στις 11 και στις 23 Γενάρη εμφανίζονται (στο τηλεγράφημα) αποφασισμένοι να νικήσουν παντού. Στρατιωτικά, γεωπολιτικά, διπλωματικά: να δημιουργήσουν 3 ζώνες εκτός ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ, μία βόρεια / βορειοανατολικά του Ευφράτη με τις ypg/pkk, μία στο νότο στα σύνορα με την ιορδανία και μία στην «ζώνη Dara’a»· να κάψουν οποιεσδήποτε πολιτικο-διπλωματικές κινήσεις του μπλοκ της Αστάνα· να φρενάρουν την ιρανική στρατιωτική και την ρωσική πολιτικο-στρατιωτική παρουσία στη συρία· να «κυκλώσουν» την τουρκική εμπλοκή.

Εκείνο που δεν εμφανίζεται πουθενά (στην αναφορά του τηλεγραφήματος) είναι το ότι οι αντίπαλοι αυτών των σχεδίων δεν θα κάτσουν με τα χέρια σταυρωμένα… Υπεροψία και υποτίμηση λέγεται αυτή η έλλειψη.

Σάββατο 12 Μάη. Έχοντας κατά νου αυτά τα γενικά (και περιληπτικά παρουσιασμένα) θα μπορούσε κανείς να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον να βάλει τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό (με τις πυραυλικές επιθέσεις του στη νοτιοδυτική συρία, πετυχημένες ή όχι δεν έχει σημασία) στο ευρύτερο περίγραμμα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, εντοπισμένου έστω στη μέση Ανατολή. Δεύτερον, να βάλει την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και ασφαλίτικη συνεργασία μέσα στο ίδιο περίγραμμα. (Ειδικά με την τελευταία … χορταίνουμε!!!)

Για το δεύτερο, την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, θα ξαναμιλήσουμε σύντομα· και θα μιλάμε για καιρό. Δυστυχώς. Για το πρώτο όμως πρέπει να πούμε από τώρα κάτι. Οι βεβαιότητες του φασίστα «στρατηγού» Lieberman αποκτούν μια επιπλέον (και σημαντική) διάσταση: αυτήν της ηχούς στο «κουτί» της πολυεθνικής αν και ετερόκλητης συμμαχίας που θέλει μια στρατιωτική νίκη / επιτυχία στο συριακό πεδίο μάχης, όχι ανατολικά αλλά δυτικά του Ευφράτη – για να προχωρήσει στη “νομιμοποίηση” του τελικού διαμελισμού της συριακής επικράτειας. Είναι απλό: στα γραφεία σχεδιάζεις ό,τι θες· στο γιαπί όμως είναι άλλο θέμα τι κατασκευάζεται, αν, και πως…

Το Τελ Αβίβ, εξαιτίας της δικής του παρακμής αλλά και εξαιτίας των έσχατων υπηρεσιών (: γεωπολιτική πρόσοδος) που ελπίζει ότι μπορεί να προσφέρει ακόμα στους συμμάχους του, επείγεται για νίκες. Οπότε ο φασίστας Lieberman τινάζει τις παλάμες του, και σαν κάποιον που χώθηκε στα μπάζα αλλά «έκανε τη δουλειά» δηλώνει μετά την τελευταία επίθεση: τελειώσαμε, ντάξει;

Όχι, δεν τελειώσατε κύριε… Μόλις αρχίσατε… (Κι αν έπρεπε κάτι να αποτρέψετε αν δεν είσασταν φασίστες είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκετε!!! Αλλά…. η ιδεολογία πεθαίνει τελευταία, και πριν τα σκοτώνει όλα…)

(φωτογραφίες: Πάνω, η ισραηλινή εκδοχή των στόχων της τελευταίας επίθεσης με 70 (;) πυραύλους. Εναντίον “στόχων” που πιθανότατα ήταν / είναι θέσεις προώθησης του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Κάτω ο χάρτης της κατάστασης. Με ροζ ο έλεγχος του Άσαντ ‘n’ friends· με πράσινο οι αντικαθεστωτικοί· με μαύρο μια φιλική στο Τελ Αβίβ περιοχή isis· με μπλε τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ (απ’ το 1967) συριακά υψώματα του Γκολάν…)