Κι αυτά συμβαίνουν…

Κυριακή 4 Ιούνη. Η Μόσχα κατηγορεί την Ουάσιγκτον και το πεζικό της (ypg) ότι έχουν κάνει συμφωνία με τον isis στην Raqqa, αφήνοντας στους ενόπλους του έναν διάδρομο αποχώρησης – προς την Palmyra. Μπορεί να είναι ρωσική προπαγάνδα, μπορεί και όχι: δεν συμφέρει, άραγε, την Ουάσιγκτον και τους βασάλους της να περιοριστεί η προώθηση του Άσαντ και των συμμάχων του, ακόμα και απ’ το διάολο τον ίδιο; Συμφέρει…

Πάντως η ρωσική αεροπορία αγρυπνεί. Εξέδωσε και σχετική ανακοίνωση, μετά την επίθεση σε 3 φάλλαγες οχημάτων του isis που κατευθύνονταν απ’ την Raqqa προς Palmyra μεριά: θα σας λιώσουμε (αυτό ήταν το νόημα, όχι τα λόγια).

Ως τώρα τα ρωσικά βομβαρδιστικά σηκώνονται πολύ πιο εύκολα απ’ τα αμερικανικά στη νότια συρία. Πέρα απ’ τα στρατιωτικά ζητήματα υπάρχει και ένα πολιτικό: η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί «είναι σωστό» να βομβαρδίζει τον συριακό στρατό και τους συμμάχους όταν δεν σκοτώνουν παιδιά με χημικά αλλά προωθούνται κατά «τρομοκρατών».

Το ψόφιο κουνάβι και η διοίκησή του δεν μπορούν να επικαλεστούν καν διαφωνίες περί κλίματος για να δικαιολογηθούν. Το συριακό καθεστώς ΔΕΝ έχει υπογράψει την συμφωνία του Παρισιού (απ’ την οποία την έκανε τις προάλλες η Ουάσιγκτον). Λογικό εν μέρει, αφού έχει άλλες προτεραιότητες…

Ουάσιγκτον και Δαμασκός βρίσκονται, λοιπόν, στην ίδια μεριά από οικολογική άποψη. Κάτι είναι κι αυτό…

Έσταξε η ουρά της καμήλας…

Κυριακή 4 Ιούνη. Όχι ότι δεν το ξέραμε, όχι ότι δεν το συμπέραινε κάθε λογικός άνθρωπος. Ωστόσο η διαρροή στον κυβερνοχώρο, από μια ομάδα που υπογράφει “global leaks” (όλο και κάποια μυστική υπηρεσία θα σκέφτηκε αυτό το κοινότοπο ψευδώνυμο), πολλών mail απ’ το το «κουτί» του Yousef al-Otaiba (πρώτη δόση δημοσιοποίησης), πρεσβευτή των «ενωμένων αραβικών εμιράτων» στον οηε, προκαλεί εκνευρισμό στη μέση Ανατολή. Γιατί αποδεικνύεται ότι υπήρχε σταθερή συνεργασία, τα τελευταία χρόνια, των εμιράτων με το Τελ Αβίβ, μέσω ενός νεοσυντηρητικού φιλοισραηλινού αμερικανικού think tank. Του Foundation for Defense of Democracies. Τα mail της διαρροής, που εμπλέκουν έμμεσα και το Ριάντ, αφορούν «ανταλλαγές» απόψεων κατά του ιράν αλλά και κατά του κατάρ. Επιπλέον (υπάρχουν κάποιες όχι διασταυρωμένες πληροφορίες ότι) περιέχουν ενδείξεις (;) πως το περσινό πραξικόπημα στην τουρκία το μεθόδευσαν όχι μόνο αμερικανικοί μηχανισμοί, αλλά και ισραηλινοί και αραβικοί – μια όχι άγνωστη σημμαχία…

Μιας και οι αραβικές κοινωνίες δεν έχουν φτάσει ακόμα σ’ εκείνο το επίπεδο μεταμοντερνισμού που τέτοιες «αποκαλύψεις» απ’ το ένα αυτί μπαίνουν και απ’ το άλλο βγαίνουν, οι άραβες σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ ζορίζονται. Ακόμα και απέναντι στους δικούς τους πληθυσμούς: ποτέ δεν είπαν, ρητά, κάτι τόσο λακέδικο / φιλοαμερικάνικο σαν αυτά που λέει ένας ψεκασμένος υπ.αμ. βορειοδυτικότερα – για παράδειγμα – χωρίς να τρέχει τίποτα.

Οπότε τώρα, υποθέτουμε, θα αρχίσουν τα γνωστά: είναι πλαστά… είναι δουλειά των ιρανικών μυστικών υπηρεσιών… Κλπ κλπ.

Μέχρι να κοπεί εντελώς το κλαδί που πάνω του κάθονται αυτές οι χουντομοναρχίες…

Μέγας Ναπολέων reloaded

Σάββατο 3 Ιούνη. Η συντηρητική / ψοφιοκουναβική απόφαση για την αμερικανική απόσυρση απ’ την συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα έχει όλες τις προδιαγραφές να ταΐσει κάθε είδους σχόλιο και κοροϊδία όχι για τις επόμενες εβδομάδες ή μήνες αλλά για χρόνια. Η οικολογία προσφέρεται για σλόγκαν και τυποποιήσεις: οι σύμβουλοι του ψόφιου κουναβιού έχουν πάρει ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό στις δημόσιες σχέσεις. (Το πόσα σήματα, κονκάρδες, κασκόλ και αφίσες θα κυκλοφορήσουν με θέμα το οικο-φοβικό ψόφιο κουνάβι δεν λέγεται).

Οι βορειοευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες, άνθρωποι με πρακτικό πνεύμα, αντέδρασαν όπως ήταν αναμενόμενο. Άμα θες να φύγεις φύγε – αλλά θα βάλουμε έξτρα «φόρο άνθρακα» στις εισαγωγές μας απ’ τις ηπα… Αν καταφέρουν να πείσουν και άλλους (π.χ. τους κινέζους) η «διάσωση θέσεων εργασίας» που ευαγγελίζεται η αμερικανική διοίκηση με την υποχώρηση στον πετροχημικό κύκλο θα αποδειχθεί Βατερλώ.

Αλλά ο νέος γάλλος πρόεδρος αντέδρασε με …. γαλλικό τρόπο. Στον τιτιβολογαριασμό του πόσταρε video όπου έβαλε τον εαυτό του σημαιοφόρο του «ας κάνουμε τον πλανήτη μας ξανά μεγάλο» – σαν απάντηση στο ψοφιοκουναβικό «ας κάνουμε την αμερική ξανά μεγάλη».

Αν αγνοούσε κανείς τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, τα κατορθώματά του και τα τωρινά σχέδιά του, θα νόμιζε ότι έχει να κάνει με έναν ιδεαλιστή. Αν τα ξέρει όμως το συμπέρασμα είναι αβίαστο: ο Macron θα επιτεθεί στους εξωγήινους!

(η φωτογραφία με αχνό φόντο τον αγγλοσαξονικό κόσμο και το απόμακρο / οραματικό βλέμμα του προέδρου επιβεβαιώνουν τη γνώμη μας: αν οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους πουλάνε «πόλεμο των άστρων», το Παρίσι είναι έτοιμο για το «η γη αντεπιτίθεται»!)

Ψόφιο κλίμα

Παρασκευή 2 Ιούνη. Το είχε πει, το έκανε. (Θα κάνει και άλλα απ’ αυτά που είχε πει). Οι united states αποχώρησαν απ’ την «διεθνή συμφωνία για τις κλιματολογικές αλλαγές», που υπογράφτηκε στο Παρίσι στις 12 Δεκέμβρη του 2015, απ’ τους εκπροσώπους 195 κρατών μελών του οηε, και έκτοτε έχει εγκριθεί από 148 – ένας αριθμός αρκετός για να τεθεί επίσημα σε εφαρμογή απ’ τον περασμένο Νοέμβρη. Σκοπός της συμφωνίας ήταν η (παγκόσμια) μείωση της εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα και, κατά συνέπεια, το σταδιακό αλλά μεθοδικό πέρασμα απ’ τις μηχανές εσωτερικής καύσης (σ’ όλη την γκάμα) και τους υδρογονάνθρακες σε τεχνολογίες διαφορετικού τύπου.

Άσχετα απ’ αυτό καθ’ αυτό το κλίμα, την αλήθεια της ανθρωπογενούς προέλευσης του «φαινομένου του θερμοκηπίου» ή και της ίδιας του της ύπαρξης (η γη είναι μια πέτρα που επηρεάζεται πολύ όχι μόνο απ’ τον ήλιο αλλά και από άλλα φαινόμενα του ηλιακού συστήματος), εκείνη η συμφωνία ήταν ένα είδος παγκόσμιας ανακωχής στα πιθανά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που θα έδινε σε κάποιους καπιταλισμούς η διατήρηση του ενεργειακά σπάταλου αλλά συγκυριακά φτηνού πετροχημικού μοντέλου παραγωγής / κατανάλωσης ενέργειας έναντι άλλων που θα άλλαζαν μοντέλο, με μεγαλύτερες αρχικές επενδύσεις κι ένα μεσοδιάστημα προσαρμογής.

Ε, ο αμερικανικός καπιταλισμός, μέσω του ψόφιου κουναβιού και της διοίκησής του, αποφάσισε να κρατήσει αυτά τα (προσωρινά) ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα· αφού πριν φρόντισε να γίνει πετροχημικά αυτάρκης, να μην εξαρτιέται από εισαγωγές δηλαδή. Το ένα φέρνει το άλλο.

Αλλά υπάρχει ένα σαφές νόημα πίσω απ’ την απόφαση της αποχώρησης απ’ την συμφωνία του 2015, που ενθουσιάζει τους ανταγωνιστές και τους αντιπάλους του αμερικανικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού: προκειμένου να εξασφαλίσει κοντοπρόθεσμα (ενεργειακά, βιομηχανικά) οφέλη, γίνεται παγκόσμιος «οικο-παρίας». Επιτρέποντας έτσι στους ανταγωνιστές του να «κόψουν» μελλοντικά τα αμερικανικά εμπορεύματα, ως παραγόμενα με βαρύ «οικολογικό αποτύπωμα».

Ενδιαφέρον! Τέτοια αναγνώριση της καπιταλιστικής «καθυστέρησης» σαν την αμερικανική, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε!!

Θα φανεί πόσο θα κρατήσει, και πως θα λήξει όταν λήξει… Προς το παρόν μερικές δεκάδες αμερικάνοι δημαρχαίοι (αν και όχι, ακόμα, κυβερνήτες) δήλωσαν ότι θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις συμφωνίες του Παρισιού (αλλά οι πολίτες τους θα πληρώνουν φόρους και στην Ουάσιγκτον, έτσι δεν είναι;)

(φωτογραφία: και με κάρβουνο αν χρειαστεί!!!)

Συρία

Παρασκευή 2 Ιούνη. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει να εξοπλίζει τις ypg, που δεν θα μπορούσαν παρά να ανταποδώσουν: θα εμποδίσουμε κάθε προσπάθεια εδαφικής επαφής μεταξύ ιράκ και συρίας δήλωσαν. Εννοώντας ότι η μόνη τέτοια επαφή που επιτρέπουν είναι μέσω των δικών τους εδαφών, απ’ όπου άλλωστε καταφτάνουν και οι συστηματικές αμερικανικές ενισχύσεις.

Εντελώς συμπτωματικά το βασικό εμπόδιο στα σύνορα ιράκ / συρίας είναι ο isis. Και, εντελώς συμπτωματικότερο του συμπτωματικού, δυνάμεις του isis προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τα συνοριακά εδάφη που έχουν περάσει τον έλεγχο των PMU (δες χτεσινό σχόλιο). H προσπάθεια αποκρούστηκε, ενώ φτάνουν και ενισχύσεις απ’ τον επίσημο ιρακινό στρατό. Θα έλεγε κανείς ότι ο isis, «αντικειμενικά», μπορεί να βοηθήσει την Ουάσιγκτον – για μια ακόμα φορά! Μήπως να φύγουν κάποια στιγμή οι ένοπλοί του απ’ την Raqqa και να πάνε να πολεμήσουν αλλού τον Άσαντ;

Εν τω μεταξύ φαίνεται ότι στις ypgκρατούμενες περιοχές έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια «εθνικής ομογενοποίησης». Ως γνωστόν πολλές απ’ αυτές τις περιοχές κατοικούνται από άραβες σύρους και όχι κούρδους, που δέχτηκαν, με το καλό ή το κακό, (το πρώτο είναι οι αμερικανικές παροτρύνσεις και τα δολάρια) να συστρατευτούν με τις ypg.

Αλλά δεν τα πάνε τόσο καλά. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι λεφτά υπάρχουν και σε άλλες πλευρές, δεν θα ήταν παράξενο να εκδηλώσουν κάποια στιγμή με ενεργό τρόπο την δυσφορία τους, απομυθοποιώντας τον «απελευθερωτικό θρύλο» των ypg. Προληπτικά (;) η διοίκηση των ypg φαίνεται ότι προσπαθεί να επιβάλει στα αραβικά σχολεία να διδάσκονται τα κουρδικά…

Κάτι θυμίζει αυτό.

Ο θείος από το Παρίσι

Πέμπτη 1 Ιούνη. Ιστορικά, τα τελευταία 45 χρόνια, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έπαιζε ελλάδα» σαν μια «μη γερμανική» (και αμερικανική μεν, αλλά “που τσινάει” δε) επιρροή μέσα στις διάφορες φάσεις της εξέλιξης του project europe. Πρώτα με την ένταξη στην εοκ· ύστερα – στα τέλη των ‘80s – με το «υπόγειο» δάνειο του Ντελόρ που γλύτωσε την Αθήνα από χρεωκοπία· στη συνέχεια με την ένταξη στην ευρωζώνη…

Όλη αυτή η «γαλλοελληνική φιλία» υπήρχε, φυσικά, χωρίς να χρειάζεται το Παρίσι να βάζει χοντρά το χέρι στην τσέπη. Γινόταν, σα να λέμε, με έξοδα της κεντρικής και βόρειας ευρώπης, και πάντα στο βαθμό που τα κεντρο-βορειο-ευρωπαϊκά κράτη (με πρώτη την Βόννη / Βερολίνο) έκριναν ότι θα ήταν προτιμότερο να δεχτούν τις γαλλικές ανατολικομεσογειακές φαντασιώσεις αντί να τα «σπάσουν» με το Παρίσι για ανθυποπεριπτώσεις σαν την ελληνική.

Από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή έτσι βολεύει, και επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο για να κάνει παιχνίδι, η φαιορόζ Αθήνα ελπίζει σε «γαλλική βοήθεια» για να αποφύγει το γκρεμοτσάκισμα που διαγράφεται καθαρά στον ορίζοντα… Είναι όμως ίδια, as usual, τα δεδομένα; Για να το θέσουμε διαφορετικά: το ελλαδιστάν αξίζει τόσο για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό ώστε το Παρίσι να ρίξει την Αθήνα στη ζυγαριά του συνόλου των σχέσεων του στην υπό αναβάθμιση ευρωζώνη;

Χλωμό μας φαίνεται. Ο γαλλικός καπιταλισμός έχει σοβαρά προβλήματα (: υστέρηση) απέναντι στον γερμανικό στους τομείς που συγκρούονται μεταξύ τους. Έτσι ώστε θα ήθελε ένα deal· και σ’ αυτό το deal το ελλαδιστάν δεν είναι σοβαρός παράγοντας. Δεν είναι καν «αγορά» άξια λόγου πλέον… Ύστερα, το Παρίσι, χαρούμενο που (σαν ε.ε.) ξεφορτώθηκε το Λονδίνο, θέλει να επωφεληθεί επιχειρηματικά, με μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων (πράγμα που επίσης απαιτεί συμφωνία / μοιρασιά με Βερολίνο, Άμστερνταμ, και Λουξεμβούργο) – μια διαδικασία στην οποία μια παραδοσιακά φιλοαγγλική και φιλοαμερικανική πρωτεύουσα, όπως η Αθήνα, δεν έχει να προσφέρει κάτι. Τέλος, το Παρίσι θέλει να ζεστάνει τις σχέσεις του με την Μόσχα· αλλά με δεδομένο ότι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός κάνει deal με την Άγκυρα, δεν θα πούλαγε (το Παρίσι) «αντιτουρκισμό» σε ποσότητα που να βολεύει την Αθήνα. Μάλλον το αντίθετο.

Αν τα πιο πάνω ισχύουν, το συμπέρασμά μας είναι αυτό: ναι μεν το Παρίσι δεν θα ξεφορτωθεί («αδειάσει») με χοντροκομένο τρόπο την Αθήνα, αλλά έχει κάθε συμφέρον να βρει την πιο φτηνή λύση για να διατηρήσει την, ας την πούμε έτσι, ιστορικά «φιλική» σχέση. Συνήθως οι φτηνές λύσεις για βιτρίνες που ζουν μέσα στο δράμα (όπως οι ελληνικές) συνίστανται σε λόγια συμπάθειας χωρίς περιορισμούς, φιλικά κτυπήματα στην πλάτη, και δάκρυα στα μάτια.

Με μια λέξη θα μπορούσε κανείς να τις ονομάσει «Μοσκοβισί»: άφθονες και δωρεάν «φιλελληνικές» δηλώσεις, αλλά στην πράξη… Στην πράξη, αυτό που πρότεινε χτες ο Μοσκοβισί σαν πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής για την «εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης» θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικό μόνο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ελληνικό δημόσιο χρέος!!!! Διάολε! Αν το χρόνιο ελληνικό δημόσιο χρέος γίνει ευρωπαϊκό, αυτό θα είναι σα να γίνεται ευρωπαϊκό κουσούρι ο πολιτικός προσοδισμός κάθε επαρχίας και κάθε φύλαρχου!

Και επειδή το Βερολίνο, το Παρίσι, και αρκετές ακόμα θετικά διακείμενες πρωτεύουσες, κουβεντιάζουν ήδη (και προοπτικά θα θεσμίσουν) μια ορθολογικότερη πολιτική συγκρότηση της ευρωζώνης, το να σέρνεται διαρκώς πίσω τους η ανίατη «μικρή ασθενής» δεν είναι αυτό που θα προωθούσε τις εξελίξεις. Μόνο σαν μια περιθωριακή case study· και πάντως χωρίς να επιβαρύνει διαδικαστικά τον πυρήνα του project europe.

Αν υπάρχει μια υλική, χειροπιαστή απόδειξη του πόσο διατεθειμένο είναι το Παρίσι να «μοιραστεί» τους καϋμούς της Αθήνας, αυτό είναι οι πρόσφυγες. Ο γαλλικός θεσμικός ρατσισμός κάνει τουμπεκί για τις υποχρεώσεις του Παρισιού να υποδεχτεί το ποσοστό του σε σύριους και ιρακινούς πρόσφυγες· κι ας βογγάει ο Μουζάλας και κάθε παρεμφερές καθίκι για το θέμα…

«Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» λοιπόν, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο Α (ο και «εθνάρχης» επονομαζόμενος) στα ‘70s; Οι τελευταίοι που τα τρώνε αυτά είναι οι καραμανλο-πασόκοι. Δηλαδή οι φαιορόζ.

Αλλά τα κουκιά (όχι τα εκλογικά…) είναι μετρημένα… Κοντός ψαλμός αλληλούια που θα ψιθύριζε στο αυτί του εξοχότατου πρωθυπουργού ο αρχιτράγος φίλος του…

(Α, και κάτι που μπορεί να φανεί ασχέτο αλλά δεν είναι. Κατά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού η ουκρανία – και ασφαλώς ξέρετε την αμερικανική επένδυση εκεί! – είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και η Ουάσιγκτον δεν θα πρέπει να συνεχίσει να χαλάει πόρους γι’ αυτήν. Η cia, φυσικά, θα βρει τους τρόπους της, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι – δεν γίνεται να σηκωθεί να φύγει! Αλλά πόσο εύκολο είναι το να πει το ψοφιοκουναβιστάν ότι και η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας κόψουνε το λαιμό τους εκεί;)

Συρία

Πέμπτη 1 Ιούνη. Σας νοιάζει – δε σας νοιάζει θα επιμείνουμε (και άδικο δεν έχουμε). Λοιπόν: η γρήγορη προώθηση των PMU στα ιρακο-συριακά σύνορα (γράφαμε χτες) έχει προκαλέσει μια κάποια αναταραχή στην Ουάσιγκτον και στους συμμάχους της στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα χειρότερα, επειδή (προκύπτει πως) πέρασαν τα σύνορα και βρίσκονται, πλέον, σε συριακό έδαφος, ypgκρατούμενο, καθ’ οδόν προς την Deir ez-Zor.

Τα αφεντικά των κουρδοκρατούμενων περιοχών στη βόρεια συρία δουλεύουν πια τόσο πολύ και τόσο καθαρά σαν ενεργούμενα της Ουάσιγκτον, που περισσότερο πεθαίνεις! Η Ουάσιγκτον κτύπησε συναγερμό στις γραμμές τους (δεν χρειαζόταν) μπροστά στο εξής πρόβλημα: οι ένοπλοι των ypg έχουν συγκεντρωθεί στα πέριξ της Raqqa, ή βρίσκονται διασκορπισμένοι στα σύνορα με την τουρκία· με άλλα λόγια δεν έχουν οι συρο-κούρδοι proxies της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στρατιωτικές δυνάμεις διαθέσιμες για να σταματήσουν την προώθηση των (φιλοϊρανών) PMU.

Τι μπορούν να κάνουν λοιπόν; Θα στείλουν την αστυνομία τους! Θα εκπαιδευτεί ταχύρρυθμα (απ’ τους αμερικάνους), θα εξοπλιστεί γρήγορα (απ’ τους αμερικάνους) και θα κάνει τι; Μια εκδοχή (λογική απ’ την μεριά τους) είναι να (προλάβει να) επιτεθεί στην Deir ez-Zor πριν πλησιάσουν εκεί όπλα φιλικά προς τη Δαμασκό και την Τεχεράνη. Να την «απελευθέρωσουν» (αποκλείεται, έχει εκεί στρατό πιστό στον Άσαντ) ή, έστω, να την περικυκλώσουν, να καταλάβουν τα πετρελαιοπήγαδα που έχει η περιοχή, για να εμποδίσουν την δημιουργία του διαδρόμου για τον οποίο γράφαμε χτές.

Απέναντι στις ιρακινές PMU η κουρδική «αστυνομία» σαν βιτρίνα των αμερικάνων; Αυτό εκβιάζει καταστάσεις. Ο ρωσικός στρατός κτύπησε με πυραύλους κρουζ, απ’ τη Μεσόγειο, θέσεις του isis στα ανατολικά της Palmyra, για να διευκολύνει την προέλαση του συριακού πεζικού και των συμμάχων του προς την Deir ez-Zor (απ’ τα δυτικά). Υποθέτουμε ότι προτιμήθηκε αυτό αντί για την ρωσική αεροπορία για να μην προλάβουν να ειδοποιηθούν (απ’ τον αμερικανικό στρατό και τα ραντάρ του στην περιοχή) οι “τζιχαντιστές”.

Ακόμα πιο νότια η ρωσική αεροπορία συμβάλει στην αναχαίτιση επιθέσεων φιλοαμερικάνων “αντικαθεστωτικών” ανταρτών, που έχουν (αυτές οι επιθέσεις) σαν σκοπό να τραβήξουν προς τα εκεί φιλοΆσαντ αρβύλες, αδυνατίζοντας την σχεδιαζόμενη προέλαση προς την Deir ez-Zor. Και η Μόσχα καταγγέλλει επίσημα τις “ill-conceived” αεροπορικές αμερικανικές επιθέσεις “που οφελούν τον isis και την al-Nusra”…

Μιλώντας πιο γενικά: στο συριακό πεδίο μάχης οι proxies γίνονται όλο και πιο «διαφανείς». Και μπορεί η καθημερινότητά (μας, σας) να είναι ζόρικη έως πνιγηρή, αλλά ένα μέρος της διακυβεύεται εκεί. Στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… 

Δεν καταλαβαίνετε;

Συρία

Τετάρτη 31 Μάη. Τμήμα των «ιρακινών μονάδων λαϊκής κινητοποίησης» (popular mobilization units, PMU), μιας ιρακινής σιϊτικής πολιτοφυλακής που έχει εκπαιδευτεί και ενισχυθεί απ’ τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”, έφτασε στα σύνορα ιράκ – συρίας, στα δυτικά της επαρχίας της Nineveh (η αρχαία Νινευή), ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τον isis στο ιράκ.

Το γεγονός ότι στις σχετικές επινίκειες φωτογραφίες στα σύνορα διακρίνεται και ο ιρανός στρατηγός Qassem Soleimani, ανώτατος διοικητής των “φρουρών της επανάστασης”, επιβεβαιώνει ότι η κίνηση των PMU είναι σοβαρή. Το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει είναι περίπου 100 χιλιόμετρα απ’ τον θύλακα της Deir ez-Zor, όπου βρίσκεται περικυκλωμένος, εδώ και χρόνια, στρατός του Άσαντ.

Εκπρόσωπος των PMU δήλωσε ότι είναι έτοιμοι να περάσουν τα σύνορα με την συρία, σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες, δηλαδή μια διπλή επίθεση απελευθέρωσης της Deir ez-Zor, δυτικά απ’ τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του (απέχουν περίπου 150 χιλ) και ανατολικά απ’ τις PMU, τότε θα δημιουργηθεί ο θρυλικός «χερσαίος διάδρομος» ιράν – ιράκ – συρία – λίβανος τον οποίο θέλουν να εμποδίσουν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Φαίνεται ότι γύρω απ’ αυτήν την επιχείρηση (και εναντίον της…) θα υπάρξει μεγάλη ένταση τους επόμενους μήνες. Ένας τέτοιος διάδρομος «κόβει» την ελπίδα της Ουάσιγκτον να κατακτήσει, μαζί με τους ypg, τέτοια και τόσα εδάφη ώστε να απομονωθούν οι περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ απ’ την ιρακινή επικράτεια.

Europe militare

Τετάρτη 31 Μάη. Είναι απ’ τα θέματα που αποκλείεται να απασχολήσουν έναν ικανό αριθμό ανθρώπων στα μέρη μας – έγκαιρα! Όμως αλλού το κουβεντιάζουν ήδη: χωρίς την αμερικανική (πυρηνική) ομπρέλα «πόσα πιάνει» το project europe από στρατιωτική άποψη;

Το ερώτημα δεν αφορά «ειρηνευτικές αποστολές» – ολοφάνερο! Δεν αφορά, επίσης, «αντιτρομοκρατικές εκστρατείες», όπως αυτές καθιερώθηκαν σαν μοντέλο απ’ την Ουάσιγκτον, μετά το 2001. Αφορά την πλήρη «ανάπτυξη» του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στρατιωτικές αναμετρήσεις δηλαδή μεταξύ αναπτυγμένων «καπιταλιστικών δυνάμεων». Εκεί, λοιπόν: «πόσα πιάνει» η ευρώπη;

Η απάντηση είναι γνωστή: λίγα. Όμως αυτό ακριβώς το «λίγα» από στρατιωτική άποψη, για έναν σχηματισμό που είναι ιμπεριαλιστικός έτσι κι αλλιώς (το project europe), ανοίγει σ’ εμάς (την σύγχρονη εργατική τάξη) ένα μοναδικό χρονικό «παράθυρο» – αν θα θέλαμε να το αναγνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε πριν κλείσει.

Οποιαδήποτε σοβαρή «μιλιταριστική ανάπτυξη» του project europe, τέτοια που να φέρει την ήπειρο (και τα κράτη μέλη της όποιας update προοπτικής) σε σημείο να μπορεί να ανταγωνιστεί αυτοτελώς στρατιωτικά τις ηπα, ή την ρωσία ή την κίνα, δεν μπορεί να γίνει κρυφά. Κι εκεί είναι η «Ρόδος» για μας: είτε σαμποτάρουμε τέτοιες εξελίξεις, δίνοντας μια global εργατική αντικαπιταλιστική προοπτική, είτε αυτές περνάνε πάνω απ’ τους τάφους μας.

Σε αδρές γραμμές λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το θέμα, δύο «κινήσεις» θα ήταν προς το συμφέρον της τάξης μας, και όχι μόνο στην ευρώπη. Πρώτα το πλήρες σπάσιμο των (και) στρατιωτικών σχέσεων ηπα – ευρώπης· η πλήρης αποχώρηση όλου του αμερικανικού στρατού, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος· η εξαφάνιση κάθε μικρής, μεσαίας ή μεγάλης αμερικανικής βάσης στην ήπειρο. Άρα η «χειραφέτηση» απ’ την αμερικανική μιλιταριστική ομπρέλα και η «ξεγύμνωση» της στρατιωτικής αδυναμίας του project europe. Και αμέσως μετά το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής στρατιωτικής αναβάθμισης.

Οι δημαγωγοί των αφεντικών θα πουν φυσικά: μα αν δεν το κάνουμε, χωρίς τους αμερικάνους και την «προστασία» τους και χωρίς την δική μας αναβάθμιση, θα μας φάνε οι ρώσοι! Το λένε ήδη – βλακείες! Υπάρχουν αντεπιχειρήματα, όπως υπάρχει και μια καλή αντι-πολεμική αντι-μιλιταριστική κινηματική παράδοση στην ευρώπη, που αναμετρήθηκε με επιτυχία στο παρελθόν και με τέτοιες απόψεις…

Ιδού η Ρόδος λοιπόν…

(Το είπαμε απ’ την αρχή: αυτά δεν απασχολούν εδώ… Καλό; Μια μαλακία και μισή· αλλά δεν είναι η πρώτη φορά…)

 

Πολεμόκαβλοι, αστείοι, επικίνδυνοι

Τρίτη 30 Μάη. … Δεν πρόκειται να περιμένουμε για έναν πόλεμο που θα γίνει στο έδαφος της σαουδικής αραβίας. Θα φροντίσουμε ώστε ο πόλεμος θα γίνει στο ιρανικό και όχι στο σαουδαραβικό έδαφος…

Αυτά δήλωσε ο «αντιβασιλέας» υπ.αμ. του Ριάντ πρίγκηπας Mohammad bin Salman τις προάλλες, παρόντος του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για τον γνωστό γιάπη με τα προβλήματα στη μύτη: ψοφάει για πόλεμο, το αποπνέει κάθε πόρος του πετσιού του, και ελπίζει στην πρακτική βοήθεια των “φίλων και συμμάχων”. Όχι οπωσδήποτε της Ουάσιγκτον (αυτή μπορεί να κάτσει σε κάποια απόσταση in case of emergency…) αλλά σίγουρα του Τελ Αβίβ. Πάντως οι ευλογίες της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού έχουν την αξία τους.

Θα το τολμήσει; Η παρατήρηση και η λογική δείχνουν ότι επειδή οι χούντες της αραβικής χερσονήσου δεν έχουν πεζικό ή ναυτικό ούτε για τα όνειρά τους, ελπίζουν σε κάποια υπεροχή στον αέρα: βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε…. και έτσι «νικάμε». Η παρατήρηση μόνη της δείχνει ότι αυτή η δήθεν υπεροχή έχει αποτύχει ήδη στην υεμένη· και θα καταστραφεί συντριπτικά απ’ την πολεμική μηχανή των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», αν προκύψει θέμα. Μια μηχανή που και υψηλή τεχνολογία έχει, και εκπαίδευση έχει, και ανορθόδοξη εφευρετικότητα διαθέτει αποδεδειγμένα (κάπως έτσι ηττήθηκε το ιράκ στα ‘80s) και όλο το δίκιο με το μέρος θα έχει αν δεχτεί επίθεση.

Γρήγορα, πολύ γρήγορα, ο πόλεμος που ονειρεύεται ο κοκκαλωμένος πρίγκηπας, όπου κι αν ξεκινήσει, θα γίνεται σε σαουδαραβικό έδαφος. Η κορυφαία αποτυχία αυτών των πολεμο-γιάπηδων της αραβικής χερσονήσου είναι πως οι σύμμαχοί τους, είτε για το ισραήλ πρόκειται είτε για τις ηπα, θα έχουν μεν μέτωπο με την Τεχεράνη· αλλά καθόλου δεν θα στεναχωρηθούν αν τα πετρελαιοπήγαδα των σεΐχηδων σκεπαστούν απ’ την άμμο της χερσονήσου – και με άφθονο αίμα μισθοφόρων και μη. Και γιατί θα έπρεπε να στεναχωρηθούν άραγε; Τα δικά τους πετρέλαια και γκάζια θα ανατιμηθούν σε τέτοια περίπτωση· οπότε;

Μωραίνει ο αλλάχ ον βούλεται απολέσαι…